#καμία μόνη

[orgismenh]

Respect στα παιδιά στο πάρτι της νομικής απόψε που πέταξαν με τις κλωτσιές απ' το χώρο έναν μαλακα με την παρέα του που παρενοχλούσε κοπέλες. Τέτοια αγόρια θέλουμε ρε.

[psychotiko-epeisodio]

Σε είδα σήμερα,

Και ξαφνικά ξεδιπλωθηκαν μπροστά στα μάτια μου χίλιες δυο αναμνήσεις που είχα προσπαθήσει,

Σου το ορκίζομαι πως είχα προσπαθήσει,

Επειδή μου το ζήτησες και μόνο,

να τις θάψω βαθιά μέσα στην καρδιά μου .

Τα κατάφερα για λίγο,

Και άρχισα να γελάω δίπλα σε αγνώστους,

Και να κοιμάμαι έχοντας κενή την αγκαλιά μου.

Πίστεψα έστω για μια στιγμή,

πως μου ήσουν πια αδιάφορος.

Τώρα είναι αργά το βράδυ,

είμαι μόνη σε ένα δωμάτιο σκοτεινό ,

Και δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαι και να κρύβομαι.

Σ'αφησα επειδή δεν είχα καμία επιλογή για το αντίθετο,

Σ'αφησα επειδή δεν μ'αγαπησες ποτέ.

και αυτή είναι η πιο σκληρή αλήθεια που μόλις παραδέχτηκα στον εαυτό μου.

[visions-of-hlliana]

ΣΕ ΈΧΑΣΑ

Ποια είσαι;

Προσπαθώ να σε βρω αλλά δεν σε αναγνωρίζω.

Μα όλοι μοιάζουν σαν να σε ξέρουν, σαν να έχουν λύσει το αιώνιο αίνιγμα σου.

Σου λένε τα λάθη σου, κι οι γονείς σου σε λυπούνται.

Το βλέπω στα μάτια τους, όταν σου λένε ότι δεν ξέρουν γιατί είσαι έτσι.

Σε κατηγορούν, το νιώθεις;

Ίσως κατηγορούν και τον εαυτό τους, που έβγαλαν μια ελαττωματική σαν εσένα.

Ποια είσαι;

Σε κοιτάω όπως πλένεις τα δόντια σου και προσπαθώ να σε αγγίξω στον καθρέφτη.

Εξαφανίστηκες.

Τα τετράδια σου σκονισμένα, τα μελάνια στα στυλό σου ξεραμένα.

Ξέχασες να γράφεις, σαν να μην υπάρχει καμία λέξη να σε παρηγορήσει πια.

Κανένας στίχος δεν σου ταιριάζει.

Κανενα σκίτσο δεν βγαίνει έτσι όπως το θέλεις.

Σε έχασα όταν πήρες κιλά, νιώθω.

Ήσουν τόσο αδύνατη και κατάλευκη, ήσουν όμορφη, θυμάμαι έβλεπα τις φλέβες στο στήθος σου, στα χέρια σου ενώ οι υπόλοιποι δεν σε έβλεπαν καθόλου και ήσουν αόρατη.

Μα τώρα κάποιος σου είπε ότι πάχυνες και έγινες γυναίκα, αλλά εσύ έβαλες τα κλάματα στο μπάνιο όταν έμεινες μόνη σου.

Εξαφανίστηκες όταν οι ουλές στα πόδια σου και στα χέρια σου είχαν πια επουλωθεί.

Και εγώ πάντα ξέρεις σε αναγνώριζα από αυτές, μύριζα το αίμα σου.

Και ήξερα ότι εγώ είμαι εσύ, και εσύ εγώ.

Ποιά είσαι;

Όλοι σου λένε ποιά είσαι με τόση αυτοπεποίθηση, και έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους αλλά εσύ;

Κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου, εγκλωβισμένη στο ίδιο δίλημμα.

Να πεθάνεις ή όχι ακόμη;

Ο θάνατος σου συνέχεια αναβάλλεται.

Το όνομα σου ξεθωριάζει κάθε φορά που κάποιος καρφώνει μια ακόμη ταμπέλα πάνω στην ασχήμια σου.

Και εσύ τον αφήνεις, γιατί μάλλον ξέρεις πολύ καλά όπως και γω πως έχεις χαθεί χρόνια τώρα.

Το ήξερες ότι κοντεύεις τα 25;

Εγώ σε νιώθω ακόμη μικρό παιδάκι.

Σκέφτεσαι σαν παιδί, θυμώνεις σαν παιδί, πληγώνεται η παιδική σου ψυχούλα, κλαις με λυγμούς και ζητάς την μανούλα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στα ψέματα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στις ζωές των άλλων.

Παρατησες τα πάντα και ζεις σε μια γυάλα χρυσόψαρου προσπαθώντας να γίνεις χρήσιμη στους άλλους.

Αλλά δεν είσαι χρήσιμη σε κανέναν ταυτόχρονα,

παρά μονάχα ένα εμπόδιο.

Και στο τέλος της ημέρας αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν αξίζει να σε βρω.

Είναι πια πολύ αργά να σε αναζητήσω.

[kwnstantiina]

Μπέρδεμα

Τελικά,όσο και να προσπαθείς να κρατήσεις έναν ανθρωπο στην ζωή σου,εάν ο ίδιος δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να παραμείνει,τότε είναι άδικος κόπος.

Σε αγαπω με όλη μου την καρδιά,αλλά πλέον δεν μπορώ να είμαι εκεί για εσένα. Δεν μπορώ να σου υπενθυμίζω σ��νεχώς,πως είμαι εδώ,χωρίς Εσυ να δίνεις καμία σημασία. ��ταν αγαπάς κάποιον,θυσιάζεις τα πάντα,όμως όταν θυσιάσεις και τον εαυτό σου,τότε παύει αυτομάτως να υπάρχει αγαπη.

Προσπάθησα παρά πολύ να σου δείξω πως ότι και να γίνει εγώ δεν πρόκειται να φύγω από δίπλα σου. Ανέχθηκα αισχρές και ακραίες συμπεριφορές,παρόλα αυτά,ήμουν βράχος. Εσυ όμως,αντί να τα κατανοήσεις όλα αυτά,βάλθηκες να με σπάσεις· και μάντεψε…τα κατάφερες.

Φευγω. Όχι γιατί το θέλησα εγώ,αλλά γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλο ο συγγραφέας σε αυτό το παραμύθι. Η ιστορία δεν γράφεται από μόνη της,χρειάζεται γεγονότα. Σε αυτή την περίπτωση υπήρχε μόνο το παραμύθι, το οποίο μου πούλαγες και εγώ αγόραζα ξανά και ξανά.

Με μειώνεις τόσο πολύ με την συμπεριφορά σου,που δεν θίγομαι πλέον εγώ,αλλά μόνο τα συναισθήματα μου για εσένα.

Δεν μπορεί να υπάρξει αυτόβουλα η αγαπη εάν κάποιος δεν την πυροδοτεί. Η φλόγα δεν μπορεί να καίει συνεχώς εάν κάποιος δεν την προσέχει. Έτσι και με εμένα. Κράτησα την φλόγα,μέχρι που τελικά έκαψε μόνο εμένα.

Όταν σε έναν ανθρωπο έχεις προσφέρει τα πάντα,το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να τα εκτιμήσει. Εσυ ούτε για αυτό δεν ήσουν ικανός.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αντιθέτως.είμαι ευγνώμων που ολα αυτά τα έμαθα από εσένα,από έναν ανθρωπο που αισθανόμουν ως άλλο ολόκληρο.

Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα,χωρίς τις ιδέες που έπλαθα για εμάς,χωρις το στήριγμα και την κατανόηση που έπαιρνα από εσένα.

Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσω,να τα αφήσω ολα πίσω μου. Να δω πραγματικά πως είναι να δημιουργείς μια σχέση που ο άλλος σε σέβεται και που υπάρχει αμοιβαία αγαπη.

Χρειαζομαι να ενταχθώ και εγώ κάπου, όπου δεν θα παρακαλάω για σημασία και αγαπη,αλλά θα μου την δίνουν απλόχερα.

Σε ευχαριστώ για όλα. Θα συνεχισω να σε αγαπαω και να σε νοιάζομαι αλλά μόνο στην δική μου πραγματικότητα,καθώς Εσυ έχεις βρει πιο αντάξια άτομα για αυτούς τους ρόλους.

Ελπίζω κάποια στιγμή,να ωριμάσουμε και οι δυο εξίσου και να συναντηθούμε ξανά. Ίσως αυτή θα είναι η ώρα να συζητήσουμε και να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Αλλά ποιος εν τελεί μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχω πλέον μέσα μου…

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρ��υσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[justforbooks]

Ποιος εκπλήσσεται από τη νεανική εγκληματικότητα;

Το «αυτός 1-0» είναι μια πολύ καλή απάντηση στην ερώτηση του τίτλου. Σίγουρα καλύτερη από την έκπληξη και το σοκ με τα οποία οι συμπολίτες αντιμετωπίζουν κάθε είδηση για δεκατετράχρονους και δεκαπεντάχρονους που σαπίζουν στο ξύλο άλλους δεκατετράχρονους και δεκαπεντάχρονους. Γιατί και εδώ καμία έκπληξη δεν δικαιολογείται.

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς όρια και κανόνες, παιδιά που αφήνονται ελεύθερα να αλωνίζουν χωρίς ποτέ οι γονείς τους να μπαίνουν στον κόπο να τους μάθουν εγκαίρως (δηλαδή πριν αναλάβει η αστυνομία και ο εισαγγελέας) ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, παιδιά που ακούνε από μικρή ηλικία ηλιθιότητες του τύπου «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις» και «ο κόσμος σού ανήκει» χωρίς κανείς να τους εξηγεί ότι τίποτα δεν τους ανήκει αν δεν προσπαθήσουν γι’ αυτό και ότι στην πραγματικότητα αυτά που μπορούν να γίνουν περιορίζονται από τις ικανότητές τους, το πόσο σκληρά είναι διατεθειμένα να δουλέψουν και την τύχη, παιδιά που μαθαίνουν ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποχρέωση, παιδιά μεγαλωμένα από ανασφαλείς υπάρξεις που θέλοντας να γίνουν «φίλοι» με τα παιδιά τους τα αφήνουν χωρίς γονείς, παιδιά που συνηθίζουν το κάθε τους θέλημα να γίνεται διαταγή και πως σε κάθε τους δυσφορία η λύση είναι μια οθόνη στη μούρη για να τους αποσπάσει την προσοχή μέχρι να μην μπορούν να δώσουν προσοχή σε τίποτα… αυτά τα παιδιά γιατί να μη γίνουν μικροί εγκληματίες; Αφού έχουν μάθει να κάνουν ό,τι γουστάρουν, γιατί να μη δοκιμάσουν και κάνα έγκλημα;

Παιδιά που δεν ξέρουν τι είναι η πειθαρ��ία και η τιμωρία (είτε ε��ειδή οι γονείς τους τις έχουν μπερδέψει με τον στρατό, είτε επειδή είναι πολύ απασχολημένοι για να μπουν στον κόπο να τις επιβάλουν), πώς είναι δυνατόν να μη γίνουν έρμαιο στις παρορμήσεις τους, ακόμα κι όταν αυτές είναι εγκληματικές;

Παιδιά που μαθαίνουν ότι μπορούν να κλείνουν το σχολείο τους όποτε γουστάρουν, ότι μπορούν να φερθούν σε δασκάλους και καθηγητές όπως γουστάρουν, γιατί να μην ανοίξουν και το κεφάλι ενός συμμαθητή τους άμα γουστάρουν;

Πώς είναι δυνατόν παιδιά που ακούνε από μικρά τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» και βλέπουν τους γονείς τους να ζουν με το νταηλίκι και το «γιατί έτσι γουστάρω», να μη μιμηθούν τη μόνη συμπεριφορά που έμαθαν; Πώς είναι δυνατόν παιδιά μεγαλωμένα από γουρούνια να μη γίνουν κι αυτά γουρούνια; Πώς να γίνουν άνθρωποι παιδιά μεγαλωμένα από οθόνες;

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μεγαλώνουν τα παιδιά τους λες και είναι άρχοντες ή προσπαθώντας σε αυτά να βρουν τους φίλους που ποτέ δεν απέκτησαν ή απλώς αδιαφορώντας. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες, σε κάθε μαλακία των παιδιών τους, αποφαίνονται «παιδιά είναι» κάνοντας, βολικά, πως δεν καταλαβαίνουν ότι το «παιδιά είναι» εξηγεί την παιδική συμπεριφορά, αλλά δεν την επαινεί και ούτε δικαιολογεί την απραξία των τεμπέληδων ή φοβικών γονιών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η έκπληξη για τα παιδιά εγκληματίες είναι όσο αδικαιολόγητη είναι η έκπληξη για ένα απεριποίητο χωράφι που γεμίζει αγριόχορτα. Είτε αρχίστε να τα ξεριζώνετε είτε καθίστε και απολαύστε τις δημιουργίες της ανεξέλεγκτης φύσης. Αλλά, σας παρακαλώ, μην κάνετε ότι εκπλήσσεστε. Είναι εκνευριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[submissive-sl0th2]

Εσυ έφυγες απ τον βλάχο Πειραιά και πηγες εξωτερικό και την είδες παιδί της τέχνης ;

Όταν μένεις Πειραιά ποσταρεις το μουνι σου στο tumblr και τώρα που εισαι εξωτερικό ποστάρεις τάχα μου τέχνη ;

Χαχαχα πάντα πόσταρα τέχνη, απλά τώρα έχω τνν ευκαιρία να μην τα κάνω reblog και να τα ζω, να τα βλέπω από κοντά + ετσι κι αλλιως το αντικείμενο των σπουδων μ σχετιζεται με τέχνη, σε αυτόν τον χώρο θα ήθελα να απορροφηθω και επαγγελματικα αργοτερα :-)

Αντιθέτως δεν έχω τη δυνατότητα να παίζω το μουνι μου συνέχεια εδώ και αν την έχω σίγουρα οχι στην εστία μόνη μου

(+ καμία ντροπή δεν νιώθω για τον Πειραιά, τον αγαπώ, δεν κατανοώ αυτή την υποτίμηση στην τρόπο που μίλησες για αυτόν. Λυπάμαι.)

[smileneverlies]

Σήμερα μια διαφορετική μέρα ήρθε με βρήκε κατάλαβα και κατάλαβε πολλά. Νιώθω όντως ερωτευμένη μαζί του αλλά μήπως δεν αξίζει; Μήπως δεν πρέπει; Νιώθω ότι είμαι με κάποιον άλλον ο οποίος δεν με γεμίζει όπως με γέμιζε στην αρχή. Μάλλον θα το σταματήσω!

Τώρα είμαστε μαζί ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι το οποίο ήταν γεμάτο πάθος, που ένιωθε ευτυχισμένος όπως έλεγε που ήταν μαζί μου που με είχε αγκαλιά όλο το βράδυ. Και νιώθω σαν να είμαστε δυο ξένοι αυτός στην πλευρά του και εγώ στην δίκη μου. Χωρίς καμία αγκαλιά κανένα φιλί ούτε ένα καληνύχτα. Δεν μου φτάνει μάλλον αυτό ήταν το τελικό για να καταλάβω ότι δεν αξίζει και τόσο να το συνεχίσω. Γιατί ότι και αν έχω μέσα στο κεφάλι μιυ από την στιγμή που είναι εκτός πραγματικότητα. Όταν ζω κάτι μόνη μ καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου.

Θα το ξεπεράσω!

Καληνύχτα 😌

[xamenh-stis-skepseiss]

Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω στην μαμά μου για όλα όσα έχω στο κεφάλι μου. Να της τα πω όλα. Να με βοηθήσει να σηκώσω όλο αυτός το βάρος. Να μην νιώθω μόνη μου. Και στο τέλος να με πάρει μια αγκαλιά και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά.

Σαν την αγκαλιά της μαμάς μου, δεν υπάρχει καμία άλλη.

[sugaroto]

Ναι και εγώ ψηφίζω σε ένα σχολείο στην άλλη άκρη του δήμου μου. Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί. Με το λεωφορείο είναι 20 λεπτά απόσταση, αν και ευτυχώς πήγαμε με το αμάξι.

Επίσης ειλικρινά το πατρώνυμο είναι όντως ενοχλητικό και σίγουρα διαιωνίζει κάποιες απαρχαιωμένες αρχές για την δομή της οικογένειας. Θα έπρεπε να υπάρχει μια άλλη εναλλακτική.

🥲

Οκ τι φάση

Τώρα στην άλλη άκρη του Δήμου μόνο εσύ ψηφίζεις ή υπάρχει και κανένας άλλος από την οικογένεια σου???

(Plot twist you're adopted and this is how you find out)

Και ναι... απλά έχω το επίθετο ενός τυπα, χωρίς λόγο και αιτία, και οι θείτσες στο χωριό ρωτάνε πάντα "τίνος είσαι εσύ?"(ακα ποιος είναι ο πατέρας σου)

Κ let's be honest θείτσες καμία σας δεν ξέρει τον πατέρα μου γτ ειναι στην πόλη

I had to come up with "είμαι η εγγονή του παπα-Ταδε" για να συνεννοηθούμε

Τώρα βέβαια ο παππούς μου έχει 4 παιδιά, και κατά πάσα πιθανότητα το train of thought των θείτσων πάει "του γιου του? Όχι. Α της κόρης του της παπαδιας? Όχι. Η κόρη που δουλεύει στο δημόσιο? Όχι αγκεν. Η μάνα μ είναι η χωρισμένη που δουλεύει ταμείο"

Οκ ειλικρινά δεν έχω απόδειξη για αυτό ποτέ δεν τραβήχτηκε η συζήτηση μέχρι εκεί, αλλά ναι I'm overthinking it

Επίσης,

Είμαι η μόνη στην οικογένεια μ με αυτό το επίθετο και μερικές φορές σκέφτομαι να το αλλάξω, αλλά από ότι έχω καταλάβει?πρέπει να πληρώσεις? Κ δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η διαδικασία?too much work? Τυχερή η φίλη μ που έχει 2 επίθετα

Whose idea was this whole thing last-naming your children like that??

[grexitdrachmaendebt]

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο | Το Κουτί της Πανδώρας

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο

Την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια Υγεία και ειδικότερα στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου επί κυβέρνησης Μητσοτάκη επιβεβαιώνει η παραίτηση του γιατρού Αθανάσιου Κοντάρη

19/04/2023 | 23:39

Με μία ανάρτηση-κόλαφο ο γενικός οικογενειακός γιατρός και επιμελητής Α’ στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου Αθανάσιος Κοντάρης παραιτήθηκε αφήνοντας αιχμές για την κατάσταση που έχει περιέλθει το το ΕΣΥ, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο οποίος μεταξύ άλλων σε σχετικό υπόμνημα το οποίο απηύθυνε και στον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη και στο οποίο παραπέμπει με ανάρτησή του στο Facebook.

Ο Α. Κονταρής σημειώνει μεταξύ άλλων, ότι οι υπηρεσίες Υγείας που παρέχονται στα νησιά είναι επισφαλείς για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Μάλιστα τονίζει ότι ήταν αδύνατο να οργανώσει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα λόγω της υποστελέχωσης και του γεγονότος ότι εκτελεί χρέη επειγοντολόγου, ενώ αφήνει αιχμές στην επιστολή του στον Υπουργό Υγείας , όπου δηλώνει την παραίτηση του «με βαριά την καρδιά, σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης…». Ο κ. Κοντάρης αφήνει πίσω του τεράστιο έργο στο νησί, καθώς αναδιαμόρφωσε πλήρως το Περιφερειακό Ιατρείο μέσα σε πλείστες αντιξοότητες, ενώ μεταξύ άλλων ήταν εκείνος που έστησε το πρώτο εμβολιαστικό κέντρο στην Ελλάδα που εμβολίασε υγιή πληθυσμό ηλικίας 18 έως 59, τον Μάρτιο του 2021 μέσα στην πανδημία. Ο ίδιος μαζί με τους συνεργάτες του στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου, είχαν κάνει και μια έρευνα πριν λίγους μήνες, σε μια προσπάθεια να καταγράψουν ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και τα άλλα νησιά. Η ερευνητική ομάδα επικοινώνησε τηλεφωνικά με συναδέλφους τους σε 26 από τα 28 νησιά όπου η μόνη υγειονομική δομή τους είναι ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο – ΠΠΙ.

Αναλυτικά το κείμενο της παραίτησης του:

«ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Με βαριά την καρδιά ,σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης, κλείνει ένας κύκλος.

Παραθέτω το υπόμνημα -συνοδευτικό της παραίτησης μου από το ΕΣΥ- που παράλαβε ο Υπουργός Υγείας.

Ευχαριστώ όλους όσους βρέθηκαν δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι!

Εις το επανιδείν.

«Αξιότιμε κύριε υπουργέ, θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα εξής:

– Επέστρεψα από την Σουηδία το 2018 με σκοπό να υπηρετήσω το Ε.Σ.Υ, κάτι που έκανα με αγάπη, αφοσίωση και θυσίες μέχρι και σήμερα.

– Οι κάτοικοι της Σερίφου αλλά και άλλων μικρών νησιών αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.

– Οι υπηρεσίες υγείας που παρέχονται από το ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ είναι επισφαλείς για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του νησίου, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Οι λόγοι είναι ο φόρτος εργασίας, η αυξημένη επισκεψιμότητα στο νησί καθώς και η υποστελέχωση.

– Είμαι διορισμένος ως ΓΕΝΙΚΟΣ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, 4.5 χρόνια επιμελητής Β΄και 3 μήνες επιμελητής Α’ και δεν κατάφερα πότε να οργανώσω την ΠΦΥ. Αιτία οι προαναφερόμενοι λόγοι καθώς και το γεγονός πως εκτελώ χρέη επειγοντολόγου και όχι ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

– Ορίστηκα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ δίχως να ερωτηθώ για αυτό. Κάτι που αδυνατώ να υπηρετήσω, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό όχι μόνο προκάλεσε σύγχυση στους κατοίκους του νησιού αλλά και προσέθεσε επιπλέον δυσκολία στο ήδη δύσκολο έργο μου.

– Ύστερα από εμπειρία 10 ετών στο εθνικό σύστημα υγείας της Σουηδίας οφείλω να σας ενημερώσω πως οι προσπάθειες -από όλες τις κυβερνήσεις – για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι αποτυχημένες από τη γέννηση τους.

– Το Υπουργείο Υγείας δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη του, τη νησιωτικότητα και την σημαντικότητα των Κυκλάδων σε καμία νομοθεσία και σε καμία προκήρυξη. Στην τελευταία προκήρυξη, τον Αύγουστο του 2022, οι περισσότερες θέσεις ιατρών που αφορούσαν τις Κυκλάδες έμειναν αζήτητες.

– Η υποστελέχωση σε συνδυασμό με την πανδημία καθώς και την όλο αυξανόμενη ζήτηση υπηρεσιών υγείας έχει εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά ιατρούς, νοσηλευτές και όσους εργάζονται στον χώρο της υγείας.

– Ενώ υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένη αύξηση της επισκεψιμότητας στο νησί της Σερίφου τα τελευταία 4 χρόνια (τα στοιχεία είναι στη διάθεσή σας), και κατά συνέπεια αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών υγείας, δεν υπήρξε αντίστοιχη ανταπόκριση στην αύξηση του προσωπικού του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ, παρά τις εκκλήσεις μου.

– Η διαμονή σε ένα τόσο μικρό νησί των Κυκλάδων αποτελεί τεράστια πρόκληση για έναν ιατρό. Εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις δυσκολίες στην λήψη ιατρικών αποφάσεων (καιρός, δρομολόγια), περιλαμβάνει κοινωνική απομόνωση, ερημοποίηση, ακρίβεια, δυσκολία μετακίνησης και επιστημονικό αποκλεισμό.

– Ζω με την οικογένειά μου και εργάζομαι σε ένα μικρό νησί που δεν διαθέτει: πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», κοινοτική νοσηλεύτρια, ιδιώτη ιατρό, παιδίατρο, (στοιχεία που θα μπορούσαν να αποσυμφορήσουν τη λειτουργεία του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ) και παιδικό σταθμό.

– Ο Δήμος Σερίφου αδυνατεί, λόγω νομοθεσίας, να παρέχει κάποιο κίνητρο στο μοναδικό ειδικευμένο ιατρό. Το ίδιο και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου η οποία χορηγεί επίδομα μονάχα σε αγροτικούς και επικουρικούς ιατρούς.

– Τους θερινούς μήνες εργαζόμαστε υπερωριακά, παράνομα και με εξουθενωτικά ωράρια, σε τετοίο σημείο που είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των ασθενών, ενώ η πληρωμή μας, αφορά κυρίως (μας αποζημιώνονται ) 7 εφημερίες.

– Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό κίνητρο για ιατρούς-επιστήμονες που θέλουν να εργαστούν σε δυσπρόσιτες και προβληματικές περιοχές όπως οι Κυκλάδες.

– Μιλώντας για brain drain, το Ε.Σ.Υ. επ’ ουδενί δεν αποτελέι πόλο έλξης των Ελλήνων ιατρών που έφυγαν για το εξωτερικό.

– Όσο και να προσπαθήσαμε να βρούμε λύση με την προϊσταμένη αρχή μου, 2η ΔΥΠΕ, η υπάρχουσα νομοθεσία μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τόσα, σας ενημερώνω πως κατέθεσα αίτηση παραίτησής μου, από τη θέση του ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ επιμ. Α΄ του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ.

Με εκτίμηση,

Αθανάσιος Κοντάρης

ΓΕΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Επιμελητής Α’, ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ»

[diafugh]

Καμία μόνη, κανένα μόνο 🖤

[fluffykitteninabox]

17 Νοεμβρίου - πορεία Πολυτεχνείου

"Το Πολυτεχνείο ζει, στον αγώνα για μόρφωση δουλειά και ζωή"

"Στον Ιμπεριαλισμό καμία υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί - Όχι στον πόλεμο - να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας"

"Ενάντια στη Δικτατορία του Κεφαλαίου - Όλοι στον Αγώνα για τα Σύγχρονα Δικαιώματα μας"

"Ψωμί Παιδεία Ελευθερία - Το Πολυτεχνείο ζει σε αγώνες μας καλεί - Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς - Κάτω η κυβέρνηση της φτώχειας και της καταστολής"

"Η φλόγα του Νοέμβρη καιει ακόμα - έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί"

[dreamsarenot-enough]

Μερικούς μηνες πριν, ένα βράδυ που δεν μπορούσα με τιποτα να κοιμηθώ είχα πει: «θα μου πεις μια ιστορία μέχρι να κοιμηθώ;» Και γέλασε. Και γέλασα. Και μετα, με όλη την τρυφερότητα του κόσμου και σοβαρη φωνή μου είπε «ναι θα σου πω» Και μου είπε, και εγω που δεν νύσταζα κοιμήθηκα πριν καν τελειώσει η ιστορία.

Αυτή η φωτογραφία με έκανε να θυμηθώ μια αναμνηση που δεν ήξερα ότι έχω στο μυαλό μου και σίγουρα ούτε εκείνος. Εκεινον τον άνθρωπο τον ερωτεύτηκα διαφορετικά από κάθε άλλον άνθρωπο που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Μέσα από τυχαίες στιγμές, από φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Επειδή μου είπε μια ιστορία ένα βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή ήξερε ποσο μαρεσουν τα ηλιοβασιλέματα και όταν είχε πάει διακοπές στο αγαπημένο του νησί με πήρε βιντεοκληση για να μου δειξει τον ουρανό και όλα τα μέρη που θέλει να με πάει όταν πάμε μαζί, επειδή ένα βράδυ που ήμουν στο εξωτερικό για μια συναυλία και ταξίδευα χαράματα με διαφορετικές πτήσεις απ την φίλη μου και είπα ότι «φοβάμαι λίγο που θα περπατάω μόνη μου αλλά εντάξει» έβαλε ξυπνητήρι σε μια ώρα για να με πάρει τηλέφωνο και να μην νιώθω ότι είμαι μόνη. Για αυτά και ποσα ακόμα μικρά και πολύ απλά πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με ραντεβού σε όμορφα μαγαζιά, με δωρα, υπερπροσπάθεια.

Και στο τέλος αυτά μένουν μέσα μας, αυτά καταφέρνουν να αγγίξουν κάτι.

[crisismonitor]

Η τάση συντηρητικοποίησης που είχε καταγραφεί στις ΗΠΑ εμπεδώνεται με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ενώ πλέον φαίνεται ότι η δυναμική αυτή θα επηρεάσει την Ευρώπη, αλλάζοντας τις πολιτικές ισορροπίες και εκεί. Με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των Η.Π.Α. την Τρίτη, η αμερικανική πολιτική μετατοπίζεται και πάλι σημαντικά προς τα δεξιά. Από πριν τις εκλογές, οι έρευνες είχαν δείξει ότι οι ψηφοφόροι στις Η.Π.Α. θα ψήφιζαν σημαντικά πιο συντηρητικά από ό,τι στις προηγούμενες εκλογές. Η κατάσταση στην Ευρώπη μπορεί να ακολουθήσει την τάση των ΗΠΑ πιο γρήγορα απ ότι αρχικά αναμενόταν, καθώς οι εξελίξεις επιταχύνονται από την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία. Μια έρευνα από το Statista Consumer Insights υποστηρίζει επίσης το ίδιο: Από τον Ιούλιο, περίπου το ένα τρίτο των ερωτηθέντων στις Η.Π.Α. δήλωσαν ότι θεωρούσαν πως είχαν γίνει πιο συντηρητικοί προσωπικά. Αντίθετα, μόλις το 23% θεωρούσαν πως είχαν γίνει πιο προοδευτικοί. Το υπόλοιπο 44% δεν ένιωθε καμία εσωτερική αλλαγή στις αξίες τους ή δήλωσε ότι δεν γνώριζε πώς να απαντήσει στην ερώτηση. Μεταξύ των συμμετεχόντων από τη Γερμανία, το ποσοστό όσων έτειναν να γίνονται πιο συντηρητικοί (21%) ήταν επίσης μεγαλύτερο από το ποσοστό όσων ένιωθαν πιο προοδευτικοί (15%), αλλά το ποσοστό των ατόμων που δεν έβλεπαν καμία διαφορά ήταν επίσης μεγαλύτερο. Αυτό είναι σε συμφωνία με άλλα δεδομένα της έρευνας του Statista που δείχνουν ότι η κεντρώα προσέγγιση είναι πιο διαδεδομένη στη Γερμανία από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και στις Η.Π.Α., το να γίνεται κανείς πιο συντηρητικός ήταν επίσης συνηθισμένο στην Ιαπωνία. Το 34% θεωρούσε τον εαυτό του να κλίνει περισσότερο προς τα δεξιά πολιτικά, ενώ μόλις το 10% ένιωθε μια τάση προς τα αριστερά. Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η μόνη από τις τέσσερις χώρες που εξετάστηκαν, όπου το ποσοστό των ατόμων που στρέφονταν προς το πιο προοδευτικό κυριαρχούσε. Η αριστερή στροφή ήταν επίσης εμφανής στις τελευταίες γενικές εκλογές, όπου το Εργατικό Κόμμα κατάφερε να επιτύχει μια σαφή πλειοψηφία. Η απογοήτευση με τους Συντηρητικούς είχε αυξηθεί μετά από δύο βραχύβιες κυβερνήσεις του κόμματος, οι οποίες έλαβαν κάποιες αμφιλεγόμενες εσωτερικές και διεθνείς πολιτικές αποφάσεις κατά την περίοδο αυτή και μερικές φορές αποτέλεσαν αντικείμενο δημόσιας χλεύης. Άλλα δεδομένα του Statista έδειξαν πολιτική κατανομή στο Ηνωμένο Βασίλειο παρόμοια με εκείνη της Γερμανίας. Ενώ περίπου τόσοι άνθρωποι ταυτίζονταν ως κεντρώοι, περισσότεροι από ό,τι στη Γερμανία θεωρούσαν τον εαυτό τους στην άκρα δεξιά - ένα σημείο που τώρα θα μπορούσε να στραφεί προς τ��ν αντίθετη κατεύθυνση. You will find more infographics at Statista Read the full article

[foutsi]

Μακάρι η αγάπη να ήταν αρκετή

Μα δεν σου φτάνει η αγάπη μου

Δεν μπορεί καμία αγάπη να γιατρέψει

Μακάρι η φροντίδα μου να γιατρευε πληγές

Μα η μόνη που μπορεί να τις κλε��σει είναι η δικιά σου

Μακάρι να ένιωθα πως Μ αγαπούσες

Μα νοιώθω να με σπας

Με σπας σε χίλια κομμάτια

Και η φροντίδα σου δεν μπορεί να με ενώσει

Μακάρι να μην πονούσα που δεν σε αγαπάς

Μα σ αγαπάω και η αγάπη είναι οδυνηρή

Μακάρι η αγάπη να ήταν ρόδινη

Μα αγάπη είναι μαχαιριές

Είναι κόμποι στον λαιμό

Γιατί αν μιλήσω θα πονέσεις

Είναι σφίξιμο στο στήθος

Γιατί η ψυχή μου ουρλιάζει

Να ακουστεί

Μακάρι να πονούσα δυνατά

Να με άκουγε όλη πλάση

Μα η σιωπή είναι καλύτερη

Γιατί αν ουρλιάξω

Κανείς δεν θα καταλάβει

Γιατί αν ουρλιάξω είμαι αδύναμη

Γιατί αν ουρλιάξω σημαίνει πως πονάω

Γιατί ακόμα και αν ουρλιάξω

Ο πόνος θα μείνει εκεί

Γιατί έχει ριζώσει στην καρδιά μου

Και παίρνει μορφές

Και γίνεται μούδιασμα μερικές φορές

Γίνεται κενό

Και χάνομαι σε αυτό

Η επαφή με το έδαφος χάνεται

Και πετάω στο κενό

Αρκεί άραγε η αγάπη?

Την δίνω και την ξαναδινω

Και καταλήγω κενή

Με δίνω και με προδίδεις

Και αναρωτιεσαι γιατί όταν μου μιλάς δεν είμαι εκεί

Σε χρειάζομαι και δεν μπορείς να είσαι εδώ

Σε χρειάζομαι, μα και να έρθεις τι να σου πω?

Δεν έχω μάθει να μιλώ