#Altijd nog beter dan niets

[zoueriemandzijnopmars]

Stel je voor dat je hetzelfde stemt als 40% van de rest van je gemeente

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[homoerotisch]

waarom nederlands beter is dan engels, door victor frölke

Wacht, is er ook al geen woord voor ‘hals’ in het Engels? Toch best een belangrijk lichaamsdeel zou je zeggen. Throat is echt iets anders, en neck is, nou ja, een nek.

Mijn stokpaardje aan de borrel- en eettafel, als het weer eens over de teloorgang van het Nederlands gaat, is dat het Engels geen woord voor ‘gunnen’ heeft, ook best een belangrijk woord. In ieder geval voor ons, de gebruikers. Voor ‘misgunnen’ hebben Engelstaligen dan wel weer een woord: begrudge.

Laatst had ik Amerikaanse vrienden te eten, en hoewel mijn Engels niet slecht is (dat denkt elke Nederlander, niet altijd terecht), stond ik toch weer met een mond vol tanden (heerlijke uitdrukking), toen ik ze „smakelijk eten” wilde wensen. Aan enjoy heb ik een broertje dood (idem); dat vind ik ook meer iets voor een masseuse om te zeggen, voor de happy ending.

Leenwoorden

Legio zijn uiteraard de gevallen waarin wij geen woord hebben voor bijzonder nuttige Engelse begrippen. Uiteraard, want als native Dutch speakers weten wij maar al te goed waar onze taal tekortschiet. Het Nederlands barst van de Engelse leenwoorden. Privacy is een bekende, understatement een andere. Maar wat te denken van anal? Ik merk dat die term nog niet helemaal is ingeburgerd. Wie iemand die eindeloos doorgaat over details toevoegt: „Doe niet zo anal!”, kan rekenen op een opgetrokken wenkbrauw. Ik heb dat woord overgehouden aan mijn tijd in New York, de hoofdstad van de naoorlogse psychoanalyse. Anal verwijst naar Freuds anale fase, het betekent zoiets als anaalgefixeerd, waarmee hij gedrag probeerde te verklaren dat thans als OCD, ofwel obsessive compulsive disorder, te boek staat. Denk: smetvrees.

Ik probeer aan te tonen dat het Nederlands beter is dan het Engels – een impopulair standpunt in een tijd van overvloedig Engels, of beter: Globish, die imperfecte variant die non native speakers van het Engels brouwen in alle hoeken van de wereld. Ons gorgeltaaltje heeft dankzij film, televisie en muziek sowieso al veel Engels te verduren, maar sinds het internet, en in het bijzonder YouTube en de sociale media de belangrijkste hangplek van de jeugd is geworden, is het hek van de dam.

Linguïstische overgave

‘Nice, nice, maar what the...? Niet dat ik je wil accusen van something, maar zit je me nu te dissen?’ Ik parafraseer hier mijn puberzoon in een moment van ongetwijfeld terechte verontwaardiging. Dit is geen leentaal meer, dit is regelrechte linguïstische overgave.

Mijn tienjarige dochter liet onlangs trots haar rapport zien. Twee G'tjes voor Engels. Wacht even, Engels, op een lagere schoolrapport? Onderwijskundigen lijken unaniem in hun standpunt dat een kind zich niet vroeg genoeg kan voorbereiden op een wereld die, whether you like it or not, (Amerikaans-)Engels spreekt. Maar is dat wel zo wijs, nu vertaalprogramma's steeds beter worden en AI op allerlei manieren kan worden ingezet om een boodschap over te brengen? Je zou kunnen beweren dat het beter is om je eigen taal zo goed mogelijk te beheersen, dan te investeren in een vreemde taal waarinje nooit zo goed wordt als een native speaker.

Onderbuiknationalist

Er is geen land, vermoed ik, dat zich zo bereidwillig toont zijn belangrijkste cultuurproduct – taal – bij het grofvuil te zetten. Het tij is aan het keren, om te beginnen in de academische wereld, waar wordt getwijfeld of het wel zo’n goed idee is om Engels als voertaal te nemen, ook nu er grenzen worden gesteld aan de instroom van buitenlandse studenten. Zeker, de belangrijkste wetenschappelijke vakbladen zijn Engelstalig, en vooral Amerikaanse universiteiten slagen er nog altijd in om de rest van de wereld te doen geloven dat zij de slimste mensen in huis hebben, maar Franse Taal- en Letterkunde doceren in het Engels aan een Nederlandse universiteit, omdat de meerderheid van de studenten geen Nederlands verstaat, is van de zotte. Je hoeft geen verstokte onderbuiknationalist te zijn om de algehele uitverkoop van het Nederlands af te keuren.

„Pak je weg, galgebrok!”, lezen mijn dochter en ik in De scheepsjongens van Bontekoe, een honderd jaar oude, en nog steeds leesbare avonturenroman van Johan Fabricius – afgezien van het endemische racisme van die tijd. „Pak je weg, galgebrok”, dat is toch veel leuker dan „Fuck off, asshole?”

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt. Het kernvak op middelbare scholen lijkt te zijn ontworpen om elke liefde voor deze taal van meet af aan uit het tienerhart te stampen. In plaats van de diversiteit en vindingrijkheid van ons kleine taaltje te ‘showcasen’ (sic), wordt eindeloos gehamerd op grammatica en tekstverklaren.

Boooring! En hoewel ik het nut van tekstverklaren heus inzie – leent een vak als geschiedenis, maatschappijleer of, nog beter, filosofie, zich niet veel beter om logisch te leren nadenken? Laat leerlingen bij Nederlands een hiphoptekst schrijven, laat ze een scène uit Shameless vertalen, laat ze een vlog maken over archaïsche uitdrukkingen die hun (groot?-)ouders gebruiken, zoals (drie van mijn favorieten): in de aap gelogeerd zijn, ergens een punthoofd van krijgen en (uit het Fries): men moet het zeil niet hoger hijsen dan de mast.

Shakespeare

Als het inderdaad zo is dat creativiteit onze belangrijkste skill (sorry) moet worden in een door AI geregeerde wereld, kunnen we maar beter zo diep mogelijk putten uit onze rijke moedertaal. Volgens sommigen is het Nederlands zelfs rijker dan het Engels omdat ons Woordenboek der Nederlandse Taal meer lemma's zou kennen (maar dat kan ook liggen aan het fanatisme der woordenboeksamenstellers).

Sure, ook ik blijf een liefhebber van het Engels, de taal die ons niet alleen de onvergelijkelijke schatkamer van Shakespeare heeft geschonken, maar ook, zoals ik onlangs een Brit op de BBC hoorde zeggen, een puntige zinsnede als to rearrange deck chairs on the Titanic – iets nutteloos doen dat aan de uitkomst van de situatie niets verandert. Ik hoop niet dat ik, door een pleidooi te houden voor het Nederlands, precies dat aan het doen ben.

[haveyoulistenedtothisalbum-poll]

Tracklist:

Ik Kan Het Niet Alleen • 5 Uur • Duizel Mij • Veel Nacht En Weinig Maan • Je Weet Nooit Wanneer • Leg Me Neer • Het Moet En Het Zal (Enough Is Enough) • Alles Gaat Voorbij • Je Zou Me Nou Eens Moeten Zien • Gaat Deze Trein Nog Terug? • Mag Het Licht Uit • We Beginnen Pas • Zevende Hemel • De Zanger Van Het Laatste Lied • Vroeger Laat • Zullen We Dansen • Dit Is De Nacht • Stampvol Café • Zo Dichtbij • Koud En Eenzaam • Mijn Van Straat Geredde Roos • Bij Deze Stand Van De Maan • Laaiend Vuur • Geldgebrek En Rock & Roll [Live 2006] • Laat Het Vanavond Gebeuren • Amsterdam [Live 2003] • De Onbedrinkbare Dorst • Deze Stad • Onderuit [Live 2006] • Slow Motion • Wat Heb Ik Al Die Tijd Gedaan [Live 1993] • Zo Eenzaam • Waar Is Iedereen? • Nooit Genoeg • Wat Je Zoekt • Niemand Weet • Mooier Dan Nu • Jeuk • Groot Hart [Live 1998] • Wie Het Niet Weet • Muzikanten Dansen Niet • Nu Even Niet • Nooit Meer Tarzan • Man Op De Radio • Mooi • Elke Dag Opnieuw • Voor De Tover • Wat Een Vrouw • Elke Dag Een Nieuwe Hoed • Ietsje Later • Beter Dan Ooit • Bloedend Hart • Jij Bent • Binnen Zonder Kloppen • Pure Liefde, Echte Liefde • Zoveel Ik Kan • De Vonk • Wil Je Altijd Van Me Houden • Nooit Meer Terug • Elke Keer • Huil Maar Niet • Ga Weg En Kom Terug • Ik Krijg Je Maar Niet Uit Mijn Kop • Als Ze Er Niet Is • Wat Nog Meer • Lovesong 100.001 [Live 1989] • Was Dat Maar Waar • Ze Komt Terug • Zo Is Het Goed • Niet De Lijnen Maar De Bocht • Liefje Liefje • Blanke Man • Wie Lacht Er Niet • Dansen Op De Vulkaan [Live 1993] • Ga In Mijn Schoenen Staan • Melkboer Met De Blues • Gratis Diamanten • Nachtmerrie Blues • Hou Me Vast • Wakker In Een Vreemde Wereld • Als Het Golft • Merk Je Het Niet [Live 1998] • Recht In De Ogen • De Schuyt • Niemand In De Stad • Later Is Nu • Recht Door Zee • Ze Zeggen • Bloedend Hart [Live 1989] • Geen Dag Om Op Te Staan • Hippolytushoef • Late Café • Wanhoop Niet • De Zon Gaat Op Voor Niks • Nergens Goed Voor • Jukebox Blues [Live 1989] • Heb Je Het Hart • Dat Zou Mooi Zijn • Heel Andere Wereld • Zeven Levens

Spotify Netherlands & Curaçao ♪ YouTube Netherlands & Curaçao

Album is also known as "100 x" and "De Dijk 100 X". Spotify and YouTube have partial availability.

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[fransopdefiets]

20-9 Zaandijk-1

Gisteren kookte Mayke, en ik mocht zeggen wat we gingen eten. Het werd geroosterde aubergines met burrata en gebakken gnocchi. Het was fijn om weer in een bekende omgeving te zijn en in een vertrouwd bed te kunnen slapen.

Vanmorgen zit ik iets na achten op de fiets voor de laatste 17 kilometer naar Zaandijk. En wat is Amsterdam Noord druk! Overal slierten schoolgaande kinderen op de fiets, die weer worden ingehaald door hun klasgenootjes op de fatbike, elke derde fiets die je ziet is een bakfiets met een moeder in een zwarte legging of een vader met paardenstaart op het zadel en files voor alle stoplichten. Als Amsterdammer bezuiden het IJ heb ik Noord altijd beschouwd als een verzameling dorpen met daartussen woonwijken voor havenarbeiders en als een no-go area die je maar beter kunt mijden als je geen problemen wil. Inmiddels is Noord uitgegroeid tot een stad op zich, nog steeds heeft het een totaal eigen en on-Amsterdams karakter maar het landelijke ga je pas weer ervaren als je in Oostzaan komt.

Als ik thuis kom, denk ik, waar ga ik beginnen? Ga ik uitpakken en wassen, ga ik het stof van vier maanden afnemen, ga ik de post doornemen? Dan realiseer ik me weer dat ik maandag niet hoef te werken en dat het niet zoveel uitmaakt waar ik begin. Een bak koffie met iets lekkers van het Zaanse bakkertje is misschien het beste begin van mijn nooit meer eindigende vakantie.

Morgen volgen de harde cijfers, zowel de afstanden als de finale metingen van mijn fysiek en dan weren we of de hele onderneming zin heeft gehad.

Gefietste afstand: 17,6 km

Gefietste tijd: 1:15

[ochtendstorm]

Dit is niet hoe ik mij het leven ingebeeld had. Ik weet niet wat mijn 14-jarige zelf zou denken als ze mij nu zou zien. ik hoop dat ze blij zou zijn dat ik er nog ben, maar ik denk dat de pijn van het niet gevolgde pad ook groot zou zijn. Misschien is dat vooral omdat ik dat nu blijf voelen, voel hoe ik achterloop, voel hoe ik er maar moeilijk bij hoor. In mijn hoofd was ik al jarenlang afgestudeerd, werkte ik ergens, woonde ik ergens alleen of met twee. Ik probeer er begrip voor op te brengen. Ik bedenk me de mensen die ik ken die ook geen diploma hebben, wiens leven soms een andere route nam en hoe ik naar hen kan opkijken. Ik bedenk me dat het niet eerlijk is om te verwachten dat ik - lichaam en geest vol met wonden - zomaar even dat diploma en dat leven volgens het normale trajectje zou moeten kunnen behalen. Het is niet eerlijk als je met een achterstand begint. Het is niet mijn schuld dat trauma en wonden soms ook gewoon tijd eisen, tijd die niet altijd kan meegerekend worden op een of ander "ideaal levenstraject". Ik schaam me vaak voor waar ik sta en hoe "oud" ik ben. Soms voelt het ook gewoon te onecht - hoe had het dit ooit kunnen worden? (is dit het echt?)(heb ik zelfs iets om trots op te zijn?)

Ik probeer me te bedenken hoeveel mijn leven me wel niet waard is, ook al pas ik niet op het standaard pad. Dat een gebrek aan diploma (alsof ik er nu niet al jaren naartoe werk en het eigenlijk bijna in het vooruitzicht is), thuis wonen voorbij je 25 (het komt, het komt, eerst de stage voorbij en een vastere job) en maar een deeltijdse job met laag aanzien hebben (ik doe het graag, ik hou een job vast, ik doe het beter dan wat ik twee jaar terug aankon, toch?) niet betekent dat ik het slecht doe. (We roeien met de riemen die we hebben en die van mij waren kapot).

En daarbuiten, we delen ons leven in zoals we willen, daar is geen standaard plaatje om aan te voldoen voor.

(Er is niemand teleurgesteld. Het is oké, jij bent oké, je bent veilig.)

[geschiedenisish]

Dystopische Nederlanders

Ok, euhm, hoe ga ik dit uitleggen.

Ik heb inmiddels nogal wat ervaring met zo'n beetje heel christelijk Nederland. En er zitten écht rare types tussen.

Ik wil er hier even twee noemen in aantocht naar de Amerikaanse verkiezingen, op basis van een Tumblr post die ik zojuist gerebloged heb.

De eerste is Gezin in Gevaar.

Ze zullen het je zelf niet snel melden, maar deze website en Youtube account, die het bestaan van een kleurrijk boekje over homohuwelijken zien als het einde der tijden, zijn bedacht door de organisatie Civitas Christiana. De Nederlandse tak van TFP. TFP zijn een organisatie die ons terug willen sleuren naar een tijd nog vóór het concilium van Trent uit de 16e eeuw! Gezin in Gevaar zijn het daar volledig mee eens, al zullen dat zelf niet toegeven. Hoe ik dat weet? Omdat Hugo Bos de secretaris is van CC én de baas van GiG!

Iedere keer als je een nieuwsfragment ziet over de week van de Lentekriebels, over 'bezorgde ouders' of over 'fouten bij de Rutgers stichting', weet dan dat journalisten in de propaganda van Gezin in Gevaar zijn getrapt. De organisatie heeft gelijk, soms gaat Rutgers te ver in haar seksuele voorlichting, maar het feit dat een hyperconservatieve christelijke organisatie de conversatie kan leiden omtrent dit onderwerp, Hugo wordt vaak geïnterviewed in reportages over dit onderwerp, maakt dat we deze organisatie dringend in de gaten moeten blijven houden, en we ze beter niet meer kunnen uitnodigen om de conversatie te leiden over dit onderwerp!

De tweede organisatie bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder dystopisch. Waar nu de macht in Nederland in handen is van de VVD, was dat rond 1900 anders. Terwijl Aletta Jacobs, Jacobus Schoondermark, Jan Rutgers en Frederik van Eeden bezig waren met de eerste emancipatiebeweging, moesten zij vechten tegen de extreem-conservatieve ARP, oftewel "Anti-Revolutionaire Partij". (Zij waren wel niet de machtigste partij though. Dat waren de liberalen en/of de katholieken. Maar de ARP zaten wel echt ALTIJD mee in de regering!)

Nou denk je misschien dat dit een hele pacifistische partij is die gewoon rust willen, maar nee. Revolutie verwijst hier naar een specifiek revolutie; namelijk de Franse Revolutie! De ARP waren anti-democratie en anti-scheiding van kerk en staat. We leren allemaal op school dat het algemeen vrouwenkiesrecht geruild moest worden tegenover vrijheid van onderwijs. En wie stonden er aan de andere kant van die ruil? Juist ja, de ARP! ZIJ zijn de reden dat de Nederlandse overheid tot op de dag van vandaag betaalt voor evolutie- en klimaat-ontkenners in het Nederlandse onderwijs!!!!!!!!! En dat zoiets OOK NOG in de GRONDWET staat vastgelegd!?!?!?!?!!?

Weet je waarom Nederland zo moeilijk Indonesië af kon staan? VANWEGE DE ARP die op dat moment de macht hadden en twee "politionele acties" uitvoerden omdat zij Indonesië zagen als "hen door God gegeven". (Al speelden hier decennia aan kleinering van het Indonesische volk in de Nederlandstalige wetenschappelijke literatuur wel een rol in, maar soit.) Als laatste waren de ARP ook verantwoordelijk voor Hendrik Colijn, de man bekend als de meest incompetente minister-president uit de vaderlandse geschiedenis. (Google ff op “Gaat u maar rustig slapen”, een van de oudste Nederlandse memes.)

En wat veel mensen niet weten is dat deze dystopische organisatie is opgericht door Abraham Kuyper. Kuyper is zo'n beetje de belangrijkste man in de ontwikkeling van het Nederlands protestantisme na 1800. In die tijd had je twee type hervormers; progressieven en conservatieven. Kuyper was grotendeels deel van de laatste categorie. Hij vond de mainstream kerk, de Nederlands Hervormde Kerk, te progressief, en richtte de Nederduitse Gereformeerde Kerk op, die zes jaar later al weer over ging in de "Gereformeerde Kerken in Nederland". Lange tijd DE conservatieve tegenhanger van de NHK. Kuyper heeft er voor gezorgd dat een groot deel van Nederland éxtra conservatief geworden is! Vooral in de Biblebelt!

Dus even voor de duidelijkheid. Christenen die ons EEUWEN TERUG de tijd in willen sleuren, dan wel naar de 16e, dan wel naar de 18e eeuw, bestaan nog steeds of hebben in een recent verleden bestaan (De ARP is in 1974 opgegaan in het nog steeds bestaande CDA, net als de katholieke partijen. Het CDA is wel aanzienlijk progressiever dan de ARP ooit was though.)

Absurd conservatisme is niet iets uit een ver verleden. Vandaag de dag kunnen mens nog steeds het halve land achter zich krijgen met uitspraken als "alles was beter voor de emancipatiebewegingen van 1960" of "Alles was beter in de Gouden Eeuw, daar moeten we weer naar terug."

DIT. IS. NIET. NORMAAL. zoals Innuendo Studios het zo mooi zegt in zijn nieuwste video. CC die de Week van de Lentekriebels in zijn volledigheid willen afschaffen is niet normaal, ARP die willen dat de staat betaalt voor christelijk onderwijs en vooral voor wetenschap-ontkenning is niet normaal. Incels die vinden dat we terug moeten naar gender rollen van vóór 1960, zijn niet normaal.

Dit soort dingen ZIJN niet normaal en MOETEN ook NOOIT normaal WORDEN. Maar dat lukt alleen als WIJ een streep trekken. Anders doen zij het namelijk voor ons. CC heeft de streep gezet. Ieder jaar proberen zij tijdens de Week van de Lentekriebels het NORMAAL te maken dat OUDERS als ENIGEN hun kinderen sexuele voorlichting mogen geven. EN NIEMAND ANDERS!!!!!!!!!!!

We weten allemaal hoe slecht en problematisch thuisonderwijs is, al helemaal voor zoiets gevoeligs als sexuele voorlichting. Maar ieder PowNews of Telegraaf spotje over de Rutgers Stichting maakt CC's mening meer normaal, en die van ons minder. LAAT. DIT. NIET. GEBEUREN.

Stem! Praat! Verkondig! Want als wij het niet doen, dan doen zij het wel! Het is ze al eens gelukt in 1900, maar weet je wie het toen ook gelukt is? De feministen! ZIJ kregen algemeen kiesrecht al in 1919 na algemeen mannenkiesrecht in 1917 én algemeen onderwijs voor kinderen! (Beter bekend als de leerplicht. Anders had je nu nog steeds in de fabriek gewerkt!) Ook was het onder druk van de feministen dat het kinderwetje van Van Houten werd ingevoerd en het kiesrecht al in 1887 werd verbreed. (De feministen waren in die tijd voornamelijk een one issue partij voor algemeen kiesrecht, andere feministische zaken stonden op de tweede plaats. Zoals bijvoorbeeld kinderbescherming en -rechten, ook begonnen door de feministen.) In andere landen duurde algemeen kiesrecht veel langer! Omdat NEDERLAND een sterke traditie van feministen heeft die niet over zich heen laten praten! Die netwerkten en vechten voor hun idealen. (Van Houten kwam ook niet met het idee voor zijn wetje. Dat idee kwam van de feministen maar konden ze alleen via hem in de Kamer krijgen.)

Dus verkondig! Want er zijn voldoende Nederlanders, zo zie je nu, die graag over je heen praten met hoe ZIJ de wereld graag zouden zien! En dat doen ze dan ook nog eens in eufemismen! Sta. Dat. Niet. Toe. En noem het middeleeuwse, christelijke beestje bij de naam!

Maak HUN mening niet NORMAAL. Zelfs als de Telegraaf en PowNews dit wel doen.

[prozeersels]

Over therapie

Deze week zei mijn therapeut dat we gaan afronden, omdat ik de tools van cognitieve gedragstherapie goed weet toe te passen en op de vragenlijsten aanzienlijk beter scoor. Dat is heel goed nieuws en ik ben er trots op (en blij, dat ik relatief snel een diagnose en behandeling heb gekregen). Het doet me ook denken aan de vorige keer therapie, in 2014/2015, en hoe ik toen het huiswerk niet had gedaan, nauwelijks bezig was met de werkelijke therapie (maar vooral de emoties eromheen) en hoe de verandering van mijn omstandigheden er toen voor zorgden dat ik niet meer doodongelukkig was. Mijn begeleider had de regie over mijn scriptie overgenomen, ik was grotendeels over een vorige relatie heen, ik had een nieuwe groep vrienden met een hyperactieve groepschat en ik denk dat ik zelf meer empathisch en solidair was geworden. Er was alleen niets veranderd aan mijn zelfbeeld.

Je komt een heel eind met jezelf onvoldoende vinden en daarom pushen, daarom jezelf ingraven in routines en andere regels. Altijd iets om terug te vallen, altijd een fundament om van te bouwen, ook in de weken dat je jezelf uit de levens van anderen wil wissen. Dat voelt duurzaam zolang je omstandigheden goed zijn, en die omstandigheden helpen je uitdagingen incasseren. Een masterscriptie met een onaardige begeleider, een vriendin die na 3 maanden iemand anders blijkt te zijn, de dood van je opa, schouderblessures, de pandemie. Je sleept je erdoorheen. Met hulp van je vrienden, van werk waar je voldoening en zelfvertrouwen uit haalt, met je routines en regels en de manier waarop je je verliest in hobby's. Tegelijkertijd, altijd op de achtergrond, de gedachten dat het niet voldoende is, dat je het alleen op moet lossen, dat het beter is als je er niet bent.

Op een moment haalt dat je in. Wanneer je vriendschappen wat verwateren, wanneer je werk voelt alsof je elke dag scripties schrijft, wanneer je pijn hebt op de fiets en je hobby's voelen als werk, dan zijn die gedachten niet meer op de achtergrond en wordt het meer geschreeuw. Vaker driftig, vaker afreageren, vaker verdrietig en eenzaam en nerveus en angstig en fucking hell er valt een fiets tegen je been en dat is gelijk het einde van de wereld en in de lift van je werk sta je met trillende handen te denken aan wat er allemaal niet gaat lukken die dag. You hit that wall and you break it. Jarenlang gedacht. Een mantra gemaakt. Op teruggevallen als het even donker werd. You hit that wall and you break it. Terug in het harnas. Jezelf terugwerpen, opjagen, opbranden.

You hit that wall and it breaks you.

Je leert jaren van patronen niet af in weken therapie, maar je leert wel patronen zien, herkennen, ingrijpen. Je leert wel de lichtheid en euforie van het toe kunnen passen, van jezelf ruimte gunnen in plaats van ingraven. Je leert soms nieuwe delen van jezelf kennen. Ik ben er nog niet, ik kan dit niet alleen en elke verandering in mijn omstandigheden wordt een proef, maar ik heb ook beter gereedschap dan ooit, een veel gezonder en positiever zelfbeeld en veel meer incasseringsvermogen. Dat is herstel.

Tot slot: het belang van Nilo op mijn herstel is echt heel groot. Er waren momenten in de afgelopen maanden waarop haar aanwezigheid voelde als het enige goede in mijn omgeving. Ik had dat ergens hierboven willen verwerken maar vond er niet de juiste plek voor.

[gewoonkarin]

De eerste twee weken in het nieuwe zitten erop. Het viel mee. Vaak vroeg uit bed als in 5 uur tot half 6. Op tijd naar bed nog een uitdaging want we eten soms laat en er wordt gesport ‘s avonds. Denk daar nog het huishouden bij en twee moestuinen, dan is het wel duidelijk dat vroeg naar bed nog niet zo eenvoudig aangewend is.

Jongste liefje fladdert weer van hot naar her, werkt best veel, spreekt af met vriendinnen en heeft prachtige plannen om veel te reizen. De avonturier onder ons.

Mijn lief heeft het naar zijn zin op zijn nieuwe werk, ziet wat hij nodig heeft om te gaan doen zoals hij het wil gaan doen. Enthousiast en, bijkomend voordeel, een stuk minder moe dan hij voorheen was uit het werk. Nu kookt hij elke dag en dat vind ik heerlijk. Ik hou niet zo van koken en zeker nu ik niet zo goed kan eten vind ik het helemaal een gedoe. Dan regel ik de rest van het huishouden liever.

Oudste liefje had vorige week woensdag een dipje omdat het lastig vrienden maken is op de universiteit. Met 200 man in college is iemand bekends vinden nog niet zo simpel. Heimwee naar haar vrienden. Gelukkig had ze de dag na het dipje veldwerk en ontmoette ze nieuwe mensen en ook bij de practica leert ze mensen kennen. Op zoek naar een kamer. Dat ook. Even slikken voor deze moederkloek maar ik zie ook dat het beter is. De reistijd kost kruim en dat gaat ze geen jaren volhouden. Van ongeveer half 6 ‘s ochtends tot soms half 8 ‘s avonds op pad zijn is niet goed voor de rust. Ik weet dat het goed is zoals het gaat. De kamer komt als ze er klaar voor is.

Ik rommel wat aan. Zoals altijd druk op het werk en de grote drukte komt eraan. Verder ben ik weinig sociaal want die tanden?!?! Vermoeiend vooral. Na een dag werken en praten en snoepjes eten tegen het kokhalzen ben ik ‘s avonds blij om tandeloos op de bank te kunnen zitten. Weer op pad moeten is plannen en doe ik alleen als het echt niet anders kan. Uitleggen hoe het zit blijft lastig want ik heb nu toch implantaten boven? Yep. Maar die doen nog niks, die moeten nog een paar maanden vastgroeien en mogen niet belast worden. Kan ik kauwen? Ja, op iets zachts. En zo min mogelijk. Wat je ziet is niet het hele verhaal. Die bek vol tanden is zichtwerk maar niet functioneel. Ik hoop op beter over een paar maanden. Nog even tandje erbij.

Dat was het voor nu. Ik ga eens opruimen hier op de tuin. Mijn tanden zijn er klaar mee.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We zijn de mogelijkheid aan het uitrollen om berichten als secundair blog op alle platformen te beantwoorden. Je kunt naast het invoerveld voor reacties op de avatar klikken/tikken om te wijzigen vanaf welke blog je reageert. Alle blogs komen in aanmerking, inclusief groepsblogs, behalve blogs met wachtwoordbeveiliging of blogs die door de auteur van het bericht zijn geblokkeerd. Dit is uitgerold naar iedereen op het web en voor gebruikers met versie 31.6 of hoger van de mobiele apps.

We hebben ook onze meldingsbanner ‘Het is tijd om je app bij te werken’ in de mobiele apps bijgewerkt voor gebruikers die (zeer) verouderde versies gebruiken. Als je die banner ziet, gebruik je een versie van de app die we expliciet niet langer ondersteunen, en het kan zijn dat de app helemaal niet meer werkt totdat je een update uitvoert.

Het is je waarschijnlijk al opgevallen als je Tumblr op je telefoon gebruikt, maar we hebben een spookachtig nieuw app-icoon voor Tumblr op iOS en Android!

🛠️ Fixes

We hebben een bug in Safari verholpen waardoor de scrolbalken overlapten met de content in de rasterweergave van feeds zoals Verkennen, als je de instelling ‘Scrolbalken tonen’ van je mac hebt ingesteld op ‘Altijd’.

We hebben een bug verholpen in de vind ik leuk-weergave op het web, waardoor het uitgeklapte bericht verdween als je van de rasterweergave overschakelde naar de lijstweergave.

De nieuwe release van de iOS-app bevat een oplossing voor het eerder gemelde probleem dat de activiteitenteller bij het ontvangen van nieuwe activiteit tijdens het gebruik van de app niet goed werd bijgewerkt.

Op het web staat bij het openen van het vraagformulier de tekstcursor nu correct in het vraagveld. Ook als je op de reactieknop klikt, wordt de tekstcursor nu in het reactieveld geplaatst zodra de notities worden weergegeven.

Op het web hebben we een probleem opgelost waardoor de knop ‘Volgen’ in sommige gevallen niet verscheen naast blogs die je niet volgt.

🚧  Nog mee bezig

We zijn op de hoogte van een probleem in de iOS-app waardoor de ondersteuning voor schermlezers voor content van berichten niet werkt. We werken hard om dit zo snel mogelijk te verhelpen en een nieuwe versie van de app uit te brengen.

We zijn ook op de hoogte van een technisch probleem waardoor Trending-onderwerpen sinds afgelopen vrijdag in Verkennen niet meer worden bijgewerkt. We werken eraan om ze zo snel mogelijk weer te vullen.

🌱 Binnenkort

We werken nog steeds aan consistente instellingen om pushmeldingen te beperken wanneer een van je berichten extreem populair wordt. Onze teams zijn op zoek naar vrijwilligers om hen te helpen deze instellingen en de verschillende drempels voor het verzenden van meldingen beter te definiëren. Als je mee wilt doen, laat dan een bericht achter in het bericht van Changes (in het Engels)!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

[autimind]

Autismeweek dag 3, 1 april

Bijna 99% van de bevolking heeft deze psychiatrische diagnose: ASS

Er wordt niet of nauwelijks over gepraat en zeker niet op het werk maar het bestaat: allisme spectrum stoornis (ASS).

ASS komt voor bij ongeveer 98,5% van de bevolking en het is niet te genezen.

Mensen met ASS spreken bijna altijd in code.

Ze zeggen het ene maar bedoelen iets (heel) anders. Ze spreken vaak erg onzuiver of wollig.

Ze gebruiken veel lichaamstaal naast hun woorden maar laten dit niet aansluiten.

Ze hebben sterke voorkeuren voor bijv. begroetingsrituelen en verbeteren anderen zonder meer ter plekke.

Ze kunnen heftig reageren als je je niet houdt aan hun onuitgesproken, complexe verwachtingen.

Ze vertonen heel weinig tot geen zelfreflectie als het gaat om het eigen gedrag.

Veel vragen waarop ze geen antwoord willen. “Hoe gaat het met je?”

Of ze willen dat je liegt. “Ben ik aangekomen?”

Ze staren anderen veelvuldig in de ogen, ook als de ander dat pijn doet.

Welke kleding waar en wanneer acceptabel is kan van meer dan tien factoren afhangen.

Ze bergen soms zomaar boeken en DVD’s ongeordend op!

Ze doen vaak onlogische uitspraken, zoals dat hun hond de beste hond ter wereld is.

Allisme is het tegenovergestelde van autisme, net zoals je allochtonen en autochtonen hebt. Net zoals autisme geen ziekte is, is allisme dat ook niet. De gevolgen voor de maatschappij zijn echter groot. Het is tijd voor een uitgebreide en grondige serie trainingen in sociale vaardigheden. Dan komt het misschien nog goed.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[greppelheks]

"Ik nodig niemand uit, dacht hij toen hij was opgestaan. Dat is veel verstandiger.

Hij keek naar zijn voeten. Maar zou ik dan steeds eenzamer worden? Nog veel eenzamer dan ik nu ben? Hij stelde zich voor dat hij in een afgrond viel, steeds dieper en dieper, geen bodem kwam in zicht. Hij tolde om zijn as, zijn stekels stonden rechtovereind.

Zou de eenzaamheid dat willen van mij?

Hij begreep de bedoelingen van de eenzaamheid niet. Wat wil je van mij? fluisterde hij soms, in het donker, als hij zich verschrikkelijk eenzaam voelde. Dan hoorde hij wel geluiden, soms zelfs het schrapen van iets wat op een keel leek. Maar er kwam geen antwoord.

'Mag ik het soms niet weten?' fluisterde hij. Weer die geluiden en het schrapen van een keel. De keel der eenzaamheid, dacht hij dan.

Hij stond naast zijn bed en probeerde zich voor te stellen hoe de eenzaamheid plotseling verdwenen was en iedereen naar binnen stormde. Of nog beter, hoe één iemand de deur opendeed en binnenkwam en hoe de eenzaamheid langs hem heen naar buiten glipte. Een buitensporig vriendelijk en aardig iemand zou het zijn, dacht de egel, Iemand die altijd beukennotenhoning meeneemt als hij op bezoek gaat. Ze zouden thee drinken. Ze zouden het over van alles en nog wat hebben, ze zouden zich voornemen samen op reis te gaan en even later om dat toch maar niet te doen.

Ze zouden naar buiten kijken en zien dat het schemerig werd. Ze zouden heel lang zwijgen en af en toe knikken en hun keel schrapen.

En dan zou de eenzaamheid weer terugkomen

'Wie is dat?' zou de ander vragen.

'De eenzaamheid', zou de egel zeggen.

'Woont die hier?'

'Nou, wonen, wonen.. Hij is hier. Hij komt en gaat.'

'O.'

En ook al hadden ze hun thee nog niet eens op en hadden ze nog iets zeer belangrijks tegen elkaar willen zeggen, ze zouden zich allebei heel eenzaam voelen. Wat is dit voor gevoel dat ik nu opeens heb? zou de ander verbaasd vragen.

Mijn gevoel,' zou de egel zachtjes zeggen.

Het was donker geworden. De ander zou zwijgend weggaan. De eenzaamheid zou blijven."

Het verlangen van de egel, Toon Tellegen

[devosopmaandag]

Getroost door systemen

In mijn filosofieleesgroep liet ik me eens ontvallen dat ik erg houd van ideeën. 'Wat bedoel je daar eigenlijk mee?', vroeg iemand. Ik weet niet meer precies wat ik antwoordde, wel dat ik op zulke momenten weer besef is dat ik de enige van de groep ben die kunstenaar is. Bij het lezen van de boeken van dat jaar kruis ik passages aan die oplichten uit de pagina en ik weet stiekem dat dat niet altijd essentiële zaken zijn, maar dat ze zo sterk en beeldend zijn dat ze alles eromheen een beetje doen verbleken. Als ik later samenvattingen schrijf, ga ik ervan uit dat juist deze kleine glanzende stenen de inhoud van het boek goed 'vertegenwoordigen'. Vaak is dat zo, maar niet altijd.

In haar column in de Groene Amsterdammer van afgelopen week schrijft Niña Weijers over een nieuw boek van de Canadese schrijver Sheila Hetl. Het heet 'Alphabet Diaries', een titel die de inhoud exact weergeeft. In een spreadsheet zette zij alle zinnen van haar dagboeken van tien jaar op alfabet. In hoofdstuk A beginnen alle zinnen dus met de letter a, en zo verder. De lichte opwinding die ik voelde bij het lezen over dat uitgangspunt! Ik wilde onmiddellijk vriendin I een berichtje sturen. Zij is mijn ideeën-handlanger.

Waarom ik meteen gegrepen word door het idee haar dagboek zo te behandelen is het verrassende ervan en het absurde, omdat de vorm de inhoud ontkent. In dagboeken wil je vast houden wat op dat moment in je leven speelt. Maar waarom dan niet gewoon in een schriftje noteren wat je wil bewaren? Het is natuurlijk de regelmaat die het betekenisvol maakt. En waarom regelmaat, of beter 'ritme', dat doet, is omdat we nu eenmaal wezens zijn met een kloppend hart en omdat we, op een existentieel niveau, weten dat structuur onze redding is in ons in-dit-leven-geworpen-zijn. Weyers eindigt haar column zo: “Ik wist niet of dit het leven was, of troost bood voor wat het leven is.”

Ik ken een dichter die gestaag schrijft aan een gedicht dat eigenlijk een soort dagboek is en die hij bij aanvang een vaste structuur oplegde onder andere aan de hand van vier begrippen, en vervolgens weer aan een andere reeks. Al schrijvende voelt hij soms hoe het leven, of zijn tastende zelf, hem dwingt om te schipperen (denk aan ijsbergen, sirenen, walvissen en spiegelingen) met die structuren. Maar de dagen van de week, die staan, en nog wat regels.

In mijn kamer hangt een werk van Annesas Appels, waarin zij 429 boektitels uit haar kast uiteenrafelde in losse letters en deze volgens het qwerty-systeem onder elkaar plaatste. Ze maakte daar zeefdrukken van in unieke kleuren. Ik koos een roze. Ik viel onmiddellijk voor het idee, voor de schoonheid van de rigiditeit van het idee. Kijk hoe de taal zijn vacht flink opschudt, en wonder: de druppels vallen keurig in rijtjes uiteen!

[zoueriemandzijnopmars]

‘s Ochtends Percy Jackson and the Chalice of the Gods uitlezen en ‘s middags beginnen aan Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? is eigenlijk zo interessant, want er zijn best wel overeenkomsten tussen de twee boeken. Voor beide boeken is de primaire doelgroep oude fans, dus zitten ze allebei vol met referenties aan eerdere boeken. Want weet je nog dat Grover een keer bijna Tartarus in werd gesleurd? En weet je nog hoe Jonas en Rosa elkaar ontmoetten op Corsica? En die keer dat Percy de godin van de regenboog ontmoette? En die keer dat Rosa en Neuz opgepakt werden omdat ze graffiti spoten? En hoeveel moeite Annabeth altijd had met praten over Luuk? En hoe Esther werd gepest in de brugklas?

Andere vergelijkingen die ik interessant vind:

Beide boeken hebben besloten te focussen op de ‘core three’, the og character group. Percy, Grover en Annabeth aan de ene kant en Rosa, Jonas en Esther aan de andere kant

Een groot verschil hier is dat hoewel Percy’s eeuwige jeugd een meme is geworden in de fandom, Francine Oomen duidelijk heeft besloten Rosa ouder te laten worden, de laatste keer dat we haar zagen was ze 17/18 en nu is ze 25. Percy is zelfs jonger in dit boek dan de laatste keren dat we hem zagen in Trials of Apollo en volgens mij ook Magnus Chase

Desalniettemin houdt Rick Riordan zich beter aan de established timeline, Chalice of the Gods past perfect tussen het eind van Heroes of Olympos en het begin van Trials of Apollo en details uit de laatste zijn hier niet vergeten. Hoe overleef ik speelt zich daarentegen net na de coronaperiode af, oftewel nu. Rosa kan geen 25 zijn want ze was 11/12 in 1999 (zie Hoe overleef ik het jaar 2000). Daarom was een opmerking van Rosa dat ze in haar jeugd nog geen wifi had zo raar, want dat klopt niet voor de twintigers van nu, maar wel voor de tieners uit de zeroes.

[bramsnor]

Grasduinen in de Loet.

Vandaag mocht ik weer in de auto en reden we naar het bos, altijd leuk om lekker te snuffelen. De baas gaat dan in het stille gedeelte en mocht ik aan de lange lijn. Heerlijk zo semi-vrij, en wat een luchtjes daar. Hij stuurde ons door baggerpaadjes en langs sloten.

Ook kreeg ik nog een training in het luisteren naar mijn naam, hier heb ik moeite mee. Moet ik helemaal bij hem komen, waar is dat nou voor nodig? Een paar meter afstand is toch genoeg? Ik kan toch niet verder met die lange lijn aan mijn halsband.

Vanmiddag was saai, de baas voelde zich niet lekker maar is toch de middagwandeling gaan doen. Kan ik lekker een beetje spelen met die andere honden, al heb ik daar niet altijd veel zin in. Kijken waar we vanavond gaan lopen, hopelijk niet ver want ik hoor hier binnen al knallen.

Misschien morgen beter. Doei.

Kato🐕