#Έτσι είναι η ζωή καρδιά μου

[psychotiko-epeisodio]

Έχω να σου πω πολλά.Εχει γίνει της πουτανας εδώ από τότε που μ'αφησες .Κάποιος θα με έλεγε εντελώς αφελή ,γιατί συνεχίζω ακόμη και πιστεύω σε εσένα ,και κάποιες μέρες έτσι λίγο πιο ευαλωτες, θα 'λεγα πως πιστεύω ακόμη και σε εμάς.

Ξέρω ότι αν το διαβάσεις ποτέ,κάπου εδώ είναι το σημείο που θα γελάς και θα έπρεπε να γελάω και εγώ.Θα έπρεπε να μην τα σκέφτομαι αυτά,να έχω προχωρήσει και εν τέλη να μην θέλω καν να σε δω μπροστά μου.

Μα το σώμα μου ,συνεχώς σε αναζητά,χωρίς να το καταλαβαινω.Το μυαλό μου ,δεν μπορεί να σταματήσει να σε σκέφτεται.Οσο για την καρδιά μου,εκείνη έχει παγώσει την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου,δεν μπορεί να την ζεστάνει πια τίποτα και κανείς.

Για εκείνη,ο χρόνος έχει σταματήσει ,το ίδιο δευτερόλεπτο που μου 'πες πως πια δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

Την τσακισες την γαμημενη .Εκείνη από την άλλη,δεν σου κρατάει καμιά κακια,παρά τις άπειρες προσπάθειες των γύρω μου και τις δικές μου για να την πείσουμε για το αντίθετο.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σε μισήσω,ακόμη και όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και στο φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Δεν σε μισούσα.Ημουν πληγωμένη.

Πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου,γιατί του έριχνα όλες τις ευθύνες για το ότι ποτέ δεν δούλεψε το μεταξύ μας.Πως θα μπορούσε άλλωστε να με αγαπήσει κάποιος,όταν εγώ η ίδια δεν μπορούσα να με αγαπήσω ;

Πως περίμενα από εσένα να με συγχωρήσεις για τα λάθη μου,όταν δεν μπορούσα να συνγχωρησω εγώ τον εαυτό μου;

Εγώ ήμουν εκείνη που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να φύγω.Δεν μ'αγαπουσες γαμωτο.Δεν το έκανες ποτέ.Ημουν αρκετά καλή για τα σαββατοκύριακα σου ,μα ποτέ αρκετή για τις Δευτέρες σου.

Δεν μπορούσα να το δεχτώ.Δεν ξέρω τι είδα σε εσένα και πίστεψα τοτε και συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα σε αυτό.Δεν υπήρχε τίποτα εκεί.Τιποτα το οποίο να μου αποδεικνύει ότι άξιζε έστω στο ελάχιστο τα όσα πέρασα για να μείνω κοντά σου.

Και τώρα ξέρω πως προσπαθείς να προχωρήσεις.Και είσαι με εκείνη που μου 'λεγες την προηγούμενη φορά που τα σπάσαμε για λίγο πως δεν τσουλησε το πράγμα γιατί σκεφτοσουν εμένα.

Αλλο ένα ψέμα σου που πίστεψα.Τον εαυτό σου σκεφτοσουν πάντα.Οχι εμένα.Ηξερες πως καμιά δεν θα κάνει για εσένα τα όσα έκανα εγώ.Και δεν το λέω αυτό υπεροπτικά,απλά δεν άξιζες τίποτα από αυτά.

Την μισώ χωρίς να την ξέρω.Γιατι κρατάει στα χέρια της ,όνειρα δικά μου,προσδοκίες, συναισθήματα που πια με έχουν αφήσει μισή.Κραταει ολόκληρο τον κόσμο μου πρώτου πεσει για ύπνο, ξαπλώνοντας στην μεριά του κρεβατιού που ήταν η δικιά μου.

Μπαινοβγαινει "στο σπίτι μου",στο σπίτι αυτό που έχω αφήσει χιλιάδες αναμνήσεις,που όποτε δεν χωρούσα στο διαμέρισμα που νοίκιαζα,έτρεχα σ' αυτό για να με φιλοξενήσει.Το μόνο μέρος που αισθανομουν οικεία,και δεν μου ανοικει πια.Ανοικει σε εκείνη.Διαολε ,πως σκατα να το αποδεχτώ αυτό;

Δεν σου μιλάω πια γιατί δεν αντέχω.Ακομα και το "γεια" θα μου ξυπνήσει προσδοκίες ,που δίνω μάχη από το πρωί μέχρι το βράδυ ,για να τις κοιμησω.Σε χρειαζομουν τότε,και δεν ήρθες.Δεν νοιαστηκες.Πεθαινα για εσένα και έκανες πως δεν το βλέπεις καν.Ποιος μου είπε ότι τώρα θα αλλάξει κάτι;

Θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή.Αυτο λέω στον εαυτό μου πόσο καιρό τώρα.Θα σε ξεχάσω ζγιατι μου το οφείλω γαμωτο,γιατί υπέφερα αρκετά με το να σε θυμάμαι.Υπεφερα αρκετά από τις προσδοκίες μου ,κάποιαα στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν.Οπως έφυγες εσύ,έτσι θα φύγουν και εκείνες.

Να είσαι καλά στην καινούργια σου ζωή.

[cathy-bluedream]

19 Οκτωβρίου 2023

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Πήγα να δω στο θέατρο Μικρό Χορν στην οδό Αμερικής στην Αθήνα , την αυτοβιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κλειστά μάτια , τα φώτα σιγοχαμηλωμένα και ��γώ μέσα από τα γυαλαμπούκαλα να ρίχνω του κόσμου το δάκρυ , μ’ ένα κρυφό χαμόγελο να χώνεται ανάμεσα από τα δόντια μου .

Η ηθοποιός έκανε τράκα - τσιγάρο -. Δεν ήμουν έτοιμη να της δώσω εγώ, τόσο μαρμαρωμένη που ήμουν, ούτε μια κίνηση λόγω του δέους που ένιωθα δεν μπορούσα να χαρίσω . Πήρε όμως πρινςÈ όπως τόνισε και η ίδια , την χασισομάρκα που καπνίζω και χαρμανιάζω απ’ αυτήν εδώ και δύο χρόνια,

οπότε ήταν λες και της το είχε πασάρει ένα κομμάτι του εαυτού μου .

Παρατηρούσα το πάθος της για τον συγκεκριμένο ρόλο και το ποσο καλά ενσάρκωνε την ζωή της . 75 λεπτά παράσταση θεάτρου και όλο μπούκωναν οι μύξες και τα κλάματα . Ο Γιώργης πλάι μου το ίδιο κουρέλι αλλά δεν το έδειχνε .

Με κοίταζε στα μάτια εκείνη , ίσως ! σκέφτηκα κάποια στιγμή πως κλαίει επειδή έκλαιγα εγω σαν μωρό εκτεθειμένο , ναι μου πέρασε από το μυαλό εντελως φευγαλέα , πιθανόν και να γινόταν γιατί με ηλέκτριζε το βλέμμα της , ίσως επειδή έπρεπε να παίξει και την ολίγον λεσβία .

Έπεσαν μετά οι μουσικές , στο χάος είχαμε φυτρωμένες και τις μουσικές , τον Τσιτσάνη τον είχε σαν Θεό στεφάνι της η χριστιανή , πανάθεμά της . Τον ένιωθε ανώτερο κι απο το ατομο της .

Συννεφιασμένη Κυριακή πρώτα . Χτυπούσαν οι μπότες μου με ρυθμό στο πάτωμα, μπας και το σώμα μου ξεσκουριάσει .

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα και πάει λέγοντας το γράμμα

ανυψωνόταν το πνεύμα μου , έτρεμαν μανιωδώς τα άκρα μου .

Πιο πολύ για το ποτό και το τσιγάρο δεν έχω ταυτιστεί ….

Οσα κι αν της έκανε η μητέρα της , την αγαπούσε και βρήκε την δύναμη να την συγχωρέσει, αγαπούσε το αίμα της και αυτό δεν είναι κατακριτέο .

Καρκίνο στον λάρυγγα , μισή μερίδα άνθρωπος , βρισίδια , τραγούδι , νύχτα , φυλακές ….

κι όμως άνθρωπος

τοσα άντεξε ο κόσμος της .

Στο τέλος με ξανά κοίταξε . Το πρώτο γαρύφαλλο το πέταξε σ’ εμένα , λέω τόση καρδιά πως να αντέξει ένα τέτοιο κύμα συναισθημάτων …

Βγαίνοντας απ’ την παράσταση εκανα ένα τσιγάρο στα γρήγορα . Ένιωθα φούσκωμα στα πνευμόνια και έναν κόμπο στον λαιμό , καιγόντουσαν ένα προς ένα τα σωθικά μου . Κρατούσα σφιχτά κοντά μου το κόκκινο γαρύφαλλο που εκείνη την στιγμή με γέμιζε .

Ο Γιώργης μου μιλούσε και εγω σπαρταρούσα σαν το ψάρι λόγω μιας σημαντικής για εμένα κατάθεση ψυχης .

« Στην κηδεία μου , το ένα μάτι να είχα ανοιχτό , να έβλεπα ποιοι θα ερχόντουσαν για εμένα τάχα μου φορώντας πλερέζες , τι θα έλεγαν , τι θα εκαναν και ποσο εύκολα θα μπορούσαν να με ξεχάσουν …»

Έτσι ένιωθε η Σωτηρία μας

πέθανε μόνη

όπως θα πεθάνουμε και εμείς

Κατάλαβες μάγκα μου ;

Κάθυ

[loulouditouheimona]

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται στη ζωή σου για μήνες ή και χρόνια και μετά μια μέρα ... ξαφνικά να μην είναι πια εκεί. Ισως η σχέση τελείωσε με καλούς όρους.... ή ίσως ήταν εντελώς καταστροφική. Είτε έτσι είτε αλλιώς .... είναι τόσο παράξενο πώς οι σχέσεις μπορούν να αλλάξουν τόσο πολύ και γρήγορα. Και ξέρετε τι… μπορεί να μην είστε ήρεμοι με αυτό που συνέβη μεταξύ σας… και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Μερικές φορές το τέλος μιας σχέσης μπορεί κυριολεκτικά να είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που περνάμε στη ζωή. Δεν πειράζει που η καρδιά σας εξακολουθεί να πονάει εξαιτίας αυτού που συνέβη. Έχετε δημιουργήσει πολλές αναμνήσεις με αυτό το άτομο.Και αυτές οι αναμνήσεις που έχετε δημιουργήσει είναι κάτι που δεν μπορείτε να σβήσετε όσο πολύ κι αν προσπαθήσετε. Είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι μέρος της ιστορίας σας. Ξέρω ότι το να κοιτάς αυτές τις αναμνήσεις μπορεί να είναι δύσκολο και ίσως εύχεσαι να τις ξεχάσεις. Αλλά αντί να ξεχνάμε, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που προέκυψε από τη σχέση.Εσείς οι δύο ενώσατε μονοπάτια για έναν συγκεκριμένο λόγο. Ίσως περάσατε μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές μαζί. Ίσως καταλάβατε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν το έκανε ποτέ. Ίσως ενθαρρύνατε ο ένας τον άλλον να είναι δυνατός ή να αγκαλιάσετε αυτό που πραγματικά ήσασταν ως άτομο. Ή ίσως η σχέση σας μαζί άνοιξε τα μάτια σας γι' αυτό που πραγματικά χρειάζεστε στη ζωή σας. Στην τελική αυτό το άτομο σήμαινε πολλά για εσάς. Και είναι εντάξει αν σημαίνει ακόμα. Είναι επίσης εντάξει που δεν είναι πια στη ζωή σας. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι κάθε σχέση που συναντάμε δεν θα διαρκέσει μια ζωή. Δεν πρέπει να καθυστερείτε στο παρελθόν να αναρωτιέστε γιατί έγιναν όλα όπως συνέβησαν. Αυτό που πρέπει να κάνετε .... είναι να πάρετε αυτά που έχετε μάθει από αυτή τη σχέση και να προχωρήσετε στη ζωή σας. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες σχέσεις που θα σας δώσουν ακριβώς αυτό που πάντα ονειρευόσασταν και πολλά άλλα. Εξάλλου, δεν θα νιώθετε έτσι για πάντα. Θα συνεχίσετε α προχωράτε και θα συνεχίσετε να μεγαλώνετε με την καθημερινότητα να περνάει. Ακούστε τη συμβουλή μου και θυμηθείτε…. Μερικές φορές οι άνθρωποι που θέλατε ως μέρος της ιστορίας σας, προορίζονται μόνο να είναι ένα κεφάλαιο. Κι αυτό είναι ένταξει!

[h-xwra-twn-grammatwn]

Δε θέλω να μας καταπιεί η συνήθεια της εποχής μας Αυτή η αποξένωση Η τυπικότητα Η απάθεια Έχω συνηθίσει να σε αγαπώ από μακριά Έτσι βουβά, κρυφά, πολύ Παρά πολύ Έτσι που επιτρέπω στις συνθήκες να μας περιγελούν Όπως η λιακάδα πριν τη βροχή Έντονη και λίγη Πολύ λίγη Όσο και η ζωή μπροστά σου Τι να μου κάνουν χίλιες ζωές μάτια μου Αν όλες σε έχω κοντά μου μα όχι πλάι μου Αφού σαι το φως με στο σκοτάδι μου Για αυτό και κει κρυφτό παίζω ακόμη Για τις στιγμές που με βρίσκεις ενώ μετρώ αντίστροφα σα μικρό παιδί Κάθε που πλησιάζεις ξανά ζεσταίνομαι Το ψύχος άξιζε τελικά Θυμάμαι τα πάντα από εμάς Εσένα να γελάς Να με ηρεμείς με ένα σου χάδι Θυμάμαι εμάς να ερωτευόμαστε κάτω απ' τον ήλιο και τα άστρα Εμάς να τρώμε, να πίνουμε, να χορεύουμε να γελάμε, να κλαίμε, να κοιμόμαστε Θυμάμαι εσένα και εμένα Εσένα με εμένα Θυμάμαι εμάς και ζω Μα θυμάμαι εμάς και πεθαίνω Έχουν περάσει τα χρόνια και στο μυαλό μου όλα φρέσκα και έντονα σα χθες Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου, να αράζουμε μαζί Να σε θαυμάζω σε κάθε τι Τα καμώματα σου, τη γκρίνια μου, τις γκριμάτσες σου, τα άγχη μας Τόσα χρόνια μετά ακόμα για σένα μιλώ Για εσένα και για εμένα Σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε θάλασσες και βουνά Στο ορκίζομαι υπάρχουν βότσαλα που σε ξέρουν με το όνομα σου πια Και ας μη τα πάτησες πότε σου Πόσο θα θελα μια αγκαλιά σου, μόνο δικιά σου Κανείς δε με άγγιξε όπως εσύ Και είναι άδικο Αυτή η καρδιά ακόμη να διχάζεται τόσο έντονα Εσένα ή εμένα? Εμάς.

[mama-lykainaa]

Τι είναι για εσένα ο έρωτας;

Αν θέλετε να μιλήσουμε για έρωτα αυθεντικό, αυτόν που αναζητούμε όλοι, αφήστε στην άκρη τα ροζ και τα γλυκανάλατα και πιάστε το κόκκινο της επανάστασης. Ο έρωτας απαιτεί, διεκδικεί και πεισμώνει. Σε ταΐζει παγωτό και σε σκεπάζει τα βράδια. Μοιράζεται από σκέψεις και ανησυχίες μέχρι το απεχθέστατο πλύσιμο των πιάτων. Μετατρέπει το «μου» σε «μας». Σε φιλάει ακόμα κι όταν κοιμάσαι και δε σ’ αφήνει λεπτό από την αγκαλιά του. Είναι εκεί για εσένα στιγμές που ακόμα εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις να είσαι εκεί για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και για αυτόν ακριβώς τον έρωτα αξίζει να αφεθείς, να ρίξεις τα τοίχοι σου, να αφήσεις στην άκρη τις λίστες, τα σημειωματάρια και την οργάνωση της ζωής σου. Αξίζει να βγεις εκτός προγράμματος, εκτός ελέγχου και εκτός εαυτο��. Αξίζει να χάσεις, έστω για λίγο,την αυτοκυριαρχία και τα λογικά σου. Να ζήσεις στιγμές που τρέμει το μέσα σου, η καρδιά σου, η ανάσα σου και μόνο στην σκέψη του άλλου. Σε φέρνει αντιμέτωπο με όλες τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο άσχημες και μισητές πλευρές του εαυτού σου και αυτό σε φοβίζει. Αν λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις πως μπορείς να τον τιθασεύσεις, να τον περιορίσεις, να τον φρενάρεις, είσαι πολύ γελασμένος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις να σε παρασύρει και να το ζήσεις μέχρι εσχάτων.
Όσοι το ζούνε ή το έχουν ζήσει έστω και μισή φορά στη ζωή τους καταλαβαίνουν τί εννοώ.

Αν όχι, σας το εύχομαι. Αν το ζήσατε αλλά δεν κατέληξε όπως θέλατε, ξέρω πως θα πονάει για παντά κάποιες στιγμές. Αλλά έτσι είναι η ζωή.

[writeraster]

Βασισμένο στο Ημερολόγιο της Πανδώρας Μ.

Για μια στιγμή θα ήθελα να το ξαναζήσουμε. 

Έστω για μία στιγμή.

Εκείνο το μοιραίο καλοκαιρινό βράδυ. Μετά το κλάμπ πήγαμε βόλτα στην παραλία. Επικρατούσε σιωπή· τα κύματα ��ταν τα μόνα που τολμούσαν να την σπάσουν, τραγουδώντας τον δικό τους μελωδικό ρυθμό. 

Και υπήρχαμε και εμείς. Τα βήματά μας στα βότσαλα ήταν εκωφαντικά σε σύγκριση με το περιβάλλον, που θα νόμιζε κανείς πως ηχούσαν σε όλο το μέρος. 

Φτάσαμε στα βραχάκια και καθίσαμε. Από την πλαστική σακούλα που κρατούσες έβγαλες τις μπύρες που είχαμε αγοράσει από το περίπτερο, και ένα πακέτο τσιγάρα, τα γνωστά. Marlboro κόκκινα. 

Μου πρόσφερες ένα ανοιχτό μπουκάλι. “Σ’ευχαριστώ.” Μου χαμογέλασες. 

Αυτό το υπέροχο, θεσπέσιο χαμόγελο που με κρατά βράδια άυπνη. Το χαμόγελο για το οποίο θα έκανα τα πάντα. Αρκεί να το ξαναδώ. 

Ήπια μια γουλιά από την μπύρα, απολαμβάνοντας το ελαφρύ κάψιμο που άφησε το αλκοόλ στο λαιμό μου. Πήρα ένα τσιγάρο και το άναψα. Κράτησα για λίγο ακόμη τον αναπτήρα αναμμένο και για σένα. 

 ‘Εγειρα προς τα πίσω, χρησιμοποιώντας το ένα μου χέρι για να στηριχτώ. Το μπουκάλι της μπύρας μου βρισκόταν στερεωμένο ανάμεσα στα βότσαλα σε μια μικρή τρύπα που έσκαψα με τα χέρια μου.

Κοίταξα τον ουρανό.

“Είναι περίεργο,” μουρμούρισα, “το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε τελικά.” Αυτό σου τράβηξε την προσοχή. “Πώς σου ήρθε αυτό;” 

“Nα,” ανασηκώθη��α, “τ’άστρα και μόνο μου θύμισαν για μια ακόμη φορά το πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν, και το πόσο μικρό μέρος του γνωρίζουμε εν τέλει. Και πόσο μεγάλο μέρος του δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.” Δεν μου απάντησες. Αντί αυτού, με ��οίταξες. “Τι;” 

“Τίποτα. Απλώς μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς.” 

Γέλασα απαλά. “Δεν το περίμενα αυτό, για να είμαι ειλικρινής.” 

“Κι όμως. Το να ακούω τις σκέψεις σου είναι τόσο όμορφο όσο να ακούω το γέλιο σου.” 

Κοίταξα προς τη θάλασσα ντροπαλά. 

“Ένα πεφταστέρι. Κάνε μια ευχή.” 

‘Ηξερα ακριβώς την ευχή μου. Μακάρι η σημερινή νύχτα να μην τελειώσει ποτέ. Να μην έρθει ποτέ το φως στον ουρανό και η δύση του ηλίου, να μην χρειαστεί να φύγουμε από εδώ.

“Τι ευχήθηκες;” 

“Δεν νομίζω πως οι ευχές δουλεύουν έτσι,” χαμογέλασα. “Δίκιο έχεις,” γέλασε. 

Μεσολάβησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής πριν ξαναμιλήσω. “Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;” 

-

Και κάπως έτσι πέρασε η ώρα. Μιλήσαμε για διάφορα. Για τέχνη και μουσική, βιβλία και ποίηση. 

“Τι κάνεις εκεί;” “Τίποτα,” είπα και χαζογέλασα, “χαζομάρες στο έδαφος.” 

Οι τρεις μπύρες είχαν αρχίσει να με πιάνουν σιγά-σιγά. Το δάχτυλό μου τραβούσε σχήματα και γραμμές στα βότσαλα. Πλέον κάποια από αυτά είχαν μετακινηθεί, αφήνωντας μια ελαφριά στρώση άμμου στη θέση τους. 

“Και τι δεν θα έδινα για να σου πω αυτά που κρύβω τόσο καιρό,” είπα χαμηλόφωνα. 

Ανασήκωσε τα φρύδια. “Αυτό έχεις γράψει;” 

“Ναι.” “Ανεκπλήρωτος έρωτας;”

“Δεν ξέρω,” απάντησα, “δεν είναι ότι το έχω κυνηγήσει κιόλας.” Σιώπησε, σαν να σκέφτεται. “Τι είναι έρωτας για σένα;” 

“Να…” 

Μετακινήθηκα λίγο πιο κοντά, ώστε να βλεπόμαστε στα μάτια. “Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς τι είναι καθαυτός, μπορώ όμως να σου πω για την προσωποποίηση του, για μένα. Όσο κλισέ και να ακούγεται, είναι ένα άτομο με τα ομορφότερα μάτια που έχω δει.” 

Εξέπνευσα, προσπαθώντας να καλμάρω λίγο τα νεύρα μου, καθώς και την καρδιά μου, τους χτύπους της οποίας θα μπορούσα να ορκιστώ πως άκουγα στα αυτιά μου.

“Είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχω σε σπίτι, καταφύγιο, και μονάχα η όψη τους με κάνει να νιώθω λες και δεν μπορεί να με βλάψει τίποτα και κανένας. Και η ψυχή του…είναι το πιο καλόψυχο, καλόκαρδο πλάσμα που έχω δει, και θα μπορούσα άνετα να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή μαζί του. Να γυρίσω τον κόσμο μαζί του.” ‘Έγνεψε.

“Και η ειρωνεία είναι, πως αυτό το άτομο βρίσκεται ακριβώς απέναντι μου.” 

Χαμογέλασε άλλη μια φορά. Τα κατάφερα. 

Το πήρα σαν ��νδειξη να κάνω κίνηση και, διστακτικά, άπλωσα τα χέρια μου για μια αγκαλιά, την οποία ανταπέδωσε. Ναι, μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή. 

-

Δυστυχώς όμως, όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή. 

Ήμουν, για άλλη μια φορά, στο ίδιο σημείο που καθόμασταν κάποτε. Είναι απόγευμα Φθινοπώρου. Δεν υπάρχουν αστέρια στον ουρανό, και το στιχάκι έχει σβηστεί. Είναι λες και τα κύματα που κάποτε τραγουδούσαν φωνάζουν μανιωδώς, προστάζοντάς με να φύγω.

Λογικό.

Τελικά βαρέθηκες. Ίσως να παραήμουν ρομαντική και ευάλωτη για σένα. Ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι σε ποιον τα λέω όλα αυτά. Δεν είσαι εδώ. 

Δεν σε κατηγορώ πάντως. Ίσως και να υπερέβαλα, με όλα μου τα σχέδια και τις σκέψεις. 

Όπως όλα τα καλά τελειώνουν, έτσι και εμείς. 

Ούτως ή άλλως, ποιος θα ερωτευόταν κάποια σαν εμένα;

[monimhgkriniaa]

Το μήνυμα που δε σου έστειλα ποτέ.

Έχει περάσει σχεδόν μίσος χρόνος που δε ζούμε πια μαζί.

Θα κλείναμε 2 χρόνια πριν λιγο καιρό.. το θυμασαι Ε;

Όμως δε τα καταφέραμε. Δεν ήταν γραφτό για να είμαστε μαζί.

Σε αγάπησα παρά πολύ, πιο πολύ από όσο είχα αγαπησει ποτέ στη ζωή μου.

Και με πληγωσες παρά πολύ, πιο πολύ από όσο με έχουν πληγώσει ποτέ.

Μα δε με ενοιαζε, εμενα δίπλα σου. Χωρίς να μιλάω για το ποσό πολύ με είχες πονεσει.

Άντεξα τη σουζι. Άντεξα τη κριστινα. Άντεξα όσες ακόμα είχες πηδήξει όσο ήμασταν μαζί.

Και εγώ ημουν εκεί, δίπλα σου. Να σε ρωτάω αν είσαι καλά και να σε αγκαλιάζω το βράδυ.

Άντεξα ρε γαμωτο να ξερω ότι κοιμάσαι με άλλη. Άντεξα να σε βλέπω να μιλάς με άλλη. Άντεξα να μιλάς σε εμενα για άλλη.

Τα ήξερα όλα. Ήξερα με ποια μιλάς, τι της λες, ποια έχεις πηδήξει και αν θες μα την ξανά δεις. Τα έβλεπα τα περισσότερα.

Και δεν έφευγα από δίπλα σου.

Σε θεωρούσα οικογένεια. Σε έβλεπα σαν οικογένεια μου. Σε έβλεπα σα τον άνθρωπο που ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του..

είδες; Παρά τον τόσο πόνο που μου είχες προκαλέσει, ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν άντεχα που τσακωνόμασταν και έφευγες από το σπίτι. Δεν άντεχα που δε μπορούσα να σου μιλήσω για πράγματα γιατί ήξερα ότι θα νευριασεις.

Μα όλα αυτά δε στα είπα ποτέ.

Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ έχω κλάψει για εσενα. Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ σε έχω αγαπησει.

Δε με ενοχλεί που είμαστε χωρισμένοι πλέον.

Ξέρω πολύ καλά πως όσο και αν λες το αντίθετο, αν ποτέ σε πάρω τηλέφωνο και έχω το οποιοδήποτε πρόβλημα θα τρέξεις για εμενα.

Το ξερω πολύ καλά πως ότι και αν χρειαστω θα σε έχω δίπλα μου. Και θέλω να ξέρεις πως είμαι και εγώ δίπλα σου. Αν ποτέ χρειαστείς ένα ατομο να μιλήσεις, θα είμαι εδώ για εσενα.

Ότι αλλο και αν έχω στη ζωή μου, η πόρτα είναι πάντα ανοικτή για εσενα.

Έχει περάσει λίγος καιρός, και είναι ακόμα πολύ πρόσφατο όλο αυτό.

Λες ότι δε θες ούτε γεια από εμενα ούτε τίποτα. Μα το ξερω καλά και το ξέρεις και εσυ πολύ καλά πως σε λιγο καιρό θα έχουμε ηρεμήσει και οι δυο.

Μιας και ήταν η τελευταία φορά που μπήκα στο σπίτι που ζήσαμε μαζί.. ήθελα να σου πω ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για όλες τις στιγμές που είχαμε εκεί μέσα οι δυο μας. Σε ευχαριστώ που δε μου ελειψε ποτέ τίποτα. Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και με είχες σπίτι σου από την πρώτη μερα. Και που συνεχίζεις να με εμπιστεύεσαι και συνεχίζω να έχω τα κλειδιά του σπιτιού. Και που τα πράγματα στο σπίτι είναι ακριβώς έτσι όπως τα άφησα.. ξερω πως σε πονάει όταν μπαίνεις σε αυτό το σπίτι..

θέλω να ξέρεις πως με εποιασε ένας κόμπος στο στομάχι που μπήκα στο σπίτι μας μετά από τόσο καιρο. Μου ήρθαν όλες οι στιγμές μας και μου ελειψες λιγο παραπάνω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα έχεις κάνει για εμενα. Δε θα ξεχάσω ποτέ ποσό πολύ σε αγάπησα γιατί η αγάπη που σου έχω δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Και για τον πόνο και για το κλαμα που έχω ρίξει για εσενα, δε πειράζει.. χαλαλι σου.

Ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ ότι δε θα χαθούμε.. ίσως και κάποια στιγμή να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας.

Ξέρω ότι δε θα με ξεχάσεις ποτέ. Δε θα ξεχάσεις ποτέ στιγμές μας. Δε θα ξεχάσεις ποτέ ότι περάσαμε μαζί.

Θα βλέπεις πράγματα ή θα πηγαίνεις σε μέρη και θα με θυμασαι. Θα βλέπεις κάποια που μου μοιάζει και θα με σκέφτεσαι. Θα βλέπεις κάποιον που θα κάνει πολύ ναργιλέ και θα με σκέφτεσαι. (Αν και τον έχω κόψει τον ναργιλέ.. δε κάνω). Θα με θυμασαι σε πολλες στιγμές. Και θα με σκέφτεσαι. Και εγώ πίστεψε με θα το νιώθω όταν θα με σκέφτεσαι.

Όσο και αν θες. Δε θα μπορείς να με σβήσεις ούτε από το μυαλό σου, μα ούτε από τη καρδιά σου.

Και αυτό το ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ. Όσο και αν λες το αντίθετο. Δε θα με ξεχάσεις εμενα.

Σε αγάπησα πολύ.

Και σε αγαπάω πολύ.

Και σε ευχαριστώ για όλα.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να μιλάμε έστω που και που. Και πιστεύω θα το καταφέρουμε κάποια στιγμή να ερχομαι να σε βλέπω και να είμαστε καλά.

Αυτά είχα να σου πω. Αν δε θέλεις μην απαντήσεις ποτέ σε τίποτα. Κρατά το αυτό το μήνυμα να το διαβάζεις όταν δε θα είσαι καλά για να σκέφτεσαι ότι πάντα θα υπάρχει ένα ατομο που θα είναι δίπλα σου όποτε το χρειαστείς.

Φιλάκια Ράμπα.

Το παράθυρο σου..

για πάντα το παράθυρο σου.

Γιατί για πάντα ένα κομματι μου θα σου ανήκει.

[kwnstantiina]

Μπέρδεμα

Τελικά,όσο και να προσπαθείς να κρατήσεις έναν ανθρωπο στην ζωή σου,εάν ο ίδιος δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να παραμείνει,τότε είναι άδικος κόπος.

Σε αγαπω με όλη μου την καρδιά,αλλά πλέον δεν μπορώ να είμαι εκεί για εσένα. Δεν μπορώ να σου υπενθυμίζω συνεχώς,πως είμαι εδώ,χωρίς Εσυ να δίνεις καμία σημασία. Όταν αγαπάς κάποιον,θυσιάζεις τα πάντα,όμως όταν θυσιάσεις και τον εαυτό σου,τότε παύει αυτομάτως να υπάρχει αγαπη.

Προσπάθησα παρά πολύ να σου δείξω πως ότι και να γίνει εγώ δεν πρόκειται να φύγω από δίπλα σου. Ανέχθηκα αισχρές και ακραίες συμπεριφορές,παρόλα αυτά,ήμουν βράχος. Εσυ όμως,αντί να τα κατανοήσεις όλα αυτά,βάλθηκες να με σπάσεις· και μάντεψε…τα κατάφερες.

Φευγω. Όχι γιατί το θέλησα εγώ,αλλά γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλο ο συγγραφέας σε αυτό το παραμύθι. Η ιστορία δεν γράφεται από μόνη της,χρειάζεται γε��ονότα. Σε αυτή την περίπτωση υπήρχε μόνο το παραμύθι, το οποίο μου πούλαγες και εγώ αγόραζα ξανά και ξανά.

Με μειώνεις τόσο πολύ με την συμπεριφορά σου,που δεν θίγομαι πλέον εγώ,αλλά μόνο τα συναισθήματα μου για εσένα.

Δεν μπορεί να υπάρξει αυτόβουλα η αγαπη εάν κάποιος δεν την πυροδοτεί. Η φλόγα δεν μπορεί να καίει συνεχώς εάν κάποιος δεν την προσέχει. Έτσι και με εμένα. Κράτησα την φλόγα,μέχρι που τελικά έκαψε μόνο εμένα.

Όταν σε έναν ανθρωπο έχεις προσφέρει τα πάντα,το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να τα εκτιμήσει. Εσυ ούτε για αυτό δεν ήσουν ικανός.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αντιθέτως.είμαι ευγνώμων που ολα αυτά τα έμαθα από εσένα,από έναν ανθρωπο που αισθανόμουν ως άλλο ολόκληρο.

Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα,χωρίς τις ��δέες που έπλαθα για εμάς,χωρις το στήριγμα και την κατανόηση που έπαιρνα από εσένα.

Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσω,να τα αφήσω ολα πίσω μου. Να δω πραγματικά πως είναι να δημιουργείς μια σχέση που ο άλλος σε σέβεται και που υπάρχει αμοιβαία αγαπη.

Χρειαζομαι να ενταχθώ και εγώ κάπου, όπου δεν θα παρακαλάω για σημασία και αγαπη,αλλά θα μου την δίνουν απλόχερα.

Σε ευχαριστώ για όλα. Θα συνεχισω να σε αγαπαω και να σε νοιάζομαι αλλά μόνο στην δική μου πραγματικότητα,καθώς Εσυ έχεις βρει πιο αντάξια άτομα για αυτούς τους ρόλους.

Ελπίζω κάποια στιγμή,να ωριμάσουμε και οι δυο εξίσου και να συναντηθούμε ξανά. Ίσως αυτή θα είναι η ώρα να συζητήσουμε και να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Αλλά ποιος εν τελεί μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχω πλέον μέσα μου…

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο π��όσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[gentle-author]

"Δεν μπορείς να με κάνεις καλά" ψιθυρισες σιωπηλά όταν με γνώρισες

"Κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά" και έτσι προσπάθησες να δώσεις μια επιβεβαίωση στον εαυτό σου

Ξέρεις πόσο μάταιο ήταν όλο αυτό;

Αγάπη μου, βυθιστηκες τόσο στο ατέρμονο σκοτάδι της ψυχής σου που δεν πρόσεξες το θαύμα: η καρδιά σου σού χαμογελούσε

"Δεν μπορείς να με κάνεις καλά" μετέφερα αυτομάτως την σκέψη αυτή στο μυαλό μου όταν σε γνώρισα

"Κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά" και ως συνήθως πιέστηκα να την πιστέψω με τεκμήρια που δεν έβρισκαν πάτημα για να σταθούν

Ξέρεις πόσο βάρβαρο ήταν όλο αυτό;

Ψυχή μου, χάθηκα τόσο στην προσπάθεια να βρω τον εαυτό μου που δεν πρόσεξα το θαύμα: η καρδιά μου βρήκε επιδέσμους για τα σπασμένα της κομμάτια

Δεν χαμογέλασε κανείς μας και η καρδιά μας μάς τιμώρησε για τον λανθασμένο αυτό φόβο που έλαβε υπόψη του τόσο αψήφιστα τα θαύματά της

Μας τιμώρησε τόσο σκληρά γιατί ήξερε πως ο,τι αξίζει, ποτέ δεν είναι εύκολο

Μέχρι πότε οι αγκαλιές μας θα πρέπει να μετριούνται σε χιλιόμετρα τα οποία πάντα θα μηδενίζονται με ένα μας φιλί;

Η καρδιά μας μάς τιμώρησε, μα όταν το έκανε, προφανώς δεν ήξερε, οτι τα χιλιόμετρα, θα ήταν απλώς βλακωδεις, άχρηστοι αριθμοί σε μια οθόνη

Η καρδιά σου έδωσε τους μοναδικούς επιδέσμους της στην δική μου για να την σώσει

Η καρδιά μου έδωσε την μοναδικη ζωή της στην δική σου για να την σώσει

Ξέρεις πόσο τρομακτικό είναι να μην έχεις έναν επίδεσμο στην άκρη σε περίπτωση που τραυματιστείς;

Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι να μην έχεις μια ανάσα στην άκρη σε περίπτωση που παψεις να ζεις;

Και ξέρεις πόσο δεν με νοιάζει που σου έδωσα την ζωή μου όλη

Και ξέρω πόσο δεν σε νοιάζει που το κουτί πρώτων βοηθειών σου έμεινε κενό για εμένα

Καθημερινά σου λέω πως σε αγαπάω, τόσους μήνες, τόσες ημέρες, μα μια στιγμή δεν έχει υπάρξει χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου, χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από όσο σε αγαπούσα χτες, χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από όσα περικλείει μέσα της η λέξη "αγαπώ"

Μα πώς θα μπορούσα να μην αγαπώ τον άνθρωπο που με είδε να κειτομαι σε ένα έδαφος από αίμα, χαμήλωσε στα γόνατα, μου χάιδεψε τα μαλλάκια, άπλωσε διστακτικά το χέρι και με μια του αγκαλιά με καθάρισε από τον ίδιο μου τον εαυτό;

Μα πώς θα μπορούσες να μην αγαπάς τον μόνο άνθρωπο που σε έκανε πραγματικά να χαμογελάς, την στιγμή που είχες ξεχάσει τι είναι το χαμόγελο, την στιγμή που ήταν ένα μικρό ανέκδοτο;

Πόσο μετανιώνω που δεν σου λέω πόσο σε αγαπώ ακόμη πιο συχνά

Γιατί το κάθε μέρα είναι λίγο

Ακόμη και το για πάντα είναι λίγο

Εγώ σε θέλω στην ζωή αυτή και σε κάθε άλλη ζωή, προηγούμενη ή μεταγενέστερη, αληθινή ή μη

Και ακόμη κι αυτό σου υπόσχομαι, λίγο θα είναι

Αφού είμαι τόσο εγωιστρια που η καρδιά μου έχει γίνει πλέον δική σου

Όπως νιώθω να πάλλεται η δική σου μέσα στο στέρνο μου κάθε φορά που με αγαπάς

Και κάθε φορά να χαμογελάω γιατί με έκανες καλά

Και κάθε φορά να χαμογελάς γιατί σε έκανα καλά

Πάντα δηλαδή.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[thechristos]

στο πολύδροσο θυμάσαι ποιος είσαι

φαντάσου λέει να έφευγες από αυτή τη ζωή γιατί αγαπούσες πολύ κάποιον, μονάχα για να γυρίσεις σαν φάντασμα και να ζήσεις μαζί του για πάντα > αν απογυμνώσεις το 'πολύδροσο' του the boy από όλα τα περιττά -για βρες και πες μου, γιατί όλα εκεί μέσα είναι καμωμένα με προσοχή και αγάπη- θα σου μείνουν στα χέρια κάτι παιχνίδια παιδικά που ξέχασες νύχτα στο μπαλκόνι και η υγρασία στο πολύδροσο τα έκανε υγρά, να σου γλιστράνε από τα χέρια, αλλά και να πέσουν, που θα πάνε, εκεί στο πατρικό θα μείνουν, στο ζεστό σου πατρικό, εκεί που ξεκινήσαν όλα, εκεί που θα γυρνάνε όλα σε οτι είναι φανερό και στα κρυμμένα που θα τρακάρεις πάνω τους.

η σοφία και η άλλη σοφία είναι η μαμά -όχι η μητέρα, αλλά η μαμά- και η κόρη, ένα σφιχτό κουβάρι που αφήνει λίγο χαλαρά τα χωρίσματα, γιατί ποιος ξέρει, όλα χρειάζονται κι όλα πρέπει να είναι εκεί για ώρες έκτακτης και τακτικής ανάγκης, είναι η μαμά και η κόρη που αγαπιούνται, που συναντιούναι στο σπίτι στο πολύδροσο, ένας χαρακτήρας μόνος του στην ταινία του the boy, που φιλοξενεί σαν μια ανορθόδοξη σεάνς μια κατά παραγγελία μεταθάνατια εμπειρία, όχι στην κυριολεξία, μη τρομάξει κανείς, αλλά ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν, ή τι συμβαίνει που.

είναι το πολύδροσο που έχει έναν δικό του χάρτη, γιατί από τον κανονικό είναι κρυμμένο κάπου στα προάστια της αθήνας και δεν μοιάζει με αθήνα, έχει ρέματα, υπόγειες γέφυρες, παγοδρόμια, φυλλωσιές, ισόγειες μονοκατοικίες και μπόλικη αγάπη που περρίσεψε μπορεί από κάπου κι ήρθε εδώ και στάθηκε, κοντοστάθηκε θα πει κάποιος που δε ξέρει.

η σοφία επισκέπτεται τη μαμά που είναι άρρωστη, αλλά αυτό δεν είναι καν η αφορμή για το 'πολύδροσο', που σαν επιτραπέζιο που παίζεις για πρώτη φορά, αλλά κάπου ρε γαμώτο το ξέρεις σαν ντεζαβού σωστό, σε κλείνει μέσα του, σαν μια μπασταρδεμένη 'αλίκη στη χώρα των θαυμάτων' αλλά πιο γλυκιά, σαν ένα 'mommy dearest' αλλά στην ανάποδη εκδοχή του, σαν όλη την μαργαρίτα καραπάνου πακέτο αλλά με αγαπησιάρικο πρόσημο, σαν το λυγμικό mama του φρέντι μέρκιουρι κι ύστερα σιωπή > η σοφία κόκκαλη και η βίκυ καγιά είναι ένα γιν-γιανγκ ολόσωστο σαν από χέρι που ζωγραφίζει από πάντα φτιαγμένο, τρυφερές, λένε λόγια, αγαπιούνται και αγαπούν, βιώνουν το πολύδροσο σαν να είναι η μήτρα, ο πυρήνας τους, το κέντρο του κόσμου που μοιάζει να λιώνει και τι να πιάσεις και βασικά πως να το πιάσεις, τι να σώσεις, μένεις μονάχα να αγαπάς και να αγαπιέσαι μπας και.

το 'πολύδροσο' είναι ένα ποπ αυτοκόλλητο χρωματιστό στρασωτό γκλιτεράτο φανταχτερό, το κολλάς με λίγο μανία παραπάνω πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σημειωματάριο που τάχα γράφεις τα πάντα σου, μην σου ξεκολλήσει, το πατάς, κάνεις και μπουνιά τη χούφτα σου να πιάσεις δύναμη παραπάνω, κι από κάτω για κόλλα έχεις δυο, τη μαμά και την κόρη που ονειρεύονται πως η μια θα ζει για την άλλη, γιατί έτσι ��λλιώς δεν θα λιώσει ο κόσμος τους και ο κόσμος, τελεία > μια καρδιά και γύρω γύρω πάγος, που λιώνει ο πάγος και φανερώνεται μια καρδιά, η καρδιά νάτην τεράστια και μεγάλη, χωράει και σένα μέσα, στ' αλήθεια.

τελειώνω, μείνε και άκου > το 'πολύδροσο' είναι ένα αχ που το λες και βάζεις το χέρι στο στέρνο σου μη σου φεύγει η καρδιά σου και γλιστρήσει κι αν δεν είσαι στο πατρικό σου, χάθηκες.

πολύδροσο > σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ: the boy > παίζουν: σοφία κόκκαλη, βίκυ καγιά > μουσική: δεσποινίς τρίχρωμη > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > το 2024 στις αίθουσες από το cinobo, τα λέγαμε.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω και ακόμη πιο πολύς που έχω να σου μιλήσω.Παει καιρός ,που αποφεύγω να μιλήσω για εσένα από εκεί που σε ανέφερα συνεχώς με την πρώτη ευκαιρία.

Συνήθιζαν να σε θυμίζουν τα πάντα.Απο τον πρωινό καφέ που είχα συνδιάσει με την αυλή του σπιτιού σου, από τις βόλτες στο κέντρο τα Σαββατόβραδα, από όλα τα μαγαζιά που χαζεύαμε τις βιτρίνες και ψωνίζαμε ,μέχρι και οι δρόμοι,ένας ένας που βαδίζαμε παρέα.

Μέχρι που είχα σταματήσει να βγαίνω από την σπίτι κάποια στιγμή,γιατί ήταν βάναυσο να θυμάμαι κάθε μία από τις στιγμές μας.

Και αφού πέρασε ο καιρός,άρχισαν όλα αυτά να αντικαθίστανται.Σε καμιά περίπτωση δεν το 'θελα γιατί αν είχα την ευκαιρία θα 'θελα όλα αυτά να 'ταν μόνο δικά μας,να μην μπορούσε τίποτα και κανείς να πάρει την θέση τους.Να εμένα για πάντα ζωντανά μέσα στην μνήμη μου λεπτομερώς.Αλλα δεν γινόταν,κάποια στιγμή έπρεπε να ζήσω.Η ζωή προχωρούσε και μαζί της και εσύ και έτσι κουράστηκα να μένω πίσω.

Έτσι,τριγύρω μου δεν σε θυμίζει σχεδόν τίποτα πια.Ήπια πολλούς καφέδες,και χιλιοπερπατησα αυτούς τους δρόμους ,είτε με φίλους,είτε με εκείνους τους άλλους που προσπαθουσα ανά διαστήματα να ερωτευτώ -ματαια βεβαια-.

Άλλαξα και παρέες ,γιατί μέσα από την μεταξύ μας ιστορία ξεκαθάρισαν πολλά και για τους υπόλοιπους που είχα στην ζωή μου.Γιατι όταν τους χρειάστηκα,δεν ήταν εδώ.Παρα ήμουν καταθλιπτικ�� για τα στάνταρ τους.

Έτσι,οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι σήμερα,δεν γνωρίζουν για εσένα,οπότε δεν θα μου το πουν αν σε δουν τυχαία με κάποια να τριγυρνάς μέσα στην πόλη.Και αυτό αν και με θλίβει,γιατί κάποτε ήθελα να μιλήσω σε όλο τον κόσμο για εσένα, ταυτόχρονα με χαροποιει διότι αποφεύγω το να πληγωθώ περισσότερο.Εξ'αλλου ότι χρειάζεται να ξέρω,το ξέρω ήδη.

Για αυτό και δεν σου γράφω πια,γιατί δεν σε θυμίζει τίποτα τριγύρω.Εχουν παγώσει όλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και μόνο όταν σε πετύχω κάπου θυμάμαι.Δεν σε πετυχαίνω τόσο συχνά γιατί δεν το επιδιώκω καν πλέον.Το ξέρω πια πως δεν έχει νόημα.Προχωρησες.Και χαίρομαι για εσένα ,όσο θλίβομαι για εμένα που δεν έχω κάνει ούτε βήμα.

Θα έδινα τα πάντα να γυρνουσες ,αυτή είναι η αλήθεια.Τωρα που κατάλαβα τα δικά μου λάθη,που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ωρίμασα λιγάκι.

Θα έδινα τα πάντα να χτίζαμε μαζί καινούργιες αναμνήσεις,να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή,σαν να μην πληγωσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Είδες που το πήγα πάλι;Για αυτό δεν σου γράφω.Γιατι μέσα στην μέρα μου με πείθω πως σε έχω ξεχάσει,αλλά από το χαρτί δεν μπορώ να κρυφτώ.Ελπιζω να περνάς καλά με εκείνη .Και να μην την πηγαίνεις εκεί που πηγαιναμε μαζί,σε παρακαλώ για αυτο .

[skepsh-rypansh]

Με κερνάει προϊόν λάκτα που δεν θέλω ούτε να το βλέπω πλέον [ενώ βρίσκομαι η μισή μέσα σε ψυγείο (δουλεύω)] και δέχομαι γιατί επέμενε.

Ρωτάω το όνομα του. Απαντάει "δεν θα μάθεις ποτέ" και φεύγει.

Γυρίζει. Συστήνεται, μου δίνει το χέρι του & ανταποδίδω.

"Είσαι παγωμένη. Ελπίζω να μην είναι έτσι και η καρδιά σου".

Το λιγότερο τραγελαφικό το σκηνικό.

Πότε έγινε η ζωή μου τόσο κριντζ όσο μια ταινία της Λάκτα;

Αν το δεις, σε ευχαριστώ που μου έφτιαξες την διάθεση.

[niwthw-kenh]

Μπορεί να μη σε ένιωσα ποτέ βαθιά δικό μου,

Και ότι είχαμε να ήταν ασήμαντο και φευγαλέο

Μα μεταξύ μας, δεν ξέρω αν με θλίβει αυτό

Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.

Ξέρω,

ποτέ δεν έκανες σχέδια για ʼμας,

Τα λέγαμε πάντα -για λίγο- στα σκοτεινά

Με δύο ρούχα μονάχα πάνω μας στην καλύτερη των περιπτώσεων,

Και μετά τι;

Κάθε φορά σε φιλούσα με ενοχές,

Και στα μάτια απέφευγα να σε ��οιτάξω

Φοβούμενη πως κάτι πιο βαθύ θα αντικρίσω.

Δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ βαθιά ομολογώ,

μα έστω για 10 λεπτά

Ένιωσα ένα σκίρτημα στη καρδιά που ήταν αρκετό

Για να γράφω για ʼσένα βραδιά σαν και αυτά.

Ποτέ δεν θα καταλάβω τι παιχνίδια παίζει το μυαλό

και αν μου λείπεις εν τέλει.

Εγωιστικό φευγαλέο έρωτα θα τον περιέγραφα.

Θέλω να με θυμάσαι, να σου λείπω

Να γίνομαι η μούσα σου όταν γύρω σου δεν είναι κανείς,

Και ας χάνεσαι μετά σε ξένες αγκαλιές

Ίσως και πιο σφιχτές απτή δική μου.

Και εγώ με την σειρά μου για 10 λεπτά

να σε φέρνω στη μνήμη,

Να αφήνω στον άπειρο δύο σκέψεις να πλανιούντε

Και ύστερα πίσω στο τώρα να γυρνώ.

Αυτό που είχαμε μονάχα τόσο άρμοζε

10 λεπτά απτή ζωή μας.

Μα ίσως ήταν αρκετό να με ορίσει

Για όλη την υπόλοιπη.

Αντίο φευγαλέε μου έρωτα,

Τα λέμε σε κάποια άλλη τροχιά που θα είμαστε μαζί πιο ερωτευμένοι και χώρια όχι τόσο εγωιστές.

-niwthw kenh

[visions-of-hlliana]

Αλλα

Είχα μια ζωή να ζήσω.

Αλλά.

Είχα ένα σώμα να φροντίσω.

Αλλά.

Είχα ένα μυαλό να σκεφτώ.

Αλλά....

Κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου στην ελπίδα,

η μαυρίλα μέσα μου το κόβει σύρριζα.

Το σώμα που τόσο μίσησα.

Παίρνει και αυτό εκδίκηση, με χτυπάει πίσω.

" Μικρή κοπέλα " λένε είμαι, να μην λυγίσω.

Θα κάνω υπομονή,

Και άλλοι με την δική μου κατάσταση κατάφεραν και έζησαν μια πλούσια ζωή.

Αλλά.

Κάθε μέρα με αφήνω, πέφτω όλο και πιο κάτω, το στρώμα μου η γη και π��πλωμα το χώμα.

Ο ένας γιατρός μετά τον άλλον.

" Τόσο μικρή κοπέλα τι έκανες στην καρδούλα σου; "

Μου λέει μια νοσοκόμα..

Τίποτα δεν της έκανα.

Μονάχα την μίσησα.

Και με μίσησε και αυτή.

Και κάθε βράδυ που ευχόμουν να σταματήσει να χτυπά εκείνη αποφάσισε να χτυπάει τόσο πολύ μέχρι να με πνίξει το αίμα μου.

Δίπλα από τα χάπια τα τσιγάρα, μάντεψε τι διάλεξαν τα χείλη.

Η καρδιά μου ίσως πάλι θα πει την τελευταία της λέξη.

Αν συνεχίσω έτσι.

Γιατί εγώ δεν την είπα ποτέ την δική μου τελευταία μου λέξη,

Πάντα κάτι, κάποιος, μου κράταγε το στόμα κλειστό.

Ένα χέρι να με σφίγγει, να μην μπορώ να πάρω ανάσα.

Για να είναι όλοι καλά,

Και οι υπόλοιποι καλύτερα.

Και κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι το δικό μου.

Ή μάλλον αρχίζει....

[mariexdiary]

Παρασκευή 8/2/2024, 02:18

Είμαι σε ένα καλό mood, αλλά τώρα βρήκα την ευκαιρία να γράψω. Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος θα έλεγα πως ήταν συγκλονιστικός μήνας γιατί τα είχε όλα. Γενικά ο χρόνος μπήκε καλά, βασικά μπήκε πολύ καλά.

Μαγεμένη - Πρόστυχη Γαλλία, Στρασβούργο, τ��λευταία λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος.. είμαι στο μπάνιο και κλαίω. Μου έλειπε πολύ η αδερφή μου και η μητέρα μου στις διακοπές. Με τον Γιώργο είμαστε ένα τυπικό ζευγάρι που έχουν περάσει Χ χρόνια και τίποτα παραπάνω. Είναι ένας άνθρωπος που βαριέται τα πάντα. Και όλο αυτό, με παίρνει μπάλα και εμένα. Σκέψου αγαπητό μου ημερολόγιο, του ζητάω να κάνουμε σεξ και μου λέει άλλη μέρα.

Άκουσα αυτό που κάθε γυναίκα θέλει να ακούσει στη ζωή της για μια φορά;

Πριν την αλλαγή του χρόνου ετοιμαζόμαστε και οι δύο για να πάμε στο μπαρ του ξενοδοχείου στο Στρασβούργο. Εκεί ήταν και ένα ��ευγάρι το οποίο κατέβηκε και εκείνο για την αλλαγή, η Έλενα και ο Διονύσης. Κάθισαν μαζί μας και μιλήσαμε για τις ζωές μας. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο, και όσο έφτιαχνα το κραγιόν στο καθρέφτη, μπήκε ο Διονύσης. Γούρλωσα τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή, και επίσης ήμουν αρκετά πιωμένη. Τον κοίταξα και με κοίταξε. Συνέχιζα να βάζω το κραγιόν όταν με σταμάτησε η ερώτηση που μου έκανε: «Είσαι ευτυχισμένη;». Τον κοίταξα και του απάντησα, «Γιατί να μην είμαι;» Ήρθε δίπλα μου και έπλυνε τα χέρια του σχολαστικά. «Δεν νομίζω να είσαι ευτυχισμένη!», μου είπε. «Είμαι σε διακοπές αυτό το διάστημα, μη μου τις γαμήσεις σε παρακαλώ.», του είπα και παραπάτησα. Με κράτησε για να μην πέσω. Μου έφτιαξε το φόρεμα και πήγε να με φιλήσει στο στόμα. Έκανα πίσω. Δεν ήθελα να μας καταλάβει κανένας. Σε όλη την εκδρομή με κοιτούσε συνεχώς. Καθόταν δίπλα μου, πίσω μου, ή μπροστά μου στο λεωφορείο με την κοπέλα του. Ήθελε να ανταλλάξουμε instagram, δε του έδωσα τίποτα. Και κάπως έτσι ο Διονύσης έγινε μία ανάμνηση.

Το μαύρο, σέξι φόρεμά μου

18 Ιανουαρίου και βγαίνω με τον Φώτη. Είναι 41 ετών, μένει κοντά σε μένα περίπου έχει υπέροχα εκφραστικά μάτια. Ήθελε να περάσει από το σπίτι μου αλλά του είπα να συναντηθούμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπαίνοντας στο αμάξι του, αισθάνθηκα έναν ζεστό ερωτισμό. Γενικά υπήρχε ένα πάθος μεταξύ μας. Και ένα πάθος πρέπει να έχει: Κάτι παράνομο, κάτι αμαρτωλό και κάτι πρόστυχο! Είχε και τα τρία. Δεν ξέρω αλλά ένιωθα, ότι υπάρχει έλξη μέσα στο αμάξι, μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Ενώ δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά που είμαι μέσα, μου σήκωσε το φόρεμά και μου έπιασε το μπούτι. Πήγαμε για ποτό, γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, και μετά.. με έκανε να χύσω έτσι όπως δεν έχει κάνει κανένας άλλο��! Άγρια όπως μ’ αρέσει! Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες γιατί θέλω να γράψω μία ιστορία στο Pleasuse stories. Οπότε.. Μείνετε συντονισμένοι!

Ο χειρότερος Άγιος Βαλεντίνος ever!

Δεν ξέρω ακόμη αν πιστεύω στον έρωτα στην ηλικία που είμαι. Είναι περισσότερο μία γιορτή για τα πιτσιρίκια. Μπορεί να το πιστεύω αυτό γιατί δεν έχω πάρει ποτέ λουλούδια εκείνη τη μέρα. Να σου πως μπορεί να γίνει χειρότερη μέρα; Πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο, και του είπα ότι δεν έλαβα κάποιο δώρο, ούτε λουλούδια, ούτε ευχές, ούτε τίποτα. Και στο τηλέφωνο που μιλήσαμε μου είπε «Μαρία, έχουν περάσει Χ χρόνια από τότε που είμαστε μαζί. Τι τα θέλεις εσύ αυτά;» Καλύτερα να με έλεγες πουτάνα, για αυτά που κάνω τόσα χρόνια. Καλύτερα να.. Δεν ξέρω ούτε και εγώ. Το συζήτησα αυτό το θέμα με αρκετούς ώριμους άντρες. Οι περισσότεροι μου είπαν: «Καλά, αυτό δεν το λες ούτε σε 10 χρόνια γάμου με παιδιά». Δεν έχουν όλοι την καρδιά που έχω εγώ και το γνωρίσω πολύ καλά αυτό.

Προσπαθώντας να διαγράψω το παρελθόν μου

Ο Φεβρουάριος φάνηκε ότι θα ήταν πολλά υποσχόμενος αλλά ξέρετε τι ήτανε; Αρχίδια καπαμά. Έτσι το λέμε στο χωριό μου. Είχα στείλει ευχές για καλή χρονιά στον Mr. Big. Ένιωθα ότι μιλούσα με έναν άγνωστο. Ήμασταν και οι δύο αρκετά τυπικοί. Μου έστειλε κάποιες φωτογραφίες από ένα burlesque bar που πήγε αλλά ως εκεί. Δεν το πήγε ποτέ στο πονηρό, ούτε με ρώτησε εσώρουχο φοράω.

Αφροδίτη σε σύνοδο με τον Άρη

Είναι μια αστρολογική όψη αρκετά δυνατή. Βασικά πάει ανάλογα και σε ποιο ζώδιο είναι Αφροδίτη και σε ποιο ζώδιο είναι ο Άρης. Και τα δύο ήταν στο ζώδιο του ��δροχόου, ακριβώς απέναντί μου. Λέω ότι μπορεί να βγω με τον Αλέξη, μπορεί επιτέλους να βγω με τον Σταύρο, Νίκο ή μπορεί να πάω στο σπίτι του Φώτη και να το παίξω κακιά μαθήτρια.. Ξέρετε μου έφερε;

Πολλά μπράβο στο σκηνοθέτη της ερωτικής μου ζωής!

Στις 22 Φεβρουαρίου το μεσημεράκι γερνούσα από την οφθαλμίατρο γιατί μου προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα στο μάτι από το πουθενά. Στις 15:44, στη Βουλγαροκτόνου, έβλεπα από μακριά τον Mr. Big. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω, γιατί ήμουν σε άσχημη κατάσταση ψυχολογικά λόγω του ματιού μου. Και σαν να μην έφτανε όλα αυτά ήθελα και να συζητήσουμε. Μας χώριζε ο δρόμος στη Ζωοδόχου Πηγής, το βλέμμα του καρφωμένο σε μένα. Εγώ κοιτούσα δεξιά και αριστερά τα αμάξια για να περάσω ξυστά από αυτόν. Τον κοίταξα και με κοίταξε. «Τι γίνεται;», μου λέει χαριτολογώντας. «Καλά, εσύ;», του είπα φεύγοντας προς το σπίτι μου. «Καλά», μου απάντησε. Φάνηκε ότι ήθελε να μου μιλήσει. Περίεργος άνθρωπος αυτός, συνήθως όταν βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο δεν θέλει να μιλάμε. Του έστειλα μήνυμα στο viber και του είπα πόσο γοητευτικός είναι. Δεν πήρα απάντηση ποτέ εννοείται. Και κάπως έτσι διέγραψα τον αριθμό του κινητού του από τη συσκευή μου. Τον μπλόκαρα από το facebook. Επίσης βρήκα και το instagram του, μιας που μου είχε πει ότι δεν έχει και τον μπλόκαρα και εκεί.

Προσπαθώ τόσα χρόνια με νύχια και με δόντια να τον ξεχάσω. Όπως λέει ένα τραγούδι, ο έρωτας, με έρωτα περνάει.. Ακόμη τον ψάχνω, αλλά δεν νομίζω να τον βρω. Η μαλακία είναι ότι μένει κοντά σε μένα. Τόσες περιοχές στην Αθήνα και βρέθηκε να μένει κοντά σε μένα. Νομίζω πως έχω βρει και την πολυκατοικία που μένει, χάρης τη γυναίκα του. Αχ, πού να ήξερες τι έχεις παντρευτεί..

Υπάρχει μια γοητεία για το απαγορευμένο που το κάνει απερίγραπτα επιθυμητό, γι’ αυτό και τρελαίνομαι για τους απαγορευμένους καρπούς!