#werkdruk

[peterpauldoodkorte]

Waar wantrouwen heerst, woekert onveiligheid

De winst van plezier op en veiligheid in de werkplek Bij veiligheid op de werkvloer gaat het vaak over een angstcultuur, vervelende grappen of zelfs grensoverschrijdend gedrag. Een gesprek dat ik eerder deze week voerde leerde dat gebrek aan mandaat en handelingsvrijheid binnen bijvoorbeeld de zorg en het sociaal domein wellicht een nog grotere, maar minder (h)erkende oorzaak van onveiligheid…

[medimelody]

Ik zit in een constant gevecht met mezelf, met mijn mentale gezondheid en alles wat daarbij komt kijken. Ik doe mezelf pijn, wens mezelf soms de dood toe en probeer overeind te blijven terwijl ik nauwelijks slaap. Nachtmerries maken het onmogelijk om rust te vinden; ze nemen me mee terug naar momenten die ik wil vergeten, maar niet kan. Herbelevingen overvallen me uit het niets, vaak midden in de nacht. Paniekaanvallen slaan toe zonder waarschuwing. Mijn lichaam doet pijn, alsof het net als mijn geest uitgeput is. Ik ben op.

Het verbreken van contact met mijn vader was een stap die ik al jaren wilde zetten, maar het voelt zwaar. Het is alsof ik een stuk van mezelf achterlaat, zelfs al weet ik dat het beter voor me is. Ondertussen zie ik mijn zusjes en broertje worstelen met de gevolgen van de scheiding tussen mijn vader en stiefmoeder. Hun verwarring en pijn raken me diep, want ik herken in hen het verdriet dat ik zelf zo lang gevoeld heb. Ze beginnen meer te zien van hoe papa werkelijk is, iets wat ik altijd al heb geweten. Het doet pijn om hen dat te zien beseffen. Maar het doet ook deugd, dat zowel mijn zusjes als mijn plusmama (die ik nog steeds zie en meer als ouder zie dan mijn eigen vader) me nu wel meer geloven over vroeger. Over 'papa'.

Bij mama merk ik ondertussen ook steeds meer. Hoe hard het ook is om toe te geven, ik zie manipulatie in hoe ze met mensen omgaat. Ze verwijt anderen vaak eigenschappen die eigenlijk ook bij haarzelf passen. Of ze dat bewust doet of niet, het laat me met een zwaar gevoel achter. Maar ik krijg het woord niet over mijn lippen; het voelt alsof ik dat nooit zal kunnen zeggen.

School is een dagelijkse strijd. Ik probeer ernaartoe te gaan, maar het sociale aspect en de werkdruk voelen verstikkend. Mijn selectief mutisme maakt sociaal contact moeilijk en zorgt ervoor dat ik me opgesloten voel in mezelf. Het piekeren stopt nooit: over alles wat ik nog moet verwerken, over alles wat er nu in mijn leven gebeurt. Zelfs simpele taken, zoals een mail beantwoorden, lijken onmogelijk. Ondertussen probeer ik trauma's uit mijn verleden te verwerken, terwijl ik ook moet omgaan met alles wat er in het heden op me afkomt. De druk is enorm en ik voel me verstikt door alles wat op me afkomt.

Uit huis gaan was een noodzakelijke stap. Het biedt een zekere veiligheid, maar het maakt alles tegelijk ook moeilijker. Bij Joke wonen geeft me tijdelijk een gevoel van bescherming, maar ik weet dat ik daar niet kan blijven. Terug naar huis gaan is geen optie. Nooit meer. Dus ben ik aan het zoeken naar een kleine plek om alleen te wonen. Maar hoe kan ik dat realiseren als ik niet kan werken door mijn mentale gezondheid en omdat ik nog school doe? Ik probeer ocmw te regelen en wil daarna zien of ik via FOD enige vorm van steun kan krijgen, maar ook dat voelt zwaar. De onzekerheid over wat er gaat komen laat me wakker liggen.

En dan is er nog mijn gevecht met eten. Ik zeg dat ik het moeilijk heb met mijn lichaam, maar erken nauwelijks dat het een eetstoornis is. Toch weet ik ergens dat het dat wel is. Ik eet graag; ik kan echt genieten van eten. Maar zodra ik het getal op de weegschaal zie, maakt dat gevoel plaats voor schuld en schaamte. Ik wil terug naar een gewicht van vroeger, de tijd waarin ik ook een eetstoornis had. Ik at nauwelijks, gaf express over en woog veel minder dan nu. Dat getal op de weegschaal bepaalt hoe ik me voel. Ik weeg nu 43 kilo, wat voor veel mensen enorm weinig klinkt, maar voor mij is het teveel. Tegelijk weet ik dat het weinig is, maar dat maakt niets uit voor wat het met me doet.

Soms lukt het me dagen zonder eten. Niet alleen omdat ik geen honger heb, maar omdat ik het gevoel heb dat ik niet mag eten. Het voelt als iets dat ik onder controle kan houden in een wereld waarin alles anders uit mijn handen glipt. Hoe langer ik zonder eten ga, hoe "beter" ik me voel, maar tegelijk ook steeds slechter. Ik voel me gevangen tussen de wens om mezelf niet verder te schaden en de drang om minder te wegen.

Ik zit vast in dit alles. Ik wil verder met mijn leven, maar het voelt alsof de druk van school, werk, mijn mentale gezondheid en mijn verleden me telkens opnieuw tegenhoudt. Ik voel me uitgeput, verward en verloren. Alles is te veel. Ik probeer er het beste van te maken, maar op dit moment lijkt zelfs dat niet genoeg.

[mcrambomusic]

Jaarverslag 2024

Yeaaah! It’s that time of the year again! New year new jaarverslag. Maar aller eerst de beste wensen mensen! Proost op jullie gezondheid en mooi jaar voor iedereen gewenst.

Zoals elk jaar kijk ik weer terug naar het afgelopen jaar. 2024 was trouwens best intens, maar ook mooi. Intense deel komt van mijn werk, maar er is ook veel mooie dingen gebeurt. Alle hoogtepunten van afgelopen jaar komen nu langs, dus veel lees plezier!

Werk:

Laten we beginnen met het intense gedeelte van mijn jaar, mijn werk! Het was een pittige werk jaar met veel uitdagingen, agressie, werkdruk en stress in een periode waar we als team niet compleet waren en op zoek waren naar collega’s. Daarom moesten we dit jaar met veel uitzendkrachten en invallers werken. Ook hadden we dit jaar de bewoners vakantie In Denemarken wat uit de hand liep en daardoor ik met 2 bewoners eerder terug moest keren, wat het mijn werk niet makkelijker maakte. Vanwege privacy redenen ga ik daar verder niet op in, maar ook de verdere incidenten die recent zijn gebeurt die pittig waren maar vanwege privacy  redenen ook niet netjes vindt om te delen, zeker online. Daarom laat ik het verder hierbij. Ik probeer alleen maar een beeld te geven hoe pittig op mijn werk was in 2024. Als je meer wilt weten, moet je mij maar persoonlijk benaderen. Ook dan zal ik trouwens niet alles delen vanwege respect en privacy. But you can try though! Nu we de gigantische olifant gehad hebben kunnen we ook verder met wat nog meer is gebeurt op werk. Want ondanks het pittig was, zijn er ook leuke dingen gebeurt.

Ik ben bijvoorbeeld met koningsdag met een paar bewoners naar Warnsveld gegaan, want in Warnsveld bleek een grote en gezellige markt te zijn tijdens de koningsdag. Dus ik met een paar bewoners die erheen wouden zijn daarnaar toe gereden. Het markt was gigantisch en heel gezellig, we hebben echt een leuke en gezellige dag gehad en zijn denk ik 2 uur doorheen gewandeld. Het markt en de parkeerplekken was een afstand van een paar kilometer en half uur lopen, dus werden er koetsen geregeld die getrokken werden door trekkers geregeld om bezoekers naar de markt te brengen, zo grappig. Koningsdag was een succes. Ook ben ik ergens rond herfst ben ik met een bewoner naar Zutphen gereden, wij samen en hebben dan geshopt. Want hij had nieuwe kleren nodig en wij dan samen rondhangen in winkels en dan kleding passen en kopen. Ook dat was leuk en gezellig. Samen nog een koffietje gedronken bij een cafetje, het was erg geslaagd. Soms doen we ook simpele dingen, maar niet minder gezellig. Wandelen, films kijken samen en spelletjes. Het kan soms ook super gezellig zijn in onze woongroep!

Ik ben als woonbegeleider ook verantwoordelijk over bewoners, waar ik persoonlijk begeleider van ben. Buiten de normale taken, als aanspreekpunt zijn, doelen en plannen uitwerken mag je soms ook leuke dingen doen. Met de bewoner waar ik 6 jaar persoonlijk begeleider van ben geweest, of ook wel PBer heb ik onze Pbschap afgesloten. Na een paar is het nodig van PBer te wisselen. Dat is ook gedaan en heb het samen met de bewoner overgedragen met de nieuwe Pber. Daarnaast hebben we het met zijn tweeën afgesloten bij de Meestershuis in Vorden en zijn we samen gezellig gaan lunchen. Met de bewoner waar ik de Pbschap na jaren overnam zijn we samen naar zijn werk gereden. Hij werkt op een paardenmanage in Lochem en ik ging de werkleider en zijn werkplek leren kennen. Het was een leuke ervaring om mee te maken. De bewoner heeft mij alles laten zien en uitgelegd, ook goede gesprekken gehad met de werkleider. Ook mocht ik een paard naar de wei brengen, wat beetje eerst gek aanvoelde maar wel leuk was om te doen. Het paard was zo nieuwsgierig, hij rook aan mijn schoenen, rook aan mijn hoofd en wou steeds weten wie ik was. Dus ik praatte steeds tegen hem. Heel grappig! Ik heb mij daar ook prima vermaakt.

Ik noemde even de bewoners vakantie naar Denemarken, ondanks de onrust en gedoe waren er ook leuke dingen. Dingen die ik gelukkig ook meemaakte. Bijvoorbeeld Legoland, dat had ik voor geen goud willen missen. Het was leuk en we gingen in 2 groepen en ik maakte het beste van met mijn groepje. Het was echt gezellig en leuk en ik ga niet liegen, ik heb mij een klein beetje als kind gevoeld. En dan proberen professioneel te blijven haha. Ik heb mij prima vermaakt bij Legoland en nieuwe sets gekocht, veel merchandise gehaald en voor de bewoners de Lego ijsje gekocht. Die was echt cool.

Verder waren er coole dingen te zien in Lego, maar ook leuke attracties. Veel te zien en veel te doen. Legoland was echt een hoogtepunt. Verder hebben we de omgeving verkent en ook nog naar Esbjerg gegaan en de stad bezocht.

Soms doen we ook leuke dingen onderling als collega’s, bijvoorbeeld grote schoonmaak en klusdagen waar we bewoners betrekken en daarna eten bestellen en gezellig samen eten. Maar ook samen leuke activiteiten ondernemen voor het teambuilding. Dit jaar gingen we Pitch & Putt in Groenlo. I do really suck at golf, dat is een understatement. Maar erg gezellig. Daarna lekker geluncht in Groenlo bij Welgelegen.

Mijn collega die normaal de roosteraar is dit jaar paar maanden op verlof gegaan, waardoor ik als schaduw haar werk tijdelijk heb overgenomen. Het was net voor de vakantie dus was een pittige periode om over te nemen. Maar dit jaar ben ik best lang roosteraar geweest en vakanties van collega’s geregeld, maar ook de gaten in de rooster met invallers en uitzendkrachten gevuld. Onze 8 weekse rooster tot eind van het jaar ook in overleg met collega’s door laten lopen. Mijn collega is naar haar verlof terug gekomen en de nieuwe 8 weekse rooster geregeld die in het nieuwe jaar in gaat. Het was een uitdagende taak, maar wel leuk. Alleen in een chaotische tijd met veel gedoe in de groep dus dat maakte het pittig. Ik was ook betrokken in verschillende sollicitatie processen en gesprekken. Wat ook erg leuk is om mee te maken.

Het is een understatement dat het een bewogen jaar was op werk, soms was het echt pittig. Maar zoals je leest waren er ook veel leuke dingen. Ik heb geprobeerd in ieder geval zo goed mogelijk beeld te schetsen van mijn werk jaar afgelopen jaar.

Tieners:

Allereerst ben ik in 2024 10 jaar tienerleider, wat een grote milestone is. Waar ik ontzettend trots op ben. Ook in deze jubileum jaar hebben we genoeg interessante en leuke dingen gedaan. Het jaar begonnen we met skiën in Bottrop. Nou ja, de tieners en wat leiding, maar ik niet ik ging daar chillen eten en tieners uitlachen. Het was oprecht gezellig, alleen ik werd tijdens het terug rijden geflitst en konden de tieners weer op hun beurt mij uitlachen. Gelukkig was het in Duitsland en viel de schade wel mee en was de boete niet zo duur. Verder hebben we dit jaar qua uitjes wezen bowlen, wezen survivalen in Dinxperlo, maar het grootste evenement was weer het EO Jongerendag in Rotterdam Ahoy. We gingen samen met 104 jongeren uit 4 kerken in Aalten en omstreken in 2 bussen naar Ahoy. Weer was onze tieners het grootste groep die meeging. Het was een grote feest en mijn favoriete rapper, de legend Lecrae was er dit jaar weer en ik was eerlijk gezegd zo enthousiast. Hij speelde het zaal kapot. Trots op goede HipHop met mijn tieners en 20 duizend andere tieners te delen!

Natuurlijk was er een seizoen afsluiting in de zomer voor de vakantie, waar er lekker gebarbecued. Aangezien Nederland tegen Frankrijk speelde dat avond vanwege het EK hebben we dat samen gezien. Na de zomer was weer een kamp dit keer samen met de jeugd in de Oase kamp in Doetinchem. Het was gezellig, ondanks ik gekidnapt werd. Ja het hoorde er allemaal bij. In december organiseerden we weer de tiener en jeugd kerst gala. Het was ook dit jaar een succes.

Een van mijn tieners besloot ook in 2024 zich te laten dopen en daar moest ik hoe dan ook bij zijn. Aangezien het mijn werk weekend was moest ik vrij vragen. Toen het ook lukte, was dat wel fijn. Ik moest verder ook een Iraanse man tijdens de doopdienst van Farsi naar Nederlands vertalen, dat was een uitdaging.

Buiten de normale tieneravonden om heb ik op persoonlijke titel ook leuke dingen gedaan met sommige tieners. Ze vroegen of ik ook mee wou naar het concert van Jay-Way en of ik hun wou rijden. Aangezien het weekends was, was ik blij dat er meerdere opties waren. Dus kon ik in de vrije weekend naar zijn concert. Ik haalde ze op en zijn toen samen naar Rotterdam gereden naar concertgebouw Bird om samen te genieten van concert van Jay-Way. Wat echt bijzonder maakte is dat ik als jonge tiener niemand had die HipHop tof vond. Dat nu tieners vragen of je meegaat naar een HipHop concert en dat je dat voor ze kan doen, dat idee vond ik awesome. Het was tof om hem weer live te zien. Oude nummers draaien maar ook zijn nieuwe album. Het was een bijzondere avond. We hebben allemaal echt genoten en zijn achteraf naar KFC gegaan. Ook nam ik een tiener mee naar de bios. Blijf van plan dit vaker te doen, ik vind dat echt ik een leuk initiatief om te blijven doen.

Muziek:

Muzikaal was 2024 rustig, begint structureel te worden helaas. Ik heb 2 workshops gedraaid in Enschede, eentje op een school met speciaal onderwijs, de ander voor Havo klassen. Beiden erg leuk om te doen. Verder heb ik geen rapworkshops kunnen gegeven aangezien te druk was met werk. Wel heb ik Lloyd een keer geassisteerd bij een basisschool in Enschede met Djembe workshop.

Ook zelf heb ik muzikaal weinig gedaan, heb 2 interessante concepten in mijn hoofd maar afgelopen jaar heb ik er best vaak voor gezeten maar behalve een paar regels is er weinig uitgekomen helaas. Dus 2024 leek even een stil muzikaal jaar te worden, zonder nieuwe muziek! Totdat Lloyd en Tessa in mijn kerk waren en we wat kletsten. Toen gaf ik aan eigenlijk dat ik iets met Lloyd wil gaan doen en samen op wil nemen, hij werd enthousiast en maakten uiteindelijk een afspraak. 15 en 22 december hadden we in zijn studio in Eibergen opnames. Ik had maar een paar weken om de lyrics te schrijven, heb het in korte tijd moeten afronden in een drukke maand, maar heb het wel af kunnen maken. Lloyd heeft tijdens de opnames alles uit mij geperst daardoor hadden we een prachtige resultaat. Rond kerst was het eindelijk online en kwam mijn nieuwe single Arrogant op de Mic eindelijk uit. Binnen een maand gefixt, wat zo cool was. Dus net voor het nieuwe jaar kon ik mijn nieuwe muziek presenteren. Hopelijk brengt 2025 meer workshops en meer muziek!

Persoonlijk:

Persoonlijk was het misschien geen lastig jaar, maar door het werk had het natuurlijk wat impact dus was wat vermoeider en had behoefte aan meer rust. Dat is eigenlijk het eerlijke verhaal, zat er soms wat doorheen en voelde mij soms uitgeput. Maar probeerde mij er gewoon doorheen te slaan. Persoonlijk was mijn jaar niet heftig, maar door mijn werk had het wel invloed op mijn welzijn en mijn mental health. Nam eerlijk soms ook mijn werk mee naar huis.

Jaar begon dat mijn moeder besloot een pittige ingreep te doen. Haar vleesboom en eierstokken  werden verwijderd. Omdat de ingreep zo pittig was en zij eigenlijk niet veel kon doen tijdens haar herstel, verbleef ze daarom bijna 3 weken bij mij thuis. Gelukkig heb ik een fijn huis waar ze kon verblijven. In eerste instantie kon ze fysiek weinig doen, al wou ze dat wel haha. Hoe meer ze herstelde hoe meer ze kon doen, dus ook meer in mijn huis ging doen. Ze kon niet stil zitten haha! Uiteindelijk kon ze goed herstellen en na paar weken was ze weer blij thuis te zijn.

Tijdens de zomervakantie zijn we met de familie een paar dagjes uit geweest in Fryslan. We verbleven in een hotel in Franeker, zijn naar Leeuwarden en Sneek gegaan. Het was een gezellig uitje.

Ook ben ik in mijn vakantie een week naar de Betteld gegaan als Royal Adventure tienerleider.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dit jaar naar de Betteld te kunnen. Mijn vakantie begon in week 37 en dat was de laatste week van Royal Adventure op de Betteld. Maar die week zat blijkbaar vol, wat erg fascinerend was want normaal vragen ze altijd om meer leiders in verband een te kort maar dit jaar dus blijkbaar niet. Ik probeerde eerst te verwerken dat ik niet naar de Betteld kon (Ja zo erg vond ik het haha). Totdat ik eigenlijk merkte dat ik het niet wou accepteren. Toen keek ik naar de mogelijkheden en zag dat week 36 wel genoeg ruimte was voor leiders om te kunnen aanmelden. Maar moest ook naar mijn werk rooster kijken op werk, kon ik wel weg. Ik zag dat ik in week 36 maar een 2 diensten had en midden in de week daarna vakantie had. Ik was dat zomer roosteraar dus was zelf verantwoordelijk voor de vervangingen, dus ik kon het zelf regelen en oplossen. Maar een klein probleem, ik zou dan wel 1 maand weg zijn van werk. Ik heb de mijn collega’s gevraagd wat ze er van vonden en of ze er akkoord mee gingen, maar ze reageerden allemaal enthousiast en gunden mij dat. Echt een mooie cadeau en eerlijk gezegd vind ik in de verslag het vermelden waard, daarom schrijf ik er ook over. Had voor mijn vakantie nog wel veel te doen en tijd werd door mijn vroegere vertrek natuurlijk krapper. Dus heb voor die tijd ook keihard gewerkt om dingen op tijd af te hebben. Ook had ik nog een overdracht van mijn rooster taken. Aangezien ik al vervanger moest een derde keus komen en dus moest die collega alles uitgelegd en overgedragen worden. Maar het was gelukt! Ook mijn diensten heb ik kunnen vervangen, dat ging eigenlijk best snel. (klein beetje toch werk sorry, maar ik ging in werk tijd naar de Betteld dusja).

Maar goed ik kon naar de Betteld en na de week Betteld had ik nog 3 weken vakantie, wat een luxe. Al is het na de Betteld ook even echt een week bijkomen. Maar Royal Adventure week 36 met Ramtin als leider. Ik was vorig jaar het oudste tienerleider, wat voor mij confronterend voelde, maar ik maakt het groter dan het was natuurlijk haha. Dit jaar was misschien niet de oudste, wel een van de oudste haha. Het was een bijzondere week en ik was dankbaar dat ik dat week als leider bij mocht zijn. Allereerst had ik een leuke groepje, zoals elk jaar obviously. Maar dit jaar was het bijzonder want het eerst groep moment hadden we mooie gesprekken over bijvoorbeeld hun geloofsleven (Christelijk) maar vooral de 2 preken ervoor (avond en ochtend) Het gesprek liep eigenlijk vanzelf, iedereen stelde vragen aan elkaar of vertelde zelf wat. Totdat ik het tijd was om af te sluiten en nog praktische mededelingen had. Maar eerste stelde ik de vraag zijn er dingen die nog gezegd of gevraagd moeten worden die niet zijn gezegd of gevraagd tijdens het gesprek? Waar een tiener reageerde met de vraag kan ik op de Betteld gedoopt worden? Ik was eerlijk gezegd verast maar ook enthousiast en gaf aan samen die vraag te gaan stellen aan de hoofdcoach (ja zo noemen ze dat bij RA. Hoofdcoach is zeg maar die week de leiding over die week van alle ra leiders) Die ging het uitzoeken, maar al vrij snel kwam er een ander tiener die ook de zelfde vraag had waar ik meteen in actie kwam weer bij de Hoofdcoach. Ik had al amper antwoord gehad van de eerste tiener haha! Uiteindelijk hadden ze wat geregeld in de zwembad en had ik 2 tieners in mijn groep die zich lieten dopen. Het voelde als speciaal en bijzonder en vond het een eer en bijzonder om mee te maken en onderdeel te zijn. Dat was natuurlijk het hoogtepunt van dat week. Maar ook een geweldige week met leuke tieners en samen gek doen, verliezen met voetbal, maar ook serieuze gesprekken en elkaar kunnen bemoedigen en samen Jezus zoeken. Maar ook vergeten het trakteren op ijs en gezellig momentje als groep hebben. Het was een eer weer de tiener groep te kunnen leiden. Ook weer heerlijke tijd gehad met de mede leiders, ze worden steeds jonger (of ik word ouder haha), maar wat waren ze tof en enthousiast. Ik vond het een eer ook met hun op te trekken. Eerlijk gezegd ben ik elk jaar onder indruk van de mede leiders! Van de jonge en nieuwe tot de oude rotten met meer ervaring.  Zo indrukwekkend dat ze vol enthousiasme en kennis, maar vooral met hun kwaliteiten vol voor de tieners gaan. Dat vind ik eerlijk gezegd het gaafst laatste jaren. Dat ze met alles wat ze hebben en ook misschien zelfs hun shit, kwetsbaar zijn voor de tieners en voorbeeld voor ze willen zijn. Misschien ben ik er nu wat bewuster van of komt het door de ervaring en leeftijd. Maar kan daar gewoon daarvan genieten haha. Ik word denk ik een oude man haha! Natuurlijk kan ik ook genieten van de oud tieners die nu tienerleider worden, dat is ook iets wat ik van genieten. Ik ga denk ik op een ander manier naar de Betteld als jaren terug haha, maar zolang ik het volhoudt wil ik het blijven doen. Misschien in het nieuwe jaar mijn eigen tieners meenemen haha.

In 2024 heb ik weer vele bios uitjes gehad, heerlijk genoten van vele mooie films. Ik heb dit jaar de 64 films in de bios gezocht en ik ga niet liegen, ik ben erg trots op het aantal. Er zaten natuurlijke prachtige films tussen, ook vele missers maar zo’n bios uitje is voor mij persoonlijk heerlijk op zichzelf. Sinds paar jaar maak ik een top 10 voor de beste films van 2024 naar mijn mening natuurlijk. Dat vind ik altijd leuk om te doen en met de wereld te delen.

Maar het allerbelangrijkste en grootste hoogtepunt van het jaar was dat ik dit jaar oom ben geworden. Ergens begin van het jaar kreeg ik te horen dat mijn broer en schoonzus zwanger waren. Wat een geweldige nieuws was dat! Al was de zwangerschap niet altijd makkelijk. Maar op 11 december is mijn prachtige nichtje Novah geboren. Ik ben meteen na mijn werk langs gereden in het ziekenhuis in Almelo en een week later op kraambezoek gekomen. Mocht haar dan eindelijk vasthouden. Wat een prachtig klein meisje is het toch ook. Ja als ik van alle hoogtepunten van dit jaar terug kijk. Is toch wel oom worden, toch wel het mooiste van dit jaar! Ja ik ben een trotste oom geworden! En natuurlijk heb ik haar eerste bios bezoek geclaimd, niemand anders dan met ome Ramtin gaat ze mee naar de bios en niemand anders haha.

Weer een lang verhaal, hopelijk vonden jullie het wel een goed verhaal haha. Dit was zo ongeveer mijn jaar in 2024 en heb mijn best gedaan zo goed mogelijk een beeld te geven, maar ook zo interessant mogelijk te schrijven. Als je dit leest heb je het in ieder geval compleet gelezen. Dankjewel voor je interesse! Ik wens je nogmaals een mooi 2025 op een mooier jaar and I see you next year!

Groetjes Ramtin

[ohmypeople]

Welzijnsbeleid

Onderzoeken wat de werkdruk veroorzaakt én hoe je medewerkers de controle weer in handen kunnen nemen

[axisconsultancynederland-blog]

Relaties onder druk in de ‘Bedrijfsdriehoek’ van de drukte.

  In de turbulente wereld van bedrijfsvoering wordt de waarde van sterke relaties vaak onderschat.  Ons vermogen om te floreren hangt direct samen met de kwaliteit van onze verbindingen, zowel persoonlijk als professioneel.  Toch zijn het juist deze dierbare relaties die onder druk komen te staan, als slachtoffers van de voortdurende werkdruk. In de race tegen de klok worden familie en vrienden…

[wsk-kleuteronderwijs]

Stressfactoren van kleuterjuffen (84)

Wederom een wanhopig verhaal van een kleuterleidster die niet meer kan functioneren op school vanwege de toenemende werkdruk en gestelde eisen aan kleuters. Voor dit zwartboek maakte Annet (60jr) een lijstje met stressfactoren:  Continue reading Stressfactoren van kleuterjuffen (84)

[janpeeters19fd]

De controversiële rol van Advocaat Christine Mussche: hoe haar onderzoek het leven van Steve Van den Kerkhof veranderde

De "Macht" van Advocaten: hoe éénzijdige rapporten levens kunnen verwoesten

Het recente onderzoek naar het vermeende toxisch leiderschap bij Plopsaland heeft veel stof doen opwaaien en plaatst nu ook het advocatenkantoor van Christine Mussche in een controversieel daglicht. Het onderzoek, dat aanvankelijk leidde tot het ontslag van CEO Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam, is door het arbeidsauditoraat afgesloten zonder dat er strafbare feiten zijn vastgesteld. Deze conclusie roept serieuze vragen op over de rol en integriteit van het advocatenkantoor dat dit onderzoek uitvoerde en de verstrekkende gevolgen van hun rapport.

Toen ‘De Tijd’ in 2023 met getuigenissen van (ex-)medewerkers naar buiten kwam, was de verontwaardiging groot. Studio 100 schakelde Christine Mussche in om de beschuldigingen van een te hoge werkdruk, pesterijen, en vermeend agressief gedrag te onderzoeken. Het rapport dat hieruit voortkwam, leek de basis te leggen voor het drastische besluit van Studio 100 om Van den Kerkhof en zijn team te ontslaan. Echter, met het recente oordeel van het arbeidsauditoraat dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd, komt dit rapport nu in een heel ander daglicht te staan.

Het roept een fundamentele vraag op over de macht en invloed die advocaten en hun rapporten kunnen uitoefenen op het leven van individuen. Als we de beschuldigingen in het rapport nader bekijken, valt op dat er meerdere verhalen zijn die later ontkracht werden. Zo werd er beweerd dat Van den Kerkhof een stoel naar een medewerker zou hebben gegooid, iets wat door de betreffende medewerker werd ontkend. Een ander voorbeeld is de beschuldiging dat hij aan een zwangere medewerkster vroeg of ze aan abortus had gedacht. Ook dit werd door de betrokken medewerkster ontkend. Daarnaast was er de claim dat laptops van medewerkers heimelijk werden gemonitord, een beschuldiging die bij nader inzien ongegrond bleek.

Deze onjuistheden in het rapport roepen de vraag op of het advocatenkantoor van Christine Mussche zich heeft laten leiden door andere motieven dan puur de waarheidsvinding. Heeft het kantoor voldoende zorgvuldigheid betracht bij het onderzoek? En in hoeverre kunnen advocaten zomaar rapporten opstellen die het leven van anderen ingrijpend kunnen veranderen, zonder dat hier later enige consequenties aan verbonden zijn wanneer blijkt dat de beschuldigingen onterecht zijn?

Advocatenkantoren zoals dat van Mussche hebben een aanzienlijke invloed op de uitkomsten van dergelijke onderzoeken. Een negatieve bevinding kan niet alleen de reputatie van een individu volledig vernietigen, maar kan ook leiden tot het verlies van hun baan en een blijvend stigma. In het geval van Steve Van den Kerkhof heeft het rapport van Mussche direct geleid tot zijn ontslag en het einde van zijn loopbaan bij Plopsa. Zelfs nu het arbeidsauditoraat geen strafbare feiten heeft vastgesteld, blijft de smet van de beschuldigingen op zijn naam rusten.

Dit roept de vraag op of er niet meer controle en verantwoordelijkheid zou moeten zijn bij advocatenkantoren die zulke onderzoeken uitvoeren. De macht om rapporten op te stellen die het lot van mensen bepalen, brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het zou niet zo moeten zijn dat iemand op basis van onbewezen of later ontkrachte beschuldigingen zijn carrière en reputatie verliest, zonder dat er voor de onderzoekers consequenties zijn.

Daarnaast is er ook de kwestie van transparantie. Hoe onafhankelijk en objectief was het onderzoek van Christine Mussche? En in hoeverre worden persoonlijke meningen of vooroordelen meegenomen in dergelijke rapporten? Het feit dat dezelfde advocate betrokken was bij een ander omstreden dossier, namelijk dat van Bart De Pauw, roept nog meer vragen op. Worden zaken soms aangedikt of gepresenteerd op een manier die gunstig is voor de opdrachtgever, maar niet per se de waarheid weergeeft?

De casus van Steve Van den Kerkhof is een pijnlijk voorbeeld van hoe een onderzoek door een advocatenkantoor de loopbaan en het leven van een individu volledig kan veranderen, zelfs als later blijkt dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd. Het roept een dringende vraag op over de rol van advocaten in dergelijke onderzoeken en of er niet meer waarborgen zouden moeten zijn om ervoor te zorgen dat hun bevindingen op een zorgvuldige, objectieve en vooral eerlijke manier tot stand komen. Want als het leven van een persoon door onjuiste beschuldigingen wordt vernietigd, wie neemt dan de verantwoordelijkheid voor die fout?

[peterstinckens]

Hoe kan ik nee zeggen tegen de baas?

Nee zeggen tegen je baas kan knap lastig zijn, maar soms is het noodzakelijk om je eigen werkdruk te beheren en een gezonde balans tussen werk en privé te behouden. Of misschien wil je nee zeggen omdat de vraag niet terecht, buiten je expertise ligt of zelfs onwettig is. Het is alvast belangrijk om dit, ongeacht de aanleiding er voor, op een respectvolle en duidelijke manier te doen. Hier zijn…

[mijndagboekblog]

Ok. Weg van food 6.

Even omdenken

Men wil de druk bij mij wegnemen. Ok. Ik maak me te druk. (Niet voor het eerst😥)

Men wil mij in mijn kracht zetten.

Men wil de werkdruk van mij afnemen.

Men wil mij tegen mijzelf beschermen.

Ok. Dat proberen ze te bereiken door de verantwoording van food 6 bij mij weg te nemen.

De bedoeling is goed, maar ik denk dat het niet werkt. Bovendien is het niet voor niks, dat ik was uitgevallen.

Ik kom er niet uit.

[loesjespreuken]

Woensdag 3 juli, werkdruk huisarts te hoog, moeten we zelf maar weer doktertje spelen, de oma van loesje #alshetmoetmoethetmaar #versvandepers #scheurkalende

[fashionbusinessfun]

Zowel jij als je medewerkers kunnen het zwaar te verduren krijgen met een hoge werkdruk. Verzuim ligt dan op de loer. Maar geen zorgen: er zijn concrete stappen die je kunt zetten om de last te verlichten. In dit artikel delen we inzichten en praktische tips om niet alleen de...

[hafffff]

[deel 1] Want er is geen tijd om te wachten op meer waardering, meer geld, meer tijd en ruimte om eens rustig en overzichtelijk te herstructureren. Soms denk ik, in de meest pessimistische bui, dat het geen zin heeft: het verminderen van de werkdruk en eisen vraagt een complete herziening van decennia aan structuren en werkwijzes die niet zo makkelijk te veranderen zijn, al is het maar omdat we er nooit aan toe zullen komen omdat de theater- of dansvoorstelling, de expositie, het evenement of festival, het boek, of welk culturele eindproduct dan ook de voorrang krijgt, en omdat we nou eenmaal in een kapitalistisch systeem leven waarin alles productief en nuttig moet zijn, ook, of juist, dat waarvan het nut telkens weer bevraagd wordt.

Er wordt teveel opgehangen aan de voldoening van iets realiseren en teweeg brengen, waarin het doel de middelen en de mensen heiligt en het uitputtende proces naar de achterkant wordt geschoven omwille van een resultaat. Ik ben er bang voor dat pleiten voor minder me over doet komen als lui en ongemotiveerd. Er is niet per se iets mis met hard werken: iets mag ook tijd en moeite kosten, dat is inherent aan een creatief proces, en maakt het waardevol. Ik bedoel eerder dat we wat we doen, goed moeten doen. En hoe goed kan iets zijn als het alleen tot stand kan komen als we collectief continu over onze grenzen gaan? We moeten meer tijd nemen en wellicht iets minder willen. (Het lastige hieraan is dat tijd geld is, en dat we niet binnen afzienbare tijd gaan veranderen dat er meer geld naar de culturele sector en diens mensen gaat. Het is helaas waarschijnlijker dat er weer flink bezuinigd wordt. Tegelijkertijd is de afgelopen jaren de aandacht voor fair pay toegenomen. Terecht, maar als er niet meer middelen bijkomen, betekent dat dat hetzelfde bedrag over minder mensen verdeeld kan worden. Ze werken dan tegen een eerlijkere beloning, dat wel, maar als we alsnog niet iets veranderen aan de ambities en werkdruk, betekent het uiteindelijk alleen dat we ons in een burn-out blijven werken, zij het tegen een marktconform tarief.

Daarnaast roept dit de vraag op: als er minder wordt geproduceerd, wie mag dat dan doen? En wie gaat daarover? Als er minder ruimte is voor iedereen, werkt dat privilege in de hand. Hierin is dus ook iets te behalen vanuit de overheden, fondsen en subsidiënten, die enerzijds (zeggen te) luisteren naar het veld, maar ook het systeem in stand houden door zoveel eisen en voorwaarden te stellen dat, om het geld te krijgen, je als gezelschap of instelling eigenlijk niet anders kan dan hoog in te zetten op je beloftes, vervolgens door een overvraagd budget niet alles gehonoreerd krijgt en op een onhoudbare manier hard aan het werk moet om alsnog het aantal speelbeurten of bezoekers te behalen, zodat je geen risico loopt de wel toegekende subsidie weer in te moeten leveren.) Ik wil rustig, beleefd, helder en beargumenteerd schrijven, maar diep van binnen kan ik soms wel gillen van frustratie. Ik vat dit onderwerp persoonlijk op en het raakt me: het gaat immers om mijn vrienden, en om mezelf. Hierin kan het informele van de culturele sector een meerwaarde zijn en ik heb het dan ook steeds vaker met anderen in de culturele sector over deze persoonlijke overwegingen, moeheid en ontevredenheid. Toen ik laatst een van mijn opdrachten stopzette omdat ik merkte dat ik er fysiek aan onderdoor ging, was daar alle begrip voor. Er is meer aandacht voor fair pay, voor sociale veiligheid en het bevragen van machtsposities. Er wordt echt wel gesleuteld aan de kaders die soms zo muurvast lijken. Ik waardeer het dat de culturele sector niet zo winstgedreven is, al is dat niet echt een keus, maar gericht is op de mens, op samenwerking, op de creatieve geest, de mogelijkheden en op de menselijkheid. Het frustrerende hierin is dat we dus die menselijkheid kwijt te lijken raken, dat mensen worden ingezet als middel om een creatief of maatschappelijk einddoel te bereiken. Terwijl de individuele burn-out te voorkomen is als we daar collectief voor zouden kiezen. Laten we dus weer wat meer uitkijken voor elkaar en de focus op de mens terugbrengen in een sector die daar zo goed in is, die ons spiegelt wat het is om mens te zijn op een zwevend en draaiend stuk rots in een oneindig uitdijend universum. 

[peecee-columns]

Lerarentekort eigen schuld?

‘Dat scholen minder hoge eisen stellen aan de persoon die voor de klas staat, is inherent aan deze tijd van arbeidskrapte. Je hoeft geen cv te sturen, een belletje is genoeg voor een gesprek. Bevalt dat ook maar enigszins, dan ben je aangenomen. De Pabo is niet zaligmakend meer en dat juich ik toe. Goede ouders kunnen vaak goede leerkrachten zijn. Mensen zonder kinderen, maar met gezond verstand, empathisch vermogen en overtuigingskracht komen ook heel ver…’ Het zijn een aantal verbazingwekkende woorden die AD-columnist Dennis Captein onlangs schreef over het gemak waarmee het lerarentekort, volgens hem, zou kunnen worden opgelost.

Columnisten hebben doorgaans de vrijheid om te schrijven waarover ze willen schrijven, mits hun stukken niet racistisch of anderszins aanstootgevend zijn van aard. Omdat een column over het algemeen een persoonlijke zienswijze bevat die bepaalde feiten met bepaalde meningen combineert, liggen zo’n stukken geregeld onder vuur. Het hebben en mogen ventileren van een mening op een x-aantal vierkante centimeters in een krant is een mooi podium, maar roept door de subjectiviteit ervan ook geregeld discussies op. Niet zo gek, want iedereen heeft, net als een neus, een eigen mening. En al die neuzen bij elkaar wijzen nu eenmaal nooit allemaal dezelfde kant op.

Na het lezen van de recente column van Dennis Captein bleef ik achter met vragen als: is dit misschien sarcastisch bedoeld? Waar blijven de feiten? En, wat wil de schrijver hiermee bereiken, buiten het binnenharken van veel negatieve reacties en commentaar? De verbazing over zoveel onwetendheid en het hoge aantal ondoordachte aannames in de korte column overheersten. Zo schrijft Captein onder andere verderop dat het probleem van het lerarentekort is gecreëerd door de huidige leerkrachten zélf: ‘Het geweeklaag over de werkdruk (die heus meevalt) heeft nieuwe aanwas weggejaagd. Met al die protesten hebben de leerkrachten hun eigen nest bevuild, waardoor basisscholen nu met de handen in het haar zitten.’

Je zou er haast zelf ook sarcastisch van worden, zo vlak na de twee-weken-durende-kerstvakantie, met een nieuwe periode van maar liefst nog vier weken lesgeven voor de boeg, waarna de volgende vakantieweek zich alweer aandient (want: leraren hebben immers meer vakantie dan mensen die werken, toch?). Ik zou de schrijver van de column daarnaast graag willen uitleggen dat alle protesten waarschijnlijk niet nodig zouden zijn geweest wanneer de politiek meer affectie met het onderwijsveld had getoond en zich niet decennialang had beziggehouden met het bedenken en in/uitvoeren van zaken die het onderwijs alleen maar hebben geschaad - zoals bijvoorbeeld de invoering van het Passend Onderwijs als verpakte bezuinigingsmaatregel, de inzet op misplaatste excellentie, het negeren van de roep om kleinere klassen, het meehelpen opvoeren van de prestatiedruk (en daar nu weer op terugkomen), het eerdere bevriezen van de salarissen, enzovoorts - in plaats van geholpen. De getalenteerde vakmensen en gemotiveerde zij-instromers houden het helaas soms snel voor gezien, mede door de bekritiseerde werkdruk, die blijkbaar toch niet altijd ‘heus meevalt’.

De meningen over werken in het onderwijs zijn overal aanwezig en zeer uiteenlopend van aard. Dit stuk is dan ook niet geschreven om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Het is juist meer bedoeld om werken in het onderwijs te zien en aan te prijzen als een eervol en mooi beroep, dat zeer gevarieerd is en waar de impact groot van kan zijn. Van verzuring is mijnerzijds dan ook geen sprake en Dennis Captein is te allen tijde van harte welkom om de daadwerkelijke beroepspraktijk eens in levende lijve mee te maken. De afsluitende woorden in de laatste zinnen van zijn column stemmen echter hoopvol: ‘Maar juffen en meesters, die hoog en droog tafeltjes oefenen, scheidsrechter zijn bij de potjes trefbal en met de klas oefenen voor de schoolmusical, die hebben toch een mooie job?’

[keynewssuriname]

Het onrecht jegens Onderwijsgevenden

Het onrecht jegens Onderwijsgevenden Onderwijsgevenden moeten zich representatief opstellen, omdat zij in de frontlinie, bij het vormen van een natie, staan. Zij dienen duurzaam inzetbaar te zijn en moeten daarom gezond blijven, de werkdruk aankunnen, productief blijven en zeker ook... lees meer op: Read the full article

[wsk-kleuteronderwijs]

Jammer, dat de liefste juf van de school nu weggaat.”(56)

Gestopt wegens te grote werkdruk en mensonwaardige manier van werken! Marieke vindt het jammer dat er niet zichtbaar wordt gemaakt hoeveel leerkrachten er stoppen met hun werk vanwege de werkdruk. Continue reading Jammer, dat de liefste juf van de school nu weggaat.”(56)

[janpeeters19fd]

Het Plopsaland-debacle: Een complex spel van macht, reputatie en verborgen agenda's

Het onderzoek naar vermeend toxisch leiderschap bij Plopsaland heeft de afgelopen periode veel stof doen opwaaien en verschillende lagen van de waarheid onthuld. Wat begon als een poging om een veiligere en respectvolle werkomgeving te garanderen, lijkt nu een veel complexer spel van macht, reputatie en zakelijke belangen te zijn.

De kern van deze kwestie ligt in de beschuldigingen die tegen voormalig CEO Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam werden geuit. Getuigenissen van 52 (ex-)medewerkers, die door ‘De Tijd’ werden onthuld, beschuldigden Van den Kerkhof van pesterijen, vernederingen en een te hoge werkdruk. Dit leidde ertoe dat Studio 100 een onderzoek startte, uitgevoerd door advocate Christine Mussche. Wat echter begon als een zoektocht naar gerechtigheid en een oplossing voor de interne problematiek bij Plopsaland, is nu geëindigd in een juridisch en moreel kluwen.

Studio 100 nam rigoureuze maatregelen op basis van het rapport van Mussche, wat resulteerde in het ontslag van Van den Kerkhof en zijn directieteam. Op het eerste gezicht leek dit een daad van verantwoordelijkheid en daadkracht. Toch is het nu, met de conclusie van het arbeidsauditoraat dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd, duidelijk dat de situatie complexer is dan eerst werd aangenomen. Het roept fundamentele vragen op over de juistheid van het rapport en de ware motieven achter de beslissingen die werden genomen.

De onthullingen dat bepaalde beschuldigingen in het rapport niet bleken te kloppen, zoals het gooien van een stoel naar een medewerker of het aanzetten tot abortus, brengen de geloofwaardigheid van het onderzoek in twijfel. Dit creëert niet alleen een gevoel van onrechtvaardigheid voor Van den Kerkhof, maar werpt ook een schaduw over de integriteit van de hele onderzoeksprocedure. Was het rapport van Mussche werkelijk bedoeld om het welzijn van de werknemers te beschermen, of diende het een ander, verborgen doel?

Een ander belangrijk aspect is het lucratieve contract van Van den Kerkhof, dat gebaseerd was op een commissie-regeling afhankelijk van de winst. Dit contract bleek zo lucratief dat Van den Kerkhof zelfs meer begon te verdienen dan de oprichters van Studio 100, Gert Verhulst en Hans Bourlon. Dit gegeven kan niet worden genegeerd als we naar de motieven achter zijn ontslag kijken. Het rapport lijkt te zijn gebruikt als een handige stok om Van den Kerkhof te slaan en hem te verwijderen, wat erop wijst dat zakelijke belangen en interne machtsdynamieken een grotere rol hebben gespeeld dan aanvankelijk werd toegegeven.

De rol van advocate Christine Mussche is eveneens een punt van discussie. Zij was eerder betrokken bij de zaak rond Bart De Pauw, waarin vergelijkbare methodes werden gebruikt die mensen publiekelijk in een kwaad daglicht stelden. Haar aanpak roept vragen op over objectiviteit en integriteit. Is zij werkelijk de neutrale waarheidsvinder, of worden zaken soms aangedikt en in een bepaald daglicht geplaatst om specifieke doelen te bereiken? De vraag moet gesteld worden of hier sprake is van een patroon waarbij advocatenrapporten worden gebruikt om bepaalde uitkomsten te rechtvaardigen.

Deze hele situatie werpt een lange schaduw over zowel de interne cultuur van bedrijven als over de mechanismen die geacht worden werknemers te beschermen tegen misstanden. Het is een pijnlijke illustratie van hoe ingewikkeld kwesties van leiderschap, macht en gerechtigheid kunnen zijn. Terwijl er aanvankelijk een duidelijke narratief van goed versus kwaad werd gepresenteerd, blijkt nu dat de realiteit veel genuanceerder is. Dit roept grotere vragen op over de verantwoordelijkheid van bedrijven bij het omgaan met dergelijke beschuldigingen, de rol van externe onderzoekers, en de bescherming van alle betrokken partijen.

In de kern gaat het hier om meer dan alleen de toekomst van een individu of een bedrijf. Het raakt aan de essentie van hoe we omgaan met macht en verantwoordelijkheid in de werkomgeving. Hoe we ervoor zorgen dat beschuldigingen serieus worden genomen en rechtvaardig worden onderzocht, zonder dat ze worden misbruikt voor andere doeleinden. Het roept de vraag op waar de grens ligt tussen gerechtigheid en misbruik van macht in de naam van gerechtigheid.

De zaak Van den Kerkhof laat zien dat er behoefte is aan transparantie, eerlijkheid en zorgvuldigheid in hoe dergelijke zaken worden aangepakt. De reputatieschade die is aangericht, kan niet zomaar worden teruggedraaid, en de gevolgen van deze gebeurtenissen zullen nog lang voelbaar zijn, zowel voor de betrokken individuen als voor de organisaties. Het is een waarschuwing voor ons allemaal om zorgvuldig om te gaan met beschuldigingen en de immense verantwoordelijkheid die komt kijken bij het onderzoeken en beoordelen van dergelijke complexe kwesties.

Nu het onderzoek naar de vermeende toxische werkomgeving bij Plopsaland tot een einde is gekomen zonder strafrechtelijke vervolging, blijft er een grote hoeveelheid onbeantwoorde vragen over. Het feit dat de beschuldigingen niet tot strafbare feiten hebben geleid, roept niet alleen vragen op over de werkwijze van het onderzoeksteam, maar ook over de cultuur van transparantie en integriteit binnen Studio 100 en vergelijkbare organisaties.

De impact van de situatie strekt verder dan enkel het ontslag van Steve Van den Kerkhof en zijn directieteam. Het heeft een debat aangewakkerd over hoe bedrijven omgaan met interne beschuldigingen en conflicten. In een tijd waarin maatschappelijke aandacht voor werkcultuur en leiderschapsstijlen steeds prominenter wordt, is het essentieel om te reflecteren op wat deze zaak ons leert over het proces van interne audits en de mogelijke invloed van zakelijke motieven op zulke onderzoeken.

Ten eerste is er het risico dat bedrijven, in hun poging om snel te handelen bij ernstige beschuldigingen, essentiële stappen overslaan in het proces van feitenonderzoek en het waarborgen van een eerlijk proces voor alle betrokkenen. Het feit dat het rapport van Christine Mussche nu in twijfel wordt getrokken, laat zien hoe belangrijk het is dat zulke onderzoeken zorgvuldig en objectief worden uitgevoerd. Het gebruik van dergelijke rapporten als basis voor ingrijpende beslissingen, zoals het ontslag van een CEO, moet altijd vergezeld gaan van een grondige evaluatie en de mogelijkheid voor de betrokken partij om zich te verdedigen.

Daarnaast toont deze zaak aan hoe complexe machtsdynamieken binnen bedrijven kunnen leiden tot een versmelting van zakelijke en persoonlijke motieven. Als het waar is dat het ontslag van Van den Kerkhof deels werd ingegeven door zijn lucratieve contract en de daarmee gepaard gaande interne spanningen, dan zet dit de toon voor een diepere discussie over eerlijkheid en rechtvaardigheid in de zakelijke wereld. Bedrijven moeten ervoor waken dat dergelijke conflicten niet worden afgewenteld op individuele medewerkers onder het mom van vermeende gedragsproblemen, wanneer er in werkelijkheid andere agenda's spelen.

Verder legt dit geval een vergrootglas op de rol van advocaten en externe onderzoekers in dergelijke situaties. De impact die hun rapporten kunnen hebben op de loopbaan en reputatie van individuen is enorm, wat betekent dat de methoden en integriteit van deze professionals kritisch moeten worden bekeken. Het lijkt erop dat in het geval van Christine Mussche, er sprake was van een eenzijdige benadering, waarbij de nadruk lag op beschuldigingen die achteraf niet volledig bleken te kloppen. Dit roept vragen op over de verantwoordelijkheid en ethiek van zulke onderzoeken en hoe ze kunnen worden uitgevoerd op een manier die recht doet aan alle betrokken partijen.

Deze situatie roept ook een bredere discussie op over de grenzen van leiderschap en wat tegenwoordig wordt gezien als 'toxisch'. Er is een verschuiving gaande in de verwachtingen van leiderschapsgedrag en werkcultuur, met meer nadruk op empathie, open communicatie en het welzijn van medewerkers. Hoewel het belangrijk is dat organisaties hun leiders verantwoordelijk houden voor hun gedrag, moet er ook ruimte zijn voor nuance en een eerlijke beoordeling van wat werkelijk aan de hand is. Het gevaar bestaat dat we, in onze zoektocht naar een betere werkcultuur, soms te snel oordelen zonder alle feiten grondig te hebben onderzocht.

De nasleep van deze zaak zou een kans kunnen zijn voor Studio 100, en andere bedrijven, om te reflecteren op hun eigen procedures en cultuur. Het biedt een gelegenheid om te leren van wat er is misgegaan en om systemen en processen te verbeteren, zodat toekomstige kwesties op een transparante en rechtvaardige manier kunnen worden aangepakt. Dit betekent investeren in onafhankelijke en objectieve onderzoeken, het waarborgen van de rechten van zowel klagers als beschuldigde partijen, en het ontwikkelen van een bedrijfscultuur die openheid en vertrouwen bevordert.

Het debat dat deze zaak heeft opgeroepen, zou ook aanleiding moeten zijn voor een breder gesprek over hoe we omgaan met beschuldigingen van toxisch leiderschap in het algemeen. Het is essentieel om een balans te vinden tussen het serieus nemen van klachten en het waarborgen van een eerlijk en zorgvuldig proces voor iedereen die erbij betrokken is. Beschuldigingen van toxisch gedrag mogen niet worden gebruikt als een middel om zakelijke doelen te bereiken of als een manier om zich te ontdoen van individuen die om welke reden dan ook als problematisch worden beschouwd.