#πόρτα

[romios-gr]

Οι New York Times δείχνουν την πόρτα της εξόδου στον Biden: Η μόνη υπηρεσία που έχεις να προσφέρεις στις ΗΠΑ είναι να φύγεις από τις εκλογές Η ναυαρχίδα του αμερικανικού Τύπου ζητά ευθέως από τον πρόεδρο των ΗΠΑ να εγκαταλείψει την προεδρική κούρσα. To debate τα ξημερώματα της Παρασκευής (28/6/2024) τραυμάτισε θανάσιμα την πολιτική σταδιοδρομία του Joe Biden και τώρα οι New York Times βάζο... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/oi-new-york-times-deichnoyn-tin-porta-tis-exodoy-ston-biden-i-moni-ypiresia-poy-echeis-na-prosfereis-stis-ipa-einai-na-fygeis-apo-tis-ekloges/

[darkside-cookies]

👌 κοντά στο να φτιάξω bookstagram αλλά δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω την ιδέα του να διαχειριστώ τα βιβλία που διαβάζω σαν προϊόν

[v1ckymult1fand0m]

Θα ήθελα να υπενθυμίσω στον κόσμο ότι η Αγγέλα canonically συνέχισε τις έρευνες πάρα το γεγονός ότι η 5αδα ήταν χώρια. Πράγμα το οποίο πιστεύω ότι ήταν ώστε αν βρει κάτι, να έχει μία δικαιολογία να μιλήσει στους άλλους. Αλλά παράλληλα, αυτό σημαίνει ότι πήγε μόνη της να βρει τον Ανδρέα. Το οποίο θα ήθελα πολύ να δω ως σκηνή, αν όντως τον εύρισκε.

[portokali]

ροτα των usurum adansey song of all time

[thewomengr]

Λάθος πόρτα χτυπάς καρδιά μου;

[Γράφει η Sasa Ken] Τα βέλη του έρωτά σου πέτυχαν τον στόχο τους και υπέκυψα στην αγάπη σου, μα βρέθηκα απροετοίμαστη στο τείχος που ύψωσες ανάμεσά μας.

Πίνοντας το αγαπημένο μου κοκτέιλ σε έψαχνα στη δίνη των αναμνήσεών μου.Η καρδιά μου εύθραυστη, σαν το κρυστάλλινο ποτήρι, με έντονα συναισθήματα να διεγείρουν τα χείλη μου με χρώμα κεχριμπαρένιο σαν τα μάτια σου, αγάπη μου.Τα βέλη του έρωτά σου πέτυχαν τον στόχο τους και υπέκυψα στην αγάπη σου, μα βρέθηκα απροετοίμαστη στο τείχος που ύψωσες ανάμεσά μας.Γουλιά γουλιά πίνεις τον έρωτά μου και αργό…

[cinefesto]

Εντυπωσίασε στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα»

Το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα», μία ταινία μυστηρίου-τρόμου των Unboxholics, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει σε avant premiere πλήθος κόσμου από τον χώρο του κινηματογράφου, του θεάματος και του gaming, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η ταινία, που είναι powered by ΓΕΡΜΑΝΟΣ, εντυπωσίασε το κοινό που την παρακολούθησε παρέα με τους πρωταγωνιστές της. Η ταινία παρουσιάζει μία ομάδα ερευνητών που…

[sugaroto]

It is in fact μπριζα we have a Tumblr post poll sweep proving that

But yeah the word I was talking about is a π-word, I know that, I will spell it with π .... but saying it fast? Oh no

Let's assume the word is πελάτης, (first word Google search gave me with π) my conversation went like that

-Στον μπελατη

-στο μάθημα του?

-...*confused* α όχι εννοώ πελάτη, πελάτη, μπελατη, *the word no longer feels real* οκ μάλλον έχω προφορά...

The word I said sounds better with a στον μπ than πελάτης does, but yeah since it's the teacher's last name it'll stay a secret

I confused someone with my accent 😀👍yay I now know that I do in fact have one

[nero-sth-varka]

ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε

γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ

ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ

ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.

Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν

ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Τάσος Λειβαδίτης

[clevervoidgladiator]

τα χρώματα που έφερε η συντροφιά του καθώς στεκόταν εκεί και την κοιτούσε, τα πήρε μαζί του όλα όταν βγήκε απ' τη πόρτα

[romios-gr]

Κωδικός Κούβα – Πώς η Ρωσία πέτυχε τον απόλυτο πυρηνικό αιφνιδιασμό και μετέφερε τον τρόμο στην πόρτα των ΗΠΑ Ο Putin υπενθύμισε στον Biden ότι η Μόσχα μπορεί να αμφισβητήσει την Ουάσιγκτον στη δική της σφαίρα επιρροής Η ρωσική Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας επί προεδρίας Putin παρουσιάζει πολλές διαφορές με την αντίστοιχη της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι απαλλαγμένη από την αφέλεια με την οπ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kodikos-koyva-pos-i-rosia-petyche-ton-apolyto-pyriniko-aifnidiasmo-kai-metefere-ton-tromo-stin-porta-ton-ipa/

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

σε ένα άλλο σύμπαν, ο καναπές σου με χωράει ακόμη.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε σε ενοχλεί το ανοιχτό παράθυρο γιατί βλέπουμε τα αστέρια.

σε ένα άλλο σύμπαν, δεν είναι δύσκολο το σ' αγαπώ.

σε ένα άλλο σύμπαν, οι μόνες στιγμές που κλάψαμε ήταν απ' το γέλιο μας στις 3 τα ξημερώματα.

σε ένα άλλο σύμπαν, τα κλειδιά μου ανοίγουν ακόμη την πόρτα του σπιτιού σου.

σε ένα άλλο σύμπαν, χαμογελάς όταν ακούς το όνομά μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, φεύγω και δεν είναι η τελευταία φορά.

σε ένα άλλο σύμπαν, μου στέλνεις τα τραγούδια σου και γίνονται τα αγαπημένα μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, τρώω ξανά τα ζαχαρωτά που είχες ξεχάσει στο ντουλάπι.

σε ένα άλλο σύμπαν, το βρήκαμε.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε χρειάστηκε να γράψω τίποτα για κάποιο άλλο σύμπαν.

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το δια��έρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδ��ών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[polyxrwmhpsyxh]

παγιδευμένη στο κλουβί

σκέφτομαι τρόπους να ξεφύγω

αναμνήσεις θάλασσα στο μυαλό μου

η πόρτα

γεμάτη με αγκάθια, δικά σου

με τρυπάνε με μανία

Μείνε! Φωνάζεις

με τρύπας, μούδιασμα κατακλύζει όλο μου το σώμα

θα μείνω σε αυτό το κλουβί

μέχρι να σε κάψει ο ήλιος

και το αστέρι με πάει πίσω στον πλανήτη μου

η συνάντηση με την αλεπού και το τριαντάφυλλο θα με ελευθερώσει

[bl00dyghoul2]

Ορίστε. Ηρθε η καινούργια ανασφάλεια στην πόρτα που δεν περίμενε κανείς και είπε "γεια".

Από πού κι ως πού με θεωρώ άσχημη?

Και να με πιάνουν τα κλάματα όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ενώ έχω ντυθεί και βαφτεί όμορφα για να βγω έξω. Και τελικά να μην βγαίνω πουθενά.

Δεν το αξίζω αυτό.

[psychotiko-epeisodio]

Αν θες να φύγεις ,αυτή η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή.Δεν είμαι εύκολο παιδί, και δεν ανοίγομαι εύκολα και ας το προσπαθώ καμιά φορά.

Με κυνηγάνε τα λάθη μου,με στοιχειώνει το παρελθόν.Το προβάλω γαμωτο σε κάθε παρόν μου.Δεν ζω την στιγμή.Εχω μια φωνουλα στο κεφάλι μου ,που μου λέει πως τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου ακόμη και αν όλα δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά.

Λέω μαλακίες στην προσπάθειά μου να σπάσω τον πάγο και ίσως αυτό σε παραξενεψει.Δεν έχω μάθει να επικοινωνώ με λόγια, ξέρω μόνο να επικοινωνώ με γραπτά,που δεν δείχνω ποτέ σε εκείνους στους οποίους αναφέρομαι.Οποτε αν δεν με ρωτήσεις κάτι,πολύ πιθανών να μην το μάθεις και ποτέ.

Παλαιότερα δεν είχα άμυνες.Τα ζούσα όλα στο κόκκινο και δεν φοβόμουν το να πληγωθώ.Δεν με ένοιαζε.Πιστευα πως ότι και να συμβεί είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω.Τα έδινα όλα χωρίς να κρατήσω τίποτα για εμένα.Και ήταν ωραίο ώσπου με πρόδωσε το σώμα μου και τα ψυχοσωματικά μου ήταν αυτά που μου χτύπησαν το καμπανάκι, υπενθυμίζοντας μου πως δεν είμαι ο Θεός και δεν είμαι σε θέση να αντέχω τα πάντα.Πως πρέπει να μάθω να κάνω καλύτερες επιλογές και να έχω όρια ,πράγμα που καμιά φορά κάνω λίγο αγαρμπα.Μπορει να δείχνω απότομη,όμως είναι ο τρόπος μου να εκφράζω αυτό που θέλω και ας μην το κάνω σωστά.

Εν πάση περίπτωση,ναι,μπορεί να μην με αντέξεις έχω τις παραξενιές μου ,όμως μέσα σε όλα αυτά τα ελαττώματα, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος διατεθιμενος να σου προσφέρει τον ουρανό με τα άστρα αν δω ότι το αξίζεις.Αν δω,ότι είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο για εμένα ,αν χρειαστεί.

Έχω δώσει έναν όρκο όμως,που πρέπει να τηρήσω και αυτός είναι πως δεν πρόκειται να κρατήσω κανέναν κοντά μου πια με το ζωρι.Στο πα και πριν αυτή η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή και εγώ έτοιμη πάντοτε να την διπλόκλειδώσω.