#διαλύω

[varethikatizwhmou]

Μόνη μου ονειρεύτηκα την ευτυχία με τον άνθρωπο που αγαπώ και μόνη μου θα την διαλύσω.

[athhenaa]

έκανα ένα λάθος,

και το πληρώνω κάθε μέρα

δεν το αξίζω

δεν αξίζω όλους τους άκομψους σχολιασμούς

δεν αξίζω να μην μπορώ

να έρθω σε επαφή με καποιον

χωρίς οι σκέψεις μου να διαλύονται

σε χίλια κομμάτια

χωρίς να νιωθω ένα συγκεκριμένο ζευγάρι χέρια πάνω μου

και το πως τα ίδια χέρια με έσπρωξαν, με άφησαν

το σώμα μου δεν μοιάζει ίδιο

τα νιώθω όλα πάλι απ’ την αρχή

διαλύω τα πάντα

και εχω χτίσει τοίχους, μεγαλύτερους απ’ την ανάγκη μου να νιώσω κάτι

ξυπνάω και κοιμαμαι με αυτή τη σκέψη

με ταχυκαρδίες, ανήμπορη να αποβάλλω ο,τι μου προκάλεσε

γιατί το έκανε αυτό;

γιατί όταν φτάνουμε σε αυτή τη συζήτηση γελάει;

ο λαιμός μου δένεται κόμπος

[aivyaivyko]

Ανεβατοπιτες....1κιλο μυζήθρα(ξινή),1 κιλό περίπου αλεύρι μαλακό ή για όλες τις χρήσεις,2-3φακελακια μαγιά,1 αυγό,λίγη ρακή,λίγο αλάτι,από μισό λεμόνι το χυμό,και από μισό πορτοκάλι το χυμό,1κ.σ.μελι,1φλυτζανακι του καφέ λάδι,2φλυτζανια ��ου τσαγιού χλιαρό νερό....εκτέλεση....διαλύω πρώτα τη μαγιά σε 1νεροποτηρο ελαφρώς χλιαρό νερό,ρίχνω λίγη ζάχαρη και βάζω αλεύρι να γίνει ένας χυλός παχυρευστος....αφήνω λίγη ώρα να ανεβει...στη συνέχεια βάζω σε μπωλ τα υπόλοιπα υλικά της συνταγής,ανακατεύω και προσθέτω το μείγμα της μαγιάς.....προσθέτω αλεύρι να γίνει μια ζύμη μαλακιά.....αφήνω λίγο να ξεκουραστεί...παίρνω κομματια ζύμης σε μέγεθος μανταρινιού,κάνω ένα μπαλάκι,το ανοίγω στην παλάμη του χεριού μου,βάζω μέσα 1κ.γ.μυζηθρα,μαζεύω σε πουγκί και κλείνω μέσα τη μυζήθρα,στρογγυλευω λίγο και αφήνω να ανέβουν....να φουσκώσουν δηλαδή...ψήνω σε μπόλικο λάδι στο τηγάνι.....σε μέτρια φωτιά....σερβίρω με μέλι,σισάμι καβουρντισμένο κι αλεσμένο....(Στη μυζήθρα δεν προσθέτω κάτι....εκτός αν είναι πολύ σκληρή βάζω λίγο γάλα και με ένα πηρούνι την πιέζω να λιώσει....καλή επιτυχία!!!!αν θέλετε να με ρωτήσετε κάτι άλλο στη διάθεσή σας....καλές απόκριες!!!!!

[kastoriafm]

Ξεσπά η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη: Έχω γίνει λιώμα Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά

Φανερά συγκλονισμένη είναι η μητέρα της Ελένη Τοπαλούδη λόγω της δολοφονίας της 27χρονης Αναστάζια από την Πολωνία που βρέθηκε νεκρή στην Κω. «Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά» επεσήμανε σε δηλώσεις της την Τρίτη (20/6). Μιλώντας στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Το Πρωινό» η Κούλα Αρμουτίδου, με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση […]

The post Ξεσπά η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη: «Έχω γίνει λιώμα … Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά» appeared first on Kastoria Fm 9.15.

from Kastoria Fm 9.15 https://kastoriafm.gr/%ce%be%ce%b5%cf%83%cf%80%ce%ac-%ce%b7-%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%bf%cf%8d%ce%b4%ce%b7-%ce%ad/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25ce%25be%25ce%25b5%25cf%2583%25cf%2580%25ce%25ac-%25ce%25b7-%25ce%25bc%25ce%25b7%25cf%2584%25ce%25ad%25cf%2581%25ce%25b1-%25cf%2584%25ce%25b7%25cf%2582-%25ce%25b5%25ce%25bb%25ce%25ad%25ce%25bd%25ce%25b7%25cf%2582-%25cf%2584%25ce%25bf%25cf%2580%25ce%25b1%25ce%25bb%25ce%25bf%25cf%258d%25ce%25b4%25ce%25b7-%25ce%25ad

[psyxodrama07fan]

Μίλησε μου και θα βρω καινούργιες λέξεις και ρυθμό για να στα γράψω.

Και αν δεν θες πια τις παλιές μας αναμνήσεις, θα χτίσουμε καινούργιες.

Και τους φόβους σου θα τους διαλύω έναν έναν, φορώντας την πανοπλία που μου έφτιαξε ο πιο δυνατός άνθρωπος που γνώρισα ποτε μου.

Ποιο ποίημα,

Αν το διάβαζες,

Θα σε έκανε να με αγαπήσεις;

Ποιο τραγούδι,

Να σου αφιερώσω,

Για να καταλάβεις το πόσα πολλά σημαίνεις για εμένα;

Ποια ανάμνηση να επαναφέρω,

για να θυμηθείς πόσο ερωτευμένοι υπήρξαμε;

Ήσουν και ��συ-μην αυταπατασαι.

Ποιον φόβο σου να πάρω,

Έτσι ώστε επιτέλους να αφεθείς;

[annarrchy]

μα κάθε παράσταση είναι τόσο καλή, όσο η υπόκλιση,

κάθε βιβλίο είναι τόσο καλό, όσο η τελευταία γαμημένη του πρόταση.

κι εγώ θα υπογράψω με αίμα, στο τέρμα, την παραίτηση μου σε μένα

«διαλύω τη μπάντα, αυτό είναι το τέλος και είναι για πάντα, δε θέλω το στέμμα», θα πω.

Απόψε Βράδυ Χορεύουμε με τον Κίνδυνο // @solmeister13

[daimewdis]

Η ώρα είναι 11:30 28/9/22 έχω ανάψει ήδη τσιγάρο, είμαι στο μπαλκόνι, ακούω μουσική και κοιτάζω τον ουρανό και έχει γεμίσει αστέρια ο ουρανός. Και είπα να κλέψω ένα χαμόγελο. Όχι για αυτά, αλλά επειδή λίγο μου έχει μείνει και τελειώνω ένα κομμάτι μου, ένα από τα αγαπημένα και αυτοκαταστροφικά κομμάτια μου, που μιλάει για την κατάθλιψη. Έχω βάλει κάποιους από τους αγαπημένους μου στίχους, ένας απ’ αυτούς: «Ξεγέλασα τους δαίμονες μου, με μιά δόση ευτυχίας». Το τελειώνω και αρχές Οκτωβρίου αρχίζω τις ηχογραφήσεις στο στούντιο. Ξέρεις, θα ακουστεί χαζό ή άρρωστο. Αλλά εγώ που έχω περάσει τόσα, χειρουργεία, γιατρούς, αποτυχίες, μέρα με την μέρα να μετράω ήττες. Είναι σαν αυτά με κάποιο τρόπο να τα «ξέχασα». Και αυτό το βήμα είναι το πιο δύσκολο. Γιατί περιέχει ένα ακόμα βασικό κομμάτι μου. Δεν ξέρω αν τα εξηγώ καλά, αλλά οκ. Άναψα ένα ακόμη τσιγάρο, κοιτά. Προσπαθώ και κάνω βήματα. Προσπαθώ να ξεφύγω απ’ ότι μ’ έχει εθίσει. Δεν είμαι σίγουρος πως ξεμπέρδεψα. Αλλά το προσπαθώ. Είναι η ανάγκη, είναι ο εγωισμός. Ξέρεις όσο κακό κι αν ακούγεται ο «εγωισμός» αυτός με έχει κρατήσει. Προσπαθώ να είμαι ήρεμος και αυτή η ηρεμία με έχει τσακίσει. Ποσό ειρωνικό; Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερός. Που βρήκα κάποιους ανθρώπους που με βοηθάνε. Κυρίως όταν ήμουν στα χαμένα και είμαι. Αλλά με κάποιο τρόπο μου δίνουν κίνητρο να προχωρήσω. Με φοβίζει ο χρόνος. Κάποιοι με τα χρόνια πλέον δεν τους νοιάζει ποιος είμαι, πως με λένε και να δουν το πρόσωπο μου. Τους νοιάζει αν είμαι καλά. Και αφού ζω, μάλλον καλά είμαι. Αλλά αλήθεια χαίρομαι γι’ αυτό. Γιατί δεν είμαι κάποιος. Ξέρεις πως το λέω. Αλλά και ταυτόχρονα αγχωτικό. Γιατί δεν ανήκω πουθενά. Ελεύθερος μες στην ίδια μου την φυλακή. Κοιτά, πέρασε η ώρα και έχει πάει 12. Πρέπει να προχωρήσω και με σπασμένα φτερά. Και όσο σύμμαχος, άλλο τόσο είναι εχθρός ο εγωισμός μου. Αυτός που έχει μάθει να τα κάνει μαντάρα. Να αυτοκαταστρέφεται. Κάποιες φορές τον ελέγχω. Άλλες όχι. Ξέρω, έχω μάθει να τα διαλύω, να τα γκρεμίζω. Γι’ αυτό πάντα κρατούσα αποστάσεις. Όταν θα με ξαναδούν οι γιατροί μου, ελπίζω το κενό που νιώθω να έχει κάπως ξεφύγει ή τουλάχιστον να μην βυθιστώ. Το τι κάνω βήματα, σημαίνει πως προχωρώ. Δεν έχω μάθει να γράφω αισιόδοξα. Ξέρω πως υπάρχει μιά μονοτονία. Μα, αυτός είμαι. Μα, αλήθεια, κάποιες φορές ξεγλιστρώ. Γιατί πρέπει. Το μυαλό, είναι ένα όπλο. Μα, όταν η καρδιά μπαίνει μπρος δύσκολα ελέγχεται η φάση. Γαμησέτα.

-Δαιμεώδης

[h-xwra-twn-grammatwn]

Όλο λέω πως θέλω να γράψω μα δε μπορώ Και όλη μέρα το μυαλό μου υφαίνει τις λέξεις και ξανά ξηλώνει τον αργαλειό Μισή τέχνη, ανολοκλήρωτη Μισή τέχνη σα το δημιουργό της Σαν εμένα Δε περνάω καλά τελευταία Δηλαδή περνάω, αλλά κάτι μέσα μου με τρώει Κάτι άγνωστο από μέσα μου με τρώει Αυτό το ξένο όπως πάντα Και με μανία προσπαθώ να το προσπεράσω  Ενώ ξέρω πως η μόνη πραγματική λύση είναι να αφήσω αυτό να με τραντάξει Να το νιώσω και όταν ολοκληρώσει το σκοπό του να φύγει Μα εγώ παλεύω να κάνω πράγματα που αγαπάω, να γεμίσω Να δω τους ανθρώπους μου, τους λίγους που ναι δω κοντά Για τους υπόλοιπους χάνομαι σε αναμνήσεις, ψάχνω κουτιά, σημειώσεις και φωτογραφίες Γιατί κάθε φορά που η ρουτίνα αλλάζει εγώ βυθίζομαι Τάχα θα ταν για καλό, ένα μικρό διάλειμμα όπως ο καθένας χρειάζεται Και αντί να με φτιάχνει, με διαλύει Αντί να με φτιάχνω, με διαλύω Δε το θέλω Το χειρότερο είναι πως θα μείνω αβοήθητη και όχι γιατί κανείς δεν άπλωσε το χέρι του Αλλά γιατί εγώ άφησα εμένα στο κενό κ τους άλλους να με ψάχνουν από πάνω Αυτή η βαριά μοναξιά που με στοιχειώνει κάποιες μέρες, ίσως ποτέ δε φύγει οριστικά Κ αυτή η σκέψη της συμφιλίωσης κ της συνήθειας  Μου δημιουργεί το φόβο της θυσίας και της χαμένης βούλησης Οι εμμονικές φαγούρες πάνω στο κορμί που θα αφήσουν σημάδια στο σώμα, μου θυμίζουν πως οι πληγές της ψυχής ποτέ δε κλείσανε Τόση δουλειά τσάμπα, με ήττα μοιάζει Άλλο ένα μάθημα που δε λέω να εμπεδώσω Άλλο ένα χτύπημα που τυπικά θα ενδώσω να καλύψω Μέχρι να ξανανοίξει, να ξαναγίνει Μέχρι να πάρω το μάθημά μου, σαν ευθύνη

[xatzifragetiki]

κι αν αναμνήσεις σου υπάρχουν στον καπνό που ξεφυσάω, προεκτείνω το χέρι,  κουνώντας, τον καπνό διαλύω...

ΒΗΤΑΠΕΙΣ : Μοναχικό συναίσθημα 

[kalokairinh-rastwnh]

Ακόμα πρωτίστως εμένα διαλύω

Ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

[nikoletta-a-a]

Ακόμη πρωτίστως εμένα διαλύω, ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

Ακόμα ό,τι γράφω γυαλί που καθρεφτίζει και κόβει

Ακόμη στο πόδι από χθες

Ακόμη δεν ξέρω τι θες

Ακόμα οι ουλές μου θυμίζουνε πίνακα

Ακόμη λίγο θα ζήταγα αν δεν είχες φύγει

Που λες, θα σου πω το πιο κρυφό μου μυστικό

Ό,τι γράφω το μισώ γιατί είν' εγώ

Ο πιο δειλός υπηρέτης των θεών-Yoda Priest

[mariexdiary]

Τρίτη 12/1/2021, 2:33

Γίνε αυτή/αυτός που θέλεις να είσαι!

Σήμερα (11/1) ήθελα να δείξω τα πόδια μου. Όχι πως είναι καλλίγραμμα και μακριά, αλλά ήθελα να τα δείξω. Έβαλα καλσόν, κοντά μποτάκια, ένα απλό μαύρο φόρεμα και ένα γκρι παλτό. Έβαλα μπορντό κραγιόν μετά από πολύ καιρό. Με έβλεπα στο καθρέφτη και με θαύμαζα μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η πρώτη μας φορά για το 2021

«Δεν βρίσκω να παρκάρω», μου είπε ο Mr Big. «Εδώ χωράς», του απάντησα και δείχνοντάς του το σημείο που του έλεγα να παρκάρει. Το έβαλε κάπου αλλού το αμάξι. Κατευθύνθηκα προς το μέρος που το έβαλε και περίμενα να βγει. Πόσο γοητευτικός είναι αυτός ο άνδρας θεέ μου; Όχι όμως με αυτό που φορούσε δυστυχώς. Δε μου αρεσέ καθόλου το καρό πουκάμισο που φορούσε. Του έδωσα τον αγιασμό που του είχα υποσχεθεί για να ρίξει λιγάκι στο αμάξι.

Την Κυριακή του έγραψα ένα τεράστιο κείμενο με αυτά που δεν ξέρει για την ζωή μου. Την αληθινή ηλικία μου, το πρόβλημα υγείας που με συντροφεύει εδώ και δυο χρόνια. Μέσα στο κείμενο, ήθελα να δώσω περισσότερη έμφαση στη σχέση του. Του είπα πως δε θέλω να χωρίσει. Του έδωσα μερικά λεκτικά παραδείγματα με το τι λέει η γκόμενα σε μια σχέση για να την διαλύσει. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Δε μου αρέσει να διαλύω σχέσεις και γενικά να είμαι το τρίτο πρόσωπο. Με αποκάλεσε ΜΑΧΗΤΡΙΑ!

«Ελπίζω μ’ αυτά που σου είπα χθες να μην έχει αλλάξει η γνώμη σου γι΄ μένα», του είπα καθώς άναβα το δεύτερο τσιγάρο. Δε φορούσα μάσκα και συνεχώς κοιτούσα τον δρόμο για να μη περάσουν οι μπάτσοι και με δουν χωρίς αυτή. «Δεν άλλαξε τίποτα», μου απάντησε.

Τα παρατράγουδα των Εξαρχείων

«Θες να περπατήσουμε;» τον ρώτησα δείχνοντας του τα σκαλιά. Όταν τέλειωσα την ερώτηση μου, πέρασε με το μηχανάκι η αδελφή μου με τον σύντροφό της. Κόρναραν και φώναζαν σαν χαζά. «Να τα, τα teenagers!», μου είπε. Δε μπορούσα να μη γελάσω και του είπα χαχανίζοντας ένα «Ναι».

Συγγρού 69

Μετά από διάφορες συζητήσεις, τον ρώτησα αν θα έβρισκα γρήγορα ένα ταξί ώστε να πάω στο σπίτι του συντρόφου της αδελφή μου. Το διαμέρισμα του έχει καταπληκτική θέα. «Εδώ δε θα βρεις. Που θες να πας;» με ρώτησε. «Συγγρού 69», του απάντησα. «Και Συγγρού και 69;» με ρώτησε. Κοκκίνισα και δεν απάντησα τίποτα. «Θες να σε πάω εγώ;» με ρώτησε και όλο μου το σώμα μούδιασε. «Μπορείς; Δε θέλω να σε βγάλω από το πρόγραμμα σου.»

Κούρσα ερωτικής αποπλάνησης

Μπήκα και έκατσα πίσω από τον συνοδηγό. Η ατμόσφαιρα ήταν ζέστη, όμορφη και ερωτική. Ένιωθες αμέσως πως αυτό το αμάξι σε λίγα λεπτά θα πάρει φωτιά! Με διάταξε να βάλω μάσκα και την έβαλα. Το μισώ αυτό το αξεσουάρ! Η μουσική που έβαλε ήταν χαλαρή και ερωτική. Έβαλα την τσάντα δίπλα μου και σήκωσα λίγο το φόρεμά μου. Μιλήσαμε για την υγεία μου, για τα Χριστούγεννα και για το τι θα κάνω εκεί που με πάει. Του εξήγησα πως αυτή η θέα δεν χάνεται! Είναι όλη η ακρόπολη στα πόδια σου. Τα μάτια του τα είχε μία στο δρόμο και μία σε μένα.

Όταν είδα πως περάσαμε την οδό που ήθελα τον ρώτησα που με πηγαίνει. «Θες να με αποπλανήσεις!» του είπα με ερωτική χροιά και άνοιξα αμήχανα τα πόδια μου. Με κοιτούσε με βλέμμα που ήξερα πως του κοβόταν η ανάσα. «Θα σε αφήσω έξω από την πολυκατοικία», μου απάντησε. «Και να θέλετε να με αποπλανήσετε δε μπορείτε. Δε φορώ ωραία εσώρουχα απόψε», του είπα. «Δε δίνω έμφαση σ΄ αυτά. Είσαι ελκυστική γυναίκα», μου απάντησε.

«Θα σε προσκαλούσα πάνω στα παιδιά, αλλά δε ξέρω πως...», του είπα απολογουμένη. Δεν ήξερα τι να σου πω. Δεν είχα ιδέα πως θα τον παρουσίαζα στην αδελφή μου και στον σύντροφό της. Ήθελα πολύ να έρθει πάνω και να δει την θέα. Μαζί μου.

Τον κοιτούσα με βλέμμα ερωτικό και ελκυστικό. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και ανέβασα κι’ άλλο το φόρεμα. Από τα μάτια του έπεφταν σπίθες καύλας. «Σας ευχαριστώ πολύ μου με φέρατε Κύριε Βαγγέλη», του είπα. Τον κοιτούσα και με κοιτούσε. Δε λέγαμε τίποτα για μερικά λεπτά. Έβγαλα την μάσκα και την έχωσα στην τσάντα μου. Βγήκα και του είπα πάλι ευχαριστώ. Περίμενα να φύγει για να μπω στην πολυκατοικία.

Κάθε φορά και απρόβλεπτη. Κάθε φορά και καλύτερη. Κάθε φορά και ερωτική.

[gamhse-ta]

Είμαι παράξενος άνθρωπος.

Άνθρωπος απόλυτος.

Δεν γνωρίζω από ήπιες καταστάσεις,από υπομονή κι από μετριότητα.

Όταν νιώθω κάτι,το νιώθω στο έπακρο.

Όταν αγαπάω,πεθαίνω για τον άλλον.Ή θα σε λατρεύω περισσότερο κι από τον ίδιο μου τον εαυτό ή μην κάνεις καν τον κόπο να περάσεις από τη ζωή μου.

Κι όταν μισώ,Θεέ μου όταν μισώ!Καταστρέφω τον εαυτό μου,γκρεμίζω σχέσεις που χτίστηκαν σιγά-σιγά σε χρόνια,διαλύω ανθρώπους και το ευχαριστιέμαι.

Για μένα μέτρο δεν υπάρχει,δεν ξέρω από μέση, μόνο από άκρα.

Και φοβαμαι-μα κρυφά το ελπίζω κιόλας-πως μια μέρα θα πέσω από τα άκρα μου.

[agapi-apo-naylon]

Ακόμα πρωτίστως εμένα διαλύω Ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

[vasta-re]

25 λεπτά πριν την εκτέλεση της έσχατης ποινής

Για τελευταίο γεύμα ζήτησα ντολμαδάκια και ένα ποτήρι μαυροδάφνη.

Τα ντολμαδάκια τα αγάπησα αφού καταδικάστηκα.Το ρύζι μου θύμιζε τη ζωή μου.Ελεύθερη να αρμενίζει από εδώ και από εκεί.Και τότε κάποιος τη πήρε και τη τύλιξε σε ένα κομμάτι λάχανο.Για εμένα το λάχανο είναι η φυλακή μου.Τα 17 αυτά κάγκελα που με περιο��ίζουν εδώ μέσα.Πόσα βράδια πέρασα μετρώντας αυτά τα γαμημένα τα κάγκελα.Το 8ο και το 15ο είναι σκουριασμένα πολύ.Δεν μπορώ να περιμένω άλλο.Η απελευθέρωση μου.Έφθασε.ΈΦΘΑΣΕ.Χοροπηδάω πάνω και κάτω και πάνω και ξανά κάτω.Τα χέρια μου κινούνται ανεξέλεγκτα από τη χαρά.Τα ντολμαδάκια τα έφαγα με τόση ευχαρίστηση. Μου αρέσει να τα διαλύω με τα δόντια.Να λιώνω το γαμήδι το λάχανο.Να σκίζω με τους κυνόδοντες αυτό που τόσο μοιάζει με τη φυλακή μου,με το κελί που με κρατάει δεσμευμένο με όλους εσάς τους σκατιάρηδες.Γελάω.Γελάω και γελάω δυνατά.Οδεύω προς την ελευθερία μου.

Εύχομαι να καείτε στη κόλαση καθάρματα.

[zwh-poutana]

Χαμένη στα φώτα της πόλης, έμεινα ακόμα εδώ. Να υπομένω τις καταστροφές που δημιούργησα. Με ένα τσιγάρο στο χέρι να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου. Να παρατηρώ το χάος και να αναρωτιέμαι γιατί τόσος πόνος. Γιατί τόσο δυστυχία για ένα κομμάτι ευτυχίας. Προσπαθώντας να ζήσω ένα δευτερόλεπτο η Εδέμ διαλύω τα όσα χτίζω. Σαν  ένας μόνιμος εφιάλτη η ζωή, επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο που προσπαθώ πίσω να αφήσω. Γεμάτη ελπίδα για το αυριανό καλύτερο, προσπαθώ να σβήσω το σιχαμένο τώρα εδώ και καιρό. Και το αύριο ποτέ δεν έρχεται. Κλεισμένη στον φαύλο κύκλος της αυτοκαταστροφής, δεν μπορώ να ανασάνω. Πνιγμένη σε έναν κόσμο που νιώθω ότι δεν μου αξίζει, ψάχνω για ένα αδιέξοδο να τρέξω. Ένα κατάλυμα να προστατευτώ από την μόνιμη καταστροφή. Από τον κατακλυσμό που επικρατεί. Κι γεμάτη ελπίδα για τον νέο μου σωτήρα, μπαίνω πιο βαθιά στην κόλαση και φαίνεται πως επαναλαμβάνεται. Με άλλα πρόσωπα, άλλες καταστάσεις αλλά ο πόνος πάντα εκεί, μόνιμα αυξανόμενος. Χωρίς περιθώριο αλλαγής ψάχνω απαντήσεις, μα καταλήγω να γεννάω ερωτήματα. Αξίζει άραγε όλο αυτό για να μείνω; Αξίζει να προσπαθήσω να επιβιώσω; Λένε όλα περνάνε με τον χρόνο, μα νιώθω να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στο τρυπάκι της θλίψης. Όλα μοιάζουν μάταια και ανεξήγητα και εγώ μπροστά τους αδύναμη και συναισθηματικά κενή. Τι δύναμη να βρω; Πώς να παλέψω και γιατί; Αφού όλα μοιάζουν ανυπόφορα, ποιο το νόημα. Και ένα τσιγάρο μετά, αφού όλα έχουν ήδη γκρεμιστεί, ανάβω κι άλλο, περιμένοντας υπομονετικά την επόμενη φόρα που θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Και περιμένω την στιγμή που κάποιος θα φέρει την γη ανάποδα για μένα και δεν έρχεται. Χωρίς σωτήρα, χωρίς στήριγμα, πρέπει να γίνω εγώ για τον εαυτό μου. Μα πως θα μπορούσα; Πώς θα μπορέσεις ένας συναισθηματικά αδρανής άνθρωπος να είναι εκεί για εκείνον. Μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου πως όλα αλλάζουν, μα πώς να με πιστέψω εφόσον ξέρω την αλήθεια. Και μένω ακόμα εδώ, χαμέν�� στα σβηστά πλέον φώτα της πόλης, αναπολώντας τις στιγμές που ήμουν κάποτε χαρούμενη να περιμένω με το τσιγάρο μου στο χέρι, την επόμενη φορά που θα τελειώσει ο κόσμος...