#Adam Asnyk

[bitwa-lektur-szkolnych]

Adam Asnyk – wiersze

vs

Astrid Lindgren – Dzieci z Bullerbyn

[famousharmonyluminary]

"Pod stopy krzyża..."

Peter Seewald znakomity niemiecki dziennikarz, współpracownik Der Spiegel‘a, biograf Papieża Seniora Benedykta XVI i autor wywiadu z nim, autor znakomitych książek Światłość świata i Ostatnie rozmowy powiedział znamienne słowa w biografii Jezusa Chrystusa Chrystus Jest Osobą przemieniającą oblicze świata bardziej niż ktokolwiek inny, włącznie z wszystkimi rewolucjonistami, królami czy…

[justasimplesinner]

he's a good listener i promise

[jacek-malczewski-paintings]

-Portrait of Adam Asnyk with a Muse-

[art-nouveau-art-history]

Portrait of Adam Asnyk with a Muse by Jacek Malczewski (1854 - 1929)

[classicalcanvas]

Title: Portrait of Adam Asnyk with a Muse

Artist: Jacek Malczewski

Date: 1895

Style: Art Nouveau

Genre: Portrait

[do-it-for-radagon]

A God bemourning a God

The holy flames upon the stones still last, And human love lives there and guards them fast Adam Asnyk, To the Young

Much like his mother back in her Tarnished days, Aion, the newly ascended God of the Age, is often found seeking comfort and advice from the statue of his father, standing tall inside the Temple of Flame and Death. Perhaps too often for his sister's, Ariadne, liking. Their parting too abrupt; the absence too cruel; Radagon's fourth son can't help but wonder whether his Godhood was worth the sacrifice.

[semtituloh]

The story of a song (Portrait of Adam Asnyk)

Jacek Malczewski

Fecha: 1899

Estilo: Art Nouveau (Modern), Simbolismo

Género: escena de género

Media: óleo, canvas

Dimensiones: 98 x 77 cm

[witaliswritesstuff]

SCHOOL READING LIST

I have so much extra reading aaaaa, why did I decide that I want to study extended Polish?????

THE BASICS

✪ Adam Mickiewicz - “Ode do Youth”

✪ Adam Mickiewicz - chosen sonnets from “Crimean Sonnets”

✪ Adam Mickiewicz - “Konrad Wallenrod”

✪ Adam Mickiewicz - “Forefathers’ Eve Part III”

✪ Juliusz Słowacki - „Kordian”

✪ Juliusz Słowacki - chosen poems

✪ Zygmunt Krasinski - “The Undivine Comedy”

✪ Cyprian Kamil Norwid - chosen poems

✪ Boleslaw Prus - “The Doll”

✪ Boleslaw Prus - “A Legend of Old Egypt”

✪ Eliza Orzeszkowa - “Gloria Victis”

✪ Henry Sienkiewicz - “The Deluge”

✪ Adam Asnyk - chosen poems

✪ Fyodor Dostoyevsky - “Crime and Punishment”

There’s some books I’m required to read because I am a Polish major, but The list is so strange that I don’t even know how to write it down

COMPLEMENTARY BOOKS

✪ Edgar Allan Poe - chosen short stories

✪ Umberto Eco - “The Name of the Rose”

[vanillaeilhart]

Szukajcie prawdy jasnego płomienia! Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg... Za każdym krokiem w tajniki stworzenia Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia, I większym staje się Bóg! Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów, Choć rozproszycie legendowy mrok, Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów, Ludziom niebiańskich nie zbraknie zachwytów, Lecz dalej sięgnie ich wzrok. Każda epoka ma swe własne cele I zapomina o wczorajszych snach... Nieście więc wiedzy pochodnię na czele I nowy udział bierzcie w wieków dziele, Przyszłości podnoście gmach! Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy, Choć macie sami doskonalsze wznieść; Na nich się jeszcze święty ogień żarzy, I miłość ludzka stoi tam na straży, I wy winniście im cześć! Ze światem, który w ciemność już zachodzi Wraz z całą tęczą idealnych snów, Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi - I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi, W ciemnościach pogasną znów!

“Do młodych” Adam Asnyk

[ksiega-jesiennych-demonow2]

„Dla serc szlachetnych najwyższą rozkoszą, gdy drugim radość w niedoli przynoszą.”

-  Adam Asnyk

[bitwa-lektur-szkolnych]

Adam Asnyk – wiersze

Tom Justyniarski – Psie troski czyli o wielkiej przyjaźni na cztery łapy i dwa serca

[loveface22]

Adam Asnyk

Epilog do snu grobów

O, jakże trudno pierzchłe już obrazy

Do życia z sennych krain przywoływać!

I jakże smutno ciemne duchów skazy

Z zasłony, którą śmierć rzuca, odkrywać,

I po przepaściach łowić epos bladą,

I co zawiera męki, odgadywać!

Czyż się nie cofnąć raczej przed gromadą,

Co winy swoje w inne światy wlecze,

I gdy się żywi do spoczynku kładą,

Jeszcze w ciemnościach gdzieś krzyżuje miecze?

Czyż nie zamilknąć przed żyjących rzeszą,

Co mniemać będzie, że wraz z nią złorzeczę?

Świat ten tak dziwny! I ludzie się śpieszą

Zetrzeć czym prędzej ślad krwawej areny;

To, w co wierzyli wczoraj, dziś ośmieszą,

I co dzień nowej potrzebując sceny,

Trupa przeszłości ze wzgardą wywleką,

Na łup zgłodniałe spraszając hieny.

Tymczasem cienie nad letejską rzeką

Kończą tragiczną dramatu osnowę,

Łzy im pod martwą zastygły powieką

I żale swoje wywodzą grobowe,

Bo żyją tylko tym dalekim brzmieniem,

Które przyszłości sny potrąca nowe.

I myślą biedne, że ludzi wspomnieniem

Nieśmiertelności dokupią się mglistej,

Że ta drgająca fala ich imieniem

W krąg się po ziemi rozejdzie ojczystej,

I że im echo wracające powie

O serc pamięci wdzięcznej i wieczystej…

Lecz świat ten dziwny! – Zrzuca szaty wdowią,

Aby zapomnieć prędzej, czym żył wczora;

I klątwą tylko żegnają synowie

Odlatującej ojczyzny upiora,

I dawny ołtarz rozpada się w zgliszcza

Pod jednym cięciem krwawego topora!

Nowy obrządek i nowe bożyszcza

Biorą pokłony spłoszonego tłumu;

Lecz ani boleść, co serca oczyszcza,

Ani jaskrawa pochodnia rozumu

Do wyższych celów zaprzańców nie nagną,

Bo ci śród szyderstw głuszącego szumu

Do swych poziomów wszystko zniżyć pragną.

Tak więc po smutnym przeszłości wyłomie

Zostaje w spadku wielkie tylko bagno.

A kto się twarzą zwróci ku Sodomie,

Tego Bóg w posąg boleści zamienia,

I nad umarłym morzem nieruchomie

Sam pozostanie śród pustyń milczenia,

Dźwigając przekleństw narzucone brzemię,

Co go nimbusem piekieł opromienia.

Śmieszna komedia! – gdzie zwycięzcy strzemię

Całują zgięte na kolanach męże,

I gdzie umarłych nieświęconą ziemię

Plugawią jadem pełzające węże,

I gdzie ostatnia zacność, co nie pada,

Modlitwą nawet niebios nie dosięże!

Więc gdy ostatnie hasło w sercach: zdrada,

Z cmentarnych krzyżów niech pręgierze stawią!

I umęczonych śpiąca już gromada

Niech się nie dziwi, że ich proch zniesławią,

Niech się nie troszczy w chmurach rozpostarta,

Że ich śmiertelnej koszuli pozbawią.

Bo tak być musi. I dziejowa karta,

Co lśniła blaskiem nieuszczkniętych marzeń,

Raz ręką mściwej Nemezis rozdarta,

Walać się musi w błocie ziemskich skażeń,

Aż ją znów przyszłość podniesie zwycięska

I w krwi umyje anioł przeobrażeń.

Choć się więc skruszy pierś niejedna męska,

Kamienowana u świątyni progu,

Choć grasująca czarnych odstępstw klęska

Szerzyć się będzie w smutnym epilogu:

Nie przekupiony przetrwa prawdy świadek,

Co boleść nasze odda w ręce Bogu.

Ileż to ciemnych ciągnie się zagadek

Przy tym krzyżowym ludzkości pochodzie,

Gdzie wciąż się nowy powtarza upadek,

Co spycha w przepaść jasne duchów łodzie!

Ileż to razy ginące plemiona

Chciały powstrzymać słońce na zachodzie,

By przyszłość w swoje uchwycić ramiona,

Sądząc, że one kończą dzień pokuty,

A jutro błyśnie jutrznia nieskażona!

Próżne złudzenia! Bo ich ślad zatruty

Zostaje w spadku przyszłym pokoleniom:

Ideał starców łamie się zepsuty,

A młódź urąga okrwawionym cieniom;

I gdy ma nowe gonitwy poczynać,

Kłamstwo zadaje przeszłości natchnieniom.

Więc znowu trzeba boleć i przeklinać,

Trzeba ukochać jaką nową marę,

I nowe tęcze na niebie rozpinać,

Wątpić i wierzyć, i znów tracić wiarę.

A po pielgrzymce męczącej i długiej

Minotaurowi znów złożyć ofiarę.

Ha! gdyby znalazł się Tezeusz drugi,

Co by odszukał labiryntu wątek

I spłacił za nas zaciągnięte długi,

I dał nam w ręce rapsodu początek

Możeby jeszcze było stworzyć z czego

Dziwną krainę marzeń i pamiątek!…

Lecz tak – co robić?… Życzę snu dobrego

I tej odwagi, co zdrajcom przystoi…

A sam do grobu wracam splamionego

Jak upiór w dawno zardzewiałej zbroi,

Któremu serce trza odjąć i głowę,

Aby nie straszył tłuszczy, co się boi

[chokeisokay]

" Ranek w górach "

Wyzłocone słońcem szczyty

Już różowo w górze płoną,

I pogodnie lśnią błękity

Nad pogiętych skał koroną.

W dole - lasy skryte w cieniu

Toną jeszcze w mgle perłowej,

Co w porannym oświetleniu

Mknie się z wolna przez parowy.

 

Lecz już wietrzyk mgłę rozpędza,

I ta rwie się w chmurek stada...

Jak pajęcza, wiotka przędza

Na krawędziach skał osiada.

 

A spod sinej tej zasłony

Świat przegląda coraz szerzej,

Z nocnych, cichych snów zbudzony,

Taki jasny, wonny, świeży.

 

Wszystko srebrzy się dokoła

Pod perlistą, bujną rosą,

Świerki, trawy, mchy i zioła

Balsamiczny zapach niosą.

A blask spływa wciąż gorętszy,

Coraz głębiej oko tonie,

Cudowności świat się piętrzy

W wyzłoconej swej koronie.

 

Góry wyszły jak z kąpieli

I swym łonem świecą czystym,

W granitowej świecą bieli

W tym powietrzu przezroczystym.

 

Każdy zakręt, każdy załom

Wyskakuje żywy, dumny;

Słońce dało życie skałom,

Rzeźbiąc światłem ich kolumny.

Wszystko skrzy się, wszystko mieni,

Wszystko w oczach przeistacza -

Gra przelotnych barw i cieni

Coraz szerszy krąg zatacza.

 

Już zdrój srebrną pianą bryzga,

Gdy po ostrych głazach warczy...

Już się żywszy odblask ślizga

Po jeziorek sinej tarczy...

 

Już pokraśniał rąbek lasu...

Już się wdzięczy i uśmiecha

Brzeg doliny - aż szałasu

Dolatują śpiewne echa...

Przez zielone łąk kobierce,

Dzwoniąc, idą paść się trzody...

Jakaś rozkosz spływa w serce,

Powiew szczęścia i swobody.

 

Pierś się wznosi, pierś się wzdyma

I powietrze chciwie chwyta -

Dusza wybiec chce oczyma

Upojona, a nie syta;

 

Niby lecieć chce skrzydlata,

Obudzona jak z zaklęcia...

I tę całą piękność świata

Chce uchwycić w swe objęcia.

23 listopad 1878, Adam Asnyk.

[alutka2000sieroslawska]

Wiem, że jest to wiersz z czasów, kiedy Polska była pod zaborami. Uważam jednak, że jego przesłanie jest bardzo uniwersalne.

***

ADAM ASNYK ,,MIEJMY NADZIEJĘ"

Miejmy nadzieję!… nie tę lichą, marną,

Co rdzeń spruchniały w wątły kwiat ubiera,

Lecz tę niezłomną, która tkwi jak ziarno

Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.

Miejmy nadzieję!… nie tę chciwą złudzeń,

Ślepego szczęścia płochą zalotnicę,

Lecz tę, co w grobach czeka dnia przebudzeń,

I przechowuje oręż i przyłbicę.

Miejmy odwagę!… nie tę jednodniową,

Co w rozpaczliwem przedsięwzięciu pryska,

Lecz tę, co wiecznie z podniesioną głową

Nie da się zepchnąć z swego stanowiska.

Miejmy odwagę!… nie tę tchnącą szałem,

Która na oślep leci bez oręża,

Lecz tę, co sama niezdobytym wałem

Przeciwne losy stałością zwycięża.

Miejmy pogardę dla wrzekomej sławy,

I dla bezprawia potęgi zwodniczej,

Lecz się nie strójmy w płaszcz męczeństwa krwawy,

I nie brząkajmy w łańcuch niewolniczy.

Miejmy pogardę dla pychy zwycięskiej,

I przyklaskiwać przemocy nie idźmy!

Ale nie wielbmy poniesionej klęski,

I ze słabości swojej się nie szczyćmy.

Przestańmy własną pieścić się boleścią,

Przestańmy ciągłym lamentem się poić:

Kochać się w skargach jest rzeczą niewieścią,

Mężom przystoi w milczeniu się zbroić…

Lecz nie przestajmy czcić świętości swoje,

I przechowywać ideałów czystość:

Do nas należy dać im moc i zbroję,

By z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość.

[famousharmonyluminary]

Adwentowe czyste serce i jego głębia

Adwentowe czyste serce i jego głębia

Tylko czyste serce może kochać Boga. Tylko czyste serce może zapewnić trwałość małżeństwa. Czystość jest życiem w ładzie. Czystość jest zżyciem w ładzie serca – mówił do młodych nasz Geniusz słowiański Jan Paweł II Wielki. I Jego słowa dalej pozostają w mocy. I Jego słowa wybrzmiewają dzisiaj jeszcze mocniej i wyraźniej. I dzisiaj je znowu słyszałam, dlatego je przywołuję. (…) Bronzino Świat,…