#όντως η ώρα

[allo-frouto]

Μενω εγώ Αγγλία αν θες guide 😝

Ποιες είναι οι πιθανότητες όμως;

[attichoney4u]

Στο σημερινό ποστ θα ήθελα να ασχοληθώ με την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου και να εξετάσουμε αν ήταν αυτιστική.

Αφορμή υπήρξε ένα ποστ που βρήκα στα ελληνικά που μιλούσε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Είχα καταχαρεί γιατί η εκπροσώπηση μειονοτήτων στις ελληνικές σειρές είναι σπάνιο φαινόμενο (παρότι τώρα πρόσφατα έχουν αρχίσει να βγαίνουν σειρές που καταπιάνουν το ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας χωρίς να το χλευάζουν) και αναγκαζόμουν να κοιτάζω για εκπροσώπηση σε ξένες σειρές που το αποτέλεσμα ήταν διφορούμενο (σε ορισμένες περιπτώσεις οι χαρακτήρες με αυτισμό ήταν πράγματι καλογραμμένοι, ενώ σε άλλες υπήρχαν μονάχα για να εκλάβουν συμπάθεια από το νευροτυπικό κοινό, το οποίο τους λυπόταν και ταυτόχρονα, χαιρόταν μέσα τους που δεν είχαν γεννηθεί με αυτό το "ελάττωμα").

Παρότι η σειρά δεν το έχει αναφέρει πουθενά (ούτε και ο Καπουτζίδης έχει κάνει κάποιο σχόλιο) πιστεύω πως η Ντάλια είναι αυτιστική, αλλά από τις καλές εκπροσωπήσεις. Ας ασχοληθούμε με συγκεκριμένα "στερεότυπα" που της ταιριάζουν.

Η Ντάλια έχει κακές κοινωνικές δεξιότητες, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μακροχρόνιες φιλίες καθ' όλην την διάρκεια της ζωής της και οι μοναδικές της έξοδοι ήταν οι λίγες φορές που ο Αλέξης την ανάγκαζε να παρουσιάζεται σε επαγγελματικές συναντήσεις, όπως βλέπουμε από το πρώτο επεισόδιο.

Έχει επίσης την τάση να λαμβάνει τα πράγματα και μερικά ειρωνικά σχόλια των φίλων της κυριολεκτικά, όπως όταν έβαλε λεφτά πάνω στο τραπέζι και οι φίλοι της την ρώτησαν αν έκλεψε τράπεζα, όπου απάντησε "Όχι, ήταν κλειστές".

Ορισμένες φορές την έχουν κατηγορήσει για έλλειψη εμπάθειας, όπως όταν είχαν πάει στο κάμπινγκ για να βρουν τον δολοφόνο και η Ντάλια σουλατσάριζε με τον αγαπημένο της, επειδή ένιωθε πως πρώτη φορά μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους, είχε βρει κάποιον που την καταλάβαινε ("Καλά εσύ χαμπάρι δεν έπαιρνες" της είχε πει την επόμενη η Ζουμπουλία).

Την έχουν πει επίσης χαζή, παιδιάστικη και αφελής, αλλά η συμπεριφορά της οφειλόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον κόσμο διαφορετικά, όπως συμβαίνει στα άτομα με αυτισμό.

Υπήρχε και ενα στενάχωρο επεισόδιο, όπου οι φίλοι της την απέφευγαν όταν έμαθαν την αλήθεια για τον πατέρα της και η Ντάλια δεν μπορούσε να βρει εξήγηση. Παρότι δεν έφταιξε όντως πουθενά, πολλά άτομα με αυτισμό μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν στο συγκεκριμένο επεισόδιο, μιας και διαισθάνονται ότι ο κοινωνικός τους περίγυρος τους μισεί και τους αποφεύγει, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί.

Διαθέτει παράλληλα και hyperfixations: τρελαίνεται για μεξικάνικες σαπουνόπερες και είχε μάλιστα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία (παρά τις αντιρρήσεις του Αλέξη) για να την γράψει όπως της άρεσε.

Ευχαριστώ τ@ αγαπητ@ @poignardeparlebeau για το meme.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου που ο Αλέξης δεν αναγκάζει την Ντάλια να αλλάξει, αλλά αντιθέτως αυτός είναι που προσαρμόζεται στις ανάγκες της: στο τελευταίο επεισόδιο ζητάει από τον κ. Πόστλγουεϊθ (νομίζω έτσι προφερόταν το όνομά του) να αλλάξουν την ώρα στο ραντεβού τους ώστε η Ντάλια να μπορέσει να απολαύσει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες, δεν της λέει την αλήθεια για τον πατερα της, επειδη ξέρει πως δεν θα την διαχειριστεί και σε προηγούμενα επεισόδια, όταν η Ντάλια σχολιάζει πόσο χαζή ήταν η πρόταση του αντικαταστάτη του να συνεργαστούν με εταιρεία που παρασκευάζει γρανίτες και μάρμαρα, ο Αλέξης καταλαβαίνει αμέσως ότι η απέχθειά της οφειλόταν στο ότι θεωρούσε τον συγκεκριμένο συνδυασμό αταίριαστο ("Να φανταστώ του είπατε για την προτίμηση σας στα μιλκσέικ").

Αυτά. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις για τον αν συμφωνείτε. Επίσης, άμα έχετε στον νου σας και άλλο χαρακτήρα από την ελληνική τηλεόραση που έχει αυτισμό και θέλετε να τον σχολιάσω. Φιλάκια!

[hamer777]

Κάθε φορά που βλέπω το 12ο επεισόδιο του Πάρα πέντε με την αποκάλυψη για το αεροπορικό δυστύχημα σκέφτομαι ότι οι παρατηρήσεις της Ντάλιας για το ποιος έπεσε και τι αποτέλεσμα είχε ήταν τελείως άσχετες με την πλοκή, προσέδιδαν απλά γέλιο στην σκηνή μιας και το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν καθαρά δραματικό. Οπότε αυτή η σκηνή μαζί με την αρχική με την επίσκεψη των ΚΑΠΗ στο σπίτι της Ντάλιας χρειάζονταν μιας και η σειρά ήταν και κωμική.

Όμως το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και συνειδητοποίησα κάτι: Όλα όσα ανέφερε η Ντάλια ( Η πτώση της Αμερικανίδας, αν έπεφτε η Παπαρίζου, η δολοφονία του Κένεντι) με εξαίρεση την δολοφονία του Κένεντι ήταν συμπτώσεις, τυχαία γεγονότα που όμως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Αν δεν συνέβαιναν όπως είπε η Ντάλια πολλά θα ήταν αλλιώς, η πολιτική, ο ελληνικός αθλητισμός. Επειδή όμως έγιναν, ΤΥΧΑΙΑ, άλλαξαν πολλά.

Η Ντάλια αναφέρει και κάτι άλλο τυχαίο, μια σύμπτωση: το γεγονός ότι μπήκαν στο ασανσέρ την κατάλληλη στιγμή και οι πέντε. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλοι τους αλλά και οι τηλεθεατές θεωρούν ότι όντως ήταν τυχαίο. Ύστερα όμως όπως λέει ο Σπύρος δεν ήταν. Δεν βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα όπως πίστευαν. Μπήκαν στο ασανσέρ για να βοηθήσουν μια αδικία. Άρα όπως και τα προηγούμενα που αναφέρει η Ντάλια ήταν τυχαίο που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην στνεχεια.

Στην συνέχεια του επεισοδίου μαθαίνουν για το αεροπλάνο. Ότι όλοι έχασαν κάποιον στο ίδιο αεροπλάνο, ότι είχαν ξαναβρεθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια στον ίδιο χώρο. Και αναρωτιούνται πώς γίνεται να μπήκαν στο ασανσέρ την ίδια ώρα πέντε άνθρωποι που είχαν ξανασυναντηθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια. Υπάρχει όμως λόγος. Μπήκαν αυτοί οι άνθρωποι στο ασανσέρ με το ίδιο παρελθόν για να ασχοληθούν με την υπόθεση όπως τους ζητάει ο Σταυριανίδης. Γιατί όπως βλέπουμε στο 2ο επεισόδιο όλοι συνδέουν τον θάνατο/ δηλητηριασμό του Σταυριανίδη με τα πρόσωπα που έχασαν με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν να ασχοληθούν με τις έρευνες. Γιατί δεν μπόρεσαν να αποδώσουν δικαιοσύνη για τα πρόσωπα που έχασαν Άρα θα αποδώσουν δικαιοσύνη όπως τούς ζήτησε ο Σταυριανίδης. Πιθανότατα αν ήταν άλλοι άνθρωποι στο ασανσέρ χωρίς το παρελθόν που είχαν οι πέντε πρωταγωνιστές θα αγνοούσαν τα λόγια του Σταυριανίδη και δεν θα ξανασυναντιότουσαν ποτέ ξανά γιατί απλά δεν είχαν λόγο. Δεν θα συνέδεαν τα λόγια του με κάτι προσωπικό, με κάτι που τους πονάει, με κάτι που δεν έκαναν και το είχαν "απωθημένο". Άρα ένα ακόμα γεγονός "τυχαίο" γεγονός που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνέχεια .

Άρα ο Καπουτζίδης πιθανότατα ηξερε πολύ καλά τι έκανε όταν έγραψε τον συγκεκριμένο διάλογο στο συγκεκριμένο επεισόδιο πριν την συγκεκριμένη αποκάλυψη.

[neyriasmenh]

19 Ιουνίου

Είχαμε πανηγύρι δούλευες μέχρι αργά το βράδυ εσύ.

20 Ιουνίου

Είχες σχολασει.

Καθόμασταν εγω, η φίλη μου και εσύ έξω τα ξημερώματα.

Προσπαθούσα να κοιτάξω οπουδήποτε αλλου μπορούσα εκτός από εσένα. Με είχε πιάσει άγχος.

Μετά από δύο ώρες έφυγες σπίτι σου για να κοιμηθείς.

Πήγαμε και εμείς να κοιμηθούμε μέχρι που το μεσημέρι μάθαμε ότι την ίδια μέρα φεύγω. Η διακοπές μου τελείωσαν ήταν η τελευταία μου μέρα εκεί.

Ήθελα να σε αποχαιρετήσω και ας μην σε ήξερα τόσο καλά είχα την επιθυμία να σε δω πριν φύγω.

Σου στέλναμε μηνύματα ακόμα και στην αδελφή σου λέγαμε να σε ξυπνήσει μέχρι που επιτέλους ξύπνησες.

Ήρθες....

Να ήξερες πόσο χάρηκα όταν σε είδα.

Θα έφευγα το απόγευμα, είχαμε λίγες ώρες.

Πήγαμε όλοι μαζί για φαγητό μιλάγαμε και άλλα τόσα πολλά μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγω....

Κάναμε μια χειραψία μονάχα και είπαμε το ποσό πολύ χαρήκαμε που γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον.

Μου είχες πει ότι θα με περιμένεις μέχρι να ξανά έρθω....

Θα σου λείπω κάθε μέρα...

Εγώ δεν πίστευα τίποτα τέτοιο και ακόμα.

....

Την ίδια μέρα το βράδυ ήμασταν στο αεροδρόμιο και στο άσχετο λάβω ένα μήνυμα από εσένα: μου λείπεις είδει

Αυτό έλεγε και αναρωτιόμουν εκείνη την στιγμή το εννοεί όντως αυτό που λέει?

21 Ιουνίου

Η ημέρα που παραδέχτηκα ακόμα και στον ίδιο μου τον ευατο πως σε ερωτεύτηκα.

22 Ιουνίου

Η ημέρα που καταλήξαμε να είμαστε μαζί επισήμως ως ζευγάρι.

Μου έχεις πει πως θα με περιμένεις...

Θα το δούμε αν το εννοείς όντως αυτό.

[gentle-author]

Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω.

Κάποιες φορές καμία γλώσσα δεν φαίνεται να έχει το κύρος που αναζητώ, το χρώμα και την αίσθηση που προσομοιάζουν τις σκέψεις μου.

Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να σκεφτώ.

Κάποιες φορές καμία σκέψη μου δεν μοιάζει να έχει την συνοχή που μπορώ να ανεχτώ, την όρεξη και το μεράκι που θα με κάνουν να νοιαστω.

Ορισμένες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω, ούτε πώς να σκεφτώ και αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ.

Δεν ξέρω τι είναι οι λέξεις, εάν υπάρχει πλέον ορισμός.

Παράλληλα, χάνω το νόημα των σκέψεων που αναδύονται και μοιάζουν με τρικυμίες και φουρτούνες στο πέλαγος του νου μου.

Δεν ξέρω εάν ξέρω όντως κάτι. Κι ας είναι αυτό το κάτι... Το οτιδήποτε.

Προσπαθώ να ζήσω τόσο έντονα μέσα από τις οικτρά δελεαστικές, ειδυλλιακες εικόνες που πλάθει ο περίεργος εγκέφαλός μου, τόσο έντονα που δεν ξέρω αν ζω τελικά.

Αδημονώ να περάσει γοργά ο χρόνος, μα ποιος χρόνος;

Απορώ με τον εαυτό μου, μισώ τον εαυτό μου.

Τον μισώ που τολμά να παραβιάζει τους νόμους της φυσικής και να σκέφτεται άλογα.

Τον μισώ που έχει την ψευδαίσθηση του ιδανικού.

Τον μισώ που νομίζει πως μόνον εάν περάσει ο χρόνος θα επιζήσει.

Μα πάνω απ'ολα τον μισω, διοτι έπαψε μια μέρα να ελπίζει.

Χαμένος πάει όποιος δεν ελπίζει... Όποιος ζει σε μια γυάλα... Όποιος περιμένει να περάσει η ώρα για να ζήσει.

Κι ας μην έχω ζήσει.

Μα, μου υπόσχεται κανείς ότι θα ζήσει;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμιζα πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολύ, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και πόσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γιατί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[sotiriabellou]

όσοι παραπονιούνται ότι οι καταλήψεις είναι πρωτοβουλία της μειονότητας των φοιτητών έχουν πολλή πλάκα.καταρχην για να γίνει κατάληψη πρέπει να αποφασιστεί μετά από συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου για την οποία γίνεται ενημέρωση στους φοιτητές.αυτοι που ενδιαφέρονται πηγαίνουν και παίρνουν αποφάσεις.αμα έκαιγε τόσο πολύ το θέμα της κατάληψης την πλειονότητα των φοιτητών τότε θα μπορούσατε πολύ απλά να είστε παρόντες σε μια διαδικασία που συνήθως κρατάει τ�� πολύ μία ώρα και να ψηφίσετε εναντίον της κατάληψης και θα μπορούσατε έτσι απλά να γυρίσετε στις σπουδές σας αφού σας καίει τόσο πολύ.αλλα όχι βέβαια γιατί η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα άτομα που παραπονιούνται για τις καταλήψεις είναι τα ίδια άτομα που δεν έχουν πατήσει πόδι σε συνέλευση και αρνούνται να κάνουν έστω και το ποιο απλό πράγμα για να τις σταματήσουν, ενώ αν ήσασταν πραγματικά η πλειοψηφία θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να σταματήσετε τις καταλήψεις, αλλά βέβαια δεν κάνετε τίποτα.ενα ακόμα αστείο είναι ότι πολλά από τα ίδια άτομα είναι εναντίον του νομοσχεδίου αλλά δεν θέλουν τις καταλήψεις ή τις πορείες γιατί βέβαια το μόνο πράγμα που θέλουν να κάνουν είναι να παραπονιούνται απ' τα κινητά τους και να περιμένουν να γίνουν όλα όπως θέλουν χωρίς οι ίδιοι να χρειαστεί να κουνήσουν το δαχτυλακι τους, επειδή βέβαια το άτομο που δεν έχει καν πατήσει σε συνέλευση πως θα κάνει κάτι που όντως χρειάζεται έστω και λίγη προσπάθεια.ειναι πραγματικά η σημασία της οκνηρίας, απάθειας και της αδράνειας αλλά έχουν και το θράσος να παραπονιούνται για τα αποτελέσματα της δικιάς τους απραξίας

[xehasmenesithakes]

Χαρη ειμαι 17 και έγινε κάτι πριν 2 εβδομάδες και πραγματικά δεν το εχω πει σε κανέναν δεν ξέρω τι να κάνω.Εφευγα απτό φροντιστήριο βράδυ από ένα στενάκι μικρο για πιο γρήγορα ε και ήταν ένας ΔΙΑΣ με στολή και με ειδε γύρω στα 25 και κάτι μου είπε «που πας κούκλα τέτοια ώρα»κάτι τέτοιο,προφανώς δεν απαντάω και μου λέει αν μπορω να του δώσω το τηλέφωνο μου,πάλι δεν απαντάω και περπατάω πιο γρήγορα να φύγω.Να μην τα πολυλογώ με έπιασε με την βία και με άγγιξε/φιλούσε και επειδή η σωματική του δύναμη μπροστά στην δίκη μου άστο..δεν μπρουσα να κάνω τίποτα ούτε καν να φωνάξω.Και μόνο που τα γράφω και ανώνυμα τρέμει το χέρι μου.Τελος πάντων δεν έδωσα ποτέ συναίνεση σε αυτόν απλά προσπαθούσα να φύγω.και ασέλγησε πάνω μου και ήταν παρά πολύ βίαιος ενώ εγώ του είπα ΟΧΙ και επειδή το σωμα μου αντιδρασε εκείνη την ώρα όπως είναι φυσιολογικό μου έλεγε ότι μια χαρά το ήθελα και πως δεν θα έκανα moaning αν ήταν βιασμός, παράλληλα με έβριζε άσχημα και Εκτως απτό ότι ήταν βιασμος ήταν η πρώτη μου φορά και ήταν ακόμα πιο βασανιστικό.Εν τελεί μετά ώρα με άφησε και μου λέει «να πας να κανείς μήνυση στο τμήμα [] [] με λένε να δούμε ποιος θα πάει μέσα @@@@ανα» και πως και στους γονείς μου να το πω έχει άκρες,και πως αν με ξανα πετύχει να ξέρω τι σημαίνει.

Δεν ξέρω τι να κάνω αλήθεια είναι παρά πολύ σοβαρό προσπάθησα να το πω στον μεγαλύτερο αδελφό μου αλλά το μετάνιωσα τελευταία στιγμή γιατί δεν θα το έπρεπε καθόλου ψύχραιμα και δεν ξέρω..στην «αστυνομία» και να κάνω μήνυση δεν ξέρω αν όντως θα γίνει κάτι…πιθανότατα όχι επίσης χρειάζεται συγκατάθεση γονέων για να κάνεις μήνυση αν είσαι ανήλικη και δεν εχω κανένα κουράγιο να μιλήσω για κάτι τέτοιο ούτε στο εαυτό μου.Πλεον βγαίνω απτό σπιτι μόνο για να δώσω μαθήματα με τον φόβο του και νοιωθω απλά αδύναμο..βλέπω εφιάλτες από τότε..σκέφτομαι να το πω σε ψυχολόγο πρώτα αλλά πραγματικά δεν ξέρω θα το πει στους γονείς μου…

Ακουσε με κοριτσι μου,λυπαμαι παρα πολυ γιαυτο που σου συνεβη και ειναι παρα πολυ σοβαρο.Το ξερω οτι αυτη τη στιγμη το κεφαλι σου ειναι ενα χαος.

Ειναι πολυ μεγαλο βημα το οτι το λες σε καποιον και ειναι σημαντικο να δρασεις οσο νωριτερα γινεται.Ειναι παρα πολυ σημαντικο να το επικοινωνησεις.Σε παρακαλω πες το στον αδερφο σου,το να το κρυψεις δε θα το εξαφανισει.Θα παρεις τηλεφωνο 15900 ειναι γραμμη υπερ των γυναικων.Ξεκινα απο εκει υπαρχουν ειδικοι και ειναι ανωνυμο.Πρεπει να το πεις στον αδερφο σου στην οικογενεια σου θα σε στηριξουν,εισαι ενα παιδι δεν σου αξιζει αυτο το πραγμα.Και αυτο το σκουπιδι που ειναι και αστυνομικος θα γαμηθει ασχημα,τιποτα τετοιο δεν πρεπει να μενει ατιμωριτο.Ειναι πολυ βαρυ αυτο που σου ετυχε αληθεια εχει σφηχτει το στομαχι μου.Ειναι σημαντικο να μη το αφησεις,αυτος ειναι εκει εξω και τιποτα δεν τον σταματα απο το να το κανει σε ενα αλλο κοριτσι.Πες το σε παρακαλω στον αδερφο σου.Αν δεν μπορεις να του το πεις απλα δειξε του τι μου εγραψες δ.Δεν χρειαζεται να το περασεις μονη σου αυτο.Οι ανθρωποι σου θα σου δωσουν δυναμη.Αυτος πρεπει να φοβαται πρεπει ειλικρινα να πεθανει ο τυπος.Αληθεια του ευχομαι θανατο.Δε ξερω αν το προσεγγιζω σωστα αλλα σε παρακαλω αντεδρασε.Πηγαινε σε γυναικολογο εστω και ιδιωτικα αν εχεις καποιο τραυματισμο πρεπει να το δει και να το καταγραψει.Γενικα και η γραμμη η τηλεφωνικη και ο γιατρος τηρουν το ιατρικο απορρητο.Ειναι παρα πολυ σημαντικο.Επισης δεν εισαι μονη σου αληθεια δεν φανταζεσαι τι στηριξη θα υπαρξει.Μπορουμε να τον ξεμπροστιασουμε,μπορουμε να τον κανουμε να ευχεται να μην ειχε γεννηθει.Στειλε μου προσωπικο οποτε θες μπορω να βοηθησω γιατι ξερω πολλες κοπελες σε φεμινιστικες ομαδες που κανονιζουν τετοια θεματα μπορω να βρω ανθρωπους που μπορουν να βοηθησουν.

Ειναι πολυ σημαντικο να δρασεις οσο νωριτερα γινεται και ο γυναικολογος ειναι παρα πολυ σημαντικος πριν το σωμα σου θεραπευσει τις κακωσεις.

Επισης αυτος ο ανθρωπος δεν ξερεις τι εχει κανει πριν απο σενα ,κανενας δεν θα βοηθησει εναν βιαστη ειδικα ανηλικου.Μη φοβασαι.Πρεπει λιγο οσο δυσκολο και αν ειναι να το εκφρασεις γιατι αυτο πρεπει να ξεσπασει εξω και οχι μεσα σου.

Τωρα με το που τελειωσεις να διαβαζεις αυτο το γραμμα παρε το 15900 μιλα και το επομενο βημα ειναι αδερφος και γυναικολογος.

Εισαι δυνατη και δεν εισαι μονη σου.Και δεν ειναι οκευ αυτο που συμβαινει και ουτε θα το περασεις μονη σου.

Επικοινωνησε ξανα μαζι μου εστω και ανωνυμο και θα ψαξω καλυτερα και γω το πως πρεπει να κινηθεις

Απλα ο χρονος ειναι σημαντικος και καθοριστικος αυτη τη στιγμη.Το ξερω οτι θα σε πιεσει αυτο αλλα ειμαι σιγουρος οτι ο μελλοντικος σου εαυτος θα σε ευχαριστει.

Δεν εισαι μονη σου.Στην ενωση υπαρχει η δυναμη.Λυπαμαι που σου συνεβη αυτο και σε καμια δεν αξιζει αλλα τωρα πρεπει να γινεις η φωνη και η τιμωρια.

Για σενα και για ολες

Απντειτ

Δεν χρειαζεται η τιμωρια του να ειναι με τη νομικη οδο .Υπαρχουν παρα πολλοι τροποι να τιμωρηθει.Ξερω ανθρωπους που εχουν χειριστει τετοια θεματα και το διαδικτυο εχει πολυ δυναμη.

[sugaroto]

Εντωμεταξύ η καθηγήτρια μιλούσε με μικρόφωνο (ακουγότανε σε όλο το αμφιθέατρο δλδ) και κάτι έλεγε για τα κινητά κ την επικοινωνία και πετάει:

"Οι δύο κοπέλες τέρμα πάνω αριστερά για παράδειγμα βλέπουν το κινητό τους και δεν ακούνε τι λέω τόση ώρα." (Συνεχίζουν να βλέπουν το κινητό, το αμφιθέατρο κοιτάει πάνω αριστερά) "Ανάθεμά και αν έχουν καταλάβει τώρα αυτές ότι εγώ τις σχολιάζω. Μπα. Χαμπάρι..."

Δησκρξ και μπρο😭 όντως δεν πήραν χαμπάρι τύπου στο τέλος όταν άλλαξε θέμα η μία κάτι κτλβε(?) Κ πετάχτηκε το κεφάλι της πάνω ενώ όλο το αμφιθέατρο κοιτούσε πάνω αριστερά (που καλά δεν ήμασταν πολλοι) Αλλά αυτό το Ανάθεμά μέσα απο το μικρόφωνο 😭😂😂

[babyimasavage]

Ήρθα για δυο μέρες, και όλοι με ρωτάνε τι έχω. Όσοι δε με ρώτησαν, μου είπαν απλά να κοιτάω να μαι καλά, να το παίρνω στην πλάκα, να μην το βαζω κάτω. Και πήγα αργότερα σήμερα στο μέρος που έλεγα σε προηγούμενο ποστ. Μα δεν έβγαλα ούτε φωτογραφίες, ούτε έκατσα πολύ, ούτε πήγα πάνω στα σκαλιά να κάτσω. Πήγα και το μέρος με έδιωξε. Μου πε «οχι ακόμα, φύγε»

Γυρνώντας λοιπόν απόρησα : τελικά έχω κάτι; Δε μπορεί όλοι να το βλέπουν κι εγώ όχι.

Απάντηση δεν πήρα, όσο κι αν έκανα τον εσωτερικό μου διάλογο και το μυαλό μου προσπάθησε να ψάξει για απαντήσεις. Σύντομα ίσως έρθει απάντηση στο αν και τι με απασχολεί. Μα για την ώρα αναγνώρισα πως η ψυχή μου όντως πονάει για κάτι. Δεν ξέρω ακόμη γιατί. Οι προηγούμενες απαντήσεις που έψαχνα δε με κάλυψαν. Εχω να νιώσω κάποιο συναίσθημα με μέτρο, χωρίς να με κατακλύζει ή να είναι ανεπαρκές, πολύ καιρό.

Δεν θα το βαλω κάτω, θα ψάξω να βρω τι με πονάει. Με επιμονή θα το πετύχω. Ίσως γι αυτό και να τα γράφω, για να γυρνάω εδώ πίσω και να θυμάμαι πως δε μπορώ να με απογοητεύσω.

[cathy-bluedream]

Προχθές είχαμε βγει στο στέκι μας , είχε αφιέρωμα διάφανα κρίνα , είχαμε κανονίσει με μια παρέα και καλά σαν ζευγαράκια , εγω την ώρα που ετοιμαζόμουν στον καθρέφτη , σου έλεγα πως είμαι αρνητική με αυτή την πρόταση , πως καλύτερα είναι να βγούμε μόνοι μας και πως δεν θα εξελιχθεί καλά το βράδυ μας . Παρολ αυτά σου εκανα την χάρη και πήγαμε με αυτούς . Τον τύπο τον ήξερες , αλλά δεν ήταν φίλος σου . Κάτσαμε σε ένα τραπέζι ενώ εκείνος μας περίμενε αρχικά μόνος του . Κάτι έντονες ματιές , κάτι κόντρες και εγω όταν έφευγε , σου τα έλεγα γιατί ένιωθα άβολα να γίνεται αυτό ενώ εσυ βρισκόσουν δίπλα μου . « Το φιλαρακι σου » σου είπα ειρωνικά « με φλερτάρει επιδεικτικά » , εσυ είχες καταλάβει τι παιζόταν και μου είπες πως όντως , αυτό συμβαίνει , ησουν μεθυσμένος και νευριασμένος . Ρωτούσαμε ποτε θα έρθει η κοπέλα του μπας και ξεκολλήσει απο εμένα . Ήρθε . Δεν έγινε τίποτα . Τα μάτια του συνέχιζαν να είναι καρφωμένα πάνω μου και όσο φιλιόμασταν με πάθος , τόσο πιο πολύ μας κοιτούσε με ζήλια . Εγω δεν έδινα σημασία αλλά αισθανόμουν τα διαβολάκια που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα , πήγα τουαλέτα . Σηκωνόμουν και ερχόμουν , κοίταζε τον κωλο μου και τα μπούτια μου. Τι το ήθελα και εγω το δικτυωτό καλσόν και το κοντό φόρεμα ; Μετα ελεγε κάτι σαβουρομαλακίες για να με προκαλέσει , τα κατάφερε γιατί σε πρόσβαλε οπότε ήταν σαν να πρόσβαλε εμένα . Τον είπα αχόρταγο παπαρι και χυδαίο μαλακα. Σου εκανα νοημα να φύγουμε , οι φίλοι του κατάλαβαν τι έκανε και μου απολογήθηκαν για εκεινον . Δεν εδωσα συνέχεια . Πριν φύγουμε με κοίταγε πιο πρόστυχα και μου σήκωσε το φρύδι με ένα στραβό χαμόγελο . Εγω ρολαρα τα μάτια μου και φύγαμε . Εχθές σε πήρε τηλέφωνο για να μας ζητήσει συγνώμη . Σε ρώτησε και που μένουμε . Δεν του είπες τίποτα και του το έκλεισες στα μούτρα . Δεν ξανά βγαίνουμε ποτε μαζί του .

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Παρασκευή 5 Μαΐου 2023, 09:46

Σήμερα κλείνουμε έναν χρόνο μαζί, αν υπολογίσουμε και τα on & off που είχαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον τρόπο που με προσέγγισες έναν χρόνο πριν και κυνηγήσαμε αυτό που νιώθουμε πιο σοβαρά. Σχεδόν από την αρχή που σε γνώρισα κόλλησα μαζί σου αλλά δεν σου το είπα τότε γιατί πίστευα πως δεν ήταν αμοιβαίο και δεν ήθελα να το ρισκάρω. Επί έναν σχεδόν χρόνο πιο πριν περίμενα τη στιγμή που θα μου μιλούσες με τον τρόπο που ήθελα. Και το έκανες, άργησες αλλά το έκανες. Και για μια στιγμή ένιωσα ότι βρήκα τα πάντα, ένιωσα την ευτυχία μαζί σου για πρώτη φορά.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Δύο χρόνια που σε ξέρω και έναν χρόνο που είμαστε μαζί, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εμάς. Έχω αναμνήσεις μαζί σου που θα ήθελα να ζήσω τις στιγμές αυτές ξανά και ξανά και να παγώσει ο χρόνος εκεί. Έχω όμως και αναμνήσεις που θέλω να ξεχάσω, να σβήσω τελείως από τη μνήμη μου ή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να κάνω κάποια πράγματα διαφορετικά και άλλα πράγματα να τα αποτρέψω από το να συμβούν. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σε άγγιξα και την πρώτη φορά που με φίλησες. Άλλωστε ήσουν το πρώτο μου φιλί, πως γίνεται να σε ξεχάσω; Ήταν τόσο τέλειο... Ακόμα και η στιγμή που διάλεξες να με φιλήσεις ίσως να μην ήταν η πιο κατάλληλη όμως έκανες την κίνηση την ώρα που δεν το περίμενα και αυτό για μένα το κάνει ακόμα πιο όμορφο. 

Έχω 3 μήνες να σε δω. Δεν ακούγεται πολύς καιρός αλλά για μένα μοιάζει σαν αιώνας. Η κατάσταση μας είναι τέτοια που δεν μας είναι εύκολο να βρισκόμαστε όποτε θελήσουμε. Αν αυτό μαζί σου συνεχιστεί θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να το διαχειριστώ. 

Χρειάζομαι μια αγκαλιά σου. Χρειάζομαι ένα φιλί σου και εσένα να μου πεις ότι θα είμαστε καλά γιατί με θέλεις και με αγαπάς. Χρειάζομαι να ξέρω ότι νιώθεις και εσύ κάτι για μένα, κι ας μην είναι απαραίτητα το ίδιο που νιώθω εγώ για σένα. Αλλά ας είναι κάτι. 

Ξέρω ότι θα πονέσει πολύ όταν θα έρθει η στιγμή να χωριστούν οι δρόμοι μας. Μου έχεις πει να σταματήσω να σκέφτομαι αρνητικά και, αλήθεια, το προσπαθώ. Αυτό το σενάριο όμως είναι κάτι το οποίο, όσο κι αν θέλω να διώξω από το μυαλό μου, θα υπάρχει πάντα κάπου σε μια γωνία. Και όταν θελήσει αυτό θα κάνει την εμφάνιση του από μόνο του, έτσι, για να μου γαμήσει την ψυχολογία και να μην με αφήσει να χαρώ τίποτα. Γιατί την μια στιγμή είμαστε μαζί, την άλλη δεν είμαστε. Έτσι πάει με εμάς.

Καταντάει όντως κουραστικό να γράφω με ένα θλιμμένο ύφος κάθε φορά. Δεν θέλω να αφήσω πίσω μου κείμενα τα οποία είναι στενάχωρα. Δεν θέλω να τα διαβάσω στο μέλλον και να δημιουργήσω άσχημες εικόνες μαζί σου. Φταίει που όταν είμαι σε τέτοιο mood μου βγαίνει πιο εύκολα να γράψω κάτι. 

Δεν είναι όλα πάντα χάλια μαζί σου. Αυτό θέλω να θυμάμαι. Και συγγνώμη που το να γράφω εδώ για σένα σε κάνει να νιώθεις άσχημα, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. 

Σε αγαπάω. Και όσο κλισέ κι αν ακουστεί, θα σε αγαπάω για πάντα. Γιατί μέσα από κάθε μας στιγμή, καλή ή κακή, έχω μάθει πολλά από εσένα. Άλλα φαίνονται, άλλα όχι και άλλα ίσως να φανούν στην πορεία. Σε αγαπάω γιατί μαζί σου νιώθω ότι μπορώ να ζήσω και όχι απλά να υπάρχω. Γιατί μπορεί να μην το εννοούμε με τον ίδιο τρόπο όμως με αγαπάς και εσύ και πρώτη φορά νιώθω αγάπη. Γιατί τα πάντα μαζί σου φαίνονται όμορφα, ακόμα κι αν δεν είναι. Χιλιάδες "γιατί" που μπορώ να σου γράψω εδώ τώρα αλλά θα προτιμήσω να βρω έναν τρόπο να σου τα πω με πράξεις.

Να πω χαρούμενη μας επέτειο; Να πω ότι εύχομαι να είμαστε μαζί για ακόμη έναν χρόνο; Να πω ότι μου λείπεις και σε ευχαριστώ που είσαι ακόμα εδώ; Δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το κε��μενο, απλώς έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.

Forever yours.

[diary-of-touli]

2/1/24

Είμαι ερωτευμένη. ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ. Είμαι τόσο ερωτευμένη. Αλήθεια. Είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη. Αλήθεια τώρα; Συνέβη; Το σύμπαν σταμάτησε να με κοροϊδεύει; ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Δεν πρόλαβα καν να πω όσα ήθελα να πω για σένα και έγιναν όλα αλήθεια. Τα ραβασάκια, οι βόλτες, οι ατελείωτες συζητήσεις, τα όνειρα μου. Όλα. Όλα έγιναν αλήθεια και δεν αντέχω. Δε μπορώ να το διαχειριστώ. Εγώ κι εσύ μαζί; Μόνοι πάνω στη γη ουυυυυ. Αυτό μου είπες σήμερα. Αλλά είπες κι άλλα τόσα,τόσα πολλά. Είπες όλα όσα ήθελα να ακούσω. Τα καλύτερα Χριστούγεννα. Τα καλύτερα. Ποιος μας κοροϊδεύει; Πες μου ειλικρινά ποιος; Ποιος να μου έλεγε ότι σε γνώρισα 26/12/21 και δύο χρόνια αργότερα στις 26/12/23 θα μου έκανες ερωτική εξομολόγηση. Εσύ σε μένα. Δε μπορώ καν να το πιστέψω. Εσύ σε μένα. Ποιος κορόιδευε ποιον σε αυτή την αθεράπευτα ρομαντική "θεραπευτική" σχέση; Ο ένας κορόιδευε τον άλλον και ο καθένας τον εαυτό του. Άκουσα τόσα πράγματα, πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω ποτέ και ειδικά από σένα. Ειλικρινά έχω γεμίσει συναισθήματα που με κατακλύζουν κάθε μέρα και είναι τόσα πολλά, που νιώθω ότι βγαίνουν έξω από το σώμα μου, γιατί δε χωρούν όλα μέσα μου. Είναι τόσα πολλά. Είσαι τόσα πολλά παραπάνω από έναν ενθουσιασμό. Είσαι...πραγματικά δε ξέρω τι να πω ότι είσαι. Είσαι κάτι άπιαστο, πώς γίνεται να σε άγγιξα; Να σε φίλησα; Να με άγγιξες; Να με φίλησες; Να με κράτησες στα υπέροχα χέρια σου,όπως δε με είχε ακουμπήσει κανείς. Τόσο τρυφερά και θελκτικά. Τόση χημεία, τόση έλξη. Δε ξέρω τι θέλω να γράψω και τι να πρωτοπώ. Δε μπορώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Για μένα είσαι ένα όνειρο, μήπως βυθίστηκα σε αυτό; Δε μπορώ να πιστέψω ότι μου είπες όλα αυτά, ότι τα εννοείς, ότι σε γοήτευσα. Σε γοήτευσα. Θα τρελαθώ. "Είμαι καψούρης μαζί σου" είπες. Δεν το πιστεύω ότι καιγόσουν όσο κι εγώ για σένα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο το ήθελα αυτό, πόσο σε ήθελα και δεν σε είχα. Πόσο σε θέλω. Αλλά είναι υπέροχο και τρομακτικό και τέλειο και απίστευτο που μπορώ να σε έχω, δίπλα μου, κοντά μου, επικίνδυνα και υπέροχα κοντά μου. Χωρίς ενδοιασμούς, δεύτερες σκέψεις, φόβους, ανησυχίες. Είσαι εδώ και είμαι δίπλα σου. Είμαι εδώ και είσαι δίπλα μου. Με εσένα. Δεν έχω νιώσει πιο χαρούμενη, πιο αληθινή, πιο ο εαυτός μου. Με περίμενες που τόσο καιρό νόμιζα πως ήταν μονόπλευρο και πως μόνο εγώ ήθελα να φιλήσω αυτά τα χείλη. Και πόσο ειρωνικό που νόμιζες κι εσύ πως είναι ένας έρωτας μονόπλευρος από μεριάς σου. Πόσο αστείοι είμαστε εμείς και οι ανασφάλειες μας που δε βλέπαμε κάτω από τη μύτη μας; Που λιώναμε χωρίς να πούμε κουβέντα; Πόσο μη ειλικρινείς ήμασταν, αλλά ταυτόχρονα και πόσο ειλικρινείς ήμασταν μεταξύ μας; Όλα λάθος. Και όλα σωστά. Σωστά; Ενώ σκέφτομαι τόσα δε μπορώ να αποτυπώσω τίποτα. Περίμενα για αυτό πολύ καιρό και δε ξέρεις πόσο το θέλω, ήρθε η ώρα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Το γράφω και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Μπορείς να μου υποσχεθείς πως θα γίνει όντως πραγματικότητα; Εγώ θα βάλω τα δυνατά μου να σου δείξω πόσο όμορφος είσαι και δεν το ξέρεις κι εσύ απλά αγάπα με. Αυτό θέλω. Είσαι το πιο αγαπημένο καρέ της ζωής μου. Η Κομνηνών, η 26η Δεκεμβρίου, το Άνωθεν, εσύ. Εσύ.

[kevalone]

Το ένιωθα ότι θα σε έβλεπα το ένιωσα πολύ έντονα αλλά δεν το πίστευα κιόλας.. ανέβηκα όλη την Ναβαρίνου έκατσα έφαγα και ένιωθα ότι από κάπου θα βγεις και θα σε δω..έφτασα στην διάβαση και έψαχνα να σε βρω και δεν ήσουν εκεί..μετά λέω εντάξει τέτοια ώρα κιόλας λογικό να μην την δω θα είναι σπίτι και μπορεί να νιώθω έτσι γιατί ήταν τα μέρη που βγαίναμε..και έτσι όπως ανέβαινα σε είδα να πεταγεσαι από τα ξαφνικά και έχασα τα λογια μου δεν ήξερα τι έλεγα..δεν ήξερα αν πρέπει να σου πω γεια η να κάνω πως δεν σε ξέρω ..αν πρέπει να έρθω να σου μιλήσω η να φύγω..ήθελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου να σε κρατάω από το χέρι να σε πειράζω στον δρόμο να μου χαμογελάς με ότι βλακεία και να έκανα ...όλα αυτά και άλλα πολλά μου ήρθαν την στιγμή που γύρισα το κεφάλι μου να σε κοιτάξω πριν περάσεις τον δρόμο και είδα να γυρίζεις και εσύ το κεφάλι σου να με κοιτάς... γίναμε δύο ξένοι πλέον ποιος θα το φανταζόταν..εγώ και εσύ ξένοι που ήμασταν ο ένας το μισω του άλλου.. άραγε με σκέφτεσαι..σου λείπω? Με έχεις επιθυμεισει έστω και λίγο? Δεν ξέρω πως περνάς πλέον αν είσαι πραγματικά χαρούμενη η προσωποποίησε..δεν ήθελα να γίνουμε ποτέ έτσι ..και κάθε φορά που μιλούσαμε τηλ μαλώναμε από όταν χωρίσαμε..και όταν κλείναμε πάντα αναρωτιέμαι..αν είσαι καλά αν ήθελες να μου πεις όντως κάτι σοβαρό αν σου λείπω αν με αγαπάς ακόμα... κούρασα..απλά μου έλειψες και μου ήταν ξαφνικό όλο αυτό δεν περίμενα να συμβεί..δεν περίμενα να νιώσω ότι θα σε δω και εν τέλει σε είδα ..ήταν μια περίεργη σύνδεση που είχαμε εγώ κ συ..όπως όταν τα είχαμε και κοιμόμουν εενω είχαμε μαλώσει και ξύπνησα ασυνείδητα το βράδυ και κοιτούσα να δω τι μύνημα μου είχες στείλει... πιστεύα και θα πιστεύω ότι είσαι το άλλο μου μισό για πάντα..και καμία δεν θα ξανά αγαπήσω όπως εσένα...να προσέχεις..ακόμα (σαγαπω)...

[athhenaa]

Φεβρουάριος, 2023

Θυμάσαι πως ξεκίνησε το μεταξύ μας;

Με λίγα βλέμματα. Έναν αγώνα που κάπως τυχαία κάτσαμε μαζί για να τον δούμε και ένα σάββατο βράδυ σε ένα μαγαζί. Κα��όσουν τόσο ήρεμος κρατώντας ένα τσιγάρο όπως κάνεις πάντα. Ήξερα πως δεν έπρεπε, μα σου έπιασα την κουβέντα. Σε ρώτησα με λιγοστή αυτοπεποίθηση που ήσουν χαμένος όλη τη βδομάδα, κι αντί να μου απαντήσεις με τράβηξες απ’ τη μέση και με ρώτησες αν μου ‘λειψες. Και ειρωνικά σου απάντησα πολύ. Είχα στηριχτεί στο τραπέζι σου για να πιω το ποτό μου ώσπου με τράβηξες για να χορέψουμε. Θα έλεγα πως τότε ξεκίνησαν όλα αλλά είναι ψέματα. Απλά τότε ήταν μια αφορμή να στηριχτώ. Γιατί ήταν αυτό το δυνατό σου μα συνάμα ειρωνικό βλέμμα. Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας. Ήξερα πόσο λάθος ήταν, και τότε σε απομάκρυνα με δυσκολία. Κι εσύ πηγές να φύγεις μα τελευταία στιγμή σε κράτησα. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί. Μετά σε είδα αγκαλιά με άλλη και έπεισα τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε.

Μετά από αυτή τη νύχτα όλα έγιναν πιο έντονα. Τόσες επίμονες ματιές και τόσα δήθεν τυχαία αγγίγματα. Να μου ‘χεις πάρει το μυαλό και να μην ξέρω γιατί, να προσπαθώ να ξεφύγω.

Βρεθήκαμε ξανά έξω, σε κοινή παρέα. Πλέον ελεύθερη, να κάνω ο,τι ήθελα σε κοίταγα έντονα. Έκανα τα πάνδεινα για να σου τραβήξω έστω και λίγο την προσοχή μα εσύ, ξαφνικά, σταμάτησες να μου δίνεις σημασία. Και πίστεψα πως το να σε κάνω κάπως να ζηλέψεις ήταν λύση. Ήμουν στα χέρια κάποιου άλλου, μα αυτός δεν ήσουν εσύ. Και συνέχισα. Συνέχισα να προσπαθώ να με πείσω πως δεν είσαι αυτός που μου έχει κάνει άνω κάτω τη ζωή και έστρεψα τα συναισθήματα μου σε εκείνον. Σε κάποιον που δεν άξιζε ούτε λίγο την θέση που τον έβαλα εξαιτίας σου.

Στην τελική καταλήξαμε ξανά στο ίδιο μπαρ, σε ένα παραδίπλα τραπέζι. Καθόλου νηφάλια, με τα χέρια σου στη μέση μου και το κεφάλι μου στηριγμένο στον ώμο σου. Έπινα για να ξεχάσω ότι είσαι εκεί δίπλα μου. Έπινα για να ξεχάσω πόσο πολύ σε ήθελα. Γιατί τι ελπίδες μου είχες αφήσει, μου λες; Δεν είχαμε πει πολλά πιο πριν, μα έστω κι αυτά ήταν αρκετά.

Ριγμένη στο πάτωμα του μπάνιου, έλεγα ποσο πολύ σε ήθελα σε γνωστούς μας. Έτοιμη να ξεσπάσω. Αλλά ανάγκασα τον εαυτό μου να σηκωθεί με ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει και να βγω έξω.

Κι ενώ απλά ήθελα να πιω κι άλλο, δε μ’ άφησες, με τράβηξες πάνω σου. Άρχισες να με κουνάς στον ρυθμό κι εγώ άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σ’ αγκάλιασα όμως, γιατί ποιος θα μπορούσε να σου αντισταθεί γαμωτο;

Ακολούθησα τον ρυθμό μαζί σου. Ώσπου γύρισες και με κοίταξες, και σε κοίταξα κι εγώ. Και με πλησίασες. Και πλέον αυτό που το μέσα μου ζητούσε τόσο πολύ, γινότανε. Με φίλαγες. Και δεν ήθελα με τίποτα να σ’ αφήσω. Δεν σκεφτόμουν κανέναν εκείνη τη στιγμή παραμόνο εσένα και κανένα κακό που ήξερα πως θα προκαλέσω παραμόνο αυτό στον εαυτό μου. Αφέθηκα ελεύθερη. Η ώρα πέρασε, έπρεπε να φύγεις. Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί και πέρασες την πόρτα της εξόδου.

Μετά από ο,τι συνέβη μεταξύ μας το βράδυ αυτό, τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα. Ο ύπνος δεν με έπαιρνε εύκολα και ξύπναγα συνεχώς τα βράδια. Η ανάσα μου στέρευε, τα πνευμόνια μου με έκαιγαν. Οι μπουκιές δεν κατέβαιναν. Το σώμα μου δεν ηρεμούσε. Πνιγόμουν. Κι ο μόνος που πίστευα πως μπορούσε να με σώσει ήσουν εσύ.

Ξέσπασα μπροστά σου. Έκλαψα και σε άφησα να με δεις έτσι. Κι εσύ έμεινες εκεί μαζί μου. Δε με άφησες λεπτό. Με κράτησες, με αγκάλιασες. Οριακά πίστεψα ότι ανησύχησες.

Ο καιρός πέρασε. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν ακόμα περίπλοκη. Περίπλοκη μα έντονη. Οι ματιές μας έκαιγαν, τα αγγίγματα μας επίσης. Έκαιγαν σαν τσιγάρο. Σαν αυτό, που κάναμε μαζί σε μια σχολική ώρα, που συνοδεύτηκε από έναν χαζό τσακωμό μα και ένα τόσο όμορφο φιλί.

Στο επόμενο μεθύσι μου ήσουν πάλι εκεί. Βασικά, που δεν ήσουν; Είτε ήσουν όντως παρόν εκεί, είτε όχι, υπήρχες παντού. Η σκέψη σου με ακολουθούσε και δε με άφηνε να ησυχάσω δευτερόλεπτο. Δεν είχα δικιά μου ζωή πλέον. Τα πάντα περιστρεφόντουσαν γύρω σου. Έπινα και φώναζα το όνομα σου. Έπινα κι ήλπιζα να ήσουν εκεί. Έκανα οτιδήποτε που θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να ηρεμήσει μα τίποτα δεν έπιανε.

Έχουν περάσει κάποιες εβδομάδες από την τελευταία φορά που με έκανες να νιώσω πως ίσως, έστω και ελάχιστα θα μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα. Γιατί κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που με κράταγες. Στον τρόπο που με φίλαγες. Ή έστω έτσι νόμιζα. Ήταν όλα πιο όμορφα. Όλα πιο γλυκά. Σαν εκείνο το φιλί που είχες αφήσει στο κεφάλι μου. Η πλάτη μου ήταν κολλημένη στο στήθος σου και τα χέρια σου ήταν γύρω μου. Και ήταν σαν όνειρο που είχα ξαναζήσει. Μα πια, έτσι σε βλέπω μόνο στον ύπνο μου, κι εσύ αποφάσισες να ξυπνήσεις, και να με βγάλεις κι εμένα από αυτόν τον λήθαργο που είχα μπει.

Κι αν μπορούσα να σου πω ότι είσαι ο,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου εκείνη τη στιγμή, θα στο ούρλιαζα. Μόλις είχες ντυθεί, και κάπνιζες απ’ τα τσιγάρα μου. Μόνο εσύ μπορούσες, ή και μπορείς ακόμα να με κάνεις να νιώθω έτσι. Γιατί κάθε φορά που είμαι μαζί σου νιώθω γυμνή, είτε με γδύνεις είτε όχι. Οπότε, αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι, είναι να γύρναγα πίσω σε εκείνη τη νύχτα, και να σε κρατήσω λίγο ακόμα απ’ το χέρι. Να σε νιώσω άλλη μια φορά. Μόνο μια.

Γιατί μετά από αυτό, όλα σταμάτησαν. Κάθε μας επαφή, κάθε κοινό συναίσθημα, κάθε συνήθεια που είχα μαζί σου. Κόπηκε. Κι έμεινα μόνη. Μόνη με κάθε τι που με έκανες ποτέ μου να νιώσω. Μόνη με την κατάρα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό παραμόνο να περιμένω για ένα σου σημάδι.

Και σε μισώ γι’ αυτό. Σε μισώ για το πόσο άσχημα με χρησιμοποίησες και για την κατάσταση που με έχεις βάλει. Για το κακό που με έχεις κάνει να προκαλέσω στους γύρω μου αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο μου τον εαυτό.

Μα περισσότερο μισώ εμένα. Γιατί στην τελική εγώ σ’ άφησα. Εγώ σ’ άφησα να με κάνεις ο,τι θέλεις, εγώ σ’ άφησα να μου κάνεις κακό. Εγώ.

Απρίλιος, 2023

Υ.Γ. Αυτό είναι το αντίο, κάθε λέξη που δε μπόρεσα ποτέ να σου πω όσες εύκαιρες και να ‘χα. Με αυτό εδώ, σε αφήνω πίσω, με την ελπίδα ότι θα σε βγάλω απ’ τη ζωή μου οριστικά και ο,τι ένιωσα ποτέ μου για σένα. Κάθε γέλιο και δάκρυ. Όλα μένουν πίσω στον καιρό που πέθαινα για σένα και ‘συ δεν έδινες δεκάρα. Δε σ’ αγαπώ, μα δε σε μισώ. Όσο και να θέλω δε σε μισώ. Μα δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, οπότε εδώ τελειώνουν όλα. Σ’ ευχαριστώ που με έμαθες πόσο μπορεί κάποιος να με κάνει να μισήσω τον εαυτό μου και σ’ ευχαριστώ που με έκανες να μην ξανά αφήσω κάποιον να μου συμπεριφερθεί έτσι. Αυτά από μένα. Δε σου λέω να προσεχείς και εύχομαι κάποια να σου φερθεί όπως μου φέρθηκες εσύ. Γιατί ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να νιώθω τα πόδια μου αδύναμα όταν με φίλαγες μα και να κλάψω έτσι. Αντίο.