#πεθαίνει

[romios-gr]

«Κατεπείγον πρόβλημα» χαρακτηρίζει ο Economist το δημογραφικό για την Ελλάδα καθώς, σύμφωνα με τις αναλύσεις του, έως το 2040 η Ελλάδα θα έχει χάσει μισό εκατομμύριο (500.000) από το εργατικό της δυναμικό, αφού οι μισοί εργαζόμενοι σήμερα είναι άνω των 50 ετών.  Όπως επισήμανε ο Βόλφγκανγκ Φένγκλερ, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, επικεφαλής του World Data L... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-ellada-pethainei-dimografiko-katepeigon-provlima/

[thewomengr]

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά πρώτα ζει, όπως ζούμε και εμείς μαζί της

[Γράφει η Joanna Sou] Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά πρώτα ζει, όπως ζούμε και εμείς μαζί της. Γιατί λοιπόν να μην ζούμε με ελπίδα και χαρά; Γιατί να μην ζούμε με ελπίδα και αισιοδοξία; Γιατί να μην ζούμε με αγάπη, σοφία, πίστη, παρέα με τη φίλη μας την ελπίδα; Ξεχνάμε όλα τα σημαντικά και μας κατακλύζει η απελπισία και ο φόβος. Μας αγκαλιάζει και κουρνιάζουμε από συνήθεια στην αγκαλιά του...

Περπάτησα σε μετέωρους ουρανούς, κρύφτηκα στα σκοτάδια μου, συνήθισα μα και αγάπησα τη μοναξιά μου. Όταν έχεις κάνει φίλο σου το φόβο, πώς μπορείς να ανοιχτείς στην ασφάλεια και στη σιγουριά; Όταν θυμάσαι από την εφηβεία σου μόνο αποτυχίες, απογοητεύσεις και προδοσίες, πώς μπορείς να ατενίζεις με αισιοδοξία το μέλλον που σου προδιαγράφεται; Όταν είσαι νέος, κρατάς την ελπίδα μα κι αυτή κάποια…

[fandomchaosposts]

πω μαλακα αισθάνομαι σαν να είμαι 80

[nofuckinlabels]

Αραγε πως γεννιεται απο ενα τιποτα η επιθυμια

Πως η επιθυμια γινεται ερωτας

Ο ερωτας πως αλλαζει

Σε μακρινη αναμνηση;

Αραγε πως μπορεις η αναμνηση να σβηνει μεσα στο τιποτα;

Ειπε ο Τιτος Πατρίκιος

Ευστοχη λέξη το «σβηνει» ακριβως αυτο συμβαινει. Δεν ξεθωριάζει βουλιαζει στο χαος που το δημιούργησε. Επιστρεφει στην τροφο ιδέα του. Γινεται ενα με την υλη που την γεννησε . Τα αποτοκα του απειρου ειναι διχοτομημένες απειροτητες.

Ο ερωτας γεννιέται και πεθαίνει το ιδιο δευτερόλεπτο

Ειναι μια ακαριαία έκρηξη

Οπως οι αυτοκτονίες των αστεριων που βαφτίσαμε θαύματα.

Εκεινος ο ετεροχρονισμος της αποστασης νοηματοδοτεί τελικά τον θάνατο

[vicky-gad-23]

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες,

κάτι πεθαίνει μέσα μου.

Κάτι που αποφασίζω να αφήσω..

Και θρηνώντας το, το κενό μέσα μου μεγαλώνει.

Μα με λάθος τρόπους, προσπαθώ να το γεμίσω.

Κι αναρωτιέμαι.. πόσο πιο κενή μπορώ να νιώσω;

Η ευχή μου είναι να μη το μάθω.

[anemodarmenhh]

" Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη

να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο

κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει..."

-Ελένη, Χάρις Αλέξίου

[feggaroneira]

Κανενας ποτέ δεν προσπάθησε να παλέψει για εμενα να μείνω στην ζωή του.

Ενώ εγώ προσπάθησα για όλους όσους έχασα.

Γι’αυτο έχω τόσες ανασφαλειες πλέον.

Γι’αυτο έχω κουραστεί τόσο πολύ ψυχικά.

Γι’αυτό έχω χασει τελείως τον εαυτό μου.

Για α��τό δεν ξέρω πλέον ποια πραγματικά είμαι.

Γιατί εγώ πάλεψα για όλους.

Μέχρι την τελευταία στιγμή.

Και αν είχα και άλλες αντοχές, θα πάλευα κι άλλο.

Γιατι εγω πραγματικά αγάπησα.

Και όταν αγαπάς ποτέ δεν σταματάς

Δεν σταματάς ποτέ να παλεύεις.

Γιατί μέσα σου πιστεύεις πως αν σταματήσεις να προσπαθείς τότε δεν είναι αγαπη.

Και για αυτό για να τους δείξεις οτι η αγαπη σου είναι όντως αυτόφωτη, απόλυτη και αληθινή βάζεις κάθε δύναμη σου, κάθε ψυχικη σου αντοχή και παλεύεις.

Και αυτό είναι επίπονο.

Είναι τόσο επιπονο να παλεύεις από αγαπη για να σώσεις μια σχέση,

για να κρατήσεις στην ζωή σου εναν ανθρωπο

που σημαίνει τα πάντα για σένα

και αυτός να έχει ήδη λύσει το σκοινί και να βάζει τέλος χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρος μαζί σου.

Και είναι τόσο επίπονο να παλεύεις για εναν ανθρωπο ο οποίος έχει βάλει ήδη τέλος στα συναισθήματα του για σένα.

Και αντί να στο πει στα ίσια,

σου δείχνει πως τάχα σε θέλει.

Αλλά μια σε θέλει.

Μια δεν σε θέλει.

Και αυτό σε κουράζει ψυχικά.

Και πάντα σε αφήνει με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα είστε ξανά μαζί ευτυχισμένοι.

Αλλά αυτός κόβει σιωπηλά την πλέκτη γραμμή που σας ενώνει.

Και συ ακόμα παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και μένεις με την ελπίδα.

Κι αυτό ποναει.

Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και συ έχεις κουραστεί.

Αλλά μέσα σου δεν θες να τα παρατήσεις.

Γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι για όσα αγαπάς μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ευκαιρία

Και με τόσες ψεύτικες ελπίδες που έχεις μαζέψει, το μυαλό σου δεν μπορεί να πει στοπ

Και συνεχίζει και παλεύει.

Και αυτό γίνεται φαύλος κύκλος.

Νιώθεις πως κάποια μέρα θα είστε όπως πριν.

Ακόμα και αν νιώθεις πως για αυτόν πλέον δεν είσαι τίποτα πέρα από αναμνήσεις.

Αλλά όταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν σταματάς να παλεύεις μέσα σου.

Και αυτό ποναει περισσότερο από όλα.

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφε��γαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[glikozi]

To tumblr πεθαίνει σιγά σιγά η είναι η ιδέα μου ;

έχει 6 χρόνια τώρα

[uselessmind]

Η ελπίδα, ξέρω, πεθαίνει τελευταία... τι είναι αυτό όμως που γεννιέται πρωτο, ώστε τελικά να χρειαζόμαστε ελπιδα;

[nero-sth-varka]

Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα

Επεράσαμε ωραία λίγες ώρες μαζί.

Είν' η πρώτη μας νύχτα

Πρώτη και τελευταία

Ασφαλώς και δεν πρέπει

Να μας δούνε παρέα.

Ασφαλώς και το ξέρω πως δεν είμαστε ίδια

Μοναχά στα παιχνίδια είμαστ' όλοι παιδιά.

Κι αν εσύ το ξεχάσεις, η ζωή στο θυμίζει

Και πεθαίνει η αγάπη και σωπαίνει η καρδιά

Είσαι εκείνος που είσαι κι έχεις όνομα κάποιο

Σε χρυσό κόσμο σάπιο, δε χωράω να μπω.

[amadryades]

Saltburn was nice but I'm tired of the unprivileged poor friend being invited to the Mansion to the danger of his life. Κάλεσέ τον στο εξοχικό στη Σαλαμίνα να δούμε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει

[nando161mando]

GOODNIGHT WHITE PRIDE

🇬🇧 German neonazi slips on a root while hiking on Hitler's favorite mountain and dies.

🇮🇹 Neonazista tedesco scivola su una radice mentre fa un'escursione sulla montagna preferita di Hitler e muore.

🇪🇦 Un neonazi alemán resbala con una raíz mientras camina por la montaña favorita de Hitler y muere.

🇩🇪 Ein deutscher Neonazi rutscht beim Wandern auf Hitlers Lieblingsberg auf einer Wurzel aus und stirbt.

🇬🇷 Ένας Γερμανός νεοναζί γλιστράει σε μια ρίζα ενώ έκανε πεζοπορία στο αγαπημένο βουνό του Χίτλερ και πεθαίνει.

👉 source https://www.20minutes.fr/faits_divers/4115267-20241012-allemagne-neonazi-fait-chute-mortelle-montagne-favorite-hitler

t.me/primalinea161

[psyxodrama07fan]

Ποσο φοβάμαι την φλόγα μη σβήσει.

Τουλάχιστον καίει ακόμα.

Η φλόγα του έρωτα έχει την εξής ιδιαιτερότητα, πεθαίνει μόνο απ’ τα χέρια των δημιουργών της. Η παύση της καύσης είναι δυνατή μόνο από εκείνα τα δάχτυλα που τη γέννησαν.

Αναπόφευκτο να καω, αλλά τουλάχιστον αν καώ, θα νιώθω ακόμα.

Αναπόφευκτο να καείς, αλλα κρατάς τον αναπτήρα.

Άραγε έχεις ακόμα να διακινδυνεύσεις κάτι;

[hwraiaelenh]

Τι διαβάζεις αυτήν την περίοδο;

Το "Εκεί που πεθαίνει ο ανεμος", του Bas Albert Bertran

[groovalos]

Λατρεύω τα άστρωτα κρεβάτια. Λατρεύω τις στιγμές που οι άνθρωποι είναι μεθυσμένοι και κλαίνε, και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να είναι ειλικρινείς. Λατρεύω το βλέμμα εκείνων που συνειδητοποιούν ότι είναι ερωτευμένοι. Λατρεύω τον τρόπο που ξυπνάνε δίχως να ξέρουν ότι κάποιος τους παρατηρεί, τόσο ελεύθεροι, τόσο αυθόρμητοι. Λατρεύω εκείνην την πνιχτή κραυγή που αφήνουν όταν ο αγαπημένος τους χαρακτήρας πεθαίνει. Λατρεύω το αμυδρό χαμόγελο όποτε κλείνουν τα μάτια και ταξιδεύουν σε κόσμους αλλιώτικους. Ερωτεύομαι τις αληθινές τους ομολογίες, ��αι τους σπαραγμούς τους. Ερωτεύομαι τα ξεσπάσματα και την ησυχία τους. Πραγματικά, είμαστε μια αστείρευτη πηγή τέχνης και η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην το αναγνωρίζουμε.