#αγαπητε μου

[dandelion-blues]

Bittersweet Blood

About:

What if Loki was Sally Jackson? Thus, Percy is born a half-blood of two gods from differing patheons. It's time Loki and Percy took the Marvel Universe by storm.

First - Previous - Next Chapter

Chapter 2, Part 2: The Sea Protects

Loki breathes in deeply, amazed that he is breathing in water, as he does air. The currents around them swell, and fish swim all around him in shimmering colors - their bioluminescence lighting up the dark depths of the ocean, and glowing plants sway in the currents, the colors lighting up the waters. 

However, this is nothing compared to the palace in front of Loki. It glows, showing its proud and majestic features. Jewels and pearls decorate its exterior tastefully, with stone carved beautifully as crafted art of the tides and oceans and life. Somehow, yet, the palace still looks daunting, its beautiful exterior a beautiful mask, hiding dangerous points and defenses with a carefree grace when one begins to look more closely at its majesty. 

“Enjoying the view, my απατεών (“shark”),” Poseidon grins at Loki’s awe of his kingdom. His “human” form shed to his simple mer form, with now dark cobalt skin sparkling with dark golden highlights, and his two twin tails grace the water. His long black hair now has a hint of blue in it, and his eyes reflect the deep dark waters around them. He, however, does not change to his royal attire or complete royal form that Loki has seen before, all sparkling and brilliant and deadly, as they need to stay inconspicuous for now. 

Though, Poseidon is still 15 feet tall, about 3 ft taller than the average mer person, and Loki is 6’2”, so they are still bound to stick out a bit.

“Shark,” Loki rolls his eyes once again grateful for Allspeak, “You really couldn’t come up with a better nickname my ᚲᛚᛟᚹᚾ ᚠᛁᛋᚺ.”

“Yet you call me clown fish,” Poseidon rolls his eyes, but looks at Loki fondly, “Besides sharks are a dangerous beauty, much like you are αγαπητε μου (“my dear”).”

Loki’s cheeks heated up, despite himself, “Yes, while clown fish was mainly to jab at your striking sense of humor, I know that clownfish are protective fathers, and you will do whatever it takes for the safety of our child.” 

Loki holds his still flat stomach tenderly and looks fiercely into Poeidon’s beautiful deep greens, “It's why you blessed me to breathe underwater, even when I would have been fine due to my asgardian biology adjusting to the new environment much like how I can survive in space for long periods of time without air, you didn’t want to risk the baby. ᚺᛖᛚ (“Hel”), we are here under the sea to get help for our child in the first place. You are already an amazing father, my lovely ᚲᛚᛟᚹᚾ ᚠᛁᛋᚺ.” Loki adds on with a sincere smile.

Poseidon's cheeks heat up, and he looks at Loki bashfully. Then, he seems to come to a revelation, “I knew you secretly liked Finding Nemo!”

“I-I don’t,” Loki states indignantly, “I just think that Marlin’s parenting is admirable, with how much he cares even when his child is different.” Loki then gets lost in his thoughts, wishing that, despite his differences, his father Odin was that protective and loving. Alas, that isn’t the case, and Loki sighs. 

Poseidon senses Loki’s change in mood and goes to squeeze his hand comfortingly.

Loki looks into Poseidon’s worrying eyes, “I-I’m fine Poseidon. Now, let’s go and meet your family.” Loki squeezes Poseidon’s hand back reassuringly, and lets go. Then, Loki breathed in and straightened his back, the posture and stance fit for a prince, and walked (swam?) into the palace with grace.

Luckily, the visit wasn’t unexpected for Amphitrite nor Triton. They just didn’t know the circumstances or who they were meeting with Poseidon. Although, it still came as a surprise that with Poseidon came the Norse god Loki walking side by side together into the throne room. 

Loki bowed politely, “Pleased to meet you, your royalties, Queen Amphtrite and High Prince Triton of the seas. I am Prince Loki Odinson of Asgard.”

They quickly got over their shock, though, and bowed to Loki as fellow god royals, “Greetings Prince Loki Odinson of Asgard.”

Amphtrite asked, “Now what brings you here, Prince Loki.”

Loki takes a shaky go to open his mouth to speak, and nothing comes out. He tries again, and he can’t speak. He looks to Poseidon for support.

But Amphitrite cuts in warmly, “Why don’t we go somewhere more comfortable since I feel this will be a tough discussion.” 

Then, she leads them into a comfortable room with soft chairs to sit at, placed around a simple round table in the middle of the room. It's all soft blues and greens, with a sandy wall, groves carved into it like ocean waves, and a soft floor of sand with simple plants to the sides, and bioluminescence all placed smartly on the ceiling and walls like shimmering pearls to light to room up enough for comfort.

Amphirtite looks patiently at Poseidon and Loki once they are all seated down. Her gorgeous golden hair like beach-grass pinned back in nets of pearls and silk, a circlet of polished sharp red crab claws across her brow. She smiled at them warmly, her deep blue eyes like sapphires in calming pools, and her seafoam green skin was decorated in jewels and fineries. Her emerald tails draped in pearls and in silks moved calmly, but her ruby spiked fins and scales glint dangerously as her red circlet - showing her deadly grace and power. 

Triton for now remains silent, and places his seafoam green arms with golden bracers on his forearms much like his mother’s on his lap, his two green twin tails unmoving, their golden highlights much like his father’s sparkle in the room's bioluminescence. His dark blue eyes like the hidden depth of the oceans stare steely ahead, part of his hair pulled back in a ringlet of pearls and a small circlet of golden corral remains atop his head, his dark green hair behind his webbed ears cascading down to his shoulders.

Both of them, much like Poseidon, are dwarfing Loki in height and size, even though they are both around a foot shorter than Poseidon.

Loki takes a deep breath, looks to Poseidon and sees his nod, and tells them everything.

Notes:

Do I care that Finding Nemo came out in 2003? No, because comparing Poseidon to a clownfish was needed here, and was cute as heck, and I don't regret it.

Also, I decided to have Amphitrite have blonde hair instead of black because I thought it would fit her, and the mix between yellow or blonde and blue gets Triton's green which is fun.

Loki may or may not have a crush on the beautiful goddess.

First - Previous - Next Chapter

[the-sun-the-green]

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας | IV

Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδυ. Θα βιάζονται οι άνθρωποι στους δρόμους. Οι γυναίκες θα κλείνουν τρομαγμένες την πόρτα τους και θ’ αγκαλιάζουν    τα παιδιά τους. Μα τα πεινασμένα πρόσωπα των παιδιών ρίχνουν στον τοίχο    έναν ίσκιο μαύρο σαν τον ίσκιο ενός ψωμιού. Εσύ θα κάθεσαι στο ίδιο εκείνο χαμηλό σκαμνί μας η στέγη ολοένα θα στάζει από ένα παλιό σεντόνι θα ράβεις τα ρουχαλάκια του παιδιού μας θα μπαλώνεις με την πίκρα σου το κενό του χωρισμού. Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε απ’ το παράθυρο ανθίζει πάντα στην αυλή η μικρή ροδακινιά; Ένας-ένας θα χάνονται οι εργάτες απ’ τ’ αντικρινό μηχανουργείο. Μα όταν χτυπάει η πόρτα μας τη νύχτα  η μητέρα σου δε θα φοβάται πια. Θ’ ανάβει μονάχα τη λάμπα για να μη χάνουνε το δρόμο    οι μελλοθάνατοι ύστερα θα φυσάει τη φωτιά για νάχουν ζεσ��ασιά οι σκοτωμένοι κ’ εσύ θ’ ανοίγεις με χέρια σίγουρα και θ’ αφουγκράζεσαι στη    νύχτα εκείνον το μεγάλο θόρυβο εκείνο το ασίγαστο και μακρινό ποδοβολητό. Γιατί τώρα, αγαπημένη, ξέρεις γιατί ξέρουμε. Χιλιάδες άνθρωποι υπερασπίζονται τον κόσμο  και την αγάπη μας.

Ναι, αγαπημένη μου, εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε για να μπορούμε νάχουμε μια πόρτα, έν’ άστρο, ένα σκαμνί έναν χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για νάχουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε. Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας πατάνε πάνω στον έρωτα μας. ��ριν πούμε το τραγούδι μας μάς σκοτώνουν. Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του     παιδιού μας φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχτούνε τόσο αντρίκεια φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί μάς φοβούνται, αγάπη μου, κι όταν μάς σκοτώνουν νεκρούς μάς φοβούνται πιο πολύ. Σ’ αγαπώ όσο δεν μπορώ να σου πω με λόγια. Όλη η χαρά είναι στα μάτια σου, ολάκερη η ζωή στα χέρια σου όλος ο κόσμος σ’ έναν τοίχο που πέφτει ο ίσκιος σου το βράδυ. Όχι, δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου αγαπημένη μου. Όμως εμείς μπορούμε ν’ αγαπάμε και να χωρίζουμε αυτό θα μείνει πάντοτε δικό μας αυτό δεν μπορεί κανείς να μάς το πάρει Αυτήν την αγάπη, αυτόν τον πόλεμο, αυτήν την πίστη μας στη    ζωή. Αντίο, λοιπόν, αντίο.  Για νάναι πάντοτε τα μάτια σου γελαστά αντίο για να μην χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε αντίο για να μη μας τρομάζει η νύχτα, να μη μας κλέβουνε τον ουρανό αντίο. Για να πάρει τέλος πια η αδικία στον κόσμο αντίο. Μπορεί κιόλας να σκοτωθούμε, αγάπη μου. Μα ποιος το λογαριάζει. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα δίχως όνομα χιλιάδες γυναίκες ξύπνησαν ξαφνικά το πρωί και βρέθηκαν για πάντοτε μονάχες. Τα παιδιά δεν έχουν ούτε χάδι, ούτε ψωμί. Αντίο. Ίσως να μην ξαναγυρίσω. Ένας άλλος θα κλειδώσει τα χέρια του γύρω απ’ το ζεστό     κορμί σου.  Μη με ξεχάσεις. Μα όχι, όχι, αγάπη μου, πρέπει να με ξεχάσεις. Θα πρέπει ολάκερη να του δοθείς όπως κάποτε δόθηκες και σε μένα  Μονάχα όταν κάποτε ακούσετε ζητωκραυγές και σταθείτε στη    μέση του δρόμου κοιτάζοντας τις σημαίες μας να ξεδιπλώνονται στον ήλιο  τότε ω, τότε, θυμήσου με -θυμήσου με μια στιγμή- μια στιγμή μόνο. Κ’ ύστερα σφίξε το χέρι του κι ανοίξτε το βήμα σας βαδίζοντας προς το μέλλον. Έλα, λοιπόν, σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Θέ μου, τι όμορφα     μάτια! Θυμάσαι, αλήθεια, ένα βράδυ που καθόμαστε στο παράθυρο μακριά ένα γραμμόφωνο κι ακούγαμε δίχως να μιλάμε. Είπες: Ας μην έχουμε γραμμόφωνο, κι ας μη βάλανε αυτή την    πλάκα του για μας. Όμως αυτό το σιγαλό τραγούδι είναι δικό μας. Κι αυτό   το βράδυ είναι δικό μας. Κ’ εκείνο τ’ άστρο, εκεί είναι καταδικό μας. Έτσι είχες πει. Μιλάς σαν ποιητής, αγάπη μου, έκανα ξαφνιασμένος. Πέρασες τα όμορφα μπράτσα σου γύρω απ’ το λαιμό μου και με φίλησες. Όπως εσύ μονάχα ξέρεις να φιλάς. Έλα, λοιπόν, μην κλαις. Έτσι μπράβο, έτσι μ’ αρέσεις - να χαμογελάς. Εμείς θα ζήσουμε, αγαπημένη μου, και θα νικήσουμε. Ό, τι     κι αν κάνουν θα νικήσουμε. Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Θ’ αγοράσουμε τότε κ’ εμείς ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα. Ναι, αγάπη μου, θα κάτσουμε κιόλας στο παράθυρο, κοντά-κοντά. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ’ άστρα κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας.

[solmeister13]

Σολ, ηθελα να μοιραστω την χαρα μου/συγκινηση μου, μαζι σου (ακομα και ανωνυμα).

Σαν σημερα, λοιπον, πριν 2 χρονια ξεκινησα να σε ακουω. Και εσενα και τα παιδια. Το πρωτο τραγουδι που ακουσα ηταν το Αέρας -στο οποιο συμμετεχεις κι εσυ-. Απο εκεινη την στιγμη ειχα κολλησει. Ημουν εξω και πηγα σε ενα μαγαζι για να το κατεβασω. Το ακουγα ασταματητα. Το τραγουδουσα ασταματητα. Υστερα, εψαξα κι ανακαλυψα κι άλλα τραγουδια. Αλλά οχι απλα τραγουδια. Τραγουδια ΜΕ ΝΟΗΜΑ. Ετυχε να ακουσω το κουπλε σου το "Χίλια Μάτια"

Ο,τι ακριβως περιγραφεις στο κουπλε σου, μου το εκαναν εμενα στο γυμνασιο. Δεν ηθελα να παω σχολειο επειδη ολα τα αγορια μεσα στη ταξη με εδειχναν με το δαχτυλο και με εκραζαν. Επι 3 χρονια γινοταν αυτο. Ξεκαθαρα με γεμισαν με ανασφαλειες και με εκαναν να νιωθω απαισια και να θελω να δωσω τελος στη ζωη μου... Απο τις ταξεις του γυμνασιου εχω να θυμαμαι μονο αρνητικα πραγματα. Η αυτοπεποιθηση μου πεθανε.. Περπατουσα σκυφτα για να μη με κοροϊδεουν για το σωμα μου. Και φυσικα αποτελεσμα αυτης της μαλακιας που εκανα -το να περπαταω σκυφτα- ηταν η κυφωση.

Μετα απο το κουπλε σου στο "Χίλια Μάτια" ακουσα ολο το CKND. Και το μονο που ειπα ηταν: Μακαρι να τον ηξερα απο το γυμνασιο. Ειναι ο μονος ανθρωπος που με καταλαβαινει πως νιωθω... Καθε τεταρτη περιμενα -και περιμενω, εννοειται- το νεο τραγουδι. Απο τις 8:30 ειμαι μπροστα στον υπολογιστη και περιμενω...

2 μερες πριν τα 16 μου, ο παππους μου πεθανε απο καρκινο... 2 μερες πριν τα 16... Εχασα την πιστη μου στον Θεο... Οταν μου εκαναν εκπληξη με την τουρτα και πανω ειχε 16 κερια, ειπα απο μεσα μου: Για τα γαμημενα 16 κερια σε μια τουρτα σαν ολες τις αλλες...

Αγαπητε Μανωλη, εχω να πω πως αμα δεν ησουν εσυ και τα παιδια να μου κρατατε παρεα και να μου δινετε δυναμη και κουραγιο με τα τραγουδια σας, το σωμα μου τωρα θα ηταν μεσα στη κασα και η ψυχη μου, ψηλα στον ουρανο..

Μου εμαθες να επικοινωνω με την μανα μου που δεν της μιλουσα καθολου και ημουν αποκρυσμενη απο αυτην, μου εμαθες να ειμαι ο εαυτος σου, μου εμαθες να μην τα βαζω κατω και να μην τα παραταω γιατι τα κουλ παιδια δεν παθαινουν ποτέ. Σε ευχαριστω που ησουν (κι εσυ και τα παιδια) διπλα μου! Σας αγαπω πολυ❤️

2 χρονια και συνεχιζω🖇️

Ή κανεις ή μαζι🖇️

Σε ευχαριστώ εγώ που το μοιράστηκες γιατί να ξέρεις δίνεις κι εσύ δύναμη πίσω <3

Ή κανείς ή μαζί!

[xamenotalento]

Γράμμα απ΄την Ελλάδα

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΝΙΚΗΤΑ,

��π’ ό,τι είδα στο κείμενο σου για τον Κωστή Παπαγιώργη, στο πρόσφατο αφιέρωμα του Χάρτη, σε απασχόλησε, συν τοις άλλοις, επί τροχάδην, η περίπτωση «νεοελλήνων συγγραφέων» που εμφανίζονται υπερβολικά μετανοημένοι ώστε να αποσύρουν απ’ τους κοινόχρηστους χώρους τα αποκαΐδια των πρώτων τους λογοτεχνικών πειραματισμών· μαντεύεις, μάλιστα, ότι το κάνουν προκειμένου να τηρήσουν μια στάση «ολίγον ποζέρικη» και ποιος ξέρει τι χειρότερο θα μπορούσε κανείς να υπαινιχθεί. Δυστυχώς, προσπερνώντας με φρόνηση τον ρεμπέτικο προσδιορισμό «ποζέρικη», δεν κερδίζω και πολλά, αφού το λόγιο ποσοτικό επίρρημα «ολίγον», εξακολουθεί να με καλεί στα όπλα υπό το λάβαρο της υπεράσπισης όλων όσοι βρίσκονται αναίτια εκτεθειμένοι στον σαρκασμό επειδή αποπειράθηκαν να κρύψουν μερικά σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί. Ακαλαίσθητος χειρισμός, το ομολογώ, αλλά κι ο μόνος διαθέσιμος εάν είσαι με τη σκούπα στο χέρι. Όταν θα πιάσεις κι εσύ τη σκούπα σε καμία χαϊντεγκεριανή Επιχείρηση Αρετή, θα το διαπιστώσεις.

Σε παρακαλώ λοιπόν να περιορίσεις τις προκαταλήψεις σου σ’ ένα πλαίσιο κάπως πιο ευφάνταστο. Έχε υπ’ όψιν πως αν η απόδοση προθέσεων κρίνεται εν γένει ανάρμοστη, είναι διότι, ακριβώς, ο κατηγορούμενος αδυνατεί να την αντικρούσει. Για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας το κείμενό σου στον απόηχο εκείνης της σύντομης συζήτησης που είχαμε, στα όρθια, στη διασταύρωση των οδών Κυδαντιδών και Τρώων, δεν έχω λόγους να αισθάνομαι στο απυρόβλητο. Ακόμη κι έτσι, θα έκανα ευχαρίστως μια προσπάθεια να σε φωτίσω ως προς το σε τι διαφέρουν τα πριν το 1985 βιβλία μου απ’ τα επόμενα αλλά με αποθαρρύνει η σκέψη πως θα ματαιοπονούσα αν γινόμουν ενοχλητικά επεξηγηματικός απέναντι στη δυσπιστία κάποιου για τον οποίο μια τόσο κραυγαλέα και ριζική διαφορά παραμένει, περιέργως, αόρατη. Εκτός κι αν «φτιάχνεσαι» ειδικά με τα αποκηρυγμένα των συγγραφέων, οπότε πάσο.

ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, το γεγονός ότι απ’ όλα τα βιβλία του Παπαγιώργη διάλεξες σαν θέμα σου την Οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ, που ο ίδιος θεωρούσε σαν μια καθαρή αποτυχία στο επίπεδο του συγγραφικού ήθους, δεν μπορεί παρά να σημαίνει κάτι βαθύτερο για την τρυφερή σχέση που σου αρέσει να αναπτύσσεις με τις αποτυχίες των άλλων. Δυσκολεύομαι να την αποδώσω σε συμπόνια ή αλτρουισμό. Καταλαβαίνεις πόσο άδικο θα ήταν αν τώρα πιθανολογούσα, απ’ τη μεριά μου, όπως ήδη έκανες εσύ απ’ τη δική σου μεριά τόσο ανέμελα, ότι αυτή η εξιδανίκευση των απορριμμάτων των συναδέλφων σου παρηγορεί ενδεχομένως την απροθυμία να ξεφορτωθείς τα δικά σου. Και δεν εννοώ φυσικά τα βιβλία σου, που είναι απολύτως αξιοπρεπή επιτεύγματα, αλλά όλα εκείνα τα στρεβλά και δυσλειτουργικά αντικείμενα στις ναρκοθετημένες περιοχές του ψυχικού χάρτη, που θα πρέπει να έρθουν στην επιφάνεια ώστε να επιδιορθωθούν ή να απομακρυνθούν οριστικά μέσω μιας επώδυνης απομυθοποιητικής διεργασίας. Θλίβομαι που το λέω, όμως το να τα διατηρείς σε κυκλοφορία, έστω υπογείως, αντί να τα αποσύρεις με τις ευλογίες της ωριμότητας στην οποία ο καθένας μας προσβλέπει ευλαβικά, δεν στερείται συνεπειών, αρχής γενομένης από την επιζήμια έφεση στα ολισθήματα μιας άσκοπης ειρωνείας που υπονομεύει το κλίμα σύμπνοιας. Και να πεις ότι η σύμπνοια μας περισσεύει!

Παρομοίως με το ενδιαφέρον για την α λα Παπαγιώργη χαϊντεγκεριανή ερμηνεία του «χαλασμένου οργάνου», δηλαδή του εργαλείου που καταστράφηκε πριν προλάβει να αποδομηθεί απ’ την σαρωτική μετανεωτερικότητα ή πριν μπορέσουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό μέσω της πλάνης ότι δεν υπήρξε καν. Μεταξύ μας, τι άλλο θα ’ταν κάθε τέτοιο απομεινάρι αν όχι μια μεταφορά του σακατεμένου Εγώ, δηλαδή οιουδήποτε Εγώ, αφού δεν υπάρχει Εγώ που να μην έχει  επηρεαστεί σοβαρά, και ενίοτε ανεπανόρθωτα, από τα ρήγματα και τις αναπηρίες της παραπαίουσας συμβολικής οργάνωσης του κόσμου των γονέων που το γαλούχησαν; Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς αν επαναλάβω ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει μόνον με το δικό μου Εγώ ή του Παπαγιώργη, αλλά και με το δικό σου επίσης, άπαξ και όλοι μεγαλώσαμε υπό την κηδεμονία ατόμων που μας άφησαν επικίνδυνα ανασφαλείς, χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν. Προφανώς, οι βλάβες και τα βραχυκυκλώματα μέσα στα αντλιοστάσια των επιθυμητικών προτεραιοτήτων του Εγώ αποτελούν ένα ��εράστιο και περίπλοκο ζήτημα, όχι λιγότερο ακανθώδες άλλωστε, και σίγουρα δεν έχω την πολυτέλεια χρόνου και χώρου ώστε να το ανοίξω εδώ· τηλεγραφικά εντούτοις θα υπογραμμίσω ότι, στην πραγματικότητα, όταν ο Παπαγιώργης εξωτερικεύει τον λογοτεχνικό του έρωτα για το συντετριμμένο Εγώ, δεν εννοεί διόλου το Εγώ που εσύ ανιχνεύεις μονομερώς, και εσφαλμένα τολμώ να πω, στην δυτική παράδοση της σκέψης, με διάσταθμους όπως ο Μονταίν και ο Πασκάλ. Αυτή η διαδρομή είναι μάλλον προσχηματική. Το ότι τέτοιοι ήρωες του πνεύματος πολιτογραφήθηκαν σαν το αντίπαλο δέος του καρτεσιανού λογικού όντος, δεν αρκεί για να τους θεωρήσουμε μέντορες ενός τόσο ιδιοσυγκρασιακού συγγραφέα όπως ο Κωστής· η αντιπαλότητα είναι εξάλλου δευτερεύουσα και υπερτιμημένη. Η αληθινή αντιπαλότητα, για να στο πω χωρίς περιστροφές, σκηνοθετείται ανάμεσα στο σύστημα ανταμοιβής/τιμωρίας που διέπει την ηθική και κανονιστική ζωή του ατόμου στην Δύση αφ’ ενός, και αφετέρου στα καραγκιοζιλίκια του Προσώπου όταν ανεβαίνουν οι στροφές της εμπειρίας στην καρδιά της Κοινότητας, όπως την ξέρουμε εμείς εδώ κι όπως θα την ήξερες κι εσύ αν έβγαινες στα πέριξ χωρίς κράνος και αλεξίσφαιρο. Και πώς την ξέρουμε; Την ξέρουμε, εκ περιτροπής, σαν θερινό σινεμά (κατάσταση ηρεμίας) ή σκυλάδικο (κατάσταση διέγερσης). Γι’ αυτό και ο τίτλος του πρώτου σου βιβλίου, Αλλόκοτος ελληνισμός, έχει κάτι το πλεοναστικό. Είδες εσύ ποτέ ελληνισμό που να μην είναι αλλόκοτος; Κάτι ανάλογο ισχύει και για την έκφραση απόδημος ελληνισμός, που μεταχειρίζονται οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Μια και ολόκληρος ο ελληνισμός είναι απόδημος, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να ξαναβρούμε το κέφι μας σκαρφαλωμένοι στη μάντρα σαν τα χαμίνια ώστε να παίρνουμε μιαν ιδέα για το τι διαδραματίζεται εκεί μέσα. Δηλαδή εκεί έξω. Η ιθαγένεια καμπυλώνεται ούτως ή άλλως απ’ τη βαρύτητα των γλωσσικών σημείων. Δεν ζούμε στον τόπο μας, αφού ο τόπος δεν υπάρχει όπως λένε οι ποιητές μας, ούτε ζούμε στην εξορία, αφού όλα είναι γνώριμα· ζούμε στη ζώνη εκείνη των αναρίθμητων φωτεινών και σκοτεινών εξαιρέσεων, όπου οι πόλεμοι μένουν ακήρυχτοι κι όπου τα δέντρα δεν ανθίζουν αλλά ανθίζονται. Εδώ τα πράγματα δεν μπορούν να οριστούν, διότι η Κοινότητα ουδέποτε αποφαίνεται ομόφωνα, αλλά έχεις κάθε δικαίωμα να τα φλερτάρεις με σκοπό τον ��άμο. Όχι; Πολλά γράφονται αλλά λίγα λέγονται περί «ελληνισμού», αγαπητέ Νικήτα. Κρίμα που δεν μάθαμε ποτέ περί τίνος πρόκειται.

ΕΤΣΙ, παρά την αδιαμφισβήτητη οξυδέρκεια του Κωστή στην κατανόηση της δυτικής συνειδησιακής περιπέτειας, και ανεξαρτήτως της  εμπεριστατωμένης γνώσης των γρίφων της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας που τον δαιμόνιζαν, το δικό του συγγραφικό Εγώ έρχεται υποβρυχίως από μιαν άλλη παράδοση, που εσύ ίσως απεχθάνεσαι, την παράδοση του Ντοστογιέφσκι και του Παπαδιαμάντη, ένα Εγώ που αποσυναρμολογείται με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στους mora­li­stes, με τους οποίους το συσχετίζεις κάπως επιπόλαια. Ο Παπαγιώργης, ακόμη κι αν του είχαν αναθέσει χρέη Πρύτανη στην Σορβόννη, δεν θα έπαυε να λογοδοτεί στην αντεστραμμένη αυθεντία ενός Εαυτού ανατολίτη και μυστικοπαθή, επιπλέον οικειοθελώς εξευτελιζόμενου με στόχο τις προσωρινές σωτηριολογικές επαναδρομολογήσεις που βηματοδοτούν τη ζωή ως αναβολή της άφεσης αμαρτιών και ανυποχώρητη συναισθηματική ξεροκεφαλιά. Εξού και η εφηβική ευθυμία όλης αυτής της τραγωδίας, η σαλότητα και τα τρελά επεισόδια αποσυμπίεσης του φλογερού ταμπεραμέντου στις κραιπάλες και τις εμποροπανήγυρεις, όπου η Θεία Χάρη γίνεται σιωπηρώς αντιληπτή σαν απλήρωτος λογαριασμός ενοικίου ή διαμαρτυρημένη επιταγή. Σ’ αυτό το παράδοξο, οι moralistes δεν έχουν να προσφέρουν παρά μιαν εκλεπτυσμένη δόση σχολαστικής επαγρύπνησης για το κύρος των κανόνων ή το είδος εκείνο του δίχως πένθος στωικισμού ο οποίος, υπέρ ή ενάντια δήθεν στον Καρτέσιο, οδήγησε στους νοησιαρχικούς καλπασμούς της δυτικής ηθικοπολιτισμικής επανάστασης και, ως αντίδραση, στην εξίσου τρομακτική έγερση εκ του τάφου των φαντασμάτων του ρομαντικού παραληρήματος.

Ότι η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει και να φαίνεται τίμια είναι λατινική σκέψη, όχι ελληνική· για την αρχαιοελληνική σκέψη λχ. θα αρκούσε να είναι τίμια ― στο σύμπαν του Κωστή δεν θα αρκούσε τίποτα. Ο Παπαγιώργης όχι μόνον δεν αθωώνει το Κακό όταν αυτό πειθαρχεί στην υποχρέωση να εμφανίζεται άοπλο και φιλικό αλλά υποπτεύεται κατευθείαν κάθε Καλό σαν στρατήγημα ή προσποίηση του Κακού, οπότε η γυναίκα του Καίσαρα, ανεξαρτήτως του αν δείχνει ή όχι τίμια, αποκλείεται να είναι. Ως εκεί καμία αντίρρηση. Ωστόσο, και μολονότι ο συγγραφέας μας μοιράζεται την απαισιοδοξία του Πασκάλ, αποφεύγει να θεολογεί, ίσως ακριβώς επειδή είναι Χριστιανός, αν μου επιτρέπεις το ευφυολόγημα, δηλαδή Χριστιανός κατά λάθος, ένας τυχαίος περαστικός που είχε ξεμείνει, πιωμένος, στον γάμο της Κανά. Ο Κωστής δεν αναζητούσε λύσεις· ο Πασκάλ φέρ’ ειπείν, ιδιοφυής μαθηματικός και εφευρέτης αριθμομηχανής, νόμιζε πως η λύση ήταν ο Θεός ― ο Παπαγιώργης, που πίστευε στον Παράδεισο κρυφά, όπως έκαναν επί Διοκλητιανού, καταλάβαινε αυτό που, εδώ στην Ανατολή, ξέρουν ενστικτωδώς οι πάντες, δηλαδή ότι ο Θεός μπορεί να ήταν οποιοσδήποτε, λχ. το αγοράκι της διπλανής πόρτας ή ο τύπος με τον μπαγλαμά στο καφενείο ή ο διαιτητής που ευνόησε την ομάδα μας, ένα όμως δεν θα μπορούσε να είναι: αυτός που εκπροσωπεί τη λύση του προβλήματος. Διότι ο άνθρωπος στη δική μας πολιτισμική παράδοση δεν είναι πρόβλημα, ο άνθρωπος είναι η λύση αυτός ο ίδιος, όπως στο αίνιγμα της Σφίγγας, η χειρότερη λύση που υπάρχει και συνάμα η μόνη, κάτι σαν τη δημοκρατία α λα Τσώρτσιλλ. Έτσι ο Κωστής, ως καλλιτέχνης, και δίχως να θυμώνει καθώς διέβλεπε το τι συνέβαινε στον άνθρωπο αλλά διαβλέποντας το τι συνέβαινε επειδή ήταν θυμωμένος, έγινε η ψυχή της παρέας, μια ψυχή  στοργική και καλοσυνάτη ― έχει δίκιο ο Ίκαρος Μπαμπασάκης που το τονίζει. Αν και όταν ήταν παιδί δεν του έδωσαν αγάπη, αυτό είναι διαπιστωμένο, παρά μόνον εκείνη που εισέπραττε με αντάλλαγμα το να παίζει τον ρόλο του θύματος της εξαπάτησης, ο Κωστής ήταν ειλικρινής στη συμπάθειά του για τους αδικημένους. Όχι για τους παλαβούς και τους μέθυσους, όπως θα ευχόταν ο Λάγιος εξωραΐζοντας το φολκλόρ των φιλολογικών μας χρονικών, αλλά εκείνους στους οποίους τα παρεπόμενα της εξαπάτησης είχαν επιβληθεί πατερναλιστικά. Έκτοτε, σαν σε αντιστάθμισμα στην ανάγκη για ζωντανές και ταραχώδεις συναναστροφές, εξεγέρθηκε κατά της εξαπάτησης και πάνω σ’ αυτή τη διένεξη σφυρηλάτησε το στιλ του, απλό, γρήγορο, έξυπνο, ανελέητο και με σύντομες φράσεις λες και φοβόταν ότι οι πολύπλοκες γλωσσικές αλυσίδες μπορεί να συσκότιζαν όλο εκείνο το σύστημα των παρακαμπτηρίων και των διόδων διαφυγής από το δικό του βαθύ ζήτημα, θριαμβευτικά ανεπίλυτο με τον πιο «ελληνικό» τρόπο  εφόσον, διαφορετικά, ίσως ξυπνούσε ένα πρωί μπροστά στη γονεϊκή κληρονομιά των συναισθηματικών ερειπίων. Εκεί να δεις αδικία! Έπρεπε άρα ο άνθρωπος να αμυνθεί προτού ο λεγόμενος εαυτός μεταμορφωθεί σε δικαστ��ριο. Και ποιος θα διαφωνούσε στο ότι η πιο ανθεκτική ασπίδα απέναντι στον εαυτό ήταν ο θορυβώδης συνασπισμός των εξαπατημένων που επαναστατούσαν με όπλο την κυκλοθυμική αυθεντικότητα του αλκοόλ; Η αιθανόλη, το καθαρό οινόπνευμα, είναι μια οργανική ένωση φημισμένη σαν διαλύτης μιας μεγάλης ομάδας ουσιών όπως τα χρώματα, τα αρώματα, τα φάρμακα, τα καύσιμα και οι τροφικές ύλες ― διαλύει επίσης παρέες που, δέκα μέρες αργότερα, ξανασυγκροτούνται σε σώμα και γιορτάζουν τη συγχώρεση πίνοντας μάντεψε τι. Ο Βακαλόπουλος ήταν της άποψης ότι τσακωνόμαστε μόνον και μόνον για τη χαρά της συμφιλίωσης· ο Κωστής μάλλον πίστευε ότι συμφιλιωνόμαστε ώστε να μπορούμε να ξανατσακωθούμε. Για κάνα δυο μήνες τού είχε κολλήσει ένα σπαραξικάρδιο ρεφραίν του ΛεΠά και το επαναλάμβανε συνεχώς:

Αφού μου πήρες τον αέρα έτσι απότομα,

θέλω σκότωμα... θέλω σκότωμα...

Βλέπεις, λοιπόν, φίλε Νικήτα, ότι το κλειδί είναι πάνω στην κλειδαριά ― διότι, για έναν δυτικής ανατροφής moraliste, αν κάποιος σού είχε πάρει τον αέρα απότομα, θα ήθελε αυτός σκότωμα, όχι εσύ. Σ’ εμάς, εδώ, πάει ανάποδα· η εξασφάλιση της απονομής του δικαίου σε στέλνει να καθήσεις εκ δεξιών του Πατρός, ειδικώς εκεί όπου καμία δικαιοσύνη δεν έχει κυρωτικές αρμοδιότητες ― άσε που είναι κάπως παράξενο να έχεις τον Θεό στα αριστερά σου! Με δυο λόγια, Ανατολικά του 20ού μεσημβρινού, συγχωρούνται απαξάπαντες και κάθε αδικημένος έχει μια δεύτερη ευκαιρία να αδικηθεί ξανά. Είναι όπως λέμε: Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα, που σημαίνει ότι είναι αδύνατον να συλληφθεί ο δολοφόνος δεδομένου ότι το κίνητρό του εξοστρακίζεται πάνω σε μιαν απίθανη νομική παραδοξότητα και μένει ανεντόπιστο κάπου μέσα στον φαύλο κύκλο της ανορθόδοξης λογικής που συνέχει το Θείο Πάθος. Δεν υπάρχει, στη δική μας παράδοση, θεολογία της κόλασης. Υπάρχουν αντιστροφές επί αντιστροφών, ύμνοι και τροπάρια αποφατικής έμπνευσης και συγχωροχάρτια σε τιμές προσιτές, για το χατίρι της πιάτσας. Φάσκουμε και αντιφάσκουμε, σαν σε παζάρι, με στόχο τη διακοπή της ατέρμονης παρέλασης αιτίου και αιτιατού, διότι μόνον αν ακινητοποιηθεί ο χρόνος μπορείς να συναντηθείς με τον διπλανό σου. Άραγε, η επιταχυνό��ενη κατανάλωση των γεγονότων στην Δύση, όσο και η συνακόλουθη εφιαλτική αίσθηση ότι ο άνθρωπος εξαφανίστηκε, με τι άλλο έχει να κάνει αν όχι με τον εκμηδενισμό της συνάντησης;

ΑΥΤΗ Η ΣΤΑΣΗ, διόλου «ποζέρικη», ξεχωρίζει τον Κωστή απ’ τους moralistes, οι οποίοι, θεμελιώνοντας τον πεσιμισμό τους σαν μαθηματικό θεώρημα, ψάχνουν εμμέσως για αφορμές να αποκαταστήσουν μια τάξη ή ευαγγελίζονται την εξιλέωση· ο Κωστής αναρωτιέται μεν, συνεχώς, αλλά δεν ψάχνει θεραπείες ούτε πιστεύει στον σωφρονισμό των ταξινομήσεων, παίζει απλώς και με μαεστρία στα δάχτυλα τα κόλπα μιας γκρίνιας που μας κάνει όλους λίγο πιο πονηρεμένους ― δεν θέλει να εμβαθύνει στην πραγματικότητα, ούτε να την εξορθολογήσει αλλά να την εξάψει. Κατά τα λοιπά, όχι μόνον δεν είναι ηθικολόγος αλλά λατρεύει το γνωστό αθάνατο ελληνικό στιλ της γειτονιάς με τα γιασεμιά που περιμένουν το έγκλημα για ν’ ανθίσουν. Και ιδού τι τον κρατάει σε τέτοια παροιμιώδη απόσταση απ’ την ψυχαναλυτική διδασκαλία αλλά και απ’ την ποίηση, διότι η ποίηση υπάρχει για να αρθρώνει αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί αλλιώς και άρα υπονομεύει τη μέριμνα για την προστασία των απορρήτων. Αξίζει να θυμάσαι το εξής: όσο επινοητικός και αν είναι ο στοχασμός των Δυτικών στην προσέγγιση των πραγμάτων, θα συναντάει πάντοτε τη διάψευση, αφού η αποφατική κληρονομιά τού είναι άγνωστη και συνεπώς η γνωριμία με το πράγμα δεν του αρκεί αλλά επιδιώκει πάση θυσία να το ανακρίνει για να αποσπάσει τον αλγόριθμο της ουσίας του ώστε να τον κατέχει ωφελιμιστικά, κάτι a priori ανέφικτο, οπότε μένει με τη γλύκα, σα να λέμε με την αποζημίωση μιας εργαλειακής φαινομενικότητας. Ο Κωστής, όπως και ο Βακαλόπουλος, όπως κι ο Λάγιος ή ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ή ο Δημήτρης Καράμπελας, αλλά και η ταπεινότης μου εν μέρει, αν μπορώ να το πω δίχως τον κίνδυνο της υπεροψίας, ανήκε σ’ εκείνους που ένιωθαν ότι αυτή η γλύκα ήταν πικρή και δηλητηριώδης. Τον ερέθιζε το αδιέξοδο όχι για τον απειλητικό χαρακτήρα του, όπως συμβαίνει με τους ιεραπόστολους του Διαφωτισμού, αλλά επειδή τον κρατούσε ζωντανό και αμήχανο, ετοιμοπόλεμο κι απογοητευμένο· είμαστε η γενιά που θεωρούσε το διάβασμα σαν οδηγό αυτοκαταστροφής. Κάθε κείμενο σχολιασμού που γράφουμε πάνω σ’ ένα άλλο κείμενο είναι σημείωμα αυτοκτονίας.

Έτσι, ο καημένος ο Πασκάλ, μολονότι ο Θεός τού μιλούσε ήδη μέσω της μουσικής μιας υπέροχης πρόζας, προσπαθούσε να ��είσει τους ουρανούς να χρησμοδοτήσουν στη γλώσσα των αριθμών και της λογικής ― τζάμπα πήγε όλος εκείνος ο ενορατικός συγκλονισμός του 1654! Τουναντίον, εδώ, σ’ εμάς, κυριαρχούσε σταθερά η μοιρολατρία, η χαρούμενη επίγνωση της αθλιότητας του κόσμου, η διαρκής ανακύκλωση του ελλείμματος αυτοσεβασμού και η πεποίθηση ότι η καψούρα είναι συνώνυμη της αιώνιας νιότης, δηλαδή ενός λάθους που επανορθώνεται με το καλημέρα. Για να μην σε ταλαιπωρώ, όταν εμείς οι ελληνόφωνοι της ανατολικής Μεσογείου μιλάμε για «γνώση» εννοούμε ότι για να γνωρίσεις χρειάζονται τουλάχιστον τρεις, όπως και για το να παντρευτείς ― η γνωριμία με το πράγμα, σ’ εμάς, δεν είναι πνευματικό ανδραγάθημα ή πολεμική πράξη, είναι συνοικέσιο. Κοντολογίς, εννοούμε ότι όλα, μα όλα, παραμένουν εντέλει διαπροσωπικά, περιλαμβανομένης της έγκρισης κάποιου συμβολικού τρίτου ή μπάρμπα στην Κορώνη, έστω και αν αυτή η ρήτρα επιβραδύνει τις ακαδημαϊκές προόδους της σκέψης στην αφομοίωση των ερευνών του Χάιντεγκερ γύρω απ’ την εκκρεμότητα του Είναι. Τι να πεις! Όταν το Είναι συμπιέζεται στο μηδέν ώστε να αφήσει χώρο στους επιταχυνόμενους ιλίγγους του γίγνεσθαι, όπως συνέβη στην Ιστορία της Δύσης από την Αναγέννηση και μετά, τότε το βλέπουμε, ω του θαύματος!, να επιστρέφει πλησίστιο με τη μορφή του αντικειμένου μιας ασυγκράτητης φιλοσοφικής νοσταλγίας. Έκτοτε, τα διδακτορικά πέφτουν βροχή.

Αυτό ήταν που παρότρυνε τον Κωστή να αποκηρύξει το βιβλίο για τον Χάιντεγκερ· είχε μπροστά του το προϊόν της επικοινωνίας δύο συνειδήσεων, όχι τριών ― από δω ο σκύλος και από κει το ηχείο του γραμμοφώνου. Στο διάσημο λογότυπο του His Master’s Voice δεν υπήρχε εκείνος ο τρίτος, ο tertium gaudens, που αργότερα θα ενσαρκωνόταν στο λοξό βλέμμα της κριτικής κατανόησης πυροδοτώντας όλους τους επίκαιρους ενδοιασμούς και τις αμφιλογίες. Επομένως, όταν λες ότι «η θεματική του συντριμμένου Εγώ εντάσσει τον Παπαγιώργη στην δυτικοευρωπαϊκή αντίληψη περί δοκιμίου», καταλαβαίνω γιατί γράφεις «συντριμμένου» και όχι «συντετριμμένου». Αλλά κι εσύ καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, ότι μόνον και μόνον η αγωνία για το αν ένα έργο ανήκει ή όχι στη δυτικοευρωπαϊκή αντίληψη ισοδυναμεί με την αθέλητη παραδοχή πως, εξαρχής, αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο και αναμφισβήτητο. Η απόπειρα να κρεμάσουμε άρον άρον την ταμπέλα του Δυτικού σε όποιον γράφει σπουδαία κείμενα στα ελληνικά δείχνει τη δυσκολία να διαισθανθούμε ότι αυτός πιθανόν αντιπροσωπεύει το επισκεπτήριο μιας πολύ πιο σύνθετης καταγωγής κι ότι ο συγκερασμός των δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, στον πυρήνα του ενδιαφέροντος που διατηρεί για τα οριακά φαινόμενα, δίνει ακριβώς το μέτρο της συγγραφικής του υπόληψης. Δες τι τράβηξε ο Σεφέρης προκειμένου να ομολογήσει, μετά θάνατον, ότι συμμετείχε στη συνωμοσία του «δυτικοκεντρισμού» ― άκου λέξη που βρήκαν! Ο Κωστής ακολουθεί. Απ’ το οξύμωρο ενός ανθρώπου που μετέφραζε με τέτοιαν άνεση τον Ντεριντά ενώ σύχναζε μερακλώνοντας σε εκατό τοις εκατό ελληνικά μαγαζιά της νύχτας ανάβλυζε μια λεπτή αλλά αγέρωχη απόλαυση που διαχεόταν, γραπτώς, στην ηθικοανήθικη κοσμοθεώρησή του και που δεν θα ήταν σωστό να του τη στερήσουμε επειδή δεν χωράει στην ενδοχώρα της ακαδημαϊκής εποπτείας του καθενός μας. Μετά την έκδοση της μετάφρασης του Περί γραμματολογίας, ο  Ντεριντά, άνθρωπος μεγάλης ευγένειας, του τηλεφώνησε ένα απόγευμα αυθόρμητα για να τον γνωρίσει: ο Παπαγιώργης, κατά την αφήγηση του ίδιου πάντοτε, σήκωσε το ακουστικό και, μόλις πληροφορήθηκε την ταυτότητα του συνομιλητή, του το έκλεισε κατάμουτρα και επέστρεψε στην τηλεόραση. Τον ρώτησα για ποιο λόγο φέρθηκε με τέτοια αγένεια, λες και δεν ήξερα. Μου απάντησε ότι ντράπηκε να μιλήσει, διότι παρά την πλήρη εξοικείωσή του με τη γραπτή εκδοχή των γαλλικών, οι προφορικές επιδόσεις του ποτέ δεν έπαψαν να χωλαίνουν. Μ’ άλλα λόγια, κάλυψε μιαν υποθετικά αναξιοπρεπή συμπεριφορά με μιαν απρέπεια εκατό φορές χειρότερη, όπως εκείνος ο ρώσος ταξιτζής, που περιγράφει ο Ναμπόκοφ στην Λολίτα και ο οποίος, χρησιμοποιώντας την τουαλέτα του σπιτιού μιας πελάτισσας για να ανακουφίσει το έντερό του, απέφυγε να τραβήξει το καζανάκι από φόβο μήπως ο ήχος ειδοποιούσε τους ενοίκους του διαμερίσματος για τον ποταπό χαρακτήρα της πράξης που είχε προηγηθεί και αποχώρησε στα μουλωχτά αφήνοντας πίσω του ένα εξωφρενικό ενθύμιο αχαριστίας.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, θα όφειλε κανείς να καταλάβει τον Παπαγιώργη πλησιάζοντάς τον όχι μέσω του Σιοράν αλλά μέσα απ’ τα λαϊκά του ’60, που τα ακούγαμε κάποτε υπό τον έναστρο ουρανό σαν προφητείες μιας συγκυρίας που θα μας έκανε ευτυχισμένους έστω κι αν άφηνε όλες τις αντιφάσεις ανεπίλυτες. Ξέρω ότι δεν είναι και πολύ ακαδημαϊκή η σύγκριση αλλά εμένα με παρηγορεί διότι ξυπνάει το ανατρίχιασμα μιας αλήθειας που την έζησα με τους όρους της πιο εξαντλητικής γνωριμίας. Μην ξεχνάς ότι υπέφερα κι εγώ επί μακρύ διάστημα, την ίδια περίοδο με τον Κωστή, από βασανιστικές κρίσεις αγοραφοβίας, και μάλιστα με το ίδιο εκλυτικό αίτιο, τουτέστιν την απότομη διακοπή της χρόνιας χρήσης αλκοόλ. Το να φοβούνται οι άνθρωποι του είδους μας την αγορά είναι μια ύστατη ειρωνεία της μοίρας. Θα συμφωνείς ελπίζω, Νικήτα, ότι αν είχα βαλτώσει, εγκλωβισμένος στα πρώτα μου βιβλία, δεν θα μπορούσα να απευθύνομαι σήμερα σ’ εσένα μ’ έναν τρόπο που να μην προδίδει το ύψος των περιστάσεων. Εμπιστέψου με και μην ανησυχείς όταν οι συγγραφείς, ωριμάζοντας, απογοητεύονται απ’ τα πρώτα τους βιβλία· να ανησυχείς μήπως υποχρεωθούν να απογοητευθούν απ’ τα τελευταία.

[psychotiko-epeisodio]

Ξανα απο δω;

Περασε,καθισε.

Ποδοπατησε με μια ακομη φορα,δεν τρεχει τιποτα,εδω θα ‘μαστε να τα λεμε,

«Αντεχω εγω».

Αντεχω;

Σου ‘λειψα;

Το θρασσος σου βλεπω εχει μεινει ιδιο.

Δεν θα ξεχασω την μερα που υπεφερα και εσυ απλα εκλεισες την πορτα του σπιτιου και εφυγες.

Χωρις κουβεντα,χωρις δισταγμο,ουτε ενοχες.

Απλα εφυγες.

Και τωρα με ρωτας τι κανω;

Ε λοιπον,να μην σε νοιαζει.

Ουτε τι κανω,ουτε που ειμαι,ουτε τι ωρα θα γυρισω σπιτι για να ερθεις.

Να αδειασεις και να φυγεις.

Για πρωτη φορα στην μεταξυ μας ιστορια,εκλεισα εγω την πορτα,και ουτε που κοιταξα πισω μου.

Και οχι απο εκδικιση αγαπητε μου,αλλα οσο καιρο ελειψες,εμαθα αυτα που μου στερησες να τα προσφερω εγω σε εμενα.

Δεν ανοικεις πια εδω.

Το ονομα σου δεν μου θυμιζει τιποτα πια.

[portokali]

οι αιτησεις ειναι σε φαση ο/η αιτων/ουσα .... ο/η υπογραφ...... λες και θα κύκλωσω ή θα συμπληρώσω κατι που να υποδηλώνει το φυλο μου. λέγονται προσωπικά δεδομενα αυτα αγαπητε ❤️

[johnmar02]

Ανοιχτη Επιστολη προς @solmeister13

Αγαπητε Μανωλη/Solmeister/Μπαμπα,

Η 28η του Ιουνιου αν και μια κουραστικη μερα με μαθημα (πανελλελε 2020) και ενα πολυωρο ταξιδι απο Λημνο για Θεσσαλονικη ηταν και θα ειναι η καλυτερη μερα του φετινου καλοκαιριου.

Λογω της ζεστης, της κουρασης και των υπερβολικων ατομων στην αναμονη για να σε συναντησουν, δεν καταφερα να σου μιλησω. Αφου το ταμπλερ ειναι ενα μεσω με το οποιο επικοινωνεις με εμας θα ηθελα να σου πω τα παρακατω:

Ευχαριστω που εισαι διπλα μου, ευχαριστω που εσυ και τα παιδια ειστε η συνεχης και ασταματητη συντροφια μου, ευχαριστω που μου χαριζετε τετοιες υπεροχες στιγμες οπως η σημερινη, απλα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Αν και δεν με ξερεις εγω μεσα απο τα τραγουδια σου σε εχω μαθει και μπορω να πω πως σε αγαπαω (σφιχτη αγκαλια). Ελπιζω να στα πω καποια στιγμη απο κοντα σε ενα απο τα επομενα live του Χαρτινου Βασιλειου.

Ευχαριστω για ολα,

Γιάννης

[mariamarakimariw]

Αγαπητε έρωτα,

Ποιος θα μου λεγε πως καμια φορα οι ανθρωποι λαμπουν στο σκοταδι. Και πως αυτα που επιθυμω ειναι βαθια μεσα μου κρυμμενα. Σε κοιτω και αναπολω τις μικρες μα ταυχρονα μεγαλες στιγμες μας. Τον τροπο που τα μαλλια σου ανεμιζαν προς την κατευθυνση του ανεμου, τα ματια σου που λαμπιριζαν στο σκοτεινο του βαθος, ακομα και τα πόδια σου που τοσο μισουσα γιατι βαδιζαν μακρια μου. Ανοιγω τα ματια και το μονο που κοιτω ειναι την απουσια σου. Η δικια μου η χαρα δεν λεει να αναδυθει. Περιμενω απαντηση απο εναν φανταστικο παραληπτη. Περιμενω αγαπητε μονο απο σενα.

Μονο δικια σου,

Μαρια

Υ.Γ Ακομα περιμενω να φωτισουμε την νυχτα.

[justforbooks]

ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ,

μου ήρθε μια παρόρμηση να σου γράψω, έτσι όπως μπορώ, με τα φτωχά λόγια που χρησιμοποιούμε εμείς οι άνθρωποι, έστω και αν δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούν να φτάσουν σε σένα.

Εσύ, αόρατος, αναπάντεχος, δήθεν ξένος μα στην πραγματικότητα καθρέφτης του εαυτού μας, που ξαφνικά εμφανίστηκες ποιος ξέρει από ποιες γενετικές αβύσσους του κατάλοιπου που αποκαλέσαμε πομπωδώς «ύλη», με την κορώνα σου από χημικές ακίδες, έφερες τον πανικό και τον θάνατο στις ζωές μας, μέσα σε λίγες εβδομάδες εκμηδένισες και κατέστρεψες τις νέες μας βεβαιότητες, έδειξες τη δυσαναλογία και την τρέλα των οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και νοητικών δομών, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ατομική ζωή μας και η ζωή μας ως είδους.

Πολύ πολύ καιρό προτού κάνουμε τη σύντομη εμφάνισή μας σ' αυτόν τον πλανήτη, υπήρξε μια μακροχρόνια, σιωπηλή και άγρια πάλη που αντέταξε τους απλούς μοριακούς τύπους με τους σύνθετους οργανισμούς. Μια ατελείωτη πάλη, με μακροπρόθεσμα αβέβαιη έκβαση, όπου στο τέλος νίκησαν οι σύνθετοι οργανισμοί, οι οποίοι όμως υπερίσχυσαν με τίμημα ν' αφομοιώσουν μέσα τους και να υποτάξουν –ή να νομίζουν ότι υποτάσσουν– τους απλούς. Αυτοί οι τελευταίοι κάθε τόσο παίρνουν τη ρεβάνς, όπως τώρα που εμφανίστηκες εσύ ως ένα είδος εκδικητή και προφήτη που ανέβηκε από τις βαθιές, χθόνιες ζώνες της ζωής, και του εαυτού μας. Από δω πηγάζει η απέραντη δύναμή σου, μα και η αδυναμία σου, γιατί χρειάζεσαι να εισβάλλεις στα ανθρώπινα κύτταρα ώστε να συνεχίσεις να ζεις και ν' αναπαράγεσαι.

Όμως στο τέλος –πίστεψέ με– θα υποκύψεις. Όσα όντα του είδους μας και αν κατορθώσεις να εξολοθρεύσεις, στο τέλος θα υποκύψεις, θα υποκύψεις γιατί θα οδηγήσεις σε θάνατο τους οργανισμούς που σε περιέχουν και σου επιτρέπουν να ζεις και ν' αναπαράγεσαι, θα υποκύψεις γιατί οι εναπομείναντες άνθρωποι θα κατασκευάσουν όπλα για να σε καταπολεμήσουν κι εμβόλια ικανά να ενεργοποιήσουν τ' αντισώματά μας και να σε καταστρέψουν, ή να σ' εξαναγκάσουν σε διαρκώς νέες μεταλλάξεις και μεταμορφώσεις, ώστε να συνεχίσεις την απεγνωσμένη ζωή σου ως ιός. Και γιατί όλα αυτά; Για ποιο όνειρο;

Ισχυρέ και αδύναμε φίλε μου, σου κάνω μια πρόταση: ας λάβουμε υπόψη την απελπισμένη κατάσταση και των δυο μας και ας δοκιμάσουμε να συνεργαστούμε. Εσύ προσαρμόσου σιγά σιγά σε μας χωρίς να μας οδηγήσεις σε θάνατο, όπως έχουν κάνει άπειρα βακτήρια και ιοί στο πέρασμα του χρόνου, που αφομοιώθηκαν στα σώματα, στα όργανα ως και στα μάτια μας, με τα οποία βλέπουμε ή νομίζουμε ότι βλέπουμε τον κόσμο, που δεν θα υφίσταντο χωρίς εμάς. Το ξέρω ότι μέχρι τώρα δεν κάναμε καλή χρήση της στρατηγικής υποχώρησης και της φαινομενικής ήττας σας. Αυτή τη φορά όμως θα είναι αλλιώς, επειδή βρισκόμαστε κι εμείς μπροστά σ' ένα τέλος ή σε μια μετάλλαξη κι ένα πέρασμα, και μπορεί να μας σώσει μόνο η επινόηση κι ένα νέο όνειρο είδους. Μπες κι εσύ ��το όνειρό μας, κι εμείς θα μπούμε στο δικό σου. Έτσι, συγκεντρώνοντας ό��ες τις δυνάμεις μας, όλα τα όνειρά μας καθώς κι εκείνα των όντων που περιέχουμε και στα οποία εμπεριεχόμαστε, ας επιχειρήσουμε να υποστηρίξουμε αυτή την κρίσιμη δοκιμασία και να επινοήσουμε όλοι μαζί μια νέα ζωή. Συγχώρεσέ μου τη συγκινησιακή φόρτιση του γράμματος.

Δικός σου, Αντόνιο Covid-19 Μορέσκο

Μετάφραση από τα ιταλικά: Μαρία Φραγκούλη Πηγή: Antonio Moresco, "Lettera al Signor Virus", Il primo amore, 28/03/2020

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[tromokraths]

Αγαπητε φιλε,χρειαζομαι την αποψη σου.ειναι ενα παιδι εχουμε βγει αρκετες φορες,περασαμε πρωτοχρονια μαζι αλλα την προτελευταια φορα που βγηκαμε μου ειπε απο μηνυμα οτι του αρεσω κ πως το βλεπω εγω.του προτεινα να το συζητησουμε απο κοντα κ ειπε οκ.βγηκαμε οντως αλλα εγω το ηεχασα πανω στη κουβεντα κι εκεινος δεν εκανε ουτε κινηση ουτε ειπε τιποτα.δεν εχουμε ξαναμιλησει κ πανε 4 μερες.να του στειλω να κανονισουμε η να κανω κατι αλλο;;δε ξερω.εσυ τι λεες;στο μεταξυ ειμαστε 19-20://

Αγαπητή φίλη ,

Εννοείται να στείλεις, αυτός απλά είναι ντροπαλός ή δε σε θέλει, όπως και να έχει πρέπει να ξέρεις.

[diataraxhs-blog]

Αλέκο ακου..

Αγαπητε πρώην δεν είναι ότι με χώρισες και ξέχασα τα πάντα.Το αντίθετο προφανώς ...μου λείπεις πολυ και ξερω οτι θα συνεχιζεις να μου λειπεις δεν μπορουμε να διαγράψουμε στιγμές,αναμνήσεις ιδιαίτερα όταν ησουν δίπλα μου τις ποιο δύσκολες στιγμες .Θα μου λειψει ακομα το παγκακι οπου καθομασταν και συζητάγαμε τα πάντα ακομα και τα ποιο ασήμαντα πράγματα (οπως ελεγες ακομα και τα ποιο μικρά εχουν σημασια).Δεν αλλαζει κατι οτι και να κάνω περάσαμε καλα ακομα και αν στο τελος πονάει παντα κατι θα πονάει αλλα ευχαριστώ πολυ για οσο εκατσες ..περασα πολυ καλα ❤

[favlos-kykloss]

Αγαπητε Μανωλη,

Χρονια πολλα στον αιωνιο εφηβο,στον λογο που βλεπω τον κοσμο διαφορετικα πλεον,σαυτον που με στηριζει χωρις καν να το καταλαβαινει,σαυτον που μου εχει χαρισει τις καλυτερες αναμνησεις αν και δεν ηταν μεσα σε αυτες ο ιδιος ομως ηταν οι στιχοι του,σαυτον που μου εμαθε τι σημαινει να μην εισαι κανεις αλλα ακομα να τα καταφερνεις στις επικηνδυνες μερες μιας εφηβιας αιχμηρης,σαυτον που με εκανε να καταλαβω οτι η φημη και το να εισαι δημοφιλης δεν σε κανουν αυτοματα χαρουμενο,σαυτον που με διδαξε να στεκομαι στα ποδια μου,σαυτον που με εκανε να αγαπαω τα χρονια της εφηβιας παρολο που με κανουν να ποναω,αυτα τα χρονια ειναι ενα εγχειρειδιο επειβιωσης.Μανωλη μπορει να μην εισαι εφηβος στην ηλικια πια,αλλα θα εισαι παντα στην καρδια και μεσα απο ολους εμας. Δε ξερω τι θα εκανα χωρις εσενα.Δε ξερω τι θα εκανε ο κοσμος χωρις εσενα.Αποτελεις εμπνευση για ολους μας.Σε ευχαριστουμε για ολα.Σε ευχαριστω για ολα.Τα πιο χαρουμενα γενεθλια @solmeister13 ❤️

(Θα σαι δεκαξι για παντα)

[the-sun-the-green]

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας | ΙΙΙ

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταξα πίσω απ’τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα. Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.  Όταν ακούμπαγα το τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα    μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα. Πάντοτε. Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά -θυμάσαι;- μου άπλωσες    τα χέρια σου τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου,  «την πρώτη μεγάλη μέρα μας»; Σού πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα έν’ απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο. Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια. Σού πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος σού πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο    σύννεφο κι αυτή τη φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξαναέβγαζα.  Βαδίζαμε χωρίς λέξη. Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του.  Ήπιαμε μιά στα δυό. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε. 

Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μές στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουνε τα τρένα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή    κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω - πόσο σου πήγαιναν.

Α, ήταν ζεστό το σπιτικό μας τότε χαρούμενη η λάμπα μας μεγάλος ο κόσμος.  Απ’ την κουζίνα μύριζε τηγανισμένο λάδι. Έσκυβα, αγάπη μου, και φιλούσα τ’ αλευρωμένα χέρια σου τα χείλια μου γεμίζανε όλο αλεύρια. Σε φίλαγα ύστερα στο στόμα και γέμιζαν και τα δικά σου χείλια αλεύρια. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο και γελούσαμε.  Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο μας καλησπέριζε η άνοιξη. Ένα κορίτσι    αντίκρυ τραγουδούσε. Πόσο ήταν όμορφο να ζει κανείς.

Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ’ όλα τα χνωτισμένα    τζάμια τ’ όνομα σου κ’ έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου.  κ’ έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κ’ εμπιστοσύνη. Θυμάσαι που γονάτιζα τα βράδια και σούβγαζα τα παπούτσια πόσο με πίκραιναν τα παπούτσια σου, πάντοτε λυπημένα,    φαγωμένα στις άκρες ίσως κιόλας να μπάζανε νερά, αγάπη μου μα δεν τόλεγες. Μόνο χαμογελούσες. Ύστερα έσκυβες σιωπηλή και μπάλωνες το παλιό σακάκι μου.  Έν’ ανθισμένο κλωνάρι μυγδαλιάς ο γερτός λαιμός σου. Όχι λοιπόν, δε θα σε πάρει από τα χέρια μου ο άνεμος μήτε η νύχτα κανείς δε θα σε πάρει. Ακούς; Ακούς;

Ήτανε τότε που οι μέρες δε ξέρανε την καταχνιά τότε που άδειαζε η δύση στην αυλή μας μια ποδιά γεμάτη    ροδοδάφνες.

Θυμάσαι ένα βράδυ που χτένιζα τα μαλλιά σου και συ με κοίταζες απ’ τον καθρέφτη και κάτι σιγοτραγουδούσες; Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου    ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη στα χέρια σου για πάντοτε ακούμπησα τη καρδιά μου. Τα μάτια σου,  α, τι να πω, αγάπη μου, για τα μάτια σου όταν τα μάτια σου είναι όμορφα σαν όλα μαζί του κόσμου τα    τραγούδια όταν είναι μεγάλα τα μάτια σου σαν την πιο μεγάλη ελπίδα. Τα μάτια σου.

Όταν χαμογελούσες ένα περιστέρι διάβαινε στη βραδιασμένη    κάμαρα ένα σύννεφο χρυσό ταξίδευε στ��ν ουρανό όταν χαμογελούσες. Όταν χαμογελούσες ξεχνούσα τη στέγη που έσταζε, ξεχνούσα    το τρύπιο πάτωμα έλεγα κιόλας, να, μες απ’ τις τρύπες του όπου και νάναι θα φυτρώσουνε μεγάλα κόκκινα τριαντάφυλλα. 

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου,  τότε που μου χαμογελούσες.

Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό σ’ ένιωθα μες στα χέρια μου να τρέμεις. «Αστέρια μου», είπα,  «κάντε την αγάπη μας λαμπερή κάντε την αγαπημένη μου χαρούμενη. Αστέρια μου, καλά μου αστέρια, κάντε εγώ κι εκείνη να    πεθάνουμε μαζί».

Κι έτσι αυτήν τη νύχτα είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί. Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου    τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το     φόρεμά σου να κρύψω σαν φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’     το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόσο ατελείωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και    πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν τα φύλλα ενός δάσους μακρινού ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα. Σαν μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια τα εσώρουχα σου πάνω    στην καρέκλα.  Κ’ ύστερα τίποτ’ άλλο παρά η αγάπη μας τίποτ’ άλλο παρά εγώ κ’ εσύ τίποτ’ άλλο παρά οι δυό μας κι ούτε χτες ούτε αύριο τίποτ’ άλλο παρά μόνο τώρα τίποτ’ άλλο παρά εγώ κ’ εσύ τώρα, τώρα μαζί τώρα μαζί πάντα μαζί οι δυό μαζί... Σε σκέπαζα ύστερα με το σεντόνι. Το παιδί μας θάθελα να σου μοιάζει έλεγα.  Όχι, έκανες εσύ. Το παιδί μας θάθελα να μοιάζει εσένα.

Τότε σπάσαν την πόρτα μας. Έπρεπε να χωριστούμε, Μαρία, να χωριστούμε για να μην ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι. Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά σου ν’ αποχαιρετήσω το     παιδί μας. Αντίο. Αντίο. Το παιδί μας, Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει μ’ όλους τους     ανθρώπους που δικαιώνουν τη ζωή.

[solmeister13]

Αγαπητε μου Μανωλη,

Σου γραφω αυτο με την ελπιδα να το δεις καποια στιγμη.

Σε ευχαριστω πολυ. Σε ευχαριστω που μου εμαθες να μην φοβαμαι τους δαιμονες μου. Σε ευχαριστω που μου εμαθες να αγαπαω τον εαυτο μου. Σε ευχαριστω που εισαι διπλα μου οταν κανεις αλλος δεν ειναι. Σε ευχαριστω που μου κρατας συντροφια καθε βραδυ.

Π��εον αγαπαω τα σημαδια μου και δεν ντρεπομαι για αυτα. Ελπιζω να σε ξαναδω συντομα να σε αγκαλιασω και να στα πω κοιτοντας σε στα ματια.

Νιωθω πολυ περιφανη που υπαρχεις με τον τροπο σου στην ζωη μου.

Σαγαπω ❤

Χαίρομαι που σας έχω εδώ να το ζούμε όλο αυτό παρέα.

[synais8hmatika-nekros]

Εγω τουλαχιστον προσπαθω να τον βοηθησω και δεν καθομαι να τον κρινω απο την φαση που περναει αγαπητε/αγαπητη μου🖤

θενκ γιουυ

[thanosskillet]

Αγαπητε θανο, ειμ κοριτσι κ μ'αρεσει μια κοπελα εδω κ εναμισι χρονο.Ειμαι 17 ενω αυτη 22,ειναι σγρα στρειτ κ ενω εχουμε αρχισει να μιλαμε(στη σχολη χορου)καμια φορα μ βγαινει να τις μιλαω καπως αποτομα κ καλα για χιουμορ για να την κνω να γελασει ομως νιωθω οτι το παρεξηγει αυτο κ με θεωρει ξηνη ακομα και αν γελαμε αρκετα..το κανω επειδη δεν ξερω πως να διαχειριστω τα συναισθηματα μ και μου βγαινει μια καπως εντονη συμπεριφορα για να της τραβιξω την προσοχη υποθετω,τι να κανω; :(

Να κάνεις σαν αρχή μια προσπάθεια να μην το κάνεις τόσο άγαρμπα γλυκούλα μου, καλός είναι ο αυθορμητ��σμός και γαμάει, απλά μην πετάς ό,τι σου κατέβει. Πέρα από αυτό ειδικά αν είναι στρέιτ, δεν νομίζω να αλλάξει το γεγονός πως τις αρέσουν τα πουλάκια όσα αστεία και να της πεις...

Αν εσύ θέλεις να το προσπαθήσεις όμως, το πιο σωστό και ντόμπρο είναι να της το πεις στα ίσια, σε φάση “σε βλέπω ερωτικά”. Με τον τρόπο σου πάντα, είτε στα μούτρα, είτε σε μήνυμα. Περιμένω νέα σου!