#γωνία

[romios-gr]

Ὅπως ὁ φυλακισμένος ἔχει γυρισμένα τὰ μάτια του κατὰ τὴ στενὴ θυρίδα τῆς φυλακῆς του γιὰ νὰ πάρει λίγη ἐλπίδα ἀπὸ μία μικρὴ ἀχτίνα τοῦ ἥλιου, ἔτσι κι ἐμεῖς φέτος, ὕστερ’ ἀπὸ τὴ βαρυχειμωνιά, μὲ τὶς παγωνιές, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὶς βροχές, μὲ τὰ μαῦρα σύννεφα ποὺ κατ��πλακώνουν ἀκόμα τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ σφίγγουνε τὴν ψυχή μας, περιμένουμε ἀνυπόμονα νὰ δοῦνε τὰ μάτια μας λίγον γαλανὸ οὐρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/mikri-gonia-toy-paradeisoy-fotis-kontogloy/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Ive always loved handing in my last final exam and then just getting the fuck out of there as fast as possible without saying goodbye to anyone. Power walking out of the building. Going gently into that good night. Sayonara u beautiful souls, see yall in September.

[ayto8ysia]

περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι·

αλλά συνήθως όμορφα.

δεν ξέρεις για πόσο θα είναι δίπλα σου

αν θα μείνουν μαζί σου για όλη σου την ζωή,

αν θα στρίψουν στην επόμενη γωνία,

αν θα σου γυρίσουν την πλάτη.

αλλά παρόλα αυτά δεν παύεις να μπλέκεσαι μαζί τους, να δένεσαι, να δημιουργείς στιγμές, αναμνήσεις.

κι ακόμη κι αν στρίψουν, κανένας δεν σου υπόσχεται ότι δεν θα ξαναειδωθείτε κάπου σε κάποια διασταύρωση.

κι ακόμα κι αν ποτέ δεν συμβεί, έχεις αυτήν την γλυκόπικρη γεύση των αναμνήσεων.

και το χάραγμα πορείας που άφησαν κάπου στην καρδιά σου.

βάναυσο, αλλά όμορφο.

ισως.

[clair-deluneee]

Όταν όλοι θα τρομάζουν στα σκοτάδια σου

Εγώ θα βρίσκομαι εκεί

��ε μια σκοτεινή γωνία

Να θαυμάζω το φως σου.

[darkside-cookies]

το αγαπημένο μου πράγμα στο πόλο είναι που όταν κάποιος κάνει ζαβολιά τον βάζουν τιμωρία στη γωνία

[aidhmwn-sigh]

Δεν υπάρχουν ιδανικά πλασμένα για τον κόσμο μου.

Μαρεσει να αράζω σε μια ταράτσα με θέα όλη την Αθήνα.

Μια πιτσα, δυο μπυρες και τα φώτα απο καθε γωνία της πόλης να φωτίζουν την βραδιά.

Συζητήσεις για όλα τα φασματα της ζωής.

Όχι απλά μια καυλαντα.

Συζητήσεις ακόμα και για λεπτομέρειες που δεν μπορείς να φανταστείς την ώρα που ξεκινάς κατι τέτοιο.

Δυο χέρια να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά όσο είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του ανθρώπου που επιλέγω να ζησω κατι τέτοιο.

Να μιλάω για πράγματα που δεν ακούει κανείς, για όσα αγαπάω, για όσα με θυμώνουν, για όσα με πληγώνουν, να μην μιλάμε για δουλειά.

Να μιλάμε για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τους έρωτες, τις φιλίες.

Και να γελάμε.. να γελάμε πολύ.

Και να κλαίμε και να κλαίμε ακόμα περισσότερο.

Και έπειτα να παίρνουμε τις κιθάρες μας και να γράφουμε στιχάκια που θα μείνουν εκεί, σε εκείνη την ταράτσα χαραγμένα.

Θέλω μονάχα τέτοιες στιγμές και ξέρω εγώ να ζησω!

[loulouditouheimona]

Ελπίζω να τον βρεις!

Ελπίζω να βρεις τον τύπο της αγάπης όπου δεν υπάρχουν ανάμεικτα σήματα, κι είσαι απλά εσύ και ο άλλος σε μια αίθουσα γεμάτ�� κόσμο και μόλις τα μάτια σας συναντηθούν δεν μπορείτε να σταματήσετε να χαμογελάτε.

Ελπίζω να βρεις μια ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό το άτομο που θα έκανε τα πάντα για εσένα χωρίς πολλές ερωτήσεις.

Το είδος της αγάπης όπου κάποιος έχει απλώς το δικό σου καλό στην καρδιά του.

Το είδος της αγάπης όπου η ευτυχία σου συνθέτει τόσα πολλά από τη δική του άλλου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που είναι πρόθυμη να κάνει θυσίες.

Τον άνθρωπο αυτό που θα σε συναντήσει στα μισά του δρόμου και δε θα σου ζητά πάντα να κάνεις εσύ όλη τη διαδρομή.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να είναι πιστή.

Κάθε φορά που τον κοιτάς, να ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ταρακουνήσει αυτά που έχετε μέσα σας. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε συγχωρεί.

Τον τύπο του ατόμου που μπορεί να σε βλέπει να κάνεις λάθη αλλά θα σε βοηθά να μαθαίνεις από αυτά.

Αυτό τον άνθρωπο που μπορεί να σε δει στα χειρότερα σου και να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είσαι αναντικατάστατος.

Τον τύπο ανθρώπου που σε καταλαβαίνει που δεν θα είναι ποτέ τέλειος, αλλά σε θα κοιτάζει σαν να είσαι το καλύτερο πράγμα που έχει έρθει ποτέ στη ζωή του. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να σε στηρίζει. Κάποιον που όχι μόνο θα υποστηρίζει τα όνειρά σου αλλά θα θέλει να σε δει να πετυχαίνεις σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα παλέψει για σένα.

Κάποιον που θα είναι πάντα στη γωνία σου.

Κάποιον που θα συνεχίσει να σε επιλέγει σε καθημερινή βάση. Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σου δείχνει προσπάθεια κάθε μέρα που περνάει.

Τον άνθρωπο που δε θα σε αφήνει να φύγεις αλλά θα σε κυνηγάει αν το προσπαθήσεις.

Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σε θεραπεύσει. Κάποιον που θα σε διδάξει ότι δεν άξιζες αυτό που σου συνέβη στο παρελθόν.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε εκτιμά. Ελπίζω να βρεις το είδος της αγάπης που δεν σταματά να λέει ευχαριστώ. Το είδος της αγάπης που ακόμα και μετά από πολύ καιρό θα εξακολουθεί να είναι εντυπωσιασμένος από αυτό που είσαι και κάνεις για αυτούς.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα γίνει ο καλύτερος φίλος σου.

Το πιο δυνατό σου γέλιο. Το μεγαλύτερο σου χαμόγελο. Ο νούμερο ένα θαυμαστής σου και οι πιο χαρούμενες αναμνήσεις σου.

Γιατί το αξίζεις.

[maryrosepoetry]

Μία όψη τελικά έχει το νόμισμα ή κορώνα ή γράμματα.

Όλα εξαρτώνται από τη δική σου οπτική γωνία.

Εσύ, πού έχεις στοιχηματίσει;

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο αργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.

[justforbooks]

Στο Jazz in Jazz «λάμπει δια της παρουσίας της» η τέχνη του κλασικού

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα την βαριά πόρτα του Jazz in Jazz στο Κολωνάκι. Διέσχισα το μικροσκοπικό προθάλαμο για να βρεθώ μπροστά σε ένα παράξενο κόσμο γεμάτο με εκατοντάδες μικρά και μεγάλα memorabilia κρεμασμένα στους τοίχους, μουσικά όργανα και λογιών-λογιών αντικείμενα, μνήμες από τα ταξίδια του εμπνευστή και δημιουργού του Jazz in Jazz , Κώστα Σπανού, ναυτικού στο επάγγελμα.

Μεγάλη η αγάπη του Κώστα Σπανού για την Jazz. Και στο δικό του μπαρ που πρωτάνοιξε το 1977, στην Αγία Γαλήνη, στην Κρήτη, η Jazz είχε την τιμητική της. Περισσότερα από 10.000 βυνίλια, επιμελώς διαλεγμένα από την πρώιμη περίοδο της αγαπημένης του μουσικής, είχαν βρει τη θέση τους, πίσω από το μπαρ, πλάι σε φιάλες ουίσκι. Το 1995, το Jazz in Jazz μεταφέρεται στην τωρινή του θέση στον αριθμό 4 της οδού Δεινοκράτους, στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Μαζί του μεταφέρθηκαν και οι δίσκοι καθώς και ένα γραμμόφωνο, καθόλα λειτουργικό ως και σήμερα, μαζί με 200 «πλάκες» γραμμοφώνου. Πίσω από το μπαρ, σήμερα πια, στέκεται ο Βαγγέλης Σπανός, ανιψιός του ιδιοκτήτη και συνεχιστής αυτού του σημαντικού κληροδοτήματος. Ταγμένος να υπηρετεί με το ίδιο πάθος τον διττό χαρακτήρα του μαγαζιού: Μουσικό και ανθρωποκεντρικό συνάμα, συνεχίζοντας να παράγει πολιτισμό μέσα από μουσικές στιγμές και ανθρώπινες ιστορίες, με την πατίνα του χρόνου για σύμμαχο.

« Ο ρόλος μας εδώ, είναι να δώσουμε στο επισκέπτη την δυνατότητα να κάνει ένα μικρό ταξίδι. Ένα ταξίδι στην μουσική και το αλκοόλ. Ανιχνεύουμε τις επιθυμίες του και την περιέργειά του να δοκιμάσει και γινόμαστε ο οδηγός του», μου λέει, καθώς μου ετοιμάζει ένα Gin & Tonic με μεγάλη ακρίβεια και προσοχή στις λεπτομέρειες.

Στο Jazz in Jazz δεν θα συναντήσετε signature cocktails με πολύπλοκες τεχνικές ή αλλοπρόσαλλες περιγραφές. Εδώ «λάμπει δια της παρουσίας της» η τέχνη του κλασικού. Από ένα καλοφτιαγμένο GnT και ένα Boulevardier, μέχρι το κορυφαίο Clover Club της πόλης, όλα στοχεύουν στην απόλαυση του κλασικού. Συνυπάρχουν με μια σπουδαία συλλογή σε malt & blended whiskies. Οι γνώσεις και το πάθος του Βαγγέλη, του Κώστα και του Τάσου -των ανθρώπων πίσω από τη μπάρα- αποδεικνύουν τού λόγου το αληθές. Δεν εξαντλούν την αγάπη τους για το αλκοόλ όμως μόνο στο ουίσκι. Εδώ θα βρείτε premium ετικέτες gin, παλαιωμένο ρούμι, ενώ από φέτος εμφιαλώνουν και την δική τους ipa μπύρα. Την ονομάζουν, πώς αλλιώς; Jazz in Jazz.

Δίπλα μου κάθε��αι ο Γιάννης. Για χρόνια θαμώνας κάθεται πάντα στην ίδια θέση στην γωνία του μπαρ, απολαμβάνοντας ένα heavily peated, ένα τυρφώδες Islay malt. Από τα ηχεία ξεπηδούν νότες από ιερά τέρατά της Jazz μουσικής. Louis Armstrong, Art Blackley, Charles Mingus και πολλοί ακόμη, γεμίζουν με αισθαντικές μελωδίες τον ουρανό του μπαρ.

Οι πελάτες, θαμώνες και μη, αφήνουν την ευεργετική δύναμη της μουσικής να τους διαπερνά καθώς απολαμβάνουν το ποτό τους. Το νιώθεις γυρνώντας το βλέμμα σου στο χώρο. Κανένα κινητό τηλέφωνο δεν παρεμβαίνει ενοχλητικά ταράζοντας την ατμόσφαιρα. Όλοι επικοινωνούν, συζητούν, φλερτάρουν, αντλούν δύναμη από τη μουσική σε μια ακολουθία αισθήσεων που μόνο η ατμόσφαιρα ενός αυθεντικού μπαρ μπορεί να προσφέρει. Και οι άνθρωποι γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ατμόσφαιρας. Νέοι άνθρωποι πλάι σε μεγαλύτερους. Όλοι τους μια μεγάλη συντροφιά, απαλλαγμένοι από τις άμυνες της καθημερινότητας.

Ένα νεαρό ζευγάρι κάθεται στο μπαρ. Σε αυτό το μακρύ ξύλινο μπαρ όπου δεσπόζουν οι επιγραφές: «Σερβίρεστε στο μπαρ» και «Μην αφήνετε τα προσωπικά σας είδη στη διπλανή καρέκλα, παρακαλώ». Πρωτάρηδες και οι δύο στον χώρο. Ανυπομονούν να δοκιμάσουν. Ο Βαγγέλης τους καθοδηγεί, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα και τις γευστικές τους προτιμήσεις. Τους ετοιμάζει ένα μικρό degustation menu από τρία διαφορετικά ουίσκι, ευκολόπιοτα και κατάλληλα για αρχάριους, το λεγόμενο και entry level: ένα ιρλανδέζικο, ένα λίγο καπνιστό και ένα γλυκόπιοτο από το Speyside, στη Σκωτία. « Όλο και περισσότερα νεαρά άτομα τα τελευταία χρόνια επιθυμούν να γνωρίσουν το ουίσκι και να δοκιμάσουν. Επίσης όλο και περισσότερες γυναίκες αποδέχονται και υιοθετούν το σκληρό αλκοόλ», μου αναφέρει ο Βαγγέλης. Ένα ζευγάρι τουριστών μόλις έχει μπει στο μπαρ. Δείχνουν εντυπωσιασμένοι από την μουσική και την διακόσμηση.

Ακόμη ο γλυκός καιρός δεν παρακινεί κόσμο να γεμίσει τους κλειστούς χώρους. Κι έτσι για λίγο ακόμη θα μπορούμε να καθόμαστε με ευκολία μπροστά από την ξύλινη μπάρα, και να ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες με τον Βαγγέλη, τον Κώστα και τον Τάσο. Μόλις χειμωνιάσει για τα καλά, αυτή η φωλιά αυθεντικής διασκέδασής, θα αρχίσει να ασφυκτιά από κόσμο σχεδόν με το άνοιγμα. Όσο και αν εκτιμώ την γυαλάδα και την ησυχία ενός μπαρ που μόλις έχει ανοίξει τις πόρτες του, η βοή του κόσμου που απολαμβάνει με όλες του τις ��ισθήσεις έχει την δική της αξιολάτρευτη χάρη.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Γράφει ο Ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά και Επίσκοπος Λήδρας Επιφάνιος Η Αγία Σοφία, από αρχιτεκτονικής πλευράς, είναι το τελειότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα, συνδυάζοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη παγκοσμιότητα την σφαίρα και το τετράγωνο. Παράλληλα, η λαϊκή παράδοση επένδυσε το τέλειο αυτό κατασκεύασμα με θείο μυστήριο· το αντίδωρο του Βασιλέα Αυτοκράτορα λαμβάνεται από μέλισσα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/atenizontas-tin-agia-sofia-konstantinoypoleos-apo-mia-diaforetiki-optiki-gonia/

[nofuckinlabels]

Οι μέρες είναι λίγο άχαρες τελευταία

Τουλάχιστον μέχρι να δύσει ο ήλιος

Ο έρωτας μας εξαθλιώνει

Παίρνω βαθιές ανάσες για να μην πνιγώ

Να εξασφαλίσω λίγα ακόμα δευτερόλεπτα πάνω από την επιφάνεια

Τα αλμυρά δάκρυα στα μάτια μου όμως μου θυμίζουν ότι η θάλασσα είναι μέσα μου και απαιτεί να την νιώσω

Απαιτεί να αφεθώ

Έρχεται στο δωμάτιο η μαμα μου

Κρύβω με τα χέρια μου το τετράδιο

Παρατηρώ πως φοράει τα ιδία μαργαριταρενια σκουλαρίκια με εμένα

Τα πήραμε μαζί όταν έγινα 14 και με έβλεπε γυναίκα πια από ένα μικρό μαγαζάκι στο εξοχικό μου

Ξαφνικά γινόμαστε ένα

Ξαφνικά οι πληγές που χρόνια παρατηρώ στα χέρια της σχηματίζονται στα δικά μου

Ξαφνικά εκείνη έχει άλλη μια ευκαιρία στον έρωτα

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να ερωτευτώ κάποιον σαν τον πατέρα μου

Να με δεσμεύει ο έρωτας σε κάποιον όπως με δεσμεύει το αίμα στον πατέρα μου

Να σχίζω βίαια το δέρμα μου

Το μυαλό μου τρέχει γρήγορα

Κάθε φορά που κάποιος ά��τρας μου φωνάζει αναβιώνω την παιδική μου ηλικία

Κάθε φορά μένω παγωμένη σε μια γωνία να κοιτάζω την φλόγα στα μάτια του κοριτσιού μέσα μου να σβήνει

Ανίσχυρη να αντιδράσω

Εκείνο το κορίτσι δολοφονήθηκε την στιγμή που άκουσε ότι ήταν πουτανα πριν μάθει τι είναι το σεξ

Και κάπως έτσι γεννιέται η ντροπή λίγο κάτω από το στομάχι μου

Σε κάθε χαμένο έρωτα θρηνω λίγο παραπάνω από ότι στον προηγούμενο

Θρηνω για όλους ταυτόχρονα

Για ολες εκείνες τις πλασιμπο σαρκωσεις των παιδικών μου χαμόγελων

[omnis888]

«Πάμε και όπου βγει»

Αν δεν το ξέρατε , έχω κάτι να μοιραστώ.

Ήμουν και εγώ στο τραίνο.

Ήμουν εκεί την ώρα που τα κορίτσια στο δεύτερο βαγόνι είχαν απλώσει το τιτσου στο τραπέζι

και μοιράζανε την τράπουλα.

Ήμουν στο παράθυρο την ώρα που ο πεντάχρονος φίλος μου κοίταγε τα δέντρα

και προσπαθούσε να μετρήσει από ποσα σπιτάκια θα περάσουμε.

Ήμουν δίπλα στον πιτσιρικα με τα ακουστικά ,

που έτρωγε το τελευταίο του χαρτζιλίκι στα φρούτα,

μπας και βγάλει την κοπέλα κάπου καλύτερα τώρα που γυρνάει.

Είδα παρέα με την κοπέλα στο τρίτο βαγόνι ,

όσο από την ταινία προλάβαμε.

Ίσως καλύτερα που δεν τελείωσε η ταινία,

το τέλος ήταν στενάχωρο πολύ.

Ήμουν πίσω από τον οδηγό ,

την ώρα που μιλούσε με την γυναίκα του και της έλεγε πως σε ένα διωρακι φτάνει.

Ήμουν ανάμεσα στα καθίσματα.

Άκουσα τα γέλια , τα κουτσομπολιά.

Ήμουν πίσω από τις οθόνες στα τελευταία τους μηνύματα.

Ήμουν εκεί και μετά.

Όταν μας βάλανε σε μαύρες σακούλες και μας γυρίσανε στην Θεσσαλονίκη για αναγνώριση.

Μα εμείς εκεί πηγαίναμε έτσι και αλλιώς,

σωστά ;

Δεν χάρηκε κανεις που μας είδε αυτή την φορά.

Δεν υπήρξαν γέλια ,

ούτε φασαρίες.

Δεν είδα αγκαλιές στον σταθμό.

Είδα μόνο φάρους.

Πολλούς φάρους.

Πολλές σειρήνες.

Ο κόσμος κλαιει και φωνάζει.

//

Και ο καιρός πέρασε.

Και μας βάλανε καρτελάκια με τιμή.

Μα δεν πειράζει σωστά ;

Πάμε και όπου βγει.

Μα τι να κάνουν και αυτοί.

Αχ πατρίδα μου ,

πάλι σταθηκες μικρή.

Και τώρα που το ξανά σκέφτομαι,

είδα και εσένα στο τραινο.

Σε είδα στην γωνία ,

μέσα στην φωτιά ,

να μας κοιτάς ,

χωρίς να καίγεσαι.

Και να ουρλιάζεις ,

χωρίς να ακούγεσαι.

Πόνεσες μόνη σου.

Και αν θυμηθείτε λίγο πιο καλα.

Ήσασταν και εσείς στο βαγόνι.

Καθίσατε όλοι δίπλα μου.

Ήσασταν φοιτητές ,

μεσήλικες ,

παππούδες,

και τα εγγόνια.

Ήσασταν εγώ,

τα παιδιά σας

και τα αδέρφια σας.

Μόνο οι μανάδες λείπανε.

Οι μάνες πάντα θα περιμένουν στον σταθμό.

Μα τώρα που το σκέφτομαι ,

οχι ,

εγώ δεν μπήκα στο βαγόνι.

Με πήρε ο ύπνος ��τον καναπέ ,

ή είχα παει για ποτό.

Μπορεί ακόμα και μα μουν σινεμά με την παρέα μου.

Ή να πίναμε μπυρες σε κάποια ταράτσα.

Αλλα αχ εαυτέ μου,

μια χάρη σου ζητω.

Για κάθε εγώ και για κάθε εσυ ,

που από τύχη περπατάει,

ας μην ξανά σπαταλήσουμε ούτε ένα λεπτό.

Ας μην ξεχάσουμε το τραινο.

Ας μας θυμίζει πάντα το κλισέ ,

πως η ζωή είναι μικρή.

Και πως πάντα θα υπάρχει κάποιος

που για μας θα αποφασίσει και θα πει

«Πάμε και όπου βγει».

Για αυτό ,

για κάθε έναν τέτοιον εκεί έξω ,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Και δεν θα απαντήσουμε με βία.

Γιατί αυτό θέλετε , αυτό ζητάτε.

Η δικια μας βία , θα είναι απλή.

Θα βρούμε μέσα στην μιζέρια σας τον τρόπο ,

να παλέψουμε για μια χαρούμενη ζωή.

Και από εδώ και στο εξής ,

ας το σκεφτεί πολύ

πριν κάποιος ξανά πει

ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.

-Omnis

[neyriasmenh]

Άλλη μια μέρα στο γνωστό καφέ να κάθομαι εκεί πέρα στην γωνία και να πίνω τον καφέ μου. Κοιτάζω έξω τους περαστικούς, το κινητό μου και εσένα. Κοιτάζω εσένα να δουλεύεις, να σερβίρεις τους πελάτες. Με έχεις μάθει ξέρεις το όνομά μου, ξέρεις πως κάθε μέρα θα είμαι εκεί στη γωνία και θα κάθομαι με μια κούπα καφέ στο χέρι μου. Όταν έρχομαι με χαιρετάς και όταν δεν με χαιρετάς θα σου κάνω παράπονα, μετά αρχίζεις να μου λες όχι μια ούτε δύο αλλά πολλές φορές γειά. Με κάνεις να γελάω όταν το κάνεις αυτό. Αν και είμαι μονάχα μια πελάτης εκεί πέρα έρχεσαι μου μιλάς. Σε είχα ρωτήσει τι μουσική ακούς όταν σε πρώτο είδα. Πολλές φορές θα σε πειράζω στο άσχετο. Χαμογελάς όταν το κάνω αυτό. Ίσως κάνω σαν παιδί αλλά, μου βγάζεις το παιδί μέσα μου.

[solmeister13]

Πολύ ωραία το κομμάτι και από σκηνοθετική άποψη και από μοντάζ και από όλα γενικά η ποιότητα όπως πάντα υπέροχη. Απλά δεν ξέρω κάτι δεν μου κάθεται καλά ίσως απλά η αλλαγή να ήταν απότομη η ίσως απλά να μην μου ταιριάζει εμένα αυτή η θεματολογία. Πως να στο πω νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο δεν ξέρω καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι την ανάγκη σου να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο και δεν έχω αντίρρηση απλά αυτό νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο σαν το σπαθί των 30 να σε έκοψε τελικά δεν ξέρω ξανά λέω ίσως απλά εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό το era αλλά μου έχουν λείψει τα παλιά ποιήματα και ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος με τότε και πως και τότε σου έλεγαν το ίδιο για τα ακόμα πιο παλιά σου κομμάτια αλλά δεν ξέρω βλέπω το πώς ήταν τότε και ζηλεύω πραγματικά όποιον πρόλαβε να ζήσει την εποχή που πρώτο βγήκε το νύχτες πρεμιέρας το cknd το χβ το τλσκ γιατί δεν ήμουν εκεί τοτε και βλέποντας αποσπάσματα από τα τότε λάιβ νιώσω πως κάτι έχει αλλάξει βέβαια το ότι κάθε φορέα που ανεβαίνεις στην σκηνή δίνεις πάντα την ψυχή σου αλλά μου φαίνεται πως κάτι λείπει σαν η ζωντάνια να έφυγε η απλά μεγάλωσες και καλός η κακός όλοι μεγαλώνουμε και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αλλά νιώθω πως έχεις παραδωθεί λίγο σε αυτό και η επανάσταση έχει σβήσει. Ίσως να το έχεις καταλάβει και εσύ δεν ξέρω απλά μου φαίνεται πως όσο περνάει ο καιρός τα κομμάτια που βγαίνουν δεν έχουν το ίδιο βάθος με τα παλιά και δεν θέλω να σου γκρινιάξω γι'αυτό γιατί ξέρω πως το έχουν κάνει δεκάδες πριν από εμένα η μπορεί να το έχω κάνει και εγώ απλά ξέρεις δεν πρόλαβα να ζησω αυτές τις εποχές και βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά για το πώς ήταν νιώθω λίγο μαλακας που δεν ήμουν εκεί τοτε αλλά ναι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλαβαίνω δεν μπορείς να είσαι για πάντα 16 25 και οποιαδήπο��ε άλλη ηλικία που έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια απλα νιώθω πως χάνεται η μαγιά στην όλη φάση σαν να βγαίνουν όλα λίγο ρομποτικά και το συναίσθημα ναι μεν να υπάρχει άλλα να είναι απειροελάχιστο. Νιώθω πως μέσα σε ένα χρόνο κάτι άλλαξε ίσως απλά να λέω μαλακίες και τίποτα να μην ισχύει και με τους δίσκους για τα φοιτητικά χρόνια να πάρω και εγώ λίγο το βαιμπ σαν τότε που είχε πρώτο βγεί το νύχτες πρεμιέρας και όλοι οι επόμενοι δίσκοι. Απλα νιώθω πως όσο περνάνε οι μέρες κάτι σε τρώει και ξανά λέω εγώ μπορεί να λέω μαλακίες και απλά να μην μου αρέσει το νέο era αλλά νιώθω πως τελικά η ενηλικίωση κέρδισε δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό η μάλλον για τον καθένα αυτό είναι διαφορετικό απλά ξέρεις το παρατήρησα και ήθελα να πω την γνώμη μου φυσικό χωρίς πρόθεση να γκρινιάξω η απλά να σου πω βγάλε δεύτερο cknd η κάτι τέτοιο γιατί ξέρω πως δεν γίνεται απλά κάπως μου φαίνεται πως χάθηκε η μαγεία αυτό νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω αλλά ναι α και δεν λέω πως τα κομμάτια δεν είναι καλά η α ο Σολ ξεπουλήθηκε η τίποτα τέτοιο μια χαρά τραγούδια είναι έχουν την φάση τους απλά αυτό νιώθω ότι χάσαμε λίγο το συναίσθημα

Λίγα σημεία στίξης θα τα εκτιμούσα γιατί δε μπορώ να σου απαντήσω εύκολα όταν θέτεις τόσα πράγματα σα λεκτικό καταρράκτη.

Δε βγαίνει τίποτα ρομποτικά, όλα κινούνται με βάση την καρδούλα και την πνευματική μου κατάσταση. Δε θα έπαιρνα δύο χρόνια σιωπής από το ΤΛΣΚ εάν τα έβγαζα ρομποτικά τα πράγματα. Κάνω την παύση μου, αφομοιώνω όσα ζω και τα καταγράφω.

Στο κείμενο βρίσκεις και χάνεις το νόημα μόνος 2-3 φορές. Ξέρεις ότι τα πράγματα που λες τα έχουν πει κι άλλοι σε κάθε νέο βήμα, αλλά μετά νιώθεις πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Για να σου δώσω λίγο τη δική μου οπτική γωνία· δεν είναι.

Το να παίρνεις ρίσκα στη δημιουργία σου είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: ρίσκο. Αν ήθελα να βγάλω το CKND άλλες 150 φορές, θα μπορούσα να το κάνω. Έχω και στ��ν άκρη μισοτελειωμένα κομμάτια και μπορώ να παίξω πέντε pop punk κιθάρες και να πω μέσα εφηβεία, προαύλιο και λύκειο, αλλά δε θα είναι ειλικρινές. Εκεί θα ήταν ρομποτικό. Έγραψα μεγάλα κομμάτια για την εφηβεία και όσον αφορά τα lives επειδή τα αναφέρεις μέσα, τα τιμώ και τα ροκάρω σα να μην υπάρχει αύριο. Αλλά το κάλυψα το θέμα, είπα όσα ήθελα να πω.

Πλέον δεν τη νοσταλγώ το ίδιο, πιο πολύ νοσταλγώ τις μέρες που έγραφα το CKND, παρά τα πράγματα που νοσταλγούσα γράφοντας το.

Πλέον με πονάνε άλλες πληγές και μιλάω γι' αυτές με τον τρόπο που θεω��ώ πως τους αρμόζει και δεν ντρέπομαι. Τα λέω έξω απ' τα δόντια και ίσως δε σου κάθεται καλά πως o Sol σου λέει για Xanax, αλλά εμένα αυτές είναι οι ιστορίες μου στο τώρα και όπως πάντα τις διηγούμαι για όσους είναι εκεί να τις ακούσουν.

Δεν αλλάζω το παρελθόν, δεν παύω να το θαυμάζω, μα δε ζω εκεί. Κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Κοιτάζω πίσω, αλλά προχωρώ μπροστά.