#Ben Drury

[garadinervi]

DJ Krush, Strictly Turntablized, (2 x Vinyl, CD, Digital album), MWLP025 / MWCD025, Mo' Wax, 1994

Cover, Artwork: Futura 2000 ('Love + Unrest No. 2') Design [DJ Krush Logo]: Ben Drury Design [Sleeve]: Swifty

[warhead]

[theusiafm]

76:14

group: Global Communication;

and artwork: Ben Drury; and Will Bankhead.

format: studio LP ∴ début;

released: june 1, 1994;

label: Dedicated;

and available: physical • streaming.

primary genres: ambient; and chillout;

and secondary genres: ambient techno; downtempo; progressive electronic; and space ambient.

listened: january 29, 2025;

score: 8.8;

and ☆: 12:18.

[grrl-operator]

Luke Vibert - Big Soup

[grandmastv]

Alias Smith and Jones (Pilot, 1971).

[arcimboldisworld]

Illinoise - St. James Theatre New York 09.05.2023

Illinoise - St. James Theatre New York 09.05.2023 #musical #dance #sufjanstevens #newyork #justinpeck #illinoise

Sicherlich trifft diese Show nicht jedermanns Geschmack und ist eher ungewöhnlich inmitten der grossen „Blockbuster“ am Broadway: „Illinoise“ – das Coming-of-Age – Dance Revue Musical mit der Musik des gleichnamigen Konzept-Albums von 2005 von SUFJAN STEVENS. „Illinoise“ ist grossartig und sehr bewegend… Continue reading Illinoise – St. James Theatre New York 09.05.2023

[insanityclause]

This is a Jamie Lloyd production like you have never seen before. While his sensational production of Sunset Boulevard drew no shortage of acclaim, there has been a sense over the last year that he may be running out of ideas, rehashing the same old tried and tested features that no longer carried the same impact they did the first time they were used. Much Ado About Nothing proves there is much more to Lloyd than people might necessarily expect, and he can still surprise when he wants to be.

It would be easy to write this off as a novelty but there is so much more to it than that. Jamie Lloyd has proved himself to be a truly gifted director - I personally cited Sunset Boulevard as the best direction I have ever seen and I stand by that statement. With this production of Much Ado About Nothing, he once again proves what a remarkable director he is with an abundance of creativity and a flair that shows why, when he gets it right, he strikes gold... or should that be pink?

Though there are few props aside from a few plastic chairs and a couple of surprises (which I dare not spoil) in Soutra Gilmour’s gorgeous set design, the direction is rich throughout with the vast Theatre Royal Drury Lane stage laid out bare in all its resplendent glory yet never feeling bare, thanks to larger than life choices involving the sensational cast of ten. One inspired sequence sees Benedict (Tom Hiddleston) attempting to hide himself in various different ways (no mean feat on a stage with few props). The result is one of the most hilarious and astounding sequences I have ever seen, akin to something out of a particularly funny TV sitcom, and culminating in one of the greatest and perfectly timed pieces of physical comedy you are likely ever to see.

The production value across Much Ado About Nothing remains consistently striking with Jon Clark’s beautiful lighting design bathing the stage and the cast in a beautiful glow and matching the loud and proud aesthetic. Ben and Max Ringham’s sound design allows for the unexpected use of music (more on that shortly) to sound as crystal clear as if we were at a concert, while one of Jamie Lloyd’s regular collaborators Fabian Aloise once again works wonders with an inspired use of movement throughout. 

It wouldn’t be a Jamie Lloyd production without star casting and this time there are two on hand. Banishing the memory of Sigourney Weaver, Tom Hiddleston and Hayley Atwell lead the pack as Benedick and Beatrice. Two Marvel stars – with Jamie Lloyd’s track record for self-referencing (I hope every future incarnation of Sunset Boulevard retains the Pussycat Dolls references), it would be too good an opportunity to miss, wouldn’t it? I am not spoiling anything but how it is used really is a stroke of genius.

Hayley Atwell delivers a strong performance as Beatrice, showcasing bounds of energy and a knack for impeccable timing, be it comic, emotional or both. As great as she is, it is Tom Hiddleston who dominates this production in a performance that is charismatic and cheeky. Unafraid to break the fourth wall, with his tongue in his cheek and always with a knowing wink to the audience, Hiddleston is absolutely spellbinding as Benedick, demonstrating a knack for physical comedy and the kind of stage presence most people could only dream about. Impossible to take your eyes off of, Hiddleston has become a reliable force on both stage and screen, and seeing him work his magic here, it’s easy to see why. A knockout performance from start to finish – and who knew he could move like that?

James Phoon is a captivating presence in his turn as Claudio with Mara Huf a stunning presence as Hero. With Jamie Lloyd using several of the performers who have just completed a run in The Tempest on the same stage, the undoubted greatest aspect of that production was the phenomenal Mason Alexander Park who returns to once again prove their talents in a star turn as Margaret. Music plays a big part of this production of Much Ado About Nothing with a smattering of numbers from the 80s, 90s and 2000s all performed by Park, showcasing their gorgeous singing voice.

Jamie Lloyd’s Much Ado About Nothing attempts to immerse you before the show has even started with the importance of music in this production prominent from the moment you enter the theatre, with a host of 90s club classics blasting through. Suitably hyping the audience up, it gives the impression you are in a club yourself – something that lends itself wonderfully to the themes in this production when it begins. A masterstroke is the choice to get the ushers to hold up their “Turn your bloody phones off, for the love of God. Yes, that means you as well – not everyone but you. YOU!” signs while dancing to the songs, A simple choice but one that had me grinning before the show had even started. 

This was my second Shakespeare play in a row this week. In my review yesterday, I commented on how sometimes Shakespeare can feel inaccessible to many in the 21st Century and attempts to modernise it can often fall flat. This was sadly my experience with the play I saw the day before. However, anything that show struggled to do right, this production of Much Ado About Nothing more than made up for. Effortlessly showing how to modernise a Shakespeare play, bring something new to it while not detracting from the original text and find a way to connect with a wide audience, this is a show that will not only appeal to people of all generations but will resonate and hopefully inspire them. If we should be striving to get more people into classics like this, Jamie Lloyd has well and truly come up trumps this time around, showing them exactly how it can be done.

I love to be surprised when I go to the theatre, never quite knowing what to expect. I didn’t expect a Jamie Lloyd production of a Shakespeare play to be pink, camp and joyful but here we are. The choices that have been used here show no end of creativity, all fairly unique in their approach, It was a risk and one that may have proved divisive, but it is impossible to not buy into the fun factor in this joyous production. Much Ado About Nothing may not have been what I was expecting but it is even better than I could have ever hoped. The best Jamie Lloyd production since Sunset Boulevard and one of the best plays of the year so far. I always use the line “Theatre at its best can make you feel” and I dare anyone to come out of this production feeling anything other than pure joy and fulfillment. A truly remarkable and refreshing piece of theatre – when it comes to things I can fault about it, there really is nothing.

[sayyestomi]

favorite hockey players? im curious

this is a very Nuanced answer so you’re getting the autistic rundown anon.

90s wise: steve yzerman, sergei fedorov, slava kozlov, darren mccarty, igor larionov, chris osgood, kris draper

current players from my favorite teams

detroit red wings: DYLAN LARKIN <333, lucas raymond, moritz seider, alex lyon, ben chiarot, joe veleno

dallas stars: mason marchment, tyler seguin, jake oettinger, thomas harley, roope hintz, miro heiskanen

carolina hurricanes: seth jarvis, pyotr kochetkov, andrei svechnikov, jack drury

vancouver canucks: quinn hughes, arturs silovs, brock boeser, jt miller, pius suter

various guys i like that used to be on my teams/i just think are cool:robby fabbri, david perron, jake walman, mathew barzal, anthony beauvillier, klim kostin, dylan strome, brady skjei, mika zibanejad, chris kreider, k’andre miller, john gibson, marc andre fleury (probably more lmao)

[free-for-all-fics]

Obscure Character List - Male Edition (A-M)

Obscure Characters List - Male Edition

Obscure Characters I love for some reason (A-M). (By obscure I mean characters that have little to no fanfic written about them. Not necessarily characters nobody’s ever heard of.) Don’t ask me to explain why. UPDATED: Tumblr is being a butt about post length or something so I’m splitting up the lists.

A

Abraham Alastor/Anthony Clarke (Dark Pictures Little Hope)

Adam (Abraham Lincoln: Vampire Hunter)

Adam (Hallmark Frankenstein 2004)

Al Capone (Night at the Museum)

Alan McMichael (Crimson Peak)

Alec Fell (Nancy Drew, The Silent Spy)

AM (I Have No Mouth and I Must Scream)

Amphibian Man/The Asset (Shape of Water)

André Toulon (Puppetmaster series)

Anthony Walsh (Blood Fest)

Anton Herzen (Professor Layton and the Diabolical Box)

Ardeth Bay (Mummy series)

Armand (Queen of the Damned 2002)

Armando Salazar (Pirates of the Caribbean 5)

B

Barnaby (Sabrina Down Under)

Baron Humbert von Gikkingen (The Cat Returns)

Baron Meinster (Brides of Dracula)

Beast/Hank McCoy (X-Men, Kelsey Grammer version)

Beast/Prince (Beauty and the Beast 2014)

Ben Willis (I Know What You Did Last Summer)

Bernard the elf (Santa Clause series)

Black Phillip (The VVitch)

Blade (Puppetmaster series)

Bughuul (Sinister 1 and 2)

C

Caliban/John Clare (Penny Dreadful)

Captain Frederick Wentworth (Persuasion)

Captain James Hook (Peter Pan 2003)

Cedric Brown (Nanny McPhee)

Christian Thompson (Devil Wears Prada)

Colonel William Tavington (The Patriot)

Cornelis Sandvoort (Tulip Fever)

Crown Prince Ryand'r/Darkfire (DC comics/Teen Titans)

D

Daniel Le Domas (Ready Or Not)

Death (Final Destination series)

Dimitri Allen (Professor Layton and the Unwound Future)

Dimitri Denatos (Mom’s Got a Date With a Vampire)

Dustfinger (Inkheart)

Dr. Alexander Sweet/Dracula (Penny Dreadful)

Dr. Gregory Butler (Happy Death Day 1 & 2)

Dr. Manhattan (Watchmen)

Driller Killer (Slumber Party Massacre 2)

E

Edward Gracey (Haunted Mansion 2003) 

Edward Mordrake (Urban Legend/American Horror Story Asylum)

Edward/Eddie “Tex” Sawyer (Texas Chainsaw Massacre 3)

Elemer of the Briar (Elden Ring)

Erik Carriere (Phantom of the Opera 1990)

Ethan (Pilgrim 2019)

F

Father Gascoigne (Bloodborne)

Faustus Blackwood (Chilling Adventures of Sabrina)

Fegan Floop (Spy Kids trilogy)

Fox Mask/Tom (You’re next)

G

George Knightley (Emma)

Ghost/Mitch (Haunt 2019)

Godskin Apostle (Elden Ring)

Godwyn the Golden (Elden Ring)

Gold Watchers (Dark Deception)

Greg (Bodies, Bodies, Bodies)

Grim Matchstick (Cuphead)

Gurranq Beast Clergyman (Elden Ring)

H

Henry Jekyll/Edward Hyde (Broadway, Rob Evan version)

Henry Sturges (Abraham Lincoln: Vampire Hunter)

Hugh Crain (Haunting of Hill House, the book and 1963 film. Not the Flanagan show or 1999 movie remake)

Hugo Butterly (Nancy Drew, Danger by Design)

I

Ingemar (Midsommar)

J

Jack Ferriman (Ghost Ship)

Jack Worthing/Uncle Jack (We Happy Few)

Jafar (Once Upon a Time, not the Wonderland spin-off)

Jan Valek (John Carpenter’s Vampires)

Jefferson “Seaplane” McDonough/Alex (Jumanji 2 and 3)

Jervis Tetch/Mad Hatter (Arkhamverse! Video Games)

Jester (Puppetmaster series)

John (He’s Out There)

Joseph “Joey” Mallone (Blackwell series)

Juan (The Forever Purge)

Juno Hoslow, Knight of Blood (Elden Ring)

K

Kalabar (Halloweentown)

Kenneth Haight (Elden Ring)

Killer Moth/Drury Walker (Teen Titans)

King Paimon (Hereditary)

L

Lamb Mask/Craig (You’re next)

Lamplighter (The Boys)

Launder Man (Crypt TV)

Lawrence “Larry” Gordon (Saw series)

Loki (Apsulov: End of Gods)

Lucifer (Devil’s Carnival 1 & 2)

M

Magic Mirror (Snow White 1937/Shrek)

Man in the Mask (The Strangers)

Manon (The Craft)

Man-Thing (Marvel’s Werewolf By Night)

Marco Polo/Merman (Crypt TV)

Marcus Corvinus (Underworld series)

Markus Boehm (Nancy Drew, the Captive Curse)

Mephistopheles (Faust’s Albtraum)

Micolash, Host of the Nightmare (Bloodborne)

Miquella (Elden Ring)

Mirror Man (Snow White and the Huntsman)

Mr. Crow/Aldous Vanderboom (Rusty Lake series)

Mr. Le Bail (Ready Or Not)

Mr. Slausen (Tourist Trap)

[goalhofer]

2023 Los Angeles Angels Roster

Pitchers

#17 Ōtani Shōhei (Ōshū, Japan)

#28 Aaron Loup (Boutte, Louisiana)

#31 Tyler Anderson (Las Vegas, Nevada)*

#40 Sam Bachman (Fishers, Indiana)**

#43 Patrick Sandoval (Mission Viejo, California)

#44 Ben Joyce (Knoxville, Tennessee)**

#47 Griffin Canning (Rancho Santa Margarita, California)

#48 Reid Detmers (Nokomis, Illinois)

#51 Jaime Barría (Ciudad Panama, Panama)

#52 Dominic Leone (Norwich, Connecticut)*

#53 Carlos Estévez (Santo Domingo, Dominican Republic)*

#54 José Suárez (Ciudad Naguanagua, Venezuela)

#58 Robert Daniel (Montgomery, Alabama)**

#59 José Soriano (Santo Domingo, Dominican Republic)**

#61 Austin Warren (Fayetteville, North Carolina)

#63 Chase Silseth (Farmington, New Mexico)

#65 José Quijada (Caripito, Venezuela)

#73 Chris Rodriguez (Miami Gardens, Florida)

#78 Kenny Rosenberg (Santa Clarita, California)

Catchers

#14 Logan O'Hoppe (Islip, New York)

#21 Matt Thaiss (Jackson Township, New Jersey)

#33 Max Stassi (Yuba City, California)

#35 Chad Wallach (Orange, California)

Infielders

#2 Luis Rengifo (Ciudad Naguanagua, Venezuela)

#3 Joseph Ward (Oviedo, Florida)

#4 Andrew Velazquez (Bronx, New York)

#5 Eduardo Escobar (Villa De San Luis Rey De Cura, Venezuela)*

#6 Anthony Rendon (Houston, Texas)

#8 Mike Moustakas (Los Angeles, California)*

#9 Zach Neto (Miami, Florida)**

#10 Gio Urshela (Cartagena De Indias, Colombia)*

#18 Nolan Schanuel (Boynton Beach, Florida)**

#23 Brandon Drury (Grants Pass, Oregon)*

#25 C.J. Cron; Jr. (Phoenix, Arizona)*

#75 Trey Cabbage (Blaine, Tennessee)**

Outfielders

#7 Jordon Adell (Louisville, Kentucky)

#15 Randal Grichuk (Rosenberg, Texas)*

#16 McKenzie Moniak (Carlsbad, California)

#27 Mike Trout (Millville, New Jersey)

Coaches

Manager Phil Nevin (Placentia, California)

Hitting coach Marcus Thames (Louisville, Mississippi)

Assistant hitting coach Phil Plantier (Manchester, New Hampshire)

Pitching coach Matt Wise (Montclair, California)

Assistant pitching/bullpen coach Bill Hezel (Bonney Lake, Washington)

Bullpen catcher Drew Butera (Orlando, Florida)

Batting practice pitcher Mike Ashman (Fairbanks, Alaska)

1B coach Damon Mashore (Ciudad Ponce, Puerto Rico)

3B/catching coach Bill Haselman (Saratoga, California)

Quality assurance coach Tim Buss (Dodgeville, Wisconsin)

Field coordinator Romar Gil (Chula Vista, California)

Assistant coach Ali Modami (Scottsdale, Arizona)

Assistant coach Jason Brown (Long Beach, California)

[pop-culture-diary]

Czy Londyn ma tę moc?

“Frozen” Royal Drury Lane Theatre 

Muzyka i słowa: Kristen Anderson-Lopez i Robert Lopez 

Libretto: Jennifer Lee 

Reżyseria: Michael Grandage 

Choreografia: Rob Ashford 

Scenografia: Christopher Oram 

Kostiumy: Christopher Oram 

Występują: Samantha Barks, Laura Dawkes, Oliver Ormson, Jammy Kasongo, Ashley Birchall, Mikayla Jade, Craig Gallivan, Richard Frame, India Moon, Phoebe Penfold, Ben Irish, Lizzy-Rose Esin-Kelly, Jak Skelly, Jacqui Sanchez, Ashley J Daniels, Rhianne Alleyne, Gabrielle Cocca, Molly Francis, Isabella Glanznig Santos, Aoife Kenny, Jemma Revell, Caitlin Tipping, Jemal Felix, Jordan Fox, Dominic Adam Griffin, George Hinson, Jonathan Milton, Rodney Vubya, Marianne Bardgett, Rebecca Botterill, Oliver Brenin, Laura Emmitt, Matt Gillett, Justin-Lee Jones, Jordan Livesey, Harriet Samuels, Ed Wade, Anna Woodside 

Tekst pisany na podstawie spektaklu z 5 września 2024. 

Gdy w 2013 roku "Kraina Lodu" odniosła porażający sukces finansowy, stało się jasne, że sceniczna adaptacja to tylko kwestia czasu. Musical zadebiutował na Broadwayu w 2018 roku, ale zniknął z afisza z powodu pandemii. Na szczęście w 2021 roku odbyła się londyńska premiera musicalu i tytuł pozostał na afiszu do września 2024. W porównaniu z "Królem Lwem" to dość krótko, ale "Kraina Lodu" ma niedługo zawitać do wszystkich domów dzięki platformie Disney+. 

Księżniczka Anna z Arendell (Laura Dawkes) nie może się doczekać koronacji swojej siostry, Elsy (Samantha Barks), która zakończy wieloletnią izolację królewskiego dworu. Elsa nie podziela jej ekscytacji, obawia się stanięcia przed poddanymi i konieczności ukrycia lodowych mocy, z którymi zmaga się od dzieciństwa. Niestety, pośpieszne zaręczyny siostry z księciem Hansem (Oliver Ormson) sprawiają, że traci kontrolę, zamraża królestwo i przerażona ucieka w góry. Poczuwając się do odpowiedzialności, Anna wyrusza za nią. Z pomocą sprzedawcy lodu Kristoffa (Jammy Kasongo), jego wiernego renifera Svena (Ashley Birchall) i magicznego bałwanka Olafa (Craig Gallivan) chce znaleźć siostrę, przywrócić lato i uratować Arendell. 

Gwiazdą spektaklu była bez wątpienia fenomenalna Samantha Barks. Odpowiednio królewska i majestatyczna, pokazywała dwa oblicza Elsy: idealną królową i zagubioną dziewczynę, rozpaczliwie potrzebującą miłości i pomocy. Przepiękny, mocny głos Barks sprawia, że jej wykonanie ikonicznego “Let it go” nie ustępowało wersji filmowej. A pamiętajmy, że śpiewając musiała też zgrać się z efektami specjalnymi. Warto też wspomnieć o perfekcyjnym odwzorowaniu zachowania animowanej postaci, łącznie z pamiętnym szelmowskim uśmiechem. 

Laura Dawkes wniosła w rolę Anny wiele charyzmy i chaotycznej energii, kreując tym samym postać realistycznej dziewczyny, której daleko do perfekcyjnej księżniczki. Jej optymizm i pozytywne zakręcenie ujmowały za serce i stanowiły ciekawy kontrast do pozornie oschłej Elsy. Uroczo wypadała zarówno w duetach z Barks jak i grającym Kristoffa Jammym Kasongo. 

Oliver Ormson świetnie prezentował się jako kłamliwy książę Hans. Łatwo uwierzyć, że z jego charyzmą i mocnym głosem da radę porwać tłumy i podbić serc mieszkańców Arandell. Niestety, od pierwszego pojawienia się na scenie wydawał się nieco zbyt złowieszczy, co zmniejszyło zaskoczenie, gdy w końcu pokazał prawdziwą twarz.  

Jammy Kasongo był za to wspaniałym Kristoffem. Musical sprawnie rozszerza tę postać, pozwalając aktorowi pobawić się rolą (chociażby dodając trochę pazura w scenie poznania Anny i Hansa na targu) i mocniej zarysować relację z Anną. Kasongo świetnie pokazuje zażyłość między Kristoffem i Svenem i błyszczy szczególnie w drugim akcie, gdy w dopisanej na rzecz musicalu piosence “Kristoff Lullaby” niepokoi się o Annę. 

Craig Gallivan miał przed sobą zadanie trudne zadanie, bo rola Olafa nie ogranicza się do zadania wokalnego i aktorskiego, trzeba też operować skomplikowaną kukiełką bałwanka. Co więcej, przez cały spektakl trzeba balansować na cienkiej linii pomiędzy byciem uroczym, a irytującym. W wykonaniu Gallivana Olaf wypadł idealnie, nieprzesadnie słodko, niczym rozczulające, małe dziecko. 

Ogromny szacunek należy się też aktorkom wcielającym się w role małej Anny i Elsy: India Moon (Anna) to wulkan energii, którym wprost nie dało się nie zachwycić, a Phoebe Penfold (Elsa) perfekcyjnie opanowała choreografię magii. Ibie dziewczynki świetnie oddają siostrzaną więź swoich postaci. 

Nie można też nie wspomnieć o Ashley Birchall, która w “Krainie Lodu” mierzyła się z najtrudniejszą chyba rolą na West Endzie. Spędzenie całego spektaklu ciężkim kostiumie Svena, poruszając się w wiecznie zgiętej pozycji wygląda mi na zadanie wprost z koszmaru. 

Sam kostium był wprost przepiękny, bardzo realistyczny i genialnie zaprojektowany, tak by pozwalać animatorce poruszać się jak renifer, a nawet mrugać oczami. Równie dobrze wypadała misternie wykonana kukiełka Olafa przyczepiona do kostiumu grającego go aktora, która nawet z wysokości balkonu wyglądała miękką w dotyku i pozwalała rozróżnić wyraz twarzy bałwanka. 

Zaprojektowane przez Christophera Orama kostiumy stanowiły perfekcyjne odwzorowanie filmu animowanego. Można było zobaczyć zarówno stroje koronacyjne jak i ikoniczną lodową suknię. Pojawiło się też kilka nowych pomysłów, jak na przykład wspaniale realistyczny śnieżny strój Anny czy bitewny kombinezon Elsy z drugiego aktu. 

Tworząc scenografię Oram zdecydował się na połączenie jej klasycznych elementów z ekranami do wizualizacji, stanowiącymi tło. Efekt końcowy zapierał dech w piersiach. Na scenie zbudowano zarówno zamek w Arendell jak i lodowy pałac Elsy, a dzięki ekranom, za oknem można było dojrzeć poruszającą się zorzę polarną. Nie zabrakło też letniej krainy Olafa, która wyrastała z podłogi, by zniknąć, gdy tylko piosenka dobiegła końca. Nie zapomniano też o detalach, wykorzystując nawiązania do kultury skandynawskiej zarówno w kostiumach, jak i wnętrzach. 

Świetnie prezentowały się też efekty specjalne, a przecież przeniesienie na scenę animacji, wymagało ogromnej kreatywności i zasobów. “Kraina Lodu” wykorzystywała mieszankę wspomnianych już ekranów, oświetlenia i zachwycających efektów praktycznych, by pokazać ikoniczne momenty z filmu, włączając w to odlatującą na wietrze pelerynę, tworzoną na oczach widza suknię czy zamarzanie Arendell. Szkoda tylko, że lodowy pałac powstaje za kurtyną. 

Rob Ashford stworzył choreografię bardzo nierówną, która świetnie sprawdzała się w jednej scenie, a w innej całkiem zawodziła. Wspaniale wypadały sceny używania magii, każdy ruch jest przemyślany i perfekcyjnie zgrany z efektami specjalnymi. Cudownie zaaranżowano każde wejście istot magicznych. Zachwycało też przedstawienie zamieci, którą tworzą przebrani na biało tancerze, ale już goniące się przez nią postaci wypadają dość groteskowo. Zawiodła mnie też piosenka “Miłość stanęła w drzwiach”, która w porównaniu z animacją, czy innymi scenami z musicalu wypadła jednocześnie nudno i dziwacznie. Co gorsza, brakowało w niej też energii. 

Jeśli chodzi o libretto, wprowadzono subtelne zmiany względem filmu, pojawiły się też wątki poruszone dopiero w drugiej części animacji. Użyto wszystkich piosenek, które znamy i kochamy z filmu, ale też dopisano nowe, dodające głębi postaciom (“Dangerous to dream” czy “Monster”) i trzymające wysoki poziom, do którego przyzwyczaili nas Kristen Anderson-Lopez i Robert Lopez. 

Szczerze powiedziawszy sceniczna “Kraina Lodu” nie zachwyciła mnie tak jak się spodziewałam. Mimo świetnej muzyki, fenomenalnych artystek i pięknej oprawy wizualnej, w wielu scenach po prostu coś mi nie pasowało. Może zawiodła choreografia, może zabrakło czegoś więcej, a może po prostu ja miałam zbyt wysokie wymagania. Dość, że choć płyta z nowojorskiej “Krainy Lodu” pozostanie jednym z moich ulubionych musicalowych soundtracków, nie wybrałabym się ponownie do teatru, nawet gdyby spektakl nie zniknął z afisza. To powiedziawszy, warto było zobaczyć to na scenie, cieszyć się tą niepowtarzalną atmosferą i na żywo podziwiać Samanthę Barks w roli Elsy. 

Ale to tylko moja opinia, a ja nie jestem obiektywna.

[garadinervi]

DJ Krush, Meiso -​迷​走​-, (2 x Vinyl, CD, Digital album), MW039LP / MW039CD, Mo' Wax, 1995

Cover Art: Futura 2000 Design [Sleeve]: Ben Drury, Will Bankhead Photography: Barney Bankhead

[warhead]

[ao3feed-brucewayne]

To Blind EVERYONE With Glitter Is the Point Jason

by ok_this_is_love It all started with a pride march. If only it had ended with that too. jason gets his hair dyed pink and peter is doused in glitter, dick dies for a minute and spider-man becomes a kabab. It's just crack with a little bit of seriousness ig Words: 4967, Chapters: 1/1, Language: English Fandoms: Batman - All Media Types, Spider-Man - All Media Types, Spider-Man (Tom Holland Movies) Rating: Teen And Up Audiences Warnings: Creator Chose Not To Use Archive Warnings, Graphic Depictions Of Violence Characters: Peter Parker, Dick Grayson, Jason Todd, Tim Drake, Bruce Wayne, Damian Wayne, Drury Walker Additional Tags: Mentioned Stephanie Brown, Mentioned Duke Thomas, Mentioned Cassandra Cain, Dimension Travel, Peter Parker Lives in Gotham City, Peter Parker is a Little Shit, no beta we die like ben, we bedazzled Jason cause we could, title is crack, dick dies but also kind of doesn't ig, pride march au kinda thing, it is at the start anyways lmao, Peter knows their identities but they don't know his via https://ift.tt/WXIx6B5

[myastrouniverse]

May/2024🌖♑️Surviving Saturday.

My Aunt Cindy Drury, is a fucking retard. She married a nice guy name Ray, but divorced him for a moron named Keith.

Keith hasn’t worked since his forties. He used to own his own video store but of course that went bankrupt.

Then he kept going back and forth to the hospital over stomach issues. I am sure he was an early military experiment for the bio-worms.

All my Aunt Cindy does is take care of Keith like he is an animal. He doesn’t do anything for anyone, including his own kids. All he does is watch porn all day while my Aunt Cindy works. Their adopted son is also extremely fucked up, because of course, he has had no guidance or support his entire life.

My Aunt is a delusional whore. She is so fucking stupid, when I accidentally left a necklace at her house, she thought it was a gift from her ‘spirit guide.’

Everyone is a narcissistic insane psychopath sex pervert. It fucking grosses me out. My sister in law Angie is a filthy lying inbred whore and I hope her entire family of animals are burned alive for trying to murder me. All these ignorant murdering zombies disgust me. I have no hope for abominations of humanity in society today.

I really hate stupid fucktarded sex perverts. I AM going to STRESS yet again, that people who have multiple sex partners are NOT WHOLE people.

When you have multiple sex partners, you are in fact spread energetically thin. This can actually be seen in the aura for those scientists who study the effects of the human energetic field. I am sure Tom Kenyon can direct you to the research papers.

Personally, I noticed that people with multiple sex partners actually feel pain when they are exposed to light work. They can barely handle an aura clearing session. It is my theory, like vampires, they don’t want to let go of the energies they have harvested.

To peel off the old layers of negative energy, may expose them to their TRUE SELF. Many people do not want to look deeper into their OWN REALITY or relationship to themselves.

I always see the best in everyone. I always look for potential in others. You have to be a very dark evil piece of shit, to rattle me and I don’t get scared easily.

My husband Ben for example was a raging alcoholic. He did not like sound healing work, he often rejected any of my therapies for his problems. He simply wanted to feed off my energy while he tried to drink himself to death. The problem, is that I have infinite light, as an infinite being in training, so he couldn’t kill himself.

I know you have been thinking about my effect on people Dr. Kaku. It’s ALL about understanding human energies and how they are affected by the universe and each other. Being sick has made it difficult for me to consult with peers about what I have learned over the years.

You must understand that we have fucking APE WHORES with no understanding of science or physics, using experimental methods to fuck up the human energy field, through WiFi and vibration to manipulate the human psyche.

I am tired of dealing with fucktarded crazy people everywhere I fucking go. They won’t be able to survive in the future. It will be difficult for anything too dense to adapt to the new energies coming through. I mean dense in the dullest way, like the clown whores, frauds and thieves, we call politicians.

Again, I only feed the ignorance of apes when I write aspects so I’ll refrain for another day, plus, I am feeling lazy.

Pink Floyd - Set The Controls For The Heart of The Sun

'The Cosmic Knitter'. Edgar Ende. 1948. Oil on paper.