#Πεθερά

[our-har-world]

Ο Παράξενος πόλεμος... Όμως αυτά κι αν ήταν χαρούμενα Χριστούγεννα!...

  –  Αρκετά πια! Μπουχτίσαμε με τον σπουδαίο σας Θεό! Ο Αντώνης χτύπησε με έξαψη τη γροθιά του στο χέρι της πολυθρόνας. Δεν είχε πει καλά-καλά την καλημέρα του. Η Χριστίνα δεν είχε προλάβει να συνέλθει από το ξάφνιασμά της, καθώς τον είδε άξαφνα μπροστά της. Ήταν ακόμα όρθιος μπροστά στην πόρτα, με το τσαντάκι του υπό μάλης κι ένα αδιόρατο χαμόγελο παγωμένο στο ανέκφραστο πρόσωπό του. Με το…

[gemsofgreece]

Hi! Can you make a guide like tumblr.com/gemsofgreece/661802628075880448/what-are-some-importantcommon-words-and-phrases for the most natural way to say different relationships? (eg. my sister/brother, dad/mom, grandma/grandpa (does it matter which side of the family?), friend (girl) vs friend (boy) vs girlfriend vs boyfriend, wife/husband/spouse, etc?) Thank you!

Sure!

GREEK FAMILY & OTHER RELATIONSHIPS VOCABULARY

Mother - η μητέρα - i mitéra

Mother (colloquial / trad / a little more stern / used especially by sons but NOT exclusively) - η μάνα - i mána

Mom - η μαμά - i mamá

Father - ο πατέρας - o patéras

Dad / Papa - ο μπαμπάς - o babás

Parents - οι γονείς - i ɣonís

Parent (either gender) - ο γονέας / ο γονιός - o ɣonéas / ɣoñós

Grandfather - ο παππούς - o papús

Grandmother - η γιαγιά - i yayá

Grandparents - οι παππούδες - i papúðes

Brother - ο αδελφός / αδερφός - o aðelphós / aðerphós

Sister - η αδελφή / αδερφή - i aðelphí / aðerphí

Sibling - το αδέρφι / αδέλφι - to aðérphi / aðélphi

*Cousin: Easy tip. Just put a Ξ/ξ (x, ks) before all words for sibling, brother, sisters and you are good to go.

Son - ο γιος - o yos

Daughter - η κόρη - i kóri

Uncle - ο θείος - o thíos

Aunt - η θεία - i thía

Nephew - ο ανιψιός - o anipsiós

Niece - η ανιψιά - i anipsiá

Nephew relation but gender neutral - το ανίψι - to anípsi

Godfather - ο νονός - o nonós

Godmother - η νονά - i noná

Godchild - το βαφτιστήρι - to vaphtistíri

Godson - ο βαφτισιμιός - o vaphtisimiós

Goddaughter - η βαφτιστήρα / βαφτισιμιά - i vaphtistíra / vaphtisimiá

Father-in-law - ο πεθερός - o petherós

Mother-in-law - η πεθερά - i petherá

The in-laws - τα πεθερικά - ta petheriká

The in-laws with each other (ie the bride’s father with the groom’s father) - οι συμπέθεροι - i simbétheri

Son-in-law* - ο γαμπρός - o ɣambrós

Daughter-in-law* - η νύφη - i níphi

Brother-in-law - ο κουνιάδος - o kuñáðos

Sister-in-law - η κουνιάδα - i kuñáða

Boyfriend - το αγόρι / ο φίλος - to aɣóri / o phílos

Girlfriend - το κορίτσι / η κοπέλα / η φιλενάδα / η φίλη - to korítsi / i kopéla / i philenáða / i phíli

Friend (boy) - ο φίλος - o phílos

Friend (girl) - η φίλη - i phíli

Partner - ο / η σύντροφος - o / i síndrophos

Spouse - ο / η σύζυγος - o / i síziɣos

Man (Husband)* - ο άντρας - o ándras

Woman (Wife)* - η γυναίκα - i yinéka

NOTES:

The feminine article η which is transliterated here as "i" is pronounced as "ee" and not as "eye"

ɣ is the voiced velar fricative, a ghhhh sound, similar to the German and French rrrrr

ð is the voiced dental fricative, essentially th as in mother, there, this and so on.

Transliterating with ph instead of f for no other reason than in order to help you see the etymology more easily, i.e the words philos (friend) and adelphos (brother) and then together they make the name of the city Philadelphia meaning brotherhood and so on. Another example is the bride which I transliterated as niphi to keep the pronunciation correct. If I had kept it more strict to the written transliteration I should have written nyphe, and then it would be easier to realise it comes from nymphe (nymph). I could have just written “nifi” but that would make etymological realisations even harder. That’s why I kept the “ph” since it sounds just like “f”.

There are no word differences for the relationships with the mother or the father's side of the family.

The words for son and daughter-in-law are essentially the words for groom and bride. So i.e a mother-in-law will say "my groom" or "my bride".

The words for boyfriend and girlfriend that are αγόρι and κορίτσι (technically meaning just boy and girl as in, he is my boy or she is my girl) have some unofficial age restriction and are less used after your 20s. After that age the other words for BF / GF become more common and even more so the words for partner, as they seem more serious and age-irrelevant.

There is also another couple of words for boyfriend / girlfriend slash lover. It's ο γκόμενος / η γκόμενα - o gómenos / i gómena. However, those are slang, street speech, often degrading or even vulgar. Some younger people use them lately for their partners cos they think it makes them cool for some reason but in truth it is cringe as fuck. I mean, I wouldn't like to be introduced like that to somebody lol. So if you are speaking with devotion / respect about a SO, better avoid them.

In Greek there are no words for husband and wife. There is only the word spouse which is common between the genders. However, Greeks very often say "my man" and "my woman".

It is also common for people to use "ο άνθρωπός μου" - "o ánthropós mu" - "my human" as a term for a longterm romantic partner. While it is used among heterosexual partners to stress the devotion and seriousness of the relationship, it has been lately used more and more by LGBT+ people as an all-encompassing term because Greek is heavily gendered. The reason the word for partner can't be used in this case is because σύντροφος might be a common word between the genders, however its article changes depending on the partner's gender. On the contrary, the word άνθρωπος (human being) is masculine regardless if it is used to describe a man or a woman, so it is preferred when the speaker does not want to specify their SO's gender.

That's it from the top of my head! If I forgot to add something basic, tell me in the comments!

[justforbooks]

«Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, αλλά κι αν δεν κοιμηθώ δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με τη θανατερή τοξικότητα της φαντασίας μου, θ’ αρχίσω να ονειρεύομαι ξύπνιος τα όνειρα που θέλω. Άραγε πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της αγαπητής μου θυγατέρας πως ο πατέρας της δεν είναι παρά ένας δειλός φυγάς της δυσάρεστης πραγματικότητας, που αυτοχασισώνεται σαν δερβίσης τις ώρες που γράφει κι όχι μόνο τότε; Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κατανόηση. Μοναξιά. Απέραντη μοναξιά…»

Για να μπει κανείς στο κεφάλι του Καραγάτση, να του δώσει φωνή και να εκθέσει σε κοινή θέα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, δεν απαιτείται μόνο τόλμη, βέβαια, αλλά και αφηγηματικό ταλέντο. Το πιθανότερο είναι πως ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν» –ο κατά κόσμον Δημήτρης Ροδόπουλος– πίστευε ότι η αγαπημένη του θυγατέρα στερούνταν και τα δύο. Έστω και κατόπιν εορτής, όμως, εκείνη τον διέψευσε.

Πέρα από εξαιρετική διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων του, η Μαρίνα Καραγάτση, που πέθανε σήμερα στα 88 της, στάθηκε ικανή ν’ αναπλάσει πειστικά τα βιώματα και τους κρυφούς συλλογισμούς του πατέρα της, τοποθετώντας τον ως ήρωα στο οικογενειακό τους σύμπαν, σ’ ένα βιβλίο που μοιάζει με σπονδυλωτό μυθιστόρημα αλλά δεν παύει να είναι σπαρταριστή και από πρώτο χέρι μαρτυρία.

Το «Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι» (Άγρα, 2008) αποτελείται από τρεις παράλληλους μονολόγους κι ένα θεατρικό μονόπρακτο, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν σχεδόν πέντε δεκαετίες. Στους μονολόγους δίνεται κατά σειρά βήμα στον Καραγάτση, στην ίδια τη Μαρίνα που μιλάει κυρίως για τη Λασκαρώ, την υπηρέτρια του σπιτιού, και στη γιαγιά Μίνα, την αρ��όντισσα πεθερά του συγγραφέα, κι όλοι τους εκφέρονται μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950.

Όσο για το μονόπρακτο, αυτό εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2006 στον παράδεισο, έναν παράδεισο ολόιδιο με το «αυλιδάκι» του σπιτιού της γιαγιάς στην Άνδρο. Εκεί, όπου τα πεθαμένα μέλη της οικογένειας, συμφιλιωμένα, αναπολούν το παρελθόν και σχολιάζουν την απόφαση της Μαρίνας να γράψει βιβλίο για κείνους, λίγο πριν έρθει στη συντροφιά τους και η ίδια.

Χάρη στον σύντομο μονόλογο που αναλογεί στον Καραγάτση, γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας που βίωνε η έφηβη τότε κόρη του και η στωική σύζυγός του, η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, αντιμέτωπες με τις αϋπνίες που τον ταλάνιζαν, τα τεντωμένα νεύρα του, τα σεξουαλικά του παραστρατήματα και την υπεροψία που του έδινε ο δημιουργικός του οίστρος.

Ο Καραγάτσης που ζωντανεύει εδώ, είναι πολύ εκνευρισμένος. Έχει αρχίσει να μπαφιάζει με τα τσαλίμια της «κυρίας Γιώτας» με την οποία διατηρεί δεσμό κοντά έξι χρόνια, η «παθητική αντίσταση» της γυναίκας του από τη διπλανή κρεβατοκάμαρα κάθε άλλο παρά τον ανακουφίζει, κι η υποψία ότι η κόρη του τον έχει δει να κουτουπώνει βιαστικά τη Λασκαρώ, όσο να ΄ναι τον αναστατώνει.

«Μυστήριο αυτό το κορίτσι», λέει για τη Μαρίνα. «Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, η φαντασία… Πίσω από το απλανές βλέμμα διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα…».

Οι «μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές» των σχολικών της εκθέσεων τον κάνουν έξαλλο με την αφέλειά τους. Το ίδιο και ο θαυμασμός της για τον «επαρχιώτη, ψιλοαριστερό δασκαλάκο» που έφερε στο σπίτι τις προάλλες, ανύποπτη για τη μεταχείριση που θα του επιφυλασσόταν.

Ανακαλώντας όμως τις μέρες των Δεκεμβριανών, αυτός που ούτε αριστερός ούτε δεξιός δήλωνε –«εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης»– ζώνεται από τύψεις για το ότι άφησε τα θηλυκά της οικογένειας να διακινδυνεύουν στους δρόμους για να φέρουν φαγώσιμα. Κι η ανάμνηση της μακαρίτισσας αδελφής του Ροδόπης, του στοιχειώνει το μυαλό, καθώς φοβάται μήπως και τα δικά του νεύρα τον οδηγήσουν στη μελαγχολία και την παραίτηση.

Μια αποκαλυπτ��κή εικόνα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπιτικό των Ροδόπουλων τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια είχε δώσει κι ο Μένης Κουμανταρέας στο διήγημά του «Οδός Σπάρτης 14» από τη συλλογή «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα» (Κέδρος, 1999). Υλικό είχε αντλήσει από τη μαρτυρία μιας παλιάς δασκάλας της Μαρίνας, η οποία αδυνατούσε να διαχειριστεί το σοκ που είχε δεχτεί βλέποντας από κοντά την ανθρώπινη, τυραννική σχεδόν για τους οικείους του, πλευρά του συγγραφέα.

Ανάλογο τράνταγμα περιμένει και τον αναγνώστη του «Ευχαριστημένου», στο μέτρο τουλάχιστον που αυταπατάται ότι οι πνευματικοί άνθρωποι διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς και ζουν αμόλυντοι από αδυναμίες και πάθη, μέσα σε γυάλινους πύργους.

Ωστόσο, το «Ευχαριστημένο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πορτρέτο του πιο ερωτικού και του πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα της Γενιάς του ΄30 που έφερε σε αμηχανία τους καθωσπρέπει λογίους της εποχής του. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου, άλλωστε, είναι αφιερωμένο στη Λασκαρώ: τη γυναίκα που ανάθρεψε τη Μαρίνα λειτουργώντας πάντα σαν αποκούμπι της, εκείνη που την αποκαλούσε «ευχαριστημένο», αυτήν που της πρόσφερε την αγάπη που λογικά θα καρπώνονταν τα δικά της παιδιά, αν η ζωή τής είχε φερθεί πιο γενναιόδωρα. Στην ανδριώτισσα Λασκαρώ, που στάλθηκε στα δεκαετρία της ως δουλικό στην Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στο νησί βιασμένη, παντρεύτηκε με το ζόρι έναν μισότυφλο μεσήλικα κάνοντας μαζί του δυο γιούς, και κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τα ξυλοφορτώματα του άντρα της, «φυγαδεύτηκε» στους Ροδόπουλους στην Αθήνα, την πόλη όπου εγκλωβίστηκε μέχρι να πεθάνει εγκαταλελειμμένη απ’ όλους σε νοσοκομείο, μόνη σαν το σκυλί.

Φτάνοντας στην καρδιά του «Ευχαριστημένου», η σκυτάλη της αφήγησης περνά στη γιαγιά Μίνα, κι εμείς, από την πλατεία Αγάμων όπως λεγόταν η πλατεία Αμερικής παλιότερα, μεταφερόμαστε στην Άνδρο, στα ενδότερα ενός μεγάλου εφοπλιστικού σογιού από το οποίο καταγόταν η Νίκη Καραγάτση. Σ’ έναν κόσμο στραμμένο προς τη Δύση, με πνευματικές ανησυχίες και άφθονο χρήμα, και ταυτόχρονα, έναν κόσμο βουτηγμένο στη μεγαλοαστική υποκρισία, γεμάτο ανοιχτές πληγές.

Δεκάδες πρόσωπα παρελαύνουν τώρα μπροστά μας. Πανίσχυροί ή αδέξιοι καπεταναίοι, αρχόντισσες δυναμικές αλλά στεγνές, Γαλλίδες γκουβερνάντες και δουλικά, άλλοι σφηνωμένοι στον κορσέ της κοινωνικής τους τάξης κι άλλοι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο των ενστίκτων ή της καρδιάς.

Η Μαρίνα Καραγάτση σκαλίζει οικογενειακές έριδες και μυστικά, δείχνει πώς φτιάχνονταν και πώς εξανεμίζονταν περιουσίες, ρίχνει φως στον μελαγχολικό ψυχισμό της μητέρας της αναδεικνύοντας και την καθαρή της ματιά, και, φυσικά, δεν παραλείπει να δει τον «ομορφονιό» μπαμπά της, το «Χόλιγουντ» όπως τον αποκαλούσε κι ο δικός του αυταρχικός πατέρας, με τα γυαλιά της Μίνας, της αυστηρής πεθεράς του:

«Ο γαμπρός μου -είναι κωμικοτραγικόν αλλά αυτή είναι η πραγματικότης- πιστεύει ακραδάντως ότι διαθέτει εξαιρετικά επιχειρηματικά προσόντα και ότι αν του εδίδετο η ευκαιρία θα ημπορούσε να γίνει μέγας εφοπλιστής… Προ μηνών που έλεγε ότι σκοπεύει να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου ο ήρως είναι μέγας συγγραφεύς -έχει πάρει και το βραβείο Νομπέλ- είναι και μεγαλοβιομήχανος, είναι και μεγαλοεφοπλιστής. "Μπράβο Δημητράκη μου, πολύ ωραία η ιδέα σου" του είπα εγώ. Ας βγάλει κι αυτός ο κακομοίρης το άχτι του στα βιβλία, μήπως και ηρεμήσει, και μας αφήσει και εμάς λιγάκι στην ησυχία μας»…

Μισό αιώνα αργότερα, στο παραδεισένιο αυλιδάκι, οι ήρωες της Καραγάτση αστειεύονται, πειράζουν ο ένας τον άλλο τρυφερά, ζυγίζουν ακριβοδίκαια τα όσα τους ένωναν ή τους χώριζαν εν ζωή, προβαίνουν σε εξομολογήσεις. «Πράγματι, και καβγαδίζαμε και στενοχωρούσαμε ο ένας τον άλλο» λέει ο Καραγάτσης στη Νίκη. «Ναι. Ήμουν δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικονόμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης και κάλπης. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το παραδεχτείς…».

🔔 Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου ("Λίθινες εικόνες της Άνδρου", 1990, "Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα", 1993, "Κτητορικές πλάκες της Άνδρου", 1996). Έχει έναν γιό, τον ηθοποιό Δημήτρη Τάρλοου.

Το θέατρο Πορεία την αποχαιρέτησε με εξόχως συγκινητικό τρόπο, γράφοντας:

«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα

��Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση. Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ημέρες της όλη την οικογένειά της. Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την αδιαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[axlna]

Αμέριμνα νησιά. Ήταν του καραβιού η άπαρση προλάβαν το παιδί και είχε στη σχολική του τσάντα αγνώστου προορισμού εισιτήριο. Προς άλλο νησί προς την ηπειρωτική Ελλάδα – μακριά από δω – το αποκληρωμένο το που δε θα παντρευτεί δε θα προσφέρει τσιρίδες δυνατές στο σπίτι προς χαράν των παππούδων. Η μάνα καραμούζα ούρλιαζε φέρτε τον γυρίστε τον μου πίσω και να η πεθερά που θα ‘χε καταγγείλει στις αρχές έστω κι ένα χαστούκι και να η αποθαλασσιά στων αδελφών του τα δωμάτια. Είχε πει κάλλιο στο βένθος των νερών να τον δει παρά πολλών γενιών λογιστών τ’ όνομα να λερώσει. Εκεί στη σκουριασμένη δέστρα κάθισε τον κώλο του εκεί τον βρήκε ο πατέρας χίλιες υποσχέσεις για παράβλεψη. Έλα γύρνα στα τυροπιτάκια της μαμάς. Δε σε κρίνω μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι και μόνος να θυμάσαι θα πεθάνεις

Νησιωτική Ηθική, Νικόλας Κουτσοδόντης

[monogenesakritas]

Revive / Recapture Smyrna as well as Western Asia Minor, Eastern Thrace, Northern Epirus and Northern Cyprus. Liberate our occupied lands. Save the Greek Nation and Orthodoxy.

― Mike Pompeo

Τῆς Μικρασίας

Ἐσεῖς, βουνά τῆς Ἄγκυρας καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ποτέ σας μήν ἀνθίσετε, ποτέ μή λουλουδίστε, γιά τό κακό πού πάθαμε στίς δεκατρεῖς τ᾿ Αὐγούστου. Γιομίσαν τά βουνά κορμιά κι οἱ κάμποι παλληκάρια.

Κι ἄλλα παιδιά ῾ν᾿ αἰχμάλωτα, κι ἄλλα ῾ναί λαβωμένα, κι ἕνα παιδί ἀπ᾿ τόν τόπον μας ἄλλων παιδιῶνε λέει: «Βλέπω, παιδιά, ῾τοιμάζεστε στόν τόπο μας νά πᾶτε. Ντουφέκι νά μή ρίξετε, τραγούδι μήν εἰπῆτε. Κι ἄν σᾶς ρωτήση ἡ μάνα μου κι ὁ δόλιος μου πατέρας, πέστε τους πώς παντρεύτηκα ἐδῶ, μεσ᾿ στήν Τουρκία. Πῆρα τήν πλάκα πεθερά, τή μαύρη γῆ γυναίκα, δυό κυπαρίσια ἀγκαλιά στό μνῆμα μου ἀπάνου.»

δημοτικό τραγούδι

The turkish people/nation are a genocidal people/nation and here some evidence is offered:

https://genocidescholars.org/wp-content/uploads/2019/04/IAGS-Resolution-Assyrian-and-Greek-Genocide.pdf

2. https://www.amazon.com/Blight-Asia-Sterndale-Classics/dp/1903656796/ref=sr_1_5?crid=F269QH1GSHHX&keywords=George+Horton&qid=1672315642&sprefix=george+horton+%2Caps%2C218&sr=8-5

The undeniable historical conclusion is that:

[rulinarulina]

Πακιστάν: Σκότωσε και τεμάχισε τη νύφη της επειδή πίστευε ότι έκανε μάγια στον γιο της

Η σατανική γυναίκα είχε συνεργούς από το οικογενειακό περιβάλλον για τη δολοφονία της νύφης της Συγκλονίζει η υπόθεση δολοφονίας νύφης από την πεθερά της στο Πακιστάν. Συγκεκριμένα, η σατανική πεθερά δολοφόνησε και στη συνέχεια τεμάχισε την 30χρονη νύφη της, επειδή πίστευε ότι έκανε μάγια στον γιο της, με τη βοήθεια συγγενών της. Τρεις γυναίκες τέθηκαν υπό κράτηση μετά τη φρικιαστική δολοφονία…

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Στο μικροσκόπιο της ΑΑΔΕ γονικές παροχές έως 800.000 ευρώ - Πώς θα αποφύγετε τους φόρους

Αφορολόγητες θεωρούνται οι δωρεές και οι γονικές παροχές έως 800.000 ευρώ σε κινητά και ακίνητα από πρόσωπα Ά βαθμού συγγένειας (γονείς, τέκνα, σύζυγος, πεθερά/ος). Ωστόσο, οι συναλλαγές αυτές θα πρέπει να γίνονται μέσω τραπέζης, να δηλώνονται και να οριστικοποιούνται εντός του έτους που αυτή συντελείται. Εάν δεν γίνουν σωστά οι διαδικασίες, επιβάλλονται φόροι από 10% έως 40%. Πώς υπολογίζονται…

[eclecticstarlightblogger]

Τα λέει στην «πεθερά» για να τ’ ακούει η «νύφη»; ή Κάτι τρέχει με τους ”δίπλα”

”Η Δημοκρατία αναπνέει και επιβιώνει όταν υπάρχουν αναχώματα και αντίβαρα στις υπερβολές, στα καμώματα στις παρανομίες και στη βούληση του «αρχηγού». Χωρίς αυτό οι δημοκρατίες είναι καταδικασμένες να μαραίνουν ή να πεθαίνουν γιατί τους λείπει είτε το οξυγόνο είτε το φως της διαφάνειας.” Α. Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 30/10/24 Διαβάζοντας τον Παπαχελά στην Καθημερινή(30/10) στην αρχή […] Τα λέει στην…

[thoughtfullyblogger]

Τα λέει στην «πεθερά» για να τ’ ακούει η «νύφη»; ή Κάτι τρέχει με τους ”δίπλα”

”Η Δημοκρατία αναπνέει και επιβιώνει όταν υπάρχουν αναχώματα και αντίβαρα στις υπερβολές, στα καμώματα στις παρανομίες και στη βούληση του «αρχηγού». Χωρίς αυτό οι δημοκρατίες είναι καταδικασμένες να μαραίνουν ή να πεθαίνουν γιατί τους λείπει είτε το οξυγόνο είτε το φως της διαφάνειας.” Α. Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 30/10/24 Διαβάζοντας τον Παπαχελά στην Καθημερινή(30/10) στην αρχή […] Τα λέει στην…

[greekblogs]

Τα λέει στην «πεθερά» για να τ’ ακούει η «νύφη»; ή Κάτι τρέχει με τους ”δίπλα”

”Η Δημοκρατία αναπνέει και επιβιώνει όταν υπάρχουν αναχώματα και αντίβαρα στις υπερβολές, στα καμώματα στις παρανομίες και στη βούληση του «αρχηγού». Χωρίς αυτό οι δημοκρατίες είναι καταδικασμένες να μαραίνουν ή να πεθαίνουν γιατί τους λείπει είτε το οξυγόνο είτε το φως της διαφάνειας.” Α. Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 30/10/24 Διαβάζοντας τον Παπαχελά στην Καθημερινή(30/10) στην αρχή […] Τα λέει στην…

[skandaladiaplokidiafthora]

Τα λέει στην «πεθερά» για να τ’ ακούει η «νύφη»; ή Κάτι τρέχει με τους ”δίπλα”

”Η Δημοκρατία αναπνέει και επιβιώνει όταν υπάρχουν αναχώματα και αντίβαρα στις υπερβολές, στα καμώματα στις παρανομίες και στη βούληση του «αρχηγού». Χωρίς αυτό οι δημοκρατίες είναι καταδικασμένες να μαραίνουν ή να πεθαίνουν γιατί τους λείπει είτε το οξυγόνο είτε το φως της διαφάνειας.” Α. Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 30/10/24 Διαβάζοντας τον Παπαχελά στην Καθημερινή(30/10) στην αρχή […] Τα λέει στην…

[justforbooks]

Αν σταθεί κανείς μπροστά σε ένα γλυπτό του Ron Mueck θα αισθανθεί να μαγνητίζεται από το υπερμέγεθες υπερρεαλιστικό έργο που παίζει με την κλίμακα σαν να βρισκόμαστε σε πείραμα και αναπαριστά με ενοχλητική τελειότητα κάθε λεπτομέρεια  για να συνομιλήσει με ψυχολογικές περιοχές και ανθρώπινες εμπειρίες όπως η αποξένωση, η οικειότητα και η ευαλωτότητα. Σε έναν κόσμο στον οποίο καταναλώνουμε την υπερβολή με κάθε τρόπο, ο Mueck επαναφέρει την αρχική της σημασία. Τα θέματά του είναι βαθιά προσωπικά, καθώς κυρίως ασχολείται με τις ανείπωτες σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Στην τελευταία του έκθεση στο παρισινό Fondation Cartier, ο Αυστραλός γλύπτης αποκάλυψε μια μνημειακή εγκατάσταση με εκατό λευκά κρανία από ρητίνη, ύψους έως 1,5 μ. το καθένα, στοιβαγμένα στο κτίριο που σχεδίασε ο Jean Nouvel. Περιτριγυρισμένοι από αυτό το ανάχωμα κεφαλιών, οι επισκέπτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βυθιστούν σε αυτές τις υπερσύγχρονες, γιγαντιαίες εικόνες που μοιάζουν να αναπαριστούν το τέλος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Το λέει και ο τίτλος του έργου, «Vanities». Το έργο είναι ένα θεαματικό κατόρθωμα του γλύπτη, που αποκάλυψε στο κοινό μια νέα εξέλιξη στη γλυπτική του πρακτική, δουλεύοντας τα έργα του χωρίς χρώμα. Είναι η μεγαλύτερή του εγκατάσταση και θεωρείται το μεγάλο μνημειακό του έργο μέχρι σήμερα.

Αυτή η εικόνα είναι εντελώς αντίθετη από την παρουσίαση ενός από τα πιο γνωστά έργα του, ενός γιγάντιου νεογέννητου μωρού –«A Girl (2006)»– που είναι ξαπλωμένο σε μια λευκή πλίνθο, τραβώντας την προσοχή μας με το τεράστιο μέγεθος και τις ρεαλιστικές του λεπτομέρειες. Ζαρωμένο δέρμα, ίχνη αίματος, βρεγμένα μαλλιά, ο ομφάλιος λώρος. Η κάθε λεπτομέρεια σε μεγέθυνση αποκτά άλλη σημασία.

Η δύναμη αυτής της λεπτομέρειας είναι σχεδόν ανησυχητική. Ο Mueck εργάζεται για την αναδημιουργία της σάρκας των ζωντανών όντων με χειρουργική ακρίβεια, συνήθως πηγαίνοντας από ένα καλούπι πηλού σε μια φιγούρα από ρητίνη ή σιλικόνη που στη συνέχεια ζωγραφίζει, προσθέτοντας μαλλιά και ρούχα. Η αξιοσημείωτη τεχνική του τον έχει καθιερώσει ως ηγετική φυσιογνωμία της υπερρεαλιστικής γλυπτικής – έναν προσδιορισμό που ο ίδιος απορρίπτει, καθώς για εκείνον τα πάντα έχουν να κάνουν με την αναλογία.

Οι σχολαστικά φτιαγμένες γλυπτές φιγούρες του Ron Mueck αντικατοπτρίζουν έναν εσωτερικό κόσμο ιδιωτικών συναισθημάτων. Ο εκπληκτικός ρεαλισμός αυτών των έργων προσκαλεί σε μια ενασχόληση με τις προκλήσεις και τους κινδύνους της ανθρωπότητας γεμάτη ενσυναίσθηση. Οι οικείοι, συγκρατημένοι συλλογισμοί του καλλιτέχνη πάνω σε πανανθρώπινες εμπειρίες και συναισθήματα όπως η γέννηση, ο θάνατος, η αδυναμία, ο φόβος και η συμπόνια, καλούν τους θεατές να αναλογιστούν τόσο τις δικές τους εμπειρίες όσο και των άλλων. Το έργο του προκαλεί μια άμεση συναισθηματική ανταπόκριση χρησιμοποιώντας όλα τα παραδοσιακά στοιχεία του μέσου του –πόζα, χειρονομία, έκφραση προσώπου, κλίμακα και ρεαλισμό– για να δημιουργήσει ισχυρά ψυχολογικά πορτρέτα της ανθρώπινης κατάστασης.

Γεννημένος το 1958 από Γερμανούς γονείς στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, ο Ron Mueck μεγάλωσε στην οικογενειακή επιχείρηση κουκλοθεάτρου. Εργάστηκε αρχικά ως σκηνοθέτης σε παιδικές τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Shirl's Neighborhood» και το «Lift Off», πριν μετακομίσει στην Αμερική για να εργαστεί εκεί στον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Το 1986 σχεδίασε και ερμήνευσε τον χαρακτήρα του Λούντο στην ταινία φαντασίας του Τζιμ Χένσον «Λαβύρινθος». Αργότερα συνεργάστηκε ξανά με τον Χένσον στην τηλεοπτική σειρά «The StoryTeller». Το 1996, η ζωγράφος Paula Rego, η πεθερά του, του ζήτησε να φτιάξει μια μικρή φιγούρα του Πινόκιο για την ομαδική της έκθεση «Spellbound: Art and Film», στην γκαλερί Hayward στο Λονδίνο.

Αυτή ήταν η αφορμή για να εγκαταλείψει όλα τα άλλα και να ασχοληθεί με τις καλές τέχνες. Έναν χρόνο αργότερα, το γλυπτό του «Dead Dad», μια αναπαράσταση του πατέρα του, έγινε το αποκορύφωμα της έκθεσης «Sensation» που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Αυτή η ομαδική έκθεση-ορόσημο καθιέρωσε τον Mueck ως έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Το 2000 προσκλήθηκε να περάσει δύο χρόνια ως artist-in-residence στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, με αποστολή να δημιουργήσει ένα έργο ως απάντηση στη μόνιμη συλλογή. Τα γλυπτά που δημιούργησε εκείνη την περίοδο παρουσιάστηκαν σε ατομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη το 2003.

Τα μεγάλα αυτά γλυπτά προκαλούν απέχθεια ως πρώτη αντίδραση. Το πολλαπλάσιο από το φυσικό, το ανθρώπινο μέγεθός τους δημιουργεί έκπληξη αρχικά. Φαίνονται αποκρουστικά και τερατώδη, ωστόσο είναι πολύ πιστά στο μοντέλο τους. Είμαστε εμείς σε μεγεθυντικό καθρέφτη. Ο Mueck δεν επιδιώκει να μεταγράψει την πραγματικότητα, περισσότερο θέλει να χρησιμοποιήσει τα συστατικά της για να αναστατώσει το κοινό.

Έχει σημασία και ο τρόπος που εργάζεται: βλέποντας αυτά τα γλυπτά θα μπορούσε κάποιος να τον φανταστεί σε ένα πολύβουο ή σιωπηλό εργαστήριο να περιστοιχίζεται από δεκάδες βοηθούς. Όμως, στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο. Πριν από μερικά χρόνια, δημιούργησε το στούντιό του στο Isle of Wight, στα ανοιχτά της νότιας ακτής της Αγγλίας, όπου κάνει τα πάντα μόνος του.

«Όλα πρέπει να προέρχονται από αυτόν, ακόμα και η πιο ασήμαντη χειρονομία», εξηγεί ο Τσάρλι Κλαρκ, επιμελητής των εκθέσεών του, στενός φίλος και συνεργάτης του καλλιτέχνη. Ο Mueck αρνείται ��α μιλήσει δημόσια για τη δουλειά του και ο Κλαρκ λέει ότι προτιμά τη χειροτεχνία έναντι του λόγου και πιστεύει ότι ένα έργο πρέπει να στέκεται και να μιλά από μόνο του. Παρά τη διεθνή του φήμη, η δημιουργική διαδικασία του Mueck παραμένει πολύ αργή. Για τα εκατό γιγάντια κρανία της εγκατάστασης «Mass» (2017), χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να σχεδιάσει το αρχικό καλούπι και άλλον ένα χρόνο για να φτιάξει 99 αντίγραφα από αυτό.

Ενώ το έργο του Mueck είναι –όπως το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος–, αρραγές, η συνέχεια ενός μοτίβου, με τα εκθαμβωτικά λευκά μονόχρωμα κρανία και τα τρία γιγάντια μαύρα σκυλιά που έβαλε στο υπόγειο του Ιδρύματος Καρτιέ έχει σταδιακά πάρει απόσταση από τον ρεαλισμό και έχει επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα που δημιουργεί ένα όλο και πιο απόλυτο, απειλητικό έργο.

Και ο τρόπος εργασίας του εξελίσσεται. Αν και πιστός στη χειροποίητη τεχνική του, ο Mueck βασίζεται επίσης σε νέες τεχνολογίες, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση, που τον βοήθησε να σχεδιάσει το τελευταίο του έργο. Όμως, το πιο εκπληκτικό κομμάτι της έκθεσης στο Καρτιέ είναι ένα μικρό γλυπτό από κόκκινο πηλό – μια σκηνή στην οποία πέντε άνδρες δένουν ένα γουρούνι στο έδαφος. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Αυστραλός καλλιτέχνης επέλεξε να αφήσει τον πηλό ακατέργαστο, απλώς σημειωμένο από μερικά δακτυλικά αποτυπώματα, ως σκόπιμη μορφή ατέλειας. Πιθανότατα εξελίσσει μια άλλη μορφή τεχνικής και θα ήθελε να την παρουσιάσει σαν εργασία σε εξέλιξη.

Τα έργα του δεν απομακρύνονται από την ίδια θεματική, την έκθεση ενός μνημειώδους και «διαχρονικού» έργου, το οποίο προωθεί έναν ατελείωτο προβληματισμό για την ανθρώπινη κατάσταση που εκτείνεται πολύ πέρα από τη ζωή μας. Τα «Mother and Child», «Pregnant Woman», «Man in a Boat» και «Swaddled Baby» είναι έργα του φτιαγμένα από μνήμη και φαντασία και έχουν δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό, οι εκθέσεις του είναι καλλιτεχνικά γεγονότα, όπως στο MAM, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου έκανε τη μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα έκθεση του μουσείου από την έναρξη της λειτουργίας του, ενώ πολλά έργα του έχουν εκτεθεί δίπλα σε αυτά του Λούσιαν Φρόιντ ή του Μανέ.

«Τα έργα δημιουργούν μια έντονη συναισθηματική κατάσταση, μια συνομιλία και αλληλεπίδραση όχι μόνο με το κοινό αλλά και με τον ίδιο τον Mueck, ο οποίος αντλεί από τις δικές του έντονες προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες ζωής για να δημιουργήσει έναν κατάλογο πανανθρώπινων συναισθημάτων και εμπειριών με τις οποίες όλοι μπορούμε να σχετιστούμε. Και την αίσθηση της ζωής και του θανάτου, και όλων αυτών που συμβαίνουν ενδιάμεσα», λέει ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής Jasper Sharp.

Το απαράμιλλο βλέμμα του καλλιτέχνη στις σωματικές και ψυχολογικές λεπτομέρειες τις οποίες ερευνά επίπονα αφορά τόσο τα ατομικά όσο και τα καθολικά συναισθήματα που περιλαμβάνουν την εμφανή παρουσία μιας ψυχής ή μιας ζωντανής δύναμης.  

Είναι μέρος αυτού που κάνει τις φιγούρες του τόσο συναρπαστικές, ακόμα και όταν το γλυπτό είναι ένα σφαγμένο κοτόπουλο. Η έμπνευση για αυτό το έργο ήρθε από την επίσκεψη του καλλιτέχνη σε μια αγορά του Puerto Vallarta, όπου είδε σφάγια πουλερικών κρεμασμένα προς πώληση. Μια σπάνια μη ανθρώπινη μορφή στο έργο του, το νεκρό ζώο είναι εμποτισμένο με ένα εντυπωσιακό πάθος που προκαλεί ταύτιση.

Οι ακίνητες φιγούρες του προκαλούν περισυλλογή, ενδοσκόπηση και μια ηδονοβλεπτική επιθυμία, συγχρόνως με μια επιθυμία ταύτισης με την ανθρώπινη κατάσταση που εκφράζουν αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές που παρουσιάζει. Δημιουργεί κάποια από τα πιο υποβλητικά γλυπτά της εποχής μας και ο φαινομενικός ρεαλισμός τους έχει την ικανότητα να δημιουργεί συναρπαστικές αλληλεπιδράσεις.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-2025-8 Συγγραφέας: Μαίρη Σφακιανούδη - Λιοδήμου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 199 Ημερομηνία Έκδοσης: 2002-07-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-2025-8 Συγγραφέας: Μαίρη Σφακιανούδη - Λιοδήμου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 199 Ημερομηνία Έκδοσης: 2002-07-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[rulinarulina]

Τι ζω; Ο πεθερός μου την πέφτει στην 22χρονη ξαδέρφη μου

Τι ζω; Πριν 6 μήνες ο πεθερός μου έχασε την πεθερά μου από καρκίνο. Η καημένη η γυναίκα βασανιζόταν πολλά χρόνια κι εν τέλει έφυγε από την ζωή στα 65 της Ο πεθερός μου είναι 70. Η αλήθεια είναι πως σαν ζευγάρι ήταν πολύ δεμένο ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Ήταν μαζί για 40 χρόνια και μπορεί ο γάμος τους στην αρχή να περνούσε σοβαρά προβλήματα, όμως η ανοχή και η υπομονή της πεθεράς μου, εν τέλει…