poemvolia

[poemvolia]

yokluğun bir gece gibi; gündüzlerimden nefret ediyorum.

[poemvolia]

sevmek, büyük acı taşıyormuş. küçüklüğümün masalları gibi değilmiş, albayım. gitmez diyordum. gidince anladım. seven gidebiliyormuş. güzel bir çiçek dahi soluyor işte, albayım. kalp hep aynı atmıyormuş. şiirlerin hep güzel cümleleri yokmuş. bazen, intihar etmeden de ölünüyormuş. sevsen de olmuyormuş. geçmişi geri getirince, hatırladığı gibi bulamıyormuş insan. zaman öldürüyormuş.

[poemvolia]

neden böyleyim ben, füsun? bakışlarım boş, gözlerimin içinde cenazemi taşıyorum. kafam dolu. sesleri susturmak yerine her günü ayrıntısıyla saklıyorum. ruhumu acıtan şeyleri bağrıma basıyorum. ne zihnime ne de bir köşeye, tam soluma kazıyorum.

[poemvolia]

bir mevsim soğukluğu vardı ellerimde. avuç içlerimi ceplerime de saklasam ısıtamazdım. bir kışla buz gibi olurdu bedenim. başka bir kış üşütmemişti. kalbim hiç soğumamıştı benim.

[poemvolia]

her duman, her kül; biraz şiir, biraz suskunluk taşıyor. şehir gri, rüzgâr gri...

[poemvolia]

benim kelimelerim hep seni yazıyor.

[poemvolia]

uzun bir iç çekip bakıyorum. ne bir sigara yakıyorum seninle, ne de gölgeni izlemeyi bırakabiliyorum. içmiyorum ama içtiğin dumanı soluyorum. bast��rdığım özlem gibi nefesimi tuttuğum kokunun esiri oluyorum. söylesene, sen dumanla kaçarken ben neden küllerinde boğuluyorum? aptal kalbim, tüketmediği zehrin izmaritlerini taşıyor... hisleri tartamadığım aklımla savaşım. sözünü tuttuğum yaşam, kendi sonumu getireceğini bildiğim şeylere tutunuyor.

[poemvolia]

yüreğim sızlayarak seni özlediğimi bilmeni isterim.

[poemvolia]

belirsizlik, ömür hanım. yaralamadan acıtıyor canımı. bir papatya sapında cevap arıyorum. küçükken yapraklarını kopardığım gibi öğrenmek istediğim sorular uğruna yitiriyorum kendimi. seviyor, sevmiyor, seviyor, sevmiyor... son yaprağa gelene kadar, ne kadar başa dönsem de bir türlü anlamıyorum. kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada... söz boşluğu burası, ömür hanım. sözler hep boşluğa savruluyor. “insan her şeyi içine atar. orada birikir, birikir ve bir gün insanın içini öldürür,” diyordu şükrü erbaş. işte tam da öyle hissediyorum.

[poemvolia]

her nefeste, seni özleyince göğsümde bir yıldız kayar. intihar eder göğün kuşları.

[poemvolia]

geç kaldım. her zaman olduğu gibi yine bir şeye geç kaldım. kabul edemedim, ellerimle ittim sevgiyi. duvarlarımı günler sonra yıktım. inanamadım, viran. kimseye güvenmeyen kalbim, inanmadı sana. bu da yalan sandım. yanıldım. yaralandım. sen yaraladın. değiştin, viran. o kadar mı geç kaldım sana? sevgin bitmiş, duyguların ölmüş bana. benim yıktığım duvarları bu kez de sen örmüşsün. yetişemedim. yazdım. kalbin ısınır belki diye uzun uzun anlattım. beni anlardın, hislerimi de anlarsın dedim. anlamadın mı? çok bekledim, çabaladım ama kalbin soğumuş. kış olmuşsun, viran. hani üşüyeni bilemez ya rüzgar, görmez bile. öyle görmedin sen de. belki de görmek istemedin. ben de seni değil, belki de beklemeyi sevdim. kendimi bununla avuttum.

[poemvolia]

yapma, pina. kendinden alıp verme kimseye. tükeniyorsun, bitiriyorsun kendini. bir şeyleri değiştiririm çabalarını bırak artık. kaç çukura daha yer edecek bu bedenin? kaç kez daha pişman olup dipten çıkmaya çalışacaksın? hiç acımıyor mu senin ellerin? avuçların yara bere içinde kalmış. anlam yüklediğin her şeyin altında eziliyorsun. görmüyor musun enkazını? bir yığın tozla dökülüyor. herkesin elleri dolu. senin ise cebinde bir merhem bile yok.

[poemvolia]

burası dünya. dünü unutamayan insanın çorak coğrafyası.

[poemvolia]

gidişine tek kelime edemediklerimin arkasından su döküp selametle demişim gibi... hep veda ediyorum sandılar.

[poemvolia]

elleri tutulası, gözleri bakılası... en çok da kalbi sevilesi bir kadındı. bütün saç telleri sevilmeli, hakkında bilinmesi gereken her şey bilinmeliydi. okunulması gereken tüm şiirler gibi. acılar paylaşılmalı, kahve eşliğinde sohbet edilmeli, yanında sigarayla birlikte izmaritler yere dökülene kadar iç çekmişliğim olmalıydı.

[poemvolia]

ben, ben ölecek gibi oluyorum füsun. boğuluyorum. dayanıyorum. ama dayanamıyorum. öyle yorgunum ki, kafamı toplayamıyorum. ruhumu, koyu mor dikişler tutmuyor artık. yamalı gülüşüm, gerçekçi değil artık. ölüyor muyum? ölmek istiyorum füsun. baksana bana. görmüyor musun? ben yaralıyım. kelebeğin kanatları, yanık. görüyorum ben. güçlüyüm. ama gücüm kendime yetmiyor. lütfen, kurtar beni.

[poemvolia]

soğukla uyuşturuyorum, zihnimi. susturuyorum düşünceleri. nabzımı sayıyorum, nefesimi tutuyorum. taş değil ki şu kalbim, söz geçiremiyorum. olmuyor. hissizliği taşıyamıyorum. ufacık sevgi kırıntısı için bile yalvarıyor gözlerim. bazen nefretle bakıyorlar. o anlarda hayal kırıklığını avuçlayıp, acıma bastırıyorum. tuz gibi. acının üstüne acıtanı ekliyorum. biraz da hüzün ekiyorum. defalarca unutuyor, aklım. yaralayanlar yara bandı uzatmazken ben sayfalarca merhamet okuyorum. bin bıçak yarasını bir dikişle affediyorum.