kyrioskanenas - Tumblr blog

[kyrioskanenas]

Φεύγω αφεντικό, συγγνώμη που μόνο 8 ώρες σου παρήγαγα υπεραξία, μα να θυμάσαι, πως, όσο και αν φοβάμαι, μην πέσω κατα λάθος ανάμεσα στο κενό αποβάθρας και συρμού, δε θα γίνει.

Η θέση μου είναι δω, ριζωμένη με την ελπίδα, πως, κάποτε ένα πτώμα θα σκαρφαλώσει τα βουνά της κολάσεως για να χορέψει πάνω στο κουφάρι του διαβόλου.

[kyrioskanenas]

Ιστορίες από το συρτάρι που δεν τελείωσαν ποτέ vol. 3

Έκανε ένα βήμα πιο πίσω και άρχισε πάλι να παρατηρεί τους πάντες. Μεθυσμένοι σχεδόν όλοι, χόρευαν, αγκαλιαζόντουσαν, σαν μικρά παιδιά που στο διάλειμμα ενός σχολείου, με την αθωότητα τους, κάνουν κουρέλι κάθε κανόνα ενήλικης συμπεριφοράς. Άφησε ακόμα μια φορά τις σκέψεις του να τον παρασύρουν, ταξιδεύοντας τον πίσω, εκεί που όλα ήταν πιο αθώα, πιο απλά.

Ήρθε κάθισε δίπλα του, διακόπτοντας βίαια τη σκέψη του.

- Θα γυρίσεις ποτέ; - Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι. Η φωνή του έτρεμε λίγο, για κάποιο λόγο ένιωσε σαν ξανά βιώνει την ημέρα που έφευγε για πρώτη φορά. Σε εκείνο το πάρκο που τους χαιρέτησε όλους εναν εναν και τους είπε "τα λέμε", χωρίς να το πιστεύει ούτε ο ίδιος. - Και αυτοί; Θα τους το πεις ποτέ; - Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι. Σιωπή. Βαριά σιωπή. Σαν αυτές που ξέρεις ότι κρύβουν από πίσω τους καταστροφές και καταιγίδες. - Πάντα έτσι έκανες, δεν άλλαξες, δεν αλλάξαμε. - Τι εννοείς; - Πάντα κρατάς μια απόσταση ρε μαλάκα, πάντα ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα μπροστά! Ποτέ δίπλα μας, ποτέ δε μας άνοιξες την πόρτα σου - Μισό να σου πω… προσπάθησε να ψελλίσει αλλά η ένταση είχε ήδη φτάσει στο αποκορύφωμά της. - Τι να μου πεις;… τον διέκοψε απότομα, χτυπώντας τον απότομα στο μπράτσο! - Είμαστε δίπλα σου, μας ακούς ποτέ; Μεγαλώσαμε δίπλα δίπλα νομίζεις δεν το βλέπαμε; Πάντα λέγαμε ο * είναι αλλιώς ο * είναι έτσι αλλά ποτέ δε σου κλείσαμε την αγκαλιά μας ρε μαλάκα!… είπε με βουρκωμένα μάτια

Προσπάθησε να πει κάτι αλλά είδε πως δεν υπήρχε χώρος να πει το οτιδήποτε, σαν χείμαρρος που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, του άνοιξε την καρδιά του και του την έδωσε όλη στην πιάτο. Μα δεν ήταν μόνο η δικιά του στην πιατέλα, ήταν όλες εκεί! Θυμήθηκε τις φορές που είχε αποσυρθεί στον εαυτό του, αποφεύγοντας τις συναντήσεις και τις παρέες, πάντα φοβισμένος, ότι δε θα καταλάβαιναν το βάρος που κουβαλούσε.

- Το ξέρω ότι σε τρώει! … συνέχισε με το ίδιο ύφος αδιαφορώντας αν η φωνή χαλάσει το γιορτινό κλίμα. - Το ξέρεις πως μια μέρα φοβάμαι πως θα το ακούσω; Πώς, μια μέρα, θα με πάρουν τηλέφωνο και θα πουν «έγινε»; Και ξες τι θα πούμε; Ξες μωρέ μαλάκα; Ότι δεν κάναμε αρκετά, ότι δεν ήμασταν εκεί! Μας λείπεις το ακούς; Σε θέλουμε δίπλα μας ! Δεν πα να είσαι στην Ανταρκτική, σε θέλουμε εδώ! Να λες με τον ίδιο τρόπο «που σε ρε μαν».

Σκούπισε τα δάκρυα του και συνέχισε, θέλοντας να μην του αφήσει το παραμικρό περιθώριο να πει τις κλασικές δικαιολογίες, ούτε μισή ευκαιρία! Ήθελε να του δώσει ώμο ότι σκεφτόντουσαν όλοι! 'Όλα αυτά τα χρόνια! Ότι είχαν στην καρδιά τους και το μυαλό τους! Σαν να άνοιξαν επιτέλους το μπαούλο με τα συναισθήματα τους. - Να μην ξεχνάς μωρέ μαλάκα που πέφτει αυτό το γαμώ νήσο !

Μέχρι να καταλάβει τι γινότανε τους είδε όλους γύρω το! Κατάλαβε πως χρόνια τους είχε αδικήσει. Πως η παιδική αγάπη και αφέλεια ανάμεσα τους, ήταν πάντα εκεί αλλά δεν την έβλεπε, σαν την κράταγε κλειδωμένη στο μπουντρούμι για να μην του γκρεμίσει τους πύργους που έκτιζε για να είναι ασφαλής. Η συνειδητοποίηση των χρόνων που είχε χάσει κρυμμένος πίσω από τις άμυνες του, τον κατάκλυσε.

Χωρίς να το καταλάβει άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα σαν νερό! Σαν κάποιος να γύρισε τη βάνα και να άνοιξε η βρύση! Χώθηκε στις αγκαλιές τους για να μην το δει κανείς, αλλά ήξερε πως και να τον έβλεπε κάποιος αυτοί θα ήταν δίπλα του, με τα ίδια βουρκωμένα μάτια, όπως τότε σε εκείνη την αλάνα που ορκίστηκαν ότι και να τελειώσει το καλοκαίρι, ότι και να αλλάξουν σχολείο, το ματς δεν είχε τελειώσει και θα συνέχισαν μέχρι να βγει ο νικητής. Και αυτό το ματς, κρατάει ακόμα …

[kyrioskanenas]

Καμία εφημερίδα δεν έγραψε για αυτόν κανένα ποτήρι δεν υψώθηκε στην υγεία του παρά μόνο ένας ιατροδικαστής σοκαρίστηκε που δεν ήξερε με πόσους τρόπους αποτυπώνεται η μοναξιά

[kyrioskanenas]

Σήμερα πεθαίνω πάνω στην πίστα. i. Δεν ήξερα πως ο χορός μπορεί να γίνει πρελούδιο θανάτου, ούτε πως ο θάνατος μπορεί να σερβιριστεί σε μικρές δόσεις κινήσεων και βημάτων Όχι, δεν έχω παρτενέρ. Όχι, δε θέλω παρτενέρ, αυτή η παράσταση είναι σόλο όπως κι ο θάνατος. Μονάχα η μουσική σαν δήμιος ελέγχει το κορμί μου. Ε-νά, δυο-τρία, τέσσερα πόζα βήματα γρήγορα κλειστά βήμα πίσω δεξιά κάθε μου κίνηση και μια ωδή σε κάθε άτομο που πέρασε από τη ζωή μου, κάθε μου βήμα και ένας επικήδειος για κάθε ανάμνηση που πέρασε στη λήθη. Ο ρυθμός άλλοτε φρενήρης σαν μια καρδιά που πάλετε από φόβο, και άλλοτε αργός σαν μια καρδία που βρίσκει κάπου να ξαποστάσει Όσο χορεύω στο μυαλό μου γυρνάει "Ο χορός δεν είναι σκέτα βήματα" Όσο πεθαίνω στο μυαλό μου γυρνάει "ο θάνατος δεν είναι λύτρωση"

Σήμερα αποφάσισα να πεθάνω πάνω στην πίστα. ii. Και καθώς η μουσική τελειώνει, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να στροβιλίζονται και να περιστρέφονται. Και καθώς χάνω τον εαυτό μου, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να γίνονται ένα.

Και εγώ μένω μόνος απέναντι στην πίστα, στην τελευταία πράξη, και εγώ μένω μόνος απέναντι στον θάνατο, στην ύστατη πράξη, χωρίς φόβο και δάκρυα, μόνο ηρεμία και ιδρώτας ένας άρρυθμος χορός ένας άζωος θάνατος.

[kyrioskanenas]

Γράμμα Vol.1

Όπως κι εκείνος έχει μια θέση στην καρδία όσων βρέθηκαν στο δρόμο του έτσι και αυτό βιβλίο θα έχει μια θέση πάντα στο κομοδίνο σου

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.4

Πς μικρέ, μ'ακούς;Τι λέει; Είμαι σίγουρος πως θα περίμενες τώρα να σου πω νούμερα, αποτελέσματα, ίσως και το αριθμούς στη ρούλα. Ίσως, και κάτι για να κερδίσεις αυτό τον αγώνα. Δυστυχώς, όχι. Για άλλο ήρθα να σου πω. Για αυτό που νιώθεις, για αυτές τις σκέψεις που σιγά σιγά σε αγκαλιάζουν και φωλιάζουν μέσα σου. Για αυτά που δεν ξέρεις, αν έχουν τρυπώσει και στο μυαλό των δίπλα σου. Ναι, καλά κατάλαβες, για αυτά. Δε θα φύγουν, θα κάτσουν, θα πιουν, θα γιορτάσουν και συ όλο πιο πολύ θα τους δίνεις χώρο. Θα προσπαθείς να τα κατανοήσεις, να τα εξηγήσεις, να τα θεωρητικοποιήσεις, να τα πολιτικοποιήσεις, να τα πολεμήσεις και στο τέλος, αδύναμος, θα τα αφήσεις να καταλάβουν κάθε σπιθαμή χώρου, κάθε κύτταρο στο σώμα σου. Δεν ήρθα να σου πω τη λύση, ούτε το πως να κερδίσεις, ούτε το πως θα λήξει. Αυτή η γάγγραινα ανεβαίνει, κατεβαίνει. Μικραίνει, μεγαλώνει. Αλλά είναι εκεί. Είναι εκεί σαν κατακτητής, να πολεμάει μέχρι να καρφώσει τη σημαία της στο μυαλό σου, στην καρδία σου, σε κάθε ζωτικό όργανο του σώματος σου. Μη φοβάσαι μικρέ. Ούτε ποτέ θα νιώσεις φόβο για αυτό. Τίποτα δε θα νιώσεις. Ένα τεράστιο τίποτα. Απαθής, αμέτοχος και βολικός. Αλλάζεις, προσαρμόζεσαι, όπως ένας απλός μονοκύτταρος οργανισμός. Σαν μικρόβιο, εσύ και αυτή, μαζί, να αντέχετε στο χρόνο.Μικρέ.Μικρέ, ηρέμησε. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Όλα καλά θα πάνε, αυτό θα λες. Αυτό θα σκέφτεσαι, και ας μην το πίστεψες ποτέ.Μικρέ, ένα τελευταίο, να βασίζεσαι στους άλλους. Δεν είσαι ��όνος. Να το θυμάσαι αυτό. Να το κρατήσεις μέσα σου, σαν φυλακτό. Ακόμα και να σε απογοητεύσουν, ακόμα και αν νιώθεις σαν λύκος της στέπας. Μη Μη. Το ξέρω θα είναι δύσκολο αλλά μη. Καλή Τύχη Υ.Γ1 Θα ρθει ένα ανοιξιάτικο πρωινό να κουρνιάσει στην αγκαλιά σου, ας τον.Ας τον. Αγκάλιασε τον, κράτα τον. Ξέρει. Είναι εκεί για να παλέψει μαζί σου. Είναι εκεί με τα υπέροχα του μάτια για να φωτίσει το δρόμο σε όσα έχουν χαθεί σε αυτό το κρύο και σκοτεινό, αχανές σύμπαν. Υ.Γ2 Τα 35 πλησιάζουν και δεν ξέρω αν πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που δώσαμε εκείνο το βράδυ που καταλάβαμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Εκείνο το βράδυ που ανοίξαμε και προσκαλέσαμε το χάος στο σπίτι μας. Ότι και να επιλέξω, μη με μισήσεις αλλά ούτε να με ευγνωμονείς. Ότι και να επιλέξω, να προσέχεις μικρέ και να θυμάσαι δεν έχει νόημα

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί vol.3

Οι ήρωες των ιστοριών μου κερδίζουν. Πάντα τα καταφέρνουν σε αντίθεση με μένα. Όσο εγώ μένω απαθής, αυτοί κινούνται προς τις επιθυμίες τους. Όσο εγώ βουλιάζω και πνίγομαι αυτοί ζουν, ερωτεύονται, γίνονται ένα και νιώθουν. Νιώθουν. Νιώθουν, το ακούς; Το αντιλαμβάνεσαι; Νιώθουν! Κινούνται πάντα με γνώμονα τις αξίες τους. Δεν προδίδουν τη ζωή τους. Δεν προδίδουν αυτά που πιστεύουν. Δεν προδίδουν όσα είναι δίπλα τους. Στέκονται αγέρωχοι απέναντι στο βούρκο και τις λάσπες. Κάνουν όλα όσα θα 'θελα. Κάνουν όλα όσα ήταν προδιαγεγραμμένα για μένα. Ή έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Το βλέπεις και συ ε; Το νιώθεις; Τον φθόνο, τη ζήλια; Το νιώθεις; Θα μου πεις, γιατί δεν παίρνω τη θέση τους; Γιατί δε ζω τη ζωή τους; Γιατί όσο βυθίζομαι αυτοί ανεβαίνουν; Δεν ξέρω! Δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν κουράζονται, δε νιώθουν αυτή την κούραση. Την κούραση που κανένας ύπνος δεν απαλλάσσει. Την κούραση που ακινητοποιεί. Την κούραση που τη βλέπεις μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Αυτή την κούραση! Συγγνώμη.Πάλι ξέφυγα από το θέμα. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τους ήρωες μου. Μέχρι να φτάσω τον πάτο και αυτοί να βγουν στην επιφάνεια. Μέχρι να σταματήσω να τους σκέφτομαι. Μέχρι, να μην υπάρχει πλέον αυτή η σύνδεση. Μέχρι να χαθούν χαρούμενοι στον ορίζοντα, εγώ θα ψάχνω να βρω πως.... πως φεύγει από πάνω μου αυτό το βάρος. Πως μηδενίζεται αυτή η κούραση. Πως. Πάντα ένα πως. Ένας τρόπος, μια μέθοδος, μια λύση ή άπλα ένα γιατί. Πως φτάσαμε ως εδώ, πως συνεχίζουμε και προπάντων πως σταματάμε.

[kyrioskanenas]

Όσο ομοιόμορφα απλώνω το μυαλό μου στο χαρτί και με ευγένεια τοποθετώ την καρδιά μου στο δίσκο άλλο τόσο παλεύω με κάθε τρόπο να ξεριζώσω το χάος που αναβλύζει μέσα μου

[kyrioskanenas]

"Φοβάσαι τον θάνατο;" Όχι, ποτέ δεν τον φοβήθηκα

Περισσότερο φοβάμαι τους ανθρώπους, που κατασπαράζουν ό,τι στο διάβα τους αντικρίζει τον φόβο τους, αντικατοπτρίζει τον πόθο τους ό,τι έχει τη μυρωδιά της ζωής.

Μα περισσότερο από όλα φοβάμαι την ίδια τη ζωή, μια ζωή που δεν καταλαβαίνω, που δεν ξέρω ποιο το νόημα και ποιος ο σκοπός μα προπάντων τι να την κάνω στα χέρια μου

[kyrioskanenas]

Έγραψα ένα ποίημα για σένα μα δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν οι γιατροί μου ανοίξουν με χειρουργικές τομές την καρδία και το μυαλό πάλι δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν σκάψεις κάτω από τη σάρκα μου, σαν τα παιδιά που σκάβουν την άμμο, πάλι δε θα το βρεις εδώ είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου, κάτω από τη σάρκα μου κάτω από τα κόκαλά μου σαν φυσαλίδες μες το αίμα κυκλοφορεί σε όλο μου το σώμα όπως την ευγνωμοσύνη του να σε έχω στη ζωή μου όπως τον φόβο και τη θλίψη του να λείπεις από αυτήν.

[kyrioskanenas]

Κάθε φορά που συναντιόμαστε απλώνω την καρδιά μου και σεις άλλοτε σαν μέλισσες, άλλοτε σαν σκνίπες ρουφάτε την ψυχή μου

[kyrioskanenas]

Μάνα, ακούς; Ακούς, τα κλάματα;

Μάνα ακούς; Ακούς, τις φωνές και τις ανάσες μέσα από το άδειο δωμάτιο;

Μάνα ακούς ; Ακούς, το μυαλό που ξεριζώνεται και την καρδιά που σπάει;

Όχι, δε φταις εσύ! Όχι, δεν έχεις κάνει κάτι λάθος, κανείς δε γεννιέται γονέας

Όχι, μάνα σου ξανά λέω, δε φταις εσύ Δε με νοιάζει αν φταις εσύ δε θέλω να ρίξω ευθύνες, ένα πράγμα αποζητώ να μάθω

Μαμά, μ’ακούς ;

[kyrioskanenas]

ένας κουστουμάτος κάποτε φώναξε "κάντε το χόμπι σας δουλεία και δε θα δουλέψετε ποτέ" μα στα αυτιά μας έφτασε "10+1 τρόποι να σιχαθείτε ότι σας δίνει ευχαρίστηση"

[kyrioskanenas]

Προσεχώς

μια μετριoτητα δίχως νοημα * Έκανα μπάνιο.Έβαλα τα καλά μου.Στολίστηκα και ήρθε η ώρα να σας υποδεχτώ. Σε αυτό το zine δε θα βρείτε τίποτα από αυτά που πραγματικά ψάχνετε, αλλά και πάλι θα σας ανοίξω απλόχερα την πόρτα. Μπείτε άφοβα, γελάστε, κλάψτε, ρημάξτε. Ο κ.κανένας πλέον χάθηκε, μου άφησε τα κλειδιά και εξαφανίστηκε. Για αυτό σας υποδέχομαι με τόση αίγλη. Τη σιχαινόταν, του άρεσαν οι βούρκοι και οι σκιές. Εμένα πάλι όχι. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τον εκδικηθώ. Οι φωτογραφίες δικές μου, τα γραπτά δικά του. Ο θάνατος, δια zine, και των δυο μας. Καλωσήρθατε. Ή, όπως θα έλεγε διορθώνοντας με, καλωσορίσατε Ή πως θα λέγαμε και οι δύο ...

*εισαγωγή από ένα zine που ίσως κάπως/κάπου/κάποτε να κυκλοφορήσει

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.2

Ούτε θυμάμαι από πότε είμαι έτσι. Από πότε δε νιώθω. Από πότε δυσκολεύομαι να ανασάνω. Από πότε βουλιάζω μες το κενό. Νιώθω πως πλέον είμαι μόνιμα ο άλλος. Δεν ξέρω πότε πραγματικά είμαι εγώ. Ίσως, για αυτό να θέλω να μένω σπίτι μόνος. Ίσως, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να δω την πραγματική εικόνα, να δω πραγματικά ποιος είμαι. Σαν ένας αρλεκίνος, όποτε περνάω αυτές τις πόρτες βγάζω τη στολή μου, τη μάσκα μου και κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Γυμνός, αδύναμος, μόνος. Ίσως, για αυτό να μου αρέσει πιο πολύ αυτό το σπίτι, γιατί πλέον δεν έχει μπει ακόμη ο άλλος. Ναι, σου λέω, δεν τα'χει καταφέρει.Ακόμα και τις φορές που δεν είμαι μόνος. Δε χωράει εδώ μέσα! Έχω καταλάβει όλα του τα αγαπημένα μέρη. Το ξέρω, μπερδεύτηκες. Λογικό. Πάντα τα 'λεγα μπερδεμένα. Αυτή τη φορά όμως ακόμη κι εγώ τα 'χω μπερδέψει. Ποιος είμαι πραγματικά; Είμαι αυτός που είμαι τώρα ή τώρα είναι ο άλλος; Μήπως πάντοτε έτσι ήμουν; Μήπως αν ρωτήσω έναν κλόουν, έναν αρλεκίνο να γνωρίζουν να μου πουν; Ίσως, αυτοί να έχουν τα μυστικά και τα κόλπα έτσι ώστε να μη χάνουν τον εαυτό τους. Ίσως, όμως και αυτοί, μετά από τόσα χρόνια να μην ξεχωρίζουν το τι και το πως. Ίσως. Ίσως, μια λέξη που εκφράζει "την πιθανότητα ή την αμφιβολία". Έτσι και εγώ νιώθω την πιθανότητα να είμαι εγώ και την αμφιβολία να είμαι ο άλλος.Ενδεχόμενος να είμαι ο άλλος και όχι εγώ. Ποίος ξέρει; Σίγουρα όχι εγώ! Δυστυχώς ή ευτυχώς, ούτε και συ. Ίσως, με αυτό να μείνουμε: με την πιθανότητα και την αμφιβολία. Αντίο και συγγνώμη και από τους 2 μας. Η παράσταση ματαιώθηκε, ο αρλεκίνος ξέχασε τα λόγια του, μπέρδεψε τους ρόλους του και έγινε ένα με το κοινό, που ζητωκραύγαζε όσο αυτός, μπροστά στον καθρέφτη και σ'αυτούς, έλιωνε.

[kyrioskanenas]

Είσαι μαλάκας.

Είσαι μαλάκας, γιατί εγώ έλεγα συνέχεια ότι έχεις ακόμα.

Είσαι μαλάκας, γιατί "έφυγες" ένα πρωί απροειδοποίητα.

Είσαι μαλάκας, γιατί βρήκες τις κατάλληλες συνθήκες για να μας πεις αντίο.

Είσαι μαλάκας, γιατί είναι ακόμη χαραγμένο μέσα μου, εκείνο το βράδυ που μάθαινα για πρώτη φορά πως είναι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, πως είναι να τρέμεις και να μην μπορείς να κάνεις καμία κίνηση. Και συ ήσουν εκεί. Ήσουν εκεί και κατάφερες να μου επαναφέρεις τις ανάσες, κατάφερες ανάμεσα στις σπασμωδικές μου κινήσεις να βρεις χώρο και τον χρόνο για να βάλεις τη μουσούδα σου ανάμεσα στα χέρια μου, και να παγώσεις τον χρόνο για να μου πεις "Είμαι εδώ, όλα καλά θα πάνε".

Είσαι μαλάκας, γιατί άλλα πόσα βράδια ένιωθα μέσα μου το κενό να μεγαλώνει και συ σαν το ξες, ερχόσουν και ξάπλωνες δίπλα μου για να βάλεις λίγο φως, με τα πανέμορφα σου μάτια.

Είσαι μαλάκας, γιατί ήλπιζα πως ακόμα μια φορά θα μπορούσες να ξεγελάσεις τον θάνατο όπως έκανες από κουτάβι, αλλά όχι, εσύ επέλεξες πως αυτή τη φορά, δεν ήταν μια μάχη αλλά η κατάλληλη στιγμή για να γίνεις αστερόσκονη.

Είσαι μαλάκας γιατί μέσα σε όλο αυτό το κρύο του σπιτιού, εγώ ακόμα ψάχνω και περιμένω να έρθεις να κάτσεις στην αγκαλιά μου και να κουρνιάσεις, ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον.

Είσαι μαλάκας, γιατί επέλεξες μια μέρα με χιόνι και πλέον, κάθε φόρα που θα χιονίζει, το σημείο εκείνο της καρδίας μου που σου ανήκει θα θέλει ακόμα πιο πολύ να έρθεις να το ζεστάνεις και να το φωτίσεις όπως έκανες πάντα.

Είσαι μαλάκας, αυτό σου είπα, προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου. Είσαι μαλάκας και σε φίλησα ελπίζοντας πως θα τα καταφέρεις. Δεν ήθελα να σου πω πόσο σε αγαπώ, δεν ήθελα να με δεις να κλαίω γιατί τα καταλάβαινες όλα, ήθελα απλά να δεις πόσο θυμωμένος ήμουν, παρόλο που στην πραγματικότητα φοβόμουν. Φοβόμουν να μη σε έχω δίπλα μου, φοβόμουν το πως θα τα καταφέρουμε εμείς που μείναμε πίσω, φοβόμουν το πόσο δύσκολα και το αν θα μπορέσει να υπάρξει το άτομο που είχαμε πάντα στην καρδία μας και οι δυο. Φοβόμουν και δεν ήμουν μόνο εγώ, ακόμα και η "αδερφή" σου, ναι αυτή. Αυτή που λέγαμε δεν τη νοιάζει τίποτα, τώρα το βλέπω, το νιώθω έχει τον ίδιο φόβο, την ίδια μοναξιά και προπάντων την ίδια ελπίδα ότι απλά θα "ξύσεις" την πόρτα γιατί δεν έφυγες πότε.

Είσαι μαλάκας, αλλά σε ευχαριστώ. Σ ευχαριστώ που με έβαλες στην καρδία σου, που υπήρξες στη ζωή μου και προπάντων που με "προστάτευσες" όπως εσύ ήξερες.

Σ'αγαπώ και κάθε φόρα που θα χιονίζει θα κρυώνω και θα ζεσταίνομαι ταυτόχρονα.

Αντίο, μαλάκα.

“Ίσια στα μάτια

Το θάνατο κοιτώντας

Τον ημέρεψα 

Άτρομα το κεφάλι

Χώνω στα σαγόνια του”

Αργύρης Χιόνης

[kyrioskanenas]

Ιστορίες από το συρτάρι που δεν τελείωσαν ποτέ vol. 2

"Εσύ τι έχεις να προσφέρεις; Για κάνε ένα βήμα μπροστά. Την έχεις δει την ταμπέλα;" είπε με βαθιά και σκληρή φωνή.

«Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε ».

Έγραφε με μεγάλα γράμματα, θυμίζοντας την Κόλαση. Παρόλα αυτά δε με τρόμαζε. Θεωρούσα πως ήταν λυτρωτικό. Η ελπίδα είναι ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα που κουβαλάμε. Το πιο μεγάλο βάρος, που γίνεται, τη μία, μια σκουριασμένη βαριά μπάλα που σαν τους φυλακισμένους τη σέρνουμε και την κουβαλάμε παντού και την άλλη σαν μια σφικτή θηλιά που όσο πιο πολύ παλεύεις και ελπίζεις, τόσο πιο πολύ αυτή σφίγγει και σου κόβει τις ανάσες. Έτσι, και όταν το είχα δει την πρώτη φορά θεώρησα πως ο Δάντης είχε κάνει λάθος. Η ελπίδα είναι μια φωτιά που καίει μέσα μας. Άλλοτε σιγοβράζει και μπορεί να σε κρατήσει ζεστό στα μεγάλα κρύ�� και τις μοναξιές, αλλά άλλοτε φουντώνει και καεί μην αφήνοντας τίποτα στο πέρασμα της πέρα από μυρωδιά και αίσθηση καμμένης σάρκας.

"Ε, τελείωνε, θα μας πεις;" φώναξε, νιώθοντας το κτύπημα του να με επαναφέρει βίαια από τις σκέψεις μου.

"Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Πάρτε τα άκρα μου. Πάρτε τα χείλη μου. Πάρτε τα όλα. Πάρτε τα κόκαλα μου και πετάξτε τα. Όχι, στα σκυλιά, αυτά δεν τρώνε ανθρώπινα κόκαλα. Αντιθέτως, τα γλύφουν και με μια ευγένεια μη γίνουν θρύψαλα, τα κουβαλάνε μέχρι την κρυψώνα τους.Εκεί, εκεί που κρύβουν ότι πιο πολύτιμο έχουν, μαζί με τα παιχνίδια και τις λιχουδιές, κείτονται επιμελώς τοποθετημένα. Με τη διαφορά, ότι ξαπλώνουν πάνω τους για να τους προσφέρουν μια ζεστασιά. Μια ζεστασιά που δεν πήραμε πότε από τους ομοίους μας.

Για αυτό, καλύτερα πετάξτε τα στους ανθρώπους. Αυτοί έχουν μάθει. Ξέρουν. Ξέρουν, να κατασπαράζουν και να μην αφήνουν ούτε το μεδούλι. Είναι όντα άπληστα και αιμοβόρα. Εκεί ρίξτε τα. Να μη μείνει τίποτα. Και χωρίς κόκαλα και χωρίς ελπίδα, αν εσείς το θεωρείτε κόλαση, εγώ το θεωρώ λύτρωση, ελεύθερος θα περάσω τις πύλες."