#είμαστε κλόουν

[skepsh-rypansh]

Με κερνάει προϊόν λάκτα που δεν θέλω ούτε να το βλέπω πλέον [ενώ βρίσκομαι η μισή μέσα σε ψυγείο (δουλεύω)] και δέχομαι γιατί επέμενε.

Ρωτάω το όνομα του. Απαντάει "δεν θα μάθεις ποτέ" και φεύγει.

Γυρίζει. Συστήνεται, μου δίνει το χέρι του & ανταποδίδω.

"Είσαι παγωμένη. Ελπίζω να μην είναι έτσι και η καρδιά σου".

Το λιγότερο τραγελαφικό το σκηνικό.

Πότε έγινε η ζωή μου τόσο κριντζ όσο μια ταινία της Λάκτα;

Αν το δεις, σε ευχαριστώ που μου έφτιαξες την διάθεση.

[psychotiko-epeisodio]

Σημαντικό.

Προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα προσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτι��ήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφησει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινούσε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμματιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν ��πάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν μπορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει με την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύουμε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.5

-Κάποιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν πριν προλάβουν να ζήσουν, για αυτό πιστεύω πως Λιαντίνης έκανε λάθος για το ζήτημα του θανάτου. Το ίδιο και ο Γιάλομ. Δε φοβόμαστε ούτε τη φθορά του θανάτου, ούτε την ανυπαρξία και την απουσία νοήματος. Αυτό που φοβόμαστε είναι… - Σκάσε, σκάσε. Μας κούρασες, σιχαθήκαμε να ακούμε για τον θάνατο, για τη ζωή, για την κόλαση, το έτσι, το αλλιώς. Σκάσε απλά! Έχεις καταντήσει ένα κινούμενο πτώμα, που το μόνο που λέει είναι πως δεν έχει τίποτα νόημα… - Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά… - Σκάσε και συ μαλακισμένο, μπάσταρδο. Εξαιτίας σου είμαστε εδώ. Ο μικρός * που ζει μες την ντροπή, την αφάνεια και τον φόβο. Θα σε σκοτώσω, το ακούς. Θα σε σκοτώσω! Σαν τον άλλον τον κλόουν, τον αρλεκίνο! Μια ζωή υπηρέτης για τους άλλους. Η ψυχή της παρέας που είναι έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε σας ανάγκη. Τον βλέπεις; Εκεί είναι μαλακισμένο.Νεκρός! Όπως αξίζει σε κάθε δουλοπρεπ�� αυτού του κόσμου. Και τώρα ήρθε η σειρά σου! Να απαλλαγούμε και από σένα… - Τι έκανες ρε; Πας καλά; Τι έκανες; Σταμάτα… - Έχεις και άποψη ρε πτώμα; Δεν ήξερα ότι το έχεις μέσα σου! Εγώ σας έκανα αυτό που είστε σήμερα. Το ακούς! Χωρίς εμένα θα ζούσατε τη μίζερη ζωή σας. Εγώ σας απάλλαξα από το φόβο, σας έδωσα σκοπό. Συγκρούστηκα, συνωμότησα, πάλεψα, σας έδειξα πως είναι να είσαι ζωντανός! Παντοδύναμος! Να έχεις σκοπό, χωρίς φόβο! Να ακολουθείς τη φωτιά, να χορεύεις χωρίς αλυσίδες! - Σκάσε! Σκάσε! Όλο μιλάς, όλο μας κάνεις υποδείξεις! Και τι κατάλαβες ρε ; Ε; τι κατάλαβες; Πού 8 χρόνια το έπαιζες λύκος της στέπας; Ε; Έδιωξες όλους τους ανθρώπους από δίπλα μας. Νόμιζες ότι είχες όλο τον κόσμο στα χέρια σου, αλλά αρχίδια. Το ακούς; Το ακούς ρε ; Γκρεμίστηκε ο κόσμος σου, και δες μας πως είμαστε ρε; Ένα πτώμα που αναπολεί το παρελθόν, ένα φάντασμα που τριγυρνάει με μόνο σκοπό να ικανοποιεί τους άλλους, χωρίς επιθυμίες και με μια μοναξιά σαν γάγγραινα έχει κατακλύσει το σώμα μας. Και τώρα τι; Ε; Τι; Θες έναν έναν να μας βγάλεις από τη μέση; Γιατί ; Για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου; Για να λες πως ο κόσμος δεν αλλάζει; Να βουλιάξεις πιο πολύ στο υπέρ εγώ σου; Ένα τίποτα είσαι ! Ένα μέτριος τύπος που απλά πέρασε και δεν ακούμπησε, που νόμιζε πως θα γράψει ιστορία, πως θα το θυμούνται αλλά μάταια. Και όλα αυτά, γιατί; Γιατί, απλά δε συμβιβάστηκες με το θάνατο. Ψόφα. Το ακούς; Ψόφα! - Όλα καλά θα πάνε, όλα καλά θα πάνε… - Το έκανες τελικά, τα κατάφερες, πτώμα. Με βγάζεις από τη μέση! Να δω τι θα κάνεις τώρα που μείνατε οι 2 σας. Ο ζωντανός νεκρός και ο αόρατος άνθρωπος, το απόλυτο τίποτα. Απλά μια μέρα οι γείτονες θα ενοχληθούν από τη μυρωδιά. Απλά μια μέρα, σαν αυτή, όλοι θα επιβεβαιώσουν αυτό που πίστευαν, ένα τίποτα ήρθε στο τέλος του, ένα πτώμα επιτέλους γύρισε εκεί που του αξίζει. -Όλα καλά θα πάνε - Και τώρα τι; Τι γαμώτο; - Όλα καλά θα πάνε -Σκάσε γαμώτο! Σκάσε, σε παρακαλώ. Κουράστηκα μια ζωή να πρέπει να σε κρύβω, μια ζωή να πρέπει να σε φροντίζω, μια ζωή εγκλωβισμένος στα κάστρα που εσύ έκτισες. Δεν αντέχω άλλο, το ακούς; Δεν αντέχω άλλο -Όλα καλ...

[sidokasa]

γιατί δε μιλάμε για τα σπαστικά σχόλια που κάνουν όταν χωρίζεις ή σπας οι φιλοι και οι γύρο;

τύπου ΣΚΑΣΤΕ.

Όχι δεν είναι πουτανα,ούτε κλόουν,ούτε με κορόιδευε,ούτε έπαιζε,ούτε ήταν ψεύτικο

άνθρωποι είμαστε τα κάνουμε σκατα καμία φορά αλλα οσο ήταν μαζί μου πήρα ότι πιο αληθινό και αγνό έχω ζήσει από έναν υπέροχο άνθρωπο.

Δεν σε κάνει περισσότερο καλή φίλη το να τη βρίζεις,ούτε έχεις περισσότερες πιθανότητες να κάτσω σε σένα τώρα επειδή μειώνεις ότι είχαμε ούτε ρε αδελφούλη «μια γκομενα είναι υπάρχουν τόσες»

για το θεό κανεις δε την έζησε όπως εγώ,δεν την είδε να γελαει σα παιδι,να μιλάμε μέχρι το ξημέρωμα σε θεές,να με παίρνει τηλέφωνο κλαμένη και μεθυσμένη 4 το χάραμα ��αι μόλις την βρίσκω να χαμογελάει όλο το πρόσωπο της που πήγα να τη βρω,να καθόμαστε χαράματα να κάνει εξάσκηση για το δίπλωμα στο αμαξι μου,να οδηγαω και να μη παίρνει τα χέρια της και το βλέμμα της από πάνω μου,να κάνει σα παιδι και να μου ζητάει αγκαλιές ότι κι να κάνουμε,να με βριζει κάθε φορά που κάνω μλκια στο δρόμο και αυτό το «ρε σιντο δεν προσεχεις και ανησυχώ» ή το «μόλις τώρα εσβησες γιατί ανάβεις άλλο;σε παρακαλώ μη καπνίζε��ς πολύ»,να προσπαθεί να καταλαβαίνει τι τρεχει ατη ζωή μου και εγώ να τη κρατάω μακριά από τις μαυρίλες μου και να στεναχωριέται που δεν την εμπιστεύομαι και καλά ενώ απλά φοβόμουν μη τη τρομάξει όλο αυτό και με αφήσει,να νε ρωτάει τι κάνω και να θυμώνει που δεν της έστειλα ολόκληρο ποντκαστ με φωνητικα,να τη ρωτάω τι κάνει και να στέλνει ολόκληρο ποντκαστ με φωνητικα..να αργω να απαντάω για λίγο και να μουχει στείλει ότι πιο άκυρο υπάρχει με ανάλυση 20 φωνητικα,να τη πιανει το τρελο γιαπινγκ,να σου λέει ότι είσαι ο πρώτος άνθρωπος που της βγάζει τη γλυκια πλευρά με τα γλυκα λόγια και να κάνει σα παιδι μαζί σου,να καταλαβαίνεις μόνο από τον τρόπο που γράφει αν είναι καλά και να την παίρνεις κατευθείαν τηλέφωνο,όταν είστε μαζί μόνο από τον τρόπο που ανασαίνει και που παίζει με τα χέρια της και που πειράζει το αυτι της με το δεξί χέρι το δεξί αυτι πάντα όταν αγχώνεται,

Δεν την έχει δει κανεις να κλαίει στην αγκαλιά του όλη τη νύχτα επειδή τον αφήνει..

όποτε ναι,θα προστατεύω ακόμη το όνομα της όταν γίνεσαι αρχιδι

[mplenefelwma]

οχι μόνο στην καρδιά βέβαια, ολόκληροι κλόουν είμαστε 🤡

I’m a clown at heart

[darkside-cookies]

εστειλα στο group chat γυρω στα εννια μιμς με κλοουν και δεν έχω ταυτιστεί ποτε βαθύτερα με τη φωτο προφιλ σου

ακολούθησε με στο δρόμο του clowncore aesthetic

[feggaroneira]

2 χρόνια πριν όλα ήταν διαφορετικά.

Ίσως λίγο πιο σκοτεινά.

Ίσως λίγο πιο καραθληπτικα.

Τότε θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου "αντέχεις".

Να μου το φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να ισορροπησω το σκοτάδι με το φως.

Ήμουν εγώ εναντίον εμένα.

"Ολα θα πάνε καλά"

"Αντέχεις".

"Μπορείς".

"Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε καταστρέψουν".

Και ήταν και εκείνες οι στιγμές που όντως τις άφηνα και όντως με κατέστρεφαν.

Υπήρχαν μέρες που ήθελα να τα παρατήσω τελείως.

Ισως νόμιζα πως δεν έχει μείνει άλλη ελπίδα.

Είχα γράψει πολλές φορές εκείνο το ριμαδιασμενο γράμμα.

Ένα χαρτί που μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες.

Ένα χαρτί που έκρυβε πόνο, μα και τόσο αγάπη προς αυτούς που θα το λάμβαναν.

Ένα χαρτί που τώρα λογικά θα είναι κάπου χιλιο τσαλακωμενο σε κανένα συρτάρι πίσω στο πατρικό.

Κάπου ασφαλές.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να μου λέω χαρακτηριστικά "τι προσπαθείς; είσαι άχρηστη."

"Δεν αξίζεις"

Και οι σκέψεις γίνονταν όλο και πιο έντονες κι'ολο πιο επώδυνες.

Και ποιος δεν έχει κρύψει τον πόνο του πίσω από ένα μόνιμο χαμόγελο;

Τι κλόουν που είναι οι άνθρωποι.

Και εγώ είμαι μια από αυτούς.

Και σε όποιον προσπαθούσα να μιλήσω;

Κάνεις δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.

Ή μάλλον με έπαιρναν οπότε τους έπιανε

Ετσι έμαθα με τον χρόνο να βασταω στα δικά μου πόδια.

Να μην στηρίζομαι σε κανέναν.

Δύσκολα ανοιγομαι.

Ίσως γιατί φοβάμαι.

Και πως να ανοιχτείς στις μέρες μας;

Ποιον μπορείς στα αλήθεια να εμπιστευτείς;

Και αν αναρωτιεστε τελικά τι έγινε με "εγω εναντίον εμένα", μάλλον τελικά έδειξα την δύναμη μου.

Γιατί ίσως επιτέλους μπορώ να φωνάξω πως ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.

Γιατί πείσμωσα.

Γιατί ριζωσα την ελπίδα μέσα μου.

Γιατί πολέμησα εναντίον των σκέψεων μου.

Και κατάφερα να βγω από την λουπα.

Γιατί ξέρω πως αξίζω.

Αξίζω την ζωή.

Χωρίς όμως αυτόν τον αγώνα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.

Τώρα ξέρω πως θέλω να ζήσω στο έπακρο και ό,τι γίνει.

Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς πόνο;

Χωρίς δυσκολίες, λίγο σκοτάδι ή λίγα δάκρυα;

Έτσι μαθαίνουμε να είμαστε δυνατοί.

Ωστόσο, κάνεις δεν νιώθει οκέι όλη την ώρα.

Ειναι ανθρώπινο.

Σημασία έχει να ξανά σηκώνεσαι με το κεφάλι ψηλά.

Γιατί μπορείς.

Μπορείς να τα καταφέρεις.

Αρκεί να το προσπαθήσεις.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

//Υ.Γ: μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις.//

_ig: @feggaroneira

[alatismeni-theitsa]

Είχε ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ για την ιστορία της Ελλάδας γενικά και κάποια στιγμή σε έναν που πήραν συνέντευξη τους ειπε: " Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα κοινό με την αρχαία Ελλάδα... είναι μια παρωδία.."

Well he ain't wrong :'(

Καλά ότι είμαστε παρωδία είμαστε 😂 Αλλά το βλέπω λίγο αλλιώς εγώ το θέμα: η σύγχρονη Αγγλία δεν έχει τίποτα κοινό με την αρχαία "Αγγλία", η Τυνησία δεν έχει τίποτα κοινό με αρχαία "Τυνησία" και πάει λέγοντας. Καλή και χρυσή η αρχαιότητα αλλά δεν ξέρω για πόσο καιρό μπορούμε να συγκρίνουμε την Ελλάδα του σήμερα με αυτή του 500 π.Χ. και να απογοητευόμαστε επειδή δεν βρίσκουμε ομοιότητες.

Ναι φίλε μου, πέρασαν και 2.000+ χρόνια στο μεταξύ, τι περίμενες να είμαστε ίδιοι; Δεν έγινε, όπως νομίζουν πολλοί ξένοι, ότι ήταν η αρχαια Ελλάδα, μετά ένα ιστορικό κενό, και μετά η σύγχρονη Ελλάδα. Τόσα ιστορικά γεγονότα έχουν παρεμβληθεί, και επίσης σήμερα είμαστε πολύ καλύτεροι από πολλές πλευρές: παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες, πολύ πιο ανεκτικοί ως προς διάφορες μειονότητες και τις γυναίκες, και έχουμε τη γνώση στα χέρια μας με ένα κλικ και πάμε και οι περισσότεροι πανεπιστήμιο και μαθαίνουμε όσα δεν ήξερε ο Ηράκλειτος σε τεσσερα χρόνια, και έχουμε πολύ προχωρημένη τεχνολογία, και ανέσεις που μόνο βασιλιάδες της αρχαιότητας μπορούσαν να έχουν. (Ενδιαφέρον αλλά είχε κάνει ένα βιντεάκι ο Miceus και έλεγε ότι και να λειτουργήσει ένα μέσο σύγχρονο σπίτι στην αρχαιότητα θα χρειαζόταν εκατοντάδες σκλάβους).

Ξέρω τι εννοούσε ο συγκεκριμένος κύριος στο ντοκιμαντέρ αλλά νομίζω ότι επικεντρώθηκε υπερβολικά στη φιλοσοφία/επιστήμονες ανακαλύψεις που έκανε μία πολύ μικρή μερίδα του κόσμου (κυρίως πλούσιοι άντρες) αλλά θέλω να το βλέπω πιο σφαιρικά το πράγμα. Πιστεύω και οι αρχαίοι θα μας ζήλευαν πολυ.

Επίσης και οι αρχαίοι ήξεραν πως η χώρα τους (τέλος πάντων η πόλη τους) ηταν επίσης μία παρωδία και δεν έχαναν την ευκαιρία να την κατακρίνουν σε κείμενα και θεατρικά. 😉 Πολλές φορές βλέπω τα ίδια πράγματα για τα οποία γκρινιάζουμε και εμείς σήμερα: για την οικονομική διαφθορά, για το πώς οι νέοι δεν σέβονται την πόλη και κάνουν γκράφιτι στους τοίχους, πως δε σέβονται τους μεγαλύτερους, για το πώς οι νόμοι είναι άδικοι, για το πώς πάει κατά διαόλου η κοινωνία και οι άνθρωποι δε νοιάζονται κτλ 😂 Για παράδειγμα, το γεγονός ότι υπήρχε η έκφραση "παν μέτρον άριστον" δεν μας δείχνει ότι όλη η κοινωνία σκεφτόταν έτσι αλλά ότι ένας φιλόσοφος έβλεπε ότι αυτό δε γινόταν στην κοινωνία και πήγε να το κηρύξει κάπως.

Εχω κάνει βέβαια να ποστ για όλα τα στοιχεία που έχουνε μείνει από την αρχαιότητα και παντα τονίζω ότι υπάρχει μία συνέχεια μεταξύ των περιόδων της ιστορίας μας. Αλλά νομίζω ότι αν είχες την ευκαιρία να πας και να ρωτήσεις έναν αρχαίο Έλληνα με μικρόφωνο τι σκέφτεται για την κοινωνία του θα σου έλεγε κατά πάσα πιθανότητα "αχχχχ πριν είχαμε τον τάδε φιλοσοφο και τον τάδε σπουδαίο αρχ��γό, σήμερα είναι όλοι κλόουν και το ταμείο μας είναι άδειο μετά τον πολεμο και εμείς οι αγρότες πάλι βρεθήκαμε οικονομικά εκτεθειμένοι, και έχουμε και τους μαλακες τους αιρετούς / ευγενείς να τρωνε λεφτά στα κρυφά, και πάνε να κάνουν μία καινούργια συμμαχία του κώλου τώρα αλλά στο τέλος μου φαίνεται πάλι θα στείλω το παιδί μου στον πόλεμο να πεθάνει όπως τα άλλα τρία" 👀

[dark-soul-fullofscars]

Και γω ο κλόουν, είμαστε πολλοι

I thought we were meant to be

[companionofthemoon]

Τι είμαστε τίποτα κλόουν να σταματάμε τη στιγμή που ξέρουμε ότι θα μας στεναχωρήσει κάτι; Όχι βέβαια, θα το πάμε μέχρι τέλους, μέχρι να γίνουμε κομμάτια.

[diary-of-touli]

19/8/21

15:06

1 χρόνο μετά και πάλι κάνουμε τα ίδια λάθη.Σκατά;Όχι σκατά;Δε ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι ότι φέτος δε σε χάνω,στο πάρα 5 το σώσαμε ή έτσι νομίζουμε έστω...Μπήκα στο ημερολόγιο απλά και μόνο για να γράψω τα σημερινά,αλλά μπαίνοντας διάβασα το περσινό."Είμαστε κλόουν",είπες και συμφωνώ απόλυτα.Ίσως εγώ να είμαι πιο κλόουν και από τους 2 μας.Τουλάχιστον εσύ ήξερες τι ήθελες από εμένα.Εγώ ακόμη να μάθω τι θέλω από εσένα.Άλλη μία φορά κάναμε μια δακρύβρεχτη συζήτηση,άλλη μία φορά μείναμε φίλοι ή ό,τι άλλο θες να αποκαλέσεις αυτό που έχουμε.Το θέμα είναι ότι δε σε χάνω και είμαι χαρούμενη για αυτό.Δε θα άντεχα να περάσω τα περσινά.Ωστόσο μέχρι τη σημερινή συζήτηση,τη μη δακρύβρεχτη,αισθανόμουν ότι κοροϊδεύω εσένα και τον εαυτό μου.Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να πω:είσαι ερωτευμένη,δεν το βλέπεις;Αλλά δεν είναι έτσι.Αν ήμουν θα ήμουν εντελώς σίγουρη για αυτό,δε θα είχα ενδοιασμούς.Δε θα με ένοιαζε αν θα χαλούσε η φιλία μας,γιατί θα ανυπομονούσα να είμαι απλά δίπλα σου.Όμως εγώ κάθε φορά που σκέφτομαι αν είμαι ερωτευμένη,η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι θα χωρίσουμε και μετά δε θα μιλάμε πια και προτιμώ να είμαστε φίλοι για πάντα,παρά ζευγάρι για περιορισμένο χρόνο.Γιατί;Γιατί σ'αγαπάω πολύ για να θέλω να εξαφανιστείς από τη ζωή μου το πολύ σε 2 χρόνια.Για αυτό.Μπορεί να είμαι απλά τρελή,δε ξέρω.Αλλα είσαι κι εσύ λίγο.Ή απλά με αγαπάς πολύ πολύ.Σήμερα με έκανες πάλι χαρούμενη,ηρεμώ όταν μιλάμε εμείς,γιατί εμείς ξέρουμε τι έχουμε,ενώ οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.Αλλά εμείς ξέρουμε.Σκεφτόμαστε τόσο ίδια κάποια πράγματα και είναι τόσο τέλειο,όσο και αστείο.Όταν μου είπες αν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί ίσως σε κάποια χρόνια από τώρα και είπα με τόση απλότητα και φυσικότητα "Βέβαια" και εσύ έμεινες να με κοιτάς γιατί δε περίμενες να είμαι τόσο κουλ,ήταν το πιο ειλικρινές πράγμα που είπαμε.Προφανώς και το σκεφτόμουν κι εγώ.Και όπως σου είπα "Είναι η μόνη μου παρηγοριά όταν σε πληγώνω το να σκέφτομαι πως ίσως κάποτε,σε 10 ή 15 χρόνια από τώρα,να είμαστε μαζί και να είμαστε και οι 2 στη ίδια φάση".Και τότε απλά θα μπορούσα να πω ότι δέχτηκα την πρώτη πρόταση γάμου που μου έκανε κάποιος άνθρωπος έβερ.Ή απλά ήταν η πρώτη πρόταση που ξέρουμε και οι 2 ότι την εννοούσαμε.(Χαχαχα κάποτε θα τα διαβάζω και θα κριντζάρω).Ξέρω ότι γελούσαμε,για να κρύψουμε ότι όντως το εννοούσαμε.Γιατί είμαστε και οι 2 ηλίθιοι.Αλλά σε 10 με 15 χρόνια από τώρα υποσχέθηκες πως αν είμαστε μαζί θα μου ��άνεις πρόταση σε εκείνο το παγκάκι ή κάπου εκεί κοντά που έχουμε τόσες αναμνήσεις κι εγώ σου είπα ότι θα σε πήγαινα στο πάρκο του Τσιτσάνη,για να αλλάξω τις κακές σου αναμνήσεις και να τις κάνω καλές.Και απλά αγκαλιαστήκαμε.Και αυτό ήταν τέλειο.Προφανώς και κανείς μας δε ξέρει τι θα γίνει μέχρι τότε.Αλλά τώρα,αυτήν ακριβώς τη στιγμή,το εννοούσαμε.Και αυτό ήταν όμορφο.Σ'αγαπώ.

[cillius]

Δεν ξέρω γιατί καταπιάνομαι από ανθρώπους . Ψάχνω την αγάπη . Μα ίσως πρώτα θα πρέπει να με αγαπήσω εγώ . Ένα κύμα ηταν και αυτός . Αλλά δεν κατάφερε να με πνίξει . Ίσως δεν έπρεπε να είμαστε μαζί. Γενικά με πονάει πολύ. Και τον σκέφτομαι ακόμα, παρά την κοροϊδία του. Και προσπαθώ ειλικρινά να μην συγκρίνω όποιον γνωρίζω μαζί του. Δεν τα καταφέρνω συχνά όμως . Και πολλά βραδιά με πιάνουν τα κλάματα

Κατά βάθος όλοι μας ψάχνουμε την αγάπη, σε όλες τις μορφές της.  Πολλές φορές τρώμε τα μούτρα μας, κλαίμε, απογοητευόμαστε, νιώθουμε υποτιμητικά για τον εαυτό μας,  Αυτό που λέω σε όσους εξαρτώνται από ανθρώπους είναι να μάθουν να εξαρτώνται από τον εαυτό τους. Δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, άλλα θέλει ο ένας άλλα ο άλλος. 

Το να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του είναι η ύψιστη μορφή αγάπης. Αν αγαπάς τον εαυτό σου δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σου φερθεί σαν παιχνίδι, ξέρεις τι θες και τι όχι και δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, δίνεσαι, αλλά δεν σκορπιέσαι. Δεν λυπάσαι τον εαυτό σου όταν κοιτάζεις στον καθρέπτη γιατί ξέρεις ποιος είσαι, ξέρεις ότι είσαι παραπάνω από αρκετός. Δεν σε καθορίζει ένας τυχαίος. 

Δεν είναι κακό να δένεσαι, αντιθέτως δείχνει ότι είσαι άνθρωπος με πολλά πράγματα να δώσεις. Το σημαντικό είναι όμως να δένεσαι γιατί θες να δώσεις, γιατί γουστάρεις να δώσεις κι ας ξέρεις ότι δεν θα πάρεις τίποτα πίσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε εκμεταλλεύονται και να γίνεσαι κλόουν. Εκεί φεύγεις με γοργά βήματα.  Δεν τελειώνει η ζωή σε έναν άνθρωπο, δεν χρειάζεσαι κάποιον να σε ολοκληρώσει, είσαι ήδη ολόκληρη. Δεν ψάχνεις το άλλο σου μισό, δεν είσαι μισή. Ψάχνεις αυτό το 1% που θα σε πάει στο 101%.  Είστε μερικές και μερικοί, κάτι υπέροχα πλάσματα, με απίστευτο μυαλό και ψυχή και θεωρείτε τον εαυτό σας κομπάρσοι στην ίδια σας την ζωή, ενώ ξεχνάτε ότι είστε οι πρωταγωνιστές και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείτε να κάνετε τα πάντα πουτάνα και όλους όσους σας φέρθηκαν άδικα να τους στείλετε στο διάολο.

[kardia-apo-marmelada]

το μεγαλύτερό μου κλόουν μομεντ είναι που είχα πρήξει τα αρχίδια όλων των φίλων μου ότι δεν θα βρω φίλους στο νέο σχολείο και μετά 3 μέρες αφου αρχισε το σχολείο ο κόσμος με ρωτούσε αν ήξερα τα παιδιά από την τάξη μου πριν έρθω επειδή είμαστε πολύ κοντά 😢

[groundrwalker]

Ευχαριστώ επιτροπή

Ενα μεγαλο ευχαριστώ στην Επιτροπή που έβαλε τα θέματα της χημείας αλλα και της φυσικης και με έκανε να χάσω την πίστη στον εαυτό μου και στις δυναμεις μου.Μπορείτε να μου δώσετε πίσω τις ατελείωτες ώρες που σπαταλησα μαθαίνοντας τις μεθοδολογίες και λύνοντας χιλιάδες ασκήσεις ώστε να είμαι προετοιμασμένη για τις εξετασεις;Τις ώρες που παθαινα κρίσεις πανικού όταν έβλεπα ότι με δυσκόλευε η Χ ασκηση;Τις ώρες που Ρωτούσα την μάνα μου αν Θα συνεχίσει να με αγαπάει και να είναι περήφανη για εμένα μετά τις πανελληνιες;Κανατε όλα τα παιδιά της θετικης να αισθάνονται κλόουν αυτή την στιγμή.Για εσάς δεν είμαστε ανθρώπινα όντα,αλλά σάκοι του μποξ και πειραματόζωα. Σας εύχομαι λοιπόν να πάρετε την ράβδο από το θέμα δ και την Ένωση με τους 16 άνθρακες και να την βάλετε εκεί που ξέρετε.Όπως λένε και οι φίλοι μου οι ξένοι,κισ Μάι ασ.

[h-atalanth]

ΣΤΙΓΜΕΣ

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές να ήταν εκείνα τα τρία τέταρτα που περάσαμε στο αυτοκίνητο κολλημένοι στην κίνηση. Πηγαίνοντας να προσποιηθούμε κάποιους που δεν είμαστε σε άτομα που θα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Και θα γελούσαμε όλοι μαζί σαν μια ωραία παρέα. Είχαμε ντυθεί όλα όσα ��έλουν οι άλλοι να είμαστε κι εμείς δεν τα μπορούμε. Θα γελούσαμε με κρύα αστεία και θα λέγαμε σοφιστικέ φανφάρες που δεν εννοούμε και μας αφήνουν αδιάφορους. Αλλά εκείνες τις στιγμές, αυτά δεν ίσχυαν. Απλά κάναμε βόλτα με το αυτοκίνητο, ακούγαμε μουσική και μιλούσαμε.

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι αυτές που μιλάμε για βλακείες σε μηνύματα. Όταν βαριέται να μιλήσει με άνθρωπο άλλα είναι ικανός να μου στέλνει μηνύματα για ώρες. Χαζά πράγματα. Ή και πιο σοβαρά. Όταν βγαίνει πλέον το βασικό νόημα αλλά ένας απ’ τους δυο θα νιώθει πιο κλόουν απ’ ότι συνήθως και θα πει κάτι χαζό. Ο άλλος θα γελάσει, θα εκφυλίσει τελείως τη συζήτηση και μετά θα αρχίσουμε να στέλνουμε μοβ καρδούλες και φιλάκια ο ένας στον άλλο. Θα μιλάμε με υποκοριστικά των ονομάτων μας ή με διάφορες χαριτωμενιές που μας πιάνει αναγούλα αν συναντήσουμε σε άλλους. Αλλά θα είναι κάτι απλό για εμάς, κάτι φυσικό που αν το δει κάποιος άλλος θα αρχίσει να απορεί και να συζητάει.

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι αυτά τα τηλεφωνήματα για άσχετο λόγο. Ο τρόπος που λέει καλημέρα ή καλησπέρα και ρωτάει τι κάνω. Ο τόνος της φωνής του που είναι κρατημένος μόνο για μένα. Αυτό το ψιλοχαζό νιαούρισμα μεταξύ μας που κάνει πάντα έναν απ’ τους δύο να γελάσει γιατί δεν τα αντέχουμε και πολύ αυτά. Κι όταν γκρινιάζει ένας απ’ τους δύο για αρκετή ώρα θα αναστενάξει και θα ξέρω ήδη τι θα πει.

“Μικρή..δεν ζεις τη ζωή σου όπως πρέπει. Μη βλέπεις εγώ τι κάνω.”

Η αλήθεια είναι ότι ούτε εκείνος ζει τη ζωή του όπως πρέπει. Απλά δεν του αρέσει να το ακούει. Μόνο μου το λέει. Κι όταν του το λέω εγώ γελάει και μετράει τραύματα, παραξενιές και λάθη. Λέει ότι αυτός μεγάλωσε, η ζωή του δεν θα αλλάξει εύκολα αλλά εγώ έχω ακόμα μέλλον. Έχω χρόνο να είμαι καλύτερη από εκείνον. Ίσως…

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι όταν μαλώνουμε για το ξερό του το κεφάλι. Γιατί θέλει πάντα να έχει δίκιο και τον έχουν μάθει να περνάει το δικό του –σωστό ή λάθος. Γιατί δεν ακούει όταν του μιλάνε κι επιμένει. Γιατί νομίζει ότι όλα τα σκέφτεται πρώτος κι οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Γιατί νομίζει ότι έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει ή ότι θα τον ανεχτώ ας γελάσω όταν γίνεται σκατάνθρωπος.

Οι αγαπημένες μου στιγμές μάλιστα είναι όταν τον αφήνω να παραλογίζεται μόνος του. Όταν λέει, λέει, λέει κι εγώ δεν του απαντάω. Δεν τον κοιτάω, δεν ασχολούμαι καν μαζί του. Εκεί γίνεται τούρμπο, δεν το σηκώνει ο εγωισμός του ρε παιδί μου, προσπαθεί να μαλώσουμε άσχημα για να ξεσπάσει ό,τι νεύρο έχει τσιτωμένο μέσα του και λέει βλακείες για να με προκαλέσει. Κι εγώ απλά αναστενάζω. Κάνει ότι δεν το άκουσε, τελειώνει από εγωισμό τη φράση του και μετά αναστενάζει κι αυτός. “Τελείωσες?” τον ρωτάω για να μου απαντήσει αντιδραστικά όπως πάντα. “Μαζί σου? Ποτέ ”. Θα γελάσω “Χαίρομαι. Δεν είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξης μου” θα του πω όλο ζάχαρη και θα πιέσει με τα δάχτυλα τη μύτη του για να μη γελάσει. Και όταν σταματήσει να είναι κακιασμένος θα μου στείλει μήνυμα μια μοβ καρδούλα αντί για “συγγνώμη”.

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι όταν προσπαθούμε να βγούμε ο ένας πάνω απ’ τον άλλο στην συζήτηση και καταλήγουμε να κάνουμε σαν παιδάκια νηπιαγωγείου. Θα μου πει κάτι για να με τσιγκλίσει του τύπου “Τι είναι αυτό? Πως είναι έτσι?” και θα του απαντήσω “Αν δεν σ’ αρέσει μην το κοιτάς” θα του πω όπως του λέω κάθε φορά. “Δεν το κοιτάω, μου το δείχνεις” θα πει σαν παιδάκι και κάπου εκεί θα αρχίσω να στροφάρω άσχημα. Όταν τον πιάνει κρίση εξυπνάδας, το κόβει εκεί.

Σκέφτομαι ότι, τον τελευταίο καιρό, οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι όταν μου λέει πως μ’ αγαπάει, για να με καλοπιάσει κυρίως, και τον τρολάρω ανελέητα γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Αλλά ποτέ δεν θα του πω το ίδιο. Θα τον πω ‘αγάπη μου’ κι άλλα τέτοια γλυκόλογα αλλά τις αγάπες δεν τις αγγίζω στα σοβαρά. Και το ξέρει. Και με κοροϊδεύει. “Αφού μ’ αγαπάς βρε στραβόξυλο, γιατί μου βγάζεις την ψυχή συνέχεια?” Δεν του το λέω, αλλά η απάντηση είναι γιατί έτσι μας αρέσει!

Σκέφτομαι, τον τελευταίο καιρό, ότι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές είναι οι μικρές, οι καθημερινές. Αυτές που συνήθως ξεχνάμε να υπολογίσουμε στο μέτρημα μας. Αυτές που δεν προσέχουμε όταν ζυγίζουμε τους ανθρώπους της ζωής μας.

[mariannapandi]

#εκ_των_έσω_εκ_των_έξω

#γέννηση_μικρού_κλόουν

Πώς να αποδώσω το εσωτερικό μου τώρα ; Πώς να αποδώσεις κάτι που δεν βλέπεις και άπλα νιώθεις κάθε μέρα; Και άμα δεν το ξέρεις τόσο καλά; Δύσκολο δεν έχω ιδέα.  Δώστε μου καλυτέρα να ζωγραφίσω κάτι που να έχω μπροστά μου. Άμα το είχα μπροστά μ το εσωτερικό πως θα ήταν; Ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο με πολύ χρώμα. Ίσως μοβ για την γκρίνια , ροζ για την αφέλεια , πράσινο για την αναποφασιστικότητα . Γιατί το πρόσωπο μου βγαίνει σαν απελπισμός κλόουν; Μήπως είμαι όντως; Πάμε . Άλλο σχέδιο. Κατέληξα να κάνω πολλά πρόσωπα. Φιγούρες σκοτεινές ,φιγούρες  χαρωπές και αστείες. Σαν να μην μπορούσα να κατασταλάξω στο πως μπορεί να είμαι. Ίσως το μέσα του καθενός να ναι τόσο περίπλοκο και χαοτικό που να μην μπορεί να διατυπωθεί σε ένα χαρτί. Πως τα χρώματα να διατυπώσουν όλες τις πτυχές του εαυτού σου; Θα έπρεπε να βάλλεις όλες τις αποχρώσεις που υπάρχουν μέχρι που το χαρτί να μην αντέξει τόσο χρώμα κ να σκιστεί . Θεωρώ ότι είμαστε πολλά πρόσωπα , πολλές προσωπικότητες, και επιλέγουμε κάθε φορά ποιές να βγάλουμε προς τα έξω. Είμαστε διαφορετικοί με τον μικρό αδελφό , με τον πατερά , την μανά , τους φίλους , τον άγνωστο που θέλει βοήθεια , τον άγνωστο που πήγε να σε πατήσει με το αμάξι. Ίσως όλες αυτές οι προσωπικότητες να με κάνουν όντως έναν πολύχρωμο ,μικρό, τρελαμένο κλόουν.