#έργο

[romios-gr]

Ανατριχίλα από την επιστολή του επίδοξου δολοφόνου του Τραμπ που καλεί άλλους να συνεχίσουν το… έργο του Φρίκη και έντονο προβληματι��μό προκαλεί η επιστολή που δημοσιοποιήθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ η οποία εικάζεται πως έχει συνταχθεί από τον δεύτερο επίδοξο εκτελεστή του Χρυσαφένιου Αυτοκράτορα Ράιαν Ράουθ (Ryan Routh). Σύμφωνα με τα όσα μεταδίδει Fox News, πριν από λίγη ώ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/anatrichila-apo-tin-epistoli-toy-epidoxoy-dolofonoy-toy-tramp-poy-kalei-alloys-na-synechisoyn-to-ergo-toy/

[kaliarda]

Γιάννης Σιάπικας, «Πεθαίνουν και οι στρατιώτες»

[epestrefe]

Νίκη της Σαμοθράκης

Nike of Samothrace

Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών»  Καβείρων στη Σαμοθράκη, παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884.

Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης.

Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο “Kunsthistorisches Museum” της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης.

Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού της «Νίκης της Σαμοθράκης». Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην.

Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στα άγαλμα.

Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ (με τα φτερά) και 5,58 με την πλώρη του πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε σε λευκό Παριανό μάρμαρο για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. Ήταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ και 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότεροι συγκλίνουν στο 190 π.Χ.

Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου το έχουν τοποθετήσει σε μια βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.

Η μεν θεά φιλοτεχνήθηκε χωριστά από λευκό παριανό μάρμαρο και ίσως κρατούσε στεφάνι για το νικητή ή είχε υψωμένο το χέρι της στο στόμα για να διαλαλήσει τη νίκη χωρίς να κρατά τίποτα ή, τέλος, ίσως χαιρετούσε. Το άγαλμα στο ελληνιστικό σύμπλεγμα ήταν στερεωμένο στην επίσης μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου και έδινε την αίσθηση ότι μόλις είχε «προσγειωθεί» σε αυτό και πατούσε φευγαλέα. Το πλοίο ήταν από μάρμαρου Ρόδου. Οι ειδικοί εικάζουν ότι το έργο ήταν σχεδιασμένο για να το βλέπει ο κόσμος από τα αριστερά, κατά τα ¾ του προφίλ, επ��ιδή όπως συνηθιζόταν στα ελληνιστικά χρόνια ήταν πιο καλοδουλεμένη η μία πλευρά του –εκείνη από την οποία προοριζόταν να το βλέπει το κοινό.

Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ.

Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης

Το δεξιό φτερό βρέθηκε σχεδόν διαλυμένο εκτός από μικρά κομμάτια του και αποτελεί πρόσθετο έργο ανασύστασης «καθρέφτη» του αριστερού, από εμπειρογνώμονες του Λούβρου. Το άγαλμα εικάζεται ότι κατακρημνίστηκε και έσπασε εξαιτίας μεγάλου σεισμού κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Τα κομμάτια του γλυπτού βρέθηκαν τμηματικά και στην αρχή η Νίκη εκτίθετο στο Λούβρο δίχως τον κορμό και τα φτερά της αλλά και δίχως την πλώρη, τα κομμάτια της οποίας οι Γάλλοι ειδικοί στην αρχή είχαν εκλάβει ότι ανήκαν σε τύμβο και τα είχαν αφήσει στη Σαμοθράκη.

Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909) (Charles Champoiseau) υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ Τουρκίας). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» – ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.

Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινώνια με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Τουρκία να δώσει τότε έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία -η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απελευθερώθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1912 Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαϊου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Το άγαλμα βρέθηκε σε πολλά κομμάτια γιατί στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το γλυπτό τους σε πολλά κομμάτια εξαρχής  – στην αρχαία Ελλάδα δούλευαν χωριστά μόνον το ��εφάλι και τα άκρα που εξείχαν. Ο άγνωστος λοιπόν γλύπτης είχε επεξεργαστεί το έργο του κατά τμήματα και μετά το είχε ενώσει, οπότε στο σεισμό με την κατακρήμνιση του γλυπτού, αυτό έσπασε πολύ πιο εύκολα και σε πολλά σημεία.

Αποτελείται από το μεγάλο κομμάτι κάτω από το στήθος μέχρι τα πόδια, από ένα δεύτερο κομμάτι που είναι ο άνω κορμός, το αριστερό φτερό (το δεξί προστέθηκε αντιγράφοντας το αριστερό) και από το κεφάλι – αυτό δεν βρέθηκε ποτέ από όσο γνωρίζουν οι ειδικοί. Τα χέρια, τα φτερά και τα πόδια, όπως και πολλά κομμάτια του ενδύματος σμιλεύονταν τότε χωριστά και μετά το άγαλμα συναρμολογείτο. Τα φτερά ήταν από δύο μεγάλα μάρμαρα που ήταν συνδεδεμένα στην πλάτη χωρίς εξωτερική στήριξη και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα ισορροπίας στο άγαλμα, αλλά ο γλύπτης το έλυσε με μεγάλη τέχνη

Το 1875 Αυστριακοί αρχαιολόγοι είδαν στον τόπο της ανασκαφής τα μάρμαρα που ο Σαμπουαζό νόμισε ότι ανήκαν σε τύμβο και αναλογιζόμενοι ελληνικά νομίσματα που απεικόνιζαν τη Νίκη σε πλώρες πλοίων κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τμήματα μαρμάρινης πλώρης. Ο Σαμπουαζό έμαθε για τα μάρμαρα της πλώρης το 1879 και κατάφερε να τα πάρει κι αυτά στο Λούβρο. Η συναρμολόγηση και η αποκατάσταση (π.χ. του αριστερού φτερού που βρέθηκε σε πολλά κομμάτια και του δεξιού που ουσιαστικά είναι σχεδόν όλο προσθήκη μια που βρέθηκε ένα πολύ μικρό κομμάτι του) ολοκληρώθηκε το 1884

πηγη:  Wikipedia

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Οκ το κοίταξα και νομίζω αυτό το quote του Καβάφη θυμώμουνα

IM GONNA GIVE YOU ALL MY LOVE IN THE BACKSEAT INDEED.

[axlna]

να έχεις αριστερούς γονείς σημενει ότι ψιθυρίζω την φράση "το αφεντικό μου" στην άλλη άκρη της Ελλάδας και 0.000001 δευτερόλεπτα μετά θα με πάρουν τηλέφωνο φωνάζοντας "αΦΕΝΤΙΚΌ ΈΧΕΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ!"

[christostsantis]

Λίνα Κελαϊδή - Ο Λίνος και η Λίνα - Τα μπισκότα του ύπνου

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι, ένας σκύλος σκηνοθέτης αποφάσισε να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση, με τίτλο «Ο Λίνος και η Λίνα – Τα Μπισκότα του Ύπνου». Παρουσίασε λοιπόν μια ιστορία – έναν αγώνα επιβίωσης και προσπάθειας επικοινωνίας των ζώων με τους ανθρώπους. Μια ιστορία γεμάτη έρωτα και ευτράπελα συνάμα, μπλεγμένη με…

[agnickradio]

Η ανάθεση της καθαριότητας των νοσοκομείων Λασιθίου σε εργολάβο είναι ετησίως 236.664 Ε ακριβότερη από την  απασχόληση συμβασιούχων

εκφράζουμε την αντίθεση μας στην επιλογή της κυβέρνησης και στην απόφαση του ΔΣ Κοινή ανακοίνωση των συλλόγων εργαζομένων των νοσοκομείων ν. Λασιθίου 21/6/24 Continue reading Η ανάθεση της καθαριότητας των νοσοκομείων Λασιθίου σε εργολάβο είναι ετησίως 236.664 Ε ακριβότερη από την απασχόληση συμβασιούχων

[solmeister13]

Sol μου, δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος (στα παλιά σου τα vans χαχαχα) για εμένα το solmeister is dead είναι η πιο ώριμη δουλειά σου μέχρι στιγμής και μιλάει στην ψυχούλα μου. Καταλαβαίνω ότι είναι πιο "ενήλικο" και ίσως πιο απρόσιτο αλλά για κάποια από εμάς είναι η αγκαλιά που χρειαζόμασταν:)

Στέκομαι 100% πίσω από κάθε έργο μου, γιατί για να το αποτύπωσα σημαίνει ότι το είχα ανάγκη και απ' το 2015 και μετά, τίποτα στην αποτύπωση μου δεν είναι τυχαίο.

Όντως εγκλωβίστηκα σε κάποιες εμπειρίες που ξέφευγαν από το ύφος που με έκανε αγαπητό, αλλά η ζωή μας παίρνει πολλές στροφές που δεν τις περιμένουμε και αν μη τι άλλο, εγώ πήρα έναν όρκο σε μένα να τις καταγράφω.

Εξ αρχής, απ' το πρώτο φως που έπεσε πάνω μου είπα πως το μόνο που μπορείτε να περιμένετε από εμένα είναι ειλικρίνεια. Ούτε συγκεκριμένο ύφος, ούτε συνταγή, ούτε τα ίδια δέκα κομμάτια σε επανάληψη. Όπως είχε πει κι ο Άσαρκος κάποτε λοιπόν και εν άγνοια του σμίλεψε την κοσμοθεωρία μου:

Ό,τι νιώθω γράφω, πληρώνω για να το 'χετε. Πληρώνομαι κάθε φορά που το νιώθετε.

[fotovoltes]

H εντυπωσιακή παράδοση των νέων της Κύπρου μέσα από υπέροχα χορευτικά

Ο Χορευτικός Όμιλος του Πανεπιστημίου Κύπρου λειτουργεί από το 1992 και στα 32 χρόνια λειτουργίας του έχει επιδείξει ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο που διατηρεί ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα της χώρας. Μέσα από τις χορευτικές φιγούρες και  τις παραδοσιακές φορεσιές τα μέλη του αναδεικνύουν την ομορφιά του ελληνισμού και αποδεικνύουν πως η νέα γενιά όχι μόνο δε γυρνά την πλάτη στο παρελθόν αλλά την αγκαλιάζει με θέρμη και φροντίζει για την εξέλιξη και τη διάδοσή της.

Τους χορευτές του ομίλου τους συναντήσαμε στην εκδήλωση μνήμης που διοργάνωσε ο Δήμος Περιστερίου, με αφορμή τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. Τα παιδιά μας προσέφεραν ένα θέαμα μοναδικό. Με το χαμόγελό τους, την ενέργεια και το ταλέντο τους μίλησαν μέσα από το χορό τους για τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας, για τη μεγάλη πληγή του ελληνισμού που ακόμα δεν έχει κλείσει.  Το όπλο τους είναι η δύναμη της ελπίδας, της ζωής και της δημιουργίας, η αγάπη τους για την Ελλάδα.

Η παράστασή τους ξεχωριστή: Η προσέγγιση των χορευτικών με θεατρικές αναπαραστάσεις επί σκηνής ήταν εντυπωσιακή και απέδειξε μια δημιουργική αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ήταν ένα εγχείρημα που συντελέστηκε με ιδιαίτερη μαεστρία, μια διαφορετική οπτική που κέρδισε τις εντυπώσεις και ενθουσίασε το κοινό.

[romios-gr]

Γεροντικό Ρουμάνων πατέρων. «Έργο του μοναχού είναι νηστεία και προσευχή» Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος (Μπέλαν) Ο μοναχός Δαμιανός (Γκουτσιά) Βίος Ο πατήρ Δαμιανός (Γκουτσιά) γεννήθηκε το 1905, στο χωριό Μπλεζέστ της περιφέρειας Τελεορμάν. Το 1926, μετά την κλήση του Θεού, εντάχτηκε στην αδελφότητα της Μονής Τσερνίκα και κατά τη μοναχική κουρά έλαβε το όνο... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/gerontiko-roymanon-pateron-ergo-toy-monachoy-einai-nisteia-kai-proseychi/

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο ��ου αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[justforbooks]

Πόσο θα αντέξει το μετρό της Θεσσαλονίκης;

Η εικόνα σκουπιδιών σε δημόσιο χώρο είναι πολύ πιο ελληνική από οποιαδήποτε εικόνα ειδυλλιακής παραλίας την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Θέλω να πω πως παραλίες υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και σε όλο τον κόσμο ο ήλιος δύει κάθε μέρα, σε λίγα μέρη όμως του πλανήτη οι κάτοικοι βρομίζουν με τέτοια συνέπεια και συνέχεια τον δημόσιο χώρο. Γι’ αυτό και η πιο ελληνική από όλες τις εικόνες των πρώτων ημερών λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης είναι αυτή η οποία δείχνει σε παράταξη τα πλαστικά ποτήρια από φραπέδες, φρέντους, φραπουτσίνους και κοακόλες (στα σωστά ελληνικά δεν μπαίνει «κ» ανάμεσα στο «ο» και το «α») που οι συμπολίτες έχουν παρατήσει στην είσοδο ενός από τους νέους σταθμούς.

Νομίζω πως πρόκειται για μια επιβεβλημένη προσθήκη σε ένα έργο που από ό,τι καταλαβαίνω έχει φτιαχτεί όχι μόνο για να μεταφέρει αλλά και για να αναδεικνύει τον ελληνικό πολιτισμό. Και λίγα πράγματα αναδεικνύουν τον ελληνικό πολιτισμό όσο τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους και όσο η φράση που πάντα τα συνοδεύει: «μα δεν υπήρχαν κάδοι, πού να τα βάλουν;» (ναι, φυσικά και όλοι ξέρουμε τη μοναδική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση).

Οι καημένοι οι βρομιάρηδες συμπολίτες δεν είχαν δίπλα τους κάτι στο οποίο να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αφού δεν είχαν δίπλα τους κάτι να πετάξουν τα σκουπίδια τους δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να τα πετάξουν κάτω ή να τα παρατήσουν όπου βρουν. Γιατί στο γαλανόλευκο μυαλό τους δεν χωράει η εκδοχή στην οποία κρατούν τα σκουπίδια τους μέχρι να βρουν κάπου να τα πετάξουν. Γιατί ένας πραγματικός Έλληνας δικαιούται (και όταν δεν έχει, απαιτεί) έναν κάδο σκουπιδιών σε απόσταση 2-3 μέτρων από το σημείο που κάθε φορά βρίσκεται. Έτσι άλλωστε έχει μάθει από τη μανούλα που του μάζευε τα ρουχαλάκια που τα πέταγε αριστερά και δεξιά όταν γύριζε στο σπίτι κατάκοπος από τις ατελείωτες ώρες στην καφετερία (ο τόνος στο «ι» προφανώς και δεν είναι λάθος).

Πρόκειται για την ίδια λογική που έχει και η φράση που χρησιμοποιούν οι συμπολίτες που παρατάνε το αυτοκίνητό τους σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, δίπλα σε άλλα αυτοκίνητα στην ��έση του δρόμου… «μα δεν έχει πάρκινγκ, πού να το βάλω;» (ναι, κι εδώ όλοι ξέρουμε την απάντηση). Γιατί στο μυαλό ενός πραγματικού Έλληνα δεν περνά η σκέψη ότι, αν δεν έχει πού να βάλεις το αυτοκίνητο, απλώς δεν το χρησιμοποιείς.

Το «δεν έχει κάδο» (σε ακτίνα τριών μέτρων από εδώ που στέκομαι) είναι μια φράση που θα μπορούσε να περιέχεται στον εθνικό μας ύμνο. Είναι το τελευταίο στάδιο ενός κοινωνικού αυτισμού, όπου πέρα από εμάς, τις επιθυμίες και την ευκολία μας όχι απλώς δεν έχει σημασία τίποτ’ άλλο αλλά ούτε καν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Είναι η αυτοϊκανοποιητική δικαιολογία που κάθε βρομιάρης προσφέρει στον εαυτό του ξέροντας ότι σε μια χώρα που η βρομιά έχει γίνει συνήθεια λίγοι θα ενοχληθούν.

Υ.Γ. Η εικόνα μπορεί να είναι από το νέο μετρό της Θεσσαλονίκης αλλά μπορεί κανείς να τη συναντήσει παντού στην Ελλάδα. Το γράφω γιατί ξέρω πως κάποιοι είστε παρεξηγιάρηδες και θα νομίζετε ότι θεωρώ κάποιους περισσότερο Έλληνες από εσάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[darkside-cookies]

ο ντελουζιοναλ τρόπος με τον οποίο διαβάζω όλο το aia είναι μέσα από τον πόλο Ρόι Κον-Μπελίζ και τώρα έχω κάτι πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες:))

[afrouif]

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

▫️Ποια είναι η υπόθεση;

Δύο νέοι στην Αθήνα της κρίσης συναντιούνται σ' ένα μουσείο. Κουβαλούν μαζί τους τις έγνοιες τους, τις λάθος επιλογές τους, τις δυσκολίες και τις ελπίδες τους. Όμως η έλξη που νιώθουν είναι από άλλο κόσμο. Και πράγματι, αυτός ο κόσμος παίρνει τα ηνία και τους παρασύρει σε μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της ζητούν μετά από έναν αιώνα δικαίωση για τα χαμένα τους όνειρα. Συνδετικός κρίκος και καταλύτης είναι ένα έργο ζωγραφικής.

▫️Είναι μόνο ερωτικό το μυθιστόρημα;

Όχι. Είναι ταυτόχρονα ένα μανιφέστο κατά της συναισθηματικής κακοποίησης, ένα συνεχές ψυχογράφημα, ένας ύμνος στη φιλία και την αλληλεγγύη. Το παιχνίδισμα με το χρόνο, καθώς και η ταξιδιάρικη διάθεση -αφού διαδραματίζεται σε Αθήνα, Λονδίνο, Ρώμη και Βιέννη- κάνουν τις 307 σελίδες να κυλούν σαν νερό. Προειδοποίηση: το Ραντεβού διαβάζεται απνευστί.

Σελίδες 307€

Τιμή 7,20€ + ΦΠΑ

[indianthi]

Σίγουρα: το έργο με σκοτάδι αναφέρεται στους ν έ ο υ ς εραστές που βυθίζονται στον έρωτα με το κεφάλι και αρρωσταίνουν για εκείνον .

[christostsantis]

"Επιμηθέας", του Χαράλαμπου Μαγουλά - βιβλιοπαρουσίαση στην Αθήνα