lilathanasiou

[lilathanasiou]

φαντάζομαι τις λέξεις σου φανζιν

ωραία ιδέα!

[lilathanasiou]

τελικά

Έχει ανάγκη η ψυχή τον πόνο.

Ο πόνος, την αναγκάζει να θυμηθεί πως υπάρχει.

Ο πόνος, δίνει όνομα στα πράγματα.

[lilathanasiou]

χωρίς το κορίτσι

Τι ήταν -στ'αλήθεια- αυτός ο πόθος που γεννιόταν μέσα απ'την τόση μοναξιά;

Τι χρώμα είχε -άραγε- εκείνο το πάθος που χτύπαγε το στέρνο μου με τόση βία;

Κι εκείνη τη βία γιατί σαν χάδι μάνας γλυκά αναπολώ;

Ποια φαντασία και ποια -στ'αλήθεια- προσδοκία είχε τόση δύναμη στο όνειρο μορφές να δίνει;

Σάρκα, μαλλιά, δυό μάτια, δυό χέρια και κορμί που "δικό μου" ονόμαζα...

Ποιο άμορφο τίποτα κατάφερε τόσο πολύτιμο κι εύθραυστο για μένα να γίνει ;

Πολύτιμο γιατί ήταν άυλο. Άυλο γιατί ήταν πολύτιμο.

Γιατί όσο κι αν μαζί της πίνω δεν βρίσκω απαντήσεις σ'όσα ρωτάει το κορίτσι της φωτογραφίας;

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να την θυμηθώ; Πώς μυρίζουν τα μαλλιά της, πώς ακούγεται το γέλιο της, τι γεύση έχουν τα δάκρυά της;

Kαι γιατί κλαίω τόσο δυνατά

Όσο το ξένο -πλέον- κορίτσι

αποχαιρετώ;

[lilathanasiou]

η μικρή Λίλα στην χώρα των Καρουζέλ

Σένα μέρος πίσω απ΄την καρδιά μου, σχεδόν κρυφό -σίγουρα κρυφό- κρυφό απ'όλους

Βρίσκεται ένα μικρό κορίτσι.

Που δεν παίζει με παιχνίδια. Που δεν τρέχει στο γρασίδι. Που δεν συλλέγει αυτοκόλλητα. Που δεν παίρνει προσκλήσεις για πάρτι ή γιορτές.

Σ'ένα μικρό δωμάτιο στο πίσω μέρος της καρδιά μου (κοντά στα κόκαλα της πλάτης μου) έχω κρύψει εκείνο το κορίτσι.

Εκείνο το παιδί. Που στέκεται με τη πλάτη στον τοίχο. Που έχει ματωμένα δάχτυλα απ΄τα δαγκώματα. Που λαχανιάζει στον ήχο των ξένων βημάτων. Που νιώθει σπίτι της τα σκοτάδια και τη σιωπή, και φοβάται το φως.

Χθες βράδυ, σου έδωσα ένα χρυσό κλειδί. Ν'ανοίξεις τη βαριά πόρτα του δωματίου και ν'ανάψεις το φως.

Το κορίτσι στάθηκε όρθια μπροστά σου και παρόλο που τα φώτα την τρομάζουν σε άφησε να την δεις ολόκληρη.

Πρώτη φορά επέτρεψα σε κάποιον να μπει εκεί. Πρώτη φορά άναψα ��λα τα φώτα στο δωμάτιο.

Σ΄αυτό το μέρος πίσω απ΄την καρδιά μου -σχεδόν κρυφό- το χρόνια κλειστό το κλειστό για όλους

Έχει τα κλειδιά μονάχα ένα αγόρι.

Που φέρνει μια κούτα με πολύχρωμα παιχνίδια. Που μυρίζει σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι. Που συλλέγει γραμματόσημα. Που τραγουδάει μουσικές και χορεύει γελαστό.

Σ'αυτό το μικρό δωμάτιο εσύ ξεκλείδωσες τη πόρτα.

Και τώρα δυο παιδιά αγκαλιάζονται στο φως.

*o τίτλος του ποιήματος είναι "παρμένος" από το κομμάτι του Anouar Brahem, Leila au Pays du Carrousel.

[lilathanasiou]

ποτήρι νερού, ξεχασμένο στο τραπέζι.

Σα να 'κλαιγες τη νύχτα...

Τα μάτια, γυάλινα να σπάνε σε χίλια θραύσματα, σε κάθε ανοιγόκλειμα.

Σα να 'κλαιγες τη νύχτα...

Η όψη σου χλωμή, πέτρινη και άγρια.

Σα να 'κλαιγες τη νύχτα...

Τα χείλη, κατακόκκινα, σαν κεράσια σαπισμένα που γεύση δεν αφήνουν πια, απλά λεκιάζουν τα λευκά τραπεζομάντιλα.

Σα να 'κλαιγες τη νύχτα...

Μοιάζεις άλλη. Μια γερασμένη, εσύ. Μια ξένη, εσύ.

Το κλάμα σε διαβρώνει, σε αλλάζει. Αλλάζεις εσύ, κι αμέσως, αλλάζουν όλοι.

Το δάκρυ ίσως ξεπλένει τα μάτια και πλέον βλέπουν καλύτερα.

Το δάκρυ ίσως θολώνει τα μάτια και πλέον βλέπουν αλλιώς.

Αλήθεια πες μου, έκλαιγες τη νύχτα ;

[lilathanasiou]

θραύσματα

Μην απορείς που δεν τα καταφέραμε στον έρωτα. 

Δυο άνθρωποι με τσαλακωμένες καρδιές, είναι καταδικασμένοι μονίμως να αποχαιρετούν. 

Ένα βράδυ μου είπες πως η καρδιά μου είναι από πάγο.  Κι εγώ θύμωσα μαζί σου και σου ‘πα πως η δικιά σου είναι από πέτρα. 

Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Η παγωμένη καρδιά 

σ

π

ά

ει 

πολύ εύκολα. 

Εσύ έμπλεξες ένα βράδυ τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου. Κι εγώ ακόμα μαζεύω τα κομμάτια της από το πάτωμα που δε λένε να λιώσουν. 

[lilathanasiou]

Γνώρισα κάποιον που σου μοιάζει

Θυμάσαι που σου έλεγα για εκείνον που σου μοιάζει; 

Ήταν καλός. Ήταν εντάξει.  Ήθελε να με μάθει , λίγο. 

Δεν ήθελε να εμβαθύνει.  Ήταν καλός , για λίγο. 

Σου έμοιαζε εκπληκτικά! Αλήθεια! Είχε μέχρι και το περπάτημα σου! 

Όμως, δεν είχε τα μαλλιά σου.  Ούτε τα δάχτυλα σου. 

Και τα μάτια του, δεν ήταν τα δικά σου. 

Όμως, ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα σε ‘σένα. 

Καλός, για λίγο. 

Όμως, δεν ήθελε να έρθει να δει το σπίτι μου . Γιατί να μην θέλει? Τον προσκάλεσα. 

Ίσως ήταν κάτι παραπάνω από το λίγο; Παραβίασα κάποιο νοητό όριο του λιγοστού άθελά μου; 

Καλύτερα, θα μου πεις. Καλύτερα που δεν ήρθε. 

Τώρα δε θα χρειαστεί να του εξηγήσω για τους δίσκους σου που είναι ακόμα απλωμένοι στο τραπέζι . 

Τώρα δε θα χρειαστεί να βρω τρόπο για να τον αποτρέψω από το να καθίσει σ’εκείνη τη γωνιά του καναπέ .

Τώρα δε θα χρειαστεί να κρύψω  το ένα από τα τέσσερα μαξιλάρια στο κρεβάτι μου. 

Δε θα χρειαστεί να πετάξω την κίτρινη οδοντόβουρτσα.

Δε θα χρειαστεί να αλλάξω τις φωτογραφίες στις κορνίζες. 

Ούτε να μιλήσω για εκείνα τα πόστερ ταινιών που έχω στο σαλόνι, ταινίες που δεν είδα ποτέ. 

Ούτε να πετάξω εκείνη τη γόπα απ’το τσιγάρο σου που έχω αφήσει στο τασάκι εδώ και τόσους μήνες. 

Ή για εκείνο το μπουκάλι τζιν που έχω πάνω στο τραπέζι ανοιχτό,  ενώ δε πίνω τζιν. 

Δε θα χρειαστεί να να βρω δικαιολογία για να μην μείνει τη νύχτα. 

Καλύτερα.  Όλα γίνονται για καλό. 

Τίποτα δε θα χρειαστεί, κανένας κόπος. 

Ευκολία.  Η γνώριμη ευκολία της μοναξιάς. 

Κλειστό το σπίτι.  Το κλει��ί στη πόρτα. 

Ασφαλείς κι εγώ κι αυτός.  Ασφαλείς και μόνοι. 

Κι εκείνο το καρδιοχτύπι τελικά, 

Αχρείαστο ήταν. 

[lilathanasiou]

Το Παράθυρο

Με ρωτούσες -θυμάμαι- "Πότε θα φύγεις από αυτό το σπίτι;" "Είναι τόσο στενό", έλεγες

"Δεν έχει ούτε μπαλκόνι...", έλεγες.

Δε σου άρεσε το στενό μου σπίτι . Δε σου άρεσε η στενή μου καρδιά. Ούτε τα δύσκαμπτά μου χέρια μπορούσες ν'αγαπήσεις.

Σου απαντούσα -θυμάμαι- "Έχει αυτό εδώ το παράθυρο..."

Σου έδειχνα εκείνο το μικρό παράθυρο που "έβλεπε" στον ακάλυπτο.

Κι έπαιρνε το πρόσωπό σου μιαν έκφραση απελπισίας. Σε απογοήτευα. Εγώ, που πάντα μου αρκούσε το λίγο. Εγώ, που πάντα ήμουν "οκ" με το ελάχιστο.

Σου ήμουν κι εγώ ελάχιστη;

Βλέπεις, πάντα ήξερα πως θα φύγεις.

Σε στενές καρδιές, σε μαρμάρινα χέρια.. πώς να χωρέσεις;

Θυμάμαι όμως, τον καβγά μας για εκείνο το παράθυρο που "έβλεπε" στον ακάλυπτο.

Εμένα μου αρέσουν τα μικρά παράθυρα , στριμωγμένα σε στενά γκρίζα σπίτια.

Μια ελάχιστη προσπάθεια για φως.

Μου αρέσουν τα παράθυρα που "βλέπουν" στον ακάλυπτο.

Εκείνα, που με θράσος γυρνάνε την πλάτη στην θέα. Στην θέα της πόλης. Και σε όλους εκείνους που αράζουν στα ευρύχωρα μπαλκόνια.

Όταν ��φυγες, -θυμάμαι- περνούσα ώρες κοιτάζοντας το πάτωμα.

Ακόμα κι όταν περπατούσα, κοιτούσα τα πόδια μου... τις σκιές τους. Σαν να ήθελα να σιγουρευτώ ότι ακόμα "πατάω" γη.

Όμως

Κάθε που άνοιγα το παράθυρο εκείνο, που μισούσες, για να φυσήξω τον καπνό μου

αντίκριζα τον γκρίζο τοίχο. Κι αυτόματα, τα μάτια ψάχναν ουρανό. Χωρίς να τα πιέζω... μόνα τους ταξιδεύαν προς τα πάνω.

Και αυτή η κίνηση του κεφαλιού προς τα πάνω, όταν η απώλεια σε τραβάει στον πάτο Είναι κάτι.

[lilathanasiou]

βότσαλο

Εαν το πάρεις μακριά από το κύμα,  παύει να γυαλίζει. 

Είναι σαν να χάνει τ’όνομά του. 

Μακριά από το κύμα  γίνεται ακόμα μια πέτρα.

[lilathanasiou]

μυστικό

Όταν δεν μπορώ να σε ‘χω,   σε φτιάχνω από το μηδέν, σε δημιουργώ ξανά δικό μου. 

Έτσι μπορώ να σε ζω, και να σε βιώνω. 

Αυτή τη φορά,  σ’έφτιαξα πολύ μικρό. 

Πολύ, πολύ, πολύ μικρό .  Σχεδόν διάφανος έγινες. 

Και σ’εβαλα στο σώμα μου. 

Σε διάφορα μικρά σημεία μου. 

Σε φύλαξα κάτω από την γλώσσα μου. Να δροσιστείς .

Σε μια γωνιά του λαιμού μου.  Να κουρνιάσεις .

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Να κρυφτείς. 

Μέσα στα μαλλιά μου.  Να τρέξεις ελεύθερος. 

Σ’έφτιαξα πολύ μικρό.  Πολύ, πολύ, πολύ μικρό.  Σχεδόν διάφανος έγινες. 

Κανείς να μη μπορεί να σε δει .  Κανείς να σε ξέρει. Κανείς να μη σε νιώθει. 

Άγνωστος σε όλους να ‘σαι. 

Κι όταν τα βράδια  μένουμε μόνοι,

σε μεγαλώνω. Σε μεγεθύνω. Σε εμφανίζω . 

Κι έτσι,  γινεσαι ξανα εσύ. 

Σε βλέπω. 

Διάφανος συνεχίζεις να είσαι,  μα με καλύπτεις. 

Γίνεσαι όλη μου η κάμαρα .  Γίνεσαι όλο μου το σπιτι.  Γίνεσαι όλος μου ο κόσμος. 

Όλα τα καλύπτεις.  Όλα τα σκεπάζεις. 

Διάφανό μου σύννεφο. Ψεμα μου και μοναδική αλήθεια. 

Διάφανος είσαι  μα είσαι εδώ. 

-Σύρος Ιούνης 2022

[lilathanasiou]

Πέντε τρίστιχα για μία Άνοιξη

Μ'ένα πετάρισμα των βλεφαρίδων σου, έδιωξες από πάνω τους κάθε θύμησή μου .

Μ'ενα ανοιγόκλεισμα των ματιών σου μ’ εξόρισες από το ασφαλές Παρελθόν.

Τόσο εύκολο σου είναι να ξεπερνάς;

Τόσο ελαφριές ήταν οι μνήμες μου για 'σένα;

Με τίναξες από πάνω σου όπως τα πεύκα χάνουν την γύρη τους  όταν μπαίνει μια καινούρια Άνοιξη .

[lilathanasiou]

Άρνηση

Ψιθύριζες τ'αντίο με φιλί.

Ζεστή ή θάλασσα . Παγωμένο το αντίο.

Κι έτσι , όπως , φιλώντας με, αποχαιρετούσες,

Το κύμα στάθηκε ανάμεσα στα χείλη μας βρέχοντας το αντίο.

Και τα 'μπλεξε όλα. Τα πλημμύρισε όλα.

Λέγοντάς μου αντίο, χύθηκες όλος μέσα μου .

Θάλασσα έγινες και κύμα σκοτεινό.

Ξανά.

Εσύ, η αλμύρα σου και τα μυστικά σου .

Ξανά.

Τα πάντα σου , αποχαιρετώντας με μου φώναζαν να μείνω.

Να μείνω , Σ'εναν πνιγμό που δεν έχει τέλος.

Ξανά.

Εσύ, το μαύρο κύμα.

Κι εγώ μικρή Πανσέληνος να σε κρυφοκοιτάζει καθώς ναυάγια καταπίνεις .

Μνήμες φιλιά και χάδια.

Ξανά.

Εγώ, ασημένια και μόνη να σε βλέπω να βυθίζεσαι , να φεύγεις όλο πιο μακριά απ'τις ακτές που σου φωτίζω.

Να ναυαγείς , όλο και πιο βαθιά στα "όχι".

Ξανά.

Εσύ , το βιαστικό το κύμα.

Κι εγώ, φεγγάρι άνυδρο να χαράζω δρόμους ασημένιους στο φευγιό σου .

[lilathanasiou]

Η Ανταλλαγή

Την κατακόκκινη, την αβασάνιστη την καλοκουρδισμένη,

δεν την θέλω.

Την υγιή, την ξεκούραστη, την νέα,

δεν την θέλω.

Την αγνή, την απάτητη, την όμορφη

δεν την θέλω.

Δώσ'μου εκείνη τη γκρίζα .

Δώσ'μου την φτιαγμένη από στάχτη, την έτοιμη να σκορπίσει .

Δώσ'μου εκείνη.

Την μισοπεθαμένη, την ήσυχη.

Εκείνη που δεν σαλεύει καν δώσ'μου. Αυτήν που παραιτήθηκε δώσ'μου . Αυτήν που κρύβεται δώσ'μου.

Την ξεχασμένη απ’όλους δώσ'μου.

Εκείνη που ‘χει ξε-μάθει να χτυπά. Εκείνη που τα ‘χει από χρόνια όλα παρατήσει . Εκείνη δώσ'μου.

Άνοιξε το στήθος μου, και τοποθέτησέ την απαλά, εκεί που έχει κενό .

Την δικιά σου δώσ'μου.

Κι άσε μας, μόνες.

Να ψιθυρίζουμε η μία στην άλλη. Να προσποιούμαστε παλμό .

Να θυμόμαστε, τις

-κάποτε-

κατακόκκινές μας μέρες .

*Memory, the Heart, 1937 by Frida Kahlo

[lilathanasiou]

Εμείς κι ο Κόσμος

Πάντα μπέρδευα τις σημαίες των κρατών. Θα ήθελα τόσο πολύ να τις ξέρω όλες απ’έξω.

Ν’αναγνωρίζω αμέσως ποιας χώρας είναι η καθεμιά. Να τις μαθαίνω μ’ενα βλέμμα .

Είχα έναν ξάδερφο, στο χωριό, -στο χα πει, θυμάσαι;- Τις ήξερε όλες! Ήταν παιδί θαύμα!

Όποτε μιλούσαμε για ταξίδια, πάντα σου έλεγα την ιστορία με το παιδί θαύμα, του οποίου το όνομα δε θυμόμουν.

Ίσως δεν τις ήξερε όλες… αλλά , σχεδόν όλες.

Ίσως απλά ήξερε περισσότερες από όσες ήξερα εγώ , και μου φαινόταν σπουδαίο.

Πάντα ότι είναι διαφορετικό από μένα μου φαίνεται σπουδαίο. Ό,τι είναι παραπάνω από μένα μου φαίνεται σπουδαίο.

Ό,τι δεν είναι εγώ, το θαυμάζω.

Θυμάσαι, που λέγαμε για την σημαία της Ιαπωνίας;

Σου ‘λεγα πόσο θα ήθελα να ζήσω εκεί. Να δω τις κερασιές…

Θυμάσαι; Μια μέρα, μπήκες σπίτι με μια τεράστια σημαία.

Άσπρο και κόκκινο. Βρήκες τέσσερις πρόκες και την κάρφωσες πίσω απ’το κρεβάτι μας.

“Μια μέρα, θα πάμε στην Ανατολ��” μου είπες.

Όποτε ξάπλωνα και την κοίταζα , ψιθύριζα “ Τι όμορφη που είναι η σημαία της Ιαπωνίας…”

Λευκό και κόκκινο.

Όταν έφυγες, δεν μου έμοιαζε το ίδιο.

Έμπαινα στο δωμάτιο, κι αυτός ο κόκκινος κύκλος, άλλαζε σχήματα. Με τρόμαζε, κάποιες φορές ένιωθα πως θα με καταπιεί.

Μια μέρα, είδα ξεκάθαρα.

Πάντα μπέρδευα τις σημαίες των κρατών.

Εγώ ονειρευόμουν μαζί σου ταξίδια στην χώρα που ανατέλλει ο Ήλιος, Κι εσύ είχες κρεμάσει ένα τεράστιο

ΣΤΟΠ

Πάνω από το κρεβάτι μας.

Vincent van Gogh: Flowering Plum Orchard. 1887

[lilathanasiou]

Ατσαλένιος λαιμός

Πανοπλία.

Σ'όλο το σώμα, πανοπλία.

Κλειστή, κλεισμένη από πάνω ως κάτω.

Σφαλισμένα όλα, τα μάτια, τα χείλη, τα δόντια, τα σαγώνια, κλειδωμένα.

Χτισμένα όλα μ'ατσάλι.

Οι μηροί μου και τα πόδια μου, ενωμένα σφιχτά μεταξύ τους.

Πανοπλία.

Την έχτισα, κομμάτι-κομμάτι.

Όποτε μου έκλεβαν κάτι σαρκικό , όποτε τραυμάτιζαν κάτι δικό μου κι όποτε μου πλήγωναν το δέρμα, φύτρωνα εγώ το ατσάλι.

Ατσάλι, πάνω στα σημεία τα λαβωμένα από επαφή.

Έτσι , που όλη γέμισα ατσάλι.

Κι έγινα, ασημένια θαρρείς, και ��ύσκαμπτη,

κι αδιαπέραστη έγινα και μόνη.

Άφησα ένα μικρό-μικρό κομμάτι -όμως- ακάλυπτο Ένα μικρό κομμάτι δέρμα, ν'ανασαίνει. Εκεί, σ'ενα μικρό σημείο στον λαιμό μου, πάνω σε μια φλέβα κατακκόκινη, γεμάτη αίμα.

Είχα αφήσει ενα μικρό σημείο , να πάλεται και ν'ανασαίνει ελεύθερα.

Κι ήρθες εσύ.

Κι ήρθες εσύ, και το φιλάς, και πάλι παίρνεις.

Και θαρρείς, πως ξεκόλλησε το δέρμα, κι έμεινε όλο στα χείλη σου απάνω.

Το πήρες μαζί σου, σουβενίρ, από το μουσείο πόνου που ειναι -πλέον- το κορμί μου.

Είχα αφήσει , μια χαραμάδα, να μπαίνει ζωή, και την έκλεισες.

Όχι, εγώ την μπάλωσα κι αυτή.

Εσύ απλά , πήρες.

Και, ξέρεις, πιο πολύ δε πονάει που μου ξεκόλλησες το δέρμα, δε πονάει το μάτωμα, ούτε το μπάλωμα από το ατσάλι θα πονέσει, κι ας τρέχει αίμα απ'τη φλέβα που ξεσκέπασες...

Πιο πολύ πονάει που εσύ, θα συνεχίσεις να ζεις, μ'ένα κομμάτι του λαιμού μου πάνω στα χείλια σου.

Και θα φιλάς άλλους λαιμούς, και θα μπλεχτώ με πόνους άλλων, και δε θα είμαι ποτέ πια κάτι το μοναδικό.

Μόνο, μια ασημένια πανοπλία χωρίς άνθρωπο μέσα.

Black in Deep Red, 1957 Mark Rothko

[lilathanasiou]

Μπορούμε να /θα σε διαβάσουμε έντυπα;

Έχω συμμετάσχει σε κάποιες συλλογικές εκδόσεις με την ομάδα "Ο Κύκλος Των" , εχει δημοσιευτεί κείμενό μου στο περιοδικό GUM μεταξύ άλλων μικρών , δειλών εμφανίσεών μου. Για την ώρα, το blog αυτό είναι ο τόπος που μοιράζομαι τα κείμενά μου, ωστόσο, αυτή την περίοδο οργανώνω την πρώτη μου προσωπική δουλειά, και ελπίζω σχετικά σύντομα να συμβεί κάτι όμορφο, σε έντυπη πλέον μορφή! Σ'ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Ό,τι νεότερο σχετικά με τα παραπάνω, θα ανακοινωθεί εννοείται πρώτα εδώ, όπως πάντα. Καλή συνέχεια!

[lilathanasiou]

Ακροδάχτυλα.

Αγκάθια Αγκάθια γίνονται οι άνθρωποι.

Μικρά- μικρά αγκάθια στις άκρες των δαχτύλων μου.

Κάθε ένας, περαστικός προσθέτει ακόμα μια αγκίθα.

Και να, που γέμισαν τα δάχτυλά μου αγκάθια.

Και κάθε που αγγίζω, πληγιάζω.

Ακόμα και στο φευγαλέο χάδι, πονάω.

Κι είναι πολλά πια τ’αγκάθια, γιατί ήταν πολλοί οι περαστικοί .

Φοβάμαι πως, αν σ’αγγίξω θα τα νιώσεις.

Το τραχύ μου χάδι, θα σε διώξει κι εσένα μακριά.

Και πάνω που τολμάω να σε χαϊδέψω, φοβάμαι μη τα δεις τ’αγκάθια, και μαζεύω τα χέρια μου στις τσέπες.

Ξεχνάω, πως όσο χαϊδεύω δανεικές σάρκες , είμαι εγώ που γδέρνομαι κι όχι οι άλλοι.

Τα αγκάθια αυτά, μόνο προς τα μέσα μπαίνουν.

Μπήγονται πιο βαθιά σε κάθε “αντίο” σε κάθε “τα λέμε” σε κάθε “μη χανόμαστε. “

Σε κάθε κλείσιμο της πόρτας, φέρνω τα ακροδάχτυλά μου στα χείλη μου

και γεύομαι

το γνώριμο πια τραχύ,

επίπονο

αντίο.

Raised red hand, 1910 Egon Schiele.