#Літаратура

[pryjdzieviasna]

Uładzimir Karatkievič (b.1930-1984) 

Belarusian romantic writer.

[whynot1234567890]

Коли музика стихне

Колись...

Колись давно мені сказали "Просто візьми і зроби". А якщо взагалі не хочеться?Що як у тебе зараз весь світ у чорно-білих тонах і навіть рухатись не хочеться? Але треба, казали вони. У кімнату вривається покоївка. -Пані! Ваша сукня прибула! - за нею заходить ще одна жінка, заносячи сукню і світ наповнився зеленим світлом під стать плаття. Пані розтягнулась у ніжній посмішці. Вперше за останій час.

-Дякую люба, - відь нього аж віяло свіжістю. Зелений означає життя і весну. В одній з моїх книг на похорони замість чорного вдягали зелений. От-то, тоді думала я, абсурд.

-Вам допомогти вбратись? - беззвучна відповідь кивком, книжка з теплих рук обережно лягла на стіл, потроху вистигаючи. Тихий шелест одягу. Звичайна атласна сукня вже на вішаку замість зеленого і свіжого. Тепер вже зелена сукня наповнюється теплом чужого тіла. Весь світ досі зелений і наче дихає. Воно наче надає життя худій постаті що його носить. Вже навіть не так видно шрами на руках і кола під очима.

-Воно прекрасне, - на видиху випустила постать розправляючи складки на зеленому чуді. - Як думайте хтось помітить що я не спала всю ні? - постать повернула голову у сторону покоївки.

-Ні пані. Я думаю вся увага буде не на цьому. А також можна нанести трошки пудри і ніхто тоді точно не помітить, - на покоївці з'явилась легка посмішка, але лице відразу потемніло. Заздрість. Колись мені казали що це найгірша емоція і гріх, але ми всі її колись відчували, чи не так?Чорне полотно лиця і тільки світла посмішка видна на ньому. Зелений колір світу затягнувся туманом.

-Добре, давай. Додамо кольє і трохи пудри, - дівчина сіла на стілець і прибрала кучері з лиця, у цю ж мить щоки торкнувся пухнастий премет. Очі самі прикриваються і на шию лягає холодне кольє.

-Думаю тепер ви готові.

-Дякую мила, - суха подяка без емоцій. Нащо дякуювати за заздрість? Так колись мені казали. Шурхіт зеленої постаті по сходам майже не чутно, але до вух вже долинає музика, яка починає розфарбовувати світ не тільки в зелений, а у всі існуючі кольори. Двері у залу відчинились і музика вдарила всіми своїми кольорами, хочу у самі залі не було так кольорово як у її світі. Всі обличчя враз повернулись на неї. Багато пар очей звернули свою увагу на неї. Вона виділялась. Всі ці обличчя дивились на неї і темніли від заздрості, крім одного. Воно світилось від захвату, справжнього і живого захвату. Світле обличчя теж виділялось як і зелена постать і не роздумуючи вона рушила до нього, навіть не слухаючи як її представили гостям. Вона зупинилась прямо перед ним і музика наче заграла гучніше.

-Не хочеш потянцювати? - тихо сказало світле обличчя.

І все в раз зникло. Разом з кольорами і світлим обличчям. -Ей, навушники назад віддай!

-Ми вже майже на місці. Годі дивитись в одну точку як псих, - навушники знову знаходяться у господаря тільки вже на голові, а на шиї.

-Ну ти і дятел. Не лякай мене так більше, - блокнот разом з свіжим малюнком зеленого плаття закривається як і весь видуманий світ і обережно ліг у сумку разом з олівцями. Колись мені казали "Просто візьми і зроби", а я не візьму і не зроблю. Вам на зло. Я буду жити у цих фантазіях де є ти, кольори і музика

[redfield-by]

Некалі ў позднесавецкі час мае бацькі купілі раман Г. Кірылава "Пах жыта". Кніга доўга стаяла на паліцы, усё не было часу яе прачытаць. Таму што ў ёй уваскрашаюцца падзеі пасля 1939 года на тэрыторыі Заходняй Беларусі. З боку гледжання аўтара апісваецца пра добрых камуністаў якія устанавлівалі савецкую ўладу на захадзе віцебшчыны. Але калі чытаць з пазіцыі сёняшняга часу то разумееш што па-першае аўтар пытаўся максімальна рэалістычна паказаць падзеі, па другое - пісаць думкі і разважанні "між строк", па трэцяе - маё пачуццё як гісторыка кажа што любыя спробы ашчаслівіць людзей (агульная калектывізацыя, насільнае збіранне грошай праз дзярж пазыкі, размовы з "добрымі" НКУС - чакістамі, барацьба з рэлігіяй і гд) не прыводзіць не да чаго добрага. Яскрава раскрыты ў рамане тэмы тагачаснага быту, кахання, адносін паміж людзьмі.

[unhonestlymirror]

As my mom says "Stop fucking whining, dumbass, go do something useful"

There is no Belarus? Bullshit, Belaruthians are just going with the flow and gaslighting themselves. The author of this article in particular is making himself an existential refugee in a refugee, refusing to believe in the simple truth.

Połack principality was Belaruthian, although it wasn't called Belaruthian back then, just like Ukraine existed being called Ruthenia. Sadly, our lands are doomed to be the "the grey zone" between the East and West, therefore, Belarus always existed and is doomed to always exist, no matter whether she wants it or not. :D

I am not Belaruthian, my mom is, but I see Belarus as clearly as I see Ukraine.

Your "cmok", however, is not some abstract "atrophied consciousness" but a very concrete silly, unnecessary kindness to the agressors, these days, it's russia. Kill the cmok, don't give him flowers.

— Марыя Мартысевіч. Цмокі лятуць на нераст

Беларусь — недапісаны тэкст. Гэта краіна, якой больш няма. Яна была калісьці. Гэта была краіна, у якую вярнуўся Францішак Скарына. Краіна, у якую дзядулевы суседзі вярталіся з Мэрыкі. Зрэшты, яны былі апошнімі, хто вярнуўся, бо той Беларусі, у якую яны вярталіся, ужо няма. Яе няма досыць доўгі час, аднак невядома, калі менавіта яна зьнікла. Адны датуюць зьнікненьне годам скону Вялікага Княства Літоўскага, іншыя — зьяўленьнем першых магіл на Курапатах, нехта кажа, што Беларусь існавала адно ў пракаветныя часы балта-крывіцкага адзінства. Відавочна адно: Беларусі няма, таму перад тым, як “думаць Беларусь” (© У.Мацкевіч), неабходна яе прыдумаць. Беларусь, як некалі зямля абяцаная для габрэяў, існуе толькі ў сьвядомасьці народу: у далёкім мінулым альбо марах пра шчасную прышласьць.

Таму няма нічога дзіўнага, што вакол нас шмат людзей з атрафаванай сьвядомасьцю. Гэта не прычына адсутнасьці Беларусі, а наступства гэтага. Звычайны й натуральны для любога жывога арганізму інстынкт самазахаваньня. Вельмі натуральнае памкненьне, скажу я вам. Манкурцтва — таксама выйсьце, і не найгоршае, калі ты нарадзіўся ў краіне, якой няма. Манкурт, прынамсі, шчасьлівы, ён, як тыя авечкі пастуха Сант’яга з раману Каэльё, непакоіцца толькі пра ваду й ежу. Зрэшты, такіх людзей менш, чым падаецца на першы погляд — ня больш за палову тых, хто нарадзіўся тут.

Беларусі няма, ёсьць толькі няўклюдная постБеларусь, якая ніяк не асацыюецца з краінаю, куды можна вярнуцца. Пост-беларусы альбо зьбіраюць валізы й уцякаюць, робячыся эмігрантамі de facto, альбо прыдумляюць сабе Беларусь і думаюць яе, сумуюць па ёй ня менш, чым першыя пасяленцы (А)Мэрыкі сумавалі па гарыстых абшарах Шатляндыі ды балотах Ірляндыі.

А часта — і першае, і другое адначасова. Каб прыдумаць сваю Беларусь, неабавязкова стаяць нагамі на глебе пост-Беларусі, якая дасталася нам у спадчыну. Усе гэтыя палі, лясы, балоты, лугі — і чым там яшчэ захапляюцца нашыя клясыкі й графаманы — у рэчаіснасьці яшчэ менш рэальныя, чым на старонках кнігаў і вэб-сайтаў, таму прыдумаць і думаць сваю Беларусь можна ў любой кропцы зямной сфэры. Гэта пацьвярджае, напрыклад, шырокая геаграфія беларускамоўнага сеціва. Ды ня толькі сеціва, але й беларускай культуры як такой. “Не хачу чужога хлеба, радасьцяў чужых,” — прасьпяваў калісьці Сокалаў-Воюш — і спакайнютка зьехаў. Славамір Адамовіч, мусіць, занудзіўшыся без скандалаў, папрасіў палітычнага прытулку ў Нарвэгіі й цяпер дасылае ў “Нашу ніву” зь лягера ўцекачоў няхай слабыя, але ўсё-ткі беларускія вершы. Васіль Быкаў за апошнія некалькі год зьмяніў шэраг краінаў жыхарства, аднак ад гэтага не перастаў быць беларусам. Сьвятлана Алексіевіч… Хаця Сьвятлана Алексіевіч, для мяне, — якраз з той атары, што памкнулася ў заходнія краі на покліч страўніка.

Зрэшты, мяне больш цікавяць тыя, хто застаўся тут, а не апынуўся там. Эмігрантам можна быць, нават не пакідаючы родных мясьцінаў. Думаючы сваю, няісную Беларусь, чалавек робіцца ўцекачом у сябе, экзыстэнцыйным эмігрантам. Ён стаіць у полі на золкім ветры, у крамнай, але вельмі зношанай вопратцы не пад надвор’е. Ён падобны да Хлудава, калі той сьніць павешанага веставога Крапіліна. Такі вось стан унутранай эміграцыі — адзіны магчымы ў маёй пост-беларускай краіне спосаб існаваньня чалавека, які меў няшчасьце запытацца ў сябе пра сэнс свайго жыцьця.

[apytanki]

Кніжная апытанка

1. Топ-5 вашых улюбёных кніг. 2. Улюбёны пэрсанаж ці пэрсанажы. 3. Улюбёная кніга ўлюбёнага аўтара. 4. Кніга, якая паўплывала на вас. 5. Які жанр падабаецца вам найбольш? Назавіце ўлюбёную кнігу з гэтага жанру. 6. Які жанр падабаецца вам найменш? 7. Улюбёная сэрыя кніг. 8. Проза ці паэзія? 9. Папулярная кніга, якая вам не даспадобы. 10. Клясычная ці сучасная літаратура? 11. Улюбёны клясычны твор. 12. Улюбёны сучасны твор. 13. Кніга ці жанр, які зьяўляецца вашым guilty pleasure. 14. Кніга, якая вызвала ў вас сьлёзы. 15. Кніга, якая жахнула вас, вызвала непрыемныя пачуцьці ці моцна ўзрушыла. 16. Кніга з прыгожай вокладкай. 17. Кніга, якой вы захапляліся ў дзяцінстве. 18. Кніга, якая расчаравала. 19. Кніга, якая прыемна зьдзівіла. 20. Апошнія тры кнігі, якія вы прачыталі. 21. Кніга, якую вы чытаеце у даны момант. 22. Якую кнігу ўжо даўно хочаце прачытаць? 23. Як вы выбіраеце кнігу, якую будзеце чытаць наступнай? 24. Улюбёная цытата з кнігі. 25. Якую кнігу вы не змаглі дачытаць і чаму? 26. Самая даўгая кніга, якую вы чыталі. 27. Ці перачытваеце вы кнігі? Калі так, якая вам спачатку спадабалася, а пры перачытваньні расчаравала? 28. Якую кнігу вы параілі б прачытаць іншым? 29. Як вы ставіцеся да аўдыёкніг? 30. Кніга, якая так захапіла вас, што вы не маглі спыніцца і чыталі ўсю ноч? 31. Самая сумная кніга, якую вы чыталі. 32. Пэрсанаж, зь якім вы адчулі сувязь. 33. Кніга, якую вы пачалі чытаць толькі таму, што вас зацікавіла яе назва ці вокладка. Ці спадабалася яна? 34. Аўтар, стыль якога вам даспадобы. 35. Кніга ці сэрыя кніг, якая на вашу думку пераацэненая. 36. Кніга ці сэрыя кніг, якая заслугоўвае быць больш папулярнай. 37. Ці падабаюцца вам маральна шэрыя ці адмоўныя пэрсанажы? Чым? 38. У якім кніжным сусьвеце вам хацелася б апынуцца і чаму? 39. Прыдумайце сваё пытаньне на кніжную тэму (нешта, пра што вам хочацца пагаварыць) і адкажыце на яго.

[unhonestlymirror]

Books in Belaruthian language for free :D

[pramenchyk]

Я патанаю...

Вадкасць, як ні странна, павольна, а не імкліва, запаўняе мае лёгкія. Яна расцякаецца па іх, забіраючы сабе кожны міліметр маёй душы. Слова замерла, і вырваўся адзін толькі хрып, як ціхая просьба аб дапамозе. Яно рвецца у свет, але горла сціскае камяк адчаю і роспачы, таму, не знайшоўшы выйсця вонкі, пачуцці спальваюць мяне, разрываюць душу, але фізічная абалонка ўтойвае гэта ад чужых вачэй. Парадокс – душа, што нарадзіла слова, праз яго і гіне. Я забіваю саму сябе. Духоўнае самагубства...

Нябесныя прамяні настойліва прабіраюцца скрозь багну і цемру, ачышчаючы ваду. Ужо празрыстая, яна разыходзіцца, і скрозь пякучае ад сваёй чысціні святло да мяне цягнецца рука. У нерашучасці працягваю сваю, але чую покліч. Азіраюся ўніз і ўглядаюся ў бездань. Раптам ахоплівае жах, але не перад цемраддзю – святлом. Адштурхоўваюся і лячу ўніз, пакрысе запавольваю рух, увязаючы ў брудзе.

Цішыня... Першы час тут спакойна і радасна ад сваёй адзіноты. Пакуль не зразумееш, што цемра забівае пачуцці, боль ад якіх рабіла тваё існаваннем жыццём; што шчасце – уверсе, пад нябёсамі, і што ты згубіў шанц быць выратаваным. Цяпер на гэтым свеце мяне трымае і адначасова павольна забівае толькі агеньчык у душы, што не дае сэрцу канчаткова зацвярдзець, але дзеля гэтага бязлітасна паліць яго ў сваім полымі. Я патанаю...

[zvyc]

Мой мілы Янка, мой Купала! Ў агульны вір нас доля ўгнала. Чаму ж, чаму часінай тою Мы не спаткаліся з табою, Каб стол сялянскага банкету Развесяліў душу паэту?

Якуб Колас. Новая зямля

Як я люблю гэтыя прывітанні адзін аднаму у музычных і літаратурных творах, вой!

[sivyh-blog]

Зачасаўся хмарачос

(публічны ліст аднаму з арганізатараў Эшафота, Андрэю Касько) На нядаўнім паэтычным шоў вы ў якасці крытыкі адной з паэтак прамовілі: «вот слово хмарачосы — небоскребы по-русски. Да, так они звучат по-беларуски, от этого деваться некуда. Но вы же поэт! Это слово сконструированное, абсолютно неживое. Оно просто паскудное!» Абсалютна вашая справа, што лічыць зграбным і нязграбным, размова зараз пойдзе не пра гэта, а пра канструяванасць словаў і тое, як яны жывуць. Ведаючы, што з такой пагардай вы ставіцеся, напрыклад, і да слова падабайка, выкажу меркаванне, што вы баіцеся абсалютна новых словаў, і яшчэ больш баіцеся словаў, cтвораных калькаваннем. Але хіба лепей выкарыстоўваць прамыя запазычанні? Вы кажаце, што важна пачуццё мовы, і гэта сапраўды так — аднак навошта абмяжоўваць сябе, забараняючы выкарыстанне некаторых слоў або нават катэгорый слоў у творчасці? Многія сканструяваныя неалагізмы не толькі лагічныя і зразумелыя — той жа хмарачос, у адрозненне ад гмаха, мае зразумелае паходжанне і адзіны сэнс — аднак такія словы, да таго ж, сапраўды жывыя, бо адлюстроўваюць тое, як мова жыве і змяняецца, папаўючыся новымі словамі. Дарэчы, слова адлюстроўваць — таксама сканструянае (Уладзімірам Дубоўкам), і не так даўно яно было такім жа сканструяваным неалагізмам, як і вышэйзгаданыя хмарачосы з падабайкамі. З часам словы ўсё глыбей уваходзяць у мову і робяцца натуральнымі для яе. Калі ж казаць пра лагічнасць, то поўны яе апафеоз — праект Ігара Кулікова і Міхаіла Баярына «Свамова» —праект стварэння паэтычнай мовы, што стваралася б толькі шляхам, які я спрабую абараніць у гэтым лісце. Такія эксперыменты можна не прымаць, але яны вартыя ўвагі, і вам, Андрэй, рэкамендую азнаёміцца. Што да майго густу, дык лічу майстрам выкарыстання цікавых і новых слоў Рыгора Барадуліна. Ён не баяўся іх, але і не рабіў з іх культ — дзядзька Рыгор арганічна ўпісваў іх у свае творы там, дзе яны падыходзілі па сэнсе. У вершы Шарля Бадлера «Адпаведнікі» ёсць наступныя радкі (пераклад Андрэя Хадановіча): Ёсць водары: адзін зялёны, быццам луг, Салодкі, як габой, як плоць дзіцяці, свежы, — Другі — разбэшчаны, раскошай вабіць дух І неасяжнага нам пашырае межы: Там мускус, ладан, нард смак надаюць жыццю, Шаленствы — розуму, парывы — пачуццю. І мускус, і ладан, і нард у прыродзе знаходзяцца ў непрывабным стане, і атрымліваюцца чымсьці эстэтычным і прывабным толькі тады, калі чалавек бярэцца за іх, і робіць, нарпыклад, парфюму. Дазвольце правесці паралель і сказаць, што эксперыментаванне над словамі, стварэнне і выкарыстанне неалагізмаў такім жа чынам пашырае межы неасяжнага, узбагачае мову і не дае ёй стаяць на месцы. Таму выкарыстоўваць сканструяваныя неалагізмы трэба. І пачаць можна з хмарачосаў і падабаек. Бу.

[mietamarfoza]

Спыніцца

Усё, што кранае мяне, падобнае на мяне…

Алесь Разанаў

 Пад рукой адказвае сваім цяплом на маё нагрэтая сонечнымі праменнямі вокладка кнігі. Яна нагадвае мяне: такая ж цёплая, узаемная. Аднак нас аб'ядноўваюць не толькі пачуцці, але і змест. Заўсёды, калі кніга мне цікавая, яна падобная на мяне. Значыць, я крыштальна ясна бачу ў ёй сваё асобаснае адлюстраванне. Гэты раман, якога я кранаюсь зараз, – пра Беларусь, пра каханне, пра нацыю… Мой  улюбёны Караткевіч заўсёды пісаў аб прыгажосці і прыроды краіны, і яе гісторыі, пераплятаў гэтыя сюжэты старонка за старонкаю.

«Каласы пад сярпом тваім» - неад'емная існасць майго аблічча.

Я думаю аб тым, калі той чалавек ва мне, якім я доўгі час спрабую стаць, як мінімум хаця б сустрэнецца са мной цяперашняй – каб, не адказваючы ні на якія пытанні майго  нейкага інфантыльнага, яшчэ не перажытага сённяшняга «я», убраць яго прэч, і аднавіць маю ўжо амаль нежывую ад надта маруднай і доўгай плыні часу асобу.

Гэтак напісаў Алесь Разанаў. «Чалавек — гэта два чалавекi…» Унутры мяне кіпіць кацёл розных пачуццяў і слоў, розных настолькі, што часам становіцца страшэнна. Магу быць ціхай і разважліва��, гадзінамі холадна і нейтральна філасафаваць, павольна адказваючы на пытанні, а потым раптам пачаць сыходзіць з розуму, вельмі хутка мысліць, раз'юшана з кімьсці спрачацца, адчайна штосьці даказваючы. Ува мне жывуць два чалавекі. Адзін з іх – дарослы, які паступае мудра незалежна ад абставін, а другі ж – заўжды лезе на ражон. Яму, здаецца, гэта падабаецца. Шмат красамоўства (дзякуй хоць што не галаслоўнага), актыўная дзейнасць і буйны эмацыянальны запас. Але не нервовы, нажаль. Бо такая асаблівасць, якая цячэ унутры вен чалавека, патрабуе ад яго шмат унутранай стойкасці і цягавітасці.

Два чалавекі. Працягваючы папярэдні абзац, зраблю адсылку да вершу, які моцна запаў у душу, каб даказаць, наколькі гэтыя два чалавекі ўнутры мяне розныя: «Адзiн з iх — выток, i другi — суток, адзiн з iх — прычына, другi з iх — вынiк, адзiн з iх — пытаньне, другi — адказ, а памiж iмi цякуць, вынiкаючы з iх i ўпадаючы ў iх сусьветы...»

Сусветы… цэлыя сусветы хістаюцца зараз ад адной маёй існасці да іншай, гэта толькі падумаць… але яны ні паралельныя, ні перпендыкулярныя, ні перасякальныя. Яны просто зусім розныя. Супярэчлівыя. Сусветы, якія часам перастаюць нагадваць мне нават сябе саму, бо там пастаянна з'яўляецца ўсё больш новых, незнаёмых пачуццяў, уражанняў, думак, якіх я не чакаю, якіх я прыходзіць не прашу. Тады нараджаецца шмат пытанняў, на якія я заўжды спрабую як мага хутчэй здабыць усе адказы, бо ўвесь час баюсь чагосьці не паспець, але, ізноў словамі з вершу Разанава, скончу гэты сказ: «Вобразы вабяць усьлед за сабой, але памкнуся за iмi — i iх растворыць прастора: магчыма, яны проста птушкi, якiя адводзяць таго, хто iдзе, ад сваiх затоеных гнёздаў»… Падняла погляд ад кнігі. Пасля прачытаных там строк шмат зразумела. Я – той чалавек, якому пара на хвіліну спыніцца.

Спыніцца, перастаць так настойліва шукаць і ад гэтага – задыхацца.

Пачаць дыхаць свабодней, хаця гурт Akute колькі разоў настойліва і паўтарае ў сваёй песні фразу, нібы папярэджанне, аб тым, што вакол нас толькі «адзін атручаны дым».

Стомленасць пачынае пакараць моцныя бакі маёй асобы, якая ўнутры ўсё яшчэ падзеленая напалам. Адзін з іх хоча яшчэ большай актыўнасці, чым раней. Другі прапануе мне ўсё ж спыніцца. І апошні бок – гэта я ў будучыні. Я дакладна адчуваю гэта. Гэта тая істота, якая павінна праглынуць ва мне ўсе мае інфантыльныя пачаткі. Тая, што павінна будзе прымусіць думаць мяне інакш. Па-даросламу, пазбавіўшыся назаўжды ад непатрэбнай неўпэўненасці ў сваіх дзеяннях ці думках і нейкіх дрэнна асэнсаваных і зразумелых комплексаў.

Але хто ж з іх дваіх зараз піша гэтыя радкі – я не ведаю.

Разважанне скончу паскрыптумам у выглядзе радкоў, напісаных чалавекам, ведаючым жыццё дакладна лепш, чым я. Яго вывад лепш адлюстроўвае тую галоўную думку, якую я імкнуся да вас данесці.

 «Пачакай, памарудзь, адпусьцi жаданьне — i ты перастанеш быць часткай, нацэленай супраць усiх, i вернуцца да цябе тыя птушкi, якiя ня ловяцца, калi iх ловiш, якiя хаваюцца, калi iх шукаеш, i ты пачуеш: у кожнай птушкi — твой голас, i ўбачыш: у кожнай птушкi — твой твар».

Алесь Разанаў

[newsby]

Уладзімір Папковіч пра Давіда Сімановіча, Анатоля Канапельку, неафіцыйныя замежныя сувязі і «Віцебскі рабочы»

літаратурнае жыццё ў Віцебску ў 70-я гады, рэдкія фотаздымкі пра наш горад і людзей Нядаўна мы публікавалі інтэрв’ю з паэтам і перакладчыкам Уладзімірам Папковічам. Тады мы размаўлялі, найперш, пра культурнае жыццё нашага города, але амаль зусім не закранулі асобу паэта Давіда Сімановіча, з якім...

Прочитать

[witchtime-world]

Чаму ў лабараторыі пры працы з канцэнтраванымі кіслотамі і шчолачамі выкарыстоўваюць пальчаткі і ахоўныя акуляры?

Відавочны адказ – каб не атрымаць хімічнага апёку.

Я вось атрымала апёк ад канцэнтраванай азотнай кіслаты (па выпадковасці, але ўсё ж). Зараз я «гордая ўладальніца» памяранцавага пальца тыдня на два :)

Чаму ж ад канцэнтраванай азотнай кіслаты атрымліваюць такі колер скуры?

Адказ: ксантапратэінавая рэакцыя (ксантос – жоўты, пратэін - бялок)

Хімія ксантапратэінавай рэакцыі:

Ксантапратэінавая рэакцыя з'яўляецца адной з якасных рэакцый на бялкі. Хаця насамрэч яна выяўляецца толькі калі бялкі маюць бензольныя групоўкі. Так, жэлацін не дае ксантапратэінавай рэакцыі.

Як напрыклад: фенілаланін, тыразін, трыптафан

Азотная кіслата, дзеючы на змешчаныя ў бялку рэшткі араматычных кіслот, ператварае іх у нітразлучэнні жоўтага колеру.

Напрыклад:

Што адбываецца пры апёку азотнай кіслатой?

Азотная кіслата аказвае раздражняльнае і прыпякальнае дзеянне на скуру. Таксама скура змяняе колер на жоўты. Так, першапачаткова скура набывае жоўты колер, а не аранжавы.

Пры асцярожным дадаванні да рэчываў, што прарэагавалі, раствору NH3, або іншай шчолачы з'яўляецца чырвона-аранжавая афарбоўка, абумоўленая ўтварэннем нітронавых кіслот.

Прыклад:

Што ж рабіць пры апёку?

Прамыць вадой на працягу 15 хвілін і накласці павязку з растворам соды. Потым можна лячыць скуру з дапамогай розных лекаў, напрыклад пантэнолам.

Літаратура (калі цікава):

Методы биохимии растительных продуктов. Петров К. П. Киев, издательское объединение «Вища школа», 1987, 224 с.

Всеволод Владимир Некрасов. Руководство к малому практикуму по органической химии. М., Издательство «Химия», 1964 г.

https://xumuk.ru/encyklopedia/2215.html

Ведерников М. И. Техника безопасности при производстве, хранении и транспортировании аммиака. М., «Химия», 1977 (Библиотека молодого рабочего по технике безопасности)

[mariyaaleknabezpasportnayabyd]

Асаблівасці творчасці Раннія вершы (цыклы «Акафіст», «Канон», 1648 г.) носяць павучальна-рэлігійны характар, напісаны ў традыцыях панегірычнай паэзіі. На пачатку творчага шляху пісаў на беларускай мове, але хутка звярнуўся да польскай, лацінскай, царкоўнаславянскай. У Прадмове да «Рыфмологиона» С. Полацкі пісаў:

...Писах в начале по языку тому, Иже свойственный бе моему дому. Таже увидев много ползу быти, Славенскому ся чистому учити. Взях грамматику прилежах читати, Бог же удобно даде ми ю знати...

Пад уплывам еўрапейскага барока С. Полацкі паступова набліжаўся да сацыяльна -філасофскіх і гістарычных праблем. Істотнае месца ў творчасці паэта займалі сатырычныя матывы, ён выкрываў кар'ерызм, прыстасавальніцтва, самазадаволенасць і іншыя заганы чалавека. У вершы «Стихи утешный к лицу единому» С. Полацкі з'едліва высмейваў самаўпэўненага Сямёна, які лічыць сябе самым разумным, моцным, багатым.

...Видете мене, как я муж отраден, Возростом велик и умом изряден? Кто ся со мною может поровнати, Разве из мертвых Голиафу встати? Ума излишком, аж негде девати, — Купи кто хочет, а я рад продати. Вся глава умом велми ся наткана, А мозгу мало, что места не стало. Временем сквозь нос разум вытекает, Да Семен умен — языком приймает.

Адна бяда ў Сямёна — «злые люди женится не дали». Герой верша абяцае «праведно служити» таму, хто паспрыяе яму ажаніцца — «хлеб дармо ести и вино добре пити».

У канцы 70-х гг. С. Полацкі склаў два зборнікі паэзіі — «Вертоград многоцветный»» (увайшлі вершы грамадска-палітычнай, маральна-філасофскай, сямейна-бытавой тэматыкі) і «Рыфмологион» (уключаны патрыятычныя творы апошніх дзесяцігоддзяў).

У маскоўскі перыяд С. Полацкі стварыў на аснове біблейскіх сюжэтаў дзве п'есы — «Комедия притчи о блудном сыне» і «Трагедия о Навуходоносоре царе, о теле злате и о триех отроцех, в пещи не сожженных».

С. Полацкі распрацоўваў новыя жанры і формы вершатворчасці, шырока выкарыстоўваў барочныя прыёмы пісьма (зрокава-графічны эфект, ускладнёныя метафары, гіперба-лы, алегорыі, сімвалы і інш.).

Источник: Беларуская літаратура. Школьныя творы. Кароткі змест і аналіз / Т. К. Грамадчанка. - Мн.: Аверсэв

https://docbaza.ru/izlog/bel/Simyaon_Polatski/01.html

Сімяон Полацкі, Самуіл Гаўрылавіч Пятроўскі-Сітняновіч, Samuel Piotrowski-Sitnianowicz (12 снежня 1629, Полацк — 25 жніўня 1680, Масква) — праваслаўны і грэка-каталіцкі дзеяч[3][4], духоўны пісьменнік. Аўтар твораў «Рыфмалагіён», «Вертаград» і інш.

https://be.wikipedia.org/…/%D0%A1%D1%96%D0%BC%D1%8F%D0%BE%D…

СЛОВА МАЙГО НАРОДУ

https://www.facebook.com/groups/668572760246675/?multi_permalinks=670191300084821&comment_id=670278883409396¬if_id=1555550442997395¬if_t=feedback_reaction_generic

[belarusianchannel]

Дэкамунізацыю пачалі ў Лідзе . І ўжо 8 лістапада ўсё у той жа Лідзе ў двары ЖКГ №2 пад плотам валяецца выкінутая літаратура пра Леніна! 🧟‍♂ (at Lida) https://www.instagram.com/p/B4o2L_unUx7/?igshid=1qlsre17rvyhy

[subzero2322]

Люди. Часть 4. Генадзь Бураўкін.

Апошнія развагі паэта, запісаныя Сяргеем Шапранам у траўні 2014 г. 

* Першае, пра што думаецца, гэта гонар за сваё пакаленне. Гонар за тое, што мы рабілі для Беларушчыны, што мы рабілі для беларускай літаратуры… Хоць ёсць адно горкае адчуванне, што я мог бы зрабіць больш і цікавей. Справа ў тым, што ўвесь час я адкладваў — трохі пазней, трохі пазней, вось пачакаем… А бачыш, як атрымліваецца ў жыцці: прыходзіць час, калі ўжо няма чаго чакаць, калі няма ўжо куды адкладваць…

* …Выбар у мяне часта быў цяжкі, і я яго рабіў, і выбар гэты часта быў, скажам так, не самы ўдалы, ну, але што зробіш? Жыццё, яно прайшло.

* Часам трэба рызыкаваць.

* [Самыя светлыя часы ў жыцці —] юнацтва, калі было каханне, калі было маладое ўніверсітэцкае гуртаванне літаратараў, бо я не помню тады сябе сумным, разгубленым…

* …Тады адносіны да старэйшых былі іншыя. І падтрымка, і ўвага старэйшых былі вельмі важныя для нас. Гэта было вельмі важна, калі сказаў слова Лынькоў, калі сказаў слова Панчанка, калі сказаў слова Брыль, калі сказаў слова Мележ, калі сказаў слова Куляшоў. Гэта як узнагарода была.

* Я стараўся падтрымліваць таленавітых людзей і, чым мог, дапамагаць ім.

* Што такое літаратура? Гэта суразмоўца з усім светам. Субяседнік, ва ўсялякім разе, з вельмі вялікай колькасцю людзей.

* Ведаю, што я паэт шчыры, я паэт, як кажуць, не бяздарны. А астатняга не ведаю.

* Самае галоўнае шкадаванне: мая работа на Дзяржтэлерадыё скрала ў мяне, як мінімум, тры зборнікі вершаў… А ў той жа час як падумаю: я ж тое-сёе зрабіў, што іншыя не зрабілі б, калі б там былі, на гэтай пасадзе…

* Былі такія неафіцыйныя прапановы: выступі, асудзі Някляева — і будуць выходзіць твае кніжкі, і будзеш, як кажуць, у пашане. Я адмовіўся, таму што для мяне сяброўства, тым больш сяброўства з выдатным паэтам Някляевым, даражэй.

* [Я] веруючы. Этапамі — усвядомлена, этапамі несвядома, але ўсё жыццё. Я верую, што ёсць Бог, Вышэйшая сіла, Вышэйшая справядлівасць. А тое, што я не ўцаркоўлены, не хаджу ў царкву — ну, гэта вось такая форма маёй штодзённай веры ў Бога.

* Я ўсё болей разумею месца мовы ў жыцці народа і ў маім асабістым жыцці. Я ўсё болей разумею значэнне мовы для яднання народа. Канешне, я думаю пра мову і магу пацвердзіць у канцы свайго жыцця: калі не будзе мовы, дык не будзе беларускай нацыі, не будзе беларускага народа.

* Я мару, імкнуся да беларускай Беларусі. Хачу, каб [яна] была. Але вера гэтая слабая.

* Тое, што [я павінен быў нарадзіцца] у гэтай краіне, гэта бясспрэчна. Іншай краіны ў мяне няма. А ў той час ці не — божа мой, каб я ведаў, што нас чакае далей, ��к усё будзе… А так, буду спадзявацца, што не ў самы горшы час.

* Да тых, хто застанецца, у мяне адна вялікая просьба: берагчы Беларусь, прадаўжаць тое, што зрабілі і не дарабілі яе сыны лепшыя. І спадзявацца, што ўсе мы — і тыя, што былі, і тыя, што будуць, і тыя, што ёсць, — усе мы вечныя. Вечныя ў нашай мове, вечныя ў нашай гісторыі, вечныя ў беларускай зямлі, у беларускім слове. 

Калі я прыйшоў на Дзяржтэлерадыё, у мяне была асабістая задача— зрабіць беларускае тэлебачанне нацыянальным.

Я адчуваў падтрымку Машэрава. А вось цяперашнія кіраўнікі тэлебачання беларускую мову дабіваюць. Той жа спартовы каментатар Навіцкі, якога я браў на працу, можа хораша весці рэпартажы па-беларуску. Але не робіць гэтага. Значыць, яму сказалі, што гэта не трэба.

Калі народ не зразумее, што такое мова, то хай рыхтуецца да таго, што спярша яго будуць абсмейваць, потым ім будуць пагарджаць, а пасля ён проста знікне.

Я не дужа разумею людзей, якія то з вялікім жаданнем прасіліся ў партыю, выкарыстоўвалі яе асаблівае становішча ў грамадстве, то потым пачыналі яе ўсяляк бэсціць і паліць партбілеты. Я проста «страціў сувязі з партыяй» — была некалі такая фармулёўка. Хоць да мяне прыходзілі ўжо новыя камуністы, запрашалі мяне ў партыю, калі я адмовіўся, папракалі, што я «здрадзіў партыі». Але я адказваў, штогэта партыя здрадзіла мне, бо тыя ідэалы, дзеля якіх я туды некалі ішоў, на практыцы не пацвярджаліся.

Дастаткова доўга я папрацаваў каля высокіх чыноўнікаў і скажу, што разумнаму кіраўніку халуі не падабаюцца, а яршыстыя людзі падабаюцца, яны хочуць перацягнуць іх на свой бок.

У мяне была адна сустрэча з Лукашэнкам у складзе групы творчай інтэлігенцыі. І я адкрыта выказаў сваю думку адносна сітуацыі з нашай нацыянальнай культурай.

Больш за 6—7 гадоў на адным месцы кіраўнік не павінен затрымлівацца. Па-першае, ён стамляецца. Ён ужо не можа выпрацоўваць новыя яркія ідэі. Па-другое — прыходзіць бюракратычны вопыт. Калі напачатку працы я не ўмеў ад таго-сяго адмовіцца, то напрыканцы, калі нешта не хацеў рабіць, ведаў, як гэтага дасягнуць. А гэта, калі казаць адкрытым тэкстам, застой.

Адказнасць перад прафесіяй і перад часам — роўная. Можна гаварыць пра нейкія дэталі — у адных была ініцыятыва, а іншыя выконвалі загад. Але маральная адказнасць аднолькавая. На Нюрнбергскім прац��се многія злачынцы казалі: «Мы выконвалі загад, мы ні ў чым не вінаватыя!» Дык вось, кожны, і ў тым ліку журналіст, павінен разумець, які загад ён выконвае. У войску і то ёсць правіла супрацьзаконны загад не выконваць.

Для мяне галоўнае вызначэнне — інтарэсы Беларусі. 

http://nn.by/?c=ar&i=129292

[love-famouscollectortyphoon-blog]

Немного о себе -белорусский памятник в свитере “летучая мышь” на этом сайте

Сташка Гринич ( Людмила Леонидовна Бородейко )Статья написана 28 августа 2016 г. 18:20

Размещена в

авторской колонке slovar06

Людмила Леонидовна Бородейко, урождённая — Ковалёнок, псевдоним — Сташка Гринич.

Родилась: 28 августа 1963 г. в д. Юрковщина Лепельского р-на Витебской обл.

Училась в: СШ №3 г. Лепеля

Изучала: Литературная работа в газетах и журналах в Белорусский государственный университет

Спецкор в:  Областная газета "Витебские вести"

Писатель в:  Саюз беларускіх пісьменнікаў

Один год работала на Лепельском ТВ

          Книжные издания:

1.     Грынiч, С.

   Белая дама з Лепеля ; Сем дзён на Кюуе ; Тост за Саргасава мора ; Проста атэiст : апавяданнi / Сташка Грынiч // Маладосць. — 2006. — N 9. — С. 45-60.

2. Грыніч, С.

Васілёў камень : [паэма] / Сташка Грыніч; [прадмова У. Цвяткова]. — Мінск : Вараксін А. М., 2007. — 22, [1] с.

  200 экз.

ISBN 978-985-6822-01-1

3. Грыніч, Сташка

  Разгар ліпацвету: Вершы / Сташка Грыніч. — Мн.: Бел. кнігазбор, 2003. — 211 с.  2003

2000 экз.

ISBN 985-6730-18-X: Б.ц.

4. Павуцінавы рукапіс : Вершы / Людміла Барадзейка, Вера Бародзіч, Святлана Якубоўская. — Полацк : Палігр. прадпрыемства "Спадчына Скарыны", 1995. — 79 с.

  1000 экз.

ISBN : Б.ц.

http://portal.nlb.by/portal/page/portal/index/resources/expandedsearch

5.     Люстэрка сусвету: беларуская фантастыка: [зборнік / укладальнікі: Г. Р. Ануфрыеў, У. М. Цвяткоў. — Мінск: Мастацкая літаратура, 2007. — 318, [1] с. – (Млечны шлях).  2007

Сташка Грынiч. Белая Дама з Лепеля (рассказ) с. 132-136

Сташка Грынiч. Сем дзён па Кюўе (рассказ) с. 136-141

Сташка Грынiч. Тост за Саргасава мора (рассказ)

Сташка Грынiч. Проста Атэiст (рассказ) с. 147-149

https://fantlab.ru/edition51010

6.   альманах Порог — АК (Кировоград)

Выпуск 21 (март) 2016 г. – 160 с. Тираж не указан

Реал-нереал

Сташка Гринич (Беларусь, г. Лепель). Великанша: [Рассказ] – с.5-7

http://archivsf.narod.ru/2008/porog_ak/index.htm

7.  Відовішча і хлеба. Хлеба і відовішчаў…”; “У лініях лёсу прароцтвы Сібілы…”; “На белым полі белая сяўба…”; “Ад свечак сасны загараецца восень…”; “А на прыпынку між будзённым і святым…”; “Калі горад жывы раніцой камянее…”; “Растаю сняжком сакавіцкім…”; “Можна плюнуць у твар зямлі…”: [Вершы] //   часопіс      Першацьвет  № 1 (кастрычнік) 1992 г. , с.32 – 35.

8.  Запалі імгненне... :  Паэтычны альманах. —  Полацк :  Полацк. друк. імя Ф.Скарыны,  1991. —  87 с.

Вершы членаў літаратурнага аб'яднання г. Лепеля: Л.Барадзейка, В.Бародзіч, В.Буланда, Р.Гольдина, А.Макаров, С.Плиско, С.Свиркович, В.Седин, Л.Тухто, В.Халадзілін, А.Штейнгарт, С.Якубоўская, Г.Островский

******

2 Барадзейка, Л. 3344 — столькi спецыялiстаў выпусцiў Лепельскi ГМТ за чвэрць стагоддзя :  [Пра гiдрамелiярац. тэхнiкум] //  Лепел.край. —  1999. —  21 мая. —  С.1-2 показать запись включить в список

3 Барадзейка, Л. I тчэ ўмелая рука... //  Лепел. край. —  1997. —  8 крас. показать запись включить в список

4 Барадзейка, Л. I ў глыбiнцы працуюць прафесiяналы //  Вiцеб. рабочы. —  1998. —  16 кастр. показать запись включить в список

5 Барадзейка, Л. I ў клубе не абысцiся без працавiтых рук //  Лепел. край. —  1997. —  18 кастр. показать запись включить в список

6 Барадзейка, Л. Аб вынiках работы культурнай сферы //  Лепел. край. —  2000. —  31 сак. —  С. 2 показать запись включить в список

7 Барадзейка, Л. Аб вынiках работы культурнай сферы //  Лепел. край. —  2000. —  31 сак. показать запись включить в список

8 Барадзейка, Л. Аленіна спадчына :  [Алена Пракаповіч — музыкант з Домжарыц:Лепел. р-н] //  Лепельскі край. —  2002. —  5 лют. —  с.2 показать запись включить в список

9 Барадзейка, Л. Алімпійскі дзень у "Расіцы" :  [Спарт. мерапрыемства у СШ № 4 : Лепель] //  Лепельскі край. —  2002. —  25 чэрв. —  С.2 показать запись включить в список

10 Барадзейка, Л. А раней яна была будаўнiком //  Лепел. край. —  2000. —  28 студз. показать запись включить в список

11 Барадзейка, Л. Архіў — гэта надзейна :  [Аб стане і мерах па паляпшэнню ведамаснага захоўвання дакументаў у арганізацыі г. Лепеля] //  Лепельскі край. —  2002. —  15 мая. —  С.1 показать запись включить в список

12 Барадзейка, Л. Баброўскі СДК працуе творча //  Лепел. край. —  2001.--29 мая. показать запись включить в список

13 Барадзейка, Л. Бальзамiнаў хутка жэнiцца ў пятнаццаты раз //  Лепел. край. —  2000. —  24 сак. показать запись включить в список

14 Барадзейка, Л. Беларусь у Земплене прадстаўлялi лепяльчане :  [ З раен. Дома раместваў, нар. клуба "Скарбонка"] //  Вiцеб. рабочы. —  1997. —  16 верас. —  С. 3 показать запись включить в список

15 Барадзейка, Л. Беларусь у Земплене прадстаўлялi лепяльчане //  Вiцеб. рабочы. —  1997. —  16 верас. показать запись включить в список

16 Барадзейка, Л. Быць ганчарам на Лепельшчыне! //  Лепел. край. —  1996. —  15 кастр. показать запись включить в список

17 Барадзейка, Л. "Гэта наша з табой зямля" :  [Аб выставе ��уртка ДПМ ппы Домжарыц. бiблiятэцы Лепел. р-на] //  Лепел. край. —  2000. —  12 снеж. —  с. 2 показать запись включить в список

18 Барадзейка, Л. Дарогу адолее той, хто ідзе... :  [Пра дырэктара кінавідэапрадпрыемства Віктара Радзько : Лепел. р-н] //  Лепельскі край. —  2002. —  7 мая. —  С.3 показать запись включить в список

19 Барадзейка, Л. Дзiцячы сад, папулярны ў прадпрымальнiкаў :  [Лепел.дзiцячы сад N6] //  Лепел. край. —  2000. —  22 верас. —  С. 2 показать запись включить в список

20 Барадзейка, Л. Дзявочая краса -- русая каса //  Лепел. край. —  1997. —  22 крас.

№ Название

21 Барадзейка, Л. "Долю сваю і на кані не аб'едзеш..." :  [Пра самадзейную вакальную групу з в. Баброва] //  Лепельскі край. —  2002. —  16 ліп. —  С.3 показать запись включить в список

22 Барадзейка, Л. Дом на гары :  [Свята аднаго падворья:сям'і Саланенкаў з в.Валасовічы Лепел. р-на] //  Лепельскі край. —  2001. —  7 жн. —  с.2 показать запись включить в список

23 Барадзейка, Л. "Ежа духоўная" не па карману :  [пакупникам у магазіне "Кнігі": Лепель] //  Лепельскі край. —  2002. —  21 мая. —  С.3 показать запись включить в список

24 Барадзейка, Л. Ен пiсаў краявiды Лепельшчыны :  [Пра маст.-самародка Васiля Сцяпанавiча Жарнасека] //  Лепел. край. —  2000. —  18 крас. —  С. 2 показать запись включить в список

25 Барадзейка, Л. Зiмовыя унiверсiтэты Панiзоўца :  [Аб самадзейн. мастаку Уладзiмiры Iгнатавiчы Панiзоўцу] //  Лепел. край. —  2001. —  5 студз. —  С.3 показать запись включить в список

26 Барадзейка, Л. Залаты юбiлей святкуюць бiблiятэкi :  [Сельскiя б-кi Горская i Велеўшчынская. Лепел. р-н] //  Лепел. край. —  1999. —  14 снеж. —  С.2 показать запись включить в список

27 Барадзейка, Л. Залаты юбiлей святкуюць бiблiятэкi //  Лепел. край. —  1999. —  14 снеж. показать запись включить в список

28 Барадзейка, Л. Знакамiтая ткачыха :  [Пра ткачыху Н.Петухову з Лепел. Дома рамёстваў] //  Лепел. край. —  2000. —  5 снеж. —  с. 3 показать запись включить в список

29 Барадзейка, Л. Клуб, дзе заўсёды вiруе маладосць :  [Пра клуб "Ветэран" пры Лепел. РДК] //  Лепел. край. —  2000. —  5 снеж показать запись включить в список

30 Барадзейка, Л. Клуб "Ветэран" дзесяць гадоў у страi :  [Створаны пры Лепел.Доме культуры] //  Лепел. край. —  1998. —  17 лiстап. —  С. 2 показать запись включить в список

31 Барадзейка, Л. Клуб "Ветэран" дзесяць гадоў у страi //  Лепел. край. —  1998. —  17 лiстап. показать запись включить в список

32 Барадзейка, Л. Клуб "Дзiва" здзiвiў асаблiва //  Лепел. край. —  2000.--19 снеж. показать запись включить в список

33 Барадзейка, Л. Клуб "Дзiва" здзiвiўся асаблiва :  [У Лепел. раён. цэнтрал. бiблiятэцы працуе клуб "Дзiва"] //  Лепел. край. —  2000. —  19 снеж. —  с. 2 показать запись включить в список

34 Барадзейка, Л. "Крок у неба" :  [Удзел тэатра — студыі "Трыяда" (г. Лепель) у фестывалі дзіцячых аматарскіх тэатраў] //  Лепельскі край. —  2002. —  19 крас. —  С.2 показать запись включить в список

35 Барадзейка, Л. Крок у самае неба //  Лепел. край. —  1998. —  9 кастр. показать запись включить в список

36 Барадзейка, Л. "Лiлея", якая цвiце круглы год //  Лепел. край. —  1998. —  2 кастр. показать запись включить в список

37 Барадзейка, Л. Мастак піша сэрцам :  [Уладзімір Іванавіч Пракапцоў з Лепеля] //  Лепельскі край. —  2002. —  5 сак. —  с.3 показать запись включить в список

38 Барадзейка, Л. Падпалкоўнік міліцыі :  [Алена Анатольеўна Атрахімовіч:г. Лепель] //  Лепельскі край. —  2002. —  12 крас. —  С.2 показать запись включить в список

39 Барадзейка, Л. Перадавыя напрамкi развiцця адукацыi раёна //  Лепел. край. —  2000. —  12 вер. —  С.2 показать запись включить в список

40 Барадзейка, Л. Прыз — статуэтка Ефрасінні Полацкай :  [уручаны Лепел. Дому рамёстваў на 3 Міжнар. конкурсе нац. касцюма] //  Лепельскі край. —  2002. —  15 мая. —  С.2

47 Барадзейка, Л. "Святлана" -- гэта святло душы //  Лепел. край. —  . —  2000.-- 28 лiстап. показать запись включить в список

48 Барадзейка, Л. "Святлана" — гэта святло душы :  [Пра эстрадную студыю "Святлана" пры Лепел. РДК] //  Лепел. край. —  2000. —  28 лiстап. —  с. 2 показать запись включить в список

49 Барадзейка, Л. Сёння ў нашай хаце свята //  Лепел. край. —  1999. —  15 студз. показать запись включить в список

50 Барадзейка, Л. Спецыялiсты раёна ўзялi на ўзбраенне навуку //  Лепел. край. —  1998. —  24 лiстап. показать запись включить в список

51 Барадзейка, Л. Сюрпрыз ад Мельпамены :  [Тэатр-студыя "Сюрпрыз" Лепел. дзiцячай шк. мастацтваў] //  Лепел. край. —  2000. —  8 жн. —  С. 4 показать запись включить в список

52 Барадзейка, Л. Сюрпрыз ад Мельпамены //  Лепел. край. —  2000. —  8 жн. показать запись включить в список

53 Барадзейка, Л. Сям'я пад назвай "Сонейка" :  [Выхаванне ў дзіцячым садку №1 г. Лепеля] //  Лепельскі край. —  2002. —  19 сак. —  С.3 показать запись включить в список

54 Барадзейка, Л. Традыцыi i навацыi ў рабоце бiблiятэк :  [Пра работу бiблiятэчнай сiстэмы Лепельскага р-на] //  Лепельскi край. —  2000. —  14 лiстап. —  с.2 показать запись включить в список

55 Барадзейка, Л. Традыцыi i навацыi ў рабоце бiблiятэк //  Лепел. край. —  2000.--14 лiстап. показать запись включить в список

56 Барадзейка, Л. Увагу — рабочай моладзі :  [БПСМ: Лепел. р-н] //  Лепел. край. —  2002. —  1 лют. —  С.2 показать запись включить в список

57 Барадзейка, Л. "У Ганначкі" :  [Сталоўка ў Бароўскай СШ] //  Лепельскі край. —  2002. —  9 крас. —  С.2 показать запись включить в список

58 Барадзейка, Л. У гасцях ва ўшацкай "Музы" :  [Літаратурна-музычны клуб "Выток", Лепель. р-на сустрэўся з супрацоўнікамі Ушац. ДК] //  Патрыёт (Ушачы). —  2001. —  11 крас. —  С.4 показать запись включить в список

59 Барадзейка, Л. У згодзе з сумленнем :  [Пра Н.Ф.Рукалянскую з Лепельшчыны, пенсiянерка, пiша вершы ] //  Лепел.край. —  1998. —  11 снеж. —  С.2 показать запись включить в список

60 Барадзейка, Л. У Леплi злеплен... //  Вiцеб. рабочы. —  1996. —  1 лiстап.

61 Барадзейка, Л. У прытулку — не нашы дзецi ? :  [Пра Лепел. гар. прытулак для сiрот i пакiнутых бацькамi дзяцей] //  Лепел. край. —  1999. —  10 снеж. —  С. 2 показать запись включить в список

62 Барадзейка, Л. Установа,якая дае пуцёўку ў жыццё1 :  [Лепельскаму прафесіяльнаму ліцэю — 25 гадоў] //  Лепел.край. —  2001. —  5 чэрв. —  с.1 показать запись включить в список

63 Барадзейка, Л. У чаканнi балю //  Лепел. край. —  1997. —  28 студз. показать запись включить в список

64 Барадзейка, Л. У чым сакрэт поспеху :  [работа ўстаноў культуры Лепел. р-на] //  Лепельскі край. —  2002. —  12 сак. —  с.1 показать запись включить в список

65 Барадзейка, Л. У школьнай бiблiятэцы //  Лепел. край. —  1997. —  25 лют. показать запись включить в список

66 Барадзейка, Л. Фізічная загартоўка :  [ў Бароўскай СШ] //  Лепельскі край. —  2002. —  30 крас. —  С.2 показать запись включить в список

67 Барадзейка, Л. Чалавек, які стаіць ля вытокаў зараджэння жыцця :  [Пра Сяргея Мікалаевіча Занько — заг. кафедры акушэрства і гінекалогіі Віцеб. дзярж. мед. ун-та, ураджэнца г.Лепеля] //  Лепель. край. —  2001. —  27 лют. —  С.2 показать запись включить в список

68 Барадзейка, Л. Чароўны клубочак :  [Выстава калекцыі лялек у СШ №1 г. Лепеля] //  Лепельскі край. —  2002. —  15 мая. —  С.2 показать запись включить в список

69 Барадзейка, Л. "Чудзiкi" выклiкалi захапленне //  Лепел. край. —  1998. —  27 сак. показать запись включить в список

70 Барадзейка, Л. Чэкіст: не Зорге — Коцараў :  [Пра Івана Нікіфаравіча Коцарава з Лепеля] //  Лепел. край. —  2001. —  23 сак. —  С. 2 показать запись включить в список

71 Барадзейка, Л. Шанц на ўзаемапаразуменне :  [Клуб для цяжкіх падлеткаў Бароўскай СШ Лепел. р-на] //  Лепельскі край. —  2002. —  23 крас. —  С.3 показать запись включить в список

72 Барадзейка, Л. Школа пераходзiць на 12-гадовае навучанне :  [ Са жнiвен. нарады настаўнiкаў ] //  Лепел. край. —  1998. —  8 верас. —  С. 2 показать запись включить в список

73 Барадзейка, Л. Шлягер на Грыгаравiцкай паляне //  Лепел. край. —  1999. —  9 лiп. показать запись включить в список

74 Барадзейка, Л. Як птушка Фенiкс... :  [Пра в.Слабодка Лепел.р-на] //  Лепел.край. —  1999. —  29 чэрв. —  С.2 показать запись включить в список

75 Барадзейка, Людміла. "Крок у неба" //  Лепел. край. —  2002.--19 крас. показать запись включить в список

76 Барадзейка, Людміла. Прыз -- статуэтка Еўфрасінні Полацкай //  Лепел. край. —  2002.--15 мая. показать запись включить в список

77 Барадзейка, Людміла. У чым сакрэт поспеху? //  Лепел. край. —  2002.--12 сак. показать запись включить в список

80 Бароха, Т. Свята тых, хто робiць святы //  Лепел. край. —  2000. —  6 кастр. Гутарыла Л. Барадзейка Гутарка з загадчыцай аддзела культуры гарвыканкама пра работнiкаў культуры Лепельшчыны.

81 Бароха, Т. Цяпер свята ёсць i ў нас //  Лепел. край. —  1999. —  8 кастр. Гутарыла Л.Барадзейка  Гутарка з загадчыцай аддзела культуры гарвыканкама пра культурнае жыццё i лепшых работнiкаў культуры Лепельшчыны.

82 Бухаркiн, А. "Мне ў горадзе цесна..." //  Лепел. край. —  1998. —  22 верас. Гутарыла Л.Барадзейка  Гутарка з самадзейным мастаком з Лепельшчыны пра яго творчы шлях.

83 Закрэўская, В. "Традыцыi продкаў знаходзяць месца ў сучаснасцi" //  Лепел. край. —  1997. —  25 сак. Гутарыла Л.Барадзейка   Гутарка з загадчыцай аддзела культуры Лепельскага гарвыканкама аб развiццi традыцыйнай культуры на Лепельшчыне

84 Запалі імгненне... :  Паэтычны альманах. —  Полацк :  Полацк. друк. імя Ф.Скарыны,  1991-. —  1991. —  87 с. ББК  84(4Беи)6-5

Вершы членаў літаратурнага аб'яднання г. Лепеля Л.Барадзейка, В.Бародзіч, В.Буланда, Р.Гольдина, А.Макаров, С.Плиско, С.Свиркович, В.Седин, Л.Тухто, В.Халадзілін, А.Штейнгарт, С.Якубоўская, Г.Островский

86 Неруш :  [Літ. старонка. У зм.: А.Мялешка, Н.Данішэўская, Л.Барадзейка, К.Карнялюк: Ушачы] //  Патрыёт (Ушачы). —  2001. —  26 верас. —  С.4 показать запись включить в список

87 Пунсовыя зарніцы :  [Літ. старонка. У зм.: Мароз І., Журавский А., Барадзейка Л., Шаўчэнка У., Бандурович В., Седзін У., Якубоўская С.: Лепел. р-н] //  Лепел. край. —  2002. —  25 студз. —  С.2 показать запись включить в список

88 Салтук, А. Няхай адбываецца ранак :  [пра новую кнігу паэткі з Лепельшчыны Людмілы Барадзейкі (літ. псеўданім Сташка Грыніч) — зб. "Разгар ліпацвету"] //  Вiцебскі рабочы. —  2005. —  13 снеж. —  С. 4. показать запись включить в список

89 Салтук, А. У добры шлях! :  [пра паэтку Людмілу Леанідаўну Барадзейку : в. Юркоўшчына Лепел. р-на] //  Вiцебскі рабочы. —  2005. —  1 снеж. —  С. 5.

1 Бородейко, Л. "Грымзолі" Польшу покорили //  Нар. слова (Віцебск). —  2002.--28 верас. Об успешном выступлении народного ансамбля шуточной песни "Грымзолі" из Лепеля на Х Международном фестивале песни, танца и фольклора в г. Седлице (Польша).

2 Бородейко, Л. Чем питаешься, школьник? :  [Лепель] //  Нар. слова. —  2002. —  21 лістап. —  С. 8

3.     Бородейко, Л. Народному художнику — благодарные лепельчане :  [О Василии Степановиче Жерносеке: Лепель] //  Нар. слова. —  2002. —  2 ліст. —  С.6

1 Грыніч, С. Вершы :  [г. Лепель] //  ЛіМ. —  2002. —  12 ліп. —  С. 6

2 Грыніч, С. Шахеразада. — Дойлід. — Вузлы на памяць: Вершы //  Нар. слова. —  2002. —  2 ліп. —  С. 5

http://vlib.by/alis/StartEK/index.php

******

http://lit-bel.org/by/news/4136.html

Паэтка Сташка Грыніч прысвяціла верш Анатолю Вярцінскаму, каторы калісці стаў для яе першым рэдактарам. У гэты вечар прагучала яшчэ многа цудоўных беларускіх песен, у тым ліку ���Было ў салдата два полі” на верш Анатоля Вярцінскага.

http://budzma.by/budzma/u-lyepyeli-adbylasya-tvorchaya-sustrecha-z-anatolyem-vyarcinskim-i-taccyanay-matafonavay.html

"Лепельская фантастка"

20.02.2012

Лепельская пісьменніца Сташка Грыніч (Людміла Барадзейка) трапіла ў дваццатку прызёраў рэспубліканскага конкурсу “Жанчына ў сучасным грамадстве-2011” за паэму “Дапаможнік для дзяўчатак і жанок”. У першым зборніку беларускай фантастыкі, складальнікам якога стаў супрацоўнік газеты “7 дней” Генадзь Ануфрыеў.

былі змешчаны апавяданні Сташкі Грыніч “Белая дама” і “Сем дзён Кюўе”...

газета "Лепельскі край"  

Тоны малака

Пятница, 17.02.2012 08:45. Рубрика: Пульс Лепельщины  http://www.lepel-kraj.by/?p=1739

http://www.lepel.vitebsk-region.gov.by/ru/1370569907/view/lepelskaja-fantastka-9749/

Я, Бородейко Людмила Леонидовна, мой литературный псевдоним — Сташка Гринич, являюсь членом Союза белорусских писателей. Издано восемь книг, из них — четыре авторских, остальные — сборники, две книги готовы к печати. Мои фантастические рассказы вошли в первый сборник серии белорусской фантастики "Млечный путь!" — "Зеркало Вселенной". Учусь в Московской литературной академии на фантастическом факультете. Сейчас работаю над произведением в жанре фэнтази "Разноцветный город", первую его книгу читайте уже сейчас, жду отзывов! Начала писать реалистическую повесть "меня зовут Илмари", построенную на реальных событиях. А еще вашему вниманию, уважаемые читатели, предоставляется — "Стервалогия по-другому" — интригую ужасной историей, происшедшей с этой книгой! По жанру это — стихи в прозе. А гриф "Абсолютно секретно! Мужчинам не читать!" — предостережение для мужчин. Много будете знать — скоро состаритесь!

http://samlib.ru/g/grinich_s_p/

https://www.proza.ru/avtor/stanislawa

http://fan.lib.ru/b/borodejko_l_l/

Я, Сташка Гринич, член Союза белорусских писателей, не так давно инвалид второй группы (с 2007 года ). На Самидате начинала, как Сташка Гринич Просто. Я родом из захолустного белорусского городка Лепель, название которого переводится как "город желтых кувшинок." Может, поэтому — человек солнечный! Некоторые всерьёз уверяют, что несчастливые люди, читая мои стихи,понимают, что зря они так о себе думали, потому что после моих стихов на душе становится светлее...

http://samlib.ru/g/grinich_s_p/about.shtml

http://fan.lib.ru/b/borodejko_l_l/text_0600.shtml

http://tululu.org/u/stashka.grinich/

Я начала писать стихи во втором классе, посылала их в "Піянер Беларусі" , еще в «Зорьку». Позже начала писать рассказы, и мне захотелось писать фантастику. При этом всегда училась. Искала не только интересные факты для произведений, чтобы придумать «сказку для взрослых», но и изучала то, что пишут о творчестве другие авторы. Может, талант — это еще и желание писать, которое просыпается в человеке и заставляет его в фантастике , например, искать «новую идею», в стихах старатся услышать музыку ритма и звуковую оригинальность в рифмах и размерах, которую дают обыкновенные слоги. А в других видах творчества открыть то, что созвучно сердцу и душе.

http://lit-bel.org/by/friends/b/155.html

http://fan.lib.ru/b/borodejko_l_l/text_0560.shtml

******

http://pdf.vlib.by/BS-2011/Saltuk.pdf

554. Салтук, А. Няхай адбываецца ранак / А. Салтук // Вiцебскі

рабочы. — 2005. — 13 снеж. — С. 4.

Пра новую кнігу "Разгар ліпацвету" паэтэсы з Лепельшчыны Л. Барадзейкі (літ. псеўданім Сташка Грыніч).

*****

часопіс "Маладосць" №9/2006 біяграфічная даведка

*****

https://fantlab.ru/edition51010

Станicлаў Саладоўнiкаў. Это моя планета. Но я родом не отсюда... (статья) с.6,7:

"Часто поэты тоньше чувствуют эпоху, чем пророки....Учёные в рассказе С. Гринич "Белая Дама из Лепеля" с помощью компьютера воссоздают-моделируют женский образ, Белую Даму. Они начитались Я. Барщевского и В. Короткевича и начали "играть"...Только игра эта порождает вдруг разумное существо, страдающее и ощущающее некий трагизм своего бытия... Вообще возникает новый вид конфликта и трагедии: столкновение реальной жизни и виртуальной реальности (далее по списку: клоны, роботы, персонажи компьютерной "верстки")... А как же разум, душа?  И руководитель эксперимента замечает: "Душа...дело десятое".

Технологическая цивилизация увлечена "тварностью", реальностью, а душа... Что есть душа? Сгусток лептонов? Вот от этого холодного, но агрессивного техницизма и уходят поэты в фэнтези, в сказку. миф.

...В поэтике научной фантастики есть закон, согласно которому ни одна поднимаемая проблема не может быть решена окончательно. К решению могут подключаться и другие писатели. Так, по существу, сделала С. Гринич в "Белай Даме з Лепеля". Тема виртуальной жизни сразу заинтересовала художников. Материализуются персонажи у Д. Пристли в романе "Дженни Вильерс. Роман о театре". С. Лем тревожно рассматривал возможности создания фантоматических миров, которые сами себя считали бы мирами абсолютно реальными. И профессора Коркорана мучает мысль: а может, и он сам, и его мир тоже создание некоего разумного существа. С. Лем писал об этом ещё в 60-е годы прошлого века, а ведь сейчас компьютеры действительно способны, при участии человека разумеется, создать виртуальное изображения, практически неотличимое от реального... А если будет сделан следующий шаг?.."

*****

Прадмова У. Цвяткова да  кнігі С. Грыніч . Васілёў камень : [паэма] / Сташка Грыніч; . — Мінск : Вараксін А. М., 2007

*****

Вёска Юркоўшчына.

Тут нарадзілася 28.8.1963 Людміла Барадзейка, паэтэса. Скончыла факультэт журналістыкі Белдзяржуніверсітэта. Вершы друкавала ў перыядычных выданнях, калектыўных зборніках. У 2003 выдала зборнік вершаў «Разгар ліпацвету». З 1990 працуе ў раённай газеце «Лепельскі край».

http://www.maladost.lim.by/vicebskaya-voblasc

*****

СВЯТА Ў ГОНАР ВАСІЛЯ БЫКАВА (2006)

18-га чэрвеня, у нядзелю, у Віцебску ў парку імя Савецкай Арміі "Мазурына" адбылася прадстаўнічая імпрэза з нагоды Дня нараджэння вялікага Пісьменніка і Чалавека Васіля Быкава. Свята падрыхтавала і правяла Віцебская абласная Рада грамадскай арганізацыі "Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны" пры падтрымцы іншых грамадскіх арганізацый, а таксама гарадскога ўпраўлення культуры. Мерапрыемства было ўзгоднена з Віцебскім гарвыканкамам.

Актыўны ўдзел у свяце прынялі і пісьменнікі Віцебшчыны. Мастакоў слова Прыдзвіння прадставіў грамадскасці старшыня абласной арганізацыі Саюза беларускіх пісьменнікаў Франц Сіўко. Літаратары Лера Сом, ��рына Жарнасек, Яўгенія Мальчэўская, Давід Сімановіч, Міхась Мірановіч, Вінцэсь Мудроў, Алена Гінько, Людміла Барадзейка аб'ядналі свае выбраныя творы ў своеасаблівы "Вянок Быкаву". Якраз у час выступу віцебскіх майстроў слова Алесь Пашкевіч урачыста ўручыў білет сябра СБП паэтцы Людміле Сіманёнак, якая нядаўна папоўніла шэрагі гэтай найстарэйшай у Беларусі пісьменніцкай арганізацыі.

http://pawet.net/ns/2006/27/%E2%84%96_27_(763).html

*****

"Улла, улла", — тихими голосами завыли марсиане,  окружив  огонь. Толстой А.Н. "Аэлита"

Ле́пель (белор. Лепель) — город на севере Белоруссии, административный центр Лепельского района Витебской области. Расположен на юго-восточном берегу Лепельского озера в 155 км от Минска и 110 км от Витебска. Через город протекают реки Улла и Эсса.

Сташка Речиц — персонаж  "Чёрного замка Ольшанского"  В. Короткевича  http://litru.ru/book/?p=49102&page=145

Белая Дама — персонаж  "Шляхтича Завальни" Яна Барщевского  (Повесть шестая. Плачка)

http://www.e-reading.club/chapter.php/145037/41/Barshchevskiii_-_Shlyahtich_Zaval%27nya%2C_ili_Belarus%27_v_fantastichnyh_povestvovaniyah.html

Белая дама и Черный монах

Гольшанский замок, резиденция подканцлера Великого княжества Литовского Павла Стефана Сапеги,  первая половина XVII века (Ошмянский район Гродненской области).

фото

По комнатам замка до сих пор бродят Белая дама с Черным монахом, а в францисканском монастыре мучается душа заживо погребенн��й девушки.

По легенде, Сапега поставил перед строителями задачу: построить монастырь в короткие сроки, пообещал и премиальные, если каменщики управятся вовремя. Строители торопились, но как назло одна из стен неожиданно обрушилась. Рабочие восстановили постройку, однако стена рухнула вновь. Когда Сапега пригрозил, что оставит строителей без оплаты, они, поразмыслив, решили, что тут не обойтись без потусторонних сил: чтобы монастырь не разрушался, нужна жертва, и будет ею та из жен строителей, которая первой принесет мужу обед. Первой пришла юная жена самого молодого каменщика. Ее и замуровали живой в монастырской стене. С тех пор и блуждает по монастырю неприкаянная душа несчастной женщины.

Все это могло остаться лишь легендой, пока в 1995 году в монастыре не решили провести реставрацию. Под одной из стен был обнаружен скелет, принадлежавший девушке. Причем его расположение говорило о насильственной смерти. Директор музея попросила двух местных рабочих закопать кости на кладбище. Со временем собирались отпеть мученицу по христианскому обычаю и установить крест. Но завершить благое дело не удалось – один за другим рабочие умерли при странных обстоятельствах, и место захоронения костей найти не удалось.

А дальше началась полная мистика. Стена, под которой нашли скелет, дала сильнейшую трещину. Реставраторы даже боялись, что здание не устоит, но монастырь удалось спасти. Теперь в его галереях нередко можно услышать чьи-то бегущие шаги и тяжелые вздохи.

Неподалеку от монастыря находятся развалины самого Гольшанского замка. В одной из сохранившихся башен обитает еще одно знаменитое привидение – Черный монах. В легенде, которую описал Владимир Короткевич в своем романе "Черный замок Ольшанский", рассказывалось, что когда-то давно безродный молодой парень Гремислав Валюжинич полюбил знатную красавицу-княжну Ганну-Гордиславу Гольшанскую. Девушка ответила взаимностью. Чтобы встречаться со своей возлюбленной, Гремислав переодевался в монаха. Когда же об их тайных встречах узнал муж княжны,  он убил обоих. С тех пор нет покоя Черному монаху (так прозвали его местные жители) и его Белой Даме. Они то и дело появляются в нишах башни и наводят смертный ужас на случайных прохожих. Говорят, когда из стены появляется смутная тень Белой Дамы происходит искривление пространства: теряется чувство гравитации, утрачивается представление о верхе и низе, невозможно убежать, отыскать дверь или хотя бы выключатель.

Читать полностью:  http://lady.tut.by/news/inspiration/295208.html

http://www.ufo-com.net/publications/art-6797-golsanskoe-prividenie-razbor-po-kostochkam.html

http://www.movananova.by/medyateka/alyaksej-karpyuk-belaya-dama-zaxaryya-margaryta.html

http://lenarudenko.livejournal.com/73488.html

2спасибо!133просмотры

цитировать

Комментарии

нет комментариев

написать комментарий

Подписка

подписка на комментарии к этой статье

подписка на все статьи в этой колонке

Внимание!Администрация Лаборатории Фантастики не имеет отношения к частным мнениям и высказываниям, публикуемым посетителями сайта в авторских колонках.