annemariemolema-blog

[annemariemolema-blog]

Met je cowboy hoed!

Samen met Robert Jan (RJ), een van mijn liefste vriendjes, zit ik op het terras bij Manolitos in Assen. We drinken heerlijke cocktails, zoals alleen Mano die kan maken. Het weer is warm, de terrassen gevuld en het leven is goed als Assenaar.

RJ en ik hebben heel wat bij te kletsen, want we zien elkaar wat minder. We hebben het druk. Ik voornamelijk om überhaupt het leven een beetje in banen te leiden door de chaos heen. RJ voornamelijk met zijn nieuwe band waar hij nu een paar maanden in speelt. Ik heb ze nog niet live gezien, maar alleen nog maar gehoord. Daarbij zie ik voornamelijk foto’s van RJ in verschillende poses. Hier en daar een zwoele blik in de camera werpen, altijd met een cowboy hoed op.

En altijd wél met kleren aan, voor het geval mensen nu een totaal ander beeld krijgen van RJ met alléén maar een cowboyhoed op. Het beeld van een mannelijke, 'naakte Douwe Bob op een paard', terwijl 'You can leave your hat on' van Joe Cocker uit de speakers knalt (kwijl) mag je dus gauw weer vergeten, want het lijkt er geeneens op.

De band heet Ramblin' Boots en speelt countrymuziek, dus die cowboyhoed zal daar wel mee te maken hebben denk ik. Ik vraag hem dan ook verwonderd: "Hé, van alles dat je kon worden in het leven, waarom ben je het afgelopen jaar dan een cowboy geworden? Ik snap er niks van."

RJ legt mij geduld uit dat hij geen cowboy is geworden maar dat hij countrymuziek speelt. Ramblinboots reist onder andere naar Denemarken, Duitsland en Nederland en speelt op verschillende countryfestivals. Ik kijk hem aan en zeg dat ik echt niks met countrymuziek heb. RJ lacht mij uit in mijn gezicht en zegt: "Jij luistert al zolang ik jou ken naar Dolly Parton! Een van de grootste countryzangeressen van de wereld." Tja, denk ik, dat was ook zo. Ik hou van Dolly met haar stem, haar snik, haar verhalen die ze zingt en haar aangesnoerde kleding met kittige cowboylaarzen eronder.

"Daarbij", zegt RJ, "heb je zelfs de hele serie 'Nashville' uitgekeken." Oké oké, maar toch denk ik dat ik het stom vind met die cowboyhoeden en dat linedance gebeuren en dat ik je daarom niet nooit spreek. RJ moet lachen en zegt: "Als ik nu weer wat vaker bel en vertel over mijn leven, denk je dan dat je Ramblin' Boots leuker vind? Ik denk dat hij gelijk heeft, maar weet het niet zeker. Gelukkig speelt de band op de zondag van het Preuvenement, dus ik ga het zeker meemaken! En misschien, héél misschien, zet ik er zelfs een cowboyhoed bij op, want ach, van alles wat je kan worden in het leven is misschien een cowboy op het Preuvenement in Assen zo gek nog niet! Yehaa!

Annemarie Molema

Ramblin' Boots speelt op zondag 26 augustus tijdens het Preuvenement Assen op de Sligro-stage om 16.10 uur.

[annemariemolema-blog]

41 jaar

Dit jaar is het 41 jaar geleden dat er een trein werd gekaapt, een school in Bovensmilde en het provinciehuis werd gegijzeld. In deze trein, school en het provinciehuis zaten mensen die gegijzeld werden, een kaping. De kaping heeft veel invloed gehad, op zowel de

Nederlandse als de Molukse bevolking. Of zijn het juiste de Nederlandse acties die zoveel invloed hebben gehad op beide bevolkingsgroepen?

Ik ben 39 jaar, geboren en opgegroeid in Bovensmilde. Ik kwam twee jaar na deze gebeurtenissen ter wereld, een geschiedenis waar ik geen onderdeel van leek, omdat ik nog niet geboren was. Of waar ik misschien juist een onderdeel van ben, omdat het mijn/onze geschiedenis is.

Daar in Bovensmilde zaten we met zijn allen op de basisschool. Ik was nog maar een kind en stond onbevangen in het leven. Totdat er blijkbaar een zij en een wij waren. Ik speelde gewoon met iedereen die ik aardig vond en met degene de mij aardig vonden. We speelden en werden af en toe verliefd op elkaar. Ik zag niet wie wie was, wat zijn verleden was, wie zijn vader of moeder waren. Ik zag geen verschillen in huidskleur of herkomst. We speelden gewoon buiten in de zon, die in mijn herinnering altijd scheen.

Ik was dat blonde meisje dat graag lachte en fantaseerde, die op haar fiets door Bovensmilde heen sjeesde. Mij niet bewust dat er verschillende wijken waren, namelijk de Nederlandse en de Molukse wijk. De Nederlandse wijk werd nooit zo genoemd, die werd gewoon bij de straatnaam genoemd. De Molukse wijk werd nooit bij de straatnaam genoemd, maar de Molukse wijk. Ik had voelde geen verschil en vond dat Bovensmilde voor iedereen was. We hadden een Molukse leraar, die mij vertelde over de Molukken, ons Molukse woorden leerde en Molukse les gaf. Het was gewoon een onderdeel van je schoollessen, net als lessen over geschiedenis, handvaardigheid en natuur.

Eens in het jaar waren er soms kinderen afwezig, want zij waren dan in Den Haag aan het demonstreren. Het was een belangrijke demonstratie, waarbij ik als kind altijd dacht “mocht ik maar mee”. Het voelde als een belangrijke dag, maar waarom precies wist ik niet. Ik groeide op met de woorden RMS omdat deze op bushokjes waren gespoten. Ik groeide op met het verhaal van de school en trein kaping. Ik groeide op maar heb als kind nooit de spanningen gevoeld. Als kind werd er niet de link gelegd, dat er misschien een wij en zij waren. Dat er gruwelijke dingen waren gebeurd, door “wij” en door “zij” en dus door ons allen.

In mijn pubertijd kwam er wat vragen. Wat maakt dat er een Molukse buurt was. Wat maakt dat er een school was gekaapt. Wat maakte dat ik een Tweede Wereld oorlog herdacht in Westerbork, waar gruwelijke dingen zijn gebeurd. Wat maakte dat hier later Molukse gezinnen zijn geplaatst om te gaan wonen. Ik ben gaan lezen, gaan vragen en gaan luisteren, waardoor het een nog complexere vraagstuk werd.

Nu 41 jaar later was ik bij het CultuurPodium Bovensmilde. Het was een middag waar bij Bovensmildegers hun cultuur, kunst en talent konden laten zien en horen. Daar op die plek waren verschillende mensen uit Bovensmilde. Zij presenteerden hun zang, hun kunst en hun woorden, Bovensmildegers uit alle straten en wijken. Het was mooi, fijn en wonderlijk, vol keuren en zang bij elkaar, ik genoot van dit gebeuren. Aan het eind van de middag werd gevraagd om week erna samen te komen als Bovensmildegers. Om zo na 41 jaar weer verder te bouwen aan de het gevoel van saamhorigheid tussen alle bewoners. Ineens kreeg ik weer het gevoel van vroeger, dat we allemaal kinderen zijn, dorpsgenoten die met elkaar spelen en elkaar ontmoeten. Gewoon omdat je elkaar aardig vindt, lief of leuk. Wetend dat er een geschiedenis is en voelen dat we gezamenlijk de toekomst zijn.

[annemariemolema-blog]

L chaim!

 En dan zitten we op een dakterras, midden in Tel Aviv, Israel. Het dakterras is gevuld met de mooiste mannen. Mannen die kijken naar al die andere mannen die op hun beurt kijken, flirten en lachen. Tussen al deze mannen staat af en toe een handjevol mooie slanke vrouwen. En Jeroen en ik. Wij zitten stralend op een bankje met een Mojito in onze hand te genieten van dit tafereel. We zijn gewoon gegaan, zomaar naar Tel Aviv en het is heerlijk! De stranden geweldig, de zon fijn en de mensen zó vrij in deze stad in dit gecompliceerde land.

 Er draait een man om ons heen, hij vraagt of we een shot willen. Ik ga er vanuit dat hij niet geïnteresseerd is in mij, omdat ik borsten heb en een vrouw ben. Hij stelt zich voor als de DJ van de club terwijl er shots met Wiskey worden neergezet.

De DJ zegt dat hij Ami heet en hij vraagt wie wij zijn. Alsof we oude vrienden zijn kletsen we. We worden voorgesteld aan andere vrienden van de DJ en aan de eigenaar van de club. De sfeer is goed, de drank vloeit en het dakterras broeit. DJ vertelt tussen neus en lippen door dat hij hetero is en vraagt hoe het met mij en Jeroen zit. Jeroen roept heel hard dat ik hetero ben.

 De DJ vraagt of we mee gaan naar zijn club. Ik kijk Jeroen en zeg: 'huh als we dat doen dan beroven ze jou denk ik.' (Niet mij want ik ben weer eens alles vergeten zoals mijn telefoon en geld.) Jeroen zegt dat hij er een goed gevoel bij heeft en we gaan mee. We lopen met de DJ en de clubeigenaren door de straten van Tel Aviv, we lopen langs bars en we worden voorgesteld als lang verloren vrienden. Er word gezoend, gedronken en gelachen. We komen aan bij de club, lopen achter de DJ aan zo de rij voorbij en worden binnen gelaten als VIPS.

 In club Lima hangt een sfeer van vrijheid; de mannen dansen, de drag queens zijn fenomenaal en iedereen laat elkaar in elkaars waarde. DJ kletst heerlijk en de clubbaas kijkt trots naar zijn tent. Ik kijk naar Jeroen, hij zit dansbewegingen te maken met zijn vingers en intens gelukkig te zijn. We proosten met iedereen en roepen de hele avond: 'L chaim!'

 Ik denk ondertussen wel: 'Waarom zijn deze mannen zo aardig tegen ons?' Ik besluit het maar te vragen. De DJ geeft aan dat hij wil dat wij het leuk hebben, onvergetelijk zelfs. Waarom wij? Hij geeft aan dat ik de enige vrouw was die oprecht lachte en plezier leek te hebben. Ik geef aan dat hij een smooth talker is. Daarna lach ik hem uit omdat hij een breezer heeft besteld als 38 jarige man.

Hij sleept ons mee naar een 'hetero club', zoals hij het noemt. Weer hetzelfde ritueel, wij komen aan, lopen de rij voorbij, hij belt iemand en alle deuren worden geopend. We worden meegesleept naar de DJ booth. Hij stelt ons weer voor aan iedereen. We dansen en drinken en we voelen ons vips, die nacht stralen we! Uiteindelijk nemen we dronken afscheid van de DJ. We zoenen en knuffelen en zoenen nog meer om daarna de taxi in te rollen.

De volgende dag belt DJ of we weer mee gaan “clubben”, maar Jeroen en ik zijn kapot en zeggen beleefd dat we niet kunnen. We hangen namelijk op het strand, met grote zonnebrillen op. Ik heb mijn zwart wit gestreepte badpak aan en duik als een blije gestreepte orka in de zee. Ik spetter en spatter tussen de mooie zeemeermannen die niet op of omkijken naar de blije orka met borsten.

De volgende dag gaan we door de zwaar beveiligde Security van het vliegveld terug naar de werkelijkheid. Het was een bizarre nacht, maar wauw wat was het te gek! Op het bord van Tel Aviv staat: LOVE is LOVE, en zo is dat dan weer!

[annemariemolema-blog]

Oud Amsterdam

Eigenlijk wist ik het zeker toen ik met de TT nachten steeds vaker verlangend keek naar een plekje. Zo’n fijn plekje om ff te zitten, misschien een knus dekentje om mijn benen. Een vriendelijke ober die mij dan een thee met een likeur 43 zou brengen. Ik wist toen eigenlijk al zeker dat ik oud aan het worden was.

Soms overvalt dit oud worden gedoe mij zomaar. Een vriend en ik gingen spontaan een weekend naar Amsterdam. We doen dit vaker en het voelt altijd heerlijk. Amsterdam is de stad waar ik intens gelukkig kan zijn. Als ik de stad binnen kom gaan er altijd een soort kleine geluks ontploffinkjes door mijn lijf.

We sliepen in een grachtenpand aan de Prinsengracht. We zatten heel gelukkig met onze wijntjes in makkelijke stoelen. Met onze vermoeide voeten op de vensterbank heerlijk te keuvelen over ons leven. We vroegen ons af wat voor party-drugs de jongelui van tegenwoordig gebruikten. Ja, we gebruikten het woord party drug als of we in een voorlichtingsfilmpje van de verslavingszorg speelden. Daarna vroeg ik mij af naar welke discotheek we toch moesten gaan. Ja, ik had als oud wijf het woord discotheek gebruikt.

We besloten er toch wat van te maken en gingen naar een hip uitziende tent genaamd SOHO. we gingen per ongeluk in een hip verjaardag feestje zitten. Het feestje werd geven door een langbenige vrouw of man of beiden, dat was niet helemaal helder. Hij/zij sprak alleen maar Engels tegen de mooie jonge mensen die er omheen verzamelden. Zij waren nogal hip, bloot, ingewikkeld en zomers gekleed.

Wij zaten ondertussen met onze jasjes aan want het was een beetje fris geworden. Ik met mijn tasje op mijn schoot want anders zou iemand het zomaar kunnen stelen. Terwijl het feestje zich uitbreidde schreeuwde hij/zij iets tegen mij in het Engels. Ik kon het niet verstaan door de harde muziek. Hij/zij gilde het nog eens maar nu in het plat Amsterdams: Of de tafel bezet was. Vriend en ik schudden gehaast nee. De hippe mensen namen de tafel over en wij zaten tegen een wand gedrukt. Als 2 provinciaaltjes in de grote stad. Ik vond het een moeilijk gebeuren. We besloten weg te gaan. We zeiden vriendelijk doei tegen de hippe 20-ers maar zij waren te druk bezig met ontzettend iets te zijn.

We liepen langs een bruin cafe, Anita Meyer schalde door de speakers en binnen waren mensen van 30, 40 en up gezellig aan hossen. We gingen naar binnen en voelden ons welkom. We snapten de kleding, de taal en het bier. Ver na middernacht bereikten we ons Airbnb locatie. We ploften moe en voldaan op bed. 's Morgens waren we weer vroeg uit de veren om een tentoonstelling te kijken net als andere ouder wordende mensen. Denk dat de hippe mensen nog te moe waren van het jong en hip te zijn van de nacht er voor.

[annemariemolema-blog]

Koninklijke massage

Zou onze koning de sauna ook zo heerlijk vinden? Ik ben onlangs naar de sauna geweest en enthousiast had ik een massage geboekt. Terwijl ik in de wachtruimte zat met mijn badjas aan dacht ik ‘Waarom is het zo lang geleden dat ik dit heb gedaan?’ Op dat momenten komt de masseuse. Ze ziet er sereen uit en praat zachtjes. Ze geeft aan dat ik mijn badjas mag op hangen. Ach, nu weet ik het weer. Massages ervaar ik altijd als een aaneenschakeling van moeilijke momenten.

Ik trek ongemakkelijk mijn badjas uit. De masseuse is gekleed en ik niet meer. Ik zeg ongemakkelijk: ‘Ja, het blijft altijd gek, ik naakt en jij niet’. Zij geeft aan dat ik mag ontspannen. Ik mag op de tafel gaan liggen. De massagetafel is smal, ik niet. Ik probeer elegant op de massagetafel te springen – het heeft meer weg van een oude vrouw die springt – en ik plof ongecontroleerd met mijn billen op de tafel.

De masseuse negeert het allemaal beleeft en geeft aan dat ze bij de buik begint. Tenminste, dat hoor ik. Ik vind het wat vreemd dat ze mijn buik gaat masseren maar oké. Ik ga op mijn rug liggen met mijn buik en ander onderdelen van mijn lijf naar voren gestoken. Nou ja, een paar jaar geleden was het naar voren, nu is het meer hellend naar de zijkant.

De masseuse kijkt mij moeilijk aan en herhaalt nogmaals dat ik OP mijn buik mag gaan liggen. Niet op mijn rug. Oh ja, natuurlijk, is ook logisch. Op de smalle massagetafeltje moet ik nu mijn gehele volle lijf omdraaien. Een paar seconden denk ik na over de mogelijkheden. Eerst op mijn knieën om langzaam om te rollen. Dapper besluit ik dat omrollen over mijn linker zij de beste keus is.

Terwijl ik dat probeer blijft mijn lijf wat steken dus ik zet kracht bij en ik gooi mijn lijf om terwijl ik met één hand de tafel vasthoud. Als een walrus die zich omdraait gaat mij hele lijf mee. Even is er sprake van lichte paniek want het voelt alsof de tafel meedraait. Ik weet niet of ik het mij verbeeld maar volgens mij komen twee poten los van de grond. De masseuse vraagt met luide paniekeriger stem: ‘Gaat het mevrouw?’ Ik roep zwetend: ‘Prima hoor!’ Uiteindelijk wurm ik mij verder en lig ik op mijn buik. Ik zucht van opluchting en de lieve masseuse ook. Terwijl ik daar zo lig denk ik: ‘Werkelijk, hoe doet de koning dit??’

[annemariemolema-blog]

Ren vrouw ren

“Het reduceren van een vrouw tot een zak lichaamsdelen waar we ons op kunnen verlustigen, wordt overal genormaliseerd”.

 Ik las deze zin in een column in het DVHN naar aanleiding van een foto van een vrouw naast een motor en de TT letters langs de A28 in Assen.

 De column ging over het feit dat je als vrouw niet meer buiten kon hardlopen, omdat mannen verschrikkelijke dingen naar je roepen. Los van het feit dat hardlopen eigenlijk ook verschrikkelijk is, is dat geroep natuurlijk ook 'not done'. Als man of vrouw of wie dan ook mag je een andere niet uitschelden of je bedreigen. Laten we daar gewoon even mee stoppen allemaal! Scheelt enorm veel gedoe in deze wereld namelijk.

 Ik heb een tijdje hard gelopen, ruim 3 keer per week. Beetje joggen, muziek aan en in mijn bubbel gaan. Als ik mensen tegenkwam groette ik ze vriendelijk of soms gaf ik een knikje. Vaak stond er een oude man die dan 'hup hup!' riep met 2 duimen in de lucht. Hij riep niet 'hoer hoer!' dus ik voelde mij aardig gemotiveerd.

Ik voel mij niet aangerand als je dingen tegen mij roept, maar wel gekwetst als je überhaupt nare dingen tegen mij roept.

 Ik kijk nogmaals naar de foto in de Krant dit is Assen. Ik ervaar de foto echt totaal anders. Ik zie daar een stoer en sterk mooi vrouwenlijf naast haar motor staan. De lucht en de kleuren versterken het beeld. Het model op foto heeft haar werk goed gedaan!

 Ik heb niks tegen fotomodellen, missverkiezingen of TT grit girls. Dit is namelijk anno 2018 een keuze en een betaalde baan. Er mogen zeker wel wat extra grit boys of grit gender neutrale personen bij, maar misschien leg ik de lat dan wel wat hoog.

Als ik een lijf had om grit girl te zijn, had ik dit zeker gedaan, maar als ik het brein had van een kernfysicus had ik dat ook gedaan. Je doet wat bij je past, waar je gelukkig van wordt én waar je goed in bent zonder daarbij grenzen van een andere over te gaan. Je mag als vrouw, man of mens vrij zijn in wat je wilt doen.

 Daarbij mag je zeker niet als vrouw, man of mens een ander mens kwetsen, aanvallen of uitschelden! Ik hoop oprecht dat mensen buiten blijven rennen, dat andere mensen die sportievelingen lekker laten rennen.

We zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor een leefbaar geheel. Waar gelijke rechten moeten gelden voor iedereen, gelijke betalingen voor iedereen en baas zijn over eigen lichaam.  Maar waarbij ook lust en aantrekkingskracht in deze wereld een heerlijk goed is en in vrijheid mag worden beleefd, maar zonder daarbij een ander te kwetsen of over grenzen wordt gegaan.

Ik denk: spreek je waardering uit, complimenteer je mooie, enthousiaste medemens! Zie hen die sterk, creatief, sportief of mooi zijn van geest en of lichaam.

We weten allemaal wel met welke woorden je jouw waardering kan uitspreken. 'Hoer' is bijvoorbeeld niet één daarvan. Wees creatief in jouw bemoedigende woorden als je dit voelt, spreek jouw waardering uit als je iets moois ziet en ren alsjeblieft in alle vrijheid lekker buiten als je daar gelukkig van wordt.

[annemariemolema-blog]

50% eens

Daar gaan we weer, we mogen kiezen. Ik ga stemmen als altijd omdat dit mijn recht is, maar ik vind het soms zo ingewikkeld. Ineens moet ik overal een mening over hebben. En niet alleen over welke partij maar nu moet ik ook ineens mijn mening geven in een refe-rendum. Echt, ik stem altijd en ik kies bewust welke partij mijn stem mag vertegenwoordi-gen. Ik weeg af wat ik belangrijk vind en waarom. Daarnaast doe ik alle stemwijzers die er bestaan want over sommige onderwerpen heb ik geen mening want ik vind er niet zoveel van. Mijn partij vertegenwoordigd mij en daarom kies ik ze ook.

Vandaag mag ik niet alleen kiezen welke partij, maar ik moet nu ook ineens een mening hebben over een sleepwet! Echt werkelijk waarom? Eerst moest ik al mijn stem laten ho-ren over een Oekraine gebeuren waar ik te weinig van af wist en nu over deze sleepwet. Ik heb werkelijk geen idee. Dus besteed ik mijn woensdagmiddag aan het uitzoeken wat dit inhoudt. Ik moet een mening geven dus moet ik weten waarover. Tot nu is mijn menig gebaseerd op wat Arjen Lubach zei op zondag, wat Rutte zei bij POW nieuws en wat de buren zeggen.

Iemand zei: Ja nou, dan kunnen ze je hele internet geschiedenis bekijken. Tja wat vind ik daarvan?? Mijn internet is namelijk een verlengde van mijn gedachten. Als ik wat dag-droom dan google erbij. Deze week bestaat mijn internet geschiedenis dan ook uit: Hoe maak je buskruit. Dit omdat iemand zei dat het makkelijk was om te doen. Ik wil nooit buskruit gaan maken, want ik weet niet waarom en daarbij heb ik geen kanon. Die kun je dan wel weer kopen las ik ook op het internet. De dag erna mijmerde ik over dat sommige delen in de wereld nooit geclaimd zijn door mensen. Ik vroeg mij af wanneer je een eigen land kon beginnen en wat je er voor nodig had. Ook hierbij: ik hoef geen eigen land want ik woon al ergens.

Voor de rest bestaat mijn internet geschiedenis uit: Hoe val ik af zonder er iets voor te doen, is er een oplossing voor om toch sociaal te zijn maar ondertussen andere mensen te negeren, hoeveel vliegvelden heeft Eritrea en kan iemand met zijn tong zijn elleboog aanraken. Al deze Google opdrachten zijn nogmaals een verlengde van de gedachtes waar ik niks mee doe.

Dus hoe erg vind ik de sleepwet. Gelukkig is hier ook een stemwijzer voor! Vol enthousi-asme ga ik deze doen. Bij elke stelling denk ik alleen maar: Nou en, afgewisseld met: Ik heb werkelijk geen mening hierover. Vol vertrouwen dat er een duidelijke uitslag gaat komen worstel ik mij door de stellingen heen. Dan volgt de uitslag… Op mijn scherm staat: U bent het 50% eens met de wet! Moedeloos schud ik mijn hoofd want ‘wat is dit voor uit-slag?’ 50% betekent dus niet voor, maar ook niet tegen. Moedeloos doe ik mijn jas aan en zoek ik mijn paspoort. Ik ga stemmen en laat mijn partij het maar uitzoeken want daarvoor stem ik. Het is is hun taak. Mijn kapper vraagt toch ook niet of ik het eens ben met de af-spraken die gemaakt zijn over de wettelijke verplichtingen waaraan zij moet voldoen om kapper te zijn. Ik kies haar als kapper omdat zijn mijn haar knipt zoals ik het wil en daar ben ik heel tevreden mee.

[annemariemolema-blog]

PISVLEK!

Ergens bovenin een skilift in Oostenrijk. Mijn zus: "Mijn handen zijn zo koud, ik geloof dat ik de verkeerde handschoenen aan heb." Ik: "Ik heb mijn handschoenen net 2 dagen, met zorg uitgekozen en reteduur, je mag ze wel even aan? Dan worden jouw handen snel weer warm."

We gaan onze handschoenen even wisselen in de skilift, met -20 graden en boven dit ravijn. Topplan, hoe moeilijk kan dit zijn? We trekken onze handschoenen uit en mijn zus geeft die van haar aan mij en ik geef mijn veel te dure handschoenen aan haar. Zij pakt ze niet goed aan. De linker handschoen tuimelt meters naar beneden in het met sneeuw bedekte ravijn. Zucht. Zo moeilijk kon dit dus zijn.

We moeten uiteindelijk terug naar het dorp voor nieuwe handschoenen, maar dat is nog een kilometers verre tocht met skiliften en afdalingen. Ik besluit samen met mijn zus eerst maar op een bergterras in de zon te gaan zitten voordat we aan deze koude tocht gaan beginnen. Ik ga met één bevroren hand in de rij staan om te bestellen. Ondertussen komt er een man naast mij staan met een soort arrogantie om zich heen zoals sommige mannen dat hebben. Verguld van hun eigen zijn en gevuld met misplaatst testosteron. Het type a la Jan Roos. Veel geschreeuw, maar je hebt er zo weinig aan in het leven, al denken zij daar zelf heel anders over.

Deze man vindt dat hij recht heeft op de plaats vóór mij in de rij, terwijl hij veel later aankwam. De Engelsman achter mij attendeert mij er vriendelijk op: "Thats your spot, Lady." Ik haal mijn schouders op, omdat er ergere dingen in het leven zijn en dat deze man voordringen blijkbaar erg belangrijk vindt. De Engelsman laat het er niet bij zitten. Hij tikt hem op de schouders en zegt: "The lady was first." Jan Roos kijkt wild om zich heen en ziet dan mij staan. Hij schreeuwt: "Nou, dan ga je toch lekker eerst bestellen, PISvlek!!!!" Pisvlek. Ik vind het een wonderlijk scheldwoord. Van alles waar je mij voor kan uitschelden heeft hij gekozen voor pisvlek. Een wonderlijke keuze, aangezien ik een zuurstokroze jas aan heb en 2 blonde vlechten in mijn haar waar je denk ik best wat mee had kunnen doen wat betreft scheldwoorden. Hij had bijvoorbeeld kunnen zeggen: trut, dom wijf, blond mens of gewoon zuurstok, maar hij koos pisvlek. Hij had eigenlijk gewoon kunnen zeggen: "O sorry, je hebt gelijk maar ik had zo'n zin in eten dat ik alvast wilde bestellen." Dan had hij natuurlijk prima voor mij gemogen, maar dat zei hij niet.

Ik ben maar gaan bestellen en heb daarna de Engelsman bedankt. Jan Roos mopperde nog wat in de rondte, hij kon het niet laten om ook nog even de Engelsman uit te schelden voor "piss stain" (goede Google Translate vertaling). Origineel, het brein van de simpele ziel.

Ondertussen zat ik weer naast mijn zus, op het terras ergens in Oostenrijk in de zon, met onze bestelling en één bevroren hand. Genietend van de zon zien we even later de boze man vertrekken. Hij trekt een gele ski-jas en aan stapt geïrriteerd op zijn ski's. En daar gaat hij, woest bewegend, dwars door andere mensen heen. Als een gele (pis)vlek in de sneeuw zien we hem in de verte vervagen.

[annemariemolema-blog]

Joehoe, de dag van de liefde!

Valentijn, de dag van de liefde. Ik had er stiekem weer zin, want de liefde is zo leuk. Ik had bedacht om samen met Tijn, mijn zoon van 11, een lief ontbijtje te doen. Aangezien ik geen Valentijn heb, projecteer ik de liefde maar op mijn zoon, wetende dat hij hierdoor later misschien wel in therapie moet. Helaas versliep ik mij enorm en rende ik met verwarde haren naar beneden. Daar trof ik mijn zoon aan met een zelf gemaakte valentijnskaart. "De schat", dacht ik nog. Totdat ik hem met deze kaart naar onze kat zag lopen. Liefdevol gaf hij de kat een knuffel en legde de valentijnskaart voor onze niets vermeldende kat neer. Hij had gewoon een valentijnskaart voor de kat gemaakt! Niet voor zijn moeder, nee voor de kat! Hij legde mij nog even uit dat hij de kat echt de liefste vond.

Daarna had hij andere plannen en ging hij lekker met zijn vrienden buiten spelen. Een hele gezonde keuze leek mij. Dus zat ik mijn broodjes met blije jam maar alleen achter de computer op te eten. Ik wist dat er nog een lichtpuntje was deze dag, want ik had een plaat besteld. Mijn eerste plaat van de Beatles en die zou gewoon op valentijnsdag bezorgd worden. In mijn nopjes over deze gedachte opende ik mijn mail. Daar vond ik het volgende bericht van bol.com: "Hallo Annemarie, helaas waren wij te enthousiast over onze bezorgdatum. Deze gaan wij helaas niet redden en uw pakket zal dan ook volgende week worden bezorgd."

Ik vond Valentijn al wel wat moeilijker worden en belde met Robert Jan om te kijken of hij net zo'n Valentijnsdag had als ik (ja dus). We hielden wat vurige betogen over relaties versus vrijheid en vrijheden, terwijl we beiden onze eigen huizen aan het opruimen waren, nuttig besteedde belminuten. Ineens zag ik toch nog de postbezorger lopen met een groot pakket. Hij liep daadwerkelijk ook nog naar mijn huis en belde aan. Ik wist het wel!!! Valentijn was mij niet vergeten en bracht mij alsnog mijn lang verwachte plaat! Ik huppelde naar de deur met deze gedachte. Ik zwaaide hem open, begroette de bezorger uitbundig en keek hem hoopvol aan.

De pakketbezorgerkeek mij vragend aan en sprak de legendarische woorden: "Wil je dit pakketje aannemen voor jouw overburen? Alvast bedankt." Ik nam het pakket aan, hoorde Robert Jan keihard lachen door de telefoon, hing de telefoon op en ik ging wat betreurd op de bank zitten. Het is nog maar half twaalf en mijn valentijnsdag is nu al één groot succes.

[annemariemolema-blog]

Moederliefde

Mijn lieve, doch wat gekke moeder. Zij zal blijven opvoeden tot ze er dood bij neervalt. De kleinkinderen, de buurtkinderen, neefjes en nichtjes. Maar het liefste wat ze doet is haar eigen kinderen oneindig opvoeden en voeden. Haar eigen kinderen zijn allen boven de dertig. Hebben hun eigen leven en vaak ook al hun eigen gezinnen of zijn daar mee bezig. Toch is er een niet te stoppen zorghormoon in haar die zij volledig haar gang laat gaan.

Ze heeft grote zorgen over wereldvrede, koffie schenken in een culturele kerk en door Canada trekken in een camper. Daar is nu toch wel bijgekomen hoe haar dochter Annemarie toch verschijnt bij het ontbijt op wintersport. Een activiteit die we al meer dan 15 jaar doen, maar blijkbaar is er nu een probleem ontstaan. Ik was mij er nog niet van bewust, maar ze had een missie en ging dit oplossen. Nadat ze met angstige ogen had gekeken hoe mijn lijf de afgelopen maanden weer gevuld was geworden, had ze een oplossing gevonden. Ik zag de opluchting in haar ogen toen ze trots vertelde dat ze iets voor mij had. Ik was mij op dat moment nog steeds niet bewust van het wereldprobleem in de vorm van “Annemarie's wintersport ontbijtkleding”.

Ze toonde vol trots een soort merkloze trainingsbroek met een streep. Daar moesten mijn benen en gevulde billen dan in. Ik heb één trainingsbroek, een zwarte, die ik alleen thuis draag en dat heeft een reden. Naast de trainingsbroek had ze bedacht dat ik een blauwe wijde blouse moest dragen die ik zo over de rest van mijn gevulde lijf kon draperen. Vol verwondering keek ik naar deze bijzondere combinatie die ze vol zorg had uitgekozen voor haar bijna negenendertigjarige dochter. Maar ze was nog niet klaar!

Ze had daar bij een soort platte slipper gekocht met drie bandjes recht over de voet, soort Birkenstocks, lekker alternatief. Deze slippers aan mijn voeten onder deze outfit ,die het helemaal af zouden maken. Ze keek gerustgesteld. Ze had de wintersport gered van een eventuele modeflater van haar dochters kant.

Ik heb dit pakket liefdevol aangenomen. Ik zal het echter nooit gaan dragen en heb het setje in de kast gelegd als een museumstuk. Een bewijsstuk van haar oneindige moederliefde en een lieve doch wat aparte opvoeding, die zal duren tot in den eeuwigheid.

[annemariemolema-blog]

Karamel & Blues

“Kom maar bij mij muziek luisteren. Ik vertel jou over de blues”, zegt hij. Het is zo’n dag waarop ik alleen maar werk, zorg en mijn leven vol verplichtingen voldoe. Ik ben moe en wil niets liever dan vermaakt worden en verder helemaal niets.

Ik stap zijn studio in het centrum van de stad binnen, een ruimte waarin hij kookt, slaapt en bovenal muziek maakt als beginnende DJ. Ik kijk naar hem en geniet. Zijn vader (geboren in Afrika) en zijn moeder (een kunstenares uit het Oosten van de wereld) leven een rock and roll leven in Australië. Door deze wereldse invloeden is zijn kennis groot, zijn denken snel, en zijn lijf als zoete karamel…

Ik zak weg in zijn bank met in mijn hand een cider uit de Ierse pub die hij had geregeld. Zijn studio is bezaaid met vergeelde platenhoezen. En hij vertelt. Hij vertelt over muziek die hij liefkozend ‘zijn muziek’ noemde. Hij vertelt over zijn passie en hij vertelt over de bleus. Maar vooral laat hij mij ‘de blues’ horen. Ik luister naar zijn verhalen en ik kijk naar zijn volle chocoladekleurige lippen die de woorden vormen. Bijna proef ik de smaak van chocolade en karamel in mijn mond terwijl hij praat.  Af en toe vraagt hij mij iets, maar ik wil alleen maar luisteren. Alleen maar luisteren naar wat hij heeft te vertellen. ‘Jij wilt weten wat de blues is? Luister dan dit!’ Hij zet How many more years van Howlin Wolf op. Ik word meegesleurd in het verhaal. Hij gaat door met Muddy Waters met het bekende nummer Hard Again. Ik heb geen idee dat ik dit zou moeten kennen. Hij zet de ene plaat na de andere op. We gaan van de jaren 40 naar de zero’s en weer terug naar de jaren 70. Via West point Mississippi naar New Orleans in Amerika, om de zee over te steken naar Afrika. Hij laat mij Ali Farka Touré horen. Een Malinese zanger en gitarist.  Vol trots vertelt hij dat Touré bekend staat als de eerste Afrikaanse bluesmuzikant die op het hele continent bekend werd en zelfs een grammy heeft gekregen.

De rest van de avond blijft hij verhalen vertellen. Ik luister, drink bier, en proef de zoete smaak van chocolade en karamel. En van de blues…

[annemariemolema-blog]

Wereldse boeken

"Hé, lig je nog in bed? Je hebt school vandaag", zeg ik tegen hem. Hij ligt nog in bed met zijn hoofd verstopt onder de dekens. Elke dag stapt hij uit bed om door weer en wind naar school te fietsen. Naar de Nederlandse les, want dat is zijn leukste vak. Ook als zijn zeven kamergenoten weer eens in bed blijven liggen, of die nacht te veel lawaai hebben gemaakt, heeft hij gewoon geslapen om een goede nachtrust te krijgen. Ook nu het weer kouder buiten is. Daar waar hij vandaan komt was het alle dagen warm, maar te gevaarlijk om te leven. Nu is hij in Nederland, alleen. Zijn vader is gedood en zijn moeder is hij kwijt geraakt. Zijn broers en zussen zijn verspreid over de wereld. Hij is nu twee jaar onderweg en heeft de meest gruwelijke dingen gezien. Toch staat hij elke dag op om verder te overleven. 

Ik ga even naast zijn bed zitten en vraag nogmaals hoe het zit met de schoolgang. Onder de dekens zegt hij zacht in bijna Nederlands dat hij niet naar school gaat. Het lukt hem niet. Ik maak mij zorgen. Hij trekt de deken nog verder over zijn hoofd en zegt in het Engels dat dat niet hoeft. Ik vraag hem of het goed is dat ik wel even tegen hem praat. Dit is oke. We praten over het weer en over de verschillende talen die we dagelijks om ons heen horen. Ik doordat ik op een asielzoekerscentrum werk, en hij omdat hij met zijn zestien jaar daar nu drie maanden verblijft. Langzaam komt hoofd onder de dekens vandaan. Ik vraag hem of hij mee wil helpen vertalen voor een kamergenoot, wat hij graag doet. Hij kan dit ontzettend goed. Ik bedank hem daarvoor. Hij geeft aan dat hij dit niet wil horen, want dit is wat hij teug kan doen om ons te helpen terwijl wij hem zo helpen. Hij vertelt dat hij het liefst heel veel van de wereld wil zien en al de talen wil leren om zo met de mensen te kunnen praten. Praten over goede dingen die we als mensen kunnen doen. Dan wordt hij stil. We zitten daar even in de stilte. Een waakzame stilte waar gedachten razen, snel gaan. Ik moet eigenlijk door met de praktische zaken van mijn werk. Gelukkig weet ik dat deze stille van belang is, dus blijf ik zitten. Ik vraag waar hij aan denkt. Hij staart vooruit en vraagt: "Annamaria, waarom gaan alle mensen waar ik van hou weg?" De tranen staan in zijn ogen. Ik slik een traan weg. In deze zin vat hij in één keer zijn hele leven samen. Hij is helemaal alleen en iedereen die van hem houdt is weg. Weg door oorlog, weg door angst, weg door de dood of weg, omdat ze door moeten met hun eigen leven. Er rolt een traan over zijn wang. Er rolt een traan over mijn wang. Soms is het zoals het is en zijn tranen zijn dan alles wat er nog is. We praten over hoe lastig het is om nog geen plek te hebben. Het wachten of je mag blijven in Nederland en ondertussen het gevoel hebben nergens meer bij te horen. We praten over zijn land en over de wens van leren. We praten over boeken en ik vraag of hij van lezen houdt. Hij geeft aan dat hij dat ontzettend graag doet. Ik geef aan dat ik nog wat voor hem heb meegenomen. Gekregen van één van de mensen in Nederland. En ik zeg dat hij het mag lenen. Ik pak mijn tas en haal daar boeken uit. Zowel de Nederlands als de Engelse versie van Harry Potter en leg deze op zijn bed. Ik zeg: "Kies maar uit". Hij kijkt mij vol ongeloof aan en weer rollen de tranen over zijn wangen. Ik geef aan dat hij kan lezen om soms een ander verhaal in zijn hoofd te krijgen. Met tranen in zijn ogen pakt hij één voor één de boeken op. Hij bekijkt ze alsof ik boeken van goud heb meegenomen. Zorgvuldig kiest hij een Nederlands boek uit, zodat hij nog beter kan oefenen. Uiteindelijk sluiten we maar af met een grap en de afspraak dat we vandaag de dag maar even laten gebeuren. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nu gaat hij eerst lezen in bed met zijn hoofd boven de dekens terwijl het Nederlandse weer tegen de ramen waait.

[annemariemolema-blog]

Decemberchaos

De feestelijke maand december! Ik hou er van! Mijmerend zit ik bij de open haard. Ik heb mijn mooiste feestjurk aan. Een maatje S, want M was natuurlijk veel te groot. Ik kijk met voldoening rond in mijn prachtige opruimde huis. De perfecte kerstboom staat te schitteren met wel 1000 lichtjes. De mooiste gedekte tafel staat klaar voor mijn lieve familie. Mijn neefjes met hun schattige stropdassen en mijn nichtjes hebben mooie linten in het haar. Mijn vrienden zijn er natuurlijk al voor de borrel. Gelukzalig kijk ik naar mijn heerlijke man. Liefde- vol kijkt hij terug en geeft mij een schalks knipoogje, maakt een grapje en drukt een kus op mijn lippen. Onze vier bloedjes van kinderen staan lachend om ons heen. Wat zien ze er toch mooi uit en wat zijn ze welopgevoed! In alle rust kijk ik om me heen. Geen stress of chaos heeft zich van mij meester gemaakt dit jaar. Er is zelfs wereldvrede! Een decemberwonder is geschied!

Tot ik opschrik van lawaai van boven. Mijn dagdroom wordt gruwelijk verstoord. Het lawaai komt van mijn zoon die boven nog even lekker keihard is gaan drummen. Van alle instrumenten die hij kon kiezen, koos hij een onpraktisch lawaaierig drumstel. Ik zit nog steeds voor de open haard. Zonder feestjurk, maar in een foute kersttrui. Die leek zo leuk, maar is zo fout, zo rood en zo strak. Ook dit jaar zijn er weer kilo’s bij gekomen. Zelfs mijn synthetisch corrigerende ondergoed kan niets meer verbloemen. Mijn kersttrui zit zo strak om mijn buik dat ik wel zeven maanden zwanger lijk. Ik heb nog een zwangerschapstest gedaan maar die meldde ook dat ik gewoon te dik ben.

Ik had gisteravond nog afgesproken met een Tinderdate, maar deze man was zo verbitterd dat het meer een date met de Grinch leek. Hierdoor heb ik te veel wijn gedronken en is mijn hoofd nu pafferig en mijn ogen rood. Mijn huis is een chaos. De katten hangen in de kerstboom en de afwas staat nog op het aan- recht. Ik stap voor de zoveelste keer met mijn voet op een legoblokje. Ik moet opschieten, anders kom ik te laat voor het familiediner. Met in mijn ene hand een fles wijn en in mijn andere mijn zoon ren ik naar de auto. Ik bedenk: Nog even volhouden! Straks is het 2018 en dan wordt alles anders! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik ga eindelijk eens wat van mijn leven maken. Yes! ik heb er nu al zin in! Alleen nog even de chaos van december zien door te komen.

[annemariemolema-blog]

Zoenen als Eva

Daar ga ik dan, op mijn fiets richting mijn Tinderdate. Daten vind ik eigenlijk een gedoe, maar eens in de zoveel tijd probeer ik het maar weer. Ik licht mijn vrienden in waar ik vanavond ben en ik kijk nog één keer in de spiegel. Ik vind mijzelf er best leuk uitzien, mijn haar zit een keer goed, make-up is goed te doen en het nieuwe zwarte jurkje zit prima. Al met al best date-waardig vind ik zelf.

Opgetogen stap ik op de fiets. Halverwege pakken de wolken zich samen en binnen een paar seconden stort de regen zich over mij uit. Ik ben tot op het bot doorweekt. Met als resultaat dat ik kletsnat aanbel bij de manspersoon. Mijn haar kleeft in slierten aan mijn hoofd, de make-up zit als een pandabeer om mijn ogen en mijn natte zwarte jurkje kleeft aan mijn lijf waardoor alle hobbels en bobbels goed zichtbaar zijn. Fijn hoor.

De date kijkt ietwat verschrikt, maar laat mij toch maar hoffelijk binnen. Hij geeft mij droge kleren in de vorm van een verbleekt roze shirt en een SpongeBob broek met daarbij de mededeling: "Hij is mij toch veel te groot, dus jij kan hem vast aan." Snel maak ik even een notitie in mijn hoofd dat ik morgen vooral niet moet vergeten een sollicitatiebrief te schrijven naar MICHELIN.

Op een of ander manier krijgen we het al snel over politiek, wat zeker geen aanrader is om het gesprek een beetje luchtig te houden. Hij kijkt dan ook wat verschrikt wanneer ik mijn partij noem en ik kijk daarop enigszins angstig wanneer hij zijn partij noemt. De avond vordert en het wordt eigenlijk best gezellig, hij is lief en enthousiast. Ik ben voornamelijk verwonderd dat, ondanks zijn stemgedrag, hij een best leuk persoon is.

Aan het einde van de avond verruil ik de spuuglelijke SpongeBob broek weer voor mijn opgedroogde jurkje en het is tijd voor het afscheid. We staan in de met kaarsen verlichte gang. Ik geef hem een hand en hij mij drie zoenen. Ik voel dat hij enthousiast zoent want de twee eerste zoenen zijn wel erg dicht bij mijn lippen. Voor de derde zoen legt hij zijn handen op mijn heupen en trekt hij mij dicht naar hem toe. In díe luttele seconden besluit ik dat ik wel nieuwsgierig ben naar dé zoen van deze lieve jongeman.

Terwijl mijn lippen hem terug zoenen gaat mijn hoofd totaal met mij aan de haal! Mijn hoofd roept: "Ja, hallo! Indirect zoen jij nu met de partijleider die jij zo verafschuwt! Je verloochent je afkomst, en wat moet jouw moeder (een rasechte Groenlinks'er) daar wel niet van denken!! Je bent een soort Eva Braun, compleet met Duitse jurk en mijn blonde haren stevig in de watergolf. Ik stop dan ook acuut met zoenen en kijk hem verschrikt aan. Daarna land ik weer en voel ik me een klein beetje schuldig. Die jongeman heeft niets gedaan om dit beeld bij mij te doen opwekken, behalve in al zijn onschuld zijn stemgedrag te vertellen. En hij heeft ook geeneens een snorretje. Helaas was er geen redden meer aan.

De jongeman, onbewust van mijn gedachtes, kijkt mij zachtmoedig aan. Hij zwaait mij uit en vraagt of ik hem app als ik veilig thuis zou zijn. Ik fiets hard weg. De regen is gestopt, maar mijn gedachten nog niet. De wind blaast langzaam het beeld van Eva uit mijn hoofd. Ik bel Robert Jan. Toevallig is hij, net als ik, ook onderweg naar de stad en we drinken samen bier. Terwijl we in de kroeg zitten merkt hij nog even op dat mijn jurk binnenstebuiten zit en hij vraagt of ik toevallig een leuke avond heb gehad?

Ik vertel het verhaal en hij lacht me keihard uit. We nemen een slok bier en we verwijderen samen onze Tinderprofielen. Klaar.

[annemariemolema-blog]

Honderdjarige liefde

Bibliotheek Assen bestaat honderd jaar met column van Annemarie Molema

ASSEN – Een eeuw geleden, op 7 maart 1917, is de Asser bibliotheek opgericht. Na vele ontwikkelingen zijn we honderd jaar verder en is er in Assen nog steeds een bibliotheek die iedere dag relevant is voor de bevolking van Assen en omgeving. Dit heuglijke feit vieren we het hele jaar door. Onder andere met maandelijks een column van een bekende schrijver. Deze maand: Annemarie Molema.

Honderdjarige liefde

Door Annemarie Molema

Als Bibliotheek Assen toch een mens was dan was het zeker mijn grote liefde geweest. Met zijn imposante moderne strakke lijnen aan de buitenkant en zijn binnenkant gevuld met kennis, theater, studio, film en oneindig veel boeken. Ik zou zo gaan samenwonen met Bibliotheek Assen!

Ik ken Bibliotheek ook al een tijdje. Eerst draaien we wat om elkaar heen en tastten we elkaar wat verlegen af. Bibliotheek liet mij al zijn boeken zien. Soms ging ik elke week even bij hem kijken. Dan gleden mijn handen verlangend over de verschillende harde kaften met de meest geweldige titels heen. Gretig nam ik ze mee naar huis om ze vervolgens altijd weer veel te laat terug te brengen.

Daarna opende Bibliotheek de deuren voor het programma Kolkende Taal waar elke keer weer een stoeltje voor mij klaar stond. Ik smulde van de presentatrice en haar gasten die met passie over hun boeken spraken, anekdotes die verteld werden en de muziek die er werd gespeeld. Het personeel van Bibliotheek ontving hen elke keer weer met evenveel enthousiasme.

Bibliotheek en ik leerden elkaar steeds beter kennen en ik mocht zelfs op het Boekengala de op bezoek gekomen schrijvers begeleiden. Elk jaar is dat weer één groot feest. Al vloeit het bier rijkelijk, vertellen de schrijvers hun beste verhalen en werkt Bibliotheek zich in het zweet er is altijd één afspraak die avond: “What happens tijdens het Boekengala Assen stays in het Boekengala!”

We raakten vertrouwd met elkaar. We durfden met elkaar te experimenteren. Bibliotheek is nooit bang om verschillende mensen erbij te betrekken en met elkaar te verbinden. Daarin was niet elk experiment een succes, maar bier en bitterballen na die tijd maakten alles goed.

Bibliotheek en ik zijn nu in de fase dat we elkaar kennen. Mijn zoon heeft Bibliotheek ook geaccepteerd. Eigenlijk al vanaf het eerste moment dat hij daar binnenkwam, een prentenboek uitzocht, zich in een hoekje nestelde en met zijn duimpje in zijn mond ademloos zat te lezen. Hij groeide mee met Bibliotheek waar hij, naast de boeken, ook met veel plezier naar JackLab gaat om stoere ontdekkingen te doen. Zo is Bibliotheek inmiddels een onderdeel van ons gezin.

Ik mag wel zeggen dat, als Bibliotheek Assen een mens was geweest, met zijn strakke lijnen en zijn intens verrassende binnenkant, ik hem zeker de honderdjarige liefde had verklaard.

Foto: ter ere van het 100-jarige bestaan van de Asser bibliotheek schrijft Annemarie Molema over haar verbondenheid met Bibliotheek Assen.

[annemariemolema-blog]

Geestig

[annemariemolema-blog]