#χωρίς μουσική

[aluminia]

Νιώθει κανείς άλλος ότι γίνεται brainwashed όταν πάει στα Jumbo ή μόνο εγώ;

[psychotiko-epeisodio]

Σου ζητούσα μονάχα μια βόλτα ως το κέντρο,

να περιπλανηθουμε ανάμεσα σε άγνωστους,

να ακούσουμε λιγάκι μουσική και να φάμε τόσο πολύ που να μην μπορούμε να σηκωθούμε από την καρέκλα.

Να ζηλεύω που σε κοιτάνε καθώς προχωράμε μαζί,

και ταυτόχρονα να υπερηφανευομαι γιατί είμαι εγώ αυτή που σ'εχω.

Ήθελα μόνο μέρες χαρμοσυνες και καλά μαντάτα,

ήθελα να μου γελάς και να σου γνεφω κοιτώντας σε.

Να μπορώ να σου αφηγηθω το ποια ήμουν πρώτου σε γνωρίσω,

χωρίς να φοβάμαι πως θα με παρεξηγήσεις.

Ήθελα να με φλερτάρεις με κάθε ευκαιρία και εγώ να σ'το ανταπωδιδω.

Ήθελα να μ'αγαπας με τρόπο ποιητικό,

και ��α μου δίνεις έμπνευση για να σου γράφω.

Και 'κείνη η βολτα που τόσο ήθελα,

Και τα γράμματα που δεν σου έγραψα,

Δεν ήταν ότι ζητούσα πολλά.

Δεν μπορούσες απλώς να μου τα δώσεις.

[cillius]

Έκανες έρωτα, το ξέρω.

Βγήκες, ήπιες, άκουσες μουσική.

Σηκώθηκες και χόρεψες

σε κοίτα��αν

ξαναήπιες

ήσουν μονάχη

ήθελες έρωτα.

Με σκέφτηκες

το ένιωσα,

έχασα λίγο ηλεκτρισμό.

Μετά φύγατε μαζί

ψιλόβρεχε.

Πήγατε σπίτι

στρίψατε ένα τσιγάρο

βάλατε μουσική.

Πήρες εσύ την πρωτοβουλία

πήγες στο κρεβάτι

ξέρω πώς έγινε.

Καθόμουν στη σιωπή

είχε ησυχία

άκουσα τις φωνές σου

είδα χωρίς να θέλω.

Κάθισε δίπλα σου

σε πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του.

Ήσουν όμορφη.

Την άλλη μέρα πήρες τηλέφωνο

ήσουν καλά.

Είπες πως μ’ αγαπάς

-χαμήλωσες τη φωνή σου για να σ’ ακούσω μόνο εγώ-

Μου φτάνει.

- Περικλής Κοροβέσης, Μου φτάνει

[sweetbutphychx]

Δεν ξέρω αν είναι πλέον ερωτευμένος μαζί μου. Έτσι είναι οι ερωτευμένοι; Οι ερωτευμένοι σε βλέπουν και λιώνουν. Οι ερωτευμένοι δεν αντέχουν μια μέρα χωρίς να δουν τον έρωτα τους ή να του μιλήσουν. Οι ερωτευμένοι σε κοιτούν στα μάτια όταν μιλάς, τα προβλήματα σου γίνονται δικά τους. Οι ερωτευμένοι έρχονται κάτω από το σπίτι σου να σε δουν για 5 λεπτά σε μια δύσκολη μέρα. Οι ερωτευμένοι σε βγάζουν χιλιάδες φωτογραφίες όσο άσχημη και αν βλέπεις τον εαυτό σου γιατί για αυτούς είσαι πανέμορφη. Οι ερωτευμένοι θέλουν να πάνε μαζί σου στο γήπεδο, να παίξετε επιτραπέζια μαζί, . Οι ερωτευμένοι θέλουν να σου μάθουν το αγαπημένο τους χόμπι. Οι ερωτευμένοι θα σε πάρουν τηλέφωνο να σου κάνουν παρέα στον δρόμο μέχρι να φτάσεις σπίτι. Οι ερωτευμένοι θα σου στείλουν καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ αφού είσαι η πρώτη και τελευταία τους σκέψη. Οι ερωτευμένοι θα πάνε σε συναυλία του αγαπημένου σου τραγουδιστή χωρίς καν να ακούν τέτοιου είδους μουσική απλά επειδή εσύ δεν έχεις με ποιον να πας. Οι ερωτευμένοι δεν θα σε βαρεθούν ποτέ. Οι ερωτευμένοι έρχονται να σε δουν στην δουλειά σου, δεν ντρέπονται για αυτή. Οι ερωτευμένοι θα σου πάρουν το αγαπημένο σου φαγητό ενώ έχεις πει ότι δεν πεινάς. Οι ερωτευμένοι σε κατακλύζουν με κάθε πληροφορία για την ημέρα τους, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλουν να τα μοιραστούν ολα. Οι ερωτευμένοι θέλουν να συζητάτε τα πάντα, οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Και όλα αυτά χωρίς καν να τα ζητήσεις.

[melodramatikiathineza]

που λες, σε σκέφτομαι -ας πούμε- όταν ακούω μουσική.

για ν’ακριβολογήσω, σε σκέφτομαι με το που στείλει το σώμα σήμα στον εγκέφαλο (ή στέλνει ο εγκέφαλος σήμα στο σώμα;) και έπειτα σταλεί σήμα στα χέρια και τα χέρια στείλουν σήμα στα άκρα και τα άκρα πιάσουν τ’ακουστικά μου κι εγώ τα ενεργοποιήσω και τα τοποθετήσω στο τριχωτό της κεφαλής και κάπως κάπου ήδη ξέρω το τραγούδι που θα ‘θελα να ακούσω, σκεπτόμενη -ενδεχομένως- το ότι θα μπορούσα, ιδιαιτέρως εύκολα και χωρίς αναστολές, εάν μου έδινες κάποιο ελεύθερο δηλαδή

να στο αφιερώσω.

ή, για να το πω πιο σωστά και ακριβώς όπως κατο��κεί μονίμως στο κεφάλι μου

να σου αφιερώσω όλα τα τραγούδια του κόσμου

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρ��πώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου ��ρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[o-monaxikos]

Γεμίσαμε «ελεύθερες σχέσεις»,

μην τυχόν και αγαπήσουμε πραγματικά!

Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

Σχέσεις που μπροστά θα τους κοτσάρουμε το επίθετο «ελεύθερη» και θα συνεχίσουμε την ζωούλα μας ανέμελα.

Δεν θα επενδύσουμε σε συναίσθημα και ούτε σε χρόνο ουσιαστικό.

Συναντήσεις μόνο για την σαρκική ηδονή, που δεν λέω είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να το θέλεις, μα τόσο κενό και ανούσιο γιατί είναι μόνο αυτό.

Συναντήσεις για την πραγματοποίηση επιθυμιών, σήμερα εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος ή άλλη.

Δεν σε γνωρίζω σε ουσία,

δεν μπήκα καν στον κόπο να μάθω

πως πίνεις τον καφέ σου ή αν πίνεις.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούς,

αν σου αρέσει το άρωμά μου.

Δεν με νοιάζει αν φοβάσαι τα βράδια ή αν ήθελες να σε πάρω αγκαλιά.

Δεν θα σου στείλω «καλημέρα» επειδή στ’ αλήθεια θέλω να σου φτιάξω την ημέρα, να φανταστώ το χαμόγελο που σου προκάλεσε το μήνυμά μου στα χείλη σου και σου ��φτιαξε την διάθεση, αλλά θα στείλω γιατί στις επόμενες γραμμές του μηνύματος θα σου ζητήσω μια συνάντηση σαρκικής απόλαυσης.

Και εσύ θα το ξέρεις αυτό από την στιγμή που θα δεις το μήνυμα και δεν θα νιώσεις ποτέ πως είναι κάποιος/α να σου φτιάχνει την ημέρα με ένα απλό μήνυμα από καρδιάς χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω.

Χάθηκε ο ρομαντισμός,

η αγάπη και το πείσμα.

Πέσαμε στην ξεπέτα και στα εύκολα.

Δεν κάνουμε σχέσεις, δεν επενδύουμε σε έναν άλλον άνθρωπο- για την ακρίβεια δεν τολμάμε κάτι τέτοιο- δεν νοιαζόμαστε, δεν προσπαθούμε, δεν αγαπάμε, δεν κλαίμε,

δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, δεν πατάμε κάτω τον εγωισμό μας.

Είμαστε κενοί και όποιος τολμήσει

να ζει κάπως διαφορετικά

τον δείχνουμε με το δάχτυλο.

“Μα καλά αφού έτσι είναι η μόδα και το κάνουν όλοι γιατί δεν το κάνεις και εσύ;”

Αυτή η φράση που την έχουν σαν καραμέλα αποδεικνύει πόσο απεγνωσμένοι είναι να κρατηθούν από κάτι, πως τους λείπει η πίστη στον εαυτό τους.

Εσύ γιατί δεν ζεις αλλιώς;

Βαρύ θα μου πεις, που να μπλέκω τώρα με συναισθήματα και σοβαρότητες, αφού μπορώ να περνάω καλά και έτσι τι άλλο να κάνω;

Να μην σκορπίζεσαι ίσως.

Μα είναι ψιλά γράμματα αυτά!

Και τα ψιλά κάνεις δεν τα διαβάζει.

Μα αλήθεια πως το κάνετε αυτό, πως γίνεται να μην θέλετε έναν άνθρωπο να γίνει λίγο πιο δικό σας και εσείς γι’αυτόν ;

Ο φόβος του να μην πονέσω.

Βλέπεις όταν αποφασίζεις να κάνεις σχέση, γύρω σου θα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τόσα λόγια, όμως εσύ θα πρέπει να είσαι πιστός από επιλογή,

γιατί σέβεσαι εσένα και το άτομο που έχεις δίπλα σου και έχεις βρει σε εκείνο, αυτό το διαφορετικό που αξίζει.

Μα κακά τα ψέματα γεμίσαμε από όλες αυτές τις ελεύθερες σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε ευθύνες, να αφεθούμε ρισκάροντας να πονέσουμε.

Να χαρίζουμε τον χρόνο μας και

σε κάποιον άλλον ή να δημιουργήσουμε για εκείνον χρόνο, να είμαστε εκεί όταν χρειαστεί-σε όλα, άσχημα και όμορφα- μα κυρίως επιλέγουμε να κοιμόμαστε από εδώ και από εκεί, να ξέρουμε πως το σώμα που αγγίζουμε δεν είναι μόνο δικό μας.

Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουμε βρει ακόμα με εμάς αλλά και γιατί τρέμουμε τόσο πολύ μην πληγωθούμε και δεν πάρουμε πίσω την αγάπη που δώσαμε.

Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που έχ��υμε σιχαθεί αυτή την κατάσταση.

Απλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα! Γιατί ξέρουμε πως τα δύσκολα είναι για τους λιγοστός.

Και το συναίσθημα είναι δύσκολο, σε τσακίζει στην καρδιά αν δεν υπάρξει συμβατότητα!

Μα αξίζει και με το παραπάνω!

[justforbooks]

Η γυναίκα του Κάνιε, ο σεξισμός και η υποκρισία

Ενδεχομένως η γυμνή Μπιάνκα σόκαρε, ίσως επειδή έδειχνε το σώμα της χωρίς ταυτοχρόνως να πουλάει ένα τραγούδι

Κατά πάσα πιθανότητα, ο Κάνιε ο Ουέστ είναι θεόμουρλος. Αυτό δεν το λέω με το χαριτωμένο ύφος που έχει η φράση «βρε τον τρελό, τι έκανε πάλι», αλλά με την ανησυχία με την οποία λέμε «αυτόν πρέπει να τον εξετάσει γιατρός». Το «κατά πάσα πιθανότητα» το βάζω για να αφήσω ένα μικρό ενδεχόμενο να είναι κορυφαίο τρολ (αν και για να τρολάρεις έτσι, δεν μπορεί να είσαι με τα καλά σου). Το ίδιο θεόμουρλη πρέπει να είναι και η Μπιάνκα η Σενσόρι, που πριν δύο χρόνια τον διάλεξε για σύζυγό της και έκτοτε εμφανίζεται δημοσίως με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα. Συνεπώς, το νέο τους χάπενινγκ στα Γκράμι μπορεί να είναι πολλά αλλά έκπληξη δεν είναι.

Για όσους δεν ξέρουν, το ζευγάρι εμφανίστηκε, με τον Κάνιε ντυμένο στα μαύρα και την Μπιάνκα ντυμένη με μια μαύρη γούνα, την οποία έβγαλε για να αποκαλύψει ένα γυμνό και πολύ ωραίο σώμα πάνω στο οποίο «φορούσε» ένα εντελώς διάφανο ύφασμα. Πρακτικά ήταν γυμνή, γεγονός που, για κάποιον λόγο, σόκαρε και εξόργισε και άλλα ρήματα που δείχνουν έκπληξη, θυμό και πάνω από όλα υποκρισία.

Ο σεξισμός και η υποκρισία για την εμφάνιση της Μπιάνκα Σενσόρι

Η υποκρισία δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι η Μπιάνκα εμφανίζεται έτσι κι αλλιώς σχεδόν γυμνή και απλώς τώρα έβγαλε τα ελάχιστα εκατοστά ρούχου που συνήθως βρίσκονται πάνω της. Έχει να κάνει και με το ότι το έκανε στην εκδήλωση μιας βιομηχανίας στην οποία η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών εμφανίζονται διαρκώς ημίγυμνες, πουλώντας τη σεξουαλικότητά τους. Δείτε τα βίντεο κλιπ των ποπ σταρ, δείτε και τις φωτογραφίσεις τους, και θα μάθετε περισσότερα για το γούστο τους στα εσώρουχα, παρά για το γούστο τους στη μουσική. Παρ' όλα αυτά, η γυμνή Μπιάνκα σόκαρε, ίσως επειδή έδειχνε το σώμα της χωρίς ταυτοχρόνως να πουλάει ένα τραγούδι – πράγμα ομολογουμένως σοκαριστικό για τις κυρίες που σε κάθε ευκαιρία καταγγέλουν τη σεξουαλικοποίηση, πουλώντας τα τραγούδια τους με τα μπούτια τους.

Και μαζί με την υποκρισία να ’σου κι ο σεξισμός.

Επειδή μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι θεόμουρλη και να ακολουθεί τη μούρλα της βρίσκοντας κάποιον άλλον μουρλό να τη μοιραστεί μαζί του, επειδή μια γυναίκα δεν μπορεί παρά να είναι υποχείριο του άντρα της, αποκλείεται η Σενσόρι να γδύνεται με τη δική της θέληση. Είναι σίγουρα ένα θύμα της μούρλας του συζύγου της, που ως άντρας είναι γουρούνι και υποχρεώνει την καημένη την Μπιάνκα σ’ αυτές τις ντροπιαστικές εμφανίσεις.

Δεν λέω ότι αυτή η εκδοχή του γουρουνιού και του θύματος αποκλείεται. Δεν αποκλείω ούτε την πιθανότητα η Μπιάνκα να έχει χάσει κάποιο στοίχημα. Αλλά δεν είμαι τόσο σεξιστής ώστε να αποκλείσω την πιθανότητα μια γυναίκα να κάνει ακρότητες ή να γελοιοποιείται με τη θέλησή της με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε κι ένας άντρας 🤔

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[lovergurls-world]

Διάβασα κάπου "ο χωρισμός σου από κάποιον σε κάνει να συνειδητοποιήσεις αν αυτό που νιώθεις είναι κενό ή ηρεμία χωρίς αυτόν".

Δυστυχώς, αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι ότι από όταν χωρίσαμε μόνο ήρεμη δεν είμαι. Τον περισσότερο καιρό, εδώ και ένα χρόνο δηλαδή, αισθάνομαι μια τρικυμία μέσα μου. Μέσα στη μέρα απασχολούμαι με διάφορα πράγματα. Αλλά το βράδυ δεν αντέχω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ακόμα κλαίω καμία φορά παρόλο που έχει περάσει ένας χρόνος. Ακόμα δεν αντέχω τον πόνο στην καρδιά μου και το κενό που άφησες φεύγοντας. Ένα βράδυ, αφού δεν με έπαιρνε ο ύπνος αποφάσισα να κάνω κάτι. Αποφάσισα να προσποιηθώ. Να προσποιηθώ ότι είμαστε ακόμα μαζί, ότι μόλις είπαμε καληνύχτα, ότι θα ξυπνήσω και θα δω την καλημέρα σου. Ότι είμαι μαζί σου και ότι είμαστε ξαπλωμένοι αγκαλιά. Αυτό ��ποφάσισα να προσποιηθώ εκείνο το βράδυ. Και κοιμήθηκα ξανά ήρεμη. Αυτό λέω να κάνω και σήμερα. Η ώρα είναι 02:52. Σε σκεφτόμουν έντονα πάλι. Έκλαψα για λίγο. Μετά έβαλα μουσική για να εκτονωθώ. Και μετά ξανά έκλαψα. Έβαλα να δω μια σειρά για να ξεχαστώ. Δεν ξεχάστηκα και τόσο. Οπότε, θα προσποιηθώ και σήμερα το βράδυ ότι είμαστε ακόμα μαζί. Για να αισθανθώ λίγη ηρεμία μετά από τόση τρικυμία. Για να πω ότι κοιμήθηκα ήσυχα έστω 2 από τα 365 βραδιά αυτού του χρόνου.

[ponemenhpsyxh]

Γιατί σε θέλω τόσο πολύ? Γιατί δεν είσαι απλά μία καυλα που πέρασε? Θα σου πω αμέσως γιατί.

Είσαι από τους ανθρώπους που θέλω να δεθώ συναισθηματικά και ψυχικά. Θέλω όταν στεναχωριέσαι να σε καταλαβαίνω, θέλω να σε νιώθω και να μπαίνω στην διαδικασία να βοηθήσω ακριβώς όπως θα ήθελες εσύ να σε βοηθήσω. Να γίνομαι ένα με εσένα και με την σκέψη σου όταν δεν εκφράζεσαι. Σε θέλω γιατί θέλω τα μυαλά μας να επικοινωνούν χωρίς να μιλάμε καν.

Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί τα μάτια μου δεν σε χορταίνουν. Οτι και να υπάρχει γύρω μου τα μάτια μου θα κολλήσουν σε εσενα . Μου τραβάς την προσοχή, μπορώ να σε κοιτάω για ώρες. Την Miss Κόσμος , ένα Super Car , την Αφροδίτη της Μήλου αν βάλεις δίπλα σου πάλι το βλέμμα μου θα πέσει πρώτα σε εσενα. Σε θέλω γιατί βλέποντας εσενα γεμίζω. Το να ξυπνάω και να σε βλέπω είναι δώρο,  να γυρνάω σπίτι απ τη δουλειά και να σε βλέπω είναι δώρο.  Ξέρεις γιατί άλλο σε θέλω τόσο πολύ?

Για την φωνή σου. Έτσι ήταν κ η 1η μας επαφή εξάλλου,  μου μίλησες κ γύρισα να κοιτάξω σε ποια ανήκει αυτή η υπέροχη φωνή. Σε θέλω γιατί όταν μιλάς νιώθω ότι ακούω μουσική. Η φωνή σου ακόμα και το πρωί μετά τον ξύπνημα μοιάζει μαγική. Ακόμα και η γκρίνια όταν είναι από αυτή τη φωνή την αντέχω για πάντα, την ζητάω . Σε θέλω γιατί αν ακούω αυτή τη φωνή κάθε μέρα θα είμαι ήρεμος, θα ξυπνάω το πρωί και ήδη η φωνή σου θα μου εχει φτιάξει τη μέρα.

Ξέρεις,  επίσης σε θέλω γιατί όταν είμαι δίπλα σου τρελενομαι, καυλώνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να συγκρατησω τον εαυτο μου. Εδώ είσαι μακριά μου και σε φαντασιονομαι, φαντάζεσαι να σε είχα δίπλα μου. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί με ανάβεις όσο τίποτα άλλο,έχεις βρει τα κουμπιά μου.

Όλοι αυτοί είναι πολύ καλοί λόγοι για να θέλεις κάποιον. Αλλά εν τέλει δεν ξέρω αν είναι αρκετά όλα αυτά. Σε θέλω ΓΙΑΤΙ απλά έτυχε,  σε θέλω γιατί πιστεύω σε εσενα και σε εμάς. Σε θέλω γιατί νιώθω την πιο αγνή μορφή αγάπης μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί ποτέ μου δεν θα καταφέρω να σε έχω.

[lilathanasiou]

Ευσεβείς πόθοι

Θέλω να ξαναγίνει εύκολο. Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω, και να 'ναι εύκολο.

Θέλω να σταματήσω να φοβάμαι όταν νυχτώνει. Θέλω το φαγητό να αποκτήσει πάλι γεύσεις.

Θέλω να μπορώ να γελάσω δυνατά και στ'αλήθεια. Θέλω να γελάσω.

Θέλω ν'ακούσω πάλι μουσική και να την καταλάβω. Θέλω να μ'αρέσει η μουσική.

Θέλω να σταματήσω να κάνω πληγές στα δάχτυλά μου. Θέλω να σταματήσω να παίρνω χάπια για τον ύπνο.

Θέλω να μπορώ να κοιμηθώ. Θέλω να δω πάλι όνειρα, κι ας είναι εφιάλτες.

Θέλω να μπορώ να γράψω, κι ας μην αξίζει ούτε μια λέξη. Θέλω να θέλω να γράψω.

Θέλω να μπορέσω να κάνω αυτόν τον φόβο κάτι. Θέλω να νιώσω την καρδιά μου να χτυπά από λαχτάρα, κι όχι από αγωνία.

Θέλω να ξαναγίνει εύκολο. Θέλω να ξαναγίνει το "σ'αγαπώ" εύκολο.

Θέλω να με θυμηθώ. Θέλω να με ξαναδώ. Θέλω να με δω στον καθρέφτη και να με γνωρίσω.

Θέλω να ξαναγίνει το πρόσωπό μου, δικό μου.

Θέλω να ξαναγίνει εύκολο να είμαι εγώ. Να 'ναι αρκετό να 'μαι εγώ.

Θέλω να 'ναι αρκετό.

Θα 'θελα να ξέρω πώς πρέπει να τελειώσει αυτό το ποίημα. Θ�� 'θελα να μη το 'χα γράψει.

Μα, γράφοντάς το, κάπως όλο έγινε πιο εύκολο. Η μία λέξη έφερε την άλλη, κάπως πιο εύκολα.

Θα 'ναι το πρώτο ποίημα μου χωρίς επίλογο. Μέχρι να γίνει και πάλι εύκολο, ας μένουν τα ποιήματα με ανοιχτές τις πόρτες.

[annarrchy]

αρχή: κάτι με ενοχλεί.

με ενοχλεί που δε μπορώ να εκφραστώ.

με ενοχλεί που κάθε φορά κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή διαδρομή, απλά και μόνο για να αργήσω να γυρίσω σπίτι και να μη βουλιάξω στο κρεβάτι μου.

με ενοχλεί που ξέρω πως κινδυνεύω σε μια πόλη που θα έπρεπε να μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.

με ενοχλεί που κρατάω τα κλειδιά μου στο χέρι κάθε φορά που είμαι έξω το βράδυ, που κατεβάζω τη φούστα μου και κουμπώνω ερμητικά το μπουφάν μου για να «μην προκαλώ».

με ενοχλεί που υπάρχω σε μια κοινωνία που στοχοποιείσαι αν είσαι ο εαυτός σου.

με ενοχλεί που παραγκωνίζεται η τέχνη.

με ενοχλεί ο φασισμός.

με ενοχλούν οι πόλεμοι.

με ενοχλεί που κάθε φορά που με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω και κάτι διαφορετικό και που δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα μου.

με ενοχλεί που αλλάζω.

με ενοχλεί που καπνίζω, κι ας μην καπνίζω πολύ.

με ενοχλεί που πίνω, κι ας μην πίνω πολύ.

με ενοχλούν οι συνήθειες μου, κι ας μην προσπαθώ να τις αλλάξω.

με ενοχλεί η φωνή μου που ολοένα και χαλάει και δεν μπορώ να τραγουδήσω.

με ενοχλεί που δε γράφω όσο παλιά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπαώ επειδή φοβάμαι πως «είναι νωρίς» και πως το λέω «απερίσκεπτα».

με ενοχλεί που αγχώνομαι ακόμη και για τα πιο απλά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να νιώσω όμορφη αν δεν είμαι βαμμένη.

με ενοχλεί που δε φοράω πλέον το αγαπημένο μου τζιν, επειδή κάποιος επισήμανε πως φαινόταν η κοιλιά μου με αυτό.

με ενοχλεί που δεν αποδέχομαι το σώμα μου σε κάθε του εκδοχή.

με ενοχλεί που αφήνω σημάδια στο σώμα μου.

με ενοχλεί που έχω χάσει τον παππού και τη γιαγιά μου και που περιμένω τον καρτερικά τον θάνατο -και όσα υπάρχουν μετά από αυτον- με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.

με ενοχλεί που φοβάμαι το τέλος, αλλά ταυτόχρονα το περιμένω με πραότητα.

με ενοχλεί ο Θεός, που ενώ έβλεπε πόσο υπέφερα όταν με άγγιζαν χωρίς να το θέλω, δεν έκανε τίποτα.

με ενοχλεί που η μουσική δεν ακούγεται όπως παλιά.

με ενοχλεί που δεν έχω το θάρρος να πω στους γονείς μου, πως η κόρη που τόσο μόχθησαν για να μεγαλώσουν, δε θέλει τη ζωή της.

με ενοχλεί που οι φίλες μου φοβούνται.

με ενοχλεί που η μαμά μου δεν τρώει καλά πια.

με ενοχλεί που ο μπαμπάς μου κουράζεται.

με ενοχλεί που βρίσκω διαφ��γή μόνο όταν είμαι μόνη μου, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

με ενοχλεί που δε μπορώ να γράψω ποίηση.

με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, αλλά και που έχω υπάρξει τόσο αφελής.

με ενοχλεί που τα σκίτσα μου είναι όλα ασπρόμαυρα και καταθλιπτικά.

με ενοχλεί που δεν ξέρω τι νιώθω.

με ενοχλεί που φοβάμαι να μιλήσω.

με ενοχλεί που δεν με αγαπάω.

με ενοχλεί που δεν με νοιάζομαι.

συμπέρασμα: κάτι με ενοχλεί.

[gentle-author]

Πάντοτε είχα αδυναμία στην λατέρνα.

Ήμουν μικρό κοριτσάκι όταν άκουσα για πρώτη φορά την λατέρνα να περνά από το παλαιό λιμάνι και να χάνεται μέσα στα γραφικά καντούνια του νησιού. Θυμάμαι να ακούω την μελωδία με προσοχή να σεργιανίζει τα σοκάκια και να χαϊδεύει τα φύλλα των δέντρων, σαν αεράκι που σε φιλά απαλά στο μάγουλο όταν έχει μελτέμια η θάλασσα. Απομονωνα τον εαυτό μου και βυθιζομουν στα όνειρα μου τα οποία έτρεχαν το ένα πίσω από το άλλο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παίξουν κρυφτό με τις σκέψεις μου. Μπορούσα να σταματήσω για λίγο τον χρόνο και να βγω έξω από τον εαυτό μου, σαν μια εξωσωματική εμπειρία, να αναλογιστω τα λάθη μου ως άτομο και να εστιάσω στα συναισθήματα της στιγμής. Μετά από λίγα λεπτά που ξεχείλιζαν νηνεμία και ομαλότητα, η λατέρνα έπαιρνε από το χέρι την μελωδία της και μαζί, εξαφανίζονταν. Ποτέ δεν έμαθα πού πήγαιναν. Ή αν υπάρχουν ακόμη.

Με θλίβει που δεν βλέπω συχνότερα στους δρόμους να περιφέρεται μια λατέρνα και να γεμίζει με χρώμα την άχρωμη ζωή των παιδιών που μεγαλώνουν. Ίσως να είναι κρυφή απόλαυση αυτή η λατέρνα. Να μην έχει τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Δεν ξέρω.

Θαρρώ όμως πως η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα και στερείται ελλείψεων. Χωρίς εκείνη, κανένα συναίσθημα δεν θα είχε νόημα ύπαρξης, πόσο μάλλον τίτλου, αξίας ή ονόματος. Αν ο έρωτας δεν είχε περιγραφεί μέσα από "Το βαλς των χαμένων ονείρων" και η μοναξιά δεν είχε ως παιδαγωγό της τον Chopin, τότε ο θυμός και η αγνοία δεν θα κατείχαν καμία θέση στο λεξιλόγιο αυτού του κόσμου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν γνώρισαν ποτέ τους την λατέρνα. Ντρέπομαι εκείνους που ενώ την γνώρισαν, την ξέχασαν. Δίνω όμως το χέρι, σε όσους την αγάπησαν και την κράτησαν για πάντα στην καρδιά τους, όλοδική τους, δίχως να πουν κουβέντα.

Πάντοτε είχα αδυναμία στους ανθρώπους που έκρυβαν τα συναισθήματά τους γιατί φοβόντουσαν ότι θα κλαπούν. Ίσως να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Δεν ξέρω. Θα δείξει.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[bl00dyghoul2]

Ρε φιλε βλέπω το μαέστρο επειδη θέλω πολύ να δω τι θα γίνει στο τέλος αλλά δεν μπορώ να δω τα επεισόδια χωρίς να κριντζαρω απίστευτα. Και πρώτα απ όλα, όταν θες να γραψεις/δείξεις κάτι, DO YOUR RESEARCH. Η σειρά υποτίθεται είναι μουσική και ο,τι δείχνει σε σχέση με την μουσική είναι οοολα λάθος ή δεν βγάζουν νόημα.

[comic-o-tragical]

Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ - Ο Έλληνας Σαρλώ

Δημήτρης-Κρις Αγκαράι

Είδος: Μυθοπλαστική βιογραφία

Περιγραφή: «Ήταν Κυριακή βράδυ και ο κόσμος είχε πλημμυρίσει το μεγάλο αθηναϊκό θέατρο όπου επρόκειτο να εμφανιστώ ως παλιάτσος. Ήρθαν να γλεντήσουν με έναν παλιάτσο που η καρδιά του αιματωνόταν και πονούσε. Ήρθαν για έναν παλιάτσο που πονούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει όχι σε γέλιο, για να κάνει και τους άλλους να γελάσουν, μα σε κλάμα, σε κλάμα σπαραχτικό. Γυρνώντας στην πλατεία, τους λέω: Γέλα, παλιάτσο! Ο κόσμος πληρώνει!» γράφει στην αυτοβιογραφία του.Αυτός ο Έλλην Σαρλώ, ο «Σαχλό» όπως τον επονόμασαν οι συγκαιρινοί του. Ο οποίος, μετά από έναν αιώνα, «ο διασημότερος των άσημων ηθοποιών», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, «ανασταίνεται» για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το κόμικς. Πού να το φανταζόταν...

Η κρι��ική μου: Αρχικά, να αναφερθεί ότι οι πρώτες σελίδες του κόμικ περιέχουν μια λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου (1906-1945), όταν αυτός ήταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση. Η εξιστόρηση αυτή, πέρα από το ότι προσθέτει μια επιπλέον χάρη στο κόμικ, λειτουργεί ως πρώτη γνωριμία στο καστ της ιστορίας. Οι αναγνώστες σίγουρα θα αναγνωρίσουν (έστω και ονοματικά) τουλάχιστον ένα από τα πρόσωπα, αν και περισσότεροι "χαρακτήρες" δεν είχα αρκετά μακρόβια καριέρα για να εμφανιστούν στις παραγωγές της "Χρυσής Εποχής" του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1973), κατά την οποία γνωστοποιήθηκαν οι περισσότεροι έλληνες ηθοποιοί. Αυτό το γεγονός παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή της ιστορίας.

Το ζωγραφικό στυλ δένει τέλεια με το σενάριο, ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει από τον άλλο χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το πρό��υπο του ατόμου που αντιπροσωπεύει, κανείς όμως δε ξεχωρίζει πιο πολύ από τον Μιχαήλ. Λίγα είναι γνωστά για τον αληθινό Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ακόμα και το πραγματικό του όνομα συχνά διαφεύγει. Όπως συνέβη και στους συμπρωταγωνιστές του, οι πιο πολλές βάσιμες πληροφορίες έχουν χρόνια σκορπιστεί στον άνεμο, γεγονός που αφήνει χώρο για άπλετες ελευθερίες στην αποτύπωσή του. Ο Μιχαήλ ήταν γνωστός συγκεκριμένα για τον ρόλο που υποδυόταν, και ποιος ξέρει, ίσως το ότι μια νέα γενιά μπορεί να τον θυμάται για αυτό τον ρόλο να τον ευχαριστεί.

Χωρίς να αποκαλύψω πολλά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που εύκολα καθηλώνει τον αναγνώστη. Ειδικά αν είσαι άτομο με δημιουργική καριέρα (από το θέατρο μέχρι της μουσική και όλα τα ενδιάμεσα) αλλά όχι μόνο, το τέλος θα σε συγκινήσει, θα σε πάρει γλυκά από το χέρι και θα σε κάνει να σκεφτείς τους πρωτεργάτες της τέχνης σου, εκείνους που ξέχασε η ιστορία.

Και όλα αυτά, θα τα κάνει με τον ίδιο χιουμοριστικό και μελαγχολικό τρόπο που σχημάτισε τη ζωή του πρωταγωνιστή του.

[e1enos]

《Με τον καιρό, έμαθα να ξεχνώ τα μάτια- λέξεις της, τη διάσταση των επιθέτων- χειλιών της, την καθαρότητα των χεριών- ουσιαστικών της. Με τον καιρό, ο καιρός σκέπασε τα βήματά μου, και γέμισα με λησμονιές που με λησμόνησαν. Η πόλη για την οποία σας μιλώ, δεν υπάρχει πια, ούτε οι δρόμοι, ούτε το μαγαζί των τριών μουγκών, ούτε οι γραβάτες οι φαρδιές σαν κουπιά, ούτε οι φοινικιές- νάνοι, ούτε η μη παρακμιακή προυστική ατμόσφαιρα. Όλα εξαφανίστηκαν. Η μουσική, η αίθουσα χορού, ο σκύλος ο σκυμμένος προς το γραμμόφωνο. Όλα έχουν χαθεί, τα 'χω χάσει. Είναι καιρός τώρα που 'χει ξεπρηστεί το μάτι μου, αλλά έχω μια μελανιά στην ψυχή και κάτι λείπει, Μάμπελ, κάτι λείπει, και γι' αυτό βαδίζω στη ζωή σαν κουτσό έντομο, σαν ερπετό χωρίς ουρά ή κάτι τέτοιο.》

Luis Sepúlveda, Αν δεν έχεις πού να κλάψεις