#γωνία

[romios-gr]

Ὅπως ὁ φυλακισμένος ἔχει γυρισμένα τὰ μάτια του κατὰ τὴ στενὴ θυρίδα τῆς φυλακῆς του γιὰ νὰ πάρει λίγη ἐλπίδα ἀπὸ μία μικρὴ ἀχτίνα τοῦ ἥλιου, ἔτσι κι ἐμεῖς φέτος, ὕστερ’ ἀπὸ τὴ βαρυχειμωνιά, μὲ τὶς παγωνιές, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὶς βροχές, μὲ τὰ μαῦρα σύννεφα ποὺ καταπλακώνουν ἀκόμα τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ σφίγγουνε τὴν ψυχή μας, περιμένουμε ἀνυπόμονα νὰ δοῦνε τὰ μάτια μας λίγον γαλανὸ οὐρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/mikri-gonia-toy-paradeisoy-fotis-kontogloy/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Ive always loved handing in my last final exam and then just getting the fuck out of there as fast as possible without saying goodbye to anyone. Power walking out of the building. Going gently into that good night. Sayonara u beautiful souls, see yall in September.

[ayto8ysia]

περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι·

αλλά συνήθως όμορφα.

δεν ξέρεις για πόσο θα είναι δίπλα σου

αν θα μείνουν μαζί σου για όλη σου την ζωή,

αν θα στρίψουν στην επόμενη γωνία,

αν θα σου γυρίσουν την πλάτη.

αλλά παρόλα αυτά δεν παύεις να μπλέκεσαι μαζί τους, να δένεσαι, να δημιουργείς στιγμές, αναμνήσεις.

κι ακόμη κι αν στρίψουν, κανένας δεν σου υπόσχεται ότι δεν θα ξαναειδωθείτε κάπου σε κάποια διασταύρωση.

κι ακόμα κι αν ποτέ δεν συμβεί, έχεις αυτήν την γλυκόπικρη γεύση των αναμνήσεων.

και το χάραγμα πορείας που άφησαν κάπου στην καρδιά σου.

βάναυσο, αλλά όμορφο.

ισως.

[clair-deluneee]

Όταν όλοι θα τρομάζουν στα σκοτάδια σου

Εγώ θα βρίσκομαι εκεί

Σε μια σκοτεινή γωνία

Να θαυμάζω το φως σου.

[darkside-cookies]

το αγαπημένο μου πράγμα στο πόλο είναι που όταν κάποιος κάνει ζαβολιά τον βάζουν τιμωρία στη γωνία

[aidhmwn-sigh]

Δεν υπάρχουν ιδανικά πλασμένα για τον κόσμο μου.

Μαρεσει να αράζω σε μια ταράτσα με θέα όλη την Αθήνα.

Μια πιτσα, δυο μπυρες και τα φώτα απο καθε γωνία της πόλης να φωτίζουν την βραδιά.

Συζητήσεις για όλα τα φασματα της ζωής.

Όχι απλά μια καυλαντα.

Συζητήσεις ακόμα και για λεπτομέρειες που δεν μπορείς να φανταστείς την ώρα που ξεκινάς κατι τέτοιο.

Δυο χέρια να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όσο είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του ανθρώπου που επιλέγω να ζησω κατι τέτοιο.

Να μιλάω για πράγματα που δεν ακούει κανείς, για όσα αγαπάω, για όσα με θυμώνουν, για όσα με πληγώνουν, να μην μιλάμε για δουλειά.

Να μιλάμε για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τους έρωτες, τις φιλίες.

Και να γελάμε.. να γελάμε πολύ.

Και να κλαίμε και να κλαίμε ακόμα περισσότερο.

Και έπειτα να παίρνουμε τις κιθάρες μας και να γράφουμε στιχάκια που θα μείνουν εκεί, σε εκείνη την ταράτσα χαραγμένα.

Θέλω μονάχα τέτοιες στιγμές και ξέρω εγώ να ζησω!

[sidokasa]

σήμερα με έδιωξαν από τη δουλειά επειδή ήθελα να πάω Αλβανία να περάσω την πρωτοχρονιά μαζί με το σόι και όπως καθομαι σε μια γωνία στον καναπέ και χαζεύω γιαγιάδες,θείους,ξαδέλφια που μεγαλώσαμε μαζί αλλα είχα χρονια να δω,ξαδέλφια που ήρθαν τώρα πρόσφατα στη ζωή,τουα γονείς μου χαρούμενους χωρίς κανένα άγχος εί��αι σε φάση

οκευ ρε φίλε,άξιζε

[loulouditouheimona]

Ελπίζω να τον βρεις!

Ελπίζω να βρεις τον τύπο της αγάπης όπου δεν υπάρχουν ανάμεικτα σήματα, κι είσαι απλά εσύ και ο άλλος σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο και μόλις τα μάτια σας συναντηθούν δεν μπορείτε να σταματήσετε να χαμογελάτε.

Ελπίζω να βρεις μια ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό το άτομο που θα έκανε τα πάντα για εσένα χωρίς πολλές ερωτήσεις.

Το είδος της αγάπης όπου κάποιος έχει απλώς το δικό σου καλό στην καρδιά του.

Το είδος της αγάπης όπου η ευτυχία σου συνθέτει τόσα πολλά από τη δική του άλλου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που είναι πρόθυμη να κάνει θυσίες.

Τον άνθρωπο αυτό που θα σε συναντήσει στα μισά του δρόμου και δε θα σου ζητά πάντα να κάνεις εσύ όλη τη διαδρομή.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να είναι πιστή.

Κάθε φορά που τον κοιτάς, να ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ταρακουνήσει αυτά που έχετε μέσα σας. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε συγχωρεί.

Τον τύπο του ατόμου που μπορεί να σε βλέπει να κάνεις λάθη αλλά θα σε βοηθά να μαθαίνεις από αυτά.

Αυτό τον άνθρωπο που μπορεί να σε δει στα χειρότερα σου και να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είσαι αναντικατάστατος.

Τον τύπο ανθρώ��ου που σε καταλαβαίνει που δεν θα είναι ποτέ τέλειος, αλλά σε θα κοιτάζει σαν να είσαι το καλύτερο πράγμα που έχει έρθει ποτέ στη ζωή του. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να σε στηρίζει. Κάποιον που όχι μόνο θα υποστηρίζει τα όνειρά σου αλλά θα θέλει να σε δει να πετυχαίνεις σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα παλέψει για σένα.

Κάποιον που θα είναι πάντα στη γωνία σου.

Κάποιον που θα συνεχίσει να σε επιλέγει σε καθημερινή βάση. Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σου δείχνει προσπάθεια κάθε μέρα που περνάει.

Τον άνθρωπο που δε θα σε αφήνει να φύγεις αλλά θα σε κυνηγάει αν το προσπαθήσεις.

Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σε θεραπεύσει. Κάποιον που θα σε διδάξει ότι δεν άξιζες αυτό που σου συνέβη στο παρελθόν.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε εκτιμά. Ελπίζω να βρεις το είδος της αγάπης που δεν σταματά να λέει ευχαριστώ. Το είδος της αγάπης που ακόμα και μετά από πολύ καιρό θα εξακολουθεί να είναι εντυπωσιασμένος από αυτό που είσαι και κάνεις για αυτούς.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα γίνει ο καλύτερος φίλος σου.

Το πιο δυνατό σου γέλιο. Το μεγαλύτερο σου χαμόγελο. Ο νούμερο ένα θαυμαστής σου και οι πιο χαρούμενες αναμνήσεις σου.

Γιατί το αξίζεις.

[justforbooks]

Οι γυναίκες του λαθροθήρα

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.

H ιστορία του Τεντ Χιουζ είναι γνωστή ακόμα και σ' εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το έργο του. Από τους αυθεντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, προικισμένος με το χάρισμα να εμφυσά ψυχή στα ελώδη τοπία και τα άγρια ζώα της αγγλικής ενδοχώρας, στην υπηρεσία της βασιλικής αυλής από το 1984 ως τον θάνατό του από καρκίνο και συγγραφέας κάμποσων βιβλίων για παιδιά, ο Τεντ Χιουζ (1930-1998) είχε το θλιβερό προνόμιο να διασχίσει μεγάλο μέρος της διαδρομής του με τη ρετσινιά του καταραμένου συζύγου, ως «υπαίτιος» για την αυτοκτονία της Αμερικανίδας ποιήτριας Σίλβια Πλαθ.

Τον δρόμο της αυτοκτονίας ήταν γραφτό ν' ακολουθήσει και ένα από τα παιδιά τους, ο Νίκολας, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στην Αλάσκα τον Μάρτιο του 2009. Αυτή την απώλεια ο Χιουζ δεν πρόλαβε να τη βιώσει. Τον Μάρτιο του 1969, όμως, μία εξαετία μετά την αυτοχειρία της δημιουργού του «Άριελ» και του «Γυάλινου κώδωνα», η τότε σύντροφός του, η κοσμοπολίτισσα καλλονή Άσια Ουέβιλ, για την οποία είχε εγκαταλείψει την Πλαθ, έδινε κι εκείνη τέλος στη ζωή της, παρασύροντας στον θάνατο και την τετράχρονη κόρη τους... Τι προκάλεσε αυτή την εκατόμβη; Και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί πραγματικά στον δαφνοστεφή ποιητή;

Αυτή την ιστορία με τ' αναπάντητα ερωτήματα ξεδιπλώνει η Γαλλίδα συγγραφέας Claude Pujade-Renaud στις «Γυναίκες του λαθροθήρα» (μτφρ. Α. Σιγάλα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), σαφώς επηρεασμένη από τα «Γράμματα γενεθλίων», το κύκνειο άσμα του Τεντ Χιουζ, μια συλλογή ογδόντα οχτώ ποιημάτων μνήμης, αγάπης, τρυφερότητας αλλά και σπαρακτικής οδύνης και δαιμονολογίας (μτφρ. Γ. Αντιόχου, εκδόσεις Μελάνι) όπου ο Χιουζ, ως άλλος Ορφέας, θρηνεί την Ευρυδίκη του, ξεδιπλώνοντας χωρίς ενοχές το χρονικό της σχέσης του με την Πλαθ σαν έναν αγώνα όπου το αρσενικό πασχίζει να υπερισχύσει του θηλυκού...

Χορεύτρια και χορογράφος που συνέβαλε στη διάδοση του σύγχρονου αμερικανικού χορού στη Γαλλία, με θητεία στο Πανεπιστήμιο της Βανσέν κι αφοσιωμένη για δεκαετίες στη λογοτεχνία, η Pujade-Renaud (1932-2024) πριν ξεκινήσει τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» είχε ξεκοκαλίσει οτιδήποτε διαθέσιμο γύρω από τους βασικούς της ήρωες – ανάμεσά τους και το «Στη σκιά μιας άλλης» των Κορέν και Νεγκέβ για την αποσιωπημένη από τα ΜΜΕ Ουέβιλ (Πατάκης).

Κυρίως, όμως, είχε εντρυφήσει στο λογοτεχνικό έργο της Πλαθ και σ' εκείνο του Χιουζ, αποφασισμένη να σπείρει ίχνη τους σ' όλη την έκταση του γραπτού της. Και κατάφερε να δώσει ένα βιβλίο που ούτε καθαρόαιμο μυθιστόρημα είναι, ούτε δημοσιογραφική έρευνα, ούτε συνηθισμένη βιογραφία, αλλά ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις. Γιατί, πέρα από εκείνες που αποδίδονται στα μέλη του τραγικού ερωτικού τριγώνου, η συγγραφέας δίνει εναλλάξ φωνή και σε φίλους, γείτονες και συγγενείς τους, σε προδομένους εραστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και ψυχαναλυτές, κεντώντας έτσι πολλές «αλήθειες» πάνω στον βασικό της καμβά.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την οπτική γωνία της τόσο ταλαντούχας αλλά και τόσο τραυματισμένης από την απώλεια του πατέρα της Σίλβια Πλαθ, το οποίο μεταδίδει τη «γλυκύτητα» και τη «λύσσα» που την κατέκλυζαν νιόπαντρη, στο ταξίδι του μέλιτος, πλάι στο «βίαιο και καθησυχαστικό συνάμα, ογκώδες κορμί» του Χιουζ:

«Μου άρεσε να κοιτάω τον Τεντ να στρώνεται στο γράψιμο, να συγκεντρώνεται, μυώδη, ζωώδη, έτοιμο να συνουσιαστεί ή να σκοτώσει. Κάποιες στιγμές από την ταράτσα μας έβλεπα τα μάτια του να περιπλανώνται στον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά γνώριζα ότι δεν εντόπιζαν τίποτα πραγματικό. Ήταν σ' επιφυλακή για το πέρασμα μιας εικόνας, ενός κοπαδιού λέξεων, ποιο να πρωτοπιάσει; Αυτή η παλλόμενη ένταση, όπως στο κρεβάτι. Διαβάζαμε φωναχτά τα προσχέδια των κειμένων μας – εύθυμες κριτικές ή άγριες κατσάδες κάποιες φορές.

Μοίρασμα της γλώσσας, γλώσσα δώρο των κορμιών, και τα πρωινά δώρο των ονείρων: αυτή τη νύχτα συνάντησα τον Μόγλη, το γάτο των παιδικών μου χρόνων, βόλταρε από δέντρο σε δέντρο νιαουρίζοντας διαπεραστικά. Μου τον δανείζεις για το επόμενο αφήγημά μου; Πάρε, πάρε με τις χούφτες ό,τι θέλεις, και ο Τεντ άρπαζε τ' όνειρό μου και τα χείλη μου, και ανοιγόμουν ξανά. Με τα κορμιά μας να κολλούν ακόμη από τον ιδρώτα, το σπέρμα, την ηδονή, ξαναπιάναμε τη δουλειά μας. Το γράψιμο ήταν όπως η προσευχή: έξαψη και συγκέντρωση. Όνειρα, ποιήματα, ζωγραφιές πολλαπλασιάζονταν χάρη στην πορώδη παρουσία του άλλου»…

Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά; Γιατί απέτυχε ο γάμος τους; Από ποια ρωγμή εισέβαλε η σαγηνευτική Άσια ανάμεσά τους; Μήπως το «πρωταρχικό» τους λάθος ήταν που «απαρνήθηκαν τα ζωώδη ένστικτα κι έγιναν ένα συνηθισμένο συζυγικό ζευγάρι», όπως μονολογεί ο Χιουζ; «Δεν είναι θύμα κανενός, και πάνω απ' όλα όχι του συζύγου της», διατείνεται στον απόηχο της αυτοχειρίας της Πλαθ η κουνιάδα της.

«Όπου κι αν είμαστε, η Σίλβια θα είναι πάντα παρούσα» παραπονιέται η διάδοχός της στο συζυγικό κρεβάτι και στη φροντίδα των ορφανών της παιδιών. Όσο για την Ορέλια Πλαθ, δεν το χωράει ο νους της: «Η κόρη μου, που τόσο ήταν παθιασμένη με τα παιδιά της όπως και με τις κατσαρόλες της, να έχει αναχθεί σε φεμινιστικό είδωλο…».

Κόκκινο πανί για τις Αμερικανίδες φεμινίστριες, ο Τεντ Χιουζ, έστω και μετά θάνατον, βρήκε στο πρόσωπο της Γαλλίδας συγγραφέως μια πολύτιμη σύμμαχο. Κι όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ποιητές… πετούν στα σύννεφα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της πιο πεζής καθημερινότητας, διαβάζοντας τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» θα διαψευστούν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Γράφει ο Ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά και Επίσκοπος Λήδρας Επιφάνιος Η Αγία Σοφία, από αρχιτεκτονικής πλευράς, είναι το τελειότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα, συνδυάζοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη παγκοσμιότητα την σφαίρα και το τετράγωνο. Παράλληλα, η λαϊκή παράδοση επένδυσε το τέλειο αυτό κατασκεύασμα με θείο μυστήριο· το αντίδωρο του Βασιλέα Αυτοκράτορα λαμβάνεται από μέλισσα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/atenizontas-tin-agia-sofia-konstantinoypoleos-apo-mia-diaforetiki-optiki-gonia/

[maryrosepoetry]

Μία όψη τελικά έχει το νόμισμα ή κορώνα ή γράμματα.

Όλα εξαρτώνται από τη δική σου οπτική γωνία.

Εσύ, πού έχεις στοιχηματίσει;

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο αργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.

[nofuckinlabels]

Οι μέρες είναι λίγο άχαρες τελευταία

Τουλάχιστον μέχρι να δύσει ο ήλιος

Ο έρωτας μας εξαθλιώνει

Παίρνω βαθιές ανάσες για να μην πνιγώ

Να εξασφαλίσω λίγα ακόμα δευτερόλεπτα πάνω από την επιφάνεια

Τα αλμυρά δάκρυα στα μάτια μου όμως μου θυμίζουν ότι η θάλασσα είναι μέσα μου και απαιτεί να την νιώσω

Απαιτεί να αφεθώ

Έρχεται στο δωμάτιο η μαμα μου

Κρύβω με τα χέρια μου το τετράδιο

Παρατηρώ πως φοράει τα ιδία μαργαριταρενια σκουλαρίκια με εμένα

Τα πήραμε μαζί όταν έγινα 14 και με έβλεπε γυναίκα πια από ένα μικρό μαγαζάκι στο εξοχικό μου

Ξαφνικά γινόμαστε ένα

Ξαφνικά οι πληγές που χρόνια παρατηρώ στα χέρια της σχηματίζονται στα δικά μου

Ξαφνικά εκείνη έχει άλλη μια ευκαιρία στον έρωτα

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να ερωτευτώ κάποιον σαν τον πατέρα μου

Να με δεσμεύει ο έρωτας σε κάποιον όπως με δεσμεύει το αίμα στον πατέρα μου

Να σχίζω βίαια το δέρμα μου

Το μυαλό μου τρέχει γρήγορα

Κάθε φορά που κάποιος άντρας μου φωνάζει αναβιώνω την παιδική μου ηλικία

Κάθε φορά μένω παγωμένη σε μια γωνία να κοιτάζω την φλόγα στα μάτια του κοριτσιού μέσα μου να σβήνει

Ανίσχυρη να αντιδράσω

Εκείνο το κορίτσι δολοφονήθηκε την στιγμή που άκουσε ότι ήταν πουτανα πριν μάθει τι είναι το σεξ

Και κάπως έτσι γεννιέται η ντροπή λίγο κάτω από το στομάχι μου

Σε κάθε χαμένο έρωτα θρηνω λίγο παραπάνω από ότι στον προηγούμενο

Θρηνω για όλους ταυτόχρονα

Για ολες εκείνες τις πλασιμπο σαρκωσεις των παιδικών μου χαμόγελων

[omnis888]

«Πάμε και όπου βγει»

Αν δεν το ξέρατε , έχω κάτι να μοιραστώ.

Ήμουν και εγώ στο τραίνο.

Ήμουν εκεί την ώρα που τα κορίτσια στο δεύτερο βαγόνι είχαν απλώσει το τιτσου στο τραπέζι

και μοιράζανε την τράπουλα.

Ήμουν στο παράθυρο την ώρα που ο πεντάχρονος φίλος μου κοίταγε τα δέντρα

και προσπαθούσε να μετρήσει από ποσα σπιτάκια θα περάσουμε.

Ήμουν δίπλα στον πιτσιρικα με τα ακουστικά ,

που έτρωγε το τελευταίο του χαρτζιλίκι στα φρούτα,

μπας και βγάλει την κοπέλα κάπου καλύτερα τώρα που γυρνάει.

Είδα παρέα με την κοπέλα στο τρίτο βαγόνι ,

όσο από την ταινία προλάβαμε.

Ίσως καλύτερα που δεν τελείωσε η ταινία,

το τέλος ήταν στενάχωρο πολύ.

Ήμουν πίσω από τον οδηγό ,

την ώρα που μιλούσε με την γυναίκα του και της έλεγε πως σε ένα διωρακι φτάνει.

Ήμουν ανάμεσα στα καθίσματα.

Άκουσα τα γέλια , τα κουτσομπολιά.

Ήμουν πίσω από τις οθόνες στα τελευταία τους μηνύματα.

Ήμουν εκεί και μετά.

Όταν μας βάλανε σε μαύρες σακούλες και μας γυρίσανε στην Θεσσαλονίκη για αναγνώριση.

Μα εμείς εκεί πηγαίναμε έτσι και αλλιώς,

σωστά ;

Δεν χάρηκε κανεις που μας είδε αυτή την φορά.

Δεν υπήρξαν γέλια ,

ούτε φασαρίες.

Δεν είδα αγκαλιές στον σταθμό.

Είδα μόνο φάρους.

Πολλούς φάρους.

Πολλές σειρήνες.

Ο κόσμος κλαιει και φωνάζει.

//

Και ο καιρός πέρασε.

Και μας βάλανε καρτελάκια με τιμή.

Μα δεν πειράζει σωστά ;

Πάμε και όπου βγει.

Μα τι να κάνουν και αυτοί.

Αχ πατρίδα μου ,

πάλι σταθηκες μικρή.

Και τώρα που το ξανά σκέφτομαι,

είδα και εσένα στο τραινο.

Σε είδα στην γωνία ,

μέσα στην φωτιά ,

να μας κοιτάς ,

χωρίς να καίγεσαι.

Και να ουρλιάζεις ,

χωρίς να ακούγεσαι.

Πόνεσες μόνη σου.

Και αν θυμηθείτε λίγο πιο καλα.

Ήσασταν και εσείς στο βαγόνι.

Καθίσατε όλοι δίπλα μου.

Ήσασταν φοιτητές ,

μεσήλικες ,

παππούδες,

και τα εγγόνια.

Ήσασταν εγώ,

τα παιδιά σας

και τα αδέρφια σας.

Μόνο οι μανάδες λείπανε.

Οι μάνες πάντα θα περιμένουν στον σταθμό.

Μα τώρα που το σκέφτομαι ,

οχι ,

εγώ δεν μπήκα στο βαγόνι.

Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ ,

ή είχα παει για ποτό.

Μπορεί ακόμα και μα μουν σινεμά με την παρέα μου.

Ή να πίναμε μπυρες σε κάποια ταράτσα.

Αλλα αχ εαυτέ μου,

μια χάρη σου ζητω.

Για κάθε εγώ και για κάθε εσυ ,

που από τύχη περπατάει,

ας μην ξανά σπαταλήσουμε ούτε ένα λεπτό.

Ας μην ξεχάσουμε το τραινο.

Ας μας θυμίζει πάντα το κλισέ ,

πως η ζωή είναι μικρή.

Και πως πάντα θα υπάρχει κάποιος

που για μας θα αποφασίσει και θα πει

«Πάμε και όπου βγει».

Για αυτό ,

για κάθε έναν τέτοιον εκεί έξω ,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Και δεν θα απαντήσουμε με βία.

Γιατί αυτό θέλετε , αυτό ζητάτε.

Η δικια μας βία , θα είναι απλή.

Θα βρούμε μέσα στην μιζέρια σας τον τρόπο ,

να παλέψουμε για μια χαρούμενη ζωή.

Και από εδώ και στο εξής ,

ας το σκεφτεί πολύ

πριν κάποιος ξανά πει

ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.

-Omnis

[neyriasmenh]

Άλλη μια μέρα στο γνωστό καφέ να κάθομαι εκεί πέρα στην γωνία και να πίνω τον καφέ μου. Κοιτάζω έξω τους περαστικούς, το κινητό μου και εσένα. Κοιτάζω εσένα να δουλεύεις, να σερβίρεις τους πελάτες. Με έχεις μάθει ξέρεις το όνομά μου, ξέρεις πως κάθε μέρα θα είμαι εκεί στη γωνία και θα κάθομαι με μια κούπα καφέ στο χέρι μου. Όταν έρχομαι με χαιρετάς και όταν δεν με χαιρετάς θα σου κάνω παράπονα, μετά αρχίζεις να μου λες όχι μια ούτε δύο αλλά πολλές φορές γειά. Με κάνεις να γελάω όταν το κάνεις αυτό. Αν και είμαι μονάχα μια πελάτης εκεί πέρα έρχεσαι μου μιλάς. Σε είχα ρωτήσει τι μουσική ακούς όταν σε πρώτο είδα. Πολλές φορές θα σε πειράζω στο άσχετο. Χαμογελάς όταν το κάνω αυτό. Ίσως κάνω σαν παιδί αλλά, μου βγάζεις το παιδί μέσα μου.