#Η Αυγή

[uglymonkey1992-1]

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΥΠΑΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ.

Κατά τα άλλα, "την πατήσατε".

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην δεύτερη περίοδο της κυβερνήσεώς του, τούτο το έντυπο είχε καταντήσει φερέφωνο των αντιλαικών πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι που σε ειρωνευόντουσαν (με απάντηση σε σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) όταν έλεγες για το πόσο κακοί είναι οι νόμοι Αχτσιόγλου - Κατρούγκαλου. Με αποκορύφωμα, το πρωτοσέλιδο της 18ης Οκτώβρη του 2017, το οποίο αποτέλεσε μια ατελείωτη πρωκτολειχία στον Ντόναλντ Τραμπ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ. Πολύς κόσμος φώναξε, τότε, για αυτό το πρωτοσέλιδο. Το αυτί των συντακτών δεν ίδρωνε. Κομματικοδίαιτοι, κλεισμένοι στη γυάλα της αστικής μετάλλαξης, τυφλωμένοι από τον Κυβερνητισμό. Όμοιοι με φερέφωνα των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά με ακόμη μεγαλύτερο θράσος, γιατί τολμούσαν να καπηλεύονται την Αριστερά, τους αγώνες της, τα ονόματα… "Κι ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες". Ήττα του 2019, Μητσοτάκης κλπ… Σαθρή αντιπολίτευση "από τα Lidl"… Φυγή Τσίπρα, εσωκομματικές εκλογές, Κασσελάκης, φυγή Εφούλας, "όχι πια σεξ, μόνο Φίλη" και λοιπών, και τότε τέθηκε το ζήτημα των προβλημάτων της εφημερίδας… Λοιπόν… Ο Κασσελάκης βρήκε μια εκφυλισμένη, μια αστική, πλέον, εφημερίδα, και της φέρθηκε με αστικό τρόπο: περικοπές κλπ. Και ξαφνικά "το μαντρί ξύπνησε"!!! Και τώρα, ζητάει τα αυτονόητα. Αυτά τα αυτονόητα, όμως, για τα οποία κάποτε κορόιδευε τους συμπολίτες του, επειδή υπουργοί ήταν η θεία Όλγα, ο Βούτσης, και στην ευρωβουλή βρισκόταν ο Παπασπιτούλης. "Ρόδα είναι και γυρίζει", εκφυλισμένοι "πρώην σύντροφοι". Μακάρι να βρείτε άκρη, αλλά, το έντυπό σας, είχε ξεφτιλιστεί προ πολλού ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ (τι μετακλητοί κι αργομισθίες παίξανε εκεί μέσα…).

Πέσατε στον ίδιο λάκο, που στο σκάψιμό του βοήθησαν οι "δικοί σας άνθρωποι".

[poetspoems]

Whispers of you

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ-η Μαρίνα των βράχων-

[wordsmithic]

☆ﾟ. * : ☾ 10+1 Greek words for the Heavens ☽ .* :☆ﾟ.

Please note that the full and/or root words mentioned here, like most Greek words, are still in use since antiquity. As a Greek speaker, I love sharing my interesting language with people like you! ☽

1. σελήνη (selíni, n)

The moon. Literally: "The She-bright"

From σελ (light)

2. ανατολή (anatolí, n)

Lit. Rising. Used as “sunrise”.

From ανά- (up) +‎ τέλλω (to perform, accomplish, to move towards and end/goal).

3. αμφιλύκη (amphilíki, n)

The faint light in the sky before it gets dark. Literally: "She-on-both-sides-of-wolves"

From ἀμφί ("on both sides") + λύκος (wolf)

From The Iliad:

Ὅμηρος, Ἰλιάς, 7 (Η. Ἕκτορος καὶ Αἴαντος μονομαχία. Νεκρῶν ἀναίρεσις.), στίχ. 433 (στίχοι 433-437) Ἦμος δ' οὔτ' ἄρ πω ἠώς, ἔτι δ' ἀμφιλύκη νύξ, / τῆμος ἄρ' ἀμφὶ πυρὴν κριτὸς ἔγρετο λαὸς Ἀχαιῶν

4. λυκαυγές (likavghés, n)

The light or dawn that occurs at dawn when wolves are most active, often used poetically to signify the first light of day or twilight. Litearlly: "Wolf-dawn".

From λύκος (wolf) + αυγή (dawn)

5. γλυκοχάραμα (ghlykokhárama, n)

A poetic expression for a beautiful dawn. The sun is considered to be etching/carving its way up onto the sky. Literally: "Sweet-etching / Sweet-dawn".

From γλυκός (sweet) + χάραμα (etching, carving, metaph. "dawn").

6. ηλιοβασίλεμα (iljovasílema, n)

Sunset. Literally: "The Sun’s Reign"

From ήλιος (sun) + βασίλευμα (reign, n).

7. αστροναύτης (astronáftis, n)

It’s the word “astronaut” derives from. Literally: "Star sailor".

From ἄστρον (star) +  ναύτης (sailor, navigator – derived from ναῦς (naús, "ship").

8. κόσμος (kόsmos, n)

Literally: Adornment. It evolved to mean "the ordered/beautiful world" and later just “world” and "people." Of course, it’s still used with its literal meaning in words such as “διάκοσμος”, meaning “décor”.

From κοσμέω (to adorn, to arrange)

9. κομήτης (komítis, n)

"The-one-with-a-stream-of-hair". Comet. Refers to the tail of the comet resembling a stream of hair.

From κόμη (hair) + suffix -της (agent).

10. ουρανοκατέβατος (ouranokatévatos, adj)

Lit. "Sky-descended". Often used humorously or sarcastically to describe unexpected occurrences.

From οὐρανός (sky, heaven) + κατεβαίνω (to descend).

11. αιθεροβάμμων (etherovámon, adj)

Lit. "Sky-walker / Sky-wanderer". A dreamer or visionary, with their "head in the clouds." A poetic or lofty thinker who seems detached from earthly concerns. The adjective has negative connotations.

From αἰθέρας (ether" or "sky," from αἰθήρ (aithēr), which signifies the upper, pure air or celestial realm) + βαίνω (to walk, to step.)

▣ ━ My masterpost with similar posts on Greek Language ━ ▣

[lodeur-de-la-pluie]

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου στη θάλασσα πλάι, στο νησί.

Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο, ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά τα όνειρά μας ενώθηκαν στο ύψος ή στο βάθος,

ψηλά σαν τα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος άνεμος,

κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους.

Ίσως το όνειρό σου απομακρύνθηκε απ’ το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πριν

όταν ακόμα δεν υπήρχες,

όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλευρό σου,

και τα μάτια σου γύρευαν

αυτό που τώρα− ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό −σου προσφέρω απλόχερα

γιατί είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου

όλη τη νύχτα

που η γη η σκοτεινή γυρίζει με ζωντανούς και πεθαμένους,

κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά μες στο σκοτάδι το χέρι μου είχα γύρω από τη μέση σου.

Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου και μόλις ξύπνησα το στόμα σου βγαλμένο απ’ το όνειρό σου

μου έδωσε τη γεύση της γης,

του θαλασσινού νερού, των φυκιών, του βυθού της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή

σα να μου ερχόταν από τη θάλασσα που μας κυκλώνει.

—Πάμπλο Νερούδα, «Η νύχτα στο νησί»

[aesonas]

Μέσα στο σκοτάδι πριν την αυγή.

Μέσα στον στροβιλισμό της θύελλας.

Όταν δέχομαι χτυπήματα και η ελπίδα έχει χαθεί,

άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Εκατομμύρια μίλια μακριά από το σπίτι.

Συνεχίζοντας το κολύμπι στη θύελλα.

Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τη βροντή

αλλά ματώνω από αγκάθια,

άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Μέσα στο σκοτάδι πριν την αυγή.

Μέσα στο σκοτάδι πριν την αυγή.

��φησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

Άφησε ένα φως, ένα φως αναμμένο.

[angelica-romantica]

I was there

I saw the way he looked at me

Friends don’t look at each other like that, μπα

Με επιθυμία και λαχτάρα

Λες και σταμάτησε η ώρα

Και σε αυτή την στιγμή υπήρχε αιώνια ακόμα

Λες και ήθελε να χαρακώσει στο σώμα

Το δικό μου, μόνο εγώ να υπάρχω στο μυαλού του στρώμα

Λες ήθελε τόσο λόγια να βγουν από το στόμα

Μα άφωνος,

Because he understands in his life my gravity

Βρέθηκε μπροστά στου έρωτα τη μορφή

Ελπίζει θα το λαλεί η σιωπή

Λες και είδε το μέλλον, όλη η ζωή

Friends don’t look at each other like that

With a gaze that lingers

Like tangled in my curls he’s picturing his fingers

Like he can’t look away lest

I dissolve into the moonlight that’s best

When it dances in his eyes

Λες και φανταζόταν ότι με φιλούσε

Πως δοκιμάζω θα ήταν ότι επιθυμούσε

Μα συγκρατούσε

Αφού βασανιστικό και αφόρητο κιόλας πονούσε

For he knew if he’d kissed me, he’d never stand a chance, θα ‘λεγε

«Don’t you dare leave me, λάτρεψε με»

Περα από τον Θάνατος for this is no mortal tie, βρε άγγελε

I was there and I saw how he looked at me

Like he was seeing the love of his life, της ζωής του η μεγάλη αγάπη

Like a sun rose at midnight shining on his beautiful face, μια ευλογημένη αυγή

I suppose one did, in my eyes for he is the sun and when I behold him, my eyes hold galaxies

As he held my gaze με λαχτάρα, ανάγκη και αγάπη απαράμιλλη

Like he finally found home, και ήθελε να γυρίσει σπίτι

And dumbstruck at the mere sight of me απλά ελπίζει θα το λαλεί η σιωπή

Λες και είδε το μέλλον, η νύφη

Ίσως ήταν ένα βλέμμα με απόλυτη πίστη

Ότι ακόμα αν έφυγα θα ήμουν πάντα στη ψυχή

Αυτή που θα στοιχειώνει κάθε άλλη σχέση

Και ότι όπου και να πάω, σε εκείνον μια μέρα το κύμα θα με ξαναφέρει

Αλλιώς θα έρθει να με βρει

Because I saw the way he looked at me

Και ήταν το βλέμμα ένος άντρας που είχε ερωτευτεί

[eptileeikala]

[…]κυριακάτικα καθόμαστε στου λόφου τα σκαλιά: παθιαζόμαστε με τα πολιτικά, τις καταλήψεις και τα ερωτικά· και τις νύχτες ��ας ρίχνουν σφαίρες τα μαύρα πουλιά που τα παίζουν πλέον χρυσά, κι είσαι η μόνη που βάζεις σε νοικοκυραίους φωτιά ν’ αποτρέψεις σαν καρβουνόσκονη μιαν αυγή· αυτοσχεδιάζεις τις πιό χρωματιστές λαϊκές κι όταν σου λένε πως είναι αργά, λες: Σιγά! Μετακομίστε τις νεραντζιές σε όσα μας έχουν απομείνει μπαλκόνια.

Εξάρχεια

[justforbooks]

Με τον Στέφανο

«Είτε ξανακατέβει στις εσωκομματικές εκλογές είτε φτιάξει δικό του κόμμα θα τον στηρίζω, όπως οφείλω να κάνω για κάποιον που προσφέρει τόσο γέλιο»

Το ότι οι σύντροφοι της Κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν εναντίον του Στέφανου με τα κολλητά ρούχα (αν και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί στ’ αλήθεια να ψήφισαν άνθρωποι που χρειάζονται 2 ώρες για να καταμετρήσουν λιγότερα από 300 ψηφοδέλτια) και οδηγούν τον θίασο  το κόμμα τους σε μια νέα εκλογική διαδικασία δεν με κάνει να υποχωρήσω ούτε χιλιοστό από την αρχική μου επιλογή για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΣΑ όπως θα ήθελε ο απερχόμενος πρόεδρός του).

- Επειδή πιθανότατα δεν έχει υπάρξει τόσο αστείος πολιτικός (με εξαίρεση ίσως τον Βασίλη τον Λεβέντη τη δεκαετία του ‘90 αλλά σε ανύπαρκτο κόμμα) ώστε για πολύ καιρό να αναρωτιόμαστε μήπως πρόκειται για κάποιον μεγαλοφυή φαρσέρ. Το γέλιο που χάρισε και χαρίζει ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα δεν θα μπορούσε να ��ο φτάσει ούτε ο Χάρρυ Κλυνν.

- Επειδή έδειξε τι πραγματικά σημαίνει ανανεωτική αριστερά ακόμα και σε όσους δεν είχαν καταλάβει από τα μαθήματα που παρέδωσε ο μπρόεδρος Αλέκσης. Ναι, μπορούν να πέσουν τόσο χαμηλά και στην πραγματικότητα το βαρέλι τους δεν έχει πάτο.

- Επειδή βοήθησε να ξεβρακωθεί και ο τελευταίος σύντροφος που είχε καταφέρει να κρατήσει τα βρακιά του στη θέση τους.

- Επειδή εξέθεσε τους μεγαλοσχήμονες που προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να τον επιβάλουν νομίζοντας –οι τελείως αποκομμένοι από οποιαδήποτε πραγματικότητα– ότι ένας άσχετος με την πολιτική νάρκισσος μπορεί να γοητεύσει την κοινή γνώμη με τον ίδιο τρόπο που γοήτευσε τους ίδιους.

- Επειδή εξέθεσε τους «έγκριτους» δημοσιογράφους που προσπάθησαν για μήνες να μας πείσουν ότι αυτή η αστεία περίπτωση φέρνει το νέο στην πολιτική. Προφανώς δεν μιλάω για τους κομματικούς δημοσιογράφους της αριστεράς που έχουν υποχρέωση να στηρίζουν τον πρόεδρο του κόμματος, αλλά τους άλλους. Ξέρετε, τους «αντικειμενικούς».

- Επειδή μετέφερε τις εκπομπές λαϊφστάιλ σε «πολιτικές» και τις «ενημερωτικές» εκπομπές σε λαϊφστάιλ (αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι το τελευταίο δεν είναι και τόσο δύσκολο).

- Γιατί με την «Αυγή» και το «Κόκκινο» έδειξε στους συντρόφους τι ακριβώς είναι αυτό που ζητούν όταν απαιτούν να μην κλείνει καμία δημόσια υπηρεσία ανεξαρτήτως προσφοράς και ζήτησης. Αναγνωρίζω ότι τα λεφτά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σημαντικότερα από τα λεφτά του κράτους, αλλά νομίζω πως αρκετοί από αυτούς το έπιασαν το υπονοούμενο.

- Επειδή μας χάρισε το απολαυστικό (δυστυχώς μόνο διαδικτυακό) ξεμάλλιασμα της συντρόφισσας Ακρίτα με τον σύντροφο Πολάκη.

- Επειδή επιβεβαίωσε τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΣΑ όπως του αρέσει) με τον νόμο τοποθετώντας στην θέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος κάποιον που κυκλοφορεί ελεύθερος με αναστολή.

- Επειδή μας έμαθε έναν απλό και εύκολο τρόπο να κάνουμε αρπαχτή σε δολάρια μέσω του honeyfund.com. Δυστυχώς δεν μας είπε πόσα τσέπωσε ο ίδιος αλλά, δεν πειράζει, όσα κι αν ήταν τα αξίζει.

- Επειδή κάνει να φαντάζει ρεαλιστική η πιθανότητα τα γίνει πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο αψύς Σφακιανός, σύντροφος Παύλος Πoλάκης.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα που δεν μου ‘ρχονται τώρα στηρίζω τον Στέφανο τον Κασσελάκη σε όποια επιλογή κι αν κάνει. Είτε ξανακατέβει στις εσωκομματικές εκλογές είτε φτιάξει δικό του θίασο κόμμα θα τον στηρίζω, όπως οφείλω να κάνω για κάποιον που προσφέρει τόσο γέλιο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[author-of-all-sins]

Σαν φως που ξυπνά την αυγή,

εσύ, γυναίκα, που γεμίζεις τη σιωπή.

Τα μάτια σου, δυο άστρα στον ουρανό,

και το χαμόγελό σου, γέφυρα στον κόσμο το γλυκό.

Η φωνή σου, μελωδία από αερικό,

κυλ��ει στην ψυχή μου σαν νερό.

Κάθε σου κίνηση, χορός ιερός,

μια τέχνη που ζωγραφίζει το φως.

Τα χέρια σου, αγγίγματα από όνειρα παλιά,

και η καρδιά σου, πυρκαγιά σε παγωμένα βουνά.

Σ’ εσένα βρίσκω νόημα, ζωή και φως,

εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο πιο κρυφός μου σκοπός.

Αν μπορούσα, θα σου χάριζα τη θάλασσα,

θα στόλιζα με άστρα τη νύχτα σου αθάνατα.

Γιατί, εσύ, γυναίκα μοναδική,

είσαι το ποίημα που δεν γράφτηκε ποτέ, μα ζει.

[nantoukos]

Αγάπα με μα μην ερωτευτείς

Κι άμα το κάνεις καν' το με δική σου ευθύνη

Είναι αργά και η αυγή τη νύχτα σβήνει

Είναι περίεργες οι λέξεις κι απορείς

Θα είμαι τριγύρω άμα ποτέ σου ψάξεις να με βρεις

Άμα ποτέ με χρειαστείς εγώ

Εγώ σε έχασα γιατί σε ερωτεύτηκα

Άκου αγάπα με μα μην μ' ερωτευτείς

[gemsofgreece]

Με τον τρόπο του Γ.Σ. (english below)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας» «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος «βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό». Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λι��ανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO. Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει. Καλοκαίρι 1936

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Very famous poem by Greek nobelist George Seferis. Clumsy English translation by me under the cut.

In the way of G. S.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Amid the chestnut trees in Pelion, the centaur's shirt slipped through the leaves to wrap around my body, as I was ascending the slope and the sea followed me, ascending too like mercury in the thermometer, till we found the waters of the mountain.

In Santorini, while touching sinking islands, listening to a fipple flute playing from somewhere in the pumice rocks, my hand was nailed on the wale by a paper plane darted suddenly from the farthest reaches of a withering youth.

I lifted the great stones and the treasures of the Atreides at Mycenae and I slept with them in the hotel "Helen of Menelaus" - they disappeared at dawn only when Cassandra crowed with a rooster dangling from her black throat.

In Spetses, in Poros and Mykonos I was tormented by the barcarolles. Why do all these people say they are coming from Athens or Piraeus? One comes from Salamina and asks the other whether he comes from Amity square, "No I come from the Consitution square", the other replies contently. "I met John and he treated me with an ice cream"

Meanwhile, Greece is travelling. We know nothing, we do not know we are all deserted, we do not know the bitterness of the port when all the ships have sailed, we mock those who can feel it.

Strange people who claim to be in Attica, though they are nowhere - they buy sugared almonds for their weddings, they hold drugs for hairloss, they take pictures of themselves - the man I saw today sitting in a background of doves and flowers was tolerating the hand of the old photographer pressing on his wrinkles, caused by all the birds in these skies. Meanwhile Greece is travelling more and more, and we see dead bodies flowering in the Aegean, it's those who wished to catch the great ship by swimming, those who grew weary of waiting for ships they can not move; ELSA, SAMOTHRACE, the AMBRACIAN.

The ships are whistling now that the sun falls in Piraeus, still whistling some more but no winch is moving, no anchor rode shone washed in the last evening light, the captain stands like stone in his white and gold.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Curtains made of mountains, archipelagos, bare granite. The ship sailing is called AG ONY 937.

S/S Aulis, waiting for it to start Summer 1936

G. Seferis, Poems, Icarus

[lydiwths]

δεν γίνεται να ακούω την φράση "γαμουσε η Χρυσή Αυγή" το 2024 γμτχμ

[meyvall]

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου ��έμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

[evais8iti-monaksia]

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

[gentle-author]

Κι αν υπαρξουμε,

Κι αν δεν υπάρξουμε,

Ξερω πως θα σε αγαπω για πάντα...

Κι αν ζήσουμε,

Κι αν δεν ζήσουμε,

Ξέρω πως θα είμαστε μαζί αιώνια...

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση μην περιμένεις από κάποια χείλη που γεννήθηκαν για να αναπνέουν, ενώ ζουν για να γευτούν τα δικά σου, για να εισπνεύσουν τον δικό σου αέρα και όχι τον ξένο, τον "άλλο".

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση δεν παίρνεις από έναν άνθρωπο που δεν νιώθει άνθρωπος, που δεν νιώθει τίποτα, που είναι ένα τίποτα και τα πάντα μαζί.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί το "γιατί" είναι μια ξένη λέξη για έναν ποιητή.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί ξέρεις κάθε απάντηση που σε αυτό αναλογεί.

Γιατί αν ανεπνεα στα χρόνια της χολέρας, θα σε αγκάλιαζα τόσο ώστε η χολέρα θα μας φοβόταν και κάθε νυχιά στο φρούριο θα σήμαινε την αιώνια αγάπη μας.

Γιατί αν ησουνα λεπρος, θα κλεινομουν στο ίδιο μπουντρούμι με σένα κι η λεπρα θα μας φοβόταν μέχρι να ξυπνήσει η μέρα και να κοιμηθεί η νύχτα, μέχρι να φύγει ο κόσμος, μέχρι να γεννηθεί η αλήθεια.

Γιατί αν ήσουν άνεμος, θα ήμουν η θάλασσα που θα δαμαζες και τα κύματα θα μας φιλούσαν, θα μας υμνούσαν κι ίσως να μας αγαπούσαν.

Γιατί αν ήσουν χώμα, θα ήμουν ο σπόρος που θα ανεθρεφες και τα άνθη θα μας ευγνωμονούσαν, θα μας τιμούσαν και ποτέ δεν θα μας νικούσαν.

Γιατί αν ήμουνα παιδί, θα ήσουν το καταφύγιό μου, κι ας μην είχα ποτέ στην κατοχή μου τέτοια λέξη, παρά μόνον εμένα, τον αιώνιο φίλο και εχθρό μου, τότε, εσύ αγάπη μου θα ήσουν εγώ, κι εγώ λατρεία μου, θα ήμουν εσύ, κι εμείς, ναι εμείς...

Κι αν όλα τα παιδιά του κόσμου μας κοίταζαν στα μάτια, τότε να είσαι σ��γουρος, αυτό που θα αντίκριζαν θα ήταν το "εμείς", η νέα ζωή, ο κόσμος κι η αυγή, τίποτα παλιό για να χαθεί.

Γιατί αν ήμασταν κύκνοι, το άσμα μας θα ήταν βαρύ, γεμάτο έρωτα και πόνο τραγουδισμένο ολονυχτίς κι ολημερίς σερί.

Γιατί αν ήμασταν βιβλία, οι σελίδες μας θα ήταν κολλημένες με κερι, ατόφιο κι ανέγγιχτο θα προσμενε τη δική μας την πνοή, να σβήσει, να γεννηθεί, να ζήσει, να ηττηθεί.

Γιατί αν ήμασταν εικόνες, τότε μάλλον θα ζούσαμε στην Αναγέννηση, ο Ραφαήλ θα έφτιαχνε το πορτρέτο του παιδιού μας, ο Μιχαήλ Άγγελος θα ζούσε υπό την διαταγή μας.

Γιατί αν ήμασταν μαζί, τίποτε δεν θα είχε σημασία, αλλά μόνον το "εμείς", η μία λέξη και αντωνυμία που έχει ισχύ.

Κι αν η Γη γυρνούσε ανάποδα, κι αν είχαμε μια μόνον ημέρα ζωής, δεν θα υπήρχαν εισιτήρια, παρά μόνον ένας δρόμος που θα οδηγούσε σ' εκείνο το νησί, εκεινο που φτιάξαμε εμείς, το μέρος που έγινε η αρχή.

Κι εσύ, κι εμείς, κι όλη η Γη μαζι, θα τραγουδούσαν για εκείνη την πνοή που θα γεννιόταν πλασμένη από άνθη γιασεμιού κάτω από τα δικά σου, γεμάτα έρωτα ροδοπέταλα, κάτω από την δική μου, γεμάτη τέχνη, αγνή βροχή.

Γιατί τόσο σε αγαπάω, που το αγαπάω έχει έξι γράμματα, που το "σε αγαπάω" έχει δύο λέξεις, που το "εγώ σε αγαπάω" είναι η αλήθεια, που δεν με νοιάζω εγώ όσο με νοιάζεις εσύ, ερωτά μου κι αιώνια ζωή...

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα καλά ώριμο φρούτο, η ψυχή Ένα παλαιωμένο κρασί, το αίμα μου Η σάρκα μου, ταλαίπωρη, γδαρμένη, σκληρή απτής ζωής το κυνηγητό Και το μυαλό, αυτό το μυαλό Γέρικο και σοφό, άλλοτε ακόμη παιδικό και αγνό Αγαπά την ελπίδα, τις αθώες σκέψεις Τον αυθορμητισμό και την απερισκεψία που απαιτεί το σήμερα για να επιβιώσεις Μα όχι για να ζήσεις Ευθύνες πολλές και υποχρεώσεις άλλες τόσες Και συ διψάς για στιγμές, ελευθερία, χρόνο Διψά η ανάγκη για ζωή, λογικό μεν Κάποιοι τα καταφέρνουν κάποιοι όντως μπορούν να μη δίνουν αναφορά, να μη χρωστούν πουθενά Απ' την άλλη εγώ πάντα νιώθω πως κάτι ξεχνώ, κάτι οφείλω Πως χρωστώ σε μένα τόσα Και θέλω να μου τα δώσω όλα Ναι θέλω ένα προς ένα, δε ξέρω πως Μα ψάχνω, δοκιμάζω πράγματα Προσπαθώ να χωρέσουν όλα σε μια μέρα Λες και δεν έχει 24ωρες Λες και είναι διαδοχικά η επόμενη χωρίς λήξη και αρχή Αρχή και λήξη θα λεγε κανείς, μα αυτά είναι ψευδαισθήσεις Ξέρεις, όσο καλά τα πάω με τη χρονική νύξη, αλληλουχία και συναντήσεις Άλλο τόσο νιώθω πως δεν έχω καθόλου καλή αίσθηση των λεπτών Μέρα είτε νύχτα και γω χαμένη κάπου ανάμεσα Κ��υραστικό αυτό το τρέξιμο και όσα προκαλεί Στην εισαγωγή αναφέρομαι που πόσα να πει και αυτή Επίλογος, τέλος και αυτή αυτή στιγμή Ό,τι ήταν να βγει, είναι πλέον στο χαρτί Μα πότε νύχτωσε, νιώθω ακόμη την αυγή Ίσως γιατί κοντεύει η επόμενη ή ίσως γιατί δε θα φανεί