#πρώτης

[astratv]

Συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για το Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας –

Και αυτές τις γιορτές, το ΙΑΣΩ Θεσσαλίας στέκεται δίπλα στους φιλοξενούμενους ηλικιωμένους του Δημοτικού Γηροκομείου Λάρισας και, μεταξύ άλλων δράσεων, συγκεντρώνει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Τα προϊόντα που μαζεύονται, με σειρά αναγκαιότητας είναι: Λάδι Ελαιόλαδο Λάδι Σπορέλαιο Φυσικοί Χυμοί Γάλα Μακράς Διάρκειας Γάλα Εβαπορέ Πάνες ενηλίκων Medium & Large Χαρτί…

[sadlegal]

Το πρακτικό επιτυχούς διαμεσολάβησης κτηματολογικής διαφοράς καταχωρείται στο Κτηματολόγιο;

Το Πρακτικο επιτυχούς διαμεσολάβησης σε κτηματολογική διαφορά και η καταχώρηση του στο Εθνικό Κτηματολόγιο.

Το ερώτημα αν το πρακτικό διαμεσολάβησης σε κτηματολογική διαφορά καταχωρείται στο Κτηματολόγιο έχει καταστεί ιδιαιτέρως σοβαρό, ιδίως λόγω της υποχρεωτικής αρχικής συνεδρίας διαμεσολάβησης που από 1.4.2022 ισχύει για τις κτηματολογικές διαφορές. Επί του ζητήματος υποστηρίζονται και οι δύο απόψεις, με εκατέρωθεν λογικά νομικά επιχειρήματα που αντλούνται από τις αντιφατικές διατάξεις των νόμων…

[fegg4ropetra]

ΣΎΝΔΡΟΜΟ ΣΤΈΡΗΣΗΣ...

Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό. Σημάδια από παντού. Δεν ξέρω αν είναι σύμπαν, θεοί ή δαίμονες. Πεπρωμένο, μοίρα ή τιμωρία.

Πρώτα η κίνηση στον δρόμο,

Μετά η χιονόπτωση

Η ακύρωση πτήσης

Η διανυκτέρευση στην Φρανκφούρτη

Η κάρτα για το δωμάτιο δεν λειτουργούσε

Ο πυρετός που ανέβασα το βράδυ

Κάτι με τραβούσε πίσω. Μου έλεγε μη φύγεις. Γύρνα. Το ένιωθα. Αποκλείεται να είναι όλα αυτα συμπτώσεις. Ή είναι η ατυχία που με "δέρνει" όλη μου τη ζωή. Αλλά δεν γίνεται. Δεν εξηγείται τόση ατυχία μέσα σε μια μέρα

Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, σκέφτηκα ξανά.

Αλλά δεν το βάζω κάτω. Θα φύγω. Πρέπει να φύγω. Είναι το σωστό. Είναι η ζωή μου. Πρέπει να βάλω για μια φορά μπροστά τον εαυτό μου και όχι αυτό που θα ήθελα να γίνει. Ίσως το σώμα και το μυαλό μου έχει μπει σε κατάσταση "απεξάρτησης". Να προσπαθεί να παλέψει το μικρόβιο αυτό που έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά. Θα τα καταφέρω όμως. Έκλεισα ακάθεκτη την επόμενη πτήση και αποφασισμένη αυτή τη φορά μπαίνω στο αεροπλάνο. Ήρθε η ώρα. Θα μου κάνει καλό. 4 μήνες μακριά. 4 μήνες σκέψης, αναθεώρησης και Αυτοβελτιωσης. 4 μήνες καινούριας εμπειρίας, ατόμων και ρουτίνας. 4 μήνες απεξάρτησης.

Αν όμως 4 μήνες μετά το μυαλό και η σκέψη μου είναι ακόμα στο ίδιο σημείο πρέπει να το προσπαθήσω. Αλλιώς δεν θα ηρεμήσω. Δεν θα προχωρήσω αν δεν ξέρω με σιγουριά πλέον αν αυτό για το οποίο θα ελπίζω όλο αυτόν τον καιρό αξίζει. Αξίζει. Αξίζεις.

Έρωτας με τη πρώτη ματιά. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι έχουν ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Υπάρχουν πολλές επιστημονικές εξηγήσεις γι αυτό το φαινόμενο. Μια απ' αυτές είναι η γνωριμία που δημιουργείται ακόμη και πριν από μια συνάντηση. Σε πολλές περιπτώσεις, η φράση ��με τη πρώτη ματιά» είναι λίγο εσφαλμένη. Ανθρωποι ισχυρίζονται ότι ερωτεύονται με την πρώτη ματιά άτομα που στην πραγματικότητα γνωρίζουν ήδη τυχαία. Ίσως από κοινά στέκια ή από φίλους φίλων.Ακόμα κι αν πραγματικά δεν έχετε παρατηρήσει ποτέ το άτομο αυτό πριν, δεν είναι πιθανό να ερωτευτείτε τη στιγμή της πρώτης ματιάς.Σε αυτή την περίπτωση, στην πραγματικότητα δεν ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά, αλλά μετά από μια περίοδο – όσο σύντομη κι αν είναι – γνωριμίας. Λένε επίσης πως οι πιο συνηθισμένοι τρόποι γνωριμίας με τους οποίους ερωτεύονται οι άνθρωποι είναι οι εξής:

Γνωστική: με τις σκέψεις και πεποιθήσεις

Απτική: με το άγγιγμα

Κιναισθητική: με τις κινήσεις

Ακουστική: με τον ήχο της φωνής

Οσφρητική: με τη μυρωδιά

Έτσι με όλα αυτά οι άνθρωποι νιώθουν ότι ερωτεύονται και ξυπνούν πρωτόγονα ανθρώπινα ένστικτα, όχι όμως η λογική. Ποτέ δεν πίστευα σε αυτά. Τα έβρισκα αρκετά ονειρικά και ταυτόχρονα σαχλα για να είναι αληθινά. Ξέρω επίσης όμως ότι ο έρωτας δεν έχει όρια και τείχη. Μα αν έπρεπε να προσδιορίσω αυτό που έζησα εγώ απ' τη δική μου πλευρά θα ήταν σίγουρα αυτό. Έρωτας με τη πρώτη συζήτηση.

Τα λέμε λοιπόν σε 4 μήνες ελπίζοντας σε ένα καινούριο mindset.

Σε ένα καλύτερο καλοκαίρι.

Για την ώρα, αυτό που μετράει είμαι εγώ.

Ώρα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου.

Το χιόνι σταμάτησε

Ο ήλιος εμφανίστηκε

Ώρα για νέα αρχή

6/12/2023

Η κατάσταση απεξάρτησης συνεχίζεται.

"Σύνδρομο στέρησης ονομάζεται το σύνολο των σωματικών και ψυχολογικών συμπτωμάτων και συνεπειών που εμφανίζονται, όταν διακόπτεται απότομα ή μειώνεται σημαντικά, η δοσολογία και συχνότητα της χρήσης μιας ουσίας στην οποία έχει εθιστεί το άτομο." Λένε...

Είχα να αρρωστήσω πάνω από χρόνο.

Ο πυρετός ανεβαίνει και κατεβαίνει διαρκώς.

Ξυπνάω, κοιμάμαι, ξανά ξυπνάω, ξανά κοιμάμαι.

Κάτι σαν στερητικό σύνδρομο.

Σύνδρομο στέρησης λοιπόν...

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, 23:19

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, που σε άγγιξα, σε αγκάλιασα, σε μύρισα, σε ένιωσα, κοίταξα τα μάτια σου και κατάλαβα το γιατί σε θέλω τόσο, ένιωσα αυτή την έλξη και από κοντά, η πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου.

Πριν ένα χρόνο σε παρακαλούσα εσύ να είσαι ο πρώτος μου, θυμάσαι; Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις στιγμές, μαζί σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο είσαι αυτός που έχω ερωτευτεί και αγαπώ αλλά είσαι και η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αγάπη. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως αυτό σε κάνει ακόμα πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου κρατήσω κακία, ό,τι κι αν γίνει, μετά από τόσες όμορφες αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει. Το συναίσθημα της "πρώτης φοράς" είναι κάτι μοναδικό. Αν και καμιά φορά νιώθω σαν να είναι ξανά η πρώτη, ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα όπως όταν με φίλησες για πρώτη φορά. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκείνη τη στιγμή ξανά και ξανά, για πάντα.

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως από απλά μηνύματα πήγαμε στο φλερτ, στο "θέλω να σε δω", στο "πότε θα βρεθούμε ξανά;", στο "σε αγαπάω", στο να είσαι δικός μου και εγώ δική σου.

Έχουμε περάσει πολλά, το ξέρω, και ίσως να μην μας αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μετά από τόσες αποτυχίες... αλλά σίγουρα αξίζει να παλέψω, εγώ, για εμάς, δεν μετανιώνω που σε γνώρισα και που κάτι σε τράβηξε σε μένα. Και που προσπάθησα και κατάφερα όλο αυτό που ήταν μόνο σκέψεις και όνειρα να γίνει πραγματικότητα.

Σε αγαπάω πολύ. Πάντοτε δική σου.

[justforbooks]

Σε αυτή την πλούσια και εκτεταμένη μονογραφία, η ιστορικός Laurence Montel επιχειρεί μια μακροχρόνια αρχαιολογία της σκοτεινής πλευράς της πόλης της Μασσαλίας. Ξεκινώντας από τα νομικά αρχεία των αρχών του 19ου αιώνα και εναλλάσσοντας με έξυπνο τρόπο τα γεγονότα με τον λόγο (πολιτικό, δημοσιογραφικό, λογοτεχνικό) που αυτά παρήγαγαν, δείχνει πώς η εικόνα της Μασσαλίας έγινε αυτή του "γαλλικού Σικάγου", πρώτα μέσω της βιομηχανικής ανάπτυξης που γνώρισε, στη συνέχεια μέσω των "επικίνδυνων τάξεών" της και τέλος μέσω της ανάδυσης ενός υποκόσμου, παράγοντα διαφθοράς, σε σημείο που η πόλη τέθηκε υπό κρατικό έλεγχο το 1939. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό και πολύ λεπτοδουλεμένο εγχείρημα, που αποδομεί τις αναπαραστάσεις μας μέσω της ιστορικής ανάλυσης.

Το βιβλίο Μασσαλία, "πρωτεύουσα του εγκλήματος"; κατορθώνει -σε αντίθεση με τόσα άλλα βιβλία που έχουν πέσει στην παγίδα- να μην είναι ούτε μια αγόρευση υπέρ της πόλης αυτής που μας αρέσει να δείχνουμε με το δάχτυλο (γιατί δεν προτίθεται η συγγραφέας να "σώσει τη Μασσαλία" από τους δαίμονές της και από το περιφρονητικό παρισινό βλέμμα...) ούτε μια καταδεκτική βουτιά στα άδυτα της πόλης και του λιμανιού της (γιατί η ερευνήτρια διατηρεί πάντα τη ψυχραιμία της, ούτε δάκρυα ούτε γέλια, έχει μελετήσει ειδικότερα τα φανταστικά νομαρχιακά αρχεία των Bouches-du-Rhône χωρίς να τρέμει, πράγμα διόλου απλό). Εκτός των άλλων, η Laurence Montel ξέρει πώς να κρατάει το παρόν σε απόσταση, και αν στην εισαγωγή της αναφέρεται στο narcocity, είναι για να τονίσει καλύτερα την ανάγκη να εισάγουμε ένα ιστορικό βάθος στην άποψή μας για τη ζωή των κατοίκων του. Επίσης, η ιστορικός αναγνωρίζει τη σημασία του κοινωνικού φαντασιακού, του τόσο προσφιλούς στον φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη και που αξιοποιήθηκε ιδίως από τον ιστορικό Ντομινίκ Καλιφά, αλλά τη μετριάζει υιοθετώντας τις αναλύσεις του μεγάλου ιστορικού της Κατοχής Πιερ Λαμπορί (1936-2017), όταν αυτός "δηλώνει ότι η κατασκευή των κοινωνικών αναπαραστάσεων γίνεται με παρεμβολές μεταξύ δομικών δεδομένων - ένα υπόβαθρο μοτίβων και συσχετισμών που κληρονομήθηκαν από παρελθούσες εποχές, συσσωρεύτηκαν, διατηρήθηκαν ποικιλοτρόπως, επανεπενδύθηκαν και αναδιαμορφώθηκαν - και συγκυριακών δεδομένων, τα οποία προκύπτουν από την πρόσληψη των γεγονότων στον εφήμερο χρόνο του παρόντος και την ερμηνεία τους σε μια προοπτική προσανατολισμένη προς το μέλλον".

Το εξαιρετικό αυτό έργο ακολουθεί ένα χρονολογικό πλάνο, ξεκινώντας από το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 19ου αιώνα και καταλήγοντας σε αυτό που αποτέλεσε, για τα μέσα ενημέρωσης, το απόγειο μιας εγκληματικής Μασσαλίας, τη δεκαετία του 1930, με μια τρομερή είδηση ως σύμβολο της βαθιάς πολιτικής αποσυνθεσής της: τον θάνατο 73 ανθρώπων από την πυρκαγιά των Nouvelles Galeries στις 28 Οκτωβρίου 1938 - ο αριστερός δήμος κατηγορήθηκε ως ανίκανος και διεφθαρμένος· το 1939 αποφασίστηκε σε υψηλά κλιμάκια να τεθεί η διοίκηση της Μασσαλίας υπό την εποπτεία του κράτους. Η μεσοπολεμική περίοδος υπήρξε το επιστέγασμα της πτώσης μιας πόλης που, στο τέλος της περιόδου της Αυτοκρατορίας, φαινόταν σχεδόν ειδυλλιακή σε σύγκριση με το Παρίσι.

Ξεκινώντας από μια ανάλυση των δικογραφιών, σε συνδυασμό με τον τοπικό Τύπο (ιδίως του Le Sémaphore και του Le Petit Marseillais), η Laurence Montel, κάνει μια αναδρομή σε μια σειρά εμβληματικών υποθέσεων, όπως αυτή των "λη��τών του χρηματιστηρίου" το 1930, ή της ακόμη πιο θεαματικής επίθεσης στο "τρένο του χρυσού" το 1938, όπου σημειώθηκε ένοπλη ληστεία και λεηλασία του τρένου. "Στις 22 Σεπτεμβρίου, στη 1.40 π.μ., η ταχυδρομική αμαξοστοιχία 4818 αναχωρεί από τον σταθμό Gare Saint-Charles με προορισμό την Αβινιόν υπό την εποπτεία πέντε σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Περίπου διακόσια μέτρα από το Saint-Barthélemy, το τρένο σταματά απροσδόκητα και δώδεκα άνδρες, ντυμένοι με φόρμες εργασίας και κουκούλες, εισβάλουν στο τρένο, πυροβολώντας με πιστόλια. Μόλις το καταλαμβάνουν, κάποιοι από τους άνδρες ακινητοποιούν τους σιδηροδρομικούς, ενώ άλλοι κατευθύνονται προς το βαγόνι που περιείχε τα πολύτιμα δέματα. Πυροβολούν τον επιφορτισμένο με τη φύλαξή τους υπάλληλο, ο οποίος ξαπλώνει κάτω και προσποιείται τον πεθαμένο, και στη συνέχεια άρπαζουν χωρίς δισταγμό τρεις μολυβένιες κούτες, τις οποίες φορτώνουν σε ένα φορτηγάκι. Μια σφυρίχτρα σημάνει το τέλος της επιχείρησης. Εγκαταλείπουν όλοι το σημείο, αφήνοντας πίσω τους έναν τραυματισμένο σιδηροδρομικό υπάλληλο, πολυάριθμους κάλυκες και μια γυναικεία κάλτσα που είχε χρησιμοποιηθεί ως κουκούλα. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, οι εγκληματίες είχαν αρπάξει είκοσι ταχυδρομικά δέματα, το καθένα από τα οποία περιείχε μια ράβδο χρυσού, που προερχόταν από το Βελγικό Κονγκό και προοριζόταν για το Βέλγιο." Η Μασσαλία ήταν πράγματι τότε, στις αρχές του 20ου αιώνα, η πύλη εισόδου από τις αποικίες προς τις μητροπόλεις τους. Μεταξύ 1870 και 1931, οι θαλάσσιες μεταφορές τριπλασιάστηκαν ενώ η κίνηση των επιβατών πενταπλασιάστηκε. Λιμάνι επιβίβασης προς την Αφρική, και για αρκετές δεκαετίες ενδιάμεσο λιμάνι προς την Αμερική, ιδίως για τους Ιταλούς μετανάστες, η Μασσαλία ήταν το κέντρο των μεταναστευτικών ροών, που αποτελούνταν από νεαρούς ανύπαντρους άνδρες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, η παρουσία των οποίων ευνοούσε τα τυχερά παιχνίδια, την πορνεία και το κάθε είδους εμπόριο (συμπεριλαμβανομένου του οπίου), που γίνονταν λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με μεγάλη ευκολία ανεκτά, αν όχι και προσοδοφόρα για μία μεγάλη κατηγορία από εκλεγμένους αντιπροσώπους και άλλους προύχοντες.

Η κρίσιμη περίοδος για την εξέλιξη της Μασσαλίας ως πρωτεύουσας του εγκλήματος, όπως τονίζει η ιστορικός, είναι η περίοδος από το 1860 έως το 1910 - σε τέτοιο βαθμό που το 1908 το κράτος, ανησυχώντας για την τοπική κατάσταση, αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της δημοτικής αστυνομίας. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε την όλη εικόνα που μας μεταφέρει η Laurence Montel επειδή είναι τόσο πληθωρική, αλλά μια φιγούρα μπορεί να μας δώσει μια ιδέα: η φιγούρα του nervi (από το "νεύρο" στα γαλλικά, αργότερα ο τραμπούκος -σ.σ.), ο "τυπικός" νεαρός Μασσαλιώτης. Αυτός ο χαρακτήρας, που θα ήταν ανακριβές να το συγκρίνουμε με τον παριζιάνο "απάχη", διατρέχει την περίοδο αυτή. Εμφανίζεται σε μια εποχή που η Μασσαλία περιγράφεται σαν μια αυλή των θαυμάτων χωρίς κλέφτες, μια πόλη χωρίς περιθωριακές γειτονιές. Η λέξη εμφανίζεται στην εφημερίδα Le Sémaphore για να περιγράψει τη λαϊκή ανδρική νεολαία. Με τα λόγια ενός κριτικού, του Gustave Bénédit, ο οποίος είχε επιστρέψει από το Παρίσι, έχοντας αποτύχει να γίνει ένα σημαίνον πρόσωπο της λυρικής σκηνής: "Ο nerf προτάσσει τους ώμους του και κουνάει διαρκώς τα χέρια του, τα οποία στις άκρες τους έχουν δύο μονίμως κλειστές γροθιές".

Η ταξιδιωτική λογοτεχνία τον οικειοποιείται, και έχουμε πλέον τον nervi, όπως και τον "gars du Nord" [το αγόρι από το Βορρά -σ.σ.], " ένα αυθεντικό δείγμα του λαού, που περπατάει με το κασκέτο του στραβά, με ένα λουλούδι στο στόμα, φορώντας ένα πολύ κοντό κίτρινο σακάκι και ένα εξαιρετικά κολλητό παντελόνι στο πάνω μέρος, το οποίο αναπαριστά τέλεια τους ζωηρούς Νότιους". Με την πάροδο του χρόνου, η εικόνα του "υπέροχου, οκνηρού, αργόσχολου" nervi αμαυρώνεται, ιδίως μετά την Κομμούνα της Μασσαλίας, στην οποία υπήρξε ενεργό στοιχείο: περιγράφεται τότε ως "δημοκράτης της κακιάς ώρας, κατακάθι του λαού και τέρας με ανθρώπινο πρόσωπο, άξιος γιος του Marat ", που σύντομα θα αντικατασταθεί από τον quecou, τον επικίνδυνο εγκληματία. Με την ανάπτυξη του καταναλωτισμού, ο nervi στρέφεται στις κλοπές και αυτή η μορφή παραβατικότητας παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το 1880, ο αριθμός των προσβολών αγαθών εκτοξεύεται. "Κλέβουν πάντα χρήματα", επισημαίνει η ιστορικός, "τίτλους, τροφές και υλικά όπως σχοινιά, καφέ, κάρβουνο, σιτάρι, χαλκό, μόλυβδο και ξύλο. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά ορισμένοι στόχοι δείχνουν μια πρωτοφανή εκλέπτυνση, την διάδοση των έτοιμων ενδυμάτων, των νέων υλικών και των εξωτικών προϊόντων: κάλτσες, εσώρουχα  πολυτελείας, κοστούμια, καπέλα, σπίρτα, τόπια από ελαστικό ύφασμα, τηλεφωνικά καλώδια και χουρμάδες".

Φυσικά, η δεκαετία του 1930 είναι η πιο θεαματική όσον αφορά τη σκηνή του εγκλήματος, καθώς οι κλοπές, το λαθρεμπόριο, η διαφθορά, η μαστροπεία και ο παράνομος τζόγος παίρνουν ακραίες μορφές· από το Παρίσι, παρακολουθούν τη Μασσαλία εδώ και έναν αιώνα με ανησυχία, αλλά και με ένα είδος περιφρόνησης που κρύβει μια ζήλια - η ιστορικός αναπτύσσει πολύ ωραία το θέμα αυτό σχετικά με το βλέμμα των άλλων.

Η κύρια συμβολή του βιβλίου της Laurence Montel είναι ότι κατάφερε να εντάξει τo εγκληματικό φαντασιακό της Μασσαλίας σε μια μεγάλη διάρκεια- κάθε νέος υπουργός Εσωτερικών καλά θα κάνει να έχει ένα αντίγραφο αυτού του εξαιρετικού έργου στο γραφείο του στην Place Beauvau: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα έβλεπε τη Μασσαλία και τα minos της διαφορετικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[aristippos-stars-aka-maiandr0s]

ΕΦΙΠΠΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ALEXANDER THE GREAT ON HORSEBACK

(Greek - English text)

Greek, Late Hellenistic - First century BCE bronze, with silver inlays.

 H: 51 x W: 29 x D: 51 cm.

Naples, Museo Archeologico Nazionale.

Χάλκινο -με ασημένια διακοσμητικά στοιχεία- αγαλματίδιο του έφιππου Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος αναγνωρίζεται από το βασιλικό διάδημα και τα χαρακτηριστικά κυματιστά μαλλιά του. Φορά κοντή χλαμύδα, θώρακα και στρατιωτικά σανδάλια. Με το δεξί του χέρι κραδαίνει το ξίφος ενώ με το αριστερό κρατά τα ηνία του αλόγου του, του ��ουκεφάλα. Βρέθηκε το 1761 στο Ερκουλάνεουμ (Ηράκλεια), κοντά στην Πομπηία.Πιστεύεται ότι είναι μικρό αντίγραφο του κεντρικού αγάλματος ενός μνημειακού συνόλου αγαλμάτων του Λύσιππου που έχουν χαθεί. Κοσμούσαν το ιερό του Δία στην ιερή πόλη των Αρχαίων Μακεδόνων, στο Δίον σε ανάμνηση της μεγάλης πρώτης νίκης του Αλεξάνδρου εναντίον των Περσών στο Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. Το 146 π.Χ. είχε μεταφερθεί στη Ρώμη μαζί με χιλιάδες άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των Ελλήνων.

 Alexander the Great is recognizable by the royal diadem in his characteristic wavy hair. The Macedonian king wears a short chlamys (cloak), a cuirass, and laced military sandals. He once brandished a sword in his right hand, while his left hand grasped the reins of his rearing horse, presumably his favorite Boukephalos (Bull Head). Found in 1761 at Herculaneum in Italy, the statuette is thought to be a small-scale replica of the centerpiece of a monumental group by Lysippos. The now-lost original was set up in the Sanctuary of Zeus at Dion, in northern Greece, to commemorate Alexander’s victory over the Persians at the Granikos River in 334 B.C.; it was transferred to Rome in 146 B.C.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Επίσης αυτό που με στοιχειώνει με τον Ανδρέα είναι το γεγονός ότι όποια αλλαγή στον χαρακτήρα του και στην φιλοσοφία του για την ζωή μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος στο τέλος της σειράς έρχεται λίγο too little too late. Στα δύο χρόνια της πρώτης και της δεύτερης σεζόν που τον ξέρουμε (αν δεν ξεχνάω κάποιον) έχει σκοτώσει έξι ανθρώπους και έχει αποπειραθεί επανειλημμένα να δολοφονήσει άλλους πέντε. Αυτοί είναι μόνο οι φόνοι που ξέρουμε/αναφέρονται/έχουν σχέση με την πλοκή. Δεν ξέρουμε αν υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που ο Παυρινός ήθελε να βγάλει από την μέση για άλλους λόγους (λογικά υπήρχαν). Αυτή τη δουλειά την κάνει κοντά μια δεκαετία (δεδομένου ότι ξεκίνησε δύο περίπου χρόνια αφού παντρεύτηκε την Ζάνα και κρίνοντας από τις φωτογραφίες του γάμου τους που είδαμε θα πρέπει να ήταν κοντά είκοσι κάτι και ότι όταν συλλαμβάνεται στο τέλος είναι τριάντα τρία). Αν υποθέσουμε ότι δολοφονούσε το λιγότερο πέντε άτομα κάθε χρόνο για δέκα χρόνια έχουμε σύνολο πενήντα φόνους. Ξέρω άτομα από χωριά με λιγότερους κατοίκους. Αλλά αυτά είναι πολύ στρογγυλοποιημένα και μη αντιπροσωπευτικά νούμερα. Πόσους ανθρώπους έχει σκοτώσει στην πραγματικότητα; Πόσα ειδεχθή εγκλήματα μπορείς να διαπράξεις χωρίς να δείξεις ίχνος μετάνοιας μέχρι κυριολεκτικά την στιγμή που έρχονται και σε χτυπάνε κατά πρόσωπο οι συνέπειες των πράξεών σου;; Μπορείς μετά από όλο αυτό να θελήσεις να αλλάξεις; Να πιστέψεις ότι έχεις δικαίωμα να αλλάξεις;; Ότι αξίζει να προσπαθήσεις;;;; Για πόσους από αυτούς τους φόνους μπορούν και έχουν στοιχεία να τον καταδικάσουν; Ρεαλιστικά μιλώντας, θα μείνει στη φυλακή ισόβια; Μέχρι να πεθάνει;; Πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος στο καταπιεστικό και στατικό περιβάλλον της ισόβιας κράτησης;; Και με τον Νίκο τι θα γίνει; Ισόβια και αυτός;; Πρέπει να έχουν λιγότερα στοιχεία εναντίον του σε σύγκριση με τον Ανδρέα. Θα βγει ποτέ;; Θα βγεί νωρίτερα;;; Θα επισκέπτεται τον Ανδρέα;;; Θα βάλει τον εαυτό του στην ψυχοφθόρα διαδικασία του να επισκέπτεσαι έναν άνθρωπο που αγαπάς στην φυλακή μέχρι να βγεί ή να πεθάνει;;;

[youronline-poetryecoffee-corner]

21η ημέρα:

Ο ήλιος λάμπει στον ουρανό όμως στην καρδιά μου βρέχει ξανά,

διαφορετικά πρόσωπα όμως καταστάσεις γνώριμες από παλιά,

φταίει λένε το πρότυπο αγάπης που είχαμε από παιδιά,

και με πιάνω να δακρύζω μετά απ του πατέρα μου την πρώτη αγκαλιά.

Φταίει λένε το πρότυπο του πατέρα ή της πρώτης σου αγάπης,

δεν ξέρω αν είναι τραγικό που έναν απ τους δυο πρέπει κυριολεκτικά να θάψεις,

Ναι φοβάμαι να δεθώ Γιατι το ξέρω πως θα φύγεις,

γιατί η θα μας χωρίσει πάλι ο θάνατος η ο φόβος της ευθύνης.

Θέλει ευθύνη η αγάπη γιατί κρατάς μια καρδιά στα χέρια σου,

και όταν αγαπάς πάντα την ξεριζώνεις από μέσα σου,

Άπλωσες τα χέρια σου να την προσφέρεις ευγενικά,

ομως τα χέρια πάντα τρέμουν όταν παίζουνε ναρκωτικά.

Το χω ζήσει το παιχνίδι ευτυχώς απ την απέξω,

όμως πονάω να σε βλέπω να βουλιάζεις,

πονάει να νιώθεις πως δεν σε αγαπούν το ξέρω,

όμως θα μείνω εδώ γαμωτο ότι και να πάθεις.

Μου πε μια φίλη ότι αν ήξερες τι έγραφα για εσένα θα ερχόσουνα,

θα σε ερωτευόσουνα Κ εσύ ο ίδιος,

ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αξίζει να το μάθεις,

για να νιώσεις ποσό ξεχωριστό σε βλέπει ένας τρίτος.

Η θλίψη φ��λιάζει μέσα στα πιο όμορφα μάτια,

και τα δικά σου καθρεφτίζουν μια ψυχή κομμάτια,

Τα μάτια δεν ψεύδονται προβάλλουν την αλήθεια γυμνή,

γιαυτό όταν ερωτεύομαι βλέμμα ερωτεύομαι ψυχή.

[theklaapologist]

when have you talked about laius and i missed it................. the thebean cycle is my roman empire it's my fave stories it's fjskjdjsskjdkdk i was recently talking with someone about how i want to reread oedipus rex etc

It was 2014-2017 you’re kinda late 😔 βέβαια δεν πόσταρα γι αυτό cause I didn’t have a lot of mutuals back then so I just yelled about them at school and bothered my Elene and Antigone and Ancient Greek professors about them… Στο βιβλίο των αρχαίων της πρώτης λυκείου στο κάτω μέρος της σελίδας έχω ζωγραφίσει το Λαβδακο να πίνει από αμφορέα…. I forced my parents to take me to Thebes because I wanted to see it up close and it was one of my favorite trips ever it was so worth it <3333

[silezukuk]

—του Γιάννη Βούλγαρη, από το μακρινό 2019

[η εικονογράφηση δικιά μου, τα παχιά γράμματα επίσης] Ζούμε, καθώς φαίνεται, τις απαρχές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αποδρομή και διαχειρίζεται το μέγεθος της ήττας της. Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτό, συμβαίνει στις δημοκρατίες, ιδίως σε περιόδους κρίσεων. Εδώ όμως υπάρχει κάτι αξιοπρόσεκτο. Είναι το κενό πολιτικού λόγου, οράματος και προγράμματος που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πτώση του. Συζητήθηκε πολύ αν υπέστη μια «στρατηγική ήττα». Ασφαλώς δεν μπορεί να μπλοκάρει πλέον θεσμικά τις εξελίξεις καθώς, από όσο φαίνεται, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσο��άκη θα έχει τα χέρια ελεύθερα στον νέο πολιτικό κύκλο.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα εξουσίας για το ορατό τουλάχιστον μέλλον. Τα ποσοστά θα φανούν στις κάλπες. Αλλά το πρόβλημά του είναι άλλης τάξης. Η ασάφεια και η αντιφατικότητα της φυσιογνωμίας του εξηγούν την πολιτική και προγραμματική αφασία του. Κοντολογίς, βιώνει μια ήττα ταυτοτική.

Είναι σαφές πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γέννημα της κρίσης, εξέφρασε τον αιφνιδιασμό που αισθάνθηκαν οι πολίτες με τη χρεοκοπία. Στάθηκε ικανός να εκμεταλλευτεί το κενό αντιπροσώπευσης, δεν κατάφερε όμως ούτε είχε τις προϋποθέσεις να μεταπλάσει τη διαμαρτυρία σε σχέδιο. Δεν είχε ούτε έχει τα ιδεολογικά και προγραμματικά εφόδια για να προσανατολίσει την Ελλάδα σε έναν μελλοντικό στρατηγικό εθνικό στόχο και να διευθύνει την πορεία σε αυτόν. Ηταν επίλογος και όχι πρόλογος.

Στο μέτρο αυτό υπήρξε το κατεξοχήν μνημονιακό κόμμα. Οχι γιατί «πρόδωσε» ή γιατί «υπερέβαλε», όπως τον κατηγορούν οι εξ αριστερών αντίπαλοί του. Απλούστατα το Μνημόνιο ήταν το μόνο πρόγραμμα που έδωσε κάποια συνοχή στην κυβερνητική του δράση. Αντιαναπτυξιακή, φορομπηχτική ή ό,τι άλλο, αλλά συνοχή και στοχοθεσία. Εκτός των όρων του Μνημονίου, ο απολογισμός είναι στασιμότητα, σπασμωδικότητα και αντιμεταρρύθμιση (βλέπε εκπαίδευση, υγεία, ΔΕΗ, Δημόσια Διοίκηση).

Ως προς δε τη θεσμική κουλτούρα της χώρας, οπισθοδρόμηση. Με εξαιρέσεις βεβαίως, όπως η επίλυση του Μακεδονικού και διάφορα μέτρα εκσυγχρονισμού των κοινωνικών ηθών. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, μη έχοντας δικό του σχέδιο, αντιμετώπισε το Μνημόνιο με την απέχθεια του πρώην αντιμνημονιακού. Εφάρμοζε και αποκήρυσσε. Αποκήρυσσε και εφάρμοζε. Τι άλλο θα ήταν μια κραυγαλέα κρίση ταυτότητας;

Το εντυπωσιακό πάντως με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καθήλωσή της στο παρελθόν. Πορεύτηκε κοιτώντας πίσω. Ολες οι αναφορές, οι συμβολισμοί και τα «πρότυπα» που προσπάθησε να μιμηθεί ανήκαν στο παρελθόν. Και ήταν φυσικό γιατί αποτέλεσε την τελευταία εφεδρεία των μεταπολιτευτικών παθογενειών, των συμφερόντων και των νοοτροπιών που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στ��ν προοπτική μιας εθνικής ανόρθωσης. Αποτέλεσε μια οριζόντια συμμαχία πασοκικής, νεοδημοκρατικής και αριστερής προέλευσης υπό την καθοδήγηση του ηγετικού κύκλου που σχηματίστηκε γύρω από τον Τσίπρα.

Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε τον παρακρατικό μηχανισμό της Δεξιάς στη Δικαιοσύνη, συμμάχησε με τον ακροδεξιό Καμμένο και προσεταιρίστηκε πελατειακά δίκτυα του χειρότερου ΠΑΣΟΚ. Μόνο από θαύμα το συνονθύλευμα αυτό θα παρήγε μια νέα ταυτότητα, και μάλιστα αριστερή. Θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα.

Απόδειξη ότι η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ριζώσει στις τοπικές κοινωνίες, στα συνδικάτα και στις μαζικές οργανώσεις. Εμεινε και μένει ως ευρεία εκλογική βάση επικοινωνιακά συγκροτούμενη «από τα πάνω». Ηταν θέμα χρόνου; Θα χρειαζόταν άλλη μία τετραετία για να γίνει παράταξη; Πιστεύω ότι το πρόβλημα θα είναι πιο σύνθετο.

Τι ευθύνη έχει η Αριστερά για αυτόν τον κυβερνητικό απολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ; Στο ερώτημα δόθηκαν δύο αντιδιαμετρικές απαντήσεις. Οχι, η Αριστερά δεν ευθύνεται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός. Ναι, αυτό ήταν το πραγματικό πρόσωπο της Αριστεράς και είναι καιρός να την απομυθοποιήσουμε αναδρομικά. Και οι δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, άστοχες προσεγγίσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει μια εκδοχή Αριστεράς, μάλλον πλησιέστερη στη νεοκομμουνιστική εκδοχή παρά στην ανανεωτική.

Οπως συμβαίνει διεθνώς και κατά μείζονα λόγο στην Ελλάδα, η προγραμματική και ιδεολογική καθυστέρηση αυτού του χώρου ερμηνεύει κατά πολύ την αδυναμία του να κατανοήσει και να διαχειριστεί τη συνθετότητα μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας και οικονομίας. Από την άλλη, είναι ανιστόρητη μια αναδρομική και συνοπτική αξιολόγηση της μεταπολιτευτικής Αριστεράς με γνώμονα τη διακυβέρνηση Τσίπρα. Οπως δεν μπορούμε να γράψουμε την ιστορία του ΠΑΣΟΚ με επίκεντρο τον Γιώργο Παπανδρέου ή της ΝΔ με τον Αντώνη Σαμαρά. Ασε που στην Αριστερά οι διαδρομές ήταν δαιδαλώδεις και οι ασυνέχειες εντυπωσιακές.

Η πιο σημαδιακή ασυνέχεια ήταν, πιστεύω, η ίδια η «γενιά Τσίπρα». Εννοώ τις γενιές που εντάχθηκαν στην Αριστερά μετά την πτώση του κομμουνισμού, στο κλίμα των κινημάτων της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Γενιές που ωρίμασαν στις συνθήκες της ευημερίας και της δημοκρατικής ομαλότητας κατά την προχωρημένη Μεταπολίτευση. Γενιές που έμαθαν να επικοινωνούν στη γλώσσα του Ιντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε αυτό το πλαίσιο κυριάρχησε η «καταγγελία» ως βασική μορφή πολιτικού λόγου. Οχι ότι η ιστορική Αριστερά υπήρξε φειδωλή στην «καταγγελία» του συστήματος ή των αντιπάλων της. Συνδυαζόταν όμως εξ αντικειμένου με μια προγραμματική βάση που είχε ως αναφορά είτε τον υπαρκτό κομμουνισμό είτε τον σοσιαλισμό. Στη μετακομμουνιστική Αριστερά η «καταγγελία» ουσιαστικά αυτονομήθηκε από το προγραμματικό της υπόβαθρο.

Ετσι και η «ομάδα Τσίπρα», παρά τα αναμφισβήτητα ταλέντα της, παγιδεύτηκε τελικά στον ίδιο τον καταγγελτικό της λόγο. Μέσα από αυτόν διάβασε την ελληνική πραγματικότητα παραμορφώνοντάς την. Παρήγαγε μια φανταστική εικόνα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και του «παλαιού πολιτικού συστήματος» ισοπεδώνοντας τα θετικά και οικειοποιούμενη τα αρνητικά. Ακόμα χειρότερα, πίστεψε ότι η «επικοινωνία» και ο έλεγχος των παλαιών και ��έων μέσων ενημέρωσης μπορούν να χειραγωγήσουν «από τα πάνω» την κοινωνία και να «κατασκευάσουν» την πραγματικότητα. Ετσι το σύνθημα «ένας άλλος Κόσμος είναι δυνατός» από το Πόρτο Αλέγκρε κατέληξε στην εξωφρενική σκηνοθετημένη συνεδρίαση το βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι που, κατά τη γνώμη μου, βαθμιαία και σιωπηλά στοίχισε την απομυθοποίηση του Τσίπρα. Γιατί ούτε ο Κόσμος αλλάζει έτσι ούτε χειραγωγείται έτσι. Η πολιτική είναι επικοινωνία, αλλά είναι και πρόγραμμα και ιδέες και ταυτότητα. Ευτυχώς.

Με αυτές τις πραγματικότητες θα έπρεπε να λογαριαστούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση την επομένη των εκλογών. Με τις καθυστερήσεις της Αριστεράς και την ανάγκη να κατανοήσουν καλύτερα τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Θα έχουν άλλωστε την άνεση του χρόνου αλλά και των ποσοστών. Πόσω μάλλον που δίπλα τους ένας άλλος χώρος, το Κίνημα Αλλαγής, θα μπει στις δικές του ζυμώσεις, οι οποίες μετά την αποπομπή του Ευάγγελου Βενιζέλου προβλέπονται έντονες. Και πώς να μην είναι; Ώς τώρα το Κέντρο εξέφραζε τον πολυσυλλεκτισμό του με αμφίπλευρες διευρύνσεις. Από τη μια ο Γλέζος, από την άλλη ο Γεώργιoς Μαύρος. Η αναζήτηση φυσιογνωμίας μέσω του αυτοακρωτηριασμού είναι καινούργια κατάσταση.

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου

[annarrchy]

ένα πρωί που ξεκινά σαν όλα τ’ άλλα πρωινά,

ένα τηλέφωνο χτυπά, κάτι έχει πάει στραβά·

μια ταραγμένη φωνή, ένα σβησμένο κερί

και μια ψυχή που φεύγει από τη γη κι εξατμίζεται.

μα είχε μάθει να παίζει, να χαίρεται τη στιγμή

και δε φοβόταν που γέρναγε, μόνο χαμογελούσε.

τώρα τρέχει στα σύννεφα με τη μηχανή,

είναι και πάλι το παιδί που να κοιμηθεί αργούσε.

είναι ειρωνία αν το σκεφτείς που έφυγε τόσο νωρίς,

αλλά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξέρει, έτσι ειν’ η ζωή.

η μάνα του τις Κυριακές τον περιμένει να φανεί

και τα παιδιά του, έχουν στα μάτια τους τη χαρά του,

μα ο μεγάλος που και που, λαχταρά τον μπαμπά του.

ο μικρός, δε το κατάλαβε καλά, δεν είχε πάει καν σχολείο, όλα έγιναν ξαφνικά.

το σπάσιμο μιας σιωπής, στο ξέσπασμα της χαραυγής

αφού θα γίνουμε όλοι σύννεφα στου Άδη το βελούδινο σκοτάδι.

τα δάκρυα μιας προσευχής, να’σαι γαλήνιος κι ευτυχής να μας προσέχεις το βράδυ.

φύλακας άγγελος να’σαι και μη φοβάσαι,

γιατί εμείς σε θυμόμαστε και τώρα που κοιμάσαι.

κι αν από τον παράδεισο κοιτάζεις και χαμογελάς,

ρε μπαγάσα μας λείπεις, μη το ξεχνάς.

είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές,

για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες,

γι’αυτούς που ζούνε ακόμα μεσ’τις καρδιές

και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες.

δε στα λέω αυτά απλά για να ��ιώσεις εντάξει,

πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς·

μα δεν πεθαίνει, τυλίγεται σε μαύρο μετάξι

και θα’ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς.

καμία προσευχή δεν είναι τόσο δυνατή,

που να φτάσει ως το σύμπαν που πήγες για να σου πει

όλα κείνα τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να σου πω.

και είναι ανώφελο να εύχομαι να ήσουν εδώ.

ξέρεις ποιο είναι το ζήτημα; η ζωή μας είν’ ευτύχημα,

μαζί κι ατύχημα, απ’ την πρώτη ανάσα ως το ξεψύχημα·

είναι λιακάδα, καταιγίδα και μαντάρα,

είναι ο λόγος που γράφω κάθε μου μπάρα.

είναι αντάρα απ’ το ποτό, είναι σεκλέτι σκληρό,

είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό·

τόσο σύνθετο, εκ πρώτης όψεως, μα είναι απλό

και το μαθαίνουν όσοι φεύγουνε και ζουν στον ουρανό.

τι ήχο κάνει η ψυχή απ' το σώμα όταν βγαίνει;

στη μνήμη περνά, στη δίνη που βαφτίσαμε μοναξιά.

ο άνθρωπος δεν το μπορεί ακίνητος να μένει,

μα η ζωή γρήγορα τρέχει και σε προλαβαίνει.

άμα τ’ αστέρια ειν’ αγάπες και τα σύννεφα ψυχές,

τα μυστικά θα ν’ αέρας κι οι στεναχώριες βροχές.

αν τα μεθύσια είναι ομίχλη και τα όνειρα πουλιά,

ίσως ανήκουμε ψηλά τελικά.

μα είναι το σώμα μας χώμα και τα λόγια λουλούδια,

που ανθίζουν και μαραίνονται και γράφουν τραγούδια.

οι αποστάσεις τσιμέντο κι επαφές δρόμοι κενοί

γι’ αυτό ο άνθρωπός ανήκει στη γη και καταλήγει σ’ αυτή.

[thoughtfullyblogger]

Πρώτη Ανάσταση στη Χίο: Έκλεψε ξανά την παράσταση ο «ιπτάμενος» ιερέας – Δείτε βίντεο

Με λαμπρότητα και κατάνυξη τελέστηκε η Πρώτη Ανάσταση στα χωριά και την πόλη της Χίου το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Την παράσταση έκλεψε για ακόμη μια φορά ο «ιπτάμενος ιερέας» Χριστοφόρος Γουρλής που γίνεται viral κάθε χρόνο, καθώς μεταφέρει με τον δικό του μοναδικό τρόπο το αναστάσιμο μήνυμα. Με κρότους στα στασίδια και χτυπώντας τα Σήμαντρα στάλθηκε το μήνυμα της Πρώτης Ανάστασης, από τον Ιερό…

[sadlegal]

Διόρθωση πρώτης εγγραφής κτηματολογίου με αντίδικο το Ελληνικό Δημόσιο

Η διόρθωση της πρώτης εγγραφής ακινήτου που έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολόγιο ως αγνώστου ιδιοκτήτη με αντίδικο το Ελληνικό Δημόσιο.

Η διόρθωση της πρώτης εγγραφής ακινήτου που έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολόγιο ως αγνώστου ιδιοκτήτη με αντίδικο το Ελληνικό Δημόσιο είναι ίσως η πιο συνηθισμένη περίπτωση που προκύπτει μέχρι τώρα στις περιοχές που λειτουργεί το Κτηματολόγιο. Ο ιδιοκτήτης ακινήτου ο οποίος παρέλειψε να δηλώσει το ακίνητό του στο Κτηματολόγιο, είτε διότι αμέλησε (συνήθως διότι είναι κάτ��ικος εξωτερικού και δεν…

[epestrefe]

Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών

Το πρώτο ερευνητικό κέντρο της νεότερης Ελλάδας, λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1842 προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην επιστήμη και την κοινωνία. Ο δημόσιος χαρακτήρας του υφίσταται ήδη από το 1846, έτος πρώτης λειτουργίας του στο Λόφο των Νυμφών στο Θησείο, ενώ η πορεία του είναι συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Η πορεία του Κέντρου σηματοδοτείται από φωτισμένους και καταξιωμένους επιστήμονες που μεταλαμπάδευσαν στην Ελλάδα την επιστημονική μεθοδολογία και άνοιξαν τον δρόμο προς τη γνώση.

[justforbooks]

Νίκος Καρατζάς

Συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη του ΙΑΝΟΥ για τα 40 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας της βιβλιοφιλικής αλυσίδας πολιτισμού

1984 - 2024: Ο IANOS έγινε 40 χρονών και η ψυχή του, ο Θεσσαλονικιός Νίκος Καρατζάς, αποτιμά το χθες και νοσταλγεί το μέλλον της μεγαλύτερης βιβλιοφιλικής αλυσίδας πολιτισμού της χώρας.

«Κατηφόρ��σα στον Νότο γιατί εξαρχής, παρά την τεράστια επιτυχία, δεν μπόρεσα να δομήσω στη Θεσσαλονίκη έναν IANO όπως τον ήθελα, λόγω της στενότητας του χώρου. Έκανα απόπειρες να μετακινηθώ από το στρατηγείο της Αριστοτέλους σε κτίρια όπου θα μπορούσα να υλοποιήσω τον πυρήνα των ονείρων μου. Αν θυμάσαι, το 1984, με το που ανοίξαμε στη Θεσσαλονίκη, είχα βάλει στο πατάρι μας 5 τραπεζάκια για καφέ, με μάρμαρο, σιδερένια πόδια, βιεννέζικες καρέκλες – έναν υπαινιγμό δηλαδή ενός φιλολογικού καφέ-γκαλερί, που όμως επ’ ουδενί δεν μπορούσε να φιλοξενήσει τις μουσικές ή θεατρικές παραστάσεις που επιθυμούσα. Για να κάνουμε μεγάλα και ένδοξα πράγματα στη Θεσσαλονίκη της πρώτης περιόδου, βγαίναμε από το βιβλιοπωλείο της Αριστοτέλους, όπως κάναμε φερ’ ειπείν εκείνη τη μεγαλειώδη νύχτα για τη Βούλα –για την Ελλάδα, ρε γαμώτο– Πατουλίδου στον Μύλο, ή με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Τραϊανό Χατζηδημητρίου και την εκδήλωση για τη Γεωπολιτική στο Ολύμπιον. Ακόμα όμως και στις εκδηλώσεις μας εντός του βιβλιοπωλείου, όπως για παράδειγμα με τον Νίκο Παπανδρέου όταν κυκλοφόρησε τους “Δέκα μύθους και μια ιστορία” ή τον Μίμη Ανδρουλάκη με το περίφημο “Μι εις τη Νι”, έξω από τον ΙΑΝΟ μαζεύονταν μέχρι και χίλιοι άνθρωποι για να τις παρακολουθήσουν. Αναπόφευκτα τα πλήθη παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα εντός από τη γιγαντοοθόνη που στήναμε στην πλατεία. Οργανώσαμε πάνω από 100 τέτοια μεγάλα γεγονότα με μετάδοση μέσω γιγαντοοθόνης.

»Εκείνο το διάστημα ήμουν πρίγκιπας στη Θεσσαλονίκη. Την Παρασκευή το απόγευμα έφευγα για τον Όλυμπο και επέστρεφα στην πόλη την Τρίτη το πρωί. Την επόμενη Παρασκευή, μετά τις 4, γυρνούσα στον Όλυμπο για να καβαλήσω το άλογό μου, να περπατήσω στα μονοπάτια, να χαθώ στον ορίζοντα, να φυτέψω δέντρα, να καλλιεργήσω τις τριανταφυλλιές μου, να ασχοληθώ με τα πουλερικά στο κοτέτσι.

»Μπορούσαμε βέβαια να κατεβούμε πολύ νωρίτερα στην Αθήνα. Έχοντας μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Μπαμπινιώτη της Φιλεκπαιδευτικής και των Αρσακείων, όταν άδειαζε το κτίριο που μετά έγινε η Στοά του Βιβλίου, ο Μπαμπινιώτης με κάλεσε για να μου το δείξει. Τότε πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να ανοίξω τον ΙΑΝΟ του Νότου. Ο γιος μου όμως, ο Κωστής, ήταν 5 ή 6 χρόνων και σκέφτηκα πως αυτή η δόξα δεν θα ήταν διόλου σημαντική αν, παλεύοντας να κυνηγήσω όλα αυτά που ονειρεύτηκα, έπρεπε να αφήσω μόνο το παιδί μου. Και πιθανόν, μια μέρα που θα επέστρεφα στη Θεσσαλονίκη ίσως να τον πετύχαινα στην πλατεία Ναυαρίνου να αγοράζει δόσεις ή να κάνει πράγματα που κανένας γονιός δεν θα ήθελε να δει να συμβαίνουν στο παιδί του. Παράτησα την ιδέα και συνέχισα να κατεβαίνω στην Αθήνα με τον Χριστιανόπουλο όταν ήταν να παρουσιάσουμε ποιήματά του, ή με τον Σαββόπουλο για τη “Σούμα” του. Κατέβαινα όμως και για τον Πορτοκάλογλου, τον Λουδοβίκο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, μια και είχαμε ξεκινήσει τις ένδοξες μουσικές αφιερωματικές εκδόσεις μας.

»Τότε έμενα στο κέντρο –κέντρο καράκεντρο– που με βόλευε για όλα τα ραντεβού μου, όμως τη φορά που αμέλησα να κάνω κράτηση, κατέλυσα στο Εσπέρια. Δίπλα από το Εσπέρια ήταν το άδειο κατάστημα της Σταδίου και με το που το είδα, ζήτησα από τους θυρωρούς οι οποίοι είχαν το κλειδί να μου το δείξουν. Μαγεύτηκα! Ο χώρος είχε το μέγεθος για να πραγματώσω όλα όσα ονειρεύτηκα να κάνω στη Θεσσαλονίκη, καθώς διέθετε ένα πολύ μεγάλο και πλήρως αξιοποιήσιμο πατάρι, σε αντίθεση με το πατάρι του ΙΑΝΟΥ στον Βορρά: Όταν μια φορά ήρθε ο Παναγιώτης Φασούλας για να με χαιρετήσει, τον είδα να σκύβει διπλωμένος στα δυο και ντράπηκα. Στην Αθήνα, όμως, με το που είδα το άδειο κτίριο της Σταδίου είπα “εδώ είμαστε, τώρα είναι η ώρα για τον ΙΑΝΟ του Νότου”. Στα εγκαίνια του ΙΑΝΟΥ στη Σταδίου, οι μετρητές μας κατέγραψαν προσέλευση 4.800 ατόμων. Τραγούδησε ο Σαββόπουλος, ο Λουδοβίκος, ο Πορτοκάλογλου, με τον Ρασούλη να διαβάζει αυτό που δεν είχε προλάβει να μελοποιήσει. Και με το καλημέρα ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία και ο παροξυσμός με τις εκδηλώσεις μας, που αναγκαστικά έπρεπε να κοινοποιώ το πρόγραμμά μας στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως, αφού υπήρξαν στιγμές που το πλήθος έκλεινε τη Σταδίου ερήμην μας. Όλες οι εκδηλώσεις ήταν δωρεάν.

»Στον ΙΑΝΟ της Σταδίου, με το που ξεκινήσαμε τα αφιερώματα στους 20 σημαντικούς Έλληνες στιχουργούς, μαζεύτηκε η Εθνική Ελλάδος γιατί πέρα από τους απλούς Αθηναίους φιλότεχνους, που απολάμβαναν εκδηλώσεις με συγγραφείς και κάθε είδους καλλιτέχνες, σύχναζαν και επιχειρηματίες ή πρόεδροι οργανισμών».

Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

«Ο Μητροπάνος είχε τρία χρόνια να βγει από το σπίτι του για να τραγουδήσει μετά την αναγκαστική αποχή εξαιτίας της μεγάλης περιπέτειας με τον καρκίνο και της εγχείρησης στο Παρίσι. Ήρθε όμως στον ΙΑΝΟ για να τιμήσει τον Θάνο Μικρούτσικο. Δεν βάλαμε εισιτήριο γιατί δεν ήταν συναυλία. Η παρουσία του σχετίζονταν με την απονομή του πλατινένιου δίσκου που έδωσε στον Μικρούτσικο η Μίνος EMI για την 4η εκδοχή του Καββαδία, την οποία δισκογράφησε ο Θάνος με τον Κούτρα. Ήταν μια απίστευτη νύχτα, ο κόσμος τρελάθηκε, μια κοσμοσυρροή ανεπανάληπτη, όπως ανεπανάληπτος ήταν και ο πανικός που με έζωσε. Έδωσα εντολή να κλείσουμε την πόρτα τού καφέ για να σταματήσει ο συνωστισμός και, επειδή ήταν αδύνατον να κλειδώσουμε και την πόρτα του βιβλιοπωλείου, αναγκάστηκα να βάλω φύλακες στην είσοδο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στην ιδέα ότι τυχόν κραδασμοί στις σκάλες θα έκαναν το πατάρι να καταρρεύσει.

»Τη στιγμή που ο Μητροπάνος ερμήνευσε το “Από του αιώνα την παράγκα”, βίωσα το πιο εκκωφαντικό παραλήρημα που έχω δει ποτέ να προκαλεί ένα τραγούδι σε κοινό. Παρασύρθηκα κι εγώ από το μεγαλείο της στιγμής και, ξεπερνώντας τον φόβο, ένιωσα μια ευγνωμοσύνη για το σύμπαν και την καλή μου τύχη που με αξίωσαν να τα ζω όλα αυτά εκεί: στο καφέ του ΙΑΝΟΥ κι όχι σε κάποιο γήπεδο ή σε κέντρο διασκέδασης. Όμως η φοβία μου για τυχόν ατύχημα επανήλθε, συλλογίστηκα “πω πω, αν συμβεί το μοιραίο και χαθώ κι εγώ με τον κόσμο, θα φύγω ευτυχισμένος έχοντας πεθάνει σε μια στιγμή υπέρτατης δόξας. Αν όμως επιζήσω, μαθηματικά θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου στη φυλακή ή σε κάτεργο”. Εκείνη η νύχτα ήταν η πιο φρικτή εμπειρία της ζωής μου, ένα ταξίδι αλέ ρε τουρ από την κόλαση στον παράδεισο και από τη χαρά και την ευδαιμονία στον πανικό και την τρέλα.

»Αργότερα, την εποχή που με τον Μικρούτσικο κυκλοφορήσαμε τον μελοποιημένο Καβάφη σε cd και βιβλίο, αποφασίσαμε να κάνουμε δύο παρουσιάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που συμπίπταν με τη γιορτή για τα 25 χρόνια του ΙΑΝΟΥ. Ο Θάνος εκείνη την περίοδο είχε κυριευθεί από μια πλάνη. Πίστευε πως ο μελοποιημένος Καβάφης θα είχε την ίδια μεγάλη επιτυχία που είχε ο μελοποιημένος Καββαδίας του. “Να ξέρεις, Νίκο, πως αυτό θα μας δέσει εις τους αιώνας των αιώνων”. Του είπα: “Θάνο, είμαι σίγουρος ότι θα μας δέσει με βαθιά φιλία και αγάπη, αλλά όχι επειδή θα κερδίσουμε πλατινένιο δίσκο”. Βλέπεις, είχαμε τυπώσει μόνο 3.000 αντίτυπα και ο Θάνος, υπεραισιόδοξος, αναρωτιόταν με ποια ταχύτητα άραγε θα μπορούσαμε να τυπώνουμε άλλα 3.000. Εκείνος επιμελήθηκε τη δισκογράφηση και ο ΙΑΝΟS τύπωσε το βιβλίο, το οποίο εγκαινίασε τη μνημειακή σειρά μας με τις πολυτελείς κασετίνες που περιείχαν φωτογραφικό υλικό και τυπωμένους στίχους σε ακριβή τετραχρωμία. “Θάνο μου, ξέχνα το, αυτό με τις πλατίνες δεν θα γίνει ποτέ”. Μου απάντησε: “Νίκο, δεν ξέρεις, αλλά εγώ το ψυχανεμίζομαι το σουξέ μας”. Είπα: “Φίλε, δεν αμφιβάλλω πως ξέρεις τον Καβάφη άριστα, τον δούλεψες λέξη προς λέξη, όμως εγώ ξέρω αυτήν την αγορά που εσύ ως καλλιτέχνης ούτε την έμαθες ούτε και θα τη μάθεις ποτέ. Έκανες την επιτυχία, με μια αθωότητα, ένα θάρρος, ένα ένστικτό και μια τρέλα που σε οδήγησαν στον Καββαδία. Αυτό, όμως, δεν θα το ξαναζήσεις ποτέ. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχαμε συναντηθεί στην εποχή του Καββαδία, γιατί σήμερα θα ήμασταν πάμπλουτοι οι δυο μας, πραγματώνοντας κάθε τι που θα μας ερχόταν στο μυαλό”. Έτσι έγινε: Δεν εξαντλήσαμε ποτέ τα 3.000 αντίτυπα, γιατί η εποχή έκανε τη μεγάλη στροφή, οι παλιές μέρες έσβηναν και τα πράγματα στον πολιτισμό άλλαζαν άρδην.

»Με τον Μίκη, που ήμουν επίσης ο εκδότης του, κάναμε εξίσου μεγάλα πράγματα. Στη Θεσσαλονίκη, αν θυμάσαι, μπήκαμε στο καράβι και ήταν μέσα ο Παπάζογλου, ο Σαββόπουλος, ποιητές, μεγάλοι μουσικοί, όμως από κάποιο σημείο και μετά ο Θεοδωράκης δεν μπορούσε, λόγω της υγείας του, να μετακινηθεί. Οπότε, τι κάναμε; Καλούσαμε 12 μέσα ενημέρωσης, με μία όμως μόνο κάμερα να μοιράζει την εικόνα, και η εκδήλωση μεταδιδόταν από το σαλόνι του. Ο Μίκης είχε το πιο ωραίο σαλόνι της Ελλάδας, καθόσουν εντός του και έβλεπες μπροστά σου την Ακρόπολη σε μια συγκινητική εγγύτητα».

Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βίοι παράλληλοι

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στου Ζωγράφου, τη Νέα Σμύρνη, τα Πατήσια, την Κυψέλη και το Παγκράτι, είναι όμως σαν να ζούνε σε ένα άλλο σύμπαν και όχι στην Αθήνα. Είναι τόσες πολλές οι “πόλεις” που αλληλοδιεισδύουν η μία μέσα στην άλλη και ταυτόχρονα αγνοεί η μία την άλλη στην πρωτεύουσα. Πόλεις που σνομπάρουν η μία την άλλη, δυσφορούν η μία με την άλλη, και αυτό συμβαίνει πλέον και στη Θεσσαλονίκη. Είναι επομένως πολύ λάθος οι απλουστεύσεις και οι χαριτωμενιές τύπου η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν η κάθε μια την ταυτότητά τους και αυτές οι δυο ταυτότητες δήθεν συγκρούονται, γιατί και η Θεσσαλονίκη πλέον έχει πολλές ταυτότητες, όπως άλλωστε και το Αγρίνιο, το Μεσολόγγι ή η Αλεξανδρούπολη. Έτσι εξηγώ πώς βρισκόμαστε να έχουμε προστριβές και διαφορές ακόμα και σε πράγματα που παλιότερα συνιστούσαν έναν κοινό παρονομαστή. Οι άνθρωποι όμως πλέον δεν έχουν κοινούς παρονομαστές. Πόση κουβέντα να κάνεις με έναν παοκτσή που θέλει την Κυριακή να πάει να εκτονωθεί και να δείρει, ει δυνατόν, έναν αρειανό ή να τον μαχαιρώσει; Ή με έναν Ολυμπιακό που επιθυμεί την εξόντωση της ΑΕΚ; Και το λέω εγώ που ο γιος μου είναι παοκτσής. Θεωρώ πως δεν υπάρχει πεδίο συνομιλίας, η εποχή μας μυρίζει κίνδυνο. Πλέον είναι ποιος θα τραβήξει πρώτος μαχαίρι και για αυτόν τον λόγο ακριβώς, επειδή εμείς του πολιτισμού δεν έχουμε κουλτούρα και ψυχισμό μαχαιροβγάλτη, θα είμαστε πάντα εύκολα θύματα όλων αυτών που με βία και επιθετικότητα όχι μόνο διεκδικούν το δικό τους αλάθητο, αλλά και θέλουν να μας να το επιβάλουν με το στανιό».

Ο Μεγάλος Αιρετικός!

«Υπάρχουν πολλοί πυρήνες που από την αρχή δεν θέλησαν τον ΙΑΝΟ και τις πρωτοβουλίες του στην Αθήνα. Γιατί ήμασταν και παραμένουμε ένας αιρετικός τόπος που αναπτύσσει και καλλιεργεί τον διάλογο επί παντός του επιστητού. Αυτό ενοχλεί, όμως είναι η φύση μου τέτοια: Θέλω να λέω τη γνώμη μου και να αναταράζω τα πράγματα. Θέλω να παράγεται συνεχώς ένας διάλογος. Να τι εννοώ για τον ΙΑΝΟ με ένα παράδειγμα: Προσωπικά, παρ’ ότι δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ, φιλοξένησα στον ΙΑΝΟ τη Μαργαρίτα Παπανδρέου και το βιβλίο της, το οποίο ήρθε να παρουσιάσει ο Πάγκαλος. Ήρθε και όλη η φρουρά του Γιώργου, που τότε ήταν πρωθυπουργός, αλλά ο ίδιος έλειπε ταξίδι στην Αμερική, συν φυσικά η οικογένεια Παπανδρέου, με εμένα από πλευράς μου να σκηνοθετώ δυσάρεστες ερωτήσεις για τον διάλογο που θα ακολουθούσε. Γιατί αυτή είναι η εμμονή μου: Θέλω ο IANOS να παραμείνει εσαεί τόπος διαλόγου κι έτσι εξηγείται το γιατί με ελκύουν οι κουβέντες που παράγουν αντιθέσεις. Μερικές φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι. Ήθελα, ας πούμε, να βάλω τον Γιανναρά με τον Ράμφο να συζητήσουν στο ίδιο τραπέζι, να κάνουν δηλαδή από κοινού δύο εκδηλώσεις-αναγνώσεις με θέματα την Πατρίδα, τη Γλώσσας και το Ήθος. Το είχε δεχτεί ο Ράμφος, δεν κατάφερα όμως να πείσω τον Γιανναρά».

Αναμνήσεις από την κρίση

«Χονδρικά αποτιμώντας τα 40 χρόνια μας, θεωρώ πως ο IANOS από το 1984, που άνοιξε, μέχρι και σήμερα, πέρασε 4 φάσεις. Η δεύτερη ήταν το 2005 που κατηφορίσαμε στην Αθήνα, αλλά την επόμενη δεκαετία πλάκωσε η εποχή της κρίσης, η οποία πέρα από την εθνική οικονομική συρρίκνωση είχε επίπτωση και στο ηθικό των ανθρώπων. Πολλοί ήταν αυτοί που περιέπεσαν σε κατάθλιψη, έχασαν την όρεξή τους και έτσι οι επιτυχημένες μας εκδηλώσεις συνέχισαν μεν να έχουν ασφυκτική προσέλευση εντός, όμως εκείνο το πυρετικό που συνέβαινε στα αν��μελα, ας τα αποκαλέσω, χρόνια έπαψε να συμβαίνει. Στην Κική Δημουλά βέβαια πάλι ξανακλειδώσαμε την πόρτα για να μην περάσουν άλλοι άνθρωποι μέσα, το ίδιο και στη βραδιά με την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.

Μία τομή μέσα στην κρίση ήταν όταν το 2016 κάναμε τον παιδικό ΙΑΝΟ στη Μητροπόλεως, φέρνοντας στα εγκαίνια τον δημοφιλέστερο έλληνα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τον Ευγένιο Τριβιζά. Ξεκινήσαμε στις 6 το απόγευμα και στις 12 τα μεσάνυχτα ο Τριβιζάς συνέχιζε να υπογράφει, δε θα κλείναμε ούτε την επόμενη ��μέρα! Γιατί ο Τριβιζάς δε βάζει μια σκέτη υπογραφή. Ρωτάει: Πώς σε λένε; Α, Περικλή! Λοιπόν, Περικλή, σου αρέσουν τα περιστέρια; Δε μου αρέσουν τα περιστέρια, μου αρέσουν οι σκύλοι, λέει ο Περικλής, κι έτσι ο Ευγένιος προσπαθεί να ζωγραφίσει έναν σκύλο ειδικά για τον Περικλή, αφού ο Τριβιζάς θεωρεί ότι αυτό θα είναι μια εσαεί ανεξίτηλη εμπειρία για κάθε Περικλή, που θα θυμάται ότι τον συνάντησε. Πάνω στην κρίση ήταν που ανοίξαμε και τα 7 μπαζάρ, αφού αγοράσαμε όλο το απόθεμα των Ελληνικών Γραμμάτων, που τα πτώχευσε ο ΔΟΛ, ο οποίος εκείνο τον καιρό πήγαινε επίσης για πτώχευση. Οι προτάσεις για τα Ελληνικά Γράμματα ήταν 6-7, όμως η μόνη πρόταση που έλεγε “αγοράζω και πληρώνω αμέσως” ήταν του ΙΑΝΟΥ. Παίρνω λοιπόν 650 παλέτες και συγχρόνως καταρρέει ο Γιαννίκος με το κανάλι Alter και τις δισκογραφικές Λύρα, MBI, Legend. Κι έτσι μπορούσες να αγοράσεις όλο το ελληνικό τραγούδι, Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Πορτοκάλογλου, όλο το ελληνικό τραγούδι ήταν εκεί. Στην Αθήνα ανοίξαμε το μπαζάρ μας στον Φωκά, που είχε επίσης πτωχεύσει. Προσλαμβάνω 5 άτομα και την τρίτη μέρα λειτουργίας προσλάβαμε άλλους πέντε. Είχαμε 3 ταμεία με 30 άτομα στην ουρά, ήμασταν ανοιχτά από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Έτσι στην κορύφωση της κρίσης λόγω υπάρχουσας ρευστότητας εμείς κάναμε μια κούρσα τρελής ανάπτυξης: Στην Αθήνα, είχαμε άλλα πέντε μπαζάρ και έψαχνα χώρο για να ανοίξουμε μπαζάρ και στον Πειραιά.

Σήμερα στην κατηγορία “Καθαρόαιμα βιβλιοπωλεία”, ο ΙΑΝΟS με τους 100 εργαζόμενους είναι το πιο ανεπτυγμένο δίκτυο και ο μεγαλύτερος εργοδότης της ελληνικής αγοράς βιβλίου. Βέβαια, τα δίκτυα και των μικρών και των σχετικώς μεσαίων βιβλιοπωλείων συρρικνώνονται, η κυριαρχία των ηλεκτρονικών καταστημάτων επιτρέπει σε έναν άνθρωπο που είναι στις Σέρρες να παίρνει το βιβλίο που θέλει χωρίς τη μεσολάβηση του τοπικού βιβλιοπώλη. Παρεμπιπτόντως, είμαστε το πρώτο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο που “ανέβηκε” στα τέλη του 20ού αιώνα. Το υπογραμμίζω: στο�� 20ό και όχι στον 21ο, εφαρμόζοντας από το ξεκίνημά μας τη μέθοδο των πιστοποιημένων συναλλαγών για να μην κινδυνεύουν οι αγοραστές μας από κλοπές».

Ο Ντοστογιέφσκι και ο Καβάφης στον καιρό των BigData

«Το βιβλίο συρρικνώνεται και τα βιβλιοπωλεία δεν είναι και στα καλύτερά τους, γιατί οι Έλληνες που μέσα στην κρίση του κορωνοϊού άρχισαν να διαβάζουν, αποξενώθηκαν εκ νέου, αλλά και γιατί οι νέοι δεν βρίσκουν πια το βιβλίο σέξι. Ειδικά στις νεότερες γενιές τα ποσοστά των αναγνωστών είναι πολύ μικρά. Οι ταμπλέτες δίνουν και στους παλιούς και στους νέους την αίσθηση ότι διαβάζουν, αλλά είναι αποδεδειγμένο πως στην πραγματικότητα δεν βοηθούν στην εμβάθυνση. Δεν μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο από ταμπλέτα, το πείραμα απέτυχε παγκοσμίως. Στην Αμερική οι ψηφιακές εκδόσεις στην αρχή άγγιξαν διψήφια ποσοστά, γύρω στα 17-18%, αλλά σήμερα κινούνται χαμηλά στο 11-12%. Στην Ευρώπη δε, τέτοιου είδους φορμάτ δεν έφτασαν καν σε διψήφια νούμερα.

»Παρένθεση: Μια μεγάλη εκδοτική μας επιτυχία ήταν και το βιβλίο “Μπαμπά… (μια κανονική μέρα)” του Αντώνη Κανάκη, συγκινητικό βιβλίο, όχι σαχλότητα. Η έκδοση κυκλοφόρησε σε μια δύσκολη συγκυρία, ήταν η εβδομάδα που έκλεισαν οι τράπεζες πριν το δημοψήφισμα του 2015. Ο Κωστής, ο γιος μου, που είχε αναλάβει τη συμφωνία, από την αρχή είχε στο μυαλό του να το κάνουμε και ebook στην πλατφόρμα της Apple. Ενώ λοιπόν μέσα στο 2015 το βιβλίο πούλησε περίπου 15.000 χάρτινα αντίτυπα, στην Apple δεν πουλήθηκαν ούτε 350 ψηφιακά βιβλία, ενώ υποθετικά το νεανικό target group του Κανάκη θα προτιμούσε την ψηφιακή έκδοση. Πάντως όσο κι αν οι προβλέψεις για το μέλλον είναι δυσοίωνες, θεωρώ ότι θα υπάρχει πάντα χώρος για τα βιβλιοπωλεία, τους εκδότες και το τυπωμένο βιβλίο. Έχω πειστεί και το στοιχηματίζω κιόλας, παρ’ όλο που μιλώ για ένα μέλλον που δεν θα δω. Φυσικά, δεν υπάρχουν εγκυκλοπαίδειες, ούτε πληροφοριακά βιβλία, δεν θα υπάρχουν καν ταξιδιωτικοί οδηγοί, εφόσον και το πιο ασήμαντο κινητό πλέον μπορεί να σου δώσει τις πληροφορίες που χρειάζεσαι, οι οποίες μάλιστα επικαιροποιούνται πανεύκολα. Όμως πάντα οι άνθρωποι θα ζητούν να διαβάζουν τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρκες και τον Καβάφη σε χαρτί, αφού η γοητεία της ταμπλέτας στερεί ζωτικό χώρο από την αυτοσυγκέντρωση και τα βιβλία απαιτούν αυτοσυγκέντρωση.

»Δυστυχώς έχει ανοίξει ένα ρήγμα ανάμεσα στον άνθρωπο του 20ού αιώνα και σε αυτόν του 21ου. Τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην περιπέτεια της ζωής αποστρέφονται ή είναι αρκετά αποξενωμένα από πολύ σημαντικά βιβλία που κάποιος πρέπει να έχει διαβάσει πριν πεθάνει. Υπάρχουν ακόμα, εννοείται, νέοι άνθρωποι που ανακαλύπτουν τον Ντοστογιέφκι, όμως είναι τόσο μειοψηφικοί, που είναι δυσδιάκριτοι στις πλατείες, στα καφέ, στα πεζοδρόμια και στα πανεπιστήμια. Στη δική μου νεότητα, αυτό ήταν το κυρίαρχο μοντέλο: Εάν έλεγες σε κάποιον έναν στίχο του Έζρα Πάουντ και δεν μπορούσε να σου απαντήσει με Πάουντ, τότε θα σου απαντούσε με Έλιοτ, με Ελύτη ή με Σεφέρη. Τώρα αυτοί οι συνομιλητές σπανίζουν. Στη νέα γενιά κάποιοι τέτοιοι είναι συλλεκτικά κομμάτια!»

Και η επόμενη μέρα;

«H ερώτηση πονάει, γιατί από την αρχή, όταν τα σχεδίαζα όλα αυτά και ιδιαίτερα τη μετάβασή μας στην Αθήνα, θεωρούσα πως ο γιος μου θα ήταν η επόμενη γενιά που θα συνέχιζε. Βέβαια ο Κωστής, πολύ σωστά και επιτυχημένα όπως αποδείχτηκε, όταν στην Ελλάδα τα πράγματα έφτασαν σε μια οριακή στιγμή, με τη χώρα να μην ξέρει πού θέλει να πάει, στράφηκε στον τουρισμό και τα ξενοδοχεία. Η κίνησή του ήταν σοφή, τον καμαρώνω και τον χαίρομαι, ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι μια μοναξιά λόγω του ότι δεν υπάρχει η επόμενη γενιά που θα αναλάβει τον ΙΑΝΟ. Γι’ αυτό και στ’ αλήθεια θα χαιρόμουν πολύ αν κάποιος μου χτυπούσε την πόρτα λέγοντας “Νίκο, εγώ θέλω να είμαι η επόμενη γενιά στον ΙΑΝΟ”. Γιατί αισθάνομαι πως ήρθε η στιγμή να αποστρατευτώ τιμητικά, παραμένοντας ένας απλός σύμβουλος σε ένα τυχόν τέτοιο εγχείρημα.

»Βλέπεις, αγαπητέ, δεν μπορώ να συνεχίσω στον ίδιο ρυθμό και για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Γιατί υπάρχει ο Όλυμπος, τα ταξίδια που δεν έκανα, τα βιβλία που δεν διάβασα, η ξεγνοιασιά που απεμπόλησα τα περασμένα 40 χρόνια – για να μη σου πω η ξεγνοιασιά που απεμπόλησα τα τελευταία 50 χρόνια, αφού όταν λέμε 40 χρόνια ΙΑΝΟS, αναφερόμαστε στα χρόνια του βιβλιοπωλείου, τη στιγμή που εγώ και ο ΙΑΝΟS προϋπήρξαμε ως ένα πολύ δυναμικό περιοδικό. Να γιατί είμαι αμήχανος με την ερώτησή σου για το μέλλον του ΙΑΝΟΥ και σου εξομολογούμαι το όνειρο-επιθυμία που τρέφω για κάποιον ο οποίος θα χτυπήσει την πόρτα και θα μου πει “και θέλω και μπορώ να συνεχίσω”. Αυτός ο κάποιος πρέπει να είναι γεμάτος αγάπη για τον πολιτισμό και το βιβλίο, γιατί επενδυτικά μια τέτοια κίνηση δεν είναι και ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει κανείς σήμερα. Αλλά για όποιον το αγαπάει, το βιβλίο παραμένει ένας τρόπος να μπορείς να ζεις ωραία και να δουλεύεις κάνοντας το χόμπι σου επάγγελμα».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[istologiolavaron]

H ΟΜΣΙΕ Ομοσπονδία Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος, συμπαρίσταται στους πληγέντες της Θεσσαλίας

H Ομοσπονδία μας, σε συνεργασία με τον Μουσικό Οργανισμό ΤΕΤΤΙΞ, συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους που επλήγησαν από την κακοκαιρία στη Θεσσαλία συγκεντρώνοντας είδη πρώτης ανάγκης.

Τη στιγμή που οι συνάνθρωποι μας δοκιμάζονται, έχουν χάσει τα σπίτια τους, και έχουν μείνει χωρίς τα βασικά αγαθά διαβίωσης οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό τους. Ας δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη και την προσφορά μας.

Τα είδη που συγκεντρώνουμε είναι:

• Εμφιαλωμένα νερά

• Τρόφιμα μακράς διάρκειας (κονσέρβες, μπάρες δημητριακών, γάλα, κρουασάν, χυμούς)

• Είδη ατομικής υγιεινής (χαρτί υγείας, χαρτί κουζίνας, πάνες, σερβιέτες)

• Φακούς και Power Bank

• Παιδικές τροφές και γάλατα

• Υπνόσακους

Η υποδοχή των ειδών θα γίνεται καθημερινά στη Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής, επί της οδού Ραγκαβή 49 (πλησίον Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου) στου Γκύζη από ώρα 12:00-18:00. Τηλέφωνο επικοινωνίας ΟΜΣΙΕ 2103808194.