#werkdruk

[peterpauldoodkorte]

Waar wantrouwen heerst, woekert onveiligheid

De winst van plezier op en veiligheid in de werkplek Bij veiligheid op de werkvloer gaat het vaak over een angstcultuur, vervelende grappen of zelfs grensoverschrijdend gedrag. Een gesprek dat ik eerder deze week voerde leerde dat gebrek aan mandaat en handelingsvrijheid binnen bijvoorbeeld de zorg en het sociaal domein wellicht een nog grotere, maar minder (h)erkende oorzaak van onveiligheid…

[wsk-kleuteronderwijs]

Stressfactoren van kleuterjuffen (84)

Wederom een wanhopig verhaal van een kleuterleidster die niet meer kan functioneren op school vanwege de toenemende werkdruk en gestelde eisen aan kleuters. Voor dit zwartboek maakte Annet (60jr) een lijstje met stressfactoren:  Continue reading Stressfactoren van kleuterjuffen (84)

[janpeeters19fd]

De controversiële rol van Advocaat Christine Mussche: hoe haar onderzoek het leven van Steve Van den Kerkhof veranderde

De "Macht" van Advocaten: hoe éénzijdige rapporten levens kunnen verwoesten

Het recente onderzoek naar het vermeende toxisch leiderschap bij Plopsaland heeft veel stof doen opwaaien en plaatst nu ook het advocatenkantoor van Christine Mussche in een controversieel daglicht. Het onderzoek, dat aanvankelijk leidde tot het ontslag van CEO Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam, is door het arbeidsauditoraat afgesloten zonder dat er strafbare feiten zijn vastgesteld. Deze conclusie roept serieuze vragen op over de rol en integriteit van het advocatenkantoor dat dit onderzoek uitvoerde en de verstrekkende gevolgen van hun rapport.

Toen ‘De Tijd’ in 2023 met getuigenissen van (ex-)medewerkers naar buiten kwam, was de verontwaardiging groot. Studio 100 schakelde Christine Mussche in om de beschuldigingen van een te hoge werkdruk, pesterijen, en vermeend agressief gedrag te onderzoeken. Het rapport dat hieruit voortkwam, leek de basis te leggen voor het drastische besluit van Studio 100 om Van den Kerkhof en zijn team te ontslaan. Echter, met het recente oordeel van het arbeidsauditoraat dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd, komt dit rapport nu in een heel ander daglicht te staan.

Het roept een fundamentele vraag op over de macht en invloed die advocaten en hun rapporten kunnen uitoefenen op het leven van individuen. Als we de beschuldigingen in het rapport nader bekijken, valt op dat er meerdere verhalen zijn die later ontkracht werden. Zo werd er beweerd dat Van den Kerkhof een stoel naar een medewerker zou hebben gegooid, iets wat door de betreffende medewerker werd ontkend. Een ander voorbeeld is de beschuldiging dat hij aan een zwangere medewerkster vroeg of ze aan abortus had gedacht. Ook dit werd door de betrokken medewerkster ontkend. Daarnaast was er de claim dat laptops van medewerkers heimelijk werden gemonitord, een beschuldiging die bij nader inzien ongegrond bleek.

Deze onjuistheden in het rapport roepen de vraag op of het advocatenkantoor van Christine Mussche zich heeft laten leiden door andere motieven dan puur de waarheidsvinding. Heeft het kantoor voldoende zorgvuldigheid betracht bij het onderzoek? En in hoeverre kunnen advocaten zomaar rapporten opstellen die het leven van anderen ingrijpend kunnen veranderen, zonder dat hier later enige consequenties aan verbonden zijn wanneer blijkt dat de beschuldigingen onterecht zijn?

Advocatenkantoren zoals dat van Mussche hebben een aanzienlijke invloed op de uitkomsten van dergelijke onderzoeken. Een negatieve bevinding kan niet alleen de reputatie van een individu volledig vernietigen, maar kan ook leiden tot het verlies van hun baan en een blijvend stigma. In het geval van Steve Van den Kerkhof heeft het rapport van Mussche direct geleid tot zijn ontslag en het einde van zijn loopbaan bij Plopsa. Zelfs nu het arbeidsauditoraat geen strafbare feiten heeft vastgesteld, blijft de smet van de beschuldigingen op zijn naam rusten.

Dit roept de vraag op of er niet meer controle en verantwoordelijkheid zou moeten zijn bij advocatenkantoren die zulke onderzoeken uitvoeren. De macht om rapporten op te stellen die het lot van mensen bepalen, brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het zou niet zo moeten zijn dat iemand op basis van onbewezen of later ontkrachte beschuldigingen zijn carrière en reputatie verliest, zonder dat er voor de onderzoekers consequenties zijn.

Daarnaast is er ook de kwestie van transparantie. Hoe onafhankelijk en objectief was het onderzoek van Christine Mussche? En in hoeverre worden persoonlijke meningen of vooroordelen meegenomen in dergelijke rapporten? Het feit dat dezelfde advocate betrokken was bij een ander omstreden dossier, namelijk dat van Bart De Pauw, roept nog meer vragen op. Worden zaken soms aangedikt of gepresenteerd op een manier die gunstig is voor de opdrachtgever, maar niet per se de waarheid weergeeft?

De casus van Steve Van den Kerkhof is een pijnlijk voorbeeld van hoe een onderzoek door een advocatenkantoor de loopbaan en het leven van een individu volledig kan veranderen, zelfs als later blijkt dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd. Het roept een dringende vraag op over de rol van advocaten in dergelijke onderzoeken en of er niet meer waarborgen zouden moeten zijn om ervoor te zorgen dat hun bevindingen op een zorgvuldige, objectieve en vooral eerlijke manier tot stand komen. Want als het leven van een persoon door onjuiste beschuldigingen wordt vernietigd, wie neemt dan de verantwoordelijkheid voor die fout?

[peterstinckens]

Hoe kan ik nee zeggen tegen de baas?

Nee zeggen tegen je baas kan knap lastig zijn, maar soms is het noodzakelijk om je eigen werkdruk te beheren en een gezonde balans tussen werk en privé te behouden. Of misschien wil je nee zeggen omdat de vraag niet terecht, buiten je expertise ligt of zelfs onwettig is. Het is alvast belangrijk om dit, ongeacht de aanleiding er voor, op een respectvolle en duidelijke manier te doen. Hier zijn…

[mijndagboekblog]

Ok. Weg van food 6.

Even omdenken

Men wil de druk bij mij wegnemen. Ok. Ik maak me te druk. (Niet voor het eerst😥)

Men wil mij in mijn kracht zetten.

Men wil de werkdruk van mij afnemen.

Men wil mij tegen mijzelf beschermen.

Ok. Dat proberen ze te bereiken door de verantwoording van food 6 bij mij weg te nemen.

De bedoeling is goed, maar ik denk dat het niet werkt. Bovendien is het niet voor niks, dat ik was uitgevallen.

Ik kom er niet uit.

[loesjespreuken]

Woensdag 3 juli, werkdruk huisarts te hoog, moeten we zelf maar weer doktertje spelen, de oma van loesje #alshetmoetmoethetmaar #versvandepers #scheurkalende

[fashionbusinessfun]

Zowel jij als je medewerkers kunnen het zwaar te verduren krijgen met een hoge werkdruk. Verzuim ligt dan op de loer. Maar geen zorgen: er zijn concrete stappen die je kunt zetten om de last te verlichten. In dit artikel delen we inzichten en praktische tips om niet alleen de...

[hafffff]

Want er is geen tijd om te wachten op meer waardering, meer geld, meer tijd en ruimte om eens rustig en overzichtelijk te herstructureren. Soms denk ik, in de meest pessimistische bui, dat het geen zin heeft: het verminderen van de werkdruk en eisen vraagt een complete herziening van decennia aan structuren en werkwijzes die niet zo makkelijk te veranderen zijn, al is het maar omdat we er nooit aan toe zullen komen omdat de theater- of dansvoorstelling, de expositie, het evenement of festival, het boek, of welk culturele eindproduct dan ook de voorrang krijgt, en omdat we nou eenmaal in een kapitalistisch systeem leven waarin alles productief en nuttig moet zijn, ook, of juist, dat waarvan het nut telkens weer bevraagd wordt.

Er wordt teveel opgehangen aan de voldoening van iets realiseren en teweeg brengen, waarin het doel de middelen en de mensen heiligt en het uitputtende proces naar de achterkant wordt geschoven omwille van een resultaat. Ik ben er bang voor dat pleiten voor minder me over doet komen als lui en ongemotiveerd. Er is niet per se iets mis met hard werken: iets mag ook tijd en moeite kosten, dat is inherent aan een creatief proces, en maakt het waardevol. Ik bedoel eerder dat we wat we doen, goed moeten doen. En hoe goed kan iets zijn als het alleen tot stand kan komen als we collectief continu over onze grenzen gaan? We moeten meer tijd nemen en wellicht iets minder willen. (Het lastige hieraan is dat tijd geld is, en dat we niet binnen afzienbare tijd gaan veranderen dat er meer geld naar de culturele sector en diens mensen gaat. Het is helaas waarschijnlijker dat er weer flink bezuinigd wordt. Tegelijkertijd is de afgelopen jaren de aandacht voor fair pay toegenomen. Terecht, maar als er niet meer middelen bijkomen, betekent dat dat hetzelfde bedrag over minder mensen verdeeld kan worden. Ze werken dan tegen een eerlijkere beloning, dat wel, maar als we alsnog niet iets veranderen aan de ambities en werkdruk, betekent het uiteindelijk alleen dat we ons in een burn-out blijven werken, zij het tegen een marktconform tarief.

Daarnaast roept dit de vraag op: als er minder wordt geproduceerd, wie mag dat dan doen? En wie gaat daarover? Als er minder ruimte is voor iedereen, werkt dat privilege in de hand. Hierin is dus ook iets te behalen vanuit de overheden, fondsen en subsidiënten, die enerzijds (zeggen te) luisteren naar het veld, maar ook het systeem in stand houden door zoveel eisen en voorwaarden te stellen dat, om het geld te krijgen, je als gezelschap of instelling eigenlijk niet anders kan dan hoog in te zetten op je beloftes, vervolgens door een overvraagd budget niet alles gehonoreerd krijgt en op een onhoudbare manier hard aan het werk moet om alsnog het aantal speelbeurten of bezoekers te behalen, zodat je geen risico loopt de wel toegekende subsidie weer in te moeten leveren.) Ik wil rustig, beleefd, helder en beargumenteerd schrijven, maar diep van binnen kan ik soms wel gillen van frustratie. Ik vat dit onderwerp persoonlijk op en het raakt me: het gaat immers om mijn vrienden, en om mezelf. Hierin kan het informele van de culturele sector een meerwaarde zijn en ik heb het dan ook steeds vaker met anderen in de culturele sector over deze persoonlijke overwegingen, moeheid en ontevredenheid. Toen ik laatst een van mijn opdrachten stopzette omdat ik merkte dat ik er fysiek aan onderdoor ging, was daar alle begrip voor. Er is meer aandacht voor fair pay, voor sociale veiligheid en het bevragen van machtsposities. Er wordt echt wel gesleuteld aan de kaders die soms zo muurvast lijken. Ik waardeer het dat de culturele sector niet zo winstgedreven is, al is dat niet echt een keus, maar gericht is op de mens, op samenwerking, op de creatieve geest, de mogelijkheden en op de menselijkheid. Het frustrerende hierin is dat we dus die menselijkheid kwijt te lijken raken, dat mensen worden ingezet als middel om een creatief of maatschappelijk einddoel te bereiken. Terwijl de individuele burn-out te voorkomen is als we daar collectief voor zouden kiezen. Laten we dus weer wat meer uitkijken voor elkaar en de focus op de mens terugbrengen in een sector die daar zo goed in is, die ons spiegelt wat het is om mens te zijn op een zwevend en draaiend stuk rots in een oneindig uitdijend universum. 

[peecee-columns]

Lerarentekort eigen schuld?

‘Dat scholen minder hoge eisen stellen aan de persoon die voor de klas staat, is inherent aan deze tijd van arbeidskrapte. Je hoeft geen cv te sturen, een belletje is genoeg voor een gesprek. Bevalt dat ook maar enigszins, dan ben je aangenomen. De Pabo is niet zaligmakend meer en dat juich ik toe. Goede ouders kunnen vaak goede leerkrachten zijn. Mensen zonder kinderen, maar met gezond verstand, empathisch vermogen en overtuigingskracht komen ook heel ver…’ Het zijn een aantal verbazingwekkende woorden die AD-columnist Dennis Captein onlangs schreef over het gemak waarmee het lerarentekort, volgens hem, zou kunnen worden opgelost.

Columnisten hebben doorgaans de vrijheid om te schrijven waarover ze willen schrijven, mits hun stukken niet racistisch of anderszins aanstootgevend zijn van aard. Omdat een column over het algemeen een persoonlijke zienswijze bevat die bepaalde feiten met bepaalde meningen combineert, liggen zo’n stukken geregeld onder vuur. Het hebben en mogen ventileren van een mening op een x-aantal vierkante centimeters in een krant is een mooi podium, maar roept door de subjectiviteit ervan ook geregeld discussies op. Niet zo gek, want iedereen heeft, net als een neus, een eigen mening. En al die neuzen bij elkaar wijzen nu eenmaal nooit allemaal dezelfde kant op.

Na het lezen van de recente column van Dennis Captein bleef ik achter met vragen als: is dit misschien sarcastisch bedoeld? Waar blijven de feiten? En, wat wil de schrijver hiermee bereiken, buiten het binnenharken van veel negatieve reacties en commentaar? De verbazing over zoveel onwetendheid en het hoge aantal ondoordachte aannames in de korte column overheersten. Zo schrijft Captein onder andere verderop dat het probleem van het lerarentekort is gecreëerd door de huidige leerkrachten zélf: ‘Het geweeklaag over de werkdruk (die heus meevalt) heeft nieuwe aanwas weggejaagd. Met al die protesten hebben de leerkrachten hun eigen nest bevuild, waardoor basisscholen nu met de handen in het haar zitten.’

Je zou er haast zelf ook sarcastisch van worden, zo vlak na de twee-weken-durende-kerstvakantie, met een nieuwe periode van maar liefst nog vier weken lesgeven voor de boeg, waarna de volgende vakantieweek zich alweer aandient (want: leraren hebben immers meer vakantie dan mensen die werken, toch?). Ik zou de schrijver van de column daarnaast graag willen uitleggen dat alle protesten waarschijnlijk niet nodig zouden zijn geweest wanneer de politiek meer affectie met het onderwijsveld had getoond en zich niet decennialang had beziggehouden met het bedenken en in/uitvoeren van zaken die het onderwijs alleen maar hebben geschaad - zoals bijvoorbeeld de invoering van het Passend Onderwijs als verpakte bezuinigingsmaatregel, de inzet op misplaatste excellentie, het negeren van de roep om kleinere klassen, het meehelpen opvoeren van de prestatiedruk (en daar nu weer op terugkomen), het eerdere bevriezen van de salarissen, enzovoorts - in plaats van geholpen. De getalenteerde vakmensen en gemotiveerde zij-instromers houden het helaas soms snel voor gezien, mede door de bekritiseerde werkdruk, die blijkbaar toch niet altijd ‘heus meevalt’.

De meningen over werken in het onderwijs zijn overal aanwezig en zeer uiteenlopend van aard. Dit stuk is dan ook niet geschreven om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Het is juist meer bedoeld om werken in het onderwijs te zien en aan te prijzen als een eervol en mooi beroep, dat zeer gevarieerd is en waar de impact groot van kan zijn. Van verzuring is mijnerzijds dan ook geen sprake en Dennis Captein is te allen tijde van harte welkom om de daadwerkelijke beroepspraktijk eens in levende lijve mee te maken. De afsluitende woorden in de laatste zinnen van zijn column stemmen echter hoopvol: ‘Maar juffen en meesters, die hoog en droog tafeltjes oefenen, scheidsrechter zijn bij de potjes trefbal en met de klas oefenen voor de schoolmusical, die hebben toch een mooie job?’

[keynewssuriname]

Het onrecht jegens Onderwijsgevenden

Het onrecht jegens Onderwijsgevenden Onderwijsgevenden moeten zich representatief opstellen, omdat zij in de frontlinie, bij het vormen van een natie, staan. Zij dienen duurzaam inzetbaar te zijn en moeten daarom gezond blijven, de werkdruk aankunnen, productief blijven en zeker ook... lees meer op: Read the full article

[wsk-kleuteronderwijs]

Jammer, dat de liefste juf van de school nu weggaat.”(56)

Gestopt wegens te grote werkdruk en mensonwaardige manier van werken! Marieke vindt het jammer dat er niet zichtbaar wordt gemaakt hoeveel leerkrachten er stoppen met hun werk vanwege de werkdruk. Continue reading Jammer, dat de liefste juf van de school nu weggaat.”(56)

[janpeeters19fd]

Het Plopsaland-debacle: Een complex spel van macht, reputatie en verborgen agenda's

Het onderzoek naar vermeend toxisch leiderschap bij Plopsaland heeft de afgelopen periode veel stof doen opwaaien en verschillende lagen van de waarheid onthuld. Wat begon als een poging om een veiligere en respectvolle werkomgeving te garanderen, lijkt nu een veel complexer spel van macht, reputatie en zakelijke belangen te zijn.

De kern van deze kwestie ligt in de beschuldigingen die tegen voormalig CEO Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam werden geuit. Getuigenissen van 52 (ex-)medewerkers, die door ‘De Tijd’ werden onthuld, beschuldigden Van den Kerkhof van pesterijen, vernederingen en een te hoge werkdruk. Dit leidde ertoe dat Studio 100 een onderzoek startte, uitgevoerd door advocate Christine Mussche. Wat echter begon als een zoektocht naar gerechtigheid en een oplossing voor de interne problematiek bij Plopsaland, is nu geëindigd in een juridisch en moreel kluwen.

Studio 100 nam rigoureuze maatregelen op basis van het rapport van Mussche, wat resulteerde in het ontslag van Van den Kerkhof en zijn directieteam. Op het eerste gezicht leek dit een daad van verantwoordelijkheid en daadkracht. Toch is het nu, met de conclusie van het arbeidsauditoraat dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd, duidelijk dat de situatie complexer is dan eerst werd aangenomen. Het roept fundamentele vragen op over de juistheid van het rapport en de ware motieven achter de beslissingen die werden genomen.

De onthullingen dat bepaalde beschuldigingen in het rapport niet bleken te kloppen, zoals het gooien van een stoel naar een medewerker of het aanzetten tot abortus, brengen de geloofwaardigheid van het onderzoek in twijfel. Dit creëert niet alleen een gevoel van onrechtvaardigheid voor Van den Kerkhof, maar werpt ook een schaduw over de integriteit van de hele onderzoeksprocedure. Was het rapport van Mussche werkelijk bedoeld om het welzijn van de werknemers te beschermen, of diende het een ander, verborgen doel?

Een ander belangrijk aspect is het lucratieve contract van Van den Kerkhof, dat gebaseerd was op een commissie-regeling afhankelijk van de winst. Dit contract bleek zo lucratief dat Van den Kerkhof zelfs meer begon te verdienen dan de oprichters van Studio 100, Gert Verhulst en Hans Bourlon. Dit gegeven kan niet worden genegeerd als we naar de motieven achter zijn ontslag kijken. Het rapport lijkt te zijn gebruikt als een handige stok om Van den Kerkhof te slaan en hem te verwijderen, wat erop wijst dat zakelijke belangen en interne machtsdynamieken een grotere rol hebben gespeeld dan aanvankelijk werd toegegeven.

De rol van advocate Christine Mussche is eveneens een punt van discussie. Zij was eerder betrokken bij de zaak rond Bart De Pauw, waarin vergelijkbare methodes werden gebruikt die mensen publiekelijk in een kwaad daglicht stelden. Haar aanpak roept vragen op over objectiviteit en integriteit. Is zij werkelijk de neutrale waarheidsvinder, of worden zaken soms aangedikt en in een bepaald daglicht geplaatst om specifieke doelen te bereiken? De vraag moet gesteld worden of hier sprake is van een patroon waarbij advocatenrapporten worden gebruikt om bepaalde uitkomsten te rechtvaardigen.

Deze hele situatie werpt een lange schaduw over zowel de interne cultuur van bedrijven als over de mechanismen die geacht worden werknemers te beschermen tegen misstanden. Het is een pijnlijke illustratie van hoe ingewikkeld kwesties van leiderschap, macht en gerechtigheid kunnen zijn. Terwijl er aanvankelijk een duidelijke narratief van goed versus kwaad werd gepresenteerd, blijkt nu dat de realiteit veel genuanceerder is. Dit roept grotere vragen op over de verantwoordelijkheid van bedrijven bij het omgaan met dergelijke beschuldigingen, de rol van externe onderzoekers, en de bescherming van alle betrokken partijen.

In de kern gaat het hier om meer dan alleen de toekomst van een individu of een bedrijf. Het raakt aan de essentie van hoe we omgaan met macht en verantwoordelijkheid in de werkomgeving. Hoe we ervoor zorgen dat beschuldigingen serieus worden genomen en rechtvaardig worden onderzocht, zonder dat ze worden misbruikt voor andere doeleinden. Het roept de vraag op waar de grens ligt tussen gerechtigheid en misbruik van macht in de naam van gerechtigheid.

De zaak Van den Kerkhof laat zien dat er behoefte is aan transparantie, eerlijkheid en zorgvuldigheid in hoe dergelijke zaken worden aangepakt. De reputatieschade die is aangericht, kan niet zomaar worden teruggedraaid, en de gevolgen van deze gebeurtenissen zullen nog lang voelbaar zijn, zowel voor de betrokken individuen als voor de organisaties. Het is een waarschuwing voor ons allemaal om zorgvuldig om te gaan met beschuldigingen en de immense verantwoordelijkheid die komt kijken bij het onderzoeken en beoordelen van dergelijke complexe kwesties.

Nu het onderzoek naar de vermeende toxische werkomgeving bij Plopsaland tot een einde is gekomen zonder strafrechtelijke vervolging, blijft er een grote hoeveelheid onbeantwoorde vragen over. Het feit dat de beschuldigingen niet tot strafbare feiten hebben geleid, roept niet alleen vragen op over de werkwijze van het onderzoeksteam, maar ook over de cultuur van transparantie en integriteit binnen Studio 100 en vergelijkbare organisaties.

De impact van de situatie strekt verder dan enkel het ontslag van Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam. Het heeft een debat aangewakkerd over hoe bedrijven omgaan met interne beschuldigingen en conflicten. In een tijd waarin maatschappelijke aandacht voor werkcultuur en leiderschapsstijlen steeds prominenter wordt, is het essentieel om te reflecteren op wat deze zaak ons leert over het proces van interne audits en de mogelijke invloed van zakelijke motieven op zulke onderzoeken.

Ten eerste is er het risico dat bedrijven, in hun poging om snel te handelen bij ernstige beschuldigingen, essentiële stappen overslaan in het proces van feitenonderzoek en het waarborgen van een eerlijk proces voor alle betrokkenen. Het feit dat het rapport van Christine Mussche nu in twijfel wordt getrokken, laat zien hoe belangrijk het is dat zulke onderzoeken zorgvuldig en objectief worden uitgevoerd. Het gebruik van dergelijke rapporten als basis voor ingrijpende beslissingen, zoals het ontslag van een CEO, moet altijd vergezeld gaan van een grondige evaluatie en de mogelijkheid voor de betrokken partij om zich te verdedigen.

Daarnaast toont deze zaak aan hoe complexe machtsdynamieken binnen bedrijven kunnen leiden tot een versmelting van zakelijke en persoonlijke motieven. Als het waar is dat het ontslag van Van den Kerkhof deels werd ingegeven door zijn lucratieve contract en de daarmee gepaard gaande interne spanningen, dan zet dit de toon voor een diepere discussie over eerlijkheid en rechtvaardigheid in de zakelijke wereld. Bedrijven moeten ervoor waken dat dergelijke conflicten niet worden afgewenteld op individuele medewerkers onder het mom van vermeende gedragsproblemen, wanneer er in werkelijkheid andere agenda's spelen.

Verder legt dit geval een vergrootglas op de rol van advocaten en externe onderzoekers in dergelijke situaties. De impact die hun rapporten kunnen hebben op de loopbaan en reputatie van individuen is enorm, wat betekent dat de methoden en integriteit van deze professionals kritisch moeten worden bekeken. Het lijkt erop dat in het geval van Christine Mussche, er sprake was van een eenzijdige benadering, waarbij de nadruk lag op beschuldigingen die achteraf niet volledig bleken te kloppen. Dit roept vragen op over de verantwoordelijkheid en ethiek van zulke onderzoeken en hoe ze kunnen worden uitgevoerd op een manier die recht doet aan alle betrokken partijen.

Deze situatie roept ook een bredere discussie op over de grenzen van leiderschap en wat tegenwoordig wordt gezien als 'toxisch'. Er is een verschuiving gaande in de verwachtingen van leiderschapsgedrag en werkcultuur, met meer nadruk op empathie, open communicatie en het welzijn van medewerkers. Hoewel het belangrijk is dat organisaties hun leiders verantwoordelijk houden voor hun gedrag, moet er ook ruimte zijn voor nuance en een eerlijke beoordeling van wat werkelijk aan de hand is. Het gevaar bestaat dat we, in onze zoektocht naar een betere werkcultuur, soms te snel oordelen zonder alle feiten grondig te hebben onderzocht.

De nasleep van deze zaak zou een kans kunnen zijn voor Studio 100, en andere bedrijven, om te reflecteren op hun eigen procedures en cultuur. Het biedt een gelegenheid om te leren van wat er is misgegaan en om systemen en processen te verbeteren, zodat toekomstige kwesties op een transparante en rechtvaardige manier kunnen worden aangepakt. Dit betekent investeren in onafhankelijke en objectieve onderzoeken, het waarborgen van de rechten van zowel klagers als beschuldigde partijen, en het ontwikkelen van een bedrijfscultuur die openheid en vertrouwen bevordert.

Het debat dat deze zaak heeft opgeroepen, zou ook aanleiding moeten zijn voor een breder gesprek over hoe we omgaan met beschuldigingen van toxisch leiderschap in het algemeen. Het is essentieel om een balans te vinden tussen het serieus nemen van klachten en het waarborgen van een eerlijk en zorgvuldig proces voor iedereen die erbij betrokken is. Beschuldigingen van toxisch gedrag mogen niet worden gebruikt als een middel om zakelijke doelen te bereiken of als een manier om zich te ontdoen van individuen die om welke reden dan ook als problematisch worden beschouwd.

[techvandaag]

Core Temp 1.18.1

Versie 1.18.1 van CoreTemp is uitgekomen. Dit kleine, gratis programma kan de processor van de computer identificeren en in de gaten houden. Zo laat Core Temp onder meer de temperatuur en werkdruk van de afzonderlijke cores zien. Op deze pagina is een lijst van alle ondersteunde processors te vinden. De verzamelde informatie wordt in een log weggeschreven, zodat deze later in een grafiek kan worden gezet, bijvoorbeeld in Excel. Ook is het mogelijk om de processor via een Android- of Windows Phone-app in de gaten te houden. De changelog sinds versie 1.16 kan hieronder worden gevonden. http://dlvr.it/SwbF44

[kinetize]

De politie maakt zich steeds meer zorgen over de aanhoudende demonstraties op de A12 bij Den Haag. Klimaatdemonstranten voeren daar vandaag voor de vierde opeenvolgende dag actie, waardoor agenten het werk elders opnieuw moeten neerleggen. “Verloven worden ingetrokken, de...

[arun-pratap-singh]

Streekvervoer ligt woensdag en vrijdag opnieuw stil. 'Dit is het begin van een nieuwe reeks stakingen'

,,Dit is het begin van een nieuwe reeks stakingen”, aldus Marijn van der Gaag, bestuurder FNV Streekvervoer: ,,De grens is bereikt voor de mensen in het streekvervoer. De werkdruk is te hoog door de onregelmatige roosters en krappe rittijden. Als er niks verandert, is dat heel slecht voor de toekomst van het openbaar vervoer.” #Streekvervoer #ligt #woensdag #vrijdag #opnieuw #stil #Dit #het #van…

[actuma]

Meer zorgverleners zien meerwaarde van digitale zorg

Meer zorgverleners kijken positief aan tegen de mogelijkheden van digitale zorg (e-health). Dat blijkt uit de jaarlijkse E-healthmonitor van het RIVM, Nivel en het National eHealth Living Lab (NeLL). De monitor laat ook zien dat meer zorgverleners gebruikmaakten van digitale middelen dan in 2021.  Door de jaren heen zien steeds meer zorgverleners de meerwaarde van digitale zorg. Wel blijven er verschillende meningen bestaan over of en welke problemen het in de zorg kan helpen oplossen. Zo zijn zij neutraal tot licht positief over de mogelijkheden om de zorguitgaven en de werkdruk te verlagen en het werkplezier te verbeteren met behulp van digitale middelen. De meerderheid is gematigd positief over de mogelijkheden om met digitale middelen de kwaliteit van de zorg en de eigen regie van de patiënt te verbeteren. Gebruik digitale middelen toegenomen Het gebruik van digitale middelen nam in 2022 toe. Zo steeg het aantal zorgverleners dat gebruikmaakt van beeldbellen van 55% in 2021 naar 58% in 2022. Verder nam het aantal huisartspraktijken dat patiëntportalen aanbiedt toe van 79% naar 88%. Dit zijn websites of apps waarin patiënten onder andere hun medische gegevens kunnen inzien en bepaalde zaken zelf kunnen regelen. Denk aan het aanvragen van een herhaalrecept. Verder gebruikten verpleegkundigen vaker digitale technieken om de veiligheid van de patiënt te bewaken, zoals een digitale controle op het gebruik van medicijnen. Dit steeg het afgelopen jaar met 11% naar 49%. Digitale zorg nog geen vanzelfsprekendheid Verdiepend onderzoek is uitgevoerd om de cijfers vanuit de E-healthmonitor goed te begrijpen. Hoewel zorgverleners vaker digitale middelen inzetten, is digitale zorg nog geen vanzelfsprekend onderdeel van de reguliere zorg. Dat blijkt uit interviews met bestuurders, zorgverleners en patiënten over hoe digitale zorg beter ingepast kan worden in zorgprocessen. Het in kaart brengen van verbetermogelijkheden met behulp van e-health is gedaan voor twee verschillende typen zorg: voor darmkankerpatiënten en voor mensen met dementie.  Meer zorg vanuit huis  Binnen de darmkankerzorg zien de geïnterviewden mogelijkheden om de zorg met behulp van digitale middelen patiëntgerichter, efficiënter en flexibeler te maken. Een aandachtspunt daarbij is dat sommige groepen, zoals ouderen of anderstaligen, digitale middelen minder makkelijk gebruiken. Verder liggen de mogelijkheden voor de darmkankerzorg vooral in de ‘hybride zorg’ – een combinatie tussen fysieke zorg en digitale zorg. Daarbij kunnen patiënten verschillende zaken vanuit huis doornemen, voorbereiden of meten. Zo kan een intakegesprek in het ziekenhuis, als voorbereiding op een kijkonderzoek, vervangen worden door een digitale afspraak.  Verbeteren communicatie Voor de dementiezorg zien de ondervraagden vooral mogelijkheden om de veiligheid en het welzijn van patiënten te vergroten met behulp van digitale middelen. Ook zou door de inzet hier van tijd bespaard kunnen worden. Zo kan een trainings- en coaching-module in het patiëntportaal patiënten en mantelzorgers ondersteunen. Ook kan de communicatie tussen zorgverleners onderling en met mantelzorgers verbeterd worden via online communicatie.  Redenen om hulp te zoeken Aanvullend werd verdiepend onderzoek gedaan naar de factoren die maken dat mensen hulp en ondersteuning zoeken bij het gebruik van digitale zorg, vooral bij ouderen en mensen met een lage sociaaleconomische positie. Geïnterviewden gaven aan dat er verschillende redenen zijn waarom zij digitale zorg willen gebruiken en daarvoor hulp zoeken. De drie belangrijkste zijn: voorbereid zijn op de toekomst, zelfredzaam zijn, en digitale zorg willen kúnnen gebruiken omdat ze er in de zorg mee te maken hebben gekregen. Hulp vanuit het sociaal domein Bibliotheken bieden cursussen aan waar mensen leren omgaan met digitale middelen. Voor de E-healthmonitor zijn de ervaringen met de cursus DigiVitaler onderzocht bij cursisten en docenten. Zo blijken vooral ouderen op de cursus af te komen. Zij zijn hier positief over en geven aan hierdoor meer zelfvertrouwen en vaardigheden te krijgen om digitale middelen te gaan gebruiken. Samenwerking tussen bibliotheken en andere organisaties binnen het sociaal en medisch domein, zoals gemeenten, onderwijs en huisartsenpraktijken, kan helpen om ook andere groepen in de samenleving te bereiken.  Bron: RIVM Read the full article