#Αγγέλους

[romios-gr]

Από το βιβλίο: «Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου Ομιλίες – ΤΟΜΟΣ Α’» ..Μία άλλη φορά που ήμουν μαζί με τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη, την ώρα του Χερουβικού ύμνου, καθώς κρατούσα τη λαμπάδα και βγήκαμε για τη Μεγάλη Είσοδο, κ��θε τόσο σταματούσε. Και του λέω: «Προχωρείστε, Γέροντα!» Και αυτός μου απαντά: «Μα, πως να προχωρήσω, παιδί μου, με τόσους αγγέλους;» Και τον ακούω ν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ma-pos-na-prochoriso-paidi-moy-me-tosoys-aggeloys-kante-ligo-topo-agioi-aggeloi-moy/

[thewomengr]

Τόσα αγγελάκια στα σπίτια στολισμένα, μα εγώ αγαπώ τους επίγειους αγγέλους

[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου] Κάπου διάβασα πως τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις. Κι αυτή η ένωση φαντάζει θαυματουργική, γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι αόρατα ενωμένοι μπορούν να αγκαλιάζουν νοερά ο ένας τον άλλον, κάθε μέρα αδιάκοπα, μέρα – νύχτα, με οδηγό την ευαισθησία, την προσευχή, την ασταμάτητη σκέψη, την επίμονη ελπίδα, τη διάφανη διαίσθηση, την υπομονή της αγάπης και την αφθονία του έρωτα...

Τόσα όμορφα αγγελουδάκια τριγύρω αυτές τις μέρες, όμως προσωπικά ξεχωρίζω και λατρεύω τα άλλα αγγελάκια, τα επίγεια, με τις τεράστιες ψυχές που είναι οι χούφτες τους ζεστές, γεμάτες με αγάπη και διακριτικά σε φιλούν με τη σκέψη τους, για να σε προστατεύουν, για να σε αγκαλιάσουν σιωπηλά και να σε ανυψώνουν, γιατί νοιάζονται για σένα όσο κανείς άλλος. Αυτοί οι άγγελοι, είναι άνθρωποι, όπως εγώ κι…

[cillius]

Και μένα μη μου μιλάς για χλωμά φεγγαροπερπατήματα, μελιστάλακτα όνειρα, φτερωτούς αγγέλους, εύκολες ευτυχίες, αρρωστημένα συναισθήματα. Βρες κάποιον άλλον. Εγώ ξέρω. Είμαι πικρός.

- Δώρος Λοΐζου, Και μένα μη μου μιλάς

[loulouditouheimona]

Όταν σου λείπει ένα άτομο που αγαπάς,όταν ή ζωή τον παίρνει νιώθεις ότι σου έχει αφαιρεθεί ένα κομμάτι της ψυχής σου,νιώθει ότι έχει αφαιρεθεί ή επιθυμία σου να ζήσεις, ή αίσθηση της ίδιας,της ύπαρξης ολα φαίνονται τόσα παράλογα,αναμνήσεις, από όλα αυτά που έζησες με αυτούς που αγαπάς, περνούν από τα μάτια σου,ωραίες στιγμές, λυπηρες στιγμές, ξανά ζεις τα πάντα σε μια στιγμή,δεν ξέρεις, ότι αυτό είναι απλά ένα αντίο όμως!Η ψυχή αυτών που σου λείπουν, είναι πάντα παρούσα, είναι αυτός ο άγγελος που κρατάει,τόσες υποσχέσεις και θα είναι πάντα κοντά σου!Να είσαι γαλήνιος!

Κλείσε τα μάτια σου και θα τον νιώσεις μαζί σου!

για τους αγγέλους 🥲

( Με κουρευαν έτσι επειδή κολλούσα ψείρες μικρή)

[justforbooks]

Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.

Όταν ��λάθει κανείς τη ζωή με πρώτο υλικό τη γλώσσα των ποιητών, αναζητώντας ταυτόχρονα την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου, προσπαθεί να βρει τα εργαλεία που θα τον βοηθήσουν να φτιάξει το απόλυτο δράμα, πολλές φορές πέρα από τα όρια της λογοτεχνίας: είτε έξω από τα ιερά σύνορα της πόλης, στα μακρινά μέρη της Θήβας, είτε στις απέραντες στέπες, στη ρωσική ύπαιθρο, είτε στα πιο σκοτεινά υπόγεια της Μόσχας. Στην περίπτωση του Μάλκολμ Λόουρι, του Βρετανού συγγραφέα που θέλησε να γράψει ένα μυθιστόρημα για τον μοντέρνο άνθρωπο τη στιγμή ακριβώς της πτώσης του, μια «μεθυσμένη Θεία Κωμωδία», όπως την είχε αποκαλέσει, τα χωροχρονικά δεδομένα είναι τα ηφαιστειακά μέρη του Μεξικού την Ημέρα των Νεκρών.

Σε αυτό το πλαίσιο, και συγκεκριμένα στην πόλη Κουαουναγουάκ, μοιάζει να κινείται ο πρωταγωνιστής του Κάτω από το ηφαίστειο, ο πρόξενος Τζέφρι Φέρμιν, ατενίζοντας το κενό της ύπαρξής του, «όπως οι άγγελοι του Σβέντενμποργκ», του Σουηδού φιλοσόφου, θεολόγου και χριστιανού μυστικιστή που ο Θεός τού επέτρεψε να επισκεφθεί τον Παράδεισο, το Καθαρτήριο και την Κόλαση και να συνομιλήσει με αγγέλους και δαίμονες – για να αναφέρουμε έναν μόνο γνήσιο μεταφυσικό συνομιλητή του. Για να καταφέρει, ωστόσο, να προσδώσει στην αφήγηση, εκτός από μεταφορική δύναμη, απόλυτη πιστότητα και ύψιστο λόγο, ο Λόουρι μετατρέπει τον πρωταγωνιστή του σε έναν παράξενο Δάντη στις πιο επίγειες εκδοχές της Κόλασης, ο οποίος βιώνει τις στιγμές της έκλαμψης μπροστά από κάποια cantina, όπως αποκαλούν στο Μεξικό τα υπαίθρια μέρη όπου πουλούν αλκοόλ, αναπολώντας τον μεγάλο του έρωτα και βιώνοντας την έξαψη και την πτώση με παραπάνω δόσεις ουίσκι και μεσκάλ. «Αυτό το μυθιστόρημα, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Έντμουντ Γουίλσον», γράφει με ενάργεια στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας, «έχει ως θέμα τις δυνάμεις που κατοικούν μέσα στον άνθρωπο και τον οδηγούν να βλέπει με τρόμο τον εαυτό του. Θέμα του είναι επίσης η πτώση του ανθρώπου, οι τύψεις του, ο αδιάκοπος αγώνας του να βγει στο φως υπό το βάρος του παρελθόντος – το αιώνιο πεπρωμένο του».

Το μόνιμο άτυπο μότο, οι στίχοι του Μποντλέρ «μεθάτε αδιάκοπα, από κρασί, από ποίηση ή από αρετή», που μοιάζει να υπαγορεύει τη συγγραφή του αριστουργηματικού αυτού μυθιστορήματος, συνοδεύεται, επομένως, από τη βαθιά ανάγκη του συγγραφέα να καταθέσει το ύψιστο έργο για το τι σημαίνει να απομακρύνεται ο άνθρωπος από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και να μετατρέπεται στον απόλυτο δραματικό ήρωα που, για να σωθεί, πρέπει να αντιμετωπίσει τη στιγμή της πτώσης του. Ο μεθυσμένος πρόξενος θαρρείς πως μας μιλάει από το εσωτερικό ενός χαμένου κόσμου, ως ένας εκπεσών άγγελος στη γη, ενδεχομένως και ως ένας σύγχρονος άνθρωπος του σήμερα που βλέπει την κατάπτωση σε κάθε σφαίρα δραστηριοποίησης του μοντέρνου κόσμου, μεταφερμένη στο σήμερα – μια παραπομπή στα πρόσφατα παγκόσμια αδιέξοδα και στις εξελίξεις στην Αμερική είναι απολύτως νόμιμη. Ο εαυτός του γίνεται έτσι το παράδειγμα για να δούμε την πραγματικότητα στη μέγιστη αποσύνθεσή της, αναζητώντας έναν άλλο μοναδικό τόπο, έναν μοναδικό Κήπο της Εδέμ που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τους ουσιαστικούς σκοπούς του ανθρώπου.

«Τι άλλο είναι ο άνθρωπος πέρα από μια μικρή ψυχή που κρατάει ορθό ένα πτώμα;» αναρωτιέται σε μια καίρια στιγμή του βιβλίου ο πρόξενος, υιοθετώντας το υπαρξιακό ερώτημα του Μάρκου Αυρήλιου από τα Εις εαυτόν. Σε αυτήν τη μεγαλειώδη φόρμα που δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη καμία δραματική αναφορά, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την υπαρξιακή υπέρβαση και κατάπτωση, υπάρχει ένας αφηγηματικός μηχανισμός που φτάνει μέχρι τον Θερβάντες –δεν είναι τυχαίο το ότι στο βιβλίο εμφανίζεται ο Σερβάντες– με τα διαρκή οράματα, τη φαντασιοπληξία και την εκτενή παρέκβαση. Είναι ένας τρόπος που αποπνέει μια μοναδική αφηγηματική ελευθερία, αυτή που λάτρεψαν αργότερα οι καταστασιακοί, οι οποίοι έσπευσαν να υιοθετήσουν το Ηφαίστειο, διαμορφώνοντας μια τεράστια ανθρώπινη τοιχογραφία σαν εκείνες του Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο, απολύτως ανάλογη της ευρύτητας της ύπαρξης, που αναδεικνύει τη σύνδεση μυθιστορηματικού και ιστορικού χρόνου.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το κύριο μέρος της αφήγησης καταλαμβάνει δώδεκα ώρες μίας μόνο μέρας, ενώ το μυθιστόρημα αποτελείται συνολικά από δώδεκα κεφάλαια που καλύπτουν δώδεκα μήνες. Αναδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο ο αριθμός δώδεκα που ��χει τεράστια σημασία για την εβραϊκή Καμπάλα, την οποία είχε διδαχτεί ο συγγραφέας από νωρίς και επανέρχεται σε διαφορετικές στιγμές της αφήγησης. Κάθε φράση, άλλωστε, είναι ένας ερμητικός συνδυασμός που μένει να αποκωδικοποιηθεί, κάθε βήμα του πρόξενου απηχεί την πτώση του ανθρώπου από τον κήπο της χάριτος, που μοιάζει όλο και πιο αναστρέψιμη. Πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικές εικόνες της ίδιας Βαβυλώνας τυλιγμένης στα παραισθησιακά πέπλα του ποτού και στη βαριά ατμόσφαιρα του ηφαιστείου. Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα υπερφυσικό σύστοιχο, βγαλμένο από τη φιλοσοφία των στωικών, τον κόσμο του Οράτιου και του Σαίξπηρ, απηχώντας τις αρχές του έπους και της τραγωδίας, τις οποίες βοηθούν πολύ να κατανοήσουμε οι άκρως κατατοπιστικές υποσημειώσεις της μεταφράστριας Κατερίνας Σχινά που μας χαρίζει μια απόδοση στα ελληνικά ισάξια του κειμένου (τα εύσημα και στις εκδόσεις Μεταίχμιο για την απόφαση να κυκλοφορήσουν μια νέα μετάφραση).

Ο Λόουρι είχε, άλλωστε, καταδείξει με το παράδειγμά του ότι μπορούσε να γευτεί παραισθητικές στιγμές και πυρακτωμένα οράματα εξίσου αυθεντικά με εκείνα των μεγάλων ρομαντικών, όπως ο αγαπημένος του Σέλεϊ, στον οποίο παραπέμπει συχνά, αλλά και ο Μέλβιλ, στον οποίο έχει κάθε λόγο να κάνει συχνές αναφορές. Ο ίδιος είχε ζήσει για χρόνια στις θάλασσες, μπαρκάροντας με φορτηγό πλοίο για Ιαπωνία, Κίνα και Νορβηγία, σε μια προσπάθεια να αφήσει πίσω του τις σκληρές αναμνήσεις των εφηβικών του χρόνων. Και αυτές δεν ήταν λίγες: εκτός από το άκρως συντηρητικό περιβάλλον όπου μεγάλωσε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Κέμπριτζ, όπου απέκτησε κλασική παιδεία, βίωσε το μεγάλο τραύμα της αυτοκτονίας του συγκατοίκου του Πολ Φάιτ ο οποίος τον είχε ερωτευθεί παράφορα. Στη μνήμη του γράφει ένα ανέκδοτο διήγημα, που κάηκε σε πυρκαγιά, αλλά και το Σκοτεινά, όπως ο τάφος που ο φίλος μου κείται (είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από εκδόσεις Αστάρτη), το οποίο λειτουργεί ως συμπληρωματικό ανάγνωσμα του Ηφαιστείου.

Όπως όλοι οι συγγραφείς της εποχής, κάποια στιγμή ο Λόουρι μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου παραμένει μέχρι το 1934, συναναστρεφόμενος διάφορους λογοτέχνες και ποιητές και αναπτύσσοντας ερωτική σχέση με τη συγγραφέα Τζαν Γκάμπριαλ. Η σχέση οδηγήθηκε σε γάμο και σύντομα σε χωρισμό, με διαρκείς φάσεις μάταιης επανασύνδεσης, με πιο χαρακτηριστικ�� εκείνη στην Κουαουναγουάκ του Μεξικού, ακριβώς όπως αυτή που περιγράφει στο βιβλίο. Το 1940 παντρεύεται τη συγγραφέα και πρώην αστέρα του βωβού κινηματογράφου Μάρτζερι Μπόνερ, ενώ η επιστροφή του στο άκρως πλέον Μεξικό σημαδεύει για πάντα τη συγγραφή του Κάτω από το ηφαίστειο. Η βούλησή του να πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο και η ακόλουθη απόρριψη διαπερνά επίσης τις σελίδες του βιβλίου – δεν είναι τυχαίες οι εξονυχιστικές αναφορές στον ισπανικό εμφύλιο αλλά και κατά του φασισμού. Η απόγνωσή του από την επικράτηση των Ναζί στην Ευρώπη τον έκανε να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να ζήσει μαζί με τη Μάρτζερι σε μια καλύβα, σε παραλία βόρεια του Βανκούβερ, όπου δούλεψε το κορυφαίο αυτό έργο, το Ηφαίστειο, το οποίο εκδόθηκε το 1947· τότε δεν έγινε κατανοητό, όπως αποδεικνύει η μακροσκελής επιστολή που έστειλε στον εκδότη του. Η κατάθλιψη που ακολούθησε και τα προβλήματα του αλκοολισμού προκάλεσαν διάφορα προβλήματα στον γάμο του, μάλιστα η σύζυγός του έδωσε αντιφατικές εξηγήσεις αναφορικά με τον θάνατό του, ο οποίος επισήμως αποδόθηκε σε δηλητηρίαση από βαρβιτουρικά και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο Λόουρι πέθανε στις 26 Ιουνίου του 1957, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αγγλίας του Σάσεξ, όπου διέμενε με τη γυναίκα του.

Το μεγαλόπνοο έργο του, που εκλαμβάνεται πλέον ως μια προφητεία για την αποσύνθεση του επερχόμενου κόσμου και της πλανητικής κατάπτωσης, αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και καταλαμβάνει πλέον περίοπτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία στην ιστορία της λογοτεχνίας. Διαβάζεται, πάντως, και ως το προσωπικό ημερολόγιο ενός ανθρώπου που, όπως το alter ego του, ο Τζέφρι Φέρμιν, ομολογεί: «Μου αρέσει να περιφέρω τη θλίψη μου στη σκιά παλιών μοναστηριών, την ενοχή μου σε περιστύλια, κάτω από ταπισερί, στην ευσπλαχνία κάθε απόκοσμης cantina, όπου μελαγχολικοί αλήτες και κουτσοί ζητιάνοι πίνουν καθώς χαράζει μια αυγή που την παγωμένη, αχνοκίτρινη, κρινένια ομορφιά της ξαναβρίσκεις τον θάνατο. (..). Όχι, τα μυστικά μου είναι του τάφου και πρέπει να μείνουν μυστικά. Κι έτσι σκέφτομαι μερικές φορές τον εαυτό μου σαν έναν μεγάλο εξερευνητή που ανακάλυψε κάποια μαγική χώρα απ’ όπου δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει για να χαρίσει τη γνώση του στον ��όσμο: το όνομά όμως αυτής της χώρας είναι Κόλαση». Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[adragonswitch]

''Είναι κάτι γυναίκε��, ρε φίλε, σκέτα Αερικά... Δεν μπορείς να τις πιάσεις... Δεν μπορείς να τις αγγίξεις... Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους... Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια, γιατι το επελεξαν...

Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν... Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα... Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους... Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν... Ξέρουν να χτίζουν...

Ζωές, βάθρα, σπίτια... Ξέρουν και να γκρεμίζουν, μα επιλέγουν να μην το κάνουν... Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους... Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις... Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες... Δεν είναι...

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους... Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν... Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά... Κι όμως, ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες...

Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ...

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά... Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από τον σωρό... Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες... Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες... Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα και λευκά σύννεφα...

Δεν θα τις βρεις εκεί... Δεν είναι εκεί...

Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη... Την άγγιξαν... Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους... Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους... Ούτε εκεί θα τις βρεις...

Το "μέσα" τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο... Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας... Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν, γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια... Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους... Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους... Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους... Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες, που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά... Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι... Δεν τις αφορά καν το θέμα... Είναι, ρε φίλε, εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς...

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις... Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου... Είναι εκείνες, φίλε, οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες... Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο... Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν... ��εν έχουν τίποτα εύκολο, γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα...

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους, για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη...

Είναι,, τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου... Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις... Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους, αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους... Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους... Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες...

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω... Ό,,τι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα...

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον... Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις, απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα... Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα... Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους... Και τα επέτρεψαν όλα... Όλα, εκτός από το να ανήκουν... Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή...

Ανήκουν μια φορά... Μόνο...

Ακόμα και τότε, όμως, αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει, θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά... Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια... Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου...Εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς…"

[aivyaivyko]

Και να’ταν στ’ αλήθεια δυνατόν, ο κήρυκας της Αγάπης, να ξαναγεννιόταν στον κόσμο, και μαζί Του, να ξαναγεννιόταν κι η πλάση, και να βασίλευε σ’αυτήν η αγάπη και η καλοσύνη!

Και να’ ταν στ’ αλήθεια δυνατόν, να ξαναγυρνούσε πάλι η νύχτα εκείνη, που, οι τσοπάνηδες μιλούσαν με τους Αγγέλους, και, που με τη γεροντική τους σοφία προσκυνούσαν το Θείο Βρέφος, και να φαινόταν και πάλι στον ουρανό το Αστέρι της Αγάπης, και να’φερνε στον κόσμο ένα καινούριο φως!

Ας νιώσουμε όλοι βαθιά μέσα μας, το μήνυμα των Χριστουγέννων, που είναι μήνυμα αγάπης και ειρήνης κι ας ευχηθούμε, οι άνθρωποι, απανταχού της ΓΗΣ, να σταματήσουν να πολεμούν και τα όπλα τους, να γίνουν εργαλεία καλλιέργειας, εργαλεία Ειρήνης και Αγάπης!

Καλά Χριστούγεννα !

[eustace-a-k]

Πέταξες την καρδιά μου στα σκυλιά, τώρα καπνίζουν και μιλάνε για αγγέλους.

[twocryptidsinacoat]

"Don't be a fucking baby." I whispered. Striking a match I went to set it into the bowl but hesitated for a moment. This was my last chance to change my mind, it wasn't too late. I tossed the match into the bowl and the contents caught fire. With my hands trembling I held the page up and began to read aloud.

"Καλώ τους αγγέλους να μου δώσουν την όραση για να δω ό,τι δεν μπορεί να φανεί, να αγγίξει ό,τι δεν μπορεί να αγγίξει, οπότε πήγαινε πέρα ​​από αυτό το θνητό βασίλειο."

As I read the electronics in the room went haywire. Everything flashed on and off, the lights flickered, and the TV turned itself on and rapidly changed the channels. I had to admit I was frightened. My heart raced inside of my chest a million miles a minute but I continued to read the ancient words. On the third reciting everything turned off. I was left in darkness other than the faint glow of candles. I let out a breath of relief but it was short-lived as a rush of wind blew through and blew out my only other source of light. I was now in complete darkness. I reached out only able to see maybe a couple feet in front of me. I wasn't sure exactly what was supposed to happen but it seemed as though nothing did, other than the lights and the wind. I looked at the middle of the circle and huffed out in annoyance

"Fuck- did I not do this right?" Disappointed, I shook and got up, turning to face the TV. I began to pick up when something seemed to suck up all the air in the room. I felt that now familiar feeling of being watched. My eyes slowly moved from the ground when I caught something in the reflection of the TV screen. A glowing pair of golden eyes peeked at me through the darkness. I felt frozen in time, everything in my body tensed before I whipped around. The eyes slanted at me as the outline of a dark shadowy figure began to move toward me. My heart beat so loud I could practically hear it. My eyes widened and my mouth hung open slightly.

There was a beam of moonlight that managed to shine through the blinds, it was now my only light source. It cast a bluish light in the room as the shadow slowly stepped into it all the while those golden beaming eyes stared at me, cold and calculating. Whatever this thing was wasn't anything friendly, its movements were that of a cold-blooded predator stalking its prey.

When it finally stepped into the light a shiver ran up and down my spine. It was a tall man. Tattoos covered his gray-skinned arms until they became hidden under the colorful Hawaiian shirt he was wearing. His shoulders were broad and relaxed, my eyes finally made their way up to his face. It was half human, half skeletal. His eyes watched me with curiosity as all I could do was stare. His pointed ears pricked up as a wide glowing grin slowly crept onto his face. "Lookin' for somethin'?"

[Click the link if you are interested in reading more! I try to update once or twice a month.]

[clevervoidgladiator]

ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΜΈΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ.

Ξυπνάω το πρωί, μόνο σκέφτομαι πολύ, πόσο περίπλοκοι είμαστε και ταυτόχρονα απλοί, παλεύουμε μέρα και νύχτα με εσωτερικούς δαίμονες και αγγέλους, σχολιάζουμε τους γείτονες σαν μικροαστοί, δικάζουμε τα ελαττώματα μας και των γύρω μας, την λογική και το συναίσθημα, ψάχνουμε για μια ανισόρροπη ισορροπία, αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ του καλού και του κακού. Αλλά φοβόμαστε την κριτική των άλλων επειδή ποτέ δεν καταφέραμε να κρίνουμε τον εαυτό μας...

έχουμε ένα μόνιμο διαχρονικό και διατοπικό πρόβλημα, να διαχωρίσουμε το « δεν θέλω» με το «δεν μπορώ» ενώ η ιστορία μας αποδεικνύει πως τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο πείσμα μας εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σήμερα, δεν ξέρουμε τι θέλουμε διότι το μυαλό μας έχει υπερφορτωθεί από την τόση πληροφορία και φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα...

Κατά βάθος δεν θέλουμε να αλλάξουμε, φοβόμαστε να είμαστε ελεύθεροι για αυτό παραμένουμε πολιορκημένοι/βολεμένοι και ο καναπές έχει ένα μεγάλο βαθούλωμα του αδρανή κώλου μας.

Ο μαύρος Δεκέμβρης δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη, θα 'πρεπε να νιώθουμε υποχρεωμένοι να βγούμε έξω να φωνάξουμε αυτά που αληθινά νιώθουμε, όχι για μας, αλλά για αυτό το παιδί που άδικα έχασε την ζωή του.

Επειδή η ελληνική δημοκρατική δικαιοσύνη δεν τον δικαίωσε ποτέ δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε τον αγώνα ποτέ. Αποδεικνύοντας πως η δικαιοσύνη αυτής της άδικης ζωής είναι στους δρόμους και όχι σε μεγάλες μαρμάρινες αίθουσες με ξύλινα έδρανα.

η ισχύς εν τη ενώσει.

ας κάνουμε τον φόβο μας γροθιά, κι ας την σηκώσουμε ψηλά.

[o-monaxikos]

Νύχτωσε πάλι,

το βράδυ ή μοναξιά, οι απουσίες,

οι μνήμες, οι αναμνήσεις, όλα είναι πιό έντονα,

καληνυχτα λοιπόν σε γη και ουρανό στους δικούς μου αγγέλους💔

[romios-gr]

Κάποτε ένας μοναχός ήταν αρχοντάρης σ’ ένα Μοναστήρι του Αγίου Όρους (Αρχοντάρης είναι αυτός που φροντίζει για τους επισκέπτες, ετοιμάζει τα.. δωμάτια, προσφέρει τον καφέ και το κέρασμα. Είναι ένα πολύ κουραστικό διακόνημα, ιδίως στο Άγιο Όρος, που οι προσκυνητές κάθε μέρα είναι πάρα πολλοί). Αυτός λοιπόν ο αρχοντάρης είχε κουραστεί πολύ από το διακόνημά του, το οποίο εκτελούσε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kane-ypomoni-kai-tha-filoxeniseis-kai-aggeloys/

[indianthi]

Οι τελευταίοι θαμώνες της Θάλασσας

Οι τελευταίοι θαμώνες της θάλασσας ήμασταν εμείς. Aυτό το καλοκαίρι το ζήσαμε και το ήπιαμε σ' ένα μονό γλυκό ποτήρι μαζί αγγίξαμε τον ήλιο μαζί απλώσαμε τα σύννεφα όταν χόρευε η ζέστη στο μπαλκόνι μας , θυμάσαι; και σίγουρα θα θυμάσαι πως εμείς ξαπλωμένοι με μπερδεμένα όνειρα κάναμε την ζωή να μοιάζει πιο εφικτή και πιο ανάλαφρη· στεκόμασταν σαν αρχαία αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη γυμνοί να κεντάς στα στήθη μου αγγέλους εγώ να μεθάω απο την μελωδία που έβγαζε η αύρα σου: την Ελευθερία πιο γυμνοί και απο την γυμνή αλήθεια πιο μαζί και απο το σύμπαν αφήναμε τα πάντα πίσω μας και φεύγαμε για προορισμό την θάλασσα καθόμασταν μέρα και μας σκέπαζε η νύχτα· ήταν ήδη όλο σχεδιασμένο: οι τελευταίοι θαμώνες της Θάλασσας ήμασταν εμείς .

[konmarkimageswords]

"Ζούσες μέσα σ’ έναν ονειρόκοσμο Νίο. Όλη σου η ζωή ξοδεύτηκε στον Χάρτη και όχι στον αληθινό τόπο".

(THE MATRIX)

Αν ανήκετε σ’ αυτούς που πιστεύουν πως υπάρχει “κάτι το στραβό” σ’ αυτόν τον κόσμο, “κάτι το ψεύτικο” και το αφύσικο, μην ανησυχείτε, δεν είστε οι μόνοι. Από τους αρχαίους Γνωστικούς που πίστευαν πως αυτός ο κόσμος είναι μια “μαύρη σιδερένια φυλακή” για εκπεσόντες αγγέλους ως τους σημερινούς οπαδούς του Matrix, η ιδέα ότι ο κόσμος μας είναι μια ψευδαίσθηση, μια προσομοίωση, είναι μια συνηθισμένη υπόθεση στην περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης. Τώρα έρχεται μια έκθεση της Bank of America, στην οποία ανήκει και η Merril Lynch, που υποστηρίζει πως υπάρχει 50% πιθανότητα να ζούμε σε μια προσομοίωση της πραγματικότητας τύπου Matrix (Matrix-style virtual reality) και να μην το γνωρίζουμε! Έπειτα από την απίστευτη έκθεση της Merril Lynch με βάση την οποία υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζούμε σε Matrix ήρθε και το BBC το οποίο σε εκτεταμένο δημοσίευμα του με τίτλο “Μπορεί να Ζούμε μέσα σ’ ένα Κομπιούτερ”, βασισμένο σε δηλώσεις και υποθέσεις Φυσικών, επανέφερε ξανά το θέμα στην επικαιρότητα.

Σύμφωνα μ’ αυτή την υπόθεση όλοι μας μπορεί να είμαστε εν αγνοία μας “ηθοποιοί” σε μια προσομοιωτική παράσταση στην οποία δεν έχουμε επιλέξει καν τους ρόλους μας. Όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό για να το συλλάβουμε ακόμη και ως ιδέα έχει πλέον επιστημονικές βάσεις, χάρη στις νέες θεωρίες της Κβαντικής Φυσικής, που ουσιαστικά γκρέμισε τη Νευτώνεια Φυσική κι άνοιξε το δρόμο στην αναμάγευση του κόσμου μας. Στη συγκεκριμένη έκθεση της Merril Lynch ο αναλυτής που τη συνέταξε ανέφερε πως “πολλοί επιστήμονες, φιλόσοφοι και ηγέτες του κόσμου των επιχειρήσεων πιστεύουν ότι υπάρχουν 20-50% πιθανότητες οι άνθρωποι να ζουν ήδη σε έναν εικονικό κόσμο προσομοίωσης, που ελέγχεται από υπολογιστές”.

Η έκθεση παρέθετε μάλιστα σχετικές δηλώσεις τόσο από τον Έλον Μασκ, γενικό διευθυντή και επικεφαλής τεχνολογίας για τις εταιρείες Tesla Motors και SpaceX, όσο και από τον καθηγητή Φιλοσοφίας της Οξφόρδης, Νικ Μπόστρομ. Μάλιστα στις αρχές του 2016 ερευνητές συγκεντρώθηκαν στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να συζητήσουν αυτή τη θεωρία. “Είναι γεγονός ότι πλησιάζουμε τεχνολογικά πλέον στη δημιουργία φωτορεαλιστικών 3D προσομοιώσεων, στις οποίες θα μπορούν να συμμετέχουν ταυτόχρονα εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν αποκλείεται λοιπόν, δεδομένης της προόδου στην Τεχνητή Νοημοσύνη (Α.Ι), στην εικονική πραγματικότητα, αλλά και της ισχύος των υπολογιστών, τα μέλη των μελλοντικών πολιτισμ��ν να αποφασίσουν κάποτε να δημιουργήσουν μια προσομοίωση του κόσμου των προγόνων τους. Αν αποκλείσουμε την πιθανότητα να ζούμε ήδη μια προσομοίωση, τότε αποκλείουμε το ενδεχόμενο οι απόγονοί μας να δημιουργήσουν ποτέ τέτοια σύμπαντα εικονικής πραγματικότητας, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε”, ανέφερε η έκθεση. Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι ακόμα κι αν ζούμε σε μια τέτοια προσομοίωση, δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ.

Ο γενικός διευθυντής της Tesla Motors και οραματιστής επιχειρηματίας Έλον Μασκ, που ανάμεσα στ’ άλλα φιλοδοξεί να προσφέρει φθηνά διαστημικά ταξίδια μέσω της SpaceX, και να προωθήσει τον αποικισμό του Άρη, υποστήριξε σε συνέντευξη του πως θεωρεί πολύ πιθανόν ο μελλοντικός πολιτισμός που θα δημιουργήσουν οι απόγονοί μας έπειτα από 10.000 χρόνια να χειρίζονται εύκολα ζητήματα όπως ταξίδια στο χρόνο, τηλεμεταφορά, αναγέννηση νεκρών και δημιουργία τεχνητών συμπάντων προσομοίωσης (εικονικής πραγματικότητας), χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο να ζούμε ήδη σ’ ένα από αυτά.

Με βάση όλα αυτά ο αρθρογράφος Philip Ball του BBC αναρωτιέται: “Πολλοί Φυσικοί και Κοσμολόγοι είναι τώρα άνετοι με την ιδέα ότι όλοι ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση ενός γιγάντιου υπολογιστή και βιώνουμε ένα εικονικό κόσμο Matrix-style που από ελλειπή αντίληψη θεωρούμε πραγματικό. Τα ένστικτά μας αντιδρούν φυσικά όλα μοιάζουν τόσο αληθινά το βάρος μιας κούπας στο χέρι μου, το πλούσιο άρωμα του καφέ που περιέχει οι ήχοι γύρω μου, πως μπορεί ένας τέτοιος πλούτος εμπειριών να είναι ψεύτικος; Αλλά τότε αν αναλογιστούμε την εξαιρετική πρόοδο στην Πληροφορική και στις Τεχνολογίες Υπολογιστών μέσα σε λίγες δεκαετίες, τα κομπιούτερ μας έχουν προσφέρει παιχνίδια ασύλληπτου ρεαλισμού με αυτόνομους χαρακτήρες που απαντούν στις επιλογές μας όπως επίσης και προσομοιωτές εικονικής πραγματικότητας με ιδιαίτερα πειστική ισχύ”.

Ο Σλοβένος Λακανικός φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ γράφει σχετικά στο δοκίμιο του The Matrix ή οι Δύο Όψεις της Διαστροφής: «Η ατέλεια του κόσμου μας είναι ταυτόχρονα σημάδι της εικονικότητάς του και σημάδι της πραγματικότητάς του. Μπορεί λοιπόν κανείς να υποστηρίξει ότι ο πράκτορας Σμιθ (ας μην ξεχνάμε ότι, όχι ένα ανθρώπινο πλάσμα σαν τα άλλα, αλλά μια άμεση εικονική ενσάρκωση του ίδιου του Matrix –του μεγάλου Άλλου) είναι το υποκατάστατο της φιγούρας του ψυχαναλυτή μέσα στο σύμπαν του φιλμ: Το μάθημά του είναι ότι η εμπειρία του ανυπέρβλητου ε��ποδίου, είναι η θετική συνθήκη για μας, τους ανθρώπους, για να αντιληφθούμε κάτι ως πραγματικότητα –η πραγματικότητα είναι τελικά αυτό που αντιστέκεται».

Αντιστεκόμενο ή όχι το Matrix της καθημερινότητας μας τρέφεται από τα ίδια του τα απορρίμματα, παίρνει την ενέργεια του από την ενέργεια που δαπανά σ’ ένα είδος θαύματος της υποκατάστασης. Η λάμψη του προέρχεται από τα ελαττώματα του. Ο πόνος και η μιζέρια που μας προκαλεί μας κάνουν ακόμη καλύτερες «μπαταρίες». Όσο για μας, εμείς επιμένουμε να ζούμε μέσα από τις παγίδες που στήνουμε ο ένας για τον άλλον και το μόνο που πολλαπλασιάζει την ενέργεια μας είναι η αδράνεια του θανάτου…

(Γιώργος Στάμκος, απ΄το συλλογικό έργο Ο πόλεμος ενάντια στο Matrix, εκδ. Αρχέτυπο, 2002)

[our-har-world]

Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ' ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;

Κάποτε βασάνισε τον άγιο Νήφων ο εξής λογισμός: Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού; Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά που ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τους αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα…

[raisefunding]

Ιδέες για Χριστουγεννιάτικες Κατασκευές: Δημιουργήστε Μαγεία για τις Γιορτές

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να νιώσουμε το πνεύμα των εορτών από το να ασχοληθούμε με χειροποίητες χριστουγεννιάτικες ιδέες. Οι ιδεεσ για χριστουγεννιατικεσ κατασκευεσ δεν είναι μόνο μια διασκεδαστική και δημιουργική δραστηριότητα, αλλά και μια ευκαιρία να δώσουμε ένα προσωπικό τόνο στη διακόσμηση του σπιτιού μας ή να φτιάξουμε χειροποίητα δώρα για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Χριστουγεννιάτικες Ιδέες για Διακόσμηση

Αν ψάχνετε για ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές, ξεκινήστε με απλά διακοσμητικά που μπορούν να αναδείξουν τον χώρο σας. Τα χειροποίητα στολίδια για το δέντρο είναι πάντα μια εξαιρετική επιλογή. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε υλικά όπως χρωματιστά χαρτόνια, κουμπιά, κορδέλες και γκλίτερ για να φτιάξετε μοναδικά στολίδια. Ακόμη και οι μικροί βοηθοί στο σπίτι, όπως τα παιδιά, μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία, κάνοντας τη δημιουργία ακόμα πιο ευχάριστη.

Μια από τις πιο εύκολες χριστουγεννιατικες ιδεες είναι η δημιουργία στεφάνων για την εξώπορτα. Μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας χριστουγεννιάτικο στεφάνι χρησιμοποιώντας φυσικά κλαδιά, κουκουνάρια, γιρλάντες και φωτάκια LED. Αυτή η χειροποίητη κατασκευή θα δώσει ένα θερμό καλωσόρισμα στους επισκέπτες σας.

Ιδέες για Χριστουγεννιάτικες Κατασκευές με Ανακυκλώσιμα Υλικά

Η ανακύκλωση μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παλιά χαρτόνια, πλαστικά μπουκάλια ή κουτιά για να φτιάξετε χριστουγεννιάτικες φιγούρες, όπως αγγέλους και χιονάνθρωπους. Αυτά τα υλικά όχι μόνο είναι φιλικά προς το περιβάλλον, αλλά επιτρέπουν και την ελεύθερη δημιουργία με μικρό κόστος.

Μια ακόμη χριστουγεννιάτικη ιδέα είναι να φτιάξετε διακοσμητικά ρεσώ ή κηροπήγια με παλιά γυάλινα βάζα και λαμπάκια. Τοποθετήστε στο εσωτερικό τους μικρά φωτάκια ή κεράκια και στολίστε τα με χριστουγεννιάτικα μοτίβα. Αυτός ο φωτισμός θα προσφέρει μια ζεστή και εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι σας.

Δημιουργία Χειροποίητων Δώρων

Τα χειροποίητα δώρα είναι επίσης μια από τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ιδέες για να δείξετε την αγάπη σας. Είτε πρόκειται για κεριά, είτε για σπιτικά γλυκά σε όμορφες συσκευασίες, αυτά τα δώρα θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα από τους αγαπημένους σας. Φτιάξτε, για παράδειγμα, αρωματικά σακουλάκια με αποξηραμένα φρούτα και αρωματικά βότανα, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φυσικά αποσμητικά για το σπίτι ή τα ρούχα.

Πώς να Απολαύσετε τη Διαδικασία

Το σημαντικότερο με τις ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές είναι να απολαμβάνετε τη διαδικασία δημιουργίας. Κάντε την ατμόσφαιρα πιο εορταστική με χριστουγεννιάτικη μουσική και γλυκίσματα, και καλέστε φίλους ή την οικογένεια να συμμετάσχουν. Η δημιουργία κατασκευών για τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο διασκεδαστική, αλλά μπορεί επίσης να γίνει μια ευκαιρία για να δεθείτε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα.

Συμπέρασμα

Οι χειροποίητες ντυθειτε  είναι ένας υπέροχος τρόπος να γιορτάσετε τις γιορτές, φτιάχνοντας κάτι μοναδικό και προσωπικό. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη, δοκιμάστε νέες τεχνικές και φτιάξτε όμορφα διακοσμητικά ή δώρα που θα μείνουν αξέχαστα. Αυτές οι ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές θα δώσουν στην εορταστική σας περίοδο μια μαγική πινελιά, γεμάτη αγάπη και δημιουργικότητα.