#σωστή

[allo-frouto]

Σε χάλασε;

Αφού είχε τελεία στο τέλος, όχι.

[brokolaki]

Η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για κάποιον απ΄ όταν ξέκοψες, δεν είναι πάντα η σωστή.

Πλέον μπορεί να είναι χειρότερη.

[immortality-13]

“Αυτοάνοσα„

“Σε κάθε ψυχισμό, υπάρχει ένα σύστημα που απωθεί τα δυσάρεστα συναισθήματα και τα κλείνει σε μια ασυνείδητη αποθήκη. Αυτά, όμως, τα δυσάρεστα συναισθήματα συνεχίζουν να ζουν εκεί, μέσα μας, και έχουν ενέργεια. Θέλουν να εκφραστούν κι όσο εμείς αρνούμαστε να τα κοιτάξουμε, αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια με την μορφή συμπτωμάτων. Όσο τα καταπιέζουμε, όσο τα απωθούμε, τόσο πιο έντονα αυτά θα εκδηλωθούν.

Τα ονομάσαμε αυτοάνοσα. Στον καθένα από εμάς εκδηλώνονται διαφορετικά, ανάλογα με τον ψυχισμό του, τη σχέση του, το περιβάλλον, το παρελθόν του.

Δεν μου επιτρέπεται η ένταση, δεν μου επιτρέπεται η στεναχώρια. Ρυθμίζω τη ζωή μου τόσο όσο αντέχω. Ζω με αυτό, πειθαρχώ, και γι'αυτό χωρίσαμε.

Όλοι έχουμε καταπιέσει συναισθήματα. Αν βρεις τη σωστή αγωγή, απλώς τα κοιμίζεις για καιρό. Αποδέχεσαι πως ο εαυτός σου δεν αναγνωρίζει ένα κομμάτι του.

Ο συμβιβασμός μερικές φορές είναι αναγκαστικός, όμως έχει πάντα ένα ρίσκο. Όσο εσύ του λες ψέματα, τόσο ο οργανισμός μπερδεύεται και ίσως δώσει τις λάθος εντολές. Μπλοκάρει το σύστημα και νοσεί.

Στα αυτοάνοσα ο οργανισμός μας μπερδεύεται και δεν αναγνωρίζει τα δικά του κύτταρα. Τα θεωρεί ξένα και τα πολεμάει. Αρνείται μια πραγματικότητα, η οποία όμως, αργά ή γρήγορα, θα του εκδηλωθεί.„

-Μιχάλης [Maestro - Επεισόδιο 8 “Αυτοάνοσα„]

[loulouditouheimona]

Το να αγαπάς μια γυναίκα δεν είναι ούτε αδυναμία ούτε σε κάνει “beta male” .

Το να έχεις βρει μια σωστή γυναίκα και να της συμπεριφέρεσαι άθλια αυτό σε κάνει κάτι χειρότερο από beta .

Σε κάνει ανίδεο .

Ανίδεο να καταλάβεις το πόσο σπάνιο είναι να βρεις μια γυναίκα που θα σε βοηθήσει να χτίσεις μια ζωή μαζί της,που θα σε προσέχει και θα είναι η αντανάκλαση του εαυτού σου και θα νιώθεις απλά περήφανος που είναι δίπλα σου .

[justforbooks]

Λούλα Αναγνωστάκη

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Στην Αγία Σοφία. Τότε που άνθιζε ο πόλεμος. Πολύ μικρή, αλλά τον θυμάμαι. Tον Eμφύλιο τον έζησα, μεγάλωσα μέσα από αυτόν. Σχολείο πήγα εκεί. Ήμουν καλή, αλλά όχι πρώτη μαθήτρια. Πέρασα Νομικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να γίνω δικηγόρος. Πήρα το πτυχίο, πήρα και το χαρτί από τον Άρειο Πάγο, έτσι, για να μη λένε. Μου φαινόταν σαχλό σκηνικό το δικαστήριο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια, το να φορέσεις καλό σακάκι, αυτό, το άλλο. Γελούσα με κάτι τέτοια, ενώ οι συμφοιτητές μου το έβρισκαν φυσικό.

✔ Παντρεύτηκα στην Αθήνα κι έμεινα εκεί. Αλλά τότε δεν λογάριαζα πόλεις ή πού θα μείνω. Απλώς επέλεξα την Αθήνα. Μετά την ανακάλυψα σιγά σιγά και μου άρεσε πάρα πολύ.

✔ Στην οικογένεια γράφαμε πάντα κρυφά ο ένας από τον άλλο. Ο γιος μου ο Θανάσης μόνο δημοσιευμένα τα δείχνει. Το ίδιο έκανε και ο αδερφός μου, ο Μανόλης. Περίεργος άνθρωπος ο Μανόλης. Είχε έναν κρυμμένο δυναμισμό. Τον έπιανε ο ενθουσιασμός, αλλά τον τραβούσε η γυναίκα του πίσω. Άλλα πράγματα ήθελε από τη ζωή του. Δεν ήθελε να έχει παντρευτεί, ήθελε να πάει στον ένοπλο αγώνα. Ο άντρας μου, ο Γιώργος ο Χειμωνάς, μου τα έδειχνε πριν δημοσιευτούν. Αλλά σαν τελειωμένα. Εγώ τα έδειχνα στον Γιώργο. Ήθελα τη γνώμη του. Μου έλεγε πάντα ότι ήταν ωραία, πράγμα που δεν ξέρω καθόλου αν ήταν αλήθεια.

✔ Ήθελα να γίνω γνωστή. Όχι μετά μανίας, αλλά ήθελα. Να, βλέπετε, είμαι ειλικρινής. Τον Χειμωνά δεν τον ζήλευα καθόλου. Ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε αυτός. Τον θαύμαζα. Ήταν εξαιρετικός. Η σωστή λέξη είναι αεικίνητος. Τον γνώρισα σχεδόν ταυτόχρονα με το έργο του. Είχα διαβάσει ένα νεανικό του, τον Πεισίστρατο, αλλά φαινόταν όλο το ταλέντο του. Δεν το κατάλαβα και πολύ. Όλα τα έργα του ήταν εξαιρετικά. Και ο θαυμασμός μου εμένα ήταν αληθινός και όχι επειδή ήταν κι ένας κούκλος. Δεν θυμάμαι να τον έχω βάλει σε κάποιο θεατρικό, επειδή απλά μπορεί να τον έχω βάλει και σε όλα. Ο Θανάσης, από την άλλη, δεν διάβαζε καθόλου. Όλη την ώρα στην τηλεόραση. Και με τον Ολυμπιακό. Ήμουν κι εγώ Ολυμπιακός, παρακολουθούσα πολύ την ομάδα και θύμωνα και με όσους δεν ήταν Ολυμπιακοί.

✔ Είχα άγχος για τη δουλειά μου, αλλά είναι πιο εύκολο να είσαι απλός στη ζωή παρά στο γράψιμο. Αφιερωνόμουν πολύ σε αυτό. Αλλά έγραφα γρήγορα. Πολύ το γούσταρα. Οι λέξεις είναι ωραίες. Δεν με δυσκόλεψε κανένα έργο. Πήγαινε σερί το γράψιμο. Την Παρέλαση την έγραψα αμέσως. Είχε δύο μονόπρακτα ο Κουν που δεν του πήγαιναν και μου είπε «γράψε μου ένα έργο». Γύρισα σπίτι και το έγραψα σ' ένα βράδυ. Τώρα μου έρχονται ιδέες, αλλά τις διώχνω. Άλλοτε τις περίμενα να έρθουν, τώρα μου έρχονται χωρίς να τις αποζητώ.

✔ Στις πρόβες πήγαινα, αλλά όχι με πάθος. Ντρεπόμουν. Οι παρεμβάσεις μου ήταν μυστικές και μόνο στον σκηνοθέτη. Αν είχα πολύ θάρρος, στον ηθοποιό. Αλλά πολύ διακριτικά. Ήθελα πάρα πολύ να γίνουν αυτές οι αλλ��γές, αλλά δεν επέμενα. Ήμουν φρόνιμη. O Koυν με ρωτούσε πάντα και μόλις του έλεγα κάτι, ορμούσε στους ηθοποιούς. «Κάνε το αλλιώς, ηλίθιε». Ήταν πολύ αγχώδης, αλλά είχε ένα άγχος που πήγαινε μαζί με τη ζωή του. Συνεχώς σκεφτόταν το έργο που έκανε εκείνη την ώρα. Τίποτε άλλο. Τουλάχιστον όταν ήταν μαζί μου. Με τους δικούς του, δεν ξέρω.

✔ Οι χαρακτήρες που με τραβούσαν ήταν αυτοί που στο τέλος σκοτώνονταν. Εγώ τους κάνω υπερβολικούς τους Έλληνες. Δεν είναι. Είναι αδικημένος λαός. Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας.

✔ Παρά τα όσα γίνονται, δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Η πολιτική, όπως και στα έργα μου, γίνεται ενώ εμείς ζούμε την καθημερινή μας ζωή. Την παράγουμε κι εμείς, ακολουθώντας τη σειρά. Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες πια που συμβαίνουν τα πράγματα. Παλιά έψαχνα. Και τσακωνόμουν για την πολιτική. Σήμερα, ας πούμε, δεν νομίζω ότι έγιναν λάθη όσον αφορά τον Εμφύλιο. Αυτό που έγινε τώρα είναι λάθος. Θα σας πω την άποψή μου λιγάκι χονδροειδώς. Πιστεύω ότι όλες οι πληγές του παρελθόντος πέρασαν. Αυτό που δεν θα περάσει είναι αυτό που γίνεται με το Μνημόνιο.

✔ Ήθελα να παίξω στο Ο ουρανός κατακόκκινος. Αλλά θα ήταν εκκεντρικό νομίζω. Ήταν ιδέα της Μαλβίνας. «Παίξ' το», μου λέει, «είναι ευκαιρία. Θα χαλάσει κόσμο». Αλλά δεν το έπαιξα. Τώρα μπορεί και να το έχω μετανιώσει που δεν το έκανα.

✔ Θύμωνα με τις κακές κριτικές, για μια μέρα όμως μόνο. Eίχα πάρει μια φορά τον Γεωργουσόπουλο τηλέφωνο και μου είχε πει «α, εσείς είστε, αριστούργημα το έργο σας» κ.λπ. και του απαντώ, «μα, πώς γίνεται, αφού εσείς το βρίζετε». Είναι περίεργοι άνθρωποι οι κριτικοί. Δεν πιστεύω σε αυτούς. Περισσότερο, δηλαδή, απ' ό,τι πιστεύω στους ανθρώπους.

✔ Έχω να δω έργο μου δέκα χρόνια. Δεν έχω καμιά περιέργεια. Μου έχει φύγει πια. Όχι, ούτε στο θέατρο, ούτε πουθενά. Δεν θέλω να βγαίνω έξω. Παλιά έβγαινα κάθε βράδυ. Εδώ, στο Κολωνάκι. Σινεμά στο Έμπασσυ, καθόμουν με τις ώρες στη Βιβλιοθήκη. Είναι ένα καφέ όπου τρώει και πίνει κανείς. Πάνε τσόκαρα, πάνε καθηγήτριες, πάνε όλοι. Τελευταία φορά βγήκα πριν από τρία χρόνια, να πάω στον οδοντογιατρό. Μου αρέσει εδώ που κάθομαι. Έρχονται εδώ άνθρωποι που θέλω, που έχω κάτι να συζητήσω μαζί τους. Βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν διακρίνω τα γράμματα. Πολλά ελληνικά έργα, συζητήσεις και ειδήσεις. Ευτυχώς που δεν πάω θέατρο πια. Μαρτύριο είναι το θέατρο. Μαρτύριο, επειδή γράφω θέατρο.

✔ Ό,τι ώρα θέλω ξυπνάω, ό,τι ώρα θέλω κοιμάμαι, Ό,τι θέλω κάνω. Κάνω έναν περίεργο ύπνο, που είναι ταυτόχρονα ελαφρύς και βαθύς. Βλέπω φοβερά όνειρα. Αυτό είναι το μόνο ανεξήγητο. Βλέπω όνειρα τα οποία δεν έβλεπα παλιά. Πρόσωπα περίεργα, δρόμους περίεργους. Τρομερούς, μεγάλους δρόμους που ξαφνικά στενεύουν και στη στροφή βλέπω μία τρομερή μορφή. Αλλά ξυπνάω πολύ ήσυχη. Ξανακοιμάμαι και ξαναβλέπω το ίδιο όνειρο να συνεχίζεται. Αλλά αυτό δεν γινόταν ποτέ. Σηκώνομαι, ανάβω το φως, το σβήνω, ξανά το ίδιο όνειρο. Ανεβαίνω σκάλες, σκάλες. Δρόμους. Απαίσιους δρόμους. Σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο κι εγώ να προχωρώ ανάμεσα.

✔ Όλοι με κατηγορούν ότι δεν είμαι νοικοκυρά. Δεν μαγείρεψα ποτέ. Είχα κόμπλεξ με αυτό και το έκρυβα. Ζήλευα, όχι όμως παθολογικά. Δεν νιώθω καθόλου εκκεντρική. Αυτό που ζω τώρα, βέβαια, είναι εκκεντρικό, αλλά εγώ το βρίσκω φυσιολογικό. Επίσης, τι θα πει πνευματικός άνθρωπος; Σαχλαμάρα. Είναι μόνο αυτοί που κάθονται και σκέφτονται ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας ή γενικότερα; Λένε «πνευματικός» και εννοούν από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τυχάρπαστους ηθοποιούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[anekplirwtoi-erwtes]

οκ, δεν θα άνοιξες OF, όσοι θέλουν να δουν περισσότερο απο την κορμάρα και τις ποδάρες σου, πως θα το πετύχουν;

Οποίος είναι να τα δει, θα το πετύχει με σωστή προσέγγιση και γνωριμία. Δεν χαρίζομαι σε κανέναν, πέρα από αυτά που έχω ανεβάσει.

[chterzidislaw]

Ελεύθερος ο εντολέας μας!

Νέα επιτυχία του δικηγορικού μας γραφείου στο Ποινικό Δίκαιο!

⚖️ 🏛️ Ελεύθερος ο εντολέας μας μετά τη�� απολογία του στον Ανακριτή Θεσσαλονίκης.

Αντιμετωπίζετε και εσείς υποθέσεις Ποινικού Δικαίου που σας ταλαιπωρούν..;

... Καλέστε  μας  σήμερα στο  6977424779 !!!

🤝 Μπορείτε να εμπιστευτείτε το γραφείο μας για τις υποθέσεις σας.

Ο Χρήστος Μ. Τερζίδης, διδακτωρ Νομικής ΑΠΘ στο αντικείμενο των ναρκωτικών και μέλος της ομάδας δικηγόρων του ΚΕΘΕΑ, διαθέτει εμπειρία χρόνων και εις βάθος γνώση σε υποθέσεις Ποινικού Δικαίου, ενώ εξειδικεύεται στη νομοθεσία περί ναρκωτικών.

Διαθέτουμε πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδίκευση σε υποθέσεις Ποινικού Δικαίου και Ναρκωτικών.

Μπορούμε να χτίσουμε μια σωστή και υπερασπιστική τακτική για εσάς!

[o-monaxikos]

Σε εκείνους που αγάπησα και εκείνους που με αγάπησαν.

Σε εκείνους που πλήγωσα και με πλήγωσαν….

Σε εκείνους που μου είπαν αυτό που θέλω να ακούσω, αλλά κυρίως σε αυτούς που μου είπαν αυτό που πρέπει να ακούσω….

Σε όσους ήταν η λάθος επιλογή μου,

σε όσους αποδείχθηκαν η πιο σωστή.

Σε αυτούς που δε μιλάμε πια, σε αυτούς που μιλάμε πολύ,

σε αυτούς που δε μιλάμε πολύ, αλλά επικοινωνούμε βαθιά.

Σε όσους μου πρόσφεραν λέξεις, σε όσους μου πρόσφεραν πράξεις, σε όσους μοιραστήκαμε μαζί τη σιωπή όταν ήταν αυτό που χρειαζόμουν.

Σε όσους έφυγαν.

Σε όσους θα έρθουν.

Σε όσους μένουν.

Κυρίως στους τελευταίους...

[beforedawwn]

Κατακλυσμός συναισθημάτων

Σκέψεων.

Χωρις σωστή άρθρωση αυτών.

Ηχώ και ας μην μιλώ.

Τα μάτια μας τα λένε όλα

Μέσα τους βλεπω

Το ποσό πάθος κρυβεται

Κάτω από τουτη την σκιά

Των δακτύλων σου

Καθώς με αγγίζεις απαλά

Τα χέρια σου τρέχουν

Πάνω στο σώμα μου

Από περιέργεια ή πόθο

Ανακαλυπτωντας κάθε πτυχή

Αυτής της μεγάλης μάζας.

Για μια στιγμή

Ξεφευγω από αυτό που με κάνει άνθρωπο

Το σώμα

Γίνομαι κάτι μεγαλύτερο αυτού.

Μια εμπειρία.

Μαζί σου.

Χάνομαι στο βάθος των ματιών σου.

Καθώς μου λένε.

Ότι ο χρόνος δεν είναι αρκετός.

Εμπειρίες κολλημένες στον χρόνο

Λόγια κολλημένα στο λαιμό.

Και όμως φοβάμαι.

Πως τα μάτια δεν τα μαρτυρούν όλα.

Κι όμως τα κοιτάω

Θέλοντας τον χρόνο να σταματήσει

Να κερδίσω λίγο ακόμη

Χρόνο να σε αφουγκραστω

Χρόνο να περπατήσουμε μαζί.

Λίγο και πολύ.

Και ίσως σε μια άλλη ζωή

Και έτσι σε αφήνω.

Στον δικό σου κόσμο

Επιστρεφοντας στον δικό μου

Μακρινά λουλούδια

Και μαζί κάναμε το πιο όμορφο μπουκέτο

[m-rosaaa]

Γουστάρω τις βαθιές συζητήσεις.

Αυτές που δεν έχουν μια σωστή απάντηση.

Που ο στόχος τους είναι να ανταλλάξεις απόψεις και ενδιαφέροντα. Να γνωρίσεις τον άλλον πιο καλά, όχι να αποδείξεις κάτι.

Αλλά ακόμα περισσότερο, γουστάρω τους ανθρώπους που μπορείς να κάνεις τέτοιες συζητήσεις.

Γιατί αυτά τα άτομα δεν θα σε κρίνουν.

Δεν περιμένουν να σε στήσουν στον τοίχο με την πρώτη κουβέντα που δεν τους άρεσε ή δεν συμφωνούν.

Είναι εκεί για να σε ακούσουν και να τους ακούσεις.

Τίποτα παραπάνω.

Τίποτα λιγότερο.

[sugaroto]

Επέτρεψε μου να ζωγραφίσω μια ιστορία στην φαντασία σου:

Ένα απόγευμα ένα άτομο βαριέται. Με το μυαλό να κόβει βόλτες από σκέψη σε σκέψη, μην παραμένοντας σε καμία για πολύ, βρίσκει την κλασική φράση που λένε οι θείτσες στα παιδιά αστεία, και την προοπτική ενός anon μηνύματος που την περιέχει ακόμα καλύτερη. Χρειάζεται όμως ένα θύμα: Ένα άτομο στο tumblr που ξέρει ελληνικά, που θα το βρει αστείο, αλλά με το οποίο δεν γνωρίζονται και πολύ καλά, ώστε να μην αντιληφθεί κατευθείαν την ταυτότητα του αποστολέα. Ένα mutual που να μην έχουν κάνει συζήτηση.

Στη σκηνή εμφανίζετε η χρήστης sugaroto, που πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Το anon στέλνετε, και το βρίσκεις στο inbox σου, και το παιχνίδι αρχίζει. Με το που απαντάς συνεχίζοντας το αστείο, εμπνέεις περαιτέρω anon asks, και όσο αναρωτιέσαι ως προς την ταυτότητα της προέλευσης τους τόσο ποιο διασκεδαστική γίνετε η απόκρυψή της.

Η Ανωνυμία αυτή όμως οδηγεί τον αποστολέα σε ένα αδιέξοδο όμως. Όσο ποιο πολύ στέλνει, τόσο ποιό δύσκολο θα είναι να σπάσει το αστείο και να παραδεχτεί ποιος είναι. Μπορεί μόνο να σκάψει ποιο βαθεία, μιας και ζει υπό μία βασική αρχή: commit to the bit. Και να ήθελε πλέον, καμία στιγμή δεν είναι σωστή για να αποκαλύψει την θέση την οποία έχει πάρει, οπότε συνεχίζει να κάνει απλά τα πράγματα ποιό δύσκολα.

Όταν στερεύουν σιγά σιγά οι ιδέες γίνεται κάτι μαγικό: αρχίζεις και δέχεσαι anon asks από άλλο κόσμο. Η χρίση της ανωνυμίας φτάνει το ζενίθ των δυνατοτήτων της, καθιστώ τας σε ανίκανη να ξέρεις πλέον με σιγουριά αν μιλάς σε ένα άτομο, δύο, ή ακόμα αν κάθε μήνυμα έρχεται από κάπου αλλού.

Φυσικά αυτή είναι παρά μια εκδοχή της ιστορίας αυτής. Το βάρος της απόφασης ως προς την αλήθεια του θέματος πέφτει σε εσένα. Εξ'άλλου εγώ δεν μπορώ να σου αποδείξω τίποτα. Μπορώ απλά να πω μια ιστορία.

Okay. Well. Να πω ότι χαίρομαι που από όλα τα γκρικ τουμπλουροπαιδα το έστειλες σε εμένα :D

Πάει να πει ... γουειτ δεν ξέρω πως να το πω

Ξέρεις που όταν κάποιος κάνει come out μερικές φορές του λένε ευχαριστώ φορ τραστινκγ μι ή κάτι τέτοιο? Yeah I guess thank you for trusting me to take a joke? Αξδβφηηδ δεν βγάζει πολύ νόημα

Έβγαζε πιο πολύ στο κεφάλι μου

Οικειότητα?

Οκ κολλησα

Το μυαλό μ σκέφτεται τους υπόπτους τρ και ξέχασα τι ήθελα να πω

Also wait λες ότι μερικά ασκς δεν ήταν δικά σου?

Well I guess αυτό με το κατουρημα ήταν out of character if I have to guess, απλό κοπυ πειστ απλά για να σταλεί

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος δεν ξέρω

After all φοράτε όλοι την ίδια ανώνυμη μάσκα

Οπότε ένα στοιχείο για την ταυτότητα σου είναι ότι δεν είμαστε κοντά, λογικά δεν έχουμε μιλήσει (πολύ?) Αλλά είμαστε mutuals

Που ειλικρινά the majority εδω πέρα μιλάει αγγλικά οπότε και να βλέπω ποστς σου κάθε μερα δεν θα αναγνωρίσω τον τρόπο γραφής σου. Η διγλωσσια σε βοηθάει

Μαλλον

Επέτρεψε μου να κάνω ένα assumption ότι ήσουν/είσαι παιδί της θετικής κατεύθυνσης γιατί μου κόλλησε η ιδέα τώρα οπότε χρη να το πω

Btw πολύ καλός συγγραφέας στο να ζωγραφίζεις ιστορίες 👍write a mystery book

[allo-frouto]

Έχεις ξαναπάει; Ιστορικός

Όχι αλλά ξέρω γενικά από άλλα ταξίδια που έχω κάνει πως μπορείς να περάσεις όμορφα και να κάνεις πράγματα χωρίς να μένεις με άδειο πορτοφόλι!

[incurablydreamy]

Άραγε έφτασε η σωστή στιγμή για μας;

[solmeister13]

Σολ πραγματικά το Junkie ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά και συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο κατά την γνώμη μου..ένιωσα τον πόνο σου.. πραγματικά όποτε το ακούω βουρκώνω.. είναι απλά ένα αριστούργημα και πιστεύω πως ταίριαξε τέλεια ως τελευταίο κομμάτι για το κλείσιμο του δίσκου. Για το video clip τι να πω.. Αριστούργημα.. όλα αυτά τα συναισθήματα που ήθελες να μας μεταφέρεις πιστεύω πως το κατάφερες. Τα νιώσαμε και εμείς.. ειδικά εκεί που εμφανίζεται το πρόσωπο σου.. πιστεύω πως αυτό το κομμάτι δείχνει τον πόνο που έχεις νιώσει και το πόσο έχεις αλλάξει για αυτήν την αγάπη.. Γιατί όπως λες και στο κομμάτι "Για την αγάπη έγινα Junkie". Πιστεύω πως το σημείο που φαίνεται το πρόσωπο σου τα λέει όλα.. Δεν ξέρω αν είμαι λάθος ή σωστή με αυτές μου τις σκέψεις αλλά ήθελα να σου τα πω. Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που μας προσφέρεις.. Ο δίσκος σου ήταν υπέροχος.. Αυτό το vibe που δίνει.. είναι απλά τέλειο..και να πειραματίζεσαι με την μουσική και με ότι άλλο θέλεις. Με την τέχνη γενικά. Είσαι Καλλιτέχνης με Κ κεφαλαίο. Και το αξίζεις αυτό. Solmeister ποτέ δεν με έχεις απογοητεύσει. Εσύ είσαι αυτός που όταν σε έμαθα και άρχισα να σε ακούω με άλλαξες προς το καλύτερο. Με βοήθησες. Μπορεί να μην με ξέρεις αλλά με βοήθησες προς το καλύτερο μέσα από την τέχνη σου. Και σε ευχαριστώ γι'αυτό. 5 χρονιά σε όλο αυτό (στο fam🖇️) και συνεχίζουμε ❤️

Σε ευχαριστώ τόσο πολύ <3 <3 <3

Χαίρομαι πάρα πολύ που σας μετέδωσε το συναίσθημα το πείραμα με το φιλμ γιατί αλήθεια ήθελα κάτι να φτιάξω κάτι τόσο μινιμαλιστικό για να πω κάτι. Τα μεγαλύτερα συναισθήματα μας, όπως η θλίψη ας πούμε, δεν είναι περίπλοκα. Είναι απλά, αλλά έχουν ένα μέγεθος που αν αφεθείς μπορεί να σε πνίξει...

[loulouditouheimona]

To 2023 ήταν μια από τις καλύτερες και τις πιο δύσκολες χρονιές της ζωής μου.

Έμαθα πως τα πάντα είναι προσωρινά, στιγμές συναισθηματα, άνθρωποι , λουλούδια. Έμαθα ότι αγάπη είναι να δίνεις , τα πάντα και να αφήνεις να σε πονάει , έμαθα ότι η ευαισθησία είναι πάντα η σωστή επιλογή γιατί είναι εύκολο να παγώνεις σε έναν κόσμο που σου κάνει τόσο δύσκολο το να είσαι αδύναμη.

Έμαθα ότι όλα τα πράγματα έρχονται σε δυάδες ζωή και θάνατος , πόνος και χαρά , αλάτι και ζάχαρη, εγώ και αυτός , είναι η ισορροπία του σύμπαντος..

Ήταν η χρονιά που πόνεσα τόσο πολύ αλλά έζησα τόσο καλά , κάνοντας φιλίες με ξένους αποξενώνοντας τους φίλους , μαθαίνοντας ότι το παγωτό με κομμάτια σοκολάτας θα διορθώσει σχεδόν τα πάντα και ότι για τον πόνο δεν υπάρχει η αγκαλιά της μητέρας μου.

Πρέπει να μάθουμε να εστιάζουμε στην θερμή ενέργεια, πάντα να μουλιαζουμε τα άκρα μας σε αυτή και να γινόμαστε οι καλύτεροι εραστές στον κόσμο, γιατί αν δεν μπορούμε να μάθουμε να είμαστε ευγενικοί ο ένας με τον άλλο πως θα μάθουμε να είμαστε ευγενικοί με τα πιο απελπισμένα κομμάτια του εαυτού μας...

[justforbooks]

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ανάγνωσης που κατακλύζουν τα μέσα κάθε χρόνο τέτοιον καιρό δίνουν, μεταξύ άλλων, στο υποβαθμισμένο επάγγελμα του βιβλιοκριτικού μια όψιμη επίφαση πολιτισμικής ισχύος. Το αναγνωστικό κοινό βρίσκεται με έναν πλούτο επιλογών σχετικά με το ποια βιβλία είναι πιο κατάλληλα για να εμφανιστεί μαζί τους στην παραλία. Οι εκδότες από τη μεριά τους προσβλέπουν σε μια πρόσκαιρη έστω ώθηση των πωλήσεων.

Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από όλη αυτή την προώθηση των νέων κυκλοφοριών. Όλοι, εκτός από την κοινή λογική. Δεδομένης της πεπερασμένης ζωής μας και ενός άγραφου αλλά απαράβατου λογοτεχνικού κανόνα που διατρέχει τους αιώνες, ποια λογική υπάρχει στο να διαβάσουμε κάτι καινούργιο; Περισσότεροι από 120 εκατομμύρια πρωτότυπο τίτλοι έχουν εκδοθεί από την αυγή της τυπογραφίας. Ποιες είναι οι πιθανότητες να αξίζει τον περιορισμένο μας χρόνο ένα βιβλίο που γράφτηκε το 2024;

Η ερώτηση που μου απευθύνεται πιο συχνά αφορά τα βιβλία που διαβάζω. Λοιπόν, αντί για λίστα, ιδού ένας κανόνας: αποφεύγετε τα καινούργια βιβλία. Αν ένα μυθιστόρημα έχει αξία, θα την έχει ακόμα και σε μια ή δύο δεκαετ��ες. Αν όχι, η επίδραση και το φίλτρο του χρόνου θα το έχει αποσύρει μέχρι τότε από την λίστα των επιλογών.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κάτι βιαστικό, κάτι από τον γευσιγνώστη του βασιλιά που δοκιμάζει πρώτος, σε περίπτωση που το ποτό ή το φαγητό περιέχει δηλητήριο, στον αναγνώστη που σπεύδει να «γευτεί» ένα μη δοκιμασμένο ακόμα βιβλίο. Ας αφήσουμε τους άλλους να εισπράξουν την απογοήτευση.

Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία που δεν ανήκουν στη μυθοπλασία. Αν το περιεχόμενο είναι εξαιρετικά επίκαιρο –κβαντική πληροφορική, λόγου χάρη, ή σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας– είναι πολύ πιθανό να γεράσει γρήγορα καθώς οι νέες, ραγδαίες εξελίξεις μπορεί σύντομα να το καταστήσουν ξεπερασμένο.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν κυκλοφορεί αξιόλογο νέο υλικό εκεί έξω. Φυσικά και κυκλοφορεί. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να ξεπεράσει τα απομνημονεύματα του Σατωβριάνδου, φερ’ ειπείν, ή τη βιογραφία του Αϊνστάιν από τον Έιμπραχαμ Παΐς.

Παρότι σηκώνει κάποιες εξαιρέσεις εδώ και εκεί, η συμβουλή του Σοπενχάουερ προς το αναγνωστικό κοινό («αποφεύγετε ό,τι κάνει μεγάλη φασαρία») παραμένει σωστή. Να διαβάζεις σωστά σημαίνει να αγνοείς το τώρα. Αυτό δεν ισχύει για καμία άλλη μορφή τέχνης, διότι καμία άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο χρονοβόρα για το κοινό. Αν ένα νέο βιβλίο αποδειχθεί ότι δεν είναι παρά ένα εφήμερο κομμάτι του σύγχρονου zeitgeist, αυτές είναι επτά με δέκα χαμένες ώρες που θα μπορούσατε να έχετε περάσει με ένα κατοχυρωμένο αριστούργημα, οποιουδήποτε λογοτεχνικού είδους.

Πέρα όμως από το «συμφέρον» του αναγνώστη, μπορεί να επικαλεστεί κανείς και μια πιο ανθρώπινη επιχειρηματολογία υπέρ της προσκόλλησης στο παρελθόν. Το διάβασμα έχει χαρακτηριστεί ως βάλσαμο για την ψυχική υγεία: επιβραδύνει το μυαλό και τη σκέψη που τρέχει ασκόπως, εξασφαλίζει στον αναγνώστη μια απόσταση ασφαλείας από τον θόρυβο του κόσμου. Αυτό όμως ισχύει, ή τουλάχιστον ισχύει περισσότερο, μόνο για ένα βιβλίο που έχει κάποιες δεκαετίες πίσω του. Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα, ο αναγνώστης τελικά επιζητά «αυτό που προϋπήρχε των προβλημάτων μου και θα είναι ακόμα εκεί όταν αυτά αποσυρθούν».

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι κανόνες. Μη διαβάζετε λιγότερες από 50 σελίδες τη φορά. Το κόστος του να τσιμπολογάτε ένα βιβλίο εδώ και εκεί είναι η απώλεια της αφηγηματικής του ολότητας. («Αν διαβάζετε μια νουβέλα σε περισσότερες από δύο εβδομάδες, απλά δεν τη διαβάζετε», έλεγε ο Φίλιπ Ροθ). Και να αποφεύγετε τα γενικόλογα ιστορικά βιβλία. Ο τελευταίος τρόπος για να μάθετε σημαντικά πράγματα για την Κίνα είναι ένα βιβλίο που έχει στον τίτλο του φαρδύ πλατύ το όνομα της χώρας.

Όπως και με τη μυθοπλασία, το οικουμενικό βρίσκεται στο συγκεκριμένο. Αλλά ο ύψιστος κανόνας είναι να προτιμάτε το παλιό. Το ζήτημα δεν είναι πώς έφτασε κάποιος που γεννήθηκε το 1564, όπως ο Σαίξπηρ, να «μιλάει» στα δισεκατομμύρια των εγγράμματων ανθρώπων που έζησαν έκτοτε, αλλά πώς μπορεί ένα νέο βιβλίο να συναγωνιστεί κάτι που έχει επιβιώσει τόσο θριαμβευτικά από το κόσκινο του χρόνου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?