#σεξουαλική

[orgismenh]

Respect στα παιδιά στο πάρτι της νομικής απόψε που πέταξαν με τις κλωτσιές απ' το χώρο έναν μαλακα με την παρέα του που παρενοχλούσε κοπέλες. Τέτοια αγόρια θέλουμε ρε.

[agnickradio]

Μάστιγα στην Ελλάδα η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

Την περασμένη Δευτέρα (30/9/2024) πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1ο focus group Σε μάστιγα εξελίσσεται η σεξουαλική παρενόχληση στους εργασιακούς χώρους, καθώς σύμφωνα με νέα έρευνα, σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι έχουν δεχτεί ανεπιθύμητες συμπεριφορές στον χώρο εργασίας τους. Continue reading Μάστιγα στην Ελλάδα η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

[baby-mag]

[astratv]

Χάρβεϊ Γουάινσταϊν: Κρίθηκε ένοχος στο Λος Άντζελες για ένα βιασμό και δύο σεξουαλικές επιθέσεις

Η ετυμηγορία για τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν ήταν μοιρασμένη: ο πρώην παραγωγός του Χόλιγουντ κρίθηκε σήμερα ένοχος για ένα βιασμό και δύο σεξουαλικές επιθέσεις στο τέλος της δίκης του στο Λος Άντζελες, δηλαδή μόνο για τις μισές από τις κατηγορίες με τις οποίες διωκόταν. Έπειτα από δύο εβδομάδες συζητήσεων, οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο για όλες τις κατηγορίες της πρώτης από τις τέσσερις κατηγόρους…

[loulouditouheimona]

Το ghosting είναι ο ξαφνικός επικοινωνιακός θάνατος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μοιράστηκαν κάποια στιγμή κάτι, από ένα απλό ενδιαφέρον όπως αποτυπώθηκε σε λέξεις και μηνύματα, μέχρι μια σεξουαλική εμπειρία ή ακόμα και μια σύντομη, διαπροσωπική σχέση.

[bl00dyghoul2]

Όλα ξεκίνησαν από μια απλή γρατζουνιά, τότε που έπεσα όταν ήμουν μικρή. Πόνεσα λιγο στην αρχή, και όσο περνούσαν οι μέρες, εβλεπα την γρατζουνιά να επουλώνεται.

Με τα χρόνια, κάτι περίεργο συνέβαινε στην ζωή μου, που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μοναξιά? Θλίψη? Δεν ήμουν καμιά φτωχή, όσα ήθελα τα είχα. Και φιλους ειχα. Αλλά και πάλι. Υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό μου, που έμενε εκεί.

Αυτό συνεχίστηκε για πολυ καιρό ακόμα, μέχρι που έφτασα στην κατάθλιψη. Δεν ένιωθα τίποτα. Κανένα συναίσθημα, καμία χαρά, καμία ελπίδα για ζωή. Υπήρχε όμως κάτι, που με άλλαξε. Ο πόνος. Τότε που πήρα για πρώτη φορά κάτι αιχμηρό για να το χρησιμοποιήσω πάνω μου, και είδα το αίμα μου να κυλάει, καταλαβα ότι δεν θα είμαι η ίδια πια. Πού πήγε εκεινο το αθώο κορίτσι? Τόσο γλυκό παιδι, που όλοι το αγαπούσαν. Δεν μου έφτανε η αγάπη? Τι δεν είχα που μου κόστισε την ζωή?

Ο πόνος αυτός, μετά, πέρασε στην σεξουαλική μου ζωή. Ήθελα να νιώσω κάτι, ακόμα και να είναι κάτι άσχημο. Βέβαια, εκείνα τα δευτερόλεπτα που με χαστούκιζε κάποιος, ήταν για μένα η απόλυτη ευφορία. Τόσο έντονο συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Άξιζε ομως? Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ευτυχίας?

Μετά... κενό. Ξαναγύριζα πίσω στην ανούσια ζωή μου. Υπέφερα...

Γυρνώντας στο παρόν, είμαι σε μια πανέμορφη σχέση. Με φροντίζει. Με ποθεί. Με αγαπάει με όλη του την ψυχή. Και εγώ, υποθέτω... πώς μπορώ να καταλάβω, όταν τόσο καιρό είμαι θλιμμένη, τι είναι η αγάπη?

Έχω ηρεμήσει αρκετά. Έχω αλλάξει απο τότε. Δεν κάνω τίποτα από αυτά που έκανα παλαιότερα. Αλλά το κενό εμεινε ιδιο, μπορεί και να έγινε χειρότερα. Και νιώθω ότι κάτι λείπει. Κάτι που το μυαλό μου και το σώμα μου αναζητά. Εκείνη η εκσταση που ένιωθα, εκείνος ο οξυς πόνος. Με κυνηγάνε. Μόνο που, αναρωτιέμαι... αν γυρίσω στα παλιά, θα είναι το ίδιο?

[justforbooks]

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ Carl Rollyson είναι υπεύθυνος για τους δύο τόμους που καταγράφουν ολόκληρη την ζωή της Σίλβια Πλαθ μέσω των ημερολογίων, των σημειωμάτων και των αφηγήσεών της, και κυκλοφόρησαν πρόσφατα με τίτλο Sylvia Plath Day by Day Volume 1 (1932-1955), και Sylvia Plath Day by Day Volume 2 (1955-1963) αντίστοιχα. Στο παρακάτω κείμενο, ο ίδιος σταχυολογεί τις αναφορές της ποιήτριας στις δύο μεγάλες «αδυναμίες» της: το shopping και (κυρίως) το σεξ.

Στο ευρετήριο του πρώτου τόμου του βιβλίου Sylvia Plath Day by Day (1932-1955), έχω πάνω από εκατό καταχωρήσεις για shopping – μόνη της, με τη μητέρα της, με τους συντρόφους της, με τις φίλες της, με τα παιδιά που πρόσεχε ως babysitter. Τα ψώνια ήταν απολύτως απαραίτητα για την ευημερία της. Ο δεύτερος τόμος, Sylvia Plath Day by Day (1955-1963), που παρακολουθεί τη ζωή της μέχρι τις τελευταίες της μέρες, περιέχει άλλες εκατό και πλέον σχετικές καταχωρήσεις. Τα ψώνια (κατά προτίμηση σε ακριβά μαγαζιά) ανέβαζαν τη διάθεσή της όσο και η ιππασία, η ζαχαροπλαστική και η κηπουρική. Συζητούσε με τους υπαλλήλους των καταστημάτων και δημιουργούσε μια κοινότητα αμοιβαίου ενδιαφέροντος – στη Βοστώνη, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο αλλά και στο Ντέβον όπου εγκαταστάθηκε με τον Τεντ Χιουζ και όπου ο γάμος τους διαλύθηκε αφού εξόρισε τον άπιστο σύζυγό της από το σπίτι και την οικογενειακή ζωή που πίστευε ότι θα εκτιμούσε όσο και εκείνη.

Απ' όσο μπορώ να διαπιστώσω, ο Τεντ Χιουζ δεν πήγε ποτέ για ψώνια με τη Σίλβια Πλαθ. Θεωρούσε τη ροπή της στη μόδα και τις υλιστικές της επιθυμίες ασυγχώρητα ��πιπόλαιες και επιφανειακές. «Πρέπει να περιορίσω τη μανία μου να αγοράζω φορέματα», έγραφε στον εαυτό της στις 9 Μαΐου 1958, ενώ το παντρεμένο ζευγάρι ζούσε στο Νορθχάμπτον της Μασαχουσέτης.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, μόνη της στο Λονδίνο στις τελευταίες της μέρες, ψώνιζε σαν τρελή, πέταγε στα σκουπίδια τα ρούχα που φορούσε στην επαρχία, απολάμβανε ένα νέο χτένισμα αλλά και τα σφυρίγματα θαυμασμού στον δρόμο. Είχε καταπιέσει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της για να ευχαριστήσει τον άντρα του οποίου την απεριποίητη, συχνά βρόμικη εμφάνιση είχε μάθει να ανέχεται.

Η καταγραφή της ζωής της Πλαθ με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα το γιατί την κέρδισε αυτός ο προβληματικός άνθρωπος. Σε ένα γράμμα της 7ης Μαΐου 1957 προς τον αδελφό της, ανέφερε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος (που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) με τον προσωρινό τίτλο Hill of Leopards, το οποίο εξερευνούσε τη «θετική αποδοχή της σύγκρουσης, της αβεβαιότητας και του πόνου ως το έδαφος για την αληθινή γνώση και τη ζωή». Έβλεπε στον Χιουζ, μια πανύψηλη φιγούρα που στεκόταν επιβλητικά ανάμεσα στους κολλητούς του στο Κέιμπριτζ, που τον λάτρευαν, ακριβώς το είδος της πρόκλησης για «θετική αποδοχή» που θα εκπλήρωνε την ίδια ως γυναίκα και καλλιτέχνη, και που κανένας άλλος άνδρας δεν είχε πλησιάσει καν στο να ικανοποιήσει.

Το πρόβλημα με τους άνδρες πριν από τον Χιουζ είναι ότι η Πλαθ τους κυρίευε εύκολα – κάποιες φορές απολάμβανε μια σεξουαλική συμβατότητα μαζί τους, αλλά στο τέλος πάντα αισθανόταν ότι τους είχε χρησιμοποιήσει εξαντλώντας την προοπτική διάρκειας της σχέσης. Ο Ρίτσαρντ Σασούν, ο μόνος υποψήφιος πριν από τον Χιουζ που η Πλαθ πίστευε ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι ισάξιός της, την εγκατέλειψε όταν εκείνη πήγε να τον αναζητήσει στο Παρίσι.

Όταν η Πλαθ διάβασε για πρώτη φορά την ποίηση του Χιουζ στις αρχές του 1956, έμεινε άναυδη από το σθένος και τη βία της – σε τέτοιο βαθμό που όταν τελικά στράφηκε εναντίον του, τον θεωρούσε δολοφόνο με κριτήριο εκείνη την πρώτη ανάγνωση. Η Πλαθ είχε ακούσει ότι ο Χιουζ ήταν μέγας γυναικοκατακτητής, ή όπως τον αποκαλούσε ένας από τους ερωτικούς της συντρόφους στο Κέιμπριτζ, «ο μεγαλύτερος "αποπλανητής" του πανεπιστημίου». Ακόμα και στον αδελφό της καυχιόταν για τους σωματικούς της καβγάδες με τον Χιουζ, αλλά του έλεγε επίσης ότι αν ποτέ προσπαθούσε πραγματικά να τον ξεπεράσει, θα τη χτυπούσε. Μια από τις αγαπημένες της ταινίες ήταν το La Belle et la Bête («Η ωραία και το τέρας») του Κοκτό.

Το 1949, η Πλαθ έγραφε στο ημερολόγιό της: «Λαχταρώ την τυφλή, καυτή και ανεύθυνη απόλαυση του να συνθλίβομαι πάνω στο σώμα ενός άνδρα. Θέλω να αποπλανηθώ… να ακούσω έναν άντρα να βογκάει βραχνά, γιατί εκείνη τη στιγμή είμαι η νικήτρια». Κάποια στιγμή, μετά από θεραπεία με την ψυχίατρο Ρουθ Μπάουσερ, η Πλαθ, εφοδιασμένη με διάφραγμα, άρχισε να κάνει πιο συχνά σεξ, σημειώνοντας για πρώτη φορά στις 7 Αυγούστου 1955 στο ημερολόγιό της ότι έκανε «καλό έρωτα με τον Πίτερ Ντέιβινσον», έναν επιμελητή βιβλίων.

Αφού η Πλαθ έφυγε για την Αγγλία για να σπουδάσει στο Κέιμπριτζ με υποτροφία Fulbright, ο Ντέιβισον ένιωσε χρησιμοποιημένος και προδομένος. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1955, πάνω στο πλοίο με προορισμό την Αγγλία, είχε ένα ειδύλλιο με τον μελετητή Καρλ Σάκιν, το οποίο επίσης κατέγραψε ως «καλό έρωτα». Έφτασε στο Λονδίνο στις 29 Σεπτεμβρίου και λίγο αργότερα σημείωνε ότι «έκανε έρωτα» με τον Τζον Γουάιτσαϊντ, πρώην ερωτικό παρτενέρ της φίλης της, Σου Γουέλερ. Στο Κέιμπριτζ γνώρισε τον Μάλορι Γουόμπερ και απόλαυσαν μαζί, όπως έγραψε στο ημερολόγιό της, στις 20 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, «μουσική & έρωτα».

Οι σεξουαλικές αναζητήσεις συνεχίστηκαν και η ερωτική σχέση της ��ε τον Μάλορι αναβαθμίστηκε σε «καλό, δυνατό έρωτα», όπως έγραφε στις 27 Νοεμβρίου. Στις 8 Ιανουαρίου 1956, πίστευε ότι είχε φτάσει σ’ ένα είδος ερωτικού ζενίθ αφού επισκέφτηκε τον Σασούν στο Παρίσι πριν επιστρέψει στις σπουδές της στο Κέιμπριτζ και έκαναν «καλό αποχαιρετιστήριο έρωτά», μόνο και μόνο για να απογοητευτεί αναζητώντας τον λίγους μήνες αργότερα ενώ εκείνος την απέφευγε.

Ένας Άγγλος φίλος, ο Κρίστοφερ Λέβενσον, εμφανίστηκε στις 9 Φεβρουαρίου για απογευματινό καφέ και «θερμή αγάπη». Ο Γκάρι Χάουπτ, ένας φοιτητής από το Γιέιλ που είχε έρθει για σπουδές στο Κέιμπριτζ, αναφέρεται στις 17 Μαρτίου με τον κρυπτικό προδιορισμό «νυχτερινή αγάπη», ενώ στις 30 Μαρτίου ακολουθεί η τέλεση της «ερωτικής πράξης», όπως γράφει. Για καμία από τις συνευρέσεις της δεν αφιερώνει παρά μερικές λέξεις μόνο.

Στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο συναντήσεων με τον Χάουπτ, στις 23 Μαρτίου, στις 5:00 π.μ. στο Λονδίνο, στην γκαρσονιέρα της οδού Rugby όπου έμενε μερικές φορές ο Χιουζ, η Πλαθ ανέφερε στο ημερολόγιό της: «πληγωμένη και ταραγμένη από την αδίστακτη συμπεριφορά του Τεντ που με αποκάλεσε με λάθος όνομα». Την είχε αποκαλέσει Σίρλεϊ, το όνομα της κοπέλας που ήταν μαζί όταν πρωτογνώρισε την Πλαθ σε ένα πάρτι στο Κέιμπριτζ, όπου η βραδιά κατέληξε με την Σίλβια να τον δαγκώνει στο πρόσωπο και τον Τεντ να της τραβά βίαια από το αυτί ένα από τα σκουλαρίκια της.

Η λέξη αγάπη (ή έρωτας) δεν υπάρχει πουθενά στην αφήγησή της για εκείνη την έντονη συνάντηση, την οποία χαρακτήριζε στις 26 Μαρτίου ως «την άγρυπνη νύχτα ολοκαυτώματος με τον Τεντ». Αλλά στις 14 Απριλίου ήταν έτοιμη για περισσότερα: «εξαντλητική νύχτα ερωτικής πράξης», ανέφερε, και «απαίσια όνειρα». Αλλά την επόμενη μέρα, προσθέτοντας μια μόνο λέξη σ’ αυτό που είχε γράψει για κάθε σεξουαλικό σύντροφο πριν από τον Χιουζ, έδωσε το στίγμα ότι είχε βρει επιτέλους τον άνθρωπό της: «καλός βίαιος έρωτας».

Η Πλαθ ήξερε ότι βρισκόταν σε ένα σημείο καμπής. Αμφέβαλλε ότι ο Χιουζ την αγαπούσε πραγματικά και έγραφε ότι ένιωθε «μαχαιρωμένη από εκείνον» ενώ συγχρόνως παρακινούσε η ίδια τον εαυτό της: «Άφησέ τον να φύγει. Έχεις τα κότσια». Αλλά εκείνος ήταν ακαταμάχητος.

Μεταξύ 19 Απριλίου και 24 Αυγούστου, το ζευγάρι έκανε έρωτα τουλάχιστον σαράντα φορές, συνευρέσεις τις οποίες η Πλαθ περιέγραφε συνήθως με προσδιορισμούς όπως «καλός» (έρωτας), «ήρεμος» αλλά και κάποιες φορές «εξαντλητικός». Έκαναν έρωτα σε ένα χωράφι, στο δωμάτιό της στο Κέιμπριτζ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι και μια φορά σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Παντρεύτηκαν στις 16 Ιουνίου 1956 αλλά στις 24 Σεπτεμβρίου η Σίλβια παραπονιόταν: «καθόλου καλός έρωτας από το Παρίσι και μετά, και μια αυξανόμενη αίσθηση ασφυξίας και μοναξιάς».

Η Πλαθ απολάμβανε το σκληρό δούναι και λαβείν του σεξ και του γάμου της με τον Χιουζ. Τα ημερολόγιά της αφηγούνται καυγάδες και συγκρούσεις, αλλά ποτέ καμία μετάνοια, μέχρι που ο Χιουζ αποσύρθηκε στον εαυτό του, αφού απέκτησε παιδιά, και οι σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους ουσιαστικά τερματίστηκαν. Σε ένα γράμμα της έγραφε ότι δεν ήταν διατεθειμένη να υπομείνει τη δυσχερή θέση της «αγάμητης συζύγου».

Την τελευταία εβδομάδα της ζωής της, η Σίλβια Πλαθ –που τόσο επιμελώς κατέγραφε την σεξουαλική της δραστηριότητα, δίκην αρχείου ή ως επιμελής «λογίστρια του πηδήματος»– σταμάτησε να κρατάει ημερολόγιο, και ούτε άφησε πίσω της άλλες σημειώσεις, απ' όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, καταλήγοντας ίσως στο συμπέρασμα ότι δεν στέρεψαν πια οι «καλοί βίαιοι έρωτες» ή οι ερωτικοί σύντροφοι που θα την βοηθούσαν να κατακτήσει αυτή τη «θετική αποδοχή της σύγκρουσης, της αβεβαιότητας & του πόνου ως το έδαφος για την αληθινή γνώση και τη ζωή».

Η αληθινή γνώση και ζωή δεν μπορούν, φυσικά, να ποσοτικοποιηθούν, και η Πλαθ δεν έζησε αριθμώντας απλώς τις μέρες και τις δραστηριότητές της – διανοητικές, κοινωνικές και σεξουαλικές. Αλλά όταν οι αριθμοί βγαίνουν από την αφήγηση, προκειμένου να εξορκιστεί η ανία της παρουσίασης μιας ζωής ως ευρετήριο, κάτι χάνεται επίσης. Όπως γράφει ο Τομ Στόπαρντ στο θεατρικό του έργο «Ναυάγιο»: «Η φύση δεν περιφρονεί αυτό που ζει μόνο για μια μέρα. Ρίχνει ολόκληρο τον εαυτό της σε κάθε στιγμή».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[daimewdis]

Υπάρχουν περισσότεροι παπάδες και αρχιερείς ομοφυλόφιλοι, γι’ αυτό σπέρνουν μίσος. Γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Επίσης, κάποιοι είναι τόσο “άνδρες” μειώνουν την γυναίκα. Και την θέλουν κατώτερη απ’ τον άνδρα. Γιατί εσείς οι άνδρες, δεν τα φτιάχνετε με άνδρες; Για να είστε στο ίδιο επίπεδο. Αφού καταβάθος γουστάρετε την πούτσα.

-Δαιμεώδης

[h-atalanth]

Έχεις βρει το soulmate σου; Πιστεύεις στην ύπαρξή του; Πώς θα το περιέγραφες;

Να σου πω την αλήθεια ήμουν on την ώρα που το έστειλες και σκέφτηκα να απαντήσω αλλά είπα να το σκεφτώ...

Κατά τη Wikipedia

Η αδελφή ψυχή είναι ένα άτομο με το οποίο έχει κανείς μια αίσθηση βαθιάς ή φυσικής συγγένειας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ομοιότητα, αγάπη, ρομαντισμό, πλατωνικές σχέσεις, άνεση, οικειότητα, σεξουαλικότητα, σεξουαλική δραστηριότητα, πνευματικότητα, συμβατότητα και εμπιστοσύνη.

ή αν θες κατά το Dawson's Creek

“It's uh... Well, it's like a best friend but more. It's the one person in the world that knows you better than anyone else. It's someone who makes you a better person. Actually, they don't make you a better person, you do that yourself - because they inspire you. A soulmate is someone who you carry with you forever. It's the one person who knew you and accepted you and believed in you before anyone else did, or when no one else would. And no matter what happens, you will always love them. Nothing can ever change that.”

Για να σου απατήσω λοιπόν, ο δικός μου ορισμός ταιριάζει αρκετά με του Dawson Leery διδάσκω pop culture εδώ μέσα πάλι. Θα διαφωνίσω όμως σε κάποιους περιορισμούς που θέτει.

Ναι, σίγουρα το έχω βρει μέσα στα χρόνια και μάλιστα σε πολλά άτομα. Κυρίως γιατί πιστεύω ότι η «αδερφή ψυχή» μας δεν είναι μια. Μπορεί να έχεις πολλές αδερφές ψυχές, πολλές επιλογές στο «άλλο μισό» σου. Και για να σου εξηγήσω γιατί..το πιστεύω γιατί δεν είμαστε το ίδιο άτομο πάντα, ο άνθρωπος είναι μεταβληττός. Είναι ο χαρακτήρας του, σίγουρα, αλλά είναι και το περιβάλλον του, τα εξωτερικά κοινωνικά ερεθίσματα που παίρνει, είναι οι καλές και οι κακές εμπειρίες του.

Δεν είμαι αυτή που ήμουν στα 18. Ή αυτή που ήμουν όταν ξεκίνησα αυτό το blog. Ή ακόμα και αυτή που ήμουν πριν την τελευταία μου σχέση. Πως λοιπόν η αδερφή ψυχή μου θα είναι η ίδια και μάλιστα ένα μόνο άτομο; Αυτοί που χαρακτηρίζεις αδερφή ψυχή είναι άτομα στα οποία βλέπεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, ένα κομμάτι που σε συμπληρώνει ή σε βοηθάει να δεις τις δυνατότητες σου για κάτι περισσότερο. Και θα πάτε παρακάτω μαζί. Εκείνη την περίοδο έστω. Μετά μπορεί να χαθείτε, να αλλάξετε, να τους κοιτάς και να απορείς πως είχες αυτή τη σχέση με αυτό το άτομο γιατί μπορεί σήμερα να μην τους ήθελες στη ζωή σου.

Δεν σημαίνει ότι σταματάς να τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους. Μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς, 1000%, και μπορεί να ζήσεις μια υπέροχη ζωή χωρίς αυτοί να έχουν θέση εκεί. Αλλά όταν ακούς για εκείνους ή τους δεις θα νιώσεις όπως τότε, λες και δεν πέρασε μια μέρα..κάτι μέσα σου θα αρχίσει να τραβάει προς το μέρος τους, ίσως τα μάτια σου να βουρκώνουν λίγο πιο εύκολα κιολας..αν το έχεις ζήσει ξέρεις τι εννοώ. Αλλά θες την ευτυχία τους. Ό,τι κι αν έγινε, όσο κι αν μπορεί πληγώσατε ο ένας τον άλλο ή οτιδήποτε.

Θα σου δώσω και την πιο αντιφατική παρομοίωση λοιπόν για το τι είναι soulmate.

Horcrux.

Ορίστε, το είπα. Όσο αντιφατική κι αν είναι η σύγκριση πίστεψε με, το ξέρω. Η αδερφή ψυχή σου είναι ένα horcrux που κρύβει πραγματικά μέσα της κομμάτι της ψυχής σου. Ένα κομμάτι σου βρίσκεται πάντα μέσα σε κάποιον άλλο κι ένα κομμάτι του είναι μέσα σου..κι όσο νιώθετε αυτό το "τράβηγμα" μέσα σας ή θυμάστε τα παλιά, αυτό το κομμάτι του ποιοι ήσασταν θα ζει.

[agnickradio]

Πρόληψη και αντιμετώπιση της διαδικτυακής σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης των παιδιών και των εφήβων

Προσκαλούμε όλους τους γονείς στην ανοικτή ενημερωτική εκδήλωση αύριο Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2024 για την “Πρόληψη και αντιμετώπιση της διαδικτυακής σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης των παιδιών και των εφήβων“. Continue reading Πρόληψη και αντιμετώπιση της διαδικτυακής σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης των παιδιών και των εφήβων

[agonh-siwph]

είναι το Μεξικό μια μεγάλη Κρήτη;

τα αγροτικά με σκανάρουν

και κάτι μου λένε αλλά

δεν είναι τίποτα αν δεν τα καταλαβαίνεις;

όπως εγώ μαζί σου

οχήματα του στρατού γεμίζουν ξαφνικά την πλατεία

βάφουν τα κτήρια του πανεπιστημίου που είναι γεμάτα φεμινιστικά συνθήματα μετά απο δίμηνη κατάληψη για την σεξουαλική παρενόχληση φοιτήτριας με την απειλή όπλου

'σε πειράζει ο καπνός από το τσιγάρο;'

ποτέ δεν θα μάθω να θέτω τα όρια μου

αλλά δεν του έδωσα το τηλέφωνό μου

ίσως γιατί

όσο και αν ελκύομαι από τις επιλογές και την προσωρινότητα της μη δέσμευσης

βρίσκω πατερνς στα ταξίδια μου

και κουράστηκα να τα εντοπίζω

[astratv]

Ισπανία: Εγκρίθηκε ο νόμος για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία - Τι προβλέπει

Ισπανία: Εγκρίθηκε ο νόμος για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία – Τι προβλέπει

Το Κοινοβούλιο της Ισπανίας ενέκρινε σήμερα το νομοσχέδιο για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία με το οποίο επιτρέπεται σε έφηβες ηλικίας 16-17 ετών να υποβάλλονται σε άμβλωση χωρίς τη συναίνεση των γονέων τους και, για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα, προβλέπει τη χορήγηση άδειας μετ’ αποδοχών (επιδοτούμενη από το κράτος) σε γυναίκες που πάσχουν από δυσμηνόρροια. «Αυτή η πρόοδος μας δίνει…

[loulouditouheimona]

Η σεξουαλική κακοποίηση είναι μια τρομακτική εμπειρία που μπορεί να μας ρίξει στα βαθιά, να μας κάνει να νιώσουμε χαμένοι και μόνοι. Αλλά πρέπει να θυμάσαι: είσαι πιο δυνατός από ό,τι πιστεύεις. Κάθε μέρα που ξυπνάς και συνεχίζεις να παλεύεις αυτό από μόνο του είναι μια νίκη. Μπορεί η πληγή να φαίνεται βαθιά, αλλά δεν καθορίζει το ποιος η το ποια είσαι. Στην καρδιά σου υπάρχει δύναμη, ελπίδα και αγάπη, που περιμένουν να ανθίσουν ξανά. 🌻✨ Μη σταματήσεις να προχωράς, γιατί η ζωή έχει τόσα πολλά όμορφα πράγματα να σου προσφέρει. 🍃💕

[justforbooks]

Πενήντα οχτώ χρονών, φαλακρός, χωμένος σ’ ένα κορμί που θυμίζει αχλάδι, ονομάζεται Λόρενς Πάσμορ κι ακούει στο παρατσούκλι Τάμπι (βαρελάκι). Φαινομενικά τα πάει μια χαρά: υπογράφει το σενάριο της πιο δημοφιλούς σειράς του Ηνωμένου Βασιλείου. Τρεις δεκαετίες παντρεμένος, κάνει ακόμα έρωτα με τη γυναίκα του και φροντίζει να την απατά μόνο πλατωνικά. Τα παιδιά του προοδεύουν, η υγεία του είναι καλή, η γκαρνταρόμπα του μεγαλώνει, το αυτοκίνητό του πετάει. Είναι πλούσιος, είναι αγαπητός, τα 'χει όλα. Κι όμως νιώθει κατάθλιψη και άγχος. Ασφυκτιά. Υποβάλλεται σ’ ένα σωρό ανώφελες θεραπείες. Οι νευρώσεις του παραμένουν, παρά τη «γνωστική θεραπεία συμπεριφοράς», τη γιόγκα ή την αρωματοθεραπεία. Ο αναθεματισμένος πόνος στο γόνατό του δεν περνά ούτε με βελονισμό ούτε με φυσικοθεραπεία.

Ο Λόρενς Πάσμορ, πρότυπο ανικανοποίητου-επιτυχημένου στα τέλη του 20ού αιώνα, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Λοτζ «Θεραπεία» (1995). Από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα, η «Θεραπεία» βρισκόταν εδώ και χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, εκτός αγοράς. Να τη όμως ξανά, με την ετικέτα του νέου εκδοτικού οίκου Κυψέλη, στη γνωστή αλλά φρεσκαρισμένη μετάφραση του Γιώργου Μπαρουξή.

Εδώ ο Λοτζ δεν σαρκάζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο για την αυταρέσκεια και τη σοβαροφάνεια που το χαρακτηρίζουν, δεν εκλαϊκεύει καμιά λογοτεχνική θεωρία, δεν συγκρίνει τη βρετανική κοινωνία με την αμερικανική, ούτε διακωμωδεί συγκρούσεις τύπου «γιάπηδες εναντίον κουλτουριάρηδων». Αυτά τα είχε εξερευνήσει σε μυθιστορήματα όπως τα «Αλλάζοντας θέσεις» και «Μικρός που είναι ο κόσμος» ή στο «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Πόλις και Bell. Ωστόσο, μερικοί βασικοί θεματικοί του άξονες, όπως η πουριτανική ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αγγλίας ή τα κοινωνικά πρότυπα της σύγχρονης, οι συνήθειες της κατώτερης και της μεσαίας τάξης, το καθολικό δόγμα, το πέρασμα από τη σεξουαλική επανάσταση στο σεξ δίχως αναστολές, διαπερνούν και τις σελίδες της «Θεραπείας».

Ο σεναριογράφος ήρωας του Λοτζ είναι…τελειομανής: «Μπορεί η παραγωγή να είναι μπούρδα, η ηθοποιΐα να είναι μπούρδα, το σενάριο μπούρδα, αλλά προσπαθούν να το κάνουν τέλεια μπούρδα». Ο Λόρενς Πάσμορ είναι αυτοδημιούργητος, όχι ιδιαίτερα καλλιεργημένος, κι αναπληρώνει τα κενά της κουλτούρας του ανατρέχοντας στα λεξικά. Σχεδόν τυχαία πέφτει πάνω στον Κίρκεγκαρντ. Κι όταν διαβάζει –σε λεξικό πάντα– τους τίτλους των έργων του, βυθίζεται με μανία στην ανάγνωσή τους. Από τα λίγα που καταλαβαίνει, στο πρόσωπο του Δανού φιλοσόφου ανακαλύπτει μια αδελφή ψυχή. «Το πιο τρομερό που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι να γίνει γελοίος στα ίδια του τα μάτια» γράφει ο Κίρκεγκαρντ. Ε, στον Λόρενς Πάσμορ συμβαίνει. Η τακτοποιημένη ζωή του θ’ αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και στη δουλειά του αρχίζει να δέχεται τρικλοποδιές. Αν μη τι άλλο, η κατάθλιψή του αποκτά επιτέλους κάποιους λόγους προφανείς!

Στο πρώτο μέρος της «Θεραπείας» ο τόνος που κυριαρχεί είναι ειρωνικός. Από τη στιγμή όπως που ο Πάσμορ κάνει συνειδητά το βήμα προς την αυτογνωσία, ο Λοτζ προσφέρει στον ήρωά του συμπόνια και κατανόηση. Εξαιρετικός ψυχογράφος, ο Ντέιβιντ Λοτζ διατηρεί το πικρόχολο χιούμορ του, όταν καταφεύγει στο συναίσθημα δεν παγιδεύεται από μελοδραματισμούς και προσφέρει σ’ όλους μια ελπίδα. Το υπαρξιακό άγχος, μοιάζει να λέει, θεραπεύεται. Το αν η ζωή μας θα εξακολουθήσει να έχει νόημα εξαρτάται κυρίως από μας. 

Επί χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και πεζογράφος με ��ιεθνή ακτινοβολία, ο 89χρονος σήμερα Λοτζ δίδαξε θεωρί��ς και θεωρίες, εξερεύνησε όλα τα μονοπάτια της κριτικής –από τον Μπαρτ ως τον Ντεριντά κι από τον Σοσίρ ως τον Λακάν και τον Τοντόροφ–, αλλά ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στη δύναμη της μυθοπλασίας. Τα μυθιστορήματά του τα έχουν όλα: χιούμορ, πλοκή, κοινωνικό προβληματισμό, ψυχογραφικές παρατηρήσεις και συναισθηματικές συγκρούσεις, ήρωες ζωντανούς κι αναγνωρίσιμους. Κι ο ίδιος, σύμφωνα με τον παλιό μαθητή του, Δημήτρη Τζιόβα, ανέκαθεν θεωρούσε ότι «το καλό μυθιστόρημα είναι σαν τη σεξουαλική πράξη· δεν υφίσταται χωρίς σύντροφο ή συμμέτοχο (τον αναγνώστη), ούτε χωρίς κλιμακώσεις, κορυφώσεις, ζηλοτυπίες και σκάνδαλα»! Μακάρι η επανέκδοση της «Θεραπείας» ν’ ανοίξει δρόμο και για τα υπόλοιπα εξαντλημένα έργα του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[dangerousplacesblog]

Αίγυπτος

Στα αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα σπάνια γίνεται αναφορά σε αυτό που ονομάζουμε γάμο: συνήθως περιγράφεται ως μια μεταφορά της κοπέλας με την προίκα της από το πατρικό της, στο σπίτι του αρραβωνιαστικού, χωρίς να στερείται γραφικότητας ή ιεροτελεστικότητας. Πιθανώς ο μέλλων γαμπρός να προηγείτο της πομπής της νύφης και να περίμενε την άφιξή της. Ίσως να κατέγραφε τα στοιχεία τους, τα προσωπικά και περιουσιακά ένας διοικητικός υπάλληλος αν κρίνουμε από την ιδιαίτερη γραφειοκρατική αφοσίωση των Αιγυπτίων. Υποθετικό μπορεί να θεωρηθεί πως οι μελλόνυμφοι μαζί με τους συγγενείς τους, επισκέπτονταν το ναό του θεού της πολιτείας για προσφορά θυσίας και λήψη κάποιας ευλογίας.

Αρχαία Ελλάδα

Η γυναίκα στους Αρχαϊκούς χρόνους για να παντρευτεί έπρεπε να βρίσκεται στην εφηβική ηλικία. Αφού γνωστοποιείτο δημόσια η βούληση του πατέρα να παντρέψει την κόρη του, έρχονταν οι υποψήφιοι γαμπροί στο σπίτι της νύφης κομίζοντας δώρα στη νύφη και στον πατέρα της. Φιλοξενούνταν και συμμετείχαν σε γεύμα. Επρόκειτο για μια πρώτη φάση γνωριμίας και συναγωνισμού μεταξύ των υποψήφιων γαμπρών. Όταν ο πατέρας επέλεγε τον μελλοντικό γαμπρό του, ο τελευταίος έδιδε δώρα στον πεθερό του. Και ο πεθερός έδινε προίκα, τα ‘’μείλια’’. Πραγματοποιείτο ένα συμπόσιο πριν από τη μεταφορά της νύφης από το πατρικό της στο σπίτι του συζύγου της, συμπόσιο που ονομαζόταν ‘’ειλαπίνη’’. Η μεταφορά της νύφης στη νέα εστία της, γινόταν με άρμα και τιμητική συνοδεία, τουλάχιστον στις πλούσιες οικογένειες. Για τη μεταφορά της νύφης, επιλέγονταν ιδιαίτερα ευνοϊκές ημέρες του μήνα και ο Ησίοδος συμβουλεύει να γίνονται την τέταρτη αυτού.

Ισλάμ

Η αγαμία θεωρείται αμαρτία για το Ισλάμ.Σύμφωνα με τη νομική σχολή των Χαναφιτών, των Χανμπαλι��ών και των Μαλικιτών ο γάμος είναι υποχρεωτικός. Η Σχολή των Μαλικτών θεωρεί υποχρεωτικό τον γάμο ακόμα κι αν ο σύζυγος δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα διατροφής της οικογένειάς του. Ο Μωάμεθ πιστεύει πως ο πιστός Μουσουλμάνος.Σύμφωνα με το Μουσουλμανικό δίκαιο είναι ο γάμος ένα συμβόλαιο πολιτικό ιδιωτικού δικαίου και όχι θρησκευτικό συμβόλαιο όπως στον Ιουδαϊσμό ή μυστήριο όπως στο Χριστιανισμό. Κατατάσσεται στα συμβόλαια ‘’tamlikat’’ δηλαδή σε εκείνα που χαρακτηρίζονται από την ανταλλαγή δικαιωμάτων. Η νομική διαδικασία της σύναψης του γάμου συνίσταται από την πρόταση γάμου, την αποδοχή της πρότασης αυτής στο όνομα του Αλλάχ, στην ύπαρξη μαρτύρων, και στον καθορισμό της προίκας. Οι ανήλικοι και οι ανίκανοι για δικαιοπραξία αντιπροσωπεύονται από τον κηδεμόνα τους. Όλες σχεδόν οι νομικές ισλαμικές σχολές αρνούνται το δικαίωμα στη γυναίκα να εκφράσει τη συγκατάβασή της έστω κι αν είναι ενήλικη ή ικανή ��ια δικαιοπραξίες. Η πρόταση γάμου γίνεται γραπτά όχι όμως και η αποδοχή της. Την πρόταση γάμου την κάνει ο άνδρας ή και ο κηδεμόνας της γυναίκας: ο πατέρας, ή ο πατέρας του πατέρα, ο αδελφός του πατέρα, και ο αδελφός του παππού κατά σειρά. Αν η μέλλουσα νύφη είναι ορφανή, την κηδεμονία έχει ο καδής. Η πρόταση γάμου δηλώνεται με τα λόγια ‘’Σ’ έχω νυμφευθεί!’’ και ο κηδεμόνας της γυναίκας απαντά, ‘’Είμαι σύμφωνη!’’ Το γραπτό συμβόλαιο περιέχει το έγγραφο του γάμου με τα στοιχεία των νεονύμφων , την ημερομηνία οπότε έγινε η σύναψη, το συμβόλαιο για την προίκα την οποία πρέπει να δώσει ο άντρας στη γυναίκα καθώς και τυχόν άλλες υποχρεώσεις για δικαιώματα των συζύγων. Σε πολύ παραδοσιακές ισλαμικές χώρες συμπεριλαμβάνονται στο συμβόλαιο γάμου και στοιχεία για την ηθική ή ψυχική κατάσταση της γυναίκας όπως αν είναι παρθένα ή εάν έχει σεξουαλική ωριμότητα. Η πράξη του γάμου πρέπει να γίνεται ενώπιον δύο ή τριών μαρτύρων: ενηλίκων, ικανών προς καταλογισμό και οπωσδήποτε μουσουλμάνων. Ο Abu Hanifa δέχεται να υπάρχουν μάρτυρες και από τη θρησκευτική κοινότητα της γυναίκας, η οποία είναι Ιουδαία ή χριστιανή, αρκεί οι μάρτυρες να είναι τζιμίδες.

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο αρχηγός της οικογένειας κρίνει πότε ο γιος του έχει έλθει σε ηλικία γάμου και ειδοποιεί τη γυναίκα του σχετικά, κι αυτή κάνει την εκλογή της βάσει των γνωριμιών της. Πιο συχνά τους μελλόνυμφους τους διάλεγαν με τη βοήθεια προξενητριών.Η μητέρα μαζί με τη μεσίτρια και κάποιες συγγενείς της ή γνωστές της πηγαίνει στο σπίτι της υποψήφιας νύφης για να κάνει τη γνωριμία μαζί της και με τη σειρά της η μητέρα της νύφης ζητάει πληροφορίες για τον υποψήφιο γαμπρό την κατάστασή του και τον πατέρα του. Το αναφέρει κι αυτή με τη σειρά της στον σύζυγό της κι αυτός αποφασίζει ανέκκλητα. Αν η υποψήφιες είναι περισσότερες τότε οι επισκέψεις είναι περισσότερες. Τελικά πατέρας και γιος αποφασίζουν. Ο πατέρας του νέου με συγγενείς ή φίλου μεταβαίνει κι αυτός στην κατοικία της μέλλουσας νύφης και συνομιλεί με τον πατέρα της για την τελική συμφωνία. Ο γαμπρός στέλνει δώρα στην γυναίκα του και το αγιρλίκ, τη συνεισφορά του στα έξοδα του γάμου. Μερικές ημέρες αργότερα υπογράφεται το σύμφωνο του γάμου (νικάχ) μπροστά στον ιμάμη. Η τελετή αυτή πραγματοποιείται στην κατοικία της μνηστής. Ο μέλλων πεθερός καταβάλλει το ποσό σαν παρακαταθήκη που θα παραμείνει στα χέρια της νέας συζύγου σε περίπτωση διαζυγίου. Τότε παρεμβαίνει ο Ιμάμης ο οποίος συντάσσει το συμφωνητικό του γάμου, καταχωρεί το ποσό της ρητρας και δέχεται τη συγκατάθεση, που την επαναλαμβάνει τρεις φορές ο νέος. Ο ιμάμης πηγαίνει στο χαρέμι όπου βρίσκεται περιστοιχισμένη από τους γονείς και τις φίλες της της κοινοποιεί το καθοριζόμενο και τελικά αποδεκτό, ποσό της ρήτρας, και την ρωτάει τρεις φορές αν δέχεται τον νέο για σύζυγό της. Ο ιμάμης επέστρεφε στο νέο μεταφέροντάς του τη συγκατάθεση της μνηστής του και ότι το συμφωνητικό είχε υπογραφεί. Από εκείνη τη στιγμή ο γάμος είχε ολοκληρωθεί.Σε κάποιες περιπτώσεις ο γάμος διαρκούσε μία εβδομάδα δίνοντας την ευκαιρία στις δύο οικογένειες να επιδείξουν τον πλούτο τους. Διάφορες τελετουργίες διεξάγονταν καθημερινά: την Τρίτη η αρραβωνιαστικιά έκανε το λουτρό της, την Τετάρτη το βράδυ η αρραβωνιαστικιά έβαφε με ένα χρυσό νόμισμα κόκκινα τα χέρια της για καλοτυχία συνοδεία χορών, τραγουδιών αντρών και γυναικών. Την Πέμπτη η νύφη παρουσιαζόταν με τα κοσμήματά της στις καλεσμένες που της έφερναν δώρα. Τότε έρχεται και ο αρραβωνιαστικός της για μια σύντομη πρώτη γνωριμία. Το ίδιο βράδυ δίνεται ένα πρώτο γεύμα με τη συμμετοχή αντρών και του ιμάμη, προσεύχεται από κοινού (νυχτερινή προσευχή) και ο γαμπρός αποχαιρετώντας τον ιμάμη, τον πατέρα και τον πεθερό του, οδηγείται από τις γυναίκες του σπιτιού στο δωμάτιο της αρραβωνιαστικιάς, όπου οι δυο τους μένουν μόνοι. Τότε η νύφη αφαιρεί τον φερετζέ της. Την Παρασκευή δίνονται χωριστά γαμήλια γεύματα για άνδρες (στο σελαμλίκι) και γυναίκες (στο χαρέμι) χωρίς η σύζυγος να εμφανιστεί σε αυτά. Τη Δευτέρα δίνεται ένα γεύμα από τους γονείς του συζύγου στους συμπεθέρους και τους φίλους της οικογένειας.

Ο γάμος των νεκρών

Σε πολλές ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς απαντάται το φαινόμενο ένας νεκρός να συνοδεύεται από ��ναν νεκρό του άλλου φύλου, κυρίως αν ο πρώτος είναι άνδρας ο δεύτερος να είναι γυναίκα: ο ανύπαντρος νεκρός θεωρείται μια ιδιαίτερη ‘’επικίνδυνη’’ για τον κόσμο των ζωντανών, ομάδα νεκρών. Προκειμένου να εξευμενιστεί και να γίνει πιο ευτυχής εκεί που θα είναι, συντροφεύεται στην ταφή του με κάτι άψυχο εν είδη νυμφίου ή νύμφης: (μπανανιά για του άντρες ή σπαθί για τις γυναίκες στους Σεγκίτι-κάστας των Τελούγκου) ή με μια ανύπαντρη πεθαμένη (Κίνα) ή σκοτώνανε τη κοπέλα για να ακολουθήσει τον νεκρό στον τάφο (μια φυλή του Τρανσβάαλ). Αν πάλι ένας άντρας και μια γυναίκα συζούν, αλλά πεθάνει ο ένας από τους δυο χωρίς να έχουν προλάβει να παντρευτούν, τότε πραγματοποιείται ένας εικονικός γάμος μεταξύ τους: μια κοπέλα ντυμένη νύφη ακολουθεί το νέο στην τελευταία κατοικία του κρατώντας δυο στεφάνια που το ένα το ρίχνει πάνω στο λείψανο και το άλλο το κρατάει η ίδια. (κάστα Μαντράς Ινδιών, μεσαιωνική Γερμανία)

[ephrosynee]

Είσαι μαζοχιστρια; Σιυ αρέσει ο πόνος;

Αν αυτοί που έχω κάνει κάτι ενδιαφέρονταν τόσο για τη σεξουαλική μου ζωή όσο εσύ, θα είχα περάσει καλύτερα.