#Ελληνική λογοτεχνία

[orgismenh]

παράξενα παιδιά

προτιμούν να καυλώνουν εξ αποστάσεως

παρά εξ επαφής

- Ντίνος Χριστιανόπουλος

[afrouif]

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

▫️Ποια είναι η υπόθεση;

Δύο νέοι στην Αθήνα της κρίσης συναντιούνται σ' ένα μουσείο. Κουβαλούν μαζί τους τις έγνοιες τους, τις λάθος επιλογές τους, τις δυσκολίες και τις ελπίδες τους. Όμως η έλξη που νιώθουν είναι από άλλο κόσμο. Και πράγματι, αυτός ο κόσμος παίρνει τα ηνία και τους παρασύρει σε μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της ζητούν μετά από έναν αιώνα δικαίωση για τα χαμένα τους όνειρα. Συνδετικός κρίκος και καταλύτης είναι ένα έργο ζωγραφικής.

▫️Είναι μόνο ερωτικό το μυθιστόρημα;

Όχι. Είναι ταυτόχρονα ένα μανιφέστο κατά της συναισθηματικής κακοποίησης, ένα συνεχές ψυχογράφημα, ένας ύμνος στη φιλία και την αλληλεγγύη. Το παιχνίδισμα με το χρόνο, καθώς και η ταξιδιάρικη διάθεση -αφού διαδραματίζεται σε Αθήνα, Λονδίνο, Ρώμη και Βιέννη- κάνουν τις 307 σελίδες να κυλούν σαν νερό. Προειδοποίηση: το Ραντεβού διαβάζεται απνευστί.

Σελίδες 307€

Τιμή 7,20€ + ΦΠΑ

[glaufxgarland]

Άβυσσος - Από το βιβλίο των Νεκρονομικών -Στέφανος Γλαύκωψ - Ανάγνωση Λ...

[psyxhmou]

«Εσύ για ποιον έρωτα πεθαίνεις απόψε, αν όχι για τον δικό μας»;

Ξεχασμένες Αναμνήσεις (coming soon).

[the-sun-the-green]

Στις δικές μου διαδρομές - Jhumpa Lahiri

[inspiwriter]

Ειπώθηκαν ψέµατα που ντράπηκαν και τα ίδια, µια και δεν ντρέπονταν τα στόµατα που τα ’λεγαν. Such lies were told, that lies themselves felt ashamed since the lips that spoke them felt nothing.

Μενέλαος Λουντέμης, Οδός Αβύσσου Νο. 0 - Menelaos Loudemis, Abyss street Νο. 0

[impishminded]

Με διαλύει να περιμένω, ή ίσως να σε περιμένω, δεν γνωρίζω!

Κάπως ειρωνικό γιατί σε ένα από τα πράγματα που είμαι καλή είναι αυτό. Ίσως να μην αντέχω τον μαρασμό, ίσως να με διαλύει γιατί όπως περιμένω κάπου γνωρίζω πως δεν θα αναζητηθώ.

Χωρίζομαι στα δύο, με το ένα να πνίγεται μέσα στο βυθό και το άλλο να πετάει κάπου πάνω από τον ειρηνικό.

Να ψάχνει τη γαλήνη, έναν ήρεμο βυθό, αλήθεια λίγο ακόμα και θα παραιτηθώ, θα πέσω, θα ανοίξω το στόμα και θα παρακαλάω σε δευτερόλεπτα να πνίγω. Δεν θα παλέψω απλά θα το αντέξω, έτοιμη να το υποστώ, ας είναι! Και αυτό το πικρό ποτήρι θα το πιω, κούπα γρήγορα θα το κατεβάσω ώστε την πικρία του να μην προλάβω να την παραλάβω.

Μονίμως χωρισμένη στα δύο, να φύγω; Να μείνω; Να παλέψω; Με λευκή σημαία, υποχωρήση να τσιρίξω; Μα δεν με έπιασε και κανείς έστω ψιθυριστά να μου πει « Στο πλευρό μου μείνε! ».

Με την προσπάθεια να ενώσω δύο έθνη, δίχως κοινά, εκείνο που αγαπάει παράφορα με εκείνο που δεν αισθάνεται καν, που διαλέγει τον εαυτό του και μένει μόνο του συνειδητά. Να τρώγονται μονίμως ποιο θα καταφέρει να ανεβεί της καρδιάς μου τα σκαλιά.

Ίσως σε ότι αγάπησα, φεύγοντας υπέγραψα πάνω τους ανεξίτηλα, σαν καμβά τους χρωμάτισα και όταν κάπου κουράστηκα, διάλεξα εμένα γιατί στο τέλος κάπως βασανίστηκα!

Δύο αντίρροπες δυνάμεις, να κόβουν στα δυο κ��θε μέρος του σώματος μου. Να διψάω να αγαπήσω και να αγαπηθώ αλλά να γνωρίζω πως θα πεθάνω πρώτα! Και αν αγαπηθώ θα είναι αφού πρώτα, έξι μέτρα βρεθώ κάτω από τον ήλιο, σαν να είμαι ο Van Gogh χωρίς τους 2100 πίνακες, τη φήμη ή λεφτά.

Θέλω να φύγω, πάλι από την αρχή να ξεκινήσω, ίσως αυτό να είναι πρόβλημα μου- ψάχνω ένα μέρος για να μείνω, μόλις το βρω όμως θέλω να φύγω!

Μα δεν μου ζήτησε και κανείς να μείνω!

Επομένως δεν με βοήθησε να μην φύγω!

Ψεύδομαι πως πάνω στον αέρα έναν ήρεμο βυθό αναζητώ, αλλά καταβάθος το κλίμα φαίνεται πιο γνώριμο εδώ. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται εδώ, να αναζητώ τον αέρα, γιατί μέσα μου υπάρχει μονάχα αυτό, ένα τεράστιο για τα γυμνά μάτια κενό. Τι και αν εγώ, είμαι ο αέρας, για αυτό κανένας δεν προσπαθεί να με κάνει να μείνω στο δικό τους πλευρό;

Ίσως να είμαι τόσο «δύσκολη» να «εγκλωβιστώ», να «δαμαστώ» και κάπου στο τέλος ίσως και να αγαπηθώ.

Βάλε μου φωτιά, θα γίνω μαύρη και θα απομακρυνθώ. Πνίξε με στο νερό και σαν φυσαλίδες θα βγω. Φύτεψε με στο χώμα, ίσως αργήσω αλλά πάλι στον ουρανό το μέρος μου θα το ξανά βρω.

Δεν είναι μέσα μου τίποτα σταθερό, μονάχα οξυγόνο αρκετό για να ταξιδέψει μέχρι την άβυσσο.

Ίσως αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που έχω σταθερό, να αλλάζω το επόμενο λεπτό που στοιχημάτιζες πως ο αέρας φυσάει πιο γλυκά εδώ.

Γιατί να περιμένω; Δεν μου ζήτησε κανείς να δροσίσω προς το δικό τους το πλευρό.

(Όσο και αν εγώ μπορεί μέσα μου να το έχω θελήσει αυτό)

©Philomena Famulok

Dear sea, dear wind...

[vardavas]

Διήμερον ἐν Θεσσαλονίκῃ

Κωνσταντίνος Κούκουνας,Διήμερον εν Θεσσαλονίκη, εκδόσεις Historia, Αθήνα 2022, ISBN: 978-618-5227-40-1.   «Διήμερον ἐν Θεσσαλονίκῃ» Στο θέρος του 2020, ένας μοναχικός ταξιδιώτης από την Νότια Ελλάδα ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για ένα βιαστικό πέρασμα δύο ημερών. Επωφελείται να περπατήσει μέσα στην ακριβή, σπάνια πόλη, να αντικρύσει τους βυζαντινούς της ναούς. Είναι αρχές Αυγούστου, η πόλη έχει…

[epestrefe]

Πρώτος και μοναδικός ανάμεσα στους συγγραφείς της γενιάς του και των προηγούμενων, ο M.Καραγάτσης κατόρθωσε να συλλάβει και να αποδώσει μυθιστορηματικά την όλη ελληνική κοινωνία.

[newsokgr]

Οδυσσέας Ελύτης: Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας

Ο Οδυσσέας Ελύτης, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στην Αθήνα. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονη συναισθηματική έκφραση και βαθιά ανθρώπινη αντίληψη. Ο στίχος  “Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας”, Αυτή η μεγαλειώδης φράση του Ελύτη είναι από το «Αξιον Εστί».  Ο Ελύτης εκφρά��ει την ιδέα ότι οι εχθροί…

[impishminded]

Ένας ακόμη κύκλος γύρω από τον ήλιο, σκέφτηκα κοιτάζοντας την ημερομηνία των γενεθλίων μου.

Ένας ακόμη κύκλος γύρω από τον ήλιο, με ακόμη μια ολοκαίνουργια πτυχή του εαυτού μου να γνωρίσω... Ένα νέο χόμπι, πιθανώς μία απρόσμενη ικανότητα, ένας ακόμα τρόπος σκέψης και έκφρασης, μία επιλογή, μία επαγγελματική ευκαιρία, μία καινούργια οπτική γωνία και...

« Λήψη! » φώναξε κάνοντας ολόκληρο το προσωπικό γύρω του να πεταχτεί στον αέρα. Τα φώτα άναψαν, οι κάμερες τραβούσαν, οι άνθρωποι προσποιούνταν και ο σκηνοθέτης στάθηκε να περιμένει...

Στάθηκε κρατώντας την ανάσα του για την τέλεια...

« Λήψη! » έδωσε εντολή, αφού τοποθέτησε τα γυαλιά μυωπίας μπροστά από τα κυανά του μάτια.

Περίμενε την ιδανική λήψη με τόση υπομονή, όπως κάνει η ύαινα κρυμμένη πίσω από τα σιτηρά λίγο πριν το ελάφι χαρίσει την τελευταία του πνοή και η σάρκα του γίνει πλέον μέρος δικό της! Περίμενε την κατάλληλη στιγμή με τέτοιο πάθος σαν εκείνες τις κοπέλες το ενενήντα όπου πετούσαν δειλά το μαντίλι στο πάτωμα με σκοπό να τους το επιστρέψει ο αγαπημένος τους στην παλάμη, με την ελπίδα το φλερτ να είναι αμοιβαίο.

Κρατούσε την ανάσα του με τόση αντοχή σαν να έπρεπε να αποδείξει στον ίδιο τον Ιούλιο Βερν πως θα το έκανε ακόμα και είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα αν χρειαζόταν.

Κοιτούσε την κάμερα με τέτοια ανατριχίλα, με τόση συγκέντρωση προς τη λεπτομέρεια που για λίγο αναρωτήθηκα εάν ξαφνικά είχε τοποθετηθεί μπροστά του η Γκουέρνικα και τον είχαν πνίξει τόσα συναισθήματα -όπως τις ακρωτηριασμένες φιγούρες που αντίκρισε ο Πικάσο λίγο πριν πιάσει το πινέλο-που αδυνατούσε να εκφράσει!

Εκεί ακριβώς, τα μάτια μου εντόπισαν για πρώτη φορά αληθινά το αίσθημα να αγαπάς αυτό με το οποίο καταφέρνεις να ��εμίζεις το τραπέζι το πρωί, αυτό με το οποίο καταφέρνεις να βγαίνεις για ποτό το μεσάνυχτα και να πετάς σε άλλη χώρα την αυγή.

Ένας ακόμη κύκλος γύρω από τον ήλιο, ωστόσο ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια μάτια, μία γωνία σε ένα δωμάτιο που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει, ένα καινούργιο φως, μία ταινία, η σκηνοθεσία!

Ένα αίσθημα ελευθερίας τοποθετήθηκε στην καρδιά μου, χωρίς να κρατήσει πολύ ωστόσο, μία σατέν κορδέλα τοποθετήθηκε γύρω από το λαιμό μου, θυμίζοντας μου όλες τις υποσχέσεις που είχα δώσει για κάτι βελόνες, υφάσματα, χρώματα και αρώματα!

Το επόμενο χαστούκι ήρθε όταν αναφέρθηκαν όλο εκείνα τα οποία ήθελα και έπρεπε να θυσιάσω ώστε να κατακτήσω το περπάτημα στο τέλος της πασαρέλας. Μια θυσία, με το ένα πιόνι να τρώγεται το ένα μετά το άλλο, η παρτίδα να δείχνει πως στα τετράγωνα μάλλον μόνο η βασίλισσα ζωντανή θα μείνει και στο τέλος ίσως ακόμη και την καλλιτεχνική ψυχή της να χαρίσει.

Όλα αυτά, για να φωνάζει μερικά χρόνια μετά ότι φώναζε και ο Γάλλος Ιβ Σεν Λοράν γεμάτος κούραση έπειτα από τέσσερις κολεξιόν κάθε χρόνια « Χρειάζομαι ένα διάλειμμα, αδυνατώ να το κάνω όλο αυτό πια ».

Όσο τυχερό και να είχα δηλώσει μέσα μου τον αριθμό τέσσερα, σε μία γωνία της αιωρούμενης μας σφαίρας, δήλωνε τον θάνατο και την κακοτυχία. Ίσως αυτό να σήμαιναν εξ αρχής οι τέσσερις κολεξιόν ανά το έτος -έναν ακόμη κύκλο γύρω από τον ήλιο, έναν ακόμη, μέχρι να σου ξηλώσουν την καλλιτεχνική σου γνώμη.

Ένας ακόμη κύκλος γύρω από τον ήλιο, όπου προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που πάω να κάνω μέχρι το μέλλον δεν θα το μισήσω.

Ένας ακόμη κύκλος γύρω από τον ήλιο, και μια ακόμη φράση να παίζει στο μυαλό μου συνεχώς από τον ίδιο.

« Ελπίζω να ασχοληθείς και να έρθεις να με ξαναβρείς » είπε ενώ με αγκάλιασε θερμά γνωρίζοντας πολύ καλά πως την καρδιά μου πολιορκούσαν δυο επαγγέλματα, χρόνια αρκετά.

« Ή έστω μέσα από τις κάμερες, αυτό που αγαπάς να ξαναβρείς » ψέλλισε σαν να ήταν μυστικό που δεν έπρεπε να ακούσει κανένας άλλος μονάχα εμείς.

David Lynch

[orgismenh]

Απ’ ό,τι άργησε να ‘ρθει κι από το τι δεν ήρθε, χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε τι είναι μη γνωρίζοντας.

Κική Δημουλά

[ihavereachedtheforties]

Αρωμα βανιλιας-Ρενας Ρωσση-Ζαΐρη

«Πώς μας αρπάζουν καμμιά φορά, έτσι στα ξαφνικά, την ίδια μας τη ζωή από τα χέρια, και την κάνουν ό,τι θέλουν ; Κι εμείς, ανήμποροι ν’αντιδράσουμε, απλά τους κοιτάζουμε. Μπερδεμένοι κι αναποφάσιστοι. Γιατί τα έχουμε χαμένα. Ξέρουμε, νιώθουμε πως πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εναντιωθούμε σε αυτό που έρχεται καταπάνω μας. Κι όμως προχωράμε προς τον γκρεμό που περιμένει να μας…

[glaufxgarland]

Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας και Μεταφράσεις

[vitalsocialissuesnstuff]

Eine Familien- und Stadtgeschichte in Wort und Bild

Notizen, Rezepte und ein paar alte Fotos sind alles, was Alisa von ihrer Oma Luna nach deren Tod geblieben sind, neben vielen offenen Fragen. Ihre Mutter will ihr nicht helfen. Aber vielleicht kann sie es auch nicht. Zu tief sitzt der Groll, den sie ihrer Mutter gegenüber hegt. In Elena Chouzouris Roman Onkel Avraam bleibt für immer hier, erschienen 2023 im Verlag der Griechenland Zeitung…

[impishminded]

Αν πράγματι ήταν γραφτό μας, δεν θα καθόμασταν πλευρικά για ακόμα μια φορά;

Αναρωτήθηκα, όσο παρακολουθούσα την οθόνη του κινητού μου να φωτίζει δυναμικά σαν προβολέας το δωμάτιο μου, με τα νούμερά σου να αναγράφονται πάνω. Γνώριζα πως θα τα έβλεπα τελευταία φορά και ξαφνικά κάτι μέσα μου, λειτούργησε με χαρά.

Αναρωτήθηκα, μήπως κάθε φορά που καλείς το όνομά μου θαρρείς πως μεταβολή θα κάνω, αναστροφή και πίσω στην αγκαλιά σου με δάκρυα μέχρι τα μάγουλα, θα πλαντάξω και θα σε αγκαλιάσω.

Αναρωτήθηκα, μήπως ποτέ συνειδητοποιήσεις πως ήσουν μονάχα στη ζωή μου ένα αντίβαρο- να διψάω να περπατήσω μπροστά, να με γραπώνεις ξαφνικά και για έναν δυσεξήγητο λόγο να επιλέγω τον ενοφθλαμισμό. Επέμενα, ξεπερνούσα όρια -ίσως μονάχα τα δικά μου- μέχρι που αντιλήφθηκα πως κάπου εδώ θα λυγίσω, θα γονατίσω και ίσως τη ψυχή μου χαραμίσω.

Αναρωτήθηκα, μήπως ήσουν αληθινά, ειλικρινά, γνήσια και έντιμα, αγαθός απέναντι μου ενώ εις βάθος κατείχες τη δεξιότητα να παρέχεις κάποιο αβέβαιο κενό συναισθηματικά, εγκεφαλικά, ψυχικά και σωματικά -παρουσιάζοντάς το ως μία πολλά υποσχόμενα σταθερά.

Αναρωτήθηκα γιατί στεκόμουν απέναντί σου τελευταία φορά; Θαρρώ αναζητούσες πως θα ψελλίσω λόγια διαφορετικά, σχετικά με την αγάπη, τον έρωτα και ιδεώδη όπου θα καταλήγαν πως εσύ είσαι τα δικά μου «ιδανικά». Ειδικά για να γράφω κάθε μέρα σε χαρτάκια μικρά, πως ο κόσμος μου δημιουργήθηκε γύρω από τα μάτια σου τα κάστανα. Στο είπα, σε κοίταξα τελευταία φορά, έτη φωτός ταξίδεψα μακρυά, αναζητώντας ξένη αγκαλιά.

Εκεί γνωρίζω πως συνειδητοποιήσεις, ποσά χιλιόμετρα βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτά τα εκατοστά! Πόσο λιλιπούτεια ενδέχεται να μετατραπεί μια γλώσσα, όταν λούζεις το χώρο με λέξεις χωρίς πρώτα να ζυγίσεις το βάρος ή το βάθος. Πόσο μέσα σε έναν σώμα αρκετό για να χωρέσει, συναίσθημα για δυο ή τρεις, βρέθηκες πιο γυμνός, κενός, μίζερος και ανυπόστατος από όλους.

Εκεί γνωρίζω πως συνειδητοποιήσεις, πόσα χιλιόμετρα βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτά τα εκατοστά της καρδιάς μου, τόσα πολλά ωστόσο δεν περπάτησες ούτε ένα και δεν είχες την ευκαιρία, την πιθανότητα, τη δυνατότητα ή την ικανότητα να το πραγματοποιήσεις ποτέ ξανά!

Εκεί συνειδητοποίησα εγώ, με τα χέρια ανοιχτά, το κεφάλι ψηλά, τον πιο κοντινό άνθρωπό μου να οδηγάει κάπου στα βουνά με τα παράθυρα ανοιχτά, πόσο τραυματισμένη δεν θα κατέληγα εάν εκείνη τη μέρα πρότεινα οτιδήποτε, ανάποδο του « Ας το προσπαθήσουμε ξανά! ».

Αμέτρητες κραυγές ακούστηκαν μετά και δάκρυα φάνηκε να κυλούσαν μονάχα από τα αριστερά!

« Το τελείωσες, άστο να φύγει » ψυθίρισε στο αυτί μου κοντά, κρατώντας με λίγο πιο θερμά, πιο κοντά, πιο σφιχτά. Ελπίζω να διδάχτηκες πως τυλίγεις τα χέρια σου γύρω από ένα σώμα, αληθινά!

Εκεί συνειδητοποίησα ποσά χιλιόμετρα υπήρχαν μέσα σε αυτά τα εκατοστά της καρδιάς, απέραντα, αμέτρητα, άπιαστα, αψεγάδιαστα, τόσα χιλιόμετρα που αναζητούσα να διανύσεις ωστόσο μπέρδεψες τις λέξεις, θεώρησες πως ήταν ορθώ για τον επόμενο να τα διαλύσεις.