#Γιώργος Ζεβελάκης

[silezukuk]

Μανόλης και Ανέστης Αναγνωστάκης, Θεσσαλονίκη, 1957. Αρχείο Γιώργου Ζεβελάκη / https://tinyurl.com/yapkeyov

[dimartblog]

—του Κοσμά Ψυχοπαίδη—

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί για το Παρίσι στη συντροφιά μας όταν έρθη να καθίση

—Ορέστης Λάσκος, «Το Παρίσι»—

Αυτός ο κύριος δεν ήταν παράξενος. Ήταν λιγάκι χοντρός, λιγάκι νευρικός και πολύ Ρωμιός. Φώναζε:

— Ελένη, τρέχα να δεις τη Notre Dame!

Η μέρα ήταν παρισινή, δηλαδή ψιχάλιζε. Κι η ψιχάλα ήταν παρισινή, δηλαδή δεν ενοχλούσε. Το κορίτσι με τα μπλου τζιν συνέχιζε να πουλάει παγωτά στο προαύλιο του Sacre Coeur, της πελώριας και κακόγουστης παρισινής εκκλησιάς, τουρίστες καθισμένοι στην αράδα πάνω στα πλατιά σκαλοπάτια χάζευαν τη θέα μπρος τους: πεντακόσια μέτρα παρακάτω, στην Place Pigale, μια «για τουριστικούς λόγους ηθελημένη» αδιαντροπιά διαδεχόταν την ατμόσφαιρα της ευλάβειας και της προσευχής.

Η Ελένη έτρωγε ένα σάντουιτς με «σοσισόν». Προσηλωμένη στην από κιμωλία εικόνα παρισινού ζωγράφου στο πεζοδρόμιο, σκεφτόταν ίσως πως οι σταγόνες της βροχής κολάκευαν το σύνολο αλλοιώνοντας το φόντο. Στην άκρη του πεζοδρομίου οι περαστικοί έριχναν λίγα σεντίμια για τον γενειοφόρο καλλιτέχνη.

Άφησα το Sacre Coeur χωρίς να πιάσω κουβέντα με τους συμπατριώτες. Ήξερα εξ άλλου από πρώτα τι θα μου λέγαν: «Πολλά φώτα, πολλή βροχή, πολλοί τουρίστες. Κι ακρίβεια, μωρέ παιδί μου!» κ.λπ., κ.λπ. Όλοι οι Έλληνες είμαστε ίδιοι.

Μα το Παρίσι; Ο Ρωμιός θα το επισκεφτεί λίγο σκουντούφλικα, πολύ κριτικά, με τον απαραίτητο «κατάλογο αξιοθεάτων» — σύνθεση συμβουλών συγγενών και φίλων που «έχουν πάει και ξέρουν» (π.χ. Φολί Μπερζέρ, Μουλέν Ρουζ, Σακρ Κερ, Αρκ Τριόμφ, με καραβάκι Σηκουάνα, Ενβαλίντ κ.λπ.)Ο Ρωμιός θα επισκεφτεί το Παρίσι πρόθυμος να θαυμάσει τα πάντα (Ε ρε οικοδομήματα), πρόθυμος να συγκρίνει (Πού είσαι Ψωροκώσταινα με τις χάρες σου), να απογοητευτεί (Καιρός είναι αυτός; Αχ ηλιόλουστη Αθήνα!) μα πάντα αποφασισμένος να κερδίσει το Παρίσι.

Όμως το Παρίσι δεν το κερδίζεις εύκολα. Το πολύ πολύ να σε κερδίσει αυτό.

Στους δρόμους της Μονμάρτης, τις βροχερές και θλιμμένες μέρες, στα café του Boul Mich, στην Correspondance του Denfert Rochereau, στο Λούβρο ή στι Cité Universitaire —επαρχία της ψυχής σου η Cité— το Παρίσι σε κερδίζει.

Χωράς μέσα του, δεν χωράει μέσα σου. Είσαι δικός του, δεν είναι δικό σου. Μια σχέση εξάρτησης που δίνει ανησυχία. («Αχ η Αθήνα Μου, η Ακρόπολή Μου, η Πλάκα Μου». Τυχερός όποιος μπορέσει να πει: Το Παρίσι Μου).

Κάτω από τον Πύργο του Άιφελ μια γυναίκα νοικιάζει καρέκλες. Ένας bouquiniste της αριστερής όχθης ανοίγει το κασόνι του. Ας βρέχει· πουλάει μεταχειρισμένες καρτ ποστάλ (10 σεντίμια ό,τι πάρεις) και βιβλία για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Place Pigale οι τουρίστες στριμώχνουνται μπρος στις στενές πόρτες των καμπαρέ. Θα ‘χουνε να διηγιούνται όταν γυρίσουν στην πατρίδα τους: Το Παρίσι τη νύχτα…

Η ψυχή του Παρισιού, το μετρό. Ένας λαβύρινθος στα σπλάχνα της πόλης, εκατοντάδες σκουλίκια τον οργώνουν: τα τρένα. Χιλιάδες άνθρωποι περνάνε στοές, τρέχουν να προφτάσουν αυτόματες πόρτες πριν κλείσουν, χιλιάδες άνθρωποι δίνουν τις κάρτες τους να τρυπηθούν στα ελεγκτήρια ή παρακολουθούν στους φωτεινούς πίνακες τη διαδοχή του directions. Χιλιάδες άνθρωποι πηδούν από τρένο σε τρένο. Κι αμέσως παρά δίπλα, η αντίθεση. Ο παρισινός αλήτης που έχει πάρει έναν υπνάκο στο παγκάκι του metro: έμπρακτη απόδειξη της ελευθερίας του για το αν υπέγραψε ή όχι ο Ντε Γκωλ το Σύμφωνο της Μόσχας, για το αν γίνονται ή όχι πυρηνικές δοκιμές στη Σαχάρα, για το αν είναι γαλλική ή αλγερινή η Αλγερία. Ποιος θα αρνηθεί στον παρισινό αλήτη αυτό του το άγραφο δικαίωμα να διανυκτερεύει στα παγκάκια; Σίγουρα όχι η γαλλική αστυνομία…

Παρίσι, μετρό, δεκαετία 1960. Φωτογραφία: Lewis Morley.

Μα τι είναι λοιπόν το Παρίσι;

Ο ρομαντικός τού «Αχ, αιώνιο Παρίσι» το θέλει κέντρο των μουσών, καλλιτεχνική εστία, σύνθεση σε γκρίζο. Ο ρεαλιστής γλεντζές το βλέπει τόπο ελευθερίας και διασκέδασης και ο διανοούμενος παράδεισο πνευματικών συναντήσεων. Στην πραγματικότητα το Παρίσι δεν είναι τίποτε από αυτά.

Δεν είναι σύνθεση, δεν είναι αφαίρεση. Ούτε καν «είναι» το Παρίσι. Δεν κατακτιέται το Παρίσι, ούτε ορίζεται.

Ίσως ο έλληνας επισκέπτης του Sacre Coeur να μην μπόρεσε να το καταλάβει αυτό, ίσως γι’ αυτόν η πόλη να είναι κάτι πολύ θετικό και συγκεκριμένο. Το ότι θα διαφωνούσαμε δεν θα ‘πρεπε να παραξενέψει. Μια διαφωνία μεταξύ Ελλήνων δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Όμως όποιος κάθισε στις όχθες του Σηκουάνα όταν η κίνηση στους δρόμους αρχίζει να αραιώνει, όποιος ήπιε μπύρα μαζί με τον μπάρμαν σε κάποιο από τα πολυάριθμα café, συζητώντας οτιδήποτε ώσπου να σταματήσει η βροχή, όποιος προσπάθησε (ή έμαθε) εκεί κάτω να «φτιάξει τη ματιά του», θα συμφωνήσει μαζί μου: το Παρίσι είναι κάτι «άλλο»…

Αφήνοντας τη Γαλλία δεν είχα την αίσθηση ότι αποχωρίζομαι κάτι αγαπημένο. Περισσότερο είχα την αίσθηση ότι πάω να συναντήσω κάτι αγαπημένο. Στην κουπαστή του πλοίου, που έχοντας περάσει τα ανήσυχα νερά της Μασσαλίας και της Γένοβας έμπαινε τώρα «στη δικιά μας τη θάλασσα», την ηρεμότατη, εξηγούσα στους φίλους ξένους που έρχονταν να επισκεφθούν την Ελλάδα δείχνοντάς τους με καμάρι τα ακρογιάλια μας:

— Βλέπετε, έτσι είναι σε μας…

Δεν είχα ξεχάσει το Παρίσι, το Παρίσι δεν ήταν παρελθόν, το Παρίσι ήταν μέσα μου, ήμουν κι εγώ λίγο το Παρίσι. Θυμήθηκα τον στίχο που είχε αλλάξει λίγο ένας φίλος: «Ήδη θα κατάλαβες τι σημαίνουν τα Παρίσια» είχε πει.

Ήμουν, αυτό που λεν, λίγο συγκινημένος…

* * *

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1963. Το εντόπισε στο αρχείο του ο Γιώργος Ζεβελάκης και το δημοσιεύουμε σήμερα, που το Παρίσι είναι επίκαιρο — αν και το Παρίσι είναι πάντα επίκαιρο.

Ο Κοσμάς Ψυχοπαίδης (1944-2004) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, απ’ όπου έλαβε και το διδακτορικό του δίπλωμα. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης και του Gottingen του οποίου υπήρξε υφηγητής (Habilitation) και μόνιμος καθηγητής. Διετέλεσε καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1981-1987) και, εν συνεχεία, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1988-2004). Συμμετείχε στη σύνταξη του περιοδικού Αξιολογικά. Έφυγε από καρδιακή προσβολή στην Αθήνα, στις 13 Δεκεμβρίου 2004, κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου.

Πηγή: ΒιβλιοΝΕΤ

* * *

Παράρτημα: ένας αμερικανός στο Παρίσι

Τον Μάιο του 1960, από τις 8 μέχρι τις 12 του μήνα, ο Charles W. Cushman από το Σαν Φρανσίσκο βρέθηκε στο Παρίσι και το φωτογράφισε. Έχει ενδιαφέρον, αφού διαβάσαμε το κείμενο του Ψυχοπαίδη, να δούμε τις φωτογραφίες ενός τουρίστα και ερασιτέχνη φωτογράφου:

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ποικίλα (επίκαιρα)

Ένα Ελληνόπουλο στο Παρίσι —του Κοσμά Ψυχοπαίδη— Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί για το Παρίσι

[silezukuk]

από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη [http://bit.ly/2V8JhiP]

[dimartblog]

Πέθανε την περασμένη Τετάρτη 19 Μαρτίου στα 82 του ο συγγραφέας και εικαστικός Πάνος Κουτρουμπούσης.

Ο πεζογράφος, σκιτσογράφος και εικαστικός Πάνος (Πητ) Κουτρουμπούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό, στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1958 ως εκπρόσωπος της λογοτεχνίας beat, με δημοσιεύσεις στο περιοδικό Αθηναϊκά Γράμματα. Υπήρξε προσωπικός φίλος του Γιώργου Μακρή και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Πάλι. Έργα του: Περίεργες ιστορίες – ταχυδράματα, 1978, Εν αγκαλιά de Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y historias περίεργες, 1987, Στον θάλαμο του Μυθογράφφ: μικρο-ιστορίες, 1992, Η ταβέρνα του Ζολά: καινούργιες και μεταχειρισμένες μικρο-ιστορίες, 1997, Το κεντράκι του Ταρζάν και άλλα παραμύθια, 2005, Εικόνες στην άμμο. Ο Μπάροουζ στην Ουάσινγκτον, 2005. Μετάφραση: Roger Zelazny, Επιστροφή στη Γη, Τρίτων, 2000.

Πηγή: BiblioNet

Γλωσσικός αλχημιστής

«Όσο ζεις και δεν πεθαίνεις, τόσο πιο πολλά μαθαίνεις»

Ο Πάνος Κουτρουμπούσης συζητά με τον —επίσης πολύ πρόσφατα εκλιπόντα— Μιχαήλ Μήτρα, στην εκπομπή του τελευταίου στο Τρίτο Πρόγραμμα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μιλά για τη ζωή και το έργο του και διαβάζει αποσπάσματα από διηγήματά του. Ακούστε την εκπομπή, διάρκειας 50 περίπου λεπτών. Το ηχητικό ντοκουμέντο προέρχεται από τη Φωνοθήκη του Γιώργου Ζεβελάκη.

Μιχαήλ Μήτρας: Για όλους τους συγγραφείς είναι ένα μεγάλο ζήτημα το ζήτημα του προσωπικού τους ύφους. Μήπως αυτό είναι στην ουσία που εσείς αναζητάτε; Πάνος Κουτρουμπούσης: Τελικά βέβαια είναι κι αυτό, ότι επειδή είμαι κάπως ικανοποιημένος από αυτά που βγαίνουν με τις νεφελώδεις θεωρίες μου ας πούμε, λέω «εντάξει, αυτόν τον δρόμο θα ακολουθώ», ας πούμε. Με βολεύει, ας πούμε, ξέρω ‘γω… Μιχαήλ Μήτρας: Εγώ θα σας ονόμαζα πάντως έναν γλωσσικό αλχημιστή. Πάνος Κουτρουμπούσης: Αυτό δεν είναι άσχημο, βέβαια, καλό είναι…

[…]

Μιχαήλ Μήτρας: Τελικά, κύριε Κουτρουμπούση, με τα χρόνια που περνάνε, για σας ο λόγος που γράφετε, που σκιτσάρετε, που σχεδιάζετε, που ζωγραφίζετε, παραμένει ο ίδιος ή αλλάζει με τον καιρό; Πάνος Κουτρουμπούσης: Μάλλον παραμένει ο ίδιος. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ποιος είναι αυτός ο λόγος.

Στο Κολωνάκι με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, 1961

Άνθρωποι-νησιά

—του Νικόλα Σεβαστάκη—

Στα μετεμφυλιακά χρόνια, κάτω από τις ραφές της εθνικοφροσύνης και σε απόσταση από την Αριστερά και τους δικούς της πολιτιστικούς κώδικες, φύτρωσαν κάποιοι σαν τον Πάνο Κουτρουμπούση. Έμοιαζαν με τουρίστες που γυρνούσαν με τα σλίπινγκ μπαγκ στα στενά της Πλάκας και, κατά σύμπτωση, πολλοί από αυτούς ερωτεύτηκαν «ξένες κοπέλες» — έγιναν, κατά κάποιο τρόπο, παράξενοι επισκέπτες μιας χώρας που είχε άλλες προτεραιότητες και κυρίως το πάθος της Πολιτικής. Αυτοί δεν ήταν καλλιτέχνες του πολιτικού βίου ούτε όμως και εστέτ απολιτίκ παρά ελευθέριοι και «ανεπρόκοποι» όπως τους έκοβαν με κάποια περιφρόνηση και λίγη ζήλια στις λαϊκές γειτονιές αυτούς τους ακατάτακτους μοντέρνους.

Με μια έννοια, οι τύποι δεν ήταν του σκοταδιού και της νύχτας μα απολύτως μεσημβρινοί. Φιγούρες των καλοκαιριών της Ύδρας και της Πλάκας — μια μέρα εδώ και μιαν άλλη μέρα σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, καπνίζοντας και πίνοντας απέναντι από κάποιο κλαμένο κορίτσι (αφού οι ίδιοι όλο έφευγαν από κάπου, δημιουργούσαν αναπόφευκτα δράματα). Θέλω να πω, σε αυτό τον τόπο υπήρξαν κι όσοι δεν θέλησαν να γίνουν ήρωες ούτε «μαχητικά» underground αντιήρωες. Διεκδίκησαν απλώς το κάτι, το έλασσον: λίγα γραπτά, κάποιους πίνακες, λίγα ή περισσότερα ταξίδια στα πλαίσια μιας συγκινητικής αγάπης για την ελευθερία και το τεμπέλικο φως.

Δεν ξέρω γιατί όμως εγώ τους συνδέω με κάτι ιλαρό, με μορφές που αράζουν στα σκαλιά μιας πλατείας ατενίζοντας μακριά, στο απέναντι νησί. Άνθρωποι-νησιά που άνθισαν μια συγκεκριμένη εποχή πριν τους αποξεράνουμε στο cult εμείς, των μεταπολιτευτικών γενεών.

Με τη γυναίκα του Kate. Φωτογραφία: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

* * *

Ο εφευρέτης Μπέννεττ

[Από το περιοδικό Πάλι, τεύχος 1]

Δεκήρικος ο Βολιώτης κ.ά. πεζά

[Από το περιοδικό Πάλι, τεύχος 4]

7 μολυσμένα κομμάτια ύστερα απ’ τη Μεγάλη Βόμπα

[Από το περιοδικό Πάλι, τεύχος 5]

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Βιβλίο

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη «Φωνοθήκη» του Γιώργου Ζεβελάκη

Οι historias περίεργες de Panos Κουτρουμπούσης Πέθανε την περασμένη Τετάρτη 19 Μαρτίου στα 82 του ο συγγραφέας και εικαστικός Πάνος Κουτρουμπούσης. Ο πεζογράφος, σκιτσογράφος και εικαστικός Πάνος (Πητ) Κουτρουμπούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937.

[dimartblog]

Ένα ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Ένα ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου

—του Γιώργου Ζεβελάκη—

Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλου συνταξιδέψαμε τυχαία με το αεροπλάνο το καλοκαίρι του 2010, νομίζω,  από το Ηράκλειο στην Αθήνα. Του είπα ότι είχα δει κάποια ποιήματά του στην παλιά Βραδυνή (του 1953 ή του 1954). Όχι μόνο τα θυμόταν αλλά τον ενδιέφεραν. Δεν κατάφερα να τα φωτοτυπήσω και να τα πάω στο γραφείο του, κάπου στα Εξάρχεια.

Τώρα που έχει χαθεί στην πυκνή ομίχλη των…

[dimartblog]

Το λιοντάρι της Αμφίπολης

Το λιοντάρι της Αμφίπολης

Ανασκαφές Αμφίπολης 1983

Αρχαιολόγος Δημήτριος Λαζαρίδης

Εκπομπή του Α΄ Προγράμματος του Ελληνικού Ραδιοφώνου το 1983, Τότε και Σήμερα. Τα Μουσεία και οι Αρχαιολογικοί Χώροι μέσα από το μάτι του τώρα για την ιστορία των ανασκαφών στην Αμφίπολη.Παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι Μιχάλης Κυριακίδης και Ελένη Αποστολοπούλου. Συμμετέχουν αρχαιολόγοι, φύλακες εργάτες των ανασκαφών και δημότες. Το ηχητικό…

[dimartblog]

Μνήμης φυλάκιον

18 Μαΐου 1994, Τρίτο Πρόγραμμα, εκπομπή «Τελετές προετοιμασίας: σύγχρονοι έλληνες δημιουργοί και ποιητές μιλούν για τη δουλειά τους». Ο εικαστικός Μάριος Σπηλιόπουλος συζητά με τον ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, παραγωγό της εκπομπής, για την έκθεσή του με τίτλο «Μνήμης φυλάκιον», για την εικαστική και την ποιητική δημιουργία στη χώρα μας, για τα παιδικά βιώματα και τη μνήμη ως καλλιτεχνικό υλικό, για τη…

[dimartblog]

Απαγορεύεται το πτύειν

—Επιμέλεια-Αρχείο: Γιώργος Ζεβελάκης—   Από τις απαγορεύσεις που ήταν κρεμασμένες στα λεωφορεία και τα τραμ διασώθηκε στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Νίκου Εγγονόπουλου η πιο ήπια: ΜΗ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ. Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ. Μία άλλη όμως, που έθιγε και το πολιτισμικό μας επίπεδο, εξαφανίστηκε: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ. Την πρώτη ανάρτηση το 1932…

[dimartblog]

Λουκέτο

Με την ξεχασμένη γλώσσα των παροιμιών —Επιμέλεια-αρχείο: Γιώργος Ζεβελάκης— Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είν��ι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει· —Γιώργος Σεφέρης— Οι λαϊκές  παροιμίες: η αποθέωση της συμβατικότητας —Μανόλης Αναγνωστάκης— Οι άνθρωποι των πόλεων μέσα στις δύσκολες συνθήκες που προσπαθούσαν να…

[dimartblog]

Ένα ενδιαίτημα της 21ης Απριλίου 1967

Ένα ενδιαίτημα της 21ης Απριλίου 1967

—του Γιώργου Ζεβελάκη— Μια παράμερη γωνιά στο κέντρο του Ηρακλείου, που δεν της δίνει σήμερα κανείς σημασία. Μοιάζει πιο πολύ με εγκαταλειμμένο κοτέτσι, στενό, ανήλιο, υγρό και μόνο τα κάγκελα παραπέμπουν κάπως στην παλιά χρήση του χώρου. Κι όμως, υπήρξε κάποτε το Τμήμα Μεταγωγών και στα χρόνια της Επταετίας γνώρισε μεγάλες δόξες. Μετέφεραν εκεί ποινικούς αλλά και πολιτικούς κρατούμενους, για…

[silezukuk]

[Οι παλιές καλές εποχές, τότε που το φαρμακείο του Μπακάκου πουλούσε μεταλλικό νάτριο] [...] Του ζήτησα να μας υποδείξει χημικά σκευάσματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Του άρεσε η ιδέα, αλλά ήθελε προηγουμένως να συμβουλευτεί τη σχετική βιβλιογραφία. Περάσαμε την επομένη [...], ακούσαμε τις προτάσεις του κι εγώ κράτησα σημειώσεις: "Να προμηθευτείτε από το φαρμακείο του Μπακάκου μια μικρή ποσότητα, γιατί είναι πολύ ακριβό, μεταλλικό νάτριο, κοστίζει 2000 δρχ περίπου το κιλό. Αντιδρά έντονα με το νερό, εκλύεται ακαριαία υδρογόνο το οποίο εν συνεχεία αναφλέγεται. Αν πέσει στα νερά της Ομόνοιας θα πάρουν φωτιά. Αν θελήσετε να διαλύσετε μια συγκέντρωση σε κλειστό χώρο, δεν έχετε παρά να αναμίξετε αραιό υδροχλωρικό οξύ με θειούχο σίδηρο. Λίγο οξύ σ’ ένα μπουκαλάκι και λίγη μαύρη σκόνη σιδήρου εύκολα βρίσκονται και δεν δίνουν στόχο. Αμέσως θα παραχθεί υδρόθειο και θα βρωμίσει όλη η αίθουσα, είναι βέβαια αέριο πολύ βαρύτερο από τον ατμοσφαιρικό αέρα και γι’ αυτό δεν θα κινδυνεύσει κανείς να το εισπνεύσει". Δεν μας ενθουσίασαν οι προτάσεις του και δεν δώσαμε συνέχεια. Θέλαμε πιο δυνατά ποτά για να ικανοποιήσουμε την αντιδικτατορική μας δίψα.

Γιώργος Ζεβελάκης, αφηγούμενος μια συνάντησή του με τον Θεόφιλο Κ. Φραγκόπουλο