#σχεδόν όλα

[allo-frouto]

Γειά ήρθα για να σε βασανίσω, Γαλακτομπουρεκο, τυροπιτα,ροξακια, λουκουμάδες, κανταΐφι, κουραμπιέδες, τσουρέκι, κουλουράκια, μηλόπιτα, μελοπιτα, μπουγατσα, μπακλαβάς, σκαλτσουνια, ρυζοπιτα,μασουρακια,μυζηθροπιτα, ραβανι, μελομακαρονα, διπλές, γαλατοπιτα, σπανακόπιτα, τηγανιτές, καρυδοπιτα, βασιλόπιτα, σαραγλι, κιουνεφε, χαλβας,ταχινοπιτα, γιαούρτοπιτα,λουκούμια,παστέλι,σαμαλι, τριγωνα Πανοράματος, κουλούρια, μωσαϊκό,γλυκά του κουταλιού, Κορνε, πάστα Φλωρά,μουστοκουλουρα,υποβρύχιο,κωκ,μουσταλευριά, φανουροπιτα,ρυζόγαλο, μαρμελάδα, σταφιδοψωμο,καλτσουνια, μπισκότα, πορτοκαλοπιτα, κρέπες,κόλλυβα ΚΑΛΗ ΗΜΈΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΔΩ.

[darkside-cookies]

δεν είναι ooc αν ξέρεις τους χαρακτήρες καλύτερα από τους δημιουργούς τους

[e1enos]

Σιγαρέτα, λεμονόπιτα και ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι

+ πυράκανθος!!!

[bloodyymaryyy]

Horror night and phone calls

Max verstappen x greek driver reader, Charles leclerc x greek driver reader

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Side note : omg ignore that the Silverstone gp is right after the Austrian gp just pretend in between of those there is two weeks break. Also I wrote the first piece on my birthday bit I changed it a bit.

(Wow this is gonna be so cringe so I am not proofreading that sorry) ( why the transition took me so long?)

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Driving for f1 is not easy but also trying to stream every week or even every other week is much harder but somehow every Friday that she is not racing or even on racing week she religiously she will stream on twitch with her friends in a horror night.

No one on the grid knows she is even on twitch because mostly twitch hates Greek streamers for No reason at all.

This Friday tho it is more chaotic having 5 of our group on stream and a vr horror night ? Say less the stream starting a little before 12 at night. At first there is a baner ( i dont know how to spell it so you will have to use your imagination for that) and Techno music in the background and when the baner disappeared you could see 2 bearded men, a woman and a twink sitting on chairs with the 3 of the 4 wearing glasses and the word diva is displayed in pink degital letters and dancing, bopping their heads on sinc to the beat for a whole 3 minute song and the chat saying weird thing and cursing it's a sign that you will enjoy it.

The music stops and all you can hear is a bunch of greeks speaking loudly, the first one begins thanking the people that subbed and the other bearded man that sat in front of the woman said :

"παιδιά ένα ευχάριστο στην φίλη μας από εδώ που μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί μετά από τόσο καιρό "

" guys a round of applause for a friend here that gave us the honour to appear here after so long"

And the girl rolled her eyes and scolded him

" ρε μαλακά Αλέκο αφού ξέρεις ότι έχω δουλειά που δεν είναι μόνο να κάνω λαιβ!"

" alex you know I have another jod other than going live!"

The man shakes his head and then just nodded

" επίσης έχουμε και τον Θέμη εδώ άμα δεν το έχεις καταλάβει κι ολλας! Οπότε θα περάσουμε καλά, σας έχω ετοιμάσει ένα σορό παιχνίδια και experience για διάφορες ταινίες και θα δούμε τι θα κάνει ο κάθε ένας αλλα θα αρχίσουμε με phasmophobia"

" also we have themh here if you haven't noticed! So we are gonna have fun, I brought us so many horror games and experience to play from different horror movies and we will see what we will choose later now we are playing phasmophobia"

"οχι ρε πουστη μου! Κατευθείαν στα βαθειά ρε Σάκη!"

" No fucking way! Straight in the deep Saki"

The girl exclaimed in frustration and cleaned back in the back of her chair

" ε ναι αφού δεν σε έχουμε πολλές φορές λίγο της δουλειά σου και δεν μπορείς να είσαι εδώ συχνά είπαμε να κάνουμε κάτι ωραίο για εσένα! Α παιδιά για όσους είναι καινούριοι η y/n είναι πιλότος της f1 και δεν ειναι εδώ πολλές φορές λόγο τον αγώνων που είναι και τώρα είναι στο χειμερινό δίλημμα της και ήρθε Ελλάδα ενώ μένει το Monaco "

And the man that hasnt talked yet said

" επίσης κανένας δεν ξέρει ότι κάνει καν λαιβ στο twitch εκτός από την Ελλάδα που βλέπετε τα λαιβ μας"

" ισχύει ��εν έχω πει σε κανέναν ότι κάνω λαιβ και δεν θέλω να μπλέξω τις δύο μου ζωές μαζί για λόγους ευνόητους." there was a pause while their read the chat " ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι? Πρώτα από όλα θα γίνω ξεφτίλα για τόσο κόσμο καλά με εσάς δεν με νοιάζει αλλά οι ξένοι δεν θα κατάλαβενουν τον Χριστό τους από ότι λέμε και δεν θα μας πιάνουν, θέλω να κρατήσω αυτήν την ζωή μου μυστική γιατί σχεδόν κάθε εβδομάδα είμαι συνέχεια κάτω από τους φακούς και δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω γιατί αν έκανα όπως κάνω και εδώ δεν θα με ήθελε καμία ομάδα στην f1, ρε μαλακες δεν χαίρεστε ότι είσαι ένα μέρος από την μυστικη μου ζωή σαν τον Batman "

laughter enrupted in the room and the time hit midnight and it was a sign that they should start playing the game y/n went first with Alex which she wasn't so pleaused but agreed to anyway being happy to be paired with him.

Putting on the vr glasses, standing up and getting the handles handed in her hands due to her being unable to see and they helped Alex too so he would join her to a game of phasmophobia.

Starting the game, they choose the place the want to go to and Alex insisting on getting on the hard mode and a few pleas on going on easy mode for now by y/n, pressing the ready up button they entered the van where there was the equipment that they had to use like a radio, a spirit box, flashlight and most importantly a cross.

Each taking one flashlight and then they strategically took one of everything that the game allowed, and they took the keys and of they go from the truck to the house.

Unlocking the door, the girl turned on her flashlight and started walking inside of the building with Alex in tow, the two others that don't play the read the chat and taking the two guide them back in front of the camera and turning them back around to face the camera so the audience could actually see them.

After gathering some evidence of what type of ghost is in the house with a lot of screaming and sitting down to calm down they could select the type of ghost and start with the exorcism which y/n didn't like at all but she had to do it for the views now the time almost reached one in the morning and they speed it up so the tow others could play too.

After doing it all the chat wanted them to call randomly people and talk to them and they did a every popular request is for y/n to call her teammate Max Verstappen and talk to him for something random.

But for her bad luck max actually was calling her right now so it was even better and she picked up of course.

" hello max! I am doing something right now and you are on speak in front of a lot of people so be mindful of what you are saying please!"

" hello y/n/n, thanks for the reminder! What are you doing exactly? Also be careful too because I am live with red line! Say hello to the guys!"

" hello everyone! Actually I am live too * laughter enrupted in both ends of the line * what can I do for you maximus prime nah just kidding what can I do for you?"

The girl looked at the chat and laughing at the chat for the things they are saying while there was a pause on max's end for sure he was sim racing and she then looked at her friends with a wicked smile and muted the call so she could speak freely not that they will know what she was saying anyway but just a reprucation.

" τι λέτε να πάμε στο stream τους και να του κοροιδευψουμε ή να κάνουμε μαλακιες αλλά να μην τους πούμε ποιος τους έστειλε και να φρικαρουν λίγο?"

she spoke up again after unmuting the call

" Should we go to their stream and troll them or do some shit but not to tell them from who we came from and just freak them out?"

" matter of fact let me go to the live stream to see your beautiful, handsome face bro! I missed you!" with that she shearch the username redline and she clicked on the live and started laughing

" why the fuck are you on sim?! We are on break go outside of whatever! Aren't you sick of it? I am not touching it for another week when I return to Monaco!"

" Why? I like the sim it's lovely!"

" Because you do that every other weekend already!, oh before I forget! I am coming to Monaco in a week but you would join me in Greece my family wants to see you again!"

" I don't know if I can come, I have a few things to take care of but I could come so we can leave together Silverstone because you know I have more space now! Oh fuck! That's why I called you! Chat couldn't stop talking about your opinion on the crash in Austria! So what's your opinion? "

" Only two things I have to say! One : we are professional drivers for fucks sake that's what we do race not everything should bend over backwards for anyone! And two : I like lestappen better!... Oh I can smell the tweets from here! I will be trending so what's new?

* laughter again enrupted in the room *

alright mate I will text you later because I got to go now! Have a good stream maxie! "

And with that she hung up the phone and her friends are still laughing. When Sakis spoke up

" εξηγείς λίγο στον κόσμο για το τι λέγατε γιατί κάποια δεν τα πιάσαμε ούτε εμείς"

"" explain to the people what were you saying because some things we didn't even catch

" λοιπόν ειχαμε έναν άγονα την Κυριακή και όπως ο Max αγονιζοταν με έναν άλλο από μια άλλη ομάδα lando πήγαιναν ρόδα με ρόδα και επειδή ο lando δεν μπορεί να αντέξει τόσο πίεση ιδικά από τον max έβγαλε το αμάξι του εκτός και έγινε ένας * καβγάς * που στην πραγματικότητα απλά έλεγε μαλακιες ο lando για τον Max ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη αλλιώς θα χάσει το respect του για αυτόν και ο Max δεν ζήτησε συγγνώμη που καλά έκανε γιατί δεν είναι έτσι το επάγγελμα μας και τώρα δεν του μιλάει του Max ο lando και αυτό που έλεγα για το lestappen είναι απλά ένα όνομα που έχουν δώσει κάποιοι στον Max και τον άλλον φίλο μου charles και μου αρέσει καλύτερα αυτό το δίδυμο πάρα ο Max με τον lando οπότε άμα πάτε σε λίγο στο twitter θα δείτε την Παναγία και τα μάτια σας με μαλακιες που θα λένε για εμένα, τον max και μπορεί τον charles οπότε κάτσε να του στείλω να ξέρει το γίνεται "

"" okay so we had a race in Sunday and while we were out there on track max went wheel to wheel with a person from another team lando and they found each other and lando spinned out of the track and in an interview lando was saying that if max doesn't apologise for it then he will loose respect and shit but max didn't apologise because he was right and that's what we do, race but anyway now they aren't taking, lestappen is a ship of you people max and my other friend Charles and I said I liked better that the lando and max duo. Ohhh I can smell the tweets about me and max, maybe even charles so I better call him and warn him "

She ended her rant and pued up her phone and phoned charles but this time not on speak, the others doing their own thing continueing their phone pranks which stopped when they hear her speak French and Alex immediately started spitting out his version of French, and insisting to talk with Charles which y/n first asked permission to put him on speaker because Alex wanted to speak with him and y/n warned charles that he wasn't going to be making sense while laughing.

After hanging up with Charles she continues to play with the vr horror games and experience with horror films.

She realised that she loved them and they loved her regardless of if she can hang out or not for a while and that wherever she went she had people to love her. And she felt content with it.

🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️🏎️

Ugh I don't know how to feel about this because I know it's not gonna get likes but I liked it a bit!.

Update : why did I upload it now? My stupid ass scheduled it for 5 days not 5 hours 🤷🏻‍♀️ for fucks sake man

[kalokairistoxwrio]

Και μετά από καιρό

ακούς πάλι την καρδιά σου να χτυπάει

αργά, ρυθμικά, σχεδόν ανεπαίσθητα.

Στη σκέψη ενός ονόματος, μιας γνωριμίας καινούριας

η καρδιά χορεύει και παρασέρνει με το ρυθμό της όλη σου την ύπαρξη.

Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχουν τελειώσει όλα

και πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[kefaligematoskata]

"Το βρήκα."

Αυτός ο λογαριασμός δημιουργήθηκε όταν ήμουν 14 χρονών περίπου. Κατέγραψα σκέψεις, εικόνες και τα συναισθήματα όλης της εφηβείας μου σχεδόν. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαρές και πολλές, πολλές λύπες φυσικά, όπως απαιτούν τα συγκεκριμένα χρόνια.

Έφτασα τα 23 λοιπόν, πέτυχα, με τα δικά μου δεδομένα, όσα χρειαζόμουν. Έχω ακόμη περισσότερα όνειρα και στόχους και ακόμη περισσότερη ελπίδα για το μέλλον. Βρήκα τον έρωτα μου. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Είναι μαλακός μαζί μου, έχω λουλούδια, γλυκά, στοργή και περισσότερη υπομονή και κατανόηση από όσο ήξερα ότι θα μπορούσα να έχω από έναν άνθρωπο. Βρήκα το άτομο που "μου χαϊδεύει τα μαλλιά μέχρι να κοιμηθώ" όπως λέει η πιο δημοφιλής δημοσίευση μου. Είναι ο άνθρωπος μου. Δεν έχουμε πολλά άλλα έχουμε το σπιτάκι μας.

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί όσο μεγαλώνω νιώθω όλο και λιγότερο την επιθυμία ή ανάγκη να γράψω για τα συναισθήματα μου, να ξεσπάσω. Πιστεύω αυτό συμβαίνει γιατί έχω μια πιο υγείας σχέση μαζί τους, με τα συναισθήματα. Όταν γράφω πλέον έχει να κάνει με λογοτεχνία, ένα από τα όνειρα που ανέφερα είναι κάποια στιγμή τα λόγια μου να βρίσκονται σε ράφια βιβλιοπωλείων.

Το βρήκα τέλος πάντων, αυτό είναι το μήνυμα, υπήρξε εκεί για εμένα αυτή η εφαρμογή και ο κόσμος της, όταν δεν ήξερα πως αλλιώς να επικοινωνήσω το τι μου συνέβαινε. Ένα παιδί, μια έφηβη, μια ενήλικας. Διχασμοί, αποψεις ξένες, απόψεις με τις οποίες δεν ταυτίζομαι πλέον αλλά και πάλι δικές μου. Γιαυτό και δεν διαγράφω πράγματα, γιατί ηταν σημαντικά για το κοριτσάκι που τα έγραψε.

Όπως και να έχει, η Ειρήνη βρήκε την ειρήνη της.

[gemsofgreece]

Να γράψω λοιπόν δυο λόγια σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Eurovision. Αυτά που θέλω να πω δεν έχουν καμία σχέση με το Ισραήλ, τον διαγωνισμό και σχεδόν το ίδιο το τραγούδι αλλά με μας ως κοινωνία των Ελλήνων.

Αλλά για τα βασικά, μου άρεσε το τραγούδι; Όχι, δεν είναι το στιλ μου και εδώ που τα λέμε δεν είναι ακριβώς τραγούδι. Είναι ένα εγχείρημα που έχει σκοπό να τραβήξει την προσοχή και η πορεία του θα εξαρτηθεί 100% από το πώς θα παρουσιαστεί στην σκηνή της Eurovision. Μια έξυπνη σκηνική παρουσία μπορεί να το ανεβάσει ψηλά. Η Σάττι γενικά παίρνει το ρίσκο να ακολουθήσει την συνταγή του Tucutum, παρά τις αντιδράσεις που είχε λάβει και εκείνο, και να το κάνει ακόμα πιο ακραίο για να εντυπώνεται στο μυαλό τόσων ανθρώπων. Και η ίδια έχει καταστήσει σαφές ότι αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθεια είναι ριψοκίνδυνη. Ωραία, αφού παίρνει συνειδητά ρίσκο και μένει πιστή και στους τελευταίους της πειραματισμούς, το σέβομαι κι ας μην είναι της αρεσκείας μου.

Όμως αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι τον άρρωστο πόλεμο που της έχει εξαπολύσει το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού.

Οι ίδιοι άνθρωποι που συνήθως αποκαλούν την Eurovision «σαχλό πανηγυράκι» τώρα θρηνούν την «δολοφονία» του υψίστου Ελληνικού πολιτισμού από την κακούργα Σάττι και ζητάνε συγγνώμη από τους Ευρωπαίους!!!

ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;;;;; Ζητάτε συγγνώμη και λέτε μαλακίες του τύπου «Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας» στα Αγγλικά (για να τις δουν σίγουρα όλοι) επειδή έ��α μουσικό βίντεο είναι τρολλιά ή ένα τραγούδι είναι λίγο περίεργο; Δηλαδή είναι υποκουλτούρα οι αλήθειες που δείχνει η Σάττι αλλά όχι εσείς που γράφετε στα αγγλικά, προσποιείστε ότι είστε ξένοι για να βρίσετε το τραγούδι και να επηρεάσετε τη διεθνή γνώμη εναντίον του;;; Κι εσείς τώρα έχετε απαίτηση να σας θεωρήσει κάποιος πολιτισμένους; Το μόνο που κάνετε είναι να αποδείξετε ότι η Σάττι τα δείχνει όλα πολύ ωραιοποιημένα γιατί η αλήθεια είναι απείρως πιο σάπια.

Είπαν λοιπόν ότι το τραγούδι είναι πακιστανοινδικοανατολίτικο και δεν δείχνει τον Ελληνικό πολιτισμό. Καταρχάς οι υψηλές που κάνει η Σάττι είναι πιο πολύ αξιοποίηση της σοπράνο φωνής της και του σκοπού της να σε αρπάξει από τα μούτρα αμέσως παρά αναφορά στο Bollywood, αλλά μπορεί να είναι και το δεύτερο αφού έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα το τραγούδι και ο αδερφός της παντρεύτηκε Ινδή. Ασχέτως αν οι ψηλές θυμίζουν Ινδία, η μελωδία είναι Ελληνική παρά ινδική. Μετά ακολουθεί το reggaeton που φυσικά είναι Δύση. Μετά μια γέφυρα που είναι πιο κλασικά Ελληνική μπαλάντα (το αγαπημένο μου σημείο) αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο. Μετά συνεχίζει με δυνατό ζουρνά και ένα ηχητικό μοτίβο που το θυμάται κανείς εύκολα (ΤΑ ΤΑ ΤΑ). Το θέμα είναι ότι το να πει κανείς ότι δεν υπάρχει τέτοια Ελληνική μουσική είναι ΨΕΜΑ. Μπορεί να είναι από τις πιο ανατολικές επιρροές της ελληνικής μουσικής αλλά σίγουρα είναι ��έρος της!!! Αυτοί που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι ελληνικό το τραγούδι γνωρίζουν άραγε ότι ο ζουρνάς είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο κοντά πολιτισμικά με το μπουζούκι και τον μπαγλαμά από ότι είναι το βιολοντσέλο και το πιάνο;;;;;;;;

Τι θέλετε να δείξετε δηλαδή ως ελληνική μουσική κουλτούρα; Τον μπαγλαμά οκ αλλά φρικάρετε στον ζουρνά, μην σας πούνε ανατολίτες; Καταλαβαίνετε πόσο ειρωνικό είναι όλο αυτό; ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ! Και η λύρα και η ασκομαντούρα και όλα. Μπορεί να είναι η πιο Ανατολική εκδοχή της Ελληνικής μουσικής αυτή που παίζει η Σάττι, είναι όμως σίγουρα απλά μια ακόμα πτυχή της εγγενώς ανατολικής Ελληνικής μουσικής.

Κάποιοι τρελοί έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι η Σάττι κακοποιεί την Ελληνική γλώσσα και άλλοι ότι δεν είναι πραγματικά ελληνικά αυτά που μιλάει. Από εκεί καταλαβαίνεις το μέγεθος της κακίας, τόσης που τους χαζεύει το κεφάλι. Το τραγούδι έχει ξεκάθαρο Ελληνικό στίχο ερωτικού τραγουδιού.

Αλλά με το βίντεο με τρελάνανε. Λοιπόν το βίντεο είναι εξαιρετικό, είναι χιουμοριστικό και είναι ανατρεπτικό. Από τα καλύτερα μουσικά βίντεο που έχω δει. Έχει απίστευτα “Easter eggs” και φανταστική κίνηση της κάμερας (από διακεκριμένο Αυστραλό σκηνοθέτη). Όποιος το λέει φθηνό φανερώνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Γράψανε λοιπόν οι πολύ Έλληνες ότι το βίντεο δεν παρουσιάζει τίποτα «πραγματικά Ελληνικό», διακωμωδεί τον Ελληνικό ΠολιτισμόΤΜ και νιώθουν ντροπή που παρουσιάζονται έτσι και που τα αρχαία μνημεία τους είναι στο ίδιο βίντεο με τα άλλα παρακμιακά στοιχεία. Για να δούμε λοιπόν τι γεμίζει ντροπή τους Έλληνες:

Ντροπή νιώθουν με την χωριάτικη σαλάτα, την φέτα, το σουβλάκι, το τζατζίκι, τις ελιές. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι Έλληνες τρώνε μόνο σούσι, χαβιάρι και λούζονται με λάδι τρούφας.

Οι Έλληνες δεν έχουν δει ποτέ σαλέπι να πωλείται σε εμπορικούς δρόμους.

Οι Έλληνες ντρέπονται να παρουσιάζονται ως ευδιάθετοι χορευταράδες. Πού ακούστηκε Έλληνας να χορεύει σαν κανένας άγριος;

Και ειδικά με ζουρνά. Άγνωστο εντελώς ποταπό όργανο. Οι Έλληνες χορεύουν μόνο βαλς, άντε και κανένα φοξ τροτ.

Ντροπή να δείχνετε γάτες, η Ελλάδα δεν έχει πουθενά εκεί έξω γάτες.

Η αναφορά σε καγκουριλίκια, που δεν έκανε ποτέ κανένας νέος στην Ελλάδα, απαγορεύεται δια νόμου ακόμα και αν είναι χιουμοριστική.

Οι Έλληνες απ’ ό,τι φαίνεται ντρέπονται για τα τσαρούχια του τσολι��.

Οι Έλληνες θεωρούν σκανδαλώδη την αναφορά στην διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, που ήταν ένα ντροπιαστικό ανθελληνικό γεγονός.

Η Ελλάδα ποτέ δεν βασίζεται οικονομικά στον τουρισμό, οπότε θεωρεί εικόνες τουριστικών αναμνηστικών, οδηγών και χαρτών της Ελλάδας μια μη ρεαλιστική και προσβλητική προβολή.

Για πείτε λοιπόν; Ποιο από όλα τα ανθελληνικά αυτά στοιχεία σας πείραξε;

…

Τι υποκρισία.

Δύο τινά και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο: είτε οι Έλληνες δεν έχουν καμία επίγνωση για αυτό που είναι είτε ντρέπονται για αυτό που είναι και είναι έτοιμοι να γλείψουν τις σόλες των ξένων να ζητήσουν συγχώρεση που έκαναν ανατολίτικο ή τρελιάρικο τραγούδι. Ο περήφανος Ελληνικός πολιτισμός. Δεν μπορούμε να φάμε, να χορέψουμε ή να σπάσουμε πλάκα χωρίς να ζητήσουμε την έγκριση από κάποιον Βορειοευρωπαίο. Χαρείτε τον τον πολιτισμό σας.

Και φυσικά για τίποτα από αυτά δε φταίει πραγματικά κανένας Βορειοευρωπαίος. Είναι όλο πάνω μας, όλο το φταίξιμο, όλη η αρρώστια. Το εννοώ. Έχουμε πρόβλημα.

«Δεν είναι αυτός ο Ελληνικός πολιτισμός.»

Μπα; Και ποιος είναι;

«Η Ακρόπολη, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης»

Τότε καν’ το! Τι κάθεσαι και γκρινιάζεις. ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΧΤΙΣΕ ΣΕ ΚΛΑΣΙΚΟ ΙΩΝΙΚΟ ΡΥΘΜΟ. ΦΑΕ ΣΥΚΑ ΜΕ ΜΕΛΙ. ΦΟΡΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΓΙΑ ΡΟΥΧΟ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ.

Πότε γίναμε τόσο ηλίθιοι και ανίδεοι; Πάντα είχαμε μια δόση αλλά τώρα είμαστε στο ναδίρ της ύπαρξής μας.

Το να λες παρεπιπτόντως ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι η Ακρόπολη και ο Ιπποκράτης μόνο φανερώνει αμορφωσιά και όχι κάτι καλό για σένα.

Κάποιος μπορεί να πει «οκ αλλά η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει η Σάττι».

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η Σάττι παρουσιάζει το κομμάτι που ενδιαφέρει την ίδια περισσότερο σαν καλλιτέχνη. Πώς μπορεί ΟΛΗ η Ελλάδα ή ΟΛΟΣ ο πολιτισμός της να είναι σε ένα τρίλεπτο βίντεο; Ακόμα και σε ένα τρίλεπτο με Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και Ξαρχάκο ΠΑΛΙ δεν θα ήταν όλη η Ελλάδα. Οπότε και αυτό το επιχείρημα καταρρέει.

[justforbooks]

Ο άρχοντας του δευτερεύοντος κόσμου

Κι αν η Μέση Γη εξυψώθηκε στη φαντασμαγορία που όλοι γνωρίζουμε μέσα απ’ τις ταινίες του Πίτερ Τζάκσον, δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνη τη στιγμή της πρώτης βραδινής ανάγνωσης, των απρόσμενων αράδων που σχημάτισαν αμέσως ένα σύμπαν αυτονόητο.

Ήταν εκείνη η παλιά έκδοση του Κέδρου με τον παστέλ χρυσοκόκκινο δράκο και τη μικρή στρογγυλή σφραγίδα που έλεγε «Παγκόσμια λογοτεχνία για παιδιά». Και πρέπει να ήταν Χριστούγεννα, σίγουρα πάντως χ��ιμώνας, γιατί ο Σταύρος Σταμπόγλης φορούσε ένα χοντρό δερμάτινο μπουφάν με πράσινη φόδρα, και θα φάνταζε σαν τον ίδιο τον Γκάνταλφ τώρα που το σκέφτομαι, σε κείνη την «απρόσμενη βεγγέρα», όταν με μια αργή κίνηση έβγαζε απ’ την τσάντα του το δώρο.

Που βέβαια ήταν για τον αδερφό μου. Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς έγινε αυτή η αποκάλυψη. Με τολκινικούς όρους, θα έλεγα ότι συνέβη καταμεσής μιας «Δεύτερης Εποχής», δηλαδή σε μια ρευστή και νεφελώδη χωροχρονική επικράτεια όπου προηγουμένως είχαν γίνει ένα σωρό σημαντικά πράγματα και η οποία, σίγουρα, επρόκειτο να ακολουθηθεί από άλλα, ίσως ακόμη σημαντικότερα – το αργόσυρτο τέλος της παιδικής μου ηλικίας.

Ο ίδιος ο Γκάνταλφ ο Γκρίζος, λοιπόν, έφερε ένα βράδυ στο σπίτι το «Χόμπιτ», και ακριβώς αυτό έγραφε πάνω, «Χόμπιτ». Η έννοια «Τόλκιν» δεν υπήρχε ακόμα, μόνο ο Γκάνταλφ-Σταμπόγλης, το «Χόμπιτ» και ο αδελφός μου, που τώρα το είχε διαβάσει και προσπαθούσε να με βάλει κι εμένα στη λούμπα. Εγώ όμως δεν ξεκολλούσα με τίποτα απ’ το αλάνθαστο σύμπλεγμα Ιούλιος Βερν - Σούπερ Γκούφι - τηλεόραση, κι έτσι ο αδελφός μου έβαλε τα μεγάλα μέσα της σοσιαλιστικής επιμόρφωσης: άρχισε να μου το διαβάζει.

Στο τέλος του δεύτερου κεφαλαίου (το «Ψητό αρνί», αυτό με τα τρία τρολ), όχι μόνο είχα τσιμπήσει και άρπαζα το βιβλίο για να το συνεχίσω μόνος μου, αλλά το άρπαζα και γενικά – το έκλεβα, έγραφα πάνω στον ψευδότιτλο το όνομά μου με μαρκαδόρο Carioca και το ανύψωνα σε στάτους Καινής Διαθήκης· το κουβαλούσα παντού, το είχα στη σχολική μου τσάντα, ορισμένες φορές και στο ίδιο μου το θρανίο, εξού και φέρει, σε ορισμένα σημεία, σημάδια από βελόνα διαβήτη. Είμαστε κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, είναι καλοκαίρι, οι Smiths έχουν μόλις διαλυθεί και ο Μόρισεϊ γράφει, στο πρώτο του σόλο άλμπουμ, τους ακριβέστερους στίχους για τη θερινή μοναξιά: «[βρίσκομαι] σ’ αυτή την παραθαλάσσια κωμόπολη που [οι Γερμανοί – ποιος άλλος; σ.σ.] παρέλειψαν να βομβαρδίσουν».

Η λέξη «Τόλκιν» εξακολουθεί να μην υπάρχει, αλλά κάπου, κάπως, ξέρω ότι πίσω απ’ «όλα αυτά» (πρέπει να) υπάρχει ένας τρομερός παραμυθάς που δεν είναι μόνο τρομερός παραμυθάς αλλά και πολύ στιβαρός φορέας κοσμογονικών αλληγοριών και μεταμορφώσεων. Όταν, στο γυμνάσιο πια, πέφτει στα χέρια μου ο πρώτος «Άρχοντας», τότε είναι που επιτέλους το «βλέπω».

Υπάρχει ένα κεντρικό ερώτημα εδώ, ξαφνικά, το τετραπλό αυτό όνομα, σχεδόν ακόμα μυθικότερο κι απ’ τον μύθο που πλάθει: ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν.

Γέννημα, ακριβώς, κόσμων και εποχών, κόσμων τη στιγμή πάνω που συντρίβονται, εποχών που αποσύρονται ή που ολότελα αφανίζονται στα πραγματικά χαρακώματα, εκρήξεων παλιού γερμανικού δυναμίτη και αιώνιων επιστροφών στις ρίζες μιας αγγλικής βελανιδιάς ή και ενός αρχαϊκότερου αφρικανικού τοπίου, παιδί μιας παντοτινής θερινής μοναξιάς, ορφανού από πολύ νωρίς, δημιουργού απ’ το μηδέν όλων των συμπάντων που είδε, που χάθηκαν, και που όμως δεν χάθηκαν.

Το «Τόλκιν» (Tolkien) είναι όνομα πρωσικό, και σημαίνει «γιος του Τολκ», αν και ο ίδιος ο Τόλκιν προτιμούσε μια πιο εξεζητημένη και ίσως σκοπίμως ευφάνταστη ετυμολογία, τη σαξονική: μια αγγλοποιημένη απόδοση του Tollkiehn, από το γερμανικό Tollkühn που σημαίνει «απερίσκεπτος» ή «ριψοκίνδυνος». Και οι Τόλκιν μπορεί να φτάνουν όντως λίγο πολύ ριψοκίνδυνα στην Αγγλία κατά τον 18ο αιώνα, όμως έκτοτε εγκαθίστανται, γίνονται βαθύτατα Άγγλοι, τεχνίτες σε βάθος πολλών γενεών, ωρολογοποιοί, κατασκευαστές μουσικών οργάνων, μηχανικοί.

Ο Άρθουρ Ρούελ Τόλκιν, τραπεζικός, δέχεται μια μετάθεση για τη Ν. Αφρική κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1880, κι έτσι ο Ρόναλντ (όπως πάντοτε υπέγραφε) γεννιέται στις 3 Ιανουαρίου 1892 στο Μπλουμφοντέιν, στο τότε «Ελεύθερο κράτος της Οράγγης» προτού αυτό καταλυθεί από τ�� Μ. Βρετανία κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς (1902).

Το κλίμα αυτής της σύρραξης μεταξύ αυτονομιστικών εποικιστικών στοιχείων και βρετανικής αυτοκρατορίας είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει σ’ όλη τη διάρκεια της διαμονής των Τόλκιν στη Ν. Αφρική, με τη μητέρα του, Μέιμπλ, να θέλει να τα μαζέψουν και να φύγουν. Στα τρία χρόνια τού Ρόναλντ, η Μέιμπλ τους πηγαίνει, αυτόν και τον νεογέννητο αδελφό του, να δούνε την Αγγλία. Κι όσο η οικογένειά του λείπει, ο Άρθουρ προσβάλλεται ξαφνικά από ρευματικό πυρετό και πεθαίνει. Ο Τόλκιν δεν θα ξαναδεί τον πατέρα του, ούτε και τις καταπράσινες όχθες του Οράγγη ποταμού, καθώς η μητέρα του παίρνει την απόφαση να μην επιστρέψουν.

Από την εποχή εκείνη, πολύ αμυδρά, θα θυμάται ένα τσίμπημα τριχωτής ταραντούλας από όπου θα αντλήσει την επαναλαμβανόμενη εικονογραφία του γιγαντιαίου αρθρόποδου (οι αράχνες του Δάσους της Σκοτεινιάς στο «Χόμπιτ», η Σέλομπ στους «Δύο Πύργους», η Ουνγκόλιαντ στο «Σιλμαρίλλιον») – μα θα του μείνει ενδεχομένως και κάτι άλλο, με έναν μεταφυσικό ίσως τρόπο, ένα αλλόκοτο επεισόδιο λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, όπου ένας νεαρός υπηρέτης του σπιτιού τον πήρε κρυφά στο χωριό του για «να τον δείξει», καθώς ήταν, όπως όλοι λένε, ένα πολύ όμορφο μωρό, «επιστρέφοντάς τον» την επόμενη μέρα στην ανάστατη Μέιμπλ. Ποτέ δεν μάθαμε ποια μυστική διεργασία έλαβε χώρα στον ψυχισμό του Ρόναλντ στην πολύ Πρώτη εκείνη Εποχή της ύπαρξής του, μ’ αυτό το «μακρινό ταξίδι» και μ’ αυτήν την «επιστροφή».

Εν έτει 1896, οι Τόλκιν έχουν μείνει ουσιαστικά χωρίς εισοδήματα και η οικογένεια εγκαθίσταται στο Γουόρσεστερσαϊρ (ναι, ένα πρώτο «Σάιρ») στα West Midlands, μια ανάσα από την περίφημη Black Country (ναι, μια πρώτη «Μαύρη Χώρα», βλέπε την απέραντη έκταση των ανθρακωρυχείων, όπου έναν αιώνα νωρίτερα ξεκινούσε η Βιομηχανική Επανάσταση), πηγαίνοντας συχνά επίσκεψη στη φάρμα της αγαπημένης θείας Τζέιν, ένα ζεστό και φιλόξενο μέρος που ακούει στο όνομα «Μπαγκ Εντ».

Ο Ρόναλντ διαβάζει ήδη από τα τέσσερα, και διαβάζει πολύ, ιστορία, λογοτεχνία, ποίηση, μαθαίνει γλώσσες (απορρίπτοντας από νωρίς τις λατινογενείς, και ειδικά τα γαλλικά) και δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τους ήρωες του αρθουριανού κύκλου, καθώς και για τους αυτόχθ��νες της Β. Αμερικής. Στα επτά του, γράφει το πρώτο του μικρό διήγημα – μια ιστορία με δράκο.

Πέντε χρόνια αργότερα, είναι ήδη ένας μικρός βικτοριανός διανοούμενος, ένας λόγιος με εκατοντάδες αναγνώσματα, σαφή κλίση προς τις γλώσσες, τη συγκριτική μυθολογία, το σχέδιο και την ακουαρέλα, όμως το Μάελστρομ της Απώλειας και του χαμού-ενός-κόσμου θα βρεθεί απροσδόκητα στον δρόμο του για δεύτερη (μα όχι και τελευταία) φορά: η Μέιμπλ πεθαίνει από κρίση διαβήτη. Την κηδεμονία των ορφανών Τόλκιν αναλαμβάνει ο καθολικός ιερέας και στενός οικογενειακός φίλος Φράνσις Μόργκαν.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι κανένας Τόλκιν ποτέ δεν ήταν καθολικός – η Μέιμπλ όμως έγινε καθολική στα 1900, πράγμα που κόστισε στην ίδια (και στους γιους της) κάθε οικονομική ή άλλη ενίσχυση απ’ το υπόλοιπο κλαν που ήταν άτεγκτοι Βαπτιστές (αυτή ήταν η Μ. Βρετανία, ένας ερμητικός νησιωτικός χώρος όπου ο απόηχος των θρησκευτικών πολέμων δεν έπαψε ποτέ εντελώς, παρά μόνο ίσως στα τέλη του 20ού αιώνα). Στην ουσία, λοιπόν, τους μεγάλωσε απολύτως μόνη της. Και τη σκυτάλη της ανατροφής και της πρωτοκλασάτης τους εκπαίδευσης ανέλαβε αυτός ο «πατέρας» Μόργκαν, που τα δύο παιδιά υπεραγαπούσαν και για τα οποία ενσάρκωσε με αφοσίωση τη σεβάσμια πατρική φιγούρα ως το τέλος της ζωής του.

Στο King Edward’s School του Μπέρμινχαμ, ο Τόλκιν θα είναι αξιότιμο μέλος μιας «μυστικής εταιρείας» που θα ιδρύσει με τρεις συμμαθητές του, της «Tea Club and Barrovian Society». Είναι ένα είδος κύκλου-χαμένων-ποιητών που συνεδριάζει σε βιβλιοθήκες και τοπικά τεϊοπ��τεία. Χρόνια αργότερα, λίγο πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο, θα ξαναβρεθούν και στο Λονδίνο, όπου θα τους διαβάσει κάποια μεγάλα έμμετρα ποιήματα, ένα πρώιμο δείγμα τού εκτεταμένου και πολύμορφου ποιητικού του έργου, προτού αυτό ξεδιπλωθεί και ενσωματωθεί στα φανταστικά του μυθιστορήματα, τόσο στα σύγχρονα αγγλικά, στα παλαιο-αγγλικά και στα γοτθικά, όσο και στην πλειάδα των γλωσσών που επινόησε ο ίδιος, ιδίως τις «γλώσσες των ξωτικών», τα Quenya και τα Sindarin.

Είμαστε τώρα στα 1911, η ανακάλυψη της ινσουλίνης που θα είχε σώσει σχετικά εύκολα τη μάνα του δεν έχει γίνει ακόμα, όμως η πολεμική βιομηχανία κάνει τη μια ανησυχητική ανακάλυψη μετά την άλλη, ετοιμάζοντας το έδαφος για το μεγάλο μακελειό που πλησιάζει. Η βαριά βιομηχανία της «Μαύρης Χώρας» σχεδιάζει τα πρώτα τεθωρακισμένα άρματα μάχης, στα χυτήρια της αντίπερα όχθης κατασκευάζεται η Μεγάλη Μπέρθα, και ο Τόλκιν αφήνει πίσω του τα Midlands για τη νέα του μυθική πατρίδα, την Οξφόρδη.

Η «Συντροφιά του δαχτυλιδιού» μπαίνει στην τσάντα μου το ’91, και μπαίνει από μόνη της. Ο αδελφός μου έχει φύγει για σπουδές, το τέλος-της-Ιστορίας και το «Wind of Change» παίζουν συνεχόμενα και εκ περιτροπής στη νέα ιδιωτική τηλεόραση, και το γυμνάσιο είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο και αχανές απ’ το δημοτικό. Ο χάρτης της Μέσης Γης έχει τριπλασιαστεί, τα φανταστικά όντα διαθέτουν πλέον προέλευση, γενεαλογία, αφετηρία και τερματικό σταθμό, σηκώνεται αμετάκλητα η Εποχή των Ανθρώπων.

Στην εφηβική μου συνείδηση, ο «Τόλκιν» είναι μόνο η μεταγενέστερη, η κατασταλαγμένη και «οριστική» μορφή του πάνσοφου κυρίου με το μπαστούνι και το τσιμπούκι, ενός τέλειου και τελειομανούς δημιουργού, ρυθμιστή των πάντων, της Γένεσης, της Δράσης και της Δευτέρας Παρουσίας, απ’ το μασίφ δρύινο γραφείο του. Αυτό ήταν ο «Τόλκιν», κι αυτό πάντα ήταν. Που, φυσικά, δεν ήταν. Γιατί κάτι τον ώθησε, κάτι τον πήγε εκεί, σ’ αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως τον «δευτερεύοντα κόσμο». Τι ήταν στ’ αλήθεια αυτή η Συντροφιά; Τι ήταν το δαχτυλίδι; Και τι ήταν τα χόμπιτ;

Τα χρόνια στο Exeter College της Οξφόρδης, όπου πάει με υποτροφία, είναι για τον Τόλκιν μια πανδαισία γνώσης και αδιάκοπης πνευματικής παραγωγής. Είναι, επίσης, μια εποχή αυτοπεποίθησης, άνθησης. Διαβάζει, γράφει, συγκρίνει, μελετάει, εντρυφά στον Μύθο, στις γλώσσες, στον ήχο των γλωσσών, στην επική και λυρική ποίηση, σχεδιάζει, ερωτεύεται, παντρεύεται την αγαπημένη του (και επίσης ορφανή) Ίντιθ αδιαφορώντας για το ότι είναι προτεστάντισσα· έχει πολυάριθμους φίλους, είναι κοινωνικός, ωραίος, έχει στοιχεία δανδή, κλασικό ντύσιμο, θεατρική φωνή και μνημειώδη ευφράδεια. Φίλους. Το ξαναλέμε αυτό. Πάρα πολλούς φίλους.

Στα 22 του χρόνια είναι γεμάτος φως και ζωή και φίλους. Και λίγο αργότερα, στα 25 του, όταν επιστρέφει από το περίφημο Δυτικό Μέτωπο, όταν επιστρέφει στην Οξφόρδη απ’ τη Γαλλία και τη μάχη του Σομ, την πιο αιματηρή, την πιο φρικαλέα, τη μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι εκείνη τη στιγμή, με τους 1,2 εκατομμύρια νεκρούς φαντάρους, διαπιστώνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ήξερε, όλη του η γενιά, σχεδόν όλοι του οι φίλοι, οι αξιότιμοι συνέταιροι των μυστικών ποιητικών συνάξεων, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, έχουν πεθάνει.

Δεν θα χάσει ποτέ το χαμόγελό του, ούτε τη λάμψη στα μάτια του. Όμως θα αλλάξει. Η φωνή του λίγο θα σπάσει, η ευφράδειά του θα πληγεί, οι φθόγγοι του συχνά θα μπερδεύονται, θα κόβει τις λέξεις στην τελευταία συλλαβή. Κυρίως, δεν θα είναι ποτέ πια πολύ εξωστρεφής.

Θα είναι γενναιόδωρος, καλοσυνάτος, ναι, αλλά κάπως μελαγχολικός, κλειστός. Και θα αρχίσει, σταδιακά, να φτιάχνει έναν «άλλο κόσμο», τον «δευτερεύοντα», εκεί όπου όλα υπήρξαν και όλα εξακολουθούν να υπάρχουν, έναν κόσμο με μεγάλες συντροφιές και περιπέτειες και γλέντια. Και τρομερά, μακρινά ταξίδια απ’ τα οποία μια ωραία μέρα επιστρέφεις.

Τα δίπολα δημιουργία/καταστροφή και θανάτος/αθανασία θα γίνουν κεντρικοί θεματικοί άξονες της, υπό διαμόρφωση ακόμα, προσωπικής του μυθολογίας. Η μηχανή και ο καταναγκασμός θα περιγραφούν ως οι μεγάλοι εχθροί της φύσης και της ζωής· οι ήρωές του, οι εκπρόσωποι του «καλού», είναι π��άσματα που βρίσκονται σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο, που τον παρατηρούν δεκτικά, που αποδέχονται τη ροή και τους κύκλους του χωρίς να τους εκτρέπουν και να τους αλλάζουν, ενώ οι εκπρόσωποι του «κακού» είναι καταναγκαστικοί (ξεκινώντας από το ίδιο το Δαχτυλίδι), γκρεμίζουν, μολύνουν, διαφθείρουν, αναδίδουν νοσηρές αναθυμιάσεις, φτιάχνουν δόλιες μηχανές.

Η δε μάχη του Σομ θα διαχυθεί κι αυτή, όπως τόσα άλλα στοιχεία της ζωής του, στον «δευτερεύοντα κόσμο» της Μέσης Γης. Η στιγμή που ο Φρόντο και ο Σαμ διασχίζουν τους «Βάλτους των νεκρών» («The Dead Marshes») στους «Δύο Πύργους», μια βαλτώδη έκταση σπαρμένη με τα πτώματα χιλιάδων άταφων στρατιωτών από αρχαίες μάχες, άταφων νεκρών που συνεχίζουν να σε κοιτάζουν στα μάτια, είναι ίσως η πιο άμεση και προφανής αναφορά στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως το σφαγείο, και ειδικά το σφαγείο μέσω της Μηχανής, της μοντέρνας εποχής, ο θάνατος σε πλαίσιο και ρυθμούς βιομηχανικής παραγωγής, είναι αδιαπραγμάτευτα μοτίβα του τολκινικού υπαρξιακού προβληματισμού.

Στην πραγματικότητα, όταν το Συμβούλιο του Έλροντ (στη «Συντροφιά») αποφασίζει, έπειτα από πολλή σκέψη, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την καταστροφή του Δαχτυλιδιού, ο Τόλκιν φτάνει στο σοκαριστικά σαφές συμπέρασμα ότι οφείλεις να καταστρέψεις ό,τι σε καταστρέφει. Ίσως πάλι να μας μιλάει απευθείας, σε άλλες σελίδες, μέσω του Γκάνταλφ ή της Γκαλάντριελ, όταν τους ρωτάνε «μα καλά, γιατί δεν το παίρνεις εσύ το Δαχτυλίδι;» κι αυτοί απαντούν ότι αυτό θα τους διέφθειρε σε ακραίο βαθμό, ότι θα τους έκανε τύραννους ευσεβείς, γοητευτικούς, με επίφαση αγνότητας και υψηλής φρόνησης, σίγουρα λιγότερο άθλιους από το Γκόλουμ αλλά πιο ειδεχθείς ακόμα κι από τον Σάουρον, καθώς θα τους λάτρευες πιστεύοντας από πάνω κι ότι είναι «καλοί».

Και σίγουρα μας μιλάει ακόμα, σταθερά, ως ένα φανταράκι του Σομ μέσα από τον Εντ, τον «δεντροβοσκό», όταν αυτός αντικρίζει τα κομμένα από τον Σάρουμαν δέντρα του Φάνγκορν και λέει «αυτά τα δέντρα ήταν φίλοι μου, τα ήξερα από τότε που ήταν σπόροι και βελανίδια, είχαν δικές τους φωνές», λίγο πριν πάρει την απόφαση να στρέψει το Δάσος και το Νερό ενάντια στον πύργο του Άισενγκαρντ: «Release the river!»

Όλος αυτός ο πνευματικός αναβρασμός συμβαίνει μέσα του, σιωπηρά, υποσυνείδητα, και ακόμα στήνεται, προετοιμάζεται η μεγάλη μυθολογική κατασκευή, κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια – που οι πιο διαυγείς ήδη υποψιάζονται ότι δεν είναι παρά μεσοπολεμικά. Και μια μαγεία θα συμβεί. Κάτι τελείως εκτός προγράμματος, εφόσον το τυπικό τολκινικό πρόγραμμα είναι η επεξεργασία ήδη υπαρκτών μυθολογικών παραδόσεων και, από το 1930, η αναζήτηση μιας νέας αφήγησης του φανταστικού στην οξφορδιανή λογοτεχνική λέσχη των «Inklings», παρέα, μεταξύ άλλων, με τον μετέπειτα δημιουργό της Νάρνια, Κλάιβ Στέιπλ Λιούις.

Ένα ατέλειωτο καλοκαιρινό απόγευμα που διορθώνει τα γραπτά των μαθητών του και βαριέται από πολύ έως πάρα πολύ, στο περιθώριο μιας κόλλας γράφει την εξής φράση: «Μέσα στη γη, σε μια τρύπα, ζούσε κάποτε ένα χόμπιτ». Και την αφήνει έτσι. Την ξεχνάει. Τι ήταν το «χόμπιτ»; Τι εννοούσε, εκείνη τη στιγμή; Κι ο ίδιος δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Όταν, αργότερα, ξαναβλέπει αυτήν τη φράση, κάτι του λέει ότι πρέπει γράψει και τη συνέχειά της, την επόμενη πρόταση, την παράγραφο, το πρώτο κεφάλαιο.

Κι όσο προχωρούν τα κεφάλαια, κι αυτός φυσικά τα διαβάζει στα παιδιά του –γιατί γι’ αυτό γράφει, αρχικά, για να διαβάζει ιστορίες στα παιδιά του, όπως προηγούμενα τους διάβαζε τις (δικές του) περιπέτειες του Αϊ-Βασίλη και των ξωτικών με τα κόκκινα σκουφιά– γίνεται σαφές ότι στο παραμύθι αυτό, για απολύτως πρώτη φορά, μέσα σε έναν κόσμο «γνωστό» στον συγγραφέα του, σε έναν κόσμο μυθολογικά χαρτογραφημένο (τα καθάρια ξωτικά, οι νάνοι και τα σφυρήλατα δαχτυλίδια τους από τη Γερμανία, οι σοφοί δρυΐδες και τα πονηρά γκόμπλιν των Κελτών, τα μπουφόνικα τρολ κι οι πάλλευκες νύμφες του μακρινού Βορρά) υπάρχει ένα στοιχείο καινούργιο, κάτι που «έλειπε» απ’ το αγγλικό χωνευτήρι και που τώρα είναι εδώ: το χόμπιτ. Πάμε λίγο πίσω.

Η μάχη του Χέιστινγκς, το σωτήριο έτος 1066, που οδήγησε στη γαλλο-νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας, δεν είναι μόνο ο λόγος για τον οποίο οι Βρετανοί αναγράφουν, μέχρι τις μέρες μας, τη φράση «Dieu et mon droit» στα νομίσματά τους. Είναι και η αιτία της ξαφνικής και βίαιης αντικατάστασης μιας ολόκληρης αγγλόφωνης μεσαιωνικής παράδοσης από μια αντίστοιχη γαλλόφωνη. Είναι ανυπολόγιστο το τι χάθηκε εκεί, πόσοι θρύλοι δεν καταγράφηκαν ποτέ, πόσες ιστορίες παραγκωνίστηκαν και λησμονήθηκαν για πάντα. Πέρα απ’ το αγγλοσαξονικό επικό ποίημα του Μπέογουλφ, δεν έμεινε σχεδόν τίποτα.

Κι αργότερα έρχεται μία ακόμα πολιτισμική καταστροφή, αυτήν τη φορά ολωσδιόλου γηγενής: η Βιομηχανική Επανάσταση. Βλέπετε, ακριβώς επειδή ξεκίνησε εκεί, στην Αγγλία, οι Άγγλοι δεν διέθεταν την απαραίτητη απόσταση (και τον χρόνο) για να καταλάβουν τι ακριβώς τους συμβαίνει, όπως είχαν, παραδείγματος χάρη, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί. Οι δύο τελευταίοι πρόλαβαν να καταγράψουν τις φολκλορικές παραδόσεις τους λίγο πριν από την ισοπεδωτική αυτή αλλαγή ιστορικού παραδείγματος (βλέπε Σαρλ Περό, αδελφοί Γκριμ κ.λπ.), ενώ οι Άγγλοι ήταν τόσο μουδιασμένοι απ’ τη θριαμβική επέλαση της νέας εποχής και όλων των βραχυπρόθεσμων πλεονεκτημάτων της, που δεν αισθάνθηκαν καν τον πόνο εκείνης της απώλειας.

Διότι η νέα εποχή δεν άλλαξε «μόνο» τις σχέσεις παραγωγής, δεν πάει έτσι αυτό. Άλλαξε την κοινωνική ανθρωπογεωγραφία, ξεκινώντας απ’ τις οικογενειακές δομές· τη διαδικασία της προφορικής παράδοσης αλλά και της ίδιας της δημιουργίας του μύθου. Έβγαλε τους ανθρώπους απ’ τις προαιώνιες εστίες τους και τους έχωσε σε διαμερίσματα από πυρότουβλο, τους ξερίζωσε απ’ τα χωράφια τους και τους έβαλε στα ορυχεία, έσπασε τα μεγάλα σόγια, τις (συχνά αυτάρκεις) διευρυμένες κοινότητες, τα κλαν, που ήταν χωροχρόνοι μαγικοί, εκτεταμένης ντοπιολαλιάς, εξιστόρησης, νανουρισμάτων, τραγουδιών, διαρκούς μυθοπλασίας. Η απομάγευση που υπέστη η αγγλική κοινωνία κατά την εβδομηκονταετία 1760-1830 ήταν τρομακτική.

«Αισθανόμουν, από πολύ νωρίς, βαθιά στεναχωρημένος για την ένδεια της αγαπημένης μου χώρας», γράφει ο Τόλκιν σ’ ένα γράμμα στον γιο του, Κρίστοφερ. «Δεν είχε δικές της ιστορίες, που να βγαίνουν απ’ το δικό της χώμα. Κι όλα τα υλικά που λαχταρούσα τα έβρισκα πάντα σε μύθους άλλων τόπων, στους Έλληνες, στους Κέλτες, στους Λατίνους, στους Γερμανούς, στους Σκανδιναβούς, στους Φίννους – που με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Τίποτα όμως στους Άγγλους. Ακόμα κι ο αρθουριανός κόσμος είναι κάτι το στιβαρά “βρετανικόˮ. Όχι όμως αγγλικό. Και δεν αντικαθιστούσε επ’ ουδενί εκείνο που ήξερα ότι έλειπε».

Και επειδή έλειπε, έκανε ό,τι έκανε και για τα περισσότερα πράγματα που έλειπαν, το επινόησε. Καθώς αυτό είναι ο Μπίλμπο Μπάγκινς: ο ουσιαστικός θεμέλιος λίθος του δευτερεύοντος κόσμου και της Μέσης Γης, πιο πολύ απ’ το Δαχτυλίδι και τον Νοσφιστή και τα ξωτικά, πιο πολύ κι απ’ τον Γκάνταλφ ακόμα, ο Μπίλμπο. Ο χαρακτήρας που σήκωσε στις μικρές του πλάτες τον μεγάλο συμβολικό απόντα: την αγγλική οντότητα.

Συγκεκριμένα, τον Άγγλο των επαρχιακών Midlands, αυτόν τον προ-βιομηχανικό κοντοπίθαρο και κάπως ανυπότακτο τύπο που πίνει τσάι και μπίρα, που έχει κελάρια με προμήθειες αλλαντικών που δεν τις υποψιάζεται κανείς και που δεν φεύγει ποτέ απ’ το σπίτι του γιατί αισθάνεται ότι όπου αλλού και να πάει δεν θα τον χωράει ο τόπος (καθώς δεν έχει θέση σε κανένα φολκλόρ, σε καμία μυθολογία), μα που κατά βάθος ποθεί κάποιος μια μέρα να τον κάνει να φύγει, να τον ξεκουνήσει ώστε να τα ρισκάρει όλα αυτά μπας και γνωρίσει, έστω για μια μέρα, τη μαγεία του κόσμου.

Όταν, το 1937, κυκλοφόρησε το «Χόμπιτ» (αρχικά σε 1.500 αντίτυπα, παρακαλώ), εξακολουθούσε να είναι για τον Τόλκιν μόνο ένα βραδινό ανάγνωσμα για τα παιδιά του, μια στιγμιαία ψυχική αλήθεια για έναν κόσμο κραταιό μεν, «υπαρκτό», αλλά της μιας εκείνης μαγικής στιγμής. Κι αν ακολούθησε η αριστουργηματική τριλογία του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», που γράφτηκε βασικά στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα παραμύθι για λίγο μεγαλύτερους που, παρά την επικράτηση του «καλού», διαπνέεται από βαθιά απαισιοδοξία για την εποχή των Ανθρώπων και της Μηχανής («Κοίτα», λέει ο Σαμ όταν επιστρέφουν τελικά στο Χόμπιτον κι αφήνουν πίσω τους τα χαλάσματα του παλιού νερόμυλου. «Έκοψαν και το δέντρο… Έκοψαν το δέντρο του πάρτι…»), κι αν η Μέση Γη εξυψώθηκε στη φαντασμαγορία που όλοι γνωρίζουμε μέσα απ’ τις ταινίες του Τζάκσον, κι αν βλέπουμε τα βιβλία αυτά σ’ όλες τις προθήκες, σ’ όλα τα χριστουγεννιάτικα ντεκόρ, σ’ όλα τα αεροδρόμια και τα book café της γης, αν ο δευτερεύων κόσμος μοιάζει τώρα υπερβολικά κοντά στον «πραγματικό», και τελικά αυτό κάπως μας τον στερεί, κάπως μας τον αφαιρεί, δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνη τη στιγμή της πρώτης βραδινής ανάγνωσης, των απρόσμενων αράδων που σχημάτισαν αμέσως ένα σύμπαν αυτονόητο, των ονομάτων και των εικόνων που κάλυψαν κενά που δεν βλέπαμε, κι απάντησαν σε μεγάλα ερωτήματα που δεν είχαν ακόμα τεθεί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[vaggeliww]

Z-ήσε

A-ν

Ν-ομίζεις

(ότι)

Α-ντέχεις

(να νιώθεις σαν)

Ξ-ένος

(ζαναξ)

Τα τελευταία 20 χρόνια νιώθω ξένη.

Ξένη στο σπίτι,ξένη στο σχολείο, ξένη στις παρέες,ξένη παντού.

Ξένη σε ένα σπίτι δίχως πατέρα,αλλά με όλες τις ανέσεις.Μη και λείψει κάτι στο παιδί,μη του δημιουργήσουμε τραύματα.

Ξένη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπόσχεται πολλά αλλά προσφέρει λίγα.

Ξένη στις συναναστροφές γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και νιώθω πως δεν θα βρω κάποιον να ταυτιστώ και να με νιώσει, όσο νιώθω εγώ τον εαυτό μου.

Ξένη για τη μάνα που με γέννησε,που με κρίνει για όλη μου την ύπαρξη σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ούτε και ξέρει ποια είμαι,ποια κόρη μεγάλωσε και τι πραγματικά της πρόσφερε.Είμαστε δυο ξένες.Δεν ξέρει πραγματικά τι μου αρέσει,τι με ευχαριστεί,προσπαθεί να με ικανοποιήσει υλικά,να μη στερηθώ τίποτα και γίνω αχάριστη…που να ξερε..

Ξένη για τη σχέση που αγάπησα και θα αγαπώ με όλη μου την ψυχή.Που κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί και παρόλα αυτά είμαστε δυο ξένοι.Δεν καταλαβαινόμαστε πια,δεν συζητάμε,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και ούτε που το καταλαβαίνουμε.Είμαστε δυο ξένοι.Δεν ξέρει τι μάχες δίνω μέσα μου,πως διαχειρίζομαι την καθημερινότητα μου,τι ανάγκες έχω,αν χρειάζομαι βοήθεια…

Ξένη στη σχολή μου πλέον και όχι στο σχολείο,μιας και τα χρόνια περνάνε,αν και εκεί μια ξένη ένιωθα πάλι.Ξένη για τις επιλογές,για τις σκέψεις,για αυτά που μπορούσα να προσφέρω,να αποκτήσω και να διεκδικήσω.

Ξένη για τη δουλειά όπου γνωριζόμαστε φυσιογνωμικά.Εισέρχεσαι στο κατάστημα, μου ζητάς αυτό που έχεις ανάγκη, στο δίνω,το παίρνεις,με πληρώνεις,σου κόβω απόδειξη,φεύγεις.

Τόσο απλά και καθημερινά κι όμως αυτά είναι που με πνίγουν.Θηλιά στο λαιμό έχω και παλεύω μέσα μου ν αντέξω άλλη μια, κι άλλη μια, κι άλλη μια μέρα.Και σίγουρα δεν το κάνω για μένα..Δεν ζω όπως το θέλω,ούτε ζω για μένα.Ζω μια ζωή για να είναι οι άλλοι καλά και γω να παίρνω πούλο.

Ξένη για όλους τελικά.Πάντα και παντού.

Άγχος,στεναχώρια,μελαγχολία,εσωστρέφεια,ντροπή,φόβος,κατάθλιψη…

Δεν ��πορεί η χαρά να βρει αποκούμπι πάντα , ούτε να καταφέρει να τα αντικαταστήσει όλα αυτά τα συναισθήματα, πόσο μάλλον να τα εξαλείψει.

Γι αυτό το ζαναξ είναι εδώ..να μας χαλαρώνει σε μια κρίση πανικού,σε κάποια φοβία,σε κάποια δύσκολη στιγμή…σε στιγμές που νιώθουμε ξένοι.Που νιώθουμε μόνοι σε έναν υπέρ γεμάτο πλανήτη.

[lovergurls-world]

Δεν περνάω καλά όταν σε σκέφτομαι.

Γιατί δεν μπορώ να σε ξεχάσω; Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Θα έπρεπε να έχεις ξεθωριάσει από μέσα μου..

Τα αισθήματα μου για σένα όλον αυτό το καιρό, σαν ένα ρούχο απλωμένο στο μπαλκόνι. Φυσάει δυνατός άνεμος, κι εγώ μέσα από το τζάμι μια έρχομαι για να θυμάμαι και μια φεύγω με την ελπίδα ότι ο άνεμος θα κάνει το ρούχο να φύγει κάποια στιγμή, να εξαφανιστεί. Αλλά αυτό το ρούχο κρατάει γερά από ένα μανταλάκι που δεν το αφήνει να φύγει. Ίσως αυτό το μανταλάκι να είμαι εγώ. Εγώ που δεν θέλω να ξεχάσω πως ένιωσα για σένα. Οπότε μένω σε αυτό το συναίσθημα που μου προκάλεσες, το κρατάω γερά. Κι ο άνεμος είναι ο χρόνος. Πως λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει, ότι με τον χρόνο όλα περνάνε.. Εμένα γιατί δεν μου έχεις περάσει; Γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω;

Δεν περνάω καλά όταν σε σκέφτομαι και προσπαθώ πολύ να μη το κάνω.

[ane-moni]

Το παιχνίδι των ποδιών

Όταν ήμουν παιδι, καθόμουν σε μέρη ψηλότερα από μένα (σχεδόν όλα τα μέρη ήταν ψηλότερα από μένα τότε), τα πόδια μου, δεν έφταναν κατω στο έδαφος και έτσι μπορούσα να τα κουνάω πέρα δώθε, μπρος πίσω, μια το ένα, μια το άλλο, και τα δύο μαζί ταυτόχρονα.

Μεγαλώνοντας συνέχισα να αναζητώ σημεία που ήταν ψηλότερα από μένα, ώστε να κάθομαι πάνω τους και να κάνω το παιχνίδι με τα ποδια που τόσο πολύ αγαπουσα σαν παιδί

Ένα από τα πράγματα που με καθησυχάζει είναι το γεγονός πως πάντα θα υπάρχουν μέρη ψηλότερα από μένα

Πάντα θα υπάρχουν μερη που θα κάθομαι και τα πόδια μου δεν θα ακουμπούν κάτω με αποτέλεσμα να αιωρούνται

Πάντα θα υπάρχουν μέρη ψηλότερα από μένα που ακουμπώντας πάνω τους θα έχω έστω και για λίγο την δυνατότητα να νιώθω

Παιδί

.

[elenagilbert-12]

Αυτός ο χρόνος που περασε ηταν για μένα ο πιο δύσκολος που έχω ζήσει έως τώρα. Ήρθε και με βρήκε η συνειδητοποιηση του πιο δυνατου, καταλυτικου συναίσθηματος, αφύλαχτη, αδαή, σχεδόν επιπόλαιη. Η πληγή που άνοιξε είναι απύθμενη. Και όχι δεν βγήκα δυνατότερη κι ωριμότερη από όλο αυτό. Βγήκα διαλυμένη και γερασμένη. Παρ' όλα αυτά, ίσως είναι η πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια, που πιστεύω ότι οι πληγές δεν είναι μόνο αίμα, πόνος. Αλλά και επούλωση. Το μετά. Η δική μου μού άφησε λοιπόν δυο δώρα. Το πρώτο είναι που πάτησα ξανά στα πόδια μου, και πραγματικά δεν έχω ανάγκη κανέναν. Αλλά θέλω, να εχω διπλα μου εναν ανθρωπο να μοιραζομαι. Απο επιλογη. Και το δευτερο, πως οι φιλοι μας, που ειναι οντως οι οικογενεια που επιλεγουμε. Που ειναι διπλα μας στα ευκολα, στα δυσκολα, στα αδιαφορα. Στα ολα. Εχουν αναγκη το ιδιο και εκεινοι απο μας. Να μν χανομαι. Στα δικα μου. Να μν βουλιαζω.

Ακόμα, δεν έχω καταφέρει να γελάσω από μέσα μου. Να χαρώ.

Αλλά πιστεύω στον χρόνο που πρέπει να δίνουμε σε όλα.

Θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Και στο τέλος ένα μετράει.

Να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου.

Να αγαπάτε. Περισσότερο από ότι σας αγαπούν.

[psychotiko-epeisodio]

Σ'ειδα στον υπνο μου 'χθες.

Είδα πως σε 'ψαχνα,όπως συνηθιζα κάποτε.

Ήμουν χαμένη ,κρυμμένη σε μέρη σκοτεινά,

και ήσουν εσύ,ο μόνος που ήθελα να έρθεις να με βρεις.

Το μόνο φως που ήθελα να δω.

Σου ζήτησα να έρθεις να με πάρεις,

και με ρώτησες που είμαι,

με τόση σιγουριά στην φωνή σου,

που σχεδόν με έπεισες πως νοιαστηκες για μια στιγμή.

Έπειτα ακουσα το κλάμα ενός μωρού στο βάθος,

και εκείνη να σε ρωτα αν θέλεις πατατες στο πιάτο σου.

Και εκεί που νόμιζα πως έβλεπα το πιο γλυκό όνειρο,

συνειδητοποίησα πως ζούσα τον εφιάλτη.

Γιατί ήθελα τόσο πολύ κάποτε να τα ζούσα όλα αυτά μαζί σου,

και πρόσεξε, όχι γενικά,

Αλλά ειδικα μαζί σου.

Δεν ξέρω αν έχεις προχωρήσει την ζωή σου,

αν αυτό που ονειρεύτηκα ήταν η πλέον πραγματικότητα σου ,

ξέρω όμως πως τρια χρόνια μετά,

θυμήθηκα πως είναι να μου ραγιζεις την καρδιά.

Θυμήθηκα πως είναι να σε περιμένω και να μην έρχεσαι.

Θυμήθηκα πως είναι ,να θέλουμε τα ίδια πράγματα.

Εγώ με εσένα,

Και εσύ με οποιαδήποτε άλλη.

Θυμήθηκα πως είναι να σε χάνω.

Και τώρα που το σκέφτομαι,

καλύτερα που σε έχασα.

Δεν θα άντεχα να με ξαναπληγωσεις.

[loulouditouheimona]

Κουτσοφρίντα.

Έτσι την φώναζαν στο σχολείο. Κουτσοφρίντα την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της στο σχολείο..Επειδή στα έξι της προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά...Επειδή το ένα της πόδι ήταν μικρότερο από το άλλο. Κουτσοφρίντα την φώναζαν. Εκείνη που μεγαλώνοντας είπε:«Έπινα για να πνίξω τις λύπες μου, αλλά αυτές οι καταραμένες ήξεραν πώς να κολυμπούν.»Εκείνη που προσπαθούσε να κρύβει το πόδι της φορώντας μακριές φούστες...Εκείνη που ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να απασχολεί τον χρόνο της...Εκείνη που μεγαλώνοντας είχε κι άλλο ατύχημα στα 18 της...Το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ...Εκείνη που τραυματίστηκε στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν διαλύθηκε. Εκείνη που έκανε 35 εγχειρήσεις...Εκείνη που θα υποστεί ακρωτηριασμό στο κάτω άκρο λόγω γάγγραινας. Που φορούσε τεχνητό μέλος..

Η Φρίντα..

Η Φρίντα Κάλο που ζωγράφιζε όλους τους μήνες που καθηλωμένη ήταν στο κρεβάτι. Η όμορφη Φρίντα..Που νόμιζε πως ήταν το πιο παράξενο κορίτσι. Που είπε: «Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην γη.. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν και εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ.. Την έπλαθα με την φαντασία μου και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται και αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι , είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ.»Τη θαυμάζω..Τη θαυμάζω όχι μόνο επειδή υπήρξε μια εξαίρετη ζωγράφος αλλά γιατί άντεξε όλα τα Κουτσοφρίντα που άκουσε, άντεξε τα ατυχήματα, την απώλεια του ποδιού της..Τη θαυμάζω επειδή έζησε ερωτικά, παθιασμένα, επειδή έζησε ερωτευμένη, σαν σκύλα λυσσασμένη. Επειδή ένιωσε «Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.» κι επειδή παραδόθηκε στο πάθος «Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα».Τη θαυμάζω.Για το πληγωμένο ελάφι που υπήρξε.Που ζωγράφισε τον εαυτό της ως αυτό- ως πληγωμένο ελάφι- βαριά τραυματισμένο από βέλη.Που από τις πληγές του έτρεχε αίμα.Που ήταν εκείνη σε αυτόν τον πίνακα πιο πολύ απ’ όλους τους πίνακες της.Ήταν εκείνη μετά από μια ακόμη αποτυχημένη επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη.Που ήθελε απλά να απαλλαγεί από τους πόνους. Τη θαυμάζω.Επειδή το είπε. «Στο τέλος της μέρας, αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.». Τη θαυμάζω.Επειδή τα έδωσε όλα. «Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου».Τη θαυμάζω.Επειδή χαιρέτησε έτσι αληθινά γράφοντας στο ημερολόγιο της λίγες μέρες πριν πεθάνει: «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα». Τη θαυμάζω τη Φρίντα που είπε "γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος".Τη θαυμάζω.Επειδή δεν ζωγράφιζε απλά υπέροχα, έγραψε ίσως και το πιο όμορφο ερωτικό ποίημα. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ.»

Ναι.

Τη θαυμάζω τη Μεξικάνα ζωγράφο.

Άντεξε κουβαλώντας την άνοιξη πάνω της.

Φορώντας την άνοιξη άντεξε.

Τα άντεξε όλα....

[writeraster]

Βασισμένο στον "Αερόσακο"

Ήταν αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτούσε το ταβάνι χωρίς να κάνει τίποτα. Για άλλη μια φορά, σκεφτόταν αδιάκοπα.

Περνούσε συνήθως τις μέρες της στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο. Αντικατοπτρίζει, όπως και τα πιο πρόσφατα γραπτά της την ψυχολογία της, έλεγε.

Αυτή ήταν η ζωή της. Από το κρεβάτι με το κινητό στο υπολογιστή. Οτιδήποτε αρκεί να μην το σκέφτεται. Έτσι περνούσε τη μέρα της. Τρέχοντας  από τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Ήταν άδικο. 

Το πως της φέρθηκε, το πως την έκανε να νιώσει. Δεν έλεγε ούτε καν συγγνώμη – ένα “σόρρυ” και έξω από την πόρτα. Ένας Θεός ξέρει πόσο την ενοχλούσε αυτό – δεν το είχε πει ποτέ. 

Όλα τα κρατούσε μέσα της.

Όπως πάντα, άλλωστε. Δεν μιλούσε, προτιμούσε να κρατά τα πάντα κλειδωμένα μέσα της – στο κουτί της Πανδώρας της ψυχής της. Ήταν ευαίσθητη και φαινόταν: πολλά την επηρέαζαν, για λίγα όμως μιλούσε.

Κάποια βράδια ήταν χειρότερα από τα άλλα.

Βράδια όπως αυτό. Όταν οι σκέψεις ήταν πιο βαριές, και οι δαίμονες πειστικοί. Ψίθυροι στο πίσω μέρος του μυαλού, να σου λένε σκέψεις άσχημες, σκέψεις που θα μπορούσαν να σε τρελάνουν. 

Τέτοια βράδια, μπαίνει σε πειρασμό. Να βγει κρυφά από το σπίτι με τα κλειδιά του μπαμπά. Να μπει μέσα, και να πατήσει το γκάζι. Να φύγει, να πάει οπουδήποτε εκτός από εκεί.

Στιγμές σαν αυτές εύχεται να τρακάρει, να πάθει το οτιδήποτε αρκεί να ξεχαστεί.

220 στο δρόμο.

Έτρεχε σε δρόμο βρεγμένο. Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν τα τζάμια ρυθμικά.

Εθνική.

Όσο δυνάμωνε η βροχή, τόσο επιτάχυνε. Δεν έβλεπε μπροστά της, ή και δεν την ένοιαζε. 

Δευτερόλεπτα πριν την κρούση, χαμογέλασε και έριξε μια γρήγορη ματιά στην οθόνη του κινητού της στη θέση του συνοδηγού. 

Τοίχος, καπνοί, αίματα.

Όταν έφτασαν στο μέρος του τροχαίου τα ασθενοφόρα και η αστυνομία, εντοπίστηκε το κινητό με την ραγισμένη πλέον οθόνη.

“Πώς απενεργοποιείς τον αερόσακο;”