#Arkady Kirsanov

[anotherfandomtrash]

Since we got news about modern adaptation of C&P, I started to think about "What these characters in 21th century would think about the fact that some random book from 19th century completely copies their life to the minor of details" and these are just some little doodles that came into my head

[aishnico]

pavel petrovich: stop dating my nephew!

bazarov: you know what? i’m gonna start dating him even harder

[rknchan]

part 2 of my ruslit project !!

[saturnnpie]

Bazarov is fine he just stays up late

[lmaowh-at]

Coloured f&s sketch... I miss these guys sometimes

[vikachizh]

Modern au! Fem!Arkady x Evgeny

[klenushka]

There is no sense in publishing these works separately, 'cause here there isn't people who know something about Turgenev's book "Fathers and sons". But in short, the book is about comparing generations and their mores.

There is a young generation in both sketches.Bazarov (drawn by me as a wolf) is a cynical man who is a nihilist and denies everything from simple old principles to the medicine which he devoted his life. Arkady Kirsanov(drawn by me as a cat) is younger, at the beginning he repeats Bazarov's manners, but later realizes that the old world order is closer to him.

"It would be necessary to arrange life in such a way that every moment in it was significant"(Kirsanov)

"-Hey!.. Arkady thought to himself, and then for a moment the whole bottomless abyss of Bazarov's self—esteem opened up to him.

"So you and I are gods? Well, you are a god, and I'm a fool?"

— "Yes," Bazarov repeated sullenly, —you are stupid."

[dykenastasyafilippovna]

Arkady Kirsanov the type of guy to be lactose intolerant

[doriangray1789]

Babalar ve Oğlulla

Ivan Sergeyevic Turgenyev

''Bedensel hastalıkların nereden kaynaklandığını az çok biliyoruz;

ama ruhsal hastalıklar kötü eğitimden, çocukluktan başlayarak kafalara doldurulan gereksiz bir sürü şeyden, sözün kısası toplumdaki bozukluklardan oluyor. TOPLUMU DÜZELTİN, BU HASTALIKLAR KALMAYACAKTIR.''

**

Öfkeli gençlerin melodramı ; Babalar ve Oğullar

Bana kalırsa yenilik, ancak ve ancak bireyin iç dünyasından başlarsa kendisi için bir şey ifade edebilir. Çünkü kendini toplumun tahakkümünden sıyıramamış insanın yenilik adına söyleyebileceği şeyler ne yazık ki oldukça sınırlıdır.Burda birey kabuğundan çıkmak için onu kırmakla mükellef bir civcive benzer.Herkes kendi kabuğunu kendi kırmalıdır, edilgen roller üstlenenler ne yazık ki kendi dar kabuğunda boğulur ve gerçek hayatla tanışmaya vaki olamaz.Tabi bu, sizin de takdir edeceğiniz gibi toplumda bir nevi sivil bir isyan hareketidir....Çünkü toplum kendi doğru ve yanlışlarına karar verirken kişilerin bireyselliğinden gelen farklılıkları gözetmekten çok kendi homojen yapısını korumayı amaçlar.Her türlü farklılığın bir tehdit unsuru gibi algılandığı bu homojen yapıyı korumakla yükümlü en küçük teşkilatsa, bizim kutsallık nişanesini aklıevvel bir iyimserlikle teslim ettiğimiz ailedir.

Totaliter devlet modelindeki hükümdar; kutsal metinlerdeki mutlak yaratıcı; ailedeki koruyucu baba.Aynı orduda görev aldığı halde rütbeleri farklı olan askerlere benzetebileceğimiz bu roller yukarıdaki amaca hizmet eden, sarsılmaz otorite figürleridir.Dört bir yandan kuşatılmış bireyin kendi varolma mücadelesi ise bu dişlinin kendisine en yakın halkasıyla, yani, babası ile başlayacaktır.Tıpkı Olimpos’un egemenliği için babasıyla giriştiği mücadelesini galibiyetle taçlandıran mitolojideki Tanrı Zeus gibi. Bu eleştirilerimden sonra söz konusu eserin de bu mücadelenin epik şekli olduğunu söylemem çok yanlış olmaz.Babalar ve Oğullar arasındaki bu mücadele eski ile yeninin, değişime direnen ile onu başlatanın arasındaki fikri çatışmaları konu alıyor.Sadece aile içindeki çatırdamaları değil, Rus Köylüsü ile toprak sahipleri arasındaki bütün dengelerin değiştiği, aynı ülkede farklı dünyalara ait bu sınıfların birbirlerinden nasıl bihaber yaşadıklarını, ve bu uçurumun onlar üzerinde yarattığı yabancılaşmayı da birebir yansıtıyor. Babalar ve Oğullar arasındaki bu mücadele eski ile yeninin, değişime direnen ile onu başlatanın arasındaki fikri çatışmaları konu alıyor.Sadece aile içindeki çatırdamaları değil, Rus Köylüsü ile toprak sahipleri arasındaki bütün dengelerin değiştiği, aynı ülkede farklı dünyalara ait bu sınıfların birbirlerinden nasıl bihaber yaşadıklarını, ve bu uçurumun onlar üzerinde yarattığı yabancılaşmayı da birebir yansıtıyor.

Turgenyev’in Sevgili Çocuğu; Bazarov

Kitaptaki yeni kuşağın cüretkar ve ateşli fikirlerini, eski kuşağın beğenisine sunma kaygısı taşımadan cesurca ortaya koyan taşranın nihilisti kendisi, belki de mevcut düzenin kokuşmuşluğunu ve değişimin kaçınılmaz olduğunu söylemekten erinmediği için de tarihin ilk Bolşevik’i.

Babalar ve Oğullar, ortaya koyduğu sorunu, Rusya'nın düşünsel gelişimi içindeki kuşaklar çatışmasına ad olarak taşıyan eser, iki üniversiteli gençle (Arkadi ile Bazarov) aileleri arasında geçen günlük ilişkilerden oluşur. Önce Arkadi'nin evine konuk gelen gençler (baba Nikolay Kirsanov, metresi Feniçka, amca Pavel Kirsanov) Bazarov'un tümüyle inançsız inkârcı ve kuşkucu tutumuyla (nihilist) belirli bir tedirginlik yaratırlar..

Bazarov:

Bu deli fişek, havai genç tabiattaki her konuya oldukça ilgili, kültürlü bir birey profili çizerken hiçbir otorite ve kutsala da bel bağlamaz, düzenin tüm değerlerine kibirli bir umursamazlıkla yaklaşır, yalnız bu umursamazlık kisvesi altında onunla düelloya tutuşmuş olan insana yardım edecek kadar yüce gönüllü bir insan da varlığını korur.Materyalist fikirlerindeki koyu tavrıyla çizdiği karikatürize halden olsa gerek, kitabın aldığı tepkiler için şöyle müdafaa eder karakterini Turgenyev; “Eğer okuyucu Bazarov’u tüm kabalığıyla, kalpsizliğiyle, acımasız soğukluğuyla sevemediyse yineliyorum ki, ben suçluyum ve amacıma ulaşamadım demektir. (…) Bazarov benim sevgili çocuğumdur, bu akıllı, bu kahraman kişi bir karikatür olabilir mi? Onun benim yarattığım tiplerin en sempatiklerinden olduğunu fark etmiyor musunuz?”

 hikayenin nasıl son bulduğunu yazmaktan imtina etsem de Bazarov’un en çok çatıştığı, eski geleneğin temsilcisi Pavel Petroviç’le aynı kaderi paylaşarak aşka yenilmesi, ne kadar kendimizden emin insanlar olursak olalım,pamuk ipliğine bağlı hayatlarımızın kırılganlığına yapılan bir gönderme bana kalırsa, koskoca bir gemi bile küçücük bir çatlaktan batmıyor mu sevgili Bazarov? Zamanın akışı içinde, kendi kabuğunu kendi kıran tüm civcivlerin önünde saygıyla eğilirim!

Romantikler ve Nihilistler çerçevesinden bakarsak 

Dünyanın en kadim uğraşlarından, yaradılıştan bu yana, Habil ile Kabilden bu yana, insanların huzurunu bozan, belki de yaşama içgüdüsüne yardımcı olan, yüreğine uğramamış kişi bırakmayan bir durum vardır; Çatışma. Gerek içsel çatışma, gerek nesiller arası çatışma, gerek köylü kentli çatışması,gerek bireyler arası çatışma, gerekse de olgusal, fikirsel çatışmalar... Her insanın başının belası, yaradılışının nişanesi, günlük hayatı adeta sürükleyen, yürüten çatışma. Babalar ve Oğullar bu çatışmanın tam merkezinde ki birçok kişiyi, durumlar ve olaylar içerisinde ortaya sunuyor. Konu olarak çok modern gibi duruyor ki öyledir de, tartışılması günümüzde dahi sevilen şeyler, 19. Yüzyıl Rusyasında, muazzam yalın ve gerçekçi dille verilmesi çok hoşuma gitti. Bazarovun Nihilist olması kadar, her ne kadar diliyle yadsısa da, Romantikliğinden kopamaması bence kilit noktaydı. Duygu ve mantığın çatışması...Yani aşkın, kadınların her şeyin önüne geçip tüm ideallere sırt çevirtebildiğinin vurgulanması, aynı zamanda toprağa, Rusyaya, geleneklere de tamamen sırt çevirememesi anlamına geliyordu. Yani kadın Rusyaydı, hayattı. Gerçekten ideal olarak istediğimiz kadar otoriteye karşı, geleneklere kızgın, insanlara sevgisiz olalım iş pratikte o kadar kolay olmuyor. İçsel bir güdü, belki doğuştan gelen, hatta kesinlikle doğuştan ve yetiştirilmeyle gelen duyguları aşmak çok zordur. Bunun çatışmasını otoriteye, geleneğe, her şeye  karşı olan Bazarovun ve diğer Babalar ve Oğullar karakteriyle çok çok iyi anlatmış Turganyev.

[russia-libertaire]

"However much sympathy he may feel for the idea of this new and alarming breed of young person, Turgenev has nothing in common with him [Bazarov], cannot identify and feel the same sort of empathy that he does with his other characters - the Kirsanovs, Arkady and Fenechka, Bazarov's old parents, even Madame Odintsova and her young sister Katya. [...] Covertly he is in sympathy with the anti-Bazarovs, and that was not lost on either faction in Russia who received the novel and whose attention made it famous."

John Bayley's introduction to Fathers and Children, by Ivan Turgenev

[karamazovapologist]

"The space occupied by my body is small indeed compared with the surrounding immensity in which it has neither part nor lot, and the portion of time allotted to me here on earth is insignificant indeed compared with the eternity which I have never known, and shall never enter! Yet in this same atom, in this same mathematical point which I call my body, the blood circulates, and the brain operates at will. A fine discrepancy for you—a fine futility!"

"I would remark that what you have just said applies to every human being in creation."

"True. What I mean is that my parents know not a single tedious moment, nor are in the least distressed with the thought of their insignificance—it is a thought which never stinks in their nostrils; whereas /I/—well, I feel nothing but weariness and rancour in my breast."

Ivan S. Turgenev (Evgenii Bazarov, Arkady Kirsanov), Fathers and Sons (p. 124)

[anotherfandomtrash]

How these two met

[galechives]

When I was in my program studying creative writing, I was sometimes dinged in class because my stories had to be read a second time to get the most out of them. It never occurred to me that this was a flaw or a fault. I had assumed that everyone experienced life this way. In the second pass, in the second glance, the second thought. I thought that everyone lived that way, not on this surface layer, but in the reconstituted history of the moments we pass through. I was writing fiction out of that as though it were the only way to live. I had not taken into account that for some people, life comes in the first shot and only the first shot. I felt very sad about that.

I suppose that’s why I am sometimes baffled when people say that my work is very self-similar. I always think it’s a compliment at first, but then I realize that they do not mean it this way. What they would like is more surface variation. They would like the interior to remain the same, but for my characters to be forty-five, fifty, sixty, to play out the same dramas but with slightly different costuming. But to me that matters less than refining the interior. I feel that there is still this rich interior vein I am trying to refine. I am trying to come to some answer or set of answers about the capacity for human relation in a world of vanishing symbols. Or rather a world that is filled with so many symbols that none of them can be understood across the vast gulfs between our micro-trends. That is what I am trying to understand. It didn’t occur to me that this work would have to be carried out in a carousel of changing clothes and minor alterations. That seemed silly to me. Surely, if we could tell the difference between Elinor Dashwood and Anne Elliot, and between Lydia Bennett and Louisa Musgrove, then perhaps, just perhaps, we might be able to distinguish between the shades of anxiety felt by a thirty-one-year-old PhD student in biochemistry and a suicidal math student, between dancers whose lives are vastly different. I sometimes think, well, we used to read Tolstoy, you mean to tell me that I can’t have four dancers in one story? Two black gay guys in one story? People used to know the difference between Captain Wentworth and Admiral Croft, but two gays in one place is too confusing? Even if one of them comes from the middle class and the other from working poor? What would the world make of Bazarov and Arkady Kirsanov today? Would that be simply too confusing? Two men of similar backgrounds, one naïve, the other more worldly? Is that too fine a difference to stake a fiction on?

from Brandon, "my variations" (2023)

[autumn-tide]

Fathers and Sons by Ivan Turgenev

Fathers and Sons by Ivan Turgenev

Rating: 8/10 Recommended for: 19th century Russian literature They who looks for classic literature with philosophical element Summary : Returning home from the University of St. Petersburg, Arkady Kirsanov discovers that, while he has changed, the world he left behind has remained the same. He and his companion, the nihilistic Bazarov, find themselves at odds with their parents. Neither can…

[incorrectlit]

Bazarov: Come on, Arkady Nikolaevich, what is the one thing that we've wanted to dip our toes in?

Arkady: Chocolate?

Bazarov: Nihilism!

Arkady: Nihilism, yeah…

[saturnnpie]

Аркаша Кирсанов 🤲🏼