#Μην Ανοίγεις την Πόρτα

[cinefesto]

Εντυπωσίασε στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα»

Το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα», μία ταινία μυστηρίου-τρόμου των Unboxholics, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει σε avant premiere πλήθος κόσμου από τον χώρο του κινηματογράφου, του θεάματος και του gaming, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η ταινία, που είναι powered by ΓΕΡΜΑΝΟΣ, εντυπωσίασε το κοινό που την παρακολούθησε παρέα με τους πρωταγωνιστές της. Η ταινία παρουσιάζει μία ομάδα ερευνητών που…

[saka1am]

Πέμπτη απόγευμα. Αποφασίζεις να φτιάξεις chicken nuggets στο air-fryer. Η συνταγή του Άκη λέει να αφήσεις το κοτόπουλο να ξεκουραστεί στο ψυγείο για 40 λεπτά.

Η υποψία ADHD που έχεις, σου λέει τράβα για περπάτημα ρε μαλακα, μια χαρά μέρα έχει, ωραία χρώματα στον ουρανό της Πάτρας και τα cirrus δίνουν μια υποψία πορτοκαλί και ροζ στον ουρανό. Ετοιμάζεσαι. Κλείνεις την πόρτα. Ταυτόχρονα η πόρτα του πάνω διαμερίσματος ανοίγει και κλείνει.

Περπατάς δίπλα στην θάλασσα, έχει δροσιά. Ο κόσμος περνά δίπλα σου, ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο. Στα ακουστικά παίζει για 3η φορά το ίδιο τραγούδι από την ώρα που ξεκίνησες, σου δίνει ρυθμό. Στο βήμα. Και στην σκέψη.

Βλέπεις την ώρα και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής. Το μόνο που σκέφτεσαι πλέον είναι τα εν δυνάμει τρυφερά chicken nuggets. Γιατί δύο πράγματα σε χαλαρώνουν: το περπάτημα και το μαγείρεμα.

Κλείνεις ξανά την πόρτα του διαμερίσματος σου και πηγαίνεις στην κουζίνα, η ένταση στα ακουστικά στον Θεό. Ανοίγεις την εξωτερική πόρτα της κουζίνας, γιατί μπήκε καλοκαίρι, κάνει ζέστη και μόλις γύρισες από τρία χιλιόμετρα περπάτημα.

Ακούς σκυλιά να γαβγίζουν μέσα από τα ακουστικά σου. Και λες τι σκατα. Και βγάζεις το ένα ακουστικό, ταυτόχρονα η μουσική σταματά και ακούς το ζευγάρι από πάνω να πηδιεται σαν να μην υπάρχει tomorrow που λένε και στο χωριό μου.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ps: τελικά βγήκαν τρυφερά τα chicken nuggets, μπράβο Άκη.

[indianthi]

feel the psychedelic edge

Άσε και εμένα που με πιάνουν νύχτες τα τρελά μου κι είναι παράξενο να παίρνεις μέρος και εγώ ουδέτερη σε συζητήσεις φίλων ανάμεσα από 20 ναρκωμένα μάτια να σε κοιτώ δίχως να πω ούτε μια λέξη εσύ ξέρεις τις ιδέες μου και τα φεγγάρια που έχουν την τάση να στροβιλίζουν στο στομάχι μου - κι αυτή η γιρλάντα να βολτάρει συνεχώς στο διάβα μου - …….. κάθε στιγμή που ανάβεις τον αναπτήρα με μαγεύει αυτό το κίτρινο καταπραϋντικό φως άσε και τα ρούχα που είναι στο πάτωμα πεταμένα και όλο τα πόδια μου χορεύουν επάνω τους σε ρυθμούς ηδονικούς δεν ξέρω πως με γυρεύει η γοητεία όταν ανοίγεις την πόρτα και πετάς τα τσιγάρα στο τραπέζι για να κάτσεις κοντά τους μπορεί να μην καπνίσεις αλλά θα τα χαζέψεις και εγώ θα αναρωτιέμαι πόσο πολύ σου αρέσει να ακροβατείς πάνω στο σχοινί που έχει απορροφήσει μέσα το�� τόσο θάνατο και πόσο αντέχεις μέχρι το τέλος του να φτάσεις. Ένα πρωί καθόμασταν έξω κρατούσαμε στα χέρια ποτήρια άσπρα από styrofoam γεμάτα από φραπέ τι ευτυχία είχαμε πιάσει τότε … η καρδιά μου έλιωνε στην θέα ενός χίπικου ήλιου που τον έβλεπα να ζωντανεύει μπροστά μου και όλο συνεχίζαμε να νεφελοβατούμε χαμένοι. Έχω ζήσει ξενύχτια στις πλατείες με την πλερέζα μου σε ένα ατέρμονο ταξίδι που δεν θα ήθελα να είχε επιστροφή πενθούσα την στιγμή επειδή κάτι ανώτερο ή η δύναμη μου θα με τραβούσε πάλι πίσω από αντίδραση και μόνο. Έτρωγα πασατέμπους με την Ίρις, την Ίριδα, την Ινδία Ιούλιο μήνα και πηγαίναμε χωρίς οδικό μέσο στην παραλία μία ώρα μακριά από εμάς αλλά τότε είχαμε την αντοχή να κάνουμε αφροσύνες…. μας έβλεπε κι ο κόσμος με τα τσιγάρα αναμμένα μία στο χέρι μία στα χείλη να εκτοξεύονται οι καύτρες στον αέρα και πάνω στα άλλοτε ίσα άλλοτε σγουρά κι άλλοτε φυσικά μαλλιά μας …… είχαμε αγγίξει ήδη ένα ολόκληρο ψυχεδελικό πολύχρωμο άκρο. Είπα και για εσένα αλλά δεν έκανα μεγάλη κουβέντα. Ήθελα πάντα να λέω λίγα λόγια για εσένα . Ίσως κρυβόμουν στο συναίσθημα… ίσως φοβόμουν.

Κά θυ

[fandomchaosposts]

ρε εν τω μεταξύ είδα το Μην ανοίγεις την πόρτα και οκέι δεν ήταν κινηματογραφικό masterpiece αλλά ήταν decent δεν ξέρω γιατί ο κόσμος το βρίζει τοσο

[roomsbyadverbzine]

Ντουλάπα

γράφει ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος | read it in english here

Είναι παντού, στο σκοτάδι, πίσω από την κλειστή ντουλάπα, στο διπλανό δωμάτιο. Σε κοιτάζει ίσως, ή  απλά αδιαφορεί. Όλοι το δέχονται, έτσι είναι. Κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, κάνουν ότι δεν υπάρχει.

Ένα φιλί, δύο φιλιά, τρία φιλιά. Μετά από εβδομάδες, είναι δική της. Μαζί, μετά από εκείνη τη μέρα στην πλατεία, παντού. Σαν να είχαν γνωριστεί από παιδιά, σαν να ήξεραν για πάντα η μία την άλλη. Σαν να τις ένωνε κάτι κοινό. 

Λένε ότι διαλέγει τα θύματά του, ότι τα παρακολουθεί από μικρά. “Δεν είναι τίποτα, η φαντασία σου” λέν��, αλλά ξέρουν.

Η Ελένη ήταν σίγουρη ότι ακούστηκε ένας θόρυβος. Πάντα παρορμητική, γεμάτη περιέργεια, εξερευνήτρια. Όποιος τη γνώριζε το ήξερε, το αισθανόταν ότι είχε γνωρίσει ένα σημαντικό άτομο. Nόμιζαν θα τη δουν στις ειδήσεις, στα περιοδικά, χαζοί οι άνθρωποι.

Η Ελένη κοιμόταν με ανοιχτές ντουλάπες. Όποτε κοιμόταν. Ένα συναίσθημα την παρέλυε στο κρεβάτι, κάθε βράδυ, δεν κουνιόταν, ανέπνεε σιγανά, άκουγε. Πάντα άκουγε και το ήξερε. Το ήξερε και την παρατηρούσε. Γι’ αυτό αποφάσισε να παίξει.

Η Βασιλεία δεν την άφησε να κουνηθεί. “Δεν ακούστηκε τίποτα, ο από πάνω θα ήταν, επιστρέφει κι εκείνος αργά”. Δεν θα την άφηνε να της το χαλάσει. Σήμερα ήταν δική της.

Η Βασιλεία κάποτε άκουγε. Προσπαθούσε, όμως, καιρό να κλείσει τα αυτιά της, στα πάντα. Όχι, η απέναντι δεν ήταν όμορφη, τα χείλη της δεν ήταν τόσο κόκκινα, η φωνή της δεν ήταν σαν μουσική. Όσο παλεύεις να μην ακούσεις, τόσο σε κυνηγά. Έρχεται από πάνω σου τη νύχτα, σε κοιτάζει, όταν για κλάσματα ανοίγεις τα μάτια σου. Τότε που ό,τι βλέπεις χάνεται, την επόμενη μέρα δεν το θυμάσαι.

Η Ελένη κάτι είχε ακούσει. Ήταν σίγουρη. Έσπρωξε τη Βασιλεία από πάνω της και πήγε στο μπάνιο. Η Βασιλεία ακούστηκε να αγανακτεί, αλλά η Ελένη άκουγε κάτι άλλο.

Του αρέσει πολύ να παίζει. Να σέρνει τα πόδια του, να κοιτάζει κατάματα όσους αρνούνται να το δουν, να σπρώχνει ανθρώπους πάνω στους άλλους. Ναι, είναι κι όταν δεν κοιμάσαι κοντά. Άμα σε σπρώξει, έχεις πια χαθεί.

Η Ελένη τρελαίνεται, αρχίζει να ψάχνει σε γωνίες, πίσω απ’ το πλυντήριο, πίσω απ’ την κουρτίνα του μπάνιου. Ανοίγει την πόρτα - προτού προλάβει να βγει έξω βλέπει τη Βασιλεία

- όχι - αυτή δεν είναι η Βασιλεία. Βλέπει μαύρα μάτια, δέρμα που σαπίζει. Βλέπει ένα χαμόγελο κενό. Ανατριχιάζει, πέφτει στο πάτωμα, τα μάτια της καρφωμένα.

Μπορεί να σε μετακινεί. Μπορεί να σε πάει εκεί που ζει αυτό. Έτσι απλά. Για κάποιο λόγο, του αρέσουν οι σκάλες. Έχουν πολλή πλάκα αυτοί οι άνθρωποι με τις σκάλες τους, πρέπει να περπατούν για να πάνε παντού, απίστευτο! Αυτό μπορεί να μετακινεί το σπίτι του αντί για το εαυτό του. 

Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα; Γιατί κανείς δεν ακούει τις φωνές της; Το πράγμα με τη μορφή της αγαπημένης της πλησιάζει και γελάει.

Της άνοιξε.

Η Ελένη αντί να τρέχει, πέφτει. Βλέπει σκάλες, Αλλά, όχι. Δεν είναι σκάλες αυτά. Νιώθει ένα αεράκι από παντού γύρω της. Ό,τι κι αν είναι, αναπνέουν. Είναι μέσα, πάνω, γύρω τους. Κάτι φαίνεται. Κάτι απλώνει χέρι. Η Ελένη ακούει. Καταλαβαίνει. Χαμογελά και παραδίδεται ήρεμα. Απλώνει το χέρι της.

 - Τι έγινε;

Η Βασιλεία δεν ακούει. Αρνείται ακόμα. Βλέπει μόνο την Ελένη να την αποφεύγει. Να την κοιτάζει και να ουρλιάζει. Να τραβά, αντί να σπρώχνει την πόρτα για να ανοίξει. Βλέπει το κορμί της να σωριάζεται στις σκάλες.

Η Ελένη έχει πεθάνει.

Ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος είναι από Καβάλα και σπουδάζει στην Ξάνθη. Θέλει να μοιράζεται περίεργες ιστορίες. Ελπίζει ότι τα καταφέρνει.

Η φωτογραφία είναι καρέ από την ταινία La Fée printemps (1906), της Alice Guy.

[xamenikopela]

Να ξυπνάς αξημέρωτα. Την ώρα που όλα κοιμούνται. Μέσα στη ΣΙΩΠΗ θα βρεις τον εαυτό σου. Μέσα στη σιωπή θα μάθεις να τα ακούς όλα.

Να κινείσαι κάθε μέρα. Περπάτημα, τρέξιμο, κολύμπι, ποδήλατο, χορό, ό,τι εσύ γουστάρεις. Η ΚΙΝΗΣΗ θα σε κάνει χαρούμενο, έξυπνο και υγιή. Η κίνηση από μόνη της θα φέρει τη μισή ζωή που ονειρεύεσαι.

Η ζωή σου δεν κρίνεται από τα πτυχία σου αλλά από τις ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ σου.

Να έχεις τις σωστές.

Να ΤΙΜΑΣ τις αρχές και τις αξίες σου. Να τιμάς το μέσα σου. Αν δεν το τιμήσεις, κανένας δεν θα το τιμήσει. Να λες την αλήθεια σου ακόμη κι όταν η φωνή σου τρέμει.

Να ΕΞΕΛΙΣΣΕΙΣ τον εαυτό σου κάθε μέρα. Έστω και 15 λεπτά. Αλλά κάθε μέρα. Διάβασμα, σεμινάρια, αυτογνωσία, ό,τι κάνει την ψυχή σου να ανθίζει. Αν χάσεις ένα φαγητό, δεν θα πάθεις κάτι. Αν χάσεις το φαγητό της ψυχής σου σίγουρα θα πάθεις.

Όταν είσαι ανάμεσα στο να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι, πάντα ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Θα μετανιώσεις γι’ αυτά που δεν έκανες, όχι γι’ αυτά που έκανες. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο μαθήματα. Τα λάθη σου είναι η πείρα σου.

Να σε αγαπάς και να σε τιμάς σαν να ήσουν ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής σου. Είσαι. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Να σε ταΐζεις καλά, να σε φροντίζεις, να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Να είσαι επιεικής μαζί σου, αλλά να μη σου χαρίζεσαι. Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ καλύτερο από το να είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Να κάνεις αυτό που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει. Αυτός είναι ο ΣΚΟΠΟΣ της ζωής σου. Στο σκοπό της ζωής σου θα είσαι ευτυχισμένος. Τον σκοπό σου δεν θα τον βρεις. Θα σε βρει αυτός. Θα σου χτυπήσει την πόρτα. Να την ανοίξεις. Κι όταν πρόκειται για το σκοπό της ζωής σου να τους γράψεις όλους κανονικά ξέρεις που.

Να έχεις ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για τα πάντα. Για τα χέρια σου που πιάνουν για τα πόδια σου που πατάνε. Τίποτα δεν είναι ��εδομένο. Ούτε καν η επόμενη αναπνοή. Να μάθεις να εστιάζεις στο καλό. Παντού υπάρχουν λουλούδια αρκεί να θέλεις να τα δεις.

Να βγάλεις τις ΕΙΔΗΣΕΙΣ από τη ζωή σου. Θα φέρνουν το χειρότερο αντί για το καλύτερο στο σπιτικό σου. Θα κλέβουν τη χαρά σου. Ο ιός του τρόμου είναι ο πιο κολλητικός από όλους.

Να ΓΡΑΦΕΙΣ καθημερινά. Σκέψεις, συναισθήματά. Το γράψιμο βάζει σε τάξη το μυαλό και την ψυχή. Νοικοκυρεύει το μέσα σου. Θεραπεύει. Με το γράψιμο θα λύνεις τα προβλήματά σου, θα τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Κάθε φορά που γράφεις, κάνεις σύσκεψη με τον εαυτό σου. Να την κάνεις καθημερινά.

Να μάθεις να λες όχι. Το ΟΧΙ είναι η λέξη που θα αλλάξει τη ζωή σου. Το όχι οριοθετεί κι αυτοπροστατεύει. Σε σώζει από ανθρώπους και καταστάσεις που κλέβουν από το μέσα σου. Να προσέχεις την ενέργειά σου πάνω κι από τα μάτια σου.

Να επιλέγεις προσεκτικά τους ΦΙΛΟΥΣ σου. Γίνεσαι οι πέντε κολλητοί σου. Να διαλέγεις αυτούς που θέλουν να πάνε τη ζωή τους μπροστά. Αλλά κι αυτούς που χαίρονται με τη χαρά σου. Να χαίρεσαι κι εσύ με τη δική τους. Αυτό είναι φιλία.

Να ξέρεις πότε να ανοίγεις το ΚΙΝΗΤΟ και πότε να το κλείνεις. Το κινητό σου είναι εργαλείο για σένα κι όχι εσύ για αυτό. Να τη ζεις live τη ζωή, όχι σε μαγνητοσκόπηση. Να είσαι στο τώρα. Στο παρά πέντε, θα μετανιώσεις γι’ αυτά που δεν έζησες, όχι γι’ αυτά που δεν πόσταρες.

Είσαι εδώ για να ζήσεις κι όχι για να επιβιώσεις. Για να χαρείς, να κλάψεις, να πονέσεις, να πέσεις, να ξανασηκωθείς. Είσαι εδώ για να νιώσεις. Δεν υπάρχει καλό και κακό συναίσθημα. Μόνο αληθινό ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ υπάρχει. Ο χειρότερος θάνατος δεν είναι να πεθάνεις. Ο χειρότερος θάνατος είναι να μη ζήσεις.

Να ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ σωστά. Να μη βιάζεσαι. Να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό. Πάντα εσύ επιλέγεις. Είναι ψέμα ότι επιλέγουν οι άλλοι. Δεν επιλέγεις τον καιρό. Πάντα επιλέγεις όμως το πανί σου. Είσαι οι επιλογές σου, ακόμη κι οι πιο ασήμαντες. Ευφυία είναι με τις τωρινές σου επιλογές να εξασφαλίζεις την μελλοντική σου ευημερία.

Να κάνεις πάντα το ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Να λες το ευχαριστώ και το παρακαλώ, να χαμογελάς, να δίνεις τον καλύτερό σο�� εαυτό, ακόμη κι αν δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις. Να το αλλάξεις αν δεν σου αρέσει. Αν δουλεύεις περισσότερο από ότι πληρώνεσαι, σύντομα θα πληρώνεσαι περισσότερο από όσο δουλεύεις. Η ζωή δεν σου χρωστάει. Κανένας δεν σου χρωστάει. Μόνο εσύ σου χρωστάς. Χώνεψέ το.

Το να προσπαθήσεις να τους έχεις ΟΛΟΥΣ ευχαριστημένους στη ζωή σου είναι εγγύηση για δυστυχία κι αρρώστια. Εγγύηση για αρρώστια επίσης το να κάνεις αυτό που δεν αγαπάς και να μην κάνεις αυτό που αγαπάς.

Όλα όσα ψάχνεις είναι ΜΕΣΑ σου. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Αυτό που βλέπεις έξω είναι αυτό που έχεις ��έσα. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις το έξω είναι να αλλάξεις το μέσα.

Να μάθεις να ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ για να προχωράς μπροστά. Συγχωρώ δεν σημαίνει αποδέχομαι. Συγχωρώ σημαίνει απελευθερώνω κι απελευθερώνομαι. Η χειροπέδη που κρατάει τον κλέφτη και τον αστυνομικό, δεσμεύει εξίσου και τον κλέφτη και τον αστυνομικό.

Ξεφορτώσου σκουριασμένες ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ που δεν σε συμφέρουν. Τα λεφτά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Τα λεφτά είναι ότι είσαι κι εσύ. Όπως κι όλος ο κόσμος τριγύρω σου.

Να λες πάντα την ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν θα χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα και στο τέλος της ημέρας θα κοιμάσαι σαν πουλάκι.

Να προσέχεις το χρόνο σου σαν τα μάτια σου. Όταν χάνεις μια ώρα, έχεις χάσει ένα κομμάτι από τη ζωή σου. Ο ΧΡΟΝΟΣ δεν γυρνάει πίσω. Ο χρόνος είναι πολυτιμότερος από το χρήμα. Ρώτα κάποιον που του μένουν τρεις μήνες. Αυτός ξέρει.

Κανένας δεν είναι ανώτερος από σένα ούτε κι εσύ ανώτερος από κανέναν. Είμαστε όλοι ΙΣΟΤΙΜΟΙ. Και να μη διαχωρίζεις. Ρατσισμός δεν είναι μόνο ανάμεσα σε μαύρους και άσπρους, αλλά κι ανάμεσα σε straight και gay, σε κόκκινους και μπλε, σε κρεατοφάγους και φυτοφάγους. Στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ίσοι. Κι ο πραγματικός Θεός δεν έχει θρησκεία.

1000 μήνες έχεις να ζήσεις, όχι 1000 χρόνια. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ είμαστε και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε θα είμαστε όλοι σκόνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει η πόρτα και να βρεθείς από την άλλη. Μην αναβάλεις ποτέ και τίποτα. Ειδικά την αγάπη. Κανένας δεν σου εγγυήθηκε ότι αύριο θα ζεις.

Αν έχεις ΠΑΙΔΙΑ να θυμάσαι ότι δεν είναι δικά σου. Δικά τους είναι και μόνο. Τα παιδιά είναι μικροί ενήλικοι. Να τους συμπεριφέρεσαι ισότιμα. Και μόνο με το παράδειγμά σου μπορείς να τα επηρεάσεις. Όχι με τα λόγια. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια.

Να τον λες τον ΚΑΛΟ το λόγο. Να τον έχεις εύκολο. Πρώτα σε σένα θα γυρίσει. Όταν τον τσιγκουνεύεσαι, πρώτα από σένα τον στερείς.

Να μάθεις να ονειρεύεσαι κι όχι να φοβάσαι. Να κυνηγάς και να τιμάς το ΟΝΕΙΡΟ σου σαν να εξαρτιόταν η ζωή σου από αυτό. Στην κυριολεξία εξαρτάται.

Να ακούς περισσότερο από όσο μιλάς. Και να ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ περισσότερο από όσο κρίνεις. Αυτό που κρίνεις θα το ξαναβρείς παρακάτω να σε περιμένει. Καρατσεκαρισμένο.

Και να αγαπάς. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΛΥ. Να μην την τσιγκουνεύεσαι την αγάπη. Να προτιμάς να κάνεις λάθη από αγάπη, παρά από φόβο. Να μοιράζεις συνέχεια αγάπη, χαμόγελα, καλές πράξεις, καλοσύνη.

Όταν είσαι σε δίλημμα πάντα να ρωτάς: τι θα έκανε η αγάπη εδώ;

Να τα αγαπάς όλα.

Εσένα ��μως πιο πολύ.

[xamogelo]

Τραύματα

Όταν δεν είχες στήριξη :

Δεν θα πιστεύεις στον εαυτό σου. Θα νιώθεις μια αποτυχία σε ότι κάνεις στην ζωή σου. Θα φοβάσαι την απόρριψη και θα είσαι αρνητικός στο οτιδήποτε. Θα πιστεύεις μια ζωή πως δεν θα βρεις την δουλειά σου μέχρι και τον έρωτα της ζωής σου. Επειδή δεν διεκδικείς ότι γουστάρεις και αγαπάς.

Όταν σου έχει ασκηθεί βία:

θα ασκήσεις και εσύ. Θα είσαι νευρικός και βίαιος. Θα είσαι επιθετικός χωρίς καμία επικοινωνία και κάθετος στο οτιδήποτε. Θα θεωρείς πως είναι φυσιολογική και θα την δέχεσαι επίσης στην ζωη σου κυρίως στην ερωτική σου ζωή. Θα πιστεύεις πως έτσι είναι ο σεβασμός και η αγάπη όσο και αν σε γονατίζει η φάση σου.

Όταν τρώς κέρατο:

Θα είσαι καχύποπτος. Θα υψώσεις τοίχους. Θα κατηγορείς το οτιδήποτε. Το μυαλό σου πολλά σενάρια και εμπιστοσύνη υπό εξαφάνιση. Θα φτάσεις σε σημείο να το κάνεις και εσύ από αντίδραση. Δεν θα ρισκάρεις για κάτι ξανά στην ζωή σου.

Όταν σε χειρίζονται:

Θα είσαι άβουλος. Δεν θα έχεις δική σου προσωπικότητα ούτε χαρακτήρα. Θα είσαι ένα πιόνι σε ένα σκάκι. Θα καθοδηγήσαι από τους άλλους. Θα σε κάνουν να νιώθεις τύψεις για το οτιδήποτε μέχρι και να σε κάνουν να απολογείσαι σε ότι θέλεις να κάνεις.

Όταν σου μιλάνε άσχημα:

Θα μιλάς και εσύ. Θα είσαι αγενής και δεν θα έχεις τρόπους.

Όταν δεν σε ακούει κανείς:

Θα είσαι εσωστρεφής. Θα νιώθεις πως δεν σε καταλαβαίνει κανένας. Προτιμάς να κλείνεσαι παρά να μιλήσεις. Θα νιώθεις πως θα είσαι πάντα μόνος σου και θα καταπιέζεσαι μέχρι τέλους. Πάντα θα νιώθεις πως οι σκέψεις σου και οι πόνοι σου είναι μοναδικοί και δεν περνάει κανένας τίποτα όμοιό με σένα.

Όταν συγκρίνεσαι :

Θα ζηλεύεις. Στην οικογένεια, στην δουλειά, στον έρωτα και στις φιλίες. Θα ζηλεύεις υλικά αγαθά μέχρι και την προσοχή κάποιου. Θα ζηλεύεις με έναν τρόπο τοξικό που θα νιώθεις πάντα πως δεν έχεις τίποτα.

Όταν καλομαθαίνεις :

Θα βολεύεσαι. Δεν θα προσπαθήσεις ποτέ για κάτι στην ζωή σου. Θα περιμένεις και θα εξαρτιέσαι πάντα από τους άλλους. Θα έχεις την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς του εαυτού σου. Θα έχεις πάντα την άνετη θέση χωρίς πίεση και κόπους. Δεν θα εκτιμάς τίποτα και θα μειώνεις τους άλλους συνέχεια.

Όταν σου φέρονται εγωιστικά :

Θα είσαι εγωιστής. Θα λειτουργείς πάντα εις βάρος των άλλων. Θα τους κρεμάς και θα έχεις πρόβλημα τρυφερότητας και υποχωρήσεων. Θα θέλεις πάντα να γίνεται το δικό σου και δεν θα σκέφτεσαι ποτέ τα παπούτσια του άλλου.

Όταν σε πιέζουν :

Θα καταλήξεις να έχεις ψυχοσωματικά προβλήματα μέχρι και κρίσεις άγχους. Θα καταλήξεις να γίνεις πιεστικός και ότι νιώθεις εσύ θα το μεταφέρεις στον δίπλα σου. Θα καταπιέζεις μέχρι τέλους και θα είσαι φορτικός. Μέσα στην ίδια σου τη φυλακή θα ανοίγεις την πόρτα σου και όποιον άνθρωπο βάλεις θα την κλειδώσεις κιόλας.

Οποιαδήποτε μορφή ή τρόποι βιασμού :

Θα ζείς στο φόβο. Δεν θα καταφέρεις να έχεις πνευματικές και σωματικές ε��αφές με αξιοπρέπεια και υγεία. Το χειρότερο είναι να χάσεις την ζωή σου.

Έγραψα λοιπόν κάποια πράγματα από αυτά που μπορούν να προκαλέσουν στον εαυτό μας ορισμένες καταστάσεις, συμπεριφορές ακόμη και λόγια. Σίγουρα είναι κι άλλα. [ Όποιος θέλει μπορεί να μου στείλει anon ένα τραύμα του ].

Τραύματα λοιπόν. Θέλει δύναμη για να πολεμήσεις ένα ...ακόμη και πολλα άλλα.Θεωρώ ότ�� είναι εντάξει ένας άνθρωπος να θέλει τον χρόνο του. Θεωρώ πως είναι ανθρώπινο να προσπαθεί να βρει τον τρόπο για να γίνει καλύτερος. Να τα αντιμετωπίσει ώστε να μην τον επηρεάζουν σε σημείο να δεχτεί αυτά τα λάθος πρότυπα και γίνει ένα με αυτά. Μπορείς να αλλάξεις προς το καλύτερο αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Θέλεις λοιπόν να γίνεις ένα με το τραύμα σου ή να μην είσαι;

[darkerthanspyros]

Κρεβάτι Σεπτέμβρη

Ξαφνική μελωδία

Η πόρτα που χτυπά

Στους 12 και κάτι °C

Το φιλί σου στάζει

λόγια που δεν ακούω

πάνω στα χείλη μου

Τρέχει σ' όλο το κορμί

Χορεύει στους ήχους της καρδιάς σου•

Και γίνεσαι οσμή χειμώνα

Σκοτεινό απόγευμα Σεπτέμβρη

Και η ραστωνη που σε πνίγει

Μια εικόνα ακόμα κι έφυγες

Μην ανοίγεις τα φώτα

Η μυωπία φτιάχνει την εικόνα μας

Σαν όνειρο που έζησα.

[elliepantazilove]

Καλό Μήνα

Καλοδιάβατος ο Μάρτιος 🌸🌿🌸

__________________________

Η Αμυγδαλιά ήταν μια όμορφη κόρη και κατοικούσε σ' ένα μεγάλο πύργο. Η μητέρα της την είχε μονάκριβη, τη λάτρευε τόσο πολύ και δεν την άφηνε το χειμώνα να βγει έξω ούτε μια φορά, για να μην κρυώσει. Έτσι η Αμυγδαλιά καθόταν τις χειμωνιάτικες μέρες πίσω από το τζάμι του παραθύρου της, μέσα στη ζεστασιά του δωματίου της και από κει έβλεπε τη βροχή να πέφτει, τον άνεμο να λυσσομανάει και πολλές φορές να ξεριζώνει τα δέντρα, το χιόνι να στροβιλίζεται και να ντύνει κάτασπρη τη γη, τα σπουργιτάκια να ψάχνουν με κόπο να βρουν κάτι για να τσιμπήσουν.

Μια μέρα ο Βοριάς, ο πιο ψυχρός από τους ανέμους που φυσάνε τη γη, έτυχε να περάσει έξω από τον πύργο, είδε την Αμυγδαλιά πίσω από το παράθυρό της, τον θάμπ��σε τόσο πολύ η ομορφιά της, την αγάπησε κι έβαλε σκοπό να την παντρευτεί. Αλλά ... ποια κοπέλα θα δεχόταν να παντρευτεί τον άνεμο; Έτσι, ο Βοριάς αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε άνθρωπο. Είχε μαγική δύναμη και το κατόρθωσε πολύ εύκολα. Μεταμορφώθηκε λοιπόν σ' ένα ωραίο παλικάρι, σ' έναν ιππότη και μια μέρα στάθηκε έξω από το παράθυρο της Αμυγδαλιάς.

Η όμορφη κόρη θαμπώθηκε κι αυτή από την ομορφιά του παλικαριού και δεν άργησε να τον αγαπήσει.

- Γιατί δεν ανοίγεις το παράθυρό σου να σε δω από κοντά; τη ρώτησε μια μέρα ο Βοριάς.

- Δεν μπορώ, του απάντησε η Αμυγδαλιά. Όσο κρατάει ο χειμώνας η μητέρα μου δεν με αφήνει να βγω από το δωμάτιό μου, ούτε να ανοίξω το παράθυρο, γιατί είμαι πολύ ντελικάτη και θα κρυώσω. Θα πρέπει να περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι.

- Το καλοκαίρι δεν περνώ από αυτά τα μέρη, της είπε ο Βοριάς. Να πεις στη μητέρα σου ότι θέλω να σε παντρευτώ και τότε θα σε αφήσει να βγεις από το δωμάτιό σου.

- Μα ... ποιος είναι αυτός ο νέος; τη ρώτησε η μητέρα της. Πως να σε παντρέψω με έναν άγνωστο; Κι έπειτα ... πως θα μπορέσεις να βγεις έξω με αυτόν το κρύο; Άφησε να ζεστάνει ο καιρός και τότε μπορείς να βγεις για να γνωρίσεις από κοντά το νέο που αγαπάς.

- Να βγω έστω και για λίγο, την παρακάλεσε η Αμυγδαλιά.

- Μην είσαι βιαστική κόρη μου, την συμβούλεψε πάλι η μητέρα της. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι νέοι που θα ήθελαν να σε παντρευτούν. Μη δίνεις σημασία και τόση εμπιστοσύνη σε αυτόν τον άγνωστο.

Η Αμυγδαλιά όμως δεν άκουσε τη συμβουλή της μητέρας της και μια μέρα που εκείνη έλειπε από τον πύργο, ντύθηκε στα λευκά, άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε να συναντήσει τον ιππότη της και να φύγει μαζί του...

Ο Βοριάς την έσφιξε στην αγκαλιά του μα ... ήταν τόσο παγωμένος και η Αμυγδαλιά ήταν τόσο άμαθη στο κρύο. Έτσι, δεν άργησε να παγώσει το σώμα της, να παγώσει η καρδιά της και να ξεψυχήσει... Δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο νέος που αγαπούσε ήταν ο Βοριάς, που παγώνει το κάθε τι στο πέρασμά του.

Ο θεός λυπήθηκε πολύ για το θάνατο της Αμυγδαλιάς και πάνω από τον τάφο της έκανε να φυτρώσει ένα δέντρο που πήρε το όνομά της. Από τότε, ακόμα και μέσα στο βαρύ χειμώνα, η αμυγδαλιά βιάζεται να α��θίσει. Τα λευκά της λουλούδια μοιάζουν με νυφικό πέπλο. Βιάζεται να συναντήσει τον αγαπημένο της Βοριά και να τον παντρευτεί. Κι εκείνος, όπως έκανε στη ζωντανή Αμυγδαλιά, παγώνει και μαραίνει χωρίς να το θέλει τα λουλούδια της...❤🌿🌸

[xamenotalento]

Επιφάνεια κούρασης

Το ότι ένας άνθρωπος είναι λυπημένος όπως εγώ, δεν είναι λόγος για να μου προσάπτεις το σχήμα του καπέλου μου. Θα στο πρόσφερα απλόχερα κάτω απ’ τον ήλιο αν σου άρεσε. Μ’ αρέσουν όμως τα μάτια σου, μ’ αρέσεις εσύ κι όχι επειδή με εξαπατάς, αλλά γιατί η ύπαιθρος έχασε όλα της τα στολίδια. Ουσιώδες! Εδώ στην πρωτεύουσα είναι που το καταλαβαίνει κανείς καλύτερα. Είσαι ωραία σαν φύλλο ημερολογίου, το διαπιστώνω μέρα με τη μέρα. Και μην περιμένεις να σου πω ψέματα γιατί με πονάει ο θώρακας απ’ το τόσο να αποθηκεύω ελπίδες. Όλο το αίμα μου τραγουδάει το ίδιο τραγούδι, γελάτε, γελάτε, κρατώντας ένα ντέφι. Τουν, τουν. Τουν, τουν, τουν, τουν. Φέτες τσίγκου θα σας σέρβιρα εγώ σε όλους για να νιώσετε τα αισθήματα μου. Εσείς, όμως, έχετε τα μαλλιά σγουρά, ανακατεμένα, και μοιάζετε από ηλεκτρισμό. Μου φαίνεστε αξιοθαύμαστοι. Άχρηστοι. Αποσυναρμολογημένοι. Μονάχα εσύ, η ίδια πάντα, βγάζεις τη γλώσσα γιατί ξέρεις πως ταιριάζει στο χάραμα. Με τ’ ακροδάχτυλα αγγίζεις το καθαρό μέλι που αυτό στάζει και βρίσκεις αδύναμες όλες τις αντιρρήσεις μου. Μα δεν διαφωνώ μαζί σου. Δεν καταλαβαίνεις όμως πως έτσι υποτιμάς τη φύση, μ’ αυτή τη χαρτοπετσέτα που κρέμεται; Θα γευτείς ύστερα τον καφέ και θα περιμένεις απ’ αυτόν πρωτόγνωρα σημεία, άστρα φωτεινά, να μην διακόπτουν τη σιωπή τους. Αχ, τι σπιτίσια! Μη μου χαλάς το κοινό, το γνώριμο, το ήδη άνοστο τσίπουρο και νερό. Αχ, πως έχω βαρεθεί το ξημέρωμα! Κάθε ώρα, μια απόλαυση, μια αίσθηση. Υλιστής! Κι όλα αυτά γιατί αγόρασες ένα ψάθινο καπέλο, ιταλική παμέλα, κι ένιωσες να μακραίνουν όλα τα δάχτυλα σου προκειμένου να επιτείνεις την πλήξη των κινήσεων σου. Ο αέρας είναι γεμάτος με ταινίες που μπλέκονται κάθε φορά περισσότερο σε κάθε κυματισμό των χεριών σου καθώς πέφτουν. Ένα λεπτό, δεν υπάρχει πουθενά μια τζαζ; Για την ώρα βγάλε από πάνω σου αυτό το καπέλο. Έχεις τόσο λεπτό κορμό που αν σε σφίξω τα μπράτσα μου θα τυλιχτούν γύρω σου δυο φορές. Ξεμπλέκομαι γρήγορα από τη μέση σου, και τι ωραίος φωτεινός στρόμβος, κάθετος, με μουσική. Σ’ αγαπώ, σβούρα μου. Πες μου ένα τραγούδι. Όλο το τοπίο, μονόχορδο, λυρικό. Ξαπλωμένη, ανοίγεις τα μάτια κι όλοι γυρνάμε γύρω απ’ τη δική σου τροχιά. Το φαντάζεσαι. Μέχρι και το φουρό του φορέματος σου, ανυπόμονο, έχει και γω δεν ξέρω τι φυγόκεντρο σχήμα και οι μηροί σου μοιάζουν από ασήμι. Χτύπημα και κλατς! Τι ήχο βγάζεις, απάνθρωπη. Μη με φιλάς γιατί τα χείλη σου, τόσο κόκκινα, έχουν γεύση μίνιου. Η καρφίτσα αυτή που φοράς στο στήθος –μη θυμώσεις– μοιάζει σα σταγόνα λευκοσίδηρου. Ναι, ναι, έχεις δίκιο. Είναι ώρα να γυρίσουμε σπίτι και να τρυπώσουμε μέσα όσο η πόρτα χάσκει από τη ��αρεμάρα. Αλλά αν εσύ έχεις σκοπό να μου σερβίρεις το δείπνο, θα σωπάσουν όλα τα αηδόνια. Γιατί το φτέρωμα τους είναι από μουσική και θα γίνουν μουσικές κορώνες από τη σιωπή. Εσύ τραμπαλίζεσαι πάνω στις αμφιβολίες μου, επιδεικνύοντας άφοβα τα πόδια σου. Αν αφαιρεθείς, θα πάρω τον αστράγαλο σου για παγωτό, γιατί αγαπώ πάνω απ’ όλα τη στρογγυλότητα των παραγράφων. Κι ας είναι από κερί. Όχι! Υπάρχει κάπου μια λυχνία που τρεμοπαίζει. Πάμε στο μπάνιο. Η λιτή διακόσμηση του με ισορροπεί. Στιλβωμένος, πρωινός, σου απευθύνω μια καλημέρα από νίκελ και βυθίζομαι στο κρεβάτι. Γιατί είμαι λυπημένος.

Ναι, είμαι λυπημένος. Μην επιμένεις. Η μέρα σήμερα έχει σχήμα τηγανιού. Ακαταμάχητα συντριπτική. Πλήττω. Και δεν θα βγω μέχρι αύριο. Ας με φωνάξουν την ώρα των αφρών. Στην κόψη τους. Έλα εδώ, μέσα στο δωμάτιο μου, φρουτένια και στιλπνή, γιατί εγώ πάνω απ’ όλα αγαπώ την πούλπα και το πρωί δίχως αλκοόλ είναι μια απόλαυση.  

(Μετάφραση: Νάνσυ Αγγελή)

[adverbzine]

Βγες έξω από το δωμάτιο

γράφει η Δήμητρα Μ.

...και μετά σιωπή. Πάντα ακολουθεί σιωπή. Έχεις πει αυτά το λόγια στον εαυτό σου εκατομμύρια φορές, κι όμως κάθε φορά αυτή η φράση καταλήγει να είναι ακόμη ένα ψέμα που δεν λες σε κανέναν άλλο παρά σε εσένα τον ίδιο. 

‘Βγες έξω από το δωμάτιο.’

Διώχνεις αυτή τη σκέψη από το μυαλό σου. Ξανά.

Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς γύρω σου. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, όπως και οι κουρτ��νες. Βλέπεις τις κιτρινωπές αχτίδες του ήλιου να πέφτουν δίπλα σου και να χαϊδεύουν το, κάποτε άσπρο, χαλί, το οποίο έχεις να καθαρίσεις εδώ και πόσους μήνες. Σηκώνεις τα μάτια σου και κοιτάς τον ίδιο τον ήλιο. Τόσο λαμπερός και φωτεινός. Κάποτε ήσουν κι εσύ έτσι, ε; Τι έγινε, λοιπόν; 

Με κάποιες αργές και προσεκτικές κινήσεις βρίσκεσαι καθισμένος στο πάτωμα. Κάνει κρύο, μα το κουμπί για να ανοίξεις την σόμπα είναι τόσο μακριά. Είναι όμως;

Πλησιάζεις τον καθρέπτη του δωματίου σου. Φαίνεται παλιός, με κάποιες ελάχιστε�� ρωγμές, τις οποίες ίσως να μην παρατηρούσες καν, αν δεν καθόσουν να τον κοιτάξεις για αρκετή ώρα. Χαμογελάς. Μα δεν κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια. Ντρέπεσαι. Πώς έχεις καταλήξει; Τι έχεις γίνει;

‘Είμαι ακόμα ζωντανός…’ ψιθυρίζεις.

Στρέφεις το βλέμμα σου στον τοίχο, τον οποίο είχες βάψει με τόσα χρώματα κάποτε, έτσι, για να σου φτιάχνει την διάθεση. Κάποτε όντως βοηθούσε. Τώρα όμως.. Ειρωνικό, ε; 

Συγκρίνεις την ζωή σου με έναν καμβά. Ένας μεγάλος λευκός καμβάς, ο οποίος στέκεται μπροστά σου, περιμένοντας τον ζωγράφο. Ο ζωγράφος, σαφώς, είσαι εσύ. Ή μάλλον θα έπρεπε να είσαι εσύ. Είχες ήδη τελειώσει το σκίτσο όταν ήρθε κάποιος στον οποίο δεν άρεσε η ζωγραφιά σου. Και τότε αποφάσισε να την αλλάξει. Να σε ‘βοηθήσει’. Μα γιατί τον άφησες; Πώς έχεις καταλήξει; Τι έχεις γίνει;

Βάζεις τα παπούτσια σου και βγαίνεις από το σπίτι. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλώς επειδή ήθελες. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν χαρούμενες μελωδίες στα κλαδιά των δέντρων. Ο ζεστός αέρας ακουμπάει το πρόσωπό σου, ενώ περνάει από δίπλα σου. Σηκώνεις το κεφάλι σου και κοιτάς ευθεία. Βλέπεις πολλούς περαστικούς. Άλλοι προχωρούν με γρήγορο βήμα, και άλλοι με αργό. Μα δεν μπορείς να δεις τα πρόσωπά τους. Είναι σαν να θολώνουν όταν πας να τα κοιτάξεις. Το συνειδητοποίησες πριν μία εβδομάδα αυτό.

Νιώθεις αδύναμος, πανικοβάλλεσαι και μπαίνεις τρέχοντας ξανά μέσα στο σπίτι. Έτσι μπράβο. Εδώ νιώθεις ασφαλής. Γυρίζεις στο δωμάτιό σου και κλείνεις την πόρτα, ενώ κάθεσαι ξανά κάτω και κοιτάζεις το πάτωμα, ακούς ένα σιγανό βουητό στα αυτιά σου.

‘Την επόμενη φορά... Θα πάω την επόμενη φορά...’

Ξαφνικά ακούς την πόρτα του δωματίου να ανοίγει. Δεν τολμάς να γυρίσεις πίσω το κεφάλι σου για να κοιτάξεις τι γίνεται. Το βουητό γίνεται όλο και πιο δυνατό. Ανατριχιάζεις και κλείνεις τα μάτια σου. 

‘Α… Ντι… Ο…’

Ένας κρότος ακούστηκε. Το βουητό μεμιάς σταμάτησε και το τελευταίο που άκουσες ήταν μία βολή, ο ήχος της οποίας κόπηκε απότομα. Νιώθεις το σώμα σου να τρέμει ελαφρώς και έναν πόνο στο στήθος σου, ο οποίος όλο και ελαττώνεται. Πέφτεις στο κρύο πάτωμα του δωματίου σου και όλα θολώνουν μπροστά στα μάτια σου. Βλέπεις μία φιγούρα ενός άνδρα με ξανθά μαλλιά και χλωμό δέρμα. Είναι το μόνο που μπορείς να δεις πια. Τα πάντα γύρω σου αρχίζουν να σβήνουν....

‘Ήρθε, λοιπόν, και η δική μου σειρά. Ώστε αυτός είσαι…’

Ανακαλείς εκείνο Το Μήνυμα.

«Έχεις δύο εβδομάδες.»

‘Μα γιατί…’

Προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου για μια τελευταία φορά, μα οι απόπειρές σου είναι μάταιες. 

‘Γιατί να το κάνει αυτό..; Όχι… Λάθος.. Γιατί…’

Και τότε, ξαφνικά, κατάλαβες.

Κατάλαβες, πως σπατάλησες τον χρόνο σου άσκοπα. Άφησες τα συναισθήματα, τον φόβο σου, το άγχος και τον θυμό σου να σε τυφλώσουν. Δημιούργησες όλο αυτό το δράμα στο μυαλό σου και υπέφερες δύο ολόκληρες εβδομάδες για το τίποτα.

Δεν κάλεσες την αστυνομία. Δεν γύρισες πίσω στους γονείς σου. Δεν ζήτησες βοήθεια από τους φίλους σου. Δεν ζήτησες βοήθεια από κανέναν. Αφού δεν είσαι κανένας άλλος παρά ένας πεισματάρης υπερήφανος εγωιστής βλάκας.

Ένιωσες τον κόσμο σου να καταρρέει. Δύο ολόκληρες εβδομάδες χαμένες. Οι δύο τελευταίες σου εβδομάδες χαμένες. Και φταις μόνο εσύ. Και κανένας άλλος. Προσπαθείς να ρίξεις το φταίξιμο στον άνδρα.

‘Ποιος νομίζει ότι είναι για να μου στέλνει τέτοιες απειλές δίχως λόγο;’

Φυσικά. Δεν περίμενα τίποτα άλλο.

Φώναξε, ούρλιαξε, ζήτα βοήθεια! Τώρα που μπορείς! Ίσως να μην είναι πια αργά! Τότε, και μόνο τότε θα απελευθερωθείς και θα βγεις έξω από το δωμάτιο.

….

‘Τι ηλίθιος που είμαι… Συγχώρησέ με, μα δεν θα υπάρξει επόμενη φορά..’

Μετά από αυτή τη σκέψη η λάμψη μέσα στα μάτια σου έσβησε για πάντα.

Η Δήμητρα Μ. είναι μαθήτρια του Εργαστηρίου “Φιλαναγνωσία”. Το διήγημα “ Βγες έξω από το δωμάτιο ” γράφτηκε στα πλαίσια του πρότζεκτ “Βγες απ’ το δωμάτιο”.

Artwork από τον Αλέξανδρο Κατακάλο. Μένει στην Καβάλα, αυτοπροσδιορίζεται ως χαμένο μυαλό, κάνει κολαζάκια, γράφει και λίγο μουσική, κάνει και μερικά ποντκαστ.

Επιμελείται η Βασιλική Στρώλη. Είναι από Ξάνθη και έχει σπουδάσει στα Ιωάννινα, διδάσκει δημιουργική γραφή στη Φιλαναγνωσία.

[sense-the-mystery]

και για τα απωθημενα; για αυτα τι λες;

Τα απωθημένα είναι αυτά που πρέπει να αντιμετωπίζεις κατά πρόσωπο, αντί να τα μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Αλλά φοβάσαι την απόρριψη. Δεν τολμάς, δεν επιλέγεις να μιλήσεις γιατί η επιλογή σου αυτή θα φέρει συνέπειες που δεν αντέχεις.  Αλλά, άμα μιλήσεις, νιώθεις καλύτερα. Είτε δεν έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, τουλάχιστον τόλμησες και το έβγαλες από μέσα σου. Τίποτα σωστά ειπωμένο δεν το μετανιώνεις. Και άσε τους άλλους τους δειλούς που η γλώσσα τους κολλά μπροστά στην ειλικρίνεια, να κάθονται να σε κοιτ��ύν όσο εσύ ανοίγεις τη καρδιά σου.

Και μετά να φύγεις με σηκωμένο το κεφάλι. Γιατί τόλμησες και βρήκες το κουράγιο να μιλήσεις για έρωτες και για αγάπες κοιτώντας στα μάτια κάποιον που ίσως τελικά και να μην τα άξιζε.  Αλλά εσύ θα ξέρεις. Θα ξέρεις μετά πως φεύγεις και κλείνεις την πόρτα του απωθημένου, γιατί μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Και είναι κρίμα να περιμένεις ανθρώπους. 

Είναι κρίμα να βάζεις τον εαυτό σου σε μια αναμονή που κάθε μέρα ελπίζεις για μια αλλαγή.

Και όταν εκείνοι/άμα εκείνοι οι δειλοί θυμηθούν κάποια μέρα πως πράξανε λάθος με τη σιωπή τους, εσένα δεν θα σε αγγίζει πια. Και ούτε προσποιητές φιλίες ούτε τίποτα. 

Χάσανε και εσύ κέρδισες.

[the-sun-the-green]

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας | IV

Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδυ. Θα βιάζονται οι άνθρωποι στους δρόμους. Οι γυναίκες θα κλείνουν τρομαγμένες την πόρτα τους και θ’ αγκαλιάζουν    τα παιδιά τους. Μα τα πεινασμένα πρόσωπα των παιδιών ρίχνουν στον τοίχο    έναν ίσκιο μαύρο σαν τον ίσκιο ενός ψωμιού. Εσύ θα κάθεσαι στο ίδιο εκείνο χαμηλό σκαμνί μας η στέγη ολοένα θα στάζει από ένα παλιό σεντόνι θα ράβεις τα ρουχαλάκια του παιδιού μας θα μπαλώνεις με την πίκρα σου το κενό του χωρισμού. Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε απ’ το παράθυρο ανθίζει πάντα στην αυλή η μικρή ροδακινιά; Ένας-ένας θα χάνονται οι εργάτες απ’ τ’ αντικρινό μηχανουργείο. Μα όταν χτυπάει η πόρτα μας τη νύχτα  η μητέρα σου δε θα φοβάται πια. Θ’ ανάβει μονάχα τη λάμπα για να μη χάνουνε το δρόμο    οι μελλοθάνατοι ύστερα θα φυσάει τη φωτιά για νάχουν ζεστασιά οι σκοτωμένοι κ’ εσύ θ’ ανοίγεις με χέρια σίγουρα και θ’ αφουγκράζεσαι στη    νύχτα εκείνον το μεγάλο θόρυβο εκείνο το ασίγαστο και μακρινό ποδοβολητό. Γιατί τώρα, αγαπημένη, ξέρεις γιατί ξέρουμε. Χιλιάδες άνθρωποι υπερασπίζονται τον κόσμο  και την αγάπη μας.

Ναι, αγαπημένη μου, εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε για να μπορούμε νάχουμε μια πόρτα, έν’ άστρο, ένα σκαμνί έναν χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για νάχουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε. Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας πατάνε πάνω στον έρωτα μας. Πριν πούμε το τραγούδι μας μάς σκοτώνουν. Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε φοβούνται το π��ζούλι που ακουμπάμε φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του     παιδιού μας φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχτούνε τόσο αντρίκεια φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί μάς φοβούνται, αγάπη μου, κι όταν μάς σκοτώνουν νεκρούς μάς φοβούνται πιο πολύ. Σ’ αγαπώ όσο δεν μπορώ να σου πω με λόγια. Όλη η χαρά είναι στα μάτια σου, ολάκερη η ζωή στα χέρια σου όλος ο κόσμος σ’ έναν τοίχο που πέφτει ο ίσκιος σου το βράδυ. Όχι, δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου αγαπημένη μου. Όμως εμείς μπορούμε ν’ αγαπάμε και να χωρίζουμε αυτό θα μείνει πάντοτε δικό μας αυτό δεν μπορεί κανείς να μάς το πάρει Αυτήν την αγάπη, αυτόν τον πόλεμο, αυτήν την πίστη μας στη    ζωή. Αντίο, λοιπόν, αντίο.  Για νάναι πάντοτε τα μάτια σου γελαστά αντίο για να μην χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε αντίο για να μη μας τρομάζει η νύχτα, να μη μας κλέβουνε τον ουρανό αντίο. Για να πάρει τέλος πια η αδικία στον κόσμο αντίο. Μπορεί κιόλας να σκοτωθούμε, αγάπη μου. Μα ποιος το λογαριάζει. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα δίχως όνομα χιλιάδες γυναίκες ξύπνησαν ξαφνικά το πρωί και βρέθηκαν για πάντοτε μονάχες. Τα παιδιά δεν έχουν ούτε χάδι, ούτε ψωμί. Αντίο. Ίσως να μην ξαναγυρίσω. Ένας άλλος θα κλειδώσει τα χέρια του γύρω απ’ το ζεστό     κορμί σου.  Μη με ξεχάσεις. Μα όχι, όχι, αγάπη μου, πρέπει να με ξεχάσεις. Θα πρέπει ολάκερη να του δοθείς όπως κάποτε δόθηκες και σε μένα  Μονάχα όταν κάποτε ακούσετε ζητωκραυγές και σταθείτε στη    μέση του δρόμου κοιτάζοντας τις σημαίες μας να ξεδιπλώνονται στον ήλιο  τότε ω, τότε, θυμήσου με -θυμήσου με μια στιγμή- μια στιγμή μόνο. Κ’ ύστερα σφίξε το χέρι του κι ανοίξτε το βήμα σας βαδίζοντας προς το μέλλον. Έλα, λοιπόν, σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Θέ μου, τι όμορφα     μάτια! Θυμάσαι, αλήθεια, ένα βράδυ που καθόμαστε στο παράθυρο μακριά ένα γραμμόφωνο κι ακούγαμε δίχως να μιλάμε. Είπες: Ας μην έχουμε γραμμόφωνο, κι ας μη βάλανε αυτή την    πλάκα του για μας. Όμως αυτό το σιγαλό τραγούδι είναι δικό μας. Κι αυτό   το βράδυ είναι δικό μας. Κ’ εκείνο τ’ άστρο, εκεί είναι καταδικό μας. Έτσι είχες πει. Μιλάς σαν ποιητής, αγάπη μου, έκανα ξαφνιασμένος. Πέρασες τα όμορφα μπράτσα σου γύρω απ’ το λαιμό μου και με φίλησες. Όπως εσύ μονάχα ξέρεις να φιλάς. Έλα, λοιπόν, μην κλαις. Έτσι μπράβο, έτσι μ’ αρέσεις - να χαμογελάς. Εμείς θα ζήσουμε, αγαπημένη μου, και θα νικήσουμε. Ό, τι     κι αν κάνουν θα νικήσουμε. Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Θ’ αγοράσουμε τότε κ’ εμείς ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα. Ναι, αγάπη μου, θα κάτσουμε κιόλας στο παράθυρο, κοντά-κοντά. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ’ άστρα κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας.

[xamenhgenikos]

"Να φύγεις. Να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Να το βάλεις στα πόδια. Να κάνεις αυτό που είναι εύκολο, συνηθισμένο. Ο χρόνος που περάσαμε μαζί δεν ήταν τίποτα..Μη σκας. Το ξέρω. Οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, οι στιγμές που ζήσαμε και οι ατελείωτες συζητήσεις μας ως το πρωί θα μπουν στο τελευταίο συρτάρι. Εκείνο που ανοίγεις μετά από χρόνια ή ποτέ. Θα τις φροντίσω εγώ. Εσύ κοιμήσου ήσυχα. Το αλκοόλ και τον καπνό που μοιραστήκαμε κάτι ξημερώματα θα τα κρύψω κάτω από το χαλί. Τις αγκαλιές εκείνες, που έμοιαζαν με κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν, θα τις στριμώξω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δεν θα τις σκαλίσω για χρ��νια.Και θα σε αποφεύγω για χρόνια. Φύγε στο πρώτο λάθος, στην πρώτη στραβή. Και μην με συγχωρήσεις ποτέ. Ούτε εγώ θα το κάνω. Φύγε κάνοντας θόρυβο, πολύ. Χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς τυπικότητες και χωρίς ηλίθια 《τα λέμε》. Τίποτα δεν έχουμε να πούμε. Μην με γεμίσεις υποσχέσεις και γελοία 《να προσέχεις》. Φύγε με την μάσκα του αδιάφορου, σαν να μην ήμουν τίποτα για σένα. Σαν να μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Προσποιήσου, πως δεν θα σου λείψω,πως δεν θα βάλω τα κλάματα μόλις κλείσεις την πόρτα. Προσποιήσου πως δεν με πλήγωσες, πως δεν με πόνεσες. Κάνε σαν να κέρδισες και ας χάσαμε και οι δύο. Κάνε σαν να μην φοβηθήκαμε. Σαν να μην δεθήκαμε με τους πιο σφιχτούς κόμπους. Βάλε μου τις φωνές, βρίσε με και κοίταξε με άδειο βλέμμα. Όπως αρμόζει να συμβαίνει σε κάτι που τελειώνει. Φύγε αλλά μη γυρίσεις. Γιατί πάνω στην φυγή σου θα γίνεις ίδιος με τους άλλους. Με τους άλλους τους δειλούς που δεν ξέρουν από αγάπη. Που δεν συγχωρούν, που δεν επιμένουν για τον άνθρωπο που διαλέγουν ανάμεσα σε τόσους. Θα γίνεις λιγόψυχος σαν αυτούς. Θα γίνεις ένας από τους πολλούς και θα ξεθωριάσεις, όπως ξεθώριασαν και αυτοί. Φύγε. Όμως μην ξαναγυρίσεις. Γιατί θα είσαι όλα όσα δεν θέλω, όσα με έχουν ήδη κουράσει. Φύγε, άντε! Φύγε τώρα. Εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα να μαζέψω τα κομμάτια μου,που έσπασαν όταν σε είδα να φεύγεις. Όχι, μην κάθεσαι. Μια χαρά θα είμαι. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Φύγε,μην το καθυστερείς.

[23apache10]

"Να φύγεις. Να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Να το βάλεις στα πόδια. Να κάνεις αυτό που είναι εύκολο, συνηθισμένο. Ο χρόνος που περάσαμε μαζί δεν ήταν τίποτα..Μη σκας. Το ξέρω. Οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, οι στιγμές που ζήσαμε και οι ατελείωτες συζητήσεις μας ως το πρωί θα μπουν στο τελευταίο συρτάρι. Εκείνο που ανοίγεις μετά από χρόνια ή ποτέ. Θα τις φροντίσω εγώ. Εσύ κοιμήσου ήσυχα. Το αλκοόλ και τον καπνό που μοιραστήκαμε κάτι ξημερώματα θα τα κρύψω κάτω από το χαλί. Τις αγκαλιές εκείνες, που έμοιαζαν με κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν, θα τις στριμώξω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δεν θα τις σκαλίσω για χρόνια. Το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, όλα όσα μπορούσαμε να γίνουμε, το ταξίδι που δεν κάναμε και τα φιλιά που δεν δώσαμε θα τα βάλω στον φάκελο 《απωθημένα》. Εκεί θα βάλω και σένα και θα γράψω απ'έξω 《προσοχή εύθραυστο》. Και θα σε αποφεύγω για χρόνια. Φύγε στο πρώτο λάθος, στην πρώτη στραβή. Και μην με συγχωρήσεις ποτέ. Ούτε εγώ θα το κάνω. Φύγε κάνοντας θόρυβο, πολύ. Χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς τυπικότητες και χωρίς ηλίθια 《τα λέμε》. Τίποτα δεν έχουμε να πούμε. Μην με γεμίσεις υποσχέσεις και γελοία 《να προσέχεις》. Φύγε με την μάσκα της αδιάφορης, σαν να μην ήμουν τίποτα για σένα. Σαν να μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Προσποιήσου, πως δεν θα σου λείψω,πως δεν θα βάλω τα κλάματα μόλις κλείσεις την πόρτα. Προσποιήσου πως δεν με πλήγωσες, πως δεν με πόνεσες. Κάνε σαν να κέρδισες και ας χάσαμε και οι δύο. Κάνε σαν να μην φοβηθήκαμε. Σαν να μην δεθήκαμε με τους πιο σφιχτούς κόμπους. Βάλε μου τις φωνές, βρίσε με και κοίταξε με άδειο βλέμμα. Όπως αρμόζει να συμβαίνει σε κάτι που τελειώνει. Φύγε αλλά μη γυρίσεις. Γιατί πάνω στην φυγή σου θα γίνεις ίδια με τους άλλους. Με τους άλλους τους δειλούς που δεν ξέρουν από αγάπη. Που δεν συγχωρούν, που δεν επιμένουν για τον άνθρωπο που διαλέγουν ανάμεσα σε τόσους. Θα γίνεις λιγόψυχη σαν αυτούς. Θα γίνεις μια από τους πολλούς και θα ξεθωριάσεις, όπως ξεθώριασαν και αυτοί. Φύγε. Όμως μην ξαναγυρίσεις. Γιατί θα είσαι όλα όσα δεν θέλω, όσα με έχουν ήδη κουράσει. Φύγε, άντε! Φύγε τώρα. Εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα να μαζέψω τα κομμάτια μου,που έσπασαν όταν σε είδα να φεύγεις. Όχι, μην κάθεσαι. Μια χαρά θα είμαι. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Φύγε,μην το καθυστερείς.

[sky-lunaa]

Έκανα λάθη , έκανες λάθη ,

Ποτέ μην μάθεις το παρελθόν κάποιου

Θα το μετανιώσεις

Και αυτή η κωλοπορτα του παρελθόντος , όλη μέρα χτυπάει την πόρτα , δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει

Και η καρδιά μου μου φωνάζει "γιατί δεν ανοίγεις;"

Έχει ξεχάσει τον πόνο που ένιωσε όταν άνοιξα αυτή την πόρτα

Ηδονιζομαστε με την θλίψη μας

Κα ξέρεις κάτι δεν είναι ότι δεν θα σε αγαπήσει άλλος όπως εγώ , απλά όταν τρύπωσα στην αγκαλιά σου, μόνος σου χάραξες στην καρδιά μου το όνομα σου και εγκλωβίστηκες στην δικιά μου ζωή

Πολλές φορές νομίζεις ότι αγαπάς , αλλα στην ουσία είσαι εξαρτημένος από την ανάγκη να κατέχεις τον άλλον

Είναι σαν να λες " σαγαπω για οσο είσαι μαζί μου " αν θα φύγεις , θα σε μισήσω

Αυτό δεν είναι αγάπη

Και θα πονέσεις όσο πόνεσα εγώ

Να με θυμάσαι διαολε , που θα πάει... Θα με θυμάσαι, δε ξένες αγκαλιές, σε ξένα χείλη