#διαλύω

[varethikatizwhmou]

Μόνη μου ονειρεύτηκα την ευτυχία με τον άνθρωπο που αγαπώ και μόνη μου θα την διαλύσω.

[athhenaa]

έκανα ένα λάθος,

και το πληρώνω κάθε μέρα

δεν το αξίζω

δεν αξίζω όλους τους άκομψους σχολιασμούς

δεν αξίζω να μην μπορώ

να έρθω σε επαφή με καποιον

χωρίς οι σκέψεις μου να διαλύονται

σε χίλια κομμάτια

χωρίς να νιωθω ένα συγκεκριμένο ζευγάρι χέρια πάνω μου

και το πως τα ίδια χέρια με έσπρωξαν, με άφησαν

το σώμα μου δεν μοιάζει ίδιο

τα νιώθω όλα πάλι απ’ την αρχή

διαλύω τα πάντα

και εχω χτίσει τοίχους, μεγαλύτερους απ’ την ανάγκη μου να νιώσω κάτι

ξυπνάω και κοιμαμαι με αυτή τη σκέψη

με ταχυκαρδίες, ανήμπορη να αποβάλλω ο,τι μου προκάλεσε

γιατί το έκανε αυτό;

γιατί όταν φτάνουμε σε αυτή τη συζήτηση γελάει;

ο λαιμός μου δένεται κόμπος

[kastoriafm]

Ξεσπά η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη: Έχω γίνει λιώμα Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά

Φανερά συγκλονισμένη είναι η μητέρα της Ελένη Τοπαλούδη λόγω της δολοφονίας της 27χρονης Αναστάζια από την Πολωνία που βρέθηκε νεκρή στην Κω. «Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά» επεσήμανε σε δηλώσεις της την Τρίτη (20/6). Μιλώντας στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Το Πρωινό» η Κούλα Αρμουτίδου, με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση […]

The post Ξεσπά η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη: «Έχω γίνει λιώμα … Θα πάρω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να διαλύω μυαλά» appeared first on Kastoria Fm 9.15.

from Kastoria Fm 9.15 https://kastoriafm.gr/%ce%be%ce%b5%cf%83%cf%80%ce%ac-%ce%b7-%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%bf%cf%8d%ce%b4%ce%b7-%ce%ad/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25ce%25be%25ce%25b5%25cf%2583%25cf%2580%25ce%25ac-%25ce%25b7-%25ce%25bc%25ce%25b7%25cf%2584%25ce%25ad%25cf%2581%25ce%25b1-%25cf%2584%25ce%25b7%25cf%2582-%25ce%25b5%25ce%25bb%25ce%25ad%25ce%25bd%25ce%25b7%25cf%2582-%25cf%2584%25ce%25bf%25cf%2580%25ce%25b1%25ce%25bb%25ce%25bf%25cf%258d%25ce%25b4%25ce%25b7-%25ce%25ad

[psyxodrama07fan]

Μίλησε μου και θα βρω καινούργιες λέξεις και ρυθμό για να στα γράψω.

Και αν δεν θες πια τις παλιές μας αναμνήσεις, θα χτίσουμε καινούργιες.

Και τους φόβους σου θα τους διαλύω έναν έναν, φορώντας την πανοπλία που μου έφτιαξε ο πιο δυνατός άνθρωπος που γνώρισα ποτε μου.

Ποιο ποίημα,

Αν το διάβαζες,

Θα σε έκανε να με αγαπήσεις;

Ποιο τραγούδι,

Να σου αφιερώσω,

Για να καταλάβεις το πόσα πολλά σημαίνεις για εμένα;

Ποια ανάμνηση να επαναφέρω,

για να θυμηθείς πόσο ερωτευμένοι υπήρξαμε;

Ήσουν και εσυ-μην αυταπατασαι.

Ποιον φόβο σου να πάρω,

Έτσι ώστε επιτέλους να αφεθείς;

[annarrchy]

μα κάθε παράσταση είναι τόσο καλή, όσο η υπόκλιση,

κάθε βιβλίο είναι τόσο καλό, όσο η τελευταία γαμημένη του πρόταση.

κι εγώ θα υπογράψω με αίμα, στο τέρ��α, την παραίτηση μου σε μένα

«διαλύω τη μπάντα, αυτό είναι το τέλος και είναι για πάντα, δε θέλω το στέμμα», θα πω.

Απόψε Βράδυ Χορεύουμε με τον Κίνδυνο // @solmeister13

[daimewdis]

Η ώρα είναι 11:30 28/9/22 έχω ανάψει ήδη τσιγάρο, είμαι στο μπαλκόνι, ακούω μουσική και κοιτάζω τον ουρανό και έχει γεμίσει αστέρια ο ουρανός. Και είπα να κλέψω ένα χαμόγελο. Όχι για αυτά, αλλά επειδή λίγο μου έχει μείνει και τελειώνω ένα κομμάτι μου, ένα από τα αγαπημένα και αυτοκαταστροφικά κομμάτια μου, που μιλάει για την κατάθλιψη. Έχω βάλει κάποιους από τους αγαπημένους μου στίχους, ένας απ’ αυτούς: «Ξεγέλασα τους δαίμονες μου, με μιά δόση ευτυχίας». Το τελειώνω και αρχές Οκτωβρίου αρχίζω τις ηχογραφήσεις στο στούντιο. Ξέρεις, θα ακουστεί χαζό ή άρρωστο. Αλλά εγώ που έχω περάσει τόσα, χειρουργεία, γιατρούς, αποτυχίες, μέρα με την μέρα να μετράω ήττες. Είναι σαν αυτά με κάποιο τρόπο να τα «ξέχασα». Και αυτό το βήμα είναι το πιο δύσκολο. Γιατί περιέχει ένα ακόμα βασικό κομμάτι μου. Δεν ξέρω αν τα εξηγώ καλά, αλλά οκ. Άναψα ένα ακόμη τσιγάρο, κοιτά. Προσπαθώ και κάνω βήματα. Προσπαθώ να ξεφύγω απ’ ότι μ’ έχει εθίσει. Δεν είμαι σίγουρος πως ξεμπέρδεψα. Αλλά το προσπαθώ. Είναι η ανάγκη, είναι ο εγωισμός. Ξέρεις όσο κακό κι αν ακούγεται ο «εγωισμός» αυτός με έχει κρατήσει. Προσπαθώ να είμαι ήρεμος και αυτή η ηρεμία με έχει τσακίσει. Ποσό ειρωνικό; Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερός. Που βρήκα κάποιους ανθρώπους που με βοηθάνε. Κυρίως όταν ήμουν στα χαμένα και είμαι. Αλλά με κάποιο τρόπο μου δίνουν κίνητρο να προχωρήσω. Με φοβίζει ο χρόνος. Κάποιοι με τα χρόν��α πλέον δεν τους νοιάζει ποιος είμαι, πως με λένε και να δουν το πρόσωπο μου. Τους νοιάζει αν είμαι καλά. Και αφού ζω, μάλλον καλά είμαι. Αλλά αλήθεια χαίρομαι γι’ αυτό. Γιατί δεν είμαι κάποιος. Ξέρεις πως το λέω. Αλλά και ταυτόχρονα αγχωτικό. Γιατί δεν ανήκω πουθενά. Ελεύθερος μες στην ίδια μου την φυλακή. Κοιτά, πέρασε η ώρα και έχει πάει 12. Πρέπει να προχωρήσω και με σπασμένα φτερά. Και όσο σύμμαχος, άλλο τόσο είναι εχθρός ο εγωισμός μου. Αυτός που έχει μάθει να τα κάνει μαντάρα. Να αυτοκαταστρέφεται. Κάποιες φορές τον ελέγχω. Άλλες όχι. Ξέρω, έχω μάθει να τα διαλύω, να τα γκρεμίζω. Γι’ αυτό πάντα κρατούσα αποστάσεις. Όταν θα με ξαναδούν οι γιατροί μου, ελπίζω το κενό που νιώθω να έχει κάπως ξεφύγει ή τουλάχιστον να μην βυθιστώ. Το τι κάνω βήματα, σημαίνει πως προχωρώ. Δεν έχω μάθει να γράφω αισιόδοξα. Ξέρω πως υπάρχει μιά μονοτονία. Μα, αυτός είμαι. Μα, αλήθεια, κάποιες φορές ξεγλιστρώ. Γιατί πρέπει. Το μυαλό, είναι ένα όπλο. Μα, όταν η καρδιά μπαίνει μπρος δύσκολα ελέγχεται η φάση. Γαμησέτα.

-Δαιμεώδης

[h-xwra-twn-grammatwn]

Όλο λέω πως θέλω να γράψω μα δε μπορώ Και όλη μέρα το μυαλό μου υφαίνει τις λέξεις και ξανά ξηλώνει τον αργαλειό Μισή τέχνη, ανολοκλήρωτη Μισή τέχνη σα το δημιουργό της Σαν εμένα Δε περνάω καλά τελευταία Δηλαδή περνάω, αλλά κάτι μέσα μου με τρώει Κάτι άγνωστο από μέσα μου με τρώει Αυτό το ξένο όπως πάντα Και με μανία προσπαθώ να το προσπεράσω  Ενώ ξέρω πως η μόνη πραγματική λύση είναι να αφήσω αυτό να με τραντάξει Να το νιώσω και όταν ολοκληρώσει το σκοπό του να φύγει Μα εγώ παλεύω να κάνω πράγματα που αγαπάω, να γεμίσω Να δω τους ανθρώπους μου, τους λίγους που ναι δω κοντά Για τους υπόλοιπους χάνομαι σε αναμνήσεις, ψάχνω κουτιά, σημειώσεις και φωτογραφίες Γιατί κάθε φορά που η ρουτίνα αλλάζει εγώ βυθίζομαι Τάχα θα ταν για καλό, ένα μικρό διάλειμμα όπως ο καθένας χρειάζεται Και αντί να με φτιάχνει, με διαλύει Αντί να με φτιάχνω, με διαλύω Δε το θέλω Το χειρότερο είναι πως θα μείνω αβοήθητη και όχι γιατί κανείς δεν άπλωσε το χέρι του Αλλά γιατί εγώ άφησα εμένα στο κενό κ τους άλλους να με ψάχνουν από πάνω Αυτή η βαριά μοναξιά που με στοιχειώνει κάποιες μέρες, ίσως ποτέ δε φύγει οριστικά Κ αυτή η σκέψη της συμφιλίωσης κ της συνήθειας  Μου δημιουργεί το φόβο της θυσίας και της χαμένης βούλησης Οι εμμονικές φαγούρες πάνω στο κορμί που θα αφήσουν σημάδια στο σώμα, μου θυμίζουν πως οι πληγές της ψυχής ποτέ δε κλείσανε Τόση δουλειά τσάμπα, με ήττα μοιάζει Άλλο ένα μάθημα που δε λέω να εμπεδώσω Άλλο ένα χτύπημα που τυπικά θα ενδώσω να καλύψω Μέχρι να ξανανοίξει, να ξαναγίνει Μέχρι να πάρω το μάθημά μου, σαν ευθύνη

[xatzifragetiki]

κι αν αναμνήσεις σου υπάρχουν στον καπνό που ξεφυσάω, προεκτείνω το χέρι,  κουνώντας, τον καπνό διαλύω...

ΒΗΤΑΠΕΙΣ : Μοναχικό συναίσθημα 

[kalokairinh-rastwnh]

Ακόμα πρωτίστως εμένα διαλύω

Ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

[nikoletta-a-a]

Ακόμη πρωτίστως εμένα διαλύω, ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

Ακόμα ό,τι γράφω γυαλί που καθρεφτίζει και κόβει

Ακόμη στο πόδι από χθες

Ακόμη δεν ξέρω τι θες

Ακόμα οι ουλές μου θυμίζουνε πίνακα

Ακόμη λίγο θα ζήταγα αν δεν είχες φύγει

Που λες, θα σου πω το πιο κρυφό μου μυστικό

Ό,τι γράφω το μισώ γιατί είν' εγώ

Ο πιο δειλός υπηρέτης των θεών-Yoda Priest

[mariexdiary]

Τρίτη 12/1/2021, 2:33

Γίνε αυτή/αυτός που θέλεις να είσαι!

Σήμερα (11/1) ήθελα να δείξω τα πόδια μου. Όχι πως είναι καλλίγραμμα και μακριά, αλλά ήθελα να τα δείξω. Έβαλα καλσόν, κοντά μποτάκια, ένα απλό μαύρο φόρεμα και ένα γκρι παλτό. Έβαλα μπορντό κραγιόν μετά από πολύ καιρό. Με έβλεπα στο καθρέφτη και με θαύμαζα μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η πρώτη μας φορά για το 2021

«Δεν βρίσκω να παρκάρω», μου είπε ο Mr Big. «Εδώ χωράς», του απάντησα και δείχνοντάς του το σημείο που του έλεγα να παρκάρει. Το έβαλε κάπου αλλού το αμάξι. Κατευθύνθηκα προς το μέρος που το έβαλε και περίμενα να βγει. Πόσο γοητευτικός είναι αυτός ο άνδρας θεέ μου; Όχι όμως με αυτό που φορούσε δυστυχώς. Δε μου αρεσέ καθόλου το καρό πουκάμισο που φορούσε. Του έδωσα τον αγιασμό που του είχα υποσχεθεί για να ρίξει λιγάκι στο αμάξι.

Την Κυριακή του έγραψα ένα τεράστιο κείμενο με αυτά που δεν ξέρει για την ζωή μου. Την αληθινή ηλικία μου, το πρόβλημα υγείας που με συντροφεύει εδώ και δυο χρόνια. Μέσα στο κείμενο, ήθελα να δώσω περισσότερη έμφαση στη σχέση του. Του είπα πως δε θέλω να χωρίσει. Του έδωσα μερικά λεκτικά παραδείγματα με το τι λέει η γκόμενα σε μια σχέση για να την διαλύσει. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Δε μου αρέσει να διαλύω σχέσεις και γενικά να είμαι το τρίτ�� πρόσωπο. Με αποκάλεσε ΜΑΧΗΤΡΙΑ!

«Ελπίζω μ’ αυτά που σου είπα χθες να μην έχει αλλάξει η γνώμη σου γι΄ μένα», του είπα καθώς άναβα το δεύτερο τσιγάρο. Δε φορούσα μάσκα και συνεχώς κοιτούσα τον δρόμο για να μη περάσουν οι μπάτσοι και με δουν χωρίς αυτή. «Δεν άλλαξε τίποτα», μου απάντησε.

Τα παρατράγουδα των Εξαρχείων

«Θες να περπατήσουμε;» τον ρώτησα δείχνοντας του τα σκαλιά. Όταν τέλειωσα την ερώτηση μου, πέρασε με το μηχανάκι η αδελφή μου με τον σύντροφό της. Κόρναραν και φώναζαν σαν χαζά. «Να τα, τα teenagers!», μου είπε. Δε μπορούσα να μη γελάσω και του είπα χαχανίζοντας ένα «Ναι».

Συγγρού 69

Μετά από διάφορες συζητήσεις, τον ρώτησα αν θα έβρισκα γρήγορα ένα ταξί ώστε να πάω στο σπίτι του συντρόφου της αδελφή μου. Το διαμέρισμα του έχει καταπληκτική θέα. «Εδώ δε θα βρεις. Που θες να πας;» με ρώτησε. «Συγγρού 69», του απάντησα. «Και Συγγρού και 69;» με ρώτησε. Κοκκίνισα και δεν απάντησα τίποτα. «Θες να σε πάω εγώ;» με ρώτησε και όλο μου το σώμα μούδιασε. «Μπορείς; Δε θέλω να σε βγάλω από το πρόγραμμα σου.»

Κούρσα ερωτικής αποπλάνησης

Μπήκα και έκατσα πίσω από τον συνοδηγό. Η ατμόσφαιρα ήταν ζέστη, όμορφη και ερωτική. Ένιωθες αμέσως πως αυτό το αμάξι σε λίγα λεπτά θα πάρει φωτιά! Με διάταξε να βάλω μάσκα και την έβαλα. Το μισώ αυτό το αξεσουάρ! Η μουσική που έβαλε ήταν χαλαρή και ερωτική. Έβαλα την τσάντα δίπλα μου και σήκωσα λίγο το φόρεμά μου. Μιλήσαμε για την υγεία μου, για τα Χριστούγεννα και για το τι θα κάνω εκεί που με πάει. Του εξήγησα πως αυτή η θέα δεν χάνεται! Είναι όλη η ακρόπολη στα πόδια σου. Τα μάτια του τα είχε μία στο δρόμο και μία σε μένα.

Όταν είδα πως περάσαμε την οδό που ήθελα τον ρώτησα που με πηγαίνει. «Θες να με αποπλανήσεις!» του είπα με ερωτική χροιά και άνοιξα αμήχανα τα πόδια μου. Με κοιτούσε με βλέμμα που ήξερα πως του κοβόταν η ανάσα. «Θα σε αφήσω έξω από την πολυκατοικία», μου απάντησε. «Και να θέλετε να με αποπλανήσετε δε μπορείτε. Δε φορώ ωραία εσώρουχα απόψε», του είπα. «Δε δίνω έμφαση σ΄ αυτά. Είσαι ελκυστική γυναίκα», μου απάντησε.

«Θα σε προσκαλούσα πάνω στα παιδιά, αλλά δε ξέρω πως...», του είπα απολογουμένη. Δεν ήξερα τι να σου πω. Δεν είχα ιδέα πως θα τον παρουσίαζα στην αδελφή μου και στον σύντροφό της. Ήθελα πολύ να έρθει πάνω και να δει την θέα. Μαζί μου.

Τον κοιτούσα με βλέμμα ερωτικό και ελκυστικό. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και ανέβασα κι’ άλλο το φόρεμα. Από τα μάτια του έπεφταν σπίθες καύλας. «Σας ευχαριστώ πολύ μου με φέρατε Κύριε Βαγγέλη», του είπα. Τον κοιτούσα και με κοιτούσε. Δε λέγαμε τίποτα για μερικά λεπτά. Έβγαλα την μάσκα και την έχωσα στην τσάντα μου. Βγήκα και του είπα πάλι ευχαριστώ. Περίμενα να φύγει για να μπω στην πολυκατοικία.

Κάθε φορά και απρόβλεπτη. Κάθε φορά και καλύτερη. Κάθε φορά και ερωτική.

[gamhse-ta]

Είμαι παράξενος άνθρωπος.

Άνθρωπος απόλυτος.

Δεν γνωρίζω από ήπιες καταστάσεις,από υπομονή κι από μετριότητα.

Όταν νιώθω κάτι,το νιώθω στο έπακρο.

Όταν αγαπάω,πεθαίνω για τον άλλον.Ή θα σε λατρεύω περισσότερο κι από τον ίδιο μου τον εαυτό ή μην κάνεις καν τον κόπο να περάσεις από τη ζωή μου.

Κι όταν μισώ,Θεέ μου όταν μισώ!Καταστρέφω τον εαυτό μου,γκρεμίζω σχέσεις που χτίστηκαν σιγά-σιγά σε χρόνια,διαλύω ανθρώπους και το ευχαριστιέμαι.

Για μένα μέτρο δεν υπάρχει,δεν ξέρω από μέση, μόνο από άκρα.

Και φοβαμαι-μα κρυφά το ελπίζω κιόλας-πως μια μέρα θα πέσω από τα άκρα μου.

[agapi-apo-naylon]

Ακόμα πρωτίστως εμένα διαλύω Ακόμα αναλύω τα πάντα πολύ

[vasta-re]

25 λεπτά πριν την εκτέλεση της έσχατης ποινής

Για τελευταίο γεύμα ζήτησα ντολμαδάκια και ένα ποτήρι μαυροδάφνη.

Τα ντολμαδάκια τα αγάπησα αφού καταδικάστηκα.Το ρύζι μου θύμιζε τη ζωή μου.Ελεύθερη να αρμενίζει από εδώ και από εκεί.Και τότε κάποιος τη πήρε και τη τύλιξε σε ένα κομμάτι λάχανο.Για εμένα το λάχανο είναι η φυλακή μου.Τα 17 αυτά κάγκελα που με περιορίζουν εδώ μέσα.Πόσα βράδια πέρασα μετρώντας αυτά τα γαμημένα τα κάγκελα.Το 8ο και το 15ο είναι σκουριασμένα πολύ.Δεν μπορώ να περιμένω άλλο.Η απελευθέρωση μου.Έφθασε.ΈΦΘΑΣΕ.Χοροπηδάω πάνω και κάτω και πάνω και ξανά κάτω.Τα χέρια μου κινούνται ανεξέλεγκτα από τη χαρά.Τα ντολμαδάκια τα έφαγα με τόση ευχαρίστηση. Μου αρέσει να τα διαλύω με τα δόντια.Να λιώνω το γαμήδι το λάχανο.Να σκίζω με τους κυνόδοντες αυτό που τόσο μοιάζει με τη φυλακή μου,με το κελί που με κρατάει δεσμευμένο με όλους εσάς τους σκατιάρηδες.Γελάω.Γελάω και γελάω δυνατά.Οδεύω προς την ελευθερία μου.

Εύχομαι να καείτε στη κόλαση καθάρματα.

[zwh-poutana]

Χαμένη στα φώτα της πόλης, έμεινα ακόμα εδώ. Να υπομένω τις καταστροφές που δημιούργησα. Με ένα τσιγάρο στο χέρι να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου. Να παρατηρώ το χάος και να αναρωτιέμαι γιατί τόσος πόνος. Γιατί τόσο δυστυχία για ένα κομμάτι ευτυχίας. Προσπαθώντας να ζήσω ένα δευτερόλεπτο η Εδέμ διαλύω τα όσα χτίζω. Σαν  ένας μόνιμος εφιάλτη η ζωή, επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο που προσπαθώ πίσω να αφήσω. Γεμάτη ελπίδα για το αυριανό καλύτερο, προσπαθώ να σβήσω το σιχαμένο τώρα εδώ και καιρό. Και το αύριο ποτέ δεν έρχεται. Κλεισμένη στον φαύλο κύκλος της αυτοκαταστροφής, ��εν μπορώ να ανασάνω. Πνιγμένη σε έναν κόσμο που νιώθω ότι δεν μου αξίζει, ψάχνω για ένα αδιέξοδο να τρέξω. Ένα κατάλυμα να προστατευτώ από την μόνιμη καταστροφή. Από τον κατακλυσμό που επικρατεί. Κι γεμάτη ελπίδα για τον νέο μου σωτήρα, μπαίνω πιο βαθιά στην κόλαση και φαίνεται πως επαναλαμβάνεται. Με άλλα πρόσωπα, άλλες καταστάσεις αλλά ο πόνος πάντα εκεί, μόνιμα αυξανόμενος. Χωρίς περιθώριο αλλαγής ψάχνω απαντήσεις, μα καταλήγω να γεννάω ερωτήματα. Αξίζει άραγε όλο αυτό για να μείνω; Αξίζει να προσπαθήσω να επιβιώσω; Λένε όλα περνάνε με τον χρόνο, μα νιώθω να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στο τρυπάκι της θλίψης. Όλα μοιάζουν μάταια και ανεξήγητα και εγώ μπροστά τους αδύναμη και συναισθηματικά κενή. Τι δύναμη να βρω; Πώς να παλέψω και γιατί; Αφού όλα μοιάζουν ανυπόφορα, ποιο το νόημα. Και ένα τσιγάρο μετά, αφού όλα έχουν ήδη γκρεμιστεί, ανάβω κι άλλο, περιμένοντας υπομονετικά την επόμενη φόρα που θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Και περιμένω την στιγμή που κάποιος θα φέρει την γη ανάποδα για μένα και δεν έρχεται. Χωρίς σωτήρα, χωρίς στήριγμα, πρέπει να γίνω εγώ για τον εαυτό μου. Μα πως θα μπορούσα; Πώς θα μπορέσεις ένας συναισθηματικά αδρανής άνθρωπος να είναι εκεί για εκείνον. Μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου πως όλα αλλάζουν, μα πώς να με πιστέψω εφόσον ξέρω την αλήθεια. Και μένω ακόμα εδώ, χαμένη στα σβηστά πλέον φώτα της πόλης, αναπολώντας τις στιγμές που ήμουν κάποτε χαρούμενη να περιμένω με το τσιγάρο μου στο χέρι, την επόμενη φορά που θα τελειώσει ο κόσμος...

[daimewdis]

29/8 του 22' Η ώρα είναι 6:51 ξημέρωσε. Είχα γράψει στις 5, αλλά για κάποιο δεν ανέβηκε. Ίσως πάρα ήταν πολλά. Οπότε πρέπει να ξανά γράψω. Δεν νομίζω πως θα γράψω, όσα έγραψα πιο πριν, αλλά θα προσπαθήσω. Θα γράψω άλλη μία, ίσως αύριο. Είμαι στο μπαλκόνι, αυτή την στιγμή ακούω μουσική και άναψα ένα ακόμα τσιγάρο, πάλι άδειασα το πακέτο, αλλά είχα καβάτζα άλλο ένα. Κοίτα, πάνω κάτω τα ίδια, αλλά κάπου στα ίδια, κάτι θα υπάρχει νέο. Κάτι που δεν έχω πει, ίσως καλύτερα, ίσως χειρότερα. Το δυσκολότερο πράγμα ήταν να αρχίσω. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα, το δεύτερο ήταν να γράφω και το τρίτο και το δυσκολότερο ήταν όσα γράφω, να τα εκφέρω με την φωνή μου. Γιατί είναι εγώ, και εγώ, είμαι εγώ, ξέρεις, είναι δύσκολο όταν είναι κάποιος τόσο κλειστός, να καταφέρει να ανοιχτεί, και όταν ακούς την φωνή κάποιου με κάποιο λόγο τον "αισθάνεσαι" ή ανοίγεται. Όσο και αν υπάρχουν φορές που γράφω random, και είναι όντως random, τίποτα δεν κάνω στην τύχη, όχι γιατί δεν πιστεύω στην τύχη. Αλλά γιατί συνήθιζε η τύχη να με εγκαταλείπει. Πριν μέρες έγραψα έναν στίχο που αναφέρω το "μέτρο". Είχα ένα beat το 2019, και ταιριάζει στο κομμάτι που είχα γράψει το 2019 καλοκαίρι "η ψυχοσύνθεση μου". Μου είπε ο Παναγιώτης πως πρέπει να το κόψεις, ράψεις πάνω στο μέτρο να πατηθεί. Του κάνω, πως δεν θα το κάνω, θα προσπαθήσω όπως είναι, όπως το έχω γράψει να το ηχογραφήσω. Τον ρώτησα κάποια πράγματα όσο αφορά το μέτρο. Γιατί είμαι ανίδεος και ήθελα να μάθω. Μου είπε κάτι που το ήξερα ή το πίστευα, αλλά είχα ανάγκη να το ακούσω, ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν. Μου λέει: ό,τι θες μπορείς να κάνεις πάνω στο beat, αν στα αυτιά σου ακούγεται ωραίο, δεν έχει σημασία αν δεν πατάει στο μετρό, εγώ σου λέω τι είναι το σωστό. Αλλά εσύ δημιουργείς. Πάντα δημιουργώ, αλλά ήμουν καλύτερος στο να διαλύω. Η ώρα είναι 7:04. Ανάβω άλλο ένα ακόμη τσιγάρο. Με έχω χάσει. Και με τον εαυτό μου τα έχω. Με εμένα. Έχω ξεφύγει, μπλέχτηκα σε καταστάσεις χωρίς να λογαριάσω καλά τις επιπτώσεις, δεν με ενδιέφερε, και κοίτα τώρα πως έχω μεταλλαχτεί. Έχω περάσει από χειρότερα σκοτάδια, και είχα παίξει καλά με το μυαλό μου, ήμουν προετοιμασμένος τι θα με περίμενε. Και έτσι κρατιομουν. Με νύχια και με δόντια μη λυγίσω, μη ξεφύγω, μη χάσω τον έλεγχο. Τώρα όμως είναι διαφορετικό, δεν έχουν όλα τα σκοτάδια το ίδιο στορι, το ίδιο έργο. Την ίδια αντιμετώπιση. Έκανα λάθη, κάνω λάθη και θα κάνω. Η ώρα είναι 7:19. Ανάβω άλλο ένα ακόμη τσιγάρο. Υπάρχει ακόμα ο Μπάμπης και τον έχω κουράσει ένα χρόνο τώρα, με καταστάσεις που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Ο Μπάμπης ξέρει το μυαλο μου, το πώς λειτουργώ, δεν χρειάζεται πάντα να εξηγώ. Ξέρει τι θέλω να πω, και πως, και ας μην εκφράζομαι πάντα σωστά. Δεν θα τον άλλαζα, όχι γιατί δεν μπορώ να βρω καλύτερους. Αλλά γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να μπει στο μυαλό μου. Ούτε την ψυχολόγο μου έχω αλλάξει, και ας έχω διακόψει, γιατί θα έπαιρνε χρόνια κάποιος άλλος να κατανοήσει το μυαλό μου και κυρίως πολύ παραπάνω ώστε να ανοιχτό. Ξέρεις, δεν ήταν ότι δεν ψαχνόμουν, ήταν ότι όταν κάτι μου "πήγαινε" δεν το άλλαζα. Η ώρα είναι 7:39 και πιστεύω πως δεν έχω γράψει ούτε τα μισά από όσα ήθελα ή δεν τα έγραψα όπως ήθελα. Συμβαίνουν αυτά. Ο χρόνος με τρόμαζε. Και πρέπει να προχωρήσω. Και ξέρω πως πάντα ήμουν αυτός που ότι έχτιζα το γκρέμιζα. Δεν θέλω να το κάνω. Το ό,τι είμαι ο δαιμεώδης, χτίστηκε ή δημιουργήθηκε στην προσπάθεια να ξεφύγω από άλλες καταστάσεις. Το να γράφω, οφείλεται στο να βάζω τα πράγματα σε μία τάξη ή για να είμαι ειλικρινής, και να το πω πιο σωστά, πιο καλά. Στο να αδειάσω το μυαλό για να μη φουντάρει. Έχω βγάλει τα μάτια μου, και συνεχίζω να βλέπω να αιμορραγούν.

Κρατώ το μαχαίρι, όσο η θηλιά με σφίγγει. Βλέπω το κενό σιγά σιγά να με κατ��πίνει.

-Δαιμεώδης