#μείνουν

[romios-gr]

Φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς»… θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων… μόνο όσοι ζουν με την καρδιά, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν, θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία… Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ Ακόμη και στην πνευματική ξηρασία µας στέλνει ο Θεός µιά παρηγοριά, επειδή γνωρίζει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ftasame-se-apokalyptikoys-kairoys-tha-kataskeyastoyn-michanes-oi-opoies-tha-elegchoyn-ton-tropo-skepsis-ton-anthropon-mono-osoi-zoyn-me-tin-kardia-kai-proseychontai-kard/

[allo-frouto]

Φρουτάκι μου γλυκό τι σχέδια έχουμε για New Year’s Eve

Αρχικά, στις 31 δουλεύω οπότε δεν ξέρω πώς θα πάει αυτό.

[a-reader-in-white]

Δύο τα τινά.

1) Αφενός το εγώ.

Δεδομένου ότι ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι απόγονοί του αξιώθηκαν ποτέ να μπουν σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, είναι απόλυτα λογικό να ��ρέφουν ένα οικογενειακό μίσος για αυτόν τον θεσμό. Άλλωστε ο θεσμός αυτός είναι ζωντανή απόδειξη ότι η δυναστεία των "αρίστων" κωλύεται να βγει μπροστά στ��ν αρένα των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ως εκ τούτου αποτελεί και συνεχή υπενθύμιση της μάλλον κληρονομικής τάσης προς αποφυγή των προσωπικών ευθυνών, και γενικότερα μια φυγοπονία.

"Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται." που λέει και ο λαός.

2) Αφετέρου το συμφέρον.

Υπό την απλή αλλά αξιόπιστη αρχή του "follow the money" βλέπουμε ότι ο πατηρ εργάζεται (αντί)χαρακτηριστικά σκληρά για να πάρει η θυγατέρα το bonusακι ως investors relation manager της CVC . Όμως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους 🍑 ... Καλή η διαπλοκή, αλλά ένα επενδυτικό σχέδιο πρέπει να είναι ρεαλιστικό για να υπάρξει κερδος.

Τα 100.000€ συνολικά δίδακτρα ιατρικής σχολής δεν ανταποκρίνονται στην ελληνική πραγματικότητα, την στιγμή που ο απόφοιτος θα παίρνει περίπου 20.000€ ετησίως (βασικό+εφημερίες) ως πρώτο μισθό, εκ των οποίων δεν μένουν στην άκρη ούτε τα μισά. Απόσβεση πότε (ποτέ);

Παράλληλα η γειτονική Βουλγαρία προσφέρει ισάξιο πτυχίο στα 40.000€ συνολικά δίδακτρα με πολύ χαμηλότερα έξοδα διαβίωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά ακόμα και οι εύποροι ιατροί γονείς που επιθυμούν να κληροδοτήσουν πελατολόγιο στα παιδιά τους, προτιμούν δωρεάν και φτηνές σχολές (βλ. Γερμανία, Σλοβακία, Ιταλία, Μάλτα, Βουλγαρία) αντί για σχολές με υψηλά δίδακτρα...ακριβώς επειδή έχουν την απόσβεση κατά νου.

Άρα εδώ υπάρχει (εμπειρικά τουλάχιστον) μία απόκλιση μεταξύ της πραγματικής καμπύλης ζήτησης - προσφοράς από αυτήν που φαντάζεται ο συγκεκριμένος όμιλος.

Οι παραδρομοι που διάλεξε η μαϊμού δυναστεία των Μεδίκων για την σύσταση οικονομικού ολιγοπωλίου συγκεκριμένου ομίλου στην Ελλάδα ίσως δεν ήταν τελικά η καλύτερη ιδέα. Ίσως επίσης να μην ήταν τυχαίο ότι ένας των των CEO της CVC παραιτήθηκε ξαφνικά πριν καν μπει στη Βουλή το ψήφισμα για το άρθρο 16.

Ανεξάρτητα από την αναθεώρηση του συντάγματος και την απροκάλυπτη προσβολή του θεσμού της παιδείας, η σκοπιά ενός ομίλου είναι ξεκάθαρα το κέρδος και η μακροχρόνια βιωσιμότητα μιας επένδυσης.

Κάθε επένδυση ενέχει ρίσκο. Οπότε λοιπόν διερωτάται κανείς το εξής:

[ayto8ysia]

περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι·

αλλά συνήθως όμορφα.

δεν ξέρεις για πόσο θα είναι δίπλα σου

αν θα μείνουν μαζί σου για όλη σου την ζωή,

αν θα στρίψουν στην επόμενη γωνία,

αν θα σου γυρίσουν την πλάτη.

αλλά παρόλα αυτά δεν παύεις να μπλέκεσαι μαζί τους, να δένεσαι, να δημιουργείς στιγμές, αναμνήσεις.

κι ακόμ�� κι αν στρίψουν, κανένας δεν σου υπόσχεται ότι δεν θα ξαναειδωθείτε κάπου σε κάποια διασταύρωση.

κι ακόμα κι αν ποτέ δεν συμβεί, έχεις αυτήν την γλυκόπικρη γεύση των αναμνήσεων.

και το χάραγμα πορείας που άφησαν κάπου στην καρδιά σου.

βάναυσο, αλλά όμορφο.

ισως.

[psychotiko-epeisodio]

Όλα περνάνε,

και ακόμη και εκείνα που πίστευες ότι ποτέ δεν θα περάσουν,

πως θα μείνουν να σε βασανίζουν εις των αιώνα,

περάσανε και αυτα.

Και αυτα που ήθελες πάντοτε να μείνουν,

που με νύχια και με δόντια παλευες να κρατήσεις πλάι σου,

και πίστευες πως ούτε ανάσα δεν θα μπορούσες να πάρεις μακριά τους,

περάσανε, και εσύ συνεχισες να ανασαίνεις .

[thrassa]

Ρε παιδιά, να μην αναφέρουμε τουλάχιστον την μεγάλη ειρωνεία του θέματος; Ο Κούλης και η οικογένεια του έχουν στην κατοχή τους αρχαία τα οποία έχουν κλαπεί. Θα έπρεπε να ντρέπεται - αλλά ποιος την έχασε την ντροπή να την βρει αυτός - που τολμάει και μιλάει για κλοπές.

Γιατί, οκ, αλήθεια είναι ότι το βρετανικό μουσείο είναι πρακτικά γεμάτο με πειστήρια διαφόρων εγκλημάτων αλλά και αυτός την έχει λερωμένη την φωλίτσα του, που θίχτηκε κιόλας.

θείτσααααα

είδες το φιάσκο με τον κούλη κ τον σούνακ σημερα;;;; δεν ξέρω πως να αιστανθώ αλλά νομίζω αισθάνομαι λίγη ικανοποίηση που έφυγε τρομαγμένος ο σούνακ χεχε

For the xenoi reading this, the ask is about this event, and I'd like to point out the irony of a PM of Indian descent supporting the British Museum and not siding with the Greeks here - given how many stolen and blood-stained Indian relics the British Museum houses.

Εμενα δε μου αρεσει που απεφυγε τη συναντηση, και σιγουρα δεν τρομαξε απο τον Κουλη. Στα παπαρια του (σχωρατε τα γαλλικα μου <3) ο Κουλης και η Ελλαδα. Αισθανομαι πως το Ηνωμενο Βασιλειο την εχει την Ελλαδα σαν κουραδα..

(παντως χαιρομαι που τουλαχιστον καποιος αισθανεται ικανοποιημενος 😄)

[seirhna-sth-steria]

Οι στιγμές με τους αγαπημένους σου ανθρώπους είναι αυτές που μετράνε και θα μείνουν για πάντα.

[aidhmwn-sigh]

Δεν υπάρχουν ιδανικά πλασμένα για τον κόσμο μου.

Μαρεσει να αράζω σε μια ταράτσα με θέα όλη την Αθήνα.

Μια πιτσα, δυο μπυρες και τα φώτα απο καθε γωνία της πόλης να φωτίζουν την βραδιά.

Συζητήσεις για όλα τα φασματα της ζωής.

Όχι απλά μια καυλαντα.

Συζητήσεις ακόμα και για λεπτομέρειες που δεν μπορείς να φανταστείς την ώρα που ξεκινάς κατι τέτοιο.

Δυο χέρια να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όσο είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του ανθρώπου που επιλέγω να ζησω κατι τέτοιο.

Να μιλάω για πράγματα που δεν ακούει κανείς, για όσα αγαπάω, για όσα με θυμώνουν, για όσα με πληγώνουν, να μην μιλάμε για δουλειά.

Να μιλάμε για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τους έρωτες, τις φιλίες.

Και να γελάμε.. να γελάμε πολύ.

Και να κλαίμε και να κλαίμε ακόμα περι��σότερο.

Και έπειτα να παίρνουμε τις κιθάρες μας και να γράφουμε στιχάκια που θα μείνουν εκεί, σε εκείνη την ταράτσα χαραγμένα.

Θέλω μονάχα τέτοιες στιγμές και ξέρω εγώ να ζησω!

[groovalos]

Το μέλλον σου παίρνει μορφή όταν σε χαϊδεύει

Ενώ αυτή δεν έχει ανάγκη να της γράψεις τα μάτια σου είναι τέχνη

Από 'κείνες που θα μείνουν όσο πρέπει

Από 'κείνες που δεν εκτιμάς όταν θα εμφανιστεί

Για αυτό και σήμερα ένα χρόνο από το σμίλευμα δεν πίνω τίποτα και νιώθω τόσο δυνατός

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[sym12]

Είναι προτιμότερο κάποια ερωτήματα να μείνουν αναπάντητα, παρά να τους δώσουμε τις απαντήσεις που εμείς θέλουμε.

Συμ.

[romios-gr]

Ιράν: «Τελείωσε η επίθεση, η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε εμάς και το Ισραήλ, οι ΗΠΑ να μείνουν μακριά» Τι μεταδίδεται… Απάντηση μέσω της αποστολής του στα Ηνωμένα Έθνη έδωσε το Ιράν σε ό,τι αφορά την πορεία της επίθεσης στο Ισραήλ. Πιο συγκεκριμένα, το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα επικαλείται η ιρανική αντιπροσωπεία στα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να δικαιολογήσει την επίθεση που εξαπέλυσε το Ιρά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/iran-teleiose-i-epithesi-i-sygkroysi-einai-anamesa-se-emas-kai-to-israil-oi-ipa-na-meinoyn-makria/

[xaroumenoplasma]

Μοναξιά

Πολύ άνθρωποι επιλέγουν να μείνουν μόνοι γιατί το θεωρούν καλύτερο για αυτούς ή γιατί απογοητεύτηκαν τόσο πολύ που φοβούνται μην χάσουν κάποιον από δίπλα τους, και αυτό είναι πολύ φυσιολογικό.

Το χειρότερο είναι όταν οι άνθρωποι μένουν μόνοι απο επιλογή των άλλων γιατί εκεί νιώθουν ότι δεν αξίζουν, ότι έχουν αυτοί το λάθος και φεύγουν όλοι από δίπλα τους.Είναι πληγωμένες ψυχές που το μόνο που θέλουν είναι έναν άνθρωπο δίπλα τους που να μπορούν να μιλήσουν να νιώσουν ασφάλε��α όταν τον βρουν όμως κρατάνε επιφυλάξεις δεν δείχνουν τον πραγματικό τούς εαυτό γιατί ξέρουν ότι στο τέλος θα μείνουν πάλι μόνοι και έτσι γίνεται. Σιχαίνονται τα μέσα μεταφοράς γιατί εκεί βλέπουν παρέες να μιλάνε και να γελάνε, βλέπουν άνθρωπος να μιλάνε με φίλους στο τηλέφωνο και να κανονίζουν την επόμενη τους εξωδο, και βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι αυτά δεν θα τα ζήσουν ποτε με αποτέλεσμα να περιμένουν την στιγμή που θα φτάσουν σπίτι για να ξεσπάσουν. Σιχαίνονται και τα σοσιαλ γιατί βλέπουν όλους να είναι για καφέ, για ποτό με τις παρέες τους και αυτοί κάθονται σπίτι και κλαίνε παρέα με την μοναξιά τους, γιατί μόνο αυτή έχει μείνει δίπλα τους...

Όσο και να προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να το αλλάξουν όλο αυτό τόσο πιο πολύ απογοητεύονται και πονάνε, βλέπουν το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά. Έχουν πόλους γνωστούς μα κανέναν φίλο...

[justforbooks]

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ του 20ού αιώνα, ο νομπελίστας Ελίας Κανέτι (1905-1994) άφησε την τελευταία του πνοή χωρίς να έχει ολοκληρώσει τη σχεδιασμένη ν’ απλωθεί σε πέντε τόμους αυτοβιογραφία του. Αυστριακός ισπανοεβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στη Βουλγαρία, ο συγγραφέας της «Τύφλωσης» πρόλαβε ν’ αφηγηθεί τη ζωή του ως μέσα της δεκαετίας του '30 σε τρία βιβλία –«Η γλώσσα που δεν κόπηκε», «Ο πυρσός στο αυτί» και «Το παιχνίδι των ματιών»–, προσφέροντας μια πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη σε όσους ονειρεύονται μια πολιτισμική Ευρώπη, απελευθερωμένη από εθνικά, γλωσσικά ή θρησκευτικά δεσμά. Ο επόμενος τόμος που σχεδίαζε θα ήταν αφιερωμένος στις αναμνήσεις του από την Αγγλία, τη χώρα όπου αναγκάστηκε να καταφύγει μετά την άνοδο του ναζισμού και όπου έγραψε το κορυφαίο θεωρητικό του έργο «Μά��α κι εξουσία». Στα κατάλοιπά του βρέθηκαν εκτενή αποσπάσματα και σημειώσεις. Και στη διαθήκη του, μια οδηγία: αν δεν συμπληρωθεί τριακονταετία, να μη δημοσιευτεί τίποτε απ’ αυτά.

Κανονικά, η έκδοσή τους θα έπρεπε να γίνει φέτος. Η βούλησή του, όμως, δεν εισακούστηκε. Η Τζοάνα Κανέτι, η κόρη του από τον δεύτερο γάμο του και κληρονόμος του, έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία του «Πάρτι και αερομαχίες» πολύ νωρίτερα (μτφρ. Αλ. Παύλου, Καστανιώτης, 2007). Κι έφτανε ένα απλό ξεφύλλισμα του τόμου για ν’ αντιληφθεί κανείς ποιοι λόγοι είχαν ωθήσει τον Κανέτι να θέλει να μείνουν τα χειρόγραφά του στο συρτάρι για τόσο μεγάλο διάστημα. Στη θέα του δηλητηριώδους πορτρέτου της Άιρις Μέρντοχ, με την οποία είχε τρίχρονη ερωτική σχέση, ή των αρνητικών κρίσεων που επιφυλάσσει ο συγγραφέας στον Τ.Σ. Έλιοτ, τον κατανοεί…

Στο «Πάρτι και αερομαχίες» ο Κανέτι δεν παρουσιάζει τον εαυτό του ως Κεντροευρωπαίο, σύγχρονο του Μούζιλ, του Μπροχ και του Μπρεχτ, αλλά περιγράφει τη ζωή του στην προσφυγιά – μια ζωή που, όπως αφήνει να εννοηθεί ο ίδιος, ήταν πολύ διαφορετική από των  άλλων προσφύγων. Η αφοσίωσή του στη γερμανική γλώσσα, τη μόνη ουσιαστικά πατρίδα του, θα τον κάνει να παραμείνει για πάντα ξένος στην Αγγλία. Ωστόσο, κανένας άλλος γερμανόφωνος συγγραφέας δεν ήταν τόσο καθιερωμένος εκεί όσο αυτός. Και όχι επειδή γνώριζαν το έργο του –κάθε άλλο– αλλά εξαιτίας της επιβλητικής προσωπικότητάς του.

Με γλώσσα άμεση, αιχμηρή, πνευματώδη και με περίσσευμα ειλικρίνειας, ο Ελίας Κανέτι μας ξεναγεί στον κόσμο της αγγλικής αριστοκρατίας και στα πάρτι της («εορτές-μη-αγγίγματος», όπως τα ονομάζει), σ’ ένα σύμπαν αποτελούμενο από πολιτικούς, καλλιτέχνες και διανοούμενους (ανάμεσά τους ο Μπέρτραντ Ράσελ, ο Ντίλαν Τόμας, ο Χένρι Μουρ), αλλά και στον κόσμο της επαρχίας ή εκείνον των φτωχών εμιγκρέδων, δίνοντας έτσι ένα πανόραμα της αγγλικής ζωής στα μέσα του περασμένου αιώνα. Όμως, αντί να ρίξει το βάρος στις τόσο σημαντικές για τους Άγγλους ταξικές διαφορές, ο Κανέτι στέκεται στην αλαζονεί��, την υποκρισία και τη συναισθηματική τους ψυχρότητα και εξερευνά το πρότυπο της αγγλικής κοινωνικότητας από την οπτική γωνία του κοσμοπολίτη που υπήρξε ο ίδιος.

«Όσο περισσότερος καιρός περνάει από τότε που η Θάτσερ δεν είναι πια στο τιμόνι, τόσο πιο ειρηνικές και ευχάριστες γίνονται οι αναμνήσεις μου από την Αγγλία», γράφει. Ωστόσο, «οι ουσιαστικές αντιπάθειες δεν αμβλύνονται, με κάθε ανάμνηση μεγεθύνονται, δεν μπορώ να γράψω το όνομα Έλιοτ δίχως να νιώσω την ανάγκη να εκστρατεύσω ξανά εναντίον του». Στο πρόσωπο του ποιητή της «Έρημης χώρας», ο Κανέτι αντικρίζει έναν υπερτιμημένο δημιουργό κι έναν άνθρωπο βολεμένο και φιλοχρήματο, με τεράστια εξουσία πάνω στους νεότερους ομοτέχνους του, «κακό ως τα βάθη της ψυχής του» και «αδιάντροπο» στις κρίσεις του για τον Γκαίτε και τον Μπλέικ.

Αντίστοιχης οξύτητας είναι και το κεφάλαιο που αφιερώνει στη Μέρντοχ. Η ιρλανδικής καταγωγής φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος που εμπνεύστηκε πλήθος αντρικών χαρακτήρων από την προσωπικότητα του Κανέτι παρουσιάζεται εδώ σαν παθιασμένη μαθήτρια που αναζητούσε συστηματικά εραστές-δασκάλους, σαν «νόθα λογοτέχνις» ποτισμένη ως το μεδούλι «από τη φλυαρία της Οξφόρδης» και «φιλόδοξη όσο ένας επιτήδειος κλέφτης», σαν μια μικροαστή που, αν και προπολεμικά υπήρξε κομμουνίστρια, λαχταρούσε να γίνει αποδεκτή από την ανώτερη τάξη, σαν μια ατσούμπαλη γυναίκα που δεν τον είλκυσε ποτέ ερωτικά. 

Πώς εξηγεί τη στάση του Κανέτι ο επιμελητής του «Πάρτι και αερομαχίες» Τζέρεμι Αντλέρ; «Σ’ αυτό το κάποτε αγαπημένο πρόσωπο, το οποίο πιστεύει ότι γνωρίζει τόσο καλά όσο και τον εαυτό του, ο Κανέτι επιτίθεται με αμείλικτη συνέπεια, με σκληρότητα, θαρρείς και θέλει να κατακερματίσει κάθε ίνα της ύπαρξής του»…

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[anideh]

21/05/23

Η σκέψη μου έ��ει μείνει σε αυτήν την μέρα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν ποτέ θα σε ξεχάσω. Δεν θέλω να σε ξεχάσω. Δεν θα σε ξεχάσω. Θα ζεις πάντα μέσα μου. Μου χάρισες ένα κομμάτι σου, το τελευταίο χαρούμενο σου κομμάτι, σε ευχαριστώ. Θα στο φυλάξω για όλη μου τη ζωή και θα προσπαθήσω να σε κάνω περήφανο για μένα. Για μας.

Ξέρω ότι δεν ζήσαμε πολλά άλλα ξέρω ότι ονειρευτήκαμε πολλά. Δυστυχώς θα μείνουν όνειρα. Δεν θέλω να τα κάνω αυτά χωρίς εσένα. Θα προσπαθήσω όμως. Γιατί αυτό θα ήθελες.

Ξέρω ότι δεν πρόλαβα να στο πω. Σ' αγαπάω. Και εγώ άρχισα να σε ερωτεύομαι, αν δεν το είχα ήδη κάνει από την αρχή. Ήσουν, είσαι και θα είσαι κάτι ξεχωριστό για μένα.

Λυπάμαι που δεν άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όσο κράτησε, αλλά είχες φροντίσει να με φοβίσεις. Ξέρω γιατί το έκανες, ήξερες. Με έκανες εσύ πιο δυνατή. Να το ξέρεις.

Σε νιώθω δίπλα μου.

Η μπλούζα σου μυρίζει ακόμα όπως εσύ. Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι θα σταματήσει να το κάνει. Όμως η μπλούζα θα παραμείνει δικιά σου για πάντα και αυτό είναι που θα την κάνει μοναδική.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου μετά από εσένα. Δεν μπορώ να την φανταστώ.

Ένιωσα τόσο αληθινά και δυνατά δίπλα σου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το βρω αυτό σε άλλον.

Σε ευχαριστώ για ο,τι μου χάρισες, για ο,τι μου έμαθες, για όσα με έκανες να νιώσω.

Ελπίζω να με καμαρώνεις.

Τώρα ξέρω ότι έχω ένα φύλακα άγγελο δίπλα μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ και τίποτα.

Μου λείπεις.

Σε αγαπάω.

Δική σου.

[psychotiko-epeisodio]

Φοβάμαι πως ,

όσοι έρχονται θα φευγουν,

και όσοι μείνουν θα 'ναι επειδή δεν θα 'χουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Φοβάμαι πως,

ποτέ δεν θα 'μαι αρκετά αρκετή για κάποιον ,

όσο πολύ και αν το προσπαθώ.

Για αυτό σου λέω ,άσε τις υποσχεσεις.

Γιατί έχω την τάση να ρίχνω σε εμένα το φταίξιμο αν εκείνες δεν τηρηθούν εν τέλη,

και έχω μάθει πια να με τιμωρώ πολύ καλά για αυτό.