#Αγγέλους

[romios-gr]

Από το βιβλίο: «Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου Ομιλίες – ΤΟΜΟΣ Α’» ..Μία άλλη φορά που ήμουν μαζί με τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη, την ώρα του Χερουβικού ύμνου, καθώς κρατούσα τη λαμπάδα και βγήκαμε για τη Μεγάλη Είσοδο, κάθε τόσο σταμ��τούσε. Και του λέω: «Προχωρείστε, Γέροντα!» Και αυτός μου απαντά: «Μα, πως να προχωρήσω, παιδί μου, με τόσους αγγέλους;» Και τον ακούω ν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ma-pos-na-prochoriso-paidi-moy-me-tosoys-aggeloys-kante-ligo-topo-agioi-aggeloi-moy/

[cillius]

Και μένα μη μου μιλάς για χλωμά φεγγαροπερπατήματα, μελιστάλακτα όνειρα, φτερωτούς αγγέλους, εύκολες ευτυχίες, αρρωστημένα συναισθήματα. Βρες κάποιον άλλον. Εγώ ξέρω. Είμαι πικρός.

- Δώρος Λοΐζου, Και μένα μη μου μιλάς

[loulouditouheimona]

Όταν σου λείπει ένα άτομο που αγαπάς,όταν ή ζωή τον παίρνει νιώθεις ότι σου έχει αφαιρεθεί ένα κομμάτι της ψυχής σου,νιώθει ότι έχει αφαιρεθεί ή επιθυμία σου να ζήσεις, ή αίσθηση της ίδιας,της ύπαρξης ολα φαίνονται τόσα παράλογα,αναμνήσεις, από όλα αυτά που έζησες με αυτούς που αγαπάς, περνούν από τα μάτια σου,ωραίες στιγμές, λυπηρες στιγμές, ξανά ζεις τα πάντα σε μια στιγμή,δεν ξέρεις, ότι αυτό είναι απλά ένα αντίο όμως!Η ψυχή αυτών που σου λείπουν, είναι πάντα παρούσα, είναι αυτός ο άγγελος που κρατάει,τόσες υποσχέσεις και θα είναι πάντα κοντά σου!Να είσαι γαλήνιος!

Κλείσε τα μάτια σου και θα τον νιώσεις μαζί σου!

για τους αγγέλους 🥲

( Με κουρευαν έτσι επειδή κολλούσα ψείρες μικρή)

[justforbooks]

Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.

Όταν πλάθει κανείς τη ζωή με πρώτο υλικό τη γλώσσα των ποιητών, αναζητώντας ταυτόχρονα την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου, προσπαθεί να βρει τα εργαλεία που θα τον βοηθήσουν να φτιάξει το απόλυτο δράμα, πολλές φορές πέρα από τα όρια της λογοτεχνίας: είτε έξω από τα ιερά σύνορα της πόλης, στα μακρινά μέρη της Θήβας, είτε στις απέραντες στέπες, στη ρωσική ύπαιθρο, είτε στα πιο σκοτεινά υπόγεια της Μόσχας. Στην περίπτωση του Μάλκολμ Λόουρι, του Βρετανού συγγραφέα που θέλησε να γράψει ένα μυθιστόρημα για τον μοντέρνο άνθρωπο τη στιγμή ακριβώς της πτώσης του, μια «μεθυσμένη Θεία Κωμωδία», όπως την είχε αποκαλέσει, τα χωροχρονικά δεδομένα είναι τα ηφαιστειακά μέρη του Μεξικού την Ημέρα των Νεκρών.

Σε αυτό το πλαίσιο, και συγκεκριμένα στην πόλη Κουαουναγουάκ, μοιάζει να κινείται ο πρωταγωνιστής του Κάτω από το ηφαίστειο, ο πρόξενος Τζέφρι Φέρμιν, ατενίζοντας το κενό της ύπαρξής του, «όπως οι άγγελοι του Σβέντενμποργκ», του Σουηδού φιλοσόφου, θεολόγου και χριστιανού μυστικιστή που ο Θεός τού επέτρεψε να επισκεφθεί τον Παράδεισο, το Καθαρτήριο και την Κόλαση και να συνομιλήσει με αγγέλους και δαίμονες – για να αναφέρουμε έναν μόνο γνήσιο μεταφυσικό συνομιλητή του. Για να καταφέρ��ι, ωστόσο, να προσδώσει στην αφήγηση, εκτός από μεταφορική δύναμη, απόλυτη πιστότητα και ύψιστο λόγο, ο Λόουρι μετατρέπει τον πρωταγωνιστή του σε έναν παράξενο Δάντη στις πιο επίγειες εκδοχές της Κόλασης, ο οποίος βιώνει τις στιγμές της έκλαμψης μπροστά από κάποια cantina, όπως αποκαλούν στο Μεξικό τα υπαίθρια μέρη όπου πουλούν αλκοόλ, αναπολώντας τον μεγάλο του έρωτα και βιώνοντας την έξαψη και την πτώση με παραπάνω δόσεις ουίσκι και μεσκάλ. «Αυτό το μυθιστόρημα, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Έντμουντ Γουίλσον», γράφει με ενάργεια στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας, «έχει ως θέμα τις δυνάμεις που κατοικούν μέσα στον άνθρωπο και τον οδηγούν να βλέπει με τρόμο τον εαυτό του. Θέμα του είναι επίσης η πτώση του ανθρώπου, οι τύψεις του, ο αδιάκοπος αγώνας του να βγει στο φως υπό το βάρος του παρελθόντος – το αιώνιο πεπρωμένο του».

Το μόνιμο άτυπο μότο, οι στίχοι του Μποντλέρ «μεθάτε αδιάκοπα, από κρασί, από ποίηση ή από αρετή», που μοιάζει να υπαγορεύει τη συγγραφή του αριστουργηματικού αυτού μυθιστορήματος, συνοδεύεται, επομένως, από τη βαθιά ανάγκη του συγγραφέα να καταθέσει το ύψιστο έργο για το τι σημαίνει να απομακρύνεται ο άνθρωπος από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και να μετατρέπεται στον απόλυτο δραματικό ήρωα που, για να σωθεί, πρέπει να αντιμετωπίσει τη στιγμή της πτώσης του. Ο μεθυσμένος πρόξενος θαρρείς πως μας μιλάει από το εσωτερικό ενός χαμένου κόσμου, ως ένας εκπεσών άγγελος στη γη, ενδεχομένως και ως ένας σύγχρονος άνθρωπος του σήμερα που βλέπει την κατάπτωση σε κάθε σφαίρα δραστηριοποίησης του μοντέρνου κόσμου, μεταφερμένη στο σήμερα – μια παραπομπή στα πρόσφατα παγκόσμια αδιέξοδα και στις εξελίξεις στην Αμερική είναι απολύτως νόμιμη. Ο εαυτός του γίνεται έτσι το παράδειγμα για να δούμε την πραγματικότητα στη μέγιστη αποσύνθεσή της, αναζητώντας έναν άλλο μοναδικό τόπο, έναν μοναδικό Κήπο της Εδέμ που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τους ουσιαστικούς σκοπούς του ανθρώπου.

«Τι άλλο είναι ο άνθρωπος πέρα από μια μικρή ψυχή που κρατάει ορθό ένα πτώμα;» αναρωτιέται σε μια καίρια στιγμή του βιβλίου ο πρόξενος, υιοθετώντας το υπαρξιακό ερώτημα του Μάρκου Αυρήλιου από τα Εις εαυτόν. Σε αυτήν τη μεγαλειώδη φόρμα που δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη καμία δραματική αναφορά, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την υπαρξιακή υπέρβαση και κατάπτωση, υπάρχει ένας αφηγηματικό�� μηχανισμός που φτάνει μέχρι τον Θερβάντες –δεν είναι τυχαίο το ότι στο βιβλίο εμφανίζεται ο Σερβάντες– με τα διαρκή οράματα, τη φαντασιοπληξία και την εκτενή παρέκβαση. Είναι ένας τρόπος που αποπνέει μια μοναδική αφηγηματική ελευθερία, αυτή που λάτρεψαν αργότερα οι καταστασιακοί, οι οποίοι έσπευσαν να υιοθετήσουν το Ηφαίστειο, διαμορφώνοντας μια τεράστια ανθρώπινη τοιχογραφία σαν εκείνες του Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο, απολύτως ανάλογη της ευρύτητας της ύπαρξης, που αναδεικνύει τη σύνδεση μυθιστορηματικού και ιστορικού χρόνου.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το κύριο μέρος της αφήγησης καταλαμβάνει δώδεκα ώρες μίας μόνο μέρας, ενώ το μυθιστόρημα αποτελείται συνολικά από δώδεκα κεφάλαια που καλύπτουν δώδεκα μήνες. Αναδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο ο αριθμός δώδεκα που έχει τεράστια σημασία για την εβραϊκή Καμπάλα, την οποία είχε διδαχτεί ο συγγραφέας από νωρίς και επανέρχεται σε διαφορετικές στιγμές της αφήγησης. Κάθε φράση, άλλωστε, είναι ένας ερμητικός συνδυασμός που μένει να αποκωδικοποιηθεί, κάθε βήμα του πρόξενου απηχεί την πτώση του ανθρώπου από τον κήπο της χάριτος, που μοιάζει όλο και πιο αναστρέψιμη. Πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικές εικόνες της ίδιας Βαβυλώνας τυλιγμένης στα παραισθησιακά πέπλα του ποτού και στη βαριά ατμόσφαιρα του ηφαιστείου. Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα υπερφυσικό σύστοιχο, βγαλμένο από τη φιλοσοφία των στωικών, τον κόσμο του Οράτιου και του Σαίξπηρ, απηχώντας τις αρχές του έπους και της τραγωδίας, τις οποίες βοηθούν πολύ να κατανοήσουμε οι άκρως κατατοπιστικές υποσημειώσεις της μεταφράστριας Κατερίνας Σχινά που μας χαρίζει μια απόδοση στα ελληνικά ισάξια του κειμένου (τα εύσημα και στις εκδόσεις Μεταίχμιο για την απόφαση να κυκλοφορήσουν μια νέα μετάφραση).

Ο Λόουρι είχε, άλλωστε, καταδείξει με το παράδειγμά του ότι μπορούσε να γευτεί παραισθητικές στιγμές και πυρακτωμένα οράματα εξίσου αυθεντικά με εκείνα των μεγάλων ρομαντικών, όπως ο αγαπημένος του Σέλεϊ, στον οποίο παραπέμπει συχνά, αλλά και ο Μέλβιλ, στον οποίο έχει κάθε λόγο να κάνει συχνές αναφορές. Ο ίδιος είχε ζήσει για χρόνια στις θάλασσες, μπαρκάροντας με φορτηγό πλοίο για Ιαπωνία, Κίνα και Νορβηγία, σε μια προσπάθεια να αφήσει πίσω του τις σκληρές αναμνήσεις των εφηβικών του χρόνων. Και αυτές δεν ήταν λίγες: εκτός από το άκρως συντηρητικό περιβάλλον όπου μεγάλωσε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Κέμπριτζ, όπου απέκτησε κλασική παιδεία, βίωσε το μεγάλο τραύμα της αυτοκτονίας του συγκατοίκου του Πολ Φάιτ ο οποίος τον είχε ερωτευθεί παράφορα. Στη μνήμη του γράφει ένα ανέκδοτο διήγημα, που κάηκε σε πυρκαγιά, αλλά και το Σκοτεινά, όπως ο τάφος που ο φίλος μου κείται (είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από εκδόσεις Αστάρτη), το οποίο λειτουργεί ως συμπληρωματικό ανάγνωσμα του Ηφαιστείου.

Όπως όλοι οι συγγραφείς της εποχής, κάποια στιγμή ο Λόουρι μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου παραμένει μέχρι το 1934, συναναστρεφόμενος διάφορους λογοτέχνες και ποιητές και αναπτύσσοντας ερωτική σχέση με τη συγγραφέα Τζαν Γκάμπριαλ. Η σχέση οδηγήθηκε σε γάμο και σύντομα σε χωρισμό, με διαρκείς φάσεις μάταιης επανασύνδεσης, με πιο χαρακτηριστική εκείνη στην Κουαουναγουάκ του Μεξικού, ακριβώς όπως αυτή που περιγράφει στο βιβλίο. Το 1940 παντρεύεται τη συγγραφέα και πρώην αστέρα του βωβού κινηματογράφου Μάρτζερι Μπόνερ, ενώ η επιστροφή του στο άκρως πλέον Μεξικό σημαδεύει για πάντα τη συγγραφή του Κάτω από το ηφαίστειο. Η βούλησή του να πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο και η ακόλουθη απόρριψη διαπερνά επίσης τις σελίδες του βιβλίου – δεν είναι τυχαίες οι εξονυχιστικές αναφορές στον ισπανικό εμφύλιο αλλά και κατά του φασισμού. Η απόγνωσή του από την επικράτηση των Ναζί στην Ευρώπη τον έκανε να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να ζήσει μαζί με τη Μάρτζερι σε μια καλύβα, σε παραλία βόρεια του Βανκούβερ, όπου δούλεψε το κορυφαίο αυτό έργο, το Ηφαίστειο, το οποίο εκδόθηκε το 1947· τότε δεν έγινε κατανοητό, όπως αποδεικνύει η μακροσκελής επιστολή που έστειλε στον εκδότη του. Η κατάθλιψη που ακολούθησε και τα προβλήματα του αλκοολισμού προκάλεσαν διάφορα προβλήματα στον γάμο του, μάλιστα η σύζυγός του έδωσε αντιφατικές εξηγήσεις αναφορικά με τον θάνατό του, ο οποίος επισήμως αποδόθηκε σε δηλητηρίαση από βαρβιτουρικά και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο Λόουρι πέθανε στις 26 Ιουνίου του 1957, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αγγλίας του Σάσεξ, όπου διέμενε με τη γυναίκα του.

Το μεγαλόπνοο έργο του, που εκλαμβάνεται πλέον ως μια προφητεία για την αποσύνθεση του επερχόμενου κόσμου και της πλανητικής κατάπτωσης, αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και καταλαμβάνει πλέον περίοπτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία στην ιστορία της λογοτεχνίας. Διαβάζεται, πάντως, και ως το προσ��πικό ημερολόγιο ενός ανθρώπου που, όπως το alter ego του, ο Τζέφρι Φέρμιν, ομολογεί: «Μου αρέσει να περιφέρω τη θλίψη μου στη σκιά παλιών μοναστηριών, την ενοχή μου σε περιστύλια, κάτω από ταπισερί, στην ευσπλαχνία κάθε απόκοσμης cantina, όπου μελαγχολικοί αλήτες και κουτσοί ζητιάνοι πίνουν καθώς χαράζει μια αυγή που την παγωμένη, αχνοκίτρινη, κρινένια ομορφιά της ξαναβρίσκεις τον θάνατο. (..). Όχι, τα μυστικά μου είναι του τάφου και πρέπει να μείνουν μυστικά. Κι έτσι σκέφτομαι μερικές φορές τον εαυτό μου σαν έναν μεγάλο εξερευνητή που ανακάλυψε κάποια μαγική χώρα απ’ όπου δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει για να χαρίσει τη γνώση του στον κόσμο: το όνομά όμως αυτής της χώρας είναι Κόλαση». Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[adragonswitch]

''Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, σκέτα Αερικά... Δεν μπορείς να τις πιάσεις... Δεν μπορείς να τις αγγίξεις... Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους... Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια, γιατι το επελεξαν...

Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν... Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα... Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους... Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν... Ξέρουν να χτίζουν...

Ζωές, βάθρα, σπίτια... Ξέρουν και να γκρεμίζουν, μα επιλέγουν να μην το κάνουν... Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους... Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις... Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες... Δεν είναι...

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους... Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν... Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά... Κι όμως, ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες...

Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ...

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά... Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από τον σωρό... Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες... Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες... Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα και λευκά σύννεφα...

Δεν θα τις βρεις εκεί... Δεν είναι εκεί...

Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη... Την άγγιξαν... Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους... Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους... Ούτε εκεί θα τις βρεις...

Το "μέσα" τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο... Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας... Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν, γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια... Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους... Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους... Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους... Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες, που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά... Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι... Δεν τις αφορά καν το θέμα... Είναι, ρε φίλε, εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς...

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις... Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου... Είναι εκείνες, φίλε, οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες... Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο... Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν... Δεν έχουν τίποτα εύκολο, γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα...

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους, για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη...

Είναι,, τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου... Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις... Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους, αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους... Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους... Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες...

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω... Ό,,τι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα...

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον... Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις, απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα... Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα... Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους... Και τα επέτρεψαν όλα... Όλα, εκτός από το να ανήκουν... Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή...

Ανήκουν μια φορά... Μόνο...

Ακόμα και τότε, όμως, αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει, θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά... Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια... Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου...Εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς…"

[eustace-a-k]

Πέταξες την καρδιά μου στα σκυλιά, τώρα καπνίζουν και μιλάνε για αγγέλους.

[o-monaxikos]

Νύχτωσε πάλι,

το βράδυ ή μοναξιά, οι απουσίες,

οι μνήμες, οι αναμνήσεις, όλα είναι πιό έντονα,

καληνυχτα λοιπόν σε γη και ουρανό στους δικούς μου αγγέλους💔

[indianthi]

Οι τελευταίοι θαμώνες της Θάλασσας

Οι τελευταίοι θαμώνες της θάλασσας ήμασταν εμείς. Aυτό το καλοκαίρι το ζήσαμε και το ήπιαμε σ' ένα μονό γλυκό ποτήρι μαζί αγγίξαμε τον ήλιο μαζί απλώσαμε τα σύννεφα όταν χόρευε η ζέστη στο μπαλκόνι μας , θυμάσαι; και σίγουρα θα θυμάσαι πως εμείς ξαπλωμένοι με μπερδεμένα όνειρα κάναμε την ζωή να μοιάζει πιο εφικτή και πιο ανάλαφρη· στεκόμασταν σαν αρχαία αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη γυμνοί να κεντάς στα στήθη μου αγγέλους εγώ να μεθάω απο την μελωδία που έβγαζε η αύρα σου: την Ελευθερία πιο γυμνοί και απο την γυμνή αλήθεια πιο μαζί και απο το σύμπαν αφήναμε τα πάντα πίσω μας και φεύγαμε για προορισμό την θάλασσα καθόμασταν μέρα και μας σκέπαζε η νύχτα· ήταν ήδη όλο σχεδιασμένο: οι τελευταίοι θαμώνες της Θάλασσας ήμασταν εμείς .

[hadnews-greece]

Για να είμαι ειλικρινής δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε ένας τέτοιος φούρνος-ζαχαροπλαστείο σε ένα χωριό της Κρήτης! Ο Επαμεινώνδας Αλεξανδράκης λοιπόν φτιάχνει αγγέλους στον παραδοσιακό ξυλόφουρνο που διατηρεί στο χωριό Σταυρωμένος λίγα χιλιόμετρα ανατολικά του Ρεθύμνου. Και τι δεν φτιάχνει ο εξαιρετικός αυτός αρτοποιός. Από προζυμένιο ψωμί, ψωμί ολικής και μελομακάρονα, μέχρι τσουρέκια και πίτες για σουβλάκια! Από τυρόπιτες και κρουασάν, μέχρι μπισκότα, πάστες, κουραμπιέδες και σπανακόπιτα! Από κουλουράκια και γλυκά ταψιού, μέχρι σοκολατόπιτα, μηλόπιτα, λυχναράκια και εκμέκ καταίφι! Περισσότερα : https://www.ribandsea.com/face/5204-o-eksairetikos-paradosiakos-ksylofournos-tou-epameinonda-aleksandraki-ston-stavromeno-rethymnou.html Το Video "Ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΞΥΛΟΦΟΥΡΝΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΡΕΘΥΜΝΟΥ" αναρτήθηκε 15/11/2024 στο Youtube κανάλι Ιωσήφ Παπαδόπουλος

[raisefunding]

Ιδέες για Χριστουγεννιάτικες Κατασκευές: Δημιουργήστε Μαγεία για τις Γιορτές 

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να νιώσουμε το πνεύμα των εορτών από το να ασχοληθούμε με χειροποίητες χριστουγεννιάτικες ιδέες. Οι ιδεεσ για χριστουγεννιατικεσ κατασκευεσ δεν είναι μόνο μια διασκεδαστική και δημιουργική δραστηριότητα, αλλά και μια ευκαιρία να δώσουμε ένα προσωπικό τόνο στη διακόσμηση του σπιτιού μας ή να φτιάξουμε χειροποίητα δώρα για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Χριστουγεννιάτικες Ιδέες για Διακόσμηση

Αν ψάχνετε για ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές, ξεκινήστε με απλά διακοσμητικά που μπορούν να αναδείξουν τον χώρο σας. Τα χειροποίητα στολίδια για το δέντρο είναι πάντα μια εξαιρετική επιλογή. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε υλικά όπως χρωματιστά χαρτόνια, κουμπιά, κορδέλες και γκλίτερ για να φτιάξετε μοναδικά στολίδια. Ακόμ�� και οι μικροί βοηθοί στο σπίτι, όπως τα παιδιά, μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία, κάνοντας τη δημιουργία ακόμα πιο ευχάριστη.

Μια από τις πιο εύκολες χριστουγεννιατικες ιδεες είναι η δημιουργία στεφάνων για την εξώπορτα. Μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας χριστουγεννιάτικο στεφάνι χρησιμοποιώντας φυσικά κλαδιά, κουκουνάρια, γιρλάντες και φωτάκια LED. Αυτή η χειροποίητη κατασκευή θα δώσει ένα θερμό καλωσόρισμα στους επισκέπτες σας.

Ιδέες για Χριστουγεννιάτικες Κατασκευές με Ανακυκλώσιμα Υλικά

Η ανακύκλωση μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παλιά χαρτόνια, πλαστικά μπουκάλια ή κουτιά για να φτιάξετε χριστουγεννιάτικες φιγούρες, όπως αγγέλους και χιονάνθρωπους. Αυτά τα υλικά όχι μόνο είναι φιλικά προς το περιβάλλον, αλλά επιτρέπουν και την ελεύθερη δημιουργία με μικρό κόστος.

Μια ακόμη χριστουγεννιάτικη ιδέα είναι να φτιάξετε διακοσμητικά ρεσώ ή κηροπήγια με παλιά γυάλινα βάζα και λαμπάκια. Τοποθετήστε στο εσωτερικό τους μικρά φωτάκια ή κεράκια και στολίστε τα με χριστουγεννιάτικα μοτίβα. Αυτός ο φωτισμός θα προσφέρει μια ζεστή και εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι σας.

Δημιουργία Χειροποίητων Δώρων

Τα χειροποίητα δώρα είναι επίσης μια από τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ιδέες για να δείξετε την αγάπη σας. Είτε πρόκειται για κεριά, είτε για σπιτικά γλυκά σε όμορφες συσκευασίες, αυτά τα δώρα θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα από τους αγαπημένους σας. Φτιάξτε, για παράδειγμα, αρωματικά σακουλάκια με αποξηραμένα φρούτα και αρωματικά βότανα, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φυσικά αποσμητικά για το σπίτι ή τα ρούχα.

Πώς να Απολαύσετε τη Διαδικασία

Το σημαντικότερο με τις ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές είναι να απολαμβάνετε τη διαδικασία δημιουργίας. Κάντε την ατμόσφαιρα πιο εορταστική με χριστουγεννιάτικη μουσική και γλυκίσματα, και καλέστε φίλους ή την οικογένεια να συμμετάσχουν. Η δημιουργία κατασκευών για τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο διασκεδαστική, αλλά μπορεί επίσης να γίνει μια ευκαιρία για να δεθείτε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα.

Συμπέρασμα

Οι χειροποίητες ντυθειτε  είναι ένας υπέροχος τρόπος να γιορτάσετε τις γιορτές, φτιάχνοντας κάτι μοναδικό και προσωπικό. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη, δοκιμάστε νέες τεχνικές και φτιάξτε όμορφα διακοσμητικά ή δώρα που θα μείνουν αξέχαστα. Αυτές οι ιδέες για χριστουγεννιάτικες κατασκευές θα δώσουν στην εορταστική σας περίοδο μια μαγική πινελιά, γεμάτη αγάπη και δημιουργικότητα.

[romios-gr]

Κάποτε ένας μοναχός ήταν αρχοντάρης σ’ ένα Μοναστήρι του Αγίου Όρους (Αρχοντάρης είναι αυτός που φροντίζει για τους επισκέπτες, ετοιμάζει τα.. δωμάτια, προσφέρει τον καφέ και το κέρασμα. Είναι ένα πολύ κουραστικό διακόνημα, ιδίως στο Άγιο Όρος, που οι προσκυνητές κάθε μέρα είναι πάρα πολλοί). Αυτός λοιπόν ο αρχοντάρης είχε κουραστεί πολύ από το διακόνημά του, το οποίο εκτελούσε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kane-ypomoni-kai-tha-filoxeniseis-kai-aggeloys/

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-3968-7 Συγγραφέας: Diana Cooper Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 411 Ημερομηνία Έκδοσης: 2009-10-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-3968-7 Συγγραφέας: Diana Cooper Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 411 Ημερομηνία Έκδοσης: 2009-10-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[thewomengr]

Συγχώρα και προχώρα...

[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου] -Και τι κάνουμε; Δεν αντέχω άλλο! Έχω χάσει τον ύπνο μου, τη χαρά μου... -Συγχώρα και προχώρα. Πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Μια ζωή σε περιμένει μπρος σου!

Τάχα τι θα μείνει σ’ αυτή τη ζωή; Φτάνει, μην το σκέφτεσαι πια. Μα… μου πήρε χρήματα, με χρησιμοποίησε, με απάτησε, με ταλαιπώρησε, με βασάνισε… αυτός, αυτή, συγγενείς, φίλοι, αγαπημένοι, ο κόσμος όλος! Φτάνει κορίτσι με την μιζέρια! Φτάνει! Δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Όταν ήμασταν αθώα βρέφη και κοιτούσαμε γύρω μας αγγέλους κι οι γονείς χαμογελούσαν με ελπίδα για μας, δεν ήταν ο στόχος να κάνουμε…

[stmol]

Άκρατος Ολύμπιος οίνος καρδιάς  Δελεάζει τα σπερματοζωάρια  Με μάτι στον πέμπτο ουρανό    Όταν τσιμπω τα μάγουλα του ηλιοβασιλέματος | SearchingTheMeaningOfLife

Άκρατος Ολύμπιος οίνος καρδιάς Δελεάζει τα σπερματοζωάρια Με μάτι στον πέμπτο ουρανό  Όταν τσιμπώ τα μάγουλα του ηλιοβασιλέματος για να αποκτήσουν το χρώμα του Κάνουν πως κυνηγούν με απόχη το κυκλωτικό πέταγμα των πουλιών  Μένουν με τη βάρβαρη χαρά στα σκέλια Ενώ ο, τι κρασί εξατμίστηκε τη νύχτα Έγινε μερίδιο για τους αγγέλους της  [Εγγραφές Ημερολογίου…

[o-monaxikos]

"....Ακόμα κι αν δεν με βλέπεις ζω,

δίπλα σου αγγίζω το χαμόγελο σου κι όταν πονάς,

αυτό το δάκρυ που πέφτει στο χέρι σου είναι δικό μου,

προσπάθησε να με δεις είμαι εκεί που το φως μπερδεύεται,

με την σκιά, κι αν δεν με βλέπεις μην απελπιζεσαι,

οι άγγελοι το έχουν συνηθίσει να τους αγαπάς σιωπηλά.!

( για τους αγγέλους 😢