#σχεδόν όλα

[allo-frouto]

Γειά ήρθα για να σε βασανίσω, Γαλακτομπουρεκο, τυροπιτα,ροξακια, λουκουμάδες, κανταΐφι, κουραμπιέδες, τσουρέκι, κουλουράκια, μηλόπιτα, μελοπιτα, μπουγατσα, μπακλαβάς, σκαλτσουνια, ρυζοπιτα,μασουρακια,μυζηθροπιτα, ραβανι, μελομακαρονα, διπλές, γαλατοπιτα, σπανακόπιτα, τηγανιτές, καρυδοπιτα, βασιλόπιτα, σαραγλι, κιουνεφε, χαλβας,ταχινοπιτα, γιαούρτοπιτα,λουκούμια,παστέλι,σαμαλι, τριγωνα Πανοράματος, κουλούρια, μωσαϊκό,γλυκά του κουταλιού, Κορνε, πάστα Φλωρά,μουστοκουλουρα,υποβρύχιο,κωκ,μουσταλευριά, φανουροπιτα,ρυζόγαλο, μαρμελάδα, σταφιδοψωμο,καλτσουνια, μπισκότα, πορτοκαλοπιτα, κρέπες,κόλλυβα ΚΑΛΗ ΗΜΈΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΔΩ.

[e1enos]

Σιγαρέτα, λεμονόπιτα και ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι

+ πυράκανθος!!!

[bloodyymaryyy]

Horror night and phone calls

Max verstappen x greek driver reader, Charles leclerc x greek driver reader

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Side note : omg ignore that the Silverstone gp is right after the Austrian gp just pretend in between of those there is two weeks break. Also I wrote the first piece on my birthday bit I changed it a bit.

(Wow this is gonna be so cringe so I am not proofreading that sorry) ( why the transition took me so long?)

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Driving for f1 is not easy but also trying to stream every week or even every other week is much harder but somehow every Friday that she is not racing or even on racing week she religiously she will stream on twitch with her friends in a horror night.

No one on the grid knows she is even on twitch because mostly twitch hates Greek streamers for No reason at all.

This Friday tho it is more chaotic having 5 of our group on stream and a vr horror night ? Say less the stream starting a little before 12 at night. At first there is a baner ( i dont know how to spell it so you will have to use your imagination for that) and Techno music in the background and when the baner disappeared you could see 2 bearded men, a woman and a twink sitting on chairs with the 3 of the 4 wearing glasses and the word diva is displayed in pink degital letters and dancing, bopping their heads on sinc to the beat for a whole 3 minute song and the chat saying weird thing and cursing it's a sign that you will enjoy it.

The music stops and all you can hear is a bunch of greeks speaking loudly, the first one begins thanking the people that subbed and the other bearded man that sat in front of the woman said :

"παιδιά ένα ευχάριστο στην φίλη μας από εδώ που μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί μετά από τόσο καιρό "

" guys a round of applause for a friend here that gave us the honour to appear here after so long"

And the girl rolled her eyes and scolded him

" ρε μαλακά Αλέκο αφού ξέρεις ότι έχω δουλειά που δεν είναι μόνο να κάνω λαιβ!"

" alex you know I have another jod other than going live!"

The man shakes his head and then just nodded

" επίσης έχουμε και τον Θέμη εδώ άμα δεν το έχεις καταλάβει κι ολλας! Οπότε θα περάσουμε καλά, σας έχω ετοιμάσει ένα σορό παιχνίδια και experience για διάφορες ταινίες και θα δούμε τι θα κάνει ο κάθε ένας αλλα θα αρχίσουμε με phasmophobia"

" also we have themh here if you haven't noticed! So we are gonna have fun, I brought us so many horror games and experience to play from different horror movies and we will see what we will choose later now we are playing phasmophobia"

"οχι ρε πουστη μου! Κατευθείαν στα βαθειά ρε Σάκη!"

" No fucking way! Straight in the deep Saki"

The girl exclaimed in frustration and cleaned back in the back of her chair

" ε ναι αφού δεν σε έχουμε πολλές φορές λίγο της δουλειά σου και δεν μπορείς να είσαι εδώ συχνά είπαμε να κάνουμε κάτι ωραίο για εσένα! Α παιδιά για όσους είναι καινούριοι η y/n είναι πιλότος της f1 και δεν ειναι εδώ πολλές φορές λόγο τον αγώνων που είναι και τώρα είναι στο χειμερινό δίλημμα της και ήρθε Ελλάδα ενώ μένει το Monaco "

And the man that hasnt talked yet said

" επίσης κανένας δεν ξέρει ότι κάνει καν λαιβ στο twitch εκτός από την Ελλάδα που βλέπετε τα λαιβ μας"

" ισχύει δεν έχω πει σε κανέναν ότι κάνω λαιβ και δεν θέλω να μπλέξω τις δύο μου ζωές μαζί για λόγους ευνόητους." there was a pause while their read the chat " ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι? Πρώτα από όλα θα γίνω ξεφτίλα για τόσο κόσμο καλά με εσάς δεν με νοιάζει αλλά οι ξένοι δεν θα κατάλαβενουν τον Χριστό τους από ότι λέμε και δεν θα μας πιάνουν, θέλω να κρατήσω αυτήν την ζωή μου μυστική γιατί σχεδόν κάθε εβδομάδα είμαι συνέχεια κάτω από τους φακούς και δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω γιατί αν έκανα όπως κάνω και εδώ δεν θα με ήθελε καμία ομάδα στην f1, ρε μαλακες δεν χαίρεστε ότι είσαι ένα μέρος από την μυστικη μου ζωή σαν τον Batman "

laughter enrupted in the room and the time hit midnight and it was a sign that they should start playing the game y/n went first with Alex which she wasn't so pleaused but agreed to anyway being happy to be paired with him.

Putting on the vr glasses, standing up and getting the handles handed in her hands due to her being unable to see and they helped Alex too so he would join her to a game of phasmophobia.

Starting the game, they choose the place the want to go to and Alex insisting on getting on the hard mode and a few pleas on going on easy mode for now by y/n, pressing the ready up button they entered the van where there was the equipment that they had to use like a radio, a spirit box, flashlight and most importantly a cross.

Each taking one flashlight and then they strategically took one of everything that the game allowed, and they took the keys and of they go from the truck to the house.

Unlocking the door, the girl turned on her flashlight and started walking inside of the building with Alex in tow, the two others that don't play the read the chat and taking the two guide them back in front of the camera and turning them back around to face the camera so the audience could actually see them.

After gathering some evidence of what type of ghost is in the house with a lot of screaming and sitting down to calm down they could select the type of ghost and start with the exorcism which y/n didn't like at all but she had to do it for the views now the time almost reached one in the morning and they speed it up so the tow others could play too.

After doing it all the chat wanted them to call randomly people and talk to them and they did a every popular request is for y/n to call her teammate Max Verstappen and talk to him for something random.

But for her bad luck max actually was calling her right now so it was even better and she picked up of course.

" hello max! I am doing something right now and you are on speak in front of a lot of people so be mindful of what you are saying please!"

" hello y/n/n, thanks for the reminder! What are you doing exactly? Also be careful too because I am live with red line! Say hello to the guys!"

" hello everyone! Actually I am live too * laughter enrupted in both ends of the line * what can I do for you maximus prime nah just kidding what can I do for you?"

The girl looked at the chat and laughing at the chat for the things they are saying while there was a pause on max's end for sure he was sim racing and she then looked at her friends with a wicked smile and muted the call so she could speak freely not that they will know what she was saying anyway but just a reprucation.

" τι λέτε να πάμε στο stream τους και να του κοροιδευψουμε ή να κάνουμε μαλακιες αλλά να μην τους πούμε ποιος τους έστειλε και να φρικαρουν λίγο?"

she spoke up again after unmuting the call

" Should we go to their stream and troll them or do some shit but not to tell them from who we came from and just freak them out?"

" matter of fact let me go to the live stream to see your beautiful, handsome face bro! I missed you!" with that she shearch the username redline and she clicked on the live and started laughing

" why the fuck are you on sim?! We are on break go outside of whatever! Aren't you sick of it? I am not touching it for another week when I return to Monaco!"

" Why? I like the sim it's lovely!"

" Because you do that every other weekend already!, oh before I forget! I am coming to Monaco in a week but you would join me in Greece my family wants to see you again!"

" I don't know if I can come, I have a few things to take care of but I could come so we can leave together Silverstone because you know I have more space now! Oh fuck! That's why I called you! Chat couldn't stop talking about your opinion on the crash in Austria! So what's your opinion? "

" Only two things I have to say! One : we are professional drivers for fucks sake that's what we do race not everything should bend over backwards for anyone! And two : I like lestappen better!... Oh I can smell the tweets from here! I will be trending so what's new?

* laughter again enrupted in the room *

alright mate I will text you later because I got to go now! Have a good stream maxie! "

And with that she hung up the phone and her friends are still laughing. When Sakis spoke up

" εξηγείς λίγο στον κόσμο για το τι λέγατε γιατί κάποια δεν τα πιάσαμε ούτε εμείς"

"" explain to the people what were you saying because some things we didn't even catch

" λοιπόν ειχαμε έναν άγονα την Κυριακή και όπως ο Max αγονιζοταν με έναν άλλο από μια άλλη ομάδα lando πήγαιναν ρόδα με ρόδα και επειδή ο lando δεν μπορεί να αντέξει τόσο πίεση ιδικά από τον max έβγαλε το αμάξι του εκτός και έγινε ένας * καβγάς * που στην πραγματικότητα απλά έλεγε μαλακιες ο lando για τον Max ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη αλλιώς θα χάσει το respect του για αυτόν και ο Max δεν ζήτησε συγγνώμη που καλά έκανε γιατί δεν είναι έτσι το επάγγελμα μας και τώρα δεν του μιλάει του Max ο lando και αυτό που έλεγα για το lestappen είναι απλά ένα όνομα που έχουν δώσει κάποιοι στον Max και τον άλλον φίλο μου charles και μου αρέσει καλύτερα αυτό το δίδυμο πάρα ο Max με τον lando οπότε άμα πάτε σε λίγο στο twitter θα δείτε την Παναγία και τα μάτια σας με μαλακιες που θα λένε για εμένα, τον max και μπορεί τον charles οπότε κάτσε να του στείλω να ξέρει το γίνεται "

"" okay so we had a race in Sunday and while we were out there on track max went wheel to wheel with a person from another team lando and they found each other and lando spinned out of the track and in an interview lando was saying that if max doesn't apologise for it then he will loose respect and shit but max didn't apologise because he was right and that's what we do, race but anyway now they aren't taking, lestappen is a ship of you people max and my other friend Charles and I said I liked better that the lando and max duo. Ohhh I can smell the tweets about me and max, maybe even charles so I better call him and warn him "

She ended her rant and pued up her phone and phoned charles but this time not on speak, the others doing their own thing continueing their phone pranks which stopped when they hear her speak French and Alex immediately started spitting out his version of French, and insisting to talk with Charles which y/n first asked permission to put him on speaker because Alex wanted to speak with him and y/n warned charles that he wasn't going to be making sense while laughing.

After hanging up with Charles she continues to play with the vr horror games and experience with horror films.

She realised that she loved them and they loved her regardless of if she can hang out or not for a while and that wherever she went she had people to love her. And she felt content with it.

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Ugh I don't know how to feel about this because I know it's not gonna get likes but I liked it a bit!.

Update : why did I upload it now? My stupid ass scheduled it for 5 days not 5 hours 🤷🏻‍♀️ for fucks sake man

[kalokairistoxwrio]

Και μετά από καιρό

ακούς πάλι την καρδιά σου να χτυπάει

αργά, ρυθμικά, σχεδόν ανεπαίσθητα.

Στη σκέψη ενός ονόματος, μιας γνωριμίας καινούριας

η καρδιά χορεύει και παρασέρνει με το ρυθμό της όλη σου την ύπαρξη.

Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχουν τελειώσει όλα

και πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[gemsofgreece]

Να γράψω λοιπόν δυο λόγια σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Eurovision. Αυτά που θέλω να πω δεν έχουν καμία σχέση με το Ισραήλ, τον διαγωνισμό και σχεδόν το ίδιο το τραγούδι αλλά με μας ως κοινωνία των Ελλήνων.

Αλλά για τα βασικά, μου άρεσε το τραγούδι; Όχι, δεν είναι το στιλ μου και εδώ που τα λέμε δεν είναι ακριβώς τραγούδι. Είναι ένα εγχείρημα που έχει σκοπό να τραβήξει την προσοχή και η πορεία του θα εξαρτηθεί 100% από το πώς θα παρουσιαστεί στην σκηνή της Eurovision. Μια έξυπνη σκηνική παρουσία μπορεί να το ανεβάσει ψηλά. Η Σάττι γενικά παίρνει το ρίσκο να ακολουθήσει την συνταγή του Tucutum, παρά τις αντιδράσεις που είχε λάβει και εκείνο, και να το κάνει ακόμα πιο ακραίο για να εντυπώνεται στο μυαλό τόσων ανθρώπων. Και η ίδια έχει καταστήσει σαφές ότι αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθεια είναι ριψοκίνδυνη. Ωραία, αφού παίρνει συνειδητά ρίσκο και μένει πιστή και στους τελευταίους της πειραματισμούς, το σέβομαι κι ας μην είναι της αρεσκείας μου.

Όμως αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι τον άρρωστο πόλεμο που της έχει εξαπολύσει το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού.

Οι ίδιοι άνθρωποι που συνήθως αποκαλούν την Eurovision «σαχλό πανηγυράκι» τώρα θρηνούν την «δολοφονία» του υψίστου Ελληνικού πολιτισμού από την κακούργα Σάττι και ζητάνε συγγνώμη από τους Ευρωπαίους!!!

ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;;;;; Ζητάτε συγγνώμη και λέτε μαλακίες του τύπου «Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας» στα Αγγλικά (για να τις δουν σίγουρα όλοι) επειδή ένα μουσικό βίντεο είναι τρολλιά ή ένα τραγούδι είναι λίγο περίεργο; Δηλαδή είναι υποκουλτούρα οι αλήθειες που δείχνει η Σάττι αλλά όχι εσείς που γράφετε στα αγγλικά, προσποιείστε ότι είστε ξένοι για να βρίσετε το τραγούδι και να επηρεάσετε τη διεθνή γνώμη εναντίον του;;; Κι εσείς τώρα έχετε απαίτηση να σας θεωρήσει κάποιος πολιτισμένους; Το μόνο που κάνετε είναι να αποδείξετε ότι η Σάττι τα δείχνει όλα πολύ ωραιοποιημένα γιατί η αλήθεια είναι απείρως πιο σάπια.

Είπαν λοιπόν ότι το τραγούδι είναι πακιστανοινδικοανατολίτικο και δεν δείχνει τον Ελληνικό πολιτισμό. Καταρχάς οι υψηλές που κάνει η Σάττι είναι πιο πολύ αξιοποίηση της σοπράνο φωνής της και του σκοπού της να σε αρπάξει από τα μούτρα αμέσως παρά αναφορά στο Bollywood, αλλά μπορεί να είναι και το δεύτερο αφού έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα το τραγούδι και ο αδερφός της παντρεύτηκε Ινδή. Ασχέτως αν οι ψηλές θυμίζουν Ινδία, η μελωδία είναι Ελληνική παρά ινδική. Μετά ακολουθεί το reggaeton που φυσικά είναι Δύση. Μετά μια γέφυρα που είναι πιο κλασικά Ελληνική μπαλάντα (το αγαπημένο μου σημείο) αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο. Μετά συνεχίζει με δυνατό ζουρνά και ένα ηχητικό μοτίβο που το θυμάται κανείς εύκολα (ΤΑ ΤΑ ΤΑ). Το θέμα είναι ότι το να πει κανείς ότι δεν υπάρχει τέτοια Ελληνική μουσική είναι ΨΕΜΑ. Μπορεί να είναι από τις πιο ανατολικές επιρροές της ελληνικής μουσικής αλλά σίγουρα είναι μέρος της!!! Αυτοί που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι ελληνικό το τραγούδι γνωρίζουν άραγε ότι ο ζουρνάς είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο κοντά πολιτισμικά με το μπουζούκι και τον μπαγλαμά από ότι είναι το βιολοντσέλο και το πιάνο;;;;;;;;

Τι θέλετε να δείξετε δηλαδή ως ελληνική μουσική κουλτούρα; Τον μπαγλαμά οκ αλλά φρικάρετε στον ζουρνά, μην σας πούνε ανατολίτες; Καταλαβαίνετε πόσο ειρωνικό είναι όλο αυτό; ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ! Και η λύρα και η ασκομαντούρα και όλα. Μπορεί να είναι η πιο Ανατολική εκδοχή της Ελληνικής μουσικής αυτή που παίζει η Σάττι, είναι όμως σίγουρα απλά μια ακόμα πτυχή της εγγενώς ανατολικής Ελληνικής μουσικής.

Κάποιοι τρελοί έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι η Σάττι κακοποιεί την Ελληνική γλώσσα και άλλοι ότι δεν είναι πραγματικά ελληνικά αυτά που μιλάει. Από εκεί καταλαβαίνεις το μέγεθος της κακίας, τόσης που τους χαζεύει το κεφάλι. Το τραγούδι έχει ξεκάθαρο Ελληνικό ��τίχο ερωτικού τραγουδιού.

Αλλά με το βίντεο με τρελάνανε. Λοιπόν το βίντεο είναι εξαιρετικό, είναι χιουμοριστικό και είναι ανατρεπτικό. Από τα καλύτερα μουσικά βίντεο που έχω δει. Έχει απίστευτα “Easter eggs” και φανταστική κίνηση της κάμερας (από διακεκριμένο Αυστραλό σκηνοθέτη). Όποιος το λέει φθηνό φανερώνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Γράψανε λοιπόν οι πολύ Έλληνες ότι το βίντεο δεν παρουσιάζει τίποτα «πραγματικά Ελληνικό», διακωμωδεί τον Ελληνικό ΠολιτισμόΤΜ και νιώθουν ντροπή που παρουσιάζονται έτσι και που τα αρχαία μνημεία τους είναι στο ίδιο βίντεο με τα άλλα παρακμιακά στοιχεία. Για να δούμε λοιπόν τι γεμίζει ντροπή τους Έλληνες:

Ντροπή νιώθουν με την χωριάτικη σαλάτα, την φέτα, το σουβλάκι, το τζατζίκι, τις ελιές. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι Έλληνες τρώνε μόνο σούσι, χαβιάρι και λούζονται με λάδι τρούφας.

Οι Έλληνες δεν έχουν δει ποτέ σαλέπι να πωλείται σε εμπορικούς δρόμους.

Οι Έλληνες ντρέπονται να παρουσιάζονται ως ευδιάθετοι χορευταράδες. Πού ακούστηκε Έλληνας να χορεύει σαν κανένας άγριος;

Και ειδικά με ζουρνά. Άγνωστο εντελώς ποταπό όργανο. Οι Έλληνες χορεύουν μόνο βαλς, άντε και κανένα φοξ τροτ.

Ντροπή να δείχνετε γάτες, η Ελλάδα δεν έχει πουθενά εκεί έξω γάτες.

Η αναφορά σε καγκουριλίκια, που δεν έκανε ποτέ κανένας νέος στην Ελλάδα, απαγορεύεται δια νόμου ακόμα και αν είναι χιουμοριστική.

Οι Έλληνες απ’ ό,τι φαίνεται ντρέπονται για τα τσαρούχια του τσολιά.

Οι Έλληνες θεωρούν σκανδαλώδη την αναφορά στην διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, που ήταν ένα ντροπιαστικό ανθελληνικό γεγονός.

Η Ελλάδα ποτέ δεν βασίζεται οικονομικά στον τουρισμό, οπότε θεωρεί εικόνες τουριστικών αναμνηστικών, οδηγών και χαρτών της Ελλάδας μια μη ρεαλιστική και προσβλητική προβολή.

Για πείτε λοιπόν; Ποιο από όλα τα ανθελληνικά αυτά στοιχεία σας πείραξε;

…

Τι υποκρισία.

Δύο τινά και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο: είτε οι Έλληνες δεν έχουν καμία επίγνωση για αυτό που είναι είτε ντρέπονται για αυτό που είναι και είναι έτοιμοι να γλείψουν τις σόλες των ξένων να ζητήσουν συγχώρεση που έκαναν ανατολίτικο ή τρελιάρικο τραγούδι. Ο περήφανος Ελληνικός πολιτισμός. Δεν μπορούμε να φάμε, να χορέψουμε ή να σπάσουμε πλάκα χωρίς να ζητήσουμε την έγκριση από κάποιον Βορειοευρωπαίο. Χαρείτε τον τον πολιτισμό σας.

Και φυσικά για τίποτα από αυτά δε φταίει πραγματικά κανένας Βορειοευρωπαίος. Είναι όλο πάνω μας, όλο το φταίξιμο, όλη η αρρώστια. Το εννοώ. Έχουμε πρόβλημα.

«Δεν είναι αυτός ο Ελληνικός πολιτισμός.»

Μπα; Και ποιος είναι;

«Η Ακρόπολη, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης»

Τότε καν’ το! Τι κάθεσαι και γκρινιάζεις. ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΧΤΙΣΕ ΣΕ ΚΛΑΣΙΚΟ ΙΩΝΙΚΟ ΡΥΘΜΟ. ΦΑΕ ΣΥΚΑ ΜΕ ΜΕΛΙ. ΦΟΡΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΓΙΑ ΡΟΥΧΟ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ.

Πότε γίναμε τόσο ηλίθιοι και ανίδεοι; Πάντα είχαμε μια δόση αλλά τώρα είμαστε στο ναδίρ της ύπαρξής μας.

Το να λες πα��επιπτόντως ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι η Ακρόπολη και ο Ιπποκράτης μόνο φανερώνει αμορφωσιά και όχι κάτι καλό για σένα.

Κάποιος μπορεί να πει «οκ αλλά η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει η Σάττι».

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η Σάττι παρουσιάζει το κομμάτι που ενδιαφέρει την ίδια περισσότερο σαν καλλιτέχνη. Πώς μπορεί ΟΛΗ η Ελλάδα ή ΟΛΟΣ ο πολιτισμός της να είναι σε ένα τρίλεπτο βίντεο; Ακόμα και σε ένα τρίλεπτο με Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και Ξαρχάκο ΠΑΛΙ δεν θα ήταν όλη η Ελλάδα. Οπότε και αυτό το επιχείρημα καταρρέει.

[vaggeliww]

Z-ήσε

A-ν

Ν-ομίζεις

(ότι)

Α-ντέχεις

(να νιώθεις σαν)

Ξ-ένος

(ζαναξ)

Τα τελευταία 20 χρόνια νιώθω ξένη.

Ξένη στο σπίτι,ξένη στο σχολείο, ξένη στις παρέες,ξένη παντού.

Ξένη σε ένα σπίτι δίχως πατέρα,αλλά με όλες τις ανέσεις.Μη και λείψει κάτι στο παιδί,μη του δημιουργήσουμε τραύματα.

Ξένη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπόσχεται πολλά αλλά προσφέρει λίγα.

Ξένη στις συναναστροφές γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και νιώθω πως δεν θα βρω κάποιον να ταυτιστώ και να με νιώσει, όσο νιώθω εγώ τον εαυτό μου.

Ξένη για τη μάνα που με γέννησε,που με κρίνει για όλη μου την ύπαρξη σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ούτε και ξέρει ποια είμαι,ποια κόρη μεγάλωσε και τι πραγματικά της πρόσφερε.Είμαστε δυο ξένες.Δεν ξέρει πραγματικά τι μου αρέσει,τι με ευχαριστεί,προσπαθεί να με ικανοποιήσει υλικά,να μη στερηθώ τίποτα και γίνω αχάριστη…που να ξερε..

Ξένη για τη σχέση που αγάπησα και θα αγαπώ με όλη μου την ψυχή.Που κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί και παρόλα αυτά είμαστε δυο ξένοι.Δεν καταλαβαινόμαστε πια,δεν συζητάμε,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και ούτε που το καταλαβαίνουμε.Είμαστε δυο ξένοι.Δεν ξέρει τι μάχες δίνω μέσα μου,πως διαχειρίζομαι την καθημερινότητα μου,τι ανάγκες έχω,αν χρειάζομαι βοήθεια…

Ξένη στη σχολή μου πλέον και όχι στο σχολείο,μιας και τα χρόνια περνάνε,αν και εκεί μια ξένη ένιωθα πάλι.Ξένη για τις επιλογές,για τις σκέψεις,για αυτά που μπορούσα να προσφέρω,να αποκτήσω και να διεκδικήσω.

Ξένη για τη δουλειά όπου γνωριζόμαστε φυσιογνωμικά.Εισέρχεσαι στο κατάστημα, μου ζητάς αυτό που έχεις ανάγκη, στο δίνω,το παίρνεις,με πληρώνεις,σου κόβω απόδειξη,φεύγεις.

Τόσο απλά και καθημερινά κι όμως αυτά είναι που με πνίγουν.Θηλιά στο λαιμό έχω και παλεύω μέσα μου ν αντέξω άλλη μια, κι άλλη μια, κι άλλη μια μέρα.Και σίγουρα δεν το κάνω για μένα..Δεν ζω όπως το θέλω,ούτε ζω για μένα.Ζω μια ζωή για να είναι οι άλλοι καλά και γω να παίρνω πούλο.

Ξένη για όλους τελικά.Πάντα και παντού.

Άγχος,στεναχώρια,μελαγχολία,εσωστρέφεια,ντροπή,φόβος,κατάθλιψη…

Δεν μπορεί η χαρά να βρει αποκούμπι πάντα , ούτε να καταφέρει να τα αντικαταστήσει όλα αυτά τα συναισθήματα, πόσο μάλλον να τα εξαλείψει.

Γι αυτό το ζαναξ είναι εδώ..να μας χαλαρώνει σε μια κρίση πανικού,σε κάποια φοβία,σε κάποια δύσκολη στιγμή…σε στιγμές που νιώθουμε ξένοι.Που νιώθουμε μόνοι σε έναν υπέρ γεμάτο πλανήτη.

[lovergurls-world]

Δεν περνάω καλά όταν σε σκέφτομαι.

Γιατί δεν μπορώ να σε ξεχάσω; Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Θα έπρεπε να έχεις ξεθωριάσει από μέσα μου..

Τα αισθήματα μου για σένα όλον αυτό το καιρό, σαν ένα ρούχο απλωμένο στο μπαλκόνι. Φυσάει δυνατός άνεμος, κι εγώ μέσα από το τζάμι μια έρχομαι για να θυμάμαι και μια φεύγω με την ελπίδα ότι ο άνεμος θα κάνει το ρούχο να φύγει κάποια στιγμή, να εξαφανιστεί. Αλλά αυτό το ρούχο κρατάει γερά από ένα μανταλάκι που δεν το αφήνει να φύγει. Ίσως αυτό το μανταλάκι να είμαι εγώ. Εγώ που δεν θέλω να ξεχάσω πως ένιωσα για σένα. Οπότε μένω σε αυτό το συναίσθημα που μου προκάλεσες, το κρατάω γερά. Κι ο άνεμος είναι ο χρόνος. Πως λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει, ότι με τον χρόνο όλα περνάνε.. Εμένα γιατί δεν μου έχεις περάσει; Γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω;

Δεν περνάω καλά όταν σε σκέφτομαι και προσπαθώ πολύ να μη το κάνω.

[mathl-alnasim]

Αυτός ο χρόνος που περασε ηταν για μένα ο πιο δύσκολος που έχω ζήσει έως τώρα. Ήρθε και με βρήκε η συνειδητοποιηση του πιο δυνατου, καταλυτικου συναίσθηματος, αφύλαχτη, αδαή, σχεδόν επιπόλαιη. Η πληγή που άνοιξε είναι απύθμενη. Και όχι δεν βγήκα δυνατότερη κι ωριμότερη από όλο αυτό. Βγήκα διαλυμένη και γερασμένη. Παρ' όλα αυτά, ίσως είναι η πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια, που πιστεύω ότι οι πληγές δεν είναι μόνο αίμα, πόνος. Αλλά και επούλωση. Το μετά. Η δική μου μού άφησε λοιπόν δυο δώρα. Το πρώτο είναι που πάτησα ξανά στα πόδια μου, και πραγματικά δεν έχω ανάγκη κανέναν. Αλλά ��έλω, να εχω διπλα μου εναν ανθρωπο να μοιραζομαι. Απο επιλογη. Και το δευτερο, πως οι φιλοι μας, που ειναι οντως οι οικογενεια που επιλεγουμε. Που ειναι διπλα μας στα ευκολα, στα δυσκολα, στα αδιαφορα. Στα ολα. Εχουν αναγκη το ιδιο και εκεινοι απο μας. Να μν χανομαι. Στα δικα μου. Να μν βουλιαζω.

Ακόμα, δεν έχω καταφέρει να γελάσω από μέσα μου. Να χαρώ.

Αλλά πιστεύω στον χρόνο που πρέπει να δίνουμε σε όλα.

Θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Και στο τέλος ένα μετράει.

Να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου.

Να αγαπάτε. Περισσότερο από ότι σας αγαπούν.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω και ακόμη πιο πολύς που έχω να σου μιλήσω.Παει καιρός ,που αποφεύγω να μιλήσω για εσένα από εκεί που σε ανέφερα συνεχώς με την πρώτη ευκαιρία.

Συνήθιζαν να σε θυμίζουν τα πάντα.Απο τον πρωινό καφέ που είχα συνδιάσει με την αυλή του σπιτιού σου, από τις βόλτες στο κέντρο τα Σαββατόβραδα, από όλα τα μαγαζιά που χαζεύαμε τις βιτρίνες και ψωνίζαμε ,μέχρι και οι δρόμοι,ένας ένας που βαδίζαμε παρέα.

Μέχρι που είχα σταματήσει να βγαίνω από την σπίτι κάποια στιγμή,γιατί ήταν βάναυσο να θυμάμαι κάθε μία από τις στιγμές μας.

Και αφού πέρασε ο καιρός,άρχισαν όλα αυτά να αντικαθίστανται.Σε καμιά περίπτωση δεν το 'θελα γιατί αν είχα την ευκαιρία θα 'θελα όλα αυτά να 'ταν μόνο δικά μας,να μην μπορούσε τίποτα και κανείς να πάρει την θέση τους.Να εμένα για πάντα ζωντανά μέσα στην μνήμη μου λεπτομερώς.Αλλα δεν γινόταν,κάποια στιγμή έπρεπε να ζήσω.Η ζωή προχωρούσε και μαζί της και εσύ και έτσι κουράστηκα να μένω πίσω.

Έτσι,τριγύρω μου δεν σε θυμίζει σχεδόν τίποτα πια.Ήπια πολλούς καφέδες,και χιλιοπερπατησα αυτούς τους δρόμους ,είτε με φίλους,είτε με εκείνους τους άλλους που προσπαθουσα ανά διαστήματα να ερωτευτώ -ματαια βεβαια-.

Άλλαξα και παρέες ,γιατί μέσα από την μεταξύ μας ιστορία ξεκαθάρισαν πολλά και για τους υπόλοιπους που είχα στην ζωή μου.Γιατι όταν τους χρειάστηκα,δεν ήταν εδώ.Παρα ήμουν καταθλιπτική για τα στάνταρ τους.

Έτσι,οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι σήμερα,δεν γνωρίζουν για εσένα,οπότε δεν θα μου το πουν αν σε δουν τυχαία με κάποια να τριγυρνάς μέσα στην πόλη.Και αυτό αν και με θλίβει,γιατί κάποτε ήθελα να μιλήσω σε όλο τον κόσμο για εσένα, ταυτόχρονα με χαροποιει διότι αποφεύγω το να πληγωθώ περισσότερο.Εξ'αλλου ότι χρειάζεται να ξέρω,το ξέρω ήδη.

Για αυτό και δεν σου γράφω πια,γιατί δεν σε θυμίζει τίποτα τριγύρω.Εχουν παγώσει όλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και μόνο όταν σε πετύχω κάπου θυμάμαι.Δεν σε πετυχαίνω τόσο συχνά γιατί δεν το επιδιώκω καν πλέον.Το ξέρω πια πως δεν έχει νόημα.Προχωρησες.Και χαίρομαι για εσένα ,όσο θλίβομαι για εμένα που δεν έχω κάνει ούτε βήμα.

Θα έδινα τα πάντα να γυρνουσες ,αυτή είναι η αλήθεια.Τωρα που κατάλαβα τα δικά μου λάθη,που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ωρίμασα λιγάκι.

Θα έδινα τα πάντα να χτίζαμε μαζί καινούργιες αναμνήσεις,να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή,σαν να μην πληγωσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Είδες που το πήγα πάλι;Για αυτό δεν σου γράφω.Γιατι μέσα στην μέρα μου με πείθω πως σε έχω ξεχάσει,αλλά από το χαρτί δεν μπορώ να κρυφτώ.Ελπιζω να περνάς καλά με εκείνη .Και να μην την πηγαίνεις εκεί που πηγαιναμε μαζί,σε παρακαλώ για αυτο .

[loulouditouheimona]

Κουτσοφρίντα.

Έτσι την φώναζαν στο σχολείο. Κουτσοφρίντα την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της στο σχολείο..Επειδή στα έξ�� της προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά...Επειδή το ένα της πόδι ήταν μικρότερο από το άλλο. Κουτσοφρίντα την φώναζαν. Εκείνη που μεγαλώνοντας είπε:«Έπινα για να πνίξω τις λύπες μου, αλλά αυτές οι καταραμένες ήξεραν πώς να κολυμπούν.»Εκείνη που προσπαθούσε να κρύβει το πόδι της φορώντας μακριές φούστες...Εκείνη που ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να απασχολεί τον χρόνο της...Εκείνη που μεγαλώνοντας είχε κι άλλο ατύχημα στα 18 της...Το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ...Εκείνη που τραυματίστηκε στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν διαλύθηκε. Εκείνη που έκανε 35 εγχειρήσεις...Εκείνη που θα υποστεί ακρωτηριασμό στο κάτω άκρο λόγω γάγγραινας. Που φορούσε τεχνητό μέλος..

Η Φρίντα..

Η Φρίντα Κάλο που ζωγράφιζε όλους τους μήνες που καθηλωμένη ήταν στο κρεβάτι. Η όμορφη Φρίντα..Που νόμιζε πως ήταν το πιο παράξενο κορίτσι. Που είπε: «Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην γη.. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν και εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ.. Την έπλαθα με την φαντασία μου και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται και αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι , είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ.»Τη θαυμάζω..Τη θαυμάζω όχι μόνο επειδή υπήρξε μια εξαίρετη ζωγράφος αλλά γιατί άντεξε όλα τα Κουτσοφρίντα που άκουσε, άντεξε τα ατυχήματα, την απώλεια του ποδιού της..Τη θαυμάζω επειδή έζησε ερωτικά, παθιασμένα, επειδή έζησε ερωτευμένη, σαν σκύλα λυσσασμένη. Επειδή ένιωσε «Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.» κι επειδή παραδόθηκε στο πάθος «Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα».Τη θαυμάζω.Για το πληγωμένο ελάφι που υπήρξε.Που ζωγράφισε τον εαυτό της ως αυτό- ως πληγωμένο ελάφι- βαριά τραυματισμένο από βέλη.Που από τις πληγές του έτρεχε αίμα.Που ήταν εκείνη σε αυτόν τον πίνακα πιο πολύ απ’ όλους τους πίνακες της.Ήταν εκείνη μετά από μια ακόμη αποτυχημένη επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη.Που ήθελε απλά να απαλλαγεί από τους πόνους. Τη θαυμάζω.Επειδή το είπε. «Στο τέλος της μέρας, αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.». Τη θαυμάζω.Επειδή τα έδωσε όλα. «Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου».Τη θαυμάζω.Επειδή χαιρέτησε έτσι αληθινά γράφοντας στο ημερολόγιο της λίγες μέρες πριν πεθάνει: «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα». Τη θαυμάζω τη Φρίντα που είπε "γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος".Τη θαυμάζω.Επειδή δεν ζωγράφιζε απλά υπέροχα, έγραψε ίσως και το πιο όμορφο ερωτικό ποίημα. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ.»

Ναι.

Τη θαυμάζω τη Μεξικάνα ζωγράφο.

Άντεξε κουβαλώντας την άνοιξη πάνω της.

Φορώντας την άνοιξη άντεξε.

Τα άντεξε όλα....

[ane-moni]

Το παιχνίδι των ποδιών

Όταν ήμουν παιδι, καθόμουν σε μέρη ψηλότερα από μένα (σχεδόν όλα τα μέρη ήταν ψηλότερα από μένα τότε), τα πόδια μου, δεν έφταναν κατω στο έδαφος και έτσι μπορούσα να τα κουνάω πέρα δώθε, μπρος πίσω, μια το ένα, μια το άλλο, και τα δύο μαζί ταυτόχρονα.

Μεγαλώνοντας συνέχισα να αναζητώ σημεία που ήταν ψηλότερα από μένα, ώστε να κάθομαι πάνω τους και να κάνω το παιχνίδι με τα ποδια που τόσο πολύ αγαπουσα σαν παιδί

Ένα από τα πράγματα που με καθησυχάζει είναι το γεγονός πως πάντα θα υπάρχουν μέρη ψηλότερα από μένα

Πάντα θα υπάρχουν μερη που θα κάθομαι και τα πόδια μου δεν θα ακουμπούν κάτω με αποτέλεσμα να αιωρούνται

Πάντα θα υπάρχουν μέρη ψηλότερα από μένα που ακουμπώντας πάνω τους θα έχω έστω και για λίγο την δυνατότητα να νιώθω

Παιδί

.

[akrosalkool1ko]

2023

(άργησα λιγάκι)

Πέρασε κι άλλη μια χρονιά,

Μπορει να το γραφω 5 μήνες μετά αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

2023 λοιπόν,μια παράδοξη χρονιά με εμπειρίες άνω του νου μου,κλοτσους που επέτρεψαν στην τέχνη να ξανά έχει σφυγμό και αμέτρητες φορες που ξεστόμισα-σχεδόν ψιθυριστά πως πια μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη.

Κι ας μην ένιωσα ποτέ τι σημαίνει πραγματικά ευτυχία πιο πολύ ενθαρρύνθηκε ο ενθουσιασμός μου

Με έμαθε γνώσεις που σου μαθαίνει μια ντάμα,μια πουτανα και μια μάνα.

Ναι όλα μαζι,γιατί άλλωστε να μου δείξει έναν δρόμο που είναι μονόπλευρος;

Γιατί να μου δώσει ανοιχτοχέρα την ταυτότητα που τόσο καλά θάβει βαθιά μέσα της και τρέφει την ανασφάλεια μου όλες τις ώρες που το μυαλό δεν λέει να σκάσει;

Έτσι έπρεπε,έτσι και έγιν��.

Για εμάς λοιπόν,τους αδέξιους, τους αφελείς ,τους βαθιά ρομαντικούς που η ομοιξαταληξία μπήκε σε δεύτερη μοίρα απτην πηγή έμπνευσης με αποτέλεσμα το νόημα που εκφράστηκε.

[justforbooks]

Στο Τόκιο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και μάλιστα κοντά στο 1964, την καθοριστική χρονιά για την αναστημένη από τα ερείπιά της Ιαπωνία, η οποία, ως διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακτούσε το καθεστώς ενός πολιτισμένου έθνους και ξεκινούσε την εκπληκτική της οικονομική άνοδο, δυτικόφερτοι κοσμικοί και διανοούμενοι έκαναν μεγάλη ζωή, τρέχοντας από κοκτέιλ σε κοκτέιλ, κι από πάρτι σε πάρτι, και λανσάροντας συνεχώς μόδες.

Σε αυτήν τη λαμπερή κοινωνία, ανήσυχη μάλλον παρά χαρούμενη, με μεγάλη έφεση στο αλκοόλ και θητεία στα μεγάλα πανεπιστήμια που έχαιραν ομόφωνου σεβασμού, επιφανειακά ατίθαση αλλά και κατ' ουσίαν σοβαρή, δεκτική απέναντι στις ανατρεπτικές ιδέες (μηδενισμός, αριστερισμός, εξέγερση κατά των ταμπού μιας χώρας με πολύ ισχυρούς κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αλλά και σχεδόν απαλλαγμένης από το βάρος των εξ αποκαλύψεως θρησκειών), μερικά ιδιαίτερα άτομα ασκούσαν ένα είδος αόριστης εικονοκλαστικής πολιτιστικής αυθεντίας.

Ο Μισίμα, από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταξύ αυτών, ήταν τότε ένας λεπτός και μυώδης σαραντάχρονος άνδρας, εξαιρετικά κομψός μέσα στη σφιχτή δυτική στολή του σκούρου χρώματος, περισσότερο ελκυστικός παρά όμορφος λόγω ενός συσπασμένου προσώπου, πολύ λεπτών χειλιών, μικρών και ερευνητικών ματιών, που σε κοίταζαν από κάτω, με ένα βλέμμα δύσπιστο όσο και περιφρονητικό. Διάσημος στα είκοσι τέσσερά του, ήδη από το Εξομολόγησεις μιας μάσκας που δημοσιεύθηκε το 1949, ο παραγωγικός αυτός συγγραφέας - όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς, είτε με μεγάλο ταλέντο είτε όχι, είναι σταχανοβιστές της γραφής - είχε δοκιμάσει όλα τα είδη, το μυθιστόρημα, το διήγημα, το δοκίμιο, τη θεατρική ή κινηματογραφική μεταφορά. Είχε παίξει σε πολλές ταινίες και τα περισσότερα κείμενά του, μακρά ή σύντομα, είχαν γίνει σενάρια, ενώ η λογοτεχνική του υπερδραστηριότητα δεν γνώριζε και δεν επρόκειτο να γνωρίσει καμία παύση μέχρι το 1970.

Το 1964, είχαν ανέβει στο Αυτοκρατορικό Θέατρο τα δικά του παράξενα Πέντε μοντέρνα μονόπρακτα του Νο, γραμμένα το 1956, ένα είδος αναφοράς στην κληρονομιά του κανονιστικού προτύπου της "Ημέρας του Νο", που περιελάμβανε επομένως, όπως και στον Ζεαμί, θεατρικό συγγραφέα και θιασάρχη, εφευρέτη του είδους στο 14ο αιώνα, πέντε θεατρικές δράσεις με χορούς και ψαλμωδίες. Την εποχή των Ashogaga Σογκούν, και των φρικτών εμφυλίων πολέμων, αυτή η ψυχαγωγία υψηλής κουλτούρας με τις ερωτικές δολοπλοκίες της με φόντο βίαιους θανάτους, άρεσε πολύ σε μια αιμοσταγή αριστοκρατία μορφωμένων πολεμιστών. Πιστός στην αρχική διάταξη του έργου και σε μεγάλο βαθμό και στη θεματική, τόσο ανιμιστική όσο και βουδιστική του Νο, μιας από τις κορυφαίες εκφράσεις της ιαπωνικής τέχνης, ο Μισίμα είχε ωστόσο αλλάξει εντελώς το νόημά του, μεταβάλλοντας σε μπαλέτο ημίγυμνων αγοριών, όμορφων σαν αγάλματα, τη φανταστική ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών έργων. Είχε κυριευτεί τότε απολύτως από τη γοητεία της βίαιης και υπέροχης παράδοσης της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δοξάζοντας παράλληλα μία ένοχη και φλογερή ομοφυλοφιλία που δεν έπαψε ποτέ να προβάλλει μετά τις Εξομολογήσεις μιας μάσκας.

Παράξενο πεπρωμένο, δομημένο με ενάργεια ως δράμα ή ίσως ως φάρσα με τραγική έκβαση. Παντρεμένος από το 1957 με την κόρη ενός ζωγράφου της σινο-ιαπωνικής σχολής, πατέρας δύο παιδιών, επομένως φαινομενικά "τακτοποιημένος", τέσσερα χρόνια μετά από αυτές τις πολύ ειδικές παραστάσεις Νο, που γνώρισαν επιτυχία λόγω σκανδάλου, αποσταθεροποιημένος από τα γαλλικά γεγονότα του 1968, τα οποία επέδρασαν σημαντικά πάνω στη διανοούμενη νεολαία της χώρας του, ο διάσημος συγγραφέας αποφάσιζε να ιδρύσει μία "Ένωση της Ασπίδας". Με εκατό μαχητές οπερέτας, που έφεραν στολές σχεδιασμένες από τον ίδιο τον ναρκισσιστή Μισίμα που είχε χρίσει τον εαυτό του ράφτη, αυτή η φανατισμένη κομπανία μποντιμπιλντεράδων, που είχαν ερωτευτεί την αντρική εικόνα ενός ηγέτη που είχε πασχίσει να την αποκτήσει με εξαντλητικές γυμναστικές ασκήσεις, επρόκειτο να ολοκληρώσει την μπουφόνικη αυτή κωμωδία (που προκαλούσε γέλια στους Ιάπωνες) με ένα φρικτό γκρανγκινιόλ θέαμα.

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, απόπειρα πραξικοπήματος στο στρατηγείο των Δυνάμεων αυτοάμυνας, που διατηρούσε η Ιαπωνία στο Τόκιο, ελλείψει στρατού, με μερικούς ελαφρά τραυματισμένους. Μία αξιολύπητη αποτυχία της Εταιρείας της Ασπίδας. Για να αποφύγει την ατίμωση, ο Μισίμα αυτοκτονεί με seppuku, σαν σαμουράι. Ο υπαρχηγός του, ο Μορίτα, του κόβει το κεφάλι σύμφωνα με την παράδοση κι έπειτα αυτοκτονεί με τη σειρά του.

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας, ένα έργο άκρας νεότητας που δεν μπορεί πλέον να διαβαστεί σήμερα παρά στο φως αυτής της εξωφρενικής πορείας, αντιστοιχεί στην προ-παραληρηματική περίοδο του Μισίμα, όταν ήταν ακόμη ο καχεκτικός, φιλάσθενος Μισίμα, που τον θαύμαζαν οι γονείς του για την πρόωρη ιδιοφυΐα του και τον είχαν στα πούπουλα. Η τωρινή εκδοχή αυτού του κειμένου αξίζει όλη την προσοχή μας, επειδή είναι κάτι περισσότερο από επανέκδοση. Το 1972, η πρώτη του γαλλική μετάφραση, από την Renée Villoteau, είχε βασιστεί στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου. Όπως υποθέτω και όλοι οι αναγνώστες εκείνης της εποχής, μου είχε κάνει εντύπωση τότε η σχετική του ωμότητα, ή μάλλον η σκόπιμα προκλητική πλευρά του, η εμμονή στ�� κάπως πρόστυχα σημεία, εκείνα όπου η εξομολόγηση του νεαρού και λαμπρού μαθητή αναφέρεται όχι τόσο στη μύηση στην ομοφυλοφιλική εμπειρία που παραμένει υπαινικτική, όσο στην ανακάλυψη της ασφυκτικής ομορφιάς ορισμένων από τους συμμαθητές του. Καταρχήν, όσων φέρνουν περισσότερο στη μοιραία φιγούρα του Αγίου Σεβαστιανού τρυπημένου από βέλη - επειδή ο ερωτισμός δεν διαχωρίζεται εδώ από μία προφανή σαδομαζοχιστική τάση - ή τουλάχιστον ταυτίζονται περισσότερο με ορισμένα στερεότυπα του ζωώδους, με τη ρητή προϋπόθεση να μην αλλοιώνονται τα φυσικά τους προσόντα, αλλά αντίθετα να εξυμνούνται από μια πλήρη πνευματική κενότητα.

Ωστόσο, η τωρινή μετάφραση, απευθείας από τα Ιαπωνικά, δεν παράγει καθόλου το ίδιο αποτέλεσμα. Μοιάζει πολύ πιο soft. Βεβαίως, από το 1972 (και ειδικά από το 1949, όταν και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία), έχει κυλήσει τόσο πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των παιδιάστικων και έντιμων ηθών, που ακόμη και ένας Guyotat σε θέματα σεξουαλικότητας δεν προκαλεί πια σκάνδαλο - τόσο το καλύτερο φυσικά. Αλλά, κυρίως, ο πολύ πιο γαλήνιος τρόπος, αναμφίβολα πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο, με τον οποίο η εξαιρετική μεταφράστρια Dominique Palmé αποκαθιστά το χρώμα του κειμένου, μας κάνει πιο ευαίσθητους στην κομψότητά του, στην εκλεπτυσμένη "καλλιτεχνική" του γραφή, και θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και σε έναν στυλιστικό μανιερισμό που κλίνει περισσότερο προς τον Κοκτώ παρά στον Σαντ.

'Ετσι εξαλείφεται κάπως το ανατρεπτικό ενδιαφέρον του βιβλίου, απολύτως ενταγμένο στη ιαπωνική συγκυρία του τέλους του πολέμου, και της μεγαλύτερης ήττας της ιαπωνικής ιστορίας, που υποχρέωσε το αρχιπέλαγος για δεύτερη φορά - μετά το 1868 και τον Μεϊτζί - να εγκαταλείψει την αιώνια απομόνωσή του και να ανοιχτεί διάπλατα στη δυτική συνεισφορά, και ιδίως στη δημοκρατική της "αναίδεια". Αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να ανακαλύψει ότι το πραγματικό ενδιαφέρον του βιβλίου βρίσκεται πέρα από το coming out ενός αφηγητή του οποίου η λαμπρή δεξιότητα εμφανίζεται κυρίως σε δύο τομείς.

Πρόκειται καταρχάς για μια θαυμάσια έμμεση μελέτη των επιπτώσεων του πολέμου στη ζωή ενός παιδιού και στη συνέχεια ενός εφήβου που βυθίστηκε στην επιθετική ηλιθιότητα του αυτοκρατορικού μιλιταρισμού που αντιπροσώπευσε ο εγκληματίας Χιροχίτο και η κλίκα του, στην κόλαση ενός αγώνα μέχρι θανάτου που τον ξεπερνά. Το 1945, ο Μισίμα ήταν είκοσι ετών. Το Τόκιο κυριολεκτικά συνθλίβεται, ισοπεδώνεται τον τελευταίο χρόνο μιας σύγκρουσης που χρειάστηκε να λήξει με την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Το βιβλίο δεν ασχολείται άμεσα με τον κατακλυσμό αυτόν, αλλά νιώθουμε, σε κάθε μαθητή και σε κάθε φοιτητή που αναφέρονται εδώ ως μελλοντικοί στρατιώτες, το βάρος μιας ιδεολογίας εφάμιλλης του εθνικού-σοσιαλισμού, αλλά και της πολύ πρόσφατης ταπείνωσης που υπέστη ένα ηττημένο έθνος. Ο φόβος και η οργή που διατρέχουν όλο το κείμενο, έχουν μία εικονική, αλλά και πολύ έντονη υπόσταση.

Ωστόσο, μεγάλη έκπληξη για τον σημερινό αναγνώστη αποτελεί το γεγονός ότι οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας περιέχουν μία ιστορία ετεροφυλοφιλικού έρωτα σπάνιας ποιότητας όσον αφορά τη ψυχολογική ανάλυση, και μάλιστα ακόμη πιο πολύ όταν σ' αυτήν δεν κυριαρχεί η στάση του ήρωα, που τον δελεάζει και απωθεί συνάμα η αποκάλυψη της γυναικείας επιθυμίας, αλλά το πρόσωπο της σαγηνευτικής Σονόκο, ένας από τους πλέον μελετημένους και κατανοημένους χαρακτήρες των ιαπωνικών μυθιστορημάτων που παρουσιάζει αυτή τη λογοτεχνία τόσο πλούσια σε εξερευνήσεις της συνείδησης και σε μυστικά ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ο Μισίμα δεν πρωτοτύπησε σε αυτά τα θέματα. Συνεχίζει μία μακρά παράδοση, ακολουθώντας τα βήματα τόσο του Τανιζάκι που ταλανίζεται από τον φόβο της γυναικείας δύναμης, όσο και του Καβαμπάτα που χάνει την πίστη του στον έρωτα στο Σμήνος λευκών πουλιών, ένα αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1949, την ίδια χρονιά με τις Εξομολογήσεις μίας μάσκας. Αλλά προαναγγέλλει και τον Μουρακάμι, που περιγράφει τα αδιέξοδα της ρομαντικής σχέσης που θα έπρεπε να ενώνει, ενώ στην πραγματικότητα τόσο συχνά χωρίζει στην Ιαπωνία κάτω από το βάρος της σιωπής, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Και καθώς οξύνεται από τη σεξουαλική προτίμηση του αγοριού, το σχεδόν ανυπέρβλητο χάσμα αποτρέπει, με την καταστολή της αποπνικτικής ευγένειας φορτωμένης με κοινωνικές απαγορεύσεις, δύο νεαρά άτομα που τα συντρίβει ο υπόλοιπος κόσμος, να επικοινωνούν, να μιλούν απλά μεταξύ τους, και έτσι να έχουν μία ευκαιρία να σμίξουν μαζί. Πριν από τον Μουρακάμι, ο Μισίμα επιδεικνύει εδώ, απορρίπτοντας τις ψευδαισθήσεις, μία καίρια οξύτητα, ένα τόσο ιαπωνικό, εν τέλει, χαρακτηριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[exwmegaladaxtula]

Η ώρα περνάει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα όλο και πιο γρήγορα. Όλα τριγύρω μας κινούνται με εκθετικους ρυθμούς. Ακόμα και εμείς οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, τρέχουμε, αλλάζουμε, ανανεωνομαστε. Σχεδόν όλα μας τα κύτταρα αλλάζουν μέσα σε μερικά χρόνια. Η ψυχή όμως δεν αλλάζει. Οι αναμνήσεις παραμένουν μέσα μας. Ίσως να μην κινούνται όλα τόσο γρήγορα τελικά. Ίσως η απάντηση για το πλοίο του Θησέα να είμαστε εμείς, οι άνθρωποι.

Ένα πλοίο θα αποκτήσει το όνομα του, όχι γιατι είναι φτιαγμένο από ακριβά η φθηνά υλικά, από σίδερο η από ξύλο. Αλλά θα αποκτήσει την ονομασία του μέσω ενός σκοπού. Υπάρχουν πολλά είδη πλοίων, εμπορικά, πολεμικά, πλοία που σε ταξιδεύουν. Ο λόγος που δίνουμε όνομα και κατηγορία σε αυτά τα πλοία είναι επειδή έχουν κάποιο σκοπό, κάποια φιλοδοξία. Οι επιβάτες των πλοίων περισσότερο θα θυμούνται όλα αυτά που είδαν μέσα στο πλοίο, αλλα και αυτά που το πλοίο τους βοήθησε να δει, όπως την θάλασσα, τα νησια. Αντιθέτως, τα υλικά κατασκευής, οι κολόνες,το πάτωμα του πλοίου, μπορεί κανείς να τα παινεύσει, αλλά στο τέλος μοιάζουν αδιάφορα και κοινά. Ποτέ κανείς δεν είδε θάλασσα διαφορετική πάνω σε ένα κίτρινο πλοίο, από αυτή που θα έβλεπε πάνω σε ένα κόκκινο πλοίο χαράζοντας την ίδια διαδρομή.

Περί διαδρομής, η ύπαρξη της είναι σημαντική. Ένα πλοίο δίχως σκοπό, δίχως διαδρομή, χωρίς επιβάτες, χωρίς καθοδήγηση, είναι ένα καράβι που οδεύει στο να βουλιάξει. Τόσο εύκολα βουλιάζουμε και εμείς όταν μπαίνουν εμπόδια στον δρόμο μας, στον σκοπό μας στο μέλλον μας.

Ίσως τελικά, ο άνθρωπος και τα πλοία να μην διαφέρουμε και τόσο πολύ.

[lostwhy]

1/3/23

Δεν τα μπορώ τα απρόοπτα σε αυτή τη ζωή, ποτέ δεν τα μπορούσα. Από μικρό παιδί αρνούμουν να σκοτώσω μέσα μου τον πρωταγωνιστή όταν μου τον σκότωναν στην ταινία και απέφευγα να σκέφτομαι την λέξη θάνατος. Σήμερα δεν γράφω για να το παίξω ποιήτρια. Σήμερα γράφω γιατί θρηνώ μαζί με άλλους, ένα από αυτά τα αμέτρητα απρόοπτα που τελικά πάντα κρύβουν προοπτική από πίσω. Αυτό το ποστ το αφιερώνω σε εκείνα τα παιδιά που έφυγαν. Σε εκείνες τις φίλες και σε εκείνη την παρέα, σε εκείνους τους έρωτες, τους συντρόφους. Το αφιερώνω επίσης σε όλους εκείνους που έμειναν. Σε εκείνους τους γονείς, εκείνες τις γιαγιάδες, αυτούς τους κολλητούς και τα αδέλφια. Λυπάμαι. Λυπάμαι που πρέπει να θρηνήσω. Δεν θρηνείς τέτοιες ηλικίες, δεν φοβάσαι την απώλεια σε τέτοιες ηλικίες. Υποσχέθηκα να θρηνήσω σιωπηλά μα δεν το αντέχω. Όταν σχεδόν σου τους παίρνουν μέσα από τα χέρια δεν μπορείς να θρηνήσεις σιωπηλά, θες να φωνάξεις. Να φωνάξεις από αγανάκτηση μήπως και η απόγνωση καταφέρει να τα γυρίσει όλα πίσω. Ένα συναίσθημα χωράει μόνο. Οργή. Οργή που μου απαγορεύει να σιωπάσω, γιατί θρηνώ παιδιά. Ήταν παιδιά. Παιδιά σαν εμένα, παιδιά σαν εσένα. Παιδιά με οικογένειες και φιλίες. Παιδιά με όνειρα, παιδιά νέα. Παιδιά που πλέον θα παραμείνουν παιδιά για πάντα. Οργή.