kyrioskanenas

[kyrioskanenas]

Οι κινήσεις μου μηχανικές Τα χέρια μου, σκουριασμένα σαν γρανάζια, σε μια μηχανή που φθείρεται από τον χρόνο. Η επικοινωνία έχει χαθεί.

Ακροβατώ ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Η απουσία της γνώσης αντιστοιχεί στην απουσία της αλήθειας. Ό,τι ξέρω, δεν ξέρω αν υπάρχει. Ποια πραγματικότητα; Ποιο βίωμα; Ποιες λέξεις; Ακόμα και τη μοναξιά, δεν ξέρω αν τη ζω, δεν ξέρω αν τη νιώθω, ή αν είναι ένα κενό που πνίγει τις λέξεις πριν προλάβουν να ακουστούν

Κι εγώ; Δίχως μνήμη Δίχως συναίσθημα Μια ανάμνηση που κρέμεται από τις λέξεις τους, Ένα πτώμα που παλεύει με τη μνήμη τους. Μια σκιά που χάθη��ε από το φως τους. Ένα ψέμα που δεν έγινε ποτέ αλήθεια.

[kyrioskanenas]

Άραγε σταματάει κανείς να γράφει ποιήματα; να κλείνει το μυαλό σε μια σιωπή; και το σώμα να μη νιώθει; Κι αν σταματήσεις να γράφεις; η μοναξιά μεγαλώνει ή μικραίνει; και εν τέλει, τι είναι τα ποιήματα; ιστορίες που υφαίνουν ψευδαισθήσεις; ή αλήθειες που παλεύουν με τα κύματα; αλήθειες που αντέχουν στο χρόνο, και φλόγες που φωτίζουν τα σκοτάδια και μάχονται με το άδικο; Και αν αυτές χαθούν; και σβήσουν και οι καρδιές που γράφουν; τότε, τι θα μείνει πίσω; μόνο το σκοτάδι και η έρημος του νου; μια ύπαρξη χωρίς φωνή, μια σκιά που αναζητά φως ένας κόσμος βουτηγμένος στο ψέμα και στην αδικία;

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.5

-Κάποιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν πριν προλάβουν να ζήσουν, για αυτό πιστεύω πως Λιαντίνης έκανε λάθος για το ζήτημα του θανάτου. Το ίδιο και ο Γιάλομ. Δε φοβόμαστε ούτε τη φθορά του θανάτου, ούτε την ανυπαρξία και την απουσία νοήματος. Αυτό που φοβόμαστε είναι… - Σκάσε, σκάσε. Μας κούρασες, σιχαθήκαμε να ακούμε για τον θάν��το, για τη ζωή, για την κόλαση, το έτσι, το αλλιώς. Σκάσε απλά! Έχεις καταντήσει ένα κινούμενο πτώμα, που το μόνο που λέει είναι πως δεν έχει τίποτα νόημα… - Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά… - Σκάσε και συ μαλακισμένο, μπάσταρδο. Εξαιτίας σου είμαστε εδώ. Ο μικρός * που ζει μες την ντροπή, την αφάνεια και τον φόβο. Θα σε σκοτώσω, το ακούς. Θα σε σκοτώσω! Σαν τον άλλον τον κλόουν, τον αρλεκίνο! Μια ζωή υπηρέτης για τους άλλους. Η ψυχή της παρέας που είναι έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε σας ανάγκη. Τον βλέπεις; Εκεί είναι μαλακισμένο.Νεκρός! Όπως αξίζει σε κάθε δουλοπρεπή αυτού του κόσμου. Και τώρα ήρθε η σειρά σου! Να απαλλαγούμε και από σένα… - Τι έκανες ρε; Πας καλά; Τι έκανες; Σταμάτα… - Έχεις και άποψη ρε πτώμα; Δεν ήξερα ότι το έχεις μέσα σου! Εγώ σας έκανα αυτό που είστε σήμερα. Το ακούς! Χωρίς εμένα θα ζούσατε τη μίζερη ζωή σας. Εγώ σας απάλλαξα από το φόβο, σας έδωσα σκοπό. Συγκρούστηκα, συνωμότησα, πάλεψα, σας έδειξα πως είναι να είσαι ζωντανός! Παντοδύναμος! Να έχεις σκοπό, χωρίς φόβο! Να ακολουθείς τη φωτιά, να χορεύεις χωρίς αλυσίδες! - Σκάσε! Σκάσε! Όλο μιλάς, όλο μας κάνεις υποδείξεις! Και τι κατάλαβες ρε ; Ε; τι κατάλαβες; Πού 8 χρόνια το έπαιζες λύκος της στέπας; Ε; Έδιωξες όλους τους ανθρώπους από δίπλα μας. Νόμιζες ότι είχες όλο τον κόσμο στα χέρια σου, αλλά αρχίδια. Το ακούς; Το ακούς ρε ; Γκρεμίστηκε ο κόσμος σου, και δες μας πως είμαστε ρε; Ένα πτώμα που αναπολεί το παρελθόν, ένα φάντασμα που τριγυρνάει με μόνο σκοπό να ικανοποιεί τους άλλους, χωρίς επιθυμίες και με μια μονα��ιά σαν γάγγραινα έχει κατακλύσει το σώμα μας. Και τώρα τι; Ε; Τι; Θες έναν έναν να μας βγάλεις από τη μέση; Γιατί ; Για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου; Για να λες πως ο κόσμος δεν αλλάζει; Να βουλιάξεις πιο πολύ στο υπέρ εγώ σου; Ένα τίποτα είσαι ! Ένα μέτριος τύπος που απλά πέρασε και δεν ακούμπησε, που νόμιζε πως θα γράψει ιστορία, πως θα το θυμούνται αλλά μάταια. Και όλα αυτά, γιατί; Γιατί, απλά δε συμβιβάστηκες με το θάνατο. Ψόφα. Το ακούς; Ψόφα! - Όλα καλά θα πάνε, όλα καλά θα πάνε… - Το έκανες τελικά, τα κατάφερες, πτώμα. Με βγάζεις από τη μέση! Να δω τι θα κάνεις τώρα που μείνατε οι 2 σας. Ο ζωντανός νεκρός και ο αόρατος άνθρωπος, το απόλυτο τίποτα. Απλά μια μέρα οι γείτονες θα ενοχληθούν από τη μυρωδιά. Απλά μια μέρα, σαν αυτή, όλοι θα επιβεβαιώσουν αυτό που πίστευαν, ένα τίποτα ήρθε στο τέλος του, ένα πτώμα επιτέλους γύρισε εκεί που του αξίζει. -Όλα καλά θα πάνε - Και τώρα τι; Τι γαμώτο; - Όλα καλά θα πάνε -Σκάσε γαμώτο! Σκάσε, σε παρακαλώ. Κουράστηκα μια ζωή να πρέπει να σε κρύβω, μια ζωή να πρέπει να σε φροντίζω, μια ζωή εγκλωβισμένος στα κάστρα που εσύ έκτισες. Δεν αντέχω άλλο, το ακούς; Δεν αντέχω άλλο -Όλα καλ...

[kyrioskanenas]

Γράμματα Vol.2

Με σακατεμένο σώμα, ξαπλώνεις στο τρύπιο στρώμα. Κάθε βράδυ και ένα ελατήριο σου τρυπάει τα όργανα. Και γω; Kαι γω σε κοιτάω από μια απόσταση που χρόνια προσπαθώ να μηδενίσω. Ένα διαφανές χοντρό τζάμι, ανάμεσα μας, που προσπαθώ να σπάσω, πέφτοντας βίαια πάνω του. Στο χα πει εκείνο το πρωί, πω θα τα κανονίσω όλα εγώ. Πως θα πάρω εκδίκηση και όλα θα γυρίσουν στη θέση τους, όπως ήταν. Μάταια τόσα χρόνια πάλευα.Μάταια τόσα χρόνια πίστευα. Μάταια. Μάταια, πως το μίσος θα με λύτρωνε, πως η εκδίκηση θα έφερνε δικαιοσύνη. Μάταια, μέχρι που έπεσα και εγώ στην τρύπα που έσκαβα. Που το μίσος θόλωσε τα μάτια μου και δεν είδα ποτέ καθαρά. Δεν είδα ποτέ καθαρά πόσο χανόσουν μέρα με τη μέρα, πόσο απομακρυνόσουν κάθε φορά που πάλευα με το δικό μου σκοτάδι. Δεν είδα τα σημάδια, δεν άκουσα τα συναισθήματα μου, δεν… Και η μικρή; Πού με κοιτάζει με τα ίδια μάτια που είχα εγώ για σένα; Πού αυτό που είμαι για αυτή, ήσουν εσύ για μένα; Δεν ξέρω αν το αντέχω, δεν ξέρω αν μπορώ να το στηρίξω. Πώς να της πω; Πώς; Πώς να την κοιτάξω μετά από χρόνια και να της πω τι; Τι; Τι; Τι θα της πω όταν με ρωτήσει γιατί δε μας φρόντισα; Όταν τα δικά της μάτια με ψάξουν για την αλήθεια που δεν τόλμησα να της πω; Τουλάχιστον εσύ δεν ήξερες! Δεν ήξερες, πως σε φώναζα τα βράδια κάτω από τα σεντόνια. Πως σκεφτόμουν ιστορίες που σου μίλαγα, που σου φώναζα μη φύγεις, και συ απλά με αγκάλιαζες και μου λεγες, "όλα καλά θα πάνε". Εσύ δεν ήξερες και δε σε κατηγορώ, εγώ όμως που ξέρω; Τι να κάνω ; Το βλέπω γιατί το έζησα, το βλέπω γιατί το ξέρω, το βλέπω και παραμένω απαθής, μπροστά στο βίωμα που δεν μπορώ να ξεριζώσω από μέσα μου. Δεν ξέρω, αλήθεια δεν ξέρω. Ίσως, ��α μην ήξερα και ποτέ. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω ή έστω με μια αγκαλιά να σβηνόντουσαν όλα, σαν τις μαγικές γομολάστιχες που είχαμε μικροί. Θα θελα να πιστεύω πως δεν είναι αργά, πως έχουμε ακόμα το χρόνο, πως ακόμα μπορούμε, αλλά… δεν ξέρω Σε αφήνω, μακρηγόρησα λίγο. Συγγνώμη. Δεν ξέρω ποιος από τους 2 μας αξίζει συγχώρεση, μα ξέρω πως εγώ σίγουρα δεν αξίζω από αυτήν. Ελπίζω κάποτε να καταλάβει. Συγγνώμη και πάλι. Μα δεν ξέρω αν αυτό φτάνει. Ίσως, ποτέ δε θα φτάσει… και όμως… Αντίο

[kyrioskanenas]

Φεύγω αφεντικό, συγγνώμη που μόνο 8 ώρες σου παρήγαγα υπεραξία, μα να θυμάσαι, πως, όσο και αν φοβάσαι μην πέσω κατα «λάθος» ανάμεσα στο κενό αποβάθρας και συρμού, δε θα γίνει.

Η θέση μου είναι δω, ριζωμένη με την ελπίδα, πως, κάποτε ένα πτώμα θα σκαρφαλώσει τα βουνά της κολάσεως για να χορέψει πάνω στο κουφάρι του διαβόλου.

[kyrioskanenas]

Ιστορίες από το συρτάρι που δεν τελείωσαν ποτέ vol. 3

Έκανε ένα βήμα πιο πίσω και άρχισε πάλι να παρατηρεί τους πάντες. Μεθυσμένοι σχεδόν όλοι, χόρευαν, αγκαλιαζόντουσαν, σαν μικρά παιδιά που στο διάλειμμα ενός σχολείου, με την αθωότητα τους, κάνουν κουρέλι κάθε κανόνα ενήλικης συμπεριφοράς. Άφησε ακόμα μια φορά τις σκέψεις του να τον παρασύρουν, ταξιδεύοντας τον πίσω, εκεί που όλα ήταν πιο αθώα, πιο απλά.

Ήρθε κάθισε δίπλα του, διακόπτοντας βίαια τη σκέψη του.

- Θα γυρίσεις ποτέ; - Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι. Η φωνή του έτρεμε λίγο, για κάποιο λόγο ένι��σε σαν ξανά βιώνει την ημέρα που έφευγε για πρώτη φορά. Σε εκείνο το πάρκο που τους χαιρέτησε όλους εναν εναν και τους είπε "τα λέμε", χωρίς να το πιστεύει ούτε ο ίδιος. - Και αυτοί; Θα τους το πεις ποτέ; - Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι. Σιωπή. Βαριά σιωπή. Σαν αυτές που ξέρεις ότι κρύβουν από πίσω τους καταστροφές και καταιγίδες. - Πάντα έτσι έκανες, δεν άλλαξες, δεν αλλάξαμε. - Τι εννοείς; - Πάντα κρατάς μια απόσταση ρε μαλάκα, πάντα ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα μπροστά! Ποτέ δίπλα μας, ποτέ δε μας άνοιξες την πόρτα σου - Μισό να σου πω… προσπάθησε να ψελλίσει αλλά η ένταση είχε ήδη φτάσει στο αποκορύφωμά της. - Τι να μου πεις;… τον διέκοψε απότομα, χτυπώντας τον απότομα στο μπράτσο! - Είμαστε δίπλα σου, μας ακούς ποτέ; Μεγαλώσαμε δίπλα δίπλα νομίζεις δεν το βλέπαμε; Πάντα λέγαμε ο * είναι αλλιώς ο * είναι έτσι αλλά ποτέ δε σου κλείσαμε την αγκαλιά μας ρε μαλάκα!… είπε με βουρκωμένα μάτια

Προσπάθησε να πει κάτι αλλά είδε πως δεν υπήρχε χώρος να πει το οτιδήποτε, σαν χείμαρρος που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, του άνοιξε την καρδιά του και του την έδωσε όλη στην πιάτο. Μα δεν ήταν μόνο η δικιά του στην πιατέλα, ήταν όλες εκεί! Θυμήθηκε τις φορές που είχε αποσυρθεί στον εαυτό του, αποφεύγοντας τις συναντήσεις και τις παρέες, πάντα φοβισμένος, ότι δε θα καταλάβαιναν το βάρος που κουβαλούσε.

- Το ξέρω ότι σε τρώει! … συνέχισε με το ίδιο ύφος αδιαφορώντας αν η φωνή χαλάσει το γιορτινό κλίμα. - Το ξέρεις πως μια μέρα φοβάμαι πως θα το ακούσω; Πώς, μια μέρα, θα με πάρουν τηλέφωνο και θα πουν «έγινε»; Και ξες τι θα πούμε; Ξες μωρέ μαλάκα; Ότι δεν κάναμε αρκετά, ότι δεν ήμασταν εκεί! Μας λείπεις το ακούς; Σε θέλουμε δίπλα μας ! Δεν πα να είσαι στην Ανταρκτική, σε θέλουμε εδώ! Να λες με τον ίδιο τρόπο «που σε ρε μαν».

Σκούπισε τα δάκρυα του και συνέχισε, θέλοντας να μην του αφήσει το παραμικρό περιθώριο να πει τις κλασικές δικαιολογίες, ούτε μισή ευκαιρία! Ήθελε να του δώσει ώμο ότι σκεφτόντουσαν όλοι! 'Όλα αυτά τα χρόνια! Ότι είχαν στην καρδιά τους και το μυαλό τους! Σαν να άνοιξαν επιτέλους το μπαούλο με τα συναισθήματα τους. - Να μην ξεχνάς μωρέ μαλάκα που πέφτει αυτό το γαμώ νήσο !

Μέχρι να καταλάβει τι γινότανε τους είδε όλους γύρω το! Κατάλαβε πως χρόνια τους είχε αδικήσει. Πως η παιδική αγάπη και αφέλεια ανάμεσα τους, ήταν πάντα εκεί αλλά δεν την έβλεπε, σαν να την κράταγε κλειδωμένη στο μπουντρούμι για να ��ην του γκρεμίσει τους πύργους που έκτιζε για να είναι ασφαλής. Η συνειδητοποίηση των χρόνων που είχε χάσει κρυμμένος πίσω από τις άμυνες του, τον κατάκλυσε.

Χωρίς να το καταλάβει άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα σαν νερό! Σαν κάποιος να γύρισε τη βάνα και να άνοιξε η βρύση! Χώθηκε στις αγκαλιές τους για να μην το δει κανείς, αλλά ήξερε πως και να τον έβλεπε κάποιος αυτοί θα ήταν δίπλα του, με τα ίδια βουρκωμένα μάτια, όπως τότε σε εκείνη την αλάνα που ορκίστηκαν ότι και να τελειώσει το καλοκαίρι, ότι και να αλλάξουν σχολείο, το ματς δεν είχε τελειώσει και θα συνέχισαν μέχρι να βγει ο νικητής. Και αυτό το ματς, κρατάει ακόμα …

[kyrioskanenas]

Καμία εφημερίδα δεν έγραψε για αυτόν κανένα ποτήρι δεν υψώθηκε στην υγεία του παρά μόνο ένας ιατροδικαστής σοκαρίστηκε που δεν ήξερε με πόσους τρόπους αποτυπώνεται η μοναξιά

[kyrioskanenas]

Σήμερα πεθαίνω πάνω στην πίστα. i. Δεν ήξερα πως ο χορός μπορεί να γίνει πρελούδιο θανάτου, ούτε πως ο θάνατος μπορεί να σερβιριστεί σε μικρές δόσεις κινήσεων και βημάτων Όχι, δεν έχω παρτενέρ. Όχι, δε θέλω παρτενέρ, αυτή η παράσταση είναι σόλο όπως κι ο θάνατος. Μονάχα η μουσική σαν δήμιος ελέγχει το κορμί μου. Ε-νά, δυο-τρία, τέσσερα πόζα βήματα γρήγορα κλειστά βήμα πίσω δεξιά κάθε μου κίνηση και μια ωδή σε κάθε άτομο που πέρασε από τη ζωή μου, κάθε μου βήμα και ένας επικήδειος για κάθε ανάμνηση που πέρασε στη λήθη. Ο ρυθμός άλλοτε φρενήρης σαν μια καρδιά που πάλετε από φόβο, και άλλοτε αργός σαν μια καρδία που βρίσκει κάπου να ��αποστάσει Όσο χορεύω στο μυαλό μου γυρνάει "Ο χορός δεν είναι σκέτα βήματα" Όσο πεθαίνω στο μυαλό μου γυρνάει "ο θάνατος δεν είναι λύτρωση"

Σήμερα αποφάσισα να πεθάνω πάνω στην πίστα. ii. Και καθώς η μουσική τελειώνει, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να στροβιλίζονται και να περιστρέφονται. Και καθώς χάνω τον εαυτό μου, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να γίνονται ένα.

Και εγώ μένω μόνος απέναντι στην πίστα, στην τελευταία πράξη, και εγώ μένω μόνος απέναντι στον θάνατο, στην ύστατη πράξη, χωρίς φόβο και δάκρυα, μόνο ηρεμία και ιδρώτας ένας άρρυθμος χορός ένας άζωος θάνατος.

[kyrioskanenas]

Γράμμα Vol.1

Όπως κι εκείνος έχει μια θέση στην καρδία όσων βρέθηκαν στο δρόμο του έτσι και αυτό θα έχει μια θέση πάντα στο κομοδίνο σου

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.4

Πς μικρέ, μ'ακούς;Τι λέει; Είμαι σίγουρος πως θα περίμενες τώρα να σου πω νούμερα, αποτελέσματα, ίσως και το αριθμούς στη ρούλα. Ίσως, και κάτι για να κερδίσεις αυτό τον αγώνα. Δυστυχώς, όχι. Για άλλο ήρθα να σου πω. Για αυτό που νιώθεις, για αυτές τις σκέψεις που σιγά σιγά σε αγκαλιάζουν και φωλιάζουν μέσα σου. Για αυτά που δεν ξέρεις, αν έχουν τρυπώσει και στο μυαλό των δίπλα σου. Ναι, καλά κατάλαβες, για αυτά. Δε θα φύγουν, θα κάτσουν, θα πιουν, θα γιορτάσουν και συ όλο πιο πολύ θα τους δίνεις χώρο. Θα προσπαθείς να τα κατανοήσεις, να τα εξηγήσεις, να τα θεωρητικοποιήσεις, να τα πολιτικοποιήσεις, να τα πολεμήσεις και στο τέλος, αδύναμος, θα τα αφήσεις να καταλάβουν κάθε σπιθαμή χώρου, κάθε κύτταρο στο σώμα σου. Δεν ήρθα να σου πω τη λύση, ούτε το πως να κερδίσεις, ούτε το πως θα λήξει. Αυτή η γάγγραινα ανεβαίνει, κατεβαίνει. Μικραίνει, μεγαλώνει. Αλλά είναι εκεί. Είναι εκεί σαν κατακτητής, να πολεμάει μέχρι να καρφώσει τη σημαία της στο μυαλό σου, στην καρδία σου, σε κάθε ζωτικό όργανο του σώματος σου. Μη φοβάσαι μικρέ. Ούτε ποτέ θα νιώσεις φόβο για αυτό. Τίποτα δε θα νιώσεις. Ένα τεράστιο τίποτα. Απαθής, αμέτοχος και βολικός. Αλλάζεις, προσαρμόζεσαι,επι��ιώνεις όπως ένας απλός μονοκύτταρος οργανισμός. Σαν μικρόβιο, εσύ και αυτή, μαζί, να αντέχετε στο χρόνο.Μικρέ.Μικρέ, ηρέμησε. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Όλα καλά θα πάνε, αυτό θα λες. Αυτό θα σκέφτεσαι, και ας μην το πίστεψες ποτέ.Μικρέ, ένα τελευταίο, να βασίζεσαι στους άλλους. Δεν είσαι μόνος. Να το θυμάσαι αυτό. Να το κρατήσεις μέσα σου, σαν φυλακτό. Ακόμα και να σε απογοητεύσουν, ακόμα και αν νιώθεις σαν λύκος της στέπας. Μη Μη. Το ξέρω θα είναι δύσκολο αλλά μη. Καλή Τύχη Υ.Γ1 Θα ρθει ένα ανοιξιάτικο πρωινό να κουρνιάσει στην αγκαλιά σου, ας τον.Ας τον. Αγκάλιασε τον, κράτα τον. Ξέρει. Είναι εκεί για να παλέψει μαζί σου. Είναι εκεί με τα υπέροχα του μάτια για να φωτίσει το δρόμο σε όσα έχουν χαθεί σε αυτό το κρύο και σκοτεινό, αχανές σύμπαν. Υ.Γ2 Τα 35 πλησιάζουν και δεν ξέρω αν πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που δώσαμε εκείνο το βράδυ που καταλάβαμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Εκείνο το βράδυ που ανοίξαμε και προσκαλέσαμε το χάος στο σπίτι μας. Ότι και να επιλέξω, μη με μισήσεις αλλά ούτε να με ευγνωμονείς. Ότι και να επιλέξω, να προσέχεις μικρέ και να θυμάσαι δεν έχει νόημα

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί vol.3

Οι ήρωες των ιστοριών μου κερδίζουν. Πάντα τα καταφέρνουν σε αντίθεση με μένα. Όσο εγώ μένω απαθής, αυτοί κινούνται προς τις επιθυμίες τους. Όσο εγώ βουλιάζω και πνίγομαι αυτοί ζουν, ερωτεύονται, γίνονται ένα και νιώθουν. Νιώθουν. Νιώθουν, το ακούς; Το αντιλαμβάνεσαι; Νιώθουν! Κινούνται πάντα με γνώμονα τις αξίες τους. Δεν προδίδουν τη ζωή τους. Δεν προδίδουν αυτά που πιστεύουν. Δεν προδίδουν όσα είναι δίπλα τους. Στέκονται αγέρωχοι απέναντι στο βούρκο και τις λάσπες. Κάνουν όλα όσα θα 'θελα. Κάνουν όλα όσα ήταν προδιαγεγραμμένα για μένα. Ή έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Το βλέπεις και συ ε; Το νιώθεις; Τον φθόνο, τη ζήλια; Το νιώθεις; Θα μου πεις, γιατί δεν παίρνω τη θέση τους; Γιατί δε ζω τη ζωή τους; Γιατί όσο βυθίζομαι αυτοί ανεβαίνουν; Δεν ξέρω! Δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν κουράζονται, δε νιώθουν αυτή την κούραση. Την κούραση που κανένας ύπνος δεν απαλλάσσει. Την κούραση που ακινητοποιεί. Την κούραση που τη βλέπεις μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Αυτή την κούραση! Συγγνώμη.Πάλι ξέφυγα από το θέμα. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τους ήρωες μου. Μέχρι να φτάσω τον πάτο και αυτοί να βγουν στην επιφάνεια. Μέχρι να σταματήσω να τους σκέφτομαι. Μέχρι, να μην υπάρχει πλέον αυτή η σύνδεση. Μέχρι να χαθούν χαρούμενοι στον ορίζοντα, εγώ θα ψάχνω να βρω πως.... πως φεύγει από πάνω μου αυτό το βάρος. Πως μηδενίζεται αυτή η κούραση. Πως. Πάντα ένα πως. Ένας τρόπος, μια μέθοδος, μια λύση ή άπλα ένα γιατί. Πως φτάσαμε ως εδώ, πως συνεχίζουμε και προπάντων πως σταματάμε.

[kyrioskanenas]

Όσο ομοιόμορφα απλώνω το μυαλό μου στο χαρτί και με ευγένεια τοποθετώ την καρδιά μου στο δίσκο άλλο τόσο παλεύω με κάθε τρόπο να ξεριζώσω το χάος που αναβλύζει μέσα μου

[kyrioskanenas]

"Φοβάσαι τον θάνατο;" Όχι, ποτέ δεν τον φοβήθηκα

Περισσότερο φοβάμαι τους ανθρώπους, που κατασπαράζουν ό,τι στο διάβα τους αντικρίζει τον φόβο τους, αντικατοπτρίζει τον πόθο τους ό,τι έχει τη μυρωδιά της ζωής.

Μα περισσότερο από όλα φοβάμαι την ίδια τη ζωή, μια ζωή που δεν καταλαβαίνω, που δεν ξέρω ποιο το νόημα και ποιος ο σκοπός μα προπάντων τι να την κάνω στα χέρια μου

[kyrioskanenas]

Έγραψα ένα ποίημα για σένα μα δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν οι γιατροί μου ανοίξουν με χειρουργικές τομές την καρδία και το μυαλό πάλι δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν σκάψεις κάτω από τη σάρκα μου, σαν τα παιδιά που σκάβουν την άμμο, πάλι δε θα το βρεις εδώ είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου, κάτω από τη σάρκα μου κάτω από τα κόκαλά μου σαν ��υσαλίδες μες το αίμα κυκλοφορεί σε όλο μου το σώμα όπως την ευγνωμοσύνη του να σε έχω στη ζωή μου όπως τον φόβο και τη θλίψη του να λείπεις από αυτήν.

[kyrioskanenas]

Κάθε φορά που συναντιόμαστε απλώνω την καρδιά μου και σεις άλλοτε σαν μέλισσες, άλλοτε σαν σκνίπες ρουφάτε την ψυχή μου

[kyrioskanenas]

Μάνα, ακούς; Ακούς, τα κλάματα;

Μάνα ακούς; Ακούς, τις φωνές και τις ανάσες μέσα από το άδειο δωμάτιο;

Μάνα ακούς ; Ακούς, το μυαλό που ξεριζώνεται και την καρδιά που σπάει;

Όχι, δε φταις εσύ! Όχι, δεν έχεις κάνει κάτι λάθος, κανείς δε γεννιέται γονέας

Όχι, μάνα σου ξανά λέω, δε φταις εσύ Δε με νοιάζει αν φταις εσύ δε θέλω να ρίξω ευθύνες, ένα πράγμα αποζητώ να μάθω

Μαμά, μ’ακούς ;

[kyrioskanenas]

ένας κουστουμάτος κάποτε φώναξε "κάντε το χόμπι σας δουλεία και δε θα δουλέψετε ποτέ" μα στα αυτιά μας έφτασε "10+1 τρόποι να σιχαθείτε ότι σας δίνει ευχαρίστηση"