#τομικρόβιβλίοτηςαποκάλυψης

[eli-kittim]

📖 Scripture Quotes by Bible Teacher Eli Kittim 📚

[elikittim]

[Greek translation of Eli Kittim’s article]

Η Αναγέννηση βασίζεται στα Μυστήρια ή στην εμπειρία;

Έλι Κιττίμ

Ο Πάπας έκανε πρόσφατα μια σοκαριστική δήλωση ότι είναι επικίνδυνο να αναζητάς προσωπική σχέση με τον Χριστό εκτός Εκκλησίας. Η δήλωσή του υπονοεί ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Εκκλησία. Ωστόσο, ούτε ο Ιησούς ούτε κανένας από τους ευα��γελιστές είπε ποτέ ότι «όποιος πιστεύει στην εκκλησία του Χριστού θα σωθεί» (Μάρκος 16:16). Ούτε ο Ιησούς είπε ποτέ ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί στην εκκλησία. Ο απόστολος Παύλος ποτέ δεν είπε «αν κάποιος δεν ανήκει στην εκκλησία, δεν ανήκει στον Χριστό» (Ρωμαίους 8:9). Αντίθετα, είπε ότι είμαστε αναγεννημένοι μόνο στον Χριστό (Ρωμαίους 5:12-21). Η Βίβλος είναι πολύ ξεκάθαρη ότι σωζόμαστε μέσω μιας αναγεννημένης εμπειρίας του Ιησού Χριστού (Ιωάννης 3:3-5· Πράξεις 2:1-4). Το εδάφιο Φιλιππησίους 2:12 λέει, «Εργαστείτε για τη δική σας σωτηρία με φόβο και τρόμο», ενώ τα εδάφια Εφεσίους 4:22-24 μας διδάσκουν να φορέσουμε μια νέα ταυτότητα για να ανανεώσουμε το πνεύμα του μυαλού μας. Το εδάφιο προς Ρωμαίους 8:9 μας υπενθυμίζει ότι αν το Άγιο Πνεύμα δεν μας μεταμορφώσει ριζικά και δεν μας κατοικήσει, δεν ανήκουμε στον Χριστό. Γι' αυτό το εδάφιο Β' Κορινθίους 5:17 λέει ότι αυτοί που αναγεννήθηκαν εν Χριστώ είναι μια νέα δημιουργία. Η προσωπικότητά τους έχει αλλάξει. Το μυαλό τους έχει αλλάξει. Γι' αυτό, στη Βίβλο, όσοι μεταμ��ρφώνονται ριζικά λαμβάνουν νέα ονόματα (π.χ. Άβραμ/Αβραάμ, Ιακώβ/Ισραήλ, Σαούλ/Παύλος κ.λπ.). Δυστυχώς, τίποτα άλλο δεν μπορεί να εξαγνίσει τη σαρκική μας φύση και να μας κάνει σκεύη αγιότητας.

Πολλοί άνθρωποι εξαπατώνται νομίζοντας ότι σώζονται με τις δικές τους προσωπικές πράξεις του νου ή της θέλησης, δηλαδή είτε πιστεύοντας στον Χριστό, είτε κάνοντας δημόσια πίστη, προσεύχοντας την προσευχή του αμαρτωλού, μέσω ιεροτελεστιών, μυστηρίων, διατροφικών νόμων, μέσω έργων του νόμου ή μέσω μιας πνευματικής συναίνεσης στις αλήθειες του Χριστιανισμού. Αλλά όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ικανές να μεταμορφώσουν ριζικά έναν αμαρτωλό σε άγιο γιατί δεν καθαρίζουν πραγματικά τη σαρκική μας φύση, ούτε μας γεμίζουν με το Άγιο Πνεύμα. Μόνο μια υπαρξιακή εν-Χριστώ αναγέννηση μπορεί να το κάνει αυτό. Αυτό συμβαίνει επειδή ένα άτομο εξακολουθεί να είναι σαρκικό και η αμαρτωλή φύση του συνεχίζει να κυριαρχεί στο μυαλό του ακόμη και μετά τη μετάληψη των μυστηρίων ή την εκτέλεση έργων του νόμου. Μόνο μια ριζική μεταμόρφωση του μυαλού μπορεί να τα αλλάξει όλα αυτά.

Το ερώτημά μου λοιπόν είναι το εξής: πώς συμβιβάζουμε την εντολή του Ιησού να γεννηθούμε από το Άγιο Πνεύμα με τη ρωμαιοκαθολική και την ��νατολική ορθόδοξη διδασκαλία της σωτηρίας μέσω των μυστηρίων;

Αυτό είναι ένα ζήτημα υψίστης σημασίας στο οποίο διακυβεύονται οι ζωές των ανθρώπων. Αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα. Μιλάμε για το αν σώζονται άνθρωποι ή όχι. Εάν οι άνθρωποι παραπλανούνται και πιστεύουν ότι θα πάνε στον παράδεισο, ενώ αυτό δεν αληθεύει, τότε πρέπει να τους προειδοποιήσω. Η Καινή Διαθήκη δεν προτείνει ότι τα πλεονεκτήματα της λύτρωσης ιδιοποιούνται απευθείας μέσω των μυστηρίων, αφού αυτό θα αποτελούσε μια σαρκική πνευματικότητα που βασίζεται σε εξωτερικά στηρίγματα, τα οποία δεν μπορούν να μας αλλάξουν εκ των έσω. Τα μυστήρια είναι προέκταση του εβραϊκού Πάσχα και των εβραϊκών διατροφικών νόμων. Κανένα από τα δύο δεν μπορεί πραγματικά να αλλάξει τη σαρκική μας φύση εκ των έσω. Στο Κατά Ματθαίος 15:11, ο Ιησούς εξηγεί ότι οι διατροφικοί νόμοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα επειδή δεν είναι οι τροφές που τρώτε που σας καθαρίζουν ή σας μολύνουν, αλλά αυτό που βγαίνει από την ακάθαρτη και μη αναζωογονημένη καρδιά σας που σας μολύνει: «Δεν είναι αυτό που μπαίνει στο στόμα που [καθαρίζει ή] μολύνει έναν άνθρωπο, αλλά αυτό που βγαίνει από το στόμα. Αυτό μολύνει έναν άνθρωπο».

Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, προτού αναγεννηθούμε (δηλαδή ανανεωθούμε στο πνεύμα του νου) λειτουργούμε με βάση τους πόθους της σάρκας (σαρκικό μυαλό), αλλά αφού γεννηθούμε-ξανά έχουμε ένα νέο λειτουργικό σύστημα που λειτουργεί μέσω αγάπης, όχι λαγνείας (Εφεσίους 4:22-24)! Έτσι, η μετάληψη των μυστηρίων δεν αλλάζει ούτε καθαρίζει τη σαρκική μας φύση (ή την αμαρτωλή φύση). Μπορούμε να διεξάγουμε ψυχολογικά πειράματα για να αποδείξουμε ότι ο ίδιος σαρκικός νους λειτουργεί μετά τη μετάληψη των μυστηρίων όπως πριν. Εάν ένας Καθολικός ή Ορθόδοξος Χριστιανός είναι ειλικρινής, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι οι ίδιες αμαρτωλές σκέψεις, κλίσεις και λάγνες επιθυμίες εξακολουθούν να υπάρχουν μετά τη λήψη των μυστηρίων. Πώς λοιπόν η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία ισχυρίζονται ότι η θεια κοινωνία είναι «εξιλεωτική θυσία» για τους πιστούς και ότι αναγεννιόμαστε μέσω των μυστηρίων;

Καταλαβαίνουμε πραγματικά τι σημαίνει η νέα γέννηση; Χρειάζεται να διαβάσουμε τα εδάφια Πράξεις 2:1-4, Εφεσίους 4:22-24 και Φιλιππησίους 2:12, μεταξύ άλλων περικοπών, για να δούμε πώς επιτυγχάνεται. Περιλαμβάνει μια προσωπική και υπαρξιακή εμπειρία του Θεού όπου παραδίδουμε το νου και τη θέλησή μας σε αυτόν. Διαβάστε το εδάφιο Γαλάτες 2:20, όπου ο Παύλος λέει: «Εγώ σταυρώθηκα μαζί με τον Χριστό και δεν ζω πια, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου». Πιστεύετε ότι η σταύρωση ή ο θάνατος του Παύλου προήλθαν από τη συμμετοχή του στα μυστήρια; Φυσικά και όχι! Ο Παύλος αναφέρεται στον θάνατο του παλιού εαυτού, όπως αναφέρεται στους Εφεσίους 4:22-24. Αυτή η υπαρξιακή εμπειρία είναι γνωστή και γραμμένη από Καθολικούς στοχαστές, όπως ο Ιωάννης του Σταυρού, αλλά έχει απορριφθεί από το Μαγιστήριο της Εκκλησίας, παρόλο που ο Ιωάννης του Σταυρού θεωρείτε γιατρός της Καθολικής Εκκλησίας.

Το να μπολιαζόμαστε στον Χριστό (Ρωμ. 11) σημαίνει ότι γινόμαστε μέρος του σώματος του Χριστού. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν το Πνεύμα μας αναδημιουργήσει μέσω του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος, μέσω μιας νέας γέννησης, παρόμοια με την υπαρξιακή εμπειρία που είχαν οι πιστοί (Πράξεις 2:1-4). Ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να αναγεννηθείς από το Πνεύμα, όχι από τη γη. Δεν είπε ότι πρέπει να φας ψωμί ή να πιεις κρασί, ή να πας στην εκκλησία, για να γεννηθείς από τον Θεό.

Συμπερασματικά, τίποτα εξωτερικό δεν μπορεί να αλλάξει τη σαρκική μας φύση και να γεμίσει τις καρδιές μας με αγάπη, ή να μας δώσει τη γαλήνη που ξεπερνά την κατανόηση. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε μια σκοτεινή νύχτα της ψυχής όταν η ταυτότητά μας διαγράφεται και ο ίδιος ο Θεός γίνεται η νέα μας ταυτότητα, ή ο νέος μας εαυτός (πρβλ. Γαλάτες 2:20)! Δυστυχώς, δεν υπάρχουν συντομεύσεις για τη σωτηρία.

Για περισσότερες λεπτομέρειες, δείτε το ακόλουθο δοκίμιο:

Η Βάπτιση του Αγίου Πνεύματος

[eli-kittim]

📚 Eli of Kittim Quotes on YouTube 📚

♦️◾️🟢🔅💥✨🪐💫🌍⚡️✝️⚫️🔸

[eli-kittim]

💠 Biblical Criticism & History Forum - earlywritings.com (Christian Texts and History) 💠

On the academic website Biblical Criticism & History Forum - earlywritings.com, scholars are quoting Eli Kittim and exploring his thesis that the crucifixion of Christ is a future event!

[eli-kittim]

The Little Book of Revelation

A Study of the Sequence of EndTime Events

Get your copy now!! 📚 ⬇️⬇️⬇️

[elikittim]

Author Eli Kittim- YouTube Channel

__________________________

Author Eli of Kittim's unique interpretation of the New Testament account of Jesus!

__________________________

[eli-kittim]

Was the Septuagint Destroyed When the Library of Alexandria Was Burnt Down in 48 BC?

By Author Eli Kittim 🎓

The Argument

Some people (typically Jewish apologists) claim that the Septuagint doesn’t exist because it was destroyed when the Library of Alexandria was burnt down in 48 BC.

This conclusion, however, is both textually misleading & historically erroneous.

First

The Alexandrian Library and its collection were not entirely destroyed. We have evidence that there was only partial damage and that many of its works survived. According to Wiki:

The Library, or part of its collection, was

accidentally burned by Julius Caesar during

his civil war in 48 BC, but it is unclear how

much was actually destroyed and it seems

to have either survived or been rebuilt

shortly thereafter; the geographer Strabo

mentions having visited the Mouseion in

around 20 BC and the prodigious scholarly

output of Didymus Chalcenterus in

Alexandria from this period indicates that

he had access to at least some of the

Library's resources.

Second

The Septuagint had already been written and disseminated among the diaspora since the 3rd century BC, and so many of its extant copies were not housed in the Library of Alexandria per se.

Third

Textual Criticism confirms that the New Testament authors used the Septuagint predominantly and quoted extensively from it. If the Septuagint didn’t exist, where did the New Testament authors copy from? And how do you explain the fact that the New Testament and the Septuagint often have identical wording in their agreements?

Fourth

The Dead Sea Scrolls also demonstrate that the Septuagint was far more accurate than the 10th-century-AD Masoretic text. See, for example, the textual controversy surrounding Deuteronomy 32:8. Both the Dead Sea Scrolls and the Septuagint have “sons of God.” The Masoretic text is demonstrably inaccurate because it has “sons of Israel,” a later redaction. Israel didn’t even exist at that time!

Fifth

Emanuel Tov, a leading authority on the Septuagint who has explained the various textual families (or text-types) of the Old Testament, never once mentioned that we lost the Septuagint, or that it was destroyed, or that it was no longer in circulation. On the contrary, he claims that it continued to be in use during the Christian period and that it is much more older than the 10th-century-AD Masoretic text, which the Jews call the “Hebrew Bible.”

Sixth

If the Septuagint was completely destroyed, as some have erroneously suggested, from where were the later revisionists and translators copying from? We have historical evidence that they were, in fact, copying from the Septuagint itself. Wiki writes:

Theodotion … was a Hellenistic Jewish

scholar, … who in c. 150 CE translated the

Hebrew Bible into Greek. … Whether he was

revising the Septuagint, or was working

from Hebrew manuscripts that represented

a parallel tradition that has not survived, is

debated.

So there’s evidence to suggest that the Theodotion version is a possible *revision* of the Septuagint. This demonstrates that the Septuagint existed in the second century AD! Otherwise, where was Theodotion copying from if the Septuagint didn’t exist?

Seventh

The great work of Origen, Hexapla, compiled sometime before 240 AD, is further proof that the Septuagint was still in use in the 3rd century AD! Wikipedia notes the following:

Hexapla … is the term for a critical edition

of the Hebrew Bible in six versions, four of

them translated into Greek, preserved only

in fragments. It was an immense and

complex word-for-word comparison of the

original Hebrew Scriptures with the Greek

Septuagint translation and with other Greek

translations.

Encyclopedia Britannica adds:

In his Hexapla (“Sixfold”), he [Origen]

presented in parallel vertical columns the

Hebrew text, the same in Greek letters, and

the versions of Aquila, Symmachus, the

Septuagint, and Theodotion, in that order.

Eighth

Besides Origen’s Hexapla, we also have extant copies of the Septuagint. According to wiki:

Relatively-complete manuscripts of the

Septuagint postdate the Hexaplar

recension, and include the fourth-century-

CE Codex Vaticanus and the fifth-century

Codex Alexandrinus. These are the oldest-

surviving nearly-complete manuscripts of

the Old Testament in any language; the

oldest extant complete Hebrew texts date

to about 600 years later, from the first half

of the 10th century.

Ninth

There’s also historical and literary evidence that the Greek Septuagint was in wide use during the Christian period and beyond. Wiki says:

Greek scriptures were in wide use during

the Second Temple period, because few

people could read Hebrew at that time. The

text of the Greek Old Testament is quoted

more often than the original Hebrew Bible

text in the Greek New Testament

(particularly the Pauline epistles) by the

Apostolic Fathers, and later by the Greek

Church Fathers.

Tenth

Today, Biblical scholarship has a *critical edition* of the Septuagint. If it was destroyed in 48 BC, where did the critical edition come from? The Göttingen Septuaginta (editio maior) presents *a fully critical text* and should silence the skeptics and critics who try to mislead the public. They deliberately mislead the public by trying to discredit the far more reliable and much older Septuagint in order to get people to accept the much later Hebrew Masoretic text from the Middle Ages!

[eli-kittim]

The Fullness of Time

By Bible Researcher and Author Eli Kittim 🎓

What does the Bible mean when it says that God sent his son in “the fullness of time”? Many scholars and pastors automatically take for granted that this phrase refers to the birth and first coming of Jesus 2,000 years ago. In other words, instead of doing rigorous linguistic research to find out exactly what this phrase actually means, many experts simply rely on their *theological assumptions* and speculations in hopes that they can carry them through. But there’s no linguistic or biblical support for their conclusion.

In order to bolster their point of view that “the fulness of time” simply means the “appropriate” time or the “fulfillment” of time, they often cite Mark 1.15, which uses the term πεπλήρωται. But, as we shall see, this term is different from its cognate (πλήρωμα) in Galatians 4.4, from where we get the phrase “the fullness of time.” So, let’s compare both texts. Mk 1.15 (SBLGNT) reads:

καὶ λέγων ὅτι Πεπλήρωται ὁ καιρὸς καὶ

ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ·

My translation:

And saying that the time has been fulfilled

and the kingdom of God has drawn near.

In the aforementioned verse, the verb πεπλήρωται (peplērōtai) is in the perfect indicative form and it’s translated as “has been fulfilled.” But this so-called *fulfillment* of time (Πεπλήρωται ὁ καιρὸς) in Mk 1.15 is not grammatically equivalent to the *completion* of time (τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου) in Gal 4.4! Not to mention that Mark 1.15 doesn’t even tell us which particular time-period or age has been fulfilled.

What is more, according to verbal aspect theory, we cannot establish the objective “time of an action” (or the Aktionsart) simply by looking at the “aspect” (or the semantics of a tense-form), which is the author’s subjective portrayal of an action. Moreover, if we apply “the criteria of authenticity”——the various methods of ascertaining the historical plausibility and probability of an event——to the gospel genre, it will probably turn out that the narratives are purely theological and literary constructs rather than historical or biographical accounts.

Two principles of Biblical hermeneutics should also be considered foundational. Exegetes must interpret the implicit by the explicit and the narrative by the didactic. In practical terms, the NT Epistles and other more explicit and didactic portions of Scripture must clarify the implicit meaning and significance of the Gospel literature. Accordingly, this paper argues that the Epistles are the primary keys to unlocking the future timeline of Christ’s only visitation.

Accordingly, the epistle to the Galatians chapter 4 and verse 4 gives us the exact period of time when Jesus’ incarnation will take place, namely, when time reaches its "fullness" or "completion." Galatians 4.4 gives us a specific point in time that is indicated by the nominative noun πλήρωμα, which is translated as “fullness.” This means that Christ's incarnation will transpire when time reaches its “fullness” or “completion.” Ephesians 1.10 further demonstrates that “the fullness of the times” will occur at the final consummation, when all things will conclude in Christ, “things in the heavens and things on the earth.” Therefore, “the fullness of time” coincides with “the completion of time” and with “the end of the age.”

By contrast, Mk 1.15 only tells us that an indefinite time-period has been fulfilled, without ever objectively specifying “when” or “what” has been fulfilled, irrespective of the theological genre. In other words, how do we even know that this timeframe was actually fulfilled? Because from a literary standpoint, given the subsequent rhetorical development and embellishment of the gospel literature, it’s quite difficult to deconstruct the authors’ literary assumptions, or to separate history from theology, or the “historical Jesus” from the “literary Jesus.”

The Greek text of Mark 1.15 reads πεπλήρωται ὁ καιρὸς (the time has been fulfilled). The verb πεπλήρωται (peplērōtai) is the perfect passive indicative of πληρόω and it means to ��make full,” “fulfill,” or “accomplish.” It’s used 4 other times in the New Testament to mean that “the time has come” or “the time has been fulfilled” (Πεπλήρωται ὁ καιρὸς). Interestingly enough, the term πεπλήρωται (peplērōtai) is derived from the root word πληρόω (pléroó), which means “to make full” or “to complete.” And pléroó in turn comes from the term πλήρης (plérés), which means “full” or “complete.” It actually means “completely filled up.” Think of the hour hand of a clock which turns 360 degrees in 12 hours. At 9 o’clock it has turned 270 degrees, or 3/4 of a circle. It’s not yet full or complete. It’s only when the hour hand of a clock has come full circle that it is plérés or “full.” Or think of a cup that is half full. It will become πλήρης or “completely full” when it’s filled to the brim. This same idea is conveyed in the New Testament. See, e.g., Mt 14.20: “twelve full [πλήρεις] baskets”; Lk 4.1: “Jesus full [πλήρης] of the Holy Spirit”; Acts 19.28: “they were full [πλήρεις] of wrath.” That’s why Colossians 2.9 tells us that in Christ dwells not simply a part of the deity but rather the “fullness” (πλήρωμα) of the deity bodily:

ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς

θεότητος σωματικῶς.

Similarly, the Greek text of Galatians 4.4 reads: τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου (the fullness of time). The term πλήρωμα (plḗrōma) also comes from πληρόω (pléroó) and means “fullness,” “completion,” “summing up,” or “total” (see Liddell & Scott [1940] “A Greek–English Lexicon,” Oxford: Clarendon Press). Thus, when the term πλήρωμα (plḗrōma) is used in the New Testament (in 18 occurrences), it usually means “fullness” or “completion” (as in Gal 4.4: τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου [the fulness of time]; cf. e.g. Mk 6.43; 8.20; Jn 1.16; Rom 11.25; 15.29; 1 Cor 10.26, 28; Gal 4.4; Eph 1.10, 23; 3.19; 4.13; Col 1.19; 2.9)!

In fact, none of the Bible versions of Gal 4.4 (that I’m aware of) translate πλήρωμα as a *fulfillment* of prophecy that has already taken place. On the contrary, all of them, without exception, render πλήρωμα as the *completion* of historical time in one form or another! Most Bible versions say “when the fullness of time came.” For example, the Aramaic Bible in Plain English says “But when the end of time arrived.” The Christian Standard & the Holman Christian Standard Bibles are far more explicit in saying “When the time came to completion.” Not one version translates τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου (in Gal 4.4) as fulfilled prophecy. None!

Furthermore, if we read the New Testament in canonical context, using the analogy of scripture, we’ll come to realize that Ephesians 1.10 actually interprets and expounds Galatians 4.4! Ephesians 1.10 clearly defines God’s “plan of the fullness of the times” (οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν) as the “summing up” or “completion” (ἀνακεφαλαιώσασθαι) of all things in Christ (τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ), “things in the heavens” (τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς), “and things on the earth” (καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς · ἐν αὐτῷ). Thus, in both Galatians 4.4 and Ephesians 1.10, *the fullness of time* clearly denotes *the completion of time,* when all things will conclude in Christ. For this reason, the alternative expressions τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου/τῶν καιρῶν act as signifiers for “the end of the age.” Yet remarkably, according to Gal. 4.4, this is also the time of Christ’s incarnation! Consequently, the Epistolary literature of the NT sets Christ’s birth in a different light, while apparently contradicting some of the Gospel material.

According to the Collins English Dictionary:

If you say that something will happen in the

fullness of time, you mean that it will

eventually happen after a long time or after

a long series of events.

And, as an example, it quotes a written excerpt:

…a mystery that will be revealed in the

fullness of time.

The conclusion drawn from this brief study of “the fullness of time” matches the results obtained from other areas of research. For instance, it squares well with an eschatological Jesus who makes his initial appearance “at the final point of time” (1 Pet 1.20 NJB). It also fits well with the messianic male-child who is said to be born in the end-times (Rev 12.5), and who is expected to *sacrifice* himself and *die* “in the end of the world” (Heb 9.26 KJV). Accordingly, Christ will subsequently resurrect at the time of the end (Dan 12.1 LXX) and abolish “all rule and all authority and power” (1 Cor 15.22-24)! And there’s no two-thousand-year gap between Christ’s *resurrection* and *judgment-day* because “He arises to terrify the earth” (Isa 2.19)!

For further details, please consult the following articles:

——-

1. THE LORD RESURRECTS TO TERRIFY THE EARTH

——-

2. PROOF THAT DANIEL 12.1 IS REFERRING TO A RESURRECTION FROM THE DEAD BASED ON TRANSLATION AND EXEGESIS OF THE BIBLICAL LANGUAGES

——-

3. WHY DOES THE NEW TESTAMENT REFER TO CHRIST’S FUTURE COMING AS A “REVELATION”?

——-