#Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων

[epestrefe]

Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων Αμμοχώστου,Κύπρος

Ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων αποτελούσε τον καθεδρικό ναό των ορθοδόξων Κυπρίων στα χρόνια της ύστερης φραγκοκρατίας και την εποχή της ενετοκρατίας στην Αμμόχωστο. Πιστεύεται ότι περατώθηκε μετά το 1360 και είναι σπάνιο δείγμα φραγκοβυζαντινού ρυθμού, που ενσωματώνει πληθώρα στοιχείων του γοτθικού ρυθμού -τον οποίο εισήγαγαν οι Φράγκοι στην Κύπρο- αλλά γενικά διατηρεί τη μορφή και τη δομή ορθόδοξου βυζαντινού ναού. Υπέστη μεγάλες ζημιές κατά την πολιορκία της Αμμοχώστου από τους Οθωμανούς το 1571 και έκτοτε εγκαταλήφθηκε. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα οι επισκέπτες μπορούν να παρατηρήσουν ίχνη των τοιχογραφιών (αγιογραφία) που τον κοσμούσαν στη δεξιά κόγχη.

Πηγή:Wikipedia

[panosnickevangelopoulos]

Ο Άγιος Νικόλαος των Ελλήνων της Μάλτας

Επιβλητικός και Υπέροχος. ��την Οδό των Εμπόρων. Στον κεντρικότερο δρόμο της Βαλλέττα της Μάλτας. Εδώ κτυπά η καρδιά της Ελληνικής Χριστιανικής Ορθόδοξης Αδελφότητας και Κοινότητας των Ελλήνων. Πρωτοήρθαν αιώνες πριν, με τον διωγμό τους από την Ρόδο, με την ήττα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου από τους Οθωμανούς Τούρκους. Σήμερα, εκτός αυτού, λειτουργεί και ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων! Υπό…

[aplaw-blog]

Οι 6 διάσημες παραλίες για θαλάσσια σπορ στα ελληνικά νησιά :

Τι πιο ωραίο από το να συνδυάσετε τις διακοπές σας στις πανέμορφες ελληνικές θάλασσες με τα θαλάσσια σπορ για μία maximum εμπειρία ελληνικού καλοκαιριού.

Σχεδόν ότι θαλάσσιο σπορ και να θέλετε τα νησιά μας μπορούν να σας το προσφέρουν. Ιδίως τα μεγαλύτερα νησιά όπως η Ρόδος και η Κέρκυρα με τις πολλές και πανέμορφες παραλίες οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσετε από windsurf μέχρι αλεξίπτωτο (parasailing). Αλλά και νησιά όπως η Μύκονος και η Πάρος είναι εξαιρετικά οργανωμένα για να ζήσετε αξέχαστες θαλάσσιες αθλητικές

Νυδρί, Λευκάδα

Η Λευκάδα είναι γνωστή για τις πανέμορφες παραλίες της αλλά και για τα θαλάσσια σπορ. Ιδίως για τα windsurf και kitesurf, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά που μπορεί να προσφέρει. Το Νυδρί, η μεγάλη και αμμουδερή παραλία στα ανατολικά του νησιού είναι γνωστός προορισμός για water sports.

Τι μπορείτε να κάνετε εδώ; waterski, banana, δαχτυλίδι, jet ski, flyboard, parasailing (κάτι ανάλογο) με το αλεξίπτωτο πλαγιάς, kayak, θαλάσσιο ποδήλατο κ.α. Αν είστε fan της ιστιοπλοΐας κατεβείτε νότια στη Βασιλική ενώ εάν θέλετε να δοκιμάσετε kitesurf θα πάτε στην παραλία ��ου Αγίου Ιωάννη, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Λευκάδας.

Καλαφάτης, Μύκονος

Μια από τις πιο όμορφες και διάσημες παραλίες του νησιού, ο Καλαφάτης, είναι το σημείο συνάντησης όλων όσων λατρεύουν τα θαλάσσια σπορ. Μια μακρόστενη υπέροχη αμμουδιά με καταπληκτικά νερά φιλοξενεί σχεδόν ότι water sport θέλετε.

Η παραλία φημίζεται κυρίως για το windsurf ωστόσο μπορείτε να απολαύσετε jet ski, θαλάσσιο σκι, βόλτες με φουσκωτά όπως μπανάνα και sofa αλλά και να κάνετε καταδύσεις. Αν θέλετε να κάνετε kitesurf και wakeboard θα πάτε στη Φτελιά που ο βοριάς την αγαπά πολύ.

Χρυσή Ακτή, Πάρος

Δεν είναι μυστικό πως η Πάρος είναι ένα από τα αγαπημένα ελληνικά νησιά για θαλάσσια σπορ,όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και ταξιδιωτών από όλο τον κόσμο. Η Πούντα μάλιστα θεωρείται από τους top προορισμούς για kitesurf και ιστιοσανίδα, ωστόσο η Χρυσή Ακτή είναι αυτή που προτιμούν οι περισσότεροι για όλα τα υπόλοιπα θαλάσσια σπορ. Μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε θαλάσσιο σκι, wakeboard, κανό, tubes, flyfish κ.α. και όλα αυτά σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού.

Η υπέροχη αμμουδιά και τα καταγάλανα νερά της Χρυσής Ακτής απογειώνουν την εμπειρία των θαλάσσιων σπορ. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Νέα Χρυσή Ακτή επίσης με μεγάλη γκάμα water sports.

Τσαμπίκα, Ρόδος

Η Τσαμπίκα απέχει από την πόλη της Ρόδου περίπου σαράντα λεπτά και είναι μια υπέροχη παραλία με χρυσαφένια αμμουδιά, πολύ καλά οργανωμένη. Διαθέτει διάφορα beach bars που παρέχουν ομπρέλες και ξαπλώστρες έχει ωστόσο και ένα μικρό τμήμα που μπορείτε να στήσετε το δικό σας εξοπλισμό. Τη λατρεύουν όσοι αγαπούν τα θαλάσσια σπορ και όχι άδικα.

Εδώ μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα, όπως θαλάσσιο πάρκο με φουσκωτά παιχνίδια για τα πιτσιρίκια, μικρά και μεγάλα, jet ski, sofa, parasailing, flyboard και SUP. Το Φαληράκι λίγο πιο πάνω από την Τσαμπίκα επίσης φημίζεται για τα water sports.

Δασσιά, Κέρκυρα

Η μακρόστενη παραλία της Δασσιάς στην Κέρκυρα είναι από τις πιο καλά οργανωμένες παραλίες για θαλάσσια σπορ στο νησί. Βρίσκεται περίπου 12 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας στην ανατολική πλευρά και προσφέρει πολλές επιλογές θαλάσσιας αναψυχής. Η παραλία είναι μικρή σε πλάτος και κυρίως βοτσαλωτή ενώ τα νερά της υπέροχα και ιδανικά για να απολαύσουν τα θαλάσσια σπορ μικροί και μεγάλοι. Αν θέλετε αδρεναλίνη στο φουλ τότε θα κάνετε αλεξίπτωτο γνωστό ως parasailing, wakeboard ή flyfish αν πάλι θέλετε κάτι πιο χαλαρό τότε επιλέξτε SUP με οδηγό για περιήγηση στις ακτές της Δασσιάς ή μόνοι σας. Δεν λείπουν τα tubes, η ενοικίαση σκάφους για βόλτες και φυσικά το θαλάσσιο σκι.

Άγιος Γεώργιος, Νάξος

Άλλο ένα κυκλαδονήσι που φημίζεται για τα θαλάσσια σπορ είναι η Νάξος. Οι μεγάλες παραλίες του στα δυτικά του νησιού είναι ��νας παράδεισος για αυτούς που αναζητούν να ζήσουν μικρές εμπειρίες με μεγάλες δόσεις αδρεναλίνης. Στον Άγιο Γεώργιο στα βόρεια της Χώρας θα ευχαριστηθείτε θαλάσσια σπορ όπως flyboard, jet ski, tubes, wakeboard, wakeskate, banana, kayak, windsurf, SUP, skimboard, bodyboard και θαλάσσιο σκι. Μπορείτε κάθε μέρα να δοκιμάσετε και κάτι διαφορετικό και να κάνετε τις διακοπές σας στο νησί αξέχαστες. Όσοι θέλετε να δοκιμάσετε kitesurf το ιδανικότερο μέρος είναι η Μικρή Βίγλα.

Πηγή: travel

[justforbooks]

Το όνομά της έγινε σύμβολο. Σημείο αναφοράς γενναιότητας και πατριωτισμού. Μια γυναίκα με πρόσωπό τσαλακωμένο από τις αντιξοότητες, με ένα κορμί ζαρωμένο από το αλάτι της θάλασσας και τις κακουχίες, αλλά με βλέμμα πεντακάθαρο με καρδιά αγνή, με ψυχή που ξεχείλιζε στα κύματα γύρω από το μικρό της νησάκι.

Η κυρά της Ρω, ή κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, ύψωνε κάθε μέρα για 34 (κατά άλλους για 40) χρόνια την ελληνική σημαία μια ανάσα από τα τουρκικά παράλια. Σε ένα μέρος άγονο, αφιλόξενο, που μόνο λίγο χορτάρι φύτρωνε στο χώμα. Σε μια μικρή βραχονησίδα που ήταν το σπίτι της, η άκρη της πατρίδας που λάτρευε.

Η Ρω βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές. Ονομάζεται και Άγιος Γεώργιος, ή αρχαία Ρώγη ή Ρόπη. Εκεί πήρε την απόφαση να μείνει με το σύζυγό της η Δέσποινα Αχλαδιώτη το 1924, ήταν τότε μόλις 25 χρονών. Το Καστελόριζο και τα γύρω νησιά είχαν γεμίσει πρόσφυγες. Στη Ρω ζούσαν τότε λιγοστές οικογένειες.  Άγον�� μέρος, δεν ήταν για όλους. Η Δέσποινα με τον άντρα της δε δίστασαν. Παρέα με λίγα ζώα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, πήραν όσα υπάρχοντα είχαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρω. Η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτου ύψωσε τη σημαία ήταν το 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είδε στην κορυφή του νησιού να κυματίζει η τουρκική σημαία. Πήγε στο σπίτι, άνοιξε το σεντούκι, πήρε ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και έραψε τη γαλανόλευκη. Κατέβασε με τον άντρα της την τουρκική, τοποθετώντας στη θέση της τη νέα σημαία.

Λίγα χρόνια αργότερα οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έφυγαν για να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Η Δέσποινα και ο Κώστας όμως έμειναν. Σχεδόν ολομόναχοι. Ώσπου το 1940 ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε βαριά. Κλινήρης και παντελώς αδύναμος, έπρεπε να μεταφερθεί στο Καστελόριζο. Έτσι η Δέσποινα άναψε φωτιά ώστε να ειδοποιήσει για βοήθεια τους ψαράδες στα καϊκάκια. Άργησαν πολύ να τη δούν όμως. Και τη φωτιά και τη Δέσποινα. Ο άντρας της πέθανε στο δρόμο για το νησί όπου θα του έσωζαν τη ζωή οι γιατροί. Και η Δέσποινα τον κήδεψε μόνη της. Και μόνη της τον έκλαψε.

Το 1943 επέστρεψε στη Ρω από το Καστελόριζο όπου έμεινε για λίγο, παίρνοντας μαζί της την τυφλή μητέρα της. Δύο γυναίκες μόνες στην κατοχή. Ήταν τότε που άρχισε να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία και να την κατεβάζει το βράδυ. Από τη Ρω προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

"Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ' αγαπώ. / Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες... ...βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. / Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο." είχε πει η ίδια.

Μετά τα γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περ��οδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[spoilersgr]

Οι υπογεγραμμένες ελληνικές κοινότητες και οργανώσεις που υπάγονται στη δικαιοδοσία της Ορθόδοξης Ιεράς Μητροπόλεως Μπουένος Άιρες και Εξαρχίας Νοτίου Αμερικής του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, υπό την ποιμαντική καθοδήγηση του τοπικού ιεράρχη μας, Σεβ. Μητροπολίτη Ιωσήφ, μαζί με τους άρχοντες οφφικιάλους της Α.Τ.Χ.Μ.Ε., και άπαντα τον ιερό κλήρο, με υψηλή αίσθηση θρησκευτικής-πνευματικής, πατριωτικής, πολιτιστικής συνείδησης και, πάνω απ᾽ όλα ως άνθρωποι καλής θέλησης, εκφράζουμε τη βαθύτατη μας ανησυχία και την αποδοκιμασία μας για τη μονομερή δράση της τουρκικής κυβέρνησης για την εκ νέου ισλαμοποίηση του ιερού ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας. Πιστεύουμε ότι μια τέτοια δράση -η οποία έχει λάβει παγκόσμιες αντιδράσεις- αποτελεί πραγματικό πλήγμα στις σχέσεις μεταξύ θρησκειών και χωρών, και συνεπάγεται μια βαθιά πληγή για την Ορθόδοξη και την παγκόσμια χριστιανική κοινότητα. Δεν είναι απαραίτητο να παρουσιάσουμε εδώ τις ιστορικές λεπτομέρειες που μαρτυρούν την υπερθετική σημασία του μνημείου, πόσο μάλλον το λειτουργικό συμβολισμό που διεισδύει βαθιά στη συνείδηση όλων των Ορθόδοξων Χριστιανών ανά τον κόσμο. Η Αγία Σοφία ήταν για αιώνες -από την κατασκευή της μέχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης- το αδιαμφισβήτητο ορόσημο σύμβολο όλων των Χριστιανών. Και παραμένει ακόμα! Η ιστορία της Ρωμιοσύνης -της οποίας είμαστε διάδοχοι στη Νότια Αμερική- μπορεί να συνοψιστεί σε αυτό το μαρτυρικό και καταλυτικό μνημείο της ιστορίας των χριστιανών, από τις πιο εξαίσιες τους δυνατότητες και αρετές, μέχρι τις πιο υποτιμημένες αδυναμίες τους. Αιώνες ιστορίας είναι ενσωματωμένοι σε αυτό το κτίσμα, που ακόμα υπεροχικά μαρτυρεί ότι η Σοφία του Θεού, ο Υιός και Λόγος του Θεού -ο Κύριος της ιστορίας- είναι και ο Κύριος της Δόξης που διέπει την τελειωτική κατεύθυνση όλων των ανθρώπων για τη σωτηρία τους, παρά τις αμαρτίες και αδυναμίες τους. Η Μεγάλη Εκκλησία μεταποιούμενη σε μουσείο υπονοούσε ένα είδος θρησκευτικής ουδετερότητας που εξασφ��λιζε την αγαθή συνύπαρξη μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στο νέο πολιτικό σχέδιο μιας ανανεωτικής πορείας. Αναφερόμενοι σε πρόσφατα λόγια του Πατριάρχη μαςη Αγία Σοφία ως μουσείο αποτελεί τόπο και σύμβολο συναντήσεως, αλληλεγγύης και αλληλοκατανοήσεως Χριστιανισμού και Ισλάμ. Η τυχόν μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος θα στρέψει εκατομμύρια χριστιανών σε όλο τον κόσμο εναντίον του Ισλάμ. Το ζητούμενο, όμως, είναι η ενότητα. Η αντιστροφή αυτής της ουδετερότητας συνεπάγεται ανακατεύθυνση στη συνύπαρξη μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, όχι μόνο κατά την τουρκική επικράτεια, αλλά και εκτός των συνόρων της. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η χειρονομία είναι σοβαρά αρνητική, και ο καιρός κατά τον οποίο έχει ληφθεί η εν λόγω απόφαση μόνο ως συγκρουσιακό σημείο ορίζεται. Στεκόμαστε στο πλευρό του πνευματικού μας Πατέρα, της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, του θερμοπύλας μαρτυρικῶς φυλάξαντος, της Ελλάδος, όλων των Ορθοδόξων χριστιανών, και, από αυτά τα ακριτικά γεωγραφικά πλάτη, υπερασπιζόμαστε διαρκώς και διακηρύσσουμε την πίστη, τις παραδόσεις και όλα όσα μας παρέδωσαν με σοφία και γενναιοδωρία οι πρόγονοί μας ως θησαυρό για όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης, ανεκτικότητος και δημιουργικής αποδοχής, για όλους τους ανθρώπους που μετέχουν στον πανανθρώπινο Ελληνικό πολιτισμό. Εμείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί -ιδίως ως Έλληνες, αλλά και φιλέλληνες- από το νότιο άκρο του κόσμου υψώνουμε τις φωνές μας και καταδικάζουμε αυτήν τη νέα επίθεση εναντίον του πολιτισμένου κόσμου μιας οικουμενικής συμφιλίωσης, γιατί η Αγία Σοφία δεν είναι μόνο η Κληρονομιά των Ελλήνων, της Ορθοδοξίας, του Χριστιανισμού, αλλά πάντων των ανθρώπων καλής θέλησης του κόσμου. Παρασκευή 24η Ιουλίου 2020 Καθ. Σοφία ΑντωνόγλουΔιευθύντρια Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου Αθηναγόρας Α´ Μπουένος Άίρες. Α��γεντινή Αικατερίνη ΒαζέουΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Spirito Santo Vitoria. Βραζιλία Παναγιώτα ΒασιλοπούλουΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Σάντος Βραζιλία Κωνσταντίνος Βεργίρης, άρχων της Α.Τ.Χ.Μ.Ε.Πρόεδρος του αλληλοβοηθητικού Συλλόγου Άγιος Δημήτριος Μπουένος Άιρες. Αργεντινή Αλεξάνδρα Βερρικάνου ΠλιακώνηΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Ingeniero White Aργεντινή Παύλος ΒουρλιώτηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Παραγουάης Παραγουάη Ελένη ΒουρνάΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Magallanes Χιλή Δανιήλ ΓιαννάτοςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Valparaíso Χιλή Naim GanumΠρόεδρος Ορθοδόξου Συλλόγου Tucumán Aργεντινή Andrea Jancinas VásquezΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος de la Serena Χιλή Μαρία Ελένη Γρηγορ��άδουΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος La Rioja Aργεντινή Ελοϋ ΔεμηρτζήςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Παρανά Aργεντινή Μαρία Θηρεσία ΜαρινάκηΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Σαντιάγκο Χιλή Κωνσταντίνος ΜάστωρηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Ο Σωκράτης Banfield-Remedios de Escalada Aργεντινή Κωνσταντίνος ΚαβατάςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότηος Comodoro Rivadavia Aργεντινή Γρασιέλα ΚακολύρηΠροέδρος Ελληνικής Κοινότητος Μενδόζα Aργεντινή Αναουά Κάρμου VilhenaΠρόεδρος Ελληνορθοδόξου Συλλόγου Ακρόπολις Rio de Janeiro. Βραζιλία. Διονύσιος ΚλαυδιανόςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Βραζίλιας Βραζίλια. Βραζιλία Κυριάκος ΚοτσίαςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Αγίας Αικατερίνης Florianopolis. Βραζιλίας. Διονύσιος ΚοσμάτοςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Salta Αργεντινή Αθανασία Κυριάκου ΜαυρουδήΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Minas Gerais Belo Horizonte. Βραζιλία Σταύρος ΚυριόπουλοςΠρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος του Αγίου Παύλου και της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Βραζιλίας Βραζιλία Αφροδίτη ΚορωνίουΠρόεδρος Ιδρύματος Αγίου Νεκταρίου για αυτιστικά παιδιά Σαντιάγκο. Χιλή Οσκάρ ΜελετίουΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Ο Γέρος του Μοριά Μπουένος Άιρες. Αργεντινή Καμίλα ΟρφανούΥπεύθυνη Ελληνικού Συλλόγου Βολιβίας Βολιβία Καθ. María Laura ΠαπαγιάννηςΔιευθύντρια Εκπαιδευτικού Ενσωματωμένου Ινστιτούτου της Ελληνικής Κοινότητος Μπουένος Άιρες Αργεντινή Ματθαίος Κωνσταντίνος ΠένναςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Goiás Goiania. Βραζιλία Νικόλαος ΠετρόπουλοςΠρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αργεντινής Αργεντινή Κάρολος ΠηλαφτσίδηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Mar del Plata Αργεντινή Εσθήρ ΠρωμαδάκηΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Jujuy Αργεντινή Σόνια ΡαπτοπούλουΓενική Γραμματέας Ελληνικού Συλλόγου Λίμα Περού Χρήστος Σάλας ΠαπασιδέρηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Αντοφαγάστα Χιλή Μάριος ΣιδέρηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Porto Alegre Βραζιλία Χαβιέρ ΣιδερίδηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Κόρδοβας Αργεντινή Στεφανία ΣκανδαλιάρηΠρόεδρος Φιλόπτωχου Αδελφότητος Κόρδοβας Αργεντινή Θεοδώρα ΣκούφαλοςΠρόεδρος Φιλόπτωχου Αδελφότητος Μπουένος Άιρες Αργεντινή Αναστάσιος ΣταμβολάκηςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Berisso Αργεντινή Αλέξανδρος ΣτρατιώτηςΠρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Μπουένος Άιρες Αργεντινή Χριστίνα ΤσαρδίκουΠρόεδρος του Ελληνικού Πολιτιστικού Συλλόγου Νόστος Μπουένος Άιρες. Αργεντινή Αθανασία Φραντσέζου ΚοτσίαΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Παρανά Curitiba. Βραζιλίας Παναγιώτης ΧατζηράλληςΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Μοντεβιδέο Ουρουγουάη Γεώργιος ΧρήστουΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητος Ροζάριο Αργεντινή Andrea de la VegaΠρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Arica Χιλή Οι Άρχοντες κ.κ. Αλέξανδρος Ζύμνης και Οδυσσέας Γεώργαλος εκ μέρος του τάγματος του Αγ. Βαρθολομαίου Άρχων Ἰορδάνης Παλαντζόγλου εκ μέρος της Ελληνορθόδοξης Ένωσης Λατινικής Αμερικής Άρχων Γεώργιος Πρώϊος εκ μέρος του Μητροπολιτικού Συμβουλίου Ὁ Μπουένος Ἄϊρες Ἰωσήφ Ὑπέρτιμος καὶ Ἔξαρχος Νοτίου Ἀμερικῆς DECLARACION COMUN DE TODAS LAS INSTITUCIONES HELENICAS DE SUDAMERICA EN REPUDIO A LA RE-ISLAMIZACION DE LA BASILICA DE SANTA SOFIA EN CONSTANTINOPLA Las abajo firmantes instituciones helénicas de la jurisdicción de la Arquidiócesis Ortodoxa de Buenos Aires y Sudamérica del Patriarcado Ecuménico de Constantinopla bajo la guía pastoral de nuestro jerarca local, el Arzobispo Metropolitano Iosif, los arcontes dignatarios de la S..G.I.C. y todo el clero, con alto sentido de la responsabilidad religiosa-espiritual, patriótica, cultural, y sobre todo como hombres de buena voluntad, expresamos a través de la presente nuestra más profunda preocupación y desaprobación a la unilateral acción del gobierno turco de re-islamizar la basílica de la Santa Sabiduría de Dios. Creemos que una acción de esta índole -que tiene alcance mundial- es un real retroceso en las relaciones entre las religiones y los países, e implica una grave herida en la comunidad cristiana ortodoxa y mundial. No es menester exponer en la presente los detalles históricos que testimonian la superlativa importancia del monumento, ni menos aún el simbolismo que hondamente cala en la conciencia de todos los cristianos ortodoxos. Santa Sofía fue durante siglos, desde su construcción hasta la caída de Constantinopla, el símbolo indiscutible de referencia de toda la Cristiandad. Y lo sigue siendo. La historia de la romanidad bizantina puede resumirse en este monumento testigo y catalizador de la historia de los cristianos, desde sus más sublimes dotes, hasta sus más envilecidas disposiciones. Siglos de historia, desde la gloria hasta el ocaso de la misma se encuentran embutidos en aquellos muros que, aún altivos, dan testimonio de que la sabiduría del Dios de la historia es la que rige los destinos de todos los hombres hacia su salvación, aún a pesar de sus pecados. La basílica transformada en museo implicaba una especia de neutralidad religiosa que aseguraba la buena convivencia entre cristianos y musulmanes en el nuevo diseño político de Kemal Atatürk. Trayendo a colación recientes palabras de nuestro Patriarca como museo, Santa Sofía podía servir como lugar y símbolo de reunión, diálogo y coexistencia pacífica entre pueblos y culturas, entendimiento mutuo y solidaridad entre el cristianismo y el Islam, lo cual es especialmente necesario e imperativo. Revertir esta neutralidad implica un significativo retroceso y reversión en la convivencia entre cristianos y musulmanes no solo en el territorio turco, sino aún fuera de sus fronteras. Estamos convencidos de que el gesto es severamente negativo y el tiempo en el cual se ha tomado esta decisión incrementa el potencial peligro de la misma. Permanecemos al lado de nuestro líder espiritual, el Patriarca Ecuménico Bartolomé,quien mart��ricamente protege las Termópilas de la Madre Patria Grecia y, desde estas latitudes, defendemos y proclamamos sin cesar los valores, las tradiciones y todo lo que sabiamente nos legaron nuestros antepasados como tesoro para todos los hombres de buena voluntad. Nosotros, como cristianos ortodoxos, -y claro está, helenos y filohelenos- desde el extremo sur del mundo, desde la lejanía quizás, alzamos nuestra voz para condenar esta nueva arremetida contra el mundo civilizado, pues Santa Sofía no solo es Patrimonio de los Helenos, de toda la Ortodoxía, de la Cristiandad, sino de todos los hombres de buena voluntad que habitan este mundo. Viernes 24 de Julio de 2020 Prof. Sofia Antonoglou Rectora del Instituto Griego Atenagoras I de la Sacra Arquidiócesis Buenos Aires. Argentina Konstantinos Bergiris, Arconte Dignatario Presidente de la Asociación de Socorros Mutuos San Demetrio Buenos Aires. Argentina Alejandra Berricano Pliaconis Presidente de la Colectividad Helénica Ingeniero White Argentina Graciela Cacoliris Presidente de la Colectividad Helénica Pallas Athenea de Mendoza Argentina Jorge Christou Presidente de la Colectividad Helénica de Rosario Argentina Eloi Demirtzis Presidente de la Colectividad Helénica de Paraná Argentina Daniel Giannatos Presidente de la Colectividad Helénica de Valparaíso Chile Naim Ganum Presidente de la Comunidad Misionera Ortodoxa de Tucumán Argentina María Elena Gregoriadis Presidente de la Colectividad Helénica de La Rioja Argentina Andrea Jancinas Vásquez Presidente de la Colectividad Helénica de la Serena Chile Panagiotis Jatzirralis Presidente de la Colectividad Helénica de Montevideo Uruguay Maria Teresa Marinaki Presidente de la Colectividad Helénica de Santiago Chile Constantinos Kavatas Presidente de la Colectividad Helénica de Comodoro Rivadavia Argentina Anaua Karmos Vilhena Presidente de la Asociación Helénica Ortodoxa Acrópolis Rio de Janeiro. Brasil. Dionysios Klaudianos Presidente de la Colectividad Helénica de Brasilia. Brasil Kyriakos Kotsias Presidente de la Colectividad Helénica de Santa Catalina Florianópolis Brasil. Dionysios Kosmatos Presidente de la Colectividad Helénica de Salta Argentina Afrodita Koronios Presidente de la Fundación San Nectarios Santiago. Chile Athanasia Kyriakou Mavroudi Presidente de la Colectividad Helénica de Minas Gerais Belo Horizonte. Brasil Stavros Kyriopoulos Presidente de la Colectividad Helénica de San Pablo y de la Federación de Comunidades Griegas de Brasil Constantinos Mastoris Presidente de la Colectividad Helénica Sócrates Banfield-Remedios de Escalada Argentina Oscar Meletiou Presidente de la Colectividad Helénica O Gueros tu Moriá Buenos Aires. Argentina Camila Orfanos Responsable de la comunidad helénica de Bolivia. Bolivia Prof. María Laura Papagiannis Directora del Instituto Educativo Incorporado de la Comunidad Helénica de Buenos Aires. Argentina Mateo Constantino Pennas Presidente de la Colectividad Helénica de Goiás Goiania Brasil Nicolás Petropoulos Presidente de la Federación Panhelénica de Argentina. Argentina Esther Promadace Presidente de la Colectividad Helénica de Jujuy Argentina Cristián Salas Papasideris Presidente de la Colectividad Helénica de Antofagasta Chile Sonia Raptopoulou Secretaria General de la Asociación Helénica de Lima Perú Stefanía Scandaliaris Presidenta de la Filoptochos Adelfotis Córdoba Argentina Mario Sideris Presidente de la Colectividad Helénica de Porto Alegre Brasil Javier Siderides Presidente de la Colectividad Helénica de Córdoba Argentina Teodora Skoufalos Presidenta de la Filoptochos Adelfotis Buenos Aires Argentina Anastasios Stamvolakis Presidente de la Colectividad Helénica de Berisso Argentina Alejandro Stratiotis Presidente de la Colectividad Helénica de Buenos Aires. Argentina Cristina Tsardicos Presidente de la Asociación Cultural Helénica Nostos Buenos Aires. Argentina Atanasia Franzezos Kotsias Presidente de la Colectividad Helénica de Paraná Curitiba. Brasil Ekaterina Vazeou Presidente de la Colectividad Helénica de Spirito Santo Vitoria. Brasil Panajota Vassilopoulou Presidente de la Colectividad Helénica de Santos Brasil Andrea de la Vega Presidente de la Colectividad Helénica de Arica Chile Pablo Vourliotis Presidente de la Colectividad Helénica de Paraguay Paraguay Eleni Vourna Presidente de la Colectividad Helénica de Magallanes Chile Arcontes Alexandros Zymnis y Odiseas Georgalos Representando a la orden de los arcontes de San Bartolomé Arconte Jordán Palantzoglou Representando a la Unión Ortodoxa de América Latina Arconte Jorge Proios Representando al Consejo Metropolitano +Iosif de Buenos Aires Primado y Exarca de Sudamérica DECLARAÇÃO CONJUNTA DE TODAS AS INSTITUIÇÕES HELÊNICAS DA AMÉRICA DO SUL EM REPÚDIO À RE-ISLAMIZAÇÃO DA BASÍLICA DE SANTA SOFIA EM CONSTANTINOPLA As instituições helênicas abaixo assinadas, da jurisdição da Arquidiocese Ortodoxa de Buenos Aires e América do Sul do Patriarcado Ecumênico de Constantinopla, sob a orientação pastoral de nossa hierarquia local, o Arcebispo Metropolitano Iosif, os dignos Arcontes da S.G.I.C. e todo o clero, com um alto senso de responsabilidade religiosa-espiritual, patriótica, cultural e, acima de tudo, como homens de boa vontade, expressam através da presente nossa mais profunda preocupação e desaprovação à unilateral ação do governo turco para re-islamizar a Basílica da Santa Sabedoria de Deus. Acreditamos que tal ação – que tem alcance global – é um verdadeiro retrocesso nas relações entre religiões e países e implica uma grave ferida na comunidade cristã ortodoxa e global. Não há necessidade de expor, no presente, os detalhes históricos que testemunham a importância superlativa do monumento, menos ainda o simbolismo que profundamente cala na consciência de todos os cristãos ortodoxos. Hagia Sophia foi, durante séculos, desde sua construção até a queda de Constantinopla, o símbolo indiscutível de referência de toda a cristandade. E ainda é. A história da romanidade bizantina pode ser resumida neste monumento, testemunho e catalisador da história dos cristãos desde seus mais sublimes dons até suas disposições mais envilecidas. Séculos de história, da glória ao seu crepúsculo, estão encravados naquelas paredes que, ainda altivas, testemunham que a Sabedoria do Deus da História é aquela que governa os destinos de todos para a salvação, apesar de seus pecados. A Basílica transformada em museu implicava uma espécie de neutralidade religiosa que assegurava uma boa convivência entre cristãos e muçulmanos no novo projeto político de Kemal Atatürk. Trazendo à linha as palavras recentes de nosso Patriarca: como museu, Hagia Sophia poderia servir como um lugar e símbolo de encontro, diálogo e convivência pacífica entre povos e culturas, entendimento mútuo e solidariedade entre o Cristianismo e o Islã, o que é especialmente necessário e imperativo. Reverter essa neutralidade implica um revés significativo e um retrocesso na boa convivência entre cristãos e muçulmanos, não apenas em território turco, mas mesmo para além de suas fronteiras. Estamos convencidos de que o gesto é severamente negativo e o tempo em que essa decisão é tomada incrementa seu potencial perigo. Seguimos ao lado de nosso líder espiritual, o Patriarca Ecumênico Bartolomeu, da Pátria-Mãe Grécia e, daqui dessas latitudes, defendemos e proclamamos sem cessar os valores, tradições e tudo o que nossos ancestrais sabiamente nos legaram como tesouro para todos os homens de boa vontade. Nós, como cristãos ortodoxos – e é claro, como helênicos – do extremo sul do mundo, desta longínqua parte do globo, levantamos nossas vozes para condenar este novo ataque contra o mundo civilizado, pois Hagia Sophia não é apenas a Herança e Patrimônio dos Helenos, de toda a Ortodoxia, do Cristianismo, mas de todos os homens de boa vontade. Sexta-feira 24 de julho de 2020 Prof. Sofia Antonoglou Reitora do Instituto Grego Atenagoras I da Sacra Arquidiocese  Buenos Aires, Argentina Konstantinos Bergiris, Arconte Dignitário Presidente da Associação de Socorros Mútuos São Demétrio Buenos Aires, Argentina Alejandra Berricano Pliaconis Presidente da Coletividade Helênica Ingeniero White Argentina Graciela Cacoliris Presidente da Coletividade Helênica de Mendoza Argentina Jorge Christou Presidente da Coletividade Helênica de Rosário Argentina Eloi Demirtzis Presidente da Coletividade Helênica de Paraná Argentina Daniel Giannatos Presidente da Coletividade Helênica de Valparaíso Chile Naim Ganum Presidente da Comunidade Missionária Ortodoxa de Tucumán Argentina María Elena Gregoriadis Presidente da Coletividade Helênica de La Rioja Argentina Andrea Jancinas Vásquez Presidente da Coletividade Helênica de la Serena Chile Panagiotis Jatzirralis Presidente da Coletividade Helênica de Montevideo Uruguai. Maria Teresa Marinaki Presidente da Coletividade Helênica de Santiago Chile Constantinos Kavatas Presidente da Coletividade Helênica de Comodoro Rivadavia Argentina Anaua Karmos Vilhena  Presidente da Associação Helênica Ortodoxa Acrópoles Rio de Janeiro, Brasil. Dionysios Klaudianos Presidente da Coletividade Helênica de Brasília. Brasil Syriacos Kotsias Presidente da Coletividade Helênica de Santa Catarina Florianópolis, Brasil. Dionysios Kosmatos Presidente da Coletividade Helênica de Salta Argentina Athanasia Kyriakou Mavroudi Presidente da Coletividade Helênica de Minas Gerais Belo Horizonte, Brasil Stavros Kyriopoulos Presidente da Coletividade Helênica de São Paulo e da Federação de Comunidades Gregas do Brasil Constantinos Mastoris Presidente da Coletividade Helênica Sócrates Banfield-Remedios, de Escalada Argentina Oscar Meletiou Presidente da Coletividade Helênica O Gueros tu Moriá Buenos Aires, Argentina  Camila Orfanos Responsável pela comunidade helénica da Bolívia. Bolívia Prof. María Laura Papagiannis Diretora do Instituto Educativo Incorporado da Comunidade Helênica de Buenos Aires. Argentina Mateo Constantino Pennas Presidente da Coletividade Helênica de Goiás Goiânia, Brasil Nicolás Petropoulos Presidente da Federação Pan-helênica da Argentina. Argentina Esther Promadace Presidente da Coletividade Helênica de Jujuy Argentina Cristián Salas Papasideris Presidente da Coletividade Helênica de Antofagasta Chile Sonia Raptopoulou Secretaria General da Asociação Helénica de Lima Peru Stefanía Scandaliaris Presidenta da Filoptochos Adelfotis Córdoba Argentina Mario Sideris Presidente da Coletividade Helênica de Porto Alegre Brasil Javier Siderides Presidente da Coletividade Helênica de Córdoba Argentina Teodora Skoufalos Presidenta da Filoptochos Adelfotis Buenos Aires Argentina Anastasios Stamvolakis Presidente da Coletividade Helênica de Berisso Argentina Alejandro Stratiotis  Presidente da Coletividade Helênica de Buenos Aires. Argentina Cristina Tsardicos Presidente da Associação Cultural Helênica Nostos Buenos Aires, Argentina Atanasia Franzezos Kotsias Presidente da Coletividade Helênica do Paraná Curitiba, Brasil Ekaterina Vazeou Presidente da Coletividade Helênica do Esp[írito Santo Vitória, Brasil Panajota Vassilopoulou Presidente da Coletividade Helênica de Santos Brasil Andrea de la Vega Presidente da Coletividade Helênica de Arica Chile Pablo Vourliotis Presidente da Coletividade Helênica do Paraguai Paraguai Eleni Vourna Presidente da Coletividade Helênica de Magallanes Chile Arcontes Alexandros Zimnis e Odiseas Georgalos Representando a ordem dos Arcontes São Bartolome Arconte Jordán Palantzoglou Representando a União Ortodoxa de América Latina Arconte Jorge Proios Representando o Conselho Metropolitano  +Iosif de Buenos Aires Primaz e Exarca da América do Sul

[maxmaggr]

30 Μαρτίου 1822: Η αιματηρή Σφαγή της Χίου

Πηγή εικόνας: terrapapers.com Η Σφαγή της Χίου αναφέρεται στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Χίου από τον οθωμανικό στρατό. Τον Μάρτιο του 1822, ξεσηκώθηκε το νησί, με την απόβαση του εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών στην Χίο. Οι Οθωμανοί για να γλιτώσουν από τους Έλληνες κλείστηκαν στο κάστρο και δεν παραδίδονταν. Στις 30 Μαρτίου, μετά από εντολή του σουλτάνου, έφθασε ο οθωμανικός στόλος στο νησί για να δώσει βοήθεια και να καταστείλει την εξέγερση. Ο οθωμανικός στόλος έλυσε την πολιορκία του κάστρου και άρχισε τη σφαγή του ορθόδοξου πληθυσμού, πνίγοντας την Χίο στο αίμα. Η Σφαγή της Χίου: το χρονικό Το 1822 η ελληνική κοινότητα της Χίου άκμαζε και ευημερούσε εξαιτίας της καλλιέργειας μαστίχας που ανθούσε στο νησί. Οι Οθωμανοί είχαν παραχωρήσει σημαντικά προνομία στους Χιώτες, εφόσον για τους ιδίους η μαστίχα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό προϊόν το οποίο τους επέφερε σημαντικά κέρδη. Ο πληθυσμός του νησιού την περίοδο αυτή αριθμούσε περισσοτέρους από 100.000 κάτοικους, οι οποίοι παρά τα προνόμια που είχαν δεν έπαυαν να ζουν κάτω από την οθωμανική καταπίεση. Έτσι οι Οθωμανοί, για να προλάβουν το ενδεχόμενο μιας επανάστασης, είχαν μεταφέρει στο νησί στρατεύματα από την Μικρά Ασία με διοικητή τον Βαχήτ πασά. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Ταμπάζη, η εξέγερση των Χιωτών σχεδιαζόταν από την αρχή κιόλας της επανάστασης του 1821. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους, οι Ιωάννης Ράλλης και Χιώτης Φιλικός είχαν αναλάβει να οργανώσουν την εν λόγω εξέγερση. Παρ' όλα αυτά, αφού συνομίλησαν με εμπόρους των Κυκλάδων, πείσθηκαν ότι αυτή η εξέγερση δεν έπρεπε να ��ραγματοποιηθεί τη δεδομένη στιγμή, γιατί ο κόσμος του νησιού δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος στην τέχνη του πολέμου και ήταν άοπλος.  Με την άποψη αυτή συμφώνησε και ο Υψηλάντης. Έτσι η εξέγερση τη δεδομένη στιγμή αναβλήθηκε.

Πηγή εικόνας: amanivoice-chios.gr Τελικά, τον Μάρτιο του 1822, η Χίος επαναστατεί. Ο Αντώνιος Μπουρνιάς με διακόσιους άνδρες αποβιβάστη��αν στη Σάμο. Από εκεί κάλεσαν τον Λυκούργο Λογοθέτη να συμμετάσχει στην επανάσταση της Χίου.  Στις 11 Μαρτίου οι Έλληνες, αναγκάζουν τον Βαχήτ Πασά και τους Τούρκους στρατιώτες του να κλειστούν στο κάστρο για να σωθούν από τις συνεχείς ριπές των ελληνικών κανονιών. Η πολιορκία του κάστρου κράτησε για μέρες και οι Τούρκοι δεν παραδίδονταν. Πρέπει να σημειωθεί ότι στο κάστρο οι Οθωμανοί είχαν φυλακίσει τον Μητροπολίτη Πλάτωνα και μερικούς προκρίτους της πόλης, ενώ στην Πόλη είχαν στείλει κρατούμενους τους Θεόδωρο Ράλλη, Μικέ Σκυλίτζη και Παντελή Ροδοκανάκη. Το γεγονός του ξεσηκωμού αυτού από τους Χιώτες εξαγρίωσε το Σουλτάνο, ο οποίος το θεώρησε προδοσία, αχαριστία για τα προνόμια που τους είχε παραχωρήσει και ασέβεια προς το πρόσωπό του. Αμέσως έδωσε την εντολή να κατασταλεί άμεσα η επανάσταση και να τιμωρηθούν οι Χιώτες παραδειγματικά, αποστέλλοντας τον Οθωμανικό στόλο με επικεφαλής τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 στη Χίο αποβιβάστηκαν 46 πλοία με περίπου 7.000 στρατιώτες από τη Μικρά Ασία. Ο στρατός ενώθηκε με τον στρατό του Βαχήτ πασά, ο οποίος απελευθερώθηκε από το κάστρο και άρχισε να καταδιώκει τις ελληνικές δυνάμεις, οι οποίες αποχώρησαν από το νησί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι ηγέτες των Ελλήνων αποχώρησαν,λέγοντας το γνωστό σε εμάς σύνθημα: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr Από το σημείο αυτό και έπειτα, η Σφαγή της Χίου είχε ήδη αρχίσει. Ο οθωμανικός στρατός χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση προχώρησε σε λεηλασίες και σφαγές. Οι Οθωμανοί έκαψαν σπίτια και σκότωσαν όλα τα παιδιά κάτω των 3 ετών, όλους τους άνδρες από 12 ετών και πάνω, καθώς και όλες τις γυναίκες από 40 ετών και πάνω. Από την σφαγή εξαιρέθηκαν μόνο όσοι ήταν πρόθυμοι να ασπαστούν το Ισλάμ. Για μήνες το νησί πνιγόταν στ�� αίμα. Σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πηγές, 42.000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν, 23.000 διέφυγαν στο εξωτερικό και την ηπειρωτική Ελλάδα, 50.000 έγιναν σκλάβοι, ενώ περίπου 1.500-2.000 άνθρωποι διασώθηκαν. Οι επιζώντες που κατάφεραν να ξεφύγουν, μετακινήθηκαν προς το εσωτερικό του νησιού. Για να σώσουν την ζωή τους κρύφτηκαν σε διάφορα καταφύγια όπως οι Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης. Το Μεγάλο Σάββατο της 1ης Απριλίου 1822 οι Τούρκοι έκαψαν την Σχολή της Χίου και έσφαξαν σχεδόν όλους τους Χιώτες που βρίσκονταν εκεί. Στις 2 Απριλίου 1822, ανήμερα του Πάσχα, οι Τούρκοι μπήκαν στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά και έσφαξαν περίπου 3.000 Χιώτες που ήταν μέσα και έπειτα πυρπόλησαν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό και στη Νέα Μονή. Στις 5 Απριλίου του 1822 ο Καρά Αλή ανακοίνωσε ότι όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη, θα αφεθούν ελεύθεροι. Οι Χιώτες που πείστηκαν από τους Πρόξενους της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Φυσικά οι Τούρκοι δεν κράτησαν τον λόγο τους. Με το που οι Χιώτες παρέδωσαν τα όπλα τους άρχισαν να σφαγιάζουν με μανία έναν προς έναν όσους επέστρεφαν στην πόλη τους. Η Σφαγή της Χίου συνεχιζόταν.

Πηγή εικόνας: tribune.gr Πίσω στην Κωνσταντινούπολη, στις 18 Απριλίου 1822 σφαγιάστηκαν 3 Χιώτες αιχμάλωτοι και άλλοι 60 Χιώτες επιφανείς. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίστηκαν στην τάφρο του κάστρου της πόλης, ο μητροπολίτης Πλάτων, ο διάκονος του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια απαγχονίστηκαν οι δημογέροντες που ήταν φυλακισμένοι, οι σοροί των οποίων εξυβρίστηκαν και γελοιοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Η εκδίκηση του Κανάρη Ο Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Ανδρέας Πιπίνος αποφάσισαν να εκδικηθούν για την καταστροφή της Χίου και τον θάνατο τόσο αμάχων και αθώων ψυχών. Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ελληνικός στόλος ήταν πολύ μικρότερος από τον οθωμανικό και δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει σε μάχη, πάρθηκε η απόφαση να τους αντιμετωπίσουν με πυρπολικά. Τη νύχτα της 6ης Ιουνίου 1822 ήταν η ευκαιρία τους, εφόσον εκείνο το βράδυ οι Τούρκοι θα γιόρταζαν το Μπαϊράμ τους, ενώ ο ναύαρχος Καρά Αλή είχε καλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου για ολονύχτιο γλέντι. Έτσι και έγινε! Αφού πλησίασαν την ναυαρχίδα, ο Κανάρης κατόρθωσε να γαντζώσει το πυρπολικό του πάνω της και να του βάλει φωτιά. Από την άλλη, ο Πιπίνος δεν φάνηκε τόσο τυχερός και το πυρπολικό του ξεκόλλησε χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά. Εν τούτοις, το πυρπολικό του Κανάρη μετέδωσε τη φωτιά στη ναυαρχίδα και γρήγορα πήρε φωτιά η μπαρουταποθήκη της. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ναυαρχίδα να τιναχτεί γρήγορα στον αέρα και οι 2.000 Τούρκοι που βρίσκονταν σε αυτήν να βρουν φρικτό θάνατο. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο ίδιος ο αρχηγός του στόλου, ο Καρά Αλή. Ο Αντίκτυπος Το γεγονός της αιματοχυσίας τόσων αμάχων και αθώων Χιωτών, αλλά και το κατόρθωμα του Κανάρη ενθουσίασε την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς σημαντικούς ξένους λογοτέχνες. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

Πηγή εικόνας: alithia.gr Παρακάτω ακολουθεί ένα αφιέρωμα στην αιματηρή σφαγή της Χίου από την εκπομπή «μηχανή του χρόνου» με τον Χρίστο Βασιλόπουλο, στο οποίο παραθέτoνται σημαντικές λεπτομέρειες για το χρονικό και τα γεγονότα της σφαγής. https://www.youtube.com/watch?v=Yup44jYRax0 Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό: Σφαγή της Χίου. Ανακτήθηκε από https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85 (τελευταία πρόσβαση 23.03.2019) Καρβουνόπουλος Π. (2018). 30 Μαρτίου 1822: Η Σφαγή της Χίου. Ανακτήθηκε από https://www.militaire.gr/i-sfagi-tis-chioy/  Read the full article

[eclecticstarlightblogger]

[#Beginning of Shooting Data Section] Nikon D610 29/1/2015 14:48:08.20 Time Zone and Date: UTC+2, DST:ON Lossless Compressed RAW (14-bit) Image Size: L (6016 x 4016), FX Lens: 50mm f/1.8D Focal Length: 50mm Exposure Mode: Manual Metering: Matrix Shutter Speed: 1/2s Aperture: f/5.6 Exposure Comp.: 0EV Exposure Tuning: ISO Sensitivity: ISO 100 Optimize Image: White Balance: Auto1, 0, 0 Focus Mode: AF-S AF-Area Mode: Wide Area AF Fine Tune: OFF VR: Long Exposure NR: OFF High ISO NR: ON (Normal) Color Mode: Color Space: sRGB Tone Comp.: Hue Adjustment: Saturation: Sharpening: Active D-Lighting: OFF Vignette Control: Normal Auto Distortion Control: OFF Picture Control: [SD] STANDARD Base: [SD] STANDARD Quick Adjust: 0 Sharpening: 3 Contrast: 0 Brightness: 0 Saturation: 0 Hue: 0 Filter Effects: Toning: Map Datum: Dust Removal: 29/10/2014 18:29:38 [#End of Shooting Data Section]

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η ηρωική αντίστασή του κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περνώντας ο ίδιος στη σφαίρα του θρύλου, του μύθου και της φαντασίας. Στο Δεσποτάτο του Μυστρά Γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β′ Παλαιολόγου (1391-1425) από την Ελένη Δραγάση (Jelena Dragaš), κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών Constantin Dragaš, και νεότερος αδελφός τού αυτοκράτορα Ιωάννη Η′ Παλαιολόγου (1425-1448). Γεννήθηκε το 1404. Όταν ήταν ακόμη νεαρός, ο πατέρας του Μανουήλ του είχε αναθέσει τη διοίκηση πόλεων του Ευξείνου Πόντου. Το 1427 ο Κωνσταντίνος φτάνει στο Μυστρά για να βοηθήσει τους αδερφούς του Θωμά και Θεόδωρο στην ανάκτηση των φραγκοκρατούμενων περιοχών της Πελοποννήσου. Το 1429 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καταλαμβάνει και την Πάτρα μετά από πολιορκία. Το 1432 η ανάκτηση τελειώνει.

Εκτός από την Μεθώνη, την Κορώνη το Ναύπλιο και το Άργος που είναι στα χέρια των Βενετών, ολόκληρη η υπόλοιπη Πελοπόννησος είναι στα χέρια των Ελλήνων με το Θεόδωρο να εξουσιάζει τον Μυστρά, το Θωμά τη Γλαρέντζα και τον Κωνσταντίνο τα Καλάβρυτα. Η παραμονή και των τριών αδελφών στην Πελοπόννησο δημιουργούσε οπωσδήποτε προβλήματα, οπότε ο Κωνσταντίνος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε από το Σεπτέμβριο του 1435 ως τον Ιούνιο του 1436, για να συζητήσει σχετικά θέματα με τον αυτοκράτορα. Στο διάστημα 1435-1441 μετέβη στην Ιταλία, όπου μετείχε στις επιτροπές των Βυζαντινών, που προσπαθούσαν να πετύχουν την ένωση των Εκκλησιών (Ορθοδόξων-Καθολικών). Η ρήξη με τον αδελφό του Θεόδωρο προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις και χρειάστηκαν σύντονες προσπάθειες για να επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία και συνδιαλλαγή. Η διοίκηση του δεσποτάτου αναλήφθηκε από το Θεόδωρο και το Θωμά, ο δε Κωνσταντίνος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη για να συμπαρασταθεί στις προσπάθειες του Ιωάννη Η′. Αντικατέστησε τον αυτοκράτορα κατά την περίοδο της μετάβασής του στη Δύση για τη συμμετοχή στη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας (27 Νοεμβρίου 1439 – 1 Φεβρουαρίου 1440), ενώ μετά την άφιξη του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και πάλι στην Πελοπόννησο.

Η στάση του Δημητρίου Παλαιολόγου, που υποστηρίχθηκε από τους Τούρκους, ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να σπεύσει και πάλι στην Κωνσταντινούπολη (1442-1443), για να ενισχύσει τις δυνάμεις του αυτοκράτορα. Τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μυστρά και αφιερώθηκε με ζήλο στη διοικητική και στρατιωτική αναδιοργάνωση του δεσποτάτου, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Πελοποννήσου έναντι της τουρκικής απειλής. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και τη Φωκίδα. Όμως ο Μουράτ Β′ οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Τούρκο σουλτάνο. Αυτοκράτορας Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Η′, στέφθηκε αυτοκράτορας στον Μυστρά (6 Ιανουαρίου 1449) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη με πολλές ελπίδες και μεγάλη αγωνία για το μέλλον τής αυτοκρατορίας. Η τουρκική απειλή περιέσφιγγε τη βασιλεύουσα και στρεφόταν πλέον εναντίον της. Ο Κωνσταντίνος αφιερώθηκε στην επισκευή και την ενίσχυση των οχυρωματικών έργων, καθώς και στην αναδιοργάνωση του στρατού, ο οποίος θα αναλάμβανε το βαρύ έργο της άμυνας της Πόλης.

Οι αποδεδειγμένες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες τού Κωνσταντίνου δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων, η άνοδος δε στην εξουσία τού φιλόδοξου σουλτάνου Μωάμεθ Β′ (1451) έκανε περισσότερο αισθητό τον κίνδυνο για την Κωνσταντινούπολη. Η ανέγερση στον Βόσπορο τού υψηλού φρουρίου Ρούμελι Χισάρ και οι στρατιωτικές προετοιμασίες των Τούρκων, συντονίζονταν με τελικό στόχο την άλωση τής πρωτεύουσας τής αυτοκρατορίας. Μαρμάρινο ανάγλυφο με το δικέφαλο αετό στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Μυστρά με τη σήμανση του σημείου, όπου στέφθηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι εκκλήσεις τού Κωνσταντίνου προς τη Δύση για ενισχύσεις αντιμετωπίζονταν με περίεργη αδιαφορία. Ο Πελοποννήσιος καρδινάλιος και προηγουμένως μητροπολίτης Ρωσίας Ισίδωρος, που έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με ελάχιστες δυνάμεις, δεν μπορούσε να προσφέρει ελπίδες.

Οι 3.000 περίπου βυζαντινοί και οι 2.000 περίπου ξένοι, από τους οποίους 700 περίπου Γενουάτες με αρχηγό τον Ιουστινιάνη, ήταν πολύ λίγοι για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του πολυάριθμου και αξιόμαχου τουρκικού στρατού. Η ισχυρή οχύρωση της πόλης απαιτούσε και ισχυρή φρουρά για την απόκρουση των επιθέσεων από την ξηρά, αφού η απειλή από τη θάλασσα εξουδετερωνόταν με την περίφημη αλυσίδα τού Κεράτιου Κόλπου. Ωστόσο η μεταφορά από την ξηρά (υπερνεώλκηση) περίπου 70 τουρκικών πλοίων από τον Βόσπορο στον Κεράτιο κατέστησε την πολιορκία ασφυκτική (22-23 Απριλίου 1453). Η Άλωση της Πόλης Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης. Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα. Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης.

Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα: «Ο βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον «οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;» ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο’ τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς’ οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν». Σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, οι κατακτητές, μετά το τέλος του αγώνα, αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα: «πλείονας κεφαλάς τῶν άναιρεθέντων ἔπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσι, καί οὐκ ἡδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν, εἰ μή τό τεθνεώς πτῶμα τοῦ Βασιλέως εὐρόντες ὄ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡs ἔθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεύσι». Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β′ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας.

Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, «το πλήρωμα του χρόνου», και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την «Κόκκινη Μηλιά» και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και «θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους». Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου (1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του. Θεωρείται Άγιος από τους Ελληνόρρυθμους Καθολικούς.

Σύζυγοι Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Μαντελένα Τόκκο, ανηψιά του Καρόλου Α΄ Τόκκου, Δεσπότη Ηπείρου, η οποία μετά το γάμο τους το 1427 ή το 1428 έγινε ορθόδοξη και άλλαξε το όνομά της σε Θεοδώρα. Πέθανε το 1429 ή το 1430. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Caterina Gattilusio, κόρη του Ντορίνο της Λέσβου, η οποία πέθανε το 1442. ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE “ΕΔΩ” ΠΗΓΗ: royalchronicles.gr

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449 Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

[thoughtfullyblogger]

[#Beginning of Shooting Data Section] Nikon D610 29/1/2015 14:48:08.20 Time Zone and Date: UTC+2, DST:ON Lossless Compressed RAW (14-bit) Image Size: L (6016 x 4016), FX Lens: 50mm f/1.8D Focal Length: 50mm Exposure Mode: Manual Metering: Matrix Shutter Speed: 1/2s Aperture: f/5.6 Exposure Comp.: 0EV Exposure Tuning: ISO Sensitivity: ISO 100 Optimize Image: White Balance: Auto1, 0, 0 Focus Mode: AF-S AF-Area Mode: Wide Area AF Fine Tune: OFF VR: Long Exposure NR: OFF High ISO NR: ON (Normal) Color Mode: Color Space: sRGB Tone Comp.: Hue Adjustment: Saturation: Sharpening: Active D-Lighting: OFF Vignette Control: Normal Auto Distortion Control: OFF Picture Control: [SD] STANDARD Base: [SD] STANDARD Quick Adjust: 0 Sharpening: 3 Contrast: 0 Brightness: 0 Saturation: 0 Hue: 0 Filter Effects: Toning: Map Datum: Dust Removal: 29/10/2014 18:29:38 [#End of Shooting Data Section]

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η ηρωική αντίστασή του κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περνώντας ο ίδιος στη σφαίρα του θρύλου, του μύθου και της φαντασίας. Στο Δεσποτάτο του Μυστρά Γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β′ Παλαιολόγου (1391-1425) από την Ελένη Δραγάση (Jelena Dragaš), κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών Constantin Dragaš, και νεότερος αδελφός τού αυτοκράτορα Ιωάννη Η′ Παλαιολόγου (1425-1448). Γεννήθηκε το 1404. Όταν ήταν ακόμη νεαρός, ο πατέρας του Μανουήλ του είχε αναθέσει τη διοίκηση πόλεων του Ευξείνου Πόντου. Το 1427 ο Κωνσταντίνος φτάνει στο Μυστρά για να βοηθήσει τους αδερφούς του Θωμά και Θεόδωρο στην ανάκτηση των φραγκοκρατούμενων περιοχών της Πελοποννήσου. Το 1429 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καταλαμβάνει και την Πάτρα μετά από πολιορκία. Το 1432 η ανάκτηση τελειώνει.

Εκτός από την Μεθώνη, την Κορώνη το Ναύπλιο και το Άργος που είναι στα χέρια των Βενετών, ολόκληρη η υπόλοιπη Πελοπόννησος είναι στα χέρια των Ελλήνων με το Θεόδωρο να εξουσιάζει τον Μυστρά, το Θωμά τη Γλαρέντζα και τον Κωνσταντίνο τα Καλάβρυτα. Η παραμονή και των τριών αδελφών στην Πελοπόννησο δημιουργούσε οπωσδήποτε προβλήματα, οπότε ο Κωνσταντίνος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε από το Σεπτέμβριο του 1435 ως τον Ιούνιο του 1436, για να συζητήσει σχετικά θέματα με τον αυτοκράτορα. Στο διάστημα 1435-1441 μετέβη στην Ιταλία, όπου μετείχε στις επιτροπές των Βυζαντινών, που προσπαθούσαν να πετύχουν την ένωση των Εκκλησιών (Ορθοδόξων-Καθολικών). Η ρήξη με τον αδελφό του Θεόδωρο προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις και χρειάστηκαν σύντονες προσπάθειες για να επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία και συνδιαλλαγή. Η διοίκηση του δεσποτάτου αναλήφθηκε από το Θεόδωρο και το Θωμά, ο δε Κωνσταντίνος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη για να συμπαρασταθεί στις προσπάθειες του Ιωάννη Η′. Αντικατέστησε τον αυτοκράτορα κατά την περίοδο της μετάβασής του στη Δύση για τη συμμετοχή στη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας (27 Νοεμβρίου 1439 – 1 Φεβρουαρίου 1440), ενώ μετά την άφιξη του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και πάλι στην Πελοπόννησο.

Η στάση του Δημητρίου Παλαιολόγου, που υποστηρίχθηκε από τους Τούρκους, ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να σπεύσει και πάλι στην Κωνσταντινούπολη (1442-1443), για να ενισχύσει τις δυνάμεις του αυτοκράτορα. Τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μυστρά και αφιερώθηκε με ζήλο στη διοικητική και στρατιωτική αναδιοργάνωση του δεσποτάτου, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Πελοποννήσου έναντι της τουρκικής απειλής. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και τη Φωκίδα. Όμως ο Μουράτ Β′ οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Τούρκο σουλτάνο. Αυτοκράτορας Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Η′, στέφθηκε αυτοκράτορας στον Μυστρά (6 Ιανουαρίου 1449) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη με πολλές ελπίδες και μεγάλη αγωνία για το μέλλον τής αυτοκρατορίας. Η τουρκική απειλή περιέσφιγγε τη βασιλεύουσα και στρεφόταν πλέον εναντίον της. Ο Κωνσταντίνος αφιερώθηκε στην επισκευή και την ενίσχυση των οχυρωματικών έργων, καθώς και στην αναδιοργάνωση του στρατού, ο οποίος θα αναλάμβανε το βαρύ έργο της άμυνας της Πόλης.

Οι αποδεδειγμένες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες τού Κωνσταντίνου δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων, η άνοδος δε στην εξουσία τού φιλόδοξου σουλτάνου Μωάμεθ Β′ (1451) έκανε περισσότερο αισθητό τον κίνδυνο για την Κωνσταντινούπολη. Η ανέγερση στον Βόσπορο τού υψηλού φρουρίου Ρούμελι Χισάρ και οι στρατιωτικές προετοιμασίες των Τούρκων, συντονίζονταν με τελικό στόχο την άλωση τής πρωτεύουσας τής αυτοκρατορίας. Μαρμάρινο ανάγλυφο με το δικέφαλο αετό στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Μυστρά με τη σήμανση του σημείου, όπου στέφθηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι εκκλήσεις τού Κωνσταντίνου προς τη Δύση για ενισχύσεις αντιμετωπίζονταν με περίεργη αδιαφορία. Ο Πελοποννήσιος καρδινάλιος και προηγουμένως μητροπολίτης Ρωσίας Ισίδωρος, που έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με ελάχιστες δυνάμεις, δεν μπορούσε να προσφέρει ελπίδες.

Οι 3.000 περίπου βυζαντινοί και οι 2.000 περίπου ξένοι, από τους οποίους 700 περίπου Γενουάτες με αρχηγό τον Ιουστινιάνη, ήταν πολύ λίγοι για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του πολυάριθμου και αξιόμαχου τουρκικού στρατού. Η ισχυρή οχύρωση της πόλης απαιτούσε και ισχυρή φρουρά για την απόκρουση των επιθέσεων από την ξηρά, αφού η απειλή από τη θάλασσα εξουδετερωνόταν με την περίφημη αλυσίδα τού Κεράτιου Κόλπου. Ωστόσο η μεταφορά από την ξηρά (υπερνεώλκηση) περίπου 70 τουρκικών πλοίων από τον Βόσπορο στον Κεράτιο κατέστησε την πολιορκία ασφυκτική (22-23 Απριλίου 1453). Η Άλωση της Πόλης Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης. Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα. Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης.

Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα: «Ο βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον «οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;» ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο’ τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς’ οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν». Σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, οι κατακτητές, μετά το τέλος του αγώνα, αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα: «πλείονας κεφαλάς τῶν άναιρεθέντων ἔπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσι, καί οὐκ ἡδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν, εἰ μή τό τεθνεώς πτῶμα τοῦ Βασιλέως εὐρόντες ὄ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡs ἔθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεύσι». Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β′ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας.

Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, «το πλήρωμα του χρόνου», και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την «Κόκκινη Μηλιά» και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και «θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους». Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου (1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του. Θεωρείται Άγιος από τους Ελληνόρρυθμους Καθολικούς.

Σύζυγοι Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Μαντελένα Τόκκο, ανηψιά του Καρόλου Α΄ Τόκκου, Δεσπότη Ηπείρου, η οποία μετά το γάμο τους το 1427 ή το 1428 έγινε ορθόδοξη και άλλαξε το όνομά της σε Θεοδώρα. Πέθανε το 1429 ή το 1430. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Caterina Gattilusio, κόρη του Ντορίνο της Λέσβου, η οποία πέθανε το 1442. ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE “ΕΔΩ” ΠΗΓΗ: royalchronicles.gr

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449 Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

[skandaladiaplokidiafthora]

[#Beginning of Shooting Data Section] Nikon D610 29/1/2015 14:48:08.20 Time Zone and Date: UTC+2, DST:ON Lossless Compressed RAW (14-bit) Image Size: L (6016 x 4016), FX Lens: 50mm f/1.8D Focal Length: 50mm Exposure Mode: Manual Metering: Matrix Shutter Speed: 1/2s Aperture: f/5.6 Exposure Comp.: 0EV Exposure Tuning: ISO Sensitivity: ISO 100 Optimize Image: White Balance: Auto1, 0, 0 Focus Mode: AF-S AF-Area Mode: Wide Area AF Fine Tune: OFF VR: Long Exposure NR: OFF High ISO NR: ON (Normal) Color Mode: Color Space: sRGB Tone Comp.: Hue Adjustment: Saturation: Sharpening: Active D-Lighting: OFF Vignette Control: Normal Auto Distortion Control: OFF Picture Control: [SD] STANDARD Base: [SD] STANDARD Quick Adjust: 0 Sharpening: 3 Contrast: 0 Brightness: 0 Saturation: 0 Hue: 0 Filter Effects: Toning: Map Datum: Dust Removal: 29/10/2014 18:29:38 [#End of Shooting Data Section]

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η ηρωική αντίστασή του κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περνώντας ο ίδιος στη σφαίρα του θρύλου, του μύθου και της φαντασίας. Στο Δεσποτάτο του Μυστρά Γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β′ Παλαιολόγου (1391-1425) από την Ελένη Δραγάση (Jelena Dragaš), κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών Constantin Dragaš, και νεότερος αδελφός τού αυτοκράτορα Ιωάννη Η′ Παλαιολόγου (1425-1448). Γεννήθηκε το 1404. Όταν ήταν ακόμη νεαρός, ο πατέρας του Μανουήλ του είχε αναθέσει τη διοίκηση πόλεων του Ευξείνου Πόντου. Το 1427 ο Κωνσταντίνος φτάνει στο Μυστρά για να βοηθήσει τους αδερφούς του Θωμά και Θεόδωρο στην ανάκτηση των φραγκοκρατούμενων περιοχών της Πελοποννήσου. Το 1429 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καταλαμβάνει και την Πάτρα μετά από πολιορκία. Το 1432 η ανάκτηση τελειώνει.

Εκτός από την Μεθώνη, την Κορώνη το Ναύπλιο και το Άργος που είναι στα χέρια των Βενετών, ολόκληρη η υπόλοιπη Πελοπόννησος είναι στα χέρια των Ελλήνων με το Θεόδωρο να εξουσιάζει τον Μυστρά, το Θωμά τη Γλαρέντζα και τον Κωνσταντίνο τα Καλάβρυτα. Η παραμονή και των τριών αδελφών στην Πελοπόννησο δημιουργούσε οπωσδήποτε προβλήματα, οπότε ο Κωνσταντίνος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε από το Σεπτέμβριο του 1435 ως τον Ιούνιο του 1436, για να συζητήσει σχετικά θέματα με τον αυτοκράτορα. Στο διάστημα 1435-1441 μετέβη στην Ιταλία, όπου μετείχε στις επιτροπές των Βυζαντινών, που προσπαθούσαν να πετύχουν την ένωση των Εκκλησιών (Ορθοδόξων-Καθολικών). Η ρήξη με τον αδελφό του Θεόδωρο προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις και χρειάστηκαν σύντονες προσπάθειες για να επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία και συνδιαλλαγή. Η διοίκηση του δεσποτάτου αναλήφθηκε από το Θεόδωρο και το Θωμά, ο δε Κωνσταντίνος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη για να συμπαρασταθεί στις προσπάθειες του Ιωάννη Η′. Αντικατέστησε τον αυτοκράτορα κατά την περίοδο της μετάβασής του στη Δύση για τη συμμετοχή στη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας (27 Νοεμβρίου 1439 – 1 Φεβρουαρίου 1440), ενώ μετά την άφιξη του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και πάλι στην Πελοπόννησο.

Η στάση του Δημητρίου Παλαιολόγου, που υποστηρίχθηκε από τους Τούρκους, ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να σπεύσει και πάλι στην Κωνσταντινούπολη (1442-1443), για να ενισχύσει τις δυνάμεις του αυτοκράτορα. Τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μυστρά και αφιερώθηκε με ζήλο στη διοικητική και στρατιωτική αναδιοργάνωση του δεσποτάτου, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Πελοποννήσου έναντι της τουρκικής απειλής. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και τη Φωκίδα. Όμως ο Μουράτ Β′ οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Τούρκο σουλτάνο. Αυτοκράτορας Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Η′, στέφθηκε αυτοκράτορας στον Μυστρά (6 Ιανουαρίου 1449) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη με πολλές ελπίδες και μεγάλη αγωνία για το μέλλον τής αυτοκρατορίας. Η τουρκική απειλή περιέσφιγγε τη βασιλεύουσα και στρεφόταν πλέον εναντίον της. Ο Κωνσταντίνος αφιερώθηκε στην επισκευή και την ενίσχυση των οχυρωματικών έργων, καθώς και στην αναδιοργάνωση του στρατού, ο οποίος θα αναλάμβανε το βαρύ έργο της άμυνας της Πόλης.

Οι αποδεδειγμένες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες τού Κωνσταντίνου δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων, η άνοδος δε στην εξουσία τού φιλόδοξου σουλτάνου Μωάμεθ Β′ (1451) έκανε περισσότερο αισθητό τον κίνδυνο για την Κωνσταντινούπολη. Η ανέγερση στον Βόσπορο τού υψηλού φρουρίου Ρούμελι Χισάρ και οι στρατιωτικές προετοιμασίες των Τούρκων, συντονίζονταν με τελικό στόχο την άλωση τής πρωτεύουσας τής αυτοκρατορίας. Μαρμάρινο ανάγλυφο με το δικέφαλο αετό στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Μυστρά με τη σήμανση του σημείου, όπου στέφθηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι εκκλήσεις τού Κωνσταντίνου προς τη Δύση για ενισχύσεις αντιμετωπίζονταν με περίεργη αδιαφορία. Ο Πελοποννήσιος καρδινάλιος και προηγουμένως μητροπολίτης Ρωσίας Ισίδωρος, που έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με ελάχιστες δυνάμεις, δεν μπορούσε να προσφέρει ελπίδες.

Οι 3.000 περίπου βυζαντινοί και οι 2.000 περίπου ξένοι, από τους οποίους 700 περίπου Γενουάτες με αρχηγό τον Ιουστινιάνη, ήταν πολύ λίγοι για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του πολυάριθμου και αξιόμαχου τουρκικού στρατού. Η ισχυρή οχύρωση της πόλης απαιτούσε και ισχυρή φρουρά για την απόκρουση των επιθέσεων από την ξηρά, αφού η απειλή από τη θάλασσα εξουδετερωνόταν με την περίφημη αλυσίδα τού Κεράτιου Κόλπου. Ωστόσο η μεταφορά από την ξηρά (υπερνεώλκηση) περίπου 70 τουρκικών πλοίων από τον Βόσπορο στον Κεράτιο κατέστησε την πολιορκία ασφυκτική (22-23 Απριλίου 1453). Η Άλωση της Πόλης Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης. Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα. Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης.

Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα: «Ο βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον «οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;» ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο’ τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς’ οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν». Σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, οι κατακτητές, μετά το τέλος του αγώνα, αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα: «πλείονας κεφαλάς τῶν άναιρεθέντων ἔπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσι, καί οὐκ ἡδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν, εἰ μή τό τεθνεώς πτῶμα τοῦ Βασιλέως εὐρόντες ὄ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡs ἔθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεύσι». Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β′ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας.

Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, «το πλήρωμα του χρόνου», και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την «Κόκκινη Μηλιά» και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και «θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους». Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου (1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του. Θεωρείται Άγιος από τους Ελληνόρρυθμους Καθολικούς.

Σύζυγοι Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Μαντελένα Τόκκο, ανηψιά του Καρόλου Α΄ Τόκκου, Δεσπότη Ηπείρου, η οποία μετά το γάμο τους το 1427 ή το 1428 έγινε ορθόδοξη και άλλαξε το όνομά της σε Θεοδώρα. Πέθανε το 1429 ή το 1430. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Caterina Gattilusio, κόρη του Ντορίνο της Λέσβου, η οποία πέθανε το 1442. ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE “ΕΔΩ” ΠΗΓΗ: royalchronicles.gr

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

Η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγος στο Μυστρα 6 Ιανουαρίου 1449 Ο Κωνσταντίνος ΙΑ′ Δραγάσης Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).

[vikidoga]

ΟΝΟΜΑΤΑ

Αιμίλιος, Αιμιλία: Ρωμαϊκό όνομα (από το λατινικό aemulus = ζηλωτής) που σημαίνει ο πλήρης ζήλου και δραστηριότητας. Οι Άγιοι Μάρτυρες Κάστος και Αιμίλιος μαρτύρησαν το 251 μ.Χ. στην Καρχηδόνα επί Σεπτιμίου Σεβήρου. Το μαρτύριό τους αναφέρεται από τον Άγιο Κυπριανό και τον Ιερό Αυγουστίνο. Γιορτάζει στις 22 Μαΐου.

 Αίολος: Ο Δίας, τον είχε διορίσει βασιλιά ενός μυθικού νησιού. Ζούσε με τη γυναίκα του εκεί, τους έξι του γιους, (δυνατούς ανέμους) και τις έξι του κόρες (ήπιους ανέμους ή αύρες) Όταν άκουγε τους ανέμους σε συμφωνία ερχόταν σε ψυχική ευφορία. Μια τέτοια ημέρα έκανε το λάθος να παραδώσει τους αντίξοους ανέμους μέσα σε ασκούς, στον Οδυσσέα. Ό Δίας όμως θύμωσε και δεν τον ξανατίμησε με την εμπιστοσύνη του.

 Αλέξανδρος, Αλεξάνδρα: (από το αλέξω = αποκρούω + άνδρας) που σημαίνει ο πρόμαχος της πατρίδας και νικητής των εχθρών. Συμβολικώς το όνομα αυτό σημαίνει ο νικητής, ο θριαμβευτής, ο εκπολιτιστής. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν ο μεγάλος στρατηλάτης, που διέδωσε τον Ελληνισμό σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Κατά την Ορθοδοξία υπήρξαν πολλοί μάρτυρες με το όνομα αυτό που τους εορτάζουμε καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους. Αλεξάνδρα ήταν μια θεά της Λακωνίας που κρατούσε λύρα, μια περίφημη ζωγράφος της Ελληνιστικής περιόδου και μια χριστιανή ασκήτρια του 4ου αιώνα μ.Χ. Κατά την Ορθοδοξία η Αγία Αλεξάνδρα η Βασίλισσα ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού όπου και μαρτύρησε κατά τη βασιλεία του. Γιορτάζει στις 21 Απριλίου.

 Αλέξης, Αλέξιος, Αλέξια, Αλεξία: (από το αλέξω) που σημαίνει ο πρόμαχος. Ρωμαίος ευγενής, ο Αλέξιος, εγκατέλειψε τα επίγεια αγαθά κι έζησε σα ζητιάνος στη Συρία. Επιστρέφοντας στη Ρώμη, πέρασε όλη του τη ζωή με νηστεία. Γιορτάζει στις 17 Μαρτίου.

Αλίκη: Αγία που μαρτύρησε στη Νικομήδεια. Γιορτάζει στις 17 Ιουλίου.

 Άλκηστις: Πολύ όμορφη βασιλοπούλα, που παντρεύτηκε τον Άδμητο. Όταν εκείνος κινδύνεψε, η Άλκηστις προσφέρθηκε να πεθάνει στη θέση του. Έγινε πηγή έμπνευσης ποιητών και καλλιτεχνών.

 Αλκιβιάδης: (άλκη + βία) που σημαίνει ο ανδρειότατος, ο ισχυρότατος, ο τολμηρότατος. Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός. Γενναίος πολεμιστής, επιχείρησε τη παράτολμη εκστρατεία στη Σικελία. Σπάταλος και πανέμορφος, κατασπατάλησε την οικογενειακή του περιουσία στο βωμό της ψυχαγωγίας του. Αλαζονικός και ιδιόρρυθμος όπως ήταν, έκοψε την ουρά του σκύλου του, για να προκαλέσει τα σχόλια του κόσμου.  Κατά την Ορθοδοξία ο Ο Άγιος Αλκιβιάδης μαρτύρησε δια πυρός. Γιορτάζει στις 16 Αυγούστου.

 Αλφρέδος: Όνομα γερμανικής προέλευσης. Σημαίνει ήρεμος και ειρηνικός. Ήταν μοναχός που έγινε επίσκοπος.

 Αμαρ��λλίς: Όνομα βοσκοπούλας, στο Γ΄Ειδύλιο του Θεόκριτου. Αγαπήθηκε πολύ αυτό το όνομα στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Υπάρχει ακόμη και το ομώνυμο φυτό που μοιάζει με κρίνο.

 Αναίς: Υποκοριστικό του Κέλτη Θεού Άνα που ταυτίστηκε αργότερα με την Αγία Άννη.

 Αναστάσιος, Αναστασία: (από την λέξη ανάσταση) που σημαίνει ο αιώνιος. Το όνομα προέρχεται βέβαια από την Ανάσταση του Χριστού.

 Ανδρέας: (από το ανήρ) που σημαίνει ο ανδρείος, ο γενναίος. Ο Απόστολος Ανδρέας ήταν ο πρώτος μαθητής του Ιησού. Γιορτάζει στις 30 Νοεμβρίου.

 Άννα: Μητέρα της Θεοτόκου (από το εβραϊκό Χάννα). Γιορτάζει στις 9 Δεκεμβρίου.

 Αντώνιος: (αντί + ωνούμαι) που σημαίνει ο πλειοδότης σε προσφορά αξίας, ο πλειοδότης, ο γενναιοδωρότερος. Κύριος και δυναμικός εκπρόσωπος τους από την ιστορία, ο Μάρκος Αντώνιος που ήταν γενναίος και γοητευτικός εραστής της Κλεοπάτρας. Επίσης ο Άγιος Αντώνιος, ο οποίος ήταν ο θεμελιωτής του μοναχικού βίου. Γιορτάζει στις 17 Ιανουαρίου.

 Αντωνία: Αντωνία είχε ονομάσει ο Μάρκος Αντώνιος και τις δύο κόρες του. Αντωνία Καυδία ονομαζόταν επίσης η πανέμορφη κόρη του Κλαύδιου, που την θανάτωσε ο Νέρωνας, όταν αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Η Αγία Αντωνία Η Παρθένα μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Βαλεριανού (253-259 μ.Χ.). Γιορτάζει στις 29 Απριλίου.

 Απόστολος: (αποστέλλω) Ο απεσταλμένος σε μια υψηλή αποστολή. Η Σύναξη των δώδεκα Αποστόλων. Γιορτάζει στις 30 Ιουνίου.

 Αρθούρος: Όνομα γαλατικής προέλευσης, που σημαίνει αρκούδα.

 Άρης: (από το σανκριστικό mar = καταιγίδα) ο θυελλώδης. Θεός του Ολύμπου με μεγάλες αντιπάθειες μέσα στο δωδεκάθεο. Αγαπημένος θεός των Ρωμαίων. Στην Ορθοδοξία υπάρχει ο όσιος Άρης. Γιορτάζει στις 13 Δεκεμβρίου.

Αριάδνη: (από το άρι = πολύ + αγνή: Κρητ. αδνή) = η αγνότατη, η αγιωτάτη. Ερωτεύτηκε παράφορα τον Θησέα και του έδωσε τον μίτο για να βγεί από τον λαβύρινθο. Εκείνος την εγκατέλειψε. Η Αγία Αριάδνη έζησε και μαρτύρησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 - 139 μ.Χ.). Γιορτάζει στις 18 Σεπτεμβρίου.

 Αριστείδης: (άριστος + είδος) = ο ωραιότατος. Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός. Ο Άγιος Αριστείδης ήταν Αθηναίος ευπατρίδης, φιλόσοφος εξ ενδόξου αθηναϊκού γένους, και έζησε κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα επί αυτοκρατορίας Αδριανού. Έγινε Χριστιανός από τον Άγιο Διονύσιο και τον Άγιο Ιερόθεο και έγραψε στον Αδριανό απολογία υπέρ των διωκόμενων Χριστιανών. Στην συνέχεια εκδιώχθηκε και επειδή έλειπε ο Αδριανός μετέβη στην Ρώμη όπου και απολογήθηκε. Κατόπιν μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου μαρτύρησε, αφού τον κρέμασαν στην αγορά των Αθηνών, την 13η Σεπτεμβρίου του 120 μ.Χ. Ο Ιερώνυμος έγραψε εγκώμιο για τον Άγιο και τον χαρακτηρίζει Ισαπόστολο. Γιορτάζει στις 13 Σεπτεμβρίου.

 Αρμάνδος: Όνομα γερμανικής προέλευσης που σημαίνει άνθρωπος του πολέμου.

 Αρσινόη: Παλλακίδα του Φιλίππο�� του Β΄της Μακεδονίας. Έγινε σύζυγος του στρατηγού Λάγου και μητέρα του Πτολεμαίου του Α΄.

  Β. Βανέσα: Όνομα γερμανικής καταγωγής. Στην Ελλάδα ονομάζεται έτσι και μια υπέροχη πεταλούδα με δαντελένια φτερά.

 Βασίλειος, Βασιλεία, Βασιλική: (από το βασιλεύς, εκ του βάσις = το θεμέλιο + λαός) = ο βασιλικός, ο φερόμενος ως βασιλεύς, ο θεμελιωτής της ευτυχίας του λαού. Ο Βασίλειος ο Μέγας, ο γνωστός Άγιος Βασίλης, ήταν αρχιεπίσκοπος Καισαρείας. Γιορτάζει την 1η Ιανουαρίου.

 Βησσαρίων: Καρδινάλιος από την Τραπεζούντα. Επίσης, έλληνας κληρικός από τη Θεσσαλία που έγινε Άγιος. Γιορτάζει στις 15 Σεπτεμβρίου.

 Βιργινία: Από τη λατινική λέξη Virgo, που σημαίνει παρθένα.

 Βύρων: Από τον διάσημο φιλέλληνα Άγγλο ποιητή.

  Γ. Γαλήνη: (από την λέξη γαληνός) = ο ήρεμος, ο πράος. Μια από τις Νηρηίδες. Η Αγία Γαλήνη γιορτάζεται στις 16 Απριλίου.

Γεράσιμος: (εκ του γέρας) = ο θριαμβευτής. Άγιος θαυματουργός, που το λείψανο του βρέθηκε άφθαρτο κι εκτίθεται ακόμη στη Μονή του Αγίου Γερασίμου στη Κεφαλονιά. Γιορτάζει στις 16 Αυγούστου.

 Γεώργιος - Γεωργία: (εκ του γη + εργάζομαι) = ο καλλιεργητής της Γής, ο δημιουργός (υλικών) αγαθών. Μεγαλομάρτυρας από την Καππαδοκία που στις αγιογραφίες παριστάνεται πάνω στο άλογο να τρυπάει με το δόρυ του έναν μεγάλο δράκο. Γιορτάζει στις 23 Απριλίου.

 Γλυκερία: (από το γλυκερά) = Η γλυκειά. Όνομα δύο μαρτύρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιορτάζει στις 13 Μαΐου.

 Γουσταύος: Όνομα γερμανικής καταγωγής.

 Γρηγόρης- Γρηγορία: (απο το ρήμα γρηγορώ εκ παρακ, του εγείρομαι, εγρήγορα) = ο άγρυπνος, άρα ενήμερος και φωτιομένος. Όνομα πολλών Αγίων. Ο πιο γνωστός είναι ο Θεολόγος. Γιορτάζει στις 25 Ιανουαρίου.

  Δ. Δαμιανός: (από το δαμάω = δαμάζω) = ο δαμαστής. Σοφιστής του 2ου αιώνα μ. Χ από την Έφεσσο. Δίδασκε δωρεάν τους φτωχούς. Ο Άγιος Δαμιανός ο Ανάργυρος και θαυματουργός γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.

 Δανάη: Μοναχοκόρη του βασιλιά του Άργους Ακριλίου. Ο πατέρας της τη κλείδωσε υπόγεια φυλακή μαζί με την τροφό της καθώς το Μαντείο των Δελφών του έδωσε χρησμο που προμήνυε ότι θα τον σκοτώσει ο εγγονός του. Όμως την επισκέφθηκε ο Δίας με τη μορφή χρυσ��ς βροχής και έτσι γέννησε τον Περσέα. Ο Ευριπίδης έγραψε γι αυτή μια τραγωδία που δεν διασώθηκε.

 Δάφνη: Μια από τις ωραιότερες νύμφες της ελληνικής μυθολογίας. Αγαπήθηκε παράφορα από τον Απόλλωνα.

 Δέσποινα: Οι αρχαίοι ποιητές, συνόδευαν συχνά τα ονόματα με το επίθετο δέσποινα (κυρία) που προέρχεται από το δεσπόζω, κυριαρχώ. Γιορτάζει στις 15 Αυγούστου.

 Δημήτριος, Δήμητρα: (από το Δημήτηρ, εκ του γη + μήτηρ) = αυτός που ανήκει στην θεά Δήμητρα, ο καλλιεργητής, παραγωγός και δημιουργός υλικών αγαθών. Η Δήμητρα ήταν μια από τις σπουδαιότερες Θεές του δωδεκάθεου. Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας, είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης. Γιορτάζει στις 26 Οκτωβρίου.

Δημοσθένης: (δήμος + σθένος) = ο εκπρόσωπος της λαϊκής δύναμης, η δύναμη του λαού. Ο μεγαλύτερος ρήτορας της αρχαιότητας. Ο Άγιος Δημοσθένης γιορτάζεται στις 10 Απριλίου.

 Διδώ: Κόρη του βασιλιά της Τύρου Βήλου, αδελφή του Πυγμαλίωνα και σύζυγος του Ακέρβαντα.

 Διονύσης - Διονυσία: (εκ του Διόνυσος) = αυτός που έχει θεϊκή προέλευση. Αρχαίο ελληνικό όνομα, προέρχεται από τον Διόνυσο. Στην Ορθοδοξία υπάρχουν πολλοί άγιοι με το όνομα αυτό.

  Ε. Ειρήνη: Αυτή που έχει ηρεμία και δημιουργεί γύρω της γαλήνη ψυχής και πνεύματος. Θεά των Αρχαίων Ελλήνων, κόρη του Δία και της Θέμιδος. Η Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς γιορτάζεται στις 5 Μαΐου.

Έκτωρ: Ομηρικός ήρωας, αρχηγός των Τρώων.

 Ελένη: Όνομα που προέρχεται από τη λέξη ελένη, που σημαίνει λαμπάδα ή από τη ρίζα ελέ- που σημαίνει κυριεύω, κατακτώ. Στη μυθολογία η αρπαγή της από τον Πάρι, στάθηκε αφορμή για την έναρξη του Τρωικού Πολέμου. Η Αγία Ελένη η Ισαπόστολος γιορτάζεται στις 21 Μαΐου.

 Ελευθέριος - Ελευθερία: Από το ομώνυμο αρχαίο επίθετο, που σημαίνει ελευθερωτής. Ο Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας, θεωρείται προστάτης των εγκύων γυναικών. Γιορτάζει στις 15 Δεκεμβρίου.

 Εμανουήλ, Εμανουέλα: Εβραϊκό όνομα, που σημαίνει «Μαζί μας ο Θεός».

 Επαμεινώνδας: (επί + άμεινον) = ο τείνων προς το καλύτερο, ο προοδευτικός. Θηβαίος στρατιωτικός και πολιτικός του 4ου αιώνα. μ.Χ. Ο Άγιος Επαμεινώνδας γιορτάζεται στις 1ο Απριλίου.

 Ερατώ:(από την λέξη ερώ) = η αξιολάτρευτη. Μια από τις Εννέα μούσες, κόρη του Δία και της Τιτανίδος. Προστάτης του γάμου και του έρωτα. Η Αγία Ερατώ γιορτάζεται την 1η Σεπτεμβρίου.

 Εριφύλη: Κόρη του βασιλιά του Άργους Ζηλάου, σύζυγος του μάντη Αμφιάραου.

 Ερνέστος - Ερνεστίνα: Όνομα τευτονικής προέλευσης.

 Ερμόλαος: Ακόλουθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνωμότησε εναντίον του και θανατώθηκε. Ο Άγιος Ερμόλαος γιορτάζεται στις 26 Ιουλίου.

 Ερσίλια: Μία από τις Σαββίνες παρθένες που είχαν απαγάγει οι Ρωμαίοι. Αργότερα θεωρήθηκε θεά του Έρωτα και τ��ς συζυγικής ζωής.

 Έσπερος: Γιος του Άτλαντα, πατέρας των Εσπερίδων. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν το ωραιότερο από τα άστρα.

 Ευάγγελος - Ευαγγελία: Αγγελιοφόρος καλής είδησης, ο καλός άγγελος. Όνομα που επικράτησε από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γιορτάζει στις 25 Μαρτίου.

 Ευδοκία: (απο την λέξη ευδοκία = η καλή διάθεση και φιλαλληλία) = η φίλαλλος, η ευεργετική. Κόρη του Αθηναίου σοφιστή Λεόντιου, πολύ όμορφη με σπινθηροβόλο πνεύμα και τεράστια μόρφωση. Η Αγία Ευδοκία η Οσιομάρτυς γιορτάζεται την 1η Μαρτίου.

 Ευθύμιος - Ευθυμία:(από το εύθυμος) = ο πάντοτε χαρούμενος. Όνομα επτά Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιορτάζουν στις 20 Ιανουαρίου.

 Ευστάθιος:(από το ευσταθής) = ο σταθερός σε μια απόφαση, ο αδιατάρακτος, ο ήρεμος, ο σταθερός χαρακτήρας. Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε κι έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ.

 Ευτέρπη: (ευ + τέρπω) = η πολύ τερπνή και ευχάριστη. Μια από τις εννέα μούσες. Η Αγία Ευτέρπη γιορτάζεται την 1η Σεπτεμβρίου.

  Ζ. Ζαχαρίας:(λέξη εβραϊκή) = εκείνος που ενθυμείται τον Κύριο και τον οποίο ενθυμείται ο Κύριος. Ένας από τους μικρούς προφήτες του Ισραήλ.

 Ζαφείρης - Ζαφειρούλα: Από τη πέτρα Ζαφείρη. Ο Άγιος Ζαφείριος ο νεομάρτυς γιορτάζεται στις 11 Ιουνίου.

 Ζωγραφούλα: Σα ζωγραφιά. Όνομα που συνηθίζεται στη Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

 Ζωή, Ζώης: (από το ζω) = η έχουσα και δίδουσα ζωή και υγεία.

  Η. Ηλέκτρα: Κόρη του Αγαμέμνωνα και της Κλυταιμνήστρας. Ο πρώτος που την αναφέρει είναι ο Αισχύλος στις Χοηφόρες του. Με τη συμμετοχή της στη θανάτωση της μητέρας της και του Αιγίσθου, η Ηλέκτρα έγινε ένα από τα δραματικότερα πρόσωπα της ελληνικής τραγωδίας. Με βάση της σχέσης της με τη μητέρα της η ψυχολογία, επικαλείται το σύνδρομο της Ηλέκτρας.

 Ηλίας: (εβραϊκή λέξη από το ελίγια) = αυτός που έχει θεία δύναμη, ο θείος. Μέγας προφήτης του Ισραήλ. Γιορτάζει στις 20 Ιουλίου.

 Ηρακλής: (πιθανώς από την πελασγιακή λέξη ερκαλ = άθλος) = ο αθλοφόρος ήρωας. Ο μεγαλύτερος ήρωας, της ελληνικής μυθολογίας.

 Ηρρίνα: Λυρική ποιήτρια, από την Τήλο δεν είναι εξακριβωμένο σε πια εποχή έζησε.

 Ηρώ: Όμορφη ιέρεια του ναού της Αφροδίτης.

  Θ. Θάλεια: (από το θάλλω) = η δροσερή, η ανθηρά, η ωραία. Μία από τις χάριτες και μια από τις Εννιά Μούσες, προστάτιδα της ευθυμίας. Η Αγία Θάλεια γιορτάζεται την 1η Σεπτεμβρίου.

 Θεανώ:(από το Θεά) = η θεία, η θεϊκή. Γυναίκα του Πυθαγόρα, ανέλαβε μετά το θάνατο του την επιστασία της Σχολής του.

 ��εμιστοκλής:(θέμις + κλέος) = ο ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου. Ένας από τους τέσσερις Αθηναίους πολιτικούς, που διακρίθηκαν μετά το θάνατο του Πε��σίστρατου.

 Θεοδόσιος - Θεοδοσία: Ο θεόδοτος, το θεϊκό δώρο. Ο Θεοδόσιος ο μέγας ήταν γιος του στρατηγού του Βαλεντιανού Θεοδοσίου. Ανακηρύχθηκε Αύγουστος το 379. Η Θεοδοσία, ήταν κόρη πλουσίων απ’ την Κωνσταντινούπολη, πουνέγινε μοναχή αφού μοίρασε τη περιουσία της στους φτωχούς. Ανανακυρήχθηκε Αγία.

 Θεόδωρος, Θεοδώρα: Η Αγία Θεοδώρα η Μυροβλύτις από την Αίγινα, γιορτάζει στις 11 Μαρτίου. Θεοδώρα λεγόταν και η Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, που ήταν σύζυγος του Ιουστινιανού. Ο Θεόδωρος είναι αρχαίο όνομα.

 Θεοφάνη: Όμορφη νέα από τη μυθολογία όπου την ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας.

 Θεοφάνης: Ιστορικός από τη Μυτιλήνη που έζησε τον 1ο αιώνα π. Χ. Υπάρχει και ο Θεοφάνης ο Ομολογητής καθώς και τέσσερις άλλοι Άγιοι.

 Θεοφανώ: Περίφημη για την ομορφιά της Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (811μ.Χ.). Γιορτάζεται στις 16 Δεκεμβρίου.

 Θεόφιλος:(από το Θεός + φίλος) = ο Θεαγάπητος. Όνομα δώδεκα Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι Θεόφιλοι, συνήθως γιορτάζουν στις 2 Οκτωβρίου.

 Θωμάς: (εβραϊκή λέξη) = δίδυμος. Ο πιο.. άπιστος από τους Δώδεκα μαθητές του Χριστού. Γιορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.

  Ι. Ιάκωβος:(εβραϊκή λέξη) = ο νικητής. Ελληνική απόδοση του Εβραϊκού ονόματος Ιακώβ.

 Ινώ: Σύμφωνα με τη μυθολογία, θεά της θάλασσας και προστάτιδα των ναυτιλλομένων.

 Ιοκάστη: Σύζυγος του Λάιου, παντρεύτηκε χωρίς να το ξέρει τον γιο της Οιδίποδα. Όταν ανακαλύφθηκε η αιμομιξία, η Ιοκάστη κρεμάστηκε κι ο Οιδίποδας τυφλώθηκε. Σήμερα εμείς μιλάμε για Οιδιπόδειο σύνδρομο.

 Ίρις: Δευτερεύουσα θεότητα του Ολύμπου. Εκτελούσε όπως και ο Ερμής χρέη αγγελιοφόρου.

 Ίρμα: Γερμανικής προέλευσης όνομα, από την Ίρμια, κόρη του βασιλιά Δαγοβέρτου.

 Ισαβέλλα: Αγία, κόρη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Η'.

 Ισίδωρος - Ισιδώρα: Όνομα Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Ιφιγένεια: (από το ιφί + γίγνομαι) = η ισχυρή. Κόρη του Αγαμέμνωνα και της Κλυταιμνήστρας. Το μύθο της Ιφιγένειας περιγράφουν οι γνωστές τραγωδίες του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις». Η Αγία Ιφιγένεια η Παρθενομάρτυς γιορτάζεται στις 16 Νοεμβρίου.

 Ιωακείμ: (εβραϊκή λέξη) = ο υπό του Θεού ανυψωθείς. Σύζυγος της Αγίας Άννης και πατέρας της Θεοτόκου, έγινε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιορτάζεται στις 9 Σεπτεμβρίου.

 Ιωάννης - Ιωάννα: (λεξ. εβρ.) = η χάρις και εύνοια του Θεού (προς τους ανθρώπους). Ο γνωστότερος Άγιος Ιωάννης είναι φυσικά, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, γιος του Ζαχαρία και της Ελισσάβετ, που ανήγγειλε τον ερχομό του Μεσσία, τον οποίο και βάφτισε στον Ιορδάνη ποταμό. Γιορτάζεται στις 7 Ιανουαρίου.

 Ιωσήφ, Ιωσηφίνα: (εβραϊκή λέξη) = Αυτόν που ο Θεός έκανε τέλειο. Γιος του Ιακώβ και της Ραχήλ (στη Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης). Ιωσήφ λεγόταν κι ο σύζυγος της ��εοτόκου. Η πιο γνωστή Ιωσηφίνα της ιστορίας ήταν φυσικά η πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα.

  Κ. Καλλιόπη: (Κάλλος + ωψόπος) = αυτός που έχει ωραία μάτια. Προστάτιδα της επικής ποίησης, της ρητορικής και όλων των τεχνών, ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία και η πιο ευγενική από τις Εννέα Μούσες. Η Αγία Καλλιόπη γιορτάζεται στις 8 Ιουνίου.

 Κίμων: Γιος του νικητή της μάχης του Μαραθώνα, Μιλτιάδη έγινε και ο ίδιος ένας απο τους μεγαλύτερους Αθηναίους στρατηγούς.

 Κλαίρη: Αγία της Καθολικής Εκκλησίας.

 Κλεάνθης: Στωικός φιλόσοφος απ’ την Τρωάδα, μαθητής του Ζήνωνος και διάδοχός του στη διεύθυνση της στοάς.

 Κλέαρχος: Στρατηγός των Λακεδαιμόνων, διακρίθηκε σε διάφορες σπουδαίες επιχειρήσεις, στο δεύτερο μισό του Πελοποννησιακού πολέμου.

 Κλέλια: Αγία της καθολικής εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Ιταία το 1842 και αφιέρωσε τη ζωή της στην εκπαίδευση.

 Κλεοπάτρα: Η θρυλική βασίλισσα της Αιγύπτου, κόρη του Πτολεμαίου Αυλήτου, τον διαδέχτηκε στο θρόνο και παντρεύτηκε τον αδερφό της. Η Κλεοπάτρα τάχθηκε στην αρχή εναντίον του Αντώνιου για να συνδεθεί μαζί του αργότερα με έναν θυελλώδη ερωτικό δεσμό

 Κορίννα: Λυρική ποιήτρια, από την Τανάγρα της Βοιωτίας, είναι η μόνη συγγραφεύς που έχει γράψει στη Βοιωτική διάλεκτο.

 Κοσμάς:(εκ του κόσμος = στολισμός) = ο γεμάτος χάρη, ο χαριτωμένος. Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιορτάζει την 1η Νοεμβρίου.

 Κρίτων: Πλούσιος Αθηναίος φίλος του Σωκράτη. Προσπάθησε να τον βοηθήσει να αποδράσει, αλλά ο Σωκράτης αρνήθηκε.

 Κυβέλη: Ασιατική Θεότητα. Η Μεγάλη Μητέρα, η θεά των δυνάμεων της φύσης.

 Κυριάκος - Κυριακή: Είναι αυτός που αναφέρεται ή ανήκει στον Κύριο. Υπάρχουν πολλοί Άγιοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία με το όνομα αυτό.

 Κωνσταντίνος, Κωνσταντίνα: Στα λατινικά σημαίνει «ευσταθής, βέβαιος». Το όνομα είναι γνωστό, από τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, που έγινε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

  Μ. Μαγδαληνή: Η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια κοινή γυναίκα που μετανόησε κι έγινε μαθήτρια του Χριστού.

 Μαλβίνα: Όνομα τευτονικής προέλευσης.

 Μαντώ: Κόρη του Τειρεσία, με μεγάλες μαντικές ικανότητες.

 Μάξιμος:(από το maximus) = Ο μέγιστος. Ρήτορας και φιλόσοφος, που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Υπάρχουν πολλοί Άγιοι με το όνομα αυτό.

 Μάρθα: (εβραϊκή λέξη) = Δέσποινα πεικραθείσα. Αδελφή του Λαζάρου και της Μαρίας, ήταν σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, μαθήτρια του Ιησού Χριστού.

 Μαρία, Μάριος:(λέξη εβραϊκή) = η πικραθείσα αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα. Κατά μια άλλη ετυμολογία σημαίνει το ανατέλλον άστρο της αυγής, ο αυγερινός. Το όνομα της Θεοτόκου.

 Μάρκος: (από το λατινικό marceo = μαραίνομαι) = ο αδιάφορος προς τα υλικά επίγεια (άρα εραστής των πνευματικών). Όνομα Ρωμαίων Αυτοκρατόρων και του Αποστόλου κι ευαγγελιστή, ένας εκ των δώδεκα μαθητών του Ιησού. Γιορτάζεται στις 25 Απριλίου.

 Μενέλαος:(από το μένος + λαός) = το σθένος και η ορμή του λαού και στρατού. Η απαγωγή της γυναίκας του, της ωραίας Ελένης, οδήγησε, οδήγησε στο Τρωικό πόλεμο.

 Μιλτιάδης: (από το μίλτος = η ερυθρά βαφή) = ο αιματώδης, ο ανδρείος. Ο γνωστός Μαραθωνομάχος.

 Μιχαήλ, Μιχαέλα: Εβραϊκό όνομα Αρχαγγέλου.

 Μυρτώ: Εγγονή του Αριστείδη και δεύτερη σύζυγος του Σωκράτη.

  Ν. Νάντια: Είναι η σλαβική απόδοση της Ελένης.

 Ναταλία: Στα λατινικά η λέξη «νατάλος» σχετίζεται με τη γέννηση. Γιορτάζεται στις 26 Αυγούστου.

 Νεφέλη: Γυναίκα από τη μυθολογία.

 Νίκη: Ελληνική θεότητα, προσωποποίηση της νίκης.

 Νικόλαος, Νικολέτα: Ο εκ του λαού νικητής, η νίκη του λαού. Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, θαυματουργός. Προστάτης των ναυτικών. Γιορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου.

  Ξ. Ξένη: Αγίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Ξενοφών: ο ανδρείος ηγέτης των ξένων, η δύναμη των ξένων. Αθηναίος ιστορικός και φιλόσοφος του 5ου αιώνα μ.Χ. Επίσης Άγιοι της Ορθοδοξίας.

  Ο. Οδυσσέας: (εκ του ρήματος οδύσσομαι = διώκομαι, μισούμαι) = ο πολυπαθής. Ο πολυμήχανος πρωταγωνιστής της Οδύσσειας, σύμφωνα με τον Όμηρο ήταν βασιλιάς της Ιθάκης, σύζυγος της υπομονετικής Πηνελόπης και πατέρας του Τηλέμαχου. Ο Άγιος Οδυσσέας ο νεομάρτυς γιορτάζεται στις 7 Ιουλίου.

 Ορέστης:  (όρος + ίσταμαι) = ο ορεσίβιος. Γιος του Αγαμέμνωνα και της Κλυταιμνήστρας, εκδικήθηκε για το φόνο του πατέρα του.

  Π. Παναγιώτης, Παναγιώτα: ο πάναγνος, ο κατά πάντα άγιος. Από την Παναγία έχουν πάρει το όνομα τους.

 Παρασκευή: Η πρόθυμος παραστάτις. Η Αγία Παρασκευή μαρτύρησε στη Ρώμη.

 Πάρις: Εξ’ αιτίας του, άρχισε ο Τρωικός Πόλεμος. Γιος του Πρίαμου και της Εκάβης.

 Πασχάλης - Πασχαλιά: Προέρχεται από το Πάσχα.

 Παύλος - Παυλίνα: (λατ. λέξη από paulus = ο πολύ μικρός). Πήραν το όνομα τους από τον Απόστολο Παύλο.

 Περικλής:(περί + κλέος) = ο ένδοξος. Από τους γνωστότερους Αθηναίους πολιτικούς της αρχαιότητας. Ο Άγιος Περικλής γιορτάζεται στις 10 Απριλίου.

 Πέτρος - Πετρούλα: (εκ πέτρα = βράχος) = ο σταθερός ως βράχος. Ψαράς από την Καπερναούμ ο Πέτρος, έγινε ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού.

 Πολυξένη: (πολύ + ξενία) = η πολύ φιλόξενος. Ενώ πήγαινε να παντρευτεί τον Αχιλλέα, ο Πάρις τον σκότωσε και η Πολυξένη αυτοκτόνησε στον τάφο του. Η Αγία Πολυξένη γιορτάζεται στις 23 Σεπτεμβρίου.

 Προκόπιος: (εκ του προκοπή) = ο ικανός. Έλληνας ιστορικός απ’ την Καισάρεια της Παλαιστίνης, που έζησε τον 6ο αιώνα μ. Χ.

  Ρ.

Ραφαήλ, Ραφαέλα: Σημαίνει στα Εβραϊκά, «Ο Θεός μας γιατρεύει». Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ, προστατεύει τους ταξιδιώτες και τους γιατρούς.

 Ρέα: Κόρη του Ουρανού και της γης, σύζυγος του Κρόνου και μητέρα όλων των Θεών του Ολύμπου, η Ρέα ήταν μια από τις πιο παλιές θεότητες.

 Ρωξάνη: Κόρη του ηγεμόνα της Βακτριανής Οξυάρτου και σύζυγος του Μεγάλο Αλεξάνδρου.

  Σ.

Σάββας: Όνομα πολλών Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο πιο γνωστός καταγόταν από την Καππαδοκία.

 Σαβίνα: Η Αγία γιορτάζεται στις 11 Μαρτίου.

 Σαπφώ: (Αιολ. Ψαπφα) = πιθανώς να είναι συγγενική λέξη με τον σάπφειρον, που σημαίνει ο πολύτιμος, όπως ο σάπφειρος. Η γνωστή ποιήτρια που γεννήθηκε στη Μυτιλήνη στα μέσα του 7ου αιώνα π.χ.

 Σέργιος, Σεργία: Όνομα πολλών αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Σίμων, Σιμώνη: (εβραϊκή λέξη) = ο ευπειθής στον Θεό και φιλάνθρωπος. Ο Σίμων ο «ζηλωτής» ήταν ένας από τους δώδεκα απόστολους του Χριστού. Γιορτάζει στις 10 Μαΐου.

 Σοφία: Σημαίνει «ευφυΐα, δεξιότητα». Συμβολίζει το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Η Αγία Σοφία γιορτάζει στις 17 Σεπτεμβρίου μαζί με τις κόρες της Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα.

 Σοφοκλής:(σοφός + κλέος) = αυτός που έχει δόξα σοφού. Μετά τον Αισχύλο, ο δεύτερος μεγάλος τραγικός ποιητής της αρχαιότητας.

 Σπυρίδων, Σπυριδούλα: (από το σπυρίς = πλεκτό χρήσιμο σκεύος) = Το (εκλεκτό) σκέυος (του Κυρίου). Ο Άγιος Σπυρίδων, που έζησε τον 4ο αιώνα, καταγόταν από την Κύπρο. Γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου.

 Σταμάτης: Γιορτάζει μαζί με τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.

 Σταύρος, Σταυρούλα: Πήραν το όνομα τους από τον τίμιο Σταυρό. Γιορτάζουν στις 14 Σεπτεμβρίου.

 Στέλλα: Σημαίνει στα λατινικά αστέρι.

 Στέφανος, Στεφανία: (από το στέφανος) = ο αθλοφόρος, ο άξιος στεφάνου νίκης. Αρχαίο όνομα. Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πρώτους επτά διακόνους της Χριστιανικής εκκλησίας.

 Στυλιανός, Στυλιανή:(από την λέξη στύλος = το στήριγμα) = το στήριγμα, ο βοηθός. Αναχωρητής από τη Παφλαγονία, έγινε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Συμεών: (εβραϊκή λέξη) = ο φιλάνθρωπος. Όνομα πολλών προσώπων της Αγίας Γραφής.

 Σωκράτης: Μία από τις μεγαλύτερες ηθικές μορφές της αρχαιότητας.

 Σωτήρης, Σωτηρία: Σημαίνει λυτρωτής. Αυτός που σώζει από το κακό.

  Τ. Τατιάνα: Η Αγία Τατιανή γιορτάζει στις 12 Ιανουαρίου.

 Τερψιχόρη:(τέρπω + χορός) = η τέρπουσα δια του χορού της και των χορικών ασμάτων. Είναι η πέμπτη από τις Εννέα Μούσες. Προστάτιδα των χορικών ασμάτων και της ορχηστρικής τέχνης.

 Τηλέμαχος: (από τηλέ = μακράν + μάχομαι) = ο μακράν της πατρίδος αγωνισθείς. Γιος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης.

  Υ. Υακίνθη: Το όνομα της προέρχεται φυσικά από τον υάκινθο.

  Φ. Φαίδρα: Κόρη του Μίνω και της Πασιφάης, σύζυγος του Θησέα.

 Φαίδων: Φιλόσοφος από την Ηλιεία, μαθητής του Σωκράτη.

 Φιλήμων: (από το φίλημα) = ο αγαπών και αγαπώμενος. Μυθολογικός γέρος, ζούσε στη Φρυγία σε μια καλύβα με τη σύζυγο του Βαυκίδα, όπου φιλοξένησαν κάποτε τον Δία.

 Φοίβη: Ξεχωρίζει το μυθολογικό πρόσωπο της αμαζόνας, που σκότωσε ο Ηρακλής.

 Φοίβος: Θεός που αρχικά είχε δική του υπόσταση κι αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα.

 Φίλιππος: Γνωστότερος ο Φίλιππος ο Β΄ πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πολιτικός και στρατιωτικός της Αρχαιότητας.

 Φλώρα: Θεά της ιταλικής μυθολογίας: Η παρουσία της φέρνει την ..Άνοιξη.

 Φώτιος -  Φωτεινή: Όνομα που προέρχεται από τη Θεία Φώτιση. Το έφεραν πολλοί Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης.

  Χ. Χαρά: Το όνομα αυτό είναι συχνά και υποκοριστικό της Χαρίκλειας.

 Χαράλαμπος:(χαρά + λάμπω) = αυτός που λάμπει από χαρά. Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Χαρίκλεια:  (χάρις + κλέος) = αυτή που έχει χάρη και δόξα. Ηρωίδα του έργου του Ιδιοκλή που έζησε γύρω στα 250 μ.Χ.

 Χαρίλαος: Ο έβδομος βασιλιάς της Σπάρτης από το γένος των Ευρωτονειδών.

 Χρήστος, Χριστίνα: Η σωστή ορθογραφία του ονόματος είναι «Χρίστος» αφού προέρχεται από τον Χριστό και γιορτάζει ανήμερα τα Χριστούγεννα. Υπάρχει και Αγία Χριστίνα που γιορτάζει στις 24 Ιουλίου.

 Χριστόδουλος:(χριστός + δούλος) = ο αφωσιωμένος στον Χριστό. Όνομα γνωστό από τον Χριστόδουλο τον Πάτμιο. Γιορτάζεται στις 16 Μαρτίου.

 Χριστόφορος: (Χριστός + φέρω) = ο αποκαλύπτων τον Χριστό και την διδασκαλία του, με τα έργα του και τους λόγους του.

 Χρύσανθος, Χρυσάνθη: Όνομα πολλών ανώτερων κληρικών.

  Ω. Ωρίων: (από την λέξη ώρα) = ο εν ακμή, ο νέος, ο γενναίος και ωραίος. Κυνηγός της Βοιωτίας, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία.

      9׮�G\U�

[ismylifegr-blog]

Η κυρά της Ρω: Η ιστορία της γυναίκας που ύψωνε κάθε μέρα την ελληνική σημαία - Ismylife.gr

Η κυρά της Ρω: Η ιστορία της γυναίκας που ύψωνε κάθε μέρα την ελληνική σημαία

Το όνομά της έγινε σύμβολο. Σημείο αναφοράς γενναιότητας και πατριωτισμού. Μια γυναίκα με πρόσωπο τσαλακωμένο από τις αντιξοότητες, με ένα κορμί ζαρωμένο από το αλάτι της θάλασσας και τις κακουχίες, αλλά με βλέμμα πεντακάθαρο με καρδιά αγνή, με ψυχή που ξεχείλιζε στα κύματα γύρω από το μικρό της νησάκι.

Η κυρά της Ρω, ή κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη, ύψωνε κάθε μέρα για 34 (κατά άλλους για 40) χρόνια την ελληνική σημαία μια ανάσα από τα τουρκικά παράλια.

Σε ένα μέρος άγονο, αφιλόξενο, που μόνο λίγο χορτάρι φύτρωνε στο χώμα. Σε μια μικρή βραχονησίδα που ήταν το σπίτι της, η άκρη της πατρίδας που λάτρευε.

Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, πέρασα όλες τις κακουχίες.

Η Ρω βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές. Ονομάζεται και Άγιος Γεώργιος, ή αρχαία Ρώγη ή Ρόπη. Εκεί πήρε την απόφαση να μείνει με το σύζυγό της η Δέσποινα Αχλαδιώτη το 1924, ήταν τότε μόλις 25 χρονών.

Το Καστελόριζο και τα γύρω νησιά είχαν γεμίσει πρόσφυγες. Στη Ρω ζούσαν τότε λιγοστές οικογένειες. Άγονο μέρος, δεν ήταν για όλους. Η Δέσποινα με τον άντρα της δε δίστασαν. Παρέα με λίγα ζώα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, πήραν όσα υπάρχοντα είχαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρω.

Η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτου ύψωσε τη σημαία ήταν το 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είδε στην κορυφή του νησιού να κυματίζει η τουρκική σημαία. Πήγε στο σπίτι, άνοιξε το σεντούκι, πήρε ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και έραψε τη γαλανόλευκη. Κατέβασε με τον άντρα της την τουρκική, τοποθετώντας στη θέση της τη νέα σημαία.

Λίγα χρόνια αργότερα οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έφυγαν για να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Η Δέσποινα και ο Κώστας όμως έμειναν. Σχεδόν ολομόναχοι.

Ώσπου το 1940 ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε βαριά. Κλινήρης και παντελώς αδύναμος, έπρεπε να μεταφερθεί στο Καστελόριζο. Έτσι η Δέσποινα άναψε φωτιά ώστε να ειδοποιήσει για βοήθεια τους ψαράδες στα καϊκάκια.

Άργησαν πολύ να τη δούν όμως. Και τη φωτιά και τη Δέσποινα. Ο άντρας της πέθανε στο δρόμο για το νησί όπου θα του έσωζαν τη ζωή οι γιατροί. Και η Δέσποινα τον κήδεψε μόνη της. Και μόνη της τον έκλαψε.

Το 1943 επέστρεψε στη Ρω από το Καστελόριζο όπου έμεινε για λίγο, παίρνοντας μαζί της την τυφλή μητέρα της. Δύο γυναίκες μόνες στην κατοχή. Ήταν τότε που άρχισε να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία και να την κατεβάζει το βράδυ. Από τη Ρω προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά«, όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ” αγαπώ.

Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες… βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές.

Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο.

Μετά τα γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της«, όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.

Η βράβευση της Δέσποινας Αχλαδιώτη

[via]

[maxmaggr]

30 Μαρτίου 1822: Η αιματηρή Σφαγή της Χίου

Πηγή εικόνας: terrapapers.com Η Σφαγή της Χίου αναφέρεται στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Χίου από τον οθωμανικό στρατό. Τον Μάρτιο του 1822, ξεσηκώθηκε το νησί, με την απόβαση του εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών στην Χίο. Οι Οθωμανοί για να γλιτώσουν από τους Έλληνες κλείστηκαν στο κάστρο και δεν παραδίδονταν. Στις 30 Μαρτίου, μετά από εντολή του σουλτάνου, έφθασε ο οθωμανικός στόλος στο νησί για να δώσει βοήθεια και να καταστείλει την εξέγερση. Ο οθωμανικός στόλος έλυσε την πολιορκία του κάστρου και άρχισε τη σφαγή του ορθόδοξου πληθυσμού, πνίγοντας την Χίο στο αίμα. Η Σφαγή της Χίου: το χρονικό Το 1822 η ελληνική κοινότητα της Χίου άκμαζε και ευημερούσε εξαιτίας της καλλιέργειας μαστίχας που ανθούσε στο νησί. Οι Οθωμανοί είχαν παραχωρήσει σημαντικά προνομία στους Χιώτες, εφόσον για τους ιδίους η μαστίχα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό προϊόν το οποίο τους επέφερε σημαντικά κέρδη. Ο πληθυσμός του νησιού την περίοδο αυτή αριθμούσε περισσοτέρους από 100.000 κάτοικους, οι οποίοι παρά τα προνόμια που είχαν δεν έπαυαν να ζουν κάτω από την οθωμανική καταπίεση. Έτσι οι Οθωμανοί, για να προλάβουν το ενδεχόμενο μιας επανάστασης, είχαν μεταφέρει στο νησί στρατεύματα από την Μικρά Ασία με διοικητή τον Βαχήτ πασά. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Ταμπάζη, η εξέγερση των Χιωτών σχεδιαζόταν από την αρχή κιόλας της επανάστασης του 1821. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους, οι Ιωάννης Ράλλης και Χιώτης Φιλικός είχαν αναλάβει να οργανώσουν την εν λόγω εξέγερση. Παρ' όλα αυτά, αφού συνομίλησαν με εμπόρους των Κυκλάδων, πείσθηκαν ότι αυτή η εξέγερση δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί τη δεδομένη στιγμή, γιατί ο κόσμος του νησιού δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος στην τέχνη του πολέμου και ήταν άοπλος.  Με την άποψη αυτή συμφώνησε και ο Υψηλάντης. Έτσι η εξέγερση τη δεδομένη στιγμή αναβλήθηκε.

Πηγή εικόνας: amanivoice-chios.gr Τελικά, τον Μάρτιο του 1822, η Χίος επαναστατεί. Ο Αντώνιος Μπουρνιάς με διακόσιους άνδρες αποβιβάστηκαν στη Σάμο. Από εκεί κάλεσαν τον Λυκούργο Λογοθέτη να συμμετάσχει στην επανάσταση της Χίου.  Στις 11 Μαρτίου οι Έλληνες, αναγκάζουν τον Βαχήτ Πασά και τους Τούρκους στρατιώτες του να κλειστούν στο κάστρο για να σωθούν από τις συνεχείς ριπές των ελληνικών κανονιών. Η πολιορκία του κάστρου κράτησε για μέρες και οι Τούρκοι δεν παραδίδονταν. Πρέπει να σημειωθεί ότι στο κάστρο οι Οθωμανοί είχαν φυλακίσει τον Μητροπολίτη Πλάτωνα και μερικούς προκρίτους της πόλης, ενώ στην Πόλη είχαν στείλει κρατούμενους τους Θεόδωρο Ράλλη, Μικέ Σκυλίτζη και Παντελή Ροδοκανάκη. Το γεγονός του ξεσηκωμού αυτού από τους Χιώτες εξαγρίωσε το Σουλτάνο, ο οποίος το θεώρησε προδοσία, αχαριστία για τα προνόμια που τους είχε παραχωρήσει και ασέβεια προς το πρόσωπό του. Αμέσως έδωσε την εντολή να κατασταλεί άμεσα η επανάσταση και να τιμωρηθούν οι Χιώτες παραδειγματικά, αποστέλλοντας τον Οθωμανικό στόλο με επικεφαλής τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 στη Χίο αποβιβάστηκαν 46 πλοία με περίπου 7.000 στρατιώτες από τη Μικρά Ασία. Ο στρατός ενώθηκε με τον στρατό του Βαχήτ πασά, ο οποίος απελευθερώθηκε από το κάστρο και άρχισε να καταδιώκει τις ελληνικές δυνάμεις, οι οποίες αποχώρησαν από το νησί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι ηγέτες των Ελλήνων αποχώρησαν,λέγοντας το γνωστό σε εμάς σύνθημα: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr Από το σημείο αυτό και έπειτα, η Σφαγή της Χίου είχε ήδη αρχίσει. Ο οθωμανικός στρατός χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση προχώρησε σε λεηλασίες και σφαγές. Οι Οθωμανοί έκαψαν σπίτια και σκότωσαν όλα τα παιδιά κάτω των 3 ετών, όλους τους άνδρες από 12 ετών και πάνω, καθώς και όλες τις γυναίκες από 40 ετών και πάνω. Από την σφαγή εξαιρέθηκαν μόνο όσοι ήταν πρόθυμοι να ασπαστούν το Ισλάμ. Για μήνες το νησί πνιγόταν στο αίμα. Σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πηγές, 42.000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν, 23.000 διέφυγαν στο εξωτερικό και την ηπειρωτική Ελλάδα, 50.000 έγιναν σκλάβοι, ενώ περίπου 1.500-2.000 άνθρωποι διασώθηκαν. Οι επιζώντες που κατάφεραν να ξεφύγουν, μετακινήθηκαν προς το εσωτερικό του νησιού. Για να σώσουν την ζωή τους κρύφτηκαν σε διάφορα καταφύγια όπως οι Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης. Το Μεγάλο Σάββατο της 1ης Απριλίου 1822 οι Τούρκοι έκαψαν την Σχολή της Χίου και έσφαξαν σχεδόν όλους τους Χιώτες που βρίσκονταν εκεί. Στις 2 Απριλίου 1822, ανήμερα του Πάσχα, οι Τούρκοι μπήκαν στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά και έσφαξαν περίπου 3.000 Χιώτες που ήταν μέσα και έπειτα πυρπόλησαν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό και στη Νέα Μονή. Στις 5 Απριλίου του 1822 ο Καρά Αλή ανακοίνωσε ότι όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη, θα αφεθούν ελεύθεροι. Οι Χιώτες που πείστηκαν από τους Πρόξενους της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Φυσικά οι Τούρκοι δεν κράτησαν τον λόγο τους. Με το που οι Χιώτες παρέδωσαν τα όπλα τους άρχισαν να σφαγιάζουν με μανία έναν προς έναν όσους επέστρεφαν στην πόλη τους. Η Σφαγή της Χίου συνεχιζόταν.

Πηγή εικόνας: tribune.gr Πίσω στην Κωνσταντινούπολη, στις 18 Απριλίου 1822 σφαγιάστηκαν 3 Χιώτες αιχμάλωτοι και άλλοι 60 Χιώτες επιφανείς. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίστηκαν στην τάφρο του κάστρου της πόλης, ο μητροπολίτης Πλάτων, ο διάκονος του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια απαγχονίστηκαν οι δημογέροντες που ήταν φυλακισμένοι, οι σοροί των οποίων εξυβρίστηκαν και γελοιοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Η εκδίκηση του Κανάρη Ο Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Ανδρέας Πιπίνος αποφάσισαν να εκδικηθούν για την καταστροφή της Χίου και τον θάνατο τόσο αμάχων και αθώων ψυχών. Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ελληνικός στόλος ήταν πολύ μικρότερος από τον οθωμανικό και δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει σε μάχη, πάρθηκε η απόφαση να τους αντιμετωπίσουν με πυρπολικά. Τη νύχτα της 6ης Ιουνίου 1822 ήταν η ευκαιρία τους, εφόσον εκείνο ��ο βράδυ οι Τούρκοι θα γιόρταζαν το Μπαϊράμ τους, ενώ ο ναύαρχος Καρά Αλή είχε καλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου για ολονύχτιο γλέντι. Έτσι και έγινε! Αφού πλησίασαν την ναυαρχίδα, ο Κανάρης κατόρθωσε να γαντζώσει το πυρπολικό του πάνω της και να του βάλει φωτιά. Από την άλλη, ο Πιπίνος δεν φάνηκε τόσο τυχερός και το πυρπολικό του ξεκόλλησε χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά. Εν τούτοις, το πυρπολικό του Κανάρη μετέδωσε τη φωτιά στη ναυαρχίδα και γρήγορα πήρε φωτιά η μπαρουταποθήκη της. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ναυαρχίδα να τιναχτεί γρήγορα στον αέρα και οι 2.000 Τούρκοι που βρίσκονταν σε αυτήν να βρουν φρικτό θάνατο. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο ίδιος ο αρχηγός του στόλου, ο Καρά Αλή. Ο Αντίκτυπος Το γεγονός της αιματοχυσίας τόσων αμάχων και αθώων Χιωτών, αλλά και το κατόρθωμα του Κανάρη ενθουσίασε την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς σημαντικούς ξένους λογοτέχνες. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

Πηγή εικόνας: alithia.gr Παρακάτω ακολουθεί ένα αφιέρωμα στην αιματηρή σφαγή της Χίου από την εκπομπή «μηχανή του χρόνου» με τον Χρίστο Βασιλόπουλο, στο οποίο παραθέτoνται σημαντικές λεπτομέρειες για το χρονικό και τα γεγονότα της σφαγής. https://www.youtube.com/watch?v=Yup44jYRax0 Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό: Σφαγή της Χίου. Ανακτήθηκε από https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85 (τελευταία πρόσβαση 23.03.2019) Καρβουνόπουλος Π. (2018). 30 Μαρτίου 1822: Η Σφαγή της Χίου. Ανακτήθηκε από https://www.militaire.gr/i-sfagi-tis-chioy/  Read the full article