#99 woorden | Explore Tumblr posts and blogs

offtoljubljana · 5 years ago

Text

99. Nul besmettingen, nul doden

18/05/2020

Niet veel te zeggen vandaag, dus dit blog post gaat grotendeels over hoe Slovenië nu alles aan het versoepelen. Geen muziek vandaag, maar ik ben naar DanAndPhilGames video’s aan het luisteren, want het is de perfecte mix tussen “free serotonin” en “free suffering”.

Vanochtend werd ik rond 7:30 wakker, want mijn “gordijn” is gewoon aan het falen. Er moet nieuwe duct tape komen. Rond 8:00 was er beweging en later kwam ik er achter waarom. Rond 10:30 lag ik nog steeds in bed (ik was moe, want ik heb weer eens zitten lezen t/m 3:00...).

Vandaag was ook de laatste les GLINT en we moeten dus volgende week onze camera’s en microfoons aanzetten tijdens het examen, anders mag je het niet maken. Faculty of Arts is minder relaxt vergeleken met Faculty of Social Sciences.

Nou, mijn camera doet het al maanden niet. Daar kwam ik dus de laatste paar weken achter. Het werkte niet op Zoom, niet op Hangouts, niet op Teams, niet op Skype en ja, waarschijnlijk ook niet op Discord. De settings klopten wel allemaal, dus ik had gewoon geaccepteerd dat er iets mis was, maar nu had ik dus een probleem.

Shit.

Toen zei een andere student in de chat dat diegene hetzelfde probleem had. Blijkbaar is er een toets op je toetsenbord dat je camera ook nog blokkeert. Ja, die stond dus uit. Alles is gefixt, dus tijd voor tentamen volgende week.

***

Wow ik ben al bijna 40 minuten aan het schrijven, want ik ben de hele tijd afgeleid door de video’s in de achtergrond. Anyway, het examen is dus geregeld. We hebben de documentaire The Celluloid Closet gekeken en die documentaire heb ik al langer willen zien. Het was heftiger dan gedacht. Jonathan moest na de les een rondje gaan lopen om alles te verwerken.

Verder heb ik Victor op Facebook gevonden. Hoera.

En dat was mijn dag. Nu op naar Slovenië. Gisteren zijn er geen nieuwe besmettingen en geen doden bijgekomen.

***

10 minuten verder en please, please kijk deze video. Het is te erg voor woorden.

youtube

***

Wow, oké het is 22:56. Ik begon met het schrijven rond 22:00. Ik heb toch maar muziek opgezet, dus ik heb mijn nieuwe playlist pink opgezet. Ik weet niet hoe ik deze playlist het beste kan beschrijven dan: opzettelijk shit nummers die ook heel upbeat zijn.

Eh, jullie moeten na 99 blogposts inmiddels wel gewend zijn aan mijn inconsistentie en rommeligheid.

Goed, dus het gaat opmerkelijk goed hier in Slovenië. Op dit moment kan ik beter focussen op wat nog dicht is, want die lijst is veel korter. Het land is nu dus grotendeels over de lockdown heen. Toerisme begint ook weer en nu wordt er natuurlijk veel focus gelegd op het binnenlandse toerisme. De grenzen mogen dus open voor EU burgers, maar daar is een beetje verdeeldheid over.

Cristina zei gisteren ook al: het is logisch dat ze een duidelijke regel moeten handhaven, maar het is eigenlijk niet logisch. Je burgerschrapstatus heeft namelijk geen effect op of je wel of geen Corona kan krijgen en verspreiden. Zelf zei ze ook dat ze dus blij is dat ze nog steeds Spaans burgerschap heeft, want anders waren de regels totaal anders geweest voor haar, terwijl ze in dezelfde situatie zit als ik.

Maar even terug naar het binnenland. Wat is er nu nog dicht? De enige faciliteiten die gesloten moeten blijven, zijn accommodatiefaciliteiten met meer dan 30 kamers, accommodatie voor spa’s, wellness- en fitnesscentra, zwembaden, waterparken en nightclubs.

Yup. Voor de rest is alles in dit land vanaf vandaag open. Natuurlijk zijn er hygiënische regels en maskerplicht en je moet afstand houden bla, bla, bla, na twee maanden weten we inmiddels wel hoe dit werkt. Ik verwacht niet al te veel drukte in binnendelen van restaurants en bars, want mensen zijn nog steeds niet mega comfortabel. Dit baseer ik op de lege bussen die rijden met 30% capaciteit. Ik weet niet waar ik dat getal vandaan heb. De site van het ov, oftewel LPP, is alleen in het Sloveens. Of eigenlijk: de Engelse site heeft geen extra informatie. Yay.

Een ander groot ding is dat vanaf vandaag de ban op grote groepen is versoepeld. Voor vandaag mochten maar maximaal 5 - 10 mensen bij elkaar komen in de buitenlucht en dat is nu vergroot naar 50, maar alleen als de door de gezondheidsautoriteiten aanbevolen veiligheidsafstand kan worden gegarandeerd. Concerten, feesten en soortgelijke evenementen blijven dus nog steeds verboden.

Ook blijven sport stadiums dicht voor toeschouwers, maar (team-)sporten en sportevenementen mogen wel weer doorgaan. Bovendien is het weer toegestaan om te trainen in binnenfaciliteiten, met uitzondering van fitness- en wellnesscentra en zwembaden, want die zijn dus nog steeds dicht.

Dus dat is de situatie. Nu gaan we over naar stap 2: kijken wat er gaat gebeuren. Ik hoop gewoon zo erg dat dit goed gaat. Mensen zijn moe en geïrriteerd en nu gaat alles eindelijk weer open. Cristina zei ook al: als we nu weer op lockdown moeten, gaat het misschien moeilijker.

Het is echt het idee van de prijs voor je neus hangen en het dan weer weghalen. Natuurlijk wilt niemand dit, maar wat moet dat moet. Plus, ik denk dus dat mensen niet snel bereid zijn om nog een keer de lockdown te doen.

En natuurlijk is er de vraag over hoe dit mensen gaat veranderen. Cristina vindt de gedachte om zonder hand sanitiser de deur uit te gaan heel eng. Ik ben inmiddels ook er aan gewend een mondkapje bij me te hebben. Mensen zijn soms ook wel schuw als anderen dichtbij gaan zitten.

Dus dat is het nu hier.

.... cats.

#99 #blog post #may

2 notes · View notes

dejufuniverse · 5 years ago

Text

Net gelezen op you tube

Ik werk in een ziekenhuis op de nu weer verdwenen corona ic’s die nooit vol zijn geweest...flink opgeschaalt,,,flink gewacht,,,en weer afgeschaalt naar normaal. Ondertussen wel 99% van alle andere zorg geschrapt. Er is nog nooit zo weinig zorg verleend..Verdiep je een beetje voor je alle schaapjes in de rij roept. (Check de duitse arts die spreekt op Cafe Weltschmerz channel) het sterftepercentage ligt onder de standaard griep. Maar dat vertellen ze hier niet. De mensen die hier spreken en media domineren zijn geen experts... het zijn acteurs...verkopers..angst-teroritsten. Nog een paar feiten : Covid-19 virus is nooit geisoleerd. *De tests testen op corona virussen (niet covid19) en ook niet de hoeveelheden aanwezig. De data spreekt voor zich * vaccinaties zijn zinloos tegen een constant muterend virus als de corona virus fam. De beademings apparaten en medicijnen die we gebruiken zijn niet op licentie/getest. 15 jaar geleden hadden we SARS. Niemand had hierna interesse in corona maar meer influenza etc....omdat andere families virussen vele male dodelijker zijn. Ik heb er geen woorden voor dat ze zelfs nu met opgekrikte cijfers niet eens in de buurt komen van 2018 griep doden ...en toch deze fars blijven verkondigen.... Als je 100 mensen test, vind je standaard rond de 10 % met een corona virus. Als je 15 jaar niet zoekt, ga je ook niets vinden. Als iedereen word getest kom je dus op zn : 1,7 mil mogelijke positieve covid test resultaten... en vergeet niet 80% merkt er niks van en is de ernst van dit virus zeer zeer laag. Als je nu oordelend reageerd zonder onderzoek te doen, is hun truc geweldig geslaagd. Hoe krijgen ze wat ze willen.... meer testen> meer positief> minder testen> virus weg... Afgelopen decenia als een 80 jarige vrouw dood ging met verschillende zwaktes en griepje, gingen ze bij overlijden niet opzoek naar viruseen etc. Nu alle aandacht en paniek is gemaakt voor covid is het simpel...

1 note · View note

jezus-christus-is-mijn-leven · 5 years ago

Text

Vertrouwend op God temidden van wanhoop, was ik getuige van een wonder

Tijdens onze reis door het leven ervaart ieder van ons buitengewone gebeurtenissen die in ons geheugen worden gegrift en we nooit meer zullen vergeten. De ervaring die de meeste indruk op me maakte, was toen mijn man betrokken was bij een auto-ongeluk en niemand wist of hij het zou overleven of niet, en de dagen erna, toen ik me volkomen hopeloos voelde en aan het eind van mijn latijn. Wat de gebeurtenis voor mij anders maakte, was dat ik, omdat God bij me was en Hij me leidde, steun had en dat ik door tot God te bidden en op Hem te vertrouwen in het diepst van mijn wanhoop getuige van een wonder was. Tijdens deze rampzalige tijd verwierf ik meer begrip over Gods gezag en soevereiniteit, en werkelijke waardering voor Gods liefde …

Op de avond van 13 augustus 2014 was ik op weg naar huis na enkele klusjes te hebben gedaan en was het bijna middernacht. Net toen ik de gemeenschappelijke poort opendeed, werd ik onverwachts tegengehouden door mijn oudste zus en haar man en de man van mijn tweede zus. Ik vond dat heel vreemd: wat deden ze daar allemaal zo laat? Voordat ik er nog langer over na kon denken, rende mijn oudste zuster op me af en zei huilend: “Zhihan, waar ben je in vredesnaam geweest? We maakten ons heel veel zorgen. Je man is betrokken bij een auto-ongeluk. Onze broer heeft gebeld, hij wil dat je onmiddellijk naar het ziekenhuis gaat.” Toen ik zo plotseling dit slechte nieuws hoorde, kon ik eenvoudig mijn oren niet geloven en bleef als verdoofd staan. Ik dacht bij mezelf: mijn man is betrokken bij een auto-ongeluk? Hoe kan dat nou? Rond het avondeten was hij nog met onze zoon aan de telefoon …Mijn twee zwagers vertelden me toen hoe het auto-ongeluk had plaatsgevonden en wat de dokters hadden gezegd, dat mijn man in ernstige toestand verkeerde en dat zelfs als hij het geluk had het ongeluk te overleven, er 99% kans bestond dat hij hersendood zou zijn … Terwijl ik luisterde huilde ik ontroostbaar en dacht dat de hemel boven me zou instorten. Ik had geen idee hoe ik dit alles aan zou kunnen.

Omdat het zo laat was, kostte het wat tijd een taxi te vinden die ons naar het stadsziekenhuis zou kunnen brengen. Dat maakte me nog hysterischer en ik maakte me zorgen dat ik mijn man nooit meer levend zou zien. Net toen ik me overstelpt voelde en in paniek raakte, dacht ik plotseling aan het verhaal van Job, zoals dat is vastgelegd in de Bijbel. Toen hij werd getroffen door beproevingen werd al zijn eigendom gestolen, kwamen zijn kinderen ongelukkig aan hun einde en werd hijzelf overdekt met afschuwelijke zweren. Hoewel zijn beproeving Job veel pijn en angst bezorgden, had hij God in zijn hart en koos hij ervoor liever de dag van zijn eigen geboorte te vervloeken dan dat hij zondig zou spreken. Hij was absoluut gehoorzaam aan God, of God nu gaf of nam. Job uitte geen woord van klacht maar prees de naam van Jehova en legde welluidend getuigenis voor God af. En dus bad ik gehaast tot God: “Oh God! Toen ik hoorde over het auto-ongeluk van mijn man was ik met stomheid geslagen en voelde ik me helemaal in de war, en ik weet niet hoe het nu met hem is. Maar wanneer ik eraan denk hoe Job U vereerde en gehoorzaamde begrijp ik dat ik moet proberen zoals hij te zijn en geloof in U te hebben. Oh God! Alle dingen zijn in Uw handen, en of er nu wel of geen hoop bestaat dat mijn man beter wordt, vraag ik U mijn hart ervan te weerhouden U de schuld te geven. Ik wil me onderwerpen aan Uw orkestraties en regelingen, en leg mijn man in uw handen.” Nadat ik had gebeden kwam mijn hart geleidelijk tot rust.

Daarna vond mijn zwager een taxi en reden we met hoge snelheid naar het hospitaal. Tegen die tijd was het al vijf uur ‘s morgens en was mijn man op de intensive care opgenomen. Ik vond snel een dokter en vroeg naar de toestand van mijn man. De dokter zei berustend: “De verwondingen van de patiënt zijn te ernstig. Als hij het geluk heeft het te overleven, bestaat er een kans van 99% dat hij hersendood zal zijn. U moet zichzelf op alles voorbereiden en minstens 200.000 yuan zien te vinden voor de medische kosten.” Toen ik dit hoorde, viel ik bijna flauw. Ik maakte me vreselijk zorgen: “Het is onzeker dat mijn man het zal overleven en de medische kosten zullen zo hoog zijn. Als het geval wil dat zijn behandeling niet werkt, dan verlies ik niet alleen mijn man, maar besteed ik ook al dat geld voor niets. Hoe kunnen mijn zoon en ik het redden zonder een broodwinner in ons gezin? Wanneer mijn man echt hersendood wordt, hoe houd ik dan het gezin draaiende?” Ik voelde op dat moment een enorm gewicht op me neerdrukken, het drukte me zo hard neer dat ik niet kon ademen. Ik voelde me totaal hulpeloos en wist niet wat ik moest doen. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik zeeg slap tegen de muur neer.

In mijn hulpeloze toestand kon ik alleen nog maar mijn pijn uitstorten voor God. En dus bad ik tot God en zei: “Oh God! Mijn gestalte is zo klein. Ik ben nu me dit is overkomen zo zwak en ik weet niet wat ik moet doen. Oh God! Verlicht en leid me alstublieft.” Na te hebben gebeden dacht ik aan Gods woorden: “Net als alle dingen, ontvangt de mens rustig en onbewust de voeding van de zoetheid en de regen en dauw van God. Net als alle dingen, leeft de mens onbewust onder de orkestratie van Gods hand. Hart en geest van de mens zijn in Gods hand en al het leven van de mens wordt door Gods ogen aanschouwd. Of je dit nu gelooft of niet, alle levende en dode dingen zullen verplaatsen, veranderen, vernieuwen en verdwijnen in overeenstemming met Gods gedachten. Zo regeert God over alle dingen”. Ja, God heeft de hemel en de aarde en alle dingen geschapen en Hij heeft ons ook het leven gegeven. God voorziet ons van alles wat we nodig hebben en Hij bepaalt en regelt het lot van ieder van ons. Nog meer liggen leven en dood in Zijn handen, want dit is Gods gezag. Een schepsel zoals ik heeft geen controle over haar toekomst en lot, ik moet dus alles in Gods handen leggen en me overgeven aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Toen dacht ik aan de tijd dat Mozes de Israëlieten uit Egypte leidde. Toen ze in de woestijn kwamen en niets te eten hadden, liet Jehova manna uit de hemel neerdalen en zorgde ervoor dat ze kwartels konden eten. Hij beloofde hen dat Hij hen elke dag voldoende te eten zou geven. Toch hadden sommigen geen geloof in God en waren bang dat ze de volgende dag geen eten zouden hebben. En dus bewaarden ze wat manna voor de volgende dag. Toen echter de volgende dag aanbrak, kwamen ze er achter dat het manna niet langer eetbaar was. Hieruit begreep ik dat God de Schepper is die de mensheid bevoorraadt en voedt, en dat zolang we oprecht in Hem geloven en Hem gehoorzamen, Zijn voorziening voor ons nooit op zal drogen. En toch hebben de mensen geen vertrouwen in God, maken zich altijd zorgen over hun toekomst en smeden plannen die hun eigen belangen dienen. Op dit punt realiseerde ik me door over mezelf na te denken dat ik geen werkelijk vertrouwen in God had en ik me altijd zorgen maakte en me angstig voelde over mijn toekomstig leven. Dit kon niet alleen mijn problemen niet oplossen, maar verhevigde zelfs de druk en last die ik voelde. Toen ik hierover nadacht bad ik tot God en legde het toekomstige leven van mijn gezin in Zijn handen. Wat God ook deed, zei ik in mijn gebed, ik wilde me alleen maar kunnen onderwerpen aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Precies op dat moment werden de druk en spanning die ik voelde een beetje verlicht.

Ik betrad de intensive care en zag mijn man. Omdat hij een schedelbreuk had, bleef er bloed uit zijn beide oren druppelen. Hij had ook drie gebroken ribben, z’n rechterdijbeen was gebroken, alle tenen van zijn linkervoet waren gebroken, zijn beide longen waren beschadigd en het grootste deel van zijn lichaam was bont en blauw van de kneuzingen. Ik dacht eraan dat mijn man gistermorgen zo blij was geweest en hoe hij gisteravond onze zoon had gebeld, en nu zag hij er zo uit … Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik de pijn mijn hart voelde doorboren.

Op de derde dag na het ongeluk verslechterde de toestand van mijn man plotseling. Zijn ademhaling werd oppervlakkig en zijn gezicht begon er wasachtig uit te zien, alsof hij op het punt stond te overlijden. Toen mijn familieleden mijn man zagen begonnen ze te huilen en zeiden dat hij het einde van de dag misschien niet zou halen. Ervan overtuigd dat mijn man ons zou verlaten, werd mijn hart verscheurd door verdriet en leed ik extreme pijn. Op dat moment zag ik in hoe onbeduidend mensen zijn, en hoe hulpeloos en machteloos we zijn tegenover ziekte. Ik kon alleen nog maar stilletjes tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen en mijn man aan Hem toevertrouwen. Op dat ogenblik dacht ik aan een lofzang: ‘Gods wegen kunnen niet doorgrond worden’ waarin wordt gezegd: “U overspant de hemel en de aarde, wie kent het kompas van uw daden? Wij zien maar een korrel op een zanderig strand, wachten stil tot uw beschikking.” Ik neuriede dit lied zachtjes in mijn hart en begreep dat God de Schepper is, dat Hij over alle dingen heerst en alles beheert, dat God leven, dood, ziekte en ouderdom voorbestemt, alsook de regels die de veranderingen van alle dingen bepalen, en dat niemand ze kan wijzigen, laat staan ze breken. Toen de Heer Jezus Zijn werken uitvoerde, sprak Hij slechts één vermanend woord tot de wind en de zee en ze kalmeerden al. Met één woord sommeerde de Heer Jezus Lazarus uit zijn graf te komen en hij kwam weer tot leven na vier dagen dood te zijn geweest. God bewaart de sleutels tot de hel en houdt het leven en de dood van de mensheid in Zijn hand. Alleen God kan mensen weer tot leven wekken, van niets iets maken en van iets niets – het gezag van God kan niet worden afgemeten! Terwijl ik nadacht over Gods daden, vond ik mijn vertrouwen in God en kwam ik tot de overtuiging dat alle dingen in Gods handen waren. Of mijn man nu wel of niet nog tot bewustzijn zou komen en tot op welke hoogte zijn verwondingen zouden genezen was aan God. Ik bad vervolgens tot God, vertrouwde mijn man aan Hem toe en was bereid me te onderwerpen aan al Gods regelingen.

Op de morgen van de vierde dag kwamen mijn zoon en ik naar de intensive care en vroegen een verpleegkundige naar de toestand van mijn man. Ze vertelde dat er geen nieuwe ontwikkelingen waren, maar dat hij een beetje beter was dan voorheen. Ik huilde tranen van blijdschap en bood God in stilte mijn dank en lof.

Er was een week voorbij gegaan en mijn man was niet bij bewustzijn gekomen. De dokter zei me: “Omdat je echtgenoot nog niet bij bewustzijn is gekomen, moeten we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis voor een operatie. Je zult voor de operatie nog eens enkele honderdduizenden yuan moeten zien te vinden.” Terwijl hij sprak, wees hij naar een andere patiënt op de afdeling en zei: “Kijk eens naar hem. Zijn verwondingen zijn niet zo ernstig als die van uw echtgenoot, maar hij wordt nu al meer dan 10 dagen behandeld en zijn zwelling is niet afgenomen en hij is niet bij bewustzijn gekomen. We hebben geen andere keuze dan hem naar een ander ziekenhuis over te brengen.” Toen ik naar de dokter luisterde, wist ik niet wat ik het beste kon doen. Ik maakte me zorgen dat mijn man hersendood zou raken, en ik wist niet waar ik het geld vandaan zou moeten halen om zijn operatie te kunnen betalen. Op dat moment betaalde ik de ziekenhuiskosten voor mijn man door rood te gaan staan op mijn creditcard. Wanneer zijn behandeling werd uitgesteld omdat ik geen geld meer had, wat zou ik dan moeten doen? Op dat moment werd ik tegelijkertijd overvallen door zorg, angst, pijn en hulpeloosheid. Ik kon alleen nog maar tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen, alles aan Hem toevertrouwen en vragen om Zijn hulp en leiding.

Op de tiende dag zei de dienstdoende dokter tot me: “Ik zal voor u contact opnemen met het andere ziekenhuis. Als uw echtgenoot niet in de komende twee dagen tot bewustzijn komt, zal hij overgebracht moeten worden. Dit is omdat het dijbeen van uw echtgenoot binnen veertien dagen moet worden geopereerd, anders zal hij permanent gehandicapt blijven. U moet snel voor 400.000 yuan zorgen om voor de operatie te betalen. Het kan echt niet wachten …” Toen ik dit hoorde werd ik ongelofelijk bezorgd en ik had geen idee waar ik zoveel geld zou kunnen lenen. De familie gaf de verkeerspolitie cadeautjes om degene te vinden die tegen mijn man was gebotst, maar dat haalde niets uit. Onze verwanten en vrienden zagen onze situatie en wisten dat we nooit in staat zouden zijn geld terug te betalen en boden ons dus alleen maar troostende woorden. Niemand was bereid ons geld te lenen. De onbetrouwbaarheid van de wereld en van menselijke gevoelens maakte me wanhopig. Huilend bad ik tot God en zei: “Oh God! Alle dingen liggen in Uw handen. Hoewel mijn man 10 dagen buiten bewustzijn is, leeft hij nog steeds. Hieruit kan ik opmaken dat U hem beschermt. Maar vandaag wil de dokter dat we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis en de operatie zal zo duur zijn. Ik weet werkelijk niet wat ik moet doen. Oh God! Ik vraag U mijn geloof te versterken en me een uitweg te bieden. Wat U ook doet, ik wens het met een gehoorzaam hart te aanvaarden.” Na te hebben gebeden, voelde ik me een beetje rustiger. Gedurende de laatste paar dagen was ik door het gebed dichter bij God gekomen en was ik met mijn eigen ogen getuige geweest van Gods wonderbaarlijke daden. Tegen alle verwachting in leefde mijn man nog, en dit was allemaal te danken aan Gods zorg en bescherming. Ik geloofde dat, zolang ik tot God bleef bidden en op Hem bleef vertrouwen, God me zeker zou leiden. Ik moest op God vertrouwen en niet moedeloos worden en mijn hoop verliezen vanwege een paar kleine tegenslagen, want als ik dit wel deed, hoe zou ik dan Gods werk kunnen ervaren?

Later keerde ik terug naar huis en probeerde wat geld bij elkaar te krijgen. Onverwachts was mijn oom bereid me wat geld te lenen, en beter nog, werd degenen die de botsing had veroorzaakt gevonden. Precies op dat moment belde mijn zoon op en zei opgewonden: “Mamma, pappa is wakker geworden. De dokter zegt dat hij niet meer naar een ander ziekenhuis hoeft te worden overgebracht en dat hij een dag regelt waarop pappa kan worden geopereerd. Kom snel naar het ziekenhuis … ” Terwijl ik naar mijn zoon luisterde, was ik zo blij dat er tranen uit mijn ogen stroomden en mijn verdriet zich mengde met vreugde. In mijn hart bleef ik God danken en Zijn wonderbaarlijke daden prijzen.

Voordat de operatie aan het dijbeen van mijn man werd uitgevoerd, liet de dokter me een vrijwaringsformulier en een kennisgeving levensbedreigende ziekte ondertekenen en vertelde me: “Hoewel uw echtgenoot bij bewustzijn is gekomen, is zijn lichaam vanwege de ernstige aard van zijn verwondingen extreem zwak. Hij moet nu een langdurige operatie ondergaan en als hij het niet kan verdragen zal hij gaan bewegen op de operatietafel. Daarom moet ik hem een algemene verdoving geven. Wanneer we dit doen, lopen we echter het risico dat hij na de operatie niet meer bij bewustzijn komt. We hebben dit vaker zien gebeuren in dit ziekenhuis. Als verwante van de patiënt dient u er heel goed over na te denken of u dit risico wilt nemen, of hem in z’n huidige toestand wilt laten.” Toen de dokter uitgesproken was, bleef ik geplaagd door besluiteloosheid achter. Ik was onzeker en had korte tijd geen idee hoe ik deze beslissing zou kunnen nemen. Toen dacht ik eraan hoe mijn man door deze laatste 10 dagen in het ziekenhuis was gekomen zonder al te veel gevaar te hebben gelopen. Niet alleen bleek het niet nodig hem naar een ander ziekenhuis over te brengen, ook was hij voorafgaande aan de operatie wakker geworden – waren dit niet de wonderbaarlijke daden van God geweest? Dit terwijl de patiënt die niet zo ernstig gewond was als mijn man nog steeds niet bij bewustzijn was gekomen, hoewel hij al meer dan 10 dagen werd behandeld. Uiteindelijk moest deze patiënt naar een ander ziekenhuis worden overgebracht en was het onzeker of hij zou overleven. Ik dacht eraan hoe mijn man de hele tijd lang door God was beschermd, dus wat er ook zou volgen zou ook door God worden bepaald. Leven, dood, geluk en ongeluk van een mens liggen allemaal in Gods handen en ik moest me onderwerpen aan Gods orkestraties en regelingen. En dus dacht ik niet langer over de kwestie na. Ik ondertekende de formulieren en bad in stilte tot God: “Oh God! Ik geloof dat het leven en de dood van mijn man in Uw handen liggen en het niet de artsen zijn die het laatste woord hebben. Ik wil bij het beleven van deze situatie op U vertrouwen en mijn hoop op U vestigen. Wat er ook uiteindelijk met mijn man gebeurt, ik geloof dat alles wat U doet het beste is, en zo’n klein schepsel als ik zou moeten gehoorzamen aan de Schepper.”

Ik had niet verwacht dat de operatie van mijn man zo voorspoedig zou verlopen en toen ik toekeek hoe hij beetje voor beetje uit de gevarenzone kwam, loste de steen in mijn hart eindelijk op. De dokter zei verbaasd tegen me: “Dat uw echtgenoot wakker wordt overtreft onze stoutste verwachtingen. Het is echt een wonder!” Ik wist diep van binnen dat dit alles Gods bescherming was en ik dankte God vanuit de grond van mijn hart voor Zijn goedheid. Na de operatie was mijn man echter zijn geheugen compleet kwijt en herkende zelfs mij niet. Hij werd snel driftig en had het IQ van een kind. Ik maakte me heel veel zorgen. Ik sprak met de dokter en vroeg hem of mijn man ooit weer de oude zou zijn, maar de dokter zei: “Hij lijdt aan postoperatief geheugenverlies en het is moeilijk te zeggen of hij zal herstellen. Wanneer de verwondingen van uw echtgenoot zijn genezen, kan hij naar een rehabilitatiecentrum gaan om te revalideren … ” Toen ik hem dit hoorde zeggen gaf ik me weer over aan mijn zorgen: “Als mijn man zo blijft, zal hij niet meer dan een simpele ziel zijn. Wat kan ik doen?” Geplaagd door deze zorgen kon ik noch eten noch slapen. Net toen ik aan het eind van mijn latijn was, dacht ik aan Gods woorden: “Dat wil zeggen, waar iemand na zijn dood heengaat en reïncarneert, ongeacht of het een man of vrouw is, ongeacht wat zijn of haar missie is, ongeacht wat het leven hem of haar brengt, welke tegenslagen en zegeningen ze ook genieten, wie ze zullen ontmoeten, wat hen zal overkomen – niemand kan dit voorspellen, eraan ontkomen of zich ervoor verstoppen. Dat wil zeggen, nadat voor jouw leven is vastgesteld wat er met je gebeurt, hoe je het ook probeert te vermijden, op welke manier je het ook probeert te vermijden, jij kunt de levensloop die God in de spirituele wereld voor jou heeft vastgesteld, op geen enkele manier schenden”. Gods woorden brachten me tot het inzicht dat God alle dingen die we in ons leven ervaren reeds lang van te voren heeft bepaald. Of het nu ontbering of geluk is, wij bepalen niet wat er gebeurd en we kunnen het niet voorspellen. Elke fase die we ervaren gedurende ons leven is echter op minutieuze wijze door God gepland en Zijn goede bedoelingen zitten achter alle fases. God hoopt dat we, wanneer we deze toestanden ervaren, tot een waar begrip komen van Zijn gezindheid en wat Hij heeft en is, en Hij hoopt dat we in staat zijn ons leven te laten groeien. Terugdenkend aan mijn ervaringen gedurende de laatste dagen was het net op het moment dat het leven van mijn man op punt stond te worden uitgedoofd als gevolg van dat auto-ongeluk en ik me hulpeloos voelde en pijn leed, dat de tijdige verlichting en leiding van Gods woorden me Zijn soevereiniteit en gezag deden begrijpen. Pas op dat moment liet ik de zorg in mijn hart varen en vond ik het geloof op God te vertrouwen. Toen ik geconfronteerd werd met de enorme kosten van de operatie en ik niet wist wat ik moest doen, bad ik oprecht tot God en bood God me een uitweg. Niet alleen loste Hij mijn geldgebrek op, Hij zorgde er ook voor dat mijn man weer tot bewustzijn kwam. Daarna ervoer ik werkelijk Gods liefde en leiding. God liet me nog niet voor een moment alleen en elke keer dat ik me hulpeloos en zwak voelde was God er om me met Zijn tijdige woorden te leiden om de obstakels te overwinnen. Zonder Gods leiding zou ik niet hebben geweten hoe ik al die pijn zou hebben kunnen doorstaan. Pas nu begrijp ik dat, had ik deze situatie niet ervaren, ik nooit in staat zou zijn geweest God werkelijk te kennen. Mijn begrip van Gods gezag zou altijd theoretisch zijn gebleven en mijn geloof in God zou nooit zijn toegenomen. Van deze situaties profiteert mijn leven het meest en ik wil ze niet langer vermijden. Ik ben bereid op God te vertrouwen bij het volgen van het pad voorwaarts, en ik geloof dat God me zal leiden.

Mijn man bleef 21 dagen in het stadsziekenhuis voor hij werd overgebracht. Nadien bad ik elke dag tot God en legde mijn man in Gods handen. Ik leerde hem geduldig hoe hij moest spreken en hoe hij allerlei dingen en de mensen om hem heen kon herkennen. Nauwelijks waarneembaar werd hij niet meer driftig en was hij in staat verwanten te herkennen. Toen ik zag dat mijn man elke dag een beetje beter werd, was ik dolgelukkig, en de dokters zeiden allemaal verbijsterd tot me: “Het is onvoorstelbaar. Niemand had kunnen denken dat hij zo snel zou kunnen herstellen. Het is echt een wonder! De patiënt naast hem was betrokken bij een soortgelijk auto-ongeluk en is zes maanden na het ongeluk nog steeds niet bij bewustzijn gekomen. Het is nog steeds de vraag of hij zal overleven. U heeft echt geluk gehad!” Toen ik dit hoorde, bleef ik in mijn hart God danken en prijzen, want het was alleen Gods bescherming geweest die ervoor had gezorgd dat mijn man had kunnen overleven.

Nadat mijn man uit het ziekenhuis was ontslagen, versnelde zijn herstel. Niet alleen kon hij op krukken lopen, hij kreeg ook zijn basisgeheugen terug. Ik vertelde hem over alles wat er gebeurd was sinds hij in het ziekenhuis was opgenomen, hoe ik op God had vertrouwd en hoe God me door deze dagen van extreme pijn en zwakheid had geleid. Zijn ogen werden nat van tranen en hij zei tegen me: “Wanneer ik beter ben zal ik getuigenis afleggen dat God me heeft gered, zodat meer mensen Gods almacht en Zijn wonderbaarlijke daden zullen kennen.” Toen ik mijn man dit hoorde zeggen, voelde ik echte dankbaarheid voor Gods redding.

Door middel van deze buitengewone ervaring zag ik werkelijk Gods wonderbaarlijke daden en dat God de Heerser van alle dingen is. God houdt inderdaad het leven en de dood van elk mens in de hand, en geen schepsel kan ooit Zijn macht en gezag overtreffen. Zoals het woord van God zegt: “Het leven van de mens is afkomstig van God, het bestaan van de hemel is vanwege God en het bestaan van de aarde komt voort uit de kracht van Gods leven. Geen enkel object dat vitaliteit bezit, kan de soevereiniteit van God overstijgen en niets wat kracht heeft kan zich losmaken van de omgeving van Gods gezag. Ongeacht wie men is, iedereen moet zich op deze manier aan de heerschappij van God onderwerpen, iedereen moet leven onder Gods bevel en niemand kan ontsnappen aan Zijn bestuur”.

uit ‘Online Bijbelstudie’

Gerelateerde aanbevelingen:

Beproevingen – een ander soort zegening van God

verlossing

#Gods liefde #Gods gezag #de redding van God

1 note · View note

zielsvlucht · 6 years ago

Text

Soms schrijf ik over autisme

Op eigen beweging zocht ik mezelf een therapeut. Het was een beweging die drie jaar duurde, maar uiteindelijk ben ik er dan toch geraakt. Bijna wekelijks mag ik een uur lang met een vrouw praten, in de hoop dat dit ene uur iets zal doen aan de chaos die heerst in de overige 167 uren van de week. Naar mijn inschatten, is de therapeut er van overtuigd dat we elkaar vaak genoeg zien. Ik niet. Ik zie nog niet hoe één oase van zelfhulp midden in een woestijn van kwelling effectief kan zijn. Maar ik ben niet pessimistisch. Er is maar een beperkt aantal uren in een week en er valt niets aan te doen, dus klagen is contraproductief. Het is immers mijn eigen planning die de tijd zo heeft beperkt.

Ik ben een volwassen man. Ik ben echter nog niet zo lang volwassen. Ik heb ook autismespectrumstoornis maar helaas tijdens mijn jeugd was niemand er in geslaagd om me goed uit te leggen wat dat wilde zeggen. Daarom ga ik nu pas naar de therapeut, wanneer ik me op het einde van mijn krachten voel. Mijn moeder relativeerde mijn diagnose altijd. Ze zei dat ik gewoon mezelf was en dat ze geen nood voelde om een heel circus rond mij te bouwen zoals andere inferieure moeders in de omgeving deden met hun kinderen. Hierdoor werden vaak mijn autisme-gerelateerde problemen genegeerd in plaats van aangepakt. Maar ik bekritiseerde mijn moeder hier nooit voor. In mijn ogen had ze heel veel begrip voor mij. Mijn vader noemde me een “rand-debiel”, dus mijn moeder’s aanpak was niet al te slecht. Ik ben aan het afwijken; mijn therapeut-

Mijn therapeut probeert dus in te halen wat ik gemist heb over het onderwerp van autisme. Zij neemt het op zich om me uit te leggen wat ik ben. Wat ik ben. Ikzelf ben van de overtuiging dat autistisch iets is dat mensen zijn, in plaats van dat ze autisme hebben. Iets dat men heeft, kan men namelijk afstand van doen. Men zou het kunnen verliezen. Autisme kan men echter niet verliezen en ik zie ook geen enkele reden om een onderscheid te maken tussen de ziel en de eigenschappen van een mens. Sommige mensen zijn egoïstisch. Ze hebben niet egoïsme. Ze zijn het. Als een man zou beweren dat hij lijdt aan een zwaar geval van racisme, zou het haast klinken als een excuus om gebrekkig te zijn. Als een soort van mislukte verbloeming. Een slechte eigenschap die niet deel van hem is, hoewel hij het toch altijd met zich meedraagt. Alsof een mens niet geheel verantwoordelijk zou zijn voor de dingen die in zijn eigen schedel gebeuren. Maar als de mens zijn eigen schedel niet beheert, wie doet het dan wel?

Excuseer, ik wijk graag af. Van onderwerpen in gesprekken, maar werkelijk van alles.

Mijn therapeut is gewend om met kinderen te werken, of althans jongere mensen. Ik vroeg haar wanneer ik te oud zou zijn om door haar geholpen te worden. Zij zei dat ik naar een therapeut voor volwassenen zou moeten, zodra dat ik volwassene-problemen had. Ik was nieuwsgierig naar het onderscheid tussen volwassene-problemen en kinder-problemen. Ze gaf me als voorbeeld van volwassene-problemen, “problemen met drank of relaties”. Interessant toch? In mijn volwassen bestaan ben ik verstandig genoeg om van beiden onderwerpen weg te blijven. Misschien had ik dan langs een therapeut voor volwassenen kunnen gaan toen ik nog tiener was?

De therapeut is erg geïnteresseerd in autisme. Ze zegt me dat ik veel interessante dingen zeg. Het is niet verwonderlijk, autisme moet haar indertijd zodanig geïntrigeerd hebben dat ze besloot zich er in te specialiseren. Nu is alles dat ik zeg, doe of beschrijf uiterst merkwaardig voor haar. Alsof ik leerrijk ben, of entertainend. Ik heb gemerkt dat telkens als ze me iets uitlegt over autisme, dat ze verwacht dat ik dit speciaal of interessant zou vinden. Misschien verwoord ik dat verkeerd; Maar ze gelooft dat de informatie die ze met me deelt iets merkwaardig heeft, en dat ik de merkwaardigheid er van zou erkennen. Maar ik erken het helaas niet. Is het tonen van typisch autistische dingen aan een autist, dan niet het zelfde als saaie banale dingen tonen aan een niet-autist? Is het dan niet te verwachten dat het me niet echt beweegt? Is dat een strikt Engelse expressie of mag ik dat zo schrijven? Geen idee. Er werd mij ook verteld dat ik geen puntkomma mag gebruiken in schrijfwerken, door een dikke leerkracht Nederlands uit het laatste jaar van een ASO richting (niet bepaald een voorbeeldig persoon waar ik veel respect voor had). Dat advies heb ik volkomen genegeerd. De mens maakt de taal, niet andersom. Ik gebruik puntkomma’s op elk moment dat ik en de Nederlandse taal een ruzie hebben. Het is bijna magisch, ik wring mezelf door zoveel zinnen met dat ding en ik begrijp zelf ook niet hoe, wanneer of waarom ik het gebruik.

Terug ter zaken; (puntkomma joepie!) de therapeut gaf me een boek over autisme mee naar huis om te lezen. Ze was daar erg enthousiast over, want ze had het zelf gelezen en het interesseerde haar natuurlijk enorm. Ze liet vallen dat ik ook over mijn gedachten een boek zou kunnen schrijven, tenzij als dat een droom van mij was. In dat geval heeft ze dat niet laten vallen, maar klonk het gewoon ergens in mijn waanzinnige hoofd. Ze had toch wel zeker gezegd dat mijn kijk op de wereld interessant zou zijn om er over te… lezen? Mijn geheugen is zijn ware zelf met deze anekdote. Misschien fantaseerde ik het allemaal. Hoe dan ook, misschien is voor iemand niet-autistisch mijn kijk op de wereld inderdaad interessant maar wat de therapeut hier niet goed begrepen heeft, is hoe zelden ik feitelijk naar de wereld kijk. De wereld interesseert me niet. 99% van de dingen die gebeuren op deze wereld, zijn dingen waarvan ik niet eens besef dat ze bestaan. En als ik te horen krijg dat ze bestaan dan val ik compleet uit de lucht maar tegelijkertijd kan het me nog steeds niets schelen. Als deze tekst lang genoeg zou door drammen, dan eindigt het ooit in een sprookjeswereld beschreven in een boek dat in een bibliotheek staat midden in een andere sprookjeswereld, twaalfhonderdduizend lichtjaren van de planeet aarde vandaan. Want planeet aarde is niet waar mijn hersenen op letten, vandaar de concentratieproblemen. Er zijn ruim genoeg dingen die me dagelijks bezighouden die niets te maken hebben met de realiteit waarin andere mensen (met technisch gezien ikzelf inbegrepen) leven.

Focus! Ze gaf me een boek. Het laatste boek dat ze me gegeven had, kon gelezen worden door een zesjarige en had prenten met dieren. Ik geef dat boek een tien op tien. Dit boek daarentegen heeft verrassend veel woorden. En dat is jammer want ik lees echt niet graag. Ik ben vaak geïnteresseerd in de verhalen dus ik zoek wel veel boekbesprekingen op online, maar voor het lezen zelf heb ik niet de concentratie en ik doe het ook zo traag. Het boek noemt “Mafkezen en het Asperger-syndroom” in het Nederlands en is uit goed hart geschreven door Luke Jackson uit Engeland(denk ik), wie op het moment van het schrijven een kind was met autisme. Het is nu al een week nadat ik het boek gekregen heb en ik heb het ondertussen al gelezen tot pagina negentien. Ik begon met lezen op pagina vijftien. Het lijkt leuk maar zoals gewoonlijk zet dit me enkel aan om zelf te beginnen schrijven in plaats van verder te lezen. Vandaar het bestaan van deze tekst.

Neem me mijn afkeer voor het lezen niet te kwalijk. Mensen vinden het vaak verwarrend dat ik niet graag lees, omdat ik altijd zeg dat ik een schrijver wil zijn. Maar ik begrijp dan weer niet wat lezen en schrijven met elkaar te maken hebben. Het zijn twee compleet verschillende, zelfs tegenovergestelde, activiteiten. Ik meen het; In deze tijden begrijp ik echt niet waarom mensen nog willen lezen. Of waarom mensen nog willen televisie kijken. Of met elkaar praten. Het is 2017 – het jaar van de ondergang (want elk huidig jaar is het jaar van de ondergang) - en als ik dan toch eens durf naar de wereld te kijken zie ik niets anders dan een overdreven overvloed aan informatie. Overal is er informatie. Overal is er iets om te lezen, overal is er iets om te leren, waar je ook maar kijkt. De mensen houden maar niet op met informatie naar je te slingeren, en ik hoef het niet te hebben. Reclame voor films, dat zinkend schip van een industrie, en andere rottige producten. Sociale media, om mij weg te jagen van het internet. Zielloze muziek waar iedereen tegelijkertijd naar luistert alsof ze geen individuele smaken hebben. De wereld schreeuwt naar ons de hele dag door. Als ik dan te weten kom dat ik er een schepje bovenop kan doen, door een goed boek te lezen dan zeg ik nee. Sorry interessant boek, de andere media hebben het luchtruim al in beslag genomen en hebben het voor jou verpest. Ik wil niet dat de wereld nog meer dingen naar me roept. Eigenlijk zou ik liefst van al willen dat de hele wereld eens stopt met roepen. Dat de wereld zwijgt en in plaats daarvan mij ook eens een keertje laat praten. Ondertussen zou ik al even luid kunnen terugschreeuwen. Dat is wat schrijven is: Stoppen met luisteren en begrijpen dat je hersenen de onzin van de buitenwereld niet nodig hebben. Beseffen dat er buiten je schedel niets hoeft te bestaan. Lezen is informatie opnemen, of soms geforceerd naar binnen moeten slikken. Schrijven daarentegen is informatie uitstoten, en nieuwe dingen creëren. Lezen is vast zitten in de houdgreep van de wereld. Schrijven is opstijgen en het allemaal achterlaten.

Ik ben weer eens enorm afgeweken, maar zo hoort het. De tekst gaat toch nergens naartoe, en het eindigt ook zo abrupt.

. . .

Deze tekst kwam ik ergens op mijn kladblad tegen. Ik herinnerde me al niet meer dat ik het geschreven had. Het zou ongeveer een jaar oud moeten zijn. Het was duidelijk niet echt voor een publiek bedoeld, maar ik vond het zelf wel amusant om het opnieuw te lezen dus ik denk dat het wel goed staat op deze blog.

Zoals de tekst zelf zegt, laat ik meestal de realiteit links liggen. Ironisch genoeg is deze tekst misschien wel één van de enigste keren dat ik de realiteit echt aan het beschrijven was in één van mijn schrijfsels. Leukst van al vind ik hoe de tekst inderdaad nergens heen gaat, en hoe incoherent het verhaal is. Het is exact zo rommelig geschreven zoals mijn gedachten denken.

Goed gedaan, ik uit het verleden!

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #aspergers #therapie #schrijven #schrijvers

22 notes · View notes

antongecensureerd · 5 years ago

Photo

Trekken aan een dood paard

Zo gauw het kwik boven de 25 graden stijgt worden we al jaren de moeder geneukt door zwembadterreur. De reacties vanuit Den Haag zijn steevast ''onthutst, geschokt en dit kunnen en mogen we nooit accepteren''. Blablablablabla. Het spreekwoord ''regeren is vooruitzien'' is in dit land decennia geleden al ten grave gedragen. Iedere simpele ziel met meer dan 2 werkende hersencellen kon toentertijd al aan zien komen dat de islam en onze normen en waarden nooit en te nimmer vriendjes zouden worden. Onze cultuur en hun cultuur staan nu eenmaal mijlenver van elkaar af. Het integreren van moslims staat gelijk aan trekken aan een dood paard. Terwijl in Nederland groepen islamieten, in dit geval veelal Marokkanen, het zwemplezier van normale fatsoenlijke wel opgevoede badgasten lopen te vergallen horen we helemaal niets vanuit Den Haag. Onze premier loopt zich in Brussel het vuur uit de sloffen te lobbyen voor de ietwat corpulente Frans Timmermans en de rest staat zich tegoed te doen aan de jaarlijkse BBQ. Gezellig een vorkje prikken met die 3 van het politieke gezwel DENK en dat zooitje land- en cultuurverraders van de PvdA, D'66 en GroenLinks. Je moet er maar zin in hebben. Bij het zien van die koppen zou mij de eetlust spontaan vergaan. Terwijl de politiek zoals gewoonlijk wegkijkt en wederom het M-woord niet in de mond durft te nemen worden op meerdere plekken in ons land meisjes aangerand, verkracht, mishandeld en ga zo maar door. Er moesten in Ridderkerk zelfs politieagenten in kogelwerende vesten aan te pas komen om het zwembad te ontruimen. Ik geloofde mijn ogen niet. Politie in kogelwerende vesten naar een zwembad. Koekoek! Zover heeft het politiek correctivisme het anno 2019 laten komen. Ze moeten zich stuk voor stuk de ogen uit hun hypocriete koppen schamen. Van Joop Den Uyl tot Jesse Klaver en van Ruud Lubbers tot Alexander Pechtold.

Zwembadterreur, scootertuig, AUDI bende, Mocro maffia, Quote 500 bende, straatterreur, loverboys, ramkraken, berovingen, overvallen, homohaat, jodenhaat. Zomaar een greep uit de problematiek waar multiculturaliteit een prominente rol in speelt. Wat denken jullie: hoeveel van de 3700 geregistreerde incidenten met asielzoekers zijn incidenten met een mensen met een moslim achtergrond? 95% of gaan we dan richting 99%? De vraag stellen is de vraag beantwoorden. Het probleem is dat men in dit kapot gesocialiseerde land de problemen niet durft te benoemen. Want wij moeten vooral deugen.Heel erg deugen. Nederland wordt geregeerd door mensen met een ruggengraat van slagroom. Ik kots op het politiek correctivisme. Die stroming maakt meer kapot dan je lief is. De mensen van die stroming hebben er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat een prachtig en vooral leefbaar land als Nederland een verzamel putje is geworden voor mensen die de woorden fatsoen, normen en waarden niet in hun woordenboek hebben staan. Ik ga het nog scherper stellen. Ze hebben stuk voor stuk bloed aan hun handen. Hoe kan je als politicus een cultuur importeren die haaks staat op onze cultuur. Een cultuur die doordrenkt is van haat richting westerse samenleving. Hoe haal je zoiets in je hoofd? Ik kan er woest om worden. Wisten jullie trouwens al dat zwembadterreur een Europees dingetje is geworden? Met altijd en overal daders uit één en dezelfde hoek. In Duitsland, Frankrijk en België hebben ze er ook mee te maken. In Rheinbad (Dui) moesten er pas geleden nog 70 agenten aan te pas komen om een gezin van 4 personen te ontzetten. Zo'n groep van 400 jongeren van Noord Afrikaanse komaf hadden zich tegen dit gezin gekeerd. Een normaal Duits gezinnetje. ''Vati, Mutti und zwei Kinder''. Hebben jullie de vibrerende Merkel hierover gehoord? Ich nicht.

In 2011 kwam er een rapport uit waarin stond dat 22 zogenaamde Marokkanen-gemeenten (steden met een Marokkanen probleem) 33 miljoen euro aan subsidie hadden ontvangen voor allerlei linkse pamper projectjes. De conclusie was: weggegooid geld. Zo gingen in Helmond tonnen naar een project met gezinscoaches. Waarschijnlijk een nieuwe naam voor buurtvaders en straatcoaches. Ook al zo'n doorslaand succes pfffff. De coaches waren ex-overlastgevers en wat deden deze Marokkaanse slimmeriken. Ze hielpen het nieuwbakken straattuig met het laten kwijtschelden van hun opgelopen boetes en proces-verbalen. Dit waren de woorden van één van de boefjes zelf. Terwijl de burgers bleven klagen over overlast bracht de gemeente naar buiten dat het project een prima resultaat had opgeleverd. Laat ik er nou van overtuigd zijn dat de gemeente Helmond symbool staat voor het smijten met geld in de bodemloze put die integratie heet. Jaren geleden stond links en deugend Nederland op z'n achterste poten. De Haagse politie-topman Paul van Musscher had hardop gezegd dat ''Marokkanen crimineel gedrag genetisch hadden meegekregen. Berber komt van het woord barbaar''. Nederland was te klein. Het Landelijk Platform Nieuwe Moslims eiste onmiddellijk zijn ontslag. Hoe kon iemand in zijn positie zoiets zeggen? Het antwoord was simpel. Paul van Musscher had deze kennis letterlijk overgenomen van een man die lessen gaf in multiculturaliteit bij de politie op kantoor in Gouda. Een Marokkaanse man die zelf afkomstig was uit het Rifgebergte. Geen rechtse wetenschapper met een verborgen agenda en ook geen rechtse journalist die iets uit z'n duim had gezogen. Toen werd het stil. Ik besluit met een vraag: hebben jullie het Landelijk Platform van Nieuwe Moslims of DENK of de Raad van Marokkaanse Moskeeën Nederland al gehoord over de constante terreur van hun broedertjes in de zwembaden? Ik niet. Zal ik jullie eens iets vertellen? Die gaan we ook niet horen. Nooit!

1 note · View note

judocritics · 2 years ago

Text

WK Sen, Tashkent (day-1) : al 2x Japan, en Jorre & Ellen vroegtijdig out.

(06-Oct-2022)

>> 2022 WK Sen, Tashkent, Uzb (results ijf.org)

Vooreerst: het heeft lang geduurd, maar vanaf nu is het dus realiteit, live kijken naar de grote tornooien kost u geld !! En ook uitgesteld kijken naar de livestream op YouTube is er niet langer meer bij :-(.... Met andere woorden, voor de stem van Neil Adams betaal je vanaf nu.... Afwachten nu maar of dit op termijn enige invloed gaat hebben op de populariteit van onze geliefkoosde sport... Maar goed, koken kost geld, en als grote fan, hebben we dan ook gewoon betaald voor een abonnement. Een IJF “Live Premium sunscription” kost jaarlijks 100 Eur (+21% VAT, ah ja...); nu ja, das tegenwoordig niks meer natuurlijk als je naar je energie-afrekening kijkt (ja, ik weet het, allicht een misplaatste grap, sorry). Na betaling, kan je gewoon klassiek alles volgen via https://live.ijf.org. Blijkbaar kan je achteraf (zonder abonnement) wel de kampen blijven raadplegen via de IJF-website. Het tegendeel zou uiteraard een beetje van de pot gerukt zijn natuurlijk. En fans kunnen ook nog altijd terecht voor commentaar op “Judo Highlights” >> video JH (day-1 preliminaries)

/-60kg (42 dln)

Jorre is een heel goeie judoka, maar de /-60kg & /-66kg zijn zo’n gewichtscategorieën waar op wereldniveau de toppers dicht bij mekaar aanleunen, en een flits kan beslissen over winst of verlies. Alleen Japan lijkt daar dan toch telkens weer zijn suprematie te bevestigen. En kijk, dat was vandaag alweer niet anders.

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; 3° WRL; IGW): out (1 own) Na zijn brons op het EK en overwinning op de GSL Budapest, stond Jorre zo maar eventjes 3° WRL ! En dat verklaart dan ook waarom hij hier 2nd seeded stond op dit WK, en wat dat betreft dus al niet veel moet onder doen voor Matthias...

Opent, na een bye, in 1/16-fin tegen junior Marcus Auer (°02; Aut; 154° WRL) >> video : de klassieke ne-waza score van Jorre diep in GS na 6′15″min (osae komi). In 1/8-finale tegen Angelo Pantano (°96; Ita; 33° WRL); die kent hij maar al te goed natuurlijk, en vandaag trok Jorre helaas aan het kortste eind >> video Nu, was dit wel een score van de Italiaan ? Angelo had een aantal aanvallen met seoi-nage tijdens de wedstrijd, en hier in GS deed hij opnieuw zo’n poging; in mijn ogen ging deze hier echter over in een offerworp en telt zo’n score dan eigenlijk nog wel als je eerst zelf volledig op je rug belandt ?

Enfin, blijkbaar geen protest, bij niemand, dus zal het wel correct geweest zijn...

De wereldtitel ging voor de 4de maal (!) naar huidig Olympisch kampioen Naohisa Takato (°93; Jpn; 25° WRL). Wereldkampioen in Rio 2013, in Budapest 2017, in Baku 2018, en nu dus hier in Tashkent 2022. (ook nog 3°OG Rio’16 en 3°WK’14; 5°WK’19). Best wel grappig dat zo iemand dan slechts 25° staat op de WRL... Oudgediende, en 3°OG Tokyo, Yeldos Smetov (°92; Kaz; 38° WRL) pakte brons, net als 1st seeded Yung Wei Yang (°97; Tpe; 1° WRL; 2°OG Tokyo), van wie Jorre overigens nog won met ijzersterke prestaties op de GSL Antalya in April (1°) ... Vice-wereldkampioen werd hier de eerder onbekende Mongool Ariunbold Enkhtaivan (°96; Mgl; 13° WRL). Won nl. slechts 2 WTour medailles tot dusver (3° zwakke GSL Paris’21 & 3° GP Zagreb’19); wel meerdere malen top-8. >> video JH : wereldkampioen Takato

/-48kg (38 dln)

Dat Ellen zo-ie-zo zou worden weggeblazen stond voor mij dus al lang vast, en al zeker als je vroegtijdig in je poule de Europees kampioene ontmoet. Ondanks overwicht zal Shirine Boukli (°99; Fra; 1° WRL) overigens verrassend zelf sneuvelen in haar volgende kamp, want men weigerde een 3de shido te geven aan haar opponente Abiba Abuzhakynova (°97; Kaz; 22° WRL; 2°ACh ‘21 & ‘22), die uiteindelijk met veel mazzel wel brons zal behalen (uitsluiting van Nikolic in 1/4-fin en een 3de shido (s2/s3) tegen Vargas Ley na 9′15″min in de laatste kamp).

Ellen Salens (°96; /-48kg; 42° WRL; JS Merelbeke): out (1 own) Ellen start tegen leeftijdsgenote Estefania Soriano (°96; Dom; 49° WRL), die binnen de top-50 staat dankzij haar brons op de PACh dit jaar. (in 2019 won ze die overigens). >> video : na zowat 30″sec een spectaculaire heupworp van Ellen, maar de waza-ari werd herroepen, en de daaropvolgende houdgreep kon Ellen niet aanhouden; na 1′50″ uiteindelijk wél een score; wat verder nog volgde was een evenwichtige strijd, en één waarbij Ellen probleemloos de kleinere Dominikaanse kon afhouden: de waza-ari winst (01s0/00s2) werd beloond met een kamp tegen Shirine Boukli. In deze 1/16-fin tegen de Française moet Ellen als voorspelbaar het onderspit delven; een eerste tomoe-nage van Boukli blijft zonder gevolg, maar wanneer na 50″sec Ellen een uchi-mata rateert, neemt Shirine onmiddellijk over met uchi-mata en ippon. >> video. Einde WK.

>> video JH : wereldkampioen Tsunoda

#judo #judocritics #judo-sen-WK #JudoWorlds

0 notes