#yıktığım

[poemvolia]

geç kaldım. her zaman olduğu gibi yine bir şeye geç kaldım. kabul edemedim, ellerimle ittim sevgiyi. duvarlarımı günler sonra yıktım. inanamadım, viran. kimseye güvenmeyen kalbim, inanmadı sana. bu da yalan sandım. yanıldım. yaralandım. sen yaraladın. değiştin, viran. o kadar mı geç kaldım sana? sevgin bitmiş, duyguların ölmüş bana. benim yıktığım duvarları bu kez de sen örmüşsün. yetişemedim. yazdım. kalbin ısınır belki diye uzun uzun anlattım. beni anlardın, hislerimi de anlarsın dedim. anlamadın mı? çok bekledim, çabaladım ama kalbin soğumuş. kış olmuşsun, viran. hani üşüyeni bilemez ya rüzgar, görmez bile. öyle görmedin sen de. belki de görmek istemedin. ben de seni değil, belki de beklemeyi sevdim. kendimi bununla avuttum.

[sadecebwn]

fazla yıkık döküksün

Yakıp, yıktığım kadar değil.

[naefsunkar]

Bülbülün lalezardan neden kovulduğunu,

Bu hayal zindanını yıktığım gün hatırla...

Balığın susuz kalıp suda boğulduğunu,

Acılar evreninden çıktığım gün hatırla...

[vebulutlaragladi]

bu muydu istediğim hayat, kendimden kendimi çıkaran yaşam. yıktığım tabular insanlar bunun için miydi. kolaydı kaçmak arkaya bakmadan. şimdi kime kızacağım. bu hayatımı seçen kendime mi beni çağıran geçmişe mi.

[wehuzunngeldi]

başka diyarlara, başka denizlere giderim, dedin.

bundan daha iyi bir kent vardır bir yerde nasıl olsa.

sanki bir hükümle yazgılanmış bir çabam;

ve yüreğim sanki bir ceset gibi gömülmüş oraya.

daha ne kadar çürüyüp yıkılacak böyle aklım?

nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam burada

gördüğüm kara yıkıntılarıdır hayatımın yalnızca

yıllar yılı yıktığım ve heder ettiğim hayatımın.

[birdelimeczup]

geri dönme diye yıktığım yollarda bekleyen de benim

[ruhumbipolar]

beni üzemesin daha fazla üzülmeyim diye vazgeçtiğim isteklerim var hayallerim var olmayacağını bilip de bir gün olur diye umut bağlayıp üzülmemek için yakıp yıktığım hayallerim, ama bu daha çok canımı yakıyor nefes bile almak istemiyorum artık

[desert--daisy]

Zindanlarımı küften arındırmaya başladığım gün bugun, sadeleştim en güzel günler için , tuvalimde yeni rengime yer açtım, sarıldım siyahıma, korkmuyorum artık. Şimdi siyahımla tüm renklerim daha canlı, daha çarpıcı, daha özel , daha güzel , daha ben... Kabullendim geçmişimi şimdimi geleceğimi.Savaşmamız gerektiğini kim söylediki zaten ? Kazanmak ya da kaybetmek, neden sadece biri olmak zorunda? Kazandığımızı düşündüğümüzde nelerden vazgeçtik, nelerden taviz verdik ? Nereden geldik, nereye savruluyoruz ? Peki ya kaybettiğimizde ? Her mağlubiyetimizde umudumuzun bittiğini, yolların tükendiği , tüm köprülerin yıkıldığını sandığımızda başlayan bir kabullenişle birlikte yüklerinden kurtulmanın verdiği hafiflik , can ne istiyorsa onu yapabilmek , yeni açılan pencere var mı diye ufka bakmak bir kazanım değil mi ?

Bugün zindanlarımı prangalara vurduğum gün. Tüm hüzünleri kendimde denemeye ant içmiştim oysaki, çok matah bir şeymiş gibi. Kabullendik mi peki ya herşeyi, dertlerin her birini, Asıl kabullenmemiz gereken olguyu; hayatın dertlerle güzel olduğunu? Zaman geçiyor , kar kendini bu hayata ,kaçırma hiç bir anı, raftan alma vakti tüm yaz günlerini.

Aklımın hezeyanı ile kalbimin çığlıkları bir olmuş, gözümü kapatmış düşüncelerimi bağlamış bilmediği yolda virajlara aldırmadan gidiyordu son sürat. Kim yakalayacaktı kim durdurabilecekti. Ben rüzgara anlatırken tüm duygularımı, tüm düşüncelerimi nereden bilebilirdim esip seni bulacağını.Bir durup nefes almalı aklı başa toplamalı ,ateşten önce biraz dumanı solumalı, çünkü giymiştim kırmızı pelerinimi oturmuş kurdumu bekliyordum

Yıldız Kenter'in de dediği gibi "Nereden çıktı bu plastik çiçekler?" Bu, çağımız insanlarının savunma mekanizması mı? Başkası olmaya alışmış insanların hangi duygusu gerçek kaldı ? Oysa ben , tüm çiçeklerimi özenle seçmiş , kendi ellerimle tek tek ekmiştim , sevgi ile sulamıştım. Bahçemdeki en özel yerdeki en güzel gonca gülü bir sabah açılmış, ertesi sabah solmuş buldum, belki de bundandır gözlerimdeki hüzün.

Bugün özür diledim aynamdan, herkesin her şeyi kendine hak gördüğü bu dünyada sadece hak edene göster gülüşünün kutsallığını. sararıp solsada albümlerim, çocuk aklımı başımdan almayacağım, ruhumundaki halenin yok olmasına izin vermeyeceğim. Ç��k yataktan söyle şarkılarını avazın çıktığı kadar , Unutmamalı ki yıldızlar ölse bile ışık demetleri hep yaşar.

Bugün zindanlarımı bir bir yıktığım gün. Kaç balyoz darbesini bileklerim taşıyacak bilmiyorum ama hepsini yıkacağım. Bir kaşık suda boğulduğum sandığım içimdeki ummana yolu gösterdim, taşıp geçti akıp gitti ve buldu sakin huzurlu güvenli koyunu.Bir batan bir çıkan Gemi ile işimde yok artık, batmış mı çıkmış mı karaya mı vurmuş çapası mı kopmuş deniz fenerini mı bulamıyor umrunda değil artık. Çünkü ben koyunu bulan bir okyanus olmuştum. herkes ya güvenli limanı aradı ya da batmayacak gemisini.Sanırım asıl olayda buydu ; beraber okyanus olabilmek. Okyanus olup; tüm hücrelerinde ben'i unutup biz'i yaşatabilmek, tüm su damlacıklarının karışıp ayrışmanın imkansızlığında bir olabilmek.

Eski bir rüya uğruna ruhunu çölleştirmemeli insan. Karıştırmamalı renkleri, küsme dağa ,kabullen hayattaki yerini ,farkına var her güneşin doğuşunda ve batışında ay hep yerli yerinde ve kendi kendinin ışığı ol, kim bilebilir ki yaşadığın onca tebrübeyi. E bende Çıkardım kırmızı pelerinimi ne ben eski ben, ne de kurt kurttu artık.

Ve işte o gün bugun, günlerin en güzeli yıkılan zindanlarımdaki ilk çiçeğimin açtığı gün bugün, öylesine mutlu öylesine huzurlu ,umut dolu, ışık dolu.Güneş yerinde ve her şey yolunda. Viva la vida! Yeni başlangıçlara...

#desertdaisy #nobody

[sensizbensizim]

Bazı insanlar yüzünden kendi kurallarımı yıktığım için kızgınım

[ozgemey]

Acı hissinden sonraki kaçınma hali gibi yaşamaya başlamışım, hiçbir yanlışı yanımda bulundurmamak için doğru olmaları için çabalamayı bırakmışım. Ummayı bırakmışım gücümü değişmezliğin kabulünden almışım, çare olmayışının kabulünden. Ve bunu hep çok kolay yapmışım. Şimdi yıktığım herşeyin altında kalmış gibiyim. Ama yine de yaşanırken olayları değil kuralları düşünüyorum, ve her yerden tümevarıyorum. Rutinleri sanırım artık o kadar da sevmiyorum. Değişiyorum...

[dertblr]

NEREDEN BİLECEKSİN

O eski hülyaların sahile vurduğunu Yakama bir muamma taktığım gün hatırla Gurbetin mahşerimde bir sıla bulduğunu Dağlar gibi eriyip aktığım gün hatırla

Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu Her seher yüreğimde açan karanfillerin Her akşam ellerimde sararıp solduğunu Nereden bileceksin

Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin Siyah tüylü martılar yorgun pencerelerde Benimle ağlayacak benimle güleceksin Göğsümde ızdırabı deniz fenerlerinin Hayatımdan fışkıran hüzne gömüleceksin

Her şairin bir gülle bahtiyar olduğunu Bir sana bir göklere baktığım gün hatırla Gönlümün kahrın ile ihtiyar olduğunu Sigaramı sessizce yaktığım gün hatırla

Bilemezsin içimde bir denizdir yaşamak Sen denizin en uzak noktasında şen şakrak Ben kırgın dalgalarla avunurum derinde Gemilere yosunlu mendiller bağlayarak

Nereden bileceksin fesleğen köklerinin Hercai bulutlardan bıkıp usandığını Ansızın kayıveren yıldızların ardında Vuslatı bekleyen bir kalbin yandığını Nereden bileceksin

Yağmura boyun büken susuz topraklar gibi Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin Sinesinde bi-vefa bir sırrı saklar gibi İnfazına yürüyen ölü tutsaklar gibi Gözlerinin hicranlı yaşını sileceksin

Tatlı bir rayihanın göklere dolduğunu Irmaklara karışıp aktığım gün hatırla Gölgelerin ruhumu görüp kaybolduğunu Mavi bir şimşek gibi çaktığım gün hatırla

Gülümse ve uzaklaş çünkü anlayamazsın Bu kopan fırtınayı Yusuf'un yüreğinde Koyu bir çaresizlik ayinidir yalnızlık Züleyha'nın menekşe büyüyen gözlerinde

Nereden bileceksin kayalara tutunan Devlerin birer birer vurulup öldüğünü Rüyaları süsleyen eşsiz mücevherlerin Bir dervişi görünce yere döküldüğünü Nereden bileceksin

Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin Kollarında rüzgarlı bir deprem karanlığı Kapı aralığından sessizce gireceksin Işıldayan bu gönül şahikası önünde El pençe divan durup sen de eğileceksin

Bülbülün lalezardan neden kovulduğunu Bu hayal zindanını yıktığım gün hatırla Balığın susuz kalıp suda boğulduğunu Acılar evreninden çıktığım gün

[kadirtclk16]

Nereden Bileceksin

O eski hülyaların sahile vurduğunu

Yakama bir muamma taktığım gün hatırla

Gurbetin mahşerimde bir sıla bulduğunu

Dağlar gibi eriyip aktığım gün hatırla

Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında

Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu

Her seher yüreğimde açan karanfillerin

Her akşam ellerimde sararıp solduğunu

Nereden bileceksin

Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin

Siyah tüylü martılar yorgun pencerelerde

Benimle ağlayacak benimle güleceksin

Göğsümde ızdırabı deniz fenerlerinin

Hayatımdan fışkıran hüzne gömüleceksin

Her şairin bir gülle bahtiyar olduğunu

Bir sana bir göklere baktığım gün hatırla

Gönlümün kahrın ile ihtiyar olduğunu

Sigaramı sessizce yaktığım gün hatırla

Bilemezsin içimde bir denizdir yaşamak

Sen denizin en uzak noktasında şen şakrak

Ben kırgın dalgalarla avunurum derinde

Gemilere yosunlu mendiller bağlayarak

Nereden bileceksin fesleğen köklerinin

Hercai bulutlardan bıkıp usandığını

Ansızın kayıveren yıldızların ardında

Vuslatı bekleyen bir kalbin yandığını

Nereden bileceksin

Yağmura boyun büken susuz topraklar gibi

Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin

Sinesinde bi-vefa bir sırrı saklar gibi

İnfazına yürüyen ölü tutsaklar gibi

Gözlerinin hicranlı yaşını sileceksin

Tatlı bir rayihanın göklere dolduğunu

Irmaklara karışıp aktığım gün hatırla

Gölgelerin ruhumu görüp kaybolduğunu

Mavi bir şimşek gibi çaktığım gün hatırla

Gülümse ve uzaklaş çünkü anlayamazsın

Bu kopan fırtınayı Yusuf'un yüreğinde

Koyu bir çaresizlik ayinidir yalnızlık

Züleyha'nın menekşe büyüyen gözlerinde

Nereden bileceksin kayalara tutunan

Devlerin birer birer vurulup öldüğünü

Rüyaları süsleyen eşsiz mücevherlerin

Bir dervişi görünce yere döküldüğünü

Nereden bileceksin

Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin

Kollarında rüzgarlı bir deprem karanlığı

Kapı aralığından sessizce gireceksin

Işıldayan bu gönül şahikası önünde

El pençe divan durup sen de eğileceksin

Bülbülün lalezardan neden kovulduğunu

Bu hayal zindanını yıktığım gün hatırla

Balığın susuz kalıp suda boğulduğunu

Acılar evreninden çıktığım gün hatırla

Nurullah Genç

Usta Şairlerin en güzel şiirlerine bu uygulama ile kolayca ulaşabilirsiniz.

Google Play

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.zeyahapp.siirler

Huawei App Gallery

https://appgallery.cloud.huawei.com/marketshare/app/C101719571

[wehuzunngeldi]

yıktığım, atladığım, söndürdüğüm bir yangın yerindeyim içimde sadece, dediğim gibi her gidenden biriktirdiğim melekler kalbimin üstünde bir daha hançer

[besyuzbesedonuyorumm]

Dün gece kendi üstüme yıktığım ve yıkılan yükleri toplayıp attım

[birsayfasecoku]

Şu an 28 Kasım günü en büyük tabularımdan birini yıktığım yerdeyim. Tabu yıkıldı ve arkasında sandığım kadar korkunç bir enkaz bırakmadı. Yoluma devam edebiliyorum.

[blog-of-zespira]

Benim yakıp yıktığım anıların üstüne yeni anılar inşa ediyorsun ama bensiz, öyle değil mi?