#πρώτηπαρουσία

[eli-kittim]

Η Γέννηση, ο θάνατος, και η Ανάσταση του Χριστού στο Τέλος του Κόσμου

Από τον συγγραφ��α Ελι Κιτίμ

Θάνατος καί Ανάσταση στο Τέλος του Κόσμου, στην Παλαιά Διαθήκη

Απόδειξη ότι Δανιήλ 12.1 Αναφέρεται σε Ανάσταση από Θάνατο με βάση την Μετάφραση και Εκτέλεση των Βιβλικών γλωσσών.

Το κείμενο του Δανιηλ 12.1 βρίσκεται στο πλαίσιο της μεγάλης δοκιμασίας των τελικών χρόνων! Επαναλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24.21 ως η εποχή της μεγάλης δοκιμασίας— καιρός θλίψεως (βλ. Αποκ. 7.14).

Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1,

καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαηλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ’ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου.

Το Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1 μεταφράζει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad) ως αναστήσεται, η οποία προέρχεται από τη ρίζα λέξη ανίστημι και σημαίνει *ανάσταση.*

Μετάφραση,

Εκείνη την εποχή, ο Μιχαήλ, ο μεγάλος πρίγκιπας, ο προστάτης του λαού σας, θα αναστηθεί. Θα υπάρξει μια περίοδος αγωνίας, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ από την πρώτη ύπαρξη των εθνών.

Ο ισχυρισμός μου ότι η ελληνική λέξη ἀναστήσεται αναφέρεται σε ανάσταση από τους νεκρούς έχει αμφισβητηθεί από τους κριτικούς. Η απάντησή μου έχει ως εξής.

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο Μιχαήλ αναφέρεται για πρώτη φορά ως αυτός που «ἀναστήσεται» (Δαν. Θεοδ. 12.1) πριν από τη γενική ανάσταση των νεκρών (ἀναστήσονται, Δαν. Θεοδ. 12.2). Εδώ, υπάρχουν ισχυρές γλωσσικές ενδείξεις ότι η λέξη *ἀναστήσεται* αναφέρεται σε ανάσταση, διότι στον αμέσως επόμενο στίχο (12.2) η πληθυντική μορφή της ίδιας λέξης (δηλ. ἀναστήσονται) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γενική ανάσταση των νεκρών! Με άλλα λόγια, εάν η ίδια ακριβώς λέξη (ἀναστήσονται) σημαίνει ανάσταση στο Δανιήλ 12.2, τότε πρέπει επίσης η λέξη ἀναστήσεται να σημαίνει απαραίτητα ανάσταση και στο Δανιήλ 12.1! Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το απόσπασμα του Δανιήλ 12.1 χρησιμοποιεί την εβραϊκή μεσσιανική ορολογία ενός χρισμένου πρίγκιπα (βλ. Δαν. 9.25 και ἄρχων ὑμῶν Δαν. 10.21 Ο', πρβλ. Ησα 9.6 Ο' μεγάλης βουλῆς ἄγγελός) για να σηματοδοτήσει την ανάσταση του Μεσσία στο τέλος του κόσμου.

Το δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο προέρχεται από την παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα που χρησιμοποιεί τη λέξη παρελεύσεται για να ορίσει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad), η οποία μεταφράζεται ως *θα πεθάνει.*

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα (Δανιήλ 12.1) είναι ως εξής,

καὶ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην παρελεύσεται Μιχαηλ ὁ ἄγγελος ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου ἐκείνη ἡ ἡμέρα θλίψεως οἵα οὐκ ἐγενήθη ἀφ’ οὗ ἐγενήθησαν ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης.

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα καταδεικνύει περαιτέρω ότι το Δανιήλ 12.1 κείμενο περιγράφει ένα θέμα θανάτου και ανάστασης επειδή η λέξη παρελεύσεται σημαίνει *θα πεθάνει,* υποδεικνύοντας έτσι τον θάνατο αυτού του εμφανιζόμενου πρίγκιπα στο τέλος του κόσμου! Επομένως, θέτει τη σκηνή για την ανάστασή του, καθώς η λεγόμενη μορφή «Θεοδοτίων Δανιήλ» συμπληρώνει τα κενά χρησιμοποιώντας τη λέξη αναστήσεται, που σημαίνει σωματική ανάσταση, για να καθιερώσει την περίοδο της εσχάτης ημέρας ως την ώρα κατά την οποία αυτός ο πρίγκιπας θα αναστηθεί από τους νεκρούς!

Συγκρίνετε το κείμενο του Ησαΐα στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα περί της Αναστάσεως του Κυρίου (δηλ. ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν) ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις (Ησαΐας 2.2):

εἰσενέγκαντες εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς

σχισμὰς τῶν πετρῶν καὶ εἰς τὰς τρώγλας

τῆς γῆς ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου

καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν

ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν (Ησαΐας 2.19).

Η Γέννηση και ο θάνατος του Ιησού στο Τέλος του Κόσμου, στην Καινή Διαθήκη

Δύο Αρχές της Βιβλικής Ερμηνευτικής πρέπει να καθοδηγήσουν την έρευνά μας

Δύο αρχές της βιβλικής ερμηνευτικής πρέπει να θεωρηθούν θεμελιώδεις. Οι εξηγητές πρέπει να ερμηνεύουν το σιωπηρό από το ρητό και το αφηγηματικό από το διδακτικό. Στην πράξη, οι επιστολές της καινής διαθήκης και άλλες ρητές και διδακτικές μερίδες της Γραφής πρέπει να αποσαφηνίσουν την έμμεση σημασία των ευαγγελίων, η οποία δεν είναι βιογραφική αλλά *θεολογική* στη φύση, όπως οι Mπούλτμαν, Κροσάν, Λούντεμαν, Μάικ Λικόνα, Τζέιμς Κρόσλει, Ρόμπερτ Λ Τόμας, Φ Νταβίντ Φαρνελ, Ντένις Μακντόναλντ, Ρόμπερτ Γκάντρι, και Τόμας Λ Μπρόντι, μεταξύ άλλων, έχουν δείξει ξεκάθαρα!

Η ελληνική ερμηνεία, που μεταφράζεται κατευθείαν από το ίδιο το κείμενο, αμφισβητεί την κλασική χριστιανική ερμηνεία, η οποία βασίζεται κυρίως σε ιστορικές μυθοπλασίες. Η «ελληνική ερμηνεία» όχι μόνο συμπληρώνει τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τα θέματα του μεσσιανικού θανάτου και της ανάστασης στο τέλος του κόσμου που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Π.χ. Ησαΐας 2.19, Δαν. 12.1-2)! Εν ολίγοις, τόσο η εβραϊκή όσο και η χριστιανική ��ραφή φαίνεται να λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή, ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο τέλος του κόσμου (βλ. Εβρ. 9.26β)!

Ο μελλοντικός Χριστός

Ελληνική Εξήγηση

Σύμφωνα με τα ρητά και διδακτικά τμήματα της Γραφής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός *γεννιέται* όταν ο χρόνος θα φτάσει στην πληρότητα ή την ολοκλήρωσή του, που εκφράζεται στην αποκαλυπτική φράση τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου:

ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,

ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,

γενόμενον ἐκ γυναικός (Γαλ. 4.4).

Σύμφωνα με την αναλογία γραφής, η χρονολογική περίοδος γνωστή ως *η πληρότητα του χρόνου* (τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου) στην Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ορίζεται στην προς Εφεσίους Επιστολή 1.9-10 ως η ολοκλήρωση των εποχών (πρβλ. Εβρ. 9.26β):

γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος

αὐτοῦ, κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν

προέθετο ἐν αὐτῷ εἰς οἰκονομίαν τοῦ

πληρώματος τῶν καιρῶν,

ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ

Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς

γῆς· ἐν αὐτῷ.

Η πληρότητα του χρόνου (τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν) στην προς Εφεσίους Επιστολή αναφέρεται στην ολοκλήρωση (ανακεφαλαιώσασθαι) όλων των πραγμάτων εις τον Χριστόν, των πραγμάτων στον ουρανό, και των πραγμάτων στη γη! Έτσι, σύμφωνα με την Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ο Χριστός γεννιέται κατά την ολοκλήρωση των αιώνων (δηλ. στο τελευταίο χρονικό διάστημα, πρβλ. Λουκ. 17.30, Εβρ. 1.2, Αποκ. 12.5, 19.10δ, 22.7, 10, 18, 19)!

Η πρώτη εμφάνιση του Χριστού αποδίδεται «στο τελευταίο χρονικό σημείο» στην Α΄ Επιστολή Πέτρου 1,20 (Νέα Βίβλος της Ιερουσαλήμ),

προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς

κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτου τῶν

χρόνων.

Περαιτέρω επιβεβαίωση κειμένου έρχεται μέσω της επιστολής προς Εβραίους 9.26β, το οποίο έχει ως εξής:

νυνὶ δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς

ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ

πεφανέρωται.

Μετάφραση,

Έχει εμφανιστεί μια φορά για πάντα στο τέλος του κόσμου για την εξάλειψη της αμαρτίας με τη θυσία του [δηλ. τον θάνατο του].

Η ιστορική-γραμματική μελέτη της φράσης επί συντελείᾳ τῶν αἰώνων καταδεικνύει ότι αναφέρεται στο «τέλος της εποχής» (δηλ. στο τέλος του κόσμου, πρβλ. Ματθαίος 13.39-40, 49, 24.3, 28.20, Δανιήλ 12.4 Ο', δείτε επίσης Τζ.Γ.Χ. Λάμπ, «Ένα Πατερικό Ελληνικό Λεξικό» [Οξφόρδη: πανεπιστήμιο Οξφόρδης, 1961], σελ. 1340).

Συμπ��ρασμα

Η υποτιθέμενη ιστορικότητα του Ιησού πρέπει να επανεξεταστεί, δεδομένου ότι η μόνη παρουσία του πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο τέλος του κόσμου! Κατά συνέπεια, αυτή η ερμηνεία υποστηρίζει ότι οι επιστολές είναι τα κύρια κλειδιά για το ξεκλείδωμα του μελλοντικού χρονοδιαγράμματος της μοναδικής επίσκεψης του Χριστού. Για να αποδείξουμε την εγκυρότητα αυτού του επιχειρήματος, πρέπει να επιστρέψουμε στην Ελληνιστική Κοινή της καινής διαθήκης προκειμένου να επικεντρωθούμε σε ζητήματα συγγραφικής πρόθεσης. Αν απορρίψουμε η αγνοήσουμε αυτή την υπόθεση ισοδυναμεί με ακαδημαϊκή ανεντιμότητα!