#veilige school | Explore Tumblr posts and blogs

salernoah · 10 months ago

Text

Maandag | 13-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 1

Vandaag had ik mijn eerste schooldag. Ik moest om 8:30 aanwezig zijn in het gebouw van Accademia Italiana, Via Roma. Vanaf mijn appartement is het zo’n zeventien minuten lopen, een route die bergafwaarts voert. Bij aankomst moest ik een schriftelijke toets maken, een dubbelzijdig A4’tje. De reisorganisatie in Nederland had laten weten dat er ook een mondeling examen zou worden afgenomen, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd.

Na het maken van mijn toetsje, wachtte ik in het klaslokaal tot de andere studenten binnendruppelden. Het lokaal was voorzien van een digitaal schoolbord (hypermodern) en een tafel waaraan we met z’n allen moesten zitten, waardoor we weinig werkruimte hadden (enigszins pover, vond ik). De les begon om 9:00 en duurde tot 13:00. Mijn klasgenoten waren – helaas – allemaal niet mijn soort mensen: een handjevol senioren, waarvan een Nederlandse vrouw genaamd José (wat Jose, maar dan op z’n Spaans, werd), een paar Duitsers en een Braziliaanse vrouw; drie Japanners, waarvan een die amper iets begreep van de les en waarvan een ander (die tevens naast me zat) last had (en daardoor ik dus ook) van een zeer slechte adem; en als laatst een oerdegelijke (Germaanse?) meid van rond mijn leeftijd. Al met al zeer teleurstellend. Nog teleurstellender was het tempo waarop we door de les sukkelden. Ik ben blij dat ik thuis in Den Haag een privécursus Italiaans heb gevolgd, want die basiskennis helpt me toch wel veel op weg. Daardoor lag het tempo vandaag in de klas te laag voor mij. Niet dat ik alles foutloos maakte, maar ik had geen tien minuten nodig voor het bedenken van twee zinnen, in tegenstelling tot mijn klasgenoten. De lerares heeft me echter verteld dat ze tijdens de pauze overleg zou plegen om te bepalen of ik wellicht naar een hogere klas mag.

Tijdens de pauze ben ik het schoolgebouw ontsnapt en heb ik voor €1 een vierkanten focaccia bij een bakkertje gekocht. Het was superzonnig weer vandaag en aangenaam warm. Achter onze school ligt de zee, met aan de rechterzijde bergen op de achtergrond en aan de linkerzijde de haven van Salerno.

Na school heb ik een beetje door de straten geslenterd, niet goed wetende wat te doen. Ik ben daarom maar door het centrum gelopen, wat erg klein bleek te zijn. In gedachten begon ik mijn brief aan Cypress te schrijven, met daarin mijn bevindingen van Salerno. Hieruit is het idee voor een blog ontstaan. Zo ben ik erachter gekomen dat Salerno me erg aan Spanje doet denken, al lopen de mensen hier gelukkig niet zo sloom als de Spanjolen (groot irritatiepuntje van mij); Salerno is helemaal niet zo toeristisch en ik ben pas een winkeltje met ansichtkaarten tegengekomen, en pas een McDonalds en een Burger King. Daarnaast is het verkeer in Salerno chaotisch, maar minder eng dan in Napels; je moet gewoon een gaatje vinden en oversteken, de mensen hier stoppen wel.

Bij een barretje heb ik voor €1,80 een caffè con latte gedronken. Het barretje bevond zich naast een groenteboer bij wie de knoflookbollen aan een sliert naar beneden hingen. Daarna ben ik terug naar huis gelopen.

Mijn weg terug is makkelijk te vinden. Ik hoef alleen maar omhoog te lopen en het grote Stadio Donato Vestuti te vinden en vanaf daar weet ik de weg. Mijn flat ligt in een rustige wijk met veel omringende, armetierige flats. Het is geen bijzonder gezellige wijk, maar het is er wel veilig. Ik heb me tot nu toe nergens onveilig gevoeld op straat, overal is veel straatverlichting.

Mijn kamer is werkelijk luxueuzer dan ik ooit had gedacht, het heeft meer weg van een hotelkamer dan van een studentencomplex. Ik heb een ruime kamer met een tweepersoonsbed, een tv waarop ik al mijn favoriete series in het Italiaans heb kunnen kijken (I Simpson, CSI en Criminal Minds), een bureau en een eigen badkamer met een fijne douche. Ik heb een superruim balkon met twee deuren die naar mijn kamer leiden. De keuken deel ik momenteel met een vrouw uit Tsjechië die amper thuis is en wier naam ik steeds vergeet.

Vanmiddag heb ik huiswerk gemaakt en een beetje gestudeerd. Omdat ik weinig werkwoorden ken, kan ik me nog niet goed uitdrukken in het Italiaans. Daar moet gauw verandering in komen, wil ik meer kunnen oefenen met spreken. Ook heb ik mijn ticket voor de ferry naar Positano gekocht voor aankomende zaterdag. Vorige zomer las ik het boek An Italian Summer gelezen, dat zich afspeelde in Positano en aan de Amalfi kust. Prachtige gekleurde huisjes en mooie stranden. Ik kijk ernaar uit. Mijn bezoek aan Amalfi bewaar ik voor volgend weekend.

De taalschool biedt ook culturele uitstapjes aan. Vandaag ontving ik het programma voor deze maand en zag ik al een aantal activiteiten die me aanspraken, zoals een rondleiding in Vietri sul Mare (steenworp afstand), een rondleiding door Salerno (elke maandag; ik doe volgende week mee), een seminario waarbij we de Italiaanse handgebaren uitgelegd krijgen, een bezoek aan een limoncellobedrijf (inclusief degustazione), en zo is er nog veel meer. Genoeg te doen dus. Als ik sportiever was geweest en de juiste schoenen had gehad, was ik ook nog mee gegaan op trektocht in de natuur.

’s Avonds heb ik pasta pesto gekookt (lees: spaghetti gekookt en een potje pesto gekocht) en ben ik na mijn avondmaal eropuit gegaan. Ik ben naar de lungomare (waterkant) gegaan en heb foto’s genomen van de bergen en de feeërieke lucht. Buiten was het aangenaam lauw, niet te warm, maar ook zeker niet te koud. In de korte tijd dat ik in stilte het uitzicht bewonderde, werd ik zeker driemaal geprikt door een mug. Toen besloot ik dat het wel welletjes was en heb ik een andere route terug naar huis genomen.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

En dan nog even over mijn reis gisteren: ik was ruim op tijd op Schiphol aangekomen. Eigenlijk onnodig vroeg, want ik vloog door de check-in en de douane heen. Nog nooit zo snel ben ik door het poortje gelopen, waarna ik erachter kwam dat er geen weg terug was en ik voorbij de Appie To Go was gelopen en nu alleen nog maar keuze had uit zielige dure salades, een bruine boterham met kaas voor maar liefst €6,50 of Italiaans eten (maar ja, dat kon ik beter in Italië eten, of niet soms?). Ik zat vast in de Departures 3 hal/hel en vertikte het om zulk duur eten te moeten kopen. Ik had slechts vier proteïnerepen op zak. Na lang wachten vertrokken we. Ik kon niet wachten totdat we stabiel waren, zodat ik mijn slaap kon inhalen. Ik was die dag veel te vroeg wakker geworden en had niet meer in slaap kunnen vallen. Gelukkig kon ik slapen tijdens de vlucht, al werd ik zo nu en dan toch wakker (wat me normaal nooit overkomt).

Om 18:00 landden we in Napels. Het voelde alsof ik al een hele week achter de rug had, maar op het vliegveld in Napels verliep alles snel en vertrok ik al gauw. Ik moest de bus vanaf het vliegveld naar het treinstation nemen, waar ik een treinkaartje naar Salerno zou kopen. Het treinstation in Napels was heel druk en chaotisch. Veel automaten deden het niet en overal stonden rijen. Net zoals in Spanje koop je hier een kaartje met een aangewezen zitplaats. De trein was best luxe. Ik kon even op adem komen.

Het treinstation in Salerno was net zo zielig als het station in Alcala de Henares in Spanje. Vanaf het station moest ik nog twintig minuten naar het appartement lopen. Mijn rugzak was zwaar (zeventien kilo) en mijn tote bag met daarin mijn laptop en zware analoge camera was superonhandig om te tillen. Ik heb gelijk gedoucht toen ik aankwam en daarna boodschappen gedaan (dan merk je pas hoe zuinig je bent). ’s Avonds at ik, met nog steeds niet veel meer in mijn maag dan mijn ontbijt en twee mueslirepen, uit pure trek – en bij gebrek aan vegetarische gerechten – een teleurstellend stukje zalm in een bijzonder typisch restaurantje waar er om 22:00 nog een familie met twee jongen kinderen doodleuk ging eten.

Ik heb zeer goed geslapen die nacht.

#salerno

2 notes · View notes

l5-gbsdehorizon · 2 years ago

Text

Deze kapoenen zijn veilig onderweg naar Snaaskerke!

Rond 14u30 arriveren we op school. 🏫

🚌 (maar dan een chique zwarte bus…) 🖤

12 notes · View notes

kikotapasando · 13 days ago

Text

Winkeldiefstallen waarbij verdachte gebruik maakt van jonge kinderen: OM eist 42 maanden gevangenisstraf

Winkeldiefstallen waarbij verdachte gebruik maakt van jonge kinderen: OM eist 42 maanden gevangenisstraf Nieuwsbericht | 17-02-2025 | 15:38 “Minderjarigen horen gevrijwaard te blijven van crimineel gedrag, hebben bescherming nodig, horen naar school te gaan en veilig op te groeien, in plaats van winkels leeg te roven”, zo stelt het Openbaar Ministerie vandaag voor de rechtbank in Arnhem. Het…

0 notes

defietssite · 19 days ago

Text

Nederland en fietsen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ons land staat wereldwijd bekend als het ultieme fietsland. Dit is niet zomaar een toevalligheid, maar het resultaat van een combinatie van infrastructuur, cultuur en beleidskeuzes. Maar wat maakt Nederland nou echt een fietsland? Nederland op de wereldkaart als fietsland Een van de manieren waarop zichtbaar wordt hoe fietsend Nederland is, is via de heatmap van Strava. Strava is een populaire app onder fietsers en hardlopers, waarbij gebruikers hun routes, snelheid, afstand en prestaties kunnen bijhouden. De app verzamelt deze gegevens en visualiseert ze in een heatmap. Hoe vaker een weg wordt gebruikt, hoe feller deze oplicht in de heatmap. Wat blijkt? Nederland licht fel op in vergelijking met andere landen. Dit laat zien hoe intensief Nederlanders gebruik maken van fietspaden en -routes. Hoeveel fietsen zijn er in Nederland fietsland? Nederland heeft meer fietsen dan inwoners. Gemiddeld heeft iedere Nederlander 1,4 fietsen. In 2019 waren er naar schatting 23 miljoen fietsen in ons land, terwijl er slechts 17,5 miljoen inwoners waren. Dit betekent dat veel Nederlanders niet één, maar meerdere fietsen bezitten. Dit kan variëren van een stadsfiets tot een racefiets of een elektrische fiets. Daarnaast fietsen Nederlanders gemiddeld 900 kilometer per jaar per persoon. De fiets wordt gebruikt voor allerlei doeleinden, zoals: - Woon-werkverkeer - Boodschappen doen - Recreatieve tochten - Kinderen naar school brengen - Sport en training Uitstekende fietsinfrastructuur Een van de belangrijkste redenen waarom Nederland een fietsland is, is de fietsinfrastructuur. Nederland beschikt over een uitgebreid netwerk van goed onderhouden fietspaden en fietsroutes. Er zijn ruim 37.000 kilometer aan fietspaden en veel steden zijn ingericht op fietsers. Dit maakt het fietsen niet alleen veilig, maar ook comfortabel. Enkele belangrijke kenmerken van de Nederlandse fietsinfrastructuur: - Vrijliggende fietspaden: Fietspaden zijn vaak gescheiden van autoverkeer, wat de veiligheid vergroot. - Fietsstraten: In sommige steden hebben fietsers voorrang op auto's. - Fietsparkeerplekken: In veel steden zijn grote fietsenstallingen beschikbaar, zoals bij treinstations. - Fietssnelwegen: Er worden steeds meer snelle fietsroutes aangelegd om woon-werkverkeer te stimuleren. Fietscultuur in Nederland fietsland Naast een uitstekende infrastructuur speelt cultuur een belangrijke rol. In Nederland is fietsen de normaalste zaak van de wereld. Kinderen leren al jong fietsen en gebruiken de fiets vaak als vervoermiddel naar school. Ook ouderen blijven lang mobiel dankzij de fiets, al dan niet elektrisch ondersteund. In tegenstelling tot veel andere landen wordt fietsen hier niet gezien als een sport of recreatieve activiteit, maar als een essentieel onderdeel van het dagelijks leven. Drukte op de fietspaden Ondanks de vele voordelen brengt de populariteit van fietsen ook uitdagingen met zich mee. Uit onderzoek van CROW-Fietsberaad in samenwerking met het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat blijkt dat een kwart van de fietsers het te druk vindt op de fietspaden. Ongeveer 10 procent van de fietsers kiest ervoor om door de drukte minder vaak te fietsen en stapt over op de auto of het openbaar vervoer. Daarnaast geeft 45 procent van de fietsers aan dat ze soms een andere route nemen vanwege onveiligheid. Maatregelen om de drukte op fietspaden te verminderen zijn onder andere: - Verbreding van fietspaden: Vooral in stedelijke gebieden is dit noodzakelijk. - Betere doorstroming: Slimme verkeerslichten en fietsstraten helpen hierbij. - Veiligheidscampagnes: Bewustwording creëren over verkeersveiligheid kan bijdragen aan een betere fietservaring. Nederland fietsland Nederland is en blijft een echt fietsland. Dankzij de uitstekende infrastructuur, de fietscultuur en het beleid om fietsen te stimuleren, blijft de fiets een populair vervoermiddel. De uitdagingen rondom drukte op fietspaden laten echter zien dat er nog steeds verbeteringen mogelijk zijn. Door te blijven investeren in fietsvriendelijke oplossingen kan Nederland ook in de toekomst zijn status als fietsland behouden. Read the full article

0 notes

paulcoleman4754 · 2 months ago

Text

De Spannende Wereld van DYU E-Bikes Verkennen: Rijleeftijd en Meer

De e-bike-industrie bloeit, en een merk dat opvalt is DYU. Bekend om zijn innovatieve ontwerpen en betrouwbare prestaties, biedt DYU een reeks elektrische fietsen die voldoen aan de behoeften van verschillende rijders.

Als het gaat om de vraag hoe oud je moet zijn om een elektrische fiets te rijden, is het antwoord behoorlijk flexibel! In veel plaatsen kunnen kinderen vanaf 14 jaar legaal e-bikes rijden, op voorwaarde dat ze zich aan de lokale regelgeving en veiligheidsrichtlijnen houden. Dit maakt het een fantastische optie voor tieners die hun buurt willen verkennen of naar school willen fietsen.

DYU e-bikes zijn ontworpen met veiligheid en comfort in gedachten, waardoor ze een uitstekende keuze zijn voor rijders van alle leeftijden. Met functies zoals verstelbare zittingen, stevige frames en krachtige motoren, wordt elke rit een aangename ervaring. Ouders kunnen gerust zijn om hun jongere kinderen te laten rijden, wetende dat ze zijn uitgerust met hoogwaardige en veilige e-bikes.

Als je overweegt om een e-bike voor jezelf of je gezin aan te schaffen, biedt DYU verschillende modellen die passen bij verschillende voorkeuren en rijstijlen. Het is een opwindende tijd om betrokken te raken bij de e-bike gemeenschap, en DYU loopt voorop met hun toewijding aan kwaliteit en innovatie. Fijne rit!

#kwaliteit #innovatie #rijleeftijd #e-bikes #veiligheid #tieners #DYU #elektrische fietsen

0 notes

geschiedenisish · 2 months ago

Text

Why the Dutch National Cycle Exam is amazing

In the Netherlands, you can sometimes find these signs. I have been told different places use different signs, but they will all include one word "Verkeersexamen" or "traffic exam" in English.

These exams are a yearly Dutch tradition in which children around age 10-12 will cycle a certain route through their village or suburb to prove they can safely cycle alone.

It is an important part of Dutch culture. Parents of the children will be asked to volunteer and mark the students as they pass various points along the route. Your bike will also be checked by the official police before you can partake in the exam. People are aware the exam is taking place, but the exam is meant to reflect daily life and thus people are meant to travel the way they normally would and not stop for the children or anything of the sort. Just travelling as they normally would.

The whole thing is organised bij Veilig Verkeer Nederland. An organisation that fights for this specific thing. They teach children traffic rules and how to travel safely during primary school, so that by the time they go to secondary school, they know everything.

Also remark that some exams are more difficult than others. Students in cities need to know way more rules regarding traffic lights, roundabouts etc. than children in the countryside. This is a feature and not a bug, because it doesn't make sense to teach children about traffic lights if those aren't around in a 50 km radius.

This whole culture tradition makes it so that Dutch children can safely travel anyway by the age of 10-ish. It is the reason Dutch people don't wear helmets, because they know the rules, risks etc. Given this, it is consider normal for Dutch children to cycle distances up to 15 kilometers by themselves. Parents will often deny bringing their children to places if it is within that 15 km limit. The whole idea of a "soccer mom " doesn't exist, because children are expected to cycle everywhere themselves.

Last fun fact. The exam was introduced in 1932!!!!!!! This part is actually a bit sad. The exam was part of a broader campaign to teach people about a bunch of new traffic signs. Why did these signs had to be implemented? BECAUSE OF CARS. Cars where the very first vehicle that made the road SO dangerous that like 75% of traffic rules had to be designed in 1932 just to keep people safe but still keep cars on the road.....

Until the introduction of cars, Europe was basically like India when it came to traffic. No traffic rules, just chaos. But this didn't matter, because no one went fast enough to cause real harm. Cars however, DID, and seeing the video by the ANWB (the main Dutch traffic organisation) from the time is just terrifying. Especially stuff like "keep on the right side" is just scary, knowing this rule was only introduced because of cars and before that it wasn't need!

[I couldn't find it. But it is out there! ANWB made two of these movies in 1933 "Wij en het verkeer" and "ANWB, juist zoo is het goed"]

UPDATE; while doing a bit of research on this. I found out that Flanders actually does something similar. They call it "The Great Cycle Exam" and it's again a thing done in primary school including the whole education about traffic rules and safety before the exam.

The exam is organised by "Verkeer op school" or "Traffic on school" ("Verkeer" is not only traffic itself, but "Verkeer" can also mean the school subject, which we have in the Netherlands and Belgium, about being safe in traffic. Especially as a cycler or pedastrian.) They are part of VSV or "Vlaamse Stichting Verkeerskunde" or "Flemish Society for Traffic Knowledge".

Not to hate on Flanders, but as is often the case in Flanders, this organisation was not a citizen initiative but the organisation was founded by gouvernment degree in 1990. I can't link it to any organisation before that. The Dutch initiative very much works outside the gouvernment through Veilig Verkeer Nederland and the ANWB, with the gouvernment given them full range to do what they want because they're clearly doing it well but not being involved in any way. The VSV however is strongly tied to the gouvernment. It's honestly pretty disturbing.

Ok, so the main leader is Eddy Klynen. He is however not the policy maker, he just does what he is told. The main master so to say is Jan Peumans. He is a NVA-politician. NVA being Flemish-nationalism light and "the liberal establishment" mainly wanting to profit companies. You know the types. They have been the main party in charge for a while in Flanders.

Anyway, Paul had this function since 1990. Something you really notice when looking at texts put out by the VSV. First of all, the earliest mention of the exam I could find from 2004. The exam may have been held before that, but it probably wasn't earlier than 1990. Given cars plenty of time to become the norm. Personally I can't really say if this had any effect on the Belgian landscape. I think it did. Belgians seldom consider cyclists in their plants. There's cars.... and everyone else. Let them just share the sidewalk, whatever.....

It's a mentality you see everywhere in Belgian towns and villages, simply because they didn't have a national cycling exam taking into account cyclists as an equal part of society!

And until this day, Flanders considers cycling an extra option. Something you could 'also' do besides taking the car, bus or train. I'm happy to know children take the exam. But to adults, this is all still communicated as given your child an 'extra' option, instead of cycling being THE option, giving you child freedom to go to a friend without having to ask mom.

Just wanna be clear #notallflemish, things are changing. Antwerp for example is slowly driving cars out and welcoming cyclists as THE norm, together with trams. But it is really a case of policy. NVA SHALL try to not hinder companies, who rely on people commuting by car. And when Cycle Exams are part of your cultural DNA, local gouvernments WILL take not only cycling but also pedestrian safety into account.

This about much more than just practical traffic. The Netherlands isn't perfect, Flanders isn't either. And in both countries, pro-car propaganda is everywhere you look in these cycling exams. Blaming children for accidents, instead of the person in the 50 km/hour metal square.

To conclude, this IS actually a very political debate. Do you believe in survival of the fittest, liberalism, conservatism, facism? Where everyone must bow their knee to the strongest vehicle?

Or do you believe in socialism, communism where EVERYONE deserve to be safe in public spaces. EVEN if that means banning cars from the town squares.

This is fight for our public space, our children and our own safety. And who should bow to who in public spaces......

#dutch history

0 notes

medimelody · 2 months ago

Text

Na een weekend alleen zijn;

Morgen is Jojo weer terug! Dan is het hier minder stil XD.

Maar ergens heb ik haar chaos ook wel gemist. Na een weekend alleen zijn heb ik nog meer zin om ergens alleen te gaan wonen. Samen met mijn Lilo'tje, en uiteindelijk ooit samen met Toon.

Mijn eigen veilige plekje... Waar ik rustig op mezelf zou zitten. Volgens mij zou ik ook beter met school bezig zijn. Omdat ik me dan misschien meer verveel, en dus meer voor school doe. Als ik genoeg slaap dan toch. Eerst dat in orde krijgen. Maar na veel dingen proberen om te kunnen slapen, medicatie, rustgevende muziek, meditatie,... Geef ik het toch wat op. Intussen kan ik toch al veel beter functioneren op een uurtje slaap per nacht dan vroeger. Ik leg me erbij neer. Soms is het gewoon beter om niet non-stop naar oplossingen te zoeken, maar gewoon te accepteren en verder te gaan.

De dagen lijken steeds sneller voorbij te haan, wat vreemd is. Het lijkt alsof ik stukken uit mijn dag gemist heb. Ik herinner me ook niet veel meer van vandaag. Buiten dat ik Lilo heb buiten gezet om haar een plasje te laten doen, een beetje op illustrator heb gewerkt, en heb gekookt.

Laten we hopen op een goede nachtrust deze nacht. Gelukkig is het nu vakantie, even rust. Nu kijk ik inside out 2. Net zoals ik inside out 1 ook echt elke week of zelfs elke dag kijk, het is duidelijk mijn lievelings film!

0 notes

kinderopvangbsobrede · 3 months ago

Text

Peuteropvang: Het Belang van een Veilige en Stimulerende Omgeving

Het vinden van de juiste kinderopvang voor je peuter is een belangrijke beslissing voor elke ouder. Peuteropvang is meer dan alleen het aanbieden van een veilige plek voor je kind; het speelt ook een cruciale rol in de vroege ontwikkeling van sociale, cognitieve en emotionele vaardigheden. In dit artikel bespreken we het belang van peuteropvang en waarom het essentieel is om een veilige en stimulerende omgeving te bieden voor de ontwikkeling van je peuter.

Wat is Peuteropvang?

Peuteropvang is een specifieke vorm van kinderopvang die gericht is op kinderen van 2 tot 4 jaar oud. Het is een plek waar peuters kunnen spelen, leren en zich ontwikkelen in een gestructureerde, veilige en stimulerende omgeving. Bij peuteropvang krijgen kinderen de kans om zich voor te bereiden op de overgang naar de basisschool, door hun zelfstandigheid en sociale vaardigheden te verbeteren.

Waarom is Peuteropvang Belangrijk?

Peuteropvang biedt talloze voordelen voor de ontwikkeling van je kind. Het is niet alleen een plaats waar je peuter veilig kan spelen, maar het helpt ook bij het leggen van de basis voor latere leer- en sociale vaardigheden. Hier zijn enkele redenen waarom peuteropvang van cruciaal belang is:

Sociale VaardighedenIn een groep met andere peuters leert je kind hoe het moet omgaan met andere kinderen. Dit bevordert de ontwikkeling van sociale vaardigheden zoals delen, samenwerken, en communiceren. Het is belangrijk dat kinderen in hun jonge jaren deze vaardigheden leren om zich goed te kunnen ontwikkelen in latere levensfasen.

Stimuleren van ZelfstandigheidPeuteropvang biedt kinderen de ruimte om zelf keuzes te maken en hun onafhankelijkheid te vergroten. Ze leren hoe ze hun eigen spullen opruimen, zichzelf aankleden en taken uitvoeren. Dit helpt bij het ontwikkelen van zelfvertrouwen en zelfstandigheid, wat essentieel is voor hun toekomstige groei.

Ontwikkeling van Cognitieve VaardighedenPeuteropvang biedt een gevarieerd aanbod van activiteiten die de cognitieve ontwikkeling van kinderen stimuleren. Van puzzels en spelletjes tot creatieve en educatieve opdrachten – kinderen leren nieuwe concepten en ontwikkelen hun probleemoplossend vermogen in een veilige en gestructureerde omgeving.

Peuteropvang bij SKIK Kinderopvang

Bij SKIK Kinderopvang BSO Brede School bieden we een veilige, stimulerende en zorgzame omgeving voor je peuter. Onze pedagogisch medewerkers zorgen ervoor dat je kind zich kan ontwikkelen op zijn of haar eigen tempo, met voldoende mogelijkheden voor sociale interactie en creatieve activiteiten. Peuteropvang bij SKIK Kinderopvang is de ideale manier om de eerste stappen in de wereld van leren en sociaal contact te zetten.

Kortom, peuteropvang is een belangrijke investering in de vroege ontwikkeling van je kind. Het biedt niet alleen een veilige plek, maar helpt je peuter ook groeien in zelfstandigheid, sociale interactie en cognitieve vaardigheden. Het juiste opvangcentrum kan een grote invloed hebben op de toekomst van je kind.

Author: SKIK Kinderopvang BSO Brede School

Who We Are

SKIK Kinderopvang BSO Brede School is dé aanbieder van kinderdagopvang en buitenschoolse opvang in Gemeente De Fryske Marren. Aandacht, groei en plezier staan bij SKIK voorop! Als pedagogisch partner in de opvoeding creëren wij samen met jou alle kansen voor je kind. Vertrouwd en dichtbij.

In de Brede School van Joure biedt SKIK Kinderopvang BSO Brede School vier groepen voor buitenschoolse opvang, met plek voor in totaal 84 kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 12 jaar. Elke groep beschikt over een eigen lichte ruimte, en alle groepen maken gebruik van extra ruimtes voor speciale activiteiten. Daarnaast zijn er een speellokaal, een gymnastieklokaal en een centrale keuken beschikbaar om het plezier en de ontwikkeling van de kinderen te ondersteunen.

SKIK Kinderopvang BSO Brede School

Koningin Julianalaan 3, Joure, 8501 HL, Netherlands

+31 513 416 017

Find Us On Social Media

Facebook

Instagram

To Know More

Brand Map

1 note · View note

anthonyfox4227 · 3 months ago

Text

Verken de Opwinding van E-Bikes voor Meisjes

Als je de opwindende wereld van e-bikes wilt ontdekken, is DYU het perfecte merk om te overwegen! Hun stijlvolle en innovatieve e-bikes voor meisjes combineren plezier en functionaliteit, waardoor ze een fantastische keuze zijn voor jonge rijders. De e-bikes van DYU zijn ontworpen met veiligheid en comfort in gedachten, zodat meisjes van hun ritten kunnen genieten terwijl ze zich veilig voelen.

Deze e-bikes bieden niet alleen een soepele en plezierige rijervaring, maar ze zijn ook verkrijgbaar in verschillende trendy ontwerpen en kleuren die meisjes van alle leeftijden aanspreken. Met kenmerken zoals lichte frames en gemakkelijk te gebruiken bedieningselementen maakt DYU het eenvoudig voor iedereen om op te stappen en te gaan verkennen.

Bovendien is het rijden op een e-bike een geweldige manier om actief te blijven en je ecologische voetafdruk te verkleinen. Omarm de vrijheid van de open weg en de vreugde van fietsen met de e-bikes van DYU voor meisjes. Of je nu naar school pendelt, door de buurt cruiset of de paden opgaat, deze e-bikes maken je reis spannender en aangenamer. Maak je klaar om in stijl te rijden!

#e-bikes #meisjes #DYU #veiligheid #comfort #trendy ontwerpen #actief blijven #ecologische voetafdruk #rijervaring #fietsplezier

0 notes

yfmeurs · 3 months ago

Text

A p p e l k l i e k

Part 83620125782623

Die smalle trap naar de zolderverdieping was bijna een dealbreaker geweest. Smalle trappen, daar hield ze niet van. Zo eentje met allerlei alarmbellen zoals een flinke helling, lekker stijl, korte traptredes, van die tredes waar je met je hak op bljjft haken als je naar beneden loopt, oftewel met je voetboog vanaf glipt, van die tredes met een opstap afstand die net iets verder uit elkaar ligt dan de gebruikelijke, zo eentje waar je je hersenen op moet trainen en je verwachtingsmanagement, al je cognitief vermogen, om je in een continue staat van alertheid te houden, een achteloze beweging kan zomaar een nare val teweegbrengen. Niemand vraagt zich af waarom we allemaal met dezelfde snelheid en beweging een kopje thee optillen maar het betreden van deze trap is zonder aarzeling simpelweg je hersenen voor de gek houden. Er moet een vorm van inspanning worden geleverd, zowel bij het oplopen als aflopen. Een bewustzijn, een voorbereidende bewegingsaanpassing om met vooruitziende techniek aan te beginnen. Dus, je snapt het al, voor de kinderen vond Tory dat dus niet zo veilig.

Ze zag het meteen, het ware overtreffende spookbeeld, met bonzend hart tegen d'r ribben, terug op de nieuwe school die in een jaar tijd, van inschrijving tot aanvang, uit een gezellig gelijkvloers barakkenlandschap midden in de natuur onverwachts was overgestapt, dankzij bijzonder puike sponsoring, naar een nieuwbouw doos met aangrenzende gymzaal. Welke school had nou een eigen gymzaal ?! Nou, deze dus. De speelplaats, knus, overzichtelijk en misschien voor sommige begrippen zelfs petieterig bood voldoende plaats voor de negen klassen van vijftien tot hooguit drieëntwintig leerlingen om buiten te spelen en te sporten, mits niet alle klassen er tegelijk op werden losgelaten. Het was voornamelijk de opdoemende speelplaats, die al gauw bij omliggende villabewoners lawaaiierig het genot verstoorde van een omgeving gekenmerkt door rustieke bosgeluiden, vogelgekwetter, 'n klimmende eekhoorn, de wind door ruizende takken en bladeren met misschien in de verte een loom geroezemoes van buren, een ratelende fiets, die enkele wroemende auto met het effect van een yoga gong, die de bewoners op ligbed, geest en lijf, in de zomerse tuin voorzag van een meditatief klankbad. Dat was nu ineens allemaal voorbij in de de middag, romdom die school met misschien wel het eerste 'kiss and ride' parkeerbeleid van Nederland.

Maar wat zij dus meteen zag in de nieuwe stenen doos, bouwproject met loftrompetten en welkomstgroet door de burgemeester van het dorp geopend, was die trap naar de bovenverdieping, pontificaal in het midden van het gebouw. Je liep er bekans tegenaan bij binnemkomst. Een brede maar enge trap met van die afschuwelijk smalle staptreden. Als ze dàt geweten had. Instinctief wilde ze meteen naar een andere school hollen. Een dagelijkse zorg waar ze vreselijk mee worstelde. Het idee van al die kinderen daar, banjerend, kletsend, zonder trapleuning in de knuistjes, wars van bewegingsaanpassingen, luide achteloosheid, losse veters, gladde zolen en ander ontelbaar risico, werd haast een onmenselijke kwelling maar er was een alternatief. Ze kon de hele dag in de hal van de school gaan zitten, anders had ze geen rust.

D slaakte een lichte zucht toen Tory naar beneden liep. Hij was niet moe, hij had prima geslapen in 't hotel. Van onder zijn kussen haalde ie z'n telefoon tevoorschijn. 'Niet gelukt.', las ie in de display. Hij tekste terug, 'Ik weet het, ben net thuis. Toch bedankt.' Daarna wiste hij 't gesprek. Deze mannen waren net iets te oud voor chattaal ten opzichte van de jongere generatie die inmiddels al fanatiek 'n nieuwe cultuur met sms taal aan het stichten was, maar ook weer niet traditioneel genoeg om het taalverloedering te noemen. 'Stel je voor dat ik vergeet een berichtje te verwijderen', bedacht D zich terwijl de delete toets zichtbare gesprekssporen op het beeldscherm weggumde. Voor de zekerheid maar 'n eigen mobieltje voor d'r aanschaffen. Inderdaad, hij zou binnen niet al te lange tijd 'n mobieltje voor Tory kopen.

Furb wist niets van Mop. Dit was niet de eerste affaire maar aan de gang blijven met avontuurtjes op het werk kon z'n reputatie schaden, z'n huwelijk en vriendschappen. Aan beschikbaarheid geen gebrek, echt geen argument, hoor. Wel de herinnering aan 'n specifieke scheve schaats, vers op z'n netvlies. Nadat ie besloot om gewoon weer naar huis, naar z'n gezin te gaan, was het hommeles. Tory had geen flauw benul nog, gelukkig. Problemen die je niet merkt zijn geen problemen, redeneerde ie pragmatisch. Hij vouwde zijn handen achter 't hoofd en rekte zich uit. Nee, hij wilde oprecht dat Tory ook eens zonder hem op stap ging en Furb vertrouwde ie daarvoor op z'n broekzak.

Het nespresso apparaat pruttelde en bromde. Eerst koffie. De kinderen zaten aan tafel achter een bord rijstepap met kaneel en honing. Op het kookeiland had ze de broodplank gelegd, 'n reusachtig exemplaar van 60 x 70 cm, om 'n paar meeneem bammetjes te smeren. Van zwemmen krijg je altijd knorrige trek en niet alleen daarom maar een bammetje of sultana's na het waterfestijn maakte er meteen een echt uitje van, een rustpunt na uitgelaten vertier, ergens anders dan thuis, alsof je er helemaal even uit bent geweest, gezellig.

Ze lepelde de opgeklopte melk gulzig naar binnen. Er was genoeg wolkerig schuim over in het melkkannetje om nog 's bij te tappen en geen kritische boeman in de buurt die haar dat kon afkijken. Raar eigenlijk, gewoon simpele melk, niks an, berookt door slechts de aromatische dampen van koffie waarmee de witte romige klodders een beetje drillerig en uitnodigend flirten om zich te willen laten verorberen. Een bijna genante delicatesse die menig volwassen mens transformeert in een gretig smullend kind. Ze had D nog nooit het opgeklopte schuim zien lepelen overigens, die drinkt altijd héél volwassen een kop koffie. Glimlachend giet Tory het melkkannetje nu leeg op de donkerbruine koffie, helemaal tot aan het randje, en ondertussen luistert ze onverschillig met een half oor naar de radio die op de achtergrond met draden dialoog een serieuze en kritische ondertoon begon te spinnen.

'....is een onderzoek gestart in Nederland in samenwerking met mediamagnaat Nasser&Co naar aanleiding van het beleidsrapport 'The things our children toy with' van Huckly Brand, hoogleraar kunstmatige intelligentie aan de University of Cambridge. In een niet nader te noemen dorp zal in real time het effect van een parallelle realiteit worden nagebootst.

Dit houdt in dat de gamedeveloper kan beschikken over levens van betreffende bewoners in real time en kan experimenteren met optionele parallelle uitkomsten in de digitale omgeving.

Het doel van het onderzoek dient als tegenbewijs voor de veroordeelde negatieve effecten van de virtuele game industrie op onze kroost ten aanzien van identiteitsontwikkeling, afwijkend gedrag in het mentale spectrum van concentratiestoornissen tot en met autisme en een ernstig gebrek aan realiteitsbesef met alle gevolgen van dien.....

We hebben in deze uitzending een aantal deskundigen ge....'

'Onzin', dacht Tory. Haar kinderen speelden sinds 'n paar jaar op de Nintendo en het enige effect daarvan was pure fun, goeie oog-hand coördinaties en een sportieve vorm van competitie. Ze groeien ook helemaal niet op in een gewelddadige omgeving, er zijn geen asociale associaties, die percepties zijn simpelweg niet aanwezig. Geef 'n kind in oorlog een stok en hij of zij ziet 'n wapen. Geef 'n kind een stok in huiselijke geborgenheid en het ziet 'n toverstafje of nou ja,...in gezinnen met bijzonder muzikale ambities, 'n dirigeerstokje.

'Kunnen we nog even mariokarten, mam ?!' 'Mariokart', waarachtig begenadigd lieflijk dat woord in schril contrast met de koers van 'n buitenissig wetenschappelijk radio relaas. De eenvoudige vraag schakelde 'n verslingerde belangstelling op stel en sprong terug naar het hier en nu, naar haar eigen realiteit, waar ze zich thuis voelde, beschut in een tijd die alles is wat de rare gedachtenkronkels van alternatieve koolrabiogogen op de radio niet zijn, gezellig, naïef maar hoopvol, enthousiast en toch huiselijk.

'Ja hoor, maar niet te lang. We vertrekken over vijftien minuten.' Dat zegt ze er tegenwoordig bij, volkomen leeftijdsadequaat. Kloklezen en het besef van tijd kunnen ze spelenderwijs 'n beetje oefenen. Nergens voor nodig, natuurlijk. Het komt vanzelf. Ze had geen enkele ambitie om de ontwikkelingspsychologie te tarten maar zo is ze nou eenmaal en op 'n schooltje waar een meer dan gedegen belangstelling voor dat soort zaken onder het voetlicht werd gebracht kan ze het zich niet verooloven om daar laconiek mee om te gaan. Vandaar de doorslag om zelf ook 'n uitgebreidere en consequent bewustere benadering te zoeken.

Ze moest minderen met koffie, realiseerde ze zich. Ook dat. Drie per dag hooguit, had ze zich al een paar keer voorgenomen. Goeie voornemens, wie heeft ze niet, Het laatste restje ingezakte melk lag als beige filmlaagje over de koffie die ze met kleine teugjes begon op te lurken. De achtergrondmuziek van een onwillekeurig patroon elektronische Nintendo bleepjes vloeide vervolgens weer bijna naadloos samen in communicerende vaten met de geleerde radio dialogen over technologische vooruitgang binnen de culturele geesteswetenschappen.

'...Kinderen zijn de toekomst en daarom belangrijke doelgroep voor experimenten met toekomstige technische ontwikkelingen en lange termijn effecten.'

'Tot zo ver, kan ik me vinden in het beleidsrapport maar we moeten de universele mensenrechten niet zomaar in de wind slaan. Ik bedoel, ik begrijp uit uw gegevens dat betreffende dorpsbewoners hierin niet worden gekend.'

'Nee, dat klopt, anders kan het effect in het onderbewuste niet gemeten worden. Èchte emoties zijn essentieel voor een strategisch simulatiespel'.

'Grensoverschreidend onderzoek dus. Reuze interessant en leerzaam ook voor de vakgroep sociale psychologie met betrekking tot gedragsbeinvloeding en crowdcontrol. Ik kan me voorstellen dat de politiek en defensie ook geïnteresseerd zijn.'

'Voor zover ik heb begrepen, gaat het voorlopig nog niet die kant op en blijft de nadruk liggen op interpersoonlijke relaties. Maar ik begrijp waar u naar toe wilt. Als mensen de werkelijkheid anders leren te ervaren zullen ze ook andere keuzes maken. Dat is aan de toekomst..'

'..hahaha...of aan je andere vrouw in een parallelle realiteit.'

'Stel je voor dat ze 'n sprongetje naar realtime neemt', grapte de radiopresentator tussendoor.

'Ik heb maar één vrouw, hoor....Schat, als je dit hoort, je bent de enige, ècht..in het ècht...en ècht waar !!', antwoordde de deskundige met gedeelde gein.

Tory verslikte zich bijna in 'n opkomende schaterlach.

' ..Ik hoorde dat er 'n nieuw game concept in ontwikkeling is. Een soort virtuele realiteit waar zelfs banken uit real time een plek hebben.'

'Daar zal de fiscus wel oren naar hebben dan. Dubbelgangers en dubbel cashen..hah........'

Tory stapelde de bordjes en het koffiekopje op, spoelde het servies eerst af onder de kraan voordat ze, treuzelend met tevreden kalmte, de vaatwasmachine inruimde. Zo fijn, een vaatwasser op ooghoogte.

'Nog vijf minuten, jongens.' riep Tory en schakelde de radiozender uit.

Buiten scheen het zonnetje door grijze luchtlagen op het brede groene gazon, speelparadijs voor de kinderen. De grote berg nieuwe aarde, grond om een vers grasveld mee aan te leggen, die het uitzicht aan de voorzijde van het huis een tijd lang bijna volledig blokkeerde was blijkbaar nog ergerlijker geweest voor de buren dan voor henzelf. Tenenkrommend zoiets, dat kapen en overschaduwen van je ergernissen. Dàt was pas taalverloedering in opkomst, mega erger ergernis. De buren hadden gemopperd, landschapsvervuiling tussen de architectonisch aangelegde siertuinen. En toen D, met spijkerbroek en tshirt aan, in de aarde stond te wroeten, werd zijn kledingstijl dermate kritisch bekeken dat 'cocacola light man' zonder bandplooibroek en overhemd zich nauwellijks nog in de tuin durfde te vertonen, ook al lag ie onder de auto om de uitlaat te repareren. Er verscheen een milde glimlach op d'r gezicht. Zijzelf had bijna een polkadot jurk met witte schort aangetrokken om de ramen buiten te lappen. Belachelijk.

'Zetten jullie de Nintendo uit, jongens. We gaan. Eerst nog even naar de wc, hè.'

'Bijna klaar, mam.'

Ja, zomaar midden in een game het spel uitzetten is uit den boze. Er werden hier serieuze overwinningen geboekt Je moet je kinderen wel echt haten als je dat wegdenkt. Gruwelijk is dat, pedagogisch onverantwoord en een volkomen misplaatst usurpatoir afdwingen van gehoorzaamheid.

'Goed, ronden jullie deze race dan af. Ik rij vast de auto uit de garage.'

'Oké, mam.'

De garage naast het huis, een schattig bakstenen dingetje met schuin dak en houten poortdeuren was eigenlijk nèt iets te klein om als garage dienst te doen, tenzij je er 'n Daf in parkeerde. Er bleef net genoeg bewegingsruimte over om je door 'n kier van 't portier in of uit de auto te wurmen. Jammer dat wel, edoch de blauwdruk voor 'n kinderhuisje waar hun kinders altijd thuis konden komen, later als ze groter waren, zonder zich onvrij te voelen in het ouderlijk huis tussen 'n gedateerde paps en mams, tekende zich in een visionaire gedachtenroes al uit.

Ze drukte de klink van de garagedeur naar beneden maar er gebeurde niets. Vreemd, de deur was nooit op slot. De houten deuren waren namelijk gevoelig voor temperatuur en vocht en afsluiten of openen ging gepaard met til, duw en trekwerk. Alleen een idioot zou dat iedere dag doen. Over het natte gras liep ze terug naar de keuken, waar het sleutelkastje nog geen prominente plek aan de muur had gekregen en alle sleutels voorlopig nog in de rommella waren terechtgekomen.

'Kom jongens, we gaan.' Ze waren 'n nieuwe race begonnen, de doerakken.

'Heb je de auto dan al uit de garage gehaald, mam ?!' Ondeugende slimmerd.

'Nee.', moest ze bekennen. 'Ga ik nu doen. Ronden jullie de race dan af.'

'Ja mam, nog een paar minuten.'

Nadat ze de roestige sleutel eindelijk had gevonden, liep ze terug naar de garage en maakte ondertussen in d'r hoofd alvast verlekkerd 'n boodschappenlijstje. Zelf patatjes bakken, sla en biefstuk. Dat kon nu eenvoudig met de ingebouwde frituur. In ieder geval 'n fijn wijntje erbij halen. Het mysterie van de afgesloten garagedeur, daar dacht ze al niet meer aan.

Tory ging regelmatig met de kinderen naar het zwembad, altijd 'n feest. Tegen de glijbaan kon geen ander plezier op. En de kinders spiedden net zo hard terug, richting de badmeester. Dat wil zeggen, als ze richting het opberghok liep waar vlotten, ballen en reusachtige zwembanden werden bewaard. Vol spanning afwachtend wat ze te voorschijn zou toveren om vervolgens een speelse jacht op vers dobberend foam in het water te ontketenen. Deze minifeestjes duurden natuurlijk altijd veel te kort. De grootste uitdaging, dat laat zich raden, waren de laatste minuten, afgefloten door de badmeester die dan omriep dat het zwembad over 'n half uur ging sluiten. Stond ze daar, drijfnat in bikini, wachtend met droge handdoeken, beschaamd nadat ze zelf al verschillende keren herhalend naar Ruben en Martijn had geroepen dat ze nù echt mee moesten komen omdat het zwembad ging sluiten. Hoewel het 'n overduidelijk vernikkelen was daar aan de kant, werd ze regelmatig minachtend beloerd door de struise badmeester met d'r vermanende fluitje. Je kon gewoon zien wat ze triomfantelijk en heimelijk dacht, 'Naar mij zouden ze meteen luisteren, hoor.'

Ach, Tory was niet het archaïsche tiep 'Drill Instructor' en desalniettemin belandden ze uiteindelijk meestal zelfs nog ongeveer vijf minuten voor sluitingstijd van het zwembad in de auto, mèt bammetje en pakje roosvicee. Ook vandaag. Ze deed het sleuteltje in 't contact, draaide en wilde starten.

Maar er gebeurde niks.

'Raar, wat is dat nou weer ?!.'

'Wat is er, mam ?'

'Oh, ik weet niet. De auto start niet.'

'Helemaal niet ?! Gaan er ook geen lampjes branden ?'

'Nee, hij doet niks.' Tory probeerde het nog een paar keer.

'Misschien is er een handleiding, mam. Dat heeft de Nintendo ook.'

Het klonk niet eens zo'n gek idee.

'Handleiding ?! Maar we zijn hier ook met de auto gekomen, toch ?!.'

'Ja, da's waar.'

'Is papa thuis ? Anders kunnen we misschien papa bellen.'

'Ja, papa is thuis maar ik heb de mobiel niet bij me. En papa slaapt waarschijnlijk nog, schat.'

Ze had net dit nieuw boodschappenkarretje toebedeeld gekregen. Het volkswagentje was weg, de autobianchi ook en de Volvo 144, 'n oldtimer, werd momenteel in constante staat van restauratie voortdurend onder handen genomen. Een foeililluk afdankertje, die burgerbak. Hij, wilde namelijk de Volvo tot in perfectie restaureren en met één auto werd een funktioneel gezinsleven sinds de verhuizing tè onoverzichtelijk, tenslotte was D regelmatig voor langere tijd weg, terwijl de BMW dan op Schiphol stond geparkeerd. Maar waarom ze ineens met deze afgrijselijke burgerbak moest tuffen, begreep ze godgans niet. Auto's waren namelijk niet alleen puur een vervoersmiddel voor D en Tory. Een auto gaf stilistische meerwaarde. Voor minder zou ze best 'n weliswaar oud maar kek karretje erbij hebben kunnen aanschaffen, maar nu zit ze met die burgerbak, een witte notabene, die niet wil starten.

Verslagen sloeg Tory haar handen op het stuur en zei: 'Zit niks anders op, jongens. We gaan lopen.'

Uiteindelijk hebben ze drie kwartier gelopen.

Stiekem en toch onbewust bekroop 'r toen iets triomfantelijks. Zie je wel, suggereerde 'n zegevierende sensatie, de burgerbak was ter ziele, het is voorbestemd. Die auto was zó fout, paste helemaal niet bij haar. De tijd van leuk karretjes is niet voorbij. Een ander zou misschien weer denken, 'Goh, moet je vaker doen, lopend naar het zwembad. Ben je er ècht even helemaal uit. Goed voor de conditie.' Maar Tory zat helemaal niet in d'r triatlon fase. Dan had ze natuurlijk ook nooit een triatlon fase gehad, althans niet sinds d'r studie tijd, op een sportieve stuip na. Niet meer dan een stuip want twintig kilometer naar je werk fietsen en ook weer retour op een en dezelfde dag werd al gauw een uitputtingsslag. Leuk geprobeerd, dat wel. Het enthousiame zit er weldegelijk daadwerkelijk ingebakken maar het lijf is er niet voor gemaakt. Daarna is het sportieve elan braafjes geëgaliseerd tot een paar afgemeten uurtjes laagdrempelig gehuppel. Mensen, wat 'n mazzel dat het niet regent, anders hadden ze straks nog oorontsteking op de koop toe gekregen.

'Ik wil aanbellen !!!'

'Nee, ik wil aanbellen !!!'

'Jongens, wacht even. Kijk eerst even door het keukenraam of papa beneden is !' Nou ja, raam, noem het maar gerust een glazen muur.

Ze renden aanstonds door de tuin achter elkaar aan met ongebluste energie, naar de raampartijen van de serre waar ze slechts een paar seconden zwaaiend naar binnen bleven turen voordat ze zich weer naar Tory bij de voordeur snelden. D was inderdaad in de keuken.

Het ging ze om de ouderwetse winkelbel bij de voordeur. Geen elektrische deurbel maar een handmatig klingeltje, een klassieke trekbel. Ouderwets maar nieuw, spannend, anders dan anders maar dan in de leuke betekenis van 'anders'. Net zo leuk als de ijsklontjesmaker van de amerikaanse koelkast. Pure magie. De bel hing te hoog voor hun leeftijd dus Tory tilde de kinderen een voor een op.

Binnen, aan de andere kant van de deur, wachtte D geduldig af totdat ze allebei de bel een keertje hadden laten klingelen. 'Hèhè, ècht tijd voor warme chocolademelk !', zei Tory toen ze binnen d'r jas van zich liet afglijden met 'n afgepeigerde zucht.

'Waar is de auto ?', vroeg D verontrust.

'Oh ja pap, die deed het niet. We zijn komen lopen, helemaal vanaf het zwembad !.'

Terwijl de kinderen zich verschransten achter de Nintendo met wedstrijdhonger, keek D verbaasd onder hoogopgetrokken wenkbrauwen naar Tory.

'Was de benzine op ?'

'Nee gekkie. Dàt weet ik heus wel, hoor. Dat stomme ding start gewoon niet, vraag me niet waarom niet. Da's kompleet zinloos, dat weet je.' Ze gaf 'm een zoen, waardoor zijn verbaasde blik ontspande, smeet de zwemtas in de hoek, hing de rondslingerende jassen aan de kapstok en liep daana linea recta naar de voorraadkast om te kijken of er eigenlijk nog wel chocolademelk was. Die natte badkleding kon wel 'n half uurtje wachten en die burgerbak ook.

'Zullen we eerst even een chokootje doen, dan kunnen we daarna wel samen naar die burgerbak rijden.' zei Tory en opgelucht pakte ze uit de keukenkast het laatste pak chocolademelk om op te warmen.

'Prima. Ik was toch net aan het ontbijten.', zei D zonder morren.

'Chocomelk mèt slagroom, jongens ?', riep Tory niet op- of omkijkend.

'Jaaaaa, lekkerrr !'

Tory was nergens op aan het anticiperen, de kinderen ook niet. Er heerste geen verholen viandig chagrijn in huis of snode spanning waarachter een verscholen wereld van drama wachtte.

Het was een huiselijk tafereel in een zonnige ruime woonkamer met een krantlezende vader omringt door zijn vrouw en kinderen die geconcentreerd verwikkeld waren in een race tussen cartooneske computerfiguurtjes.

'Zullen we zo dan even gaan. Kan jij daarna meteen even boodschappen doen.', zei D vanachter de opengeslagen broadsheets.

'Goed plan, tenminste als jij die truttenbak aan de praat krijgt.'

Toen liet ie gepikeerd de krant zakken.

'Wees blij dat je een auto hebt, Tory. Er zijn genoeg vrouwen die met minder genoegen moeten nemen.', ketste ie verwijtend terug.

Waar kwam dàt in vredesnaam vandaan ?! Huh...de ironie legde direkt volledig beslag op d'r sjoege want wie oh wie wilde notabene nog niet zo lang geleden de Alfa oldtimer, waarin ze waren getrouwd, terugkopen voor 'n niet luttelig bedrag van veertigduizend euro ?! Grapjas, ze waren koud verhuisd, kompleet met de verbouwingen nog in de stijgers.

En überhaupt, sinds wanneer was zij iets geworden 'om genoegen mee te nemen', ze waren over het algemeen redelijk gelijkwaardig en aan elkaar gewaagd gebleven al die jaren.

In hun wilde jaren, na middernacht, raceten ze zelfs menig keer tegen elkaar op, over lange stukken asfalt zonder wegonderbrekingen en kruisend verkeer om tot in hoge versnelling de snelheidslimieten te testen. Behoorlijk stout.

'We hadden toch ook de Volvo kunnen blijven gebruiken als boodschappenkar dan kon jij met de BMW naar Schiphol. Je had alleen maar moderne veiligheidsgordels op de achterbank hoeven te regelen, thats all.'

'Tory, ik heb flink wat geld geïnvesteerd in de Volvo zoals je weet. Als ik die door jou als boodschappenwagen laat gebruiken, kunnen we wel fluiten naar onze centen. Met de parkeerskills van al die huiswijven daar op die parkeerplaats, blijf ik restaureren.'

Tory stond op van de bank en liep stuurs op D af, alweer onzichtbaar achter de uitgewaaierde krant. 'Oohho...dat is gemeen. We hadden afgesproken van de Volvo geen museumstuk te maken èn, ìk heb nog nooit schade gereden (behalve 'n krasje dan), mijnheertje. Jij wel !'

Tory trok de krant uit zijn handen, gooide die op de grond en keek 'm uitdagend aan.

'Maar hoezo, wil je 'm gaan verkopen dan ?'

Ze was nu bovenop hem gaan zitten als een amazone op een paard.

De kinderen lieten zich een momentje afleiden door het gestoei in de fauteuil maar een Mario Kart race, je merkt het meteen, is veel belangrijker

'Oof ! Tory..uufff....ja, zit ik aan te denken. Kan je nu van me af, alsjeblieft.'

Ze sloeg nog even plagerig 'n arm om zijn nek voordat ze van zijn schoot opveerde en zei beteuterd,

'Zó zwaar ben ik toch niet ?!'

'Kom, we gaan.'

Hij negeerde d'r teleurstelling lacherig. Ieder antwoord op dat soort vragen zou verkeerd vallen, wist ie inmiddels maar al te goed.

'De jongens kunnen wel even hier blijven.'

'Vooruit dan maar, als jij daarna meteen weer naar huis gaat.'

'Natuurlijk, wat had je dan gedacht ?!'

Tory liep naar Martijn en Ruben en zei,

'Kunnen jullie 'm op pauze zetten, ik moet even iets vertellen.'

'Hè mam, moet dat.. nee hè...één momentje nog.'

Geconcentreerde stuurmanouvres werden er met de consoles gemaakt, de gespannen blik verried een onaflatende focus op het spel en zelfs 'n kort gesprek voeren zonder de concentratie op de race te verliezen was blijkbaar nog mogelijk. Ze signaleerde dit soort sociaal-psychologische processen nauwgezet.

'Nee, liefies, nu ècht even op pauze.', herhaalde ze stellig.

'Luister, jongens. Papa en mama gaat de burgerbak ophalen. Papa is over 'n kwartiertje weer thuis en ik rij met de BMW meteen door om nog 'n boodschapje te halen, oké ?!'

Een kwartiertje moest kunnen. Ze vertrouwde d'r kinderen voor een kwartiertje nog liever alleen aan het huis toe dan aan een vreemde oppas. Mario kart was eerlijkgezegd niet meteen de meest opvoedkundige oplossing maar ze schatte in dat Nintendo kwaliteiten had die nu heel goed van pas kwamen.

De bediening van de huistelefoon werd nogmaals uit de doeken gedaan, de speeddial knop waarachter geprogrammeerd het nummer van de mobiele telefoon geoefend en op het hart gedrukt om vooral voor niemand, maar dan ook ècht niemand de deur open te doen, zelfs niet voor de buurvrouw.

Na een zwaai en luchtkus trokken ze de voordeur achter zich dicht. Voor Tory was een kwartiertje ruimschoots te overzien. Er werd door de kinderen ook geen reden gevoeld om te dramatiseren of om zich te benevelen met sentimentaliteit. Ze voelden zich veilig, vertrouwd, héél erg thuis ook al woonden ze er nog maar kort. Geen spook te bekennen, geen van beiden had ook maar 'n enkele aansporing gegeven uit verlatingsangst om mee te willen gaan.

'Staat die stoel nou anders, of ligt dat aan mij ?', vroeg Tory onderzoekend. Haar handen zochten naar de hendels om de stoelstand aan te passen. De zitting was zo ver naar achteren geschoven dat er nauwelijks nog beenruimte overbleef voor de achterbank.

'Ik had mijn vliegkoffer daar op de grond gezet gisteren dus de stoel naar achteren verplaatst, beetje doorgeschoten denk ik.'

Een ontknoping, zonder blikken of blozen, terwijl in het diepste van zijn wezen de gelaagdheid van zijn bedrog, het venijn, zich al had genesteld.

'Maar Tory, we moeten 't even over iets anders hebben. Heb je al een nieuwe kinderoppas gezocht. Ik sprak daar laatst nog een collegaatje over. Ze wilde graag komen oppassen.'

Hij kon het genot van zijn woorden bijna proeven, woorden die prikkelden als geheim taalspel dat alleen hij leek te begrijpen. De insinuaties werden vlak voor d'r neus neergesmeten maar ze zag het niet, ze hoorde het niet.

'Je denkt toch niet dat ik gek ben. Ik dacht dat jij werk en privé tegenwoordig graag gescheiden hield ?'

Hij voelde 'n onzekere nieuwsgierigheid naast hem opvlammen maar vanuit 'n ooghoek merkte ie dat de contouren van zijn geheim verborgen bleven, ver weg van Tory's voorstellingsvermogen. Wonderbaarlijk eigenlijk wel, vooral nadat ze met hem al 's door diepe groeven van vertrouwensbreuken was meegesleurd.

'Ja, dat is nog steeds zo, schat''. Zijn woorden resoneerden vrij, onbekommerd en nonchalant.

'Je hebt toch wel de autosleutels bij je hè ?!', vroeg D toen 't lelijke witte eendje bij het gesloten zwembad in zicht kwam.

'Oh nee, vergeten !', slaakte Tory theatraal.

Dit waren van momenten waarop ie Tory niet kon peilen. Beduvelde ze 'm nou. Ze was chaotisch, het was heel plausibel dat de autosleutels nog thuis ergens in een jaszak, zwemtas, op aanrecht of in rommella lagen. Hijzelf had er in ieder geval niét aan gedacht ze mee te nemen maar dat terzijde. Zij, op haar beurt, was zich er terdege van bewust dat dit gedrag 'm mateloos kon irriteren. Dan zie je D's blik verstarren naar iets woestigs. Bijzonder aantrekkelijk aldus Tory en omdat zij weet wat hij niet weet, zoiets onschuldigs als de aanwezigheid van autosleuteltjes in haar handtas, kan het bijna niet anders dat ze zichzelf al na een paar seconden ongeduldig verraadt, overvallen door vlinderig gegiegel. De uitgelezen gelegenheid voor 'n sensuele kieteldood, maar de kans dat ie dan, ondergeschikt gemaakt door ongewisheid, boos zou worden was werkelijk reëel aanwezig, dus daar bleef het dan maar bij.

Eenmaal achter het stuur van de burgerbak, werd voor D meteen duidelijk hoe de vork in de steel stak en hoe onnozel zijn vrouw was geweest. 'Hij staat niet in zijn vrij, Tory. Da's alles. Dan start ie niet. Een automaat moet altijd in zijn vrij staan om te starten.' D voegde de daad bij het woord en vervolgens zoemde het vehikel, in z'n vrij, weer braaf en ingetogen zoals immer, het diametraal tegenovergestelde van voortvarend startblokken temperament.

D besloot nog even naar het thuisfront te bellen en daarmee was de heibel rondom de burgerbak voorbij. Tory zou alsnog, tegen heug en meug, in de afzichtelijke burgerbak blijven rijden.

De telefoon ging een paar keer over.

'Met Ruben..'

'Hé knul, alles goed ? Met Martijn ook ?!'

'Hai Pap, ja prima. Is de auto gerepareerd ?!'

'Was niet nodig. Mama had zich vergist, dat doet ze wel vaker. Ik kom nu naar huis.'

'Oké,..ohh papa...vraag jij aan mama of ze curry wil meenemen ?!'

'Doe ik. Tot zo.'

Die avond werd de spiksplinternieuwe keuken in zijn volle glorie benut. Verse biefstuk sateetjes van de ingebouwde gril, zelfgemaakte satésaus, frietjes uit de frituur, een heerlijke groene salade, gekoelde drankjes met ijsblokjes uit de ijsklontjes tovermachine van de joekelgrote amerikaanse koelkast en een wijntje voor mama. Dineren met bord op schoot voor de open haard, een avond zoals er nog veel meer zouden volgen, voorzien met plezante gemoedelijkheid en 'n gezapig tevreden beleving van 'n nieuw huis in al zijn pracht en praal.

0 notes