#greek story

[averagecontentenjoyer121]

I love spartan humor

[ka1purush]

Remember Them,

Remember Us,

Remember ME!

This took me almost 9 hours to make, please show it some love 🥹

[writeraster]

Βασισμένο στον "Αερόσακο"

Ήταν αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτούσε το ταβάνι χωρίς να κάνει τίποτα. Για άλ��η μια φορά, σκεφτόταν αδιάκοπα.

Περνούσε συνήθως τις μέρες της στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο. Αντικατοπτρίζει, όπως και τα πιο πρόσφατα γραπτά της την ψυχολογία της, έλεγε.

Αυτή ήταν η ζωή της. Από το κρεβάτι με το κινητό στο υπολογιστή. Οτιδήποτε αρκεί να μην το σκέφτεται. Έτσι περνούσε τη μέρα της. Τρέχοντας  από τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Ήταν άδικο. 

Το πως της φέρθηκε, το πως την έκανε να νιώσει. Δεν έλεγε ούτε καν συγγνώμη – ένα “σόρρυ” και έξω από την πόρτα. Ένας Θεός ξέρει πόσο την ενοχλούσε αυτό – δεν το είχε πει ποτέ. 

Όλα τα κρατούσε μέσα της.

Όπως πάντα, άλλωστε. Δεν μιλούσε, προτιμούσε να κρατά τα πάντα κλειδωμένα μέσα της – στο κουτί της Πανδώρας της ψυχής της. Ήταν ευαίσθητη και φαινόταν: πολλά την επηρέαζαν, για λίγα όμως μιλούσε.

Κάποια βράδια ήταν χειρότερα από τα άλλα.

Βράδια όπως αυτό. Όταν οι σκέψεις ήταν πιο βαριές, και οι δαίμονες πειστικοί. Ψίθυροι στο πίσω μέρος του μυαλού, να σου λένε σκέψεις άσχημες, σκέψεις που θα μπορούσαν να σε τρελάνουν. 

Τέτοια βράδια, μπαίνει σε πειρασμό. Να βγει κρυφά από το σπίτι με τα κλειδιά του μπαμπά. Να μπει μέσα, και να πατήσει το γκάζι. Να φύγει, να πάει οπουδήποτε εκτός από εκεί.

Στιγμές σαν αυτές εύχετα�� να τρακάρει, να πάθει το οτιδήποτε αρκεί να ξεχαστεί.

220 στο δρόμο.

Έτρεχε σε δρόμο βρεγμένο. Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν τα τζάμια ρυθμικά.

Εθνική.

Όσο δυνάμωνε η βροχή, τόσο επιτάχυνε. Δεν έβλεπε μπροστά της, ή και δεν την ένοιαζε. 

Δευτερόλεπτα πριν την κρούση, χαμογέλασε και έριξε μια γρήγορη ματιά στην οθόνη του κινητού της στη θέση του συνοδηγού. 

Τοίχος, καπνοί, αίματα.

Όταν έφτασαν στο μέρος του τροχαίου τα ασθενοφόρα και η αστυνομία, εντοπίστηκε το κινητό με την ραγισμένη πλέον οθόνη.

“Πώς απενεργοποιείς τον αερόσακο;”

[thisteaistoosweet]

Pandora’s Box

[leocles]

Sword Through the Heart - A Greek Romance

Chapter Two: Beneath the Surface

As the battle continued to rage around them, Themistocles and Leonidas found themselves locked in a tense stalemate. Their swords moved with a fluid precision, the clash of steel reverberating through the air as their eyes remained locked in an unrelenting challenge.

Their movements were calculated, each one a testament to years of training and experience. Leonidas' shield bore the scars of countless battles, while Themistocles' armor was adorned with the marks of his strategic prowess. It was a deadly dance, a struggle for dominance that transcended the battlefield.

Amidst the intensity of combat, a sudden lull provided a temporary respite. Their chests heaved with exertion, and their eyes bore a glint of mutual exhaustion. For a moment, they stood facing each other, a silent acknowledgment of the raw power that crackled in the air.

"Tell me, Themistocles," Leonidas said, his voice gruff as he wiped sweat from his brow. "What drives a man like you to stand against the might of Sparta?"

Themistocles' gaze held a hint of intrigue, a glimpse into the complex web of his motivations. "I fight for the vision of a united Greece, a land free from constant strife."

Leonidas' brows furrowed, a mix of skepticism and curiosity in his expression. "And do you truly believe that's attainable?"

Themistocles' voice was tinged with a touch of earnestness. "I do. I've seen the power of unity in the face of danger. We could achieve greatness together."

Their conversation was a strange interlude in the midst of battle—a momentary escape from the bloodshed that surrounded them. There was an odd connection forming, an understanding that their rivalry was built on more than just blind hatred.

The distant sound of a horn echoed through the air, signaling a temporary ceasefire as both armies retreated to regroup. In the stillness that followed, Themistocles and Leonidas found themselves standing side by side, the weight of their weapons no longer a barrier between them.

"I never thought I'd find common ground with a Spartan," Themistocles admitted, a trace of bemusement in his voice.

Leonidas grunted, a hint of a wry smile playing on his lips. "War has a way of forging unlikely alliances."

As the sun dipped lower, casting long shadows that stretched across the battlefield, the two rivals shared a moment of camaraderie—an understanding that beneath the armor and the enmity, they were both men driven by conviction. And as the ceasefire ended and the battle resumed, their blades clashed once more, each strike a testament to the complexity of their relationship.

[liquidstar]

If my mom sees a significant amount of blood she gets lightheaded, and has fainted on some occasions. Once it happened when we were kids, I wasn't there to witness it but I heard the story from my dad. Basically my brothers, around 7 or 8 at the time, were playing outside while my mom was making their lunch, and she accidentally cut her finger. It wasn't anything serious, but it drew a fair bit of blood and she passed out. My dad saw this and rushed over, but he didn't really know what to do so he just sort of started slapping her to wake her up (not recommended, but he had no idea and panicked)

At that exact moment my brothers both came in from playing, and all they saw was our mom unconscious on the floor and our dad slapping her. So, like, without even saying a word to each other they both just INSTANTLY start whaling on him, like, full blown attack mode to defend our mom. Which obviously didn't help the situation, but she did wake up and everything was fine.

Now our dad says that he's actually really glad they attacked him over what they thought was going on, because it means he raised good boys. And I still think that's true, they're very good boys.

[gotstabbedbyapen]

It's always "Hades isn't bad or cruel, his deeds are just metaphors of the inevitable death" or "Hades kidnapping Persephone represent the premature death".

But when the argument "Zeus has numerous affairs and many children because he represent the fertile rain" is brought up, all nuance is suddenly out of the window and Zeus is just a womanizer who can't keep it in his pants.

[lime-bucket]

Im saying this not as an opinion but as a matter of fact that hades should have never been the default villain in modern greek myths retellings,becuz dionysus had been always a better fit by leagues & i feel like writers/artists both overlook & underestimate him.Like the fucker wasnt just a silly drunk god,his whole domain tethered on the thin line between ecstasy and madness,embodying both chaos & pleasure. All of these qualities historically had made him simultaneously adored & feared within & outside of his fanatical cult,& circling back to the madness part,idk if yk this but dionysus have this lil tale in wich he caused his followers to go drunk w/ frenzy at a party they literally ripped apart the son of hypnos, i repeat hes so powerful he made a buncha humans kill A GOD! & he didnt face any repercussions fr that!!!

Now ik im skipping on other infos but all of this sounds to me that dionysus is perfect fr the charming & sinister mastermind trope

[justvea18]

Iris (delivering Hera's divorce papers) meeting Hermes (delivering Zeus' apology letter)

[averagecontentenjoyer121]

Idea for Epic the Musical Animtors

So in Thunder Bringer, the part with Penelope you could have it to where Odysseus is reaching out for Penelope’s hand and then after that part Penelope is replace with Zeus.

Implying that Zeus basically did a siren song making himself look like Penelope to trick Odysseus.

Odysseus would be in shock because he got tricked into signing a deal with Zeus, and the crew would be shocked because to them it looked like Odysseus was eagerly reaching out for Zeus hand.

Making them think Odysseus wants to kill them or at least doesn’t care about them at all.

[l-just-want-to-see]

pjo/hoo/toa + the cycle

The Lightning Thief / Growing Sideways, Noah Kahan / Ivan the Terrible and His Son Ivan, Ilya Repin + Saturn Devouring His Son, Goya + Saturn, Rubens / The Blood of Olympus / The Family Jewels, MARINA / The Last Olympian / The Sea of Monsters / The Family Jewels / Orestes Pursued by the Furies, Bouguereau / The Hidden Oracle / Apollo and Marsyas, Manfredi / In The Blood, John Mayer / The Sea of Monsters / The Combat of Ares and Athena, Jacques Louis David / The Family Jewels / Mark of Athena / The Combat of Ares and Athena / The Lightning Thief / Family Line, Conan Gray / Cronos and Rhea, Schinkel / The Lightning Thief / The Blood of Olympus / In The Blood / The Last Olympian / Chronos and His Child, Romanelli / Desireé Dellagiacomo / The Lightning Thief / Family Line / The Fallen Angel, Alexandre Cabanel + The Last Day of Pompeii, Bryullov / The Blood of Olympus / The Outcast, Botticelli / Glass, Irony and God, Anna Carson / House of Hades / Family Line / The Last Olympian / The Lament for Icarus, Herbert Draper + Sacrifice of Iphigenia, Roman School + Minerva and Arachne, Houasse + Venus Induces Helen to Fall in Love with Paris, Kauffmann / The Last Olympian / Hadestown / The Lightning Thief / apple, Charli xcx / The Last Olympian / I Would Leave Me If I Could, Halsey / The Sea of Monsters / ? / LET YOUR DAD DIE ENERGY DRINK, Lavery and Corrigan / The Last Olympian / Eat Your Young, Hozier / The Last Olympian / Orpheus and the Bacchantes, Lazzarini / The Blood of Olympus / Susan Smith, wych elm / Orpheus and the Bacchantes / The Burning Maze / ? / The Tyrant’s Tomb / Perseus Freeing Andromeda, Veronese / Abduction of Psyche, Bouguereau + Bacchus and Ariadne, Van Loo / The Tower of Nero / The Tower of Nero / The Tower of Nero

[writeraster]

Βασισμένο στο Ημερολόγιο της Πανδώρας Μ.

Για μια στιγμή θα ήθελα να το ξαναζήσουμε. 

Έστω για μία στιγμή.

Εκείνο το μοιραίο καλοκαιρινό βράδυ. Μετά το κλάμπ πήγαμε βόλτα στην παραλία. Επικρατούσε σιωπή· τα κύματα ήταν τα μόνα που τολμούσαν να την σπάσουν, τραγουδώντας τον δικό τους μελωδικό ρυθμό. 

Και υπήρχαμε και εμείς. Τα βήματά μας στα βότσαλα ήταν εκωφαντικά σε σύγκριση με το περιβάλλον, που θα νόμιζε κανείς πως ηχούσαν σε όλο το μέρος. 

Φτάσαμε στα βραχάκια και καθίσαμε. Από την πλαστική σακούλα που κρατούσες έβγαλες τις μπύρες που είχαμε αγοράσει από το περίπτερο, και ένα πακέτο τσιγάρα, τα γνωστά. Marlboro κόκκινα. 

Μου πρόσφερες ένα ανοιχτό μπουκάλι. “Σ’ευχαριστώ.” Μου χαμογέλασες. 

Αυτό το υπέροχο, θεσπέσιο χαμόγελο που με κρατά βράδια άυπνη. Το χαμόγελο για το οποίο θα έκανα τα πάντα. Αρκεί να το ξαναδώ. 

Ήπια μια γουλιά από την μπύρα, απολαμβάνοντας το ελαφρύ κάψιμο που άφησε το αλκοόλ στο λαιμό μου. Πήρα ένα τσιγάρο και το άναψα. Κράτησα για λίγο ακόμη τον αναπτήρα αναμμένο και για σένα. 

 ‘Εγειρα προς τα πίσω, χρησιμοποιώντας το ένα μου χέρι για να στηριχτώ. Το μπουκάλι της μπύρας μου βρισκόταν στερεωμένο ανάμεσα στα βότσαλα σε μια μικρή τρύπα που έσκαψα με τα χέρια μου.

Κοίταξα τον ουρανό.

“Είναι περίεργο,” μουρμούρισα, “το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε τελικά.” Αυτό σου τράβηξε την προσοχή. “Πώς σου ήρθε αυτό;” 

“Nα,” ανασηκώθηκα, “τ’άστρα και μόνο μου θύμισαν για μια ακόμη φορά το πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν, και το πόσο μικρό μέρος του γνωρίζουμε εν τέλει. Και πόσο μεγάλο μέρος του δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.” Δεν μου απάντησες. Αντί αυτού, με κοίταξες. “Τι;” 

“Τίποτα. Απλώς μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς.” 

Γέλασα απαλά. “Δεν το περίμενα αυτό, για να είμαι ειλικρινής.” 

“Κι όμως. Το να ακούω τις σκέψεις σου είναι τόσο όμορφο όσο να ακούω το γέλιο σου.” 

Κοίταξα προς τη θάλασσα ντροπαλά. 

“Ένα πεφταστέρι. Κάνε μια ευχή.” 

‘Ηξερα ακριβώς την ευχή μου. Μακάρι η σημερινή νύχτα να μην τελειώσει ποτέ. Να μην έρθει ποτέ το φως στον ουρανό και η δύση του ηλίου, να μην χρειαστεί να φύγουμε από εδώ.

“Τι ευχήθηκες;” 

“Δεν νομίζω πως οι ευχές δουλεύουν έτσι,” χαμογέλασα. “Δίκιο έχεις,” γέλασε. 

Μεσολάβησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής πριν ξαναμιλήσω. “Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;” 

-

Και κάπως έτσι πέρασε η ώρα. Μιλήσαμε για διάφορα. Για τέχνη και μουσική, βιβλία και ποίηση. 

“Τι κάνεις εκεί;” “Τίποτα,” είπα και χαζογέλασα, “χαζομάρες στο έδαφος.” 

Οι τρεις μπύρες είχαν αρχίσει να με πιάνουν σιγά-σιγά. Το δάχτυλό μου τραβούσε σχήματα και γραμμές στα βότσαλα. Πλέον κάποια από αυτά είχαν μετακινηθεί, αφήνωντας μια ελαφριά στρώση άμμου στη θέση τους. 

“Και τι δεν θα έδινα για να σου πω αυτά που κρύβω τόσο καιρό,” είπα χαμηλόφωνα. 

Ανασήκωσε τα φρύδια. “Αυτό έχεις γράψει;” 

“Ναι.” “Ανεκπλήρωτος έρωτας;”

“Δεν ξέρω,” απάντησα, “δεν είναι ότι το έχω κυνηγήσει κιόλας.” Σιώπησε, σαν να σκέφτεται. “Τι είναι έρωτας για σένα;” 

“Να…” 

Μετακινήθηκα λίγο πιο κοντά, ώστε να βλεπόμαστε στα μάτια. “Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς τι είναι καθαυτός, μπορώ όμως να σου πω για την προσωποποίηση του, για μένα. Όσο κλισέ και να ακούγεται, είναι ένα άτομο με τα ομορφότερα μάτια που έχω δει.” 

Εξέπνευσα, προσπαθώντας να καλμάρω λίγο τα νεύρα μου, καθώς και την καρδιά μου, τους χτύπους της οποίας θα μπορούσα να ορκιστώ πως άκουγα στα αυτιά μου.

“Είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχω σε σπίτι, καταφύγιο, και μονάχα η όψη τους με κάνει να νιώθω λες και δεν μπορεί να με βλάψει τίποτα και κανένας. Και η ψυχή του…είναι το πιο καλόψυχο, καλόκαρδο πλάσμα που έχω δει, και θα μπορούσα άνετα να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή μαζί του. Να γυρίσω τον κόσμο μαζί του.” ‘Έγνεψε.

“Και η ειρωνεία είναι, πως αυτό το άτομο βρίσκεται ακριβώς απέναντι μου.” 

Χαμογέλασε άλλη μια φορά. Τα κατάφερα. 

Το πήρα σαν ένδειξη να κάνω κίνηση και, διστακτικά, άπλωσα τα χέρια μου για μια αγκαλιά, την οποία ανταπέδωσε. Ναι, μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή. 

-

Δυστυχώς όμως, όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή. 

Ήμουν, για άλλη μια φορά, στο ίδιο σημείο που καθόμασταν κάποτε. Είναι απόγευμα Φθινοπώρου. Δεν υπάρχουν αστέρια στον ουρανό, και το στιχάκι έχει σβηστεί. Είναι λες και τα κύματα που κάποτε τραγουδούσαν φωνάζουν μανιωδώς, προστάζοντάς με να φύγω.

Λογικό.

Τελικά βαρέθηκες. Ίσως να παραήμουν ρομαντική και ευάλωτη για σένα. Ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι σε ποιον τα λέω όλα αυτά. Δεν είσαι εδώ. 

Δεν σε κατηγορώ πάντως. Ίσως και να υπερέβαλα, με όλα μου τα σχέδια και τις σκέψεις. 

Όπως όλα τα καλά τελειώνουν, έτσι και εμείς. 

Ούτως ή άλλως, ποιος θα ερωτευόταν κάποια σαν εμένα;

[sarnai4]

Au. Before the Trojan war when Ares and Ody are asked to try to get along.

(Ares and Ody are sitting awkwardly across from each other.)

Ody: So, Athena asked us to try finding what we have in common.

Ares: We both want this to end. Done. (Stands up)

Ody: Yeah, but I don't think that's what she meant....uh, I love Penelope and you love Aphrodite.

Ares: That's true. (Sits back down) Aphrodite's amazing.

Ody (with a goofy grin): Penelope just has the brightest laugh.

Ares (head in hand): Aphrodite's so smart and pretty.

(Hours later, they're kicking their feet in the air while on their stomachs)

Ody (gleefully): And then this one time, Penelope made this little snort sound!

Ares (gasping): You're kidding! Aphrodite does that too! It's adorable!

Ody: I know right!

(Penelope and Aphrodite are about to enter the room. Athena stops them.)

Athena: Don't do in there. You'll be a distraction.

Penelope (confused): There's so much giggling in that room. We wanted to see what was going on.

Athena:...bonding.

Aphrodite: Between who?

Athena (directing them both away from the room): You wouldn't believe me if I told you.

[leocles]

Sword Through the Heart - A Greek Romance

Chapter One: A Bitter Rivalry

The battlefield sprawled beneath the scorching sun, an arena of chaos and destruction. The clash of weapons and the agonized cries of fallen soldiers were the symphony of the damned, but amidst the madness, two figures stood out in stark contrast. Themistocles, the cerebral Athenian tactician, faced off against the indomitable Spartan King, Leonidas.

Their eyes locked across the expanse of blood-soaked earth, a silent exchange of promises laced with violence. Armor gleamed in the harsh sunlight, a testament to their formidable might. Each step forward carried the weight of their shared history, a history filled with conflict, power struggles, and an unshakable enmity.

As their swords met, the metallic clang reverberated through the air like thunder, their strength colliding in a dance of deadly intent. Dust kicked up with each movement, swirling around them as they circled one another. This wasn't just a battle between armies; it was a battle of wills.

"You Athenians and your silver tongues," Leonidas spat, his voice dripping with scorn as he deflected Themistocles' strike. "Always scheming, always plotting."

Themistocles' lips curled into a tight smile, a mixture of irritation and amusement in his eyes. "And you Spartans, so rigid in your ways, you'd think you were made of stone."

Their swords clashed again, a symphony of fury and skill. The tension was palpable, the air heavy with animosity that had festered for years. As they fought, sweat dripped from their brows, mixing with the dirt and grime that coated their skin.

Amidst the fury of their battle, a strange kind of understanding began to emerge. Each parry and thrust revealed a glimmer of respect buried beneath layers of hostility. It was as if they were two sides of the same coin, bound by fate to clash.

The sun's rays shifted, casting long shadows that stretched across the battlefield like skeletal fingers. The battle had been fierce, but now a quiet moment settled over Themistocles and Leonidas. Their eyes locked once more, a flicker of something unspoken passing between them—a recognition of the strength and resolve that fueled their rivalry.

"Until next time, Leonidas," Themistocles panted, his chest heaving from exertion.

"Indeed," Leonidas replied, his eyes narrowing as he readied for another onslaught.

With a final, thunderous clash of swords, they parted, their rivalry undiminished. The sun sank lower on the horizon, painting the battlefield in fiery hues, and as the dust settled, their legacy as bitter rivals remained etched in the annals of history.

[liquidstar]

Yes, Greece still exists, we didn't all die 2000 years ago. Yes, people speak Greek. You people are so fucking stupid for real. So many of you claim to love ancient shit but can't even acknowledge the actual living culture of the people whose mythology and classics you romanticize. You keep leaving annoying comments about how you just forget Greek people still exist, thinking you're being quirky because you love ancient stuff soooo much that you forgot about the people it came from. You think about it so little you don't even realize that an actual Greek person has to read this shit, making it clear how little you actually care about the culture beyond the romanticized (and westernized) mythology. Don't claim you love Greece, don't use our mythology anymore if you can't acknowledge that we're still around without making it about how little you think about us. It's mind boggling that you'd think a Greek person would read this and think you're anything but obnoxious. Explode.