#προειδοποιεί

[romios-gr]

Προειδοποιεί πάλι για Παγκόσμιο Πόλεμο τους επόμενους τρεις ή τέσσερις μήνες ο Ντόναλντ Τραμπ Την απειλή ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου τους επόμενους μήνες ανέφερε σε προεκλογική συγκέντρωση στην Καλιφόρνια ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. «Η ανησυχία μου τους επόμενους τρεις ή τέσσερις μήνες είναι ότι θα βρεθούμε σε παγκόσμιο πόλεμο λόγω των ανθρώπων που έχουμε στην ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/proeidopoiei-pali-gia-pagkosmio-polemo-toys-epomenoys-treis-i-tesseris-mines-o-ntonalnt-tramp/

[gemsofgreece]

Τι γίνεται φέτος καλέ με αυτές τις διαφημίσεις που λένε να μην "σπαταλάμε" νερό? Καλό το μήνυμα, δεν διαφωνώ, αλλά ο τρόπος που το κάνουν μου θυμίζει τις βλακίες με τα καλαμάκια και τα καπάκια. Δεν νομίζω ο περισσότερος κόσμος και κοσμάκης να χρησιμοποιεί τόσο πολύ. Ίσως να κοιτάγαμε καμια πισίνα καλύτερα. (Ας μην αναφερθούμε καν στο ποσοστό της Ελλαδάς που εχει πόσιμο νερο στη βρύση, σταναχωρεί καπως)

Αλλά μιλώντας για το πρόβλημα γενικά την έχω κουραστεί την γενική ξερασία που εχεί πέσει τα τελευταία χρόνια. Αθηναίος εγω οπότε μπορεί να μην είναι και ακριβές το πως το βλέπω εγώ, αλλα νιώθει λες και βρέχει μια φορά το μήνα. Μπορεί και ανα δίμηνο.

Δεν έχω ιδέα, δεν έχω πετύχει καμία διαφήμιση. Τυχαία όμως πριν απαντήσω διάβασα ένα άρθρο για τον υπερτουρισμό και είχε αυτήν την παράγραφο:

Η έκθεση προειδοποιεί επίσης ότι η εισροή τουριστών έχει προκαλέσει και προβλήματα με το νερό, με τη διαθεσιμότητα πόσιμου νερού να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα σε πολλά μέρη.

https://www.skai.gr/news/world/kampanaki-apo-to-eyrokoinovoulio-gia-ton-ypertourismo-stin-ellada

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Ο υπερτουρισμός λογικά ασκεί πίεση στην παραγωγή εμφιαλωμένου νερού και στην υδροδότηση ειδικά την ξερή θερινή περίοδο λόγω ζήτησης / άντλησης. Το σημαντικότερο πρόβλημα θα είναι στα νησιά του Αιγαίου που δεν έχουν πηγές και έχουν και τους περισσότερους τουρίστες.

Ίσως γι' αυτό το τονίζουν λοιπόν.

Αν θυμάμαι καλά φέτος δεν έβρεξε τον Ιούνιο που ρίχνει τις κλασικές καταιγίδες συνήθως. Έβρεξε όμως στα τέλη του - αρχές Ιουλίου. Εγώ είμαι πιο πάνω οπότε φαντάζομαι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στην Αθήνα. Πάντως συμπάσχω, έχω αρχίσει να χορεύω τον χορό της βροχής. Πλέον χαίρομαι πολύ όταν βρέχει, σκέφτομαι τις φωτιές που θα σβήσουν, την φύση που έστω λίγο θα αναζωογονηθεί...

[h-xwra-twn-grammatwn]

Χαμένη Ελπίδα

Ελπίδα είναι οι δύο αχτίδες ηλίου ανάμεσα απ' τά μαύρα σύννεφα

Το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή

Η ήρεμη παλίρροια μετά τη τρικυμία

Ελπίδα είναι να ξυπνάω δίπλα σου όταν όλα είναι μαύρα

Η διέξοδος μου στο τιμόνι ενώ η πινακίδα στο δρόμο μόνο για αδιέξοδο με προειδοποιεί

Το χτυπημένο σκυλί που θα σε εμπιστευτεί για λίγη τροφή

Το γέλιο ενός παιδιού που πίσω απ' τή μάσκα μόνο κλάμα ξέρει να κρύβει

Η αγκαλιά από ένα άτομο στο φάσμα που μόνο συναίσθημα λένε του λείπει

Ελπίδα είναι οι πλέον μηδενικοί καρκινικοί δείκτες στις εξετάσεις της μαμάς μου

Η προαγωγή ενός πατέρα στη χαμηλή κοινωνική μας τάξη

Το ψευτορεπο που θα κλέψω για να δω ένα φίλο αντί να ξεκουραστώ

Και ένα ταληρο που θα βρω χορεύοντας μεθυσμενη στο δρόμο

Ελπίδα είναι να ανταμείβεται ο κόπος σου

Ίσως όχι αμέσως, μα υπομονή και η δόξα θα ρθει

Έστω λίγη και φτωχή, έστω μικρή και διακριτική

Ελπίδα είσαι εσύ, εκείνη και εκείνος, ίσως και γω

Ελπίδα είναι η ψυχή που παραμένει ελεύθερη με τόσα δέσμια γύρω της

[solmeister13]

Η μαρσο πριν τα κουπλέ σου λέει σολμαιστερ πονά τους;

Btw επικο.

Ε ναι, προειδοποιεί ότι σκάει ΠΟΝΟΣ

[akyro-den-emeine-tipota]

Ποτέ δεν μου άρεσε η φράση «μου πέρασε».

Είχα ιλαρά, αλλά μου πέρασε. Είχα μια ζαλάδα, πονοκέφαλο, μου πέρασε.

Πέρασα πολλά χρόνια ξεχνώντας την φράση και το πόσο με ενοχλεί. Δεν ακούγεται σωστό. Μου πέρασε. Και πού πήγε; Από πού ήρθε;

Όχι ότι την ξέχασα τελείως, απλά αναισθητοποιήθηκα στο νευρικό μου σύστημα να με προειδοποιεί: Πονόκοιλος στη δουλειά; Πάνε σπίτι Μάιλο. Μέχρι να σου περάσει!

Δεν είναι καλή φράση, δεν είναι καλή λέξη. Φύγε, φύγε, φύγε, κρύψου. Η κοιλιά ξέρει. Κάτι δεν της αρέσει.

Εντάξει, στην Αγγλία δε το λένε προφανώς, αλλά βρήκα μια αλβανίδα εδώ. Που μεγάλωσε Ελλάδα. Κάναμε σεξ, κάναμε πρωινό, κάναμε ταξίδι, κάναμε μαραθώνιο Harry Potter. Γρήγορα όλα (εκτός του πρώτου). Καλά. Με κοιτούσε σαν να ήμουν Θεός.

Μια μέρα, ξύπνησα ανήσυχος. Ήταν στην κουζίνα και με έδωσε μια φλιτζάνα καφέ.

... και πώς το αποφάσισες έτσι ξαφνικά και τελειώσαμε; Ο έρωτας που έλεγες;

Απλώς μου πέρασε.

Και πού πήγε, μωρέ Άντζελα; Και από πού ήρθε..;

[elmabloging]

Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.

Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυχία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. Αλλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.

[justforbooks]

Η Καρδιά του σκότους είναι μια νουβέλα γραμμένη το 1899 από τον Πολωνό μυθιστοριογράφο Τζόζεφ Κόνραντ στα αγγλικά, η οποία έδωσε έμπνευση στον Φράνσις Φορντ Κόπολα για να φτιάξει την ταινία του Αποκάλυψη Τώρα!. Οι εμπειρίες του συγγραφέα, που δούλε��ε για μικρό χρονικό διάστημα σε ένα ποταμόπλοιο που ταξίδευε στον ποταμό Κονγκό, τον μεγαλύτερο της Κεντρικής Αφρικής, μεταγγίζονται στην ιστορία του Τσάρλι Μάρλοου που αναζητά τον μυστηριώδη Κουρτς, τον κτηνώδη πράκτορα μιας βελγικής εταιρείας που έχει στήσει ένα δικό του παρακράτος μέσα στη ζούγκλα συνθέτουν ένα συναρπαστικό στόρι που γίνεται ένα σιωπηρό σχόλιο για τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό. Η Καρδιά του σκότους κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1902 ως σειρά ιστοριών σε τρία μέρη στο βρετανικό περιοδικό «Blackwood’s Magazine» με αφορμή τα 100 τεύχη του και αργότερα βγήκε σε ενιαίο τόμο και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2000 και υπάρχει σε διάφορες εκδόσεις, ωστόσο η μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου για τις εκδόσεις Δώμα είναι εξαιρετική και επανασυστήνει το βιβλίο. «Όπως όλα τα πραγματικά μεγάλα κείμενα, η Καρδιά του σκότους έχει υποστεί αναρίθμητες ερμηνείες», γράφει η μεταφράστρια. «Οι περισσότερες έχουν μια προκρούστεια λογική που προκρίνει ό,τι απασχολεί τον εκάστοτε κριτικό. Τελικά, όμως, τι ακριβώς είναι αυτό το τόσο πυκνό και πολυδιαβασμένο κείμενο; Η ιστορία μιας εμμονής; Μια ναυτική περιπέτεια στην άγρια ζούγκλα; Μια κατάδυση στο σκοτάδι της αυτογνωσίας; Μια καταγγελία της αποικιοκρατίας, του Λευκού Ανθρώπου, του πολιτισμού γενικά; Ο Κόνραντ, πάντως, προειδοποιεί: “Η ουσία αυτής της υπόθεσης ήταν βαθιά κρυμμένη κάτω από την επιφάνεια”».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[daimewdis]

Η ώρα είναι 2:52 το βράδυ. 12/12/22.

Αύριο δηλαδή σήμερα, έχω να σηκωθώ το πρωί, να τακτοποιήσω κάποια έγγραφα. Δεν έχω κοιμηθεί, δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ. Είμαι υπό πίεση με τα δικά μου, και να τελειώσω το δεύτερο κομμάτι που θα βγει. Random. Τελευταία στιγμή. Θα δείξει. Είχε έρθει ο Παναγιώτης τις προάλλες στο σπίτι μου. Είχαμε κάνει πριν καιρό βίντεο κλήση για κάποια πράγματα που ήθελα να τον ρωτήσω που δεν έβρισκα άκρη. Τα λέγαμε. Βαριέμαι να τα λέω. Δεν έχω τίποτα να πω. Με ρωτάει και αυτός τα συνηθισμένα. Όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι. «Τι κάνεις με την μέρα σου;» «Πως ήταν η βδομάδα σου;» Τα ίδια με χθες και σήμερα. Μου έμεινε μία φράση που είχε πει: «Μαλάκα αν δεν δω τους φίλους σου, δεν θα πειστώ ότι έχεις». Δεν χωράνε στην μοναξιά μου κανένας άνθρωπος. Οι φίλοι μου έχουν ��αταλάβει πως είμαι, και ότι κρατώ απόσταση. Παρόλα αυτά, πάντα είναι εκεί, ότι κι αν ζητήσω. Δεν υπάρχει κάτι νέο να γνωρίσω στους ανθρώπους. Σπάνια ενδιαφέρομαι να γνωρίσω και να μπω στον κόπο. Είμαι ρηχός, και δεν είναι μειονέκτημα για μένα. Καυλώνω απίστευτα. Γιατί είναι τόσο ψεύτικο ο ρομαντισμός στους. Η ψυχολόγος μου ξέρει ένα μέρος του μυαλού μου, παρόλα αυτά, ποτέ δεν ήμουνα γυμνός. Δεν έχουμε επαφή πολλούς μήνες τώρα, δεν μου λείπει, αλλά μερικές φορές ίσως να μου λείπει που δεν χρειάζεται να με κρίνει. Δεν μπορεί να με βοηθήσει. Μα δεν ήμουν εκεί για βοήθεια. Μου είπε να μειώσω το τσιγάρο και εγώ καπνίζω παραπάνω. Μου είπε να τρέφομαι σωστά, και εγώ τρέφομαι πιο λίγο κάθε φορά, μου είπε επιτέλους να πάρω τα αντικαταθλιπτικά, και εγώ τους τελευταίους μήνες απέρριψα απ’ τον ψυχίατρο τρεις φορές. Μου είπε αν σου λείπει η ανθρώπινη επαφή και της απάντησα ένα απόλυτο όχι. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, και εγώ έχω πάθει ανοσία. Πόσο θαρραλέος μπορεί να ‘μαι; Γελάω. Χθες, άρχισε ξανά να με “χτυπάει” η καρδιά μου. Και σήμερα το ίδιο. Με προειδοποιεί, και εγώ πανηγυρικά την αγνοώ. Ξέρω πως έχω ξεπεράσει την γραμμή, μα δεν με νοιάζει. Είδες γιατί βάζω το «εγώ» μου μπροστά; Γιατί συνήθως αυτό είναι που με κρατάει. Παρόλα αυτά, δεν είμαι άνθρωπος θετικός, ούτε πρότυπο καλό. Και μ’αρέσει. Γιατί είμαι εγώ. Δεν υποκρίνομαι. Έτσι νιώθω, έτσι γράφω. Δεν διαχειρίζομαι πάντα τα νεύρα μου, και κυρίως όταν θέλω να γαμήσω δεν το κάνω. Αναλόγως πως θα ‘μαι. Και αν δεν βαριέμαι. Αναλόγως πως θα ‘μαι. Κάποιοι νοιάζονται για μένα, χωρίς να με ‘χουν δει και χωρίς καν να ξέρουν το όνομα μου. Με θυμούνται από χρόνια και μου στέλνουν αν ζω. Μα εμένα πάντα με βάραινε το να νοιάζεται κάποιος. Η μάνα μου με είχε ρωτήσει πριν καιρό, «δεν σε έχω δει να ερωτεύεσαι και να αγαπάς». Και την κοίταξα. Κάτι δευτερόλεπτα της πήρε και μετά θυμήθηκε. Πάνε χρόνια. Είμαι αρκετά κουρασμένος και δεν μου περισσεύει ενέργεια να καταναλωσω για μαλακίες. Κυρίως να πρέπει να εξηγώ και να αναλύσω και στα περισσότερα δεν θα ‘πρεπε. Αυτό πάει γενικά. Όπως είναι δικαίωμα σου να κρίνεις, έτσι είναι δικαίωμα μου να κρίνω και εγώ. Έχεις μία άποψη για μένα, έχω και εγώ για σένα. Είναι πολύ χαζό, να μην κράξω και να μην μειώσω κάτι όταν με “χτυπούν”. Απλά νομίζω είναι τόσο ηλίθιοι κάποιοι, που νομίζουν πως δεν. Όταν συναναστρέφομαι με ανθρώπους γελάω. Και τίποτα δεν με αγγίζει, γιατί το παιχνίδι το ξέρω. Μαλακίες.

Παρόλα αυτά, εγώ έχω βάλει από τα πέρυσι ένα μπουφάν στο μάτι. Το καλοκαίρι θα το πάρω για να το φορέσω το χειμώνα.

-Δαιμεώδης

[rulinarulina]

Ο Στρατηγός Φλιν προειδοποιεί για νέα πιθανή απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ

Ο στρατηγός Μάικ Φλιν κρούει το καμπανάκι του κινδύνου για την ασφάλεια του Ντόναλντ Τραμπ με μία ανατριχιαστική προειδοποίηση Ανταπόκριση από τις ΗΠΑ: Δημήτρης Φιλιππίδης Όπως χαρακτηριστικά λέει ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της πρώτης Κυβέρνησης Τραμπ, «πρώτον, προσπάθησαν να βγάλουν τον Τραμπ από το ψηφοδέλτιο. Στη συνέχεια, προσπάθησαν να τον πετάξουν πίσω από τα κάγκελα. Και όταν…

[romios-gr]

Ο Trump (ξανά) προειδοποιεί ότι θα ξεσπάσει Τρίτος Παγκόσμιος στην συνάντηση με τον Netanyahu Εάν δεν το κάνουμε, θα καταλήξουμε σε μεγάλους πολέμους στη Μέση Ανατολή και ίσως σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο… τόνισε ο Trump Ο υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ Trump προειδοπο��ησε τον Netanyahu τον Ισραηλινό πρωθυπουργό (που θεωρείται εγκληματίας πολέμου) ότι θα ξεσπάσει μεγάλος πόλεμος στην Μέση Α... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-trump-xana-proeidopoiei-oti-tha-xespasei-tritos-pagkosmios-stin-synantisi-me-ton-netanyahu/

[eclecticstarlightblogger]

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς: «Σας προκαλώ να προσπαθήσετε να συνεχίσετε την ποινική υπόθεση κατά του Προέδρου Τραμπ… άκου εδώ, γλυκιά μου, δεν παίζουμε αυτή τη φορά και θα βάλουμε τον χοντρό πισινό σου στη φυλακή για συνωμοσία»! Η Τζέιμς είναι […] Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ…

[thoughtfullyblogger]

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς: «Σας προκαλώ να προσπαθήσετε να συνεχίσετε την ποινική υπόθεση κατά του Προέδρου Τραμπ… άκου εδώ, γλυκιά μου, δεν παίζουμε αυτή τη φορά και θα βάλουμε τον χοντρό πισινό σου στη φυλακή για συνωμοσία»! Η Τζέιμς είναι […] Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ…

[greekblogs]

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς: «Σας προκαλώ να προσπαθήσετε να συνεχίσετε την ποινική υπόθεση κατά του Προέδρου Τραμπ… άκου εδώ, γλυκιά μου, δεν παίζουμε αυτή τη φορά και θα βάλουμε τον χοντρό πισινό σου στη φυλακή για συνωμοσία»! Η Τζέιμς είναι […] Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ…

[skandaladiaplokidiafthora]

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς

Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ Ντέιβις, προειδοποιεί τη Γενική εισαγγελία της Νέας Υόρκης Λετίθια Τζέιμς: «Σας προκαλώ να προσπαθήσετε να συνεχίσετε την ποινική υπόθεση κατά του Προέδρου Τραμπ… άκου εδώ, γλυκιά μου, δεν παίζουμε αυτή τη φορά και θα βάλουμε τον χοντρό πισινό σου στη φυλακή για συνωμοσία»! Η Τζέιμς είναι […] Η κόλαση Τραμπ ξεκίνησε: Ο δικηγόρος του Τραμπ, Μάικ…

[justforbooks]

Μέχρι να κυκλοφορήσει από τον Gutenberg, σε μετάφραση Αθηνάς Δημητριάδου, αγνοούσα την ύπαρξή του – πόσο μάλλον την εκδοτική πορεία του. Το 1965, όταν πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ, μολονότι απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές, βρήκε λίγους αναγνώστες και, από την επόμενη κιόλας χρονιά, αποσύρθηκε. Έκτοτε ανατυπώθηκε δύο φορές, με τις πωλήσεις του και πάλι ελάχιστες. Κι ενώ όλο και κάποιοι σοβαροί κριτικοί το μνημόνευαν για να το εκθειάσουν, το 2011 ενθουσιάζει την Άννα Γκαλβαντά, μια πολύ δημοφιλή Γαλλίδα πεζογράφο, η οποία, προκειμένου να το διαδώσει, στρώθηκε και το μετέφρασε. Ω του θαύματος, μισό αιώνα από την πρώτη του δημοσίευση, το μυθιστόρημα του Τζον Γουίλιαμς, στόμα με στόμα, γίνεται best seller όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στην Ολλανδία, στην Ιταλία, στο Ισραήλ, στη Γερμανία. Μέχρι που τον Οκτώβριο του 2013, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο του δημιουργού του, παρουσιάζεται από το «New Yorker» ως «το «μεγ��λύτερο αμερικανικό μυθιστόρημα για το οποίο δεν είχατε ακούσει ποτέ».

Κάπως έτσι έφτασε «Ο Στόουνερ» και στα μέρη μας. Πώς κατάφερε να νικήσει τον χρόνο; Τι το εξαιρετικό διαθέτει; Σε τι οφείλεται αυτή η αναπάντεχη επιτυχία του; Από την πρώτη κιόλας σελίδα, ο Τζον Γουίλιαμς μας καθιστά σαφές πως η σταδιοδρομία του ήρωά του μόνο λαμπρή δεν ήταν. Ο Στόουνερ «δεν έφτασε πιο πάνω από τον βαθμό του επίκουρου καθηγητή και ελάχιστοι φοιτητές, απ' αυτούς που είχαν παρακολουθήσει τα μαθήματά του, διατηρούσαν σαφή εικόνα του... Οι συνάδελφοί του, οι οποίοι δεν του είχαν ιδιαίτερη εκτίμηση όσο ζούσε, τώρα πια τον αναφέρουν σπανίως΄ στους μεγαλύτερους το όνομά του λειτουργεί ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου για όλους τέλους, για τους νεότερους είναι απλώς ένας ήχος που δεν ανακαλεί τίποτε από το παρελθόν...». Όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, αιχμαλωτισμένοι από τη λιτή, στιβαρή πρόζα του Γουίλιαμς, ο Στόουνερ απέτυχε και στην ιδιωτική του ζωή. Τι κι αν παντρεύτηκε το κορίτσι των ονείρων του; Στην πραγματικότητα, έμεινε εγκλωβισμένος μέσα σ' έναν άχαρο, άνυδρο γάμο, αποξενώθηκε ως και από την κόρη του που τόσο αγαπούσε, και ο μοναδικός, μεγάλος του έρωτας για μια συνάδελφό του αποδείχτηκε αδιέξοδος.

Γιατί να μας ενδιαφέρει η περίπτωση ενός τέτοιου ανθρώπου; Πού θα μπορούσαμε να συναντηθούμε μαζί του, με τι δικό του ταυτιζόμαστε; Γίνεται αντιληπτό πολύ γρήγορα. Κάτι στον τόνο του συγγραφέα, καθώς ανασυστήνει ήρεμα, μια ιδέα αποστασιοποιημένα, τον βίο του ήρωά του, μας προειδοποιεί πως θα μιλήσει για κάτι που μας αφορά άμεσα. Μέσα από την ιστορία ενός ταπεινού και συγκροτημένου ανθρώπου, όπως είναι ο Στόουνερ, ο Τζον Γουίλιαμς μιλά για τις μάχες που δίνουμε ή αποφεύγουμε, για τις εσωτερικές συγκρούσεις που μας βασανίζουν, για το στρίμωγμά μας ανάμεσα στις φιλοδοξίες μας, τον αξιακό μας κώδικα και τις κοινωνικές νόρμες, για τον σαρκικό πόθο, που, αν φιμωθεί, μπορεί να γίνει δηλητήριο, και για την αγάπη, βεβαίως, την κινητήριο δύναμη όλων. Μέσω του «Στόουνερ» ο Γουίλιαμς αναδεικνύει το νόημα της ζωής όπως το είχε αντιληφθεί ο ίδιος, αφοσιωμένος στη μετάδοση της γνώσης, ταγμένος στην ιστορία της Αγγλικής Φιλολογίας, στο ίδιο πόστο επί δεκαετίες, σαν τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του.

Σκληραγωγημένο αγροτόπαιδο, γεννημένος το 1891 σ' ένα χωριό του κεντρικού Μιζούρι, ο Γουίλιαμ Στόουνερ ξεκινά, με τις ευλογί��ς των γονιών του, να σπουδάσει γεωπόνος στο πανεπιστήμιο της πιο κοντινής πόλης, ώστε μια μέρα να αναλάβει το οικογενειακό κτήμα τους. Ωστόσο, στο δεύτερο έτος των σπουδών του συνειδητοποιεί πως «η αγγλική φιλολογία δεν τον άφηνε να ησυχάσει με τίποτα». Τα μαθήματα που έχει ήδη παρακολουθήσει, κρεμασμένος από το στόμα ενός σαρδόνιου καθηγητή που θα γίνει μέντοράς του, τον ωθούν ν' αλλάξει ρότα. Συγκλονισμένος από τη μαγική επίδραση που έχει πάνω του ένα σονέτο του Σαίξπηρ, αποφασίζει ότι εφεξής δεν θα καλλιεργεί το χώμα, θα καλλιεργεί τα μυστήρια του νου και της καρδιάς, μελετώντας τη γλώσσα του. Θα κοπιάζει με τις λέξεις και θα προσπαθήσει να γίνει καλός δάσκαλος. Το πανεπιστήμιο, πιστεύει, θα 'ναι ιδανική ασπίδα προς τον έξω κόσμο, τον τόσο θορυβώδη και άγριο. Προς το τέλος της ζωής του, ανακαλώντας τα περασμένα, ο Στόουνερ διαπιστώνει πολλές ήττες, πολλές διαψεύσεις. Μόνο την πίστη του στο πανεπιστήμιο νιώθει ακλόνητη μέσα του. Το ξέρει – το πάθος του για τα γράμματα, ο ζήλος του για την ιστορικότητα των λογοτεχνικών κειμένων, η απέχθειά του απέναντι στις ρομαντικές, ερασιτεχνικές προσεγγίσεις της λογοτεχνίας, σφράγισαν τις σχέσεις με τους γονείς, τους συναδέλφους, την οικογένειά του, βάζοντας φρένο στην προσωπική του ευτυχία και στην ακαδημαϊκή του ανέλιξη. Όμως, αυτά ακριβώς ήταν που τον κράτησαν τόσα χρόνια όρθιο.

Ο ίδιος ο Τζον Γουίλιαμς, στα τελευταία του, το 1985, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, δήλωνε για τον Στόουνερ: «Κατά τη γνώμη μου, είναι ήρωας με όλη τη σημασία της λέξης. Πολλοί από αυτούς που διάβασαν το βιβλίο σχημάτισαν την εντύπωση ότι ο Στόουνερ έζησε μια κακή και θλιβερή ζωή. Το βέβαιο είναι ότι έζησε καλύτερα από τον περισσότερο κόσμο. Έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, αγαπούσε αυτό που έκανε, είχε αίσθηση του πόσο σπουδαία ήταν η δουλειά που έκανε. Οι αξίες τις οποίες κλήθηκε να υπηρετήσει είναι σημαντικές... Το σημαντικότερο κατ' εμέ στοιχείο του μυθιστορήματος είναι η συνείδηση του έργου, του επαγγέλματος που έχει ο Στόουνερ. Γι' αυτόν η διδασκαλία είναι έργο – έργο με την καλή, την έντιμη έννοια της λέξης. Το επάγγελμά του τού έδωσε μια ιδιαίτερη ταυτότητα και τον έκανε αυτό που ήταν... Η αγάπη για κάτι είναι αυτό που μετράει».

Στο εισαγωγικό κείμενο του Ιρλανδού συγγραφέα John McGahern που συνοδεύει την ελληνική έκδοση του «Στόουνερ» επισημαίνονται κι άλλα σημεία της παραπάνω συνέντευξης. Πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ένα κείμενο; Σα�� ένας γρίφος που τον μελετάς και τον κατανοείς ή σαν κάτι που το βιώνεις; Ο Τζον Γουίλιαμς πίστευε ακράδαντα πως η λογοτεχνία γράφεται «αποκλειστικά και μόνο» προς τέρψει του αναγνώστη. «Για τον Θεό», έλεγε, «είναι κουτό να διαβάζεις χωρίς να το απολαμβάνεις». Στην περίπτωση του «Στόουνερ» η απόλαυση έρχεται σιγά-σιγά, μαζί με κύματα θλίψης. Δεν συμπάσχεις μόνο με τον κεντρικό ήρωα, αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά και τον καημό των εχθρών του – καταλαβαίνεις πως κι εκείνοι κάτι πολύτιμο υπερασπίζονταν. Κάθε τόσο παρηγοριέσαι – βλέπεις ότι και στην πιο συνηθισμένη διαδρομή, όπως αυτ�� του Στόουνερ, μπορεί να συμβαίνουν αρκετά εκθαμβωτικά διαλείμματα. Και αναπόφευκτα, σκέφτεσαι πώς πορεύτηκες εσύ ως τώρα, ευελπιστώντας ότι θ' αποχωρίσεις με ήσυχη τη συνείδηση.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com