#პოეზია

[sityvaeuli]

,,მხნედ იყავ, ძმაო, ნუ კრთები,

ნეტავ ყოყმანობ რაზედა?

ერთხელ სჯობია სიკვდილი

შავ ყოფნას ქვეყანაზედა!"

-ვაჟა-ფშაველა

🖌️Irakli Toidze - Arsena of Marabda

[dato-georgia-caucasus]

Красною кистью Рябина зажглась. Падали листья. Я родилась.

Спорили сотни Колоколов. День был субботний: Иоанн Богослов.

Мне и доныне Хочется грызть Жаркой рябины Горькую кисть.

Марина Цветаева

[amatch-intowater1]

“ქალმა მას დაურეკა, რომელიღაც საბჭოთა ქალაქის ფოსტიდან,

მძიმე, შავი ტელეფონით.

ეს იყო ზამთარში და სარკმელებს მიღმა თოვდა.

მისი ხმის გაგონებაზე კაცმა წერა შეწყვიტა

და სიგარეტს მოუკიდა,

თუმცა ამის კეთებისას

ყურმილი კინაღამ ხელიდან გაუვარდა.

ისინი ლაპარაკობ��ნენ იმდენად გულწრფელად,

რომ თითქოს ერიდებოდნენ ერთმანეთს.

ისინი ლაპარაკობდნენ მოსალოდნელ შეხვედრაზე,

მაგრამ არ უწყოდნენ,

რომ თვითმფრინავი, რომლის ფრენაც თოვლის გამო გადაიდო

ვერასოდეს აიღებდა გეზს სხვა ათასწლეულებისაკენ-

უფრო წინ – წარსულში, თუ უკან- მომავლისაკენ.

ისინი ვეღარასოდეს ნახავენ ერთმანეთს

და თოვლიც ასე ვეღარასდროს იქნება მხოლოდ თოვლი. “

- კარლო კაჭარავა

[notasapleasure]

გიორგი ლობჟანიძე - შაჰიდები

მაგრად მაკოცე, დილით უკვე აღარ ვიქნებით; დავალებაზე ორივენი უნდა გავიდეთ, დიდი ქალაქის ორ კიდეში გავიფანტებით და შეკრება აღარასდროს მოგვიხერხდება კვამლად ავიწევთ ზეცისაკენ,  მიმოვიბნევით, და ვინ იცის,  იქ, ეგება, ვერასდროს შევხვდეთ... მაგრად მაკოცე შიგ ტუჩებში, ტანი ენით მომისინჯე,  ნება-ნება აჰყევი სხეულს,  ერთი ნაკვთი,  ერთი წიბოც არსად დაგრჩეს დაუკოცნელი... ხვალ ეს სხეული მტვრად იქცევა და ამ თვალებს ქარი წაიღებს...  სამოთხეში? სამოთხე ჩემთვის შენთან იყო.  სადაც გხედავდი, ყველაფერი იქ მიყვაოდა იქ ნელდებოდა უდაბნოს ხვატი და ჩემს შიგნით მოიწევდა,  რომ გულ-მკერდზე ფორეჯებად გამომფენოდა. დიახ, სამოთხე! –  რადგან ჩემთვის აკრძალული ხილი იყავი, ყველა მცნებით აღკვეთილი,  ბეჭედდასმული და სიყვარულსაც მხოლოდ მაშინ მოვახერხებდი, თუ საკუთარ თავს, სხეულსა და სულსაც დავთმობდი,  დავაგდებდი, როგორც კანს და მოგეცემოდი ან აგიღებდი,  რომ მსგავსი მსგავსით შეცნობილიყო... ამიტომაც:  შენ იყავი ჯოჯოხეთი და იმიტომ, რომ  ჯოჯოხეთი შენ იყავი, ჯოჯოხეთი სამოთხე  იყო... სად მივდივართ,  ხვალ საითკენ გავეშურებით? ნაღმებით უნდა შევანგრიოთ ჩვენთვის უწყალოდ ჩარაზული  სამოთხის ბჭენი, უნდა დავთმოთ სხეული ჩვენი მარადიული ნეტარების მოსაპოვებლად... მაგრამ მანამდე -  მიწიერი ნეტარების აღმტაც წუთებში - მაგრად მაკოცე შენი სხეულის ყველა მყესით ჩემი ტანის ყველა მყესი დაიმახსოვრე, იმ ადგილებს მიაგენი, სადაც სული და სხეული ერთმანეთს ერწყმის,  სადაც სხეული სულში გადადის... რომ,  როცა ხვალ,  ჩვენი თავის ნანგრევებში გავაბიჯებთ,  ��ა ნაწილ-ნაწილ ავალთ ზეცაში, მაინც მიცნო  და სიყვარული  იქ გავაგრძელოთ...

[nonhapiupareti]

მინდა, ვიყოთ ერთად, სოფელში და წვიმდეს. შემოჩვეულ სევდას წვიმის ღვარი შლიდეს. იფარვიდეს შინდი, შეციებულ ჩიტებს, შენ კი… ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს. არა ვგავდეთ დიდებს… მიკითხავდე ლექსებს.. მიკოცნიდე ლამაზ, საფერებელ თითებს. მთელი ღამე ხშირი თბილი წვიმით წვიმდეს. შენ კი . . . ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს. (შოთა ნიშნიანიძე)

www.tumblr.com/dato-georgia-caucasus/706884718834188288

[spyld]

ორი საათია #speak your language day-ს ვათვალიერებ და ქართველები ვერავინ ვერ მიპოვია :(( ჩემი ერთი mutual სწავლობს, მაგრამ სხვა ვერავინ. ვინმე ქართველი თუ გამოგეხმიანებათ, მითხარით, თუ შეიძლება :3 :3

ილია ჭავჭავაძის ლექსიდან "ელეგია" ვაპირებდი სტრიქონის გამოგზავნას, რომელიც ჩემს ენაზე მოლაპარაკე სხვა ადამიანის მოძებნის უშედეგო მცდელობაზე გამახსენდა, მაგრამ ნამდვილად ვიცი, რომ ძველებური ქართულით დაწერილი პოეზია ვერ ითარგმნება სწორად.

იმედია, ჩემი ნათქვამი მაინც სწორად ითარგმნება!! კომპიუტერებს ქართულზე მაინცდამაინც ვერ ენდობი (⁠~⁠￣⁠³⁠￣⁠)⁠~

📣 Georgians on tumblr‽‽

Translate is still pretty bad for many languages (also why I don't get the AI boom for translations ://)

Thank you for sending in!

[bluepsychosuoul]

ჯალალ-ედ-დინ რუმი სიყვარულზე

“გულის სწორნი ერთმანეთს სადღაც ბოლოში კი არ ხვდებიან. ისინი ყოველთვის ერთმანეთში არიან.

სიყვარული ეს არის: ფრენით ესწრაფვოდე იდუმალ ზეცას, რათა ყოველ ჯერზე ასეულობით ფარდა შეხსნა. ჯერ ცხოვრება უნდა მიუშვა. ბოლოს კი იარო მოძრაობის გარეშე.

სიყვარული კი არ უნდა ეძიო, არამედ ის ზღუდეები იპოვო, რომლებიც მის წინააღმდეგ აღმართე საკუთარ თავში.

განიშორე ათასობით ნახევარსიყვარული, რათა ერთი მთლიანი გულით დაბრუნდე შინ.

რაც უფრო მეტად აღვწერთ და განვმარტავთ სიყვარულს, მით უფრო გვრცხვენია ჩვენი სიტყვების, როცა გვიყვარდება.

სიყვარული ხიდია ჩვენსა და ყველაფერს შორის.

თუკი ვერ მიპოვი საკუთარ თავში, ვერასოდეს მიპოვი. რამეთუ მე დასაბამიდანვე ვიყავი შენთან.

სიტყვიერი განმარტება საგანთა უმრავლესობას გასაგებს ხდის, მაგრამ კიდევ უფრო გასაგებია სიყვარული ლაპარაკის გარეშე.

გონება უძლურია სიყვარულის გამოსახატად.

მხოლოდ გულით ეხები ზეცას.

დაე შენი საქმენი ისეთი მშვენიერნი იყვნენ, როგორც შენი სიყვარული.

მე შენი ვარ. ნუ მომცემ უკან საკუთარ თავს.

შენს ნათელში ვსწავლობ, თუ როგორ მიყვარდეს. შენს მშვენიერებაში, თუ როგორ შევქმნა პოეზია. ჩემს მკერდში ცეკვავ, სადაც არავინ გხედავს, მაგრამ ზოგჯერ ჩემი ხედვა გწვდება, რომელიც ამ ხელოვნებად გარდაიქცევა.

ერთმანეთს ემშვიდობებიან ისინი, ვისაც ერთურთი თვალებით უყვართ. რამეთუ არ არსებობს განშორება იმათთვის, ვინც ერთმანეთს გულით და სულით ყვარობს.

მხოლოდ ორი რამ ვერ ივსება ბოლომდე – სამყაროსა და ცოდნის ტრფიალი.

სადაც არ უნდა იყო და რასაც არ უნდა აკეთებდე, გიყვარდეს.

მიეცით საშუალება ჩუმად გამოგაქანდაკოთ იმ უცნობი მიზიდულობის ძალამ, რომელიც სინამდვილეში გიყვართ. ეს თქვენ მართებულ გზაზე გატარებთ.

მართებული და მცდარი გზების იქით არის ველი. იქ შეგხვდები.”

[lonelysouls-world]

თუნდაც ძველმოდურ ადამიანად ჩამთვალონ მიყვარს ხელოვნება, ღამე, პოეზია, მთვარე, მზის ჩასვლა, წვიმის სურნელი, მუსიკა და ადამიანები რომლებიც ჩახუტებას გვანან.

[sosomikeladze]

სოსო მიქელაძე - Quando L’Amore Diventa Poesia, ფრაგმენტი

Massimo Ranieri – Quando L’Amore Diventa Poesia (1969), fragment  ცოტა ხნის წინ ჩავწერე საქსოფონით კომპოზიცია “მაგია” მასიმო რანიერის რეპერტუარიდან. ეხლა უცებ გადავიღეთ მასიმო რანიერის უბერებელი ჰიტი “როდესაც სიყვარული გახდა პოეზია”. რაც კარგია – კარგია  #MassimoRanieri – #Quando #QuandoLAmoreDiventaPoesia #italian #hits #Iotiamo #tiamo

[sityvaeuli]

,,ვეღარ ვიოკებ შეშლილ სუნთქვის

დაწყევლილ ალებს,

მივდივარ შენგან, ბალდახინით

შევიბურები,

საბუდრებიდან ამოვითხრი ყაჩაღის

თვალებს,

შენ შემოგწირავ, რათა დასძღენ შენი

ყურებით."

-მერაბ კოსტავა

🖌️Léon Bonnat - Assumption of the Virgin (1869)

[dato-georgia-caucasus]

ვიდრე ხარ... ვიდრე გათოვს და გაწვიმს, არ წარიკვეთო არასდროს სასო, ხან ოცდაათი ვერცხლი ღირს კაცი, ხან ოცდაათი - ერთ ვერცხლად ფასობს. მაგრამ იმედი, ეს უფლის ჩიტი, კვლავ ისეთია, როგორიც იყო, კვლავ ჭრელი კაბა აცვია ჩითის და თხილისხელა გულს ყველას გვიყოფს. არ ჩაიქნიო არასდროს ხელი, ვიდრე ხარ... ვიდრე ხედავ და გესმის... ძველს ცვლის ახალი, ახალს კი - ძველი და ქვის მსროლელი ყვავილსაც გესვრის. ხან ბროლის კოშკზე შემოგსვამს ბედი, ხან გაბზრიალებს, ვით შოლტი ჩიკორს, მაგრამ ღიმილი და ცრემლის წვეთი კვლავ იგივეა, რაც ადრე იყო.

ოთარ ჭილაძე

[animusofwantedes]

* *

მე ვდგავარ როგორც

დათოვლილი

სახლები მთებში,

და იმათ სიზმრებს

ძაღლის ყეფა ამხელს -

წყვეტილი .

როდესაც ეს ხმა აისახა

ჩემს დღიურებში,

ნატყვიარებად იქცა

ყველა მრავალწერტილი.

მას შემდეგ მძიმე, აღარ არის

ისეთი მძიმე,

სასვენ ნიშნებად ვარსკვლავები

ცაზე სხდებიან,

ასეთ ხასიათს როცა ვავლენ,

ჩათვალე მძინავს,

ქარი კი არ ქრის,

ეს ხეებიც

იზმორებიან.

ერეკლე დეისაძე 🚩

[contemplator1]

ყური დამიგდე, შენ კი არა, მე ვარ ვენახი!

ფოლადის მტევნებს ვაჩხრიალებ მჩატე სხეულზე

ენისელი ვარ, რქაწითელი და კარდენახი,

ყურძნის ტევრი ვარ, საწნახელში გამომწყვდეული.

კარგად შემხედე, შენ კი არა,მე ვარ ვენახი!

ზვრები გავცურე, რომ დამედგა თავზე გვირგვინი.

სტროფებს ვაფეთქებ, როგორც ნაღმებს ვისვრი ხელაღმა!

არ სცდებ�� მიზანს ცეცხლოვანი ჩემი სიტყვები.

ყური დამიგდე, შენ კი არა, მე ვარ ვენახი!

ფოლადის მტევნებს ვაჩხრიალებ მჩატე სხეულზე.

სისხლივით მძიმე საფერავი და კარდენახი -

ყუძნის ღმერთი ვარ,საწნახელში გამომწყვდეული…

ზ.რ

[afinaland]

და ჩემი სულის ყველა ნაფოტი

��მ კოცონისთვის მზადდება ახლა,

რომელზეც შენი სურვილით ახვალ.

ოთარ ჭილაძე