#Κοουτς

[xamenohliobasilema]

Η πόλη του έρωτα.

Thessaloniki

[feggaroneira]

2 χρόνια πριν όλα ήταν διαφορετικά.

Ίσως λίγο πιο σκοτεινά.

Ίσως λίγο πιο καραθληπτικα.

Τότε θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου "αντέχεις".

Να μου το φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να ισορροπησω το σκοτάδι με το φως.

Ήμουν εγώ εναντίον εμένα.

"Ολα θα πάνε καλά"

"Αντέχεις".

"Μπορείς".

"Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε καταστρέψουν".

Και ήταν και εκείνες οι στιγμές που όντως τις άφηνα και όντως με κατέστρεφαν.

Υπήρχαν μέρες που ήθελα να τα παρατήσω τελείως.

Ισως νόμιζα πως δεν έχει μείνει άλλη ελπίδα.

Είχα γράψει πολλές φορές εκείνο το ριμαδιασμενο γράμμα.

Ένα χαρτί που μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες.

Ένα χαρτί που έκρυβε πόνο, μα και τόσο αγάπη προς αυτούς που θα το λάμβαναν.

Ένα χαρτί που τώρα λογικά θα είναι κάπου χιλιο τσαλακωμενο σε κανένα συρτάρι πίσω στο πατρικό.

Κάπου ασφαλές.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να μου λέω χαρακτηριστικά "τι προσπαθείς; είσαι άχρηστη."

"Δεν αξίζεις"

Και οι σκέψεις γίνονταν όλο και πιο έντονες κι'ολο πιο επώδυνες.

Και ποιος δεν έχει κρύψει τον πόνο του πίσω από ένα μόνιμο χαμόγελο;

Τι κλόουν που είναι οι άνθρωποι.

Και εγώ είμαι μια από αυτούς.

Και σε όποιον προσπαθούσα να μιλήσω;

Κάνεις δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.

Ή μάλλον με έπαιρναν οπότε τους έπιανε

Ετσι έμαθα με τον χρόνο να βασταω στα δικά μου πόδια.

Να μην στηρίζομαι σε κανέναν.

Δύσκολα ανοιγομαι.

Ίσως γιατί φοβάμαι.

Και πως να ανοιχτείς στις μέρες μας;

Ποιον μπορείς στα αλήθεια να εμπιστευτείς;

Και αν αναρωτιεστε τελικά τι έγινε με "εγω εναντίον εμένα", μάλλον τελικά έδειξα την δύναμη μου.

Γιατί ίσως επιτέλους μπορώ να φωνάξω πως ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.

Γιατί πείσμωσα.

Γιατί ριζωσα την ελπίδα μέσα μου.

Γιατί πολέμησα εναντίον των σκέψεων μου.

Και κατάφερα να βγω από την λουπα.

Γιατί ξέρω πως αξίζω.

Αξίζω την ζωή.

Χωρίς όμως αυτόν τον αγώνα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.

Τώρα ξέρω πως θέλω να ζήσω στο έπακρο και ό,τι γίνει.

Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς πόνο;

Χωρίς δυσκολίες, λίγο σκοτάδι ή λίγα δάκρυα;

Έτσι μαθαίνουμε να είμαστε δυνατοί.

Ωστόσο, κάνεις δεν νιώθει οκέι όλη την ώρα.

Ειναι ανθρώπινο.

Σημασία έχει να ξανά σηκώνεσαι με το κεφάλι ψηλά.

Γιατί μπορείς.

Μπορείς να τα καταφέρεις.

Αρκεί να το προσπαθήσεις.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

//Υ.Γ: μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις.//

_ig: @feggaroneira

[chanse4u]

Όλοι μου λένε ότι τους ξέχασα

Αλλά κανεις από αυτούς δεν με θυμάται

_κανένας_

[scentedperfectionn]

Αυτοί αξίζουν

[tromokraths]

“Trust the overthinker who tells you they love you. They have, most assuredly, thought of every reason not to.”

[apogohteymenhs-blog]

Δύσκολα φεύγουν τα συναισθήματα.

Πρόσεξε όμως μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά.

Μην τυχόν και γίνεις έρμαιο των συναισθημάτων σου.

Γιατί από εκεί όπως απορρέει η χαρά απορρέει και η θλίψη.

Και η θλίψη σου μετά από τα συναισθήματα που δεν θα έχουν βρει διέξοδο θα είναι μεγάλη και θα σε παρασύρει.

Σε σκέψεις,σε ψεύτικες ελπίδες μήπως αναζοπυρωθεί αυτό που έχασες και σε σενάρια ατελείωτα.

Για αυτό μην γίνεσαι το θύμα των συναισθημάτων σου.

Μην σε κρατάει τίποτα.

Και ποτέ μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο χάρη σε αυτά.

-Τζένη

[kalokairistoxwrio]

Θα σε περιμένω.

Πάντα.

[ziliara-poli]

Δεν είναι τρομακτικό ότι σε ένα-δυο χρόνια μπορεί με τα άτομα που μιλάς και περνάς καλα να μην τους ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου;

@ziliara-poli

[xamenohliobasilema]

Εκεί που η ψυχή γαληνεύει.

[feggaroneira]

"Μάνα τα κατάφερα.. Είμαι ακόμα εδώ. Πέρασαν χρόνια μέχρι να αποδεχτώ τον πόνο που με κυρίευε, μέχρι να αποδεχτώ πως η ζωή είναι άδικη και επίπονη αλλά παράλληλα τόσο όμορφη και γλυκιά. Πάλεψα με "δαίμονες", τις ίδιες μου τις σκέψεις. Παλεψα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπάθησα να σωθω μαμά. Προσπάθησα να νιώσω ξανά. Θυμάμαι που μου έλεγες από μικρό παιδί πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας αρκεί να έχουμε τον χρόνο και την διάθεση να την ανακαλύψουμε. Θυμάμαι πως μου έλεγες πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλα, στις στιγμές. "Να αγαπάς τον εαυτό σου", "να σε φροντίζεις και να σε προσέχεις", "η ζωή είναι μικρή για να φοβάσαι να ρισκάρεις", "Ζήσε". Σε ευχαριστώ μαμά. Σε ευχαριστώ για την αγάπη και την αφοσίω��η σου. Σε ευχαριστώ που ήσουν στο πλευρό μου χωρίς να με εγκαταληψεις ποτέ πραγματικά. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να βρω διέξοδο από το λαβύρινθο του μυαλου μου. Πολλές φορές έπεσα, χτύπησα, πονεσα μα εσύ ήσουν δίπλα μου να με ξανά σηκώσεις. Τα παράτησα, εσκυψα το κεφάλι και ξέρω πως σε απογοητεύσα. Συγγνώμη. Μα είμαι ακόμα εδώ. Είμαι πιο δυνατή από ποτέ. Είμαι εδώ μαμά και προσπαθώ να συλλέξω τα κομμάτια μου και να τα ενώσω όπως μου έμαθες να κάνω όμως ακόμα πονάω... Γιατί πονάω μαμά; Πονάω πολύ μα είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω σωστά; Έμαθα στην ζωή να παλευω για τα όνειρα μου, τους στόχους μου, να μαθαίνω από τα λάθη μου. Μάνα τα κατάφερα. Είμαι ακόμα εδώ και παλεύω καθημερινά. Μάνα είμαι ακόμα εδώ αναζητώντας την πραγματική ευτυχία και κοιτάζοντας τα αστέρια που φωτίζουν όμορφα τον ουρανό. Κοιτάζω εσένα και χαμογελώ. Σ αγαπώ μαμά. Σε βλέπω από εδώ κάτω. Ελπίζω να σαι καλά και να προσέχεις. "

[xaos-kai-anarxia]

Χαμογέλα μου λίγο βγάλε την μάσκα, έχω ανάγκη από ανθρώπους όχι φαντάσματα.

- Αθέατη Πλευρά.

Κοράκι (Λόγος Τιμής)

[yparxei-agaph]

Τα ίδια λάθη δεν θα κάνω ξανά...

[den-me-enthousiazei-tipota]

Που είσαι σήμερα που σε χρειάζομαι;

[beshkey01]

Ειι...έχεις παρατηρήσει πως πριν πέσεις για ύπνο σκέφτεσαι κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο ή κάτι που σε σκοτώνει;

[apothimeno29]

Γίνομαι το είναι σου,αν μπω εντός σου.

-Μόνο εξ επαφής.

Γιώργος Σαμπάνης

[ziliara-poli]

Έχετε και εσείς κάποιον που μαλώνετε και τα βρίσκεται συνέχεια ή μόνο εγώ;