#ΜετάφρασητωνΕβδομήκοντα

[eli-kittim]

Was the Septuagint Destroyed When the Library of Alexandria Was Burnt Down in 48 BC?

By Author Eli Kittim 🎓

The Argument

Some people (typically Jewish apologists) claim that the Septuagint doesn’t exist because it was destroyed when the Library of Alexandria was burnt down in 48 BC.

This conclusion, however, is both textually misleading & historically erroneous.

First

The Alexandrian Library and its collection were not entirely destroyed. We have evidence that there was only partial damage and that many of its works survived. According to Wiki:

The Library, or part of its collection, was

accidentally burned by Julius Caesar during

his civil war in 48 BC, but it is unclear how

much was actually destroyed and it seems

to have either survived or been rebuilt

shortly thereafter; the geographer Strabo

mentions having visited the Mouseion in

around 20 BC and the prodigious scholarly

output of Didymus Chalcenterus in

Alexandria from this period indicates that

he had access to at least some of the

Library's resources.

Second

The Septuagint had already been written and disseminated among the diaspora since the 3rd century BC, and so many of its extant copies were not housed in the Library of Alexandria per se.

Third

Textual Criticism confirms that the New Testament authors used the Septuagint predominantly and quoted extensively from it. If the Septuagint didn’t exist, where did the New Testament authors copy from? And how do you explain the fact that the New Testament and the Septuagint often have identical wording in their agreements?

Fourth

The Dead Sea Scrolls also demonstrate that the Septuagint was far more accurate than the 10th-century-AD Masoretic text. See, for example, the textual controversy surrounding Deuteronomy 32:8. Both the Dead Sea Scrolls and the Septuagint have “sons of God.” The Masoretic text is demonstrably inaccurate because it has “sons of Israel,” a later redaction. Israel didn’t even exist at that time!

Fifth

Emanuel Tov, a leading authority on the Septuagint who has explained the various textual families (or text-types) of the Old Testament, never once mentioned that we lost the Septuagint, or that it was destroyed, or that it was no longer in circulation. On the contrary, he claims that it continued to be in use during the Christian period and that it is much more older than the 10th-century-AD Masoretic text, which the Jews call the “Hebrew Bible.”

Sixth

If the Septuagint was completely destroyed, as some have erroneously suggested, from where were the later revisionists and translators copying from? We have historical evidence that they were, in fact, copying from the Septuagint itself. Wiki writes:

Theodotion … was a Hellenistic Jewish

scholar, … who in c. 150 CE translated the

Hebrew Bible into Greek. … Whether he was

revising the Septuagint, or was working

from Hebrew manuscripts that represented

a parallel tradition that has not survived, is

debated.

So there’s evidence to suggest that the Theodotion version is a possible *revision* of the Septuagint. This demonstrates that the Septuagint existed in the second century AD! Otherwise, where was Theodotion copying from if the Septuagint didn’t exist?

Seventh

The great work of Origen, Hexapla, compiled sometime before 240 AD, is further proof that the Septuagint was still in use in the 3rd century AD! Wikipedia notes the following:

Hexapla … is the term for a critical edition

of the Hebrew Bible in six versions, four of

them translated into Greek, preserved only

in fragments. It was an immense and

complex word-for-word comparison of the

original Hebrew Scriptures with the Greek

Septuagint translation and with other Greek

translations.

Encyclopedia Britannica adds:

In his Hexapla (“Sixfold”), he [Origen]

presented in parallel vertical columns the

Hebrew text, the same in Greek letters, and

the versions of Aquila, Symmachus, the

Septuagint, and Theodotion, in that order.

Eighth

Besides Origen’s Hexapla, we also have extant copies of the Septuagint. According to wiki:

Relatively-complete manuscripts of the

Septuagint postdate the Hexaplar

recension, and include the fourth-century-

CE Codex Vaticanus and the fifth-century

Codex Alexandrinus. These are the oldest-

surviving nearly-complete manuscripts of

the Old Testament in any language; the

oldest extant complete Hebrew texts date

to about 600 years later, from the first half

of the 10th century.

Ninth

There’s also historical and literary evidence that the Greek Septuagint was in wide use during the Christian period and beyond. Wiki says:

Greek scriptures were in wide use during

the Second Temple period, because few

people could read Hebrew at that time. The

text of the Greek Old Testament is quoted

more often than the original Hebrew Bible

text in the Greek New Testament

(particularly the Pauline epistles) by the

Apostolic Fathers, and later by the Greek

Church Fathers.

Tenth

Today, Biblical scholarship has a *critical edition* of the Septuagint. If it was destroyed in 48 BC, where did the critical edition come from? The Göttingen Septuaginta (editio maior) presents *a fully critical text* and should silence the skeptics and critics who try to mislead the public. They deliberately mislead the public by trying to discredit the far more reliable and much older Septuagint in order to get people to accept the much later Hebrew Masoretic text from the Middle Ages!

[eli-kittim]

An Additional Nuance of Meaning to Πονηρός (ponērós)

By Bible Researcher Eli Kittim 🎓

Definitions of Πονηρός (ponērós)

Koine is the immediate ancestor to modern Greek and the language that’s still used in the liturgy of the Greek Orthodox Church. In modern Greek, πονηρός (ponērós) means “cunning, sneaky, sly, wily, devious, insidious,” as well as “evil.” And since many linguists claim that Koine is very close to modern Greek, I propose that the New Testament (NT) definition of ponērós, in many instances, has certain sinister undertones of “cunning” and “devious” cognition. I intend to demonstrate that by looking at the way the term is used in both the Septuagint (LXX) and the NT. This is not an exhaustive study, by any means, but it does have sufficient evidence to at least warrant such an endeavor.

Mounce gives us several standard meanings of πονηρός (ponērós), such as evil, afflictive (Eph. 5:16; 6:13; Rev. 16:2), the evil one, or the devil (Mt. 13:19, 38; Jn. 17:15). But he also adds envious (Mt. 20:15; Mk. 7:22) and covetous (Mt. 7:11) to the list. Both of these terms presuppose planning, premeditation, scheming, plotting, and the like, in order to achieve these ends. In other words, these intentions originate from thoughts and imaginations that can, if they’re quite overwhelming, turn people into evil and malicious beings. So, I’m basically trying to demonstrate that the word ponērós has the added connotative meaning of “cunning” or “crafty” in koine Greek, which has been neglected by modern lexicons.

Πονηρός (ponērós) in the LXX

The LXX has many instances where ponērós could mean “affliction” (Gen. 12:17; Deut. 7:15) or “grievous” (Exod. 33:4), or simply “evil” (Gen. 2:9). However, there are cases where the definition of ponērós goes beyond the standard definitions and implies “thinking evil thoughts” (Gen. 6:5). Case in point, the English translation by L.C.L. Brenton of Gen. 8:21 (LXX) reads:

the imagination [διάνοια] of man is intently

bent upon evil [πονηρὰ] things.

The LXX demonstrates that the functional aspect of ponērós is not just thinking but also uttering evil words. Gen. 31:29 (LXX) writes:

speak not evil [πονηρά] words.

Numbers 11:1 (LXX) goes even further by showing that the term ponērós suggests a certain amount of premeditated plotting in a cunning or underhanded fashion:

the people murmured sinfully [πονηρά]

before [έναντι] the Lord [Κυρίου].

In other words, the people complained, not in a justifiable way, but rather “sinfully” (πονηρά], which suggests that they were plotting against God in a devious and insidious manner.

In Num. 14:27 (LXX) God declares that those “murmuring against me” (γογγύζουσιν εναντίον μου) are a “wicked generation” (την συναγωγήν την πονηράν). That is to say, these people are murmuring and planting seeds of dissension, plotting against God in an attempt to create discord and division.

Numbers 14:36-37 (LXX) suggests that those who were dispatched by Moses to scout out the Land of Canaan were slandering God by devising lies and false reports. Numbers 14:36 (LXX) reads as follows:

[they] murmured against it to the assembly

so as to bring out evil words concerning the

land [ρήματα πονηρά περι της γης].

Numbers 14:37 (LXX) is even clearer, suggesting that these were false and fabricated reports. Numbers 14:37 (LXX) says thusly:

the men … spoke evil [πονηρά] reports

against the land.

As we move on to Gen. 50:20 (LXX), it becomes apparent that the word πονηρά implies underhanded schemes and evil plots. Gen. 50:20 (LXX) reads as follows:

ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ᾿ ἐμοῦ εἰς πονηρά.

English translation by L.C.L. Brenton:

Ye took counsel against me for evil.

This was a case where wily and devious ideas where exchanged, evil plots were devised and considered, and then cunningly executed.

Similarly, Isaiah 32:7 (LXX) says:

For the counsel of the wicked [πονηρῶν]

will devise iniquity.

In other words, the term πονηρῶν indicates devising, plotting, and scheming in an underhanded way.

Finally, our last example comes from Psalm 109:20 (which is actually 108:20 LXX). It reads:

τοῦτο τὸ ἔργον τῶν ἐνδιαβαλλόντων με

παρὰ Κυρίου καὶ τῶν λαλούντων πονηρὰ

κατὰ τῆς ψυχῆς μου.

English translation by L.C.L. Brenton:

This is the dealing of the Lord with those

who falsely accuse me, and of them that

speak evil against my soul.

It becomes clear, then, that πονηρὰ means false allegations, false claims, or downright lies! Thus, πονηρὰ refers to cunning plots and schemes.

Πονηρός (ponērós) in the NT

Matthew 5:37, 6:13, and 13:19 all have the standard ponērós (πονηροῦ/πονηρὸς) meaning that refers to Satan per se. But Mt. 5:11 links insults (ὀνειδίσωσιν), lies, and slanders (ψευδόμενοι) to the term *ponērós* because it refers to cunning deceivers who “falsely say all kinds of evil [π���ν πονηρὸν] against” the elect. Thus, false accusations, slanders, insults, and personal attacks are all considered as part of the wily, devious, and evil (ponērós) schemes that are often used to persecute Christians.

Matthew 9:4 identifies the thoughts in our hearts as being ponēra (πονηρὰ) or evil. Thus, we all have ponēra thoughts. Matthew 20:15 adds more color to the mix because it translates πονηρός as envious or jealous, depending on which Bible version you read. Finally, Matthew 15:19 presents a list in which he identifies evil thoughts (διαλογισμοὶ πονηροί). The list is as follows: 1) premeditated murders, which are certainly insidious, 2) adulteries and sexual immorality, which involve lies and deceptions in order to keep the affair concealed; 3) thefts are also included as διαλογισμοὶ πονηροί, which require the thief to be cunning, sneaky, and sly in order to achieve his aims; 4) false testimonies fall under the same category of deviousness and deception; 5) slanders are also part of the scheming διαλογισμοὶ πονηροί, as they cunningly aim to dishonor and discredit people.

Mark 7:22 defines ponērós as a cunning deception because it undergirds covetousness, lies, slanders, and pride (cf. 1 Jn 2:16). So Mark adds greed, malice, deceit, envy, slander, and arrogance to the list of meanings associated with the Greek word “ponērós.”

Conclusion

As we have seen, both the LXX and the NT often define ponērós as a cunning and devious cognition. Numbers 11:1, for example, demonstrates that ponērós means plotting & devising in a cunning and underhand fashion. The text suggests that the people were plotting against God in a devious and insidious manner. Similarly, Numbers 14:36-37 (LXX) suggests that ponērós is associated with slanders, lies, and false reports. In Psalm 109:20 (108:20 LXX), it becomes clear that πονηρὰ means false allegations, false claims, or downright lies! Thus, it refers to cunning plots and schemes.

And in the NT, Mt. 5:11 links insults, lies and slanders to the term ponērós because it refers to cunning deceivers who “falsely say all kinds of evil [πᾶν πονηρὸν] against” the elect. Thus, false accusations, slanders, insults, and personal attacks are all considered as part of the wily, devious, and evil (ponērós) schemes that are often used to persecute Christians.

Mark 7:22 defines ponērós as a cunning deception because it undergirds covetousness, lies, slanders, and pride (cf. 1 Jn 2:16). So Mark adds greed, malice, deceit, envy, slander, and arrogance to the list of meanings associated with the Greek word “ponērós.” As we have seen, in both the LXX & the NT, aside from the standard meanings of πονηρός (ponērós)——such as evil, afflictive, the evil one, or the devil——there are additional connotative meanings which suggest the terms “cunning, crafty, sneaky, sly, wily, devious, insidious, slanderous, and deceitful.” Thus, the koine word ponērós does have the modern-Greek connotative meaning of “cunning,” which has been neglected by modern lexicons!

[eli-kittim]

Η Γέννηση, ο θάνατος, και η Ανάσταση του Χριστού στο Τέλος του Κόσμου

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

Θάνατος καί Ανάσταση στο Τέλος του Κόσμου, στην Παλαιά Διαθήκη

Απόδειξη ότι Δανιήλ 12.1 Αναφέρεται σε Ανάσταση από Θάνατο με βάση την Μετάφραση και Εκτέλεση των Βιβλικών γλωσσών.

Το κείμενο του Δανιηλ 12.1 βρίσκεται στο πλαίσιο της μεγάλης δοκιμασίας των τελικών χρόνων! Επαναλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24.21 ως η εποχή της μεγάλης δοκιμασίας— καιρός θλίψεως (βλ. Αποκ. 7.14).

Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1,

καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαηλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ’ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου.

Το Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1 μεταφράζει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad) ως αναστήσεται, η οποία προέρχεται από τη ρίζα λέξη ανίστημι και σημαίνει *ανάσταση.*

Μετάφραση,

Εκείνη την εποχή, ο Μιχαήλ, ο μεγάλος πρίγκιπας, ο προστάτης του λαού σας, θα αναστηθεί. Θα υπάρξει μια περίοδος αγωνίας, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ από την πρώτη ύπαρξη των εθνών.

Ο ισχυρισμός μου ότι η ελληνική λέξη ἀναστήσεται αναφέρεται σε ανάσταση από τους νεκρούς έχει αμφισβητηθεί από τους κριτικούς. Η απάντησή μου έχει ως εξής.

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο Μιχαήλ αναφέρεται για πρώτη φορά ως αυτός που «ἀναστήσεται» (Δαν. Θεοδ. 12.1) πριν από τη γενική ανάσταση των νεκρών (ἀναστήσονται, Δαν. Θεοδ. 12.2). Εδώ, υπάρχουν ισχυρές γλωσσικ��ς ενδείξεις ότι η λέξη *ἀναστήσεται* αναφέρεται σε ανάσταση, διότι στον αμέσως επόμενο στίχο (12.2) η πληθυντική μορφή της ίδιας λέξης (δηλ. ἀναστήσονται) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γενική ανάσταση των νεκρών! Με άλλα λόγια, εάν η ίδια ακριβώς λέξη (ἀναστήσονται) σημαίνει ανάσταση στο Δανιήλ 12.2, τότε πρέπει επίσης η λέξη ἀναστήσεται να σημαίνει απαραίτητα ανάσταση και στο Δανιήλ 12.1! Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το απόσπασμα του Δανιήλ 12.1 χρησιμοποιεί την εβραϊκή μεσσιανική ορολογία ενός χρισμένου πρίγκιπα (βλ. Δαν. 9.25 και ἄρχων ὑμῶν Δαν. 10.21 Ο', πρβλ. Ησα 9.6 Ο' μεγάλης βουλῆς ἄγγελός) για να σηματοδοτήσει την ανάσταση του Μεσσία στο τέλος του κόσμου.

Το δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο προέρχεται από την παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα που χρησιμοποιεί τη λέξη παρελεύσεται για να ορίσει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad), η οποία μεταφράζεται ως *θα πεθάνει.*

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα (Δανιήλ 12.1) είναι ως εξής,

καὶ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην παρελεύσεται Μιχαηλ ὁ ἄγγελος ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου ἐκείνη ἡ ἡμέρα θλίψεως οἵα οὐκ ἐγενήθη ἀφ’ οὗ ἐγενήθησαν ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης.

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα καταδεικνύει περαιτέρω ότι το Δανιήλ 12.1 κείμενο περιγράφει ένα θέμα θανάτου και ανάστασης επειδή η λέξη παρελεύσεται σημαίνει *θα πεθάνει,* υποδεικνύοντας έτσι τον θάνατο αυτού του εμφανιζόμενου πρίγκιπα στο τέλος του κόσμου! Επομένως, θέτει τη σκηνή για την ανάστασή του, καθώς η λεγόμενη μορφή «Θεοδοτίων Δανιήλ» συμπληρώνει τα κενά χρησιμοποιώντας τη λέξη αναστήσεται, που σημαίνει σωματική ανάσταση, για να καθιερώσει την περίοδο της εσχάτης ημέρας ως την ώρα κατά την οποία αυτός ο πρίγκιπας θα αναστηθεί από τους νεκρούς!

Συγκρίνετε το κείμενο του Ησαΐα στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα περί της Αναστάσεως του Κυρίου (δηλ. ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν) ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις (Ησαΐας 2.2):

εἰσενέγκαντες εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς

σχισμὰς τῶν πετρῶν καὶ εἰς τὰς τρώγλας

τῆς γῆς ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου

καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν

ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν (Ησαΐας 2.19).

Η Γέννηση και ο θάνατος του Ιησού στο Τέλος του Κόσμου, στην Καινή Διαθήκη

Δύο Αρχές της Βιβλικής Ερμηνευτικής πρέπει να καθοδηγήσουν την έρευνά μας

Δύο αρχές της βιβλικής ερμηνευτικής πρέπει να θεωρηθούν θεμελιώδεις. Οι εξηγητές πρέπει να ερμηνεύουν το σιωπηρό από το ρητό και το αφηγηματικό από το διδακτικό. Στην πράξη, οι επιστολές της καινής διαθήκης και άλλες ρητές και διδακτικές μερίδες της Γραφής πρέπει να αποσαφηνίσουν την έμμεση σημασία των ευαγγελίων, η οποία δεν είναι βιογραφική αλλά *θ��ολογική* στη φύση, όπως οι Mπούλτμαν, Κροσάν, Λούντεμαν, Μάικ Λικόνα, Τζέιμς Κρόσλει, Ρόμπερτ Λ Τόμας, Φ Νταβίντ Φαρνελ, Ντένις Μακντόναλντ, Ρόμπερτ Γκάντρι, και Τόμας Λ Μπρόντι, μεταξύ άλλων, έχουν δείξει ξεκάθαρα!

Η ελληνική ερμηνεία, που μεταφράζεται κατευθείαν από το ίδιο το κείμενο, αμφισβητεί την κλασική χριστιανική ερμηνεία, η οποία βασίζεται κυρίως σε ιστορικές μυθοπλασίες. Η «ελληνική ερμηνεία» όχι μόνο συμπληρώνει τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τα θέματα του μεσσιανικού θανάτου και της ανάστασης στο τέλος του κόσμου που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Π.χ. Ησαΐας 2.19, Δαν. 12.1-2)! Εν ολίγοις, τόσο η εβραϊκή όσο και η χριστιανική Γραφή φαίνεται να λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή, ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο τέλος του κόσμου (βλ. Εβρ. 9.26β)!

Ο μελλοντικός Χριστός

Ελληνική Εξήγηση

Σύμφωνα με τα ρητά και διδακτικά τμήματα της Γραφής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός *γεννιέται* όταν ο χρόνος θα φτάσει στην πληρότητα ή την ολοκλήρωσή του, που εκφράζεται στην αποκαλυπτική φράση τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου:

ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,

ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,

γενόμενον ἐκ γυναικός (Γαλ. 4.4).

Σύμφωνα με την αναλογία γραφής, η χρονολογική περίοδος γνωστή ως *η πληρότητα του χρόνου* (τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου) στην Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ορίζεται στην προς Εφεσίους Επιστολή 1.9-10 ως η ολοκλήρωση των εποχών (πρβλ. Εβρ. 9.26β):

γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος

αὐτοῦ, κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν

προέθετο ἐν αὐτῷ εἰς οἰκονομίαν τοῦ

πληρώματος τῶν καιρῶν,

ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ

Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς

γῆς· ἐν αὐτῷ.

Η πληρότητα του χρόνου (τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν) στην προς Εφεσίους Επιστολή αναφέρεται στην ολοκλήρωση (ανακεφαλαιώσασθαι) όλων των πραγμάτων εις τον Χριστόν, των πραγμάτων στον ουρανό, και των πραγμάτων στη γη! Έτσι, σύμφωνα με την Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ο Χριστός γεννιέται κατά την ολοκλήρωση των αιώνων (δηλ. στο τελευταίο χρονικό διάστημα, πρβλ. Λουκ. 17.30, Εβρ. 1.2, Αποκ. 12.5, 19.10δ, 22.7, 10, 18, 19)!

Η πρώτη εμφάνιση του Χριστού αποδίδεται «στο τελευταίο χρονικό σημείο» στην Α΄ Επιστολή Πέτρου 1,20 (Νέα Βίβλος της Ιερουσαλήμ),

προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς

κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτου τῶν

χρόνων.

Περαιτέρω επιβεβαίωση κειμένου έρχεται μέσω της επιστολής προς Εβραίους 9.26β, το οποίο έχει ως εξής:

νυνὶ δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς

ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ

πεφανέρωται.

Μετάφραση,

Έχει εμφανιστεί μια φορά για πάντα στο τέλος του κόσμου για την εξάλειψη της αμαρτίας με τη θυσία του [δηλ. τον θάνατο του].

Η ιστορική-γραμματική μελέτη της φράσης επί συντελείᾳ τῶν αἰώνων καταδεικνύει ότι αναφέρεται στο «τέλος της εποχής» (δηλ. στο τέλος του κόσμου, πρβλ. Ματθαίος 13.39-40, 49, 24.3, 28.20, Δανιήλ 12.4 Ο', δείτε επίσης Τζ.Γ.Χ. Λάμπ, «Ένα Πατερικό Ελληνικό Λεξικό» [Οξφόρδη: πανεπιστήμιο Οξφόρδης, 1961], σελ. 1340).

Συμπέρασμα

Η υποτιθέμενη ιστορικότητα του Ιησού πρέπει να επανεξεταστεί, δεδομένου ότι η μόνη παρουσία του πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο τέλος του κόσμου! Κατά συνέπεια, αυτή η ερμηνεία υποστηρίζει ότι οι επιστολές είναι τα κύρια κλειδιά για το ξεκλείδωμα του μελλοντικού χρονοδιαγράμματος της μοναδικής επίσκεψης του Χριστού. Για να αποδείξουμε την εγκυρότητα αυτού του επιχειρήματος, πρέπει να επιστρέψουμε στην Ελληνιστική Κοινή της καινής διαθήκης προκειμένου να επικεντρωθούμε σε ζητήματα συγγραφικής πρόθεσης. Αν απορρίψουμε η αγνοήσουμε αυτή την υπόθεση ισοδυναμεί με ακαδημαϊκή ανεντιμότητα!

[eli-kittim]

Ο Χριστός είναι Έλληνας

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

——-

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ο Ιησούς απεικονίζεται ως Εθνικός (μη Εβραίος). Μία από αυτές τις απεικονίσεις βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (4.15-16), το οποίο μας λέει ότι ο Ιησούς δεν προέρχεται από τη Βασιλεία του Ιούδα (από Εβραίους) αλλά από την περιοχή της Γαλιλαίας (από Εθνικούς, βλ. Λουκά 1.26). Εκτός αυτού, στο κείμενο του Ιωάννη 8.48 οι Εβραίοι ονομάζουν τον Ιησού κατηγορηματικά ως «Σαμαρείτη» (δηλ. εθνικό) προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν είναι Εβραίος.

Η διαίρεση των ανθρώπων έναντι του Ιησού επειδή δεν προέρχεται από τη Βηθλεέμ των Εβραίων αλλά από τη Γαλιλαία των Εθνών τονίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (7.41-43):

ἄλλοι ἔλεγον · Οὗτός ἐστιν ὁ χριστός · οἱ δὲ

ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ χριστὸς

ἔρχεται; οὐχ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ

σπέρματος Δαυὶδ, καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς

κώμης ὅπου ἦν Δαυὶδ, ἔρχεται ὁ χριστός;

σχίσμα οὖν ἐγένετο ἐν τῷ ὄχλῳ ⸃ δι’ αὐτόν.

Ο Ιησούς αψηφά τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες:

ἐραύνησον καὶ ἴδε ὅτι ἐκ τῆς Γαλιλαίας

προφήτης ⸃ οὐκ ἐγείρεται (Κατά Ιωάννην

Ευαγγέλιο 7.52, βλ. Ματθαίος 4.15-16).

——-

Εξάλλου, τα περισσότερα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν στην Ελλάδα: Ρωμαίοι, Α΄ και Β' Κορίνθιοι, Γαλάτες, Α΄ και Β΄ Θεσσαλονικείς, Α΄ Τιμόθεος, Τίτος, και το βιβλίο της Αποκάλυψης. Κανένα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν γράφτηκε στην Παλαιστίνη. Και οι περισσότερες επιστολές απευθύνονται σε ελληνικές κοινότητες: Α΄ Κορινθίους, Β΄ Κορινθίους, Φιλιππησίους, Α΄ Θεσσαλονικείς και Β΄ Θεσσαλονικείς!

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι όταν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παραθέτουν από την Παλαιά Διαθήκη, συχνά παραθέτουν από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα και όχι από τα αυθεντικά εβραϊκά γραπτά (ακαδημαϊκή συναίνεση). Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ήταν εξοικειωμένοι με την εβραϊκή γλώσσα. Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης μάλλον δεν ήταν Εβραίοι αλλά Έλληνες, δεδομένου ότι χειρίζονταν άριστα την ελληνική γλώσσα. Και οι μελετητές μας λένε ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης έγραφαν από διαφορετικά μέρη του κόσμου και όχι από την Παλαιστίνη.

——-

Και γιατί οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ολοκλήρωσαν την αφήγηση του Θεού στα Εβραϊκά; Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πείσει κανείς τους Εβραίους ότι ο Ιησούς είναι η μεσσιανική εκπλήρωση της Εβραϊκής Γραφής από το να το γράψει στην εβραϊκή γλώσσα; Αλλά δεν το έκαναν! Ο λόγος είναι ο Ιησούς. Προφανώς δεν είναι Εβραίος αλλά Έλληνας! Έτσι η αφήγηση πρέπει να γραφτεί στα ελληνικά για να αντικατοπτρίζει τον έλληνα πρωταγωνιστή. Γι 'αυτό ακριβώς η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά, όχι στα Εβραϊκά. Επιπλέον, εάν ο Χριστός ήταν Εβραίος θα έλεγε ότι είμαι τό Άλεφ και τό Ταβ. Αντ 'αυτού, ο Χριστός χρησιμοποιεί ελληνικά γράμματα για να ορίσει τ�� θεϊκό «Εγώ ειμί»:

Ἐγώ εἰμι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ (Αποκάλυψη

1:8).

Άλλωστε είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το εβραϊκό όνομα του Θεού (Γιαχβέ, που προφέρεται ως Ιεχωβά ή Γιαχβά) είναι επίσης το εβραϊκό όνομα για την Ελλάδα (Γιαβαν, βλ. Ιώσηπος Αρχαιολογία Βιβλ. 1, κεφ. 6). Αυτή η προφορική συμφωνία δεν είναι συμπτωματική. Υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία σχετικά με το ελληνικό όνομα του Θεού. Σε μερικά σπάνια χειρόγραφα των εβδομήκοντα το τετραγράμματον μεταφράζεται ως *Ιαω* (γνωστό ως ελληνικό τρίγραμμα). Δηλαδή το θεϊκό όνομα Γιαχβά μετατρέπεται στην Κοινή Ελληνική ως Ιαω (βλ. π.χ. Λευ. 4.27 το χειρόγραφο των εβδομήκοντα [LXX] 4Q120). Αυτό το θραύσμα προέρχεται από τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, που βρέθηκαν στο Κουμράν, και χρονολογείται από τον 1ο π.Χ. αιώνα.

Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το όνομα Ιαω φαίνεται να αντιπροσωπεύει τους Αρχαίους Έλληνες (γνωστούς ως ΙΑΩΝΕΣ), οι πρώτες λογοτεχνικές εικονογραφήσεις των οποίων βρίσκονται στα έπη του Ομήρου (Ἰάονες) και επίσης στα έργα του Ησιόδου (Ἰάων). Σχεδόν όλοι οι μελετητές της Βίβλου συμφωνούν ότι το εβραϊκό όνομα Γιαβάν αντιπροσωπεύει τους Ιάωνες, δηλαδή τους αρχαίους Έλληνες. Εξάλλου, ανεξάρτητες βεβαιώσεις προέρχονται από τα Πατερικά γραπτά για το Τετραγράμματο. Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (1910) και Μπ. Ντ. Έρντμανς: Ο Διόδωρος ο Σικελός (1ος αιώνας π.Χ.) μεταφράζει το όνομα του Θεού ως Ἰαῶ. Ο Ειρηναίος (π. περ. 202) αναφέρει ότι οι Βαλεντινιανοί χρησιμοποιούν το θεϊκό όνομα Ἰαῶ. Ο Ωριγένης Αλεξανδρείας (π. περ. 254) γράφει Ἰαώ. Ο Θεοδώρητος του Κύρου (393 – περ. 458) γράφει επίσης Ἰαώ. Επομένως, το μυστικό όνομα του Θεού τόσο στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα όσο και στην Εβραϊκή Βίβλο φαίνεται να αντιπροσωπεύει την Ελλάδα! Για αυτό και ο Ιωάννης ο Θεολόγος δεν βρίσκεται τυχαία στην Ελλάδα. Είναι εκεί επειδή το κείμενο του έχει να κάνει με την αποκάλυψη του Ιησού και τον λόγο του Θεού:

Ἐγὼ Ἰωάννης . . . ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ

καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ

καὶ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ (Αποκάλυψη 1.9).

——-