#Ελι Κιτίμ

[eli-kittim]

Is Paul a Witness to the Historical Jesus?

By Goodreads Author Eli Kittim

——-

Paul: The Visionary Witness

Paul is the earliest New Testament writer. And there is compelling textual evidence for concluding that Paul’s witness to Christ is exclusively based on visionary experiences (see Acts 9.3-5; Rom. 16.25-26; 2 Cor. 12.2-4). Critical scholarship would unequivocally concur that Paul never saw Jesus in the flesh. Yet on the very basis of his own personal revelations, which exclude human sources, Paul’s knowledge of Christ surpassed that of his contemporaries. In Gal. 1.11-12, Paul makes it abundantly clear that he’s not a reliable witness to the historical existence of Jesus. He writes:

For I want you to know, brothers and sisters,

that the gospel that was proclaimed by me

is not of human origin; for I did not receive it

from a human source, nor was I taught it,

but I received it through a revelation of

Jesus Christ.

Along similar lines, the German New Testament scholar and historian, Gerd Lüdemann, from the University of Göttingen, ascribes the belief in Jesus’ resurrection primarily to Paul’s visions. In his book (“The Resurrection of Jesus: History, Experience, Theology,” Translated by John Bowden [London: SCM, 1994], 97, 100), he writes:

At the heart of the Christian religion lies a

vision described in Greek by Paul as

ophehe——‘he was seen.’ And Paul himself,

who claims to have witnessed an

appearance asserted repeatedly ‘I have

seen the Lord.’ So Paul is the main source

of the thesis that a vision is the origin of the

belief in resurrection.

——-

Bart Ehrman Says that Paul Tells Us Nothing About the Historical Jesus

Bart Ehrman, who is the James A. Gray Distinguished Professor of Religious Studies at the University of North Carolina at Chapel Hill, once wrote on his blog:

Paul says almost *NOTHING* about the

events of Jesus’ lifetime. That seems weird

to people, but just read all of his letters.

Paul never mentions Jesus healing anyone,

casting out a demon, doing any other

miracle, arguing with Pharisees or other

leaders, teaching the multitudes, even

speaking a parable, being baptized, being

transfigured, going to Jerusalem, being

arrested, put on trial, found guilty of

blasphemy, appearing before Pontius Pilate

on charges of calling himself the King of the

Jews, being flogged, etc. etc. etc. It’s a

very, very long list of what he doesn’t tell us

about.

Even Kurt Aland——the German Bible scholar who founded the Institute for New Testament Textual Research, and one of the principal editors of the Nestle-Aland-Novum Testamentum Graece——went so far as to question the historicity of Jesus. In his book (“A History of Christianity,” vol. 1 [Philadelphia: Fortress Press, 1985], p. 106), he writes:

the real question arises . . . was there really

a Jesus? Can Jesus really have lived if the

writings of his closest companions are filled

with so little of his reality . . . so little in them

of the reality of the historical Jesus . . . .

When we observe this——assuming that the

writings about which we are speaking really

come from their alleged authors——it

almost then appears as if Jesus were a

mere phantom.

No wonder, then, that in his magnum opus (the Epistle to the Romans) Paul sets about describing the gospel of Christ NOT as a biography or an objective historical account but rather as a *revelation* that has been “promised beforehand” through the agency of the Holy Spirit (1.1-3 NRSV):

Paul, a servant of Jesus Christ, called to be

an apostle, set apart for the gospel of God,

which he promised beforehand through his

prophets in the holy scriptures, the gospel

concerning his Son.

——-

Conclusion

Gerd Lüdemann, professor of History and Literature of Early Christianity, concluded an essay——(“Paul as a Witness to the Historical Jesus” in R. Joseph Hoffman, “Sources of the Jesus tradition: separating history from myth” [Amherst, N.Y.: Prometheus Books, 2010], p. 212)——with the following sentence:

In short, Paul cannot be considered a

reliable witness to either the teachings,

the life, or the historical existence of

Jesus.

Christianity preserved the apocalyptic literary tradition of Judaism and reevaluated it in light of its own messianic revelations. The New Testament refined this type of literature as it became the vehicle of its own prophetic and apocalyptic expressions. Apocalypticism, then, not historiography, is the *literary style* of the New Testament, which is based on a *foreknowledge* of future events that is written in advance! It is therefore thought advisable to consider the collection of New Testament writings as strikingly futurist books (see Lk 17.30; Heb. 1.2; 9.26b; 1 Pet. 1.10-11, 20; 2 Pet. 1.19; 1 Jn 2.28; Rev. 19.10d; 22.7, 10, 18, 19)!

——-

[eli-kittim]

Who Gave Satan the Authority to Become the God of this World?

By Author Eli Kittim

——-

Because God supposedly had given him dominion over the earth, most people assume that Adam surrendered his authority to Satan after his transgression, and therefore allowed the latter to become the god of this world. But in order for this particular *dominion theory* to work, it must impinge on *divinity* itself. However, Adam was a created being. He was not a god and could never be understood as a god in any sense of the word. The fundamental problem with the classical view is twofold. First, a mere mortal, such as Adam, does not have authority over the earth. Second, Adam doesn’t have any *divinity* to give away, much less any “divine” dominion over the earth. A close reading of Gen. 1.26 reveals that the dominion God gave to Adam was limited to the animals and creatures of the earth. In other words, Adam was not “the god of this world” (cf. 2 Cor. 4.4); God was! Adam was simply placed on earth “to till it and keep it” (Gen. 2.15). By contrast, only Christ is said to have “all authority . . . on earth” (Mt. 28.18).

What is more, Adam had not yet eaten from “the tree of life” (Gen. 3.22, 24) at the time of his transgression. So, given that Adam was a created being who was not even immortal, much less a god, how could Satan *become* the “god” of this world by taking this divinity from Adam? It’s a logical impossibility; a logical fallacy, if you will. Adam, by default, is not a divine being and therefore cannot, by definition, surrender godhood to Satan. It is both logically and ontologically impossible!

So the question remains, how then did Satan become the god of this world? Who gave him the title deed to the earth, so to speak? The only person who has full authority over the earth, and who is truly a god, is the only one who can surrender this right to Satan. And this is in fact conceivable both from a logical and an ontological perspective. Thus, by the process of elimination, the only person capable of surrendering his divine authority over the earth is none other than Christ! Without a doubt, this relinquishment would temporarily make Satan the god of this world.

This, of course, would imply that Adam could not have been anyone else but Christ. And it would help explain why “God said, ‘Let us make humankind in our image, according to our likeness’ “ (Gen. 1.26). It would further imply that although the first human was created, nevertheless God breathed his own divine Spirit into him and gave him “the breath of life” (Gen. 2.7). If Christ was Adam, it would also help explain why he would have to die to pay for the sins of the world. This view would also help clarify how the transgression of one man could possibly spread biologically to his posterity, which would otherwise be inexplicable.

I’m by no means espousing the “Adam–God doctrine” of Brigham Young (Mormonism). This is a totally fictitious and bogus account based on UFOs and aliens. I do not accept this LDS *account* at all.

But why does Christ say in Rev. 22.13 (NIV) that he’s “the first and the last”?:

I am the Alpha and the Omega, the First

and the Last, the Beginning and the End.

We know why he is the last. But how exactly is he the first? In fact, Heb. 1.6 calls Christ “the Firstborn” (πρωτότοκον). Let us review some key Biblical points. Whereas Adam was made in the image of God, Christ is said to be “the image of the invisible God” (Col. 1.15). Both Adam and Christ are said to have dominion over the earth. Both are givers of life (1 Cor. 15.45 NIV):

The first man Adam became

a living being; the last Adam, a life-giving

spirit.

Both became men. Both are called “son of God” (Lk 3.38; 1 Jn 5.10). Both were pure and holy. Both were tested by Satan. One suffered in the Garden of Eden, the other in the Garden of Gethsemane. There are far more similarities than differences. And the Biblical passages make much more sense when understood from this point of view than from the classical one. If humankind is made in the image of Christ, who was the first Man, then this special creation would refute the conclusion of evolutionary science that Adam was not a historical person. In fact, the classical perspective makes no sense whatsoever. It’s neither logically nor ontologically feasible, or even possible, that a mere mortal, who was not god, surrendered both his authority and divinity to Satan, who subsequently became the god of this world. That’s a contradiction in terms. It’s like talking about a married bachelor or a squared circle. It can never happen in any possible world!

——-

[eli-kittim]

First Peter 1.10-11 Suggests An Eschatological Soteriology

By Author Eli Kittim

"Concerning this salvation, the prophets, who spoke of the grace that was to come to you, searched intently and with the greatest care, trying to find out the time and circumstances to which the Spirit of Christ in them was pointing when he predicted the sufferings of the Messiah and the glories that would follow" (1 Peter 1.10-11 NIV).

BIBLE EXEGESIS

First, notice that the prophets (Gk. προφῆται) in the aforementioned passage are said to have the Spirit of Christ (Gk. Πνεῦμα Χριστοῦ) within them, thereby making it abundantly clear that they are prophets of the New Testament (NT), since there's no reference to the Spirit of Christ in the Old Testament (OT). That they were NT prophets is subsequently attested by verse 12 with its reference to the gospel:

"It was revealed to them that they were not serving themselves but you, when they spoke of the things that have now been told you by those who have preached the gospel to you by the Holy Spirit sent from heaven."

Second, the notion that 1 Peter 1.10-11 is referring to NT as opposed to OT prophets is further established by way of the doctrine of salvation (Gk. σωτηρίας), which is said to come through the means of grace! This explicit type of Soteriology (namely, through grace; Gk. χάριτος) cannot be found anywhere in the OT.

Third, and most importantly, observe that "the sufferings of the Messiah and the glories that would follow" were actually "PREDICTED" (Gk. προμαρτυρόμενον; i.e., testified beforehand) by "the Spirit of Christ" (Gk. Πνεῦμα Χριστοῦ; presumably a reference to the Holy Spirit) and communicated to the NT prophets so that they might record them for posterity's sake (cf. v. 12). Therefore, the passion of Christ was seemingly written in advance——or prophesied, if you will——according to this NT passage!

Here's Further Evidence that the Gospel of Christ is Promised Beforehand in the New Testament

In the undermentioned passage, notice that it was "the gospel concerning his Son" "which he [God] promised beforehand through his prophets in the holy scriptures." This passage further demonstrates that these are NT prophets, since there's no reference to "the gospel (Gk. εὐαγγέλιον) of God . . . concerning his Son" in the OT:

"Paul, a servant of Jesus Christ, called to be an apostle, set apart for the gospel of God, which he promised beforehand through his prophets in the holy scriptures, the gospel concerning his Son" (Romans 1.1-3 NRSV).

Also, Paul’s letters are referred to as “Scripture” in 2 Pet. 3.16, while Luke’s gospel is referred to as “Scripture” in 1 Tim. 5.18!

[eli-kittim]

Είναι η Αμαρτία η Αιτία της Ψυχικής Ασθένειας;

άρθρο του ψυχολόγου - συγγραφέα, Ελι Κιτίμ

——-

Χριστιανική Ψυχοθεραπεία

Θα πρέπει να πλαισιώσω τη συζήτηση λέγοντας εξαρχής ότι ο ορισμός μου για τη χριστιανική μέθοδο ψυχοθεραπείας δεν βασίζεται στην οργανωμένη θρησκεία ή σε κάποια συγκεκριμένη χριστιανική εκκλησία. Η «χριστιανική» ψυχολογική προσέγγιση που εισάγω δεν σχετίζεται με θρησκευτικά δόγματα ή θρησκευτικές πρακτικές. Αντίθετα, βασίζεται στην προσωπική μου κατανόηση των συλλογικών βιβλικών διδασκαλιών σε συνδυασμό με τη σύγχρονη ψυχολογία και την υπαρξιακή εμπειρία! Ως εκπαιδευμένος ψυχολόγος, βλέπω μια στενή σχέση μεταξύ αμαρτίας και ψυχολογικής νεύρωσης!

——-

Τι σημαινει αμαρτία;

Σύμφωνα με τους Βιβλικούς όρους, η «αμαρτία» είναι μια πράξη που παραβιάζει τον θεϊκό ηθικό νόμο και θεωρείται εξαιρετικά κατακριτέα, προκαλώντας ενοχή ή/και ντροπή για το άτομο που την διαπράττει μέσω της συνείδησης (δηλ. Superego). Χρησιμοποιώντας κοσμικούς όρους, αυτό ακριβώς αποτελείται από μια κλινική «νεύρωση», δηλαδή, συνειδητά ή ασυνείδητα συναισθήματα ενοχής ή/και ντροπής που εμφανίζονται στην προσωπικότητα ως συμβολικά συμπτώματα, όπως ανησυχίες, φοβίες, καταναγκασμοί, και τα παρόμοια. Αν και ο όρος «νεύρωση» έχει απορριφθεί από το 1980 από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM III), είναι ωστόσο διαδεδομένος στην κλινική ψυχοθεραπευτική βιβλιογραφία (π.χ. χρησιμοποιείται ακόμα στο ICD-10 Κεφάλαιο V F40–48).

Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει κλινική σύνδεση μεταξύ της νεύρωσης και της αμαρτίας. Ορισμένοι αξιοσημείωτοι ψυχαναλυτές, όπως ο Moshe HaLevi Spero, έχουν δημοσιεύσει ακαδημαϊκά έργα σχετικά με αυτήν τη σύνδεση (δείτε το άρθρο του «Sin as Neurosis» στο «Journal of Religion and Health» Τόμος 17, Αρ. 4 [Οκτ. 1978], σελ. 274-287).

——-

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ χριστιανικής και κλινικής ψυχοθεραπείας;

Ενώ ο στόχος της σύγχρονης ψυχοθεραπείας είναι να σας κάνει να αισθάνεστε λιγότερο ένοχοι για τη νεύρωσή σας, ο Βιβλικός Χριστιανισμός προσπαθεί να εξαλείψει εντελώς την πηγή της ενοχής σας μέσω της *συγχώρεσης.* Αυτές είναι δύο ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις. H σύγχρονη ψυχολογία στερείται σε μεγάλο βαθμό από ηθικά ζητήματα και βασικά σας ενθαρρύνει να συνεχίσετε να ασκείτε τις αμαρτίες σας (αρκεί να μην πληγώνετε τον εαυτό σας ή τους άλλους), ενώ προσπαθεί να σας πείσει να μην αισθάνεστε τόσο καταδικασμένοι για αυτές. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν όπως θέλουν. Για παράδειγμα, ένας ψυχαναλυτής είπε κάποτε σε έναν ασθενή — ο οποίος ξαφνικά αποκάλυψε τη σεξουαλική του διαστροφή κατά τη διάρκεια μιας ψυχοδυναμικής θεραπείας — «καλώς ήλθατε στο κλαμπ.»

Η άλλη προσέγγιση (δηλαδή της Βίβλου) αναγνωρίζει ότι κάτι είναι ηθικά λανθασμένο στην ψυχή, και υποστηρίζει ότι, ανεξάρτητα από τις προσπάθειές σας, η ενοχή και η ντροπή δεν θα εξαφανιστούν εντελώς εάν δεν *συγχωρεθείτε.* Η σύγχρονη ψυχοθεραπεία δεν προσφέρει «θεραπεία» αλλά μόνο έναν καλύτερο μηχανισμό αντιμετώπισης που βασίζεται στην καλύτερη κατανόηση των συμπτωμάτων σας. Με άλλα λόγια, στην καλύτερη περίπτωση προσφέρει ένα χάνζαπλαστ.

Ο Βιβλικός Χριστιανισμός, από την άλλη πλευρά, προσφέρει μια «θεραπεία» που βασίζεται σε έναν «εσωτερικό μετασχηματισμό» του νου. Μπορεί να συνεπάγεται περισσότερους κινδύνους και πολύ βαθύτερη κατανόηση, αλλά σχεδόν πάντα εγγυάται μια αλλαγή προσωπικότητας. Με άλλα λόγια, πρέπει να γίνεις ένα νέο πλάσμα: μια νέα δημιουργία. Πρέπει να ξαναγεννηθείς. Μια μέρα είσαι αυτό το άτομο. Την επόμενη μέρα είσαι ένα εντ��λώς διαφορετικό άτομο. Αυτό ακριβώς συνέβη στον Παύλο (στην Νέα Διαθήκη). Μια μέρα διώκει τους Χριστιανούς. Την επόμενη τους αγαπά και τους προστατεύει. Στην Β΄ Επιστολή προς Κορινθίους (5.17 Νεοελληνικη), ο Παύλος εξηγεί αυτήν την αλλαγή ως εξής:

Όταν κάποιος ανήκει στο Χριστό είναι μια

καινούρια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν·

όλα έχουν γίνει καινούρια.

Η χριστιανική διαδικασία του μετασχηματισμού δεν είναι διαφορετική από εκείνες που σχετίζονται με τον βουδισμό ή τον Ινδουισμό. Στην πραγματικότητα, είναι σχεδόν παρόμοια με αυτές όσον αφορά την αυτοπραγμάτωση και την υπερβατικότητα, η μόνη διαφορά είναι ότι στο κέντρο της αδιαφοροποίητης συνείδησης είναι ο θεϊκός Χριστός. Ο Ιησούς εξηγεί τον λόγο για τον οποίο υποτιμούμε τις διδασκαλίες του (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 3.3):

Απήντησε ο Ιησούς και είπε· ‘σε

διαβεβαιώνω, ότι εάν δεν γεννηθή κανείς από

τον ουρανόν, δεν ημπορεί να Ίδη και να

απολαύση την βασιλείαν του Θεού.’

Για αυτό η Επιστολή προς Εφεσίους (4.22-24) μας δίνει εντολή να απομακρύνουμε τον «παλιό εαυτό» μας και να φορέσουμε μια νέα ταυτότητα, που λέει ο λόγος, δηλαδή τον «νέο εαυτό» που δημιουργείται σύμφωνα με την εικόνα του Θεού:

έχετε πράγματι διδαχθή να αποβάλετε

και πετάξετε από επάνω σας τον παλαιόν

άνθρωπον της αμαρτίας όπως αυτός είχε

υπάρξει και εκδηλωθή εις την

προηγουμένην ειδωλολατρικήν ζωήν και

συμπεριφοράν σας. Αυτός ο παλαιός

άνθρωπος, εξ αιτίας των αμαρτιών και των

παθών του, φθείρεται συνεχώς και

προχωρεί στον όλεθρον από τας επιθυμίας,

που ανάπτει η απατηλή αμαρτία. Εχετε

ακόμη διδαχθή να ανανεώνεσθε συνεχώς με

τα υγιή πνευματικά φρονήματα του νου σας

και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, ο

οποίος ανεδημιουργήθη και αναγεννήθη

σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Έτσι, από αυτήν την άποψη, δεν χρειάζεται να επισκέπτεστε έναν ψυχίατρο μία φορά την εβδομάδα. Αυτό που χρειάζεστε είναι μια ριζική αλλαγή προσωπικότητας. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεστε ομιλίες. Χρειάζεστε συγχώρεση!

——-

Η χριστιανική ψυχοθεραπεία όχι μόνο θεραπεύει αλλά προσφέρει και σωτηρία

Εκτός από αυτό το ψυχοθεραπευτικό πλεονέκτημα που προσφέρει η Βίβλος, στο οποίο μπορεί να επιτευχθεί βαθιά εσωτερική ικανοποίηση, παρέχει επίσης κάποιες ιδέες για το ασυνείδητο κίνητρο και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, υπερβαίνει το προσωπικό ασυνείδητο και μας ενημερώνει για τις επιρροές του λεγόμενου «συλλογικού ασυνείδητου» στην ψυχή μας, όπως έχει δείξει το έργο του Ελβετού ψυχίατρου, Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ.

Φυσικά, το θέμα της υπερβατικής φιλοσοφίας είναι σημαντικό επειδή, στο Βιβλικό πλαίσιο, η υπέρβαση αναφέρεται στις μεταφυσικές πτυχ��ς της φύσης, οι οποίες είναι πέρα ​​από όλους τους φυσικούς νόμους. Αυτά τα παραψυχολογικά φαινόμενα μπορούν να παρουσιαστούν σε διάφορες «θρησκευτικές εμπειρίες» του τύπου που μελετά ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς, οι οποίες συνήθως εκδηλώνονται στην προσευχή, στην υπερηαισθητική αντίληψη, στη διόραση, στον διαλογισμό ή στα παραφυσικά «οράματα» και στις υπαρξιακές εμπειρίες. Εν ολίγοις, φαίνεται να υπάρχει σύνδεση μεταξύ φυσικών και μεταφυσικών φαινομένων που παίζονται στον ψυχολογικό τομέα του ατόμου και στον τομέα του νου.

Για το σκοπό αυτό, η Βίβλος έχει πολλά να πει σχετικά με το πώς διαγιγνώσκουμε και ως εκ τούτου αντιμετωπίζουμε ορισμένες ασθένειες. Πρέπει παραδείγματος χάρη να αντιμετωπίσουμε όλα τα ζητήματα ψυχικής υγείας ως θέματα που σχετίζονται με την αμαρτία; ή πρέπει να συμβουλευτούμε τη σύγχρονη ψυχολογία; Σύμφωνα με τη Βίβλο, εάν οι ανησυχίες, οι φόβοι, οι καταθλίψεις και οι φοβίες είναι οι ρίζες των ψυχικών διαταραχών, τότε μόνο η *αγάπη* τις θεραπεύει απαραίτητα. Η Α΄ Επιστολή Ιωάννη (4.18) τονίζει το ίδιο σημείο:

Η τέλεια αγάπη εξαλείφει τον φόβο· επειδή,

ο φόβος έχει να κάνει με τιμωρία· και

εκείνος που φοβάται δεν έχει ακόμα

τελειοποιηθεί στην αγάπη.

——-

συμπέρασμα

Η πανάκεια για όλες τις μη βιολογικές ψυχικές διαταραχές είναι η *αγάπη.* Οι Μπητλς είχαν δίκιο όταν είπαν: «Το μόνο που χρειάζεστε είναι η αγάπη». Η B' Επιστολή προς Τιμόθεο (1.7) συμφωνεί με τα προαναφερθέντα:

Το Πνεύμα που μας έδωσε ο Θεός, δεν είναι

πνεύμα δειλίας αλλά πνεύμα δύναμης κι

αγάπης και σωφροσύνης.

Έτσι, από ψυχοθεραπευτική σκοπιά, η *αγάπη* και η *συγχώρεση* εξοπλίζουν ένα άτομο για να σπάσει τις αλυσίδες της νεύρωσης, του εθισμού και του φόβου, αποκαθιστώντας το μυαλό του στην υγεία!

(To read this article in English, click the following link: https://eli-kittim.tumblr.com/post/635864715577393152/is-sin-the-cause-of-mental-illness).

——-

[eli-kittim]

Η Γέννηση, ο θάνατος, και η Ανάσταση του Χριστού στο Τέλος του Κόσμου

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

Θάνατος καί Ανάσταση στο Τέλος του Κόσμου, στην Παλαιά Διαθήκη

Απόδειξη ότι Δανιήλ 12.1 Αναφέρεται σε Ανάσταση από Θάνατο με βάση την Μετάφραση και Εκτέλεση των Βιβλικών γλωσσών.

Το κείμενο του Δανιηλ 12.1 βρίσκεται στο πλαίσιο της μεγάλης δοκιμασίας των τελικών χρόνων! Επαναλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24.21 ως η εποχή της μεγάλης δοκιμασίας— καιρός θλίψεως (βλ. Αποκ. 7.14).

Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1,

καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαηλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ’ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου.

Το Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1 μεταφράζει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad) ως αναστήσεται, η οποία προέρχεται από τη ρίζα λέξη ανίστημι και σημαίνει *ανάσταση.*

Μετάφραση,

Εκείνη την εποχή, ο Μιχαήλ, ο μεγάλος πρίγκιπας, ο προστάτης του λαού σας, θα αναστηθεί. Θα υπάρξει μια περίοδος αγωνίας, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ από την πρώτη ύπαρξη των εθνών.

Ο ισχυρισμός μου ότι η ελληνική λέξη ἀναστήσεται αναφέρεται σε ανάσταση από τους νεκρούς έχει αμφισβητηθεί από τους κριτικούς. Η απάντησή μου έχει ως εξής.

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο Μιχαήλ αναφέρεται για πρώτη φορά ως αυτός που «ἀναστήσεται» (Δαν. Θεοδ. 12.1) πριν από τη γενική ανάσταση των νεκρών (ἀναστήσονται, Δαν. Θεοδ. 12.2). Εδώ, υπάρχουν ισχυρές γλωσσικές ενδείξεις ότι η λέξη *ἀναστήσεται* αναφέρεται σε ανάσταση, διότι στον αμέσως επόμενο στίχο (12.2) η πληθυντική μορφή της ίδιας λέξης (δηλ. ἀναστήσονται) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γενική ανάσταση των νεκρών! Με άλλα λόγια, εάν η ίδια ακριβώς λέξη (ἀναστήσονται) σημαίνει ανάσταση στο Δανιήλ 12.2, τότε πρέπει επίσης η λέξη ἀναστήσεται να σημαίνει απαραίτητα ανάσταση και στο Δανιήλ 12.1! Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το απόσπασμα του Δανιήλ 12.1 χρησιμοποιεί την εβραϊκή μεσσιανική ορολογία ενός χρισμένου πρίγκιπα (βλ. Δαν. 9.25 και ἄρχων ὑμῶν Δαν. 10.21 Ο', πρβλ. Ησα 9.6 Ο' μεγάλης βουλῆς ἄγγελός) για να σηματοδοτήσει την ανάσταση του Μεσσία στο τέλος του κόσμου.

Το δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο προέρχεται από την παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα που χρησιμοποιεί τη λέξη παρελεύσεται για να ορίσει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad), η οποία μεταφράζεται ως *θα πεθάνει.*

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα (Δανιήλ 12.1) είναι ως εξής,

καὶ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην παρελεύσεται Μιχαηλ ὁ ἄγγελος ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου ἐκείνη ἡ ἡμέρα θλίψεως οἵα οὐκ ἐγενήθη ἀφ’ οὗ ἐγενήθησαν ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης.

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα καταδεικνύει περαιτέρω ότι το Δανιήλ 12.1 κείμενο περιγράφει ένα θέμα θανάτου και ανάστασης επειδή η λέξη παρελεύσεται σημαίνει *θα πεθάνει,* υποδεικνύοντας έτσι τον θάνατο αυτού του εμφανιζόμενου πρίγκιπα στο τέλος του κόσμου! Επομένως, θέτει τη σκηνή για την ανάστασή του, καθώς η λεγόμενη μορφή «Θεοδοτίων Δανιήλ» συμπληρώνει τα κενά χρησιμοποιώντας τη λέξη αναστήσεται, που σημαίνει σωματική ανάσταση, για να καθιερώσει την περίοδο της εσχάτης ημέρας ως την ώρα κατά την οποία αυτός ο πρίγκιπας θα αναστηθεί από τους νεκρούς!

Συγκρίνετε το κείμενο του Ησαΐα στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα περί της Αναστάσεως του Κυρίου (δηλ. ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν) ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις (Ησαΐας 2.2):

εἰσενέγκαντες εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς

σχισμὰς τῶν πετρῶν καὶ εἰς τὰς τρώγλας

τῆς γῆς ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου

καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν

ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν (Ησαΐας 2.19).

Η Γέννηση και ο θάνατος του Ιησού στο Τέλος του Κόσμου, στην Καινή Διαθήκη

Δύο Αρχές της Βιβλικής Ερμηνευτικής πρέπει να καθοδηγήσουν την έρευνά μας

Δύο αρχές της βιβλικής ερμηνευτικής πρέπει να θεωρηθούν θεμελιώδεις. Οι εξηγητές πρέπει να ερμηνεύουν το σιωπηρό από το ρητό και το αφηγηματικό από το διδακτικό. Στην πράξη, οι επιστολές της καινής διαθήκης και άλλες ρητές και διδακτικές μερίδες της Γραφής πρέπει να αποσαφηνίσουν την έμμεση σημασία των ευαγγελίων, η οποία δεν είναι βιογραφική αλλά *θεολογική* στη φύση, όπως οι Mπούλτμαν, Κροσάν, Λούντεμαν, Μάικ Λικόνα, Τζέιμς Κρόσλει, Ρόμπερτ Λ Τόμας, Φ Νταβίντ Φαρνελ, Ντένις Μακντόναλντ, Ρόμπερτ Γκάντρι, και Τόμας Λ Μπρόντι, μεταξύ άλλων, έχουν δείξει ξεκάθαρα!

Η ελληνική ερμηνεία, που μεταφράζεται κατευθείαν από το ίδιο το κείμενο, αμφισβητεί την κλασική χριστιανική ερμηνεία, η οποία βασίζεται κυρίως σε ιστορικές μυθοπλασίες. Η «ελληνική ερμηνεία» όχι μόνο συμπληρώνει τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τα θέματα του μεσσιανικού θανάτου και της ανάστασης στο τέλος του κόσμου που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Π.χ. Ησαΐας 2.19, Δαν. 12.1-2)! Εν ολίγοις, τόσο η εβραϊκή όσο και η χριστιανική Γραφή φαίνεται να λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή, ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο τέλος του κόσμου (βλ. Εβρ. 9.26β)!

Ο μελλοντικός Χριστός

Ελληνική Εξήγηση

Σύμφωνα με τα ρητά και διδακτικά τμήματα της Γραφής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός *γεννιέται* όταν ο χρόνος θα φτάσει στην πληρότητα ή την ολοκλήρωσή του, που εκφράζεται στην αποκαλυπτική φράση τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου:

ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,

ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,

γενόμενον ἐκ γυναικός (Γαλ. 4.4).

Σύμφωνα με την αναλογία γραφής, η χρονολογική περίοδος γνωστή ως *η πληρότητα του χρόνου* (τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου) στην Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ορίζεται στην προς Εφεσίους Επιστολή 1.9-10 ως η ολοκλήρωση των εποχών (πρβλ. Εβρ. 9.26β):

γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος

αὐτοῦ, κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν

προέθετο ἐν αὐτῷ εἰς οἰκονομίαν τοῦ

πληρώματος τῶν καιρῶν,

ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ

Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς

γῆς· ἐν αὐτῷ.

Η πληρότητα του χρόνου (τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν) στην προς Εφεσίους Επιστολή αναφέρεται στην ολοκλήρωση (ανακεφαλαιώσασθαι) όλων των πραγμάτων εις τον Χριστόν, των πραγμάτων στον ουρανό, και των πραγμάτων στη γη! Έτσι, σύμφωνα με την Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ο Χριστός γεννιέται κατά την ολοκλήρωση των αιώνων (δηλ. στο τελευταίο χρονικό διάστημα, πρβλ. Λουκ. 17.30, Εβρ. 1.2, Αποκ. 12.5, 19.10δ, 22.7, 10, 18, 19)!

Η πρώτη εμφάνιση του Χριστού αποδίδεται «στο τελευταίο χρονικό σημείο» στην Α΄ Επιστολή Πέτρου 1,20 (Νέα Βίβλος της Ιερουσαλήμ),

προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς

κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτου τῶν

χρόνων.

Περαιτέρω επιβεβαίωση κειμένου έρχεται μέσω της επιστολής προς Εβραίους 9.26β, το οποίο έχει ως εξής:

νυνὶ δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς

ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ

πεφανέρωται.

Μετάφραση,

Έχει εμφανιστεί μια φορά για πάντα στο τέλος του κό��μου για την εξάλειψη της αμαρτίας με τη θυσία του [δηλ. τον θάνατο του].

Η ιστορική-γραμματική μελέτη της φράσης επί συντελείᾳ τῶν αἰώνων καταδεικνύει ότι αναφέρεται στο «τέλος της εποχής» (δηλ. στο τέλος του κόσμου, πρβλ. Ματθαίος 13.39-40, 49, 24.3, 28.20, Δανιήλ 12.4 Ο', δείτε επίσης Τζ.Γ.Χ. Λάμπ, «Ένα Πατερικό Ελληνικό Λεξικό» [Οξφόρδη: πανεπιστήμιο Οξφόρδης, 1961], σελ. 1340).

Συμπέρασμα

Η υποτιθέμενη ιστορικότητα του Ιησού πρέπει να επανεξεταστεί, δεδομένου ότι η μόνη παρουσία του πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο τέλος του κόσμου! Κατά συνέπεια, αυτή η ερμηνεία υποστηρίζει ότι οι επιστολές είναι τα κύρια κλειδιά για το ξεκλείδωμα του μελλοντικού χρονοδιαγράμματος της μοναδικής επίσκεψης του Χριστού. Για να αποδείξουμε την εγκυρότητα αυτού του επιχειρήματος, πρέπει να επιστρέψουμε στην Ελληνιστική Κοινή της καινής διαθήκης προκειμένου να επικεντρωθούμε σε ζητήματα συγγραφικής πρόθεσης. Αν απορρίψουμε η αγνοήσουμε αυτή την υπόθεση ισοδυναμεί με ακαδημαϊκή ανεντιμότητα!

[eli-kittim]

Ο Χριστός είναι Έλληνας

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

——-

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ο Ιησούς απεικονίζεται ως Εθνικός (μη Εβραίος). Μία από αυτές τις απεικονίσεις βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (4.15-16), το οποίο μας λέει ότι ο Ιησούς δεν προέρχεται από τη Βασιλεία του Ιούδα (από Εβραίους) αλλά από την περιοχή της Γαλιλαίας (από Εθνικούς, βλ. Λουκά 1.26). Εκτός αυτού, στο κείμενο του Ιωάννη 8.48 οι Εβραίοι ονομάζουν τον Ιησού κατηγορηματικά ως «Σαμαρείτη» (δηλ. εθνικό) προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν είναι Εβραίος.

Η διαίρεση των ανθρώπων έναντι του Ιησού επειδή δεν προέρχεται από τη Βηθλεέμ των Εβραίων αλλά από τη Γαλιλαία των Εθνών τονίζεται στ�� Ευαγγέλιο του Ιωάννη (7.41-43):

ἄλλοι ἔλεγον · Οὗτός ἐστιν ὁ χριστός · οἱ δὲ

ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ χριστὸς

ἔρχεται; οὐχ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ

σπέρματος Δαυὶδ, καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς

κώμης ὅπου ἦν Δαυὶδ, ἔρχεται ὁ χριστός;

σχίσμα οὖν ἐγένετο ἐν τῷ ὄχλῳ ⸃ δι’ αὐτόν.

Ο Ιησούς αψηφά τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες:

ἐραύνησον καὶ ἴδε ὅτι ἐκ τῆς Γαλιλαίας

προφήτης ⸃ οὐκ ἐγείρεται (Κατά Ιωάννην

Ευαγγέλιο 7.52, βλ. Ματθαίος 4.15-16).

——-

Εξάλλου, τα περισσότερα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν στην Ελλάδα: Ρωμαίοι, Α΄ και Β' Κορίνθιοι, Γαλάτες, Α΄ και Β΄ Θεσσαλονικείς, Α΄ Τιμόθεος, Τίτος, και το βιβλίο της Αποκάλυψης. Κανένα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν γράφτηκε στην Παλαιστίνη. Και οι περισσότερες επιστολές απευθύνονται σε ελληνικές κοινότητες: Α΄ Κορινθίους, Β΄ Κορινθίους, Φιλιππησίους, Α΄ Θεσσαλονικείς και Β΄ Θεσσαλονικείς!

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι όταν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παραθέτουν από την Παλαιά Διαθήκη, συχνά παραθέτουν από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα και όχι από τα αυθεντικά εβραϊκά γραπτά (ακαδημαϊκή συναίνεση). Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ήταν εξοικειωμένοι με την εβραϊκή γλώσσα. Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης μάλλον δεν ήταν Εβραίοι αλλά Έλληνες, δεδομένου ότι χειρίζονταν άριστα την ελληνική γλώσσα. Και οι μελετητές μας λένε ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης έγραφαν από διαφορετικά μέρη του κόσμου και όχι από την Παλαιστίνη.

——-

Και γιατί οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ολοκλήρωσαν την αφήγηση του Θεού στα Εβραϊκά; Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πείσει κανείς τους Εβραίους ότι ο Ιησούς είναι η μεσσιανική εκπλήρωση της Εβραϊκής Γραφής από το να το γράψει στην εβραϊκή γλώσσα; Αλλά δεν το έκαναν! Ο λόγος είναι ο Ιησούς. Προφανώς δεν είναι Εβραίος αλλά Έλληνας! Έτσι η αφήγηση πρέπει να γραφτεί στα ελληνικά για να αντικατοπτρίζει τον έλληνα πρωταγωνιστή. Γι 'αυτό ακριβώς η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά, όχι στα Εβραϊκά. Επιπλέον, εάν ο Χριστός ήταν Εβραίος θα έλεγε ότι είμαι τό Άλεφ και τό Ταβ. Αντ 'αυτού, ο Χριστός χρησιμοποιεί ελληνικά γράμματα για να ορίσει το θεϊκό «Εγώ ειμί»:

Ἐγώ εἰμι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ (Αποκάλυψη

1:8).

Άλλωστε είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το εβραϊκό όνομα του Θεού (Γιαχβέ, που προφέρεται ως Ιεχωβά ή Γιαχβά) είναι επίσης το εβραϊκό όνομα για την Ελλάδα (Γιαβαν, βλ. Ιώσηπος Αρχαιολογία Βιβλ. 1, κεφ. 6). Αυτή η προφορική συμφωνία δεν είναι συμπτωματική. Υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία σχετικά με το ελληνικό όνομα του Θεού. Σε μερικά σπάνια χειρόγραφα των εβδομήκοντα το τετραγράμματον μεταφράζεται ως *Ιαω* (γνωστό ως ελληνικό τρίγραμμα). Δηλαδή το θεϊκό όνομα Γιαχβά μετατρέπεται στην Κοινή Ελληνική ως Ιαω (βλ. π.χ. Λευ. 4.27 το χειρόγραφο των εβδομήκοντα [LXX] 4Q120). Αυτό το θραύσμα προέρχεται από τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, που βρέθηκαν στο Κουμράν, και χρονολογείται από τον 1ο π.Χ. αιώνα.

Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το όνομα Ιαω φαίνεται να αντιπροσωπεύει τους Αρχαίους Έλληνες (γνωστούς ως ΙΑΩΝΕΣ), οι πρώτες λογοτεχνικές εικονογραφήσεις των οποίων βρίσκονται στα έπη του Ομήρου (Ἰάονες) και επίσης στα έργα του Ησιόδου (Ἰάων). Σχεδόν όλοι οι μελετητές της Βίβλου συμφωνούν ότι το εβραϊκό όνομα Γιαβάν αντιπροσωπεύει τους Ιάωνες, δηλαδή τους αρχαίους Έλληνες. Εξάλλου, ανεξάρτητες βεβαιώσεις προέρχονται από τα Πατερικά γραπτά για το Τετραγράμματο. Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (1910) και Μπ. Ντ. Έρντμανς: Ο Διόδωρος ο Σικελός (1ος αιώνας π.Χ.) μεταφράζει το όνομα του Θεού ως Ἰαῶ. Ο Ειρηναίος (π. περ. 202) αναφέρει ότι οι Βαλεντινιανοί χρησιμοποιούν το θεϊκό όνομα Ἰαῶ. Ο Ωριγένης Αλεξανδρείας (π. περ. 254) γράφει Ἰαώ. Ο Θεοδώρητος του Κύρου (393 – περ. 458) γράφει επίσης Ἰαώ. Επομένως, το μυστικό όνομα του Θεού τόσο στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα όσο και στην Εβραϊκή Βίβλο φαίνεται να αντιπροσωπεύει την Ελλάδα! Για αυτό και ο Ιωάννης ο Θεολόγος δεν βρίσκεται τυχαία στην Ελλάδα. Είναι εκεί επειδή το κείμενο του έχει να κάνει με την αποκάλυψη του Ιησού και τον λόγο του Θεού:

Ἐγὼ Ἰωάννης . . . ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ

καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ

καὶ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ (Αποκάλυψη 1.9).

——-