#zoals het hoort

[madeliefkrans]

de datum van onze eerste date is falafeldag. want dat maakte hij voor me toen. ik was vergeten te zeggen dat ik vegetarisch eet en pas toen hij nasi goreng voor me had opgeschept, realiseerde ik me dat. hij had nog falafelbeslag in zijn koelkast dus kon dat voor me maken. ik stapte zijn woonruimte in en dacht: o jee, deze man rookt. het eten smaakte geweldig. tot op heden is hij de beste kok die ik ken. hij droeg zijn bordeauxrode overhemd die avond. dat verbaasde me, want de kleding die ik op zijn insta zag was expressiever. ik droeg mijn beige pantalon en truitje met mijn lichtblauwe oorbellen, want die staan goed bij mijn ogen. de foto van zijn pa hing boven zijn eettafel en hij keek ons serieus toe. na het eten zaten we op zijn bank bij het raam. de winkelstraat eronder was rustig. de avondklok was nog in werking. om vijf voor negen stond mijn wekker en in de deuropening gaf ik hem een knuffel en vroeg hij: heb je zin om nog een keer af te spreken? ik dacht: je bent de eerste die dit niet via whatsapp vraagt maar gewoon gelijk nu. tuurlijk wilde ik je nog een keer zien. 

[maryse127]

Ik vind Danny Very zo'n zeikstem hebben. Roller Coaster is echt een smet op de Top 2000 top 5. Oh God haal zn gezicht van mn scherm af

[marcelskittels]

MATHIEU VAN DER POEL 🇳🇱 Paris 2024 Olympics - Cycling: Men's Road Race 📸 by Tim de Waele/Getty Images

[stormvanwoorden]

Ik zou willen zeggen dat ik mij leeg voel, maar dat is niet helemaal juist. Ik ben eigenlijk gevuld tot aan de rand. Met woede, frustraties, verdriet. Met liefde. Een beetje hoop. En dat alles zit vlak aan de afgrond die uitkijkt op de grote leegte. Ik zou willen vragen of je mijn botten hoort kraken, als een schap waar te veel dingen op liggen of een oude trap die schijnbaar nooit lijkt te eindigen; ik voel mij soms echt zoals Sisyphus of misschien is het Atlas wel. Want wie kijkt er naar de bergen en vraagt zich af of de lucht er zwaar op weegt?

[gewoonkarin]

Het is half zeven ‘s ochtends. Ik zit aan een bak koffie. Beetje sippig te wezen. Vorige week woensdag heb ik vier implantaten in de bovenkaak gekregen. Valt het mee? De pijn valt veel mee. Gelukkig. Zit nog op zes paracetamol op een dag en denk dat ik eind van de week wel op nul zit. Dat is fijn. Het geneest ook goed heb ik het idee.

Waarom dan sippig. Ik kan mijn tanden boven nog niet inhouden. Dat was natuurlijk al de reden voor implantaten boven maar nu wel heel beperkend. Het is beter voor de genezing nu om ze niet in te hebben maar nu leef ik vooral tussen vier muren. ‘s avonds even naar de tuin om er even uit te zijn maar ook daar voel ik me opgejaagd. M’n tanden moet ik vaak uitdoen omdat ik moet kokhalzen. Volgende week moet ik een nieuwe collega in gaan werken, de week daarna heb ik vakantie. Die week inwerken is waar ik nu tegenop zie. Dat gaat niet zonder tanden. Daar maak ik me nu al zorgen over. Dat ik dadelijk een half jaar niet kan functioneren zoals het hoort.

Het is nog wat opgezwollen, mijn kaak. Misschien dat het daaraan ligt. Ik help het hopen. Blijven proberen deze week en als het woensdag nog steeds niet goed lukt terug naar de protheticus. Mijn lief zei dat de meeste mensen drie weken uit de running zijn op het werk na zoiets en ik na een dag verlof opnemen alweer aan het werk was, misschien de lat te hoog.

Mijn wangen wat dik en geel, echt blauw is het niet geworden. Ik voel me al een tijd beperkt door mijn tanden. Dat halve jaar moet me ook nog wel lukken. Het opgejaagd voelen is ook omdat ik niet tandeloos gezien wil worden. Ook niet kokhalzend. Geduld. Woensdag het peilmoment.

Nu even sip. Er zijn ergere dingen.

[zielsvlucht]

7/08/2024 (Manic pixie train girl)

Ik zocht naar een trap op het perron maar ik vond je ogen. Ik kreeg een kriebel in mijn borst en een golf van nieuwsgierige gedachten in mijn geest. Ik keek meteen weg.

Uit schrik om de indruk die ik kreeg te ontleden, en de waarheid te ontdekken.

Uit schrik om teleurgesteld te zijn.

Om nooit echt te weten of je terug keek.

Om die hoop te kunnen bijhouden. 

Telkens kom ik je weer tegen. In de wagonnen. Op de perrons. Wachtend aan de schuifdeuren. En ik ben bang.

Bang om in het lot te geloven.

Bang dat het maar toeval is.

Bang om te durven weer naar je te kijken.

Bang om je te negeren, want dat is misschien even grof.

Bang dat jij aan hetzelfde zou denken of misschien juist helemaal niet.

Zoveel spanning waarvan ik niet weet of jij die ook voelt.

Ik voel me als een spinnetje, want zo'n griezelig schepsel ben ik wel. Meneer spin die voorzichtig het web van mevrouw spin wilt binnen stappen, maar tegelijk wil vluchten.

Ik wil een dansje voor haar doen en zwaaien met mijn pootjes ik de lucht, zodat ze me ziet. Maar als ze me ziet, wil ik lopen voor mijn leven.

Ik wil haar leren kennen, ontdekken wie ze is. Maar ik wil niet ontdekken dat ze mij niet moet hebben, dat ik de zoveelste afzichtelijke man ben die gulzig naar haar staart.

Ik wil niet zo wanhopig zijn om hersenspinsels te weven over vreemdelingen op treinen, en die dromen dan te moeten beschermen tegen de klauwen van de realiteit.

En toch blijf ik me afvragen...

Wie ben jij?

Heb jij ook een lomp hart zoals ik?

Vind je spinnen vies?

Of zou een spin mooi passen naast je slangentatoeage?

Past mijn bruine palet bij je zwarte tinten?

Mijn domme bebaarde grijns bij jouw sierlijk glimlachje.

Ben jij ook naar een boek aan het luisteren onder je koptelefoon?

Is er niet op zijn minst een klein deeltje van ons, dat samen hoort?

Voelde je die vonk ook knetteren? Of ben ik knettergek?

[fransopdefiets]

15-9 Schoonebeek

In Barssel hebben ze heel wat restaurants, maar de gewone Duitse keuken ontbreekt. Dat vond ik wel jammer, ik had graag nog een keer iets met kool en bloedworst gegeten met een glas Dornfelder erbij. Naast het hotel was een groot pand met daarin een Chinees en een pizzeria. Voor de deur van de pizzeria was een een terras en daarop zaten een paar kerels zich luidruchtig te bemoeien met alles en iedereen. Ik dacht doe mij de Chinees maar en die was helemaal zoals het hoort. Een groot aquarium bij de ingang, stemmige Chinese muziek uit het plafond, een klein glaasje mierzoete Chinese wijn als welkomstdrankje en geruisloze bediening. Ik nam de wontonsoep, gebakken eend op à la Szechuan en gebakken banaan toe.

Vanmorgen aan het ontbijt moedigde de eigenaresse me aan om broodjes te smeren voor onderweg, de zakjes lagen er al klaar voor. De fietstocht vandaag leidt door de Duitse en Nederlandse veengebieden, dus dat betekent veel lange en rechte wegen langs kanalen onder de eikebomen.

In Borgermoor kom ik langs een gedenkteken ter herinnering aan een van de eerste concentratiekampen, al in 1933 opgericht om politieke tegenstanders van het nazi-regime op te bergen. Die werden uiteraard ingezet voor de ontginning van de veengronden.

Bij Lathen zie ik tot mijn verrassing de proefopstelling voor de magneetzweeftrein weer terug, in 2017 kwam ik daar ook langs. Alleen zag het er toen nog fris en veelbelovend uit, inmiddels is het verval ingetreden, de baan is bemost en de treinstellen zijn roestig. Ik denk dat het nog even gaat duren voordat we de trein in werking zien.

Het bed in breakfast in Schoonebeek zit in een oude boerderij, het is een flink appartement op de begane grond. Op het erf lopen de kippen en iets verderop hoor je de schapen blaten. Gelukkig wordt het niet zo heel vroeg licht hier.

Gefietste afstand: 110,1 km

Gefietste tijd: 7:15

[overprikkelqueer]

Je hoort altijd over Nederlanders die bij het kijken van Lingo "GROEEEEN" schreeuwen, maar nooit over mensen zoals mij, die altijd wild naar de grabbelbak kijkt en "rood rood rood" herhaald totdat ik werkelijk een rode bal manifesteer in de hand van de speler en keihard "YES!!! ROOD!!!!" schreeuw en niet discrimineert tussen teams.

Niemand mag winnen. Iedereen gaat met Lingo sokken naar huis in mijn ogen

[niet-altijd-even-goed-bezig]

Ik heb net nog eens door heel mijn Tumblr gescrold, tot aan het allereerste bericht dat ik ooit schreef. Verschillende teksten herinner ik me nog als de dag van gisteren, bij sommigen heb ik geen flauw idee meer waar ze over gingen. Maar wat ik wel weet is dat ik in de loop der tijd gegroeid ben als mens. Ik ben nog steeds mijn weg aan het zoeken in het leven, maar ik sta al verder dan ik bij mijn eerste post dacht dat ik zou raken. Mijn Tumblr heeft vele emoties van mij gezien, blij, boos, triest en angstig. Liefde en verdriet kwamen aan bod, en soms schreef ik gewoon omdat ik dacht: "anders word ik zot!' Mijn Tumblr zal altijd mijn plaatsje blijven waar ik mijn emoties van het moment kan in gooien. Waar het mij niets uitmaakt hoe veel mensen het zien. Het is een soort dagboek van mezelf dat iedereen die het wil mag lezen. Als iemand iets kan halen uit een van mij berichten dan is dat goed. Is het gewoon een bericht geweest om van mijn eigen gedachten af te raken die in de weg zaten, dan is dat even goed. En ja ook af en toe een berichtje reposten van iemand waar ik zelf moed uit haal hoort erbij voor mij. Ik ga dus gewoon blijven verder doen zoals ik al 4 jaar bezig ben. Bedankt aan de mensen die mij volgen dat ik hier gewoon alles mag neerzetten wat in mij opkomt!

[ochtendstorm]

Hier leerde ik geheimen bewaren, mijn kinderkeel in slot en grendel zetten.

Hier leerde ik de ‘shhh’-klank alvorens ik een woord kon zeggen

Hier leerde ik verstoppen, ver in mezelf, kwijtgeraakt om 20 jaar later midden in de rommel van mijn hoofd terug te vinden.

Hier leerde ik handen aanvaarden, zoals je leert een hand vast te nemen bij het begin van een officieel gesprek. Omdat dat zo hoort. Omdat dat moet.

Hier leerde ik vergeten, omdat dat zo hoort. Omdat dat moet. Omdat ik niet hoorde te weten.

[inktvlekken]

iets over biseksualiteit en 'queer joy'

mijn biseksualiteit was nooit iets wat ik verborg, maar ook nooit iets wat ik als een belangrijk genoeg onderdeel van mijn identiteit zag om er open over te zijn. ik pass gemakkelijk als hetero, al mijn vorige relaties waren met vrouwen, als ik er niet over begon, namen mensen aan dat ik hetero ben. ik hoefde me ook nooit ergens onveilig te voelen om mijn genderexpressie, zelden om mijn geaardheid.

sinds ik een niet-hetero relatie heb, kan ik echter moeilijker om mijn biseksualiteit heen, want ik moet uit de kast komen elke keer als ik over mijn partner begin. dat komt met allerlei moeilijkheden, alleen wil ik daar deze keer niet over schrijven.

want ik besef steeds vaker dat het ook een bevrijding is om openlijk biseksueel te zijn, om, dankzij mijn partner, vaker omringd te zijn door mensen die niet aan deze verwachtingen voldoen en al die manieren waarop zij samen zijn met anderen, waarop ze met gender experimenteren, de open ruimtes die dit creëert.

ik besef hierdoor steeds vaker hoe gemakkelijk ik in bepaalde patronen terugval, in bepaalde genderrollen en verwachtingen van hoe een relatie eruitziet en van wat het betekent om een man te zijn. ik begin in te zien hoe dingen waarvan ik dacht ze persoonlijk waren, problemen die ik had met seks, een maatschappelijke dimensie hebben. dat herkennen maakt het makkelijker om er iets mee te doen, in plaats van het onuitgesproken, onwennig in mijn onderbuik te laten rotten.

ik laat mijn haar weer groeien. ik draag een pin met een regenboog en met de biseksuele vlag naar mijn werk. ik zet hij/hem achter mijn naam in de afsluiting van mijn e-mails. ik ben meer open, over mijn huidige relatie en mijn vorige relaties, over de liefde, over seks. zoek niet langer eindeloos naar de juiste woorden. biseksueel, panseksueel, het maakt niet zoveel meer uit, het zijn geen diagnoses meer voor wat er een beetje mis met me is. en ik weet inmiddels dat biseksualiteit er niet voor iedereen hetzelfde uitziet, dat je dat op allerlei manieren in kan vullen.

mijn partner doet me oogschaduw op voor een queer feest. het is een vorm van intimiteit die ik niet verwacht had, hoe dichtbij hen hiervoor komt, de zorgvuldigheid waarmee hen werkt. ik leen een van hun broeken, die is te lang, hen vouwt de pijpen op tot de broek past, ook dat is plotseling intiem. ik pak hun handen vast om hen overeind te trekken, wil ze niet meer loslaten (hier blijven, hen zachtjes kussen). we dansen tot vier uur 's nachts, zoenen zorgeloos, delen buiten een sigaret en even vergeet ik dat ik me onveilig zal voelen zodra we naar huis lopen, want dit, hier, en naast hen, is precies zoals het hoort.

de volgende ochtend trek ik een overhemd aan. mijn kapitalismekostuum, zoals mijn partner dat noemt, maar het voelt niet als een kostuum, ook dit voelt gewoon als mezelf. sinds ik aangekomen ben, bezit ik steeds minder kledingstukken die ik draag vooral om niet op te vallen, om mijn lichaam te verbergen.

en ik voel me goed, en comfortabel. seks, mannelijkheid, mijn lichaam, mijn relaties: het zijn niet enkel meer dingen waar ik niet echt over nadenk, want meer dan ooit voelt het alsof ik ze zelf in kan vullen, een vorm mag geven, voelt het alsof er geen gebaand pad is dat ik af moet lopen, mag het fluïde zijn.

meer dan ooit voelt het alsof er zoveel te experimenteren is, zoveel openligt, en dat is niet alleen eng of moeilijk, het is ook een onvoorstelbaar prachtig uitzicht.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Op het web is de handleiding voor sneltoetsen nu toegankelijk via het toetsenbord-icoon rechtsonder in de pagina. Dit icoon vervangt het item "Sneltoetsen" in het accountmenu.

Op het web hebben we de huidige selectie-instelling voor het kleurenpalet toegevoegd als vervolgkeuzemenu in de pagina Dashboardinstellingen. Je kunt nog steeds Shift + P gebruiken om het kleurenpalet waar dan ook te wijzigen.

De normale krabbenvinkjes en regenboog krabbenvinkjes van Krabbendag zijn nu in TumblrMart beschikbaar.

We hebben Tumblr Live naar meer landen uitgerold. Bekijk dit bericht van Medewerkers voor de meest actuele stand van zaken.

Als je een experimentele verticale navigatielay-out op het web ziet, is dat omdat we de submenu-items voor Instellingen in de linker kolom hebben verwijderd. De navigatie-items leiden je nu door naar de Accountinstellingen met andere, verschillende instellingenpagina's in de rechter kolom.

De sleepknoppen voor het herschikken van blogs op het web zijn nu zichtbaar, ongeacht of je met de cursor over de blog zweeft of niet. Op apparaten die een aanraakscherm als primaire bedieningsvorm gebruiken zijn ze echter nog steeds verborgen.

We zijn nog steeds bezig om het Accountmenu op het web te stroomlijnen en betere locaties te vinden voor bepaalde items die je daar nu nog aantreft. Deze keer hebben we de link naar het Help Center naar de links in de voettekst verplaatst; deze vind je onder in de zijkolom (in de bureaubladlay-out) of onder in de navigatielade (in de mobiele lay-out).

🛠️ Fixes

In de berichteditor op het web hebben we de ruimte rond de zwevende contentblok-iconen aangepast zodat ze beter op kleinere schermen passen en ze de tijdelijke tekst niet overlappen.

Tijdens het weekend hadden bepaalde gebruikers geen toegang tot de feeds Volgend en Voor jou. We hadden dit probleem binnen een paar uur onder controle en de feeds werken weer zoals het hoort.

Er was vorige week een hikje in de feed Volgend dat ervoor zorgde dat hij niet voldoende berichten had om weer te geven, maar dit probleem is opgelost. We werken nog aan een aantal andere bugs die hetzelfde probleem zouden kunnen veroorzaken.

We hebben ook voor de feed Volgend gemerkt dat we privéberichten filterden van blogs waarop je bent geabonneerd. Dat doen we nu niet meer. Als je op een blog bent geabonneerd en die blog plaatst een privébericht, verschijnt dit bericht gewoon in je feed Volgend.

We hebben een probleem opgelost in de berichteditor op het web dat ervoor zorgde dat mediabestanden opnieuw werden geüpload als je bepaalde wijzigingen ongedaan maakte of opnieuw uitvoerde.

Een visuele glitch op de activiteitenpagina op het web opgelost die ervoor zorgde dat het erop leek dat de onderkant van blognamen was afgesneden.

Er was een probleem met de iOS-app dat ervoor zorgde dat een video niet begon te spelen wanneer deze in de lightbox werd geopend. De nieuwste versie (30.6.1) heeft dit probleem opgelost.

 🚧  Nog mee bezig

We zijn ervan op de hoogte dat ingebedde elementen van Spotify soms als "Not Found" op het web worden weergegeven. Als je dit ervaart, kun je het soms opnieuw proberen om dit op te lossen. Zowel wij als Spotify zijn de kwestie nog aan het onderzoeken.

🌱 Binnenkort

We zijn in @labs aan het werk aan een experimentele functie waarmee je 'bundels' blogs en tags kunt maken en gebruiken als 'startersets' wanneer je andere mensen voor Tumblr uitnodigt. (We werken ook nog aan de naam.) Hierover binnenkort meer op het blog @labs.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op! Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

[brilmans]

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

[manonfontaine]

Hoofdstuk 2

Ik heb nu tot het tweede hoofdstuk gelezen en persoonlijk vond ik dit hoofdstuk niet erg interessant omdat er niet veel gebeurde.

Het begin van het hoofdstuk begint altijd met Herman die eindelijk even in slaap valt en voor één keer het geluid van de windmolens niet hoort. Helaas zal hij wakker worden en zal zijn nacht weer verpest worden.

Dan leren we iets heel ontroerends over Saskia. We ontdekken dat ze een klacht heeft ingediend tegen haar grootvader die, toen Saskia bij hem en haar grootmoeder woonde, haar onbetaald werk liet doen. Saskia werd dus als slaaf behandeld, wat volledig illegaal is.

Dan hebben we Wesley, de zoon van Herman en Magda. Blijkbaar is hij verliefd op een meisje van zijn school, Machteld (ja, ik vind dat ook een afschuwelijke naam). Het probleem is dat Wesley denkt dat hij geen kans heeft omdat hij een jongen met overgewicht is en daarom denkt dat Machteld nooit in hem geïnteresseerd zal zijn.

De laatste "actie" van het hoofdstuk is dat Herman zijn beroemde paté aan het maken was en daarbij 10 uur in slaap is gevallen met zijn hoofd in zijn paté. (Wow, wat een actie zeg!) Zoals ik in het begin al zei, was dit hoofdstuk niet of nauwelijks interessant. Ik vraag me af wanneer we wat spanning en het gevoel van het lezen van een thriller gaan krijgen.

[deberghuthorizon]

Onze lieve Lize mocht vandaag 8 kaarsen uitblazen.

Zoals het hoort, mocht een feestje niet ontbreken!

Geniet van jouw verjaardag lieve meid 🥳🎉

[gewoonkarin]

Morgen is het alweer vijf jaar geleden dat je ons verliet. Alleen de laatste adem uitgeblazen. Dat is het enige waar ik nog moeite mee heb. Dat wij er niet bij waren. Je was inmiddels al wel gewend aan veel alleen maar het liefst niet alleen. Daarom blijft dat hangen denk ik. Het idee dat ik iets met mijn voorgevoel had moeten doen.

Verder is het goed zo want weer samen met ons ma. Je was het liefst bij haar in de buurt. Dat was te merken als ze weg was voor een vergadering of andere afspraak. Wachten tot ze weer thuis kwam. Napraten. Bezorgd als het laat werd. De mobieltjes kwamen later pas.

Vijf jaar alweer. Ik stond vanochtend bij jullie tuintje, even opruimen. Bijna wekelijks kom ik daar. Het gevoel dat ik grommes zou krijgen als de tuin een bende is heb ik niet meer, ik ga erheen om even bij jullie te zijn. Het verzakte kunstwerk hadden mijn lief en ik alweer recht gezet en daarom zit het er nu weer uit zoals het hoort. Iets meer grond zichtbaar zou ons pa meer waarderen maar ons ma dan weer niet. Gulden middenweg, je ziet wat grond. Vooral eromheen.

Ik kan ze nog steeds missen, die twee. Gewoon om even te vertellen over onze liefjes, over de dagelijkse dingen. Niet groots en meeslepend maar juist het kleine. Dingen die me raken, zorgen uitspreken. Koetjes en kalfjes. Mauwen over dieje van d’n dieje.

Van het Waspikse krijg ik weinig meer mee. Niet dat dat erg is maar het hoorde bij ons thuis. Soort heimwee denk ik.

Heimwee naar even kind zijn.