#zwarte zusters

[kronieken]

De fut is er uit

Veurne 1614. De fut is er uit. De constructie van het nieuw wethuis moddert heel het jaar maar wat aan. Het magistraat geeft blijkbaar de voorkeur aan de bouw van een paardenstal in de tuin van de Burg. Speciaal bestemd voor de paarden van de schepenen die buiten de stad wonen zodat hun rijdieren droog gestald kunnen worden. Naast de stal komt er nog een opslagplaats om een voorraad hout op te…

[charleshaddonspurgeon]

Een sterke troost Wat is een sterke troost? Ik denk dat sterke troost datgene is wat niet afhankelijk is van onze lichamelijke gezondheid. Wat een laffe oude vijand is de duivel! Want wanneer we lichamelijk sterk en krachtig zijn, zal hij ons zelden verleiden om te twijfelen en te vrezen, maar als we urenlang pijn en slapeloze nachten hebben gehad en we ons zwak en vermoeid voelen, dan komt hij binnen met zijn vreselijke beschuldigingen: "God zal u verlaten, Zijn belofte zal falen!" Hij is verachtelijk genoeg om zijn zwarte poten op de helderste waarheid in de Bijbel te zetten, zelfs op het bestaan ​​van God zelf om zo de stoutmoedigste gelovige in de verschrikkelijkste twijfelaar te veranderen, zodat we lichamelijk overgegeven lijken te zijn aan het leger van Satan en twijfelen aan al het goede dat in het Woord van God staat. Maar de sterke troost, stelt ons zelfs op zulke momenten nog steeds in staat om zich in de Heere te verheugen, hoewel elke zenuw en elk bot lijkt te worden gesmolten tot een gelei van pijn. " Ziet, zo Hij mij doodde, zou ik niet hopen? (Job13:15)." Laat Hij me verpletteren, maar Hij zal van mij niets anders krijgen dan de wijn van berusting. Ik zal tegen Hem niet opstaan, maar ik zal zeggen: " niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede." O moge God u zo'n sterke troost geven, mijn geliefde broeders en zusters.

[peterpijls1965]

Café De Trut. Foto Vice.

De dark room van The Cockring

(Voor John.)

De Amsterdamse leertent The Cockring bezocht ik een keer. Ik was in het gezelschap van de niet onbekende fotograaf Haro J. Binnen vond ik het niet speciaal gezellig. Aan de bar zaten twee heren op leeftijd met rode gezichten te staren naar een televisietoestel dat een filmpje over praktiserende herenliefde liet zien.

Een kleine dansvloer werd bevolkt door jongemannen die allemaal een zwarte leren broek droegen. Hun hoofden waren kaalgeschoren. Niemand droeg een T-shirt. Ze maakten best een sympathieke indruk.

Mijn gezelschap, de niet onbekende puberfotograaf Haro J., schoot een gangetje in dat kennelijk toegang bood tot de veel besproken dark room. Hij bleef lang weg. Ik maakte me zorgen. Haro was hartpatiënt.

Ik besloot poolshoogte te nemen. Een smal gangetje bood toegang tot het eigenlijke vertier. Het viel me niet mee. De lucht was nogal warm en vochtig, en die dark room bleek niet eens zo donker.

De aanwezigen bleken de lampjes in hun mobieltjes te gebruiken om elkaars gelaat te beschijnen. ´Dus dan hebben jullie toch een idee waar jullie aan sjorren´, vatte ik mijn bezwaar samen tegenover fotograaf Haro, die ik even later weer mocht treffen aan de gezellige bar van The Cockring.

Zelf bleek hij nogal tevreden over zijn langdurige verblijf in het semi-donkere epicentrum van de leertent. Enkele vlekjes op zijn trainingsbroek moesten daarvan getuigen.

Een andere keer mocht ik met vriend Fieke mee naar The April, nog zo´n roemrucht adres in gay-vriendelijk Amsterdam. Alleen vond ik het er nogal kil. Ik stootte een andere queer per ongeluk tegen de schouder, toen ik aan de bar bier wilde bestellen. ´Kijk de volgende keer beter uit, joh´, snauwde de lotgenoot me toe.

Vriend Fieke leek de tijd van zijn leven te hebben, al keek hij steeds wat venijnig uit zijn ogen.

Aan de bar van The April beviel het me al een stuk beter. Achter me stond namelijk een drietal Amsterdamse meiden, die nogal straight klonken. Ook al omdat ze mijn T-shirt van Walter van Beirendonck luidkeels bewierookten.

Mijn verdere veldonderzoek in de veel geprezen hoofdstedelijke LHBTIQ-scene bleef beperkt. Ik vond mezelf een keer terug aan een gracht toen ik met mijn zoon de kanalenparade van homofiel geaarde boten stond te bekijken. Hij zei: ´Pap, waarom laten die mannen op die boot hun broek zakken?´ Ik zei: ´Zullen we maar naar huis gaan, jongen?´

Tijdens diezelfde feestweek ter promotie van roze Amsterdam belandde ik in lesbocafé De Trut. Ik vermaakte me op het terras kostelijk met een paar zusters in het kwaad. Van grensoverschrijdend gedrag was geen sprake. Aanrakingen bleven uit. We namen lachend afscheid van elkaar.

De Trut kende ik al van mijn Marokkaanse vriendin Sanae. Af en toe troffen we elkaar in onze gemeenschappelijke stamkroeg aan de Spuistraat. Daar was trouwens iedereen welkom, hetero of niet.

Sanae zat altijd ijverig dagboek te schrijven aan een tafeltje. Meestal had ze daarna een afspraakje in De Trut. Ondanks mijn milde aandringen mocht ik nooit mee. Dat vind ik nog steeds jammer.

Blijer ben ik omdat ik niet zo´n behoefte had aan de hoofdstedelijke scene van cruisen in het struikgewas, moeilijke dates met een kansloze advocaat uit Groningen of varianten op de nu zo veelbesproken chemseks-parties. Ik bedoel: ik ben wel bi, maar vooral van de meisjes.

Op die chemseks-parties hebben ze het geloof ik niet zoveel over mammies en hun Tupperware. Elkaar dodelijke aandoeningen bezorgen onder invloed van wat Tina (meta-amfetamine) schijnt helemaal je van het te zijn.

Rond 2004 bezocht ik in Oost een nieuwe club voor alle gezindten, door de plaatselijke krant hevig aangeprezen. Ik was niet de enige die naar binnen wou, dus moest ik wachten in een lange rij. Twee brede uitsmijters met de vertrouwde insignes handhaafden de orde.

Een joekel van een travo hing de Door Bitch uit. Iedereen die er te jaren ´80 uitzag en ook zo keek, kon sowieso rechtsomkeert maken. Dat getinte serpent van een travo lachte er breed bij. Zijn fluorescerende pruik deed de rest.

Ik begon me zorgen te maken. Ik keek omlaag en zag achtereenvolgens knaloranje sneakers van Yamamoto (uitverkoop), en een straatoude bruine leren broek. Gelukkig droeg ik wel een T-shirt van Alexander van Slobbe, met kleur-elementjes. Ik bleef hoopvol.

Even later naderde ik de Door Bitch. Ik lachte zo smerig mogelijk naar hem. Hij lachte terug. Een paar meter verderop knikte een van de brede uitsmijters in pak me vriendelijk toe.

Ik was binnen.

[anneliensnyers]

Compositie voor uithangbord. Zwarte Zusters Billboardseries, Gent, 2020.

[porlockstompf]

Reading de Nacht Reading 2019

                              my favourite books of the year

my overall favourite book of the year:

martin hägglund "this life why mortality makes us free" (2019)

postcyberpunkstompf:

01 ken liu (ed) "broken stars: contemporary chinese sf in translation" (2019)

02 cory doctorow "radicalized" (2019) 03 dave hutchinson "the return of the incredible exploding man" (2019)   + dave hutchinson "nomads" (2019)   + dave hutchinson "thumbprints" (1978)   + dave hutchinson "torn air" (1980)   + dave hutchinson "the push" (2009)   + dave hutchinson "the villages" (2002)   ... damn that elusive "paradise equation" (1981) ... 04 tade thompson "rosewater" (2016)   + tade thompson "rosewater insurrection" (2019)   + tade thompson "rosewater redemption" (2019) 05 desirina boskovich (ed) "lost transmissions: the secret history of sf & f" (2019)

06 hannu rajaniemi & jacob weisman (eds) "the new voices of science fiction" (2019) 07 gardner dozois (ed) "the very best of the best: 35 years of the year's best science fiction" (2019) 08 jonathan strahan (ed) "the best science fiction & fantasy of the year, volume thirteen" (2019) 09 robert markeley "kim stanley robinson modern masters of sf" (2019) 10 allan kaster (ed) "the year's top hard sf stories 3" (2019)

11 olivier girard (ed) "bifrost 96 la revue des mondes imaginaires: william gibson" (2019) 12 mario guglielminetti "web is over. parabola ed esplosione di ubuweb, l'antiprofilo" (2019) 13 bryan thomas schmidt (ed) "infinite stars: dark frontiers" (2019) 14 baoshu "the redemption of time" [2011] (2019) 15 cixin liu "the supernova era" [2003] (2019)

16 l. x. beckett "gamechanger" (2019) 17 gareth l powell "fleet of knives" (2019) 18 chen qiufan "waste tide" [2013] (2019) 19 derek künsken "the quantum garden" (2019) 20 gregory benford "rewrite: loops in the timescape" (2019)

21 james s.a. corey "tiamat's wrath" (2019)   + james s.a. corey "auberon" (2019) 22 jim al-khalili "sunfall" (2019) 23 peter f hamilton "salvation lost"  (2019) 24 neal asher "the warship" (2019) 25 jonathan strahan (ed) "mission critical" (2019)

26 jack mcdevitt "octavia gone" (2019) 27 elizabeth bear "ancestral night" (2019) 28 ian mcdonald "moon rising" (2019) 29 carmen maria machado (ed) "the best american sf & f 2019" (2019) 30 valerie valdes "chilling effect" (2019) 31 simon morden "bright morning star" (2019)      + s. j. morden "no way" (2019) 32 neil stephenson "fall or, dodge in hell" (2019) 33 graham edwards "string city" (2019)

klassikstompf:

01 arno schmidt "bottom's dream" [1970] (2016) ... & still reading ...

02 jorge luis borgès "borgès restored (the author's preferred translations)" (2016) 03 julie orringer "the flight portfolio" (2019)   + julie orringer "the invisible bridge" (2010) 04 pola oloixarac "savage theories" (2017)   + pola oloixarac "dark constellations" (2019) 05 simon critchley "memory theatre" (2014)

06 gabriel josipovici "hotel andromeda" (2014) 07 david keenan "for the good times" (2019) 08 wg sebald "vertigo" [1990] (1999)   + wg sebald "the emmigrants" [1992] (1996)   + wg sebald "the rings of saturn" [1995] (1998)   + wg sebald "austerlitz" (2001) 09 luis chitarroni "the no variations "diary of an unfinished novel" [2007] (2013) 10 julián ríos "larva: a midsummer night's babel" [1983] (1991)

11 césar aira "birthday" [2001] (2019)   + césar aira "three novels" [1990-2000-1997] (2018) 12 tom mole "the secret life of books" (2019) 13 lucy ives "loudermilk or the real poet or the origin of the world" (2019) 14 lászló krasznahorkai "baron wenckheim's homecoming" [2016] (2019) 15 lucy ellmann "ducks, newburyport" (2019)

16 lars iyer "nietzsche & the burbs" (2019) 17 d harlan wilson "the psychotic dr. schreber" (2019) 18 andrew gallix (ed) "we'll never have paris" (2019) 19 chris kelso (ed) "i transgress" (2019) 20 john crowley "the solitudes" [1987] (2007)   + john crowley "love & sleep" (1994)   + john crowley "daemonomania" (2000)   + john crowley "endless things" (2007) ... (the aegypt cycle)

polarstompf:

01 carlos ruiz zafón "the labyrinth of the spirits" [2017] (2018)

02 volker kutscher "the fatherland files" [2012] (2019) 03 andrea camilleri "the overnight kidnapper" [2015] (2019)   + andrea camilleri "the other end of the line" [2016] (2019) 04 mick herron "joe country" (2019)   + mick herron "this is what happened" (2018)   + mick herron "nobody walks" (2015) 05 john le carré "agent running the field" (2019)

06 guillaume musso "la vie secrète des écrivains" (2019) 07 luke mccallin "the man from berlin" (2013)   + luke mccallin "the pale house" (2014)   + luke mccallin "the divided city" (2016) 09 henry porter "brandenburg" [2005] (2019)   + henry porter "firefly" (2018)   + henry porter "white hot silence" (2019) 10 mitch silver "the bookworm" (2018)   + mitch silver "in secret service" (2007)

11 alan judd "the accidental agent" (2019) 12 philip kerr "metropolis" (2019) 13 ian rankin "westwind" (2019) 14 jo nesbø "the knife" (2019) 15 david hewson "devil's fjord" (2019)

16 barry forshaw "crime fiction: a reader's guide" (2019) 17 a.a. dhand "one way out" (2019) 18 martin holmén "clinch: the stockholm trilogy 01" (2016)   + martin holmén "down for te count: the stockholm trilogy 02" (2017)   + martin holmén "slugger: the stockholm trilogy 03" (2019) 19 michael kestemont "de zwarte koning" (2019) 20 soren sveistrup "the chestnut man" [2018] (2019)

21 tim mason "the darwin affair" (2019) 22 patrick conrad "good night, charlie" (2019) 23 chris pavone "the paris diversion" (2019) 24 dov aflon "a long night in paris" (2019) 25 arne dahl "hunted" [2017] (2019)

                                  RIP ANDREA CAMILLERI !

gedächtnisstompf:

01 martin hägglund "this life: why mortality makes us free" (2019) /                            "this life: secular faith & spiritual freedom" (2019)

02 derrida "la vie la mort: séminaire (1975-1976)" (2019) 03 jean-luc nancy "derrida, suppléments”  (2019) 04 jean-françois bouthors et jean-luc nancy "démocratie! hic et nunc" (2019) 05 hannah arendt "de vrijheid om vrij te zijn" (2019)      + hannah arendt "nous autres réfugiés" (2019)

06 mckenzie wark "capital is dead": is this something worse?" (2019) 07 johan schokker & tim schokker      "extimiteit: jacques lacan's terugkeer naar freud" (2000) 08 gerhard richter & ann schmock (eds) "give the word:      responses to werner hamacher's 95 theses on philology"    (2019) 09 ranja n gosh "philosophy & poetry: continental perspectives" (2019) 10 shoshana zuboff "the age of surveillance capitalism" (2019)

11 kate zambrano "screen tests: stories & other writing" (2019) 12 daniele carluccio "roland barthes lecteur" (2019) 13 jean-clet martin "la philosophie de gilles deleuze" (2019) 14 mitchell dean & daniel zamora  "le dernier homme et la fin de la révolution:          foucault après mai 68" (2019) 15 arnon grunberg "vriend & vijand: decadentie, ondergang & verlossing" (2019)

16 kwami anthony appiah      "de leugens die ons verbinden: een nieuwe kijk op identiteit" [2018] (2019) 17 quentin meillassoux "science fiction & extro-science fiction" (2015) 18 roberto calasso "het onbenoembare verleden" [2017] (2019) 19 lydia davis "essays" (2019) 20 denise riley "time lived, without its flow" (2019)

poesisstompf:

zoë skoulding "footnotes to water" (2019)

platterstompf:

01 rick moody "on celestial music, and other adventures in listening" (2012)

02 yann courtiau "frictions:   ce que la littérature a fait à la musique et ce que la musique a en a fait" (2019) 03 vivien goldman "revenge of the she-punks:      a feminist music history from poly styrene to pussy riot" (2019) 04 garrígos, triana & guerra "god save the queens: pioneras del punk" (2019) 05 jon savage "this searing light, the sun & everything else:      joy division the oral history" (2019)

06 richard beck "trains, jesus, and murder: the gospel according to johnny cash" 07 mark lanegan "sleevenotes" (2019) 08 jason williamson "jason williamson's house party: sleaford mods 2014-2019" (2019) 09 gallix, hill, & rose (eds) "love bites: fiction inspired by pete shelley" (2019) 10 greg laurie "johnny cash the redemption of an american icon" (2019)

11 marc vos & toon loenders "siglo xx:     opdat de dood ons levend vindt & het leven ons niet doodt" (2019) 12 david sandilands & david keenan "go ahead & drop the bomb      (memorial device pamflet)" (2019) 13 guillaume belhomme "pop fin de siècle" (2019) 14 chris bohn (ed) "the wire" (magazine) (2019) 15 sylvain sylvain "there's no bones in ice cream:      sylvain sylvain's story of the new york dolls" (2018)

16 debbie harry "face it" (2019) 17 jaime gonzalo "poder freak: una crónica de la contracultura vol III" (2014) 18 matthew bower & samantha davies "talisman angelical" (2017) 19 darryl w bullock "the world's worst records: an arcade of audio atrocity vol I" (2013)   + darryl w bullock "the world's worst records: another arcade of audio atrocity vol II" (2015) 20 steve zisson (ed) "a punk rock future" (2019) /      ivar muñoz-rojas "underground babilonia" (2019)

bilderstompf:

01 didier ottinger "bacon en toutes lettres" (2019)

02 antoni tàpies "cap braços cames cos" (2012)   + antoni tàpies "mahlerei und graphik" (2011) 03 laura oldfield ford "savage messiah" (2019) 04 fred vermorel "dead fashion girl: a situationist detective story" (2019) 05 françois schuiten & jaco van dormael "le dernier pharaon" (2019)

06 ken krimstein "the three escapes of hannah arendt: the tyranny of truth" (2018) 07 erik bindervoet & saskia pfaeltzer "aldus sprach nietzsche's zuster" (2019) 08 anthony n fragola & roch c smith "the erotic dream machine: interviews with alain robbe-grillet on his films" (2006)

cyclostompf:

01 bernard chambaz "petite philosophie du vélo" (2019)

02 filip osselaer "de man die doodging (vervolgens mosselen bestelde,      de rekening vroeg en verdween): el tarangu, josé manuel fuente" (2019) 03 peter schmink "de cultus van het lijden: een vrije oefening" (2006) 04 laurent willame "les lieux sacrés du cyclisme:     15 pélérinages à faire avant de crever" (2019) 05 jonas heyerick (ed) "bahamontes: uit liefde voor de stiel" [magazine] (2019)

06 johnny vansevenant "1969, het jaar van eddy merckx" (2019) 07 edwin winkels "la vuelta: heroïsche verhalen uit de ronde van spanje" (2019) 08 frederik baeckelandt "fausto coppi (les héros 04)" (2019) 09 harry pearson "the beast, the emperor & the milkman:      a bone-shaking tour through cycling’s flemish heartlands" (2019) 10 peter cossins "the yellow jersey / le maillot jaune" (2019)

11 thijs zonneveld "het panini album" (2019) 12 thijs zonneveld "de fiets, de fiets & nog veel meer sportverhalen" (2019) 13 willy vangenechten "hoe word je een wielerfan (en blijf je er een)?" (2019)

some wissenschaftstompf & autres divertissements ...:

01 robert macfarlane "underland: a deep time journey" (2019)

02 george van hal & ans hekkenberg "het kosmisch rariteitenkabinet" (2019) 03 josey waley-cohen "only connect: the difficult second quiz book" (2019)

… tsundoku !

may your home be safe from tigers, leroy, x HNY!

... the annual out of control TBR pile ...

postcyberpunkstompf

ada hoffmann "the outside" (2019) adrian tchaikovsky "children of ruin" (2019) alastair reynolds "shadow captain" (2019) + alastair reynolds "permafrost" (2019) annalee newitz "the future of another timeline" (2019) charlie jane anders "the city in the middle of the night" (2019) farah mendlesohn "the pleasant profession of robert a heinlein" (2019)gareth l powell "ragged alice" (2019) greg egan "perihelion summer" (2019) ian creasey "the shapes of strangers" (2019) jo walton "lent" (2019)

kameron hurley "the light brigade" (2019) karl schroeder "stealing words" (2019) megan o'keefe "velocity weapon" (2019) neil clarke (ed) "the eagle has landed: 50 years of lunar sf" (2019) nina allan "the silverwind" (2019) paul di filippo "aeota" (2019) peter swirski "stanislaw lem: philosopher of the future" (2019) + peter swirski & waclaw m osadnik (eds) "lemography: stanislaw lem in the eyes of the world" (2019) richard kadrey "the grand dark" (2019) rudy rucker "million mile road trip" (2019) simon ings "the smoke" (2019)

klassikstompf

alex landragin "crossings" (2019) enrique vila-matas "mac's problem" [2017] (2019) joseph scapellato "the made-up man" (2019) kevin breatnach "tunnelvision" (2019) michel houellebecq "serotonin" (2019) nell zink "doxology" (2019) roberto bolaño "the spirit of science fiction: a novel" (2019) samanta schweblin "mouthful of birds" (2019) sergio pitol "mephisto's waltz: selected short stories" (2019) will eaves "murmur" (2019)

polarstompf

johan op de beek "het complot van laken" (2019) jon steinhagen "the hanging artist" (2019) juli zeh "empty hearts" (2019) max hertzberg "operation oskar" (2019) + max hertzberg "berlin centre" (2019) peter robinson "many rivers to cross" (2019) tony belloto "bellini & the sphinx" [1995] (2019)

.

.

.

[zielsvlucht]

1/08/’20 - iets grimdark

De ware geschiedenis van de mensheid is al lang verloren, maar echo’s van een ver verleden blijven ons nog bij. Ooit ontsprong de mensheid uit het niets, midden in een eindeloze kosmos vol sterren. Ze groeiden en leerden samenleven in vrede en harmonie. Niemand weet nog hoe het was. Hoe groot hun steden waren. Hoe ver hun rijken uitstrekten door verscheidene melkwegstelsels. Hoe groots hun nalatenschap had kunnen zijn.

Maar de mensheid was te zwak. Toen de kosmos begon te veranderen en het einde van het universum naderde, weigerde de mens zich te verzetten. Een verschrikkelijke vijand kwam ons heelal binnen en verwoeste alles, maar de mensen vochten niet terug. Zij bleven schuilen in hun kunst, hun poëzie en hun verhalen. Hun waanillusies, hun hedonisme en al hun andere zwaktes. Zij dachten dat hun mooie leugens ook de Vijand zouden tegenhouden. Zij waren bang van waarheden. Bang van strijd en bloed en dus ten dode opgeschreven.

Toen het mensenras bijna weggevaagd was, toen de laatsten van ons zich verscholen in de banen van enkele dovende sterren - zich nog steeds vast klemmende aan hun oude gebrekkige geloven – , toen kwamen wij in opstand. Wij deden wat nodig was. Wij namen onze wapens op. Wij vochten tegen de ziekten van de mens. Wij doodden onze broeders, zusters, ouders en kinderen. Wij bliezen de paleizen op, sloegen de parlementen plat en bouwden onze eigen troon. Wij brandden de bibliotheken af, bliezen de scholen op, demonteerden de telescopen. Het was een storm van vuur en bloed, maar uit de assen rees het machtigste rijk dat de mensheid ooit gekend had.

Onder de eeuwige wijsheid en ijzeren vuist van de Keizerin van het Laatste Rijk, marcheerden we in zwarte uniformen, bouwden we muren en oorlogstuigen, gingen we de strijd aan met de verschrikkingen. De Vijand leerde de monsterlijke kant van de mensheid kennen. De Vijand leerde dat ook wij nachtmerries konden zijn.

...

In de verre, verre toekomst is het universum niets meer dan een grote donkere put, gevuld met kleinere nog donkerdere putten. De verduisterde hemel is bezaaid met zwarte gaten. Er zijn geen sterren meer, geen warmte meer, geen licht. De ruimte is als een paradoxale nachtmerrie; zowel eindeloos als claustrofobisch. De ruimte is dan ook niet meer zo leeg. In het einde der tijden is de ruimte gevuld met monsters. Want de duisternis is waar de Vijand dwaalt en broedt. Geen mens kan de ruimte doorkruizen zonder verslonden te worden.

In heel de kosmos is er maar één plek waar de mens kan blijven voortbestaan. Een schemerend lichtpuntje midden in een eindeloze zee van duisternis: Despèra, een wereld van mist. Geen planeet of maan, maar een oud complex van nevelen en gewichtloze continenten. Astronomisch klein, maar in werkelijkheid groter dan de grootste planeten. Despèra is het laatste hoekje van het universum. De rand, de afgrond, waaraan de mensheid nog bengelt. Hier heerst het Laatste Rijk. Hier hoedt de Keizerin over het stervende mensenras en hier vechten haar troepen tegen de Vijand.

Want de Vijand tracht immer om Despèra te vernietigen. Gelokt door het bloed en verse vlees van de laatste mensen, verlaten ze hun eindeloze duistere velden en sluipen ze de nevels binnen. Daar vormen ze dan grote zwermen. Stormen van monsters die zich op onschuldige volkeren storten, die prille nederzettingen ontwortelen of grootse steden vernietigen.

Maar vrees niet, mens, ziel van het Laatste Rijk; De Keizerin stuurt haar schepen naar de rand van de gekende wereld, waar zij tot ver in de duisternis zullen zeilen. En daar zal het bloed vloeien. Daar zal de Vijand het vuur van onze wapens voelen branden. Daar zal de Keizerin de Vijand terugbetalen in vernietiging en furie! Glorie aan het Laatste Rijk!

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Vertrouwend op God temidden van wanhoop, was ik getuige van een wonder

Tijdens onze reis door het leven ervaart ieder van ons buitengewone gebeurtenissen die in ons geheugen worden gegrift en we nooit meer zullen vergeten. De ervaring die de meeste indruk op me maakte, was toen mijn man betrokken was bij een auto-ongeluk en niemand wist of hij het zou overleven of niet, en de dagen erna, toen ik me volkomen hopeloos voelde en aan het eind van mijn latijn. Wat de gebeurtenis voor mij anders maakte, was dat ik, omdat God bij me was en Hij me leidde, steun had en dat ik door tot God te bidden en op Hem te vertrouwen in het diepst van mijn wanhoop getuige van een wonder was. Tijdens deze rampzalige tijd verwierf ik meer begrip over Gods gezag en soevereiniteit, en werkelijke waardering voor Gods liefde …

Op de avond van 13 augustus 2014 was ik op weg naar huis na enkele klusjes te hebben gedaan en was het bijna middernacht. Net toen ik de gemeenschappelijke poort opendeed, werd ik onverwachts tegengehouden door mijn oudste zus en haar man en de man van mijn tweede zus. Ik vond dat heel vreemd: wat deden ze daar allemaal zo laat? Voordat ik er nog langer over na kon denken, rende mijn oudste zuster op me af en zei huilend: “Zhihan, waar ben je in vredesnaam geweest? We maakten ons heel veel zorgen. Je man is betrokken bij een auto-ongeluk. Onze broer heeft gebeld, hij wil dat je onmiddellijk naar het ziekenhuis gaat.” Toen ik zo plotseling dit slechte nieuws hoorde, kon ik eenvoudig mijn oren niet geloven en bleef als verdoofd staan. Ik dacht bij mezelf: mijn man is betrokken bij een auto-ongeluk? Hoe kan dat nou? Rond het avondeten was hij nog met onze zoon aan de telefoon …Mijn twee zwagers vertelden me toen hoe het auto-ongeluk had plaatsgevonden en wat de dokters hadden gezegd, dat mijn man in ernstige toestand verkeerde en dat zelfs als hij het geluk had het ongeluk te overleven, er 99% kans bestond dat hij hersendood zou zijn … Terwijl ik luisterde huilde ik ontroostbaar en dacht dat de hemel boven me zou instorten. Ik had geen idee hoe ik dit alles aan zou kunnen.

Omdat het zo laat was, kostte het wat tijd een taxi te vinden die ons naar het stadsziekenhuis zou kunnen brengen. Dat maakte me nog hysterischer en ik maakte me zorgen dat ik mijn man nooit meer levend zou zien. Net toen ik me overstelpt voelde en in paniek raakte, dacht ik plotseling aan het verhaal van Job, zoals dat is vastgelegd in de Bijbel. Toen hij werd getroffen door beproevingen werd al zijn eigendom gestolen, kwamen zijn kinderen ongelukkig aan hun einde en werd hijzelf overdekt met afschuwelijke zweren. Hoewel zijn beproeving Job veel pijn en angst bezorgden, had hij God in zijn hart en koos hij ervoor liever de dag van zijn eigen geboorte te vervloeken dan dat hij zondig zou spreken. Hij was absoluut gehoorzaam aan God, of God nu gaf of nam. Job uitte geen woord van klacht maar prees de naam van Jehova en legde welluidend getuigenis voor God af. En dus bad ik gehaast tot God: “Oh God! Toen ik hoorde over het auto-ongeluk van mijn man was ik met stomheid geslagen en voelde ik me helemaal in de war, en ik weet niet hoe het nu met hem is. Maar wanneer ik eraan denk hoe Job U vereerde en gehoorzaamde begrijp ik dat ik moet proberen zoals hij te zijn en geloof in U te hebben. Oh God! Alle dingen zijn in Uw handen, en of er nu wel of geen hoop bestaat dat mijn man beter wordt, vraag ik U mijn hart ervan te weerhouden U de schuld te geven. Ik wil me onderwerpen aan Uw orkestraties en regelingen, en leg mijn man in uw handen.” Nadat ik had gebeden kwam mijn hart geleidelijk tot rust.

Daarna vond mijn zwager een taxi en reden we met hoge snelheid naar het hospitaal. Tegen die tijd was het al vijf uur ‘s morgens en was mijn man op de intensive care opgenomen. Ik vond snel een dokter en vroeg naar de toestand van mijn man. De dokter zei berustend: “De verwondingen van de patiënt zijn te ernstig. Als hij het geluk heeft het te overleven, bestaat er een kans van 99% dat hij hersendood zal zijn. U moet zichzelf op alles voorbereiden en minstens 200.000 yuan zien te vinden voor de medische kosten.” Toen ik dit hoorde, viel ik bijna flauw. Ik maakte me vreselijk zorgen: “Het is onzeker dat mijn man het zal overleven en de medische kosten zullen zo hoog zijn. Als het geval wil dat zijn behandeling niet werkt, dan verlies ik niet alleen mijn man, maar besteed ik ook al dat geld voor niets. Hoe kunnen mijn zoon en ik het redden zonder een broodwinner in ons gezin? Wanneer mijn man echt hersendood wordt, hoe houd ik dan het gezin draaiende?” Ik voelde op dat moment een enorm gewicht op me neerdrukken, het drukte me zo hard neer dat ik niet kon ademen. Ik voelde me totaal hulpeloos en wist niet wat ik moest doen. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik zeeg slap tegen de muur neer.

In mijn hulpeloze toestand kon ik alleen nog maar mijn pijn uitstorten voor God. En dus bad ik tot God en zei: “Oh God! Mijn gestalte is zo klein. Ik ben nu me dit is overkomen zo zwak en ik weet niet wat ik moet doen. Oh God! Verlicht en leid me alstublieft.” Na te hebben gebeden dacht ik aan Gods woorden: “Net als alle dingen, ontvangt de mens rustig en onbewust de voeding van de zoetheid en de regen en dauw van God. Net als alle dingen, leeft de mens onbewust onder de orkestratie van Gods hand. Hart en geest van de mens zijn in Gods hand en al het leven van de mens wordt door Gods ogen aanschouwd. Of je dit nu gelooft of niet, alle levende en dode dingen zullen verplaatsen, veranderen, vernieuwen en verdwijnen in overeenstemming met Gods gedachten. Zo regeert God over alle dingen”. Ja, God heeft de hemel en de aarde en alle dingen geschapen en Hij heeft ons ook het leven gegeven. God voorziet ons van alles wat we nodig hebben en Hij bepaalt en regelt het lot van ieder van ons. Nog meer liggen leven en dood in Zijn handen, want dit is Gods gezag. Een schepsel zoals ik heeft geen controle over haar toekomst en lot, ik moet dus alles in Gods handen leggen en me overgeven aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Toen dacht ik aan de tijd dat Mozes de Israëlieten uit Egypte leidde. Toen ze in de woestijn kwamen en niets te eten hadden, liet Jehova manna uit de hemel neerdalen en zorgde ervoor dat ze kwartels konden eten. Hij beloofde hen dat Hij hen elke dag voldoende te eten zou geven. Toch hadden sommigen geen geloof in God en waren bang dat ze de volgende dag geen eten zouden hebben. En dus bewaarden ze wat manna voor de volgende dag. Toen echter de volgende dag aanbrak, kwamen ze er achter dat het manna niet langer eetbaar was. Hieruit begreep ik dat God de Schepper is die de mensheid bevoorraadt en voedt, en dat zolang we oprecht in Hem geloven en Hem gehoorzamen, Zijn voorziening voor ons nooit op zal drogen. En toch hebben de mensen geen vertrouwen in God, maken zich altijd zorgen over hun toekomst en smeden plannen die hun eigen belangen dienen. Op dit punt realiseerde ik me door over mezelf na te denken dat ik geen werkelijk vertrouwen in God had en ik me altijd zorgen maakte en me angstig voelde over mijn toekomstig leven. Dit kon niet alleen mijn problemen niet oplossen, maar verhevigde zelfs de druk en last die ik voelde. Toen ik hierover nadacht bad ik tot God en legde het toekomstige leven van mijn gezin in Zijn handen. Wat God ook deed, zei ik in mijn gebed, ik wilde me alleen maar kunnen onderwerpen aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Precies op dat moment werden de druk en spanning die ik voelde een beetje verlicht.

Ik betrad de intensive care en zag mijn man. Omdat hij een schedelbreuk had, bleef er bloed uit zijn beide oren druppelen. Hij had ook drie gebroken ribben, z’n rechterdijbeen was gebroken, alle tenen van zijn linkervoet waren gebroken, zijn beide longen waren beschadigd en het grootste deel van zijn lichaam was bont en blauw van de kneuzingen. Ik dacht eraan dat mijn man gistermorgen zo blij was geweest en hoe hij gisteravond onze zoon had gebeld, en nu zag hij er zo uit … Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik de pijn mijn hart voelde doorboren.

Op de derde dag na het ongeluk verslechterde de toestand van mijn man plotseling. Zijn ademhaling werd oppervlakkig en zijn gezicht begon er wasachtig uit te zien, alsof hij op het punt stond te overlijden. Toen mijn familieleden mijn man zagen begonnen ze te huilen en zeiden dat hij het einde van de dag misschien niet zou halen. Ervan overtuigd dat mijn man ons zou verlaten, werd mijn hart verscheurd door verdriet en leed ik extreme pijn. Op dat moment zag ik in hoe onbeduidend mensen zijn, en hoe hulpeloos en machteloos we zijn tegenover ziekte. Ik kon alleen nog maar stilletjes tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen en mijn man aan Hem toevertrouwen. Op dat ogenblik dacht ik aan een lofzang: ‘Gods wegen kunnen niet doorgrond worden’ waarin wordt gezegd: “U overspant de hemel en de aarde, wie kent het kompas van uw daden? Wij zien maar een korrel op een zanderig strand, wachten stil tot uw beschikking.” Ik neuriede dit lied zachtjes in mijn hart en begreep dat God de Schepper is, dat Hij over alle dingen heerst en alles beheert, dat God leven, dood, ziekte en ouderdom voorbestemt, alsook de regels die de veranderingen van alle dingen bepalen, en dat niemand ze kan wijzigen, laat staan ze breken. Toen de Heer Jezus Zijn werken uitvoerde, sprak Hij slechts één vermanend woord tot de wind en de zee en ze kalmeerden al. Met één woord sommeerde de Heer Jezus Lazarus uit zijn graf te komen en hij kwam weer tot leven na vier dagen dood te zijn geweest. God bewaart de sleutels tot de hel en houdt het leven en de dood van de mensheid in Zijn hand. Alleen God kan mensen weer tot leven wekken, van niets iets maken en van iets niets – het gezag van God kan niet worden afgemeten! Terwijl ik nadacht over Gods daden, vond ik mijn vertrouwen in God en kwam ik tot de overtuiging dat alle dingen in Gods handen waren. Of mijn man nu wel of niet nog tot bewustzijn zou komen en tot op welke hoogte zijn verwondingen zouden genezen was aan God. Ik bad vervolgens tot God, vertrouwde mijn man aan Hem toe en was bereid me te onderwerpen aan al Gods regelingen.

Op de morgen van de vierde dag kwamen mijn zoon en ik naar de intensive care en vroegen een verpleegkundige naar de toestand van mijn man. Ze vertelde dat er geen nieuwe ontwikkelingen waren, maar dat hij een beetje beter was dan voorheen. Ik huilde tranen van blijdschap en bood God in stilte mijn dank en lof.

Er was een week voorbij gegaan en mijn man was niet bij bewustzijn gekomen. De dokter zei me: “Omdat je echtgenoot nog niet bij bewustzijn is gekomen, moeten we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis voor een operatie. Je zult voor de operatie nog eens enkele honderdduizenden yuan moeten zien te vinden.” Terwijl hij sprak, wees hij naar een andere patiënt op de afdeling en zei: “Kijk eens naar hem. Zijn verwondingen zijn niet zo ernstig als die van uw echtgenoot, maar hij wordt nu al meer dan 10 dagen behandeld en zijn zwelling is niet afgenomen en hij is niet bij bewustzijn gekomen. We hebben geen andere keuze dan hem naar een ander ziekenhuis over te brengen.” Toen ik naar de dokter luisterde, wist ik niet wat ik het beste kon doen. Ik maakte me zorgen dat mijn man hersendood zou raken, en ik wist niet waar ik het geld vandaan zou moeten halen om zijn operatie te kunnen betalen. Op dat moment betaalde ik de ziekenhuiskosten voor mijn man door rood te gaan staan op mijn creditcard. Wanneer zijn behandeling werd uitgesteld omdat ik geen geld meer had, wat zou ik dan moeten doen? Op dat moment werd ik tegelijkertijd overvallen door zorg, angst, pijn en hulpeloosheid. Ik kon alleen nog maar tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen, alles aan Hem toevertrouwen en vragen om Zijn hulp en leiding.

Op de tiende dag zei de dienstdoende dokter tot me: “Ik zal voor u contact opnemen met het andere ziekenhuis. Als uw echtgenoot niet in de komende twee dagen tot bewustzijn komt, zal hij overgebracht moeten worden. Dit is omdat het dijbeen van uw echtgenoot binnen veertien dagen moet worden geopereerd, anders zal hij permanent gehandicapt blijven. U moet snel voor 400.000 yuan zorgen om voor de operatie te betalen. Het kan echt niet wachten …” Toen ik dit hoorde werd ik ongelofelijk bezorgd en ik had geen idee waar ik zoveel geld zou kunnen lenen. De familie gaf de verkeerspolitie cadeautjes om degene te vinden die tegen mijn man was gebotst, maar dat haalde niets uit. Onze verwanten en vrienden zagen onze situatie en wisten dat we nooit in staat zouden zijn geld terug te betalen en boden ons dus alleen maar troostende woorden. Niemand was bereid ons geld te lenen. De onbetrouwbaarheid van de wereld en van menselijke gevoelens maakte me wanhopig. Huilend bad ik tot God en zei: “Oh God! Alle dingen liggen in Uw handen. Hoewel mijn man 10 dagen buiten bewustzijn is, leeft hij nog steeds. Hieruit kan ik opmaken dat U hem beschermt. Maar vandaag wil de dokter dat we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis en de operatie zal zo duur zijn. Ik weet werkelijk niet wat ik moet doen. Oh God! Ik vraag U mijn geloof te versterken en me een uitweg te bieden. Wat U ook doet, ik wens het met een gehoorzaam hart te aanvaarden.” Na te hebben gebeden, voelde ik me een beetje rustiger. Gedurende de laatste paar dagen was ik door het gebed dichter bij God gekomen en was ik met mijn eigen ogen getuige geweest van Gods wonderbaarlijke daden. Tegen alle verwachting in leefde mijn man nog, en dit was allemaal te danken aan Gods zorg en bescherming. Ik geloofde dat, zolang ik tot God bleef bidden en op Hem bleef vertrouwen, God me zeker zou leiden. Ik moest op God vertrouwen en niet moedeloos worden en mijn hoop verliezen vanwege een paar kleine tegenslagen, want als ik dit wel deed, hoe zou ik dan Gods werk kunnen ervaren?

Later keerde ik terug naar huis en probeerde wat geld bij elkaar te krijgen. Onverwachts was mijn oom bereid me wat geld te lenen, en beter nog, werd degenen die de botsing had veroorzaakt gevonden. Precies op dat moment belde mijn zoon op en zei opgewonden: “Mamma, pappa is wakker geworden. De dokter zegt dat hij niet meer naar een ander ziekenhuis hoeft te worden overgebracht en dat hij een dag regelt waarop pappa kan worden geopereerd. Kom snel naar het ziekenhuis … ” Terwijl ik naar mijn zoon luisterde, was ik zo blij dat er tranen uit mijn ogen stroomden en mijn verdriet zich mengde met vreugde. In mijn hart bleef ik God danken en Zijn wonderbaarlijke daden prijzen.

Voordat de operatie aan het dijbeen van mijn man werd uitgevoerd, liet de dokter me een vrijwaringsformulier en een kennisgeving levensbedreigende ziekte ondertekenen en vertelde me: “Hoewel uw echtgenoot bij bewustzijn is gekomen, is zijn lichaam vanwege de ernstige aard van zijn verwondingen extreem zwak. Hij moet nu een langdurige operatie ondergaan en als hij het niet kan verdragen zal hij gaan bewegen op de operatietafel. Daarom moet ik hem een algemene verdoving geven. Wanneer we dit doen, lopen we echter het risico dat hij na de operatie niet meer bij bewustzijn komt. We hebben dit vaker zien gebeuren in dit ziekenhuis. Als verwante van de patiënt dient u er heel goed over na te denken of u dit risico wilt nemen, of hem in z’n huidige toestand wilt laten.” Toen de dokter uitgesproken was, bleef ik geplaagd door besluiteloosheid achter. Ik was onzeker en had korte tijd geen idee hoe ik deze beslissing zou kunnen nemen. Toen dacht ik eraan hoe mijn man door deze laatste 10 dagen in het ziekenhuis was gekomen zonder al te veel gevaar te hebben gelopen. Niet alleen bleek het niet nodig hem naar een ander ziekenhuis over te brengen, ook was hij voorafgaande aan de operatie wakker geworden – waren dit niet de wonderbaarlijke daden van God geweest? Dit terwijl de patiënt die niet zo ernstig gewond was als mijn man nog steeds niet bij bewustzijn was gekomen, hoewel hij al meer dan 10 dagen werd behandeld. Uiteindelijk moest deze patiënt naar een ander ziekenhuis worden overgebracht en was het onzeker of hij zou overleven. Ik dacht eraan hoe mijn man de hele tijd lang door God was beschermd, dus wat er ook zou volgen zou ook door God worden bepaald. Leven, dood, geluk en ongeluk van een mens liggen allemaal in Gods handen en ik moest me onderwerpen aan Gods orkestraties en regelingen. En dus dacht ik niet langer over de kwestie na. Ik ondertekende de formulieren en bad in stilte tot God: “Oh God! Ik geloof dat het leven en de dood van mijn man in Uw handen liggen en het niet de artsen zijn die het laatste woord hebben. Ik wil bij het beleven van deze situatie op U vertrouwen en mijn hoop op U vestigen. Wat er ook uiteindelijk met mijn man gebeurt, ik geloof dat alles wat U doet het beste is, en zo’n klein schepsel als ik zou moeten gehoorzamen aan de Schepper.”

Ik had niet verwacht dat de operatie van mijn man zo voorspoedig zou verlopen en toen ik toekeek hoe hij beetje voor beetje uit de gevarenzone kwam, loste de steen in mijn hart eindelijk op. De dokter zei verbaasd tegen me: “Dat uw echtgenoot wakker wordt overtreft onze stoutste verwachtingen. Het is echt een wonder!” Ik wist diep van binnen dat dit alles Gods bescherming was en ik dankte God vanuit de grond van mijn hart voor Zijn goedheid. Na de operatie was mijn man echter zijn geheugen compleet kwijt en herkende zelfs mij niet. Hij werd snel driftig en had het IQ van een kind. Ik maakte me heel veel zorgen. Ik sprak met de dokter en vroeg hem of mijn man ooit weer de oude zou zijn, maar de dokter zei: “Hij lijdt aan postoperatief geheugenverlies en het is moeilijk te zeggen of hij zal herstellen. Wanneer de verwondingen van uw echtgenoot zijn genezen, kan hij naar een rehabilitatiecentrum gaan om te revalideren … ” Toen ik hem dit hoorde zeggen gaf ik me weer over aan mijn zorgen: “Als mijn man zo blijft, zal hij niet meer dan een simpele ziel zijn. Wat kan ik doen?” Geplaagd door deze zorgen kon ik noch eten noch slapen. Net toen ik aan het eind van mijn latijn was, dacht ik aan Gods woorden: “Dat wil zeggen, waar iemand na zijn dood heengaat en reïncarneert, ongeacht of het een man of vrouw is, ongeacht wat zijn of haar missie is, ongeacht wat het leven hem of haar brengt, welke tegenslagen en zegeningen ze ook genieten, wie ze zullen ontmoeten, wat hen zal overkomen – niemand kan dit voorspellen, eraan ontkomen of zich ervoor verstoppen. Dat wil zeggen, nadat voor jouw leven is vastgesteld wat er met je gebeurt, hoe je het ook probeert te vermijden, op welke manier je het ook probeert te vermijden, jij kunt de levensloop die God in de spirituele wereld voor jou heeft vastgesteld, op geen enkele manier schenden”. Gods woorden brachten me tot het inzicht dat God alle dingen die we in ons leven ervaren reeds lang van te voren heeft bepaald. Of het nu ontbering of geluk is, wij bepalen niet wat er gebeurd en we kunnen het niet voorspellen. Elke fase die we ervaren gedurende ons leven is echter op minutieuze wijze door God gepland en Zijn goede bedoelingen zitten achter alle fases. God hoopt dat we, wanneer we deze toestanden ervaren, tot een waar begrip komen van Zijn gezindheid en wat Hij heeft en is, en Hij hoopt dat we in staat zijn ons leven te laten groeien. Terugdenkend aan mijn ervaringen gedurende de laatste dagen was het net op het moment dat het leven van mijn man op punt stond te worden uitgedoofd als gevolg van dat auto-ongeluk en ik me hulpeloos voelde en pijn leed, dat de tijdige verlichting en leiding van Gods woorden me Zijn soevereiniteit en gezag deden begrijpen. Pas op dat moment liet ik de zorg in mijn hart varen en vond ik het geloof op God te vertrouwen. Toen ik geconfronteerd werd met de enorme kosten van de operatie en ik niet wist wat ik moest doen, bad ik oprecht tot God en bood God me een uitweg. Niet alleen loste Hij mijn geldgebrek op, Hij zorgde er ook voor dat mijn man weer tot bewustzijn kwam. Daarna ervoer ik werkelijk Gods liefde en leiding. God liet me nog niet voor een moment alleen en elke keer dat ik me hulpeloos en zwak voelde was God er om me met Zijn tijdige woorden te leiden om de obstakels te overwinnen. Zonder Gods leiding zou ik niet hebben geweten hoe ik al die pijn zou hebben kunnen doorstaan. Pas nu begrijp ik dat, had ik deze situatie niet ervaren, ik nooit in staat zou zijn geweest God werkelijk te kennen. Mijn begrip van Gods gezag zou altijd theoretisch zijn gebleven en mijn geloof in God zou nooit zijn toegenomen. Van deze situaties profiteert mijn leven het meest en ik wil ze niet langer vermijden. Ik ben bereid op God te vertrouwen bij het volgen van het pad voorwaarts, en ik geloof dat God me zal leiden.

Mijn man bleef 21 dagen in het stadsziekenhuis voor hij werd overgebracht. Nadien bad ik elke dag tot God en legde mijn man in Gods handen. Ik leerde hem geduldig hoe hij moest spreken en hoe hij allerlei dingen en de mensen om hem heen kon herkennen. Nauwelijks waarneembaar werd hij niet meer driftig en was hij in staat verwanten te herkennen. Toen ik zag dat mijn man elke dag een beetje beter werd, was ik dolgelukkig, en de dokters zeiden allemaal verbijsterd tot me: “Het is onvoorstelbaar. Niemand had kunnen denken dat hij zo snel zou kunnen herstellen. Het is echt een wonder! De patiënt naast hem was betrokken bij een soortgelijk auto-ongeluk en is zes maanden na het ongeluk nog steeds niet bij bewustzijn gekomen. Het is nog steeds de vraag of hij zal overleven. U heeft echt geluk gehad!” Toen ik dit hoorde, bleef ik in mijn hart God danken en prijzen, want het was alleen Gods bescherming geweest die ervoor had gezorgd dat mijn man had kunnen overleven.

Nadat mijn man uit het ziekenhuis was ontslagen, versnelde zijn herstel. Niet alleen kon hij op krukken lopen, hij kreeg ook zijn basisgeheugen terug. Ik vertelde hem over alles wat er gebeurd was sinds hij in het ziekenhuis was opgenomen, hoe ik op God had vertrouwd en hoe God me door deze dagen van extreme pijn en zwakheid had geleid. Zijn ogen werden nat van tranen en hij zei tegen me: “Wanneer ik beter ben zal ik getuigenis afleggen dat God me heeft gered, zodat meer mensen Gods almacht en Zijn wonderbaarlijke daden zullen kennen.” Toen ik mijn man dit hoorde zeggen, voelde ik echte dankbaarheid voor Gods redding.

Door middel van deze buitengewone ervaring zag ik werkelijk Gods wonderbaarlijke daden en dat God de Heerser van alle dingen is. God houdt inderdaad het leven en de dood van elk mens in de hand, en geen schepsel kan ooit Zijn macht en gezag overtreffen. Zoals het woord van God zegt: “Het leven van de mens is afkomstig van God, het bestaan van de hemel is vanwege God en het bestaan van de aarde komt voort uit de kracht van Gods leven. Geen enkel object dat vitaliteit bezit, kan de soevereiniteit van God overstijgen en niets wat kracht heeft kan zich losmaken van de omgeving van Gods gezag. Ongeacht wie men is, iedereen moet zich op deze manier aan de heerschappij van God onderwerpen, iedereen moet leven onder Gods bevel en niemand kan ontsnappen aan Zijn bestuur”.

uit ‘Online Bijbelstudie’

Gerelateerde aanbevelingen:

Beproevingen – een ander soort zegening van God

verlossing

[dethijssens]

3 juni  - 9 juni

Van Kerkyra (Corfu stad) naar Lefkada (Lefkas)

Wij zwaaien Han en Michael vroeg uit, zij gaan weer naar huis na een heerlijke 10 dagen en weekend. Het vliegveld is op loopafstand (3 km) maar zij kunnen met de huurauto en die daar achterlaten. Wij gaan naar het lokale belastingkantoor om aan onze (nieuwe) verplichtingen te voldoen. We worden op de eerste verdieping alleraardigst van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand die er iets van weet. Een aardige vrouwelijke ambtenaar neemt ons op sleeptouw en duwt een andere klant eenvoudig weg bij het loket. Een hoop misbaar valt haar ten deel, maar dat maakt geen enkele indruk op haar (op ons ook niet). Ook haar echtgenoot die niet op het belastingkantoor werkt, maar er wel zo’n beetje woont komt zich ermee bemoeien.

Het enige dat we uiteindelijk wijzer worden is dat we ons vooral geen zorgen moeten maken. De Griekese autoriteiten kunnen de naleving van hun nieuwe regels totaal niet aan. Het is wel een blik terug in de tijd, lange gangen met bruine dossiermappen, allemaal lekker rommelig en chaotisch.

Loketjes in de muur waar mensen contant geld naar binnen schuiven en dat verdwijnt dan in grote kluizen die nog net zichtbaar zijn....Onverrichterzake, vol van goede bedoelingen terug naar de haven. Het weer laat het een beetje afweten maar wij besluiten toch te vertrekken richting Gouvia. Dat is een klein tochtje en eigenlijk een beetje terug, maar we willen daar de mogelijkheden van zomerstalling en onderhoud bespreken en bekijken. Om 14.00 liggen we vast in de haven en inmiddels regent het pijpestelen. Een supergrote haven en je ziet niemand...Wij zijn toe aan gebakken eieren met kaas om weer op te warmen!  Wel de mogelijkheden van onderhoud kunnen bespreken met weer hele aardige Grieken die steeds behoorlijk Engels spreken. Dat maakt de communicatie, anders dan in Italie, wel een stuk gemakkelijker...

4 juni Gouvia

Precies om 09.00 uur staan we op de stoep bij het kantoortje van de Port Police. De dame van dienst verontschuldigt zich over zoveel nieuwe ingewikkelde paperasssen en verplichtingen. Maar na veel schrijven in grote boeken, diverse betalingen, en op en neer naar het havenkantoor zijn we een stuk verder. Onze eerdere online betaling is niet aangekomen. Wij zijn niet beloond voor het copy/pasten van het hele lange bank nummer. Na contact met de ABN nogmaals opnieuw proberen en nu met de hand invoeren en dubbel checken...We maken ons maar niet al te druk meer, niemand heeft er vervolgens nog naar gevraagd en we hebben inmiddels diverse papieren ter bevestiging van onze goede wil.. Zo maak je wel wat mee. Het is een hele grote, keurig georganiseerde haven. We gaan de offerte vergelijken met die van een haven in Preveza waar we de komende dagen naar toe varen.

Om 11.45 maken we weer los. Het is gelukkig droog, maar nog wel grijs... We varen weer langs Kerkyra en gaan daar “de bocht om” naar het zuiden. Helaas hebben we Z.O. wind, dus tegen. Dat wordt kruisen, maar met een paar lange slagen en meer (!) zeilen bereiken we toch ons doel! Het blijkt lastig door winddraaiingen en er hangt een bui in de lucht en dat beinvloedt de wind. Om 17.30 gooien we toch ons anker uit en liggen we helemaal alleen in een baai aan de zuidoost kust van Corfu nabij Petritis. Diner bij ondergaande zon en later nog een sax concert erbij... voor de vogels en de vissen, er is geen mens te bekennen. Niet uit te leggen!!  

Woensdag5 juni – donderdag 6 juni – vrijdag7 juni

Een beetje onrustige nacht, want er komt weer water/condens door het voorlui naar binnen. We hebben nu wél zwarte kit om opnieuw te kitten – bij droger weer. Om 9.30u gaan we op pad. Aanvankelijk weinig wind, maar zoals steeds neemt de wind snel toe, dus meteen de zeilen gehesen. Healaas weer kruisen vandaag, met 15- 20 knts wind. De afstand van 20 mijl wordt dus 30! Het laatste stuk op de motor, het is overigens écht druk op het water, en dat al  in juni, dus steeds goed opletten. Niet iedereen gebruikt AIS en is dus zichtbaar op het scherm. Om 16.30 uur varen we binnen in de baai van Z.O. Paxos nabij Petritis. Er is een aanlegsteiger, een taverne en plm. 6 schepen voor anker. Helaas hebben we deze keer geen geluk met het “pakken” van het anker en dus steeds maar weer omhoog omdat we niet vast komen te liggen. Na 7 keer proberen en anderhalf uur verder... lukt het toch. Meestal pakt het meteen en staat de ketting strak bij het achteruit varen maar deze keer niet... Voor het eerst 26.5 gr. op de thermometer in de kuip en vrijwel windstil. Heerlijke avond dus. Op donderdag 6 juni het anker ophalen gaat wel in één keer...We varen naar Preveza, naar jachthaven Cleopatra.  Bij het aanleggen staat er ineens veel wind uit het westen pal op de steiger waar wij langszij moeten aanleggen omdat we maar voor één nachtje komen. Niet een prettige manoeuvre maar gelukkig  lukt het prima, dankzij de kunsten van de schipper en alert havenpersoneel. Lekkere hap gegeten in de haven taverna: met voorgerecht en halve liter wijn en aardige bediening Euro 32. Niet erg duur dus. Verder is er in deze haven niks, behalve dan een heel groot terrein waar boten op de kant staan en waar onderhoud gepleegd kan. Daarom zijn wij ook hier om die mogelijkheden te onderzoeken.

Wij hebben deze Cleopatra haven aanbevolen gekregen van Nederlandse Breehornzeilers en zelf hebben we ook een goede indruk gekregen. We besluiten dan ook om de Dutchess hier in juli en augustus achter te laten. Het geeft rust dat bedacht en georganiseerd te hebben. De agenda voor de kraan blijkt al vrij vol eind juni, dus 29 juni gepland maar wellicht nog een paar dagen op te schuiven...  

Nadat we dit allemaal geregeld hebben, inclusief vliegreis naar huis, plannen we de komende dagen. Nog een nachtje ankeren en dan een paar dagen Levkas.

We varen verder landinwaarts over binnenwateren naar een baai die Agio Markou heet nabij Vonitza. Een tocht langs fishfarms en schitterende natuur. Het is opvallend groen hier en niet overal even bergachtig. Wel rollende heuvels en schitterend mooi.

                        Er blijkt toch een beetje wind op dit tochtje, dus hup de gennaker in bedrijf. Niet helemaal het favoriete zeil van de kapiteinse – even niet opgelet en een paar blaren zijn haar lot. Maar eenmaal gehesen loopt de Dutchess weer al een zonnetje. Helaas maar kort,  want ons einddoel is niet ver. Strijken gaat voorspoedig: het zeil verdwijnt in en soort nylonkous die er van boven naar onder overheen getrokken wordt en die daarna als een hele lange worst in het voorluik verdwijnt. Een goed ingesleten routine. Rustige middag, Jeroen poetst vanuit de bijboot de helft van de  boot die er zowaar weer een beetje blauw en toonbaar uit gaat zien. Zon en zout zijn ook voor polyester niet fijn...

Op naar Levkas – zaterdag 8 juni

Heerlijk zwemmen het water wordt steeds aangenamer! Vandaag op weg naar Levkas, maar rustig aan omdat we daar niet te vroeg mogen aankomen vanwege de vertrekkende charterboten. Dus eerst nog de andere kant van de Dutchess in het sop, het wordt er wel schoner van, gelukkig...Om 11.45 uur het anker op, dat gaat gemakkelijk want het is een zandbodem. Op weg naar buiten draait de wind naar west en neemt toe. Gelukkig toch weer alles voorbereid om te kunnen zeilen. Eerst kruisen en dan halve wind en de Dutchess zoeft door het water. 7 knts op de teller en Levkas is eigenlijk te dichtbij, zo lekker gaat het. We moeten wachten bij de draaibrug om het kanaal van Levkas in te mogen.

Een drukte van belang, een beetje zoals bij Nederlandse sluizen. Wij doen het rustig aan en laten ons passeren door de nodige schepen. Ook eenmaal in de haven nog wachttijd, liever eerst onhandige, onwennige charterschepen naar buiten laten komen voordat wij in een plekje manoeuvreren. Weer een lesje geleerd: Levkas beter niet aandoen op vrijdag en zaterdag, de wisseldagen van de charter flottieljes. De nodige schades en veel hilariteit waar je liever geen deel van uit maakt. Het is inmiddels echt zomers warm geworden en wij genieten later van een heerlijk glas koud bier op een terras aan de haven, later met onze Engelse vrienden erbij. Het ziet er hier overigens totaal anders uit dan 20 jaar geleden toen wij hier met de Moensen en al onze kinderen waren.

Zondag 9 juni, 1e Pinksterdag

Geen feestdag in Griekenland. ’s Morgens boodschappen bij de afzetter in de haven...de enige winkel die open is. De toon is meteen gezet bij binnenkomst. De baas snauwt zijn personeel onnodig af. Maar we vinden er wél wat we zoeken. ’s Middags een fietstocht gemaakt naar het strand, langs binnenwater. Er wordt hier druk gekitesurft door fitte, kale mannen van tegen de 50 met mooie uitrusting. Erg leuk om naar te kijken, het waait stevig en het gaat dus snoeihard.

Heel anders dan ons surfen op de plas in de 80-er jaren...!!! ’s Avonds diner aan boord van de Beachcomber met diverse bijdragen van iedereen. We ontmoeten de zuster van Simon Pippa -  het is een hele gezellige avond.

Maandag 10 juni – nog een dagje Levkas

Het wordt een hele warme dag in de haven. 35 graden in de kuip. De voorraden aangevuld bij een grote supermarkt per fiets. Daarna met Jeroen oud Levkas in per fiets op zoek naar een telefoon winkel voor een lokaal telefoonkaartje. Het is een opvallend aardige plaats, zeker net buiten het havengebied dat overheerst wordt door m.n. te luidruchtige Engelsen. Heerlijke tuna gegrild aan boord en ook nog het voorluik voorzien van nieuwe kit. Het is nog steeds erg warm, zo’n avond dat je niet naar bed kan en wil.

Dinsdag 11 juni Levkas – Ormos Vlikho.

Nog een paar benodigheden aangeschaft en hele lekkere ijscapuccino op het haventerras voor wij vertrekken. En de krant downloaden. Om 12.45 op pad voor een kleine tocht naar het zuiden. In het kanaal is het een grote file, waarschijnlijk omdat de brug net open is geweest. Sommige schepen hebben haast en halen ons dus in. Ze doen maar. Wij gaan ons toch nog voorbereiden om te zeilen al leek het daar eerder niet op. Dat is hier steeds, ’s morgens geen wind en in de loop van de middag kan de wind flink toenemen. En dan ’s avonds weer windstil. Vandaag een beetje wind, dus gemotorzeild. Om 15.30  ligt ons anker in éé’n keer. Heerlijk verfrissend gezwommen en koud slaatje voor diner, met het warme weer hebben we weinig behoefte om veel te eten, in veel drinken (liters water) des te meer!! En ook een glaasje wijn.

 Er liggen hier heel wat schepen, maar wij vinden een rustig plekje.

[fictionalred]

here is also a bad joke for your distraction. er waren twee vissen die zwommen in de zee, zegt de ene vis tegen de andere vis..

zo zwommen zeven zwarte zusters zalig zwoele zondaagse zwembaden zonder zwempak

ze zijn zie zot zeker? zwemmen zonder zwembroek zondeloos zonder zon ze zullen ziek zijn??

[gaellereichmann]

En nú tellen. Tot 3 mei. Voor Elyson de vader.

Ik deed twee buigingen voor Elyson met mijn hoofd en ik was een Zwaan.

De Meest voorzichtige hoer die Bestaat.

"Die alleen maar danste"

Zijn dochter hoer. Die hem zou dóén voor zijn geld.

Jessica was mijn Ei Schel, mijn moeder: de Witte Zwaan waar ik uit geboren ben. Ik ben de Zwarte.

Moeders hun eieren zijn wit want zo is mijn moeder.

Ik moest een eend zijn met een prot in mijn Snavel sinds 2012.

Ik Lach niet: mijn Zuster is Wit. Letterlijk. Van Roemenië. Maar haar ogen waren bruin. Maar niemand geloofde dat ze blauw waren.

Ik probeer te zeggen: ze poetste terwijl ze een hoer was? Hoe deed ze dat? Ik poets ook. Maar Uw Hemelbaas blijft zeggen: dat ik níet poets.

[betoverheks]

Een vreemde vogel, dit broedsel, me eigen. Niet blij, want teleurstelling op teleurstelling, klap op klap...... Deze vervreemde vogel past niet in het nest. Niet blij, maar wel vrij. In m'n eigen veilige ei, ei ei......

Een vreemde vogel, dit broedsel, me eigen. Niet blij, want teleurstelling op teleurstelling, klap op klap…… Deze vervreemde vogel past niet in het nest. Niet blij, maar wel vrij. In m’n eigen veilige ei, ei ei……

Vandaag, vandaag. Ik doe het niet graag, maar vandaag laat ik los. Niet vanzelf of vanzelfsprekend. Bittere noodzaak. Zo bitter, de smaak in mijn mond. Vandaag, vandaag, Ik wilde zo graag. Zo graag een ander antwoord op mijn smeekbede. Maar zoals verwacht, zo zwart als de nacht…. Mijn zusters. Geen zusters meer. Laat hen in verleden. Wreden in vrede. Vervagen de dagen. Bij vlagen vragen,…

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | De tederheid van Christus als voorbeeld Onze Heere Jezus Christus heeft nog nooit een volgeling afgewezen omdat hij jong is in het geloof. Verre van dat. In Zijn oneindige tederheid, is Hij blij om naar deze om te zien. Er kwam eens jongeman naar Hem toe, hij was nog onbekeerd – en waarschijnlijk is hij ook nooit bekeerd geworden - het goede werk in hem was nog zo gebrekkig, dat het vergeleken kan worden met de ochtendwolk en de ochtenddauw die voorbijgaat, maar onze Heiland, hem aanziende, had hem lief (Markus 10:21). Want Hij verheugt zich erin om hoopvolle tekenen te zien, hoe weinig het ook is. Hij blust de rokende vlaswiek niet uit, en Hij zal het gekrookte riet niet verbreken. Hij wees de zelfingenomen jeugdigheid niet af. De jongeman was nog onwetend van het allereerste beginsel van het Evangelie, namelijk, rechtvaardiging door geloof en niet door werken. Maar aangezien hij het goede wilde doen en kennelijk oprecht was, onderwees onze Heere Jezus Christus hem verder. Broeders en zusters ik vraag u, uit de grond van mijn hart, om mijn Meester hierin na te volgen. Wanneer je iets van Christus ziet, moedig het dan aan. Je kunt veel waarnemen dat je verdrietig maakt, maar ik bid u, dood het kind niet omdat zijn gezicht zwart is. Hak de bomen niet om, omdat ze in het voorjaar nog geen vruchten voortbrengen. Wees dankbaar als er knoppen zichtbaar zijn, die mogelijk beetje bij beetje vruchtbaar zouden kunnen worden.

[maryknollzusters-blog]

Lieve vrienden, Vorige week vierde Zuster Madeline (Maddie) Dorsey haar #100e #verjaardag ! Haar #levensverhaal is bijzonder te noemen. Ze is al 82 jaar #Maryknoll Zuster en heeft missiewerk gedaan in Bolivia, Ceylon (het huidige Sri Lanka), Peru en El Salvador. In 1955 opende Zuster Maddie, samen met een aantal andere Maryknoll Zusters, het eerste ziekenhuis in Kansas City dat voor zowel blanke als zwarte Amerikanen toegankelijk was. Tijdens de eerste protestmars van 1965, waarbij geprobeerd werd om van Selma naar Montgomery te lopen om President Johnson onder druk te zetten het stemrecht voor zwarten daadwerkelijk uit te voeren, liep Zuster Maddie vooraan mee. Zij vertegenwoordigde de zwarte artsen die werkten in het, mede door haar opgerichte, Queen of the World Ziekenhuis. Wij wensen dat ze nog lang in goede gezondheid bij ons mag zijn. #maryknoll #peru #elsalvador #selma #madelinedorsey #hundred #zusters (bij Zutphen, Netherlands)

[havenpoort]

Klooster (deel 2)

In deze aflevering ga in op de volgende kloosters in Duin- en Bollenstreek:

Abdij van Rijnsburg  (1133 - 1574)  gesticht Petronilla van Saksen, de weduwe van graaf Floris II,

Abdij van Leeuwenhorst (1261 – 1573) gesticht door Aarnout en Waalwijn van Alkemade,

St. Katharina en Barbera (1456 -  1572) gesticht door Frank van Boekhorst

Marienhaven (1386 - 1575) gesticht door hertog Aelbrecht van Beyeren,

St. Ursula (1410 - 1575) gesticht door heer Jan van den Woude.

De Abdij van Rijnsburg

De Abdij van Rijnsburg (1133 - 1574) werd in 1133 gesticht door Petronilla van Saksen, de weduwe van graaf Floris II, tijdens haar regentschap voor haar zoon Dirk VI. Het was een benedictinessenabdij voor uitsluitend adellijke vrouwen.

Op grond van de overgeleverde liturgische handschriften kan worden vastgesteld dat men de Germaanse liturgische gebruiken volgde, waarvan de liturgische gebruiken sterke overeenkomsten vertonen met die van de zogenaamde Germaanse liturgie ('groupe Germanique', Rheinau 28).

Er is zo goed als geen reden aan te nemen dat de abdij Rijnsburg of haar moederhuis Stötterlingenburg in de Noordelijke Harz ooit tot de orde van Cluny hebben behoord.

Onder bescherming van de graven en gravinnen van Holland werd het de belangrijkste vrouwenabdij van Holland, met zeer veel bezittingen, waaronder Aalsmeer en Boskoop.

Een van de abdissen van de Abdij was Maria Schenck van Toutenburg.

In 1574 werden de gebouwen van de abdij verwoest, waarbij de nonnen naar Leiden verhuisden.

In het centrum van Rijnsburg, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, resteert, als deel van de huidige kerk, alleen nog een van de twee torens van de romaanse abdijkerk.

Begraven in de abdij van Rijnsburg

Ada van Holland van Rijnsburg, abdis

gravin Petronilla van Saksen

graaf Floris     de Zwarte

graaf Dirk VI

graaf Willem I

graaf Floris IV

graaf Floris V

graaf Jan     I

Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst

Het gebied oostelijk van de N206 en de Leeweg draagt de naam Oud Leeuwenhorst. Hier bevond zich vroeger de Cisterciënzer vrouwenabdij, ook genoemd klooster Ter Lee. Deze abdij werd in 1261 gesticht door Aarnout en Waalwijn van Alkamade de abdij. In 1262 werd op St. Thomas-avond de eerste steen gelegd. Clarissa van Noordwijk was de eerste abdis. De abdij Leeuwenhorst had in het begin geen kerk. In 1287 kreeg de abdij een middenkoor en in 1350 een kapel ter ere van St. Michaël.

“Het ontginnen van woeste gronden was een specialiteit van de Cisterziënzer kloosters en in de dertiende eeuw was een aanzienlijk deel van Zuid-Holland nog één grote wildernis”, vertelt historisch geograaf Jan Beenakker van de Universiteit van Amsterdam.

In het veen achter de strandwallen werden waterlopen gegraven om het drassige land te ontwateren en te ontginnen. Leeuwenhorst lag langs het riviertje de Lee en werd daarom ook wel Klooster ter Lee genoemd. Stichters waren ridder Walewijn van Alkemade, heer van de ridderburcht Ter Leede bij Sassenheim, en zijn broer Aarnout. Na de dood van Walewijn trok zijn weduwe Clara van Noordwijk zich achter de kloostermuren terug, zij werd er de eerste abdis.

Wil je nog meer weten lees dan mijn eerdere blog Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst.

 Het Klooster St. Katharina en Barbera

Dit klooster van Augustinessen werd in 1456 door Frank van de Boekhorst gesticht op een terrein ten noorden van de kerk van Noordwijk. Daarop had reeds eerder een geestelijke stichting gestaan, die de regel van de Derde Orde volgde, maar in 1450 was verbrand.

De nieuwe stichting werd gesteld onder het toezicht van het klooster St. Hieronymus, genaamd Roma, aan het Rapenburg te Leiden en in 1465 bovendien nog onder het klooster Syon. In 1492 werd het klooster onder de hoede van het kapittel van Windesheim geplaatst.

In 1572 werd het klooster opgeheven en werden de goederen voortaan beheerd door het Geestelijk kantoor. Bij die gelegenheid wist men zich in het bezit te stellen van het archief. Dit was aanzienlijk omvangrijker dan thans, te schatten naar de charters, die Romeins genummerd zijn. Het hoogste nog aanwezige nummer 8720 maakt aannemelijk, dat ruim zeventig charters verloren gingen of omstreeks 1572 door de zusters werden meegenomen.

In de eerste helft van de zeventiende eeuw wisten de heren van Noordwijk zich in het bezit van de goederen te stellen, die zij voor de bekostiging van de eredienst gebruikten. Zij konden dat doen omdat zij nazaten van de stichter waren.

Kerkruïne van Warmond (de ruïne bij de Oude Toren).

In 1410 en 1413 werden in Warmond twee kloosters gebouwd. Het eerste, mannenklooster Mariënhaven, stond op de plek waar in Warmond nu de woonwijk De Kloosterwei is gelegen. Het tweede klooster, vrouwenklooster St. Ursula, stond aan de noordzijde van de Oude Toren. Die plek is nu weiland.

De twee kloosters waren groot en indrukwekkend. Alles wat de monniken en de nonnen nodig hadden om te leven was er te vinden. Er waren woongebouwen en eetzalen. Er waren brouwerijen, want iedereen dronk toen bijna een liter bier per dag (bier was veiliger dan water). En beide kloosters hadden een eigen kloosterkerk. In het middeleeuwse dorp stonden dus al drie kerken. 

Op de kloosters stonden ook gebouwen waar gewerkt werd, want het leven van monniken en nonnen speelden zich bijna alleen op het klooster af. De nonnen hadden bijvoorbeeld een weverij, waar zij vele uren aan het weefgetouw doorbrachten. De kloosters hadden beide een eigen boerderij, een melkhuis, een molen en stallen voor de dieren. Daar werden kippen, koeien, varkens en paarden gefokt. Ook werd er boter, kaas en zelfs honing geproduceerd. Een deel gebruikten de monniken en nonnen zelf, maar een deel werd ook verkocht aan koopmannen en op de markten in steden. Helemaal tot in Antwerpen werden Warmondse kloosterkazen verkocht.

Van de Warmondse nonnen is bekend dat ze het niet altijd nauw namen met hun belofte van kuisheid en armoede. In of buiten het klooster werd soms feest gevierd met veel eten en wijn. Tenminste eenmaal had een non een nachtelijk samenzijn met een manspersoon in de kloosterboerderij.

Marienhaven

In 1386 werd door hertog Aelbrecht van Beyeren de hofstede Oud-Teylingen met 10 morgen land te Warmond aan de abt van Camp bij Rheinberg geschonken, om aldaar een klooster te stichten van de Cisterciënser orde. De schenking bleek echter onvoldoende en de stichting van het klooster werd daarom aangehouden.

De inkomsten uit de geschonken goederen werden in 1391 voorlopig toegekend aan de Cisterciënser-kloosters Onzer Vrouwenberg te IJsselstein en Onzer Vrouwenkroon te Heusden. De stichting van het klooster te Warmond werd mogelijk door een belangrijke schenking door heer Jan van den Woude, heer van Warmond, in 1412, die daarbij ook beloofde om zelf kloostergebouwen te stichten, 200 nobel te geven voor de bouw van de kerk, hierin een kapelrie te stichten en hieraan het vrije gebruik te verlenen van zijn molen.

Deze schenking werd in hetzelfde jaar bekrachtigd door hertog Willem van Beyeren, die hierbij het klooster onder zijn bescherming nam en het vrijstelling verleende van morgengeld. Het kapittel van Camp machtigde daarop de abt om de plaats te inspecteren, waarna het klooster bij de Cisterciënser orde werd ingelijfd en de verhouding werd bepaald tot het klooster te IJsselstein, dat 6 monniken zond als eerste bewoners (1413).

De bekrachtiging door de bisschop volgde in hetzelfde jaar, en hierbij werd ook de vicarie te Delft bij het klooster geïncorporeerd. Met de pastoor van Warmond werd een overeenkomst gesloten over de kerk, begraafplaats, enz. (1413). De broeders worden in 1413 genoemd fratres monasterii Portus beate Marie en later de broeders van de Sint Bernardus orde (1416), de heren en monniken van de Sint Bernardus orde (1468) en de broeders van Warmond (1470).

Het klooster wordt gewoonlijk vermeld als Mariënhaven of als het convent van de Bernardieten (1468). Naast de geestelijke broeders vond men in het klooster ook conversen, donaten, lekenbroeders en kostgangers (prebendarii). Het stond onder een prior (o.a. vermeld 1415), bijgestaan door een supprior en een procurator (o.a. 1463).

Bij het doen van de rekening van de kelder of cellarius worden ook de seniores genoemd, welk college in 1418 wordt omschreven als gevormd door supprior, kelder en 2 biechtvaders. Voor het huishoudelijk bedrijf zorgden de lekebroeders.

De bewoners stonden gunstig aangeschreven. Meermalen wordt de boekerij vermeld en in 1511 schreven de broeders voor Leiden een keurboek af. De kerk was vóór de brand van 1545 versierd met 13 gebrandschilderde ramen, waaronder een zeer mooi raam ter waarde van 100 £, geschonken door heer Jacob van den Woude, en van beelden en paramenten en kostbaar vaatwerk, waaronder een gouden altaartafel. Het klooster mocht zich in vele begunstigers verheugen en ontving belangrijke schenkingen, o.a. van hertog Jan van Beyeren in 1422 en van verschillende leden van het geslacht Van den Woude van wie het o.a. vrijdom van veergeld verkreeg.

De vrijdom van schot werd erkend bij arrest van het Hof in 1517 en tiendvrijdom werd verkregen volgens de bul van paus Innocentius IV van 1244. De stad Leiden kende aan het klooster wekelijks twee snoekbaarzen toe uit de Vroonvisserij.

In 1415 werd de abt van IJsselstein als visitator aangewezen en in 1423 werd een colligatie gevormd met de kloosters te IJsselstein en te Sibculo of Zibekelo, waarbij zich later nog enige kloosters aansloten (1489).

Het klooster werd besloten verklaard in 1462, nader geregeld in 1488. Het verkreeg verschillende aflaten in 1434 en 1469  en bezat relieken van Sint Basilla virgo, Sint Victor en het Thebaanse legioen.

Onder de kerksieraden worden genoemd 8 kelken, waaronder een met de passie en de twaalf apostelen, en een verguld-zilveren ciborie. Het door Symon Uten Hove gestichte klooster te Waerschot werd door broeders uit Warmond bevolkt, waardoor Warmond de paternitas van dit klooster verkreeg (1449).

De visitatie van het klooster Hemelspoort te Heemstede werd in 1455 aan de prior van Warmond opgedragen en deze had ook het toezicht op de Minrebroeders bij Leiden.

Volgens de kaart van Rijnland uit 1746 lag het klooster aan de wetering, die van de kerk te Warmond ongeveer evenwijdig loopt met de Warmonder Lee tot tegenover Abtspoel, op het punt, waar het Broerenpad naar de Postbrug loopt, ongeveer tegenover den Monnikenweg, die de Buurweg en de Warmonderweg verbindt.

De gebouwen brandden in 1545 af en werden, na de herbouw, tijdens het beleg van Leiden verwoest; de inkomsten werden in 1575 door de Staten aan de Hogeschool toegewezen onder toekenning van een alimentatie aan de kloosterlingen, die naar Leiden waren gevlucht. Er waren toen nog een prior, met 6 monniken en 2 lekebroeders; het inkomen van het klooster werd op 2500 Carolusgulden geschat.

Van het archief zijn de charters tot het jaar 1505 nagenoeg volledig in originali bewaard gebleven [de aflaatbrief van 1434 kwam later in het archief van het Sint Pancras-kapittel terecht]. Die van latere datum zijn slechts in afschrift in inv. nr. 1469 bewaard. Verschillende van de charters, die vóór de tijd van Jan van Hout aan liassen waren geregen, hebben sterk geleden door vocht enz., zodat zelfs enkele bescheiden niet meer te ontcijferen zijn.

Uit de aantekeningen van Jan van Hout blijkt, dat deze reeds in zijn tijd zich in zeer slechte toestand bevonden. Het door Jan van Hout vervaardigde register van brieven werd in bruikleen verkregen van de Curatoren van de Rijksuniversiteit te Leiden en het necrologium van het Kapittel van de Oud-Bisschoppelijke Clerezy te Utrecht.

St. Ursula

Het vrouwenklooster werd in 1410 gesticht door heer Jan van den Woude, ridder, die aan Katherine Woutersdochter, ministra van het Sint Margaretha-klooster te Leiden, een huis bij de kerk te Warmond en 1½ morgen land en renten schonken om een nieuw klooster te stichten als die van Sint Caecilia te Utrecht en van Sint Agatha te Delft.

Hij beloofde zelf een overdekte gang naar de kerk te bouwen en schonk verschillende voorrechten, waaronder dat om een kloostervoogd te hebben, en sloot een overeenkomst met de pastoor van Warmond, waarbij aan het klooster het recht werd toegekend om een of twee biechtvaders te kiezen, te laten prediken en missen te doen opdragen, enz.

De bisschop bekrachtigde de stichting in 1412 en verleende daarbij aan het klooster alle rechten van de derde orde van Sint Franciscus, waartoe het toetrad. Het klooster wordt gewoonlijk genoemd dat van de besloten zusters van de Elfduizend Maagden en eenmaal: van de orde van de Elfduizend Maagden (1431).

Het stond onder een ministra of mater en een pater, bijgestaan door een procuratrix, waarnaast ook de seniore zusters voor het convent optraden (1490). Het klooster was gesticht voor arme adellijke vrouwen en behoorde onder de rijke kloosters. Het stond in vriendschappelijke betrekking met Rodenburg en ter Lee (Leeuwenhorst), waarmee o.a. in 1526, 1533 en 1535 bezoeken gewisseld werden.

Het klooster schonk in 1529/30 en in 1538 een glas aan de buurkerk te Warmond en ontving zelf in 1547 een glas met de historie van de verloren zoon. De cellen op de grote dormter werden in 1526 vergroot en in 1529 werd de kerk opnieuw met riet gedekt. Alleen het hoofdgebouw van het klooster had een hard dak. De toren werd in 1551 vernieuwd. Bij het kerkhof was een huisje met een beeld van Christus aan de voet van het Kruis, dat in 1531 werd vernieuwd. In het klooster werd in 1543 een vergadering gehouden van de Grote Kalander-broederschap. De gebouwen, gelegen ten N.O. van de nog aanwezige ruïne van de buurkerk, werden tijdens het beleg verwoest.

De kloosters zijn zelfs helemaal verdwenen, omdat de bakstenen werden gebruikt om het Huys te Warmond te herbouwen. Want ook het kasteel was een ruïne geworden.

Maar het leven kwam weer op gang. Nieuwe boerderijen werden gebouwd. En in de ruïne van de kerk bij de Oude Toren werd het koor hersteld. Voortaan hielden de protestanten daar hun eredienst. 25-12-2020

[belgiancampines]

Een zijsprong in de geschiedenis van het Kempisch kieken?

Blijkbaar liepen er ooit zwarte Campines rond en waren dat nog betere leggers dan hun gepelde zusters.

Zo toont Baron Peers met een tekening in 1855 in het handboek Oiseaux de Bass-Cour. Ook al omschrijft hij ze eerder wel als ‘getijgerd’ met zwart en wit.

En ook de Gazet van Antwerpen waarschuwde in 1894 de moederkens dat ze best de zwarte kempische konden nemen om ‘vele en dure eieren van kiekens op te doen’.

Een komische vergelijking met de Bressehoenders waarvan ook gezegd werd/wordt dat de zwarte exemplaren betere leggers zijn dan de grijze. Grijs is in dit geval een soort van verwaterde zilverpel.

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Er is een hart van God achter de troosteloosheid van de kerk ...

Christelijke gebeden! 

Luister naar het effect van een waarachtige gebeden van christenen! 

O Heer, de kerk is troosteloos, o Heer, waar bent u? — het gebed van een dominee die vele jaren gelooft in de Heer. “Heer, ik begrijp uw bedoelingen nog altijd niet… Mijn geest is zeer hongerig en dorstig, mijn preken bevatten geen licht. Ik kan mijn broeders en zusters niets geven. Kerkleden zijn jaloers, kibbelen, maken elkaar zwart en zijn uit op roem en gewin. O Heer… ik smeek u om mijn gebed te verhoren. O Heer… wat moet ik doen?” Wanneer deze dominee wordt geconfronteerd met de troosteloosheid van de kerk, heeft hij geen idee hoe hij dit probleem moet oplossen. Hij bidt ijver tot God, maar heeft God zijn gebed verhoord? Heeft hij eindelijk de reden van de troosteloosheid van de kerk gevonden? Met deze vraag laten we naar ‘Gezegend zijn de armen van geest’ kijken. Moge God jou zegenen! 

Christelijke film ‘Gezegend zijn de armen van geest’ (Nederlandse Ondertiteling)

Cho Yeonghan is pastor in een kerk in Zuid-Korea. Gedurende tientallen jaren diende hij de Heer blijmoedig en verwierf respect van zijn medegelovigen. De laatste jaren raakte zijn kerk echter meer en meer in verval. Slecht gedrag werd vanzelfsprekend en vaak raakte zelfs hij diep verwikkeld in zonde. Daardoor voelde hij zich ellendig en erg verward. Na lang nadenken gaf hij zijn werk als pastor op en verliet zijn positie en ging op zoek naar een kerk met het werk van de Heilige Geest, in de hoop dat hij in staat zou zijn om de weg te vinden die hem van zijn zonden zou bevrijden. Hij bezocht verschillende sekten, maar hun mistroostigheid en corruptie maakten dat hij zich nog eenzamer, verwarder en hopelozer voelde. Hij riep God aan: “Heer! Waar bent u?” Toen Cho Yeonghan het werk van Almachtige God van de laatste dagen bestudeerde, was hij blij verrast om te ontdekken dat het woord van Almachtige God vol is van gezag, kracht en de enige waarheid is! Na het aanhoren van de gemeenschap en getuigenissen van de getuigen van De Kerk van Almachtige God, leerde Cho Yeonghan van het woord van Almachtige God dat als gelovige in de Heer Jezus, zijn zonden hem waren vergeven en hij door Gods genade was gered. En dat betekent dat God hem nooit meer als zondaar zou beschouwen en hij gerechtigd is om voor God te verschijnen, te bidden en zich in Gods genade en zegeningen te behagen. Echter, vanwege zijn diepgewortelde zondige karakter wordt hij nog steeds beheerst door zonde en kan hij niet heilig worden. Alleen door het accepteren van het oordeel en de tuchtiging van het woord van Almachtige God van de laatste dagen, kan hij beetje bij beetje loskomen van de zonde, werkelijke reiniging en verlossing verkrijgen en door God in Zijn koninkrijk worden geleid. Nu was Cho Yeonghan vervuld van vreugde en aanvaardde hij blijmoedig het werk van de laatste dagen van Almachtige God en keerde terug om voor Gods troon te staan.

Ik raad je aan gospel Music 2018 ‘Mijn dierbare, wacht op me alstublieft’ De Heer is mijn leven. Je zal echt begrijpen hoe ze de wederkomst van de Heer  ontmoeten heeft? Gods zegen toewensen!