#ή οι άλλες

[allo-frouto]

με τα δικά σου δεν τραβάει, με άλλα μια χαρά πάει!!!

Για τα δικά μου μιλάω πάντα!

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Επίσης αυτό που με στοιχειώνει με τον Ανδρέα είναι το γεγονός ότι όποια αλλαγή στον χαρακτήρα του και στην φιλοσοφία του για την ζωή μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος στο τέλος της σειράς έρχεται λίγο too little too late. Στα δύο χρόνια της πρώτης και της δεύτερης σεζόν που τον ξέρουμε (αν δεν ξεχνάω κάποιον) έχει σκοτώσει έξι ανθρώπους και έχει αποπειραθεί επανειλημμένα να δολοφονήσει άλλους πέντε. Αυτοί είναι μόνο οι φόνοι που ξέρουμε/αναφέρονται/έχουν σχέση με την πλοκή. Δεν ξέρουμε αν υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που ο Παυρινός ήθελε να βγάλει από την μέση για άλλους λόγους (λογικά υπήρχαν). Αυτή τη δουλειά την κάνει κοντά μια δεκαετία (δεδομένου ότι ξεκίνησε δύο περίπου χρόνια αφού παντρεύτηκε την Ζάνα και κρίνοντας από τις φωτογραφίες του γάμου τους που είδαμε θα πρέπει να ήταν κοντά είκοσι κάτι και ότι όταν συλλαμβάνεται στο τέλος είναι τριάντα τρία). Αν υπ��θέσουμε ότι δολοφονούσε το λιγότερο πέντε άτομα κάθε χρόνο για δέκα χρόνια έχουμε σύνολο πενήντα φόνους. Ξέρω άτομα από χωριά με λιγότερους κατοίκους. Αλλά αυτά είναι πολύ στρογγυλοποιημένα και μη αντιπροσωπευτικά νούμερα. Πόσους ανθρώπους έχει σκοτώσει στην πραγματικότητα; Πόσα ειδεχθή εγκλήματα μπορείς να διαπράξεις χωρίς να δείξεις ίχνος μετάνοιας μέχρι κυριολεκτικά την στιγμή που έρχονται και σε χτυπάνε κατά πρόσωπο οι συνέπειες των πράξεών σου;; Μπορείς μετά από όλο αυτό να θελήσεις να αλλάξεις; Να πιστέψεις ότι έχεις δικαίωμα να αλλάξεις;; Ότι αξίζει να προσπαθήσεις;;;; Για πόσους από αυτούς τους φόνους μπορούν και έχουν στοιχεία να τον καταδικάσουν; Ρεαλιστικά μιλώντας, θα μείνει στη φυλακή ισόβια; Μέχρι να πεθάνει;; Πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος στο καταπιεστικό και στατικό περιβάλλον της ισόβιας κράτησης;; Και με τον Νίκο τι θα γίνει; Ισόβια και αυτός;; Πρέπει να έχουν λιγότερα στοιχεία εναντίον του σε σύγκριση με τον Ανδρέα. Θα βγει ποτέ;; Θα βγεί νωρίτερα;;; Θα επισκέπτεται τον Ανδρέα;;; Θα βάλει τον εαυτό του στην ψυχοφθόρα διαδικασία του να επισκέπτεσαι έναν άνθρωπο που αγαπάς στην φυλακή μέχρι να βγεί ή να πεθάνει;;;

[loulouditouheimona]

🚩🚩🚩🚩

1.Δε σε ρωτάει ποτέ πώς είσαι

2.Μιλάει μόνο για τον εαυτό του

3.Σε καλεί μόνο για Netflix & Chill

4.Προσπαθεί να σου επιβάλει τις απόψεις του

5.Ξεπερνάει το όριο του σαρκασμού, ακόμα και όταν κάνει χιούμορ

6.Ξεκίνησε μια συζήτηση επιπέδου “κουτσομπολιού” την πρώτη φορά που γνώρισε την παρέα σου, ΓΙΑ την παρέα σου

7.Φέρεται με αγένεια σε εργαζομένους, σερβιτόρους, barmen

8.Ακυρώνει τα σχέδιά σας την τελευταία στιγμή

9.Αποκαλεί τις πρώην συντρόφους του “τρελές” και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπονοεί πως εκείνες ευθύνονται για ό,τι πήγε στραβά στη σχέση τους

10.Δεν είναι καθόλου φιλικός με το κατοικίδιό σου και δεν προσπαθεί καν για αυτό

11.Οι φίλοι του κάνουν προσβλητικά αστεία για τις γυναίκες

12.Δεν προσπαθεί για την εμφάνισή του όταν βγαίνει μαζί σου

13.Είναι επιθετικός, σωματικά ή/και λεκτικά

14.Σε απομακρύνει από την οικογένειά σου

15.Δε δείχνει καμία διάθεση να γνωρίσει την οικογένειά σου κάποια στιγμή

16.Δε σέβεται τους γονείς του

17.Έχει μια “στερεοτυπική” εικόνα για τις γυναίκες που ξέρεις καλά πως ισχύει και για σένα κατά βάθος

18.Προσπαθεί να τσεκάρει το κινητό σου, επιμένοντας κιόλας

19.Αλλάζει δουλειά κάθε μήνα

20.Κρατάει τη σχέση σας κρυφή

21.Απάτησε την προηγούμενη σχέση του μαζί σου. Τα rebounds δύσκολα λειτουργούν και το ξέρεις

22.Έχει κριτικάρει τις ενδυματολογικές σου επιλογές

23.Έχει κάποιον σοβαρό εθισμό, τον οποίο μάλιστα υποστηρίζει

24.Τον έχεις πιάσει να σου λέει ψέματα, και δεν το έχει καν συζητήσει μαζί σου, για να δικαιολογήσει τη θέση του

25.Δεν έχεις πάει ποτέ στο σπίτι του. Κάνει σαν να το αποφεύγει

26.Δίνει υποσχέσεις που δεν ξέρει πώς να κρατήσει

27.Έχει μια ιδεατή εικόνα για εσένα, που όσο κι αν του λες πως δεν ισχύει, εκείνος σε αγνοεί. Συχνά σου λέει πως εσύ “δεν είσαι σαν τις άλλες γυναίκες”

28. Σχολιάζει τις θερμίδες που τρως

29. Είναι ρατσιστής, ομοφοβικός

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσε�� έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[darkside-cookies]

μέχρι στιγμής η μόνη μεγάλη αντιπαράθεση που έχω με τη μετάφραση είναι στο κεφάλαιο 12, όταν ο γίνεται η αφήγηση της ιστορίας του Κουίκουεγκ (ουσιαστικά γιος βασιλιά ιθαγενής φυλής, θέλει να γνωρίσει τον χριστιανισμό για να φωτίσει τον λαό του, συνειδητοποιεί πως ο χριστιανισμός είναι για τον πούτσο, δεν γυρνάει ακόμη στην πατρίδα του γιατί αισθάνεται πως οι χριστιανοί τον έχουν μολύνει) και λέει στη μετάφραση ότι θα γυρνούσε "μόλις ένιωθε τον εαυτό του και πάλι εξαγνισμένο"(σ.104) τώρα στο πρωτότυπο η πρόταση είναι "as soon as he felt himself baptized again" που είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα (πέρα από τη χρήση της ίδιας της λέξης baptized που είναι πολύ χριστιανική και δεν είναι ξεκάθαρο αν τη χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Κουίκουεγκ ή αν είναι λέξη του Ισμαήλ -τέλειο αν ήταν του Κουίκουεγκ) απλώς το εξαγνίζω είναι πολύ παθητικό και δείχνει μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, ενώ το baptize έχει και άλλες σημασίες πέρα από την έννοια του εξαγνιζομαι από το προπατορικό αμάρτημα και σχετίζεται με την ένταξη σε ένα νέο θρησκευτικό πλαίσιο και επίσης γίνεται με μια συγκεκριμένη τελετουργία- εν ολίγοις το εξαγνίζω μου δίνει την εντύπωση πως ο Κουίκουεγκ απλώς κάθεται εκεί και περιμένει φάση τον Χριστιανισμό να εξατμιστεί από το σώμα του (για να γίνει ξανά καθαρός), ενώ το baptize πως περιμένει κάποιο συγκεκριμένο γεγονός (όπως ήταν το επεισόδιο με το πλοίο που τον έβαλε στον χριστιανικό κόσμο) για να επιστρέψει στο προηγούμενο(νέο) πλαίσιο αναφοράς του

[daimewdis]

Δεν είχα ύπνο, αλλά ούτε όρεξη να γράψω, απλά έτσι. Το ανάβω το τσιγάρο μετά το άλλο πόσο true. Ξέρω από τι θα πεθάνω. Είναι το μόνο που αγαπώ. Κάποιες εξαρτήσεις μου με διάλυσαν και τυφλώθηκα. Την μηχανή που έχω βάλει στο μάτι δεν ξέρω αν θα την πάρω, αλλά θα πάρω μηχανή. Είναι το μόνο που χρειάζομαι. Καθώς γυρνούσα απ’ την άλλη και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν την δύναμη μου, είχα αρκετή με τις δόσεις μου, όμως και σαν παιδί χωρίς αυτές. Δεν πήγα στο γάμο της φίλης μου, δεν πήγα στην κηδεία της γιαγιάς μου. Στο τελευταίο γραπτό μου μίλησα για αξεσουάρ, εννοούσα χέρι και λαιμό, ξεχάστηκα πως έχω στο αυτί ή το παρέλειψα. Δεν θέλω να μιλάω με κανέναν, και ούτε με νοιάζει.

Δεν είχα ύπνο, όμως στις σκέψεις μου οι αρχικές βρισκόντουσαν άλλες.

Τώρα που ξεμπέρδεψα, τώρα ποια δεν έχω δυνάμεις και αντοχές. Κουράστηκα αυτό ειπώθηκε μια απ’ τις συνεδρίες πριν αρκετούς μήνες ή και παραπάνω με την ψυχολόγο μου, αυτό ειπώθηκε πριν 2 χρόνια και παραπάνω με τον ψυχίατρο.

Αυτό γράφτηκε προ χθες πριν κοιμηθώ. Το είχα βάλει στην αποθήκευση. “Άρχισα με το, δεν είχα ύπνο, όμως μετά..”

Αυτό γράφτηκε τώρα.

Πριν λίγο καιρό κάηκε το χέρι μου, λαμπάδιασε. Μετά από κάτι ώρες υποχώρησε. Προ χθες πήγα να πεθάνω στον ύπνο μου. Συνήθως, σχεδόν πάντα ελέγχω τα όνειρα μου, ήταν εφιάλτης, μια αλήθεια που την σιχαίνομαι, την μισώ όσο τίποτα άλλο. Κάτι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ. Με ξύπνησαν οι έντονοι ήχοι. Νόμιζα πως κάνει σεισμό. Ήταν οι συνεχόμενοι ταχυκαρδίες. Αυτές με ξύπνησαν ή με έσωσαν. Για κάποια λεπτά η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που θα έσπαγε. Ήμουν πρησμένος. Μετά από κάποια λεπτά πέρασε. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα πέθανα στον ύπνο μου. Ήξερα το όνειρο, ήταν εφιάλτης. Πιέστηκα για την αλήθεια να την καλύψω με κάθε κόστος, ήμουν μόνος μου, αντιμέτωπος με ένα σωρό αρπακτικά. Όσο πάλευα και λιγόστευαν οι δυνάμεις μου άκουγα τον ήχο να χτυπάει τόσο έντονα, τόσο δυνατά, τόσο γρήγορα. Μου ‘χε ξανά συμβεί κάτι παρόμοιο πριν 2 χρόνια, αλλά όχι στον ύπνο μου. Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο…

Μια κοπέλα μου είχε πει πως δεν χωράω σε καλούπια.

Μέσα στην φυλακή μου το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ελευθερία, και όταν ελευθερώθηκα δεν ήξερα από που να αρχίσω. Ήμουν κολλημένος στο να απαλλαγώ που δεν κοιτούσα τίποτα άλλο, και όταν έγινε, και τα πιο απλά μου φαινόντουσαν βουνό.

Δεν ήξερα καν τις απαντήσεις στις πιο απλές. Αποφυγή.

Θες να σου πω μια αλήθεια;

Δεν ξέρω πως θα πεθάνω, μα πιστεύω πως θα ξανά γεννηθώ.

Θες να σου πω μια δεύτερη αλήθεια;

Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποιος είμαι, πόσο μάλλον να με νιώσει.

Παρόλα αυτά, κάποιοι με κάποιες λέξεις με φωτογραφίζεται τόσο καλά.

Αγάπησα την μοναξιά λες και την παντρεύτηκα. Και είναι η μόνη πιστή γυναίκα που γνώρισα που δεν μπόρεσα να πάρω το διαζύγιο.

-Δαιμεώδης

[justforbooks]

Το πιο παράξενο γαστρονομικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ

Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν, ένας ιερέας με λατρεία για το φαγητό, έγραψε το «Δείπνο του αρνιού», ένα θεολογικό έργο που αφορά όλα όσα θρέφουν το σώμα και την ψυχή.

Το βιβλίο του Robert Farrar Capon (προφέρεται κέι-παν) The supper of the lamb το ανακάλυψα σε μια λίστα με τα σημαντικότερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ για το φαγητό που δημοσίευσε στο τέλος του καλοκαιριού η «Independent», ανάμεσα σε άλλους κλασικούς τίτλους, όπως το Love in a dish and other pieces της M.F.K. Fisher, το Gastronaut του Stefan Gates και το Salt, fat, acid, heat του Samin Nosrat. Από τα συνολικά εννιά βιβλία της λίστας, το πιο περίεργο ήταν το Supper of the lamb (Το δείπνο του αρνιού).

Το μοναδικό αυτό βιβλίο είναι γραμμένο από έναν επισκοπικό ιερέα, θεολόγο και συγγραφέα που από το 1966 μέχρι το 2004 έγραψε 27 βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία ήταν θεολογικά ή ερμήνευαν την Καινή Διαθήκη. Σε αυτά εκφράζει «μια παθιασμένη, διασκεδαστική και μερικές φορές ανορθόδοξη άποψη για τις χριστιανικές διδασκαλίες». Το Supper of the lamb είναι το τρίτο του βιβλίο, το οποίο δεν έχει σταματήσει να εκδίδεται από το 1969 που πρωτοκυκλοφόρησε, έλαβε διθυραμβικές κριτικές και το 2002 εκδόθηκε ξανά ως κλασικό της Modern Library. Στους «New York Times» ο μυθιστοριογράφος Φρέντερικ Μπιούκνερ το περιέγραψε ως «κάτι που δεν μπαίνει σε κατηγορίες. Το να χαρακτηρίσουμε το Δείπνο του αρνιού ως “βιβλίο μαγειρικής” θα ήταν σαν να χαρακτηρίζαμε τον Μόμπι Ντικ ως “εγχειρίδιο για το κυνήγι της φάλαινας”», έγραψε. «Είναι ένα βιβλίο πιο αστείο, σοφό, όμορφο, συγκινητικό και παράλογο απ' οτιδήποτε έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, τόσο αχρείαστο όσο μια πρίμουλα ή η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού».

Το Supper of the lamb είναι ένα βιβλίο μαγειρικής που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. «Πέρα από μια πραγματεία για οτιδήποτε αφορά το φαγητό, είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα βιβλία για το φαγητό που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, κι ας μην το έχετε ακουστά», γράφει ο Mike Daw στην «Independent». «Φαινομενικά είναι ένα βιβλίο συνταγών, με τη συνταγή για το “αρνί για οχτώ άτομα μαγειρεμένο τέσσερις φορές” να καλύπτει παραπάνω από το μισό βιβλίο – με εμβόλιμες φιλοσοφικές και θεολογικές αναλύσεις. Στις τελευταίες εξήντα σελίδες υπάρχουν κι άλλες συνταγές βέβαια» (που περιγράφονται όπως θα τις περιέγραφε η γιαγιά σου). «Το Supper of the lamb είναι περισσότερο ένα εγκυκλοπαιδικό και θεολογικό έργο που αφορά όλα όσα θρέφουν την ψυχή: από το νόστιμο έως το θείο. Αγγίζοντας μια ευρεία γκάμα θεμάτων, από τη γιορτινή και καθημερινή μαγειρική μέχρι τις αρετές ε��ός κρεμμυδιού, το έργο του Κέιπαν είναι πλημμυρισμένο από ενθουσιασμό – και δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη αυτό, αφού ο άνθρωπος που το έγραψε ήταν και ιερέας. Για να αποκαλυφθεί πλήρως η βασική συνταγή πρέπει να διαβάσετε τα δύο τρίτα του βιβλίου και να ανεχτείτε τη θρησκευτικότητα του συγγραφέα».

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τον Κέιπαν. Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1925 στη γειτονιά Τζάκσον Χάιτς του Κουίνς, οι γονείς του ήταν ο Φρεντερίκο και η Μέιμπελ Κέιπαν. Αποφοίτησε από το Κολέγιο Κολούμπια και το Seabury-Western Theological Seminary στο Έβανστον του Ιλινόις. Το 1949 χειροτονήθηκε παπάς και λειτουργούσε στον χριστιανικό ναό του Ιησού στο Πορτ Τζέφερσον του Λονγκ Άιλαντ από το ’49 μέχρι το 1977. Οι συγκρούσεις με τους ανωτέρους του και μέρος του εκκλησιάσματός του, και μια ρήξη το 1977, όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να χωρίσει από την πρώτη σύζυγό του, τη Μάργκαρετ, του κόστισαν όχι μόνο τη θέση του στην εκκλησία αλλά και αυτήν του κοσμήτορα στη Σχολή Θεολογίας Mercer στο Garden City. Την περιπέτειά του την έκανε βιβλία. Μιλάει για το διαζύγιό του στο Φαγητό για σκέψη: Ανασταίνοντας την τέχνη του φαγητού (1978) και στο Μια δεύτερη ημέρα: Στοχασμοί για τον δεύτερο γάμο (1980). Στα πρώτα του βιβλία ο Κέιπαν ερμήνευσε τα Ευαγγέλια ως ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο για την ελ��υθερία, υποστηρίζοντας αυτό που ονόμασε «εκπληκτική παραδοξότητα του κόσμου».

Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε παραγωγικό και ανεξάρτητο συγγραφέα, γράφοντας για το φαγητό και το κρασί στους «New York Times» και στη «Newsday», και δημοσίευε σχεδόν ένα βιβλίο με θεολογικά θέματα κάθε χρόνο. Στο site των «New York Times» υπάρχουν 146 συνταγές του, ενώ υπάρχουν και άρθρα του για το φαγητό που είναι εξαιρετικά δείγματα γαστρονομικής λογοτεχνίας, με τόσο αναλυτικές περιγραφές της διαδικασίας μαγειρέματος που στην ουσία είναι περισσότερο εγχειρίδια μαγειρικής για άσχετους μάγειρες παρά συνταγές.

Σε ένα από αυτά, που δημοσιεύτηκε στις 9 Οκτωβρίου 1988, γράφει για το ψωμί:

«Ακόμα και ο ήχος του εκπλήσσει. Το καρβέλι, αν το χτυπήσεις από την κάτω πλευρά με το δάχτυλο μόλις βγει απ’ τον φούρνο, βγάζει τον ήχο της ζωής. Κάτω από τη σκληρότητα της κρούστας κρύβεται η κενότητα εκατομμυρίων κυττάρων. Το αυτί κρίνει και προσπαθεί να ονοματίσει αυτό που ακούει. Ο ήχος “κ��ικ”; Πολύ άψυχος. Ο ήχος “τουνκ”; Πολύ κούφιος. Ο ήχος “τοκ;”. Πολύ θαμπός. Ο νους παρεμβαίνει: ο ήχος είναι το γαστρονομικό ισοδύναμο του χτυπήματος στην πίσω πλευρά ενός βιολιού.

Και η ακοή δεν είναι η μόνη από τις αισθήσεις που εμπλέκονται. Η μύτη συμμετέχει σε όλη τη διαδικασία παρασκευής ψωμιού. Έχει μυρίσει το άρωμα της μαγιάς που φουσκώνει, τη μυρωδιά του αλευριού όταν ανακατεύεται με το νερό, το κομψό άρωμα της καραμελοποίησης καθώς το καρβέλι ροδίζει στον φούρνο και το απολύτως χαρακτηριστικό άρωμα του ζεστού ψωμιού όταν ο φούρναρης κόβει την άκρη για να ανταμείψει τον εαυτό του.

Και η όραση έχει την τιμητική της, καθώς βλέπεις το σχήμα που παίρνει το ζυμάρι όταν ζυμώνεται τέλεια, το καρβέλι καθώς μπαίνει στη φόρμα, την τομή στην κορυφή όσο φουσκώνει κατά το ψήσιμο, το χρώμα του όταν βγαίνει από τον φούρνο πάνω στη σχάρα, τις ρωγμές στην κρούστα που εμφανίζονται όσο κρυώνει, τις οποίες μπορείς επίσης να τις ακούσεις. Και μετά είναι η αφή· ένα μπαλάκι ζύμης πάνω στην επιφάνεια ζυμώματος δεν είναι ένα αντικείμενο, είναι σύντροφος σε έναν σφοδρό έρωτα. Και η γεύση, α, η γεύση· ξεπερνάει την κοινή λογική. Αυτό είναι το ψωμί. Ένα από τα παλιότερα, τα καλύτερα, τα πιο συνηθισμένα, τα πιο απλά, τα πιο περίπλοκα, πιο μοναδικά ανθρώπινα επιτεύγματα.

Με έναν τρόπο είναι δημιουργία της γης από τους σπόρους των χωραφιών, το νερό από το έδαφος, τη ζάχαρη από το ζαχαροκάλαμο, το αλάτι από το ορυχείο, τη μαγιά από τις επιφάνειες των ζωντανών οργανισμών, ακόμη και από τον αέρα, αν λάβουμε υπόψη τα ψωμιά με προζύμι. Αλλά, με έναν άλλο τρόπο, οι άνθρωποι είμαστε οι δημιουργοί του ψωμιού, και όχι μέσω έρευνας και σκληρής δουλειάς. Οι περισσότερες από τις μεγάλες κατακτήσεις του ανθρώπινου είδους προήλθαν από τον ελεύθερο χρόνο όσων βαριούνταν την αγγαρεία της κάλυψης των προφανών αναγκών. Πόσα απογεύματα Σαββάτου πέρασαν, άραγε, με χαζολόγημα πριν κάποιος σκεφτεί ότι το ξύλο της ελάτης και του σφενδάμου, τα έντερα του προβάτου, η ουρά του αλόγου και ο χυμός του πεύκου θα μπορούσαν να συνδυαστούν για να φτιάξουν βιολί και δοξάρι; Το καλύτερο πάντα μάς προέκυπτε όταν δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Το ψωμί είναι αρχαίο. Ο Θεός μάς έδωσε φυτά ώστε καλλιεργώντας τα να παράγουμε κρασί, που μας χαρίζει χαρά, και ψωμί για να δυναμώσει την καρδιά. Ο βασιλιάς Μελχισεδέκ πρόσφερε ψωμί και κρασί στον Αβρα��μ. Οι Εβραίοι έψησαν άζυμο ψωμί κατά την έξοδο από την Αίγυπτο. Ο Ιησούς τάισε πέντε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε άρτους, αποκαλούσε τον εαυτό του “Άρτο της Ζωής” και σε μία από τις πιο εκλεκτές και λακωνικές παραβολές του παρομοίασε τον Θεό με μια φουρνάρισσα που βάζει τη μαγιά της βασιλείας της μέσα στη ζύμη της δημιουργίας ώστε να φουσκώσει και από κει να βγει ολόκληρος ο κόσμος».

Στο ξεκίνημα του βιβλίου Το δείπνο του αρνιού ο Κέιπαν αναφέρει με μια διάθεση αυτοσαρκασμού:

«Επιτρέψτε μου τώρα να σκουπίσω τα χέρια μου και να σας συστηθώ. Είμαι ένας συγγραφέας που πάντα είχε σκοπό να γράψει για το φαγητό, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε τις δύο αράδες, ή και λιγότερο. Αυτήν τη φορά, όπως μπορείτε να δείτε, έχω ξεγελάσει την έμπνευση. Το ξεκίνημά μου, αν και μπερδεμένο, είναι το πιο ευοίωνο μέχρι τώρα.

Ακολουθούν τα προσόντα μου. Πρώτα απ’ όλα, είμαι ερασιτέχνης. Αν αυτό σας φαίνεται απογοητευτικό, σκεφτείτε πόσο λάθος κάνετε και πως το λάθος είναι εντελώς δικό σας επινόημα. Αυτό πηγάζει από μια εναντίωση στα βιβλία μαγειρικής που γράφονται από μη επαγγελματίες (μια αντίρρηση, παρεμπιπτόντως, την οποία θεωρώ απόλυτα έγκυρη και σας συγχαίρω γι' αυτή). Αυτό όμως δεν ισχύει εδώ. Ο “ερασιτέχνης” και ο “μη επαγγελματίας” δεν είναι συνώνυμα. Ο κόσμος ίσως έχει –ή και όχι– την ανάγκη για ένα ακόμα βιβλίο μαγειρικής, αλλά χρειάζεται όσο περισσότερους εραστές, δηλαδή ερασιτέχνες, γίνεται. Είναι ένα υπέροχο παλιό μέρος, γεμάτο κωμικές χάρες και όμορφες γελοιότητες, και έχει αρκετές υφές, γεύσεις και μυρωδιές για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον περισσότερο χρόνο απ' όσο διαθέτουμε. Δυστυχώς, η αντίδρασή μας στην ομορφιά του κόσμου δεν είναι πάντα χαρά και απόλαυση· πολύ πιο συχνά απ' όσο θα έπρεπε είναι πλήξη. Και αυτό δεν είναι μόνο περίεργο, είναι και τραγικό· γιατί η πλήξη δεν είναι ουδέτερη – είναι η γονιμοποιητική αρχή της ασχήμιας, της έλλειψης αγάπης.

Σε μια τέτοια κατάσταση, ο ερασιτέχνης –ο εραστής, ο άνθρωπος που θεωρεί την αδιαφορία αμαρτία και την πλήξη αίρεση– είναι ακριβώς ο άνθρωπος που χρειάζεστε. Πέρα από αυτό, ανεξαρτήτως τού αν πιστεύετε ότι τον χρειάζεστε ή όχι, είναι ένας άνθρωπος που δεσμεύεται να μιλήσει από αγάπη. Αν αγαπά τη Σοφία των Τεχνών, τόσο το καλύτερο γι' αυτόν, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Αλλά αν αγαπά μόνο τον τρόπο που ροδοκοκκινίζει το κρέας ή που ξεφλουδίζονται τα κρεμμύδια, αν παίρνει χαρά απλώς από τον τρόπο που πήζει το τυρί του ή το χρώμα του κρασιού του, είναι αναγκασμένος να μιλήσει για καθέναν από αυτούς τους ενθουσιασμούς. Σιωπηλός εραστής είναι κάποιος που δεν ξέρει τη δουλειά του.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο ρόλος του ερασιτέχνη, να αναγάγει τον κόσμο ξανά στη χάρη. Στην πραγματικότητα, όλη η διάκριση μεταξύ τέχνης και σκουπιδιών, μεταξύ φαγητού και σκουπιδιών, εξαρτάται από την παρουσία ή την απουσία του στοργικού βλέμματος. Δώσε ένα άγαλμα σε έναν αγροίκο και η βαρεμάρα που θα νιώσει θα τον συντρίψει· η απόδειξη είναι τα κατεστραμμένα μνημεία της αρχαιότητας. Από την άλλη, δώσε μια καλύβα σε έναν εραστή· παρότι είναι φτωχική, τα φώτα και οι σκιές της προκαλούν ζεστασιά και οι ακατέργαστες επιφάνειές της, συναισθήματα.

Ή, εν τέλει, ξεφλουδίστε ένα πορτοκάλι. Κάντε το με αγάπη, σε τέλειες φέτες, σαν καραβάκια ή κλιμακωτά, σε στρώσεις, σαν έναν επίπεδο χάρτη του κόσμου, ή σε μια μακριά σπείρα, όπως το έκανε ο παππούς μου. Ο φλοιός του πορτοκαλιού σχεδόν πάντα καταλήγει στα σκουπίδια· αλλά όσο τον κοιτάζει κανείς με χαρά, ο σωρός των σκουπιδιών μένει χιλιόμετρα μακριά. Αυτός, ξέρετε, είναι ο λόγος που υπάρχει ο κόσμος. Η πορτοκαλόφλουδα παραμένει έξω από τον κοσμικό σκουπιδοτενεκέ όχι επειδή απαγορεύεται διά ροπάλου να την ξεφορτωθεί κανείς αλλά επειδή είναι κρεμασμένη στον πολυέλαιο του Θεού, το γιάντες στην ντουλάπα της κουζίνας Του. Του αρέσει· γι' αυτό παραμένει. Όλη αυτή η θαυμάσια συλλογή από πέτρες, δέρματα, φτερά και σκοινιά υπάρχει επειδή τουλάχιστον ένας εραστής δεν έχει πάρει ποτέ το μάτι του από πάνω της, επειδή ο “Δεσπότης Ζωοδότης” χαίρεται με τους γιους των ανθρώπων.

Αλλά αρκετά. Ο ερασιτέχνης δικαιώνεται. Ας προχωρήσουμε με τα υπόλοιπα προσόντα μου. Σημειώστε ότι μου αρέσει το φαγητό. Ως παιδί, απεχθανόμουν τα ψάρια, τα αυγά και το κουάκερ, αλλά όταν μεγάλωσα άφησα πίσω μου όλα αυτά τα παιδαριώδη. Τώρα πλέον τρώω τα πάντα, είμαι παμφάγος. Τα παιδιά μου με αποκαλούν “κάδο σκουπιδιών με πόδια» (με τους δικούς μου όρους, βέβαια, αρνούμαι τον χαρακτηρισμό “όλα όσα τρώω αποθηκεύονται με αγάπη σε ένα φαρδύ σώμα, δεν γίνονται σκουπίδια, αλλά κοιλιά”. Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό τους, ωστόσο, ας πούμε ότι είμαι πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε περισσότερο από μία φορά.)

Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποια εδέσματα που με κάνουν να διστάζω, όπως τα στρείδια ή το μάτι του μοσχαριού στην tête de veau (μοσχαροκεφαλή). Αλλά από τη στιγμή που δεν τα έχω δοκιμάσει η ανησυχία μου μπορεί να είναι απλώς η απογοήτευση που προκύπτει από την απόσταση. Ακόμα και τα υλι��ά μπορεί να είναι τρομακτικά όταν είσαι ξαπλωμένος και τα σκέφτεσαι στο κρεβάτι. Σε κάθε περίπτωση, είναι μέρος του δόγματός μου ότι σχεδόν κανένα φαγητό, αν το φτιάξει ο σωστός μάγειρας, δεν γίνεται να μην είναι λαχταριστό. Εφόσον δεν είναι ανήθικο –κι αυτό δεν είναι γενικό, θα μου κοστίσει τον φασιανό και το κρέας του ελαφιού–, εφόσον δεν είναι απρεπώς αποκτημένο, υπάρχει κάπου στον κόσμο ένα μάτι που μπορεί να αντιληφθεί την ομορφιά του και μια συνταγή που μπορεί να βγάλει κάτι καλό. Πιστεύω ότι ακόμα και η γλώσσα ενός παπουτσιού, αν μαγειρευτεί με τον τρόπο της Προβηγκίας ή la mode de Caen, θα είναι περισσότερο από ανεκτή.

Τρίτο προσόν: μου αρέσει το ποτό. ��ωρίς εξαιρέσεις χρονικές, τοπικές ή περιστασιακές. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κρασί ή ποτό που να μην βρω να πω μια καλή κουβέντα γι' αυτό ή να μην ασχοληθώ τουλάχιστον μία ώρα με το μαγείρεμά του. (Έχω δοκιμάσει κάποια πραγματικά κακά υλικά, αλλά με αρκετό σκόρδο στη συνταγή συνήθως μπορώ να τα παρουσιάσω ευπρεπώς.) Απ' όσο θυμάμαι, δεν έχω πετάξει ποτέ μπουκάλι· εάν το κρασί είναι πολύ κακό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αραιώσει το ξίδι σε σαλάτες. Και δεν υπάρχει ποτό τόσο κακό που να μην μπορεί να καλυφθεί από κάποιο ισχυρότερο.

Κάθε κανόνας, ωστόσο, έχει την εξαίρεσή του. Ενώ δεν έχω πετάξει ποτέ ποτό, υπάρχει ένα μπουκάλι στο σπίτι μου που, μετά από δέκα χρόνια, είναι ακόμα μισογεμάτο. Περιέχει ένα συνθετικό κιρς που κατασκευάστηκε από μια εταιρεία εντομοκτόνων (sic). Μου το έδωσε, γεμάτο σχεδόν μέχρι τα τρίτα τέταρτα, ένας φίλος χημικός που εργαζόταν στην εταιρεία εκείνη την εποχή. Ήπιε ακριβώς όσο χρειαζόταν για να εκπληρώσει την υποχρέωσή του στους ανωτέρους του και μετά μου το δώρισε. Ήταν φρικτό, και δέκα χρόνια παραμένει το ίδιο. Παρ' όλα αυτά, κάθε τόσο πίνω μία ακόμα γουλιά, εν μέρει για να θυμάμαι πόσο χάλια είναι αλλά και για να αποδείξω ότι, παρά τις ατέλειές του, είναι δυνατό να το πιεις. Στον πραγματικό κόσμο, τίποτα δεν είναι εντελώς κακό. Ακόμα και ο Διάβολος, εφόσον υπάρχει, είναι καλός».

Το βιβλίο του Κέιπαν γράφτηκε τη δεκαετία του ’60 και με μια πρόχειρη ματιά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι «σεξιστικό», γιατί αναφέρεται σε γυναίκες μαγείρισσες – την εποχή που γράφτηκε κυρίως η γυναίκα μαγείρευε στο σπίτι. Παρότι το γράφει ένας άντρας, αναφέρεται σε νοικοκυρές και οι περιγραφές των συνταγών δείχνουν ότι απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν εμπειρία στην κουζίνα. Δύσκολα, ωστόσο, θα βρεις συγγραφέα που να αντιμετωπίζει το φαγητό με τέτοια τρυφερότητα και αγάπη και το συνδέει με την πνευματικότητα, ακόμα και αν μιλάει για μια πατατόσουπα: «�� τέλεια σούπα για μεσημεριανό, που θα διώξει την κατάρα του κρυώματος μια βροχερή μέρα και συνοδεύει τέλεια σάντουιτς με ψημένο τυρί (grilled cheese sandwiches)».

Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013, αφήνοντας πίσω του τη δεύτερη σύζυγό του, Βάλερι, οκτώ παιδιά, δώδεκα εγγόνια και δυο δισέγγονα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[alloligo]

Ναι γιατι σε αλλες χώρες ειναι καλύτερα... Καθόλου τυχαίο που οι εκάστοτε κάτοικοι ασπάζονται την ίδια θεωρία δηλαδή πως η χωρα τους ειναι το μαύρο πρόβατο

Επειδή αυτό το ασκ έχει να κάνει με το ποστ μου που έλεγε ότι για να επιβιώσεις στην Ελλάδα πρέπει να είσαι ή φασίστας ή πλούσιος ή απλά μαλάκας. Ειλικρινά τώρα αγαπητέ Ανώνυμε, συνεχίζεις να πιστεύεις το ίδιο, ακόμα και μετά από τη χτεσινή δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στον Πειραιά;

Μεγάλωσα στον Πειραιά και μένω στην Αγγλία τα τελευταία 8 χρόνια και όχι, δεν ασπαζόμαστε την ίδια θεωρία. Ναι, σε άλλες χώρες είναι καλύτερα, γιατί υπάρχει ένας έστω υποτυπώδης κρατικός μηχανισμός που σε προστατεύει. Εδώ, ααααν τύχει και επιβιώσεις από φωτιές, πλημμύρες, επίθεση φασιστών στο Κερατσίνι, όπλο αστυνομικού στα Εξάρχεια και σύγκρουση τρένου στα Τέμπη αλλά βρεθείς π.χ. με καρκίνο στον Πειραιά, το ογκολογικό νοσοκομείο σου ακυρώνει τη χημειοθεραπεία λόγω υποχρηματοδότησης. Δε θα κάνω λόγο για το να τύχει να είσαι και μετανάστης, έχεις ήδη πνιγεί ή καεί 'καταλάθος'.

Αλλά εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, υποστηρίζουμε τους ίδιους φορείς, καθόμαστε παθητικά και τρώμε ό,τι μας δώσουν τα ΜΜΕ και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι περί αποποίησης ευθυνών και 'κλιματικής αλλαγής'. Μήπως αντί για να χαρακτηρίζουμε τη χώρα μαύρο πρόβατο είμαστε εμείς τα πρόβατα; - Λέω εγώ τώρα

[pemikat]

11 Απριλίου 9:16π.μ

Κάθε μέρα πεθαίνω κι από λίγο. Κάποια στιγμή το λίγο θα μαζευτεί και θα φύγει μαζεμένο σε στάχτες. Θα είναι ξαφνικό γιατί θα γίνει λες και δεν το περίμενε κανείς. Ίσως να ζω λίγο όπως πέθαινα κάθε μέρα για χρόνια, μέσα από άλλους που με γνώρισαν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος να πει κάτι που να ισχύει, τόσες απόψεις μπορεί να καταφέρουν να περιγράψουν έστω και μία μικρή λεπτομέρεια κάποιου..

Αν και εγώ πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει κανείς σαν εμάς εδώ που στεκόμαστε, κάτω από αυτό τον ουρανό και τα ίδια κτίρια. Ίσως να είναι παρόμοιοι, με ίδιους πόνους και χαρές. Αλλά τα μάτια που κοιτούν τα σύννεφα, το σκουπίδι στην άκρη του δρόμου που το κατευθύνει ο άνεμος, ο μουσικός που παίζει στην πλατεία, το κενό ανάμεσα στα πλακάκια του πεζοδρομίου που γεννιέται ένας μικρούλης μισκος... Θα υπάρχουν στον χρόνο που δεν ξέρουμε, και θα βλέπουν τα ίδια, ή άλλα από εμάς.

Αλλά ότι βλέπουν, ίσως να μη τα πουν ποτέ. Ίσως να τα πουν αλλά όχι όπως εγώ, εσύ, ο οδηγός στο κόκκινο αμάξι δίπλα μου, το παιδί που κάθεται στο καροτσάκι και κοιτάζει το συντριβάνι, η κυρία με τα προσεγμένα ρούχα και τα τακούνια που κοιτάει το κινητό της και χαμογελά.

Όλα γύρω αλλάξουνε, κι όλα τα ίδια μένουν είχα ακούσει κάποτε. Και το σκέφτομαι ακόμα, συχνά πυκνά. Και δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να πει αν ζούμε όπως θα ήταν καλύτερο..όπως δεν θα μπορούσε να πει κανείς για προηγούμενες εποχές. Τόσες μικροσκοπικές ζωές, μαζεμένες σε στιγμές χωρισμένες με ένα μικρό διαχωριστικό μεταξύ τους. Ένα πιάτο ζεστό φαι, ή και όχι. Ένα κομμάτι ψωμί, λίγο λάδι ή και οχι. Ένα τραγούδι από τα παιδιά στη γει��ονιά, γέροι και γριούλες πάνω σε πλαστικές καρέκλες το καλοκαίρι να απολαμβάνουν τον δρόσο κάτω από τα μεγάλα δέντρα.

Ένα γράμμα για να γράψουν, ένα στιχάκι να διαβάσουν, αρχικά να σκαλίσουν, μουσική για να φτιάξουν, αφιέρωση να ακούσουν, εφαρμογή να κατεβάσουν, λέξεις να πληκτρολογήσουν, εικόνα κινούμενη να πιάσουν.. κάτι να μπορέσουν να πουν πριν να είναι αργά και μόνο οι υποθέσεις να είναι αυτές που τους εξηγούν όταν πια δεν θα υπάρχουν άλλες ιστορίες.

[sweetbutphychx]

Μια βασική αρχή στην επικοινωνία λέει: Μήνυμα που εστάλη δεν είναι απαραίτητα μήνυμα που ελήφθη. Όταν είμαστε στο ρόλο του πομπού, μπορούμε ν' αντιληφθούμε την αγάπη μας για τον άλλο μια και, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, βιώνουμε αυτό το συναίσθημα μέσα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το αντιλαμβάνεται κι ο άλλος. Δεν αποκλείεται μάλιστα εκείνο που θα κάνουμε ή θα πούμε σε μια τέτοια στιγ μή, ο άλλος να το εισπράξει εντελώς διαφορετικά. Έτσι, από τη θέση του πομπού το κριτήριο της αγάπης είναι το συναί σθημα (ή τα συναισθήματα) που νιώθουμε για τον άλλο Από τη θέση του δέκτη όμως, το κριτήριο παύει να είναι το συ ναίσθημά του. Είναι πλέον η συμπεριφορά του προς εμάς

Κι εδώ ακριβώς είναι η παγίδα. Όταν πάμε να ορίσουμε την αγάπη δεν κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη. Έτσι, σε ορισμένες περιπτώσεις την ορίζουμε σαν συναίσθημα και σε άλλες σαν συμπεριφορά. Οι συνέπει ες είναι να μας δημιουργείται μια σύγχυση και ν' αμφισβητούμε την αγάπη των άλλων και ορισμένες φορές- ακόμα και τη γνησιότητα της δικής μας αγάπης, μια και αντιλαμβανόμα στε ότι η συμπεριφορά μας δεν συμβαδίζει πάντα με τις καλές μας προθέσεις.

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθ��ντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλι�� και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[theflamebetweenus]

Συναισθηματικό αδιέξοδο θα έλεγε κανείς… άβυσσος… ολικός απολογισμός και συνειδητοποίηση μετέπειτα

Πολλά διλήμματα χωρίς (δειλοί)ματα, υπερβολικές σκέψεις και ανησυχίες που έρχονται σε αντιπαράθεση με μια μικρή ηλικία χωρίς πολλαπλά βιώματα και απαντήσεις για όλα.

Όσο περνάει ο καιρός ο καθένας μας έρχεται αντιμέτωπος με νέες καταστάσεις: ανοίγουν νέοι κύκλοι· άλλοι κλείνουν… υπάρχει μια συνεχής αβεβαιότητα και τις περισσότερες φορές πιανόμαστε απροετοίμαστοι και όχι τόσο έτοιμοι για ό,τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Ίσως για αυτό υπάρχει και ο ορισμός της ροής και της εξέλιξης.

Επικρατεί συνεχώς άγχος και ανησυχία καθώς δεν είναι εφικτό να προβλέψουμε όλα όσα πρόκειται να συμβούν- ακόμα και συμπεριφορές του περίγυρου μας.

Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να υπερ αναλύει ακατάπαυστα, χάνοντας ίσως την απλότητα και την πραγματικότητα.Την ουσία σε κάθε τι που συμβαίνει.

Ο φόβος της απογοήτευσης, της ήττας, της προδοσίας με κάνουν να αισθάνομαι τόσο επιφυλακτική και προσγειωμένη σε σημείο που πολλές φορές χάνεται η μαγεία είτε αυτό είναι απλά ένα χαζό γεγονός είτε ακόμη και η δοκιμή στον έρωτα με ένα πρόσωπο το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να πετάω κυριολεκτικά στα σύννεφα από την χαρά, την έλξη και το πάθος.

Η τόσο ρεαλιστική μου προσέγγιση βέβαια έρχεται και σε αντιπαράθεση με την ουτοπία και την προσμονή μου για κάτι όμορφο στο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Πάντα μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ελκύω θετική ενέργεια άλλωστε γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος ο οποίος με τόση δύναμη ψυχής που κατέχω την διοχετεύω.

Άλλωστε λένε πως τραβάς ό,τι ελκύεις.

Έτσι, μπορώ να πω με σιγουριά πως καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι μοναχικός άνθρωπος. Ήρεμη. Αγνή. Γεμάτη γλύκα και αισιοδοξία. Νιώθω πως ίσως εκπέμπω άλλη συχνότητα με τους γύρω μου. Δεν νιώθω ανώτερη απλά το σκεπτικό μου πιστεύω είναι τόσο καλά αναλυμένο που φτάνει πολύ πιο μακριά. Οι αισθήσεις μου, τα προαισθήματα μου, τα όνειρα μου, η αύρα μου έχουν δέσει όλα.

Μυαλό και καρδιά σε απόλυτη αρμονία αλλά σε απέραντο χάος παράλληλα. Αυτός είναι ο ορισμός της αντίθεσης: μια τρικυμία σε όλο μας το είναι.

Η λύση; Άγνωστη ή τετραπέρατη… μπορεί ακαθόριστη ή άυλη

Ο χρόνος; Το μέρος; Το απειρο; Το σωστό και το λάθος; Η χημεία; Η περίσταση; Το αν; Το πότε; Το γιατί; Η αρχή; Το τέλος;

Δεν υπάρχει σε κάθε ερώτηση απάντηση μάλλον… Τίποτα που κόβεται δεν ράβεται απόλυτα. Τίποτα που ραγίζει δεν κολλάει. Υπάρχει πιθανώς το εξαρτάται. Διαφορετικές πορείες και η κατάλληλη τομή.

[loulouditouheimona]

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται στη ζωή σου για μήνες ή και χρόνια και μετά μια μέρα ... ξαφνικά να μην είναι πια εκεί. Ισως η σχέση τελείωσε με καλούς όρους.... ή ίσως ήταν εντελώς καταστροφική. Είτε έτσι είτε αλλιώς .... είναι τόσο παράξενο πώς οι σχέσεις μπορούν να αλλάξουν τόσο πολύ και γρήγορα. Και ξέρετε τι… μπορεί να μην είστε ήρεμοι με αυτό που συνέβη μεταξύ σας… και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Μερικές φορές το τέλος μιας σχέσης μπορεί κυριολεκτικά να είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που περνάμε στη ζωή. Δεν πειράζει που η καρδιά σας εξακολουθεί να πονάει εξαιτίας αυτού που συνέβη. Έχετε δημιουργήσει πολλές αναμνήσεις με αυτό το άτομο.Και αυτές οι αναμνήσεις που έχετε δημιουργήσει είναι κάτι που δεν μπορείτε να σβήσετε όσο πολύ κι αν προσπαθήσετε. Είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι μέρος της ιστορίας σας. Ξέρω ότι το να κοιτάς αυτές τις αναμνήσεις μπορεί να είναι δύσκολο και ίσως εύχεσαι να τις ξεχάσεις. Αλλά αντί να ξεχνάμε, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που προέκυψε από τη σχέση.Εσείς οι δύο ενώσατε μονοπάτια για έναν συγκεκριμένο λόγο. Ίσως περάσατε μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές μαζί. Ίσως καταλάβατε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν το έκανε ποτέ. Ίσως ενθαρρύνατε ο ένας τον άλλον να είναι δυνατός ή να αγκαλιάσετε αυτό που πραγματικά ήσασταν ως άτομο. Ή ίσως η σχέση σας μαζί άνοιξε τα μάτια σας γι' αυτό που πραγματικά χρειάζεστε στη ζωή σας. Στην τελική αυτό το άτομο σήμαινε πολλά για εσάς. Και είναι εντάξει αν σημαίνει ακόμ��. Είναι επίσης εντάξει που δεν είναι πια στη ζωή σας. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι κάθε σχέση που συναντάμε δεν θα διαρκέσει μια ζωή. Δεν πρέπει να καθυστερείτε στο παρελθόν να αναρωτιέστε γιατί έγιναν όλα όπως συνέβησαν. Αυτό που πρέπει να κάνετε .... είναι να πάρετε αυτά που έχετε μάθει από αυτή τη σχέση και να προχωρήσετε στη ζωή σας. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες σχέσεις που θα σας δώσουν ακριβώς αυτό που πάντα ονειρευόσασταν και πολλά άλλα. Εξάλλου, δεν θα νιώθετε έτσι για πάντα. Θα συνεχίσετε α προχωράτε και θα συνεχίσετε να μεγαλώνετε με την καθημερινότητα να περνάει. Ακούστε τη συμβουλή μου και θυμηθείτε…. Μερικές φορές οι άνθρωποι που θέλατε ως μέρος της ιστορίας σας, προορίζονται μόνο να είναι ένα κεφάλαιο. Κι αυτό είναι ένταξει!

[alatismeni-theitsa]

γειά σου θείτσα μου!!

με αφορμή το πρόσφατο ποστ σου για την παραδοσιακή φορεσιά, σου στέλω αυτή την σκέψη μου, που με απασχολεί καιρό τώρα.

στην ελλάδα έχουμε εγκαταλέιψει εντελώς τα παραδοσιακά μας ρούχα, ενώ σε άλλες χώρες, πχ ινδία και ορισμένες στην αφρική, φοριέται ακόμα, και σαν καθημερινό ντύσιμο, αλλά και για γιορτές (γάμους κτλ).

έχουμε χάσει τελέιως επαφή με πολλά έθιμα, για παράδειγμα γύρω από τον γάμο (βλ πως είναι οι γάμοι στην ινδία κ πως είναι στην ελλάδα), ενώ ξέρω ότι παλιά υπήρχαν πολλά. ναι μεν, ακόμα πάμε σε εκκλησία για γάμο κ βάφτιση, και ακόμα πετάμε ρύζι και τρώμε κουφέτα, αλλά δεν έχουν μείνει και πολλά.

στο θέμα του ντυσίματος, δεν υπάρχει τίποτα που να φοριέται και σήμερα. εκτός αν θέλεις να κάνεις statement και να φορέσεις βυζαντινά ή αρχαιοελληνικά κοσμήματα, που είναι πανάκριβα και δυσεύρετα.

πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το westernization της ελλάδας, για το οποίο ανεβάζεις συχνά, και σε ευχαριστώ γιατί it needs to be said.

επίσης να προσθέσω ότι πολλά έθιμα πεθαίνουν γενικότερα. τώρα ίσως ακούγομαι σαν καμια γκρινιάρα 80άρα, αλλά ισχύει. τα παιδιά δεν πάνε για κάλαντα πια, ενώ ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι των γιορτών. και ο κόσμος δεν ανοίγει την πόρτα πια (μια φορά μου άνοιξαν σε μένα και τα ξαδέρφια μου και μας είπαν να τα πούμε από μέσα μας). στην οικογένιεά μου οριακά κόβουμε βασιλόπιτα, και ας μην μιλήσω για μαγειρίτσα και κυρά σαρακοστή.

σορι για την λογοδιάρροια, αλλά απ ότι φαίνεται είχα πολλά να πω

Συγγνωμη που αργησα τοσο πολυ να το απαντησω αυτο αλλα η ζωουλα μου εχει παρει την κατω βολτα και δε λεει να ανεβειι 😅

Συμφωνω οτι πρεπει να διατηρησουμε την παραδοση μας γιατι ειναι πολυ ομορφη και μας συνδεει αμεσα με τη ζωη και τις σκεψεις των γενεων που ηρθαν πριν απο εμας. Το θετικο ειναι οτι ολο και περισσοτεροι απο μας κανουμε αυτες τις σκεψεις και σιγα σιγα βοηθαμε τις παραδοσεις να ανανηψουν

[cynthesiscult]

Έπρεπε να φτάσω είκοσι χρονών για να κατανοήσω τη σημασία του προγράμματος στη ζωή μου και θεωρώ πως αυτή είναι και η κατάλληλη στιγμή - η ενηλικίωση.

Το πρόγραμμα στα παιδικά μου χρόνια το αισθανόμουν σαν φυλακή, ενώ στην ενήλικη ζωή το βλέπω σαν ελευθερία - όταν έχει τη δυνατότητα κανείς να το φτιάχνει ο ίδιος -.

Ένα παιδί έχει άλλες ανάγκες. Χρειάζεται χρόνο για να μάθει και να εξερευνήσει.

Δημιουργικό χρόνο.

Χωρίς πίεση και περιορισμούς, ώστε να ανακαλύψει τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του

Αυτό βέβαια είναι κάτι ��ου χρειάζεται σε όλα τα στάδια της ζωής. Μόνο που στη νεαρή αυτή ηλικία είναι πολύ πιο κρίσιμο, καθώς αποτελεί θεμέλιο για ό,τι θα ακολουθήσει.

Το ‘πρόγραμμα’ μετά την ενηλικίωση, αποτελείται από αυτά που που πρέπει να θέλει κανείς να πράξει, προκειμένου να μπορεί παράλληλα να έχει δημιουργικό χρόνο και να δώσει ροή και τάξη στη ζωή του

Αν δηλαδή φτιάχνω το πρόγραμμα μου με βάση αυτά που με ευχαριστούν, αυτό είναι προς όφελος μου και παύει να μοιάζει καταναγκαστικό

Αν καθαρίζω τον χώρο μου

Αν αγοράζω τα τρόφιμα που εξυπηρετούν την υγεία μου

Αν πραγματοποιώ όσα πρέπει στην ώρα τους

Αν είμαι εντάξει ως προς τις σπουδές ή τη ενασχόλησή μου

Τότε αισθάνομαι καλύτερα

Αισθάνομαι ανάλαφρη

Απολαμβάνω έναν καθαρό χώρο, καλό φαγητό και έχω σε τάξη τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι

Όταν συνειδητοποιώ ότι οι ενέργειες αυτές με εξυπηρετούν, μαθαίνω να τις απολαμβάνω

Μαθαίνω να σέβομαι τον εαυτό μου

Και από τη στιγμή που έχω ηρεμία , μπορώ να είμαι δημιουργική

Μπορώ να εξερευνώ

Μπορώ να ζω

[the-galactic-catt]

Λοιπόν έρχομαι δυναμικά. Έχεις καμία πρόταση για το φικ με τον Άδη (γιατί god knows δε πρόκειται να δω τη σειρά για να τον γράψω);

οκ οκ οκ

δεν έχω δει umbrella academy οπότε δεν ξέρω τι γίνεται με τον πως-στο-διάολο-τον-λένε, αν πέθανε, τι έκανε κτλ, ΑΛΛΑ σκέφτηκα πως θα μπορούσε το fic σου να είναι direct continuation του πρώτου.

κάπως πέθανε ο πως-τον-λένε και, επειδή λογικά δεν είχε οβολό, μένει πίσω και περιμένει 200 χρόνια μέχρι να ξαναγεννηθεί (αυτό βέβαια θα είναι λίγο περίεργο γιατί στο kaos οι θεοί έχουν εμφανιστεί στους ανθρώπους οπότε όλοι πιστεύουν σε αυτούς, αλλά μπορείς να το φταίξεις στο ότι είναι crossover. crackfic είναι, δεν χρειάζεται να βγάζει νόημα). εκεί βρίσκει τον βενιζέλο, ο οποίος επίσης δεν είχε οβολό. μπορείς να τους κάνεις να έχουν tension εκεί, το έχεις με αυτά. με κάποιο τρόπο τους παίρνει το μάτι του ο άδης. εκεί ξέρεις ακριβώς τι γίνεται.

δεν έχω σκεφτεί κάτι άλλο για να μην σου φάω την δημιουργικότητα. αν θέλεις κι άλλες ιδέες μπορείς να μου κάνεις dm.

τώρα λίγα facts για να ��ε βοηθήσω. παρόλο που δεν μου άρεσε η σειρά, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική μπορώ. spoilers για το kaos (obviously). λοιπόν, άκου–

ο άδης έχει πείρα, και εννοώ ΠΕΙΡΑ. παίρνει πολύ σοβαρά την δουλεία του και δεν είναι άνθρωπος θεός που θα τεμπελιάσει.

είναι λίγο doormat. δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτόν του (την τελευταία φορά που προσπάθησε του έριξε κεραυνό ο δίας κι έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι για λίγο καιρό).

η περσεφόνη τον κάνει ό,τι θέλει. τον αγαπάει και δεν εκμεταλεύεται πολύ την δύναμη που έχει, αλλά αν πει κάτι αυτός κιχ δεν βγάζει (εκτός απ' το τέλος της σειράς που την παράκουσε αλλά ήταν για να σώσει τον κόσμο οπότε valid).

ξέχασα να το πω αυτό στο live reaction μου αλλά γυρίζει συνεχώς την περιοχή όπου βρίσκονται τα απομεινάργια των ψυχών (λέγεται το nowhere) γιατί νιώθει άσχημα. δηλαδή αν δεν είναι στο γραφείο του ή με την περσεφόνη, θα βρίσκεται εκεί κάτω.

ο ασφοδελός λειμώνας δεν είναι το afterlife των περισσότερων ψυχών, αλλά είναι εκεί που μένουν οι ψυχές που περιμένουν τα 200 χρόνια γιατί δεν είχαν οβολό. μένουν σε πολυκατοικίες, δουλεύουν κανονικές δουλειές, κάποιοι έχουν πιο σοβαρές δουλειές όπως το να κάνουν ispect τις ψυχές που βγαίνουν απ' τα πλοία και να εντοπίζουν ποιες δεν έχουν οβολό με την βοήθεια των σκυλιών κέρβερος (ράτσα).

για περισσότερες πληροφορίες σου προτείνω να διαβάσεις αυτό το fandom wiki για τον άδη. για πιο biased γνώμη μπορείς απλά να δεις τα posts που έχω κάνει για την σειρά. είναι κάτω από το tag #kaos netflix critical.

αυτά είχα να πω. σου εύχομαι καλή τύχη ♡