#kabulleniş

[dilfiruzz]

Neden diye sorup kafa patlatmaya hiç gerek yokmuş. Öyle yaptı çünkü onu yapmayı tercih etti, yanlış yapmaktan çekinmedi çünkü önemsemedi. Bazı şeyler sadece tercih ve değer verme meselesi, hepsi bu ..

[mydarknes]

İkimize bir mutlu son yazdım sonra.

O evde seninle birlikte oturduk..

Sustuk..

Yanımda durdun sessizce.

Burası sondu.

Başka bir yaşamdı.

Sadece biz vardık.

Bana baktın..

Mavi ve telaşsız.

Sustuk.

Başka bir yaşamda başka bir mutlu son.

Biz bunu haketmiştik...

Hikayemiz orada bir yerde.

Hep benimle duracak.

Dayanabilmemin tek yolu bu çünkü.

[uykucupandaa]

Artık vazgeçmen ve kabullenmen gerektiğini anladığın o gece

[birazfazla]

İçime bi serinlik oturdu artık irdelemek istemiyorum. Hatta elimden geleni yaptım içim rahat ferahlığı da denilebilir.

Şimdi mikroskopla da baksa bulamaz o hevesleri.

İçses; belki de hiç aramamıştı .!

[efsungeradam]

Bu saate kadar uyutmayan lanet dusunceler. Neden kahrolup beynimden gitmiyorsunuz?

Biliyorum yalanlar söylendi, inandın. Yapmacık sözlere kandın, oyunlara geldin. Belki de yara bandı yapılıp kullanılıp atıldın.

Çok kere düştün, zor acılara kol kanat olmaya çalıştın, reddedildin.

Yine de her şeyini verdin, hiçbir şeyi oldun.

Sen, sevgili ben:

Sevdin, sevilmedin.

Özledin, özlenmedin.

Bekledin, beklenmedin.

Unutmadın, unutuldun.

Sen sevgili ben: Bu lanet gerçekleri kabul et ve uyu artık! Seni senden başkası kurtaramaz, bunu anla.

Lütfen.

06.22

[kalemineiyibak]

Zamanın Çizdiği Yara

Bu ikilik, sevdiğim; senin onun amacında dinlendiğin aşk saltanatlarının bendeki en acı inleyişleri oluyor. Nisyan barlarında seni kaç kadeh içtiğimi ve yine hep sevdiğimi bilemezsin, unutmaya çalışırken. Vakıa dolambaçlarında bir komando oldu, seni unutmak telaşım. Kaç savaştan yarı çıplak mağlup döndü Sevda, bilemezsin. Mücerretin ifşa tuvallerine seni çizdi ressam, ben yazar olandım hep aslında. Mihrabın yerinde unutuşun hep şahaneydi bana. Sürükleyici farkındalıkların otopsisi yapıldı yüreğimde; ben gidiyorum seni unutmak mağlubiyetlerimden. İltihap kapan bu sevdada, zaruri mücrimlerin ayrılık aşermesini kabul edemiyordum, incindim, inceldim, kabul ettim. Lal ve esenlik dolu sensizlikler, gözyaşı figanlarından hasekinin ben olmadığını fısıldadılar; ömrü yavaş aktı bu sevdanın. Serimi sesime karşı duyulmaz falçatalarla saldırdı. Hüsnühatlar seni yazdı; lütfen bu dağınık Sevda böyle kalsın. Sürurlarda ruhbanlara uzanır aklın, bensiz koyularda siyahı hep seven olursun. Lütfen bu Sevda böyle tezat kalsın. Süregeldik mukadderden yana; meğerse ben hep zehir içmişim sana susarken. Nizami bekleyişlerim, rafta bomboş durup ömrü kısalan kitaplar gibi olmuş. Pardon, sen hep miş gibi yapmayı seversin; sevmiş gibi, gelmiş ve hiç gitmemiş gibi... Efsusların sınırı aşan tembellikleri olur aşk benden yana sana; on iki Eylül darbesi perdenin arkasında şaklaban bir sahne olur. Sarılmayı sevemezsin. Dudakların bana şimdi bir sedd; idrak martıları çarşambayı terk ve perşembeye ikonik versiyonu sabah olan bir unutmak püskülü... Pis papatyanın tefekkür denizinde yüzerken boğulmaya gönüllü oldun sen ve vaziyeti salçalanan aşk yumaklarında kedilere oyuncak oldum, ben... Güzideydin, kalın harflerle sevdiğim ve ince harflerle sarıp sarmaladığımdın. Kabulleniş nihayet mühim bir ruhsat oluyor şehvetin cevap güllerinde; sen köklerine doğru uzanan bir koku saymasan da ben kokladım, gitti bile. Burnumdan kabullenişin mentolleri girdi, sevdiğim; seni aşk sarmallarında saran o kadın gibi bir daha sevemem ben...

Dilara AKSOY (Dila VARLI)

[lluminara]

Bazen en yakınımızdaki insanlardan, bizi anlamalarını, yardım etmelerini ya da gösterecekleri minik bir çabayı bekleriz. Ancak çoğu zaman bu beklentiler karşılanmaz ve biz de bir süre sonra bunu kabulleniriz. Belki de karakterlerinin böyle olduğunu, ellerinden gelmediğini düşünerek kendimizi teselli ederiz. Ama bir gün, onların bize veremediklerini başkalarına fazlasıyla verebildiklerini ve bunu kendi rızaları ile yaptıklarını fark ederiz. O andan itibaren zaten her şey yerine oturmuş olur; beklentiler tükenir, duygular soğur, ve içimizdeki boşluk sessizce yerini kabul eder.

✧☽✧

[petrikori]

Açmadan solmuştu o çiçek

Sordum sahibine

Bakmazmış kendine bile

Eşi geldi bendim dedi

Çok sevdim o da gitti

Şimdi eşi nerededir bilinmez

Belki bir mezar bir hapishane

Belki hastane köşeleridir yeri

Belki atlatamadı ayrılığı

Belki anladı halini yine kendine acıdı

[narkozlugece]

11.04.24 // 07.24

Yine ben. Daha farklı ve kendimi keşfetmeye çalışan halimle buradayım. Evet, yine ben ama eski ben değil. Çok şey oldu. Çok şey değişti. Akışına bırakmayı öğrendim ki ben asla yapamazdım. Kaçtığın her bir düşünce her bir kabusun en büyük sürpriz olarak önüne çıkabileceğini öğrendim. Yerin dibindeyken bundan hayıflanmayı değil de orada yatmayı, bazen oraya sığınmayı öğrendim. Aidiyet hissinin ne kadar önemli olduğunu ve benim buna sahip olmadığımı fark ettim. Acı vericiydi bununla yüzleşmek ama dedim ya akışına bırakınca daha çabuk kabullendim. Geçen yıl gittiğim bir gezide bunu test etmiştim. Ailemden uzaklaşırsam düzelecek mi her şey diye? Ya da tek sorun bu şehir mi diye? Hiçbiri değilmiş. Sorun kafamın içindekilermiş ve bundan ölsem dahi kurtulamazmışım. Zihnimin içindekilermiş beni zehirleyen. Çok düzgün bir insan değilimdir. Ama nasıl olursa herkes verdiğim öğütleri (öğüt vermeyi hiç sevmem açıkçası) çok beğenir. Bununla övünmeyeceğim, çünkü öğüt vermem için bunları tecrübe etmiş olmam gerekir. Ve evet..

Hayatımın garip bir evresindeyim. Çözmeye çalışıyorum. Sanki bir labirent ve ben bu labirente tırmanmaya çalışıyorum, çıkışı bulmak yerine. Herkesin dönüm noktası dediği noktadayım aslında. Yaşayacağım hayatı inşa etmeye çabalıyorum. İnanıyorum. Belki de ilk defa buraya bunu bu denli açık söyledim. Bu kadar karamsarlığın arasından bir umut ışığı inatla kapımda. İnanıyorum, en içimden. Ve nolur, nolur…

“Halledeceğim.” etrafımdaki tek tük kişilerin duyduğu o söz. Evet, bu yazıyı okuyan kim varsa. Ben halledeceğim. Halledeceğim.

[bellatrixx3]

Hani bazı insanlar vardır ya böyle uzaktan çok iyi görünür kendini çok iyi biriymiş gibi tanıtır sen de onu öyle tanırsın sonra yavaş yavaş seni etkisi altına alır ama sen farketmezsin çünkü o öyle güzel sözlerle bulandırmıştır ki aklını gözünün önündeki gerçekleri göremezsin sonra yavaş yavaş gerçek kişiliğini ortaya çıkarır ama sen onu öyle çok seviyosundur ki hata yapsa da nolucak ki dersin bu bir olur iki olur üç olur ardı arkası kesilmez sırf sevdiğin için kaybetmek istemediğin için görmezden gelirsin ya hatalarını, sen böyle yaptıkça o daha da üstüne gider hatta o kadar çok yapar ki bu sefer uyardığında kendini öyle bi güçle savunur ki benmi çok abartıyorum acaba dersin ama iş işten çokdan geçmiştir bile artık çabalasanda kurtulamzsın ki o zincirlerden seni kendine öyle bi bağlamışki zamanla farketmemişsin bile... Sonra bi gün çözer o zincirleri ama sen çıkarmaya kıyamazsın gider o, çok uzaklara gider seni kendi haline bırakmıştır ama senin hala ruhun o zincirlere bağlıdır bir daha asla gelmeyeceğini bilsen de gene de kabul etmezsin, kabul ettiremezsin kendine sonra sen yavaş yavaş acıya da alışırsın yalnızlığa da...

[grkmmm]

Yaşadığım sürece kaybetmeye mahkumum.

[dilfiruzz]

Elinden gelenin en iyisini yap, sabret ve sebat et; çabala. Neden şunu da yapmadım, diyeceğin bir noksan bırakma hikâyende. En sonunda tevekkül et. Kudretin buraya kadardı, gerisi senin elinde değil.

[soguksemtinmavikizi]

Bazen aylarca kabullenemediğiniz şeyi 1 gecede kabulleniyorsunuz çok garip

[uykucupandaa]

Ben zaten kabullendim ama bazen yine de çok üzülüyorum...

[tumemanquest]

Bazı şeyleri daha kendime kabul ettirememişken şimdi senin de gitmen...

Bilemiyorum sevgili, içimde koca bir boşluk var gibi. Büyük bir boşluk, ağrılı ve biraz da sancılı. Ama geçecek elbet, kimse sonsuza kadar kalamaz yanımızda.

Yine de kalmanı isterdim.

[efsungeradam]

Merve Boluğur ve ben aşk konusunda asla kazanamıyoruz