#ψευδαισθήσεις

[pantopia]

Ο λόγος που όπως ο καθένας έχεις ένα σχέδιο και όταν βγαίνεις στη πραγ��ατικότητα τρως τα μούτρα σου είναι ο λόγος που υποφέρεις. Ο λόγος που υποφέρεις είναι πως κάνεις σχέδια για το μέλλον, βάζεις κάποιο στόχο, έχεις κάποιο όνειρο ή επιθυμία αλλά στη πραγματικότητα δεν σου βγαίνουν τα βήματα, και νιώθεις πως τρως τα μούτρα σου. Όπως αυτός που πέφτει κάτω. Αλλά όχι απλά αυτός που πέφτει κάτω αλλά αυτός που πέφτει και δεν το περιμένει, δεν είδε το εμπόδιο. Αλλά ούτε έχει εκπαιδευτεί, από τη στιγμή που σκοντάφτει μέχρι τη στιγμή που θα πέσει, να ξέρει να πέφτει. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μοτοσικλετιστές ή κασκαντέρ ή Πολεμιστές με τη φόρα που πέφτουν με αυτή στέκονται πάλι στα πόδια τους. Ο λόγος που σκοντάφτεις όπως κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή, πέφτεις και χτυπάς άσχημα και βγάζεις άσχημα συμπεράσματα για τη ζωή είναι ... πολύ απλά ο εγωισμός σου.

Τι είναι εγωισμός;

Είναι κακό πράγμα ο εγωισμός;

Όχι απαραίτητα.

Αρχικά ο εγωισμός είναι μέρος της υγείας του ανθρώπου, είναι συνέπεια της μόρφωσης, απαραίτητος για να στηριχθεί η κοινωνικοποίηση, πριν στενέψουν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης υπό την επήρειά του. Κάποια στιγμή γίνεται μικρός, στενός και καταλήγει άχρηστος, όπως άχρηστο είναι το καλούπι όταν κρυώσει το μέταλλο. Τι είναι όμως ο εγωισμός;

Ο εγωισμός είναι η ταύτιση της φυσιολογικής λειτουργίας της ανάπτυξης της προσωπικότητας με προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι το 'κείμενο' του εγώ. Κάθε 'εσύ είσαι...', και 'εμείς είμαστε...' στη παιδική ηλικία, όπως και κάθε αποκωδικοποίηση κάθε ενέργειας από τα μέλη της οικογένειας, με κυρίαρχες τις συμπεριφορές και αντιδράσεις της μητέρας, κατ'επέκταση του πατέρα αλλά και του στενότερου περιβάλλοντος καταγράφονται από το νου. Ο νους έχει διάφορες λειτουργίες που αναπτύσσονται ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον. Μια είναι η μνήμη, μια είναι η φαντασία και η τρίτη θεμελιώδης είναι να αναγνωρίζει το μοτίβο συμπεριφοράς που παράγει κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα αυτό που επαναλαμβάνεται. Ο νους, στο επόμενο στάδιο, αντιγράφει το μοτίβο και το αναπαράγει σαν παιχνίδι όταν θέλει να έχει το αποτέλεσμα. Σταδιακά αυτά τα οικεία μοτίβα συμπεριφοράς γίνονται προσδιορισμοί, έννοιες, ποιότητες που ιδιοποιούνται και μετατρέπονται στο 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Ο μικρός δόκιμος άνθρωπος ταυτίζεται με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς για να τον αναγνωρίζει το περιβάλλον του, και να του παρέχει προστασία και φροντίδα, φυσική και συναισθηματική. Έχει σκοπό την διευκόλυνση της βασικής εκπαίδευσής του, της επιβίωσης και του καθήκοντος. Λόγω του φόβου της επιβίωσης και του χρέους του καθήκοντος που διαμορφώνουν κάθε κοινωνία. Αυτοί οι κώδικες και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και αναγνώρισης φίλου/εχθρού που εξασφαλίζουν τις βασικές παροχές γίνονται στρατηγική και σύστημα επέκτασης των ορίων του περιβάλλοντος. Εκεί και τότε όμως αρχίζει πολλές φορές η απογοήτευση. Αυτός που έχει ρυθμιστεί, ασυναίσθητα, να πετυχαίνει αυτό που θέλει ή που έχει ανάγκη με κάποια στερεότυπη συμπεριφορά, θα αναπαράγει ασυναίσθητα αυτή τη συμπεριφορά σε κάθε νέο περιβάλλον. Είναι μεγάλο το σοκ όταν πηγαίνεις για παράδειγμα στο εξωτερικό, όπου αλλάζει η γλώσσα και η νοοτροπία που παράγει η γλώσσα, όπως και οι καιρικές συνθήκες, και δεν σου βγαίνουν τα θέλω σου, δεν καλύπτονται οι ανάγκες σου, με τον τρόπο του σπιτιού ή της γειτονιάς σου ή της κλίκας σου. Η εμπειρία αυτή βγάζει στον καθένα μια διαφορετική αντίδραση. Μερικές φορές νομίζουμε ότι το να είσαι κάτι, κάποιος σπουδαίος, σου παρέχει το προνόμιο, να μην δέχεσαι κριτική. Να επιδεικνύεις την ταυτότητα και να περνάς παντού. Γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με την κριτική. Δεν μπορείς να προσαρμοστείς έξω από το "κείμενο του εγώ" σου. Αυτό είναι το πρόβλημα του εγωισμού, της ταύτισης με το 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Η λειτουργία του ήταν μόνο και μόνο για να ολοκληρωθεί το στάδιο του να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου ή στον εαυτό σου και να σου παρέχονται όλα ή να στερείσαι ό,τι στερείται η οικογένεια. Η συνέπεια όμως ενός παγιωμένου "εγώ" είναι να μην κάνεις τίποτα, για να μην σου συμβεί τίποτα δυσάρεστο, να μην πει κανείς τίποτα που σου πληγώνει τα συναισθήματα, να μην κάνεις κανένα λάθος, να μην πληγώσεις κανένα. Εδώ είναι όμως που ξεκινάει η διαφορά ανάμεσα στο οποιοδήποτε Σπήλαιο Αισθήσεων και Παραισθήσεων, από απόψεις, γνώμες, εικασίες, πεποιθήσεις, πιστεύω, νομίζω, έμαθα, συνήθισα, τα οποία ως προς την πραγματικότητα είναι πάντα σχετικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα διότι μέσα στο Σπήλαιο των Συμβάσεων και των Συμβιβασμών μπορείς να έχεις πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα που απαιτεί πρόσβαση στην άγνωστη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι φτιαγμένος για όλη την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα απαιτεί να ενεργοποιήσει ο άνθρωπος σταδιακά όλες του τις δυνάμεις και λειτουργίες για να πετύχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που επιθυμεί ή αυτό που ονειρεύ��ται και για να λύσει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.

Δυστυχώς βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικά και μαζικά, συλλογικά εγκλωβισμένοι σε φούσκες εγωισμού.

Η μια άποψη είναι να μπούμε όλοι στις φούσκες μας, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, να νομίζουμε ό,τι θέλουμε να νομίζουμε για να είμαστε ευχάριστοι ή να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και να αφήσουμε την τεχνολογία να φροντίζει τις ρυθμίσεις στη ζωή μας βάσει πραγματικότητας. Ή να βγούμε όλοι έξω από τις φούσκες και να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στις αρχές ή μοτίβα ή νόμους της μίας κοινής ενιαίας πραγματικότητας. Για κάθε φυλή, για κάθε ράτσα, για κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό μοντέλο αναπαράστασης του γνωστού κόσμου. Μπορούμε να διατηρήσουμε τις προτιμήσεις μας στο ρόλο που θέλει ο καθένας να διαδραματίσει στις ομάδες που αναλαμβάνουν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρα των ανθρώπων, και που αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν διαρκώς.

Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα.

Έφτασε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα και να πάρουμε μια πραγματική απόφαση. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε κάτι άλλο έξω από μας, κάποιοι άλλοι όμως πίσω από αυτό θα αποφασίζουν για μας και τις τύχες μας, ενώ εμείς ζούμε στις επίπλαστες φούσκες μας.

[mikrofwno]

«Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάεφ στο Θέατρο ΕΛΕΡ – Ελένη Ερήμου

Οι Ψευδαισθήσεις, ένα έργο «ωδή στον έρωτα» του Ρώσου συγγραφέα Ιβάν Βιριπάεφ, έρχονται από τις 30 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο ΘΕΑΤΡΟ ΕΛΕΡ – Ελένη Ερήμου, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μαρίας Βαρδάκα. έΡΩΤΑΣ // ΑΛήΘΕΙΕΣ // ΓέΛΙΟ // ΔάΚΡΥ Δύο παντρεμένα ζευγάρια, στο λυκόφως της ζωής τους, επιδίδονται σε ένα σερί αποκαλυπτικών εξομολογήσεων, που θα επαναπ��οσδιορίσουν τα δεδομένα της…

[kyrioskanenas]

Άραγε σταματάει κανείς να γράφει ποιήματα; να κλείνει το μυαλό σε μια σιωπή; και το σώμα να μη νιώθει; Κι αν σταματήσεις να γράφεις; η μοναξιά μεγαλώνει ή μικραίνει; και εν τέλει, τι είναι τα ποιήματα; ιστορίες που υφαίνουν ψευδαισθήσεις; ή αλήθειες που παλεύουν με τα κύματα; αλήθειες που αντέχουν στο χρόνο, και φλόγες που φωτίζουν τα σκοτάδια και μάχονται με το άδικο; Και αν αυτές χαθούν; και σβήσουν και οι καρδιές που γράφουν; τότε, τι θα μείνει πίσω; μόνο το σκοτάδι και η έρημος του νου; μια ύπαρξη χωρίς φωνή, μια σκιά που αναζητά φως ένας κόσμος βουτηγμένος στο ψέμα και στην αδικία;

[giasemi]

Σε έναν χειμώνα όπου θα ήσουν παρόν, σε ένα καλοκαίρι όπου δεν θα αποχωρούσες, σε μια άνοιξη όπου θα μου ανοιγόσουν, σε ένα φθινόπωρο όπου δεν θα με εξαπατούσες, σε μερικές στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε, σε κάποιες ψευδαισθήσεις που μονάχα εσύ με έθεσες και σε έναν έρωτα που έζησα μονάχα εγώ.

[justforbooks]

«Αν το απίστευτα χοντρό πτώμα του Θέλα το δέσουμε σε ένα λευκό άλογο, τότε μπορούμε σίγουρα να έχουμε τον νέο Σιντ των ισπανικών γραμμάτων», γράφει ο Ρομπέρτο Μπολάνιο για τον Ισπανό μυθιστοριογράφο Καμίλο Χοσέ Θέλα Τρουλόκ, αποδομώντας τα ιερά και τα όσια της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, μιλώντας για αυτό το παράδοξο «Κλαμπ Μεντιτερανέ» των συγγραφέων, όπως το αποκαλεί, που αρέσκεται σε πόζες και βραβεία. Σε ένα απολαυστικό κείμενο, που αποκαλύπτει όλη την καφκική ειρωνεία του σπουδαίου Χιλιανού και τους βιτγκεσταϊνικού τύπου συνειρμούς του, αποδομεί όλη τη λογική του κλειστού κύκλου των διανοούμενων, κάτι που είχαμε δει να κάνει και σε προηγούμενα έργα, όπως το «Ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική» κ.ά. Σε αυτήν τη σειρά διαλέξεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν μαζί με μια σειρά από χαρακτηριστικά διηγήματα σε αυτόν τον τόμο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο ανυπόφορος γκάουτσο», που έμελλε να είναι ο τελευταίος, αποκαλύπτονται όλες οι ψευδαισθήσεις των κλειστών λογοτεχνικών κύκλων αλλά και η μεγάλη απέχθεια που έτρεφε ο Μπολάνιο για κάθε λογής κλισέ. Άκρως απολαυστικά και πολύ ενδεικτικά του ύφους του πρωτοπόρου και άκρως μοντέρνου Χιλιανού είναι τα διηγήματα «Ο αστυνόμος των αρουραίων» αλλά και ο «Ανυπόφορος γκάουτσο». Το γνωστό παιχνίδι ταυτότητας που καταλήγει σε αστυνομική πλοκή, το καφκικό παράλογο, οι φιλοσοφικοί πειραματισμοί και τα λογοτεχνικά, βιτγκεσταϊνικού τύπου παίγνια, όλα είναι εδώ, σε αυτές τις άκρως αντιπροσωπευτικές ιστορίες του Μπολάνιο που κατέληξαν σε αυτό το βιβλίο, που το είχε έτοιμο προς δημοσίευση αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος το 2003.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nofuckinlabels]

Θα θελα τοσο πολυ να καταφερω να σου γραψω κατι ευχαριστο

Κατι που να μην σου αφηνει μια πικρια στα χειλη

Κατι απόλυτο

Χωρις ρωγμές

Ομως αυτα που γράφω πάντα μπάζουν πραγματικότητα

Ισως γιατι δεν εχω γραψει ποτε χωρις εκεινον τον κόμπο στο στέρνο

Μονο οταν αποφασισα να γραψω για εκεινον τον Ιουλιο

Μας ταιριαζε τοσο πολυ το καλοκαιρι

Σε λιγες μερες ειχα κερδισει την αιωνιοτητα

Ολα ελιωναν αρμονικα το ενα μεσα στο αλλο

Θυμασαι;

Θυμασαι εκεινα τα δευτερολεπτα που η σαρκα μας δεν ηταν πλεον συνορο που μας χωρίζει;

Υπαρχουν στιγμες που μου θυμιζεις την θαλασσα οταν εχει άπνοια και βραδιάζει

Υπαρχουν στιγμες που μου θυμιζεις εκεινη την τελευταια βουτιά στην θαλασσα στα μεσα Αυγούστου

Που η θαλασσα γινεται ενα με τον οριζοντα

Και νιωθω σαν να κολυμπαω στον ουρανό

Με ψευδαισθήσεις θα κερδίσουμε την αθανασία.

Υπάρχουν άλλες που μου θυμίζεις τρικυμία

Που καταπινω βίαια νερο και νιωθω οτι πλησιαζω προς τον θανατο

Το χειροτερο ειναι οτι εκεινη την στιγμη

Παλευω για την φθαρτη μου υποσταση

Και ταυτόχρονα παλευω εσενα.

Ισως να μην το καταλαβεις

Ισως να μην το καταλαβες ποτε

Αλλα κατι μεσα μου ουρλιαζει οτι εσυ μου τοποθέτησες αυτες τις λεξεις στο μυαλό

Οτι ειχες καταλάβει τις ημιτελείς μου φρασεις πριν καν τις σκεφτω

Για πρωτη φορα ελπιζω να μην υπαρχουν ψευδαισθήσεις απο τις οποιες θα κερδισουμε την αιωνιότητα.

Για πρώτη φορά ελπίζω να πνίγω

[daimewdis]

Πιστεύω πως όλοι κρύβουμε κάτι.

Και πολλές φορές δεν πρέπει ή δεν υπάρχει

λόγος να τα συζητάμε.

Τα έχουμε μέσα μας ως δύναμη ή αδυναμία.

Κάποιες φορές αυτά που μας βασανίζουν

τα ξεπερνάνε,

��αι άλλες μένουν κολλημένα πάνω μας

για να μας θυμίζουν.

Με τα χρόνια δεν έχει νόημα το “αν”,

αλλά ένα μόνιμο “γιατί”.

Και όμως συνεχίζουμε και προχωράμε.

Πιστεύω πως είμαι μακράν καλύτερος

όταν σκέφτομαι, παρά όταν γράφω.

Καθώς πάντα στο γράψιμο

χάνονται οι σκέψεις.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο άνθρωπος

δεν ζει με αναμνήσεις, αλλά με ελπίδες.

Αυτό δεν ήταν τώρα, η τελευταία παράγραφος,

ήταν πριν 11 χρόνια. Και κάτι ονειρεύτηκα στον ύπνο μου και το θυμήθηκα πριν μέρες.

..Και δεν έχω ιδέα αν ζει, αν έχει παντρευτεί, αν έχει παιδί, τι επάγγελμα κάνει.

Αλλά, όταν δεν μπορείς να κρατηθείς από το τώρα που χεις, ξεθάβεις ή φτιάχνεις ψευδαισθήσεις.

Δεν είναι αληθινό κάτι μόνο όταν το αγγίζεις.

Τι γράφω πάλι, μεσάνυχτα και κάτι random.

1:15 πμ

18/7/23

-Δαιμεώδης

[o-monaxikos]

Το βράδυ πλησιάζει ή νοσταλγία,συναρμολογεί τις καλές προθέσεις με το χρόνο για να ξοδέψω χωρίς πάρα πολλές ψευδαισθήσεις και εξακολουθώ να εξαπατω τον εαυτό μου στον ουρανό που χάνει το φως του στο βλέμμα μου.!Μου λείπει μια ευγενική φωνή,ενός μοναχικού τραγουδιού που πεθαίνει στο λαιμό μου,της μυστικιστικής σκέψης όπου υπάρχει.!Θα μου λείψει το αύριο αλλά μόνο για να ξεκουραστεί απόψε ή πονεμένη μου καρδιά μου.!

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα καλά ώριμο φρούτο, η ψυχή Ένα παλαιωμένο κρασί, το αίμα μου Η σάρκα μου, ταλαίπωρη, γδαρμένη, σκληρή απτής ζωής το κυνηγητό Και το μυαλό, αυτό το μυαλό Γέρικο και σοφό, άλλοτε ακόμη παιδικό και αγνό Αγαπά την ελπίδα, τις αθώες σκέψεις Τον αυθορμητισμό και την απερισκεψία που απαιτεί το σήμερα για να επιβιώσεις Μα όχι για να ζήσεις Ευθύνες πολλές και υποχρεώσεις άλλες τόσες Και συ διψάς για στιγμές, ελευθερία, χρόνο Διψά η ανάγκη για ζωή, λογικό μεν Κάποιοι τα καταφέρνουν κάποιοι όντως μπορούν να μη δίνουν αναφορά, να μη χρωστούν πουθενά Απ' την άλλη εγώ πάντα νιώθω πως κάτι ξεχνώ, κάτι οφείλω Πως χρωστώ σε μένα τόσα Και θέλω να μου τα δώσω όλα Ναι θέλω ένα προς ένα, δε ξέρω πως Μα ψάχνω, δοκιμάζω πράγματα Προσπαθώ να χωρέσουν όλα σε μια μέρα Λες και δεν έχει 24ωρες Λες και είναι διαδοχικά η επόμενη χωρίς λήξη και αρχή Αρχή και λήξη θα λεγε κανείς, μα αυτά είναι ψευδαισθήσεις Ξέρεις, όσο καλά τα πάω με τη χρονική νύξη, αλληλουχία και συναντήσεις Άλλο τόσο νιώθω πως δεν έχω καθόλου καλή αίσθηση των λεπτών Μέρα είτε νύχτα και γω χαμένη κάπου ανάμεσα Κουραστικό αυτό το τρέξιμο και όσα προκαλεί Στην εισαγωγή αναφέρομαι που πόσα να πει και αυτή Επίλογος, τέλος και αυτή αυτή στιγμή Ό,τι ήταν να βγει, είναι πλέον στο χαρτί Μα πότε νύχτωσε, νιώθω ακόμη την αυγή Ίσως γιατί κοντεύει η επόμενη ή ίσως γιατί δε θα φανεί

[davargg]

Τελικά έτσι πρέπει να γίνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις. Να τις αφήνει κανείς να κυλήσουν από μόνες τους. Να μην έχει κανείς απαιτήσεις,όνειρα, ψευδαισθήσεις σε οποιοδήποτε στάδιο. Άμα είναι κάτι να φανεί, θα φανεί. Οι σχέσεις κρίνονται από παντού, από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο. Είναι επιλογή του καθενός που θα δώσει περισσότερο σημασία.

[under-the-screen]

TAR

Σπουδή στον ναρκισσισμό με γεωμετρικό κόψιμο, οξείες γωνιές, ψυχρή παλέτα κι ένα άκαμπτο κορμί σε boyfriend γκαρνταρόμπα.

Η Lydia Tar βυθίζεται στην ψύχωση (της κορυφής) με guest star ακουστικές ψευδαισθήσεις που θρυμματίζουν την ελεγχόμενη σιωπή της και προδιαγράφουν μια πορεία σε λαβυρίνθους του χαμού. Ένας χαρακτήρας που έχει συγγένεια εξ αίματος (μεταξύ άλλων) με την «Δασκάλα του πιάνου» της Huppert και κινείται μεταξύ παράνοιας και διάνοιας.

Μου έρχεται στον νου το «αφότου ύψωσα την ερωμένη μου σε ένα βάθρο, την αποκαθηλωνα βιαίως σε αναζήτηση ενός νέου ειδώλου να λατρεψω» (“Lunes de fiel”, P. Bruckner), ίσως γιατί η διαδικασία θεοποίησης και απογοήτευσης είναι ο κοινός  βασικός άξονας.

Η Blanchet δίδαξε αλλά η lege artis ερμηνεία δεν συγκίνησε την Ακαδημία.

Alexa, play “Power and control” by Marina and the Diamonds.

★ : 4 / 5

[rulinarulina]

Ποιο πρόσωπο είναι ο άνδρας και ποιο η γυναίκα; Η εικόνα που σάρωσε το διαδίκτυο (pic, vid)

Οι δύο εικόνες που βλέπετε μπερδεύουν τον εγκέφαλο. Όπως τις κοιτάτε, μπορείτε να ορκιστείτε ότι ξέρετε ποια εικόνα δείχνει έναν άντρα και ποια μια γυναίκα; Μην βιαστείτε να απαντήσετε πάντως! Οι οπτικές ψευδαισθήσεις μας δείχνουν ότι δεν έχουμε πάντα άμεση αίσθηση της πραγματικότητας. Μπορούν επίσης να μας δώσουν πληροφορίες για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, όταν «ερμηνεύει» τα οπτικά…

[labookaracha]

Υπάρχουν βιβλία που μας σημαδεύουν.

Υπάρχουν συγγραφείς που νιώθουμε ότι μας μιλάνε μέσα από τους ήρωές τους.

Υπάρχουν βιβλία που μας απογοητεύουν.

Είτε γιατί είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτά, είτε γιατί πέσαμε πάνω τους σε λάθος χρόνο, και πολλές φορές και τόπο.

Υπάρχουν συγγραφείς με τους οποί��υς δημιουργούμε ένα δεσμό με τα χρόνια, επισκεπτόμαστε συνεχώς το συγγραφικό τους σύμπαν, ανοιγοκλείνουμε τα φώτα και τις πόρτες μέσα στα χάρτινα παλάτια που χτίζουν για να μας υποδεχτούν. Πότε περνάμε καλά, πότε όχι, πότε καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε όλα αυτά που νιώθουμε, είτε όμορφα είτε άσχημα· γιατί και τα άσχημα συναισθήματα έχουν σημασία και μπορούν να είναι πολύ έντονα, πότε πάλι δεν καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή τι συμβαίνει μέσα μας, αλλά ο σπόρος έχει πέσει. Και είναι πλέον θέμα χρόνου να ανθίσει.

Και κάποιες άλλες φορές ανοίγουμε ένα βιβλίο ενός τελείως άγνωστου σε εμάς συγγραφέα και μας πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα, αναρωτιόμαστε που ήταν κρυμμένος αυτός ο μικρός θησαυρός, βουτάμε όλο και πιο βαθιά σελίδα σελίδα στην θάλασσα αυτή που λες και είναι εκεί μόνο για εμάς, και ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος αλλάζει γεωμετρία, οι υπόλοιπες ανάγκες μας παραγκωνίζονται, υπάρχει μόνο αυτός ο χάρτινος κόσμος και εμείς υπάρχουμε μόνο για να τον κοινωνήσουμε.

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Ιβάν Κλίμα το Σάββατο. Ξεκίνησα να το διαβάζω αφήνοντας στην άκρη τον Δούναβη του Κλαούντιο Μάγκρις. Όχι πως δεν είναι καλό βιβλίο. Αλλά ο ρυθμός του αυτή τη στιγμή δεν μου ταίριαζε. Και το ένιωσα στις 50 πρώτες σελίδες. Θα έρθει η ώρα του.

Το βιβλίο του Κλίμα δεν ήθελα να τελειώσει. Και ταυτόχρονα ήθελα να φτάσω μέχρι το τέλος, να χωθώ τελείως μέσα στην ιστορία, να δω τι θα απογίνουν οι ήρωές του, να δω πως θα κλείσουν, αν κλείσουν, οι εκκρεμότητές τους. Γιατί τελικά όλοι μας ζούμε στην κόψη μιας εκκρεμότητας, στην κόψη μιας απόφασης. Πολλές φορές την παίρνουμε αμέσως. Για να οδηγηθούμε αναπόδραστα και αναπόφευκτα σε ένα καινούριο δίλημμα. Άλλες φορές καθυστερούμε. Οι λόγοι πολλοί. Ο συνηθέστερος είναι ότι φοβόμαστε. Φοβόμαστε να κάνουμε το βήμα στο κενό, το leap of faith.

Ο Κλίμα στο βιβλίο του μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας. Με τον καθρέφτη μας. Χωρίς διδακτισμούς. Χωρίς εξάρσεις. Χωρίς κραυγές. Χωρίς εντάσεις. Αγκαλιάζει με τρυφερότητα τους ήρωές του, στέκεται με σεβασμό και ενσυναίσθηση απέναντι στα προβλήματά τους, προσπαθεί όχι απλά να τους κατανοήσει, αλλά να τους δείξει ότι σε αυτό το ταξίδι που είναι η ζωή μας δεν είναι μόνοι. Ότι κανένας δεν αξίζει να είναι μόνος.

Ο Κλίμα από τα δέκα μέχρι τα δεκατέσσερά του χρόνια βρέθηκε με την οικογένειά του έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τέρεζιν. Σκέφτηκα τελειώνοντας το βιβλίο την ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι Η ζωή είναι ωραία. Θυμήθηκα την κυρία Νάκη Μπέγα, την γιαγιά της φίλης μου της Έστερ που επιβίωσε και αυτή από το Άουσβιτς όπου έχασε τη μητέρα και τις αδερφές τις.

Στην βιογραφία του Κλίμα αναφέρεται ότι είχε έναν αδερφό. Δεν κατάφερα να βρω τι απέγινε. Αν γλύτωσε μαζί με τον Ιβάν και τους γονείς τους ή αν πέθανε στο Τέρεζιν. Δεν ξέρω αν έχει και σημασία. Φαίνεται σε όλο το βιβλίο, παρότι δεν είναι το βασικό θέμα του, ότι το τραύμα που άφησε στην ψυχή του το Ολοκαύτωμα δεν θα κλείσει ποτέ. Είτε επέζησε ο αδερφός του είτε όχι.

Ψυχή.

Αυτήν αναζητάει ο Κλίμα. Ή μάλλον όχι, δεν την αναζητάει. Αναρωτιέται για τη φύση της. Για το νόημά της. Είχα γράψει κάποια στιγμή πριν από χρόνια πως η ψυχή είναι η ψευδαίσθηση που κάνει ανεκτές όλες τις υπόλοιπες. Τώρα δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Βλέπω τον κόσμο μας να θάβεται κάτω από τόνους σκουπ��διών, υλικών και άυλων, και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες ψευδαισθήσεις πια. Αν υπάρχουν άλλες ελπίδες για ένα, όχι καλύτερο, αλλά υπαρκτό μέλλον.

Ή αν φτάσαμε στο τέλος.

"Αθετούμε πανάρχαιους νόμους μέσα μας, πιστεύοντας ότι μπορούμε να το πράττουμε ατιμώρητοι. Μήπως δεν πρέπει να επιτρέπονται όλα στον άνθρωπο που βαδίζει προς ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία, προς τα ουράνια που ονειρεύεται? Κυνηγάμε ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί το όραμα της επίγειας μακαριότητας, και ταυτόχρονα επιβαρυνόμαστε με ενοχές, και ας αρνούμαστε να τις παραδεχθούμε. Όμως τι είδους μακαριότητα μπορεί να απολαύσει ένας άνθρωπος που η ψυχή του είναι φορτωμένη με ενοχές? Δεν του μένει παρά να νεκρώσει η ψυχή μέσα του και να προστεθεί στο πλήθος εκείνων που περιπλανιούνται στον κόσμο ψάχνοντας να γεμίσουν το κενό που απλώθηκε μέσα τους, στη θέση της ψυχής που θανάτωσαν. Ο άνθρωπος έχει πάψει να αντιλαμβάνεται τη σχέση ανάμεσα στον τρόπο που ζει και τη μοίρα του σύμπαντος, μοίρα που φοβάται και θρηνεί καθώς καταλαβαίνει ότι θα τον οδηγήσει στην Αποκάλυψη."

07.11.24

[crisismonitor]

Τα προγνωστικά για την έκβαση των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ είναι αφίρροπα, οι δημοσκοπήσεις έχουν βρεθεί στο επίκεντρο κριτικής και πίσω από κλειστές πόρτες όλοι διαπιστώνουν τη δυναμική του Τραμπ εξαιτίας της λαϊκίστικής ρητορικής του και της αδυναμίας των Δημοκρατικών να εκλέξουν υποψήφιο με ισχυρά ερείσματα στη βάση. Οι ΗΠΑ βρίσκονται μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο και πολωμένο πολιτικό σκηνικό. Η προεκλογική αντιπαράθεση Τραμπ - Χάρις έφτασε στα άκρα, η κοινωνία είναι πολωμένη και κατακερματισμένη. Ο τρόπος που γίνεται η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αναμένεται να εντείνει το άγχος, την ανησυχία και τις κοινωνικές εξάρσεις, ενώ αν τελικά η μάχη δοθεί "στήθος με στήθος", τότε το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων δεν μπορεί να αποκλειστεί. Για την ώρα, καλά πληροφορημένες πηγές και τα προγράμματα OSINT Intelligence καταδεικνύουν χαμηλά επίπεδα εντάσεων και ελεγχόμενες εξάρσεις, παρά την εμπρηστική ρητορική που χρησιμοποιεί συχνά ο Τραμπ. Τη μάχη θα κρίνουν επτά πολιτείες: το Μίσιγκαν, η Πενσιλβάνια και το Ουισκόνσιν, οι τρεις πολιτείες των Μεγάλων Λιμνών που αποτελούν το «μπλε τείχος» το οποίο ο Trump «έσπασε» το 2016, αλλά ο Joe Biden ανέκτησε το 2020, και οι Αριζόνα, Τζόρτζια, Νεβάδα και Βόρεια Καρολίνα, τις τέσσερις πολιτείες που χαρακτηρίζονται Sun Belt. Αν κερδίσει η Harris, θα γράψει ιστορία, καθώς θα είναι η πρώτη γυναίκα, η πρώτη Ασιατοαμερικανή και η πρώτη Μαύρη γυναίκα που κερδίζει την προεδρία. Μια νίκη του Trump θα ήταν επίσης ιστορική: θα γινόταν ο δεύτερος πρόεδρος που υπηρετεί μη συνεχόμενες θητείες μετά τον Grover Cleveland. Θα το πετύχαινε μετά το μοναδικό του χαρακτηριστικό ως ο μόνος πρόεδρος που έχει καθαιρεθεί δύο φορές και ο μόνος πρώην πρόεδρος που έχει καταδικαστεί για κακουργήματα. Το διακύβευμα Στις εκλογές όμως κρίνονται πολύ περισσότερα, συμπεριλαμβανομένων πέντε πολιτειών – Αριζόνα, Φλόριντα, Μιζούρι, Νεμπράσκα και Νότια Ντακότα – που ψηφίζουν για το αν θα ακυρώσουν τις απαγορεύσεις αμβλώσεων με συνταγματικές τροποποιήσεις. Οι Ρεπουμπλικάνοι ελπίζουν να επωφεληθούν από έναν ευνοϊκό χάρτη της Γερουσίας, με τους Δημοκρατικούς να υπερασπίζονται έδρες σε πολιτείες που γέρνουν προς τους Ρεπουμπλικάνους, όπως η Μοντάνα, το Οχάιο και η Δυτική Βιρτζίνια. Οι ελπίδες του κόμματος να κρατήσει την οριακή του πλειοψηφία στη Βουλή εκτείνονται από τις ακτές του Μέιν, διασχίζουν την κοιλάδα ��άντσον στη Νέα Υόρκη, τους λόφους του Πιεντμόντ στη Βιρτζίνια, μια «μπλε κουκκίδα» στη Νεμπράσκα και φτάνουν έως την κομητεία Όραντζ της Καλιφόρνια, όπου οι πολιτικές διακυμάνσεις της εποχής του Trump είναι εμφανείς. Τα αρχικά αποτελέσματα τις ώρες μετά το κλείσιμο των καλπών μπορεί να μην είναι καταλυτικά. Κάθε πολιτεία καθορίζει τις δικές της εκλογικές διαδικασίες, και η σειρά με την οποία καταμετρώνται οι πρώιμες, ταχυδρομικές και εκλογικής ημέρας ψήφοι διαφέρει – όπως και το πόσο γρήγορα ορισμένες πόλεις, κομητείες και περιοχές αναφέρουν τα αποτελέσματά τους. Ο δρόμος για τους 270 εκλέκτορες και την προεδρία Οι Αμερικανοί έχουν πλέον συνηθίσει σε απίστευτα οριακές προεδρικές εκλογές. Το 2000, το 2016 και το 2020, τα αποτελέσματα κρίθηκαν από δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Αν οι δημοσκοπήσεις είναι ακριβείς, αυτή η αναμέτρηση αναμένεται να ταιριάξει σε αυτό το μοτίβο. Αυτό σημαίνει, με απλά λόγια, ότι υπάρχουν επτά πολιτείες που πρέπει να παρακολουθήσουμε την Τρίτη το βράδυ – και ίσως και μετά. Η Αριζόνα και η Τζόρτζια πήγαν στον Biden το 2020 μετά από μια γενιά όπου θεωρούνταν ασφαλώς Ρεπουμπλικανικές. Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν επίσης τη Νεβάδα πριν από τέσσερα χρόνια, αν και το περιθώριό τους εκεί μειώνεται. Ο Biden κέρδισε τις πολιτείες του «μπλε τείχους» Πενσιλβάνια, Μίσιγκαν και Ουισκόνσιν το 2020. Ο Trump έκανε το ίδιο το 2016. Η μόνη κρίσιμη πολιτεία του 2024 που κέρδισε ο Trump στις τελευταίες εκλογές ήταν η Βόρεια Καρολίνα. Αναμένεται να είναι πάλι μια σφιχτή αναμέτρηση εκεί. Οι κόκκινες και μπλε «ψευδαισθήσεις» Πριν από τέσσερα χρόνια, με τον Trump να υπονομεύει την εμπιστοσύνη πολλών Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων στα ταχυδρομικά ψηφοδέλτια, οι πρώτες ώρες μετά το κλείσιμο των καλπών έδειξαν μια «κόκκινη ψευδαίσθηση» σε πολλές κρίσιμες πολιτείες – με τα αρχικά αποτελέσματα να φαίνονται καλύτερα για τον Trump από ό,τι τελικά κατέδειξαν ώρες ή μέρες αργότερα. Η «ψευδαίσθηση» στα εκλογικά αποτελέσματα είναι συνήθως αποτέλεσμα διαφόρων παραγόντων, όπως η γεωγραφία (μικρές, αγροτικές κομητείες που τείνουν να υποστηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους έχουν λιγότερες ψήφους για να καταμετρηθούν και αναφέρουν τα αποτελέσματά τους πιο γρήγορα) και οι τύποι ψήφων που καταμετρώνται — μια πραγματικότητα που πρέπει να έχουμε υπόψη αν τα αρχικά αποτελέσματα από το Μίσιγκαν δεν περιλαμβάνουν το Ντιτρόιτ, και αν αυτά από τη Νεβάδα δεν περιλαμβάνουν το Λας Βέγκας. Μπορούν οι Ρεπουμπλικάνοι να κάνουν την ανατροπή στη Γερουσία; Αν η προεδρία και ο έλεγχος της Βουλής παρουσιάζουν υψηλό βαθμό αβεβαιότητας, σχεδόν σαν «κορόνα ή γράμματα» πριν από την ημέρα των Εκλογών, η μάχη για τον έλεγχο της Γερουσίας εκτιμά��αι ότι δεν έχει το ίδιο... σασπένς. Οι Δημοκρατικοί κατέχουν επί του παρόντος μια ισχνή πλειοψηφία με 51 γερουσιαστές – τέσσερις από αυτούς είναι ανεξάρτητοι – που συνασπίζονται υπό τον ηγέτη της πλειοψηφίας Chuck Schumer της Νέας Υόρκης. Για το κόμμα που κερδίζει τον Λευκό Οίκο, οι 50 γερουσιαστές θα είναι αρκετοί για να εξασφαλίσουν πλειοψηφία (καθώς ο αντιπρόεδρος ρίχνει τη νικητήρια ψήφο), αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι είναι φέτος σε επιθετική θέση χάρη σε έναν φιλικότερο χάρτη. Μπορούν οι Δημοκρατικοί επανακτήσουν τον έλεγχο της Βουλής; Οι Ρεπουμπλικάνοι πήραν τον έλεγχο της Βουλής το 2022 με το μικρότερο δυνατό περιθώριο. Φέτος, οι Δημοκρατικοί στη Βουλή – που συνήθως τα πηγαίνουν καλύτερα κατά τους κύκλους προεδρικών εκλογών – χρειάζονται καθαρή αύξηση τεσσάρων εδρών για να κάνουν τον Hakeem Jeffries, που είναι τώρα ο ηγέτης της μειοψηφίας, τον επόμενο Πρόεδρο της Βουλής. Η τύχη της Βουλής θα μπορούσε να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν ο Trump επιστρέψει στον Λευκό Οίκο και οι Ρεπουμπλικάνοι κερδίσουν τη Γερουσία. Μια Ρεπουμπλικανική τριάδα θα έδινε στον Trump σχεδόν πλήρη ελευθερία να περάσει την ατζέντα του. Μια πλειοψηφία των Δημοκρατικών θα λειτουργούσε ως τελικός προπύργιο κατά των πολιτικών του πρώην – και σε αυτήν την περίπτωση μελλοντικού – προέδρου. Όλες οι 435 έδρες της Βουλής είναι στο ψηφοδέλτιο, αλλά μόνο λίγες αναμετρήσεις αναμένεται να είναι στενές. Αυτό σημαίνει ότι λίγες επιλεγμένες περιφέρειες θα έχουν δυσανάλογο αντίκτυπο στο αποτέλεσμα, και ο Terence Burlij του CNN ανέφερε 10 έδρες που αξίζει να παρακολουθήσουμε την εκλογική νύχτα και μετά. Η τρέχουσα πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων ήρθε κυρίως από αμφίρροπες περιφέρειες στην Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη – ιδιαίτερα στο Long Island και βόρεια της Νέας Υόρκης. Οι Δημοκρατικοί της Νέας Υόρκης, σε απάντηση, ξεκίνησαν τεράστιες, συντονισμένες καμπάνιες – μία υπό την καθοδήγηση των πολιτειακών ηγετών και μία από μια προοδευτική εργατική συμμαχία – με στόχο την ανάκτηση εδρών που το κόμμα έχασε το 2022. Θα επαναλάβει το σενάριο του 2020 ο Τραμπ Το σχέδιο του Trump για το 2020 είναι ανοιχτό, και έχει προσθέσει νέες σελίδες στην έκδοση του 2024. Τα κύρια θέματα παραμένουν τα ίδια. Έχει ήδη κατηγορήσει τους Δημοκρατικούς για νοθεία, έχει προειδοποιήσει για ψήφους από μη πολίτες και έχει εκφράσει αμφιβολίες για τα ταχυδρομικά και υπερπόντια ψηφοδέλτια (όπου αναμένεται να τον βλάψουν). Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν βάση, αλλά όπως πριν από τέσσερα χρόνια, εκατομμύρια Αμερικανοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν. Αναμένεται ότι τα μαθηματικά θα ευνοήσουν τον Trump στις πρώτες ώρες της καταμέτρησης, εν μέρει λόγω του ποιες πολιτείες αναφέρουν πρώτες και ��ότε. Το 2020, τα ταχυδρομικά ψηφοδέλτια, που δεν καταμετρούνται παρά μόνο την Ημέρα των Εκλογών ή ακόμα και μετά το κλείσιμο των καλπών σε κάποιες κρίσιμες πολιτείες, ευνόησαν σημαντικά τον Biden. Αυτό το φαινόμενο δημιούργησε την λεγόμενη «κόκκινη ψευδαίσθηση» – την εμφάνιση ότι ο Trump και οι Ρεπουμπλικάνοι κερδίζουν, ενώ στην πραγματικότητα οι ψήφοι τους απλώς αναφέρθηκαν πρώτοι. Προθεσμίες και παραπληροφόρηση Ο Trump εδώ και καιρό λέει ότι οι εκλογές πρέπει να κρίνονται τη νύχτα που γίνονται. Αλλά κάτι τέτοιο θα στέρησε το δικαίωμα ψήφου σε πολλούς ψηφοφόρους — ειδικά σε πολιτείες όπου τα ταχυδρομικά ψηφοδέλτια πρέπει μόνο να φέρουν σφραγίδα Ημέρας Εκλογών για να καταμετρηθούν τις επόμενες μέρες. Είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη διάκριση σε πολιτείες όπως η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη, που δεν είναι ανταγωνιστικές σε προεδρικές αναμετρήσεις, αλλά φιλοξενούν πολλές περιφέρειες της Βουλής που θα μπορούσαν να κρίνουν τον έλεγχο του σώματος. Και οι δύο πολιτείες καταμετρούν ψήφους που παραλήφθηκαν έως και επτά ημέρες μετά την Ημέρα των Εκλογών, αρκεί να έχουν ταχυδρομηθεί εγκαίρως. Η κάθε καμπάνια θα παρακολουθεί στενά για μεμονωμένα προβλήματα την ημέρα των Εκλογών — γνωρίζοντας καλά ότι ο Trump έχει διαστρεβλώσει κάποια από αυτά τα περιστατικά για να ενισχύσει τους ψευδείς ισχυρισμούς του ότι η Harris εξαπατά. Read the full article

[justforbooks]

Αν δεν ήταν η αυτοβιογραφία ενός ροκ σταρ, θα ήταν ένα ταξίδι στην ψυχή της Αμερικής, όπως ακριβώς είναι και οι στίχοι του, βγαλμένοι από το υπογάστριο της απέραντης αυτής ηπείρου, από τις εργατικές γειτονιές και τις καντίνες με τα χοτ-ντογκ κάτω από «φώτα από νέον που μοιάζουν με φλόγες», από τις ξεφτισμένες εικόνες με ηλιοβασιλέματα με το λούνα παρκ στο βάθος, από τις «ένδοξες μέρες» («Glory Days»), τα τραύματα και τις αμήχανες νίκες και κυρίως από τη βαθιά πεποίθηση ότι όταν το Αφεντικό τραγουδάει, βγαίνει το άστρο που εκπλήρωσε την πορεία του πάνω από τα λιωμένα συντρίμμια. Γι’ αυτό και δεν εκπλήσσει κανέναν, ούτε όσους δεν ανήκουν σε αυτή την ιδιαίτερη φυλή των αμετανόητων φανατικών του Σπρίνγκστιν που το Born to run (κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στα ελληνικά από τη Key Books σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά) δεν είναι μία ακόμα αυτοαναφορική αφήγηση ενός μεγάλου αστέρα –άραγε του τελευταίου αυθεντικού;–αλλά ένα συναρπαστικό, άκρως καλογραμμένο έργο ενηλικίωσης (Βildungsroman) για την ίδια την αμερικανική ήπειρο, που από τη μια γιγαντώνεται, γίνεται ισχυρή και από την άλλη νιώθει τις ψευδαισθήσεις να σκορπίζονται στον μολυσμένο αέρα. Διαβάζοντας τις σχεδόν 600 σελίδες αυτής της καταιγιστικής αφήγησης που σε απορροφά μέχρι την τελευταία σελίδα, νιώθεις ότι ακολουθείς όλο αυτό το ταξίδι στο εκρηκτικό μεταπολιτευτικό διάστημα που διαμόρφωσε τη σύγχρονη Αμερική και ταυτόχρονα την προσωπικότητα του πιο κεντρικού και αντιπροσωπευτικού εκφραστή της μουσικά.

Εξού και όταν παρακολουθείς τον Μπρους να διαγράφει με άνεση όλη αυτή την πορεία καθώς έχει βιώσει όσα περιγράφονται από πρώτο χέρι, από τις οικογενειακές εκδρομές-ταξίδια στην άκρη του Νιου Τζέ��ζι ως τις διαφορετικές φυλές που έθρεψαν την αμερικανική περιφέρεια των μεγάλων πόλεων και από τα ξέγνοιαστα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του ’60 ως την οδυνηρή εμπειρία του Βιετνάμ, όπου περιέγραψε πώς γλίτωσε, την τελευταία στιγμή, την επιστράτευση λόγω ενός τροχαίου, και από εκεί στην ξέφρενη δεκαετία του ’90 και την τραγωδία της 11η Σεπτεμβρίου αλλά και στη νέα εποχή του Ομπάμα, τον οποίο υποστηρίζει με σθένος.

Ξέροντας καλά τα συστατικά της γλυκόπικρης γεύσης του αμερικανικού ονείρου, εξηγεί αναλυτικά στο αντίστοιχο κεφάλαιο πώς διοχετεύτηκαν στη μουσική του: «Τον τίτλο Born to run ήμουν σίγουρος ότι τον είχα ξαναδεί κάπου. Ίσως γραμμένο με ασημόσκονη στο καπό ενός αυτοκινήτου που σεργιάνιζε στους δρόμους του Άσμπουρι, ή μπορεί να τον είχε πάρει το μάτι μου σε κάποια απ’ τις ταινίες με χοτ ροντ που έβλεπα μανιωδώς στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Ίσως, πάλι, να ήταν κάπου εκεί έξω στον αέρα, να πλανιόταν στη μείξη από θαλασσινό νερό και μονοξείδιο του άνθρακα στις λεωφόρους Κίνγκσλεϊ και Όσιαν κάποιο Σαββατόβραδο που θα γίνονταν κόντρες. Απ’ όπου κι αν προερχόταν, πάντως, διέθετε τα βασικά συστατικά μιας επιτυχίας: οικειότητα και πρωτοτυπία∙ προ��ενούσε έκπληξη αλλά και ταύτιση στον ακροατή. Μια μεγάλη επιτυχία σού δίνει την αίσθηση ότι υπήρχε ανέκαθεν και ταυτόχρονα ότι δεν έχεις ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο». Το διαπιστώνεις, άλλωστε στους στίχους «In the day we sweat it out on the streets of a runaway American dream...» αλλά και στα αντιφατικά λόγια «death trap», «suicide rap» που έγραψε για την παγίδα θανάτου που παραμονεύει εκεί που δεν το περιμένεις: «Κι έπειτα πρόσθεσα τις στροφές “I want to guard your dreams and visions... I want to know if love is real”. Αυτά διακυβεύονται, τα όνειρά σου, τα οράματά σου!», όπως ομολογεί χαρακτηριστικά.

Επομένως, δεν είναι τυχαία τα κεφάλαια του βιβλίου και τίτλοι όπως «Darkness on the edge of town», «Καλιφόρνια», «Νεμπράσκα», κεφάλαια για την ιταλική και ιρλανδική πλευρά μιας μοιρασμένης στα δύο οικογένειας και ξεχωριστές αναφορές στα χρόνια της σταδιακής ανέλιξης από την εποχή των πρώτων σχημάτων του, τους Castiles και τους Steel Mill, που αποτελούν τον κορμό του πρώτου μέρους της αυτοβιογραφίας του, το οποίο διαδέχεται η λαμπερή εποχή της επιτυχίας του Born to run, του γάμου του με την Πάτι, της γέννησης των παιδιών του –το μόνο σημείο όπου η γραφή του γίνεται μελό– αλλά και της μάχης του με την κατάθλιψη.

Τίποτα δεν είναι αθώο, τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν χαρίζεται εύκολα, όπως ξέρει κάθε Αμερικανός που βιώνει κάθε λέξη των στίχων του Μπρους με τη ψυχή του: η αφήγηση ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια των προγόνων, που έφτασαν από την Ολλανδία και την Ιρλανδία από την πλευρά του σκληροτράχηλου και μετέπειτα παρανοϊκού πατέρα του, ο οποίος ορκιζόταν αποκλειστικά στο «ιερό εξάμπιρο» –η αιτία που, όπως λέει ο ίδιος, έμεινε μακριά από το ποτό και τις ουσίες–, και από τη Νότια Ιταλία, από την πλευρά της μητέρας του, η οποία ήταν μια αξιοπρεπής γραμματέας δικηγορικού γραφείου με ελάχιστη, όμως, ικανότητα να αντισταθεί στον απόλυτα κυριαρχικό σύζυγο. Η διασκέδαση στα παιδικά χρόνια συνίστατο, κυρίως, σε βόλτες στη μακρινή εσπλανάδα στον λόφο που βρισκόταν στην άκρη της πόλης, ενώ τα κρύα σπίτια όπου έμεναν θερμαίνονταν από τις ιστορίες της γιαγιάς και μια παλιά στόφα – πολλές φορές δεν υπήρχε καν ζεστό νερό. Ακόμα και οι βόλτες με το αυτοκίνητο δεν είχαν αμεριμνησία αλλά ήταν μια οδυνηρή εμπειρία, γεμάτη άγριες εικόνες, όταν με την αδελφή του παρατηρούσαν τους άνδρες να σκοτώνονται κυριολεκτικά στο ξύλο στη μέση του δρόμου – ο σκληρός κόσμος των ανδρών, για τον οποίο μιλάει να αναλυτικά σε διαφορετικά σημεία του βιβλίου του.

Όμως, παρά τις διαρκείς αντιπαλότητες με φίλους, όταν οι διαφορές λύνονταν σε γκρεμισμένα εργοστάσια στην ακτή του Νιου Τζέρζι, όπου έμεναν για ένα διάστημα με το πρώτο του μουσικό σχήμα, ο ίδιος παρέμενε εγκρατής και άκρως εργατικός, χαρακτηριστικά που του κληροδότησε, όπως ομολογεί, η μητέρα του, και, το κυριότερο, σεμνός και γήινος, κάτι που τον καθιστά μοναδικό μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι εξακολουθεί να μένει στο Νιου Τζέρζι, όπου κάποτε, στα νότια, απλωνόταν η χώρα των «γκρίζερ» προς τον Αυτοκινητόδρομο 9 και στην ενδοχώρα τα σκληροπυρηνικά «μαύρα παιδιά» της ροκ με τα διαρκή ξεσπάσματα και τα ναρκωτικά. Εκείνος όμως ήξερε ότι δεν ανήκε σε καμία από αυτές τις φυλές, αφού όλα του τα ακούσματα αμφισβητούσαν την καθαρότητα, μπολιάζοντας τη μουσική του με το ηχόχρωμα της μουσικής των μαύρων και τις φολκ μπαλάντες και συνοψίζοντας τόσο τις ροκ εντάσεις όσο και τις ποπ καταβολές των ωραίων εφήβων του Άσμπουρι Παρκ, όπου εμφανίζονταν, όταν στα τύμπανα πρωταγωνιστούσε ο περίφημος «Μα Ντοκ». Η αφροϊταλική κόμμωση και η αγριάδα του Σπρίνγκστιν έδινε την ένταση για την οποία διψούσαν τα πλήθη, χωρίς τον ρεβανσισμό των υπόλοιπων ροκάδων, ενώ τα χέρια του μάτωναν κυριολεκτικά παίζοντας μια κιθάρα που είχε αποκτήσει με το ίδιο του το αίμα.

Άκρως συγκινητικές είναι, για παράδειγμα, οι περιγραφές για το πώς δανείστηκε, παιδί ακόμα, την πρώτη του κιθάρα μαζί με τη μητέρα του. Στη συνέχεια αγόρασε μια σειρά κάπως καλύτερα μοντέλα, μια Κεντ και κατόπιν μια πετρόλ μασίφ Epiphone. Άκρως αντιπροσωπευτική του Μπρους είναι η σκηνή που χρειάστηκε να κουβαλήσει, σαν τον «καουμπόη του μεσονυχτίου», όπως γράφει χαρακτηριστικά, μια φτηνή ακουστική κιθάρα χωρίς θήκη στο λεωφορείο όταν πήγαινε για οντισιόν στο γραφείο του Τζον Χάμοντ. Ως αυθεντικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε παρά να είναι φετιχιστής και ενθουσιώδης όχι μόνο με τις κιθάρες αλλά και με οτιδήποτε του κόλλησε το μικρόβιο της μουσικής. Είναι τόσο πυρακτωμένες οι περιγραφές για τη στιγμή που άκουσε πρώτη φορά τον «��πί γης Μεσσία», τον Έλβις Πρίσλεϊ, και κατόπιν τους Μπιτλς, ώστε αναγκάζεται να γράψει με κεφαλαία γράμματα και να χρησιμοποιήσει αποσιωπητικά, σαν να τους βλέπει τώρα με φλέβες που καίνε. Αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι είναι αυτό που τον καθιστά πραγματικό αφεντικό: το ότι κρατάει ακόμα ζωντανή τη σπίθα του πρωτογενούς ενθουσιασμού που βάζει φωτιά όχι μόνο στον λόγο του αλλά σε κάθε του εμφάνιση. Ευτυχώς αυτός δεν κόπασε όπως ούτε και τα απωθημένα, απλώς γλύκανε με τα χρόνια, μεταλλάχθηκε, έγινε αγωνία, ακόμα και το τέρας της κατάθλιψης, την οποία αποδίδει εν πολλοίς στην προβληματική σχέση με τον πατέρα του – κάποιες στιγμές απόγνωσης που, όμως, δεν τους επέτρεψε να τον καταβάλουν. Από τα πιο συγκλονιστικά αποσπάσματα αυτής της άκρως εξομολογητικής βιογραφίας είναι η περιγραφή του πώς έδειξε στον πατέρα του το Όσκαρ που κέρδισε για την ταινία Φιλαδέλφεια: «Μόλις έφτασα στο Σαν Ματέο, μπήκα στην κουζίνα, όπου ο πατέρα μου εξακολουθούσε να κάθεται και να καπνίζει σαν Βούδας της εργατικής τάξης, και το ακούμπησα στο τραπέζι μπροστά του. Το κοίταξε, έπειτα κοίταξε εμένα και είπε: “Δεν θα ξαναπώ ποτέ σε κανέναν τι θα κάνει”».

Αυτό, βέβαια, δεν το τήρησε ο Μπρους που, όπως ομολογεί, έκανε αμέτρητα λάθη, παρασύρθηκε από την αδυναμία του στις γυναίκες, συγκρούστηκε βίαια, αδίκησε πρώην συναδέλφους του, αγάπησε με την ψυχή του την πρώην σύζυγο του Πάτι, η οποία του χάρισε μια όμορφη οικογένεια και τρία παιδιά. Μαζί της ανακάλυψε την ουσιαστική του όψη: «Η νέα μας ζωή αποκάλυψε ότι ήμουν κάτι παραπάνω από ένα τραγούδι, μια ιστορία, μια νύχτα, μια ιδέα, μια αλήθεια, μια σκιά, ένα ψέμα, μια στιγμή, μια ερώτηση, μια απάντηση, ένα ανήσυχο αποκύημα της φαντασίας μου και της φαντασίας των άλλων... Η δουλειά είναι δουλειά, αλλά η ζωή... είναι ζωή! Και η ζωή υπερβαίνει την τέχνη πάντοτε». Στις 23 Σεπτέμβρη, οπότε το αφεντικό συμπληρώνει 75 χρόνια ακάματης περιοδείας στον πλανήτη Γη, μπορεί να είναι περήφανος ότι έπιασε το νόημα περισσότερο απ’ τον καθένα για όλους αυτούς τους λόγους και γιατί εξαρχής γνώριζε πως «nobody wins, unless everybody wins». Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ μόνος του, γιατί ήταν όλοι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά και μαζί, υπηρέτες και αφεντικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nofuckinlabels]

Ίσως να γνωρίζουμε μόνο εκδοχές των ανθρώπων

Ίσως τα μόρια που ορίζουν την σάρκα μας που Ποτέ δεν θα ακουμπήσουν το ένα το αλλά να μας δεσμεύουν σε ψευδαισθήσεις όπως η αφή

Ηλεκτρομαγνητική ενέργεια

Ίσως να ήσουν πάντα ένα ερέθισμα

Η μούσα

Μετά πάντα έπρεπε να πάρει την σκιταλη το μυαλό μου

Να σμιλεύσω με τις λέξεις μου την πραγματικότητα μέχρι να μορφοποιησω την μορφή σου

Την ολο δική μου μορφή σου

Όμως μετά από εσένα τίποτα δεν είναι όμορφο

Έχω περιορισμένη φαντασία πλέον

Δεν θα μπορέσω να χτίσω καινούργιους βωμούς για να θυσιάσω το δέρμα μου σε μια ψευδαίσθηση που κάνει έρωτα με τον μυαλό μου

Η φαντασία μου υπάρχει αποκλειστικά για εσένα

Για να σε θεοποιεί

Ίσως γιατί η ψευδαίσθηση του χεριού σου πάνω στο δέρμα μου να είναι ακόμα νωπή

Ίσως πάλι να μην ήταν ψευδαίσθηση

Σε ακουμπούσα και ένιωθα εκρήξεις

Ήμουν σίγουρη πως δεν έμενε χώρος ανάμεσά μας για να προστατευτούμε από την αλληλοφθορα όπως προέβλεψε η νομοτέλεια του σύμπαντος όταν καταδίκασε τους ανθρώπους να συμβιβάζονται με την ελάχιστη απόσταση στην οποία τους δεσμεύει η θνητή τους υπόσταση

Ο έρωτας θα υπάρχει πάντα κάπου Εκεί ανάμεσα στο σημαινον και το σημαινομενο

Οι λέξεις άλλωστε είναι φθηνές απομιμήσεις του.

Επίπονες προσπάθειες των ποιητών να κωδικοποιηθούν τις πληγές για να μην χαθούν στην λήθη

Για να μην επουλωθούν

Απαιτούν πόνο

Να μεταφράσουν τις άναρθρες κραυγές

Σε κάτι αναπαυτικό

Σε κάτι που δεν είναι αισθητικά ατελες