#μείνουν

[romios-gr]

Φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς»… θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων… μόνο όσοι ζουν με την καρδιά, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν, θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία… Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ Ακόμη και στην πνευματική ξηρασία µας στέλνει ο Θεός µιά παρηγοριά, επειδή γνωρίζει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ftasame-se-apokalyptikoys-kairoys-tha-kataskeyastoyn-michanes-oi-opoies-tha-elegchoyn-ton-tropo-skepsis-ton-anthropon-mono-osoi-zoyn-me-tin-kardia-kai-proseychontai-kard/

[allo-frouto]

Φρουτάκι μου γλυκό τι σχέδια έχουμε για New Year’s Eve

Αρχικά, στις 31 δουλεύω οπότε δεν ξέρω πώς θα πάει αυτό.

[a-reader-in-white]

Δύο τα τινά.

1) Αφενός το εγώ.

Δεδομένου ότι ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι απόγονοί του αξιώθηκαν ποτέ να μπουν σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, είναι απόλυτα λογικό να ��ρέφουν ένα οικογενειακό μίσος για αυτόν τον θεσμό. Άλλωστε ο θεσμός αυτός είναι ζωντανή απόδειξη ότι η δυναστεία των "αρίστων" κωλύεται να βγει μπρο��τά στην αρένα των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ως εκ τούτου αποτελεί και συνεχή υπενθύμιση της μάλλον κληρονομικής τάσης προς αποφυγή των προσωπικών ευθυνών, και γενικότερα μια φυγοπονία.

"Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται." που λέει και ο λαός.

2) Αφετέρου το συμφέρον.

Υπό την απλή αλλά αξιόπιστη αρχή του "follow the money" βλέπουμε ότι ο πατηρ εργάζεται (αντί)χαρακτηριστικά σκληρά για να πάρει η θυγατέρα το bonusακι ως investors relation manager της CVC . Όμως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους 🍑 ... Καλή η διαπλοκή, αλλά ένα επενδυτικό σχέδιο πρέπει να είναι ρεαλιστικό για να υπάρξει κερδος.

Τα 100.000€ συνολικά δίδακτρα ιατρικής σχολής δεν ανταποκρίνονται στην ελληνική πραγματικότητα, την στιγμή που ο απόφοιτος θα παίρνει περίπου 20.000€ ετησίως (βασικό+εφημερίες) ως πρώτο μισθό, εκ των οποίων δεν μένουν στην άκρη ούτε τα μισά. Απόσβεση πότε (ποτέ);

Παράλληλα η γειτονική Βουλγαρία προσφέρει ισάξιο πτυχίο στα 40.000€ συνολικά δίδακτρα με πολύ χαμηλότερα έξοδα διαβίωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά ακόμα και οι εύποροι ιατροί γονείς που επιθυμούν να κληροδοτήσουν πελατολόγιο στα παιδιά τους, προτιμούν δωρεάν και φτηνές σχολές (βλ. Γερμανία, Σλοβακία, Ιταλία, Μάλτα, Βουλγαρία) αντί για σχολές με υψηλά δίδακτρα...ακριβώς επειδή έχουν την απόσβεση κατά νου.

Άρα εδώ υπάρχει (εμπειρικά τουλάχιστον) μία απόκλιση μεταξύ της πραγματικής καμπύλης ζήτησης - προσφοράς από αυτήν που φαντάζεται ο συγκεκριμένος όμιλος.

Οι παραδρομοι που διάλεξε η μαϊμού δυναστεία των Μεδίκων για την σύσταση οικονομικού ολιγοπωλίου συγκεκριμένου ομίλου στην Ελλάδα ίσως δεν ήταν τελικά η καλύτερη ιδέα. Ίσως επίσης να μην ήταν τυχαίο ότι ένας των των CEO της CVC παραιτήθηκε ξαφνικά πριν καν μπει στη Βουλή το ψήφισμα για το άρθρο 16.

Ανεξάρτητα από την αναθεώρηση του συντάγματος και την απροκάλυπτη προσβολή του θεσμού της παιδείας, η σκοπιά ενός ομίλου είναι ξεκάθαρα το κέρδος και η μακροχρόνια βιωσιμότητα μιας επένδυσης.

Κάθε επένδυση ενέχει ρίσκο. Οπότε λοιπόν διερωτάται κανείς το εξής:

[ayto8ysia]

περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι·

αλλά συνήθως όμορφα.

δεν ξέρεις για πόσο θα είναι δίπλα σου

αν θα μείνουν μαζί σου για όλη σου την ζωή,

αν θα στρίψουν στην επόμενη γωνία,

αν θα σου γυρίσουν την πλάτη.

αλλά παρόλα αυτά δεν παύεις να μπλέκεσαι μαζί τους, να δένεσαι, να δημιουργείς στιγμές, αναμνήσεις.

κι ακόμη κι αν στρίψουν, κανένας δεν σου υπόσχεται ότι δεν θα ξαναειδωθείτε κάπου σε κάποια διασταύρωση.

κι ακόμα κι αν ποτέ δεν συμβεί, έχεις αυτήν την γλυκόπικρη γεύση των αναμνήσεων.

και το χάραγμα πορείας που άφησαν κάπου στην καρδιά σου.

βάναυσο, αλλά όμορφο.

ισως.

[psychotiko-epeisodio]

Όλα περνάνε,

και ακόμη και εκείνα που πίστευες ότι ποτέ δεν θα περάσουν,

πως θα μείνουν να σε βασανίζουν εις των αιώνα,

περάσανε και αυτα.

Και αυτα που ήθελες πάντοτε να μείνουν,

που με νύχια και με δόντια παλευες να κρατήσεις πλάι σου,

και πίστευες πως ούτε ανάσα δεν θα μπορούσες να πάρεις μακριά τους,

περάσανε, και εσύ συνεχισες να ανασαίνεις .

[thrassa]

Ρε παιδιά, να μην αναφέρουμε τουλάχιστον την μεγάλη ειρωνεία του θέματος; Ο Κούλης και η οικογένεια του έχουν στην κατοχή τους αρχαία τα οποία έχουν κλαπεί. Θα έπρεπε να ντρέπεται - αλλά ποιος την έχασε την ντροπή να την βρει αυτός - που τολμάει και μιλάει για κλοπές.

Γιατί, οκ, αλήθεια είναι ότι το βρετανικό μουσείο είναι πρακτικά γεμάτο με πειστήρια διαφόρων εγκλημάτων αλλά και αυτός την έχει λερωμένη την φωλίτσα του, που θίχτηκε κιόλας.

θείτσααααα

είδες το φιάσκο με τον κούλη κ τον σούνακ σημερα;;;; δεν ξέρω πως να αιστανθώ αλλά νομίζω αισθάνομαι λίγη ικανοποίηση που έφυγε τρομαγμένος ο σούνακ χεχε

For the xenoi reading this, the ask is about this event, and I'd like to point out the irony of a PM of Indian descent supporting the British Museum and not siding with the Greeks here - given how many stolen and blood-stained Indian relics the British Museum houses.

Εμενα δε μου αρεσει που απεφυγε τη συναντηση, και σιγουρα δεν τρομαξε απο τον Κουλη. Στα παπαρια του (σχωρατε τα γαλλικα μου <3) ο Κουλης και η Ελλαδα. Αισθανομαι πως το Ηνωμενο Βασιλει�� την εχει την Ελλαδα σαν κουραδα..

(παντως χαιρομαι που τουλαχιστον καποιος αισθανεται ικανοποιημενος 😄)

[clair-deluneee]

Οι στιγμές με τους αγαπημένους σου ανθρώπους είναι αυτές που μετράνε και θα μείνουν για πάντα.

[aidhmwn-sigh]

Δεν υπάρχουν ιδανικά πλασμένα για τον κόσμο μου.

Μαρεσει να αράζω σε μια ταράτσα με θέα όλη την Αθήνα.

Μια πιτσα, δυο μπυρες και τα φώτα απο καθε γωνία της πόλης να φωτίζουν την βραδιά.

Συζητήσεις για όλα τα φασματα της ζωής.

Όχι απλά μια καυλαντα.

Συζητήσεις ακόμα και για λεπτομέρειες που δεν μπορείς να φανταστείς την ώρα που ξεκινάς κατι τέτοιο.

Δυο χέρια να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όσο είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του ανθρώπου που επιλέγω να ζησω κατι τέτοιο.

Να μιλάω για πράγματα που δεν ακούει κανείς, για όσα αγαπάω, για όσα με θυμώνουν, για όσα με πληγώνουν, να μην μιλάμε για δουλειά.

Να μιλάμε για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τους έρωτες, τις φιλίες.

Και να γελάμε.. να γελάμε πολύ.

Και να κλαίμε και να κλαίμε ακόμα περισσότερο.

Και έπειτα να παίρνουμε τις κιθάρες μας και να γράφουμε στιχάκια που θα μείνουν εκεί, σε εκείνη την ταράτσα χαραγμένα.

Θέλω μονάχα τέτοι��ς στιγμές και ξέρω εγώ να ζησω!

[groovalos]

Το μέλλον σου παίρνει μορφή όταν σε χαϊδεύει

Ενώ αυτή δεν έχει ανάγκη να της γράψεις τα μάτια σου είναι τέχνη

Από 'κείνες που θα μείνουν όσο πρέπει

Από 'κείνες που δεν εκτιμάς όταν θα εμφανιστεί

Για αυτό και σήμερα ένα χρόνο από το σμίλευμα δεν πίνω τίποτα και νιώθω τόσο δυνατός

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[justforbooks]

Η λοταρία και άλλες ιστορίες: Το σκοτεινό βιβλίο της Σίρλεϊ Τζάκσον

Μια επιλογή διηγημάτων που ισορροπούν ανάμεσα στο μυστηριώδες, το τρομακτικό, το φιλοσοφικό και το υπαρξιακό

Πώς γίνεται να αποσπάσει κάποιος τον νου του από ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να έχει λύση, χωρίς να καταφύγει στα αντικαταθλιπτικά; Παίρνει τους δρόμους; Αρχίζει να σιδερώνει ξανά και ξανά τα ίδια ρούχα; Πιάνει να τηλεφωνεί σε φίλους που έχει να τους μιλήσει χρόνια; Αποφασίζει να μάθει μπριτζ; Λαδώνει το περίστροφο που του έχει αφήσει ��ληρονομιά ο πατέρας του; Τα δοκίμασα όλα! Αποδείχτηκαν ανώφελα. Κατέφυγα στην έσχατη λύση. Έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο.

Είπα να δοκιμάσω και εγώ με το ογκώδες μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ, «Βιργιλίου θάνατος», το οποίο είχα κάποτε επιχειρήσει να διαβάσω αλλά το είχα παρατήσει κάπου στην πενήντα σελίδα. Η μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή μπορούσε να σπάσει τα νεύρα και στον πιο υπομονετικό αναγνώστη. Εξακολουθούσε να παραμένει το ίδιο εκνευριστική. Παράτησα λοιπόν τον Μπροχ. Κοίταξα ολόγυρα με απελπισία. Τα βιβλία πυργώνονταν γύρω μου σε τακτοποιημένες στοίβες. Πόσες φορές να ξανάπιανα στα χέρια μου το «Έγκλημα και τιμωρία»; Αναζήτησα τη λύτρωση στο νέο αίμα.

Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» της Σίρλεϊ Τζάκσον, μιας Αμερικανίδας που στη φωτογραφία της στο αυτί του βιβλίου έμοιαζε με θηλυκό Στίβεν Κινγκ. Απ’ ό,τι διαπίστωσα στη συνέχεια, το βιβλίο εντασσόταν σε μια σειρά με την ονομασία Tenebrae, σκοτεινό. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν δηλαδή, κάτι σκοτεινό να με βγάλει από το σκοτάδι μου. Τι ευτυχής συγκυρία!

Ξάπλωσα –είχαν περάσει πια τα μεσάνυχτα– κι άρχισα να διαβάζω. Η συγγραφέας με παρέσυρε αμέσως στους κόσμους της. Το πρόβλημά μου φάνηκε να εξαφανίζεται μπροστά σε όσα βίωναν οι ήρωές της. Στη Λοταρία, για παράδειγμα, ύστερα από κλήρωση, η ηρωίδα οφείλει να δεχτεί αγόγγυστα –βέβαια εκείνη διαμαρτύρεται– τον λιθοβολισμό από τους συγχωριανούς της, αφού έτσι είναι η παράδοση στον τόπο της. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα ως την τελευταία σελίδα για το τι πρόκειται να συμβεί.

Σε κάθε διήγημα που διάβαζα, το αναπάντεχο ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν υπήρχε ζόφος –παρ’ όλο που συνάντησα και φαντάσματα εκεί μέσα–, υπήρχε μόνο κάτι αλλόκοτο που αναδυόταν καθώς προχωρούσε η αφήγηση. Το παράδοξο έκανε την εμφάνισή του εκεί που δεν το περίμενες, και ο αναγνώστης (δηλαδή εγώ), γύριζε τις σελίδες προσδοκώντας το στρίψιμο της βίδας.

Τι θα συνέβαινε άραγε σε εκείνο το ζευγάρι των αστών που αποφάσισαν να μείνουν λίγο ακόμη στο εξοχικό τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι παραθεριστές είχαν επιστρέψει στις πόλεις τους; Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας με το λεπτό πρόσωπο κάτω από ένα ανοιχτόχρωμο καπέλο, που είχε ένα μικρό μουστάκι και ακολουθούσε από κάποια απόσταση τον κύριο Μπέρεσφορντ, καθώς ο τελευταίος γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά του; Και πού εξαφανίστηκε ο Τζέιμι, και μάλιστα τη μέρα του γάμου του; Κι εκείνη η κοπέλα που το έχει σκάσει από το σπίτι της και όταν επιστρέφει ύστερα από τρία χρόνια, την αντιμετωπίζουν οι δικοί της σαν να μην την έχουν δει ποτέ, σαν να προσπαθεί να πάρει την ταυτότητα της χαμένης κόρης τους, τι θα απογίνει;

Σας λέω, ξέφυγε ο νους μου.

Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω. Κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Ιράν: «Τελείωσε η επίθεση, η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε εμάς και το Ισραήλ, οι ΗΠΑ να μείνουν μακριά» Τι μεταδίδεται… Απάντηση μέσω της αποστολής του στα Ηνωμένα Έθνη έδωσε το Ιράν σε ό,τι αφορά την πορεία της επίθεσης στο Ισραήλ. Πιο συγκεκριμένα, το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα επ��καλείται η ιρανική αντιπροσωπεία στα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να δικαιολογήσει την επίθεση που εξαπέλυσε το Ιρά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/iran-teleiose-i-epithesi-i-sygkroysi-einai-anamesa-se-emas-kai-to-israil-oi-ipa-na-meinoyn-makria/

[sym12]

Είναι προτιμότερο κάποια ερωτήματα να μείνουν αναπάντητα, παρά να τους δώσουμε τις απαντήσεις που εμείς θέλουμε.

Συμ.

[xaroumenoplasma]

Μοναξιά

Πολύ άνθρωποι επιλέγουν να μείνουν μόνοι γιατί το θεωρούν καλύτερο για αυτούς ή γιατί απογοητεύτηκαν τόσο πολύ που φοβούνται μην χάσουν κάποιον από δίπλα τους, και αυτό είναι πολύ φυσιολογικό.

Το χειρότερο είναι όταν οι άνθρωποι μένουν μόνοι απο επιλογή των άλλων γιατί εκεί νιώθουν ότι δεν αξίζουν, ότι έχουν αυτοί το λάθος και φεύγουν όλοι από δίπλα τους.Είναι πληγωμένες ψυχές που το μόνο που θέλουν είναι έναν άνθρωπο δίπλα τους που να μπορούν να μιλήσουν να νιώσουν ασφάλεια όταν τον βρουν όμως κρατάνε επιφυλάξεις δεν δείχνουν τον πραγματικό τούς εαυτό γιατί ξέρουν ότι στο τέλος θα μείνουν πάλι μόνοι και έτσι γίνεται. Σιχαίνονται τα μέσα μεταφοράς γιατί εκεί βλέπουν παρέες να μιλ��νε και να γελάνε, βλέπουν άνθρωπος να μιλάνε με φίλους στο τηλέφωνο και να κανονίζουν την επόμενη τους εξωδο, και βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι αυτά δεν θα τα ζήσουν ποτε με αποτέλεσμα να περιμένουν την στιγμή που θα φτάσουν σπίτι για να ξεσπάσουν. Σιχαίνονται και τα σοσιαλ γιατί βλέπουν όλους να είναι για καφέ, για ποτό με τις παρέες τους και αυτοί κάθονται σπίτι και κλαίνε παρέα με την μοναξιά τους, γιατί μόνο αυτή έχει μείνει δίπλα τους...

Όσο και να προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να το αλλάξουν όλο αυτό τόσο πιο πολύ απογοητεύονται και πονάνε, βλέπουν το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά. Έχουν πόλους γνωστούς μα κανέναν φίλο...

[anideh]

21/05/23

Η σκέψη μου έχει μείνει σε αυτήν την μέρα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν ποτέ θα σε ξεχάσω. Δεν θέλω να σε ξεχάσω. Δεν θα σε ξεχάσω. Θα ζεις πάντα μέσα μου. Μου χάρισες ένα κομμάτι σου, το τελευταίο χαρούμενο σου κομμάτι, σε ευχαριστώ. Θα στο φυλάξω για όλη μου τη ζωή και θα προσπαθήσω να σε κάνω περήφανο για μένα. Για μας.

Ξέρω ότι δεν ζήσαμε πολλά άλλα ξέρω ότι ονειρευτήκαμε πολλά. Δυστυχώς θα μείνουν όνειρα. Δεν θέλω να τα κάνω αυτά χωρίς εσένα. Θα προσπαθήσω όμως. Γιατί αυτό θα ήθελες.

Ξέρω ότι δεν πρόλαβα να στο πω. Σ' αγαπάω. Και εγώ άρχισα να σε ερωτεύομαι, αν δεν το είχα ήδη κάνει από την αρχή. Ήσουν, είσαι και θα είσαι κάτι ξεχωριστό για μένα.

Λυπάμαι που δεν άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όσο κράτησε, αλλά είχες φροντίσει να με φοβίσεις. Ξέρω γιατί το έκανες, ήξερες. Με έκανες εσύ πιο δυνατή. Να το ξέρεις.

Σε νιώθω δίπλα μου.

Η μπλούζα σου μυρίζει ακόμα όπως εσύ. Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι θα σταματήσει να το κάνει. Όμως η μπλούζα θα παραμείνει δικιά σου για πάντα και αυτό είναι που θα την κάνει μοναδική.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου μετά από εσένα. Δεν μπορώ να την φανταστώ.

Ένιωσα τόσο αληθινά και δυνατά δίπλα σου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το βρω αυτό σε άλλον.

Σε ευχαριστώ για ο,τι μου χάρισες, για ο,τι μου έμαθες, για όσα με έκανες να νιώσω.

Ελπίζω να με καμαρώνεις.

Τώρα ξέρω ότι έχω ένα φύλακα άγγελο δίπλα μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ και τίποτα.

Μου λείπεις.

Σε αγαπάω.

Δική σου.

[psychotiko-epeisodio]

Φοβάμαι πως ,

όσοι έρχονται θα φευγουν,

και όσοι μείνουν θα 'ναι επειδή δεν θα 'χουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Φοβάμαι πως,

ποτέ δεν θα 'μαι αρκετά αρκετή για κάποιον ,

όσο πολύ και αν το προσπαθώ.

Για αυτό σου λέω ,άσε τις υποσχεσεις.

Γιατί έχω την τάση να ρίχνω σε εμένα το φταίξιμο αν εκείνες δεν τηρηθούν εν τέλη,

και έχω μάθει πια να με τιμωρώ πολύ καλά για αυτό.