#Atlantische oceaan

[i-think-pictures]

[blijdorperbende]

Kort Nieuws #195

Blijdorp Bouwt (bijna) De Gemeente Rotterdam is gedeeltelijk akkoord met de bouwplannen voor het nieuwe olifantenverblijf in Blijdorp. Als onderdeel van de vergunningaanvraag beginnen nu ook steeds meer ontwerpplannen naar buiten te druppelen, wat betekent dat we alvast een tipje van de sluier kunnen oplichten. Aan de bestaande 3.000 m2 olifantenperk wordt nog eens 4.000 m2 aan buitenperk…

[seizoenenblog]

Vakantie op Madeira: het beste seizoen om te gaan

Vakantie op Madeira: Madeira, een prachtig eiland in de Atlantische Oceaan, is het hele jaar door een perfecte bestemming voor natuurliefhebbers en avonturiers.

Vakantie op Madeira: Madeira, een prachtig eiland in de Atlantische Oceaan, is het hele jaar door een perfecte bestemming voor natuurliefhebbers en avonturiers. Het eiland staat bekend om zijn kleurrijke landschappen, charmante dorpjes en heerlijke klimaat. Of je nu houdt van wandelen, slenteren door historische steden of gewoon wilt ontspannen, Madeira heeft voor ieder wat wils. In deze blog…

[keesdp]

Langs de fjorden

Als het weer je niet bevalt in IJsland wacht dan 5 minuten, zegt de IJslander. Maar wij hebben de laatste dagen vrij stabiel weer. Het is niet meer mistig, het regent niet meer en de temperatuur loopt op tot zomerse waarden van zo'n 14 graden celcius. Het zonnetje komt zelfs af en toe te voorschijn. Maar ik houd mijn wollen vest voorlopig wel aan, al moet ik bij een wandeling bergop de rits soms openzetten.

Langs de fjorden rijden in het noorden langs de Atlantische Oceaan is een adembenemende rit. De natuur is prachtig met fantastische vergezichten en deels besneeuwde bergen aan de overkant. De wegen zijn over het algemeen goed, met hier en daar een onverharde weg. Er is zeer weinig verkeer. Soms wordt je ingehaald door een asobak, daar bedoel ik mee een Amerikaanse pick-uptruck met enorme wielen. Op een asfalt weg is dat niet erg, maar op een grindweg schieten de stenen door de lucht. Gelukkig is het tot nu toe goed gegaan. Ik zei al; het verkeer is schaars. Wat opvalt zijn de vouwwagens die veel auto's achter zich aantrekken. Ook hier en daar een caravan of een huurcamper.

We stoppen bijna voor iedere waterval, die Yvonne moet fotograveren en af en toe een museum. Zo zijn we in het auto(wrakken)museum geweest, het zeehondencentrum, de grafheuvels van de laatste ter doodveroordeelden in 1830, het schapenmuseum en bijna het poolvossenmuseum. Er is meestal niet meer te zien dan wat opgezette dieren en veel tekst over onderzoek naar deze dieren, en je steunt dat onderzoek door een kaartje te kopen. Dat doen we graag, vooral omdat ze meestal een heerlijke maaltijd serveren in het cafe in het museum. We beginnen altijd met wafel en koffie. Dat wordt geserveerd met een bak room en een bakje jam. Dan krijgen we subtiel een menu toegeschoven en voor we het weten zitten we aan de lamsbout of forel. Want lekker eten maken kunnen ze die IJskonijnen.

Levende dieren zien we ook veel onderweg. We spotten een walvis in het smalste fjord op de kaart, een heleboel zonnende zeehonden op een landtong, een kat die kopjes komt geven en heel veel vogels. Yvonne wil dat allemaal vastleggen, maar bij de stern gaat het mis. Ze komt kennelijk te dicht bij het nest en een stern gaat in de aanval. Ze scheert in duikvlucht op Yvonne af en vlak boven haar hoofd stijgt ze weer op om opnieuw de aanval in te zetten.

Dode dieren zien we ook. Zo zien we in de haven van SIglufjordur een vissersboot uitgeladen worden. Grote bakken met kabeljouw staan op de kade. Een tonijn zonder staart en een krab liggen op de kade. gelukkig zijn alle vissen al dood, al is dit toch ook een luguber gezicht. Er is ook een bak met platvissen. 1 grote schol en 3 scharren zijn apart in een bak gegooid samen met een rode poon. Yvonne vraagt aan de eerste de beste uitlader, of ze vis kan kopen. Moet je die grote man met die trui vragen. Oke, can I buy fish from you? vraagt ze. Wat wil je? vraagt hij. Yvonne wijst naar de schol. Hoeveel? vraagt hij. Two, zegt Yvonne er helemaal niet bij stilstaand dat we niet eens Ijslands geld hebben. Oke zegt de man, dan moet je ze alle drie nemen en hij gooit de drie scharren op het dek. Neem maar mee zegt hij. No problem. Op de camping is een gezamelijke keuken, zoals op bijna alle Scandinavische campings. Yvonne googled hoe je ze scoon moet maken en bereiden en we eten die avond een heerlijke verse delicatesse om je vingers bij af te likken.

[cariocaefluminense]

Carnaval de 2023 no Verão de 2023 na cidade do Rio de Janeiro na costa sul do oceano Atlantico na América Latina.

Carnival 2023 in the summer of 2023 in the city of Rio de Janeiro on the south coast of the Atlantic Ocean in Latin America.

Karneval 2023 im Sommer 2023 in der Stadt Rio de Janeiro an der Südküste des Atlantiks in Lateinamerika.

Carnaval 2023 a l'estiu de 2023 a la ciutat de Rio de Janeiro, a la costa sud de l'oceà Atlàntic a Amèrica Llatina.

Carnaval 2023 en el verano de 2023 en la ciudad de Río de Janeiro en la costa sur del Océano Atlántico en América Latina.

Carnaval 2023 à l'été 2023 dans la ville de Rio de Janeiro sur la côte sud de l'océan Atlantique en Amérique latine.

Carnaval 2023 in de zomer van 2023 in de stad Rio de Janeiro aan de zuidkust van de Atlantische Oceaan in Latijns-Amerika.

Carnevale 2023 nell'estate del 2023 nella città di Rio de Janeiro, sulla costa meridionale dell'Oceano Atlantico in America Latina.

Карнавал 2023 летом 2023 года в городе Рио-де-Жанейро на южном побережье Атлантического океана в Латинской Америке.

Карнавал 2023 влітку 2023 року в місті Ріо-де-Жанейро на південному узбережжі Атлантичного океану в Латинській Америці.

[euroadventure]

Sandavágur - Eiđi - 🚵‍♀️ 53,2 km

Vrijdag 7 juni

Deze ochtend bof ik enorm het waait nauwelijks, de zon schijnt en ik kan mijn tent droog inpakken. Ik kan zelfs buiten eten als ik wil. Uiteindelijk heb ik van alles uit de keuken van het hostel nodig dus eet ik toch maar even binnen.

Ik maak mijn plan voor vandaag. Ik twijfel nog een beetje of ik naar de camping in Vestmanna fiets, of dat ik toch naar Eiđi fiets, een stuk noordelijker maar juist ook wel weer tof om richting een ander eiland te fietsen. Eiđi ligt namelijk op Eysturoy. Ik besluit mijn keuze te maken zodra ik de tunnel uit kom.

Ik fiets vandaag weer over de hoge bergpas waar ik dinsdag ook overheen reed, om daarna gelijk de vijf kilometer lange tunnel in te duiken. Op de bergpas rijd ik al snel weer in de regen en dat blijft nog een hele tijd zo aanhouden vandaag blijkt later.

De tunnel is halverwege gaaf verlicht! Ik maak gauw een foto voor ik aan mijn klim begin om de tunnel weer uit te fietsen.

Wanneer ik uit de tunnel kom rijd ik rechtdoor richting de benzinepomp waar ik dinsdag ook een koffiestop hield. Ik sla dus niet af naar Vestmanna, maar rij vandaag verder naar Eiđi. Naast de welverdiende kop koffie, wandelen plots het jonge Duitse stel binnen die ik eerder had ontmoet en ook aan het fietsen zijn.

We wisselen de verhalen over afgelopen dagen uit. Ondanks dat ik ook regelmatig regen had, had ik gelukkig ook zonnige en droge momenten. Als ik hun verhaal hoor, heb ik erg met ze te doen. Ze hebben nagenoeg geen zon gezien en de maandag dat zij vertrokken was de wind zo sterk dat ze hun fietstocht hebben afgebroken en naar een dichtbijgelegen guesthouse zijn gereden.

Ook nu komen ze net als ik als verzopen katten binnenlopen. Ze zijn er klaar mee zeggen ze en gaan terug naar Tòrshavn. Ze hebben daar weer een hotel geboekt en gaan vanavond naar een cultuurfestival wat daar blijkbaar plaatsvindt.

Ik pak mijn spullen weer, zeg ze gedag en fiets ook weer verder. De eerste tien a vijftien kilometer fiets ik continu in de regen. Het is koud, maar toch geniet ik volop!

Na verloop van tijd passeer ik een brug. Ik was door het Duitse stel gewaarschuwd dat daarna een enorme klim kwam die haast niet te doen was. Ik ben op het ergste voorbereid, maar mijn navigatie stuurt me een andere weg in. 

Prachtig langs het water, af en toe een klein klimmetje, maar dat voelt haast als vlak. Ook trekt de lucht steeds verder open!

De zon komt door en de route wordt steeds mooier. Sneeuw ligt er op de toppen. Zelfs de locals geven aan nooit eerder sneeuw in juni te hebben gehad. Dat maakt het uitzicht om mij heen misschien nog wel specialer!

Rond half vijf arriveer ik op de camping die prachtig aan de Atlantische Oceaan ligt 😍. Wat een aankomst!

De campers staan op een oud kunstgrasveld van de voetbalvereniging, die inmiddels een iets luxer onderkomen hebben even verderop in het dorp. Ik mag mijn tentje ergens zetten waar ik wil. Ik kies een plekje uit, vrij hoog, maar met een mooi uitzicht. Het waait inmiddels wel al goed door, dus ik hoop niet dat ik vanacht met tent en al de lucht in vlieg 😉.

De tent staat en ik loop nog even langs het meer naar het dorpje. Om nog even te genieten van het mooie weer, het dorpje te verkennen en een kleine boodschap te doen in de supermarkt.

Bij de camping is een klein keukentje met wat zitplekken, waarschijnlijk vroeger het materiaalhok. In de kleedkamers zijn de douches en toiletten. En boven de kleedkamers  waarschijnlijk in de oude kantine, is een zitruimte gecreëerd. Eigenlijk wel slim gedaan!

Wanneer ik mijn eten wil klaarmaken (hetzelfde als gisteren 😂) raak ik uitgebreid in gesprek met twee mannen uit België. Zij zijn ook op de fiets, maar hebben er net vier weken fietsen in IJsland op zitten. Ze zijn nu op de terugweg en pakken nog een paar fietsdagen op de Faeröer eilanden mee. Super stoer!

Na het eten neem ik een douche en mogen we nog boven zitten, deze ruimte is nog niet helemaal klaar, maar dat geeft niet. We denken dat het daar lekker warm zal zijn, maar de verwarming moest misschien ook nog worden gemaakt 🤣. Ach, we kletsen wat en al snel is het laat en tijd om te gaan slapen.

Tegen half elf kruip ik mijn tentje in. Het tentdoek klappert al een beetje...ben benieuwd hoe de nacht gaat worden.

[surinam-unity]

Atlantische Oceaan krijgt 'buitengewoon' orkaanseizoen

http://news.surinam-unity.com/T7KYMM

[keynewssuriname]

BIBIS-minister Ramdin: Klimaatverandering is een van de grootste bedreigingen

Het Grotere Caribisch gebied zal het beste profiteren van gezamenlijke inspanningen om de intraregionale handel en het concurrentievermogen te versterken, de biodiversiteit en het milieu te behouden en de levenskwaliteit en het welzijn van onze bevolking te verbeteren. Dit zei minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking (BIBIS) op donderdag 9 mei tijdens de opening van de 29e vergadering van de ACS-ministerraad. “De Associatie van Caribische Staten (ACS) is opgericht als een organisatie voor overleg, samenwerking en gecoördineerde actie op het gebied van handel, transport, duurzaam toerisme en natuurrampen in het Grote Caribische gebied.” Voorzitter Ramdin van de ACS-ministerraad blikte terug op verschillende projecten die in samenwerking met partners zijn geïnitieerd. Hij noemde het Micro, Small & Medium Enterprises (MSME), International Trade and Development Project en de lopende consultancy om het Small Business Development Center (SBDC) te versterken. “Klimaatverandering is een van de grootste bedreigingen voor de mensheid. Sargassum en de stijgende zeespiegel vormen een grote zorg en een bedreiging voor het levensonderhoud in de Caribische Zee”, merkte de bewindsman op. Drijvende Sargassumsoorten vormen dikke matten aan het wateroppervlak. Hoewel ze van nature aanwezig zijn in open wateren van de noordelijke Atlantische Oceaan, hebben ze verwoestende ecologische en economische gevolgen wanneer ze afdrijven en ondiepe koraalrifgebieden verstikken. In de Grotere Caribische regio is er een dringende behoefte om oplossingen te vinden en extra fondsen te mobiliseren om de negatieve effecten van klimaatverandering te verzachten. Dit komt door de regelmatige blootstelling aan natuurrampen zoals orkanen, overstromingen en droogtes, die verder verergerd worden door klimaatverandering. De regio herbergt een rijke ecologische diversiteit, maar deze wordt bedreigd door de opwarming van de aarde, met consequenties voor de oceanen, visserij en toerisme. Economisch gezien zijn veel landen afhankelijk van sectoren die gevoelig zijn voor klimaatverandering, wat kan leiden tot inkomensverlies en economische onzekerheid. Kwetsbare gemeenschappen met beperkte middelen en infrastructuur zijn extra gevoelig voor deze veranderingen. “Het is daarom van groot belang om extra middelen te mobiliseren en duurzame oplossingen te vinden om de veerkracht van de regio te versterken en de impact van klimaatverandering te verminderen”, onderstreepte minister Ramdin. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Lijn 9 tijdens de ingebruikname van het nieuwe eindpunt bij de Pelgrimsstraat, 2 juni 1989.

De Pelgrimsstraat draagt de naam van de Pilgrim Fathers, die in 1620 vanuit Delfshaven naar Amerika vertrokken. In dit gebied lagen ook van 1892 tot 1949 de Pelgrimskade en van 1912 tot 1987 de Pelgrimsdwarsstraat.

De Pilgrim Fathers of Pilgrims (Engels voor "pelgrims") waren een groep Engelse puriteinen die hun land verlieten onder druk van koning Jacobus I van Engeland.

De groep zocht een woonplaats waar de leden hun religie vrij konden beoefenen en in staat waren volgens door hen zelf gestelde regels te leven. De groep had gebroken met de Engelse staatskerk omdat die volgens hen de reformatie niet ver genoeg had doorgezet. Voor het belijden van hun puriteinse idealen was niet veel ruimte in het Engeland van Jacobus I.

Onder leiding van de ouderling William Brewster en dominee Richard Clifton verlieten zij hun huis in Scrooby en voeren naar Amsterdam om aan de religieuze vervolging in Engeland te ontkomen. Daar voegden zij zich bij de Engelse vluchtelingen die al in Amsterdam woonden. Om niet betrokken te raken bij de twisten tussen deze vluchtelingen, besloten zij in 1609 naar Leiden te gaan, waartoe zij op 12 februari 1609 schriftelijke toestemming kregen. Gedurende elf jaar woonden ze in Leiden.

Een groot aantal van hen besloot in 1620 om naar de Nieuwe Wereld te trekken; hun economische situatie in Leiden was niet rooskleurig en bovendien vonden ze de Nederlandse samenleving veel te libertijns. Ze waren bang dat hun gemeenschap zou worden vermengd met andere en zo zou verwateren

Minder dan de helft van de gemeenschap voer vanuit Delfshaven naar Southampton in het schip Speedwell, waar ze zich voegden bij een grotere groep separatisten. De twee groepen scheepten vervolgens samen in op de Mayflower en staken zo de Atlantische Oceaan over.

De foto komt van de site rovm-digitaal.nl en de informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bericht van 2024

[studiereis-2024]

1. Immigratiemuseum Ellis Island

Ik heb zes potentiële familieleden gevonden die naar Amerika zijn afgereisd; vier Belgen waaronder een koppel, een Italiaan en een Duitser. De oudste geregistreerde persoon was Louis Longfils, een Duitser van 26 jaar geboren in 1856 die in 1882 aankwam op Ellis Island. 

De laatste persoon die hier aankwam was een zekere Richard Longfils in 1952; een Belg van 21 jaar.

Voor mijn moeders achternaam heb ik geen resultaten gevonden. 

In de tijd van Louis was immigratie naar Amerika vanuit Europa vooral door armoede en hongersnoden. Steden waren hier overvol en dodelijke ziekten decimeerden de populatie. Naar schatting zouden er 30 miljoen Europeanen naar Amerika zijn geïmmigreerd in de 19de eeuw. Deze kwamen naar de Verenigde Staten om werk te zoeken in dit land van mogelijkheden en industriële kapitalisme.  Louis zou per stoomboot zijn aangekomen op Ellis Island na een reis van 14 dagen over de Atlantische Oceaan. Richard zou er in de jaren 1950 drie en een halve dag over doen om dezelfde reis af te leggen. Met het vliegtuig hebben we het in zeven uur afgelegd. Ik vind het altijd fascinerend hoe snel transport is veranderd in de vorige eeuw. 

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht moest niet iedereen door Ellis Island gaan. De eerste en tweede klasse konden zo voor Ellis Island afstappen en heel snel door een douanekantoor gaan indien ze voldoende geld hadden. Wanneer Louis en Richard aankwamen op Ellis Island moesten ze eerst door een inspectie procedure gaan in de Registry Room of ook wel de Great Hall genoemd. Hier werden hun papieren gecontroleerd en werden ze medisch onderzocht door dokters voor duidelijke lichamelijke klachten. Er wordt gezegd dat de dokters deze onderzoeken in zes seconden konden doen en dat ze talrijke medische aandoeningen konden identificeren door enkel naar een persoon te kijken. Nu ik zelf het deel van het museum heb bezocht dat besteed is aan dit medisch onderzoek stel ik me hierbij de vraag of het wel goed uitgevoerd werd. Ik twijfel niet aan de noodzakelijkheid ervan aangezien de ziektes waar ze angstig voor waren rampzalige effecten zouden hebben, maar ik vraag me hierbij af of “zes seconden” wel genoeg was om dit na te gaan. Hoeveel mensen zijn hier mogelijks afgewezen omdat ze een fysiek probleem hadden die niets te maken had met een ziekte? Ook kan ik niet enkel positief kijken naar de mentale tests die werden afgenomen bij mensen die verdacht werden van een mentale beperking. Ik geloof graag dat deze waren de toestroom aan immigranten te beperken die aankwamen en niet om enkel mensen door te laten die geen mentale of fysieke problemen hebben. Ook vandaag de dag wordt er nog gevraagd naar mentale en fysieke stoornissen wanneer men een ESTA aanvraagt. Deze kunnen ook voorkomen dat iemand wordt aanvaard voor immigratie. 

Toen we naar Ellis Island gingen kon ik mij amper voorstellen wat deze immigranten dachten toen ze langs het vrijheidsbeeld voorbijgingen om hier aan te komen. Na een tijdje op zee te zijn geweest, kan ik mij voorstellen dat het imposant beeld van Lady Liberty een immense opluchting moet zijn geweest voor de miljoenen mensen die hier terechtkwamen. Dit beeld symboliseert volgens mij het feit dat ze een moeilijk deel van immigratie achter de rug hebben.

Het gebouw zelf dat op Ellis Island staat is heel imposant. Ik kan mij met moeite voorstellen hoe het moest zijn geweest om dit vol te zien nadat een schip aankwam. De chaos die hier moest heersen aangezien er mensen van vele verschillende origine waren die hier samen terechtkwamen.

De Great Hall die nu zo leeg is, kon ik mij moeilijk propvol inbeelden met honderden mensen die door deze controles gingen. De foto’s van toen zijn dan ook verbazingwekkend. Ook beseffen dat er ongeveer 6% van de mensen op deze foto’s niet door de controles zijn geraakt geeft mij koude rillingen. Ik stel mij hierbij de vraag wat deze mensen voelden en dachten en hoe hun leven er verder uitzag. Deze vragen heb ik ook bij de mensen die wel door de procedure zijn gekomen. Hebben zij hun American Dream waar kunnen maken, of werden ze tegengehouden door de vele moeilijkheden die hen nog te wachten stonden?

Het logboek van het schip met 29 vragen over de immigrant dat werd ingevuld voor het vertrek van het schip werd hier ook gebruikt voor de wettelijke inspectie Hierin werd hun ras, fysieke gezondheid bevraagd en hoeveel geld ze bezaten. 

In het begin van de twintigste eeuw werd een eenvoudige puzzel voorgelegd aan de immigranten met als doel de “zwakzinnigen” niet door te laten en enkel de “betere klasse” door te laten.  Louis en Richard zijn beide door de alfabetiseringstest moeten gaan als deel van de screeningsprocedure. Deze was bedoeld om immigranten die als “ongeschikt” werden beschouwd te identificeren en te verhinderen dat ze binnenkwamen. Dit was een andere manier om de toestroom te beperken. Al deze controles duurde meestal tussen drie tot vijf uren, afhankelijk van de gezondheid van de persoon en zijn papieren. De mensen die aankwamen bleven gemiddeld één dag op Ellis Island indien alles in orde was. De kandidaten die door deze procedure geraakten kregen burgerschap van de Verenigde Staten. Van de 19 miljoen kandidaten die op Ellis Island aankwamen werden er 1,2 miljoen mensen geweigerd (6%).  

Qua immigratie wetgeving werd het eerst significante stuk hierrond in 1790 getekend. Deze Naturalization Act was het startschot voor naturalisatie processen door toegang te verlenen naar burgerschap aan vrije blanke immigranten en hun kinderen die minstens twee jaar in de Verenigde Staten hadden gewoond. De meeste kandidaten die hiervoor in aanmerking kwamen waren van West-Europa. 

Immigratie steeg in de jaren 1880 maar economische omstandigheden verslechterden wat ervoor zorgde dat het Congres de immigratiewetgeving aanvulde. De Chinese Exclusion Act die alle legale immigratie vanuit China en de ermee verbonden burgerschap verbood was één van de eerste wetten die aangenomen werden om de immigratie te beperken.  The Immigration Act van 3 augustus 1882 behoort ook tot een poging om de immigratie te beperken. Hierin wordt opgenomen dat er een taks van 50 cent per passagier moet geheven worden op elk schip dat niet Amerikaanse burgers transporteerde. De eigenaar van het schip was hier verantwoordelijk voor de betaling van deze taks. Dit vormde ook de eerste poging tot een federaal toezicht op immigratie.  De Foran Act, die in de immigratiewetgeving van 1885 wordt opgenomen, verbood aan elk persoon of bedrijf om ongeschoolde immigranten naar de Verenigde Staten te brengen om onder een contract te komen werken. 

Ellis Island werd de grootste en meest actieve immigratie station van de Verenigde Staten tussen 1892 en 1924. Naar schatting zouden er in deze periode alleen al 12 miljoen kandidaten tot immigratie verwerkt zijn. Nadat de hierboven genoemde wetgevingen en aanvullende testen werden aangenomen om de immigratie te beperken, werd er een sterke daling in het gebruik van Ellis Island geobserveerd in het begin van de jaren 1920. 

Na de Eerste Wereldoorlog werden Amerikaanse ambassades over de hele wereld gesticht. Deze namen het papierwerk en de medische testen over wat de inspectie procedure op Ellis Island onnodig maakte.  Vanaf 1924 waren de enige mensen die naar Ellis Island werden gebracht personen die problemen hadden met hun papieren, oorlogsvluchtelingen en ontheemden die bijstand nodig hadden. Hierna diende Ellis Island verschillende doeleinden zoals een detentiecentrum tijdens de Tweede Wereldoorlog voor vijandelijke koopvaardijzeelieden. Eens laatste gevangene, de Noorse zeeman Arne Peterssen, werd vrijgelaten in november 1954 werd Ellis Island officieel gesloten door de Amerikaanse regering. 

Vandaag de dag is immigratie veel veranderd. De voornaamste redenen hiervoor zijn economische en job opportuniteiten, een betere toekomst voor kinderen, betere educatie en meer vrijheid en rechten. Een minderheid van de immigratie wordt gemotiveerd door een hereniging met familie of ontsnappen aan onveilige en gewelddadige omstandigheden.

De immigratie procedures zijn nu ook heel ingewikkeld. Het is vandaag de dag onmogelijk om hier in vijf uur door te gaan. Aanvragen nemen veel tijd in beslag en hebben een prijskaart. Ik heb altijd al gevonden dat dit in tegenspraak is met de wereld waarin we leven waar multiculturaliteit wordt geprezen. Zou het niet omgekeerd moeten zijn? Zouden we niet vandaag de dag in vijf uren toegang moeten, krijgen tot burgerschap van een ander land aangezien we alsmaar worden gedreven tot kijken naar wat er over grenzen heen gebeurt? Dit brengt natuurlijk een vraag naar de houdbaarheid van massamigratie met zich mee. We zien nu in Europa dat dit niet houdbaar is en desastreuze gevolgen met zich meebrengt. De Verenigde Staten kampen ook met illegale migratie vanuit Zuid-Amerika, waar afhankelijk van de partij van de huidige president in meerdere of mindere mate repressief wordt opgetreden. De keerzijde van interculturaliteit is volgens mij deze negatieve gevolgen dat massamigratie met zich meebrengt. Doordat er te veel mensen willen immigreren worden de voorwaarden strikter wat ervoor zorgt dat er veel mensen niet meer aan voldoen. Door hun levensomstandigheden worden ze echter toch gedwongen hiertoe wat ervoor zorgt dat ze in gevaarlijke situaties terechtkomen, en men mensonvriendelijk optreedt om de illegale migratie tegen te gaan. De dag van vandaag worden we ook op mondiaal vlak geconfronteerd met migratie omwille van klimaatsveranderingen. Een relatief nieuw fenomeen dat alsmaar meer aandacht vraagt. 

Migratie is een hot topic in de Verenigde Staten en wordt snel als argument voor een presidentiële campagne gebruikt. Dit volgens mij mede omdat ongeveer 15% van de bevolking immigranten zijn wat hen het land maakt met de grootste populatie aan immigranten. Amerika is natuurlijk een land dat opgebouwd is door migranten als men kijkt naar de rijke koloniale geschiedenis ervan. 

Moderne migratie is dus een heel complexe zaak in onze moderne maatschappij en zal ongetwijfeld veel veranderingen kennen gedurende de volgende decennia. Migratie en maatschappij hangen ongetwijfeld aan elkaar vast, maar ik vraag me af in welke richting dit zal uitgaan met de alarmerende klimaattoestand van onze wereld.

[i-think-pictures]

[blijdorperbende]

Masterplan 2050: tien soorten, acht gebieden, één doel

In het bijzijn van medewerkers, onderzoekers en zakenpartners heeft Diergaarde Blijdorp vandaag het Masterplan 2050 officieel gepresenteerd. Al enkele jaren is het park achter de schermen bezig met een fundamentele hervorming: van dierentuin met natuurbehoudsagenda naar natuurbeschermingsorganisatie met een levende have. Het nieuwe motto: Beleven, Beschermen, Blijdorp! Daad bij woord In 2020…

[seizoenenblog]

Rondreis Azoren - een onvergetelijke reis

Rondreis Azoren is een artikel over Azoren/Açores. Deze Portugese eilanden zijn nog niet zo bekend en daar willen we verandering in gaan brengen. De Azoren is een verborgen juweel midden in de Atlantische Oceaan. Een onvergetelijke vakantiebestemming voor reizigers die op zoek zijn naar avontuur en natuur! Deze betoverende archipel bestaat uit 9 vulkanische eilanden en staan garant voor een…

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[cariocaefluminense]

Carnaval de 2023 no Verão de 2023 na cidade do Rio de Janeiro na costa sul do oceano Atlantico na América Latina.

Carnival 2023 in the summer of 2023 in the city of Rio de Janeiro on the south coast of the Atlantic Ocean in Latin America.

Karneval 2023 im Sommer 2023 in der Stadt Rio de Janeiro an der Südküste des Atlantiks in Lateinamerika.

Carnaval 2023 a l'estiu de 2023 a la ciutat de Rio de Janeiro, a la costa sud de l'oceà Atlàntic a Amèrica Llatina.

Carnaval 2023 en el verano de 2023 en la ciudad de Río de Janeiro en la costa sur del Océano Atlántico en América Latina.

Carnaval 2023 à l'été 2023 dans la ville de Rio de Janeiro sur la côte sud de l'océan Atlantique en Amérique latine.

Carnaval 2023 in de zomer van 2023 in de stad Rio de Janeiro aan de zuidkust van de Atlantische Oceaan in Latijns-Amerika.

Carnevale 2023 nell'estate del 2023 nella città di Rio de Janeiro, sulla costa meridionale dell'Oceano Atlantico in America Latina.

Карнавал 2023 летом 2023 года в городе Рио-де-Жанейро на южном побережье Атлантического океана в Латинской Америке.

Карнавал 2023 влітку 2023 року в місті Ріо-де-Жанейро на південному узбережжі Атлантичного океану в Латинській Америці.

[yanahouben]

Aan de zee in Nederland zie je vooral zand, meeuwen, kwallen, en schelpen. Zeewater bevat ongeveer 3,45 procent zouten. In totaal is de zee 1,3 miljard kubieke kilometer en hebben ze een gemiddelde diepte van 3688 meter. Je hebt ook soorten zeeén de Noordelijke Oceaan, de Zuidelijke Oceaan, de Noordelijke Atlantische oceaan, De Noordelijke IJszee,  ook wel de Antarctische Oceaan genoemd en de De Indische Oceaan en nog veel meer